Akty ujednolicone - rok 2018 poz. 1

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 114,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (¹),

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą (²),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Zgodnie z art. 26 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej TFUE) rynek wewnętrzny obejmuje obszar bez wewnętrznych granic, na którym ma być zapewniony swobodny przepływ towarów, osób, usług i kapitału. Przepisy dotyczące rynku wewnętrznego powinny być przejrzyste, proste, spójne i skuteczne, gwarantując tym samym pewność i jasność prawa z korzyścią dla przedsiębiorstw i konsumentów.

(2) W tym celu dyrektywą 2007/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (³) ustanowiono kompleksowe ramy UE dotyczące homologacji typu pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów.

(3) W 2013 r Komisja przeprowadziła ocenę unijnych ram prawnych w zakresie homologacji typu pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów, która wykazała, że ramy ustanowione dyrektywą 2007/46/WE są odpowiednie do osiągnięcia głównych celów harmonizacji, skutecznego funkcjonowania rynku wewnętrznego i uczciwej konkurencji, i stwierdziła, że powinny być zatem nadal stosowane.

(4) W ocenie tej stwierdzono także, że istnieje potrzeba wprowadzenia przepisów dotyczących nadzoru rynku w celu uzupełnienia wymogów homologacji typu, potrzeba doprecyzowania procedur wycofania produktów od użytkowników i procedur ochronnych, jak również warunków przyznawania rozszerzenia homologacji dla istniejących typów pojazdów, potrzeba poprawy wdrażania ram homologacji typu poprzez zharmonizowanie i wzmocnienie procedur homologacji typu i zgodności produkcji stosowanych przez organy i służby techniczne państw członkowskich, potrzeba wyraźnego określenia ról i zakresów odpowiedzialności podmiotów gospodarczych w łańcuchu dostaw, jak również organów i stron zaangażowanych we wdrażanie tych ram, przy zagwarantowaniu niezależności tych organów i stron oraz zapobieganiu konfliktom interesów; oraz potrzeba poprawy adekwatności alternatywnych systemów homologacji (krajowa homologacja pojazdów produkowanych w małych seriach i krajowe indywidualne dopuszczenie pojazdu) oraz adekwatności procesu wielostopniowej homologacji typu, aby zapewnić odpowiednią elastyczność dla rynków niszowych i małych i średnich przedsiębiorstw, jednak bez zakłócania równych warunków działania.

(5) Ponadto w związku z niedawnymi problemami z wdrażaniem ram homologacji typu UE ujawniły się szczególne słabości systemu oraz unaoczniła się potrzeba przeprowadzenia jego gruntownego przeglądu i zapewnienia, że jest on solidny, przejrzysty, przewidywalny i trwały oraz że zapewnia on wysoki poziom bezpieczeństwa, ochrony zdrowia oraz ochrony środowiska.

(6) Niniejsze rozporządzenie wprowadza wiele zabezpieczeń przed niewłaściwym stosowaniem wymogów nałożonych w procesie udzielania homologacji dla pojazdów, układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych. W celu uniknięcia nadużyć w udzielaniu homologacji w przyszłości, ważna jest skuteczność tych zabezpieczeń.

(7) Niniejsze rozporządzenie ustanawia zharmonizowane przepisy i zasady dotyczące homologacji typu pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów, a także dotyczące indywidualnego dopuszczenia pojazdu, w celu zapewnienia właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego z korzyścią dla przedsiębiorstw i konsumentów oraz wysokiego poziomu bezpieczeństwa, ochrony zdrowia i ochrony środowiska.

(8) Niniejsze rozporządzenie ustanawia wymogi techniczne i administracyjne dotyczące homologacji typu pojazdów silnikowych do przewozu osób (kategoria M) oraz pojazdów silnikowych do przewozu rzeczy (kategoria N) oraz ich przyczep (kategoria O), a także układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów, w celu zapewnienia wysokiego poziomu bezpieczeństwa i efektywności środowiskowej.

(9) Krajowe organy powinny stosować i wprowadzać w życie wymogi zawarte w niniejszym rozporządzeniu w jednolity sposób, aby zapewnić równe warunki działania i uniknąć stosowania na terenie Unii rozbieżnych norm. Prowadząc działania kontrolne i nadzorcze, powinny one w pełni współpracować z forum wymiany informacji o egzekwowaniu przepisów (zwane dalej „forum”) i z Komisją.

(10) Niniejsze rozporządzenie powinno wzmocnić obecne ramy dotyczące homologacji typu UE, w szczególności poprzez wprowadzenie przepisów dotyczących nadzoru rynku. W sektorze motoryzacyjnym należy wprowadzić nadzór rynku poprzez określenie obowiązków podmiotów gospodarczych w łańcuchu dostaw, zakresów odpowiedzialności organów egzekwowania prawa w państwach członkowskich, a także środków, jakie należy podjąć w przypadku pojawienia się w obrocie produktów motoryzacyjnych stwarzających poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa lub środowiska, które naruszają ochronę konsumentów lub nie spełniają wymogów w zakresie homologacji typu.

(11) W celu zapewnienia skutecznego wdrożenia wymogów w zakresie homologacji typu należy wzmocnić obecne przepisy dotyczące zgodności produkcji poprzez, między innymi, wprowadzenie obowiązkowych okresowych audytów metod kontroli zgodności i ciągłej zgodności produktów motoryzacyjnych oraz poprzez zaostrzenie wymogów w zakresie kompetencji, obowiązków i praktyki działania służb technicznych przeprowadzających badania w zakresie homologacji typu całego pojazdu pod nadzorem organów udzielających homologacji. Właściwe funkcjonowanie służb technicznych jest niezbędne do zapewnienia wysokiego poziomu bezpieczeństwa i ochrony środowiska oraz zaufania obywateli do systemu. Kryteria wyznaczania służb technicznych przewidziane w dyrektywie 2007/46/WE należy określić bardziej szczegółowo w niniejszym rozporządzeniu, aby zapewnić ich spójne stosowanie we wszystkich państwach członkowskich. Metody oceny stosowane przez służby techniczne w państwach członkowskich wykazują tendencję do coraz większego zróżnicowania ze względu na coraz większą złożoność pracy tych służb. Konieczne jest zatem określenie obowiązków proceduralnych zapewniających wymianę informacji i monitorowanie praktyk państw członkowskich w zakresie oceny, wyznaczania, zgłaszania i monitorowania ich służb technicznych. Dzięki takim obowiązkom proceduralnym wyeliminowane powinny zostać wszelkie istniejące rozbieżności w stosowanych metodach oraz w interpretacji kryteriów wyznaczania służb technicznych. Aby zapewnić odpowiedni nadzór i równe warunki działania w całej Unii, ocena kandydującej służby technicznej powinna obejmować ocenę na miejscu.

(12) W przypadku wielostopniowej homologacji typu zasadnicze znaczenie ma sprawdzenie tego, czy zmiany dokonane przed ostatnim etapem kompletacji nie wpłynęły na funkcjonowanie homologowanych układów typu, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych w sposób, który mógłby unieważnić uprzednio udzieloną homologację typu.

(13) Potrzeba kontroli i monitorowania służb technicznych wzrosła, ponieważ postęp techniczny zwiększył ryzyko, że służbom technicznym będzie brakowało niezbędnych kompetencji, które umożliwiałyby im badanie nowych technologii lub wyrobów wchodzących w zakres zadań, do których służby te zostały wyznaczone. Jako że postęp techniczny skraca cykle produktów, a częstotliwość ocen na miejscu prowadzonych w ramach działań nadzorczych i częstotliwość monitorowania różnią się, służby techniczne powinny być wyznaczane na czas określony, co powinno zapewnić, że okresowo przeprowadzana jest ocena ich kompetencji.

(14) Wyznaczanie i monitorowanie służb technicznych przez państwa członkowskie według szczegółowych i rygorystycznych kryteriów powinno być zatem przedmiotem kontroli nadzorczych, między innymi warunkiem powinno być odnowienie ich wyznaczenia. Należy umocnić pozycję służb technicznych wobec producentów, w tym ich prawo do przeprowadzania niezapowiedzianych kontroli w zakładach produkcyjnych oraz poddawania produktów motoryzacyjnych objętych niniejszym rozporządzeniem badaniom fizycznym i laboratoryjnym, a także obowiązek służb w tym zakresie, tak aby zapewnić ciągłość przestrzegania przepisów przez producentów po uzyskaniu homologacji typu ich produktów motoryzacyjnych.

(15) W celu poprawy przejrzystości i wzajemnego zaufania oraz dalszego dostosowania i opracowania kryteriów oceny, wyznaczania i zgłaszania służb technicznych, jak również procedury rozszerzenia i odnowienia, państwa członkowskie powinny współpracować między sobą oraz z Komisją. Państwa członkowskie powinny konsultować się między sobą oraz z Komisją na temat kwestii o ogólnym znaczeniu dla wdrażania niniejszego rozporządzenia oraz informować siebie nawzajem i Komisję. Ważne jest, by po odpowiednich okresach wdrażania państwa członkowskie i Komisja używały wspólnego bezpiecznego elektronicznego systemu wymiany danych w celu ułatwiania i pogłębiania współpracy administracyjnej, aby na podstawie prostych i ujednoliconych procedur usprawnić i zwiększyć skuteczność zarządzania wymianą informacji. Aby informacje były bardziej dostępne i przejrzyste, powinny one być dostępne jako dane ustrukturyzowane, które można przeszukać elektronicznie.

(16) Jeżeli wyznaczenie służby technicznej opiera się na akredytacji w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 765/2008 (⁴), jednostki akredytujące i organy udzielające homologacji powinny wymieniać się informacjami istotnymi dla oceny kompetencji służb technicznych.

(17) Państwa członkowskie powinny mieć możliwość pobierać opłaty za wyznaczanie i monitorowanie służb technicznych, tak aby zapewnić stabilność monitorowania tych służb technicznych przez państwa członkowskie oraz stworzyć tym służbom równe warunki działania.

(18) Jeżeli pomimo wprowadzenia przez państwa członkowskie środków w celu zapewnienia spójnego i ciągłego stosowania wymogów oraz działań następczych związanych z tymi wymogami kompetencje służby technicznej budzą wątpliwości, Komisja powinna mieć możliwość badania indywidualnych przypadków.

(19) W celu zapewnienia, aby na badania i sprawozdania służb technicznych nie miały wpływu okoliczności niezgodne z prawem, istotne jest aby organizacja i funkcjonowanie służb technicznych gwarantowały pełną bezstronność i niezależność. Aby móc wykonywać swoje zadania w sposób spójny i systematyczny, służby techniczne powinny posiadać zadowalający system zarządzania, obejmujący przepisy w zakresie tajemnicy służbowej. Aby służby techniczne mogły prowadzić swoją działalność w odpowiedni sposób, ich personel powinien zawsze prezentować odpowiedni poziom wiedzy, kompetencji oraz niezależności.

(20) Niezbędny jest solidny mechanizm egzekwowania przepisów, aby zapewnić przestrzeganie wymogów niniejszego rozporządzenia. Zapewnienie przestrzegania wymogów w zakresie homologacji typu i zgodności produkcji, określonych w przepisach regulujących sektor motoryzacyjny, powinno być nadal najważniejszym obowiązkiem organów udzielających homologacji, ponieważ jest to zadanie ściśle powiązane z wydawaniem homologacji typu i wymaga szczegółowej wiedzy merytorycznej. Ważne jest zatem, aby działalność organów udzielających homologacji była regularnie weryfikowana.

(21) Aby zapewnić przestrzeganie niniejszego rozporządzenia, zapewnić jego jednolite stosowanie w Unii oraz ułatwić wymianę najlepszych praktyk, Komisja powinna organizować i przeprowadzać oceny procedur ustanowionych przez organy udzielające homologacji zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Wyniki takich ocen, w tym wszelkie niewiążące zalecenia, powinny zostać omówione na forum. Oceny powinny być przeprowadzane okresowo, z uwzględnieniem zasady proporcjonalności, liczby i różnych rodzajów udzielanych homologacji typu oraz wszelkich przypadków niezgodności z przepisami stwierdzonych podczas weryfikacji zgodności.

(22) Dla zapewnienia skuteczności ocen Komisji, a jednocześnie zminimalizowania obciążeń administracyjnych ważne jest, by organy udzielające homologacji i Komisja prowadziły sprawną współpracę podczas przeprowadzania ocen, w szczególności podczas ocen w obiektach danego organu udzielającego homologacji. Oceny Komisji powinny być przeprowadzane zgodnie z mającym zastosowanie prawem, między innymi w zgodzie z okresami pracy lub w języku organów krajowych. Koszty powstałe w wyniku prowadzenia takich ocen, w tym koszty związane z tłumaczeniem dokumentów, powinna ponosić Komisja.

(23) System weryfikacji zgodności jest obecnie wzmacniany poprzez uznanie oficjalnego procesu akredytacji służb technicznych lub poprzez wprowadzenie regularnych wzajemnych ocen w odniesieniu do oceny i monitorowania służb technicznych przez organy udzielające homologacji. Celem jest zapewnienie jednolitego poziomu jakości i rygorystyczności w egzekwowaniu wymogów w zakresie homologacji typu przez wszystkie organy udzielające homologacji.

(24) Ściślejsza koordynacja między organami krajowymi poprzez wymianę informacji i skoordynowane oceny pod kierunkiem organu koordynującego ma zasadnicze znaczenie dla zapewnienia jednolicie wysokiego poziomu bezpieczeństwa, ochrony zdrowia i ochrony środowiska w ramach rynku wewnętrznego. Powinno to również doprowadzić do efektywniejszego wykorzystania ograniczonych zasobów na poziomie krajowym. W tym celu należy dla państw członkowskich i Komisji stworzyć forum doradcze, tak by promować dobre praktyki, umożliwiać wymianę informacji oraz koordynować działania w zakresie egzekwowania przepisów dotyczących homologacji typu. Nadanie bardziej formalnych ram obecnej, nieformalnej współpracy państw członkowskich w tej dziedzinie powinno być korzystne dla tej współpracy. Forum to powinno składać się z wyznaczonych przez państwa członkowskie przedstawicieli organów udzielających homologacji oraz organów nadzoru rynku. Przedstawiciele uczestniczący w danym posiedzeniu powinni być dobierani pod kątem zagadnień omawianych na forum. Aby uzyskać pełną gamę poglądów i opinii, wskazane jest w szczególności regularne zapraszanie do udziału w forum obserwatorów zewnętrznych, których działalność ma związek z omawianymi kwestiami.

(25) Aby uniknąć potencjalnych konfliktów interesów, organy udzielające homologacji i organy nadzoru rynku nie powinny być ze sobą powiązane przy wykonywaniu swoich zadań. W przypadku gdy państwo członkowskie decyduje się umieścić te organy w ramach tej samej organizacji, powinno ono przynajmniej zapewnić, że ta organizacja posiada struktury, które zapewniają odrębność działalności tych organów, jeżeli chodzi o bezpośrednie ich zarządzanie i podejmowanie decyzji.

(26) Przepisy dotyczące nadzoru rynku unijnego i kontroli produktów wprowadzanych na rynek unijny, określone w rozporządzeniu (WE) nr 765/2008, mają zastosowanie do pojazdów silnikowych i ich przyczep jak również układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów. Przepisy te nie powinny uniemożliwiać państwom członkowskim wyboru organów właściwych do wykonania tych zadań. Nadzór rynku jest kompetencją dzieloną między różne organy krajowe, co pozwoliłoby na uwzględnienie krajowych systemów nadzoru rynku w państwach członkowskich, ustanowionych na mocy rozporządzenia (WE) nr 765/2008. Skuteczna koordynacja i skuteczne monitorowanie na szczeblu Unii i na szczeblu krajowym powinny gwarantować egzekwowanie przez organy udzielające homologacji i organy nadzoru rynku nowych ram homologacji typu i nadzoru rynku.

(27) W niniejszym rozporządzeniu należy uwzględnić przepisy dotyczące nadzoru rynku, aby wzmocnić prawa i obowiązki organów krajowych, zapewnić skuteczną koordynację ich działań w zakresie nadzoru rynku oraz jasno określić obowiązujące procedury.

(28) Organy nadzoru rynku i organy udzielające homologacji muszą mieć możliwość właściwego wykonywania zadań określonych w niniejszym rozporządzeniu. W tym celu państwa członkowskie powinny w szczególności wyposażyć je w niezbędne zasoby.

(29) W celu poprawy przejrzystości w przeprowadzaniu homologacji oraz usprawnienia wymiany informacji i niezależnej weryfikacji przez organy nadzoru rynku, organy udzielające homologacji i Komisję dokumentacja homologacji typu powinna być dostępna w formie elektronicznej i udostępniona publicznie, z zastrzeżeniem wyłączeń dotyczących ochrony tajemnic handlowych oraz ochrony danych osobowych.

(30) Obowiązki organów krajowych w zakresie nadzoru rynku określone w niniejszym rozporządzeniu są bardziej szczegółowe niż obowiązki określone w rozporządzeniu (WE) nr 765/2008. Wynika to z potrzeby uwzględnienia szczególnych cech ram homologacji typu i konieczności uzupełnienia tych ram skutecznym mechanizmem nadzoru rynku zapewniającym gruntowną weryfikację zgodności produktów motoryzacyjnych objętych niniejszym rozporządzeniem. Do zapewnienia funkcjonowania ram niezbędne jest, aby organy nadzoru rynku weryfikowały zgodność produktów motoryzacyjnych, niezależnie od tego, czy ich homologacji typu udzielono przed czy po dacie rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia.

(31) Dla właściwego funkcjonowania nadzoru rynku istotne jest, aby zgodność pojazdów, układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych będących w obrocie była weryfikowana w oparciu o solidną ocenę ryzyka. Taka weryfikacja zgodności, uzupełniona przez ustanowienie minimalnej liczby badań pojazdów na rok powinna również przyczynić się do skutecznego wykonywania w całej Unii obowiązków dotyczących nadzoru rynku.

(32) Ze względu na szczególne cechy emisji i związane z nimi potencjalne zagrożenia odpowiedni odsetek minimalnej liczby sprawdzeń powinien przypadać na badanie emisji. Aby zapewnić pełną zgodność pojazdów z przepisami, każda kontrola powinna obejmować sprawdzenie, czy spełnione są wszystkie wymogi homologacji typu, które dotyczą emisji, mają zastosowanie do badanego pojazdu.

(33) Należy umożliwić, aby wszelkie badania przeprowadzone na jakimkolwiek pojeździe w którymkolwiek państwie członkowskim mogły być wykorzystane w celu przyjęcia środków naprawczych i ograniczających w innym państwie członkowskim. Wyniki sprawdzeń przeprowadzonych na pojazdach na terytorium jednego państwa członkowskiego należy uznać za odpowiednie do celów powołania się na środki naprawcze i ograniczające w innym państwie członkowskim. W związku z tym do celów jakichkolwiek sprawdzeń przeprowadzanych w imieniu innego państwa członkowskiego nie należy wymagać fizycznego transferu przedmiotowych pojazdów.

(34) Szczególnie ważne jest to, by w weryfikacji zgodności organy krajowe i Komisja uwzględniały badania i kontrole pojazdów weryfikujące zgodność podczas eksploatacji. Wybór pojazdów, które są poddawane takiej weryfikacji zgodności powinien opierać się na właściwej ocenie ryzyka, uwzględniającej wagę ewentualnego braku zgodności, prawdopodobieństwo jego wystąpienia oraz inne możliwe dane, takie jak wprowadzanie pojazdów, w których zainstalowane są nowe rozwiązania technologiczne i które w przeszłości nie były zgodne z przepisami lub były przedmiotami doniesień o takiej niezgodności, wyniki badań przy użyciu zdalnej detekcji oraz obawy wyrażane przez uznane strony trzecie.

(35) Ponadto, aby sprawdzić spełnienie odpowiednich wymogów, niezależnie od badań i kontroli przeprowadzanych przez państwa członkowskie w ramach ich krajowych obowiązków dotyczących nadzoru rynku, Komisja powinna organizować i przeprowadzać badania i kontrole weryfikujące zgodność. Ważne jest, by przy przeprowadzaniu takich badań i kontroli na pojazdach zarejestrowanych, w porozumieniu z posiadaczami dowodów rejestracyjnych tych pojazdów, uwzględniać fakt, że pojazdy zmodyfikowane mogą nie być odpowiednie do weryfikacji tej zgodności. Duże znaczenie ma także to, by wziąć pod uwagę skutki dla posiadacza dowodu rejestracyjnego pojazdu, zwłaszcza kiedy posiadaczem jest osoba fizyczna, w przypadku których odpowiednimi sposobami doboru pojazdów są albo zaproszenie publiczne lub decyzja organów państw członkowskich. Jeżeli w ramach tych badań i kontroli stwierdzony zostanie brak zgodności lub jeżeli wyjdzie na jaw, że homologacji typu udzielono na podstawie nieprawidłowych danych, Komisja powinna być uprawniona do wszczęcia w skali całej Unii czynności zaradczych w celu przywrócenia zgodności danych pojazdów oraz zbadania przyczyn nieprawidłowości homologacji typu. W budżecie ogólnym Unii należy zapewnić odpowiednie finansowanie w celu umożliwienia realizacji takich badań i kontroli weryfikujących zgodność.

(36) W celu wsparcia państw członkowskich w wykrywaniu urządzeń ograniczających skuteczność działania Komisja opublikowała w dniu 26 stycznia 2017 r. wytyczne dotyczące oceny pomocniczych strategii kontroli emisji i obecności urządzeń ograniczających skuteczność działania w odniesieniu do stosowania rozporządzenia (WE) nr 715/2007w sprawie homologacji typu pojazdów silnikowych w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń pochodzących z lekkich pojazdów pasażerskich i użytkowych (Euro 5 i Euro 6). Zgodnie z tymi wytycznymi badania prowadzone przez Komisję, organy udzielające homologacji typu oraz służby techniczne w celu wykrycia urządzeń ograniczających skuteczność działania powinny nadal mieć charakter niespodziewany, a także powinny obejmować zmodyfikowane warunki badania, wiążące się ze zróżnicowaniem warunków fizycznych i parametrów badania.

(37) Aby zapewnić wysoki poziom bezpieczeństwa funkcjonalnego pojazdu, zapewnić ochronę osób znajdujących się w pojeździe i innych użytkowników dróg oraz zapewnić ochronę środowiska i zdrowia, należy nadal harmonizować i dostosowywać do postępu naukowo-technicznego wymogi techniczne i normy środowiskowe mające zastosowanie do pojazdów, układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych.

(38) Na cel niniejszego rozporządzenia nie powinien mieć wpływu fakt, że niektóre układy, komponenty, oddzielne zespoły techniczne, części i wyposażenie mogą być montowane w pojeździe po jego wprowadzeniu do obrotu, zarejestrowaniu lub dopuszczeniu. Należy zatem przyjąć odpowiednie środki w celu zapewnienia, aby układy, komponenty, oddzielne zespoły techniczne lub części i wyposażenie, które mogą być zamontowane w pojazdach i które mogą znacznie zakłócić funkcjonowanie układów istotnych dla ochrony środowiska lub bezpieczeństwa funkcjonalnego, podlegały kontroli organu udzielającego homologacji przed ich wprowadzeniem do obrotu, zarejestrowaniem lub dopuszczeniem.

(39) Środki te powinny mieć zastosowanie jedynie do ograniczonej liczby części lub wyposażenia. W przypadku poważnego zagrożenia Komisja powinna, po konsultacji z zainteresowanymi stronami, utworzyć wykaz takich części lub wyposażenia oraz związanych z nimi wymogów, traktując to priorytetowo. Przy tworzeniu tego wykazu Komisja powinna zapewnić w szczególności, by części zamienne i wyposażenie mające zasadnicze znaczenie dla kontroli emisji i dla bezpieczeństwa posiadały specyfikacje funkcjonalne oryginalnych części i wyposażenia. Komisja powinna również konsultować się z zainteresowanymi stronami w oparciu o sprawozdanie i dążyć do osiągnięcia właściwej równowagi między wymogami związanymi z poprawą bezpieczeństwa drogowego i ochroną środowiska oraz osiągnięcie właściwej równowagi między interesami konsumentów, producentów i dystrybutorów, zachowując konkurencyjność na rynku części zamiennych i wyposażenia.

(40) System homologacji typu UE musi umożliwić każdemu państwu członkowskiemu potwierdzenie, że każdy typ pojazdu i każdy typ układu, komponentu i oddzielnego zespołu technicznego przeznaczony do tego typu pojazdu został poddany badaniom i kontrolom przewidzianym w niniejszym rozporządzeniu w celu sprawdzenia jego zgodności z określonymi w nim wymogami w zakresie homologacji typu, a producent pojazdu uzyskał dla niego świadectwo homologacji typu. System homologacji typu UE zobowiązuje producentów do produkowania przez nich pojazdów, układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych zgodnie z homologowanym typem. Producent pojazdu musi to poświadczyć, wydając dla każdego pojazdu świadectwo zgodności. Należy zezwolić na udostępnianie na rynku i rejestrowanie w Unii każdego pojazdu, który posiada ważne świadectwo zgodności.

(41) Aby uprościć wymianę informacji dotyczących homologacji typu między właściwymi organami i podać stosowne informacje do wiadomości publicznej, po odpowiednich okresach wdrażania należy obowiązkowo wykorzystywać internetowe bazy danych, które można przeszukiwać. Aby chronić dane poufne, ważne jest prowadzenie wymiany danych zawsze z wykorzystaniem protokołów bezpiecznej wymiany danych. Szczególną uwagę należy poświęcić eliminowaniu niewłaściwego wykorzystywania danych, w tym unikanie tworzenia wielokrotnych pierwszych rejestracji z wykorzystaniem świadectw zgodności w formacie elektronicznym.

(42) Ponieważ zgodność produkcji jest jedną z podstaw systemu homologacji typu UE, ustalenia wprowadzone przez producenta w celu zapewnienia takiej zgodności powinny być zatwierdzane przez właściwy organ lub wyznaczoną w tym celu odpowiednio wykwalifikowaną służbę techniczną i powinny podlegać regularnej weryfikacji w drodze niezależnych audytów okresowych. Ponadto organy udzielające homologacji powinny zapewniać weryfikację ciągłej zgodności przedmiotowych produktów motoryzacyjnych.

(43) Ciągłość ważności homologacji typu wymaga, aby producent informował organ, który homologował jego typ pojazdu, o wszelkich zmianach cech tego typu lub mających zastosowanie do tego typu wymogów w zakresie bezpieczeństwa i efektywności środowiskowej, aby można było sprawdzić, czy ten typ pojazdu nadal spełnia wszystkie mające zastosowanie wymogi. Ponadto należy doprecyzować warunki zmian homologacji typu, aby zapewnić jednolite stosowanie procedur i egzekwowanie wymogów w zakresie homologacji typu w całej Unii, w szczególności w celu zapewnienia rygorystycznego stosowania zasad, na podstawie których rozróżnia się nowe i zmienione homologacje typu. Dla zapewnienia, by najnowsze wymogi były wdrożone we wszystkich nowych pojazdach w określonym momencie, ważne jest, by akty prawne wymienione w załączniku II zawierały nie tylko datę zastosowania nowych wymogów do nowych homologacji typu, lecz także datę, od której nowe wymogi stają się obowiązkowe do celów udostępniania na rynku, rejestracji lub dopuszczania pojazdów, układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych.

(44) Ocena zgłoszonego poważnego zagrożenia dla bezpieczeństwa oraz szkody dla zdrowia publicznego i środowiska powinna być prowadzona na szczeblu krajowym, przy czym należy zapewnić koordynację na szczeblu Unii, jeżeli zgłoszone zagrożenie lub szkoda mogą wystąpić poza terytorium jednego państwa członkowskiego, mając na uwadze wspólne korzystanie z zasobów i zapewnienie spójności w zakresie czynności naprawczych podejmowanych w dążeniu do ograniczenia stwierdzonego zagrożenia lub szkód.

(45) W celu zapewnienia, aby wszystkie pojazdy, układy, komponenty i oddzielne zespoły techniczne wprowadzone do obrotu zapewniały wysoki poziom bezpieczeństwa i ochrony środowiska, producent lub dowolny inny podmiot gospodarczy w łańcuchu dostaw powinien podjąć odpowiednie środki naprawcze, włącznie z wycofaniem pojazdów od użytkowników, w przypadku gdy dany pojazd, układ, komponent lub oddzielny zespół techniczny stwarza poważne zagrożenie dla użytkowników lub środowiska, o czym mowa w rozporządzeniu (WE) nr 765/2008. Organy udzielające homologacji powinny być uprawnione do oceny i weryfikacji, czy środki te są wystarczające. Organy udzielające homologacji innych państw członkowskich powinny mieć prawo do wprowadzenia środków naprawczych i ograniczających w przypadku, gdy uznają, że środki naprawcze producenta są nieodpowiednie.

(46) W przypadku zastosowania środków naprawczych, pojazdy, których środki te dotyczą, nie powinny być naprawiane na koszt posiadaczy ich dowodu rejestracyjnego, w tym w przypadkach, w których naprawy dokonano już na ich koszt przed przyjęciem środków naprawczych. Nie powinno to uniemożliwiać wykorzystywania przez konsumentów środków zaskarżenia opartych na prawie umów, mających zastosowanie zgodnie z prawem unijnym lub krajowym.

(47) Producentom produkującym pojazdy w małych seriach należy zapewnić odpowiednią elastyczność poprzez stosowanie alternatywnych systemów homologacji. Powinni oni korzystać z dobrodziejstw unijnego rynku wewnętrznego, pod warunkiem że produkowane przez nich pojazdy spełniają szczególne wymogi w zakresie homologacji typu UE dla pojazdów produkowanych w małych seriach. W niektórych ograniczonych przypadkach należy zezwolić na krajową homologację typu w odniesieniu do pojazdów produkowanych w małych seriach. Aby zapobiec nieprawidłowościom, stosowanie uproszczonej procedury w przypadku pojazdów produkowanych w małych seriach powinno dotyczyć jedynie bardzo ograniczonej produkcji zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Niezbędne jest zatem precyzyjne zdefiniowanie pojęcia pojazdów produkowanych w małych seriach przez określenie liczby produkowanych pojazdów, wymogów, jakie muszą zostać spełnione, oraz warunków wprowadzania takich pojazdów do obrotu. Równie ważne jest określenie alternatywnego systemu dopuszczeń dla pojedynczych pojazdów, w szczególności aby zapewnić wystarczającą elastyczność w przypadku dopuszczeń pojazdów budowanych w wielu etapach.

(48) Unia jest stroną Porozumienia Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych z dnia 20 marca 1958 r., dotyczącego przyjęcia jednolitych wymagań technicznych dla pojazdów kołowych, wyposażenia i części, które mogą być stosowane w tych pojazdach, oraz wzajemnego uznawania homologacji udzielonych na podstawie tych wymagań (zwanego dalej „zrewidowanym porozumieniem z 1958 r.”) (⁵). Unia przyjęła znaczną liczbą regulaminów załączonych do zrewidowanego porozumienia z 1958 r. i w związku z tym ma obowiązek akceptować homologacje typu udzielone zgodnie z tymi regulaminami jako zgodne z odpowiednimi wymogami Unii. Do celów uproszczenia swoich ram homologacji typu i dostosowania ich do międzynarodowych ram Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ), w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 661/2009 (⁶), Unia uchyliła szczegółowe dyrektywy dotyczące homologacji typu i zastąpiła je obowiązkiem stosowania odpowiednich regulaminów ONZ. Aby ograniczyć obciążenie administracyjne związane z procesem homologacji typu, należy zezwolić producentom pojazdów, układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych bezpośrednio na ubieganie się o homologację typu zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, w stosownych przypadkach, poprzez uzyskanie homologacji na podstawie odpowiednich regulaminów ONZ, o których mowa w załącznikach do niniejszego rozporządzenia.

(49) W związku z tym regulaminy ONZ i zmiany do nich, za przyjęciem których Unia głosowała, lub które Unia stosuje, zgodnie z decyzją 97/836/WE należy włączyć do unijnego prawodawstwa dotyczącego homologacji typu. Komisji należy zatem przekazać uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE do zmiany załączników do niniejszego rozporządzenia w celu zapewnienia stałej aktualizacji odniesień do regulaminów ONZ i zmian do nich w wykazie odpowiednich aktów prawnych.

(50) Nieograniczony dostęp do informacji dotyczących naprawy i konserwacji pojazdów poprzez stosowanie znormalizowanego formatu umożliwiającego wyszukanie informacji technicznych, a także efektywna konkurencja na rynku usług w zakresie dostarczania takich informacji są niezbędne do poprawy funkcjonowania rynku wewnętrznego, szczególnie w odniesieniu do swobodnego przepływu towarów, swobody przedsiębiorczości i swobody świadczenia usług. Wymogi w zakresie dostarczania informacji dotyczących naprawy i konserwacji pojazdów były dotychczas określone w rozporządzeniu (WE) nr 715/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 715/2007 (⁷) oraz (WE) nr 595/2009 (⁸). Wymogi te należy ująć w niniejszym rozporządzeniu, a rozporządzenia (WE) nr 715/2007 oraz (WE) nr 595/2009 powinny zostać odpowiednio zmienione.

(51) Postęp techniczny w zakresie nowych metod i technologii diagnostyki i naprawy pojazdu, takich jak zdalny dostęp do informacji o pojeździe i do jego oprogramowania, nie powinien osłabiać celu niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do dostępu niezależnych podmiotów do informacji dotyczących naprawy i konserwacji pojazdu.

(52) W celu zapewnienia skutecznej konkurencyjności na rynku obejmującym usługi w zakresie informacji dotyczących naprawy i konserwacji pojazdów oraz w celu wyjaśnienia, że informacje te obejmują informacje, których należy udzielać niezależnym podmiotom innym niż stacje obsługi, aby umożliwić całemu rynkowi niezależnych napraw i konserwacji pojazdów konkurowanie z autoryzowanymi punktami sprzedaży, niezależnie od tego, czy producent pojazdu bezpośrednio udziela takich informacji swoim autoryzowanym punktom sprzedaży i stacjom obsługi, czy sam korzysta z tych informacji do naprawy i konserwacji, należy doprecyzować, jakie informacje mają być przekazywane do celów dostępu do informacji dotyczących naprawy i konserwacji pojazdów.

(53) Ze względu na kontrolę pojazdów, a w szczególności na ich bezpieczeństwo i komponenty związane ze środowiskiem, uznano za konieczne, by stacje kontroli pojazdów i odpowiednie właściwe organy miały dostęp do informacji technicznych każdego pojazdu określonych w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/45/UE (⁹). Aby ułatwić przestrzeganie wymogów ustanowionych w tej dyrektywie, niezależne podmioty powinny mieć dostęp do odpowiednich informacji technicznych potrzebnych do przygotowania pojazdów do badań zdatności do ruchu drogowego.

(54) Jako że obecnie nie ma wspólnej zorganizowanej procedury wymiany danych o komponentach pojazdów między producentami pojazdów a niezależnymi podmiotami, należy opracować zasady takiej wymiany danych. Europejski Komitet Normalizacyjny (CEN) powinien formalnie opracować wspólną zorganizowaną procedurę dotyczącą znormalizowanego formatu wymiany danych, przy czym mandat udzielony CEN nie przesądza z góry o poziomie szczegółowości tej normy. Prace CEN powinny przede wszystkim jednakowo odzwierciedlać interesy i potrzeby producentów pojazdów oraz niezależnych podmiotów i powinny również obejmować badanie takich rozwiązań jak otwarte formaty danych opisane za pomocą dobrze zdefiniowanych metadanych w celu dostosowania do istniejącej infrastruktury informatycznej.

(55) W celu zapewnienia skuteczności niniejszego rozporządzenia należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do wymogów w zakresie homologacji typu dotyczących efektywności środowiskowej i poziomu bezpieczeństwa pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te prowadzone były zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa (¹⁰). W szczególności, aby zapewnić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie udział na równych zasadach w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych.

(56) W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (¹¹).

(57) Państwa członkowskie powinny ustanowić przepisy dotyczące sankcji nakładanych w przypadku naruszeń niniejszego rozporządzenia oraz zapewnić wdrożenie tych przepisów. Sankcje te powinny być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. W szczególności te sankcje powinny odzwierciedlać zagrożenie, jakie udostępnione na rynku niezgodne z wymogami pojazdy, układy, komponenty lub oddzielne zespoły techniczne mogłyby stworzyć dla bezpieczeństwa, zdrowia lub środowiska. Państwa członkowskie powinny corocznie zgłaszać nałożone sankcje Komisji w celu monitorowania spójności wdrażania tych przepisów.

(58) Przy prowadzeniu badań weryfikujących zgodność służby techniczne powinny mieć możliwość swobodnego i nieprzewidywalnego wybierania parametrów badania w granicach przewidzianych przez odpowiednie akty prawne. Powinno im to pomóc w sprawdzeniu zgodności badanych pojazdów z przepisami w pełnym zakresie parametrów, w tym także przy najmniej korzystnych parametrach badania.

(59) Aby zapewnić zgodność pojazdów, układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych z przepisami niniejszego rozporządzenia we wszystkich przypadkach, należy uznać, że nie spełniają one odpowiednich wymogów, gdy wyniki badań nie mogą zostać empirycznie sprawdzone przez odpowiedni organ, nawet jeżeli wszystkie parametry badania zostały odtworzone lub uwzględnione. Konieczne jest nałożenie sankcji na podmioty gospodarcze i służby techniczne, które fałszują wyniki badań, składają nieprawdziwe oświadczenia lub przedkładają nieprawidłowe dane do celów homologacji.

(60) Mając na uwadze jasność, racjonalność i prostotę, należy uchylić dyrektywę 2007/46/WE i zastąpić ją niniejszym rozporządzeniem. Przyjęcie niniejszego rozporządzenia zapewnia bezpośrednie stosowanie przepisów i umożliwia ich aktualizowanie w sposób terminowy i efektywniejszy w celu lepszego uwzględnienia postępu technicznego i zmian regulacyjnych w kontekście zrewidowanego porozumienia z 1958 r.

(61) W celu wspierania środków naprawczych i ograniczających na szczeblu unijnym Komisja powinna mieć uprawnienia do nakładania zharmonizowanych grzywien administracyjnych na podmioty gospodarcze, co do których stwierdzono, że naruszyły przepisy niniejszego rozporządzenia, bez względu na to, gdzie pojazd, układ, komponent lub oddzielny zespół techniczny uzyskał pierwotnie homologację typu. Należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE, poprzez ustanowienie procedury oraz metod obliczania i pobierania tych grzywien administracyjnych, na podstawie zasad określonych w niniejszym rozporządzeniu.

(62) Ilekroć środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu wiążą się z przetwarzaniem danych osobowych, powinny one być wykonywane zgodnie z rozporządzeniami Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 (¹²) i (WE) nr 45/2001 (¹³) oraz z ich krajowymi środkami wykonawczymi. Ważne jest, by producenci wdrażali wszelkie środki niezbędne do przestrzegania przepisów dotyczących przetwarzania i przekazywania danych osobowych wytwarzanych podczas używania pojazdu.

(63) Aby umożliwić państwom członkowskim, organom krajowym i podmiotom gospodarczym przygotowanie się do stosowania nowych przepisów wprowadzonych w niniejszym rozporządzeniu, należy określić datę rozpoczęcia stosowania przypadającą po dacie wejścia w życie.

(64) Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, a mianowicie ustanowienie przepisów administracyjnych i wymogów technicznych w zakresie homologacji typu nowych pojazdów kategorii M, N i O oraz w zakresie homologacji typu układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych dla takich pojazdów, a także w zakresie nadzoru rynku takich pojazdów, układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na jego rozmiary i skutki możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

ROZDZIAŁ I

PRZEDMIOT, ZAKRES STOSOWANIA I DEFINICJE

Artykuł 1

Przedmiot

1. Niniejsze rozporządzenie określa przepisy administracyjne i wymogi techniczne w zakresie homologacji typu i wprowadzania do obrotu wszystkich nowych pojazdów, układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych, o których mowa w art. 2 ust. 1 oraz dla indywidualnego dopuszczenia pojazdu.

Niniejsze rozporządzenie określa też przepisy dotyczące wprowadzania do obrotu i dopuszczania części i wyposażenia, które mogą stwarzać poważne zagrożenie dla właściwego funkcjonowania istotnych układów pojazdów, o których mowa w art. 2 ust. 1.

2. Niniejsze rozporządzenie określa wymogi dotyczące nadzoru rynku pojazdów, układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych, które podlegają homologacji. Niniejsze rozporządzenie określa również wymogi dotyczące nadzoru rynku pojazdów, części i wyposażenia dla takich pojazdów.

Artykuł 2

Zakres stosowania

1. Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do pojazdów silnikowych kategorii M i N oraz do ich przyczep kategorii O, które przeznaczone są do jazdy po drogach publicznych, łącznie z pojazdami i przyczepami zaprojektowanymi i zbudowanymi w jednym lub kilku etapach, oraz do układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych, a także części i wyposażenia, zaprojektowanych i zbudowanych dla takich pojazdów i przyczep do nich.

2. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do następujących pojazdów:

a) pojazdów rolniczych lub leśnych zdefiniowanych w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 167/2013 (¹⁴);

b) pojazdów dwu- lub trójkołowych oraz czterokołowców zdefiniowanych w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 168/2013 (¹⁵);

c) pojazdów gąsienicowych;

d) pojazdów zaprojektowanych i zbudowanych lub dostosowanych wyłącznie do użytku przez siły zbrojne.

3. W przypadku następujących pojazdów producent może wystąpić o homologację typu lub indywidualne dopuszczenie pojazdu na podstawie niniejszego rozporządzenia, pod warunkiem że pojazdy te spełniają wymogi niniejszego rozporządzenia:

a) pojazdy zaprojektowane i zbudowane do użytku przede wszystkim na placach budowy lub w kamieniołomach, w obiektach portowych lub w portach lotniczych;

b) pojazdy zaprojektowane i zbudowane lub dostosowane do użytku przez służby ochrony ludności, straż pożarną oraz służby odpowiedzialne za utrzymanie porządku publicznego;

c) każdy pojazd z własnym napędem, który został zaprojektowany i zbudowany specjalnie do wykonywania prac i który ze względu na swoje cechy konstrukcyjne nie jest przeznaczony do przewozu pasażerów ani towarów i który nie jest maszyną zamocowaną na podwoziu pojazdu silnikowego.

Tego rodzaju dopuszczenia pozostają bez uszczerbku dla stosowania dyrektywy 2006/42/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (¹⁶).

4. Producent może wystąpić o indywidualne dopuszczenie pojazdu na podstawie niniejszego rozporządzenia w przypadku następujących pojazdów:

a) pojazdów przeznaczonych wyłącznie do wyścigów drogowych;

b) prototypów pojazdów używanych na drodze na odpowiedzialność producenta w celu przeprowadzenia konkretnego programu badań, pod warunkiem że zostały one specjalnie zaprojektowane i zbudowane do tego celu.

Artykuł 3

Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia i aktów prawnych wymienionych w załączniku II, o ile w tych aktach nie przewidziano inaczej, stosuje się następujące definicje:

1) „homologacja typu” oznacza procedurę, w wyniku której organ udzielający homologacji zaświadcza, że typ pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego jest zgodny z odpowiednimi przepisami administracyjnymi i wymogami technicznymi;

2) „homologacja typu UE” oznacza procedurę, w wyniku której organ udzielający homologacji zaświadcza, że typ pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego jest zgodny z odpowiednimi przepisami administracyjnymi i wymogami technicznymi zawartymi w niniejszym rozporządzeniu;

3) „krajowa homologacja typu” oznacza procedurę, w wyniku której organ udzielający homologacji zaświadcza, że typ pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego jest zgodny z odpowiednimi przepisami administracyjnymi i wymogami technicznymi ustanowionymi na mocy prawa danego państwa członkowskiego, przy czym ważność takiej homologacji jest ograniczona do terytorium tego państwa członkowskiego;

4) „świadectwo homologacji typu” oznacza dokument, w którym organ udzielający homologacji oficjalnie zaświadcza, że udzielono homologacji typu w odniesieniu do pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego;

5) „świadectwo zgodności” oznacza dokument wydany przez producenta, w którym zaświadcza się, że pojazd jest zgodny z homologowanym typem pojazdu i ze wszystkimi aktami prawnymi obowiązującymi w momencie jego wyprodukowania;

6) „indywidualne dopuszczenie pojazdu” oznacza procedurę, w wyniku której organ udzielający homologacji zaświadcza, że dany pojazd, niezależnie od tego, czy jest on jedynym egzemplarzem, czy nie, jest zgodny z odpowiednimi przepisami administracyjnymi i wymogami technicznymi dotyczącymi unijnego lub krajowego indywidualnego dopuszczenia pojazdu;

7) „homologacja typu całego pojazdu” oznacza procedurę, w wyniku której organ udzielający homologacji zaświadcza, że niekompletny, kompletny lub skompletowany typ pojazdu jest zgodny z odpowiednimi przepisami administracyjnymi i wymogami technicznymi;

8) „wielostopniowa homologacja typu” oznacza procedurę, w wyniku której organ udzielający homologacji lub organy udzielające homologacji zaświadczają, że w zależności od jego stanu kompletacji niekompletny lub skompletowany typ pojazdu jest zgodny z odpowiednimi przepisami administracyjnymi i wymogami technicznymi;

9) „homologacja typu krok po kroku” oznacza procedurę, która polega na zbieraniu krok po kroku całego zestawu świadectw homologacji typu UE lub ONZ dla układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych wchodzących w skład pojazdu, co na ostatnim etapie prowadzi do homologacji typu całego pojazdu;

10) „jednostopniowa homologacja typu” oznacza procedurę, w wyniku której organ udzielający homologacji zaświadcza w jednym etapie, że typ pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego jako całość jest zgodny z odpowiednimi przepisami administracyjnymi i wymogami technicznymi;

11) „mieszana homologacja typu” oznacza homologację typu krok po kroku, podczas której na ostatnim etapie homologacji typu całego pojazdu uzyskano homologację typu jednego lub więcej układów bez konieczności wydawania dla nich świadectw homologacji typu UE;

12) „homologacja typu układu” oznacza procedurę, w wyniku której organ udzielający homologacji zaświadcza, że typ układu jest zgodny z odpowiednimi przepisami administracyjnymi i wymogami technicznymi;

13) „homologacja typu oddzielnego zespołu technicznego” oznacza procedurę, w wyniku której organ udzielający homologacji zaświadcza, że typ oddzielnego zespołu technicznego jest zgodny z odpowiednimi przepisami administracyjnymi i wymogami technicznymi w odniesieniu do jednego lub większej liczby określonych typów pojazdów;

14) „homologacja typu komponentu” oznacza procedurę, w wyniku której organ udzielający homologacji zaświadcza, że typ komponentu, niezależnie od pojazdu, jest zgodny z odpowiednimi przepisami administracyjnymi i wymogami technicznymi;

15) „pojazd” oznacza każdy pojazd silnikowy lub przyczepę do niego;

16) „pojazd silnikowy” oznacza pojazd o napędzie silnikowym, który jest zaprojektowany i zbudowany tak, aby poruszał się samodzielnie, ma co najmniej cztery koła, jest kompletny, skompletowany lub niekompletny, oraz którego konstrukcja pozwala na osiągnięcie maksymalnej prędkości projektową przekraczającej 25 km/h;

17) „przyczepa” oznacza każdy pojazd na kołach niemający własnego napędu, który jest zaprojektowany i zbudowany tak, aby mógł być ciągnięty przez pojazd silnikowy, i którego ruchome połączenie umożliwia ruch co najmniej wokół osi poziomej prostopadłej do wzdłużnej płaszczyzny symetrii oraz wokół osi pionowej równoległej do wzdłużnej płaszczyzny symetrii pojazdu silnikowego, przez który jest ciągnięty;

18) „układ” oznacza zbiór urządzeń połączonych w celu pełnienia jednej lub kilku konkretnych funkcji w pojeździe i który podlega wymogom zawartym w niniejszym rozporządzeniu lub jakimkolwiek akcie prawnym wymienionym w załączniku II;

19) „komponent” oznacza urządzenie przeznaczone do wykorzystania jako część pojazdu, które może uzyskać homologację typu niezależnie od pojazdu i które podlega wymogom zawartym w niniejszym rozporządzeniu lub jakimkolwiek akcie prawnym wymienionym w załączniku II, jeżeli taki szczególny akt prawny wyraźnie to przewiduje;

20) „oddzielny zespół techniczny” oznacza urządzenie przeznaczone do wykorzystania jako część pojazdu, które może uzyskać homologację typu oddzielnie, ale tylko w odniesieniu do jednego lub większej liczby określonych typów pojazdów i które podlega wymogom zawartym w niniejszym rozporządzeniu lub jakimkolwiek akcie prawnym wymienionym w załączniku II, jeżeli taki szczególny akt prawny wyraźnie to przewiduje;

21) „części” oznaczają produkty wykorzystane do montażu, naprawy i konserwacji pojazdu, jak również części zamienne;

22) „wyposażenie” oznacza produkty inne niż części, które mogą zostać dodane do pojazdu lub na nim zainstalowane;

23) „części zamienne” oznaczają produkty przeznaczone do zainstalowania w pojeździe lub na pojeździe w celu zastąpienia oryginalnych części tego pojazdu, w tym produkty, które są niezbędne do użytkowania pojazdu, z wyjątkiem paliwa;

24) „pojazd podstawowy” oznacza każdy pojazd, który jest używany na początkowym etapie wielostopniowej homologacji typu;

25) „pojazd niekompletny” oznacza każdy pojazd, który w celu spełnienia odpowiednich wymogów technicznych niniejszego rozporządzenia musi przejść przynajmniej jednen etap kompletacji;

26) „pojazd skompletowany” oznacza pojazd, który w rezultacie procesu wielostopniowej homologacji typu spełnia odpowiednie wymogi techniczne niniejszego rozporządzenia;

27) „pojazd kompletny” oznacza pojazd, który nie wymaga kompletacji w celu spełnienia odpowiednich wymogów technicznych niniejszego rozporządzenia;

28) „pojazd z końcowej partii produkcji” oznacza pojazd będący częścią zapasów, który z powodu wejścia w życie nowych wymogów technicznych nieuwzględnionych w jego homologacji typu, nie może lub już nie może być udostępniany na rynku, zostać zarejestrowany lub dopuszczony;

29) „pojazd zasilany paliwem alternatywnym” oznacza pojazd zaprojektowany tak, by mógł być zasilany co najmniej paliwem jednego typu, które występuje w stanie gazowym w warunkach atmosferycznego ciśnienia i temperatury lub które zostało w zasadniczym stopniu pozyskane z produktów innych niż ropa naftowa;

30) „pojazd produkowany w małych seriach” oznacza typ pojazdu, którego liczba jednostek udostępnionych na rynku, zarejestrowanych lub dopuszczonych, nie przekracza rocznych limitów ilościowych określonych w załączniku V;

31) „pojazd specjalnego przeznaczenia” oznacza pojazd należący do kategorii M, N lub O posiadający specyficzne właściwości techniczne, które umożliwiają mu wykonywanie funkcji, która wymaga specjalnego dostosowania lub wyposażenia;

32) „typ pojazdu” oznacza określoną grupę pojazdów, dla których wspólne są przynajmniej cechy określone w załączniku I część B, w tym grupę pojazdów, które występują w wariantach i wersjach, o których mowa w tej części;

33) „naczepa” oznacza pojazd ciągnięty, w którym oś lub osie są położone za środkiem ciężkości pojazdu (przy równomiernym obciążeniu) i który jest wyposażony w urządzenie sprzęgające, umożliwiające przenoszenie sił poziomych i pionowych na pojazd ciągnący;

34) „nadzór rynku” oznacza działania i środki podejmowane przez organy nadzoru rynku w celu zapewnienia, aby pojazdy, układy, komponenty i oddzielne zespoły techniczne oraz części i wyposażenie udostępniane na rynku spełniały wymogi określone w odpowiednim unijnym prawodawstwie harmonizacyjnym oraz aby nie zagrażały one zdrowiu, bezpieczeństwu, środowisku ani żadnemu innemu aspektowi ochrony interesu publicznego;

35) „organ nadzoru rynku” oznacza organ krajowy lub organy krajowe odpowiedzialne za prowadzenie nadzoru rynku na terytorium danego państwa członkowskiego;

36) „organ udzielający homologacji” oznacza organ lub organy państwa członkowskiego, zgłoszone przez to państwo członkowskie Komisji, do których kompetencji należą wszystkie aspekty homologacji typu pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego, lub indywidualnego dopuszczenia pojazdu, procedura udzielania zezwoleń dla części i wyposażenia, wydawanie i – w stosownych przypadkach – cofanie lub odmowa wydania świadectw homologacji, działanie jako punkt kontaktowy dla organów pozostałych państw członkowskich udzielających homologacji, wyznaczanie służb technicznych oraz zapewnianie, że producent wypełnia obowiązki dotyczące zgodności produkcji;

37) „organ krajowy” oznacza organ udzielający homologacji lub każdy inny organ uczestniczący w nadzorze rynku, kontroli granicznej lub rejestracji i odpowiedzialny za te czynności w danym państwie członkowskim w odniesieniu do pojazdów, układów, komponentów, oddzielnych zespołów technicznych, części lub wyposażenia;

38) „służba techniczna” oznacza organizację lub podmiot wyznaczony przez organ udzielający homologacji jako laboratorium badawcze w celu prowadzenia badań lub jako organ oceniający zgodność w celu przeprowadzania ocen wstępnych i innych badań lub kontroli;

39) „krajowa jednostka akredytująca” oznacza krajową jednostkę udzielającą akredytacji zgodnie z definicją w art. 2 pkt 11 rozporządzenia (WE) nr 765/2008;

40) „producent” oznacza osobę fizyczną lub prawną, która jest odpowiedzialna za wszystkie aspekty homologacji typu pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego, lub indywidualnego dopuszczenia pojazdu lub procedurę uzyskiwania zezwoleń dla części i wyposażenia, za zapewnienie zgodności produkcji oraz za kwestie dotyczące nadzoru rynku w odniesieniu do tych wyprodukowanych pojazdów, układów, komponentów, oddzielnych zespołów technicznych, części i wyposażenia, bez względu na to, czy osoba ta bezpośrednio uczestniczy we wszystkich etapach projektowania i budowy tych pojazdów, układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych;

41) „przedstawiciel producenta” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną mającą siedzibę w Unii, należycie wyznaczoną przez producenta w celu reprezentowania go wobec organu udzielającego homologacji lub organu nadzoru rynku oraz występowania w jego imieniu w sprawach objętych zakresem niniejszego rozporządzenia;

42) „importer” oznacza osobę fizyczną lub prawną mającą siedzibę w Unii, która wprowadza do obrotu pojazd, układ, komponent, oddzielny zespół techniczny, część lub wyposażenie, które zostały wyprodukowane w państwie trzecim;

43) „dystrybutor” oznacza punkt sprzedaży lub każdą inną osobę fizyczną lub prawną w łańcuchu dostaw, inną niż producent lub importer, która udostępnia na rynku pojazd, układ, komponent, oddzielny zespół techniczny, część lub wyposażenie;

44) „podmiot gospodarczy” oznacza producenta, przedstawiciela producenta, importera lub dystrybutora;

45) „niezależny podmiot” oznacza osobę fizyczną lub prawną, inną niż autoryzowany punkt sprzedaży lub autoryzowana stacja obsługi, bezpośrednio lub pośrednio zajmującą się naprawą i konserwacją pojazdów, w tym stacje obsługi, producentów lub dystrybutorów sprzętu do napraw, narzędzi lub części zamiennych, jak również wydawców informacji technicznych, stowarzyszenia motoryzacyjne, pomoc drogową, stacje kontroli i badania pojazdów oraz ośrodki szkoleniowe dla instalatorów, producentów i mechaników wyposażenia przeznaczonego do pojazdów zasilanych paliwem alternatywnym; oznacza on także autoryzowane stacje obsługi, punkty sprzedaży oraz dystrybutorów w ramach systemu dystrybucji danego producenta pojazdów w zakresie, w jakim świadczą one usługi naprawy i konserwacji pojazdów, w przypadku których nie należą one do sieci dystrybucji producenta;

46) „autoryzowana stacja obsługi” oznacza osobę fizyczną lub prawną świadczącą usługi naprawy i konserwacji pojazdów, działającą w sieci dystrybucji producenta;

47) „niezależna stacja obsługi” oznacza osobę fizyczną lub prawną świadczącą usługi naprawy i konserwacji pojazdów, niedziałającą w sieci dystrybucji producenta;

48) „informacje dotyczące naprawy i konserwacji pojazdów” oznaczają wszelkie informacje, wraz z ich późniejszymi zmianami i uzupełnieniami, wymagane do przeprowadzenia diagnostyki, obsługi i kontroli pojazdu, przygotowania go do badań zdatności do ruchu drogowego, naprawy, przeprogramowania lub przywrócenia ustawień pojazdu lub wymagane do zdalnego wsparcia diagnostyki pojazdu, a także do montażu w pojeździe części i wyposażenia i które to informacje producent przekazuje autoryzowanym partnerom, punktom sprzedaży i stacjom obsługi lub stosuje do celów naprawy i konserwacji;

49) „informacje z pokładowego układu diagnostycznego (OBD) pojazdu” oznaczają informacje wygenerowane przez układ znajdujący się w pojeździe lub podłączony do silnika, który pozwala wykryć usterki i w stosownych przypadkach jest w stanie zasygnalizować ich wystąpienie za pomocą systemu ostrzegającego lub zidentyfikować przypuszczalne miejsca nieprawidłowego działania za pomocą informacji przechowywanych w pamięci komputera oraz jest w stanie przekazać te informacje poza pojazd;

50) „wprowadzenie do obrotu” oznacza udostępnienie pojazdu, układu, komponentu, oddzielnego zespołu technicznego, części lub wyposażenia po raz pierwszy w Unii;

51) „udostępnienie na rynku” oznacza każde dostarczenie pojazdu, układu, komponentu, oddzielnego zespołu technicznego, części lub wyposażenia w celu jego dystrybucji lub użytkowania na rynku w ramach działalności handlowej, odpłatnie lub nieodpłatnie;

52) „dopuszczenie” oznacza pierwsze wykorzystanie w Unii pojazdu, układu, komponentu, oddzielnego zespołu technicznego, części lub wyposażenia zgodnie z ich przeznaczeniem;

53) „rejestracja” oznacza administracyjne zezwolenie na dopuszczenie homologowanego pojazdu do ruchu drogowego, obejmujące identyfikację pojazdu i nadanie mu numeru seryjnego, znanego jako numer rejestracyjny, na stałe lub czasowo;

54) „wirtualna metoda badania” oznacza symulacje komputerowe, w tym obliczenia – niewymagające użycia fizycznego pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego – wykazujące, że dany pojazd, układ, komponent lub oddzielny zespół techniczny spełniają wymogi techniczne aktu prawnego wymienionego w załączniku II;

55) „wymogi alternatywne” oznaczają przepisy administracyjne oraz wymogi techniczne, które mają na celu zapewnienie takiego poziomu bezpieczeństwa funkcjonalnego, ochrony środowiska i bezpieczeństwa pracy, który będzie w jak największym wykonalnym zakresie równoważny poziomowi przewidzianemu w jednym lub większej liczbie aktów prawnych wymienionych w załączniku II;

56) „ocena na miejscu” oznacza weryfikację prowadzoną w obiektach służby technicznej lub jednego z jej podwykonawców lub podmiotów zależnych;

57) „ocena na miejscu w ramach nadzoru” oznacza okresową rutynową ocenę na miejscu, która nie jest ani oceną na miejscu przeprowadzaną w celu wyznaczenia po raz pierwszy służby technicznej lub jednego z jej podwykonawców lub podmiotów zależnych, ani oceną na miejscu przeprowadzaną w celu odnowienia wyznaczenia;

58) „data produkcji pojazdu” oznacza datę ukończenia produkcji pojazdu zgodnie z homologacją uzyskaną przez jego producenta.

Artykuł 4

Kategorie pojazdów

1. Do celów niniejszego rozporządzenia zastosowanie mają następujące kategorie pojazdów:

a) kategoria M obejmuje pojazdy silnikowe zaprojektowane i zbudowane głównie do przewozu pasażerów i ich bagażu podzielone na:

(i) kategoria M1 : pojazdy silnikowe mające nie więcej niż osiem miejsc siedzących poza miejscem siedzącym kierowcy i niemające miejsc dla pasażerów stojących, niezależnie od tego, czy liczba miejsc siedzących jest ograniczona do miejsca siedzącego kierowcy;

(ii) kategoria M2 : pojazdy silnikowe o masie maksymalnej nieprzekraczającej 5 ton, mające więcej niż osiem miejsc siedzących poza miejscem siedzącym kierowcy, niezależnie od tego, czy w tych pojazdach silnikowych mogą znajdować się miejsca dla pasażerów stojących; oraz

(iii) kategoria M3 : pojazdy silnikowe o masie maksymalnej przekraczającej 5 ton, mające więcej niż osiem miejsc siedzących poza miejscem siedzącym kierowcy niezależnie od tego, czy w tych pojazdach silnikowych mogą znajdować się miejsca dla pasażerów stojących.

b) kategoria N obejmuje pojazdy silnikowe zaprojektowane i zbudowane głównie do przewozu towarów podzielone na:

(i) kategoria N1 : pojazdy silnikowe o masie maksymalnej nieprzekraczającej 3,5 tony;

(ii) kategoria N2 : pojazdy silnikowe o masie maksymalnej przekraczającej 3,5 tony, ale nieprzekraczającej 12 ton; oraz

(iii) kategoria N3 : pojazdy silnikowe o masie maksymalnej przekraczającej 12 ton,

c) kategoria O obejmuje przyczepy podzielone na:

(i) kategoria O1 : przyczepy o masie maksymalnej nieprzekraczającej 0,75 tony;

(ii) kategoria O2 : przyczepy o masie maksymalnej przekraczającej 0,75 tony, ale nieprzekraczającej 3,5 tony;

(iii) kategoria O3 : przyczepy o masie maksymalnej przekraczającej 3,5 tony, ale nieprzekraczającej 10 ton; oraz

(iv) kategoria O4 : przyczepy o masie maksymalnej przekraczającej 10 ton.

2. Kryteria kwalifikowania pojazdów, typów pojazdów, wariantów i wersji do poszczególnych kategorii określono w załączniku I.

Komisja jest uprawniona do przyjmowania zgodnie z art. 82 aktów delegowanych zmieniających załącznik I w odniesieniu do typów pojazdów i typów nadwozia celem uwzględnienia postępu technicznego.

ROZDZIAŁ II

OBOWIĄZKI OGÓLNE

Artykuł 5

Wymogi techniczne

1. Pojazdy, układy, komponenty i oddzielne zespoły techniczne muszą być zgodne z wymogami aktów prawnych wymienionych w załączniku II.

2. Pojazdy, układy, komponenty i oddzielne zespoły techniczne uważa się za niezgodne z niniejszym rozporządzeniem w szczególności w następujących przypadkach:

a) jeżeli w większym stopniu, niż dopuszczono w danym akcie prawnym, odbiegają od szczegółowych danych zawartych w świadectwach homologacji typu UE i w załącznikach do nich lub od szczegółowych danych opisowych zawartych w sprawozdaniach z badań,

b) jeżeli kryteria lub parametry graniczne określone w danym akcie prawnym dla produkcji seryjnej nie są spełnione we wszystkich warunkach określonych w tym akcie prawnym,

c) jeżeli organy udzielające homologacji, organy nadzoru rynku lub Komisja nie mogą potwierdzić we wszystkich warunkach określonych w danym akcie prawnym którejkolwiek informacji przekazanej przez producenta w dokumencie informacyjnym.

Do celów oceny zgodności, o której mowa w niniejszym ustępie, bierze się pod uwagę wyłącznie sprawdzenia, badania, kontrole i oceny przeprowadzane przez lub w imieniu organu udzielającego homologacji, organu nadzoru rynku lub Komisji.

3. Komisja jest uprawniona do przyjmowania zgodnie z art. 82 aktów delegowanych zmieniających załącznik II w celu uwzględnienia zmian technicznych i regulacyjnych poprzez wprowadzanie i aktualizację odniesień do aktów prawnych zawierających wymogi, które muszą spełniać pojazdy, układy, komponenty i oddzielne zespoły techniczne.

Artykuł 6

Obowiązki państw członkowskich

1. Państwa członkowskie powołują lub wyznaczają własne organy udzielające homologacji i organy nadzoru rynku. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o powołaniu i wyznaczeniu takich organów.

Powiadomienie takie zawiera nazwę tych organów, ich adresy, w tym adresy elektroniczne, oraz określa ich zakresy odpowiedzialności. Komisja publikuje na swojej stronie internetowej wykaz organów udzielających homologacji i organów nadzoru rynku oraz szczegółowe informacje ich dotyczące.

Państwa członkowskie zapewniają, aby ich własne organy udzielające homologacji oraz organy nadzoru rynku przestrzegały ścisłego podziału ról i obowiązków oraz działały niezależnie od siebie. Organy te mogą działać w ramach jednej organizacji, pod warunkiem że zarządzanie ich działaniami odbywa się niezależnie w ramach odrębnych struktur.

2. Państwo członkowskie w którym za homologację pojazdów, w tym za indywidualne dopuszczenie pojazdu, odpowiada więcej niż jeden organ udzielający homologacji, wyznacza jeden z nich, który jest organem właściwym do udzielania homologacji typu jako jedyny organ odpowiedzialny za wymianę informacji z organami udzielającymi homologacji w innych państwach członkowskich do celów art. 11 oraz za wypełnianie obowiązków określonych w rozdziale XV.

3. Do celów art. 11 państwo członkowskie, w którym za nadzór rynku odpowiada więcej niż jeden organ, wyznacza jeden z nich jako jedyny organ nadzoru rynku, który jest odpowiedzialny za wymianę informacji z organami nadzoru rynku pozostałych państw członkowskich.

4. Państwa członkowskie zezwalają wyłącznie na wprowadzanie do obrotu, rejestrację lub dopuszczenie pojazdów, układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych, które są zgodne z niniejszym rozporządzeniem.

5. Państwa członkowskie nie zakazują, nie ograniczają ani nie utrudniają wprowadzania do obrotu, rejestracji ani dopuszczenia pojazdów, układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych, które są zgodne z niniejszym rozporządzeniem, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w rozdziale XI.

W drodze odstępstwa od akapitu pierwszego niniejszego ustępu, państwa członkowskie mogą zdecydować o niewydaniu zezwolenia na poruszanie się po drogach, wprowadzenie do obrotu, rejestrację lub dopuszczenie do ruchu pojazdów, które uzyskały homologację typu zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, ale przekraczają zharmonizowane wymiary, wagę oraz nacisk osi określone w załączniku I do dyrektywy Rady 96/53/WE (¹⁷).

6. Państwa członkowskie organizują i prowadzą nadzór rynku i kontrole pojazdów, układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych wprowadzanych do obrotu zgodnie z niniejszym rozporządzeniem oraz rozdziałem III rozporządzenia (WE) nr 765/2008.

7. Państwa członkowskie wprowadzają niezbędne środki w celu zapewnienia, aby organy nadzoru rynku, jeżeli uznają to za konieczne i uzasadnione, mogły być uprawnione do wejścia na teren podmiotów gospodarczych na swoim terytorium i pobrania niezbędnych próbek pojazdów, układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych do celów badania zgodności.

8. Państwa członkowskie dokonują okresowych przeglądów i ocen funkcjonowania swoich działań w zakresie homologacji typu. Takie przeglądy i oceny są przeprowadzane nie rzadziej niż co cztery lata, a ich wyniki przekazywane są Komisji oraz forum wymiany informacji o egzekwowaniu przepisów, o którym mowa w art. 11 (zwanemu dalej „forum”).

Państwa członkowskie podają do wiadomości publicznej podsumowanie wyników okresowych przeglądów i ocen.

Państwa członkowskie przedstawiają Komisji oraz forum sprawozdanie z tego, w jaki sposób uwzględniły wszelkie zalecenia, o których mowa w art. 11 ust. 5, wydane przez forum.

9. Państwa członkowskie dokonują okresowych przeglądów i ocen funkcjonowania swoich działań w zakresie nadzoru rynku. Takie przeglądy i oceny są przeprowadzane nie rzadziej niż co cztery lata, a ich wyniki przekazywane są Komisji oraz forum.

Państwa członkowskie podają do wiadomości publicznej podsumowanie wyników okresowych przeglądów i ocen.

Państwa członkowskie przedstawiają Komisji oraz forum sprawozdanie z tego, w jaki sposób uwzględniły wszelkie zalecenia, o których mowa w art. 11 ust. 5, wydane przez forum.

10. Komisja może przyjmować akty wykonawcze określając wspólne kryteria dotyczące formatu sprawozdań z przeglądów i ocen, o których mowa w ust. 8 i 9 niniejszego artykułu. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 83 ust. 2.

Artykuł 7

Obowiązki organów udzielających homologacji

1. Organy udzielające homologacji udzielają homologacji wyłącznie pojazdom, układom, komponentom lub oddzielnym zespołom technicznym, które spełniają wymogi niniejszego rozporządzenia.

2. Organy udzielające homologacji wykonują swoje obowiązki w sposób niezależny i bezstronny. Przestrzegają one zasad poufności w celu ochrony tajemnicy handlowej, z zastrzeżeniem obowiązku określonego w art. 9 ust. 4 dotyczącego udostępniania informacji Komisji i innych mających zastosowanie i określonych w prawie Unii wymogów dotyczących ujawniania informacji, w celu ochrony interesów użytkowników w Unii.

Organy udzielające homologacji skutecznie i sprawnie współpracują ze sobą oraz dzielą się informacjami istotnymi ze względu na ich rolę i wykonywane przez nie funkcje.

3. W celu umożliwienia organom nadzoru rynku przeprowadzania sprawdzenia organy udzielające homologacji udostępniają organom nadzoru rynku niezbędne informacje dotyczące homologacji typu pojazdów, układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych podlegających sprawdzeniu weryfikującym zgodność. Informacje te obejmują przynajmniej informacje zawarte w świadectwie homologacji typu UE i w załącznikach do niego, o których mowa w art. 28 ust. 1. Organy udzielające homologacji przekazują te informacje organom nadzoru rynku bez zbędnej zwłoki.

4. Jeżeli organ udzielający homologacji otrzymał informacje zgodnie z rozdziałem XI, że pojazd, układ, komponent lub oddzielny zespół techniczny stanowi poważne zagrożenie lub nie jest zgodny, wprowadza wszelkie niezbędne środki w celu dokonania przeglądu udzielonej homologacji typu oraz, w stosownych przypadkach, poprawienia lub cofnięcia homologacji typu w zależności od przyczyn i wagi wykazanych rozbieżności.

Artykuł 8

Obowiązki organów nadzoru rynku

1. Organy nadzoru rynku przeprowadzają regularne sprawdzenia, aby sprawdzić zgodność pojazdów, układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych z odpowiednimi wymogami. Sprawdzenia takie przeprowadza się w odpowiedniej skali poprzez sprawdzenie dokumentacji oraz, w stosownych przypadkach, badanie laboratoryjne i drogowe, przeprowadzane na podstawie statystycznie istotnych próbek.

Przy przeprowadzaniu tych sprawdzeń organy nadzoru rynku biorą pod uwagę:

a) ustalone zasady oceny ryzyka;

b) uzasadnione skargi; oraz

c) wszelkie inne istotne informacje, w tym informacje wymieniane na forum i wszelkie wyniki badań publikowane przez uznane strony trzecie spełniające wymogi określone w aktach wykonawczych, o których mowa w art. 13 ust. 10.

2. Bez uszczerbku dla ust. 1 organy nadzoru rynku poszczególnych państw członkowskich przeprowadzają co roku co najmniej określoną minimalną liczbę badań pojazdów. Ta minimalna liczba badań dla każdego państwa członkowskiego wynosi jeden na każde 40 000 nowych pojazdów silnikowych zarejestrowanych w tym państwie członkowskim w roku poprzednim, ale nie mniej niż pięć badań.

Każde badanie weryfikuje zgodność z mającymi zastosowanie aktami prawnymi wymienionymi w załączniku II.

3. Organy nadzoru rynku przeprowadzające więcej niż pięć badań rocznie przeprowadzą co najmniej 20 % minimalnej liczby badań w formie badań związanych z emisją zanieczyszczeń porównywalnych z badaniami przeprowadzanymi w ramach homologacji typu, obejmujących wszystkie wymogi związane z emisją zanieczyszczeń mające zastosowanie do badanego typu ustanowione w aktach prawnych wymienionych w załączniku II.

4. Organ nadzoru rynku danego państwa członkowskiego może uzgodnić z organem nadzoru rynku innego państwa członkowskiego, że organ nadzoru rynku tego innego państwa członkowskiego przeprowadzi badania wymagane na mocy ust. 2 i 3.

5. Organ nadzoru rynku państwa członkowskiego może uzgodnić z Komisją, że Komisja przeprowadzi badania wymagane na mocy ust. 3 na koszt tego państwa członkowskiego. Wszelkie badania prowadzone na mocy niniejszego ustępu zalicza się na poczet minimalnej liczby badań wymaganej na mocy ust. 2.

6. Nie później niż dnia 1 marca każdego roku każde państwo członkowskie przygotowuje corocznie kompleksowy przegląd planowanych sprawdzeń w ramach nadzoru rynku i przedkłada go forum.

7. Co dwa lata każde państwo członkowskie sporządza sprawozdanie z ustaleń ze sprawdzeń weryfikujących zgodność, jakie przeprowadziło w ciągu poprzednich dwóch lat. Sprawozdanie takie jest przedkładane forum najpóźniej dnia 30 września roku następującego po zakończeniu dwuletniego okresu sprawozdawczego.

8. Organy nadzoru rynku wymagają od podmiotów gospodarczych udostępniania organom takiej dokumentacji, informacji i wszelkich innych specyfikacji technicznych, w tym dostępu do oprogramowania i algorytmów, które organy te uznają za niezbędne do celów wykonywania swojej działalności w zakresie nadzoru rynku.

9. W odniesieniu do pojazdów, układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych posiadających homologację typu organy nadzoru rynku należycie uwzględniają świadectwa zgodności, oznaczenie homologacji typu lub świadectwa homologacji typu przedstawione przez podmioty gospodarcze.

10. Organy nadzoru rynku wprowadzają odpowiednie środki w celu ostrzeżenia użytkowników na terytorium ich państw członkowskich, w adekwatnych ramach czasowych, o stwierdzonych przez siebie lub przez Komisję zagrożeniach w odniesieniu do wszelkich pojazdów, układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych, tak aby zapobiec ryzyku obrażeń lub innych szkód lub aby ograniczyć to ryzyko, w tym udostępnianie takich informacji także na stronie internetowej danego organu nadzoru rynku.

Organy nadzoru rynku współpracują z podmiotami gospodarczymi w zakresie działań, które mogą zapobiec zagrożeniom powodowanym przez pojazdy, układy, komponenty lub oddzielne zespoły techniczne udostępnione przez te podmioty lub ograniczyć te zagrożenia.

11. Jeżeli organy nadzoru rynku jednego państwa członkowskiego zdecydują o wycofaniu z rynku pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego zgodnie z załącznikiem XI, informują one o tym zainteresowany podmiot gospodarczy i właściwy organ udzielający homologacji.

12. Organy nadzoru rynku wykonują swoje obowiązki w sposób niezależny i bezstronny. Przestrzegają one zasad poufności w celu ochrony tajemnicy handlowej, z zastrzeżeniem obowiązku określonego w art. 9 ust. 4 udostępniania informacji Komisji i innych mających zastosowanie i określonych w prawie Unii wymogów dotyczących ujawniania informacji, w celu ochrony interesów użytkowników w Unii.

13. Organy nadzoru rynku różnych państw członkowskich koordynują swoje działania w zakresie nadzoru rynku, współpracują ze sobą i dzielą się ze sobą i z forum wynikami tych działań. W stosownych przypadkach organy nadzoru rynku uzgadniają podział pracy i specjalizację.

14. Jeżeli w danym państwie członkowskim za nadzór rynku i kontrole na granicach zewnętrznych odpowiedzialny jest więcej niż jeden organ, organy te skutecznie i sprawnie współpracują ze sobą oraz dzielą się informacjami istotnymi ze względu na ich rolę i wykonywane przez nie funkcje.

15. Komisja może przyjmować akty wykonawcze, ustanawiające wspólne kryteria określania odpowiedniej skali sprawdzeń weryfikujących zgodność, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, i ustanawiające wspólne kryteria w zakresie formatu przeglądu i sprawozdania, o których mowa odpowiednio w ust. 6 i 7 niniejszego artykułu. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 83 ust. 2.

Artykuł 9

Weryfikacja zgodności przez Komisję

1. Komisja organizuje i przeprowadza na własny koszt badania i kontrole pojazdów, układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych w celu sprawdzenia, czy te pojazdy, układy, komponenty i oddzielne zespoły techniczne spełniają odpowiednie wymogi.

Te badania i kontrole przeprowadzane są między innymi w drodze badań laboratoryjnych i badań drogowych, na podstawie statystycznie istotnych próbek, i są uzupełniane sprawdzeniem dokumentacji.

Prowadząc takie badania i kontrole, Komisja uwzględnia:

a) ustalone zasady oceny ryzyka;

b) uzasadnione skargi; oraz

c) wszelkie inne istotne informacje, w tym informacje wymieniane na forum, wyniki badań opublikowane przez uznane strony trzecie które spełniają wymogi określone w aktach wykonawczych, o których mowa w art. 13 ust. 10, informacje dotyczące nowych technologii stosowanych na rynku jak i dane pochodzące ze zdalnej detekcji na drodze.

Komisja może powierzać wykonywanie badań lub kontroli służbom technicznym, w którym to przypadku służby techniczne działają w imieniu Komisji. Jeżeli do celów niniejszego artykułu Komisja powierza wykonywanie badań lub kontroli służbom technicznym, zapewnia ona, aby skorzystano z usług innej służby technicznej niż ta, która przeprowadziła pierwotne badanie do celów homologacji typu.

Te badania i kontrole mogą być prowadzone:

a) na nowych pojazdach dostarczonych przez producentów lub inne podmioty gospodarcze, zgodnie z ust. 2;

b) na pojazdach zarejestrowanych, w porozumieniu z posiadaczem dowodu rejestracyjnego pojazdu.

2. Producenci posiadający homologację typu lub inne podmioty gospodarcze dostarczają Komisji na żądanie i za godziwą rekompensatą statystycznie istotną liczbę wyprodukowanych pojazdów, układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych wybranych przez Komisję, które są reprezentatywne dla pojazdów, układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych dostępnych do wprowadzenia do obrotu na podstawie danej homologacji typu. Takie pojazdy, układy, komponenty i oddzielne zespoły techniczne muszą być udostępniane do badania zgodnie z wymogami Komisji co do momentu, miejsca i okresu takiego udostępnienia.

3. Zanim Komisja przeprowadzi badania i kontrole, powiadamia ona o tym państwo członkowskie, które udzieliło homologacji typu, oraz państwo członkowskie, w którym dany pojazd, układ, komponent lub oddzielny zespół techniczny został udostępniony na rynku.

Te państwa członkowskie współpracują z Komisją, gdy przeprowadza ona wspomniane badania i kontrole.

4. W celu umożliwienia Komisji przeprowadzania badań i kontroli na podstawie niniejszego artykułu, państwa członkowskie bez zbędnej zwłoki udostępniają jej niezbędne informacje dotyczące homologacji typu pojazdów, układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych podlegających badaniom weryfikującym zgodność. Informacje te obejmują przynajmniej informacje zawarte w świadectwie homologacji typu UE i w załącznikach do niego, o których mowa w art. 28 ust. 1.

5. Producenci nieodpłatnie i bez zbędnej zwłoki udostępniają Komisji wszelkie dane, które są niezbędne do celów weryfikacji zgodności, a które nie są dostępne w świadectwie homologacji typu UE ani w załącznikach, o których mowa w art. 28 ust. 1.

Takie dane zawierają wszystkie parametry i ustawienia, które są niezbędne do dokładnego odtworzenia warunków badania zastosowanych podczas badań do celów homologacji typu. Komisja przyjmuje akty wykonawcze w celu określenia, jakie dane mają być udostępniane, z zastrzeżeniem ochrony tajemnicy handlowej oraz ochrony danych osobowych zgodnie z prawem unijnym i krajowym. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 83 ust. 2.

6. Jeżeli Komisja stwierdzi, że pojazdy, układy, komponenty lub oddzielne zespoły techniczne nie spełniają wymogów homologacji typu określonych w niniejszym rozporządzeniu, że pojazdy, układy, komponenty lub oddzielne zespoły techniczne nie są zgodne z homologacją typu lub że homologacji typu udzielono na podstawie nieprawidłowych danych, wszczyna ona procedurę przewidzianą w art. 53 lub 54.

Jeżeli te badania i kontrole kwestionują poprawność samej homologacji typu, Komisja niezwłocznie informuje o tym organ udzielający homologacji lub organy udzielające homologacji, jak również forum.

Komisja informuje odpowiednie organy udzielające homologacji i organy nadzoru rynku, aby wprowadziły one odpowiednie środki w celu ostrzeżenia użytkowników na terytorium Unii, w adekwatnych ramach czasowych, o wszelkich stwierdzonych przez siebie brakach zgodności w odniesieniu do wszelkich pojazdów, układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych, tak aby zapobiec lub zmniejszyć ryzyko wystąpienia obrażeń lub innych szkód.

Komisja podaje do wiadomości publicznej sprawozdanie zawierające ustalenia z każdego przeprowadzonego przez siebie badania weryfikującego zgodność i przekazuje swoje ustalenia państwom członkowskim i forum. Sprawozdanie to zawiera szczegółowe informacje dotyczące pojazdów, układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych, które były oceniane, oraz tożsamość odnośnego producenta, a także krótki opis ustaleń, w tym charakter ewentualnych niezgodności z przepisami.

Artykuł 10

Oceny prowadzone przez Komisję

1. Komisja organizuje i przeprowadza oceny procedur wprowadzonych przez organy udzielające homologacji, które udzielały homologacji typu UE w okresie pięciu lat przed oceną, a w szczególności procedur udzielania homologacji typu, weryfikacji zgodności produkcji oraz wyznaczania i monitorowania służb technicznych. Ocena taka obejmuje ewaluację zgodności losowo wybranych homologacji typu z wymogami, o których mowa w art. 26 ust. 2 lit. c) wydanych w okresie pięciu lat przed oceną.

2. Oceny te mają pomóc organom udzielającym homologacji, które udzielały homologacji typu UE w zapewnieniu jednolitego stosowania niniejszego rozporządzenia oraz w wymianie najlepszych praktyk.

3. Oceny te przeprowadzane są zgodnie z prawem odnośnego państwa członkowskiego, z należytym uwzględnieniem praw odnośnych organów oraz muszą być zgodne z zasadą proporcjonalności. Komisja wykonuje swoje obowiązki w sposób niezależny i bezstronny oraz przestrzega zasad poufności w celu ochrony tajemnicy handlowej zgodnie z obowiązującymi przepisami. Komisja ponosi koszty powstałe w wyniku prowadzenia takich ocen.

4. Organy udzielające homologacji ułatwiają prowadzenie oceny, współpracując z Komisją, udzielając jej niezbędnej pomocy oraz udostępniając jej niezbędną dokumentację.

5. Komisja zapewnia, by personel uczestniczący w ocenie posiadał odpowiednie kwalifikacje i był stosownie przeszkolony. Odpowiednio wcześniej, przed przeprowadzeniem oceny Komisja informuje państwa członkowskie i organy udzielające homologacji o dacie rozpoczęcia oceny oraz o tożsamości personelu, który będzie ją przeprowadzał. Ocena na miejscu w siedzibie organu udzielającego homologacji co do zasady nie trwa dłużej niż dwa dni, a w szczególnym wypadku nie dłużej niż trzy dni.

6. Każdy organ udzielający homologacji, który udzielał homologacji typu UE przez okres pięciu lat, podlega w tym okresie jednorazowej ocenie Komisji.

W drodze odstępstwa od akapitu pierwszego organ udzielający homologacji może być rzadziej poddawany ocenie, jeżeli Komisja uzna, że pierwsza ocena tego organu wskazuje na to, że wprowadzone procedury zapewniają skuteczne stosowanie niniejszego rozporządzenia, z uwzględnieniem zakresu i przedmiotu udzielonych homologacji typu UE.

7. Komisja informuje o wynikach oceny, w tym wszelkich zaleceniach, forum i podaje do wiadomości publicznej podsumowanie tych wyników. Forum analizuje wyniki oceny.

8. Państwa członkowskie informują Komisję i forum o działaniach podjętych w związku z zaleceniami zawartymi w wynikach oceny.

9. Z należytym uwzględnieniem opinii wyrażonych na forum Komisja przyjmuje akty wykonawcze ustanawiając wspólne kryteria określania zakresu i metod oceny, składu zespołu oceniającego, planu ocen obejmującego okres co najmniej pięć lat oraz szczególnych warunków, na podstawie których częstotliwość ocen może zostać zmniejszona. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 83 ust. 2.

Artykuł 11

Forum wymiany informacji o egzekwowaniu przepisów

1. Komisja ustanawia forum wymiany informacji o egzekwowaniu przepisów (zwane dalej „forum”), przewodniczy mu i nim zarządza.

Forum składa się z wyznaczonych przez każde państwo członkowskie przedstawicieli reprezentujących ich organy udzielające homologacji oraz organy nadzoru rynku.

We wszystkich stosownych przypadkach do udziału w działalności forum w charakterze obserwatorów – zgodnie z regulaminem, o którym mowa w ust. 7 niniejszego artykułu – można zapraszać służby techniczne, uznane strony trzecie spełniające wymogi określone w aktach wykonawczych, o których mowa w art. 13 ust. 10, przedstawicieli Parlamentu Europejskiego, branży lub inne istotne podmioty gospodarcze, a także zainteresowane strony związane z kwestiami bezpieczeństwa i środowiska.

Doradcze zadania forum mają za cel promowanie dobrych praktyk – aby ułatwiać jednakową interpretację i jednakowe wdrażanie niniejszego rozporządzenia – wymianę informacji na temat problemów związanych z egzekwowaniem przepisów, na temat współpracy, w szczególności w zakresie oceny, wyznaczania i monitorowania służb technicznych, opracowywania metod i narzędzi pracy, opracowania procedury elektronicznej wymiany informacji oraz oceny zharmonizowanych projektów egzekwowania przepisów, a także na temat sankcji.

2. Na forum analizowane są:

a) kwestie związane z jednolitym interpretowaniem wymogów określonych w niniejszym rozporządzeniu oraz w aktach prawnych wymienionych w załączniku II w czasie wdrażania tych wymogów;

b) wyniki działań w zakresie udzielania homologacji typu i nadzoru rynku podejmowanych przez państwa członkowskie zgodnie z art. 6 ust. 8 i 9;

c) wyniki badań i kontroli przeprowadzonych przez Komisję zgodnie z art. 9;

d) oceny przeprowadzone przez Komisję zgodnie z art. 10;

e) sprawozdania z badań wskazujące na możliwy brak zgodności przedstawione przez uznane strony trzecie spełniające wymogi określone w aktach wykonawczych, o których mowa w art. 13 ust. 10;

f) wyniki działań dotyczących zgodności produkcji przeprowadzonych przez organy udzielające homologacji zgodnie z art. 31;

g) informacje przedkładane przez państwa członkowskie na podstawie art. 67 ust. 6 dotyczące ich procedur oceny, wyznaczania, zgłaszania i monitorowania służb technicznych;

h) kwestie o znaczeniu ogólnym dotyczące wdrażania wymogów określonych w niniejszym rozporządzeniu w odniesieniu do oceny, wyznaczania i monitorowania służb technicznych zgodnie z art. 67 ust. 10 i art. 78 ust. 4;

i) przypadki naruszenia przepisów przez podmioty gospodarcze;

j) wdrażanie środków naprawczych lub ograniczających określonych w rozdziale XI;

k) planowanie, koordynacja i wyniki działań w zakresie nadzoru rynku;

l) kwestie dotyczące dostępu do informacji z OBD pojazdu oraz informacji dotyczących napraw i konserwacji pojazdu zgodnie z rozdziałem XIV, a w szczególności kwestie dotyczące wdrażania procedur ustanowionych w art. 65.

3. Na podstawie sprawozdań przedstawianych przez państwa członkowskie zgodnie z art. 8 ust. 7 Komisja co dwa lata podaje do wiadomości publicznej sprawozdanie podsumowujące z działalności dotyczącej nadzoru rynku.

4. Każdego roku Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu podsumowanie działalności forum.

5. W ramach swych zadań doradczych i z uwzględnieniem wyników analiz zgodnie z ust. 2 forum może wyrazić swoją opinię lub wydać zalecenie.

Przy wyrażaniu opinii lub wydawaniu zaleceń Forum dąży do osiągnięcia konsensusu. Jeżeli osiągnięcie konsensusu jest niemożliwe, forum wyraża swoją opinię lub wydaje swoje zalecenia zwykłą większością głosów państw członkowskich. Każde państwo członkowskie ma jeden głos. Państwa członkowskie reprezentujące odrębne stanowiska mogą wnioskować o to, by ich stanowiska, wraz z uzasadnieniem, zostały odnotowane w opinii lub zaleceniach forum.

6. Przyjmując akty wykonawcze, Komisja należycie uwzględnia opinie wyrażone przez forum zgodnie z ust. 5.

7. Forum przyjmuje swój regulamin wewnętrzny.

Artykuł 12

Wymiana danych online

1. Komisja i państwa członkowskie stosują wspólny bezpieczny elektroniczny system wymiany informacji, o których mowa w art. 27 dotyczący świadectwa homologacji typu UE, wraz z ich załącznikami, o których mowa w art. 28 ust. 1, w tym w odniesieniu do sprawozdań z badań oraz zmian, do odmów udzielenia lub do cofania homologacji typu UE.

Komisja i państwa członkowskie stosują unijny system szybkiej informacji (RAPEX) ustanowiony na mocy dyrektywy 2001/95/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (¹⁸) oraz system informacyjny i komunikacyjny do celów nadzoru rynku (ICSMS), ustanowiony na mocy rozporządzenia (WE) nr 765/2008 do celów związanych z nadzorem rynku, wycofaniem produktów od użytkowników oraz innymi odpowiednimi działaniami, w których uczestniczą organy nadzoru rynku, państwa członkowskie i Komisja.

2. Od dnia 5 lipca 2026 r. państwa członkowskie udostępniają publicznie świadectwo zgodności każdego pojazdu, według numeru identyfikacyjnego pojazdu, w formie danych ustrukturyzowanych w formacie elektronicznym we wspólnym bezpiecznym elektronicznym systemie wymiany zgodnie z art. 37.

Od dnia 5 lipca 2026 r. państwa członkowskie udostępniają publicznie informacje zawarte w świadectwie zgodności, z wyjątkiem numerów identyfikacyjnych pojazdów, w formie danych ustrukturyzowanych w formacie elektronicznym we wspólnym bezpiecznym elektronicznym systemie wymiany informacji zgodnie z art. 37.

Komisja przyjmuje akty wykonawcze ustanawiające format i kryteria dostępu do informacji dostępnych publicznie, o których mowa w akapitach pierwszym i drugim. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 83 ust. 2.

3. Komisja podejmuje wszelkie niezbędne środki, by ustanowić interfejs między wspólnym bezpiecznym elektronicznym systemem wymiany informacji jak określono w aktach wykonawczych, o których mowa w art. 27 RAPEX oraz ICSMS w celu ułatwienia działań w zakresie nadzoru rynku i zapewnienia koordynacji, spójności i poprawności informacji udostępnianych konsumentom i stronom trzecim.

4. Państwa członkowskie stosują wspólny elektroniczny system wymiany określony w aktach wykonawczych, o których mowa w art. 27, aby wykaz homologacji typu UE dla pojazdów, układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych, których to homologacji udzieliły, odmówiły udzielenia, które zmieniły lub wycofały, a także wykaz służb technicznych, które przeprowadziły badania do celów odnośnych homologacji typu UE, publicznie udostępnione od dnia 1 września 2022 r.

Komisja przyjmuje akty wykonawcze ustanawiające format i kryteria dostępu do informacji dostępnych publicznie, o których mowa w niniejszym ustępie akapit pierwszy. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 83 ust. 2.

5. Komisja opracowuje narzędzie służące do publicznego udostępniania wyników badań i skarg dotyczących funkcjonowania pojazdów, układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych i przedłożonych przez uznane, będące stronami trzecimi, organizacje prowadzące badania spełniające wymogi określone w aktach wykonawczych, o których mowa w art. 13 ust. 10.

Artykuł 13

Ogólne obowiązki producentów

1. Producenci zapewniają, aby pojazdy, układy, komponenty i oddzielne zespoły techniczne, które wyprodukowali i które są wprowadzone do obrotu, były produkowane i homologowane zgodnie z wymogami określonymi w niniejszym rozporządzeniu, a w szczególności te określone w art. 5.

2. Producenci odpowiadają przed organem udzielającym homologacji za wszystkie aspekty procedury homologacji i za zapewnienie zgodności produkcji.

W przypadku wielostopniowej homologacji typu producenci są również odpowiedzialni za homologację i zgodność produkcji układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych, które dodali na etapie kompletacji pojazdu. Producent, który zmienia komponenty, układy lub oddzielne zespoły techniczne, które uzyskały już homologację na wcześniejszych etapach, jest odpowiedzialny za homologację i zgodność produkcji zmienionych komponentów, układów i oddzielnych zespołów technicznych. Producenci na poprzednim etapie przekazują producentom na kolejnym etapie informacje dotyczące wszelkich zmian, które mogą wpływać na homologację typu komponentu, układu, oddzielnego zespołu technicznego lub całego pojazdu. Informacje te przekazuje się niezwłocznie po wydaniu nowego rozszerzenia w odniesieniu do homologacji typu całego pojazdu, a najpóźniej w dniu rozpoczęcia produkcji pojazdu niekompletnego.

3. Producenci zmieniający pojazd niekompletny w sposób prowadzący do zakwalifikowania go do innej kategorii pojazdu, w wyniku czego zmieniają się wymogi, z którymi zgodność oceniono już na poprzednim etapie homologacji typu, są również odpowiedzialni za zgodność z wymogami mającymi zastosowanie do kategorii pojazdów, do której kwalifikuje się zmieniony pojazd.

4. Do celów homologacji typu UE pojazdów, układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych producent mający siedzibę poza Unią wyznacza jednego przedstawiciela mającego siedzibę w Unii do celów reprezentowania go przed organem udzielającym homologacji. Producent wyznacza również jednego przedstawiciela mającego siedzibę w Unii do celów nadzoru rynku, przy czym może to być przedstawiciel wyznaczony już do celów homologacji typu UE.

5. Producenci zapewniają, aby ich pojazdy, układy, komponenty i oddzielne zespoły techniczne nie były projektowane tak, aby umożliwiać włączanie strategii ani innych środków zmieniających wyniki uzyskiwane podczas procedur stosowanych w badaniach w sposób prowadzący do ich niezgodności z przepisami niniejszego rozporządzenia w warunkach, których oczekiwanych podczas normalnego działania.

6. Producenci ustanawiają procedury w celu zapewnienia, aby seryjnie produkowane pojazdy, układy, komponenty i oddzielne zespoły techniczne pozostawały w zgodności z homologowanym typem.

7. Producenci analizują wszelkie otrzymane skargi dotyczące zagrożeń, domniemanych incydentów lub kwestii braku zgodności z przepisami pojazdów, układów, komponentów, oddzielnych zespołów technicznych, części i wyposażenia, które wprowadził do obrotu.

Producenci prowadzą rejestr tych skarg i przy każdej z nich uwzględniają opis problemu i szczegółowe informacje niezbędne do dokładnego ustalenia typu pojazdu, układu, komponentu, oddzielnego zespołu technicznego, części i wyposażenia, którego on dotyczy, a w przypadku uzasadnionych skarg – producenci informują o nich swoich dystrybutorów i importerów.

8. Oprócz tabliczki znamionowej przymocowanej do pojazdów i oprócz oznaczenia homologacji typu przymocowanych do komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych zgodnie z art. 38, producenci podają swoją nazwę, zarejestrowaną nazwę handlową lub zarejestrowany znak towarowy oraz ich adres kontaktowy w Unii na pojazdach, komponentach lub oddzielnych zespołach technicznych udostępnionych na rynku, lub – w przypadku gdy nie jest to możliwe – na opakowaniu lub w dokumencie dołączonym do komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego.

9. Producenci zapewniają, aby w czasie, gdy ponoszą oni odpowiedzialność za pojazd, układ, komponent lub oddzielny zespół techniczny, warunki ich przechowywania lub przewożenia nie wpływały negatywnie na ich zgodność z wymogami określonymi w niniejszym rozporządzeniu.

10. Bez uszczerbku dla art. 9 ust. 5 i z zastrzeżeniem ochrony tajemnicy handlowej oraz ochrony danych osobowych zgodnie z prawem unijnym i krajowym, producenci pojazdów udostępniają dane niezbędne do przeprowadzenia przez strony trzecie badań zgodności z przepisami, uwzględniając wszystkie parametry i ustawienia niezbędne do dokładnego odtworzenia warunków badania zastosowanych podczas badań homologacyjnych.

Do celów niniejszego ustępu akapit pierwszy Komisja przyjmuje akty wykonawcze określające, jakie dane mają być udostępniane nieodpłatnie, a także jakie wymogi muszą zostać spełnione przez strony trzecie w celu wykazania rzeczywistego zainteresowania dziedziną bezpieczeństwa publicznego lub ochrony środowiska oraz dostępu do ich odpowiedniego wyposażenia do prowadzenia badań. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 83 ust. 2.

Artykuł 14

Obowiązki producentów w odniesieniu do produkowanych przez nich pojazdów, układów, komponentów, oddzielnych zespołów technicznych, części i wyposażenia niezgodnych z wymogami lub stwarzających poważne zagrożenie

1. W przypadku gdy pojazd, układ, komponent, oddzielny zespół techniczny, część lub wyposażenie, które zostały wprowadzone do obrotu lub dopuszczone, nie są zgodne z niniejszym rozporządzeniem lub gdy homologacji typu udzielono na podstawie nieprawidłowych danych, producent niezwłocznie podejmuje środki naprawcze niezbędne do zapewnienia zgodności pojazdu, układu, komponentu, oddzielnego zespołu technicznego, części lub wyposażenia lub wycofania ich z obrotu lub od użytkowników, stosownie do okoliczności.

Producent niezwłocznie informuje organ udzielający homologacji, który udzielił homologacji typu, podając szczegółowe informacje o braku zgodności oraz wszelkich podjętych środkach.

2. W przypadku gdy pojazd, układ, komponent, oddzielny zespół techniczny, część lub wyposażenie stwarza poważne zagrożenie, producent niezwłocznie szczegółowo informuje organy udzielające homologacji i organy nadzoru rynku o zagrożeniu oraz o wszelkich podjętych odnośnych środkach.

3. Producenci przechowują świadectwa homologacji typu UE oraz ich załączniki, o których mowa w art. 28 ust. 1 przez okres 10 lat po upływie ważności homologacji typu UE pojazdu oraz przez okres pięciu lat po upływie ważności homologacji typu UE układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego.

Producenci pojazdu przez okres 10 lat od daty produkcji pojazdu przechowują do wglądu organów udzielających homologacji kopię świadectwa zgodności, o którym mowa w art. 36.

4. Na uzasadnione żądanie organu krajowego lub Komisji producenci przekazują temu organowi lub Komisji kopię świadectwa homologacji typu UE lub zezwolenie, o którym mowa w art. 55 ust. 1, wykazujące zgodność pojazdu, układu, komponentu, oddzielnego zespołu technicznego, części lub wyposażenia w języku łatwo zrozumiałym dla tego organu krajowego lub Komisji.

Na uzasadnione żądanie organu krajowego producenci współpracują z nim we wszelkich działaniach podjętych zgodnie z art. 20 rozporządzenia (WE) nr 765/2008 mających na celu usunięcie zagrożeń, jakie stwarza pojazd, układ, komponent, oddzielny zespół techniczny, część lub wyposażenie, które udostępnił na rynku.

Artykuł 15

Obowiązki przedstawicieli producenta

1. Przedstawiciel producenta wykonuje zadania określone w pełnomocnictwie udzielonym mu przez producenta. Pełnomocnictwo przewiduje co najmniej, że przedstawiciel:

a) ma dostęp do świadectwa homologacji typu UE i załączników do niego, o których mowa art. 28 ust. 1, oraz do świadectwa zgodności w jednym z języków urzędowych Unii. Dokumentację taką udostępnia się organom udzielającym homologacji i organom nadzoru rynku przez okres 10 lat po upływie ważności homologacji typu UE pojazdu oraz przez okres pięciu lat po upływie ważności homologacji typu UE układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego;

b) na uzasadnione żądanie organu udzielającego homologacji – dostarcza mu wszystkich informacji, dokumentów i wszelkich innych specyfikacji technicznych, w tym udziela dostępu do oprogramowania i algorytmów, które są niezbędne do wykazania zgodności produkcji pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego;

c) na żądanie organów udzielających homologacji lub organów nadzoru rynku – współpracuje z nimi we wszelkich działaniach podejmowanych w celu usunięcia poważnych zagrożeń, jakie stwarzają pojazdy, układy, komponenty, oddzielne zespoły techniczne, części lub wyposażenie objęte zakresem tego pełnomocnictwa;

d) niezwłocznie informuje producenta o skargach i zgłoszeniach dotyczących zagrożeń, podejrzewanych incydentów lub problemów z brakiem zgodności w odniesieniu do pojazdów, układów, komponentów, oddzielnych zespołów technicznych, części lub wyposażenia objętych zakresem tego pełnomocnictwa;

e) ma prawo wypowiedzieć bez sankcji pełnomocnictwo, jeżeli producent działa w sposób naruszający obowiązki spoczywające na nim na podstawie niniejszego rozporządzenia.

2. Przedstawiciel producenta, który wypowiada pełnomocnictwo z powodów, o których mowa w ust. 1 lit. e), niezwłocznie informuje o tym organ udzielający homologacji, który udzielił homologacji typu, oraz Komisję.

Informacje, które należy przekazać, obejmują co najmniej:

a) datę wypowiedzenia pełnomocnictwa;

b) datę, do której dotychczasowy przedstawiciel producenta może być wymieniany w informacjach dostarczanych przez producenta, w tym we wszelkich materiałach promocyjnych;

c) przekazanie dokumentów, w tym aspekty poufności i prawa własności;

d) obowiązek dotychczasowego przedstawiciela producenta polegający na przesyłaniu producentowi lub nowemu przedstawicielowi producenta po wygaśnięciu pełnomocnictwa wszelkich skarg lub zgłoszeń dotyczących zagrożeń i domniemanych incydentów związanych z pojazdem, układem, komponentem, oddzielnym zespołem technicznym, częścią lub wyposażeniem, w odniesieniu do których dotychczasowy przedstawiciel producenta był wyznaczonym przedstawicielem producenta.

Artykuł 16

Obowiązki importerów

1. Importerzy wprowadzają do obrotu tylko takie pojazdy, układy, komponenty lub oddzielne zespoły techniczne, które spełniają wymogi niniejszego rozporządzenia.

2. Przed wprowadzeniem do obrotu pojazdów, układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych posiadających homologację typu importerzy sprawdzają, czy posiadają one ważne świadectwo homologacji typu UE oraz czy na układzie, komponencie lub oddzielnym zespole technicznym umieszczono wymagany znak homologacji typu i czy spełniają one art. 13 ust. 8.

W przypadku pojazdu importer zapewnia, by pojazdowi towarzyszyło wymagane świadectwo zgodności.

3. W przypadku gdy pojazd, układ, komponent lub oddzielny zespół techniczny nie jest zgodny z wymogami niniejszego rozporządzenia, a w szczególności gdy nie odpowiada homologowanemu typowi, importerzy nie wprowadzają do obrotu, nie zezwalają na dopuszczenie ani nie rejestrują tego pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego do czasu zapewnienia jego zgodności z przepisami.

4. Jeżeli pojazd, układ, komponent, oddzielny zespół techniczny, część lub wyposażenie stwarza poważne zagrożenie, importerzy informują o tym producenta i organy nadzoru rynku. W przypadku pojazdów, układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych, które posiadają homologację typu, importerzy informują o tym również organ udzielający homologacji, który udzielił homologacji typu.

5. Importerzy podają na pojeździe, komponencie, oddzielnym zespole technicznym, części lub wyposażeniu swoją nazwę, zarejestrowaną nazwę handlową lub zarejestrowany znak towarowy oraz adres kontaktowy, lub – jeżeli nie jest to możliwe – podają te informacje na opakowaniu lub w dokumencie dołączonym do, komponentu, oddzielnego zespołu technicznego, części lub wyposażenia.

6. Importerzy zapewniają dołączenie do pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego instrukcji i informacji wymaganych zgodnie z art. 59 w języku lub językach urzędowych danych państw członkowskich.

7. W celu ochrony zdrowia i bezpieczeństwa konsumentów importerzy prowadzą rejestr skarg i przypadków wycofania od użytkowników pojazdów, układów, komponentów, oddzielnych zespołów technicznych, części lub wyposażenia, które wprowadzili do obrotu, i informują swoich dystrybutorów o tego rodzaju skargach i przypadkach wycofania.

8. Importerzy niezwłoczne informują odpowiedniego producenta o otrzymanych przez siebie skargach dotyczących zagrożeń, domniemanych incydentów oraz problemów związanych z brakiem zgodności wprowadzonych do obrotu pojazdów, układów, komponentów, oddzielnych zespołów technicznych, części lub wyposażenia.

9. Importerzy zapewniają, aby w czasie, gdy ponoszą oni odpowiedzialność za pojazd, układ, komponent lub oddzielny zespół techniczny, warunki ich przechowywania lub przewożenia nie wpływały negatywnie na ich zgodność z wymogami określonymi w niniejszym rozporządzeniu.

Artykuł 17

Obowiązki importerów w odniesieniu do przywożonych przez nich pojazdów, układów, komponentów, oddzielnych zespołów technicznych, części i wyposażenia niezgodnych z wymogami lub stwarzających poważne zagrożenie

1. Jeżeli pojazd, układ, komponent, oddzielny zespół techniczny, część lub wyposażenie, które zostało wprowadzone do obrotu przez importerów, nie jest zgodny z niniejszym rozporządzeniem, importerzy niezwłocznie wprowadzają pod kontrolą producenta środki naprawcze niezbędne do zapewnienia zgodności tego pojazdu, układu, komponentu, oddzielnego zespołu technicznego, części lub wyposażenia do ich wycofania z obrotu lub od użytkowników, stosownie do okoliczności. Importerzy informują również producenta i organ udzielający homologacji, który udzielił homologacji typu UE.

2. W przypadku gdy pojazd, układ, komponent, oddzielny zespół techniczny, część lub wyposażenie, które wprowadzono do obrotu, stwarza poważne zagrożenie, importerzy niezwłocznie szczegółowo informują producenta oraz organy udzielające homologacji i organy nadzoru rynku o takim poważnym zagrożeniu.

Importerzy informują również organy udzielające homologacji i organy nadzoru rynku o wszelkich podjętych działaniach oraz podają szczegółowe informacje dotyczące w szczególności poważnego zagrożenia oraz wszelkich podjętych przez producenta środkach.

3. Importerzy przechowują kopię świadectwa homologacji typu oraz załączniki do niego przez okres 10 lat po upływie ważności homologacji typu UE pojazdu oraz przez okres pięciu lat po upływie ważności homologacji typu UE układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego oraz zapewniają, by to świadectwo oraz te załączniki, o których mowa w art. 28 ust. 1, mogły zostać udostępnione organom udzielającym homologacji UE i organom nadzoru rynku na ich żądanie.

4. Na uzasadnione żądanie organu krajowego importerzy dostarczają mu wszystkie informacje i dokumentację niezbędne do wykazania zgodności pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego, w języku łatwo zrozumiałym dla tego organu.

Na uzasadnione żądanie organu krajowego importerzy współpracują z nim we wszelkich działaniach podjętych zgodnie z art. 20 rozporządzenia (WE) nr 765/2008 mających na celu usunięcie zagrożeń, jakie stwarza pojazd, układ, komponent, oddzielny zespół techniczny, część lub wyposażenie, które udostępnili na rynku.

Artykuł 18

Obowiązki dystrybutorów

1. Przed udostępnieniem na rynku pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego dystrybutorzy sprawdzają, czy ten pojazd, układ, komponent lub oddzielny zespół techniczny jest opatrzony wymaganą tabliczką znamionową lub wymaganym znakiem homologacji typu i czy towarzyszą mu wymagane dokumenty oraz instrukcje i informacje dotyczące bezpieczeństwa, wymagane na mocy art. 59, w języku lub językach urzędowych danego państwa członkowskiego, a także czy producent i importer spełnili wymogi określone w, odpowiednio, art. 13 ust. 8 oraz art. 16 ust. 5.

2. Dystrybutorzy niezwłoczne informują odpowiedniego producenta o otrzymanych przez siebie skargach dotyczących zagrożeń, domniemanych incydentach oraz problemach związanych z brakiem zgodności pojazdów, układów, komponentów, oddzielnych zespołów technicznych, części lub wyposażenia, które udostępnili na rynku.

3. Dystrybutorzy zapewniają, aby w czasie, gdy ponoszą oni odpowiedzialność za pojazd, układ, komponent lub oddzielny zespół techniczny, warunki ich przechowywania lub przewożenia nie wpływały negatywnie na ich zgodność z wymogami określonymi w niniejszym rozporządzeniu.

Artykuł 19

Obowiązki dystrybutorów w odniesieniu do dystrybuowanych przez nich pojazdów, układów, komponentów, oddzielnych zespołów technicznych, części lub wyposażenia niezgodnych z wymogami lub stwarzających poważne zagrożenie

1. W przypadku gdy pojazd, układ, komponent, oddzielny zespół techniczny, część lub wyposażenie nie są zgodne z wymogami zawartymi w niniejszym rozporządzeniu, dystrybutorzy informują o tym producenta, importera oraz organ udzielający homologacji, który udzielił homologacji typu, oraz nie wprowadzają do obrotu tego pojazdu, układu, komponentu, oddzielnego zespołu technicznego, części lub wyposażenia do czasu zapewnienia jego zgodności z przepisami.

2. W przypadku gdy pojazd, układ, komponent, oddzielny zespół techniczny, część lub wyposażenie, które dystrybutorzy wprowadzili do obrotu, nie są zgodne z niniejszym rozporządzeniem, dystrybutorzy informują o tym producenta, importera oraz organ udzielający homologacji, który udzielił homologacji typu UE.

3. W przypadku gdy pojazd, układ, komponent, oddzielny zespół techniczny, część lub wyposażenie stwarza poważne zagrożenie, dystrybutorzy niezwłocznie szczegółowo informują o tym poważnym zagrożeniu producenta, importera, organy udzielające homologacji i organy nadzoru rynku w państwach członkowskich, w których ten pojazd, układ, komponent, oddzielny zespół techniczny, część lub wyposażenie zostały udostępnione na rynku.

Dystrybutorzy informują ich również o wszelkich podjętych działaniach oraz podaje szczegółowe informacje dotyczące wszelkich podjętych przez producenta środków.

4. Na uzasadnione żądanie organu krajowego dystrybutorzy współpracują z nim we wszelkich działaniach podjętych zgodnie z art. 20 rozporządzenia (WE) nr 765/2008 mających na celu usunięcie zagrożeń, jakie stwarza pojazd, układ, komponent, oddzielny zespół techniczny, część lub wyposażenie, które udostępnili na rynku.

Artykuł 20

Przypadki, w których obowiązki producentów mają zastosowanie do importerów i dystrybutorów

Importer lub dystrybutor uważany jest do celów niniejszego rozporządzenia za producenta i podlega obowiązkom producenta zgodnie z art. 8, 13 i 14 w następujących przypadkach:

a) gdy importer lub dystrybutor udostępnia na rynku pojazdy, układy, komponenty lub oddzielne zespoły techniczne lub jest odpowiedzialny za ich dopuszczenie pod swoją własną nazwą lub znakiem handlowym lub modyfikuje pojazd, układ, komponent lub oddzielny zespół techniczny w sposób, który może powodować utratę zgodności pojazdu, układu, komponentu, oddzielnego zespół technicznego z mającymi zastosowanie wymogami; lub

b) gdy importer lub dystrybutor udostępnia na rynku układy, komponenty lub oddzielne zespoły techniczne lub jest odpowiedzialny za ich dopuszczenie na podstawie homologacji typu ONZ wydanej producentowi spoza Unii, a gdy na terytorium Unii nie można zidentyfikować żadnego przedstawiciela producenta.

Artykuł 21

Identyfikacja podmiotów gospodarczych

Na żądanie organu udzielającego homologacji lub organu nadzoru rynku przez okres 10 lat od chwili wprowadzenia pojazdu do obrotu i przez okres pięciu lat od chwili wprowadzenia do obrotu układu, komponentu, oddzielnego zespołu technicznego, części lub wyposażenia podmioty gospodarcze muszą dostarczać informacje na temat:

a) tożsamości każdego podmiotu gospodarczego, który dostarczył im pojazd, układ, komponent, oddzielny zespół techniczny, część lub wyposażenie;

b) tożsamości każdego podmiotu gospodarczego, któremu dostarczyły one pojazd, układ, komponent, oddzielny zespół techniczny, część lub wyposażenie.

ROZDZIAŁ III

PROCEDURY HOMOLOGACJI TYPU UE

Artykuł 22

Procedury homologacji typu UE

1. Składając wniosek o przyznanie homologacji typu całego pojazdu, producent może wybrać jedną z następujących procedur:

a) homologację typu krok po kroku;

b) jednostopniową homologację typu;

c) mieszaną homologację typu.

Producent może ponadto wybrać wielostopniową homologację typu w odniesieniu do pojazdu niekompletnego lub skompletowanego.

2. Bez uszczerbku dla wymogów aktów prawnych wymienionych w załączniku II, do homologacji typu układu, homologacji typu komponentu i homologacji typu oddzielnego zespołu technicznego zastosowanie ma tylko jednostopniowa homologacja typu.

3. Wielostopniowej homologacji typu udziela się w odniesieniu do typu pojazdu niekompletnego lub skompletowanego, który przy uwzględnieniu stanu kompletacji pojazdu odpowiada szczegółowym danym zawartym w folderze informacyjnym, o którym mowa w art. 24, i który spełnia wymogi techniczne określone w odpowiednich aktach prawnych wymienionych w załączniku II.

Wielostopniowa homologacja typu ma zastosowanie również w przypadku kompletnych pojazdów, które zostały przerobione lub zmodyfikowane przez innego producenta po ich kompletacji.

4. Homologacji typu UE w odniesieniu do ostatniego etapu kompletacji udziela się dopiero po zweryfikowaniu przez organ udzielający homologacji, czy pojazd, któremu udzielono homologacji typu na ostatnim etapie, spełnia w chwili udzielenia homologacji wszystkie mające zastosowanie wymogi techniczne, zgodnie z procedurami określonymi w załączniku IX. Weryfikacja ta obejmuje sprawdzenie dokumentacji pod względem wszystkich wymogów objętych zakresem homologacji typu UE w odniesieniu do niekompletnego typu pojazdu udzielonej w ramach procedury wielostopniowej, w tym homologacji typu UE jeżeli udzielono jej dla innej kategorii pojazdu.

5. Wybór procedury homologacji typu UE, o której mowa w ust. 1, nie wpływa na mające zastosowanie wymogi, z którymi homologowany typ pojazdu musi być zgodny w chwili udzielenia homologacji typu całego pojazdu.

6. Wielostopniowa homologacja typu może być również stosowana przez jednego producenta, o ile nie jest stosowana w celu obejścia wymogów mających zastosowanie do pojazdów budowanych jednoetapowo. Pojazdów budowanych przez jednego producenta nie uważa się za budowane w wielu etapach do celów art. 41, 42 i 49.

Artykuł 23

Wniosek o homologację typu UE

1. Producent przedkłada organowi udzielającemu homologacji wniosek o homologację typu UE i folder informacyjny, o którym mowa w art. 24.

2. W odniesieniu do konkretnego typu pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego można przedłożyć tylko jeden wniosek. To jeden wniosek przedkłada się tylko w jednym państwie członkowskim i tylko jednemu organowi udzielającemu homologacji.

W innym państwie członkowskim nie można złożyć nowego wniosku w odniesieniu do tego samego typu pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego, jeżeli:

a) organ udzielający homologacji odmówił udzielenia homologacji typu dla tego typu;

b) organ udzielający homologacji wycofał homologację typu dla tego typu; lub

c) producent wycofał wniosek o homologację typu dla tego typu pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego.

Organ udzielający homologacji odrzuca wniosek o homologację typu dotyczący innego oznaczenia typu lub zmian w poprzednim wniosku, gdy zmiany nie są wystarczające, by stanowić nowy typ.

3. Wniosek w sprawie homologacji typu UE określonego typu pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego zawiera oświadczenie producenta, w którym zaświadcza on zgodnie ust. 2 akapit drugi, że:

a) nie złożył wniosku o homologację typu UE dla tego samego typu do żadnego innego organu udzielającego homologacji i że żaden inny organ udzielający homologacji nie udzielił producentowi takiej homologacji;

b) żaden organ udzielający homologacji nie odmówił udzielenia homologacji typu dla tego typu;

c) żaden organ udzielający homologacji nie wycofał homologacji typu dla tego typu; oraz

d) producent ten nie wycofał wniosku o udzielenie homologacji typu w odniesieniu do tego typu.

4. Dla każdego typu pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego podlegającego homologacji składany jest odrębny wniosek.

Artykuł 24

Folder informacyjny

1. Folder informacyjny zawiera następujące elementy:

a) dokument informacyjny, zgodnie z wzorem określonym w aktach wykonawczych, o których mowa w ust. 4 w odniesieniu do jednostopniowej lub mieszanej homologacji typu całego pojazdu albo w odniesieniu do homologacji typu całego pojazdu krok po kroku lub w odpowiednich aktach prawnych w przypadku homologacji typu układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego, zgodnie z odpowiednim aktem prawnym wymienionym w załączniku II;

b) wszystkie dane, rysunki, fotografie i inne istotne informacje;

c) w przypadku pojazdów – wskazanie procedury lub procedur wybranych zgodnie z art. 22 ust. 1;

d) wszelkie dodatkowe informacje wymagane przez organ udzielający homologacji w ramach procedury homologacji typu UE.

2. Dokument informacyjny, o którym mowa w ust. 1 lit. a) dotyczący homologacji typu całego pojazdu zawiera kompletne informacje na temat cech typu pojazdu, niezbędne organowi udzielającemu homologacji do zidentyfikowania typu pojazdu i do właściwego przeprowadzenia procedury homologacji typu.

3. Producent przedkłada organowi udzielającemu homologacji folder informacyjny w takim formacie elektronicznym, jaki jest akceptowany przez ten organ. Organ udzielający homologacji może także zaakceptować przekazanie folderów informacyjnych przedłożonych w formie papierowej.

4. Komisja przyjmuje akty wykonawcze określające wzór dokumentu informacyjnego oraz każdej części folderu informacyjnego, w tym zharmonizowany format elektroniczny do celów niniejszego artykułu ust. 3. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 83 ust. 2. Pierwsze z takich aktów wykonawczych zostaną przyjęte do dnia 5 lipca 2020 r.

Artykuł 25

Dodatkowe informacje dostarczane wraz z wnioskiem w przypadku homologacji typu UE

1. Do wniosku o udzielenie homologacji typu krok po kroku, poza folderem informacyjnym, o którym mowa w art. 24, dołącza się kompletny zestaw świadectw homologacji typu UE lub ONZ wraz z załącznikami do nich, które są wymagane na podstawie aktów prawnych wymienionych w załączniku II.

W przypadku homologacji typu układu, homologacji typu komponentu lub homologacji typu oddzielnego zespołu technicznego na podstawie aktów prawnych wymienionych w załączniku II organ udzielający homologacji ma dostęp do folderu informacyjnego oraz, w stosownych przypadkach, do świadectw homologacji typu oraz do załączników do nich do czasu udzielenia lub odmowy udzielenia homologacji typu całego pojazdu.

2. Do wniosku o udzielenie mieszanej homologacji typu, poza folderem informacyjnym, o którym mowa w art. 24, dołącza się kompletny zestaw świadectw homologacji typu UE lub ONZ wraz z załącznikami do nich, które są wymagane na podstawie aktów prawnych wymienionych w załączniku II.

W przypadku układów, dla których nie przedstawiono świadectwa homologacji typu UE lub ONZ, do wniosku, poza folderem informacyjnym, o którym mowa w art. 24, dołącza się informacje wymagane do homologacji tych układów podczas fazy homologacji pojazdu, oraz sprawozdania z badań zamiast świadectwa homologacji typu UE lub ONZ.

3. Do wniosku o udzielenie wielostopniowej homologacji typu dołącza się następujące informacje:

a) na pierwszym etapie – te części folderu informacyjnego i świadectw homologacji typu UE lub ONZ lub, w stosownych przypadkach, sprawozdań z badań, które są istotne dla stanu kompletacji pojazdu podstawowego;

b) na etapach drugim i kolejnych – te części folderu informacyjnego i świadectw homologacji typu UE lub ONZ, które są istotne dla bieżącego stanu kompletacji, wraz z kopią świadectwa homologacji typu UE całego pojazdu wydanego na poprzednim etapie wytworzenia oraz z pełnymi danymi dotyczącymi wszelkich zmian lub uzupełnień dokonanych przez producenta w pojeździe.

Informacje określone w niniejszym ustępie są dostarczane zgodnie z art. 24 ust. 3.

4. Organ udzielający homologacji oraz służby techniczne mają dostęp do oprogramowania i algorytmów pojazdu na zasadach, jakie uznają za niezbędne do celów prowadzenia swojej działalności.

Organ udzielający homologacji i służby techniczne mogą także wymagać od producenta przedstawienia dokumentacji lub dodatkowych informacji potrzebnych organowi udzielającemu homologacji i służbom technicznym do osiągnięcia odpowiedniego stopnia zrozumienia układów, w tym procesu tworzenia układów i koncepcji układu, a także funkcji oprogramowania i algorytmów, które są niezbędne do sprawdzenia zgodności z wymogami niniejszego rozporządzenia, aby zdecydować, które testy należy przeprowadzić, lub aby ułatwić przeprowadzenie tych badań.

ROZDZIAŁ IV

PRZEBIEG PROCEDUR HOMOLOGACJI TYPU UE

Artykuł 26

Przepisy ogólne dotyczące przebiegu procedur homologacji typu UE

1. Dla każdego typu pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego można udzielić tylko jednej homologacji typu UE.

2. Organ udzielający homologacji, po otrzymaniu wniosku zgodnie z art. 23, udziela homologacji typu UE dopiero po sprawdzeniu wszystkich poniższych kryteriów:

a) ustaleń dotyczących zgodności produkcji, o których mowa w art. 31;

b) tego, czy złożono oświadczenie, o którym mowa w art. 23 ust. 3;

c) zgodności typu pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego z mającymi zastosowanie wymogami;

d) w przypadku homologacji typu całego pojazdu zgodnie z procedurami homologacji typu krok po kroku, mieszanej lub wielostopniowej, organ udzielający homologacji sprawdza, zgodnie z art. 22 ust. 4, czy układy, komponenty i oddzielne zespoły techniczne są objęte oddzielnymi i ważnymi homologacjami typu udzielonymi zgodnie z wymogami mającymi zastosowanie w chwili udzielenia homologacji typu całego pojazdu.

3. Zastosowanie mają procedury dotyczące homologacji typu UE, które są określone w załączniku III, oraz procedury w odniesieniu do wielostopniowej homologacji typu – określone w załączniku IX.

Komisja jest uprawniona do przyjmowania zgodnie z art. 82 aktów delegowanych w celu zmiany załączników III i IX – na potrzeby uwzględnienia zmian regulacyjnych i technologicznych poprzez aktualizację procedur w odniesieniu do homologacji typu UE – i w odniesieniu do wielostopniowej homologacji typu.

4. Organ udzielający homologacji kompletuje pakiet informacyjny składający się z folderu informacyjnego, o którym mowa w art. 24, wraz ze sprawozdaniami z badań i z wszystkimi innymi dokumentami dodanymi do folderu informacyjnego przez służbę techniczną lub organ udzielający homologacji podczas wykonywania ich zadań.

Pakiet informacyjny może być prowadzony w formie elektronicznej. Zawiera on spis treści, który wyraźnie wskazuje wszystkie strony i format każdego z dokumentów oraz chronologiczny zapis wszelkich zmian w homologacji typu UE.

Organ udzielający homologacji przechowuje pakiet informacyjny do wglądu przez okres 10 lat po upływie ważności danej homologacji typu UE.

5. Organ udzielający homologacji odmawia udzielenia homologacji typu UE, jeżeli stwierdzi, że typ pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego, mimo że jest zgodny z obowiązującymi wymogami, jednak stwarza poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa lub może poważnie zaszkodzić środowisku lub zdrowiu publicznemu. W takim przypadku niezwłocznie przesyła on organom udzielającym homologacji pozostałych państw członkowskich oraz Komisji szczegółową dokumentację wyjaśniającą powody jego decyzji i zawierającą dowody potwierdzające jego ustalenia.

6. Zgodnie z art. 22 ust. 4 w przypadku procedury krok po kroku, mieszanej i wielostopniowej organ udzielający homologacji odmawia udzielenia homologacji typu UE, jeżeli stwierdzi, że układy, części lub oddzielne zespoły techniczne nie są zgodne z wymogami określonymi w niniejszym rozporządzeniu.

Organ udzielający homologacji zwraca się do organów udzielających homologacji, które udzieliły homologacji typu dla układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych, do podjęcia działań zgodnie z art. 54 ust. 2.

Artykuł 27

Zgłaszanie homologacji typu UE, które wydano, zmieniono, cofnięto lub których udzielenia odmówiono

1. Organ udzielający homologacji, wydając lub zmieniając świadectwo homologacji typu UE, udostępnia organom udzielającym homologacji pozostałych państw członkowskich, organom nadzoru rynku oraz Komisji kopię świadectwa homologacji typu UE dla każdego typu pojazdu, układu, komponentu i oddzielnego zespołu technicznego, dla którego udzielił homologacji wraz z załącznikami, w tym sprawozdaniami o których mowa w art. 30. Kopia ta jest udostępniana za pośrednictwem wspólnego bezpiecznego elektronicznego systemu wymiany danych, zgodnie a treścią aktów wykonawczych, o których mowa w ust. 3 niniejszego artykułu.

2. Organ udzielający homologacji – za pośrednictwem wspólnego bezpiecznego elektronicznego systemu wymiany danych, zgodnie a treścią aktów wykonawczych, o których mowa w ust. 3 – niezwłocznie informuje organy udzielające homologacji pozostałych państw członkowskich oraz Komisję o swojej odmowie udzielenia lub cofnięciu przez siebie homologacji typu UE, podając przyczyny swojej decyzji.

3. Mając na uwadze wspólny bezpieczny elektroniczny system wymiany danych Komisja przyjmuje akty wykonawcze ustanawiające format udostępnianych dokumentów elektronicznych, mechanizm wymiany, procedury informowania organów udzielaniu homologacji typu UE, zmianach, odmowach udzielenia i cofaniu homologacji oraz o stosownych środki bezpieczeństwa. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 83 ust. 2. Pierwszy z takich aktów wykonawczych zostanie przyjęty do dnia 5 lipca 2020 r.

Artykuł 28

Świadectwo homologacji typu UE

1. Świadectwo homologacji typu UE zawiera następujące załączniki:

a) pakiet informacyjny, o którym mowa w art. 26 ust. 4;

b) sprawozdania z badań, o których mowa w art. 30 ust. 1, w przypadku homologacji typu układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego, albo arkusz wyników badań w przypadku homologacji typu całego pojazdu;

c) w przypadku homologacji typu całego pojazdu imię i nazwisko oraz wzór podpisu osoby lub osób upoważnionych do podpisywania świadectw zgodności oraz oświadczenie o zajmowanych przez nie stanowiskach w przedsiębiorstwie;

d) w przypadku homologacji typu całego pojazdu – wypełniony wzór świadectwa zgodności typu pojazdu.

2. Świadectwo homologacji typu UE otrzymuje wydawany zgodnie ze zharmonizowanym systemem numeracji niepowtarzalny numer umożliwiający co najmniej identyfikację państwa członkowskiego, w którym wydano homologację typu UE, oraz identyfikację wymogów, które spełnia dany typ pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego.

3. Komisja przyjmuje akty wykonawcze w celu określenia wzorów świadectw homologacji typu UE oraz, odpowiednio, zharmonizowanego systemu numeracji oraz arkusza wyników badań, w tym wskazuje odpowiednie formaty elektroniczne. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 83 ust. 2. Pierwszy z takich aktów wykonawczych zostanie przyjęty do dnia 5 lipca 2020 r.

4. W odniesieniu do każdego typu pojazdu, układu, komponentu oraz oddzielnego zespołu technicznego organ udzielający homologacji:

a) wypełnia wszystkie odpowiednie sekcje świadectwa homologacji typu UE, oraz załączniki do nich;

b) sporządza spis treści pakietu informacyjnego, o którym mowa w art. 26 ust. 4;

c) niezwłocznie wydaje producentowi wypełnione świadectwo homologacji typu UE wraz z załącznikami do niego.

5. W przypadku homologacji typu UE, której ważność została ograniczona zgodnie z art. 39, art. 43 lub załącznikiem II część III, lub w odniesieniu do której niektóre przepisy niniejszego rozporządzenia lub aktów prawnych wymienione w załączniku II, nie mają zastosowania, w świadectwie homologacji typu UE określa się te ograniczenia lub odpowiednie przepisy, które nie mają zastosowania.

6. Jeżeli producent pojazdu wybierze procedurę mieszanej homologacji typu, organ udzielający homologacji dodaje do pakietu informacyjnego, o którym mowa w art. 26 ust. 4, odniesienia do sprawozdań z badań, o których mowa w art. 30, dla układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych, dla których nie wydano świadectwa homologacji typu UE. Organ udzielający homologacji także wyraźnie określa w pakiecie informacyjnym wymogi techniczne aktów prawnych wymienionych w załączniku II, według których pojazd został zbadany.

7. Jeżeli producent pojazdu wybierze procedurę jednostopniowej homologacji typu, organ udzielający homologacji dołącza do świadectwa homologacji typu UE wykaz odpowiednich aktów prawnych według wzoru przewidzianego w aktach wykonawczych, o których mowa w ust. 3.

Artykuł 29

Przepisy szczegółowe dotyczące homologacji typu UE układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych

1. Homologacji typu UE udziela się w odniesieniu do układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego, który odpowiada szczegółowym danym zawartym w folderze informacyjnym, o którym mowa w art. 24 i który spełnia wymogi techniczne określone w odpowiednich aktach prawnych wymienionych w załączniku II.

2. W przypadku gdy homologacja typu układu w odniesieniu do pojazdu obejmuje komponenty lub oddzielne zespoły techniczne, niezależnie od tego, czy są one przeznaczone do naprawy, obsługi czy konserwacji pojazdów, nie wymaga się dodatkowej homologacji typu komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego, chyba taka homologacja typu jest przewidziana przez odpowiednie akty prawne wymienione w załączniku II.

3. W przypadku gdy komponent lub oddzielny zespół techniczny spełnia swoje funkcje lub ma szczególne cechy jedynie w połączeniu z innymi częściami pojazdu i z tego względu zgodność może zostać zweryfikowana tylko wtedy, gdy komponent lub oddzielny zespół techniczny działa w połączeniu z tymi innymi częściami pojazdu, odpowiednio ogranicza się zakres homologacji typu UE tego komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego.

W takich przypadkach świadectwo homologacji typu UE określa wszelkie ograniczenia dotyczące stosowania komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego i wskazuje szczególne warunki montażu tego komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego w pojeździe.

Jeżeli taki komponent lub oddzielny zespół techniczny jest montowany w pojeździe, organ udzielający homologacji weryfikuje, podczas homologacji pojazdu, zgodność tego komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego z wszelkimi obowiązującymi ograniczeniami w zakresie stosowania lub warunkami montażu.

Artykuł 30

Badania wymagane do homologacji typu UE

1. Do celu przyznania homologacji typu UE organ udzielający homologacji sprawdza zgodność z wymogami technicznymi niniejszego rozporządzenia poprzez przeprowadzenie przez służby techniczne odpowiednich badań.

2. Zasadnicze elementy tych badań, w tym wymogi techniczne, których przestrzeganie sprawdzono w badaniach, są odnotowywane w sprawozdaniu z badania.

3. Komisja przyjmuje akty wykonawcze określające format sprawozdań z badań zgodnie z ogólnymi wymogami. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 83 ust. 2. Pierwszy z takich aktów wykonawczych zostanie przyjęty do dnia 5 lipca 2020 r.

4. Producent udostępnia organom udzielającym homologacji oraz zapewnia zainteresowanym służbom technicznym pojazdy, układy, komponenty lub oddzielne zespoły techniczne, które zgodnie z odpowiednimi aktami prawnymi wymienionymi w załączniku II są konieczne do przeprowadzenia wymaganych badań.

5. Wymagane badania przeprowadza się na pojazdach, układach, komponentach i oddzielnych zespołach technicznych reprezentatywnych dla typu poddawanego procedurze homologacji.

6. Gdy w przypadku parametrów i warunków stosowanych do prowadzenia badań, o których mowa w ust. 1, podany jest zakres wartości, służby techniczne mogą wybrać dowolną wartość w tym zakresie.

7. Na żądanie producenta i pod warunkiem uzyskania zgody organu udzielającego homologacji można stosować wirtualne metody badania jako alternatywę dla badań, o których mowa w ust. 1, zgodnie z załącznikiem VIII.

8. Komisja jest uprawniona do przyjmowania zgodnie z art. 82 aktów delegowanych w celu zmiany załącznika VIII na potrzeby uwzględnienia zmian technicznych i regulacyjnych poprzez aktualizację wykazu aktów prawnych, w odniesieniu do których producent lub służba techniczna może stosować wirtualne metody badania oraz szczególne warunki, zgodnie z którymi należy stosować wirtualne metody badania.

Artykuł 31

Ustalenia dotyczące zgodności produkcji

1. Organ udzielający homologacji, który udzielił homologacji typu UE, podejmuje środki niezbędne do sprawdzenia, zgodnie z załącznikiem IV, w razie potrzeby we współpracy z organami udzielającymi homologacji pozostałych państw członkowskich, czy producent produkuje pojazdy, układy, komponenty lub oddzielne zespoły techniczne zgodne z homologowanym typem.

2. Organ udzielający homologacji, który udzielił homologacji typu całego pojazdu, sprawdza statystycznie istotną liczbę próbek pojazdów i świadectw zgodności pod względem ich zgodności z art. 36 i 37 oraz sprawdza poprawność danych w tych świadectwach zgodności.

3. Organ udzielający homologacji, który udzielił homologacji typu UE, podejmuje niezbędne środki w celu sprawdzenia, w razie potrzeby we współpracy z organami udzielającymi homologacji pozostałych państw członkowskich, czy ustalenia, o których mowa w ust. 1 i 2 niniejszego artykułu, są wciąż odpowiednie, tak aby pojazdy, układy, komponenty lub oddzielne zespoły techniczne znajdujące się w produkcji nadal odpowiadały homologowanemu typowi, a świadectwa zgodności były nadal zgodne z art. 36 i 37.

4. W celu zweryfikowania, czy pojazd, układ, komponent lub oddzielny zespół techniczny jest zgodny z homologowanym typem, organ udzielający homologacji, który udzielił homologacji typu UE, podejmuje wszelkie niezbędne środki w celu przeprowadzenia sprawdzeń lub badań wymaganych do celów homologacji typu UE na próbkach pobranych u producenta, w tym również w zakładzie produkcyjnym.

Zgodnie z załącznikiem IV, organ udzielający homologacji podejmuje niezbędne środki w celu przeprowadzania takich sprawdzeń lub badań z częstotliwością określoną w aktach prawnych wymienionych w załączniku II lub jeżeli akty te nie przewidują określonej częstotliwości, nie rzadziej niż co trzy lata.

5. Aby sprawdzić, że pojazd, układ, komponent lub oddzielny zespół techniczny jest zgodny z homologowanym typem, organ udzielający homologacji lub służby techniczne:

a) w przypadku gdy w procedurach badań ustanowionych w odpowiednich aktach prawnych wymienionych w załączniku II podany jest zakres wartości, podczas przeprowadzania sprawdzeń lub badań ustalają wartości w sposób losowy w ramach podanego zakresu; oraz

b) mają dostęp do oprogramowania, algorytmów, dokumentacji oraz wszelkich dodatkowych informacji zgodnie z art. 25 ust. 4.

6. Organ udzielający homologacji, który udzielił danej homologacji typu UE, podejmuje środki niezbędne do sprawdzenia, czy producent spełnia obowiązki określone w rozdziale XIV. Sprawdza w szczególności, czy w celu spełnienia tych obowiązków producent zmienia lub uzupełnia informacje z OBD pojazdu oraz informacje dotyczące naprawy i konserwacji pojazdu.

7. W przypadku gdy organ udzielający homologacji, który udzielił homologacji typu UE stwierdza, że producent nie produkuje już pojazdów, układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych zgodnie z homologowanym typem lub z wymogami niniejszego rozporządzenia, lub stwierdza, że świadectwa zgodności przestały być zgodne z art. 36 i 37, chociaż produkcja jest kontynuowana, podejmuje środki niezbędne do zapewnienia właściwego stosowania ustaleń dotyczących zgodności produkcji lub cofa homologację typu. Organ udzielający homologacji może podjąć decyzję o wprowadzeniu wszystkich niezbędnych środków ograniczających zgodnie z rozdziałem XI.

8. Komisja jest uprawniona do przyjmowania zgodnie z art. 82 aktów delegowanych zmieniających załącznik IV na potrzeby uwzględnienia zmian technicznych i regulacyjnych poprzez aktualizację procedur zgodności produkcji.

Artykuł 32

Opłaty

1. Opłaty za działania w zakresie homologacji typu UE są pobierane od producentów, którzy złożyli wniosek o homologację typu UE w danym państwie członkowskim.

Państwa członkowskie zapewniają, aby na pokrycie kosztów działań w zakresie nadzoru rynku przeznaczone były wystarczające zasoby. Bez uszczerbku dla prawa krajowego koszty te mogą być pokrywane z opłat, które mogą pobierać państwa członkowskie, gdzie pojazdy są wprowadzane do obrotu.

2. Państwa członkowskie mogą pobierać opłaty administracyjne od służb technicznych ubiegających się o wyznaczenie, aby pokryć w całości lub w części koszty związane z działalnością organów krajowych odpowiedzialnych za służby techniczne zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

ROZDZIAŁ V

ZMIANY I WAŻNOŚĆ HOMOLOGACJI TYPU UE

Artykuł 33

Przepisy ogólne dotyczące zmian i ważności homologacji typu UE

1. Producent niezwłocznie informuje organ udzielający homologacji, który udzielił homologacji typu UE, o wszelkich zmianach szczegółowych danych zawartych w pakiecie informacyjnym, o którym mowa w art. 26 ust. 4, w tym o wszelkich zmianach w poszerzonym pakiecie dokumentacji, zgodnie z aktami prawnymi wymienionymi w załączniku II.

Organ udzielający homologacji decyduje, czy należy ją uwzględnić poprzez zmianę, w formie poprawki lub rozszerzenia homologacji typu UE, zgodnie z art. 34, czy też taka zmiana wymaga nowej homologacji typu UE.

2. Wniosek o dokonanie tej zmiany składa się wyłącznie do organu udzielającego homologacji, który udzielił istniejącej homologacji typu UE.

3. Jeżeli organ udzielający homologacji stwierdzi, że zmiana ta wymaga powtórzenia kontroli lub badań, informuje o tym odpowiednio producenta.

4. Jeżeli organ udzielający homologacji na podstawie kontroli lub badań, o których mowa w ust. 3 niniejszego artykułu, stwierdzi, że wymogi w zakresie homologacji typu UE nadal są spełniane, stosuje się procedury, o których mowa w art. 34.

5. Jeżeli organ udzielający homologacji stwierdzi, że zmiany szczegółowych danych zawartych w pakiecie informacyjnym nie mogą być objęte rozszerzeniem istniejącej homologacji typu, odmawia zmiany homologacji typu UE i żąda, by producent wystąpił o nową homologację typu UE.

Artykuł 34

Poprawki i rozszerzenia homologacji typu UE

1. Zmianę określa się jako „poprawkę”, jeżeli organ udzielający homologacji stwierdzi, że pomimo zmiany szczegółowych danych zawartych w pakiecie informacyjnym, o którym mowa w art. 26 ust. 4, dany typ pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego nadal spełnia obowiązujące wymogi dla tego typu i że w związku z tym nie jest konieczne powtórzenie kontroli ani badań.

W takim przypadku organ udzielający homologacji stosownie do potrzeb niezwłocznie wydaje poprawione strony pakietu informacyjnego, oznaczając każdą poprawioną stronę w celu wyraźnego pokazania charakteru zmiany i daty ponownego wydania, lub wydaje skonsolidowaną, zaktualizowaną wersję pakietu informacyjnego, do której dołączony jest szczegółowy opis zmian.

2. Zmianę określa się jako „rozszerzenie”, jeżeli organ udzielający homologacji uzna, że szczegółowe dane zawarte w pakiecie informacyjnym zostały zmienione i zaistniała którakolwiek z następujących okoliczności:

a) wymagane są dalsze kontrole lub badania w celu sprawdzenia stałej zgodności z wymogami, na których oparto istniejącą homologację typu UE;

b) uległa zmianie jakakolwiek informacja umieszczona na świadectwie homologacji typu UE z wyjątkiem załączników; lub

c) na mocy któregokolwiek z aktów prawnych wymienionych w załączniku II wobec homologowanego typu pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego zaczęły mieć zastosowanie nowe wymogi.

W przypadku rozszerzenia organ udzielający homologacji niezwłocznie wydaje zaktualizowane świadectwo homologacji typu UE opatrzone numerem rozszerzenia, zgodnym z liczbą kolejnych już udzielonych rozszerzeń. Świadectwo homologacji wyraźnie wskazuje powód rozszerzenia, datę ponownego wydania oraz, w stosownych przypadkach, okres ważności.

3. W przypadku wydania poprawionych stron pakietu informacyjnego lub skonsolidowanej, zaktualizowanej wersji zmieniany jest odpowiednio spis treści pakietu informacyjnego w celu wskazania daty ostatniego rozszerzenia lub ostatniej poprawki lub daty ostatniej konsolidacji zaktualizowanej wersji.

4. Nie można wymagać rozszerzenia homologacji typu pojazdu, jeżeli nowe wymogi, o których mowa w ust. 2 lit. c), są z technicznego punktu widzenia nieistotne dla tego typu pojazdu lub dotyczą kategorii pojazdu innych niż kategoria, do której on należy.

Artykuł 35

Utrata ważności

1. W przypadku pojazdów kategorii M1 i N1 po 7 latach, a w przypadku pojazdów kategorii N2, N3, M2, M3 i O po 10 latach od najnowszej aktualizacji pakietu informacyjnego świadectwa homologacji typu UE całego pojazdu organ udzielający homologacji weryfikuje zgodność danego typu pojazdu z wymogami wszystkich aktów prawnych, odpowiednimi dla tego typu.

W przypadku gdy organ udzielający homologacji dokonuje weryfikacji, o której mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, powtarzanie badań, o których mowa w art. 30, nie jest konieczne.

2. Homologacja typu UE traci ważność w każdym z następujących przypadków:

a) jeżeli do celów udostępnienia na rynku, rejestracji lub dopuszczenia obowiązkowe stają się nowe wymogi mające zastosowanie do homologowanego typu pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego, a homologacji typu UE nie można rozszerzyć na podstawach określonych w art. 34 ust. 2 lit. c);

b) jeżeli weryfikacja przeprowadzona zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu wykazuje, że pojazd nie spełnia wymogów wszystkich aktów prawnych odpowiednich dla tego typu;

c) jeżeli nastąpi dobrowolne trwałe zaniechanie produkcji pojazdów zgodnych z homologowanym typem pojazdu, które uznaje się za zaistniałe, jeżeli żaden pojazd odnośnego typu nie został wyprodukowany w ciągu poprzednich dwóch lat, niemniej jednak takie homologacje typu pozostają ważne do celów rejestracji lub dopuszczenia, dopóki zastosowania nie ma niniejszy ustęp lit. a);

d) jeżeli homologacja typu UE została cofnięta zgodnie z art. 31 ust. 7;

e) jeżeli okres ważności świadectwa homologacji typu UE upłynął ze względu na ograniczenie, o którym mowa w art. 39 ust. 6;

f) jeżeli ustalono, że homologacja typu była oparta na fałszywych oświadczeniach, sfałszowanych wynikach badań lub gdy doszło do zatajenia danych, które spowodowałyby odmowę udzielenia homologacji typu.

3. W przypadku gdy ważność traci homologacja typu całego pojazdu tylko jednego z wariantów w ramach danego typu pojazdu lub jedna z wersji w ramach danego wariantu, homologacja typu całego pojazdu danego typu pojazdu traci ważność wyłącznie w takim zakresie, w jakim dotyczy danego wariantu lub danej wersji.

4. W przypadku trwałego zaniechania produkcji określonego typu pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego producent niezwłocznie powiadamia o tym organ udzielający homologacji, który udzielił danej homologacji typu UE.

W terminie jednego miesiąca po otrzymaniu powiadomienia, o którym mowa w akapicie pierwszym, organ udzielający homologacji, który udzielił homologacji typu UE dla typu pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego informuje o tym organy udzielające homologacji pozostałych państw członkowskich.

5. W przypadku gdy zbliża się termin wygaśnięcia ważności świadectwa homologacji typu UE, producent niezwłocznie powiadamia o tym organ udzielający homologacji, który udzielił danej homologacji typu.

6. Po otrzymaniu powiadomienia od producenta organ udzielający homologacji, który udzielił homologacji typu UE, w stosownych przypadkach niezwłocznie przekazuje organom udzielającym homologacji pozostałych państw członkowskich oraz Komisji wszelkie istotne informacje do celów udostępnienia na rynku, rejestracji lub dopuszczenia pojazdów, układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych.

W przypadku pojazdów, informacja, o której mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, zawiera datę produkcji oraz numer identyfikacyjny pojazdu („VIN”), w rozumieniu art. 2 rozporządzenia Komisji (UE) nr 19/2011 (¹⁹), ostatniego wyprodukowanego pojazdu.

ROZDZIAŁ VI

ŚWIADECTWO ZGODNOŚCI I OZNAKOWANIA

Artykuł 36

Świadectwa zgodności w formacie papierowym

1. Producent wydaje świadectwo zgodności w wersji papierowej dołączane do każdego pojazdu wyprodukowanego zgodnie z homologowanym typem pojazdu, niezależnie od tego, czy jest kompletny, niekompletny czy skompletowany. Do tego celu producent wykorzystuje wzór określony w aktach wykonawczych, o których mowa w ust. 4.

W świadectwie zgodności w wersji papierowej konkretnie opisane są główne cechy danego pojazdu oraz jego parametry techniczne. Świadectwo zgodności w formacie papierowym zawiera datę produkcji pojazdu. Świadectwo zgodności w formacie papierowym jest zaprojektowane w taki sposób, który zabezpiecza je przed sfałszowaniem.

Świadectwo zgodności w formacie papierowym wydaje się nabywcy nieodpłatnie wraz z pojazdem. Wydanie świadectwa nie może być uzależnione od wyraźnego wniosku ani od przedstawienia producentowi dodatkowych informacji.

2. Od dnia 5 lipca 2026 r., jeżeli producent udostępnia świadectwo zgodności jako dane ustrukturyzowane w formacie elektronicznym zgodnie z art. 37 ust. 1, producent ten jest zwolniony z określonego w ust. 1 niniejszego artykułu obowiązku wydania świadectwa zgodności w wersji papierowej dołączanego do każdego pojazdu.

3. Przez okres 10 lat od daty produkcji pojazdu jego producent, na wniosek właściciela pojazdu, wydaje duplikat świadectwa zgodności w formacie papierowym za opłatą nieprzekraczającą kosztów wydania duplikatu świadectwa. Słowo „duplikat” musi być wyraźnie widoczne na pierwszej stronie każdego duplikatu świadectwa.

4. Komisja przyjmuje akty wykonawcze dotyczące świadectwa zgodności w formacie papierowym, w których określa w szczególności:

a) wzór świadectwa zgodności,

b) zabezpieczenia, które mają zapobiec sfałszowaniu świadectwa zgodności, oraz

c) specyfikacje dotyczące sposobu podpisywania świadectwa zgodności.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 83 ust. 2. Pierwszy taki akt wykonawczy zostanie przyjęty przed dniem 1 września 2020 r.

5. Świadectwo zgodności w formacie papierowym sporządzane jest w co najmniej jednym z języków urzędowych Unii.

6. Osoba lub osoby upoważnione do podpisywania świadectw zgodności w formacie papierowym są pracownikami producenta i są należycie upoważnione do przyjmowania w imieniu producenta odpowiedzialności prawnej w odniesieniu do projektu i konstrukcji pojazdu lub zgodności jego produkcji.

7. Świadectwo zgodności w formacie papierowym wypełnia się w całości i nie zawiera ono ograniczeń w zakresie wykorzystania pojazdu innych niż te przewidziane w niniejszym rozporządzeniu lub jakimkolwiek akcie prawnym wymienionym w załączniku II.

8. W przypadku niekompletnego pojazdu podstawowego producent wypełnia w świadectwie zgodności w formacie papierowym tylko te pola, które są istotne w odniesieniu do kompletacji pojazdu.

9. W przypadku pojazdu niekompletnego lub skompletowanego producent wypełnia tylko te pola świadectwa zgodności w formacie papierowym, które dotyczą dodatków lub zmian na bieżącym etapie procesu homologacji, a w stosownym przypadku dołącza wszystkie świadectwa zgodności w formacie papierowym, które zostały wydane na poprzednich etapach.

Artykuł 37

Świadectwo zgodności w formacie elektronicznym

1. Bez uszczerbku dla art. 36 ust. 1 od dnia 5 lipca 2026 r. po dacie produkcji pojazdu producent może bez zbędnej zwłoki i nieodpłatnie udostępnić organowi udzielającemu homologacji, który udzielił homologacji typu całego pojazdu, świadectwo zgodności jako dane ustrukturyzowane w formacie elektronicznym określonym w aktach wykonawczych, o których mowa w ust. 8 niniejszego artykułu.

2. Bez uszczerbku dla art. 36 ust. 1 każdy producent może udostępnić świadectwo zgodności zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu przed dniem 5 lipca 2026 r.

3. Organ udzielający homologacji udostępnia świadectwo zgodności jako dane ustrukturyzowane w formacie elektronicznym określonym w aktach wykonawczych, o których mowa w ust. 8, tak by do świadectwo zgodności miały dostęp organy udzielające homologacji, organy nadzoru rynku i organy rejestrujące państw członkowskich oraz Komisja.

4. Państwa członkowskie mogą zwolnić producenta z obowiązku, określonego w ust. 1 niniejszego artykułu, w przypadku typów pojazdów, które posiadają krajową homologację typu udzielaną pojazdom produkowanym w małych seriach, zgodnie z art. 42.

5. Organ udzielający homologacji otrzymujący świadectwo zgodności jako dane ustrukturyzowane w formacie elektronicznym określonym w aktach wykonawczych, o których mowa w ust. 8 niniejszego artykułu, zapewnia dostęp do świadectwa zgodności wyłącznie z prawem odczytu, zgodnie z art. 12 ust. 2. W przypadku pojazdów budowanych w wielu etapach zapewnia taki dostęp producentowi kolejnego etapu.

6. Wszelka wymiana danych zgodnie z niniejszym artykułem przeprowadzana jest za pośrednictwem protokołu bezpiecznej wymiany danych.

7. Ze skutkiem od dnia 1 września 2025 r. państwa członkowskie ustanawiają organizację i strukturę swojej sieci danych, aby umożliwić odbieranie świadectw zgodności jako danych ustrukturyzowanych w formacie elektronicznym, określonym w aktach wykonawczych, o których mowa w ust. 8, najlepiej z wykorzystaniem istniejących systemów wymiany danych ustrukturyzowanych.

8. Uwzględniając dane wymagane w odniesieniu do świadectwa zgodności w formacie papierowym Komisja przyjmuje akty wykonawcze dotyczące świadectwa zgodności jako danych ustrukturyzowanych w formacie elektronicznym, w których to aktach określa w szczególności:

a) podstawowy format i strukturę elementów danych zawartych w świadectwach zgodności w formacie elektronicznym oraz wiadomości stosowanych w ramach wymiany;

b) wymogi minimalne dotyczące bezpiecznej wymiany danych, w tym dotyczące zapobiegania uszkodzeniu i niewłaściwemu wykorzystaniu danych, a także środki gwarantujące autentyczność danych elektronicznych, takie jak stosowanie podpisu cyfrowego;

c) środki wymiany danych dotyczących świadectwa zgodności w formacie elektronicznym;

d) wymogi minimalne dotyczące niepowtarzalnego identyfikatora dla pojazdu oraz formę informacji dostępnej dla kupującego zgodnie z ust. 5;

e) dostęp wyłącznie z prawem odczytu, o którym mowa w ust. 5;

f) wyłączenia dla producentów konkretnych kategorii i typów pojazdów produkowanych w małych seriach.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 83 ust. 2. Pierwszy taki akt wykonawczy zostanie przyjęty przed dniem 1 września 2020 r.

9. Ze skutkiem najpóźniej od dnia 5 lipca 2026 r. państwa członkowskie są w stanie dokonywać wymiany świadectw zgodności w formacie elektronicznym zgodnie z niniejszym artykułem z pozostałymi państwami członkowskimi.

10. Od dnia 5 lipca 2026 r. producent wydaje duplikat świadectwa zgodności w wersji papierowej w wyjątkowych przypadkach na wniosek organu krajowego.

Artykuł 38

Tabliczki znamionowe i dodatkowe producenta, oznakowania i znak homologacji typu komponentów i oddzielnych zespołów technicznych

1. Producent pojazdu umieszcza na każdym pojeździe wyprodukowanym zgodnie z homologowanym typem tabliczkę znamionową, w stosownych przypadkach – tabliczkę dodatkową, oraz oznaczenie lub symbol z oznakowaniem wymagane na podstawie niniejszego rozporządzenia oraz odpowiednich aktów prawnych wymienionych w załączniku II.

2. Producent komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego umieszcza na każdym komponencie i oddzielnym zespole technicznym wyprodukowanym zgodnie z homologowanym typem, niezależnie od tego, czy stanowią one część układu, znak homologacji typu wymagany w odpowiednich aktach prawnych wymienionych w załączniku II.

Jeżeli nie wymaga się umieszczenia takiego znaku homologacji typu, producent umieszcza na komponencie lub oddzielnym zespole technicznym przynajmniej swoją nazwę lub znak handlowy oraz oznaczenie typu lub numer identyfikacyjny.

3. Komisja przyjmuje akty wykonawcze określające wzór oznaczenia homologacji typu UE. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 83 ust. 2. Pierwszy taki akt wykonawczy zostanie przyjęty do dnia 5 lipca 2020 r.

4. Podmioty gospodarcze wprowadzają do obrotu lub udostępniają na rynku wyłącznie pojazdy, komponenty i oddzielne zespoły techniczne, które są oznaczone w sposób zgodny z niniejszym rozporządzeniem.

ROZDZIAŁ VII

NOWE TECHNOLOGIE LUB NOWE KONCEPCJE

Artykuł 39

Wyłączenia dla nowych technologii lub nowych koncepcji

1. Producent może wystąpić o homologację typu UE w odniesieniu do typu pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego, w których zastosowane są nowe technologie lub nowe koncepcje niezgodne z jednym lub większą liczbą aktów prawnych wymienionych w załączniku II.

2. Organ udzielający homologacji udziela homologacji typu UE, o której mowa w ust. 1, w przypadku gdy spełnione są wszystkie następujące warunki:

a) we wniosku o homologację typu UE wymieniono przyczyny, dla których zastosowanie danych nowych technologii lub nowych koncepcji skutkuje brakiem zgodności danych pojazdów, układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych z jednym lub większą liczbą aktów prawnych wymienionych w załączniku II;

b) we wniosku o homologację typu UE opisano wpływ nowych technologii lub nowych koncepcji na bezpieczeństwo i środowisko oraz środki przyjęte, aby zapewnić poziom bezpieczeństwa i ochrony środowiska co najmniej równoważny wymogom, w odniesieniu do których wystąpiono o wyłączenie;

c) przedstawiono opis badań wraz z wynikami, które wykazują spełnienie wymogów określonych w lit. b).

3. Przyznanie homologacji typu UE stanowiących wyłączenie dla nowych technologii lub nowych koncepcji wymaga zezwolenia Komisji.

Komisja przyjmuje akty wykonawcze celem podjęcia decyzji czy udzielić zezwolenia, o którym mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 82 ust. 2.

4. W oczekiwaniu na przyjęcie aktu wykonawczego, o którym mowa w ust. 3, organ udzielający homologacji może udzielić tymczasowej homologacji typu UE, ważnej wyłącznie na terytorium państwa członkowskiego tego organu udzielającego homologacji, w odniesieniu do typu pojazdu objętego wnioskowanym wyłączeniem. Organ udzielający homologacji niezwłocznie informuje o tym Komisję oraz pozostałe państwa członkowskie, przekazując im dokumentację zawierającą informacje, o których mowa w ust. 2.

Na tymczasowy charakter i ograniczoną ważność terytorialną homologacji typu UE musi wyraźnie wskazywać nagłówek świadectwa homologacji typu UE i nagłówek świadectwa zgodności.

5. Organy udzielające homologacji innych państw członkowskich mogą podjąć decyzję o akceptacji na swoim terytorium tymczasowej homologacji typu UE, o której mowa w ust. 4, pod warunkiem że informują o tym na piśmie organ udzielający homologacji, który udzielił tymczasowej homologacji typu UE.

6. W stosownych przypadkach, akty wykonawcze, o których mowa w ust. 3, określają czy zezwolenie podlega jakimkolwiek ograniczeniom, w szczególności w odniesieniu do maksymalnej liczby pojazdów objętych zezwoleniem. W każdym przypadku homologacja typu UE jest ważna przez co najmniej 36 miesięcy.

7. Jeżeli Komisja przyjmuje akty wykonawcze, o których mowa w ust. 3 w celu odmowy wydania zezwolenia, organ udzielający homologacji niezwłocznie informuje posiadacza tymczasowej homologacji typu UE, o której mowa w ust. 4, że tymczasowa homologacja typu UE zostanie cofnięta po upływie sześciu miesięcy od daty wydania aktów wykonawczych.

Jednak w państwach członkowskich, które zaakceptowały tymczasową homologację typu UE zgodnie z ust. 5, pojazdy, które wyprodukowano zgodnie z tymczasową homologacją typu UE przed upływem jej ważności, mogą być wprowadzane do obrotu, rejestrowane i dopuszczane.

Artykuł 40

Późniejsze dostosowanie aktów prawnych

1. Jeżeli Komisja zezwoliła na udzielenie homologacji typu UE zgodnie z art. 39, niezwłocznie podejmuje niezbędne kroki w celu dostosowania odpowiednich aktów prawnych do aktualnego postępu technicznego.

W przypadku gdy wyłączenie na podstawie art. 39 dotyczy regulaminu ONZ, Komisja składa wnioski o zmianę odpowiedniego regulaminu ONZ zgodnie z procedurą mającą zastosowanie na mocy zrewidowanego porozumienia z 1958 r.

2. Po wprowadzeniu zmian w odpowiednich aktach prawnych uchyla się wszelkie ograniczenia w aktach wykonawczych, o których mowa w art. 39 ust. 3.

3. Jeżeli nie podjęto działań niezbędnych do dostosowania aktów prawnych, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, Komisja może, na wniosek państwa członkowskiego, które udzieliło tymczasowej homologacji typu UE, przyjąć akty wykonawcze w celu podjęcia decyzji w sprawie zezwolenia na przedłużenie okresu ważności tymczasowej homologacji typu UE. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 83 ust. 2.

ROZDZIAŁ VIII

POJAZDY PRODUKOWANE W MAŁYCH SERIACH

Artykuł 41

Homologacja typu UE pojazdów produkowanych w małych seriach

1. Na wniosek producenta oraz w ramach rocznych limitów ilościowych pojazdów kategorii M, N i O określonych w załączniku V część A pkt 1, państwa członkowskie udzielają homologacji typu UE w odniesieniu do typu pojazdu produkowanego w małych seriach, który spełnia przynajmniej wymogi określone w dodatku 1 do części I załącznika II.

2. Ust. 1 nie ma zastosowania do pojazdów specjalnego przeznaczenia.

3. Świadectwo homologacji typu UE dla pojazdów produkowanych w małych seriach otrzymuje wydawany zgodnie ze zharmonizowanym systemem numeracji niepowtarzalny numer umożliwiający co najmniej identyfikację państwa członkowskiego, które udzieliło homologacji typu UE, oraz identyfikację wymogów, które spełnia dany typ pojazdu, układ, komponent lub oddzielny zespół techniczny.

4. Komisja przyjmuje akty wykonawcze określające wzór i system numeracji dla świadectw homologacji typu UE dla pojazdów produkowanych w małych seriach. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 83 ust. 2.

5. Komisja jest uprawniona do przyjmowania zgodnie z art. 82 aktów delegowanych w celu zmiany załącznika II część I dodatek 1 na potrzeby określenia wymogów technicznych dla pojazdów kategorii M, N i O oraz w celu odpowiedniej zmiany załącznika V część A pkt 1 w odniesieniu do rocznych limitów ilościowych.

Artykuł 42

Krajowa homologacja typu pojazdów produkowanych w małych seriach

1. Producenci mogą wystąpić o krajową homologację typu pojazdów produkowanych w małych seriach, w ramach rocznych limitów ilościowych określonych w załączniku V część A punkt 2. Limity te mają zastosowanie do udostępniania na rynku, rejestracji lub dopuszczania pojazdów homologowanego typu na rynku każdego z państw członkowskich w danym roku.

2. Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o zwolnieniu wszystkich typów pojazdów, o których mowa w ust. 1, z obowiązku zgodności z jednym lub większą liczbą przepisów niniejszego rozporządzenia lub z jednym lub większą liczbą wymogów określonych w aktach prawnych wymienionych w załączniku II, pod warunkiem że te państwa członkowskie określą stosowne wymogi alternatywne.

3. Do celów krajowej homologacji typu pojazdów produkowanych w małych seriach organ udzielający homologacji akceptuje układy, komponenty i oddzielne zespoły techniczne, którym udzielono homologacji typu zgodnie z aktami prawnymi wymienionymi w załączniku II.

4. Świadectwo krajowej homologacji typu pojazdów produkowanych w małych seriach otrzymuje wydawany zgodnie ze zharmonizowanym systemem numeracji niepowtarzalny numer umożliwiający co najmniej identyfikację państwa członkowskiego, które udzieliło homologacji typu, oraz wskazujący na to, że danej homologacji udzielono w odniesieniu do krajowej małej serii.

5. Komisja przyjmuje akty wykonawcze określające wzór i zharmonizowany system numeracji świadectw krajowej homologacji typu pojazdów produkowanych w małych seriach, które jest opatrzone nagłówkiem „Świadectwo krajowej homologacji typu pojazdów produkowanych w małych seriach” i określa zakres i charakter zwolnień przyznanych na podstawie ust. 2 niniejszego artykułu. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 83 ust. 2. Do czasu przyjęcia przez Komisję takiego aktu wykonawczego państwa członkowskie mogą w dalszym ciągu określać format świadectw krajowej homologacji.

Artykuł 43

Ważność krajowej homologacji typu pojazdów produkowanych w małych seriach

1. Ważność krajowej homologacji typu pojazdów produkowanych w małych seriach jest ograniczona do terytorium państwa członkowskiego, którego organ udzielający homologacji udzielił tej homologacji typu.

2. Na wniosek producenta organ udzielający homologacji wysyła do organów udzielających homologacji państw członkowskich wskazanych przez producenta kopię krajowego świadectwa homologacji typu wraz z odpowiednimi częściami pakietu informacyjnego, o którym mowa w art. 26 ust. 4, listem poleconym lub pocztą elektroniczną.

3. Organy udzielające homologacji państw członkowskich akceptują krajową homologację typu, chyba że mają uzasadnione powody, aby sądzić, że krajowe wymogi techniczne, zgodnie z którymi danemu typowi pojazdu udzielono homologacji, nie są równoważne ich własnym wymogom technicznym.

4. W terminie dwóch miesięcy od otrzymania dokumentów, o których mowa w ust. 2, organy udzielające homologacji państw członkowskich wskazane przez producenta informują organ udzielający homologacji, który udzielił krajowej homologacji typu, o swojej decyzji w sprawie jej ewentualnej akceptacji. Jeżeli w terminie dwóch miesięcy nie zostanie doręczona taka decyzja, krajową homologację typu uznaje się za zaakceptowaną.

5. Na wniosek wnioskodawcy chcącego wprowadzić do obrotu, zarejestrować lub dopuścić w innym państwie członkowskim pojazd, któremu udzielono krajowej homologacji typu w odniesieniu do pojazdów produkowanych w małych seriach, organ udzielający homologacji, który udzielił tej krajowej homologacji typu dla pojazdów produkowanych w małych seriach, przekazuje krajowemu organowi tego innego państwa członkowskiego kopię świadectwa homologacji typu wraz z odpowiednimi częściami pakietu informacyjnego.

Organ krajowy innego państwa członkowskiego zezwala na wprowadzanie do obrotu, rejestrację lub dopuszczanie takich pojazdów, chyba że ma uzasadnione powody, aby sądzić, że krajowe wymogi techniczne, zgodnie z którymi danemu typowi pojazdu udzielono homologacji, nie są równoważne jego własnym wymogom technicznym.

ROZDZIAŁ IX

INDYWIDUALNE DOPUSZCZENIA POJAZDU

Artykuł 44

Unijne indywidualne dopuszczenia pojazdu

1. Państwa członkowskie udzielają unijnego indywidualnego dopuszczenia pojazdowi, który spełnia wymogi określone w załączniku II część I dodatek 2 lub, w przypadku pojazdów specjalnego przeznaczenia, w części III załącznika II.

Rozdział ten nie ma zastosowania do pojazdów niekompletnych.

2. Wniosek o unijne indywidualne dopuszczenie pojazdu składa właściciel pojazdu, producent, przedstawiciel producenta lub importer.

3. Państwa członkowskie nie przeprowadzają badań niszczących w celu ustalenia, czy pojazd spełnia wymogi, o których mowa w ust. 1, ale wykorzystują wszelkie istotne informacje dostarczone w tym celu przez wnioskodawcę.

4. Świadectwo unijnego indywidualnego dopuszczenia pojazdu otrzymuje wydawany zgodnie ze zharmonizowanym systemem numeracji niepowtarzalny numer umożliwiający co najmniej identyfikację państwa członkowskiego, które udzieliło unijnego indywidualnego dopuszczenia pojazdu.

5. Komisja przyjmuje akty wykonawcze określające wzór i system numeracji świadectw unijnego indywidualnego dopuszczenia pojazdu. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 83 ust. 2. Pierwszy taki akt wykonawczy zostanie przyjęty do dnia 5 lipca 2020 r.

6. Państwa członkowskie zezwalają na wprowadzenie do obrotu, rejestrację lub dopuszczenie pojazdów z ważnym świadectwem unijnego indywidualnego dopuszczenia pojazdu.

7. Komisja jest uprawniona do przyjmowania zgodnie z art. 82 aktów delegowanych zmieniających załącznik II część I w celu określenia wymogów technicznych dla pojazdów kategorii M, N i O.

Artykuł 45

Krajowe indywidualne dopuszczenia pojazdu

1. Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o zwolnieniu określonego pojazdu, niezależnie od tego, czy jest to jedyny egzemplarz pojazdu, z obowiązku spełniania jednego lub wielu wymogów niniejszego rozporządzenia lub jednego lub wielu wymogów określonych w aktach prawnych wymienionych w załączniku II, pod warunkiem że wprowadzą stosowne wymogi alternatywne.

2. Wniosek o krajowe indywidualne dopuszczenie pojazdu składa właściciel pojazdu, producent, przedstawiciel producenta lub importer.

3. Państwa członkowskie nie przeprowadzają badań niszczących w celu ustalenia, czy pojazd spełnia wymogi alternatywne, o których mowa w ust. 1, ale wykorzystują wszelkie istotne informacje dostarczone w tym celu przez wnioskodawcę.

4. Do celów krajowego indywidualnego dopuszczenia pojazdu organ udzielający dopuszczenia akceptuje układy, komponenty i oddzielne zespoły techniczne, którym udzielono homologacji typu zgodnie z aktami prawnymi wymienionymi w załączniku II.

5. Państwo członkowskie niezwłocznie wydaje świadectwo krajowego indywidualnego dopuszczenia pojazdu, jeżeli pojazd jest zgodny z opisem załączonym do wniosku i spełnia stosowne wymogi alternatywne.

6. Świadectwo krajowego indywidualnego dopuszczenia pojazdu otrzymuje wydawany zgodnie ze zharmonizowanym systemem numeracji niepowtarzalny numer pozwalający co najmniej na identyfikację państwa członkowskiego, które udzieliło homologacji, oraz na identyfikację wymogów, które spełnia dany pojazd.

7. Komisja przyjmuje akty wykonawcze określające wzór i system numeracji świadectw krajowego indywidualnego dopuszczenia pojazdu. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 83 ust. 2. Do czasu przyjęcia przez Komisję takiego aktu wykonawczego państwa członkowskie mogą w dalszym ciągu określać format świadectw krajowego indywidualnego dopuszczenia pojazdu.

Artykuł 46

Ważność krajowych indywidualnych dopuszczeń pojazdu

1. Krajowe indywidualne dopuszczenie pojazdu jest ważne wyłącznie na terytorium państwa członkowskiego, które udzieliło indywidualnego dopuszczenia pojazdu.

2. Jeżeli wnioskodawca chce udostępnić na rynku, zarejestrować lub dopuścić w innym państwie członkowskim pojazd, któremu udzielono krajowego indywidualnego dopuszczenia pojazdu, państwo członkowskie, które udzieliło dopuszczenia, dostarcza wnioskodawcy na jego wniosek oświadczenie dotyczące wymogów technicznych, na podstawie których pojazd dopuszczono.

3. Państwo członkowskie zezwala na udostępnienie na rynku, rejestrację lub dopuszczenie pojazdu, któremu inne państwo członkowskie udzieliło krajowego indywidualnego dopuszczenia zgodnie z art. 45, na swoim terytorium, chyba że to państwo członkowskie ma uzasadnione powody, aby sądzić, że stosowne wymogi alternatywne, na podstawie których pojazd uzyskał dopuszczenie, nie są równoważne jego własnym wymogom, lub że pojazd nie spełnia tych wymogów.

4. Niniejszy artykuł ma zastosowanie do pojazdów, którym udzielono homologacji typu zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i które zostały zmodyfikowane przed ich pierwszą rejestracją lub dopuszczeniem.

Artykuł 47

Przepisy szczegółowe

1. Procedury przewidziane w art. 44 i 45 mogą mieć zastosowanie do określonego pojazdu budowanego we wielu etapach.

2. Procedury określone w art. 44 i 45 nie mogą zastąpić etapu pośredniego w zwykłej kolejności stosowanej w ramach wielostopniowej homologacji typu i nie mogą mieć zastosowania w celu otrzymania homologacji pojazdu w pierwszym etapie.

ROZDZIAŁ X

UDOSTĘPNIENIE NA RYNKU, REJESTRACJA LUB DOPUSZCZENIE

Artykuł 48

Udostępnienie na rynku, rejestracja lub dopuszczenie pojazdów innych niż pojazdy z końcowej partii produkcji

1. Bez uszczerbku dla art. 51, 52 i 53 pojazdy, dla których obowiązkowa jest homologacja typu całego pojazdu, lub pojazdy, dla których producent uzyskał taką homologację typu, są udostępniane na rynku, rejestrowane lub dopuszczane, wyłącznie jeżeli towarzyszy im ważne świadectwo zgodności wydane zgodnie z art. 36 i 37.

Rejestracji i dopuszczenia niekompletnych pojazdów można odmówić, dopóki pojazdy pozostają niekompletne. Rejestracji i dopuszczenia niekompletnych pojazdów nie wykorzystuje się w celu obejścia stosowania art. 49.

2. Liczba pojazdów produkowanych w małych seriach, które są udostępnione na rynku, zarejestrowanych lub dopuszczonych w ciągu tego samego roku nie może przekroczyć rocznych limitów ilościowych określonych w załączniku V.

Artykuł 49

Udostępnienie na rynku, rejestracja lub dopuszczenie pojazdów z końcowej partii produkcji

1. W granicach określonych w załączniku V część B i w ograniczonym okresie określonym w ust. 2 państwa członkowskie mogą dokonywać rejestracji i zezwalać na udostępnianie na rynku lub dopuszczenie pojazdów zgodnych z typem pojazdu, którego homologacja typu UE utraciła ważność.

Akapit pierwszy ma zastosowanie wyłącznie do pojazdów znajdujących się na terytorium Unii, które zostały objęte ważną homologacją typu UE w chwili produkcji i które nie zostały zarejestrowane ani dopuszczone, zanim ta homologacja typu UE utraciła ważność.

2. Ust. 1 stosuje się wyłącznie w przypadku pojazdów kompletnych, w okresie 12 miesięcy od dnia wygaśnięcia homologacji typu UE oraz, w przypadku pojazdów skompletowanych, w okresie 18 miesięcy od tego dnia.

3. Producent, który zamierza skorzystać z ust. 1, przedkłada wniosek właściwemu organowi każdego państwa członkowskiego w którym ma nastąpić rejestracja lub dopuszczenie danych pojazdów. Wniosek zawiera wszelkie powody natury technicznej lub ekonomicznej, które stoją na przeszkodzie, by pojazdy te spełniały nowe wymogi techniczne.

W terminie trzech miesięcy od otrzymania takiego wniosku zainteresowane państwa członkowskie podejmują decyzję, czy udzielić zezwolenia na rejestrację lub dopuszczenie takich pojazdów na ich terytorium - i w razie udzielenia takiego zezwolenia - jakiej liczby pojazdów ma to zezwolenie dotyczyć.

4. Państwa członkowskie stosują odpowiednie środki w celu zapewnienia, aby liczba pojazdów, które mają zostać zarejestrowane lub dopuszczone w ramach procedury określonej w niniejszym artykule, była skutecznie monitorowana.

Artykuł 50

Udostępnianie na rynku lub dopuszczenie komponentów i oddzielnych zespołów technicznych

1. Komponenty i oddzielne zespoły techniczne, łącznie z przeznaczonymi na rynek wtórny, mogą być udostępniane na rynku lub dopuszczane jedynie wtedy, jeśli spełniają wymogi odpowiednich aktów prawnych wymienionych w załączniku II i są oznakowane zgodnie z art. 38.

2. Ust. 1 nie ma zastosowania do komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych, które zostały zbudowane lub zaprojektowane specjalnie dla nowych pojazdów nieobjętych zakresem niniejszego rozporządzenia.

3. Państwa członkowskie mogą zezwolić na udostępnianie na rynku lub dopuszczanie komponentów i oddzielnych zespołów technicznych, które są wyłączone na mocy art. 39 lub które mają być stosowane w pojazdach objętych zakresem homologacji udzielonych na mocy art. 41, 42, 44 i 45 odnośnie do danego komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego.

4. Państwa członkowskie mogą również zezwolić na udostępnianie na rynku lub dopuszczanie komponentów i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do stosowania w pojazdach, które nie musiały mieć homologacji typu na podstawie niniejszego rozporządzenia ani dyrektywy 2007/46/WE, gdy zostały udostępnione na rynku, zarejestrowane lub dopuszczone.

5. Państwa członkowskie mogą także zezwolić na udostępnianie na rynku lub dopuszczanie zamiennych komponentów i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do stosowania w pojazdach, którym udzielono homologacji typu przed wejściem w życie wymogów odpowiednich aktów prawnych wymienionych w załączniku II, zgodnie z wymogami odpowiedniego aktu mającego zastosowanie w homologacjach pierwotnych.

ROZDZIAŁ XI

KLAUZULE OCHRONNE

Artykuł 51

Krajowa ocena dotycząca pojazdów, układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych, w odniesieniu do których istnieje podejrzenie, że stanowią poważne zagrożenie lub wykazują brak zgodności

W przypadku gdy, na podstawie własnych działań w zakresie nadzoru rynku lub na podstawie informacji przekazanych przez organ udzielający homologacji, lub producenta, lub na podstawie złożonych skarg, organy nadzoru rynku jednego państwa członkowskiego mają wystarczające powody, aby sądzić, że dany pojazd, układ, komponent lub oddzielny zespół techniczny stwarzają poważne zagrożenie dla zdrowia lub bezpieczeństwa osób lub innych aspektów ochrony interesów publicznych objętych zakresem niniejszego rozporządzenia lub nie są zgodne z wymogami określonymi w niniejszym rozporządzeniu, te organy nadzoru rynku dokonują oceny danego pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego w odniesieniu do spełniania odpowiednich wymogów określonych w niniejszym rozporządzeniu. Odpowiednie podmioty gospodarcze i odpowiedni organy udzielające homologacji w pełni współpracują z organami nadzoru rynku, przy czym współpraca ta obejmuje przekazywanie wyników wszystkich wykonanych odpowiednich sprawdzeń i badań zgodnie z art. 31.

Do oceny ryzyka odnośnego pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego zastosowanie ma art. 20 rozporządzenia (WE) nr 765/2008.

Artykuł 52

Krajowa procedura postępowania z pojazdami, układami, komponentami i oddzielnymi zespołami technicznymi stwarzającymi poważne zagrożenie lub wykazującymi brak zgodności

1. W przypadku gdy po przeprowadzeniu oceny, o której mowa w art. 51, organ nadzoru rynku jednego państwa członkowskiego uznaje, że dany pojazd, układ, komponent lub oddzielny zespół techniczny stwarza poważne zagrożenie dla zdrowia lub bezpieczeństwa osób lub dla innych aspektów ochrony interesów publicznych objętych niniejszym rozporządzeniem, niezwłocznie żąda od odnośnego podmiotu gospodarczego wprowadzenia wszelkich odpowiednich środków naprawczych w celu zapewnienia, aby ten pojazd, układ, komponent lub oddzielny zespół techniczny, w momencie wprowadzenia go do obrotu, zarejestrowania lub dopuszczenia, nie stwarzał już takiego zagrożenia.

2. W przypadku gdy po przeprowadzeniu oceny, o której mowa w art. 51, organ nadzoru rynku jednego państwa członkowskiego uznaje, że dany pojazd, układ, komponent lub oddzielny zespół techniczny jest niezgodny z niniejszym rozporządzeniem, lecz nie stwarza poważnego zagrożenia, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, niezwłocznie żąda od odnośnego podmiotu gospodarczego wprowadzenia w rozsądnym terminie wszelkich odpowiednich środków naprawczych w celu zapewnienia zgodności pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego z tymi wymogami. Termin ten odpowiednio uwzględnia ewentualność braku zgodności w celu zapewnienia, aby dany pojazd, układ, komponent lub oddzielny zespół techniczny był zgodny w momencie wprowadzenia go do obrotu, zarejestrowania lub dopuszczenia.

Podmioty gospodarcze, zgodnie z obowiązkami ustanowionymi w art. 13–21, zapewniają podjęcie wszystkich odpowiednich środków naprawczych w odniesieniu do wszystkich odnośnych pojazdów, układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych, które wprowadziły do obrotu, zarejestrowały lub dopuściły w Unii.

3. W przypadku gdy podmioty gospodarcze nie przyjmą odpowiednich środków naprawczych w odpowiednim terminie, o którym mowa w ust. 1 lub 2, lub w przypadku gdy zagrożenie wymaga pilnego podjęcia działań, organy krajowe przyjmują wszystkie odpowiednie tymczasowe środki ograniczające w celu zakazania lub ograniczenia udostępnienia na rynku, rejestracji lub dopuszczania odnośnych pojazdów, układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych na swoim rynku krajowym lub ich wycofania z obrotu lub od użytkowników.

Do środków ograniczających, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, stosuje się art. 21 rozporządzenia (WE) nr 765/2008.

4. Komisja może przyjąć akty wykonawcze ustanawiające klasyfikację ewentualności braku zgodności z odpowiednimi wymogami i odpowiednie środki, które właściwe organy krajowe muszą podjąć, aby zapewnić jednolite stosowanie niniejszego artykułu. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 83 ust. 2.

Artykuł 53

Środki naprawcze i ograniczające na poziomie unijnym

1. Państwo członkowskie, które przyjmuje środki naprawcze i ograniczające zgodnie z art. 52, niezwłocznie powiadamia Komisję i pozostałe państwa członkowskie za pomocą ICSMS. O swoich ustaleniach niezwłocznie informuje ono także organ udzielający homologacji, który udzielił danej homologacji.

Przekazane informacje obejmują wszystkie dostępne szczegóły, w szczególności dane niezbędne do identyfikacji odnośnych pojazdów, układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych, informacje na temat ich pochodzenia, charakteru rzekomego braku zgodności i zagrożenia przez nie stwarzanego, rodzaju i okresu obowiązywania podjętych krajowych środków naprawczych i ograniczających, a także argumentów przedstawionych przez odnośny podmiot gospodarczy.

2. Państwo członkowskie, które podejmuje środki naprawcze lub ograniczające wskazuje także, czy zagrożenie lub brak zgodności wynikają z:

a) niespełniania przez pojazdy, układy, komponenty lub oddzielne zespoły techniczne wymogów związanych ze zdrowiem lub bezpieczeństwem osób, ochroną środowiska lub innymi aspektami ochrony interesów publicznych objętymi zakresem niniejszego rozporządzenia; lub

b) niedociągnięć w odpowiednich aktach prawnych wymienionych w załączniku II.

3. Państwo członkowskie, inne niż państwo członkowskie które podejmuje środki naprawcze lub ograniczające, w terminie jednego miesiąca od powiadomienia, o którym mowa w ust. 1, informują Komisję i pozostałe państwa członkowskie o wszystkich przyjętych środkach naprawczych lub ograniczających i przekazują wszelkie dodatkowe informacje, którymi dysponują, dotyczące braku zgodności danych pojazdów, układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych i zagrożenia przez nie stwarzanego, a także, w przypadku sprzeciwu wobec zgłoszonego środka krajowego, przedstawiają swoje zastrzeżenia.

4. W przypadku gdy w terminie jednego miesiąca od powiadomienia, o którym mowa w ust. 1, inne państwo członkowskie ani Komisja nie zgłoszą sprzeciwu wobec zgłoszonego środka krajowego, środek ten uznaje się za uzasadniony. Pozostałe państwa członkowskie zapewniają bezzwłoczne przyjęcie na swoim terytorium podobnych środków naprawczych lub ograniczających w odniesieniu do danych pojazdów, układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych.

5. W przypadku gdy w terminie jednego miesiąca od powiadomienia, o którym mowa w ust. 1, jedno spośród pozostałych państw członkowskich albo Komisja zgłosi sprzeciw wobec zgłoszonego środka krajowego lub w przypadku gdy Komisja uzna zgłoszony środek krajowy za sprzeczny z prawem unijnym, Komisja niezwłocznie konsultuje się z odnośnymi państwami członkowskimi oraz z odpowiednim podmiotem gospodarczym lub odpowiednimi podmiotami gospodarczymi.

Na podstawie konsultacji, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, Komisja przyjmuje akty wykonawcze w celu podjęcia decyzji w sprawie zharmonizowanych środków naprawczych lub ograniczających na szczeblu unijnym. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 83 ust. 2.

Komisja kieruje swoje akty wykonawcze, o których mowa w akapicie drugim, do wszystkich państw członkowskich i niezwłocznie powiadamia o nich odpowiednie (jeden lub więcej) podmioty gospodarcze. Państwa członkowskie niezwłocznie wdrażają te akty i odpowiednio informują o tym Komisję.

Jeżeli Komisja uzna zgłoszony środek krajowy za niewystarczający, zainteresowane państwo członkowskie wycofuje lub dostosowuje środek zgodnie z decyzją Komisji, o której mowa w akapicie drugim.

6. W przypadku gdy po przeprowadzeniu badań i kontroli organizowanych przez Komisję zgodnie z art. 9 Komisja stwierdza, że na poziomie unijnym niezbędny jest środek naprawczy lub ograniczający, niezwłocznie konsultuje się z odnośnymi państwami członkowskimi i odnośnymi jednym lub wieloma podmiotami gospodarczymi.

Na podstawie konsultacji, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, Komisja przyjmuje akty wykonawcze w celu podjęcia decyzji w sprawie środków naprawczych lub ograniczających na poziomie Unii. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzająca, o której mowa w art. 83 ust. 2.

Komisja niezwłocznie informuje odpowiedni podmiot gospodarczy lub odpowiednie (jeden lub więcej) podmioty gospodarcze o podjętej decyzji, o której mowa w akapicie drugim. Państwo członkowskie niezwłocznie wprowadza w życie niniejsze akty i informuje o tym Komisję.

7. W przypadku gdy zagrożenie lub brak zgodności wynikają z niedociągnięć w aktach prawnych wymienionych w załączniku II, Komisja proponuje następujące odpowiednie środki:

a) w przypadku gdy dotyczy to aktów prawnych Unii, Komisja przedstawia wniosek ustawodawczy zawierający niezbędne zmiany danego aktu;

b) w przypadku gdy dotyczy to regulaminów ONZ, Komisja przygotowuje projekt niezbędnych zmian do odpowiednich regulaminów ONZ zgodnie z procedurą mającą zastosowanie na mocy zrewidowanego porozumienia z 1958 r.

8. W przypadku gdy środek naprawczy uważa się za uzasadniony zgodnie z niniejszym artykułem lub na podstawie aktów wykonawczych, o których mowa w ust. 5 lub 6, środki te są dostępne nieodpłatnie posiadaczom dowodu rejestracyjnego odnośnych pojazdów. W przypadku gdy naprawy dokonano na koszt posiadacza dowodu rejestracyjnego przed przyjęciem środków naprawczych, producent zwraca koszty takiej naprawy w zakresie, w jakim wymagał jej środek naprawczy.

Artykuł 54

Homologacja typu UE wykazująca brak zgodności

1. Jeżeli organ udzielający homologacji stwierdzi, że homologacja typu, której udzielono, jest niezgodna z przepisami niniejszego rozporządzenia, odmawia uznania takiej homologacji.

2. Organ udzielający homologacji powiadamia o swojej odmowie organ udzielający homologacji, który udzielił homologacji typu UE, organy udzielające homologacji innych państw członkowskich oraz Komisję. Jeżeli w terminie jednego miesiąca od powiadomienia organ udzielający homologacji, który udzielił homologacji typu, potwierdzi brak zgodności homologacji typu, ten organ udzielający homologacji cofa homologację typu.

3. Jeżeli w ciągu jednego miesiąca od powiadomienia, o którym mowa w ust. 2, organ udzielający homologacji, który udzielił homologacji typu UE, zgłosi sprzeciw, Komisja niezwłocznie konsultuje się z państwami członkowskimi, w szczególności z organem udzielającym homologacji, który udzielił homologacji typu, oraz odnośnym podmiotem gospodarczym.

4. Na podstawie konsultacji, o której mowa w ust. 3 niniejszego artykułu, Komisja przyjmuje akty wykonawcze w celu podjęcia decyzji, czy odmowę uznania homologacji typu UE, o której mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, należy uznać za uzasadnioną. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 83 ust. 2.

Komisja niezwłocznie informuje odpowiednie podmioty gospodarcze o podjętej decyzji, o której mowa w akapicie pierwszym. Państwo członkowskie niezwłocznie wprowadza w życie niniejsze akty i informuje o tym Komisję.

5. W przypadku gdy w następstwie przeprowadzenia przez Komisję badań i kontroli zgodnie z art. 9 Komisja stwierdza, że homologacja typu, której udzielono, jest niezgodna z niniejszym rozporządzeniem, Komisja niezwłocznie konsultuje się z państwami członkowskimi, w szczególności z organem udzielającym homologacji, który udzielił danej homologacji typu, oraz z odnośnym podmiotem gospodarczym.

Na podstawie konsultacji, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu Komisja przyjmuje akt wykonawczy celem podjęcia decyzji o odmowie uznania homologacji typu, o której mowa w ust. 1 niniejszego artykułu. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 83 ust. 2.

6. W przypadku pojazdów, układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych, które są objęte homologacją typu niezgodną z wymogami i które są już wprowadzone do obrotu, zastosowanie mają przepisy art. 51, 52 i 53.

Artykuł 55

Wprowadzanie do obrotu i dopuszczanie części lub wyposażenia, które mogą stwarzać poważne zagrożenie dla właściwego funkcjonowania istotnych układów

1. Części lub wyposażenie, które mogą stwarzać poważne zagrożenie dla właściwego funkcjonowania układów istotnych dla bezpieczeństwa pojazdu lub jego efektywności środowiskowej, nie mogą być wprowadzane do obrotu ani dopuszczane i są zakazane, chyba że organ udzielający homologacji zezwolił na nie zgodnie z art. 56.

2. Takie zezwolenia powinny mieć zastosowanie wyłącznie do ograniczonej liczby części lub sztuk wyposażenia, które są umieszczone w liście, o której mowa w ust. 4.

3. Komisja jest uprawniona do przyjmowania zgodnie z art. 82 aktów delegowanych, uzupełniających niniejsze rozporządzenie w celu określenia wymogów homologacji, które muszą spełniać części i wyposażenie, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu.

Wymogi te mogą opierać się stosownie do okoliczności na aktach prawnych wymienionych w załączniku II lub obejmować porównanie w zakresie bezpieczeństwa lub efektywności środowiskowej, części lub wyposażenia z oryginalnymi częściami lub wyposażeniem pod kątem efektywności środowiskowej lub poziomu bezpieczeństwa. W każdym z tych przypadków wymogi muszą zapewniać, aby części lub wyposażenie nie zakłócały funkcjonowania układów, które są istotne dla bezpieczeństwa pojazdu lub jego efektywności środowiskowej.

4. Komisja jest uprawniona do przyjmowania zgodnie z art. 82 aktów delegowanych zmieniających załącznik VI na potrzeby uwzględnienia zmian technicznych i regulacyjnych w celu określenia i aktualizowania wykazu części lub wyposażenia w oparciu o ocenę następujących elementów:

a) zakresu, w jakim istnieje poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa lub efektywności środowiskowej pojazdów, w których zamontowano dane części lub wyposażenie;

b) potencjalnego wpływu na konsumentów i producentów na rynku wtórnym w razie wprowadzenia wymogu wydania zezwolenia na części lub wyposażenie na mocy art. 56 ust. 1.

5. Ust. 1 nie ma zastosowania do oryginalnych części lub wyposażenia ani do części lub wyposażenia należących do układu homologowanego zgodnie z aktami prawnymi wymienionymi w załączniku II, z wyjątkiem sytuacji, gdy homologacja typu odnosi się do aspektów innych niż poważne zagrożenie, o którym mowa w ust. 1.

Do celów niniejszego artykułu „oryginalne części lub wyposażenie” oznaczają części lub wyposażenie, które wyprodukowano zgodnie ze specyfikacjami i normami produkcyjnymi przewidzianymi przez producenta pojazdów do montażu danego pojazdu.

6. Ust. 1 niniejszego artykułu nie ma zastosowania do części lub wyposażenia produkowanych wyłącznie do pojazdów przeznaczonych do wyścigów. Części lub wyposażenie, których wykaz zamieszczono w załączniku VI, używane zarówno do wyścigów, jak i na drogach, są udostępniane tylko na rynku w odniesieniu do pojazdów przeznaczonych do użytku na drogach publicznych, jeśli są one zgodne z wymogami określonymi w aktach delegowanych, o których mowa w ust. 3 niniejszego artykułu i jeśli Komisja wyraziła na nie zgodę. Komisja przyjmuje akty wykonawcze celem wyrażenia powyższej zgody. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 83 ust. 2.

Artykuł 56

Powiązane wymogi dla części lub wyposażenia, które mogą stwarzać poważne zagrożenie dla właściwego funkcjonowania istotnych układów

1. Producent części lub wyposażenia może wystąpić o zezwolenie, o którym mowa w art. 55 ust. 1, przedkładając organowi udzielającemu homologacji wniosek wraz ze sprawozdaniem z badań sporządzonym przez wyznaczoną służbę techniczną, która zaświadcza, że części lub wyposażenie, których ma dotyczyć zezwolenie, spełniają wymogi, o których mowa w art. 55 ust. 3. Producent taki może złożyć tylko jeden wniosek w odniesieniu do każdego typu części lub wyposażenia tylko jednemu organowi udzielającemu homologacji.

2. Wniosek o zezwolenie zawiera szczegółowe dane dotyczące producenta części lub wyposażenia, typ, numery identyfikacyjne i numery części lub wyposażenia, nazwę producenta pojazdu, typ pojazdu, a w stosownych przypadkach rok produkcji oraz wszelkie inne informacje pozwalające na identyfikację pojazdu, w którym mają być zamontowane te części lub wyposażenie.

Organ udzielający homologacji zezwala na wprowadzenie do obrotu i udostępnienie części lub wyposażenia, jeżeli stwierdzi, uwzględniając sprawozdanie z badań, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, oraz inne dowody, że dane części lub wyposażenie spełniają wymogi, o których mowa w art. 55 ust. 3.

Organ udzielający homologacji niezwłocznie wydaje producentowi świadectwo zezwolenia.

Komisja przyjmuje akty wykonawcze określające wzór i system numeracji świadectwa zezwolenia, o którym mowa w akapicie trzecim niniejszego ustępu. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 83 ust. 2.

3. Producent niezwłocznie informuje organ udzielający homologacji, który wydał zezwolenie, o wszelkich zmianach mających wpływ na warunki, na jakich je wydano. Organ udzielający homologacji decyduje, czy należy dokonać przeglądu zezwolenia, czy ponownie je wydać oraz czy niezbędne są dalsze badania.

Producent zapewnia, aby części lub wyposażenie były obecnie i w przyszłości produkowane zgodnie z warunkami, na jakich wydano zezwolenie.

4. Przed wydaniem jakiegokolwiek zezwolenia organ udzielający homologacji sprawdza, czy istnieją ustalenia i procedury mające na celu skuteczną kontrolę zgodności produkcji.

W przypadku gdy organ udzielający homologacji stwierdzi, że warunki wydania zezwolenia nie są już spełniane, zwraca się do producenta o podjęcie środków niezbędnych do zapewnienia przywrócenia zgodności części lub wyposażenia. W razie konieczności cofa zezwolenie.

5. Na wniosek organu krajowego innego państwa członkowskiego organ udzielający homologacji, który wydał zezwolenie, wysyła temu organowi w terminie jednego miesiąca od otrzymania wniosku kopię wydanego świadectwa zezwolenia wraz z załącznikami, za pośrednictwem wspólnego bezpiecznego elektronicznego systemu wymiany informacji. Kopia może również mieć formę bezpiecznego pliku elektronicznego.

6. Organ udzielający homologacji, który nie zgadza się z zezwoleniem wydanym przez inne państwo członkowskie, podaje powody swojego sprzeciwu Komisji. Komisja podejmuje odpowiednie środki w celu rozstrzygnięcia sporu. Między innymi Komisja w razie konieczności i po uprzedniej konsultacji z odpowiednimi organami udzielającymi homologacji, przyjmuje akty wykonawcze wymagane celem cofnięcia zezwolenia. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 83 ust. 2.

7. Państwa członkowskie mogą utrzymać przepisy krajowe dotyczące części lub wyposażenia, które mogą wpływać na prawidłowe funkcjonowanie układów istotnych dla bezpieczeństwa pojazdu lub na jego efektywność środowiskową, dopóki nie zostanie ustanowiony wykaz, o którym mowa w art. 55 ust. 4.

ROZDZIAŁ XII

PRZEPISY MIĘDZYNARODOWE

Artykuł 57

Regulaminy ONZ wymagane w odniesieniu do homologacji typu UE

1. Regulaminy ONZ lub zmiany do nich, za przyjęciem których Unia głosowała lub które Unia stosuje i które są wymienione w załączniku II, stanowią część wymogów w odniesieniu do homologacji typu UE pojazdów, układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych.

2. W przypadku gdy Unia głosuje za przyjęciem regulaminu ONZ lub zmian do niego do celów homologacji typu całego pojazdu, Komisja przyjmuje zgodnie z art. 82 akty delegowane, uzupełniające niniejsze rozporządzenie poprzez nadanie regulaminowi ONZ lub jego zmianom charakteru obowiązkowego lub poprzez zmianę niniejszego rozporządzenia.

Te akty delegowane określają daty rozpoczęcia obowiązkowego stosowania regulaminu ONZ lub zmian do niego i w stosownych przypadkach zawierają przepisy przejściowe oraz – w przypadkach, w których ma to zastosowanie do celów homologacji typu UE – datę pierwszej rejestracji i dopuszczenia pojazdów oraz udostępnienia na rynku układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych.

Artykuł 58

Równoważność regulaminów ONZ do celów homologacji typu UE

1. Regulaminy ONZ wymienione w załączniku II część II są uznawane za równoważne odpowiadającym im aktom prawnym na tyle, na ile pokrywa się ich zakres stosowania i zakres przedmiotowy.

2. Organy państw członkowskich udzielające homologacji uznają homologacje typu udzielone zgodnie z regulaminami ONZ, o których mowa w ust. 1, oraz, w stosownym przypadku, odpowiednie znaki homologacji, w miejsce odpowiadających im homologacji typu i znaków homologacji udzielonych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i aktami prawnymi wymienionymi w załączniku II.

ROZDZIAŁ XIII

DOSTARCZANIE INFORMACJI TECHNICZNYCH

Artykuł 59

Informacje przeznaczone dla użytkowników

1. Producent nie dostarcza żadnych informacji technicznych dotyczących szczegółowych danych na temat typu pojazdu, układu, komponentu, oddzielnego zespołu technicznego, części lub wyposażenia przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu lub w aktach prawnych wymienionych w załączniku II, które są niezgodne ze szczegółowymi danymi homologacji typu udzielonej przez organ udzielający homologacji.

2. Producent udostępnia użytkownikom wszystkie istotne informacje oraz niezbędne instrukcje opisujące wszelkie szczególne warunki lub ograniczenia związane z użytkowaniem pojazdu, układu, komponentu, oddzielnego zespołu technicznego, części lub wyposażenia.

3. Informacje, o których mowa w ust. 2, dostarczane są w języku urzędowym lub językach urzędowych państwa członkowskiego, w którym pojazd, układ, komponent, oddzielny zespół techniczny, część lub wyposażenie mają być wprowadzone do obrotu, zarejestrowane lub dopuszczone. Informacje te podaje się także w instrukcji obsługi.

Artykuł 60

Informacje przeznaczone dla producentów

1. Producenci pojazdów udostępniają producentom układów, komponentów, oddzielnych zespołów technicznych, części lub wyposażenia wszystkie szczegółowe dane niezbędne do udzielenia homologacji typu UE układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych lub do uzyskania zezwolenia, o którym mowa w art. 55 ust. 1.

Producenci pojazdów mogą nałożyć na producentów układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych lub części lub wyposażenia wiążące zobowiązanie do ochrony poufności wszelkich informacji, które nie są dostępne publicznie, w tym informacji dotyczących praw własności intelektualnej.

2. Producenci układów, komponentów, oddzielnych zespołów technicznych, części lub wyposażenia dostarczają producentom pojazdów wszystkie szczegółowe informacje na temat ograniczeń mających zastosowanie do ich homologacji typu, które są określone w art. 29 ust. 3 lub nałożone w aktach prawnych wymienionych w załączniku II.

ROZDZIAŁ XIV

DOSTĘP DO INFORMACJI Z OBD POJAZDU ORAZ DOTYCZĄCYCH NAPRAWY I KONSERWACJI POJAZDÓW

Artykuł 61

Obowiązki producentów w zakresie dostępu do informacji z OBD pojazdu oraz dotyczących naprawy i konserwacji pojazdów

1. Producenci zapewniają niezależnym podmiotom nieograniczony, znormalizowany i niedyskryminujący dostęp do informacji z OBD pojazdu, diagnostyki i innych urządzeń i narzędzi, w tym pełne odniesienia i dostępne pliki do pobrania odnośnego oprogramowania i informacji dotyczących naprawy i konserwacji pojazdów. Informacje te podaje się w przystępny sposób w formacie nadającym się do odczytu maszynowego i przetwarzania elektronicznego zbiorów danych. Niezależne podmioty mają dostęp do usług zdalnej diagnostyki, z których korzystają producenci, autoryzowane punkty sprzedaży i stacje obsługi.

Producenci zapewniają niezależnym stacjom obsługi znormalizowany, bezpieczny oraz zdalny system umożliwiający wykonanie czynności wymagających dostępu do systemu zabezpieczenia pojazdu.

2. Do czasu przyjęcia przez Komisję odpowiedniej normy opracowanej przez Europejski Komitet Normalizacyjny (CEN) lub podobne organy normalizacyjne, informacje z OBD pojazdu oraz informacje dotyczące naprawy i konserwacji pojazdów podaje się w przystępny sposób, umożliwiający ich przetworzenie przez niezależne podmioty bez nadmiernych nakładów.

Informacje z OBD pojazdu oraz informacje dotyczące naprawy i konserwacji pojazdów są udostępniane na stronach internetowych producentów w znormalizowanym formacie lub, jeżeli nie jest to wykonalne ze względu na charakter informacji, w innej odpowiedniej formie. Dla niezależnych podmiotów innych niż stacje obsługi informacje podaje się również w formacie nadającym się do odczytu maszynowego, możliwym do elektronicznego przetwarzania za pomocą ogólnodostępnych narzędzi informatycznych i oprogramowania, co pozwala niezależnym podmiotom realizować działania związane z ich działalnością w łańcuchu dostaw na rynku wtórnym.

3. W następujących przypadkach wystarczy, że na żądanie niezależnego podmiotu producent zapewni szybki i łatwy dostęp do wymaganych informacji:

a) w przypadku pojazdów objętych krajową homologacją typu pojazdów produkowanych w małych seriach, o których mowa w art. 42;

b) w przypadku pojazdów specjalnego przeznaczenia;

c) w przypadku pojazdów kategorii O1 i O2, w których nie stosuje się narzędzi diagnostycznych ani fizycznej lub bezprzewodowej łączności z pokładowymi sterownikami elektronicznymi do celów diagnozowania lub przeprogramowania tych pojazdów;

d) w przypadku ostatniego etapu homologacji typu w procedurze wielostopniowej homologacji typu, jeżeli ostatni etap dotyczy wyłącznie nadwozia, które nie zawiera układów elektronicznego sterowania pojazdu, a wszystkie układy elektronicznego sterowania pojazdu podstawowego pozostają bez zmian.

4. Szczegółowe techniczne wymogi w zakresie dostępu do informacji z OBD pojazdu oraz do informacji dotyczących naprawy i konserwacji pojazdów, w szczególności specyfikacje techniczne dotyczące sposobu, w jaki mają być dostarczane informacje z OBD pojazdu i informacje dotyczące naprawy i konserwacji pojazdów, określono w załączniku X.

5. Producenci zapewniają niezależnym podmiotom oraz autoryzowanym punktom sprzedaży i stacjom obsługi również dostęp do materiałów szkoleniowych.

6. Producenci zapewniają, aby informacje z OBD pojazdu i informacje dotyczące naprawy i konserwacji pojazdów były zawsze dostępne, z wyjątkiem przypadków uzasadnionych koniecznością konserwacji systemu informatycznego.

Producenci wprowadzają wszelkie późniejsze zmiany i uzupełniają informacje z OBD pojazdu oraz informacje dotyczące naprawy i konserwacji pojazdów dostępnych na ich stronach internetowych jednocześnie z udostępnianiem ich autoryzowanym stacjom obsługi.

7. Do celów produkcji i serwisu części zamiennych lub serwisowych oraz narzędzi diagnostycznych i sprzętu badawczego kompatybilnych z OBD pojazdu producenci w sposób niedyskryminujący dostarczają odpowiednie informacje z OBD pojazdu oraz informacje dotyczące naprawy i konserwacji pojazdów wszystkim zainteresowanym producentom lub stacjom obsługi dokonującym napraw komponentów, narzędzi diagnostycznych lub sprzętu badawczego.

8. Do celów projektowania, produkcji i naprawy wyposażenia do pojazdów zasilanych paliwami alternatywnymi producenci dostarczają w sposób niedyskryminujący informacje z OBD pojazdu oraz informacje dotyczące naprawy i konserwacji odpowiednich pojazdów wszystkim zainteresowanym podmiotom zajmującym się produkcją, instalowaniem lub naprawą wyposażenia dla pojazdów zasilanych paliwami alternatywnymi.

9. W przypadku gdy dokumentacja napraw i konserwacji pojazdu przechowywana jest w centralnej bazie danych producenta pojazdu lub w jego imieniu, niezależne stacje obsługi mają bezpłatny dostęp do takiej dokumentacji i możliwość wprowadzania informacji dotyczących wykonanych przez nie napraw i czynności związanych z konserwacją.

10. Niniejszy rozdział nie ma zastosowania do pojazdów w zakresie, w jakim są one objęte indywidualnym dopuszczeniem pojazdu.

11. Komisja jest uprawniona do przyjmowania zgodnie z art. 82 aktów delegowanych, zmieniających załącznik X na potrzeby uwzględnienia postępu technologicznego i zmian regulacyjnych lub w celu zapobiegania nieprawidłowościom poprzez aktualizację wymogów w zakresie dostępu do informacji z OBD pojazdu oraz informacji dotyczących naprawy i konserwacji pojazdów, w tym działań w zakresie naprawy i konserwacji wspieranych za pośrednictwem mobilnych usług szerokopasmowych oraz poprzez przyjęcie i włączenie norm, o których mowa w ust. 2 i 4 niniejszego artykułu. Komisja uwzględnia aktualne technologie informatyczne, przewidywalne zmiany w technologii pojazdów, obowiązujące normy ISO oraz możliwość wprowadzenia normy ISO obowiązującej na całym świecie.

Artykuł 62

Obowiązki posiadaczy wielu homologacji typu

1. W przypadku mieszanej homologacji typu, homologacji typu krok po kroku lub wielostopniowej homologacji typu producent odpowiedzialny za daną homologację typu układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego lub za określony etap pojazdu jest odpowiedzialny za dostarczenie zarówno producentowi ostatecznemu, jak i niezależnym podmiotom informacji dotyczących naprawy i konserwacji pojazdów w odniesieniu do określonego układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego lub określonego etapu.

2. W przypadku wielostopniowej homologacji typu producent ostateczny jest odpowiedzialny za udostępnienie informacji z OBD pojazdu oraz informacji dotyczących naprawy i konserwacji pojazdów w odniesieniu do własnego etapu lub własnych etapów produkcji oraz odesłania do wcześniejszego etapu lub etapów.

Artykuł 63

Opłaty za dostęp do informacji dotyczących naprawy i konserwacji pojazdów

1. Producent może pobierać opłaty w uzasadnionej i proporcjonalnej wysokości za dostęp do informacji dotyczących naprawy i konserwacji pojazdów innych niż informacje, o których mowa w art. 61 ust. 10. Opłaty te nie mogą zniechęcać do korzystania z dostępu do takich informacji poprzez nieuwzględnienie zakresu, w jakim niezależny podmiot z nich korzysta. Dostęp do informacji dotyczących naprawy i konserwacji pojazdów zapewniany jest organom krajowym, Komisji oraz służbom technicznym nieodpłatnie.

2. Producent udostępnia informacje dotyczące naprawy i konserwacji pojazdów, w tym usług transakcyjnych, takich jak przeprogramowanie i pomoc techniczna, na określoną liczbę godzin, dni, miesięcy lub lat, za opłatą uzależnioną od okresu, na jaki udostępnione zostały informacje.

Oprócz dostępu czasowego producenci mogą oferować dostęp w odniesieniu do konkretnych transakcji, za który opłaty pobiera się od transakcji i nie są one uzależnione od czasu, na jaki udzielono dostępu.

Jeżeli producent oferuje oba systemy dostępu, niezależne stacje obsługi wybierają system dostępu, który może być oparty na czasie dostępu albo na transakcjach.

Artykuł 64

Dowód zgodności z obowiązkami w zakresie informacji z OBD pojazdu oraz informacji dotyczących naprawy i konserwacji pojazdów

1. Producent, który wystąpił o homologację typu UE lub krajową homologację typu, w terminie sześciu miesięcy od daty homologacji typu dostarcza organowi udzielającemu homologacji dowód zgodności z przepisami niniejszego rozdziału.

2. W razie niedostarczenia dowodu zgodności w terminie, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, organ udzielający homologacji podejmuje odpowiednie środki zgodnie z art. 65.

Artykuł 65

Zgodność z obowiązkami w zakresie dostępu do informacji z OBD pojazdu oraz informacji dotyczących naprawy i konserwacji pojazdów

1. Organ udzielający homologacji może w dowolnym momencie, z własnej inicjatywy, na podstawie otrzymanej skargi lub na podstawie oceny dokonanej przez służbę techniczną, sprawdzić czy producent przestrzega przepisów niniejszego rozdziału i zasad określonych w świadectwie producenta w sprawie dostępu do informacji z OBD pojazdu oraz informacji dotyczących naprawy i konserwacji pojazdów, o których mowa w dodatku 1 do załącznika X.

2. Jeżeli organ udzielający homologacji uzna, że producent nie spełnił swoich obowiązków w zakresie dostępu do informacji z OBD pojazdu oraz informacji dotyczących naprawy i konserwacji pojazdów, organ udzielający homologacji, który udzielił danej homologacji typu, podejmuje stosowne środki w celu zaradzenia tej sytuacji.

Środki te mogą obejmować cofnięcie lub zawieszenie homologacji typu, grzywny lub inne środki przyjęte zgodnie z art. 84.

3. Jeżeli niezależny podmiot lub stowarzyszenie handlowe reprezentujące niezależne podmioty złożyły skargę do organu udzielającego homologacji dotyczącą nieprzestrzegania przez producenta przepisów niniejszego rozdziału, organ udzielający homologacji przeprowadza kontrolę w celu sprawdzenia przestrzegania wymogów przez producenta. Organ udzielający homologacji zwraca się z wnioskiem do organu udzielającego homologacji, który udzielił homologacji typu całego pojazdu, o zbadanie skargi, a następnie żąda od producenta pojazdu dowodu wskazującego, że posiadany przez niego system jest zgodny z przepisami niniejszego rozporządzenia. Wyniki tego badania przekazuje się krajowemu organowi udzielającemu homologacji oraz niezależnemu podmiotowi lub odnośnemu stowarzyszeniu branżowemu w terminie trzech miesięcy od daty złożenia wniosku.

4. Podczas kontroli organ udzielający homologacji może zwrócić się do służby technicznej lub innego niezależnego eksperta o przeprowadzenie oceny sprawdzającej, czy przedmiotowe obowiązki dotyczące dostępu do informacji z OBD pojazdu oraz informacji dotyczących naprawy i konserwacji pojazdów zostały spełnione.

Artykuł 66

Forum ds. dostępu do informacji o pojazdach

1. Forum ds. dostępu do informacji o pojazdach, zajmujące się dostępem do informacji z OBD pojazdu oraz informacji dotyczących naprawy i konserwacji pojazdów i ustanowione zgodnie z art. 13 ust. 9 rozporządzenia Komisji (WE) nr 692/2008 (²⁰), zajmuje się także wszystkimi pojazdami objętymi zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia.

Forum realizuje swoje zadania zgodnie z przepisami określonymi w załączniku X do niniejszego rozporządzenia.

2. Forum w sprawie dostępu do informacji o pojazdach analizuje, czy dostęp do informacji z OBD pojazdu oraz informacji dotyczących naprawy i konserwacji pojazdów ma wpływ na postępy w ograniczaniu kradzieży pojazdów, oraz formułuje zalecenia co do sposobów na udoskonalenie wymogów dotyczących dostępu do takich informacji. Forum w sprawie dostępu do informacji o pojazdach w szczególności doradza Komisji w kwestii wprowadzenia procedury zatwierdzania i autoryzowania niezależnych podmiotów przez akredytowane organizacje, tak by podmioty te mogły uzyskać dostęp do informacji dotyczących zabezpieczenia pojazdu.

Komisja może podjąć decyzję o utajnieniu dyskusji i wniosków forum w sprawie dostępu do informacji o pojazdach.

ROZDZIAŁ XV

OCENA, WYZNACZANIE, ZGŁASZANIE I MONITOROWANIE SŁUŻB TECHNICZNYCH

Artykuł 67

Organ udzielający homologacji typu odpowiedzialny za służby techniczne

1. Organ udzielający homologacji wyznaczony przez państwo członkowskie zgodnie z art. 6 ust. 2, (do celów niniejszego rozdziału zwany dalej „organem udzielającym homologacji typu”), odpowiada za ocenę, wyznaczanie, zgłaszanie i monitorowanie służb technicznych, w tym, w stosownych przypadkach, podwykonawców lub podmiotów zależnych tych służb technicznych. Organ udzielający homologacji typu może zdecydować, że ocenę i monitorowanie służb technicznych, oraz, w stosownych przypadkach, podwykonawców lub podmiotów zależnych tych służb technicznych ma przeprowadzać krajowa jednostka akredytująca.

2. Organy udzielające homologacji typu podlegają ocenie wzajemnej w odniesieniu do wszelkich działań, które podejmują w związku z oceną i monitorowaniem służb technicznych.

Oceny wzajemne obejmują oceny dotyczące wszystkich lub niektórych działań służb technicznych przeprowadzone przez organy udzielające homologacji typu zgodnie z art. 73 ust. 4, w tym ocenę kompetencji personelu, poprawność metod badań i kontroli oraz poprawność wyników badań w oparciu o określony zakres aktów prawnych wymienionych w załączniku II część I.

Działania związane z oceną i monitorowaniem służb technicznych, które zajmują się wyłącznie krajowymi indywidualnymi dopuszczeniami, które zostały wydane zgodnie z art. 45 lub krajowymi homologacjami typu pojazdów produkowanych w małych seriach, które zostały udzielone zgodnie z art. 42, są wyłączone z oceny wzajemnej.

Wszelkie oceny akredytowanych służb technicznych dokonywane przez organy udzielające homologacji typu są wyłączone z oceny wzajemnej.

3. Organy udzielające homologacji typu nie podlegają ocenie wzajemnej, jeżeli wyznaczają wszystkie swoje służby techniczne wyłącznie na podstawie akredytacji służb technicznych.

4. Organ udzielający homologacji typu nie świadczy usług konsultingowych na zasadach komercyjnych ani konkurencyjnych.

5. Organ udzielający homologacji typu musi mieć do dyspozycji wystarczającą liczbę pracowników do wykonywania zadań przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu.

6. Każde państwo członkowskie informuje Komisję, forum oraz, pozostałe państwa członkowskie na żądanie, o swoich procedurach oceny, wyznaczania i zgłaszania służb technicznych oraz o procedurach monitorowania służb technicznych, a także o wszelkich zmianach do tej procedury.

Komisja może przyjmować akty wykonawcze określające model przekazywania informacji o procedurach państw członkowskich, o których to procedurach mowa w ust. 6. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 83 ust. 2.

7. Organy udzielające homologacji typu, które podlegają ocenie wzajemnej, ustanawiają procedury audytów wewnętrznych, jak określono w dodatku 2 do załącznika III. Takie audyty wewnętrzne przeprowadzane są co najmniej raz w roku. Niemniej jednak częstotliwość audytów wewnętrznych może zostać zmniejszona, jeżeli organ udzielający homologacji typu może wykazać, że jego system zarządzania został skutecznie wdrożony i potwierdzono jego efektywność.

8. Ocena wzajemna organu udzielającego homologacji typu przeprowadzana jest nie rzadziej niż co pięć lat, przez zespół ds. oceny wzajemnej składający się z dwóch organów udzielających homologacji typu z innych państw członkowskich.

Komisja może podjąć decyzję o uczestnictwie w zespole ds. oceny wzajemnej na podstawie analizy oceny ryzyka.

Ocena wzajemna przeprowadzana jest na odpowiedzialność organu udzielającego homologacji, który jej dokonuje i obejmuje wizytę w pomieszczeniach służy technicznej wybranej przez zespół ds. oceny wzajemnej.

Organy udzielające homologacji typu, które nie podlegają ocenie wzajemnej zgodnie z art. ust. 3, nie są uwzględniane w czynnościach dotyczących zespołu ds. oceny wzajemnej.

9. Odpowiednio uwzględniając ustalenia forum, Komisja może przyjmować akty wykonawcze zawierające plan ocen wzajemnych obejmujący okres co najmniej pięć lat i określać w nim kryteria dotyczące składu zespołu ds. oceny wzajemnej, metody stosowanej w ocenie wzajemnej, harmonogramu, częstotliwości oraz innych zadań związanych z wzajemną oceną. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 83 ust. 2.

10. Wyniki ocen wzajemnych analizowane są przez forum. Komisja sporządza podsumowanie wyników ocen wzajemnych i udostępnia je publicznie.

Artykuł 68

Wyznaczanie służb technicznych

1. Organy udzielające homologacji typu wyznaczają służby techniczne do jednej lub większej liczby następujących kategorii czynności, stosownie do zakresu ich kompetencji:

a) kategoria A: badania, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu i w aktach prawnych wymienionych w załączniku II, przeprowadzane przez te służby techniczne w ich własnych obiektach;

b) kategoria B: nadzorowanie badań (w tym przygotowywanie takich badań), o których mowa w niniejszym rozporządzeniu i w aktach prawnych wymienionych w załączniku II, w przypadku gdy badania te są prowadzone w obiektach producenta lub strony trzeciej;

c) kategoria C: regularna ocena i monitorowanie procedur stosowanych przez producenta do kontroli zgodności produkcji;

d) kategoria D: nadzorowanie lub prowadzenie badań lub kontroli w ramach nadzoru zgodności produkcji.

2. Każde państwo członkowskie może wyznaczyć organ udzielający homologacji typu jako służbę techniczną w odniesieniu do jednej lub większej liczby kategorii czynności, o których mowa w ust. 1.

3. Służba techniczna jest powoływana na mocy prawa państwa członkowskiego i ma osobowość prawną, z wyjątkiem służby technicznej należącej do organu udzielającego homologacji typu i z wyjątkiem akredytowanej wewnętrznej służby technicznej producenta, o której mowa w art. 72.

4. Służba techniczna musi posiadać ubezpieczenie od odpowiedzialności dotyczące jej działalności, chyba że zgodnie z prawem krajowym taką odpowiedzialność ponosi państwo członkowskie lub to ono bezpośrednio odpowiada za ocenę zgodności.

5. Służby techniczne państwa trzeciego inne niż służby wyznaczone zgodnie z art. 72 można wyłącznie wyznaczać i wyłącznie zgłaszać Komisji do celów art. 74 wówczas, gdy dwustronna umowa między Unią a zainteresowanym państwem trzecim przewiduje możliwość wyznaczenia takich służb technicznych. Nie uniemożliwia to służbie technicznej ustanowionej na mocy prawa państwa członkowskiego zgodnie z ust. 3 niniejszego artykułu tworzenia podmiotów zależnych w państwach trzecich, pod warunkiem że wyznaczona służba techniczna bezpośrednio zarządza tymi podmiotami zależnymi i je kontroluje.

Artykuł 69

Niezależność służb technicznych

1. Służba techniczna wraz z jej pracownikami musi być niezależna i wykonywać czynności, do których została wyznaczona, z najwyższą uczciwością zawodową i wymaganymi kwalifikacjami technicznymi w dziedzinie, w której działa, oraz musi być wolna od wszelkich nacisków i zachęt, zwłaszcza finansowych, które mogłyby wpływać na jej opinie lub wyniki prowadzonych przez nią czynności oceniających, w szczególności ze strony osób lub grup osób mających interes w wynikach tych czynności.

2. Służba techniczna jest organizacją będącą stroną trzecią lub organem niezaangażowanym w proces projektowania, produkcji, dostarczania czy konserwacji pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego, które ocenia, bada lub kontroluje.

Organizacja lub organ należące do stowarzyszenia handlowego lub federacji branżowej reprezentujących przedsiębiorstwa zajmujące się projektowaniem, produkcją, dostarczaniem lub konserwacją ocenianych, badanych lub kontrolowanych przez tę organizację lub ten organ pojazdów, układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych mogą być uważane za spełniające wymogi akapitu pierwszego pod warunkiem wykazania organowi udzielającemu homologacji typu danego państwa członkowskiego ich niezależności i braku jakiegokolwiek konfliktu interesów.

3. Służba techniczna, jej ścisłe kierownictwo oraz pracownicy odpowiedzialni za wykonywanie czynności, do których zostali wyznaczeni zgodnie z art. 68 ust. 1, nie mogą projektować, produkować, dostarczać ani konserwować pojazdów, układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych, które oceniają, ani nie mogą reprezentować stron zaangażowanych w taką działalność. Nie wyklucza to korzystania z tych pojazdów, układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych, które są niezbędne do funkcjonowania służby technicznej, ani korzystania z takich pojazdów, układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych do celów prywatnych.

4. Służba techniczna zapewnia, aby działalność jej podmiotów zależnych lub podwykonawców nie miała wpływu na poufność, obiektywność ani bezstronność kategorii czynności, do których służba ta została wyznaczona.

5. Pracownicy służby technicznej dochowują tajemnicy zawodowej w odniesieniu do wszystkich informacji, które uzyskują w trakcie wykonywania swoich zadań na mocy niniejszego rozporządzenia, z wyjątkiem współpracy z organem udzielającym homologacji typu oraz, w stosownych przypadkach, z krajową jednostką akredytującą, lub w przypadkach wymaganych na mocy prawa Unii lub prawa krajowego.

Artykuł 70

Kompetencje służb technicznych

1. Służba techniczna musi być w stanie wykonywać wszystkie rodzaje czynności, w odniesieniu do których ubiega się o wyznaczenie zgodnie z art. 68 ust. 1. Wykazuje ona organowi udzielającemu homologacji typu lub krajowej jednostce akredytującej prowadzącej ocenę lub monitorującej tę służbę techniczną, że spełnia wszystkie następujące wymogi:

a) jej personel posiada odpowiednie umiejętności, specjalistyczną wiedzę techniczną i przeszkolenie zawodowe oraz wystarczające i odpowiednie doświadczenie, aby wykonywać czynności, w odniesieniu do których ubiega się o wyznaczenie;

b) posiada opisy procedur odpowiednich do wykonywania czynności, w odniesieniu do których ubiega się o wyznaczenie, należycie uwzględniających stopień złożoności technologii danego pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego oraz masowy lub seryjny charakter procesu produkcyjnego. Służba techniczna musi wykazać przejrzystość i powtarzalność tych procedur;

c) dysponuje środkami niezbędnymi do wykonywania zadań związanych z kategorią lub kategoriami czynności, w odniesieniu do których ubiega się o wyznaczenie, oraz dostępem do całego niezbędnego wyposażenia lub obiektów.

2. Służba techniczna musi również wykazać, że dysponuje odpowiednimi umiejętnościami, specjalistyczną wiedzą techniczną i uznanym doświadczeniem w prowadzeniu badań i kontroli służących ocenie zgodności pojazdów, układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych z niniejszym rozporządzeniem oraz musi wykazać, że spełnia normy wymienione w dodatku 1 do załącznika III. Niemniej jednak normy wymienione w dodatku 1 do załącznika III nie mają zastosowania do celów ostatniego etapu krajowej procedury wielostopniowej, o której mowa w art. 47 ust. 1.

3. Komisja jest uprawniona do przyjmowania zgodnie z art. 82 aktów delegowanych zmieniających załącznik III w odniesieniu do wymogów dotyczących oceny służb technicznych.

Artykuł 71

Podmioty zależne i podwykonawcy służb technicznych

1. Za zgodą wyznaczającego organu udzielającego homologacji typu służby techniczne mogą zlecać podwykonawstwo niektórych kategorii czynności, do których wykonywania zostały wyznaczone zgodnie z art. 68 ust. 1, lub powierzać ich wykonanie podmiotowi zależnemu.

2. W przypadku gdy służba techniczna zleca podwykonawcom określone zadania związane z kategoriami czynności, do których wykonania została wyznaczona, lub korzysta w tym celu z usług podmiotu zależnego, zapewnia ona, aby podwykonawca lub podmiot zależny spełniali wymogi określone w art. 68, 69 i 70, oraz informuje o tym organ udzielający homologacji typu.

3. Służby techniczne ponoszą pełną odpowiedzialność za zadania wykonywane przez podwykonawców lub podmioty zależne, niezależnie od miejsca ich siedziby.

4. Służby techniczne przechowują do wglądu wyznaczającego organu udzielającego homologacji typu odpowiednie dokumenty dotyczące oceny przeprowadzonej przez organ homologacji typu lub akredytacji udzielonej przez krajową jednostkę akredytującą w odniesieniu do podwykonawcy lub podmiotu zależnego oraz wykonywanych przez nich zadań.

Artykuł 72

Wewnętrzna służba techniczna producenta

1. Wewnętrzna służba techniczna producenta może zostać wyznaczona jako służba techniczna do wykonywania czynności kategorii A, o których mowa w art. 68 ust. 1 lit. a), oraz tylko w odniesieniu do aktów prawnych wymienionych w załączniku VII. Wewnętrzna służba techniczna stanowi oddzielną i wyodrębnioną część przedsiębiorstwa producenta i nie jest zaangażowana w projektowanie, produkcję, dostarczanie ani konserwację ocenianych przez nią pojazdów, układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych.

2. Wewnętrzna służba techniczna, o której mowa w ust. 1 musi spełniać następujące wymogi:

a) być akredytowana przez krajową jednostkę akredytującą oraz spełniać wymogi ustanowione w dodatkach 1 i 2 do załącznika III;

b) wewnętrzna służba techniczna wraz z jej pracownikami musi mieć określone miejsce w strukturze organizacyjnej oraz posługiwać się takimi metodami sprawozdawczości w ramach przedsiębiorstwa producenta, do którego należy, które zapewniają jej bezstronność, i wykazuje tę bezstronność wobec odpowiedniego organu udzielającego homologacji typu oraz krajowej jednostki akredytującej;

c) ani wewnętrzna służba techniczna, ani jej pracownicy nie angażują się w żadną działalność, która mogłaby stać w sprzeczności z ich możliwością niezależnego lub uczciwego wykonywania czynności, do których służba została wyznaczona;

d) służba ta świadczy usługi tylko na rzecz przedsiębiorstwa producenta, którego jest częścią.

3. Komisja jest uprawniona do przyjmowania zgodnie z art. 82 aktów delegowanych zmieniających załącznik VII w celu uwzględnienia zmian technicznych i regulacyjnych poprzez aktualizację zawartego w nim wykazu aktów prawnych i ograniczeń.

Artykuł 73

Ocena i wyznaczanie służb technicznych

1. Kandydująca służba techniczna przedkłada formalny wniosek organowi udzielającemu homologacji typu państwa członkowskiego, w którym służba techniczna ubiega się o wyznaczenie, zgodnie z załącznikiem III dodatek 2 pkt 4. We wniosku wyszczególnione są kategorie czynności, w odniesieniu do których służba techniczna ubiega się o wyznaczenie.

2. Zanim organ udzielający homologacji typu wyznaczy służbę techniczną, organ udzielający homologacji typu lub krajowa jednostka akredytująca oceniają ją zgodnie z listą kontrolną oceny obejmującą przynajmniej wymogi określone w załączniku III dodatek 2. Ocena obejmuje ocenę na miejscu w obiektach służby technicznej ubiegającej się o wyznaczenie oraz, w stosownych przypadkach, w obiektach podmiotu zależnego lub podwykonawcy, znajdujących się w Unii lub poza Unią.

3. W przypadku gdy oceny dokonuje krajowa jednostka akredytująca, kandydująca służba techniczna dostarcza organowi udzielającemu homologacji typu ważny certyfikat akredytacji oraz odnośne sprawozdanie z oceny potwierdzające spełnienie wymogów określonych w załączniku III dodatek 2 dotyczących kategorii czynności, w odniesieniu do których kandydująca służba techniczna ubiega się o wyznaczenie.

4. W przypadkach gdy ocena jest przeprowadzana przez organ udzielający homologacji typu, organ udzielający homologacji typu państwa członkowskiego, w którym kandydująca służba techniczna złożyła wniosek o wyznaczenie, oficjalnie wyznacza zespół ds. oceny wzajemnej, w skład którego wchodzą przedstawiciele organów udzielających homologacji typu co najmniej dwóch innych państw członkowskich oraz przedstawiciel Komisji.

W przypadku gdy służba techniczna składa wniosek o wyznaczenie w państwie członkowskim innym niż państwo członkowskie, w którym ma siedzibę, jednym z przedstawicieli zespołu oceny wzajemnej jest przedstawiciel organu udzielającego homologacji typu państwa członkowskiego, w którym dana służba techniczna ma siedzibę, chyba że ów organ udzielający homologacji typu zrezygnuje z uczestniczenia w zespole ds. oceny wzajemnej.

Zespół ds. oceny wzajemnej uczestniczy w ocenie kandydującej służby technicznej, w tym w ocenie na miejscu. Wyznaczający organ udzielający homologacji typu państwa członkowskiego, w którym kandydująca służba techniczna złożyła wniosek o wyznaczenie, udziela tym zespołowi oceny wspólnej wszelkiej niezbędnej pomocy oraz zapewnia terminowy dostęp do pełnej dokumentacji niezbędnej do oceny kandydującej służby technicznej.

5. W przypadkach gdy ocena jest przeprowadzana przez organ udzielający homologacji typu właściwy dla służby technicznej, która złożyła wniosek o przeprowadzanie badań wyłącznie do celów krajowych indywidualnych dopuszczeń pojazdów zgodnie z art. 45, organ udzielający homologacji typu państwa członkowskiego, w którym kandydująca służba techniczna złożyła wniosek o wyznaczenie, jest zwolniony z obowiązku wyznaczenia zespołu ds. oceny. Z oceny wspólnej zwolnione są także służby techniczne, które kontrolują wyłącznie prawidłową instalację komponentów w kategoriach O1 i O2.

6. Jeżeli służba techniczna wystąpiła z wnioskiem o wyznaczenie przez jeden lub więcej organów udzielających homologacji typu z państwa członkowskiego innego aniżeli państwo członkowskie, w którym ma siedzibę zgodnie z art. 74 ust. 2, ocenę przeprowadza się tylko raz, pod warunkiem że obejmuje ona cały zakres wyznaczenia służby technicznej.

7. W trakcie procesu oceny zespół ds. oceny wzajemnej podnosi ustalenia dotyczące niespełniania przez kandydującą służbę techniczną wymogów określonych w art. 68–72, 80 i 81 oraz w załączniku III dodatek 2. Ustalenia takie są omawiane w ramach zespołu ds. oceny wzajemnej.

8. Zespół ds. oceny wzajemnej przedstawia po ocenie na miejscu sprawozdanie określające, w jakim zakresie kandydująca służba techniczna spełnia wymogi określone w art. 68–72, 80 i 81 oraz w dodatku 2 do załącznika III.

9. Sprawozdanie, o którym mowa w ust. 8 zawiera podsumowanie wszelkich stwierdzonych niezgodności, wraz z zaleceniem, czy wnioskodawca może być wyznaczony jako służba techniczna.

10. Organ udzielający homologacji typu przekazuje Komisji nazwiska swoich przedstawicieli, którzy mają wchodzić w skład każdego zespołu ds. oceny wzajemnej, a także informacje o ich wiedzy fachowej.

11. Organ udzielający homologacji typu państwa członkowskiego, w którym kandydująca służba techniczna złożyła wniosek o wyznaczenie, przekazuje Komisji i – na żądanie – organom udzielającym homologacji typu innych państw członkowskich sprawozdanie z wyniku oceny zgodnie z procedurami określonymi w załączniku III dodatek 2. Sprawozdanie to zawiera dokumentację potwierdzającą kompetencje służby technicznej oraz wprowadzone narzędzia, które posiada organ udzielający homologacji, umożliwiające regularne monitorowanie służby technicznej.

12. Organy udzielające homologacji typu pozostałych państw członkowskich oraz Komisja mogą dokonać przeglądu sprawozdania z oceny i dokumentacji, zadać pytania lub wyrazić zastrzeżenia oraz zwrócić się o udostępnienie dodatkowej dokumentacji w terminie jednego miesiąca od otrzymania sprawozdania z oceny i dokumentacji.

13. Organ udzielający homologacji typu państwa członkowskiego, w którym służba techniczna złożyła wniosek o wyznaczenie, odpowiada na pytania, zastrzeżenia i wnioski o dodatkową dokumentację w terminie czterech tygodni od ich otrzymania.

14. W terminie czterech tygodni od otrzymania odpowiedzi, o której mowa w ust. 13 organy udzielające homologacji typu pozostałych państw członkowskich lub Komisja mogą indywidualnie lub wspólnie skierować zalecenia do organu udzielającego homologacji typu w państwie członkowskim, w którym kandydująca służba techniczna złożyła wniosek o wyznaczenie. Organ udzielający homologacji typu uwzględnia te zalecenia przy podejmowaniu decyzji o wyznaczeniu służby technicznej. Jeżeli organ udzielający homologacji typu postanowi o niestosowaniu się do zaleceń skierowanych przez inne państwa członkowskie lub Komisję, uzasadnia swoją decyzję w terminie dwóch tygodni od jej podjęcia.

15. Ważność wyznaczenia służb technicznych ogranicza się do pięciu lat.

16. Organ udzielający homologacji typu, który chce być wyznaczony jako służba techniczna zgodnie z art. 68 ust. 2, dokumentuje zgodność z niniejszym rozporządzeniem podczas oceny przeprowadzanej przez niezależnych audytorów. Audytorzy tacy mogą pochodzić z tej samej organizacji, pod warunkiem że podlegają kierownictwu odrębnemu od kierownictwa personelu prowadzącego działalność podlegającą ocenie i spełniają wymogi określone w załączniku III dodatek 2.

Artykuł 74

Zgłoszenia dotyczące wyznaczenia służb technicznych, kierowane do Komisji

1. Organy udzielające homologacji typu dokonują zgłoszenia, przekazując Komisji nazwę, adres, w tym adres elektroniczny, a także informacje o osobach odpowiedzialnych oraz o kategoriach czynności każdej służby technicznej, którą wyznaczają. W zgłoszeniu określa się wyraźnie zakres wyznaczenia, czynności i procedury z zakresu oceny zgodności, rodzaje pojazdów, układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych i dziedziny wymienione w załączniku II, w odniesieniu do których wyznaczono służby techniczne, jak również ich podwykonawców lub podmioty zależne, oraz wszelkie inne późniejsze zmiany tych danych.

Takiego zgłoszenia dokonuje się przed rozpoczęciem przez wyznaczone służby techniczne czynności, o których mowa w art. 68 ust. 1.

2. Służba techniczna może być wyznaczona przez jeden lub więcej organów udzielających homologacji typu państwa członkowskiego innego niż państwo, w którym służba ta ma siedzibę, pod warunkiem że cały zakres wyznaczenia przez organ udzielający homologacji typu jest objęty akredytacją, wydaną zgodnie z art. 73 ust. 3 lub przez ocenę wzajemną przeprowadzoną zgodnie z art. 73 ust. 4.

3. Komisja publikuje na swojej stronie internetowej i aktualizuje wykaz i dane kontaktowe wyznaczonych służb technicznych, ich podwykonawców i podmiotów zależnych, zgłoszonych jej zgodnie z niniejszym artykułem.

Artykuł 75

Zmiany i odnowienie wyznaczenia służb technicznych

1. W przypadku gdy organ udzielający homologacji typu stwierdza lub zostaje poinformowany, że służba techniczna przestała spełniać wymogi określone w niniejszym rozporządzeniu, organ udzielający homologacji typu ogranicza, zawiesza lub cofa wyznaczenie, stosownie do znaczenia i poziomu niespełnienia tych wymogów.

Organ udzielający homologacji typu niezwłocznie powiadamia Komisję i organy udzielające homologacji typu innych państw członkowskich o ograniczeniu, zawieszeniu, lub cofnięciu wyznaczenia.

Komisja odpowiednio aktualizuje wykaz, o którym mowa w art. 74 ust. 3.

2. W razie ograniczenia, zawieszenia lub cofnięcia wyznaczenia lub w razie zaprzestania działalności przez służbę techniczną organ udzielający homologacji typu przechowuje jej dokumenty do wglądu organów udzielających homologacji lub organów nadzoru rynku lub przekazuje te dokumenty innej służbie technicznej wybranej przez producenta w porozumienia z tą służbą techniczną.

3. Organ udzielający homologacji typu w ciągu trzech miesięcy od powiadomienia, o którym mowa w ust. 1 akapit drugi ocenia, czy niespełnianie wymogów przez służbę techniczną ma wpływ na świadectwa homologacji typu UE wydane na podstawie sprawozdań z kontroli i badań wykonanych przez służbę techniczną, której dotyczy zmiana w wyznaczeniu, a także odpowiednio informuje inne organy udzielające homologacji typu i Komisję.

W ciągu dwóch miesięcy od powiadomienia o zmianach w wyznaczeniu organ udzielający homologacji typu przedkłada Komisji i innym organom udzielającym homologacji typu sprawozdanie ze swoich ustaleń dotyczących niespełniania wymogów. Jeżeli jest to niezbędne do zapewnienia bezpieczeństwa pojazdów, układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych wprowadzonych już do obrotu, wyznaczający organ udzielający homologacji typu poleca danym organom udzielającym homologacji typu zawieszenie lub cofnięcie w rozsądnym terminie odnośnych wydanych świadectw homologacji typu UE.

4. W przypadku gdy wyznaczenie służby technicznej zostało ograniczone, zawieszone, lub cofnięte, świadectwa homologacji typu UE wydane na podstawie sprawozdań z kontroli i badań wydanych przez tę służbę techniczną zachowują ważność, chyba że te homologacje typu stały się nieważne zgodnie z art. 35 ust. 2 lit. f).

5. Rozszerzenie zakresu wyznaczenia służby technicznej, prowadzące do wyznaczenia w odniesieniu do dodatkowej kategorii, o której mowa w art. 68 ust. 1, podlega ocenie zgodnie z procedurą określoną w art. 73.

Rozszerzenie zakresu wyznaczenia służby technicznej w odniesieniu do aktów prawnych wymienionych w załączniku II może zostać przeprowadzone wyłącznie zgodnie z procedurami określonymi w załączniku III dodatek 2 i z zastrzeżeniem zgłoszenia, o którym mowa w art. 74.

6. Wyznaczenie służby technicznej odnawiane jest tylko po tym, jak organ udzielający homologacji typu sprawdzi, czy służba techniczna nadal spełnia wymogi niniejszego rozporządzenia. Ocenę taką przeprowadza się zgodnie z procedurą określoną w art. 73.

Artykuł 76

Monitorowanie służb technicznych

1. Aby zapewnić zgodność z wymogami określonymi w art. 68–72, 80 i 81 oraz w dodatku 2 do załącznika III, wyznaczający organ udzielający homologacji typu stale monitoruje służby techniczne.

Akapit pierwszy niniejszego ustępu nie ma zastosowania do tych czynności służb technicznych, które są monitorowane przez jednostki akredytujące zgodnie z art. 67 ust. 1 w celu zapewnienia zgodności z wymogami określonymi w art. 68–72, 80 i 81 oraz w załączniku III dodatek 2.

Służby techniczne dostarczają na żądanie wszystkie istotne informacje i dokumenty, które są wymagane przez wyznaczający organ udzielający homologacji typu lub krajową jednostkę akredytującą do weryfikacji zgodności z tymi wymogami.

Służby techniczne informują bezzwłocznie wyznaczający organ udzielający homologacji typu lub krajową jednostkę akredytującą o wszelkich zmianach, w szczególności dotyczących ich pracowników, infrastruktury, podmiotów zależnych lub podwykonawców, które mogą mieć wpływ na spełnianie wymogów określonych w art. 68–72, 80 i 81 oraz w dodatku 2 do załącznika III lub na ich zdolność do realizacji zadań dotyczących oceny zgodności w odniesieniu do pojazdów, układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych, do których zostały one wyznaczone.

2. Służby techniczne niezwłocznie odpowiadają na zapytania organu udzielającego homologacji typu lub Komisji dotyczące przeprowadzonych przez nie ocen zgodności.

3. Wyznaczający organ udzielający homologacji typu zapewnia, aby służba techniczna wykonywała swoje obowiązki określone w ust. 2 niniejszego artykułu, o ile nie ma uzasadnionej przyczyny dla zaniechania tego.

Jeżeli ten organ udzielający homologacji typu potwierdzi istnienie uzasadnionej przyczyny, informuje o tym Komisję.

Komisja niezwłocznie przeprowadza konsultacje z państwami członkowskimi. Na podstawie tej konsultacji Komisja przyjmuje akty wykonawcze w celu podjęcia decyzji, czy przyczynę podaną jako uzasadnioną należy istotnie za taką uznać. Takie akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 83 ust. 2.

Służba techniczna lub wyznaczający organ udzielający homologacji typu mogą wystąpić o poufne traktowanie informacji przekazywanych organowi udzielającemu homologacji typu innego państwa członkowskiego lub Komisji.

4. Nie rzadziej niż co 30 miesięcy wyznaczający organ udzielający homologacji typu ocenia, czy każda podległa mu służba techniczna nadal spełnia wymogi określone w art. 68–72, 80 i 81 oraz w dodatku 2 do załącznika III. Ocena taka obejmuje ocenę na miejscu w każdej podległej jej służbie technicznej.

W ciągu dwóch miesięcy po zakończeniu tej oceny służby technicznej każde państwo członkowskie przekazuje Komisji i innym państwom członkowskim sprawozdania z tych działań monitorujących. Sprawozdania te zawierają streszczenie oceny, które podawane jest do wiadomości publicznej.

Artykuł 77

Kwestionowanie kompetencji służb technicznych

1. We współpracy z organem udzielającym homologacji typu odnośnego państwa członkowskiego Komisja bada wszystkie przypadki, w których przedstawiono jej zastrzeżenia dotyczące kompetencji służby technicznej lub ciągłego spełniania przez tę służbę techniczną wymogów i obowiązków, którym podlega ona na mocy niniejszego rozporządzenia. Komisja może wszcząć takie dochodzenie również z własnej inicjatywy.

Komisja wszczyna dochodzenie w sprawie odpowiedzialności służby technicznej, jeżeli udowodniono lub jeżeli istnieją uzasadnione powody do uznania, że homologacji typu udzielono na podstawie fałszywych danych lub sfałszowano wyniki badań lub ukryto dane bądź specyfikacje techniczne, które prowadziłyby do odmowy udzielenia homologacji typu.

2. W ramach dochodzenia, o którym mowa w ust. 1, Komisja konsultuje się z wyznaczającym organem udzielającym homologacji typu państwa członkowskiego. Organ udzielający homologacji typu przekazuje Komisji, na jej żądanie, wszelkie istotne informacje dotyczące działalności danej służby technicznej oraz spełniania przez nią wymogów dotyczących niezależności i kompetencji.

3. Komisja zapewnia poufne traktowanie wszystkich szczególnie chronionych informacji uzyskanych w trakcie dochodzenia.

4. Jeżeli Komisja stwierdzi, że służba techniczna nie spełnia lub już nie spełnia wymogów wyznaczenia, lub że jest ona odpowiedzialna za jedno z przypadków, o których mowa w ust. 1, informuje o tym państwo członkowskie wyznaczającego organu udzielającego homologacji typu.

W razie potrzeby Komisja zwraca się do tego państwa członkowskiego o podjęcie środków ograniczających, w tym w celu ograniczenia, zawieszenia lub cofnięcia wyznaczenia.

Jeżeli państwo członkowskie nie podejmie niezbędnych środków ograniczających, Komisja może przyjąć akty wykonawcze w celu ograniczenia, zawieszenia lub cofnięcia wyznaczanie danej służby technicznej. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 83 ust. 2. Komisja powiadamia dane państwo członkowskie o tych aktach wykonawczych i odpowiednio aktualizuje opublikowane informacje, o których mowa w art. 74 ust. 3.

Artykuł 78

Wymiana informacji dotyczących oceny, wyznaczania i monitorowania służb technicznych

1. Organy udzielające homologacji typu konsultują się między sobą oraz z Komisją w kwestiach o znaczeniu ogólnym w odniesieniu do wdrażania wymogów określonych w niniejszym rozporządzeniu dotyczących oceny, wyznaczania i monitorowania służb technicznych.

2. Organy udzielające homologacji typu przekazują sobie nawzajem i Komisji, wzór listy kontrolnej oceny używany zgodnie z art. 73 ust. 2 do dnia 5 lipca 2020 r. oraz późniejsze zmiany tej listy kontrolnej, aż do czasu przyjęcia przez Komisję zharmonizowanej listy kontrolnej oceny. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów wykonawczych w celu określenia wzoru zharmonizowanej listy kontrolnej oceny. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 83 ust. 2.

3. Jeżeli sprawozdania z oceny, o których mowa w art. 73 ust. 8, wskazują na rozbieżności w ogólnej praktyce organów udzielających homologacji typu, państwa członkowskie lub Komisja mogą zażądać wymiany informacji.

Wymiana informacji jest koordynowana przez forum.

Artykuł 79

Współpraca z krajowymi organami akredytującymi

1. W przypadku gdy wyznaczenie służby technicznej opiera się na akredytacji w rozumieniu rozporządzenia (WE) nr 765/2008, krajowa jednostka akredytująca oraz organ udzielający homologacji typu stale w pełni współpracują i wymieniają odpowiednie informacje zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 765/2008, w tym zgłoszenia incydentów oraz inne informacje, które odnoszą się do kwestii będących pod kontrolą służby technicznej, jeżeli informacje te są istotne dla oceny działalności służby technicznej.

2. Państwa członkowskie zapewniają, aby organ udzielający homologacji typu państwa członkowskiego, w którym służba techniczna ma siedzibę, na bieżąco informował krajową jednostkę akredytującą odpowiedzialną za akredytację danej służby technicznej o ustaleniach istotnych dla akredytacji. Krajowa jednostka akredytująca informuje o swoich ustaleniach organ udzielający homologacji typu państwa członkowskiego, w którym służba techniczna ma siedzibę.

Artykuł 80

Obowiązki operacyjne służb technicznych

1. Służby techniczne wykonują czynności, do wykonywania których zostały wyznaczone zgodnie z art. 68 ust. 1.

2. Służby techniczne muszą stale:

a) umożliwiać wyznaczonemu organowi udzielającemu homologacji typu obserwowanie działalności służby technicznej podczas badań do celów homologacji typu; oraz

b) na żądanie dostarczać wyznaczonemu organowi udzielającemu homologacji typu informacje dotyczące kategorii czynności, do których wykonywania zostały wyznaczone.

3. Jeżeli służba techniczna stwierdzi, że producent nie spełnia wymogów określonych w niniejszym rozporządzeniu, powiadamia o tym nie spełnianiu wymogów organ udzielający homologacji typu, aby organ udzielający homologacji typu zobowiązał producenta do podjęcia stosownych środków naprawczych. Organ udzielający homologacji typu odmawia wydania świadectwa homologacji typu, jeżeli nie podjęto tych stosownych środków naprawczych.

Artykuł 81

Obowiązki informacyjne służb technicznych

1. Służby techniczne informują wyznaczony organ udzielający homologacji typu o:

a) wszelkich stwierdzonych przypadkach braku zgodności, które mogą wymagać odmowy, ograniczenia, zawieszenia lub cofnięcia świadectwa homologacji typu;

b) wszelkich okolicznościach mających wpływ na zakres i warunki ich wyznaczenia;

c) wszelkich otrzymanych od organów nadzoru rynku wnioskach o informacje dotyczące ich działalności.

2. Na żądanie wyznaczonego organu udzielającego homologacji typu, któremu to organowi podlegają, służby techniczne dostarczają informacji o czynnościach należących do zakresu jej wyznaczenia oraz o wszelkich innych prowadzonych czynnościach, w tym o działalności transgranicznej i podwykonawstwie.

ROZDZIAŁ XVI

UPRAWNIENIA WYKONAWCZE I DELEGOWANE

Artykuł 82

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjmowania aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2. Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 4 ust. 2, art. 5 ust. 3, art. 26 ust. 3, art. 30 ust. 8, art. 31 ust. 8, art. 41 ust. 5, art. 44 ust. 7, art. 55 ust. 3 i 4, art. 57 ust. 2, art. 61 ust. 11, art. 70 ust. 3, art. 72 ust. 3 i art. 85 ust. 2, powierza się Komisji na okres pięciu lat od dnia 4 lipca 2018 r. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż dziewięć miesięcy przed końcem tego pięcioletniego okresu. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed końcem danego okresu.

3. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 4 ust. 2, art. 5 ust. 3, art. 26 ust. 3, art. 30 ust. 8, art. 31 ust. 8, art. 41 ust. 5, art. 44 ust. 7, art. 55 ust. 3 i 4, art. 57 ust. 2, art. 61 ust. 11, art. 70 ust. 3, art. 72 ust. 3 i art. 85 ust. 2, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

4. Przed przyjęciem aktu delegowanego Komisja konsultuje się z ekspertami wyznaczonymi przez każde państwo członkowskie zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym w sprawie lepszego stanowienia prawa z dnia 13 kwietnia 2016 r.

5. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

6. Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 4 ust. 2, art. 5 ust. 3, art. 26 ust. 3, art. 30 ust. 8, art. 31 ust. 8, art. 41 ust. 5, art. 44 ust. 7, art. 55 ust. 3 i 4, art. 57 ust. 2, art. 61 ust. 11, art. 70 ust. 3, art. 72 ust. 3 i art. 85 ust. 2 wchodzi w życie, tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyrażą sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformują Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

Artykuł 83

Procedura komitetowa

1. Komisję wspomaga Komitet Techniczny ds. Pojazdów Silnikowych. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

W przypadku gdy komitet nie przedstawi opinii, Komisja nie przyjmuje projektu aktu wykonawczego i zastosowanie ma art. 5 ust. 4 akapit trzeci rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

ROZDZIAŁ XVII

PRZEPISY KOŃCOWE

Artykuł 84

Sankcje

1. Państwa członkowskie ustanawiają przepisy dotyczące sankcji za naruszenie przez podmioty gospodarcze i służby techniczne niniejszego rozporządzenia oraz wprowadzają wszelkie środki niezbędne do zapewnienia ich wdrożenia. Sankcje te muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. W szczególności, sankcje te są proporcjonalne do powagi braku zgodności i liczby niezgodnych z wymogami pojazdów, układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych udostępnionych na rynku danego państwa członkowskiego. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję do dnia 1 września 2020 r. o tych przepisach i środkach oraz niezwłocznie informują Komisję o wszelkich późniejszych zmianach ich dotyczących.

2. Sankcjom podlegają przynajmniej następujące typy naruszeń przepisów przez podmioty gospodarcze i służby techniczne:

a) składanie fałszywych oświadczeń w trakcie procedur homologacyjnych lub podczas wprowadzania środków naprawczych lub ograniczających zgodnie z rozdziałem XI;

b) fałszowanie wyników badań w zakresie homologacji typu lub nadzoru rynku;

c) zatajanie danych lub specyfikacji technicznych, które mogłoby prowadzić do wycofania pojazdów, układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych od użytkowników, lub do odmowy wydania lub cofnięcia świadectwa homologacji typu UE;

d) niespełnianie przez służby techniczne wymogów w zakresie ich wyznaczenia.

3. Oprócz typów naruszeń określonych w ust. 2, sankcjom podlegają również przynajmniej następujące typy naruszeń przepisów przez podmioty gospodarcze:

a) odmowa udzielenia dostępu do informacji;

b) udostępnianie na rynku pojazdów, układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych podlegających homologacji bez uzyskania takiej homologacji lub fałszowanie w tym celu dokumentów, świadectw zgodności, tabliczek znamionowych lub oznaczeń homologacji.

4. Państwa członkowskie corocznie przedkładają Komisji sprawozdanie dotyczące nałożonych w poprzednim roku sankcji. W przypadku gdy w danym roku nie nałożono żadnych sankcji, państwa członkowskie nie przedkładają Komisji sprawozdań.

5. Każdego roku Komisja opracowuje sprawozdanie podsumowujące na temat sankcji nałożonych przez państwa członkowskie. Sprawozdanie to zawiera zalecenia dla państw członkowskich i jest przedkładane forum.

Artykuł 85

Grzywny administracyjne wspierające środki naprawcze i ograniczające na poziomie unijnym

1. Jeżeli Komisja podejmuje decyzje na podstawie art. 53, może nakładać grzywny administracyjne na dany podmiot gospodarczy w związku z brakiem zgodności pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego z wymogami określonymi w niniejszym rozporządzeniu. Nałożone grzywny administracyjne muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. W szczególności grzywny muszą być proporcjonalne do liczby niezgodnych z wymogami pojazdów zarejestrowanych na rynku Unii lub liczby niezgodnych z wymogami układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych udostępnionych na rynku Unii.

Grzywny administracyjne nakładane przez Komisję nie mogą być orzekane dodatkowo wobec sankcji nałożonych przez państwa członkowskie zgodnie z art. 84 dla tego samego naruszenia przepisów. Grzywny administracyjne nakładane przez Komisję nie mogą przekraczać 30 000 EUR za jeden niezgodny z wymogami pojazd, układ, komponent lub oddzielny zespół techniczny.

Komisja nie może wszczynać, ponownie rozpoczynać ani kontynuować na podstawie niniejszego artykułu postępowań przeciwko podmiotom gospodarczym w sprawie naruszenia przepisów niniejszego rozporządzenia, za które to naruszenie podmioty te zostały ukarane lub za które nie ponoszą one odpowiedzialności zgodnie z art. 84, jak uznano we wcześniejszej, niepodlegającej już zaskarżeniu decyzji.

2. Komisja przyjmie, na podstawie zasad określonych w ust. 3 niniejszego artykułu, akty delegowane zgodnie z art. 82, uzupełniające niniejsze rozporządzenie poprzez ustanowienie procedury nakładania oraz metod obliczania i pobierania grzywien administracyjnych, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu.

3. Akty delegowane, o których mowa w ust. 2, są zgodne z następującymi zasadami:

a) procedura stosowana przez Komisję jest zgodna z prawem do dobrej administracji, i w szczególności z prawem do bycia wysłuchanym i prawem dostępu do akt, przy poszanowaniu uzasadnionych interesów poufności oraz tajemnicy handlowej;

b) przy obliczaniu odpowiedniej grzywny administracyjnej Komisja kieruje się zasadami skuteczności, proporcjonalności i odstraszania, biorąc pod uwagę, w stosownych przypadkach, znaczenie i skutki naruszenia, dobrą wiarę danego podmiotu gospodarczego, jego stopień staranności i współpracy, powtarzalność, częstotliwość lub czas trwania naruszenia, jak również sankcje nałożone uprzednio na ten sam podmiot gospodarczy;

c) grzywny administracyjne są pobierane bez zbędnej zwłoki, czemu służy określenie terminu płatności oraz, w stosownych przypadkach, możliwość podziału płatności na kilka rat i etapów.

4. Kwoty grzywien administracyjnych są uznawane za dochody w budżecie ogólnym Unii.

Artykuł 86

Zmiany w rozporządzeniu (WE) nr 715/2007

1. W rozporządzeniu (WE) nr 715/2007 wprowadza się następujące zmiany:

1) tytuł otrzymuje brzmienie:

„Rozporządzenie (WE) nr 715/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie homologacji typu pojazdów silnikowych w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń pochodzących z lekkich pojazdów pasażerskich i użytkowych (Euro 5 i Euro 6)”;

2) art. 1 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Ponadto niniejsze rozporządzenie ustala zasady dotyczące zgodności eksploatacji, trwałości urządzeń ograniczających emisję zanieczyszczeń, pokładowych układów diagnostycznych (OBD) pojazdu oraz pomiaru zużycia paliwa oraz emisji spalin.”;

3) w art. 3 skreśla się pkt 14 i 15;

4) skreśla się rozdział III;

5) w art. 13 ust. 2 skreśla się lit. e).

2. Odesłania do skreślonych przepisów rozporządzenia (WE) nr 715/2007 odczytuje się jako odesłania do niniejszego rozporządzenia zgodnie z tabelą korelacji zawartą w pkt 1 załącznika XI do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 87

Zmiany w rozporządzeniu (WE) nr 595/2009

1. W rozporządzeniu (WE) nr 595/2009 wprowadza się następujące zmiany:

1) tytuł otrzymuje brzmienie:

„Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 595/2009 z dnia 18 czerwca 2009 r. dotyczące homologacji typu pojazdów silnikowych i silników w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń pochodzących z pojazdów ciężarowych o dużej ładowności (Euro VI) i zmieniające rozporządzenie (WE) nr 715/2007 i dyrektywę 2007/46/WE oraz uchylające dyrektywy 80/1269/EWG, 2005/55/WE i 2005/78/WE”;

2) art. 1 akapit drugi otrzymuje brzmienie:

„Ponadto niniejsze rozporządzenie ustala zasady dotyczące zgodności eksploatacyjnej pojazdów i silników, trwałości urządzeń ograniczających emisję zanieczyszczeń, układów OBD pojazdów, pomiaru zużycia paliwa i emisji CO2.”;

3) w art. 3 skreśla się pkt 11 i 13;

4) skreśla się art. 6;

5) w art. 11 ust. 2 skreśla się lit. e).

2. Odesłania do skreślonych przepisów rozporządzenia (WE) nr 595/2009 odczytuje się jako odesłania do niniejszego rozporządzenia zgodnie z tabelą korelacji zawartą w pkt 2 załącznika XI do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 88

Uchylenie dyrektywy 2007/46/WE

Dyrektywa 2007/46/WE traci moc ze skutkiem od dnia 1 września 2020 r.

Odesłania do dyrektywy 2007/46/WE odczytuje się jako odesłania do niniejszego rozporządzenia zgodnie z tabelą korelacji w zawartą w pkt 3 załącznika X do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 89

Przepisy przejściowe

1. Niniejsze rozporządzenie nie unieważnia żadnej homologacji typu całego pojazdu ani homologacji typu UE udzielonej pojazdom lub układom, komponentom lub oddzielnym zespołom technicznym przed dniem 31 sierpnia 2020 r.

2. Organy udzielające homologacji udzielają rozszerzeń i zmian homologacji typu całego pojazdu oraz homologacji typu UE dla pojazdów, układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, zgodnie z art. 33 i 34.

3. Służby techniczne wyznaczone przed dniem 4 lipca 2018 r. podlegają ocenie, o której mowa w art. 73.

Wyznaczanie służb technicznych wyznaczonych już przed dniem 4 lipca 2018 r. odnawia się przed dniem 5 lipca 2022 r., jeżeli dane służby techniczne spełniają odpowiednie wymogi określone w niniejszym rozporządzeniu.

Ważność wyznaczenia służb technicznych dokonanego przed dniem 4 lipca 2018 r. kończy się najpóźniej przed dniem 5 lipca 2022 r.

Artykuł 90

Sprawozdawczość

1. Do dnia 1 września 2025 r. państwa członkowskie poinformują Komisję o stosowaniu procedur dotyczących homologacji typu i nadzoru rynku określonych w niniejszym rozporządzeniu.

2. Do dnia 1 września 2026 r. na podstawie informacji przekazanych na mocy ust. 1 Komisja przedłoży Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie z oceny dotyczące stosowania niniejszego rozporządzenia, w tym funkcjonowania weryfikacji zgodności zgodnie z art. 9.

Artykuł 91

Wejście w życie i stosowanie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 września 2020 r.

Jednak od dnia 5 lipca 2020 r. organy krajowe nie mogą odmówić przyznania nowemu typowi pojazdu homologacji typu UE lub krajowej homologacji typu ani zakazać rejestracji, wprowadzania do obrotu ani dopuszczania nowego pojazdu, w przypadku gdy producent złoży taki wniosek, a pojazd ten spełnia wymogi niniejszego rozporządzenia.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Strasburgu dnia 30 maja 2018 r.

 

 

(¹) Dz.U. C 303 z 19.8 2016, s. 86.

(²) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 19 kwietnia 2018 r. (dotychczas nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym) oraz decyzja Rady z dnia 22 maja 2018 r.

(³) Dyrektywa 2007/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 września 2007 r. ustanawiająca ramy dla homologacji pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz układów, części i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów (dyrektywa ramowa) (Dz.U. L 263 z 9.10.2007, s. 1).

(⁴) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 765/2008 z dnia 9 lipca 2008 r. ustanawiające wymagania w zakresie akredytacji i nadzoru rynku odnoszące się do warunków wprowadzania produktów do obrotu i uchylające rozporządzenie (EWG) nr 339/93 (Dz.U. L 218 z 13.8.2008, s. 30).

(⁵) Decyzja Rady 97/836/WE z dnia 27 listopada 1997 r. w związku z przystąpieniem Wspólnoty Europejskiej do Porozumienia Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych, dotyczącego przyjęcia jednolitych wymagań technicznych dla pojazdów kołowych, wyposażenia i części, które mogą być stosowane w tych pojazdach oraz wzajemnego uznawania homologacji udzielonych na podstawie tych wymagań ("zrewidowane porozumienie z 1958 r.") (Dz.U. L 346 z 17.12.1997, s. 78).

(⁶) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 661/2009 z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie wymagań technicznych w zakresie homologacji typu pojazdów silnikowych dotyczących ich bezpieczeństwa ogólnego, ich przyczep oraz przeznaczonych dla nich układów, części i oddzielnych zespołów technicznych (Dz.U. L 200 z 31.7.2009, s. 1).

(⁷) Rozporządzenie (WE) nr 715/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie homologacji typu pojazdów silnikowych w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń pochodzących z lekkich pojazdów pasażerskich i użytkowych (Euro 5 i Euro 6) oraz w sprawie dostępu do informacji dotyczących naprawy i utrzymania pojazdów (Dz.U. L 171 z 29.6.2007, s. 1).

(⁸) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 595/2009 z dnia 18 czerwca 2009 r. dotyczące homologacji typu pojazdów silnikowych i silników w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń pochodzących z pojazdów ciężarowych o dużej ładowności (Euro VI) oraz w sprawie dostępu do informacji dotyczących naprawy i obsługi technicznej pojazdów, zmieniające rozporządzenie (WE) nr 715/2007 i dyrektywę 2007/46/WE oraz uchylające dyrektywy 80/1269/EWG, 2005/55/WE i 2005/78/WE (Dz.U. L 188 z 18.7.2009, s. 1).

(⁹) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/45/UE z dnia 3 kwietnia 2014 r. w sprawie okresowych badań zdatności do ruchu drogowego pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz uchylająca dyrektywę 2009/40/WE (Dz.U. L 127 z 29.4.2014, s. 51).

(¹⁰) Dz.U. L 123 z 12.5.2016, s. 1.

(¹¹) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13).

(¹²) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz.U. L 119 z 4.5.2016, s. 1).

(¹³) Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (Dz.U. L 8 z 12.1.2001, s. 1).

(¹⁴) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 167/2013 z dnia 5 lutego 2013 r. w sprawie homologacji i nadzoru rynku pojazdów rolniczych i leśnych (Dz.U. L 60 z 2.3.2013, s. 1).

(¹⁵) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 168/2013 z dnia 15 stycznia 2013 r. w sprawie homologacji i nadzoru rynku pojazdów dwu- lub trzykołowych oraz czterokołowców (Dz.U. L 60 z 2.3.2013, s. 52).

(¹⁶) Dyrektywa 2006/42/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie maszyn, zmieniająca dyrektywę 95/16/WE (Dz.U. L 157 z 9.6.2006, s. 24).

(¹⁷) Dyrektywa Rady 96/53/WE z dnia 25 lipca 1996 r. ustanawiająca dla niektórych pojazdów drogowych poruszających się na terytorium Wspólnoty maksymalne dopuszczalne wymiary w ruchu krajowym i międzynarodowym oraz maksymalne dopuszczalne obciążenia w ruchu międzynarodowym (Dz.U. L 235 z 17.9.1996, s. 59).

(¹⁸) Dyrektywa 2001/95/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 grudnia 2001 r. w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów (Dz.U. L 11 z 15.1.2002, s. 4).

(¹⁹) Rozporządzenie Komisji (UE) nr 19/2011 z dnia 11 stycznia 2011 r. w sprawie wymagań technicznych w zakresie homologacji typu dotyczących tabliczki znamionowej producenta oraz numeru identyfikacyjnego pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz w sprawie wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 661/2009 w sprawie wymagań technicznych w zakresie homologacji typu pojazdów silnikowych dotyczących ich bezpieczeństwa ogólnego, ich przyczep oraz przeznaczonych dla nich układów, części i oddzielnych zespołów technicznych (Dz.U. L 8 z 12.1.2011, s. 1).

(²⁰) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 692/2008 z dnia 18 lipca 2008 wykonujące i zmieniające rozporządzenie (WE) nr 715/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie homologacji typu pojazdów silnikowych w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń pochodzących z lekkich pojazdów pasażerskich i użytkowych (Euro 5 i Euro 6) oraz w sprawie dostępu do informacji dotyczących naprawy i utrzymania pojazdów (Dz.U. L 199 z 28.7.2008, s. 1).

WYKAZ ZAŁĄCZNIKÓW

 

ZAŁĄCZNIK I

DEFINICJE OGÓLNE, KRYTERIA KWALIFIKOWANIA POJAZDÓW DO KATEGORII, TYPY POJAZDÓW I TYPY NADWOZIA [1]

CZĘŚĆ WPROWADZAJĄCA

Definicje i przepisy ogólne

1. Definicje

1.1. „Miejsce siedzące” oznacza dowolną przestrzeń, w której może siedzieć jedna osoba, która ma wielkość co najmniej:

a) manekina 50-ciocentylowego dorosłego mężczyzny w przypadku kierowcy;

b) manekina 5-ciocentylowej dorosłej kobiety we wszystkich pozostałych przypadkach.

1.2. „Siedzenie” oznacza przeznaczoną dla jednej osoby kompletną konstrukcję wraz z wykończeniem, która może, ale nie musi stanowić całości z karoserią pojazdu.

Pojęcie „siedzenia” obejmuje zarówno siedzenie indywidualne i kanapę, jak i siedzenia składane i demontowalne.

1.3. „Towary” oznaczają przede wszystkim dowolne rzeczy ruchome.

Pojęcie „towarów” obejmuje produkty luzem, wyroby gotowe, ciecze, żywe zwierzęta, płody rolne, ładunki niepodzielne.

1.4. „Masa maksymalna” oznacza maksymalną masę całkowitą.

2. Przepisy ogólne

2.1. Liczba miejsc siedzących

2.1.1. Wymogi dotyczące liczby miejsc siedzących dotyczą miejsc, które są przeznaczone do użytkowania, kiedy pojazd porusza się po drodze.

2.1.2. Wymogi te nie dotyczą siedzeń, które są przeznaczone do użytkowania, kiedy pojazd nie jest w ruchu, i które są wyraźnie oznaczone dla użytkowników za pomocą piktogramu albo znaku z odpowiednim tekstem.

2.1.3. Do liczenia miejsc siedzących stosuje się następujące wymogi:

a) każde indywidualne siedzenie liczy się jako jedno miejsce siedzące;

b) w przypadku kanapy dowolne miejsce o szerokości co najmniej 400 mm mierzone na poziomie siedziska liczy się jako jedno miejsce siedzące.

Warunek ten nie zwalnia producenta z obowiązku przestrzegania ogólnych przepisów określonych w pkt 1.1;

c) miejsca określonego w lit. b) nie liczy się jednak jako jednego miejsca siedzącego, w przypadku gdy:

(i) kanapa zawiera elementy, które nie pozwalają na umieszczenie dolnej części manekina w naturalnej pozycji siedzącej – na przykład: nieruchomy podłokietnik ze schowkiem, powierzchnię niewyściełaną lub elementy wykończenia wnętrza zakłócające nominalną powierzchnię siedzenia;

(ii) kształt płyty podłogowej znajdującej się bezpośrednio przed przewidywanym miejscem siedzącym (np. obecność tunelu) nie pozwala na umieszczenie stóp manekina w naturalnej pozycji.

2.1.4. Odnośnie do pojazdów objętych regulaminami ONZ nr 66 i 107 wymiary, o których mowa w pkt 2.1.3 lit. b), muszą być zgodne z wymogami dotyczącymi minimalnej przestrzeni dla jednej osoby w odniesieniu do różnych klas pojazdów.

2.1.5. Kiedy w pojeździe znajdują się kotwiczenia siedzenia demontowalnego, siedzenie demontowalne liczy się przy ustalaniu liczby miejsc siedzących.

2.1.6. Przestrzeń przeznaczoną dla pasażera na wózku inwalidzkim traktuje się jako jedno miejsce siedzące.

2.1.6.1. Niniejszy przepis nie narusza wymogów określonych w pkt 3.6.1 i 3.7 załącznika 8 do regulaminu ONZ nr 107.

2.2. Masa maksymalna

2.2.1. W przypadku ciągnika siodłowego masa maksymalna, według której klasyfikuje się pojazd, obejmuje masę maksymalną naczepy ciągnionej za pomocą sprzęgu siodłowego.

2.2.2. W przypadku pojazdu silnikowego, który może ciągnąć przyczepę z osią centralną lub przyczepę ze sztywnym dyszlem, masa maksymalna, według której klasyfikuje się pojazd, obejmuje masę maksymalną przeniesioną przez urządzenie sprzęgające na pojazd ciągnący.

2.2.3. W przypadku naczepy, przyczepy z osią centralną i przyczepy ze sztywnym dyszlem masa maksymalna, według której klasyfikuje się pojazd, obejmuje masę maksymalną przeniesioną na podłoże przez koła osi lub grupy osi, gdy naczepa/przyczepa jest sprzężona z pojazdem ciągnącym.

2.2.4. W przypadku wózka jednoosiowego podpierającego naczepę masa maksymalna, według której klasyfikuje się pojazd, obejmuje masę maksymalną naczepy ciągnionej za pomocą sprzęgu siodłowego.

2.3. Wyposażenie specjalne

2.3.1. Pojazdy z głównie zamontowanym na stałe wyposażeniem, takim jak maszyny lub urządzenia, zalicza się do kategorii N lub O.

2.4. Jednostki

2.4.1. O ile nie określono inaczej, wszystkie jednostki miary i odpowiadające im symbole muszą być zgodne z dyrektywą Rady 80/181/EWG (¹).

3. Zakwalifikowanie pojazdu do określonej kategorii

3.1. Producent jest odpowiedzialny za zakwalifikowanie typu pojazdu do określonej kategorii.

W tym celu muszą być spełnione wszystkie stosowne kryteria określone w niniejszym załączniku.

3.2. Organ udzielający homologacji może zażądać od producenta odpowiednich dodatkowych informacji, które pozwolą na wykazanie, że dany typ pojazdu powinien być zaliczony do kategorii pojazdów specjalnego przeznaczenia w grupie pojazdów specjalnych (kod SG).

CZĘŚĆ A

Kryteria kwalifikowania pojazdów do danej kategorii

1. Kategorie pojazdów

Do celów homologacji typu UE i krajowej homologacji typu, jak również w przypadku unijnego i krajowego indywidualnego dopuszczenia pojazdu, pojazdy kwalifikuje się do różnych kategorii zgodnie z klasyfikacją, o której mowa w art. 4.

Homologacji można udzielić tylko dla kategorii, o których mowa w art. 4 ust. 1.

2. Podkategorie pojazdów

2.1. Pojazdy terenowe

„Pojazd terenowy” oznacza pojazd należący do kategorii M lub N, posiadający specyficzne właściwości techniczne, które pozwalają na jego użytkowanie poza zwykłymi drogami.

W przypadku tych kategorii pojazdów do litery i numeru oznaczających kategorię pojazdu dodaje się jako sufiks literę „G”.

Kryteria kwalifikowania pojazdów do podkategorii pojazdów terenowych określone są w sekcji 4 niniejszej części.

2.2. Pojazdy specjalnego przeznaczenia

2.2.1. W przypadku pojazdów niekompletnych, które mają zostać objęte podkategorią pojazdów specjalnego przeznaczenia, do litery i numeru oznaczających kategorię pojazdu dodaje się jako sufiks literę „S”.

Różne typy pojazdów specjalnego przeznaczenia są zdefiniowane i wymienione w pkt 5.

2.3. Pojazd terenowy specjalnego przeznaczenia

2.3.1. „Pojazd terenowy specjalnego przeznaczenia” oznacza pojazd należący do kategorii M lub N posiadający specyficzne właściwości techniczne, o których mowa w pkt 2.1 i 2.2.

W przypadku tych kategorii pojazdów do litery i numeru oznaczających kategorię pojazdu dodaje się jako sufiks literę „G”.

Ponadto w przypadku pojazdów niekompletnych, które mają zostać objęte podkategorią pojazdów specjalnego przeznaczenia, dodaje się jako drugi sufiks literę „S”.

3. Kryteria kwalifikowania pojazdów do kategorii N

3.1. Zakwalifikowanie typu pojazdu do kategorii N zależy od właściwości technicznych pojazdu, o których mowa w pkt 3.2–3.6.

3.2. Co do zasady przedziały, w których znajdują się miejsca siedzące, są zupełnie oddzielone od przestrzeni ładunkowej.

3.3. W drodze odstępstwa od wymogu określonego w pkt 3.2 osoby i towary mogą być przewożone w tym samym przedziale pod warunkiem że przestrzeń ładunkowa jest wyposażona w elementy zabezpieczające przeznaczone do ochrony przewożonych osób w przypadku przemieszczenia się ładunku w czasie jazdy, w tym przy gwałtownym hamowaniu lub pokonywaniu zakrętu.

3.4. Elementy zabezpieczające – urządzenia do mocowania – przeznaczone do zabezpieczenia ładunku zgodnie z wymogami określonymi w pkt 3.3, jak również systemy przegród, przeznaczone dla pojazdów do 7,5 tony, są projektowane zgodnie z przepisami sekcji 3 i 4 międzynarodowej normy ISO 27956:2009 „Pojazdy drogowe – Zabezpieczanie ładunku w samochodach dostawczych – Wymogi i metody badań”.

3.4.1. Wymogi, o których mowa w pkt 3.4, mogą być weryfikowane przez poświadczenie zgodności przedstawione przez producenta.

3.4.2. Alternatywnie do wymogów określonych w pkt 3.4 producent może wykazać przed organem udzielającym homologacji, że zamontowane urządzenia zabezpieczające zapewniają poziom ochrony równoważny poziomowi przewidzianemu we wspomnianej normie.

3.5. Liczba miejsc siedzących poza miejscem siedzącym kierowcy nie może przekroczyć:

a) 6 w przypadku pojazdów kategorii N₁;

b) 8 w przypadku pojazdów kategorii N₂ lub N₃.

3.6. Pojazdy muszą wykazać zdolność przewozu ładunków równą lub wyższą niż zdolność przewozu osób wyrażona w kg.

3.6.1. Do tego celu, we wszystkich konfiguracjach, szczególnie w przypadku gdy wszystkie miejsca siedzące są zajęte, spełnione muszą być następujące równania:

a) gdy N = 0:

P – M ≥ 100 kg

b) gdy 0 < N ≤ 2:

P – (M + N × 68) ≥ 150 kg;

c) gdy N > 2:

P – (M + N × 68) ≥ N × 68;

gdzie litery oznaczają:

„P” – maksymalną masę całkowitą;

„M” – masę pojazdu gotowego do jazdy;

„N” – liczbę miejsc siedzących poza miejscem siedzącym kierowcy.

3.6.2. M obejmuje także masę wyposażenia zamontowanego w pojeździe w celu przechowywania towarów (np. cysterna, nadwozie itp.), przenoszenia towarów (np. żuraw, platforma załadunkowa itp.) i zabezpieczenia towarów (np. urządzenia zabezpieczające ładunek).

3.6.3. Do celów stosowania wzorów, o których mowa w pkt 3.6.1, M nie obejmuje masy wyposażenia, które nie jest wykorzystywane do celów, o których mowa w pkt 3.6.2 (takiego jak sprężarka, wyciągarka, prądnica, sprzęt nadawczy itp.).

3.7. Wymogi, o których mowa w pkt 3.2–3.6, muszą być spełnione w przypadku wszystkich wariantów i wersji w ramach typu pojazdu.

3.8. Kryteria kwalifikowania pojazdów do kategorii N₁.

3.8.1. Pojazd zalicza się do kategorii N₁, gdy spełnione są wszystkie obowiązujące kryteria.

Jeżeli co najmniej jedno z tych kryteriów nie jest spełnione, pojazd kwalifikuje się do kategorii M₁.

3.8.2. Oprócz ogólnych kryteriów, o których mowa w pkt 3.2–3.6, spełnione muszą być kryteria określone w niniejszym punkcie do zakwalifikowania do tej kategorii pojazdów, w których przedział, gdzie znajduje się kierowca, oraz ładunek znajdują się w obrębie jednej jednostki (tj. nadwozie „BB”).

3.8.2.1. Fakt, że między rzędem siedzeń a przestrzenią ładunkową zamontowana jest ścianka lub przegroda, nie zwalnia z obowiązku spełnienia wymaganych kryteriów.

3.8.2.2. Kryteria są następujące:

a) istnieje możliwość załadunku towarów przez zaprojektowane i zbudowane w tym celu tylne drzwi, klapę tylną lub drzwi boczne;

b) w przypadku tylnych drzwi lub klapy tylnej otwór ładunkowy musi spełniać następujące wymogi:

(i) w przypadku gdy pojazd jest wyposażony w tylko jeden rząd siedzeń lub tylko siedzenie kierowcy, minimalna wysokość otworu ładunkowego wynosi co najmniej 600 mm;

(ii) w przypadku gdy pojazd jest wyposażony w co najmniej dwa rzędy siedzeń, minimalna wysokość otworu ładunkowego wynosi co najmniej 800 mm, a powierzchnia tego otworu – co najmniej 12 800 cm²;

c) przestrzeń ładunkowa musi spełniać następujące wymogi:

„przestrzeń ładunkowa” oznacza część pojazdu znajdującą się za rzędami siedzeń lub za siedzeniem kierowcy, gdy pojazd jest wyposażony tylko w siedzenie kierowcy;

(i) powierzchnia załadunkowa przestrzeni ładunkowej jest zasadniczo płaska;

(ii) w przypadku gdy pojazd jest wyposażony w tylko jeden rząd siedzeń lub jedno siedzenie, minimalna długość przestrzeni ładunkowej stanowi co najmniej 40 % rozstawu osi;

(iii) w przypadku gdy pojazd jest wyposażony w co najmniej dwa rzędy siedzeń, minimalna długość przestrzeni ładunkowej stanowi co najmniej 30 % rozstawu osi.

W przypadku gdy siedzenia w ostatnim rzędzie można łatwo usunąć z pojazdu bez użycia specjalnych narzędzi, wymogi dotyczące długości przestrzeni ładunkowej muszą być spełnione przy wszystkich siedzeniach zamontowanych w pojeździe;

(iv) wymogi dotyczące długości przestrzeni ładunkowej muszą być spełnione w przypadku, gdy siedzenia pierwszego lub ostatniego rzędu, zależnie od przypadku, są w swojej normalnej pionowej pozycji do użytku przez pasażerów pojazdu.

3.8.2.3. Szczegółowe warunki dotyczące pomiaru

3.8.2.3.1. Definicje

a) „wysokość otworu ładunkowego” oznacza odległość w pionie między dwiema poziomymi płaszczyznami stycznymi odpowiednio do najwyższego punktu dolnej części otworu drzwiowego i najniższego punktu górnej części otworu drzwiowego;

b) „powierzchnia otworu ładunkowego” oznacza największą powierzchnię rzutu prostopadłego na płaszczyznę pionową, prostopadłą do linii środkowej pojazdu, maksymalnego otworu dozwolonego, gdy tylne drzwi lub klapa tylna są szeroko otwarte;

c) „rozstaw osi” do celów zastosowania wzorów określonych w pkt 3.8.2.2 i 3.8.3.1 oznacza odległość między:

(i) środkową linią przedniej osi a środkową linią drugiej osi w przypadku pojazdu dwuosiowego; lub

(ii) środkową linią przedniej osi a środkową linią hipotetycznej osi znajdującej się w równej odległości od drugiej i trzeciej osi w przypadku pojazdu trzyosiowego.

3.8.2.3.2. Regulacja siedzeń

a) siedzenia ustawia się w najbardziej wysuniętej do tyłu pozycji;

b) jeżeli oparcie siedzenia jest regulowane, ustawia się je w takiej pozycji, aby można tam było umieścić trójwymiarową maszynę punktu H przy kącie tułowia wynoszącym 25 stopni;

c) jeżeli oparcie siedzenia nie jest regulowane, ustawia się je w pozycji wyznaczonej przez producenta pojazdu;

d) jeżeli oparcie siedzenia ma możliwość regulacji wysokości, ustawia się je w najniższej pozycji.

3.8.2.3.3. Warunki dotyczące pojazdu

a) pojazd musi być załadowany tak, aby jego masa spełniała warunek dotyczący masy maksymalnej;

b) pojazd musi być ustawiony z kołami skierowanymi na wprost.

3.8.2.3.4. Wymogi określone w pkt 3.8.2.3.2 nie obowiązują, gdy pojazd jest wyposażony w ściankę lub przegrodę.

3.8.2.3.5. Pomiar długości przestrzeni ładunkowej

a) jeżeli pojazd nie jest wyposażony w przegrodę ani ściankę, długość mierzy się od pionowej płaszczyzny stycznej do najbardziej wysuniętego do tyłu punktu górnej części oparcia siedzenia do tylnej wewnętrznej płyty lub tylnych drzwi lub klapy tylnej w pozycji zamkniętej;

b) jeżeli pojazd jest wyposażony w przegrodę lub ściankę, długość mierzy się od pionowej płaszczyzny stycznej do najbardziej wysuniętego do tyłu punktu przegrody lub ścianki do tylnej wewnętrznej płyty lub tylnych drzwi lub klapy tylnej, zależnie od przypadku, w pozycji zamkniętej;

c) wymogi dotyczące długości muszą być spełnione przynajmniej wzdłuż poziomej linii znajdującej się we wzdłużnej płaszczyźnie pionowej przechodzącej przez środkową linię pojazdu na poziomie podłogi przestrzeni ładunkowej.

3.8.3. Oprócz ogólnych kryteriów, o których mowa w pkt 3.2–3.6, spełnione muszą być kryteria określone w niniejszym punkcie do zakwalifikowania do tej kategorii pojazdów, w których przedział dla kierowcy oraz ładunek nie znajdują się w obrębie jednej jednostki (tj. nadwozie „BE”).

3.8.3.1. W przypadku gdy pojazd jest wyposażony w nadwozie typu zamkniętego, obowiązują następujące wymogi:

a) istnieje możliwość załadunku towarów przez tylne drzwi, klapę tylną, panel lub w inny sposób;

b) wysokość otworu ładunkowego wynosić co najmniej 800 mm, a powierzchnia tego otworu – co najmniej 12 800 cm²;

c) minimalna długość przestrzeni ładunkowej stanowi co najmniej 40 % rozstawu osi.

3.8.3.2. Jeżeli pojazd jest wyposażony w przestrzeń ładunkową typu otwartego obowiązują tylko przepisy, o których mowa w pkt 3.8.3.1 lit. a) i c).

3.8.3.3. W przypadku stosowania przepisów, o których mowa w pkt 3.8.3, stosuje się definicje zawarte w pkt 3.8.2.3.1.

3.8.3.4. Wymogi dotyczące długości przestrzeni ładunkowej muszą jednak być spełnione wzdłuż poziomej linii znajdującej się we wzdłużnej płaszczyźnie przechodzącej przez środkową linię pojazdu na poziomie podłogi przestrzeni ładunkowej.

4. Kryteria kwalifikowania pojazdów do podkategorii pojazdów terenowych

4.1. Pojazdy kategorii M₁ lub N₁ kwalifikuje się do podkategorii pojazdów terenowych, jeżeli spełniają jednocześnie następujące warunki:

a) co najmniej jedna oś przednia i co najmniej jedna oś tylna są zaprojektowane tak, aby były napędzane równocześnie, niezależnie od tego, czy napęd jednej z osi może zostać odłączony;

b) zamontowana jest co najmniej jedna blokada mechanizmu różnicowego lub mechanizm o podobnym działaniu;

c) jako pojazdy bez przyczepy są zdolne do pokonywania wzniesień o nachyleniu co najmniej 25 %;

d) spełnionych jest pięć spośród sześciu poniższych wymogów:

(i) kąt natarcia wynosi co najmniej 25 stopni;

(ii) kąt zejścia wynosi co najmniej 20 stopni;

(iii) kąt rampowy wynosi co najmniej 20 stopni;

(iv) prześwit pojazdu pod osią przednią wynosi co najmniej 180 mm;

(v) prześwit pojazdu pod osią tylną wynosi co najmniej 180 mm;

(vi) prześwit pojazdu między osiami wynosi co najmniej 200 mm.

4.2. Pojazdy kategorii M₂, N₂ lub M₃, których masa maksymalna nie przekracza 12 ton, kwalifikuje się do podkategorii pojazdów terenowych, jeżeli spełniają one warunek określony w lit. a) albo oba warunki określone w lit. b) i c):

a) wszystkie osie są napędzane równocześnie, niezależnie od tego, czy napęd jednej lub większej liczby osi może zostać odłączony;

b) (i) co najmniej jedna oś przednia i co najmniej jedna oś tylna są zaprojektowane tak, aby były napędzane równocześnie, niezależnie od tego, czy napęd jednej z osi może zostać odłączony;

(ii) zamontowana jest co najmniej jedna blokada mechanizmu różnicowego lub mechanizm o takim samym działaniu;

(iii) jako pojazdy bez przyczepy są zdolne do pokonywania wzniesień o nachyleniu 25 %;

c) spełnionych jest przynajmniej pięć spośród sześciu poniższych wymogów, jeżeli masa maksymalna pojazdu nie przekracza 7,5 tony, i spełnione są co najmniej cztery wymogi, jeżeli masa maksymalna pojazdu przekracza 7,5 tony:

(i) kąt natarcia wynosi co najmniej 25 stopni;

(ii) kąt zejścia wynosi co najmniej 25 stopni;

(iii) kąt rampowy wynosi co najmniej 25 stopni;

(iv) prześwit pojazdu pod osią przednią wynosi co najmniej 250 mm;

(v) prześwit pojazdu między osiami wynosi co najmniej 300 mm;

(vi) prześwit pojazdu pod osią tylną wynosi co najmniej 250 mm.

4.3. Pojazdy kategorii M₃ lub N₃, których masa maksymalna przekracza 12 ton, kwalifikuje się do podkategorii pojazdów terenowych, jeżeli spełniają one warunek określony w lit. a) albo oba warunki określone w lit. b) i c):

a) wszystkie osie są napędzane równocześnie, niezależnie od tego, czy napęd jednej lub większej liczby osi może zostać odłączony;

b) (i) co najmniej połowa z osi (lub dwie z trzech osi w przypadku pojazdu trzyosiowego i trzy osie w przypadku pojazdu pięcioosiowego) jest zaprojektowana tak, aby były one napędzane równocześnie, niezależnie od tego, czy napęd jednej z osi może zostać odłączony;

(ii) zamontowana jest co najmniej jedna blokada mechanizmu różnicowego lub mechanizm o podobnym działaniu;

(iii) jako pojazdy bez przyczepy są zdolne do pokonywania wzniesień o nachyleniu 25 %;

c) spełnione są co najmniej cztery spośród następujących sześciu wymogów:

(i) kąt natarcia wynosi co najmniej 25 stopni;

(ii) kąt zejścia wynosi co najmniej 25 stopni;

(iii) kąt rampowy wynosi co najmniej 25 stopni;

(iv) prześwit pojazdu pod osią przednią wynosi co najmniej 250 mm;

(v) prześwit pojazdu między osiami wynosi co najmniej 300 mm;

(vi) prześwit pojazdu pod osią tylną wynosi co najmniej 250 mm.

4.4. Procedura sprawdzania zgodności z przepisami z zakresu geometrii, o których mowa w niniejszej części, ustanowiona jest w dodatku 1.

4.5. Wymogi określone w pkt 4.1 lit. a), pkt 4.2 lit. a) i b), pkt 4.3 lit. a) i b) dotyczące osi napędzanych równocześnie uznaje się za spełnione, jeżeli spełniony jest jeden z następujących warunków:

a) przeniesienie napędu na wszystkie osie odbywa się wyłącznie mechanicznie, które zapewniają trakcję w trudnych warunkach terenowych, lub

b) każde z kół zamocowanych na danej osi jest napędzane odrębnym silnikiem hydraulicznym lub elektrycznym.

Jeżeli osie, zgodnie z wymogami określonymi w pkt 4.1 lit. a), pkt 4.2 lit. a) i b), pkt 4.3 lit. a) i b) dotyczącymi osi napędzanych równocześnie, nie są napędzane wyłącznie mechanicznie, napęd na poszczególne koła projektuje się do jazdy w trudnych warunkach terenowych. W takim przypadku należy zapewnić, by co najmniej 75 % całkowitej siły trakcyjnej mogło być przenoszone na dane koło, gdy warunki trakcyjne pod pozostałymi kołami nie pozwalają na odpowiednie przekazanie siły trakcyjnej przez te koła.

Pomocniczy układ napędowy zgodnie z pkt 4.5 lit. b) nie pozwala automatycznie wyłączyć siły trakcyjnej, dopóki pojazd nie osiągnie 75 % maksymalnej prędkości konstrukcyjnej pojazdu lub 65 km/h.

5. Pojazdy specjalnego przeznaczenia

6. Uwagi

6.1. Homologacji typu nie udziela się:

a) wózkowi jednoosiowemu podpierającemu naczepę zdefiniowanemu w pkt 5.9 niniejszej części;

b) przyczepom ze sztywnym dyszlem zdefiniowanym w części C pkt 5.4;

c) przyczepom, w których mogą być przewożone osoby w trakcie jazdy po drogach.

6.2. Pkt 6.1 nie narusza art. 42 dotyczącego krajowej homologacji typu udzielanej pojazdom produkowanym w małych seriach.

CZĘŚĆ B

Kryteria dla typów pojazdów, wariantów i wersji

1. Kategoria M₁

1.1. Typ pojazdu

1.1.1. „Typ pojazdu” obejmuje pojazdy, dla których wspólne są następujące cechy:

a) nazwa przedsiębiorstwa producenta.

Zmiana prawnej formy własności przedsiębiorstwa nie wymaga przyznania nowej homologacji;

b) projekt i montaż podstawowych części karoserii w przypadku nadwozia samonośnego.

To samo stosuje się do pojazdów, których nadwozie jest przykręcone lub przyspawane do oddzielnej ramy;

1.1.2. W drodze odstępstwa od wymogów określonych w pkt 1.1.1 lit. b), jeżeli producent wykorzystuje część podłogową karoserii, jak również podstawowe elementy tworzące przednią część karoserii, znajdujące się bezpośrednio przed otworem przedniej szyby, w konstrukcjach różnych typów nadwozia (na przykład kareta (sedan) i coupé), pojazdy te mogą być uważane za należące do tego samego typu. Producent musi dostarczyć dokumenty o tym świadczące.

1.1.3. Typ obejmuje co najmniej jeden wariant i jedną wersję.

1.2. Wariant

1.2.1. „Wariant” w ramach typu pojazdu obejmuje pojazdy, dla których wspólne są następujące cechy konstrukcyjne:

a) liczba drzwi bocznych lub typ nadwozia według definicji w części C pkt 2, jeżeli producent stosuje kryterium zawarte w pkt 1.1.2;

b) zespół silnikowy w zakresie następujących cech konstrukcyjnych:

(i) typ zasilania (silnik spalania wewnętrznego, silnik elektryczny lub inne);

(ii) zasada działania silnika (zapłon iskrowy/samoczynny lub inne);

(iii) liczba i układ cylindrów w przypadku silnika spalania wewnętrznego (L4, V6 lub inne);

c) liczba osi;

d) liczba oraz powiązanie kinematyczne osi napędzanych;

e) liczba osi kierowanych;

f) etap skompletowania (np. kompletny/niekompletny);

g) w przypadku pojazdów budowanych wieloetapowo – producent i typ pojazdu na poprzednim etapie.

1.3. Wersja

1.3.1. „Wersja” w ramach wariantu obejmuje pojazdy, dla których wspólne są następujące cechy:

a) maksymalna masa całkowita;

b) pojemność skokowa silnika w przypadku silnika spalania wewnętrznego;

c) maksymalna moc wyjściowa silnika lub maksymalna ciągła moc znamionowa (silnik elektryczny);

d) rodzaj paliwa (benzyna, olej napędowy, LPG, zasilanie dwupaliwowe lub inne);

e) maksymalna liczba miejsc siedzących;

f) poziom hałasu przejeżdżającego pojazdu;

g) poziom emisji spalin (na przykład Euro 5, Euro 6 lub inne);

h) średnia emisja CO₂ (cykl mieszany lub wartość ważona);

i) zużycie energii elektrycznej (wartość ważona, cykl mieszany);

j) średnie zużycie paliwa (cykl mieszany lub wartość ważona);

Alternatywnie do kryteriów określonych w lit. h), i) i j) przeprowadza się wspólnie wszystkie badania pojazdów zgrupowanych w jednej wersji w celu obliczenia ich emisji CO₂, zużycia energii elektrycznej oraz zużycia paliwa, zgodnie z załącznikiem XXI pkt 6 do rozporządzenia Komisji (UE) 2017/1151 (²).

2. Kategorie M₂ i M₃

2.1. Typ pojazdu

2.1.1. „Typ pojazdu” obejmuje pojazdy, dla których wspólne są następujące cechy:

a) nazwa przedsiębiorstwa producenta. Zmiana prawnej formy własności przedsiębiorstwa nie wymaga przyznania nowej homologacji;

b) kategoria;

c) następujące cechy konstrukcji i projektu:

(i) projekt i konstrukcja podstawowych elementów tworzących podwozie;

(ii) projekt i konstrukcja podstawowych elementów tworzących karoserię w przypadku nadwozia samonośnego;

d) liczba pokładów (pojazd jednopokładowy lub dwupokładowy);

e) liczba segmentów (pojazd pojedynczy lub przegubowy);

f) liczba osi;

g) rodzaj źródła energii (pokładowe lub zewnętrzne).

2.1.2. Typ pojazdu obejmuje co najmniej jeden wariant i jedną wersję.

2.2. Wariant

2.2.1. „Wariant” w ramach typu pojazdu obejmuje pojazdy, dla których wspólne są wszystkie następujące cechy konstrukcyjne:

a) typ nadwozia według definicji w części C pkt 3;

b) klasa lub kombinacja klas pojazdów według definicji w pkt 2.1.1 regulaminu ONZ nr 107 (tylko w przypadku pojazdów kompletnych i skompletowanych);

c) etap skompletowania (np. kompletny/niekompletny/skompletowany);

d) zespół silnikowy w zakresie następujących cech konstrukcyjnych:

(i) typ zasilania (silnik spalania wewnętrznego, silnik elektryczny lub inne);

(ii) zasada działania silnika (zapłon iskrowy/samoczynny lub inne);

(iii) liczba i układ cylindrów w przypadku silnika spalania wewnętrznego (L6, V8 lub inne);

e) w przypadku pojazdów budowanych wieloetapowo – producent i typ pojazdu na poprzednim etapie.

2.3. Wersja

2.3.1. „Wersja” w ramach wariantu obejmuje pojazdy, dla których wspólne są wszystkie następujące cechy:

a) maksymalna masa całkowita;

b) możliwość ciągnięcia przyczepy przez pojazd;

c) pojemność skokowa silnika w przypadku silnika spalania wewnętrznego;

d) maksymalna moc wyjściowa silnika lub maksymalna ciągła moc znamionowa (silnik elektryczny);

e) rodzaj paliwa (benzyna, olej napędowy, LPG, zasilanie dwupaliwowe lub inne);

f) poziom hałasu przejeżdżającego pojazdu;

g) poziom emisji spalin (na przykład Euro IV, Euro V lub inne).

3. Kategoria N₁

3.1. Typ pojazdu

3.1.1. „Typ pojazdu” obejmuje pojazdy, dla których wspólne są następujące cechy:

a) nazwa przedsiębiorstwa producenta. Zmiana prawnej formy własności przedsiębiorstwa nie wymaga przyznania nowej homologacji;

b) projekt i montaż podstawowych części karoserii w przypadku nadwozia samonośnego;

c) projekt i konstrukcja podstawowych elementów tworzących podwozie w przypadku nadwozia innego niż samonośne.

3.1.2. W drodze odstępstwa od wymogów określonych w pkt 3.1.1 lit. b), jeżeli producent wykorzystuje część podłogową karoserii, jak również podstawowe elementy tworzące przednią część karoserii, znajdujące się bezpośrednio przed otworem przedniej szyby, w konstrukcjach różnych typów nadwozia (na przykład podwozie z kabiną, różne rozstawy osi lub różnej wysokości dach), pojazdy te mogą być uważane za należące do tego samego typu. Producent musi dostarczyć dokumenty o tym świadczące.

3.1.3. Typ pojazdu obejmuje co najmniej jeden wariant i jedną wersję.

3.2. Wariant

3.2.1. „Wariant” w ramach typu pojazdu obejmuje pojazdy, dla których wspólne są następujące cechy konstrukcyjne:

a) liczba drzwi bocznych lub typ nadwozia według definicji w części C pkt 4 (dla pojazdów kompletnych i skompletowanych), jeżeli producent stosuje kryterium zawarte w pkt 3.1.2;

b) etap skompletowania (np. kompletny/niekompletny/skompletowany);

c) zespół silnikowy w zakresie następujących cech konstrukcyjnych:

(i) typ zasilania (silnik spalania wewnętrznego, silnik elektryczny lub inne);

(ii) zasada działania silnika (zapłon iskrowy/samoczynny lub inne);

(iii) liczba i układ cylindrów w przypadku silnika spalania wewnętrznego (L6, V8 lub inne);

d) liczba osi;

e) liczba oraz powiązanie kinematyczne osi napędzanych;

f) liczba osi kierowanych.

g) w przypadku pojazdów budowanych wieloetapowo – producent i typ pojazdu na poprzednim etapie.

3.3. Wersja

3.3.1. „Wersja” w ramach wariantu obejmuje pojazdy, dla których wspólne są następujące cechy:

a) maksymalna masa całkowita;

b) pojemność skokowa silnika w przypadku silnika spalania wewnętrznego;

c) maksymalna moc wyjściowa silnika lub maksymalna ciągła moc znamionowa (silnik elektryczny);

d) rodzaj paliwa (benzyna, olej napędowy, LPG, zasilanie dwupaliwowe lub inne);

e) maksymalna liczba miejsc siedzących;

f) poziom hałasu przejeżdżającego pojazdu;

g) poziom emisji spalin (na przykład Euro 5, Euro 6 lub inne); h) średnia emisja CO₂ (cykl mieszany lub wartość ważona);

i) zużycie energii elektrycznej (wartość ważona, cykl mieszany);

j) średnie zużycie paliwa (cykl mieszany lub wartość ważona).

k) obecność jednego zestawu technologii innowacyjnych zgodnie z art. 12 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 510/2011 (³).

Alternatywnie do kryteriów określonych w lit. h), i) i j) przeprowadza się wspólnie wszystkie badania pojazdów zgrupowanych w jednej wersji w celu obliczenia ich emisji CO₂, zużycia energii elektrycznej oraz zużycia paliwa, zgodnie z subzałącznikiem 6 załącznika XXI do rozporządzenia Komisji (UE) 2017/1151.

4. Kategorie N₂ i N₃

4.1. Typ pojazdu

4.1.1. „Typ pojazdu” obejmuje pojazdy, dla których wspólne są następujące cechy:

a) nazwa przedsiębiorstwa producenta.

Zmiana prawnej formy własności przedsiębiorstwa nie wymaga przyznania nowej homologacji;

b) kategoria;

c) projekt i konstrukcja podwozia, które są wspólne dla pojedynczej linii produktu;

d) liczba osi;

4.1.2. Typ pojazdu obejmuje co najmniej jeden wariant i jedną wersję.

4.2. Wariant

4.2.1. „Wariant” w ramach typu pojazdu obejmuje pojazdy, dla których wspólne są następujące cechy konstrukcyjne:

a) konstrukcyjne przeznaczenie nadwozia lub typ nadwozia, zgodnie z definicją w części C pkt 4 oraz w dodatku 2 (tylko dla pojazdów kompletnych i skompletowanych);

b) etap skompletowania (np. kompletny/niekompletny/skompletowany);

c) zespół silnikowy w zakresie następujących cech konstrukcyjnych:

(i) typ zasilania (silnik spalania wewnętrznego, silnik elektryczny lub inne);

(ii) zasada działania silnika (zapłon iskrowy/samoczynny lub inne);

(iii) liczba i układ cylindrów w przypadku silnika spalania wewnętrznego (L6, V8 lub inne);

d) liczba oraz powiązanie kinematyczne osi napędzanych;

e) liczba osi kierowanych;

f) w przypadku pojazdów budowanych wieloetapowo – producent i typ pojazdu na poprzednim etapie.

4.3. Wersja

4.3.1. „Wersja” w ramach wariantu obejmuje pojazdy, dla których wspólne są następujące cechy:

a) maksymalna masa całkowita;

b) możliwość ciągnięcia następujących przyczep:

(i) przyczepa bez hamulca;

(ii) przyczepa z bezwładnościowym (lub najazdowym) układem hamulcowym zgodnie z definicją w pkt 2.12 regulaminu ONZ nr 13;

(iii) przyczepa z systemem hamowania ciągłego lub półciągłego zgodnie z definicją w pkt 2.9 i 2.10 regulaminu ONZ nr 13;

(iv) przyczepa kategorii O₄, której masa maksymalna w przypadku połączenia z pojazdem ciągnącym nie przekracza 44 ton;

(v) przyczepa kategorii O₄, której masa maksymalna w przypadku połączenia z pojazdem ciągnącym przekracza 44 tony;

c) pojemność skokowa silnika;

d) maksymalna moc wyjściowa silnika;

e) rodzaj paliwa (benzyna, olej napędowy, LPG, zasilanie dwupaliwowe lub inne);

f) poziom hałasu przejeżdżającego pojazdu;

g) poziom emisji spalin (na przykład Euro IV, Euro V lub inne).

5. Kategorie O₁ i O₂

5.1. Typ pojazdu

5.1.1. „Typ pojazdu” obejmuje pojazdy, dla których wspólne są następujące cechy:

a) nazwa przedsiębiorstwa producenta.

Zmiana prawnej formy własności przedsiębiorstwa nie wymaga przyznania nowej homologacji;

b) kategoria;

c) rodzaj pojazdu według definicji w części C pkt 5;

d) następujące cechy konstrukcji i projektu:

(i) projekt i konstrukcja podstawowych elementów tworzących podwozie;

(ii) projekt i konstrukcja podstawowych elementów tworzących karoserię w przypadku nadwozia samonośnego;

e) liczba osi.

5.1.2. Typ pojazdu obejmuje co najmniej jeden wariant i jedną wersję.

5.2. Wariant

5.2.1. „Wariant” w ramach typu pojazdu obejmuje pojazdy, dla których wspólne są następujące cechy konstrukcyjne:

a) rodzaj nadwozia, o którym mowa w dodatku 2 (dla pojazdów kompletnych i skompletowanych);

b) etap skompletowania (np. kompletny/niekompletny/skompletowany);

c) rodzaj układu hamulcowego (np. bez hamulca/z hamulcem najazdowym/z hamulcem zasilanym z pojazdu ciągnącego);

d) w przypadku pojazdów budowanych wieloetapowo – producent i typ pojazdu na poprzednim etapie.

5.3. Wersja

5.3.1. „Wersja” w ramach wariantu obejmuje pojazdy, dla których wspólne są następujące cechy:

a) maksymalna masa całkowita;

b) rodzaj zawieszenia (elementy zawieszenia pneumatyczne, stalowe lub gumowe, drążek skrętny lub inne);

c) rodzaj dyszla (trójkątny, rurowy lub inny).

6. Kategorie O₃ i O₄ 6.1. Typ pojazdu

6.1.1. „Typ pojazdu” obejmuje pojazdy, dla których wspólne są następujące cechy:

a) nazwa przedsiębiorstwa producenta.

Zmiana prawnej formy własności przedsiębiorstwa nie wymaga przyznania nowej homologacji;

b) kategoria;

c) rodzaj przyczepy według definicji w części C pkt 5;

d) następujące cechy konstrukcji i projektu:

(i) projekt i konstrukcja podstawowych elementów tworzących podwozie;

(ii) projekt i konstrukcja podstawowych elementów tworzących karoserię w przypadku przyczep samonośnych;

e) liczba osi.

6.1.2. Typ pojazdu obejmuje co najmniej jeden wariant i jedną wersję.

6.2. Warianty

6.2.1. „Wariant” w ramach typu pojazdu obejmuje pojazdy, dla których wspólne są następujące cechy i konstrukcyjne i projektowe:

a) rodzaj nadwozia, o którym mowa w dodatku 2 (dla pojazdów kompletnych i skompletowanych);

b) etap skompletowania (np. kompletny/niekompletny/skompletowany);

c) rodzaj zawieszenia (elementy zawieszenia stalowe, pneumatyczne lub hydrauliczne);

d) następujące cechy techniczne:

(i) możliwość regulowania podwozia;

(ii) wysokość pokładu (normalny, niskopodłogowy, średnio niskopodłogowy itp.);

e) w przypadku pojazdów budowanych wieloetapowo – producent i typ pojazdu na poprzednim etapie.

6.3. Wersje

6.3.1. „Wersja” w ramach wariantu obejmuje pojazdy, dla których wspólne są następujące cechy:

a) maksymalna masa całkowita;

b) podgrupa lub kombinacje podgrup, o których mowa w pkt 3.2 i 3.3 załącznika I do dyrektywy 96/53/WE, na które podzielono pojazdy ze względu na odległość między dwoma kolejnymi osiami;

c) rodzaje osi według następującego podziału:

(i) osie podnoszone (liczba i położenie);

(ii) osie przenoszące obciążenia (liczba i położenie);

(iii) osie kierowane (liczba i położenie).

7. Wspólne wymogi dotyczące wszystkich kategorii pojazdów

7.1. Jeżeli pojazd mieści się w kilku kategoriach ze względu na masę maksymalną lub liczbę miejsc siedzących lub oba te parametry, producent może wybrać kryteria jednej lub drugiej kategorii pojazdów do określenia wariantów i wersji.

7.1.1. Przykłady:

a) pojazd „A” może być homologowany jako N₁ (3,5 tony) i N₂ (4,2 tony) odnośnie do jego masy maksymalnej. W takim przypadku parametry określone dla kategorii N₁ mogą być wykorzystane także dla pojazdu, który mieści się w kategorii N₂ (lub odwrotnie);

b) pojazd „B” może być homologowany jako M₁ i M₂ odnośnie do liczby miejsc siedzących (7 + 1 lub 10 + 1), parametry określone dla kategorii M₁ mogą być wykorzystane także dla pojazdu, który mieści się w kategorii M₂ (lub odwrotnie).

7.2. Pojazd kategorii N może być homologowany na podstawie przepisów wymaganych dla kategorii M₁ lub M₂, w zależności od przypadku, jeżeli ma być on przekształcony na pojazd tej kategorii w następnym etapie procedury wielostopniowej homologacji typu.

7.2.1. Opcja ta jest dozwolona tylko w przypadku pojazdów niekompletnych.

Takie pojazdy oznacza się specjalnym kodem wariantu, który nadaje producent pojazdu podstawowego.

7.3. Określenie typu, wariantu i wersji

7.3.1. Producent przypisuje każdemu typowi pojazdu, wariantowi i wersji kod alfanumeryczny składający się z rzymskich liter lub cyfr arabskich.

Dozwolone jest stosowanie nawiasów i myślników, pod warunkiem że nie zastępują one litery lub liczby.

7.3.2. Cały kod określa się jako: Typ-Wariant-Wersja (TVV).

7.3.3. TVV oznacza w sposób wyraźny i jednoznaczny niepowtarzalne zestawienie cech technicznych odnośnie do kryteriów określonych w niniejszej części.

7.3.4. Ten sam producent może użyć tego samego kodu, aby określić typ pojazdu, jeżeli mieści się on w co najmniej dwóch kategoriach.

7.3.5. Ten sam producent nie może użyć tego samego kodu, aby określić typ pojazdu, w przypadku więcej niż jednej homologacji typu w ramach tej samej kategorii pojazdu.

7.4. Liczba znaków w TVV

7.4.1. Liczba znaków nie może przekroczyć:

a) 15 dla kodu typu pojazdu;

b) 25 dla kodu jednego wariantu;

c) 35 dla kodu jednej wersji.

7.4.2. Kompletny alfanumeryczny kod „TVV” nie może zawierać więcej niż 75 znaków.

7.4.3. W przypadku gdy kod TVV jest używany w całości, należy zachować odstęp między typem, wariantem i wersją.

Przykład takiego kodu TVV: 159AF[...odstęp]0054[...odstęp]977K(BE).

CZĘŚĆ C

Definicje typów nadwozia

1. Informacje ogólne

1.1. Typ nadwozia, jak również kod nadwozia, należy oznaczać za pomocą kodów.

Wykaz kodów dotyczy przede wszystkim pojazdów kompletnych i skompletowanych.

1.2. Odnośnie do pojazdów kategorii M kod typu nadwozia składa się z dwóch liter, zgodnie z pkt 2 i 3.

1.3. Odnośnie do pojazdów kategorii N i O kod typu nadwozia składa się z dwóch liter, zgodnie z pkt 4 i 5.

1.4. W razie konieczności (szczególnie dla typów nadwozia, o których mowa odpowiednio w pkt 4.1 i 4.6 oraz pkt 5.1–5.4), do kodu dodaje się dwie cyfry.

1.4.1. Wykaz cyfr ustalony jest w dodatku 2.

1.5. W przypadku pojazdów specjalnego przeznaczenia zastosowany typ nadwozia musi być powiązany z kategorią pojazdu.

2. Pojazdy należące do kategorii M₁

3. Pojazdy należące do kategorii M₂ lub M₃

4. Pojazdy silnikowe kategorii N₁, N₂ lub N

5. Pojazdy kategorii O

Dodatek 1

Procedura sprawdzania, czy pojazd może być zakwalifikowany do kategorii pojazdów terenowych

1. Informacje ogólne

1.1. Do celów zakwalifikowania pojazdu do pojazdów terenowych stosuje się procedurę opisaną w niniejszym dodatku.

2. Warunki przeprowadzania pomiarów geometrycznych

2.1. Pojazdy należące do kategorii M₁ lub N₁ muszą być niezaładowane, z manekinem 50-ciocentylowego mężczyzny umieszczonym na siedzeniu kierowcy, wyposażone w płyn chłodzący, smary, paliwo, narzędzia i koło zapasowe (jeżeli znajdują się w oryginalnym wyposażeniu).

Manekin może zostać zastąpiony podobnym urządzeniem o tej samej masie.

2.2. Pojazdy inne niż te, o których mowa w pkt 2.1, załadowuje się do ich maksymalnej masy całkowitej.

Rozkład obciążenia na osiach musi stanowić najgorszy przypadek, jeżeli chodzi o spełnienie stosownych kryteriów.

2.3. Pojazd reprezentatywny dla danego typu dostarcza się służbie technicznej w stanie określonym w pkt 2.1 lub 2.2. Pojazd ustawia się nieruchomo, z kołami skierowanymi na wprost.

Podłoże, na którym dokonuje się pomiarów, musi być tak płaskie i poziome, jak to tylko możliwe (maksymalne nachylenie 0,5 %).

3. Pomiar kąta natarcia, kąta zejścia i kąta rampowego

3.1. Kąt natarcia mierzy się zgodnie z normą międzynarodowej ISO 612:1978 pkt 6.10.

3.2. Kąt zejścia mierzy się zgodnie z normą międzynarodowej ISO 612:1978 pkt 6.11.

3.3. Kąt rampowy mierzy się zgodnie z normą międzynarodowej ISO 612:1978 pkt 6.9.

3.4. Przy pomiarze kąta zejścia urządzenia zabezpieczające przed wjechaniem pod tył pojazdu, które mają możliwość regulacji wysokości, mogą być ustawione w górnej pozycji.

3.5. Zalecenia z pkt 3.4 nie należy traktować jako obowiązek wyposażenia pojazdu podstawowego w urządzenia zabezpieczające przed wjechaniem pod tył pojazdu jako wyposażenia oryginalnego. Producent pojazdu podstawowego musi jednak poinformować producenta na następnym etapie, że gdy pojazd jest wyposażony w urządzenia zabezpieczające przed wjechaniem pod tył pojazdu, musi on spełniać wymogi w zakresie kąta zejścia.

4. Pomiar prześwitu pojazdu

4.1. Prześwit pojazdu między osiami

4.1.1. „Prześwit pojazdu między osiami” oznacza najkrótszą odległość między płaszczyzną podłoża i najniżej położonym stałym punktem pojazdu.

Stosując tę definicję, należy wziąć pod uwagę odległość między ostatnią osią przedniej grupy osi i pierwszą osią tylnej grupy osi.

4.1.2. Żadna sztywna część pojazdu nie może zachodzić na zacieniony obszar przedstawiony na rysunku.

4.2. Prześwit pojazdu pod osią

4.2.1. „Prześwit pojazdu pod osią” oznacza odległość między najwyższym punktem łuku okręgu przechodzącego przez środek powierzchni styku z jezdnią opon kół danej osi (w przypadku kół bliźniaczych pod uwagę bierze się koła wewnętrzne) i najniższym stałym punktem pojazdu między tymi kołami stycznym z tym łukiem.

4.2.2. W stosownych przypadkach pomiar prześwitu przeprowadza się na każdej z osi należących do grupy osi.

5. Zdolność pokonywania wzniesień

5.1. „Zdolność pokonywania wzniesień” oznacza zdolność pojazdu do pokonywania wzniesień.

5.2. W celu sprawdzenia zdolności pokonywania wzniesień przez niekompletny lub kompletny pojazd kategorii M₂, M₃, N₂ i N₃ przeprowadza się badanie.

5.3. Badanie przeprowadza służba techniczna na pojeździe reprezentatywnym dla badanego typu.

5.4. Na wniosek producenta i zgodnie z warunkami określonymi w załączniku VIII, zdolność typu pojazdu do pokonywania wzniesień może zostać wykazana w drodze badania wirtualnego.

6. Warunki badania i kryterium wyniku pozytywnego/negatywnego

6.1. Stosuje się warunki określone w załączniku II do rozporządzenia Komisji (UE) nr 1230/2012 (⁴).

6.2. Pojazd pokonuje wzniesienie przy stałej prędkości bez wzdłużnego lub poprzecznego poślizgu kół.

Dodatek 2

Cyfry uzupełniające kody stosowane do różnych rodzajów nadwozia

01. Nadwozie-platforma;

02. Skrzynia;

03. Furgon uniwersalny;

04. Nadwozie izotermiczne z izolowanymi ściankami i wyposażeniem do utrzymania temperatury wewnętrznej;

05. Nadwozie izotermiczne z izolowanymi ściankami, ale bez wyposażenia do utrzymania temperatury wewnętrznej;

06. Kurtyny boczne;

07. Nadwozie wymienne;

08. Przewóz kontenerów;

09. Pojazd wyposażony w system załadowczy z hakiem zaczepowym;

10. Wywrotka;

11. Cysterna;

12. Cysterna przeznaczona do przewozu towarów niebezpiecznych;

13. Pojazd do przewozu żywego inwentarza;

14. Pojazd do przewozu pojazdów;

15. Mieszalnik do betonu;

16. Pojazd z pompą do betonu;

17. Pojazd do przewozu drewna;

18. Pojazd do wywozu śmieci;

19. Zamiatarka ulic, pojazd do czyszczenia ulic i kanalizacji ulicznej;

20. Sprężarka;

21. Pojazd do przewozu łodzi;

22. Pojazd do przewozu szybowców;

23. Pojazdy do celów handlu detalicznego lub do celów wystawowych;

24. Pojazd ratowniczy;

25. Pojazd z drabiną;

26. Żuraw samochodowy (inny niż żuraw samojezdny zdefiniowany w części A pkt 5.7);

27. Pojazd z platformą do prac na wysokości;

28. Pojazd z urządzeniem wiertniczym;

29. Przyczepa niskopodłogowa;

30. Pojazd do przewozu elementów oszklenia;

31. Wóz pożarniczy;

99. Nadwozia nieobjęte niniejszym wykazem.

ZAŁĄCZNIK II

WYMOGI DO CELÓW HOMOLOGACJI TYPU UE POJAZDÓW, UKŁADÓW, KOMPONENTÓW LUB ODDZIELNYCH ZESPOŁÓW TECHNICZNYCH

CZĘŚĆ I

Akty prawne dotyczące homologacji typu UE pojazdów produkowanych w nieograniczonych seriach

 

(*) Rozporządzenie (UE) nr 540/2014 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie poziomu dźwięku pojazdów silnikowych i zamiennych układów tłumiących oraz zmieniające dyrektywę 2007/46/WE i uchylające dyrektywę 70/157/EWG (Dz.U. L 158 z 27.5.2014, s. 131).

(**) Rozporządzenie Komisji (UE) nr 1003/2010 z dnia 8 listopada 2010 r. w sprawie wymagań dotyczących homologacji typu odnoszących się do miejsca do montowania i mocowania tylnych tablic rejestracyjnych na pojazdach silnikowych i ich przyczepach oraz w sprawie wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 661/2009 w sprawie wymagań technicznych w zakresie homologacji typu pojazdów silnikowych dotyczących ich bezpieczeństwa ogólnego, ich przyczep oraz przeznaczonych dla nich układów, części i oddzielnych zespołów technicznych (Dz.U. L 291 z 9.11.2010, s. 22).

 

 

(*) Rozporządzenie Komisji (UE) nr 130/2012 z dnia 15 lutego 2012 r. w sprawie wymagań technicznych dotyczących homologacji typu pojazdów silnikowych w odniesieniu do dostępu do pojazdu i jego zwrotności oraz w sprawie wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 661/2009 w sprawie wymagań technicznych w zakresie homologacji typu pojazdów silnikowych dotyczących ich bezpieczeństwa ogólnego, ich przyczep oraz przeznaczonych dla nich układów, części i oddzielnych zespołów technicznych (Dz.U. L 43 z 16.2.2012, s. 6).

 

 

(*) Rozporządzenie Komisji (UE) nr 1005/2010 z dnia 8 listopada 2010 r. w sprawie wymagań dotyczących homologacji typu zaczepów holowniczych pojazdów silnikowych oraz w sprawie wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 661/2009 w sprawie wymagań technicznych w zakresie homologacji typu pojazdów silnikowych dotyczących ich bezpieczeństwa ogólnego, ich przyczep oraz przeznaczonych dla nich układów, części i oddzielnych zespołów technicznych (Dz.U. L 291 z 9.11.2010, s. 36).

 

 

(*) Rozporządzenie Komisji (UE) nr 672/2010 z dnia 27 lipca 2010 r. w sprawie wymagań dotyczących homologacji typu odszraniających i odmgławiających instalacji szyby przedniej niektórych pojazdów silnikowych oraz w sprawie wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 661/2009 w sprawie wymagań technicznych w zakresie homologacji typu pojazdów silnikowych dotyczących ich bezpieczeństwa ogólnego, ich przyczep oraz przeznaczonych dla nich układów, części i oddzielnych zespołów technicznych (Dz.U. L 196 z 28.7.2010, s. 5).

(**) Rozporządzenie Komisji (UE) nr 1008/2010 z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie wymagań dotyczących homologacji typu wycieraczek i spryskiwaczy szyby przedniej niektórych pojazdów silnikowych oraz w sprawie wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 661/2009 w sprawie wymagań technicznych w zakresie homologacji typu pojazdów silnikowych dotyczących ich bezpieczeństwa ogólnego, ich przyczep oraz przeznaczonych dla nich układów, części i oddzielnych zespołów technicznych (Dz.U. L 292 z 10.11.2010, s. 2).

(***) Rozporządzenie Komisji (UE) nr 1009/2010 z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie wymagań dotyczących homologacji typu osłon kół pojazdów silnikowych oraz w sprawie wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 661/2009 w sprawie wymagań technicznych w zakresie homologacji typu pojazdów silnikowych dotyczących ich bezpieczeństwa ogólnego, ich przyczep oraz przeznaczonych dla nich układów, części i oddzielnych zespołów technicznych (Dz.U. L 292 z 10.11.2010, s. 21).

 

 

(*) Rozporządzenie Komisji (UE) nr 109/2011 z dnia 27 stycznia 2011 r. w sprawie wykonania rozporządzenia (WE) nr 661/2009 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do wymagań dotyczących homologacji typu niektórych kategorii pojazdów silnikowych i ich przyczep odnoszących się do osłon przeciwrozbryzgowych kół (Dz.U. L 34 z 9.2.2011, s. 2).

(**) Rozporządzenie Komisji (UE) nr 458/2011 z dnia 12 maja 2011 r. w sprawie wymagań dotyczących homologacji typu pojazdów silnikowych i ich przyczep w odniesieniu do montowania opon oraz w sprawie wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 661/2009 w sprawie wymagań technicznych w zakresie homologacji typu pojazdów silnikowych dotyczących ich bezpieczeństwa ogólnego, ich przyczep oraz przeznaczonych dla nich układów, części i oddzielnych zespołów technicznych (Dz.U. L 124 z 13.5.2011, s. 11).

 

 

(*) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) NR 78/2009 z dnia 14 stycznia 2009 r. w sprawie homologacji typu pojazdów silnikowych w odniesieniu do ochrony pieszych i innych niechronionych użytkowników dróg, zmieniające dyrektywę 2007/46/WE i uchylające dyrektywy 2003/102/WE i 2005/66/WE (Dz.U. L 35 z 4.2.2009, s. 1).

(**) Dyrektywa 2005/64/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 października 2005 r. dotycząca homologacji typu pojazdów mechanicznych pod względem ich przydatności do ponownego użycia, zdolności do recyklingu i odzysku oraz zmieniająca dyrektywę Rady 70/156/EWG (Dz.U. L 310 z 25.11.2005, s. 10).

 

 

(*) Dyrektywa 2006/40/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 maja 2006 r. dotycząca emisji z systemów klimatyzacji w pojazdach silnikowych oraz zmieniająca dyrektywę Rady 70/156/EWG (Dz.U. L 161 z 14.6.2006, s. 12).

(**) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 79/2009 z dnia 14 stycznia 2009 r. w sprawie homologacji typu pojazdów silnikowych napędzanych wodorem oraz zmieniające dyrektywę 2007/46/WE (Dz.U. L 35 z 4.2.2009, s. 32).

(***) Rozporządzenie Komisji (UE) nr 65/2012 z dnia 24 stycznia 2012 r. wykonujące rozporządzenie (WE) nr 661/2009 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do sygnalizatorów zmiany biegów i zmieniające dyrektywę 2007/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 28 z 31.1.2012, s. 24).

(****) Rozporządzenie Komisji (UE) nr 347/2012 z dnia 16 kwietnia 2012 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 661/2009 w odniesieniu do wymagań w zakresie homologacji typu dla niektórych kategorii pojazdów silnikowych w odniesieniu do zaawansowanych systemów hamowania awaryjnego (Dz.U. L 109 z 21.4.2012, s. 1).

(*****) Rozporządzenie Komisji (UE) nr 351/2012 z dnia 23 kwietnia 2012 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 661/2009 w zakresie wymagań dotyczących homologacji typu w odniesieniu do montowania systemów ostrzegania przed niezamierzoną zmianą pasa ruchu w pojazdach silnikowych (Dz.U. L 110 z 24.4.2012, s. 18).

 

 

(*) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/758 z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie wymagań dotyczących homologacji typu na potrzeby wdrożenia systemu pokładowego eCall opartego na numerze alarmowym 112 oraz zmiany dyrektywy 2007/46/WE (Dz.U. L 123 z 19.5.2015, s. 77).

Objaśnienia

X Odpowiedni akt prawny.

(¹) Dla pojazdów o masie odniesienia nieprzekraczającej 2 610 kg. Na wniosek producenta rozporządzenie (WE) nr 715/2007 może mieć zastosowanie do pojazdów o masie odniesienia nieprzekraczającej 2 840 kg.

(²) W przypadku pojazdów wyposażonych w instalację LPG lub CNG wymagana jest homologacja typu pojazdu zgodnie z regulaminem ONZ nr 67 lub regulaminem ONZ nr 110.

(³) Zgodnie z art. 12 i 13 rozporządzenia (WE) nr 661/2009 wymagane jest zainstalowanie systemu elektronicznej kontroli stateczności (ESC).

(⁴) Zgodnie z art. 12 i 13 rozporządzenia (WE) nr 661/2009 wymagane jest zainstalowanie systemu elektronicznej kontroli stateczności (ESC).

(^4A) O ile jest zamontowane, urządzenie zabezpieczające musi spełniać wymogi regulaminu ONZ nr 18.

(^4B) Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do siedzeń, które nie są objęte zakresem regulaminu ONZ nr 80.

(⁵) Pojazdy tej kategorii wyposażone są w odpowiednie urządzenie do odszraniania i odmgławiania szyby przedniej.

(⁶) Pojazdy tej kategorii wyposażone są w odpowiednie wycieraczki i spryskiwacze szyby przedniej.

(⁹) W przypadku pojazdów o masie odniesienia przekraczającej 2 610 kg, które nie posiadają homologacji typu (na wniosek producenta i pod warunkiem że masa odniesienia nie przekracza 2 840 kg) na mocy rozporządzenia (WE) nr 715/2007.

(^9A) Stosuje się wyłącznie w przypadku, gdy wyposażenie takich pojazdów wchodzi w zakres regulaminu ONZ nr 64. System monitorowania ciśnienia w oponach pojazdów kategorii M₁ jest obowiązkowy zgodnie z art. 9 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 661/2009.

(¹⁰) Stosuje się jedynie do pojazdów wyposażonych w sprzęg(-i).

(¹¹) Stosuje się do pojazdów o maksymalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 2,5 tony.

(¹²) Dotyczy wyłącznie pojazdów, których „punkt odniesienia siedzenia (punkt »R«)” najniższego siedzenia znajduje się nie wyżej niż 700 mm nad poziomem jezdni.

(¹³) Stosuje się tylko wtedy, gdy producent stara się o homologację typu pojazdów przeznaczonych do transportu towarów niebezpiecznych.

(¹⁴) Dotyczy tylko pojazdów kategorii N₁, klasy I zgodne z opisem w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 715/2007.

(¹⁵) Zgodność z rozporządzeniem (WE) nr 661/2009 jest obowiązkowa, nie przewidziano jednak homologacji typu odnoszącej się do tego numeru pozycji, ponieważ jego zakres odpowiada połączeniu następujących oddzielnych pozycji: 3 A, 3B, 4 A, 5 A, 6 A, 6B, 7 A, 8 A, 9 A, 9B, 10 A, 12 A, 13 A, 13B, 14 A, 15 A, 15B, 16 A, 17 A, 17B, 18 A, 19 A, 20 A, 21 A, 22 A, 22B, 22C, 23 A, 24 A, 25 A, 25B, 25C, 25D, 25E, 25F, 26 A, 27 A, 28 A, 29 A, 30 A, 31 A, 32 A, 33 A, 34 A, 35 A, 36 A, 37 A, 38 A, 42 A, 43 A, 44 A, 45 A, 46 A, 46B, 46C, 46D, 46E, 47 A, 48 A, 49 A, 50 A, 50B, 51 A, 52 A, 52B, 53 A, 54 A, 56 A, 57 A oraz 64–71. Serie poprawek do regulaminów ONZ, które stosuje się obowiązkowo, są wymienione w załączniku IV do rozporządzenia (WE) nr 661/2009. Serie poprawek przyjęte w okresie późniejszym akceptowane są jako alternatywne.

Dodatek 1

Akty prawne dotyczące homologacji typu UE pojazdów produkowanych w małych seriach na podstawie art. 41

Tabela 1

Pojazdy kategorii M₁

 

 

 

 

 

 

Objaśnienia

X

Pełne stosowanie aktu prawnego w następujący sposób:

a) wydaje się świadectwo homologacji typu;

b) badania i sprawdzenia są przeprowadzane przez służbę techniczną lub producenta zgodnie z warunkami określonymi w art. 67–81;

c) sprawozdanie z badań sporządzane jest zgodnie załącznikiem III;

d) zapewnia się zgodność produkcji.

A

Stosowanie aktu prawnego w następujący sposób:

a) należy spełnić wszystkie wymogi aktu prawnego, o ile nie określono inaczej;

b) świadectwo homologacji typu nie jest wymagane;

c) badania i sprawdzenia są przeprowadzane przez służbę techniczną lub producenta zgodnie z warunkami określonymi w art. 67–81;

d) sprawozdanie z badań sporządzane jest zgodnie z załącznikiem III;

e) zapewnia się zgodność produkcji.

B

Stosowanie aktu prawnego w następujący sposób:

Jak w przypadku lit. „A”, z tym że za zgodą organu udzielającego homologacji producent może sam przeprowadzać badania i sprawdzenia.

C

Stosowanie aktu prawnego w następujący sposób:

a) spełnione muszą być jedynie wymogi techniczne zawarte w akcie prawnym, niezależnie od jakichkolwiek przepisów przejściowych;

b) świadectwo homologacji typu nie jest wymagane;

c) badania i sprawdzenia są przeprowadzane przez służbę techniczną lub producenta (zob. decyzje w przypadku lit. „B”);

d) sprawozdanie z badań sporządzane jest zgodnie z załącznikiem III;

e) zapewnia się zgodność produkcji.

D

Jak w przypadku decyzji w lit. „B” i „C”, z tym że wystarczy poświadczenie zgodności przedłożone przez producenta. Sprawozdanie z badań nie jest wymagane.

W razie potrzeby organ udzielający homologacji lub służba techniczna mogą wymagać dodatkowych informacji lub dalszych dowodów.

Nie dotyczy

Akt prawny nie ma zastosowania. Może być jednak nałożony obowiązek zgodności z jednym lub wieloma szczegółowymi aspektami zawartymi w akcie prawnym.

Serie poprawek do regulaminów ONZ, które należy stosować, są wymienione w załączniku IV do rozporządzenia (WE) No 661/2009. Serie poprawek przyjęte w okresie późniejszym akceptowane są jako alternatywne.

(¹) Dyrektywa Rady 80/181/EWG z dnia 20 grudnia 1979 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do jednostek miar i uchylająca dyrektywę 71/354/EWG (Dz.U. L 39 z 15.2.1980, s. 40).

(²) Rozporządzenie Komisji (UE) 2017/1151 z dnia 1 czerwca 2017 r. uzupełniające rozporządzenie (WE) nr 715/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie homologacji typu pojazdów silnikowych w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń pochodzących z lekkich pojazdów pasażerskich i użytkowych (Euro 5 i Euro 6) oraz w sprawie dostępu do informacji dotyczących naprawy i utrzymania pojazdów, zmieniające dyrektywę 2007/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, rozporządzenie Komisji (WE) nr 692/2008 i rozporządzenie Komisji (UE) nr 1230/2012 oraz uchylające rozporządzenie Komisji (WE) nr 692/2008 (Dz.U. L 175 z 7.7.2017, s. 1).

(³) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 510/2011 z dnia 11 maja 2011 r. określające normy emisji dla nowych lekkich samochodów dostawczych w ramach zintegrowanego podejścia Unii na rzecz zmniejszenia emisji CO₂ z lekkich pojazdów dostawczych (Dz.U. L 145 z 31.5.2011, s. 1).

(⁴) Rozporządzenie Komisji (UE) nr 1230/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie wykonania rozporządzenia (WE) nr 661/2009 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do wymagań w zakresie homologacji typu dotyczących mas i wymiarów pojazdów silnikowych oraz zmieniające dyrektywę 2007/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 353 z 21.12.2012, s. 31).

Tabela 2

Pojazdy kategorii N₁ (¹)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

(¹) Objaśnienia dotyczące tabeli „Akty prawne dotyczące homologacji typu UE pojazdów produkowanych w nieograniczonych seriach” w niniejszej części stosuje się także do niniejszej tabeli. Litery w niniejszej tabeli mają takie same znaczenie jak w tabeli 1 niniejszego dodatku.

Dodatek 2

Wymogi dotyczące indywidualnego dopuszczenia UE pojazdu na podstawie art. 44

1. ZASTOSOWANIE

Do celów stosowania niniejszego dodatku pojazd uznaje się za nowy, jeżeli:

a) nie był jeszcze nigdy zarejestrowany; lub

b) od chwili rejestracji pojazdu do chwili złożenia wniosku o dopuszczenie indywidualne pojazdu upłynęło mniej niż sześć miesięcy.

Pojazd uznaje się za zarejestrowany, jeżeli otrzymał stałe, tymczasowe lub krótkookresowe zezwolenie administracyjne na dopuszczenie do ruchu drogowego, pociągające za sobą identyfikację pojazdu i nadanie numeru rejestracyjnego (¹).

(¹) W razie braku dokumentu rejestracyjnego pojazdu właściwy organ może skorzystać z dostępnych dowodów w postaci dokumentacji potwierdzającej datę produkcji lub pierwszy zakup.

2. PRZEPISY ADMINISTRACYJNE

2.1. Zakwalifikowanie pojazdu do danej kategorii

Pojazdy kwalifikuje się do odpowiednich kategorii zgodnie z kryteriami określonymi w załączniku I w następujący sposób:

a) bierze się pod uwagę faktyczną liczbę miejsc siedzących; oraz

b) za maksymalną masę całkowitą pojazdu przyjmuje się masę maksymalną podaną przez producenta w kraju pochodzenia i dostępną w oficjalnej dokumentacji producenta.

Jeżeli niemożliwe jest proste ustalenie kategorii pojazdu z uwagi na budowę nadwozia, to stosuje się warunki określone w załączniku I.

2.2. Wniosek o dopuszczenie indywidualne pojazdu

a) Wnioskodawca składa wniosek do organu udzielającego homologacji, załączając wszelką istotną dokumentację niezbędną do przeprowadzenia procedury homologacji.

Wniosek o dopuszczenie zostaje odrzucony, jeżeli przedłożona dokumentacja jest niekompletna, sfałszowana lub podrobiona.

b) Dla danego pojazdu można złożyć tylko jeden wniosek w tylko jednym państwie członkowskim. Organ udzielający homologacji może zażądać od wnioskodawcy zobowiązania się na piśmie, że złoży on tylko jeden wniosek w państwie członkowskim organu udzielającego homologacji.

Dany pojazd oznacza fizyczny pojazd o jasno określonym VIN.

Wnioskodawca może jednak złożyć wniosek o dopuszczenie indywidualne UE pojazdu w innym państwie członkowskim w odniesieniu do innego pojazdu o właściwościach technicznych takich samych lub zbliżonych do właściwości pojazdu, który otrzymał dopuszczenie indywidualne UE pojazdu.

c) Wzór formularza wniosku i sposób przedstawienia dokumentacji określa organ udzielający homologacji.

Wymagane dane szczegółowe dotyczące pojazdu mogą obejmować tylko odpowiednio wybrane informacje z załącznika I.

d) Wymogi techniczne, jakie musi spełniać pojazd, znajdują się w pkt 4.

Wymogi techniczne są wymogami stosowanymi do pojazdów należących do typu pojazdu będącego aktualnie w produkcji w chwili złożenia wniosku.

e) W odniesieniu do badań wymaganych na podstawie określonych aktów prawnych wymienionych w niniejszym załączniku wnioskodawca składa poświadczenie zgodności z uznanymi normami lub przepisami międzynarodowymi. Poświadczenie to może wydać tylko producent pojazdu.

„Poświadczenie zgodności” oznacza poświadczenie wydane przez biuro lub dział w strukturze organizacyjnej producenta, które zostały należycie upoważnione przez kierownictwo do przyjmowania w imieniu producenta pełnej odpowiedzialności prawnej w odniesieniu do projektu i konstrukcji pojazdu.

Akty prawne, w stosunku do których wymagane jest złożenie poświadczenia zgodności, wymienione są w pkt 4.

W przypadku powstania wątpliwości dotyczących poświadczenia zgodności można zażądać od wnioskodawcy uzyskania od producenta dowodów, w tym sprawozdania z badań, na potwierdzenie poświadczenia producenta.

2.3. Służby techniczne odpowiedzialne za dopuszczenie indywidualne pojazdu

a) Służby techniczne odpowiedzialne za dopuszczenie indywidualne pojazdu należą do kategorii A, o której mowa w art. 68 ust. 1.

b) Na zasadzie odstępstwa od wymogu wykazania zgodności z normami wymienionymi w dodatku 1 do załącznika III służby techniczne stosują następujące normy:

(i) EN ISO/IEC 17025:2005, jeżeli same wykonują badania;

(ii) EN ISO/IEC 17020:2012, jeżeli sprawdzają zgodność pojazdu z wymogami określonymi w niniejszym dodatku.

c) Jeżeli na żądanie wnioskodawcy mają być wykonane specjalne badania wymagające specjalnych umiejętności, to wykonuje je jedna ze służb technicznych zgłoszonych do Komisji wybrana przez wnioskodawcę.

2.4. Sprawozdania z badań

a) Sprawozdania z badań sporządza się zgodnie z pkt 5.10.2 normy EN ISO/IEC 17025:2005.

b) Sprawozdania z badań sporządza się w jednym z języków Unii określonym przez organ udzielający homologacji.

Jeżeli w wyniku stosowania pkt 2.3 lit. c) sprawozdanie z badań wydano w państwie członkowskim innym niż odpowiedzialne za dopuszczenie indywidualne pojazdu, to organ udzielający homologacji może zażądać od wnioskodawcy przedłożenia wiernego tłumaczenia sprawozdania z badań.

c) Sprawozdania z badań muszą zawierać opis badanego pojazdu, w tym identyfikację pojazdu. Części mające znaczący wpływ na wyniki badań opisuje się i podaje się ich numery identyfikacyjne.

d) Na żądanie wnioskodawcy sprawozdanie z badań przedłożone dla układu związanego z danym pojazdem może być składane wielokrotnie przez tego samego lub innego wnioskodawcę do celów indywidualnego dopuszczenia innego pojazdu.

W takim przypadku organ udzielający homologacji zapewnia odpowiednią kontrolę zgodności właściwości technicznych pojazdu ze sprawozdaniem z badań.

Kontrola pojazdu i dokumentacji towarzyszącej sprawozdaniu z badań musi wykazać, że pojazd, w odniesieniu do którego wnioskuje się o indywidualne dopuszczenie, ma takie same właściwości jak pojazd opisany w sprawozdaniu.

e) Można składać tylko poświadczone kopie sprawozdania z badań.

f) Sprawozdania z badań, o których mowa w lit. d), nie obejmują sprawozdań sporządzonych w celu udzielenia dopuszczenia indywidualnego pojazdu.

2.5. W procedurze dopuszczenia indywidualnego pojazdu każdy pojazd jest fizycznie kontrolowany przez służbę techniczną.

Nie dopuszcza się żadnych wyjątków od tej zasady.

2.6. Jeżeli organ udzielający homologacji stwierdzi, że pojazd spełnia wymogi techniczne określone w niniejszym dodatku i jest zgodny z opisem zawartym we wniosku, udziela dopuszczenia zgodnie z art. 44.

2.7. Świadectwo homologacji sporządza się zgodnie z art. 44.

2.8. Organ udzielający homologacji prowadzi ewidencję wszystkich homologacji udzielonych na podstawie art. 44.

3. PRZEGLĄD WYMAGÓW TECHNICZNYCH

Wykaz wymogów technicznych zawarty w pkt 4 podlega okresowemu przeglądowi w celu uwzględnienia wyników bieżących prac harmonizacyjnych Światowego Forum na rzecz Harmonizacji Przepisów dotyczących Pojazdów (WP.29) w Genewie oraz nowych uregulowań prawnych w państwach trzecich.

4. WYMOGI TECHNICZNE

Część I: Pojazdy należące do kategorii M₁

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Część II: Pojazdy należące do kategorii N₁

 

 

 

 

 

 

 

 

(¹) Rozporządzenie Komisji (UE) nr 582/2011 z dnia 25 maja 2011 r. wykonujące i zmieniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 595/2009 w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń pochodzących z pojazdów ciężarowych o dużej ładowności (Euro VI) oraz zmieniające załączniki I i III do dyrektywy 2007/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 167 z 25.6.2011, s. 1).

Objaśnienia do dodatku 2

1. Skróty użyte w dodatku:

„OEM”: wyposażenie oryginalne zapewniane przez producenta

„FMVSS”: federalna norma bezpieczeństwa pojazdów silnikowych (Federal Motor Vehicle Safety Standard) Departamentu Transportu Stanów Zjednoczonych

„JSRRV”: japońskie przepisy dotyczące bezpieczeństwa pojazdów drogowych (Japan Safety regulations for Road Vehicles)

„SAE”: Stowarzyszenie Inżynierów Motoryzacyjnych (Society of Automotive Engineers)

„CISPR”: Międzynarodowy Komitet Specjalny ds. Zakłóceń Radioelektrycznych (Comité international spécial des perturbations radioélectriques).

2. Uwagi:

a) Kompletną instalację LPG lub CNG sprawdza się pod względem zgodności z regulaminami ONZ nr 67, 110 lub 115, stosownie do przypadku;

b) Wzory do oszacowania emisji CO₂ są następujące:

Silnik benzynowy i ręczna skrzynia biegów:

CO₂ = 0,047 m + 0,561 p + 56,621

Silnik benzynowy i automatyczna skrzynia biegów:

CO₂ = 0,102 m + 0,328 p + 9,481

Silnik benzynowy i napęd hybrydowy elektryczny:

CO₂ = 0,116 m – 57,147

Silnik wysokoprężny i ręczna skrzynia biegów:

CO₂ = 0,108 m – 11,371

Silnik wysokoprężny i automatyczna skrzynia biegów:

CO₂ = 0,116 m – 6,432

gdzie: CO₂ oznacza łączną masę emisji CO₂ w g/km, „m” oznacza masę pojazdu gotowego do jazdy w kg, a „p” oznacza moc maksymalną silnika w kW.

Łączną masę CO₂ oblicza się do jednego miejsca po przecinku i zaokrągla do najbliższej liczby całkowitej w następujący sposób:

(i) jeżeli cyfra po przecinku jest mniejsza niż 5, liczbę zaokrągla się w dół;

(ii) jeżeli cyfra po przecinku jest równa co najmniej 5, liczbę zaokrągla się w górę;

c) Wzory do oszacowania zużycia paliwa są następujące:

CFC = CO₂ × k ^{– 1}

gdzie: CFC oznacza łączne zużycie paliwa w l/100 km, CO₂ oznacza łączną masę emisji CO₂ w g/km po zaokrągleniu zgodnie z zasadą określoną w uwadze w lit. b), a „k” oznacza współczynnik równy:

23,81 dla silników benzynowych;

26,49 dla silników wysokoprężnych.

Łączne zużycie paliwa oblicza się do dwóch miejsc po przecinku i zaokrągla w następujący sposób:

(i) jeżeli druga cyfra po przecinku jest mniejsza niż 5, liczbę zaokrągla się w dół;

(ii) jeżeli druga cyfra po przecinku jest równa co najmniej 5, liczbę zaokrągla się w górę.

CZĘŚĆ II

Wykaz regulaminów ONZ uznanych za alternatywne do dyrektyw lub rozporządzeń, o których mowa w części I

W przypadku gdy dokonuje się odniesienia do oddzielnej dyrektywy lub rozporządzenia wskazanych w tabeli w części I, homologacja udzielona na podstawie następujących regulaminów ONZ, do których Unia przystąpiła jako umawiająca się strona zrewidowanego porozumienia z 1958 r. na mocy decyzji 97/836/WE lub kolejnych decyzji Rady, o których mowa w art. 3 ust. 3 tej decyzji, uznawana jest za równoważną homologacji typu UE udzielanej na mocy oddzielnej dyrektywy lub rozporządzenia.

Każdą kolejną poprawkę regulaminów ONZ wymienionych w poniższej tabeli (¹) również uważa się za równoważną homologacji typu UE, z zastrzeżeniem decyzji, o której mowa w art. 4 ust. 2 decyzji 97/836/WE.

 

(¹) Odnośnie do późniejszych poprawek zob. dokument UNECE TRANS/WP.29/343.

CZĘŚĆ III

Wykaz aktów prawnych ustanawiających wymogi do celów homologacji typu UE pojazdów specjalnego

przeznaczenia

Dodatek 1

Samochody kempingowe, sanitarne i karawany

 

 

 

 

 

 

 

 

Dodatkowe wymogi dotyczące pojazdów sanitarnych

Przedział dla pacjentów w samochodach sanitarnych musi spełniać wymogi określone w normie EN 1789:2007 +A1: 2010 +A2:2014 „Pojazdy medyczne i ich wyposażenie – Sanitarne pojazdy drogowe” z wyjątkiem pkt 6.5 „Wykaz wyposażenia”. Należy dostarczyć dowód zgodności z tymi wymogami wraz ze sprawozdaniem z badań przeprowadzonych przez służbę techniczną. W przypadku gdy przewidziane jest miejsce na wózek inwalidzki, konieczne jest spełnienie określonych w dodatku 3 wymogów dotyczących systemu mocowania wózka inwalidzkiego oraz urządzeń przytrzymujących osobę na wózku.