Akty ujednolicone - rok 2007 nr 263 poz. 1

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 95,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (¹),

stanowiąc zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 251 Traktatu (²),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Dyrektywa Rady 70/156/EWG z dnia 6 lutego 1970 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do homologacji typu pojazdów silnikowych i ich przyczep (³) została kilka razy w znaczącym stopniu zmieniona. Ponieważ wprowadzane mają zostać kolejne zmiany, dla jasności powinno się sporządzić tekst przekształcony.

(2) W celu ustanowienia i zapewnienia funkcjonowania rynku wewnętrznego Wspólnoty właściwe jest zastąpienie systemów homologacji państw członkowskich wspólnotową procedurą homologacji opartą na zasadzie całkowitej harmonizacji.

(3) Wymagania techniczne mające zastosowanie do układów, części, oddzielnych zespołów technicznych i pojazdów silnikowych powinny być zharmonizowane i określone w aktach prawnych. Takie akty prawne powinny przedewszystkim zapewniać wysoki poziom bezpieczeństwa drogowego, ochrony zdrowia, ochrony środowiska, efektywności energetycznej i ochrony przed niedozwolonym użyciem.

(4) Dyrektywa Rady 92/53/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. zmieniająca dyrektywę 70/156/EWG w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do homologacji typu pojazdów silnikowych i ich przyczep (⁴) ograniczyła stosowanie wspólnotowej procedury homologacji typu całego pojazdu do pojazdów należących do kategorii M₁. W celu zakończenia procesu tworzenia rynku wewnętrznego i zapewnienia jego prawidłowego funkcjonowania zakres stosowania niniejszej dyrektywy powinien jednak obejmować wszystkie kategorie pojazdów, umożliwiając producentom, dzięki wspólnotowej homologacji typu, czerpanie korzyści płynących z rynku wewnętrznego.

(5) W celu umożliwienia producentom dostosowania się do nowych, zharmonizowanych procedur powinien zostać przewidziany dostatecznie długi okres dostosowawczy, po upływie którego wspólnotowa homologacja typu pojazdu stanie się obowiązkowa dla pojazdów należących do kategorii innych niż M₁ produkowanych w jednym etapie. Dla pojazdów należących do kategorii innych niż M₁, które wymagają homologacji wielostopniowej, wymagany jest dłuższy okres dostosowawczy, ponieważ procedura będzie obejmowała podmioty dokonujące zabudowy, które będą musiały zdobyć wystarczające doświadczenie w tej dziedzinie, tak aby niezbędne procedury mogły być prawidłowo wdrażane. Jednakże ze względu na znaczenie bezpieczeństwa pojazdów kategorii M₂ i M₃ konieczne jest, aby pojazdy te były zgodne z wymogami technicznymi zharmonizowanych dyrektyw w okresie przejściowym, gdy krajowa homologacja typu jest nadal ważna, w celu umożliwienia producentom uzyskania doświadczenia ze wspólnotową homologacją typu WE pojazdów.

(6) Producenci produkujący pojazdy w małych seriach byli dotychczas częściowo wykluczeni z korzyści płynących z rynku wewnętrznego. Z doświadczenia wynika, że pełne włączenie pojazdów produkowanych w małych seriach, począwszy od kategorii M₁, we wspólnotowy system homologacji typu pojazdu przyczyniłoby się do znaczącej poprawy bezpieczeństwa drogowego i ochrony środowiska.

(7) Aby zapobiec nieprawidłowościom, stosowanie uproszczonej procedury w przypadku pojazdów produkowanych w małych seriach powinno dotyczyć bardzo ograniczonej produkcji; niezbędne jest zatem bardziej precyzyjne zdefiniowanie pojęcia małych serii przez podanie liczby produkowanych pojazdów.

(8) Należy określić środki umożliwiające homologację pojazdów w indywidualnych przypadkach, tak aby zezwolić na wystarczającą elastyczność w przypadku wielostopniowego systemu homologacji; zanim jednak przyjęte zostaną zharmonizowane, szczególne przepisy wspólnotowe, państwa członkowskie powinny mieć możliwość udzielania dopuszczeń indywidualnych zgodnie ze swoimi przepisami krajowymi.

(9) Zanim stosowana będzie wspólnotowa procedura homologacji typu pojazdu należącego do kategorii innej niż M₁, państwa członkowskie powinny mieć nadal możliwość udzielania homologacji typu pojazdów na podstawie przepisów krajowych oraz powinny zostać przyjęte odpowiednie przepisy przejściowe.

(10) Środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy powinny być przyjmowane zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (⁵).

(11) Decyzją Rady 97/836/WE (⁶) Wspólnota przystąpiła do Porozumienia Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych, dotyczącego przyjęcia jednolitych wymagań technicznych dla pojazdów kołowych, wyposażenia i części, które mogą być stosowane w tych pojazdach, oraz wzajemnego uznawania homologacji udzielonych na podstawie tych wymagań („zrewidowane porozumienie z 1958 r.”).

Do wspólnotowej procedury homologacji typu należy w konsekwencji włączyć regulaminy Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych (EKG ONZ), do których przystępuje Wspólnota zgodnie z tą decyzją, a także poprawki do regulaminów EKG ONZ, do których Wspólnota już przystąpiła, jako wymagania dotyczące homologacji typu WE pojazdów lub jako przepisy alternatywne wobec obowiązującego prawa wspólnotowego. W szczególności, jeśli Wspólnota postanawia na mocy decyzji Rady, że regulamin EKG ONZ staje się częścią procedury homologacji typu WE pojazdu i zastępuje istniejące przepisy wspólnotowe, Komisja powinna być uprawniona do odpowiedniego dostosowania niniejszej dyrektywy. Ponieważ środki te mają zakres ogólny, a ich celem jest zmiana innych niż istotne elementów niniejszej dyrektywy lub dodanie do niej nowych, innych niż istotne elementów, powinny one być przyjmowane zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, określoną w art. 5a decyzji 1999/468/WE.

(12) Z myślą o lepszym stanowieniu prawa i jego uproszczeniu, a także w celu uniknięcia konieczności nieustannego aktualizowania istniejącego prawodawstwa wspólnotowego dotyczącego kwestii specyfikacji technicznych, należy umożliwić zawarcie w niniejszej dyrektywie lub w oddzielnych dyrektywach i rozporządzeniach odniesień do istniejących norm i regulacji międzynarodowych bez ich powtarzania we wspólnotowych ramach prawnych.

(13) Aby zapewnić poprawną realizację i prawidłowe funkcjonowanie procedury monitorowania zgodności produkcji, która jest jedną z podstaw wspólnotowego systemu homologacji typu, producenci powinni być regularnie kontrolowani przez właściwy organ lub odpowiednio wykwalifikowaną służbę techniczną wyznaczoną do tego celu.

(14) Głównym celem przepisów w zakresie homologacji pojazdów jest zagwarantowanie, aby nowe pojazdy, części i oddzielne zespoły techniczne wprowadzone do obrotu zapewniały wysoki poziom bezpieczeństwa i ochrony środowiska. Osiągnięcie tego celu nie powinino być utrudniane przez montaż pewnych części lub wyposażenia po wprowadzeniu pojazdów na rynek lub po ich dopuszczeniu do ruchu. Należy zatem przyjąć odpowiednie środki w celu zapewnienia, że części lub wyposażenie, które mogą być zamontowane w pojazdach i które mogą znacznie zakłócić funkcjonowanie układów istotnych ze względu na bezpieczeństwo lub ochronę środowiska, podlegają kontroli przez organ udzielający homologacji, zanim zostaną wprowadzone do sprzedaży. Środki te powinny obejmować przepisy techniczne dotyczące wymagań, które te części lub wyposażenie muszą spełniać.

(15) Środki te powinny mieć zastosowanie jedynie do ograniczonej liczby części lub wyposażenia. Wykaz takich części lub wyposażenia, a także dalszych wymagań, powinien zostać określony po konsultacji z zainteresowanymi stronami. Przy określaniu tego wykazu Komisja konsultuje się z zainteresowanymi stronami w oparciu o sprawozdanie i dąży do sprawiedliwej równowagi między wymogami związanymi z poprawą bezpieczeństwa drogowego a ochroną środowiska, a także interesami konsumentów, producentów i dystrybutorów, nie naruszając zasad konkurencji na rynku części zamiennych i wyposażenia.

(16) Wykaz części i wyposażenia, istotnych układów, których to dotyczy, jak również środków służących testowaniu i wprowadzaniu w życie powinien zostać określony zgodnie z decyzją 1999/468/WE. Ponieważ środki te mają zakres ogólny, a ich celem jest zmiana innych niż istotne elementów niniejszej dyrektywy lub dodanie do niej nowych, innych niż istotne elementów, powinny one być przyjmowane zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, określoną w art. 5a tej decyzji.

(17) Niniejsza dyrektywa zawiera zestaw szczególnych wymagań bezpieczeństwa w rozumieniu art. 1 ust. 2 dyrektywy 2001/95/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 grudnia 2001 r. w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów (⁷), określającej szczególne wymagania dotyczące ochrony zdrowia i bezpieczeństwa konsumentów. Istotne jest w związku z tym przyjęcie przepisów w celu zapewnienia, aby w przypadku gdy pojazd stanowiłby poważne zagrożenie dla konsumentów w związku ze stosowaniem niniejszej dyrektywy lub aktów prawnych wymienionych w załączniku IV, producent przyjął skuteczne środki zaradcze, w tym akcje serwisowe. Organy udzielające homologacji powinny zatem być w stanie ocenić, czy proponowane środki są wystarczające, czy nie.

(18) Producenci powinni dostarczać właścicielom pojazdów odpowiednich informacji, aby zapobiec niewłaściwemu użyciu urządzeń bezpieczeństwa. Właściwe jest zawarcie przepisów w tym zakresie w niniejszej dyrektywie.

(19) Istotne jest, aby producenci wyposażenia mieli dostęp do pewnych informacji, które można uzyskać tylko od producenta pojazdu, to znaczy informacji technicznych, w tym rysunków, wymaganych do opracowania produktów dla rynku części zamiennych i wyposażenia.

(20) Równie ważne jest, aby producenci zapewnili niezależnym podmiotom łatwy dostęp do informacji w celu zapewnienia pełnej konkurencji na rynku w zakresie naprawy i konserwacji pojazdów. Te wymagania w zakresie udostępniania informacji zostały już włączone do prawodawstwa wspólnotowego, w szczególności w rozporządzeniu (WE) nr 715/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie homologacji typu pojazdów silnikowych w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń z lekkich pojazdów pasażerskich i użytkowych (Euro 5 i 6) oraz w sprawie dostępu do informacji dotyczących naprawy i konserwacji pojazdów (⁸), przy czym Komisja, nie później niż w cztery lata po wejściu w życie tego rozporządzenia, przedstawi sprawozdanie skuteczności systemu dostępu do informacji dotyczących naprawy i konserwacji pojazdów oraz rozważy, czy zasadne byłoby skonsolidowanie wszystkich przepisów regulujących dostęp do tych informacji w ramach zmienionej dyrektywy ramowej w sprawie homologacji typu pojazdów.

(21) Mając na celu uproszczenie i przyspieszenie procedury, środki wdrażające oddzielne dyrektywy lub rozporządzenia, jak również środki dostosowujące załączniki do niniejszej dyrektywy i oddzielnych dyrektyw lub rozporządzeń, w szczególności dostosowujące do rozwoju wiedzy naukowej i technicznej, powinny być przyjmowane zgodnie z decyzją 1999/468/WE. Ponieważ środki te mają zakres ogólny, a ich celem jest zmiana innych niż istotne elementów niniejszej dyrektywy, oddzielnych dyrektyw lub rozporządzeń lub dodanie do nich nowych, innych niż istotne elementów, powinny one być przyjmowane zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, określoną w art. 5a tej decyzji. Procedura ta powinna mieć też zastosowanie w przypadku dostosowań koniecznych do homologacji typu pojazdów przeznaczonych dla osób niepełnosprawnych.

(22) Z doświadczenia wynika, że w przypadku stwierdzenia braków w istniejących przepisach odpowiednie środki muszą w niektórych przypadkach zostać przyjęte niezwłocznie, w celu zapewnienia użytkownikom dróg lepszej ochrony. W takich pilnych przypadkach konieczne zmiany do oddzielnych dyrektyw i rozporządzeń powinny być przyjmowane zgodnie z decyzją 1999/468/WE. Ponieważ środki te mają zakres ogólny, a ich celem jest zmiana innych niż istotne elementów oddzielnych dyrektyw lub rozporządzeń lub dodanie do nich nowych, innych niż istotne elementów, powinny one być przyjmowane zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, określoną w art. 5a tej decyzji.

(23) Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, mianowicie zakończenie procesu tworzenia rynku wewnętrznego przez wprowadzenie obowiązkowego systemu wspólnotowej homologacji typu dla wszystkich kategorii pojazdów, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast z uwagi na rozmiary lub skutki proponowanych działań możliwe jest lepsze osiągnięcie tego celu na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(24) Obowiązek transponowania niniejszej dyrektywy do prawa krajowego powinien ograniczyć się tylko do przepisów, które stanowią istotną zmianę w stosunku do poprzednich dyrektyw. Obowiązek transponowania przepisów, które nie zostały zmienione, wynika z poprzednich dyrektyw.

(25) Zgodnie z ust. 34 Porozumienia międzyinstytucjonalne-go w sprawie lepszego stanowienia prawa (⁹) państwa członkowskie są zachęcane do sporządzania, dla ich własnych celów i w interesie Wspólnoty, własnych tabel, które w możliwie najszerszym zakresie odzwierciedlą zbieżność pomiędzy niniejszą dyrektywą a środkami transpozycji, oraz do ich upowszechniania.

(26) Niniejsza dyrektywa powinna pozostawać bez uszczerbku dla obowiązków państw członkowskich dotyczących terminów transponowania do prawa krajowego i stosowania dyrektyw wymienionych w załączniku XX część B.

(27) Wymogi niniejszej dyrektywy są zgodne z zasadami określonymi w „Planie działania na rzecz uproszczenia i poprawy otoczenia regulacyjnego”.

(28) Szczególnie istotne jest, aby przyszłe środki, proponowane w oparciu o niniejszą dyrektywę, lub procedury, które mają zostać wdrożone podczas jej stosowania, były zgodne z zasadami, które zostały ponownie sformułowane w komunikacie Komisji zatytułowanym „Ramy prawne podstawą dla zwiększania konkurencyjności przemysłu motoryzacyjnego w XXI w.”,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

ROZDZIAŁ I

PRZEPISY OGÓLNE

Artykuł 1

Przedmiot

Niniejsza dyrektywa ustanawia zharmonizowane ramy zawierające przepisy administracyjne i ogólne wymagania techniczne homologacji wszystkich nowych pojazdów objętych jej zakresem zastosowania oraz układów, części i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów, mając na uwadze uproszczenie ich rejestracji, sprzedaży i dopuszczenia do ruchu na obszarze Wspólnoty.

Niniejsza dyrektywa ustanawia również przepisy dotyczące sprzedaży i dopuszczania do stosowania części i wyposażenia przeznaczonego do pojazdów, w odniesieniu do których udzielono homologacji zgodnie z niniejszą dyrektywą.

Szczególne wymagania techniczne dotyczące budowy i działania pojazdów określa się, stosując niniejszą dyrektywę, w aktach prawnych, których wyczerpujący wykaz znajduje się w załączniku IV.

Artykuł 2

Zakres

1. Niniejszą dyrektywę stosuje się do homologacji typu pojazdów drogowych zaprojektowanych i zbudowanych w jednym lub kilku etapach, oraz układów, części i oddzielnych zespołów technicznych zaprojektowanych i zbudowanych dla takich pojazdów.

Niniejszą dyrektywę stosuje się również do dopuszczenia indywidualnego takich pojazdów.

Niniejszą dyrektywę stosuje się również do części i wyposażenia przeznaczonego do pojazdów objętych niniejszą dyrektywą.

2. Niniejszej dyrektywy nie stosuje się do homologacji typu lub dopuszczenia indywidualnego następujących pojazdów:

a) ciągników rolniczych lub leśnych określonych w dyrektywie 2003/37/WE Parlamentu Europejskiego i Rady dnia 26 maja 2003 r. w sprawie homologacji typu ciągników rolniczych lub leśnych, ich przyczep i wymiennych holowanych maszyn, łącznie z ich układami, częściami i oddzielnymi zespołami technicznymi (¹⁰), oraz przyczep zaprojektowanych i skonstruowanych tak, aby mogły być przez nie ciągnięte;

b) pojazdów czterokołowych określonych w dyrektywie 2002/24/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 marca 2002 r. w sprawie homologacji typu dwu- lub trzykołowych pojazdów mechanicznych (¹¹);

c) pojazdów szynowych.

3. Homologacja typu lub dopuszczenie indywidualne na mocy niniejszej dyrektywy jest fakultatywna w przypadku następujących pojazdów:

a) pojazdów zaprojektowanych i zbudowanych do użytku przede wszystkim na placach budowy lub w kamieniołomach, w obiektach portowych lub w portach lotniczych;

b) pojazdów zaprojektowanych i zbudowanych do użytku sił zbrojnych, obrony cywilnej, straży pożarnej oraz służb odpowiedzialnych za utrzymanie porządku publicznego; oraz

c) maszyn samobieżnych;

w zakresie w jakim pojazdy te spełniają wymagania niniejszej dyrektywy. Tego rodzaju dopuszczenia fakultatywne pozostają bez uszczerbku dla stosowania dyrektywy 2006/42/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie maszyn (¹²).

4. Dopuszczenie indywidualne na mocy niniejszej dyrektywy jest fakultatywna w przypadku następujących pojazdów:

a) pojazdów przeznaczonych wyłącznie do wyścigów drogowych;

b) prototypów pojazdów używanych na drodze na odpowiedzialność producenta w celu przeprowadzenia konkretnego programu testowego, pod warunkiem że zostały one specjalnie zaprojektowane i zbudowane do tego celu.

Artykuł 3

Definicje

Na użytek niniejszej dyrektywy i aktów prawnych wymienionych w załączniku IV, chyba że w tych aktach prawnych podano inaczej:

1) „akt prawny” oznacza oddzielną dyrektywę lub rozporządzenie, lub regulamin EKG ONZ załączony do zrewidowanego porozumienia z 1958 r.;

2) „oddzielna dyrektywa lub rozporządzenie” oznacza dyrektywę lub rozporządzenie wymienione w załączniku IV, część I niniejszej dyrektywy. Określenie to obejmuje również przepisy wykonawcze wydane na ich podstawie;

3) „homologacja typu” oznacza procedurę, w wyniku której państwo członkowskie zaświadcza, że typ pojazdu, układu, części lub oddzielnego zespołu technicznego jest zgodny z odpowiednimi przepisami administracyjnymi i wymaganiami technicznymi;

4) „krajowa homologacja typu” oznacza procedurę homologacji typu ustanowioną prawem krajowym danego państwa członkowskiego; ważność takiej homologacji jest ograniczona do terytorium tego państwa członkowskiego;

5) „homologacja typu WE” oznacza procedurę, w wyniku której państwo członkowskie zaświadcza, że typ pojazdu, układu, części lub oddzielnego zespołu technicznego jest zgodny z odpowiednimi przepisami administracyjnymi i wymaganiami technicznymi niniejszej dyrektywy i aktów prawnych wymienionych w załącznikach IV lub XI;

6) „dopuszczenie indywidualne” oznacza procedurę, w wyniku której państwo członkowskie zaświadcza, że konkretny pojazd, niezależnie od tego, czy jest on jedynym egzemplarzem, czy nie, jest zgodny z odpowiednimi przepisami administracyjnymi i wymaganiami technicznymi;

7) „homologacja wielostopniowa” oznacza procedurę, w wyniku której jedno lub więcej państw członkowskich zaświadcza, że w zależności od stanu kompletacji, niekompletny lub skompletowany typ pojazdu jest zgodny z odpowiednimi przepisami administracyjnymi i wymaganiami technicznymi niniejszej dyrektywy;

8) „homologacja typu krok po kroku” oznacza procedurę homologacji pojazdu, którą stanowi zbieranie krok po kroku całego zestawu świadectw homologacji typu WE układów, części i oddzielnych zespołów technicznych związanych z pojazdem, co prowadzi w ostatnim etapie do homologacji całego pojazdu;

9) „jednostopniowa homologacja typu” oznacza procedurę, którą stanowi homologacja pojazdu jako całości poprzez pojedyncze działanie;

10) „mieszana homologacja typu” oznacza procedurę homologacji typu krok po kroku, podczas której w ostatnim etapie homologacji całego pojazdu uzyskano homologację jednego lub więcej układów, przy czym świadectwo homologacji typu WE dla tych układów nie było konieczne;

11) „pojazd silnikowy” oznacza napędzany mechanicznie pojazd, który porusza się dzięki własnemu napędowi, mający co najmniej cztery koła, kompletny, skompletowany lub niekompletny, osiągający maksymalną prędkość przekraczającą 25 km/h;

12) „przyczepa” oznacza każdy pojazd na kołach niemający własnego napędu, zaprojektowany i skonstruowany tak, aby mógł być ciągnięty przez pojazd silnikowy;

13) „pojazd” oznacza każdy pojazd silnikowy lub jego przyczepę, jak określono w pkt 11 i 12;

14) „hybrydowy pojazd silnikowy” oznacza pojazd napędzany przez co najmniej dwa różne przetworniki energii i dwa różne zbiorniki energii (w pojeździe);

15) „hybrydowy pojazd elektryczny” oznacza hybrydowy pojazd, który do celów mechanicznego napędzania pobiera energię z obu następujących źródeł energii znajdujących się w pojeździe:

- zużywalnego paliwa,

- urządzenia do przechowywania energii/energii elektrycznej (akumulator, kondensator, koło zamachowe/generator itd.);

16) „maszyna samobieżna” oznacza każdy pojazd z własnym napędem, który został zaprojektowany i zbudowany tak, że ze względu na swoją budowę nie jest przeznaczony do przewozu pasażerów ani towarów. Maszyny zamocowane na podwoziu pojazdu silnikowego nie są uznawane za maszyny samobieżne;

17) „typ pojazdu” oznacza pojazdy należące do konkretnej kategorii, które nie różnią się od siebie przynajmniej pod względem istotnych cech wymienionych w załączniku II sekcji B. Typ pojazdu może zawierać warianty i wersje określone w załączniku II sekcji B;

18) „pojazd podstawowy” oznacza każdy pojazd, który jest używany w początkowym etapie procesu wielostopniowej homologacji typu;

19) „pojazd niekompletny” oznacza każdy pojazd, który w celu spełnienia odpowiednich wymagań technicznych niniejszej dyrektywy wymaga kompletacji w przynajmniej jednym dalszym etapie;

20) „pojazd skompletowany” oznacza pojazd, który w rezultacie procesu wielostopniowej homologacji typu spełnia odpowiednie wymagania techniczne niniejszej dyrektywy;

21) „pojazd kompletny” oznacza każdy pojazd, który nie musi być skompletowany w celu spełnienia odpowiednich wymagań technicznych niniejszej dyrektywy;

22) „pojazd z końcowej partii produkcji” oznacza każdy pojazd będący częścią zapasów, który nie może być zarejestrowany, sprzedany lub dopuszczony do ruchu z powodu wejścia w życie nowych wymagań technicznych, których nie obejmowała jego homologacja;

23) „układ” oznacza zbiór urządzeń połączonych w celu pełnienia jednej lub kilku konkretnych funkcji w pojeździe i który podlega wymaganiom zawartym w jakimkolwiek akcie prawnym;

24) „część” oznacza urządzenie podlegające wymaganiom aktu prawnego, przewidziane jako część pojazdu, które może uzyskać homologację typu niezależnie od pojazdu, jeżeli akt prawny wyraźnie to przewiduje;

25) „oddzielny zespół techniczny” oznacza urządzenie podlegające wymaganiom aktu prawnego, przewidziane jako część pojazdu, które może uzyskać homologację typu oddzielnie, jednak tylko w związku z jednym lub kilkoma określonymi typami pojazdów, jeżeli akt prawny wyraźnie to przewiduje;

26) „oryginalne części lub wyposażenie” oznaczają części lub wyposażenie, które wyprodukowano zgodnie ze specyfikacjami i normami produkcyjnymi przewidzianymi przez producenta pojazdów dla produkcji części lub wyposażenia zespołu pojazdu, którego to dotyczy. Obejmuje to części i wyposażenie, które wyprodukowano na tej samej linii produkcyjnej, co te części i wyposażenie. Zakłada się, chyba że wykazano coś przeciwnego, że części są oryginalnymi częściami, jeśli producent części zaświadczy, że części te odpowiadają jakością częściom używanym do montażu pojazdu, którego to dotyczy, i zostały wyprodukowane zgodnie ze specyfikacjami i normami produkcyjnymi producenta pojazdu;

27) „producent” oznacza osobę lub jednostkę, która jest odpowiedzialna wobec organu udzielającego homologacji za wszystkie aspekty procesu homologacji typu lub udzielenia zezwolenia oraz za zapewnienie zgodności produkcji. Nie jest istotne, czy osoba lub jednostka bezpośrednio uczestniczy we wszystkich etapach wytwarzania pojazdu, układu, części lub oddzielnego zespołu technicznego podlegającego procesowi homologacji;

28) „przedstawiciel producenta” oznacza osobę fizyczną lub prawną ustanowioną we Wspólnocie, która została odpowiednio wyznaczona przez producenta do reprezentowania go przed organem udzielającym homologacji oraz do działania w jego imieniu w sprawach objętych niniejszą dyrektywą; w przypadku odniesień do pojęcia „producent” rozumie się przez to producenta lub jego przedstawiciela;

29) „organ udzielający homologacji” oznacza organ państwa członkowskiego, do kompetencji którego należą wszystkie aspekty homologacji typu pojazdu, układu, części lub oddzielnego zespołu technicznego, lub dopuszczenia indywidualnego pojazdu, właściwy w sprawach wydawania zezwolenia, wydawania i, w odpowiednim przypadku, cofania świadectw homologacji, oraz działający jako punkt kontaktowy dla organów udzielających homologacji z innych państw członkowskich; właściwy do wyznaczenia służb technicznych i zapewniania, że producent spełnia zobowiązania dotyczące zgodności produkcji;

30) „właściwy organ” w art. 42 oznacza organ udzielający homologacji, organ wyznaczony lub organ akredytacyjny działający odpowiednio w ich imieniu;

31) „służba techniczna” oznacza organizację lub jednostkę wyznaczoną przez organ udzielający homologacji państwa członkowskiego jako laboratorium badawcze w celu prowadzenia badań lub jako jednostkę oceniającą zgodność w celu przeprowadzania oceny początkowej i innych badań lub kontroli w imieniu organu udzielającego homologacji; organ udzielający homologacji może również sam pełnić te funkcje;

32) „wirtualna metoda testowania” oznacza symulacje komputerowe, w tym obliczenia dowodzące, że pojazd, układ, część lub oddzielny zespół techniczny spełnia wymagania techniczne aktu prawnego. Do celów testowania metoda wirtualna nie wymaga użycia fizycznego pojazdu, układu, części lub oddzielnego zespołu technicznego;

33) „świadectwo homologacji typu” oznacza dokument, w którym organ udzielający homologacji oficjalnie zaświadcza, że homologowano typ pojazdu, układu, części lub oddzielnego zespołu technicznego;

34) „świadectwo homologacji typu WE” oznacza świadectwo określone w załączniku VI lub w odpowiadającym mu załączniku do oddzielnej dyrektywy lub rozporządzenia, przy czym formularz informacyjny zawarty w odpowiednim załączniku do jednego z regulaminów EKG ONZ wymienionych w wykazie w części I lub II załącznika IV do niniejszej dyrektywy uznawany jest za równoważny;

35) „świadectwo dopuszczenia indywidualnego” oznacza dokument, w którym organ udzielający homologacji zaświadcza, że homologowano konkretny pojazd;

36) „świadectwo zgodności” oznacza dokument określony w załączniku IX, wydany przez producenta i zaświadczający, że pojazd należący do serii typu homologowanego zgodnie z niniejszą dyrektywą, w momencie wyprodukowania jest zgodny ze wszystkimi aktami prawnymi;

37) „dokument informacyjny” oznacza dokument określony w załączniku I lub III, lub w odpowiadającym im załączniku do oddzielnej dyrektywy lub rozporządzenia, wskazujący informacje, które mają być dostarczone przez wnioskodawcę; możliwe jest dostarczenie dokumentu informacyjnego w formie elektronicznej;

38) „folder informacyjny” oznacza pełny folder, w tym dokument informacyjny, plik, dane, rysunki, fotografie itd., dostarczone przez wnioskodawcę; możliwe jest dostarczenie folderu informacyjnego w formie elektronicznej;

39) „pakiet informacyjny” oznacza folder informacyjny wraz ze sprawozdaniami z badań lub innymi dokumentami dodanymi przez służby techniczne lub organ udzielający homologacji do folderu informacyjnego w ramach wykonywania ich funkcji; możliwe jest dostarczenie pakietu informacyjnego w formie elektronicznej;

40) „spis treści pakietu informacyjnego” oznacza dokument wymieniający zawartość pakietu informacyjnego, odpowiednio ponumerowaną lub w inny sposób oznakowaną w celu jednoznacznego zidentyfikowania wszystkich stron; format tego dokumentu powinien przedstawiać zestawienie kolejnych etapów przeprowadzania homologacji typu WE, w szczególności daty poprawek i aktualizacji.

ROZDZIAŁ II

OBOWIĄZKI OGÓLNE

Artykuł 4

Obowiązki państw członkowskich

1. Państwa członkowskie zapewniają, aby producenci wnioskujący o udzielenie homologacji wypełniali swoje obowiązki wynikające z niniejszej dyrektywy.

2. Państwa członkowskie udzielają homologacji tylko takim pojazdom, częściom, układom lub oddzielnym zespołom technicznym, które spełniają wymagania niniejszej dyrektywy.

3. Państwa członkowskie rejestrują lub zezwalają na sprzedaż lub dopuszczenie do ruchu tylko takich pojazdów, części i oddzielnych zespołów technicznych, które spełniają wymagania niniejszej dyrektywy.

Państwa członkowskie nie zabraniają, nie ograniczają ani nie utrudniają rejestracji, sprzedaży, dopuszczenia do korzystania lub użycia na drogach pojazdów, części lub oddzielnych zespołów technicznych z powodów związanych z aspektami ich budowy i funkcjonowania objętych niniejszą dyrektywą, jeśli spełniają one jej wymagania.

4. Państwa członkowskie powołują lub wyznaczają organy właściwe w sprawach dotyczących homologacji i notyfikują Komisji takie powołanie lub wyznaczenie zgodnie z art. 43.

Akt notyfikacji dotyczący organów udzielających homologacji zawiera nazwę, adres, w tym adres elektroniczny, oraz zakresy odpowiedzialności.

Artykuł 5

Obowiązki producentów

1. Producent jest odpowiedzialny przed organem udzielającym homologacji za wszystkie aspekty procesu homologacji i za zapewnienie zgodności produkcji, niezależnie od tego, czy bezpośrednio uczestniczy on we wszystkich etapach wytwarzania pojazdu, układu, części lub oddzielnego zespołu technicznego.

2. W przypadku homologacji wielostopniowej każdy producent jest odpowiedzialny za homologację i zgodność produkcji układów, części i oddzielnych zespołów technicznych dodanych na etapie dokonywanej przez niego kompletacji pojazdu.

Producent zmieniający części lub układy, które zostały homologowane na wcześniejszych etapach, jest odpowiedzialny za homologację i zgodność produkcji tych części i układów.

3. Do celów niniejszej dyrektywy producent ustanowiony poza Wspólnotą wyznacza przedstawiciela ustanowionego we Wspólnocie do reprezentowania go przed organem udzielającym homologacji.

ROZDZIAŁ III

PROCEDURY HOMOLOGACJI TYPU WE

Artykuł 6

Procedury postępowania w przypadku homologacji typu WE pojazdów

1. Producent może wybrać jedną z następujących procedur:

a) homologację typu krok po kroku;

b) jednostopniową homologację typu;

c) mieszaną homologację typu.

2. Wniosek o udzielenie homologacji typu krok po kroku składa się z folderu informacyjnego zawierającego informacje wymagane zgodnie z załącznikiem III i kompletnego zestawu świadectw homologacji typu wymaganych zgodnie z każdym mającym zastosowanie aktem prawnym wymienionym w załączniku IV lub w załączniku XI. W przypadku homologacji typu układu lub oddzielnego zespołu technicznego, zgodnie z obowiązującymi aktami prawnymi, organ udzielający homologacji ma dostęp do pakietu informacyjnego, dopóki nie zostanie udzielona homologacja lub nie zostanie wydana odmowa jej udzielenia.

3. Wniosek o udzielenie jednostopniowej homologacji typu składa się z folderu informacyjnego zawierającego odpowiednie informacje wymagane zgodnie z załącznikiem I, w związku z aktami prawnymi wymienionymi w załączniku IV lub w załączniku XI oraz, w odpowiednich przypadkach, w części II załącznika III.

4. W przypadku procedury mieszanej homologacji typu organ udzielający homologacji może zwolnić producenta z obowiązku sporządzania jednego lub kilku świadectw homologacji typu WE układów, pod warunkiem że do folderu informacyjnego zostały dołączone określone w załączniku I szczegółowe dane, wymagane do homologacji tych układów podczas fazy homologacji pojazdu, w którym to przypadku każde świadectwo homologacji typu WE, z którego organ zrezygnował, zastępuje się sprawozdaniem z badań.

5. Bez uszczerbku dla ust. 2, 3 i 4 do celów homologacji wielostopniowej dostarcza się następujących informacji:

a) w pierwszym etapie te części folderu informacyjnego i świadectw homologacji typu WE wymagane dla pojazdu kompletnego, które są istotne dla stanu kompletacji pojazdu podstawowego;

b) w etapie drugim i kolejnych te części folderu informacyjnego i świadectw homologacji typu WE, które odpowiadają bieżącemu stanowi wytworzenia, wraz z kopią świadectwa homologacji typu WE pojazdu wydanego w poprzednim etapie wytworzenia; ponadto producent dostarcza szczegółowe dane dotyczące zmian i uzupełnień dokonanych przez niego w pojeździe.

Informacje wymienione w lit. a) i b) mogą zostać dostarczone zgodnie z procedurą mieszaną homologacji typu określoną w ust. 4.

6. Producent składa wniosek do organu udzielającego homologacji. Dla konkretnego typu pojazdu można złożyć tylko jeden wniosek i tylko w jednym państwie członkowskim.

Dla każdego typu podlegającego homologacji składany jest odrębny wniosek.

7. Organ udzielający homologacji może, podając uzasadnienie, wezwać producenta do dostarczenia wszelkich dodatkowych informacji niezbędnych do podjęcia decyzji w sprawie wymaganych badań lub do uproszczenia ich przeprowadzania.

8. Producent udostępnia organowi udzielającemu homologacji tyle pojazdów, ile jest konieczne do umożliwienia satysfakcjonującego przeprowadzenia procedury homologacji typu.

Artykuł 7

Procedury postępowania w przypadku homologacji typu WE układów, części lub oddzielnych zespołów technicznych

1. Producent składa wniosek do organu udzielającego homologacji. W odniesieniu do konkretnego typu układu, części lub oddzielnego zespołu technicznego można złożyć tylko jeden wniosek i tylko w jednym państwie członkowskim. Dla każdego typu podlegającego homologacji składany jest odrębny wniosek.

2. Do wniosku dołącza się folder informacyjny, którego zawartość określona jest w oddzielnych dyrektywach lub rozporządzeniach.

3. Organ udzielający homologacji może, podając uzasadnienie, wezwać producenta do dostarczenia wszelkich dodatkowych informacji niezbędnych do podjęcia decyzji w sprawie wymaganych badań lub do uproszczenia ich przeprowadzania.

4. Producent udostępnia organowi udzielającemu homologacji tyle pojazdów, części lub oddzielnych zespołów technicznych, ile zgodnie z odpowiednimi oddzielnymi dyrektywami lub rozporządzeniami jest koniecznych do przeprowadzenia wymaganych badań.

ROZDZIAŁ IV

PRZEBIEG PROCEDUR HOMOLOGACJI TYPU WE

Artykuł 8

Przepisy ogólne

1. Państwa członkowskie nie mogą udzielać homologacji typu WE bez uprzedniego sprawdzenia, czy odpowiednio i w sposób satysfakcjonujący przeprowadzono procedury, o których mowa w art. 12.

2. Państwa członkowskie udzielają homologacji typu WE zgodnie z art. 9 i 10.

3. Państwo członkowskie może odmówić udzielenia homologacji typu WE, jeśli stwierdzi, że typ pojazdu, układu, części lub oddzielnego zespołu technicznego stanowi poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa drogowego lub poważnie szkodzi środowisku naturalnemu lub zdrowiu publicznemu, nawet jeśli jest zgodny z wymaganymi przepisami. W tym przypadku przesyła natychmiast innym państwom członkowskim i Komisji szczegółową dokumentację wyjaśniającą powody swojej decyzji i zawierającą dowody potwierdzające jego ustalenia.

4. Świadectwa homologacji typu WE są ponumerowane zgodnie z metodą określoną w załączniku VII.

5. Organ udzielający homologacji wysyła w terminie 20 dni roboczych do organów udzielających homologacji w innych państwach członkowskich kopię świadectwa homologacji typu WE pojazdu wraz z załącznikami, dla każdego typu pojazdu, któremu udzielił homologacji. Wydruk można zastąpić plikiem elektronicznym.

6. Organ udzielający homologacji informuje niezwłocznie organy udzielające homologacji innych państw członkowskich o każdej odmowie lub cofnięciu homologacji pojazdu, uzasadniając swoją decyzję.

7. Organ udzielający homologacji wysyła co trzy miesiące do organów udzielających homologacji w innych państwach członkowskich wykaz homologacji typu WE układu, części lub oddzielnego zespołu technicznego, których udzielił, które zmienił, których udzielenia odmówił lub które cofnął w poprzedzającym okresie. Wykaz zawiera szczegółowe dane określone w załączniku XIV.

8. Na prośbę innego państwa członkowskiego państwo członkowskie, które udzieliło homologacji typu WE, wysyła w terminie 20 dni roboczych od otrzymania tej prośby kopię danego świadectwa homologacji typu WE wraz z załącznikami. Wydruk można zastąpić plikiem elektronicznym.

Artykuł 9

Szczególne przepisy dotyczące pojazdów

1. Państwa członkowskie udzielają homologacji typu WE w odniesieniu do:

a) typu pojazdu, który odpowiada szczegółowym danym zawartym w folderze informacyjnym i który spełnia wymagania techniczne określone w odpowiednich aktach prawnych, wymienionych w załączniku IV;

b) typu pojazdu specjalnego, który odpowiada szczegółowym danym zawartym w folderze informacyjnym i który spełnia wymagania techniczne określone w odpowiednich aktach prawnych, wymienionych w załączniku XI.

Zastosowanie mają procedury określone w załączniku V.

2. Państwa członkowskie udzielają wielostopniowej homologacji typu w odniesieniu do typów pojazdu niekompletnego lub skompletowanego, który odpowiada szczegółowym danym zawartym w folderze informacyjnym i który spełnia wymagania techniczne określone w odpowiednich aktach prawnych, wymienionych w załączniku IV lub w załączniku XI, biorąc pod uwagę stan kompletacji pojazdu.

Wielostopniowa homologacja typu ma zastosowanie również w przypadku nowych pojazdów przerabianych lub modyfikowanych przez innego producenta.

Zastosowanie mają procedury określone w załączniku XVII.

3. W odniesieniu do każdego typu pojazdu organ udzielający homologacji:

a) uzupełnia wszystkie odpowiednie sekcje świadectwa homologacji typu WE, w tym dołączony do niego arkusz wyników badań, zgodnie ze wzorem określonym w załączniku VIII;

b) sporządza lub weryfikuje spis treści pakietu informacyjnego;

c) niezwłocznie wydaje wnioskodawcy kompletne świadectwo wraz z załącznikami.

4. W przypadku ograniczenia ważności świadectwa homologacji typu WE lub wyłączenia wymagań określonych przepisów aktów prawnych zgodnie z art. 20 lub 22 lub załącznikiem XI, w świadectwie homologacji typu WE określa się te ograniczenia lub wyłączenia.

5. Jeżeli szczegółowe dane w folderze informacyjnym określają przepisy dotyczące pojazdów specjalnych, określone w załączniku IX, informację o tych przepisach umieszcza się w świadectwie homologacji typu WE.

6. W przypadku wyboru przez producenta procedury mieszanej homologacji typu, organ udzielający homologacji uzupełnia w części III dokumentu informacyjnego, którego wzór zawarty jest w załączniku III, odniesienia do sprawozdań z określonych przez akty prawne badań, dla których nie jest dostępne świadectwo homologacji typu WE.

7. W przypadku wyboru przez producenta procedury jednostopniowej homologacji typu organ udzielający homologacji sporządza wykaz obowiązujących aktów prawnych według wzoru zawartego w dodatku do załącznika VI i załącza go do świadectwa homologacji typu WE.

Artykuł 10

Szczególne przepisy dotyczące układów, części lub oddzielnych zespołów technicznych

1. Państwa członkowskie udzielają homologacji typu WE w odniesieniu do układu, który odpowiada szczegółowym danym zawartym w folderze informacyjnym i który spełnia wymagania techniczne określone w odpowiedniej oddzielnej dyrektywie lub rozporządzeniu, wymienionym w załączniku IV lub w załączniku XI.

2. Państwa członkowskie udzielają homologacji typu WE części lub oddzielnego zespołu technicznego w odniesieniu do części lub oddzielnego zespołu technicznego, który odpowiada szczegółowym danym zawartym w folderze informacyjnym i który spełnia wymagania techniczne określone w odpowiedniej oddzielnej dyrektywie lub rozporządzeniu, wymienionym w załączniku IV.

3. Jeżeli homologacja typu układu w odniesieniu do pojazdu obejmuje części lub oddzielne zespoły techniczne niezależnie od tego, czy są one przeznaczone do napraw, przeglądów lub konserwacji pojazdów, nie wymaga się dodatkowej homologacji części lub oddzielnego zespołu technicznego, chyba że przewiduje to odpowiedni akt prawny.

4. Jeżeli część lub oddzielny zespół techniczny spełnia swoje funkcje lub ma szczególne cechy jedynie w połączeniu z innymi częściami pojazdu i z tego względu zgodność z jednym lub kilkoma wymaganiami może zostać zweryfikowana tylko wtedy, gdy część lub oddzielny zespół techniczny działa w połączeniu z tą inną częścią pojazdu, zakres homologacji typu WE części lub oddzielnego zespołu technicznego jest odpowiednio ograniczany. W takich przypadkach świadectwo homologacji WE określa wszelkie ograniczenia dotyczące stosowania i wskazuje specjalne warunki montażu. W przypadku gdy taka część lub oddzielny zespół techniczny jest montowana przez producenta, zgodność z wszelkimi ograniczeniami dotyczącymi stosowania lub warunkami montażu jest weryfikowana podczas homologowania pojazdu.

Artykuł 11

Badania wymagane dla homologacji typu WE

1. Zgodność z przepisami technicznymi określonymi w niniejszej dyrektywie i w aktach prawnych określonych w załączniku IV wykazuje się poprzez odpowiednie badania przeprowadzane przez wyznaczone służby techniczne.

Procedury badań, specjalne wyposażenie i narzędzia niezbędne do przeprowadzania tych badań są określane w każdym z aktów prawnych.

2. Wymagane badania przeprowadza się na pojazdach, częściach i oddzielnych zespołach technicznych, które są reprezentatywne dla typu, który podlega homologacji.

W porozumieniu z organem udzielającym homologacji producent może jednak wybrać pojazd, układ, część lub oddzielny zespół techniczny, który nie jest reprezentatywny dla typu podlegającego homologacji, ale ma kilka najbardziej niekorzystnych cech w odniesieniu do wymaganego poziomu osiągów. Podjęcie decyzji podczas procesu selekcji można wspomóc wirtualnymi metodami testowania.

3. Na wniosek producenta, w odniesieniu do aktów prawnych wymienionych w załączniku XVI oraz w porozumieniu z organem udzielającym homologacji, można stosować wirtualne metody testowania jako alternatywę dla procedur badań, o których mowa w ust. 1.

4. Warunki ogólne, które muszą spełniać wirtualne metody testowania, określa dodatek 1 do załącznika XVI.

Dodatek 2 do załącznika XVI określa dla każdego z aktów prawnych wymienionych w tym załączniku związane z tym aktem szczególne warunki badań i przepisy administracyjne.

5. Komisja sporządza wykaz aktów prawnych, w przypadku których dopuszcza się wirtualne metody testowania, oraz związane z tymi aktami szczególne warunki i przepisy administracyjne. Środki te, mające na celu zmianę innych niż istotne elementów niniejszej dyrektywy, m.in. poprzez jej uzupełnienie, są określane i aktualizowane zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 40 ust. 2.

Artykuł 12

Zgodność produkcji

1. Państwo członkowskie, które udziela homologacji typu WE, podejmuje niezbędne środki, zgodnie z załącznikiem X, w celu zweryfikowania, w zależności od potrzeby we współpracy z organami udzielającymi homologacji innych państw członkowskich, czy podjęto odpowiednie działania dla zapewnienia, że produkcja pojazdów, układów, części lub oddzielnych zespołów technicznych, w odpowiednim przypadku, odpowiada homologowanemu typowi.

2. Państwo członkowskie, które udzieliło homologacji typu WE, podejmuje niezbędne środki, zgodnie z załącznikiem X, w odniesieniu do homologacji, w celu zweryfikowania, w zależności od potrzeby we współpracy z organami udzielającymi homologacji innych państw członkowskich, czy działania, o których mowa w ust. 1, są wciąż odpowiednie i czy produkcja pojazdów, układów, części lub oddzielnych zespołów technicznych, w odpowiednim przypadku, nadal odpowiada homologowanemu typowi.

Weryfikacja służąca zapewnieniu, że produkty odpowiadają homologowanym typom, ogranicza się do procedur określonych w załączniku X i w aktach prawnych zawierających szczególne wymagania. W tym celu organ udzielający homologacji państwa członkowskiego, które udzieliło homologacji typu WE, może przeprowadzać wszelkie testy i badania określone w każdym z aktów prawnych wymienionych w załączniku IV lub załączniku XI na próbkach pobranych u producenta, w tym w zakładzie produkcyjnym.

3. Państwo członkowskie, które udzieliło homologacji typu WE, przyjmuje niezbędne środki, włącznie z cofnięciem homologacji typu, aby zapewnić właściwe stosowanie procedury zgodności produkcji, w przypadku gdy stwierdzi, że działania, o których mowa w ust. 1, nie są stosowane, odbiegają znacznie od ustalonych działań i planów kontroli lub przestały być stosowane, mimo iż nie przerwano produkcji.

ROZDZIAŁ V

ZMIANY DO HOMOLOGACJI TYPU WE

Artykuł 13

Przepisy ogólne

1. Producent niezwłocznie informuje państwo członkowskie, które udzieliło homologacji typu WE, o każdej zmianie szczegółowych danych zawartych w pakiecie informacyjnym. Zgodnie z przepisami niniejszego rozdziału to państwo członkowskie podejmuje decyzję o dalszym sposobie postępowania. W stosownym przypadku państwo członkowskie może zdecydować, po konsultacji z producentem, o udzieleniu nowej homologacji typu WE.

2. Wniosek o dokonanie zmiany homologacji typu WE jest składany wyłącznie w państwie członkowskim, które udzieliło pierwotnej homologacji typu WE.

3. Państwo członkowskie informuje odpowiednio producenta, jeśli stwierdzi, że do celów dokonania zmiany niezbędne są nowe kontrole lub nowe badania. Procedury, o których mowa w art. 14 i 15, mają zastosowanie tylko po pomyślnym przeprowadzeniu wymaganych nowych kontroli lub nowych badań.

Artykuł 14

Szczególne przepisy dotyczące pojazdów

1. Jeśli zmieniły się dane zawarte w pakiecie informacyjnym, zmiana zostaje określona jako „poprawka”.

W takich przypadkach organ udzielający homologacji wydaje poprawioną stronę pakietu informacyjnego, w zależności od potrzeby, oznaczając każdą poprawioną stronę w celu wyraźnego pokazania charakteru zmiany i daty ponownego wydania. Uznaje się, że wymóg ten spełnia skonsolidowana, zaktualizowana wersja pakietu informacyjnego, do której dołączony jest szczegółowy opis zmian.

2. Poprawkę określa się jako „rozszerzenie”, jeśli dodatkowo poza przepisami ust. 1:

a) wymagane są dalsze kontrole lub nowe badania;

b) uległa zmianie jakakolwiek informacja umieszczona na świadectwie homologacji typu WE z wyjątkiem załączników;

c) w życie wchodzą nowe wymagania na mocy jakichkolwiek aktów prawnych obowiązujących dla homologowanego typu pojazdu.

W takich przypadkach organ udzielający homologacji wydaje poprawione świadectwo homologacji typu WE, opatrzone numerem rozszerzenia zgodnym z liczbą kolejnych już udzielonych rozszerzeń.

Świadectwo homologacji wskazuje wyraźnie przyczynę rozszerzenia oraz datę ponownego wydania.

3. W przypadku wydania poprawionych stron lub skonsolidowanej, zaktualizowanej wersji zmieniany jest odpowiednio spis treści pakietu informacyjnego dołączony do świadectwa homologacji w celu wskazania daty ostatniego rozszerzenia lub poprawki, lub daty ostatniej konsolidacji zaktualizowanej wersji.

4. Nie wymaga się zmian w homologacji typu pojazdu, jeśli nowe wymagania, o których mowa w ust. 2 lit. c), są z technicznego punktu widzenia nieistotne dla tego typu pojazdu lub dotyczą kategorii pojazdu innych niż kategoria, do której on należy.

Artykuł 15

Szczególne przepisy dotyczące układów, części lub oddzielnych zespołów technicznych

1. W przypadku zmiany szczegółowych danych zawartych w pakiecie informacyjnym, zmiana jest określana jako „poprawka”.

W takich przypadkach organ udzielający homologacji wydaje poprawione strony pakietu informacyjnego, w zależności od potrzeby, oznaczając każdą poprawioną stronę w celu wyraźnego pokazania charakteru zmiany i daty ponownego wydania. Uznaje się, że wymóg ten spełnia skonsolidowana, zaktualizowana wersja pakietu informacyjnego, do której dołączony jest szczegółowy opis zmian.

2. Poprawkę określa się jako „rozszerzenie”, jeśli dodatkowo poza przepisami ust. 1:

a) wymagane są dalsze kontrole lub nowe badania;

b) uległa zmianie jakakolwiek informacja umieszczona na świadectwie homologacji typu WE z wyjątkiem załączników;

c) w życie wchodzą nowe wymagania na mocy aktów prawnych mających zastosowanie do homologowanego układu, części lub oddzielnego zespołu technicznego.

W takich przypadkach organ udzielający homologacji wydaje poprawione świadectwo homologacji typu WE opatrzone numerem rozszerzenia, zgodnym z liczbą kolejnych już udzielonych rozszerzeń. W przypadkach gdy konieczność zmiany wynika z zastosowania ust. 2 lit. c), aktualizuje się trzecią sekcję numeru homologacji.

Świadectwo homologacji wskazuje wyraźnie przyczynę rozszerzenia oraz datę ponownego wydania.

3. W przypadku wydania poprawionych stron lub skonsolidowanej, zaktualizowanej wersji zmieniany jest odpowiednio spis treści pakietu informacyjnego dołączony do świadectwa homologacji w celu wskazania daty ostatniego rozszerzenia lub poprawki, lub daty ostatniej konsolidacji zaktualizowanej wersji.

Artykuł 16

Wydanie i powiadomienie o zmianach

1. W przypadku rozszerzenia organ udzielający homologacji aktualizuje wszystkie odpowiednie sekcje świadectwa homologacji typu WE, jego załączniki oraz spis treści pakietu informacyjnego. Zaktualizowane świadectwo i jego załączniki niezwłocznie wydaje się wnioskodawcy.

2. W przypadku poprawki poprawione dokumenty lub skonsolidowaną, zaktualizowaną wersję, w odpowiednim przypadku, w tym poprawiony spis treści pakietu informacyjnego, bez zbędnej zwłoki wydaje się wnioskodawcy.

3. Organ udzielający homologacji powiadamia organ udzielający homologacji innego państwa członkowskiego o każdej zmianie wprowadzonej do homologacji typu WE, zgodnie z procedurami, o których mowa w art. 8.

ROZDZIAŁ VI

WAŻNOŚĆ HOMOLOGACJI TYPU WE POJAZDÓW

Artykuł 17

Utrata ważności

1. Homologacja typu WE pojazdów traci ważność w następujących przypadkach:

a) nowe wymagania zawarte w akcie prawnym mającym zastosowanie do pojazdu, któremu udzielono homologacji, stały się obowiązkowe do celów rejestracji, sprzedaży lub dopuszczenia do ruchu nowych pojazdów, przy czym nie ma możliwości odpowiedniej aktualizacji homologacji;

b) nastąpiło definitywne, dobrowolne wstrzymanie produkcji pojazdu, którego dotyczy homologacja;

c) zgodnie ze szczególnym ograniczeniem upłynął okres ważności homologacji.

2. W przypadku gdy jeden z wariantów w ramach typu lub jedna z wersji w ramach wariantu traci ważność, homologacja typu WE dla danego pojazdu traci ważność wyłącznie w takim zakresie, w jakim dotyczy danego wariantu lub wersji.

3. W przypadku definitywnego zaprzestania produkcji określonego typu pojazdu producent powiadamia organ, który udzielił homologacji typu WE dla tego pojazdu. Po otrzymaniu takiego powiadomienia organ ten informuje o tym organy udzielające homologacji innych państw członkowskich w terminie 20 dni roboczych.

Artykuł 27 ma zastosowanie wyłącznie w przypadku zaprzestania produkcji w okolicznościach, o których mowa w lit. a) ust. 1 niniejszego artykułu.

4. Bez uszczerbku dla ust. 3, w przypadkach gdy zbliża się termin utraty ważności homologacji typu WE pojazdu, producent powiadamia organ, który udzielił homologacji typu WE.

Organ udzielający homologacji niezwłocznie przekazuje wszelkie istotne informacje organom udzielającym homologacji innych państw członkowskich, aby umożliwić, w odpowiednich przypadkach, zastosowanie art. 27. Informacje te zawierają w szczególności datę produkcji oraz numer identyfikacyjny ostatniego wyprodukowanego pojazdu.

ROZDZIAŁ VII

ŚWIADECTWO ZGODNOŚCI I OZNAKOWANIE [1]

Artykuł 18

Świadectwo zgodności

[2] 1. Producent, w ramach swych uprawnień jako posiadacz homologacji typu WE pojazdu, przedstawia świadectwo zgodności, który towarzyszy każdemu pojazdowi, kompletnemu, skompletowanemu lub niekompletnemu, wyprodukowanemu zgodnie z homologowanym typem pojazdu.

W przypadku pojazdu niekompletnego lub skompletowanego producent wypełnia tylko te punkty na stronie 2 świadectwa zgodności, które zostały dodane lub zmienione na bieżącym etapie procesu homologacji oraz, w stosownym przypadku, dołącza do tego świadectwa wszystkie świadectwa zgodności wydane na poprzednim etapie.

2. Świadectwo zgodności jest sporządzane w jednym z języków urzędowych Wspólnoty. Każde państwo członkowskie może zażądać przetłumaczenia świadectwa zgodności na swój język lub języki.

3. Świadectwo zgodności jest zabezpieczane przed sfałszowaniem. W tym celu stosowany papier jest zabezpieczany za pomocą kolorowej grafiki lub znaku wodnego w formie znaku identyfikacyjnego producenta.

4. Świadectwo zgodności wypełnia się w całości i nie zawiera ono ograniczeń w zakresie wykorzystania pojazdu innych niż te przewidziane w akcie prawnym.

5. Świadectwo zgodności, określone w załączniku IX część I, dla pojazdów, w odniesieniu do których udzielono homologacji zgodnie z art. 20 ust. 2, zawiera w tytule określenie „Dla pojazdów kompletnych/skompletowanych, którym udzielono homologacji typu zgodnie z art. 20 (homologacja tymczasowa)”.

6. Świadectwo zgodności, określone w załączniku IX część I, dla pojazdów, w odniesieniu do których udzielono homologacji typu zgodnie z art. 22, zawiera w tytule określenie „Dla pojazdów kompletnych/skompletowanych, którym udzielono homologacji typu w odniesieniu do pojazdów produkowanych w małych seriach”, a obok tego określenia rok produkcji wraz z numerem porządkowym, od 1 do liczby wskazanej w tabeli zawartej w załączniku XII, określającym miejsce tego pojazdu w ramach produkcji przyznanej dla tego roku, w odniesieniu do każdego roku produkcji.

7. Bez uszczerbku dla ust. 1 producent może drogą elektroniczną przekazać organowi rejestrującemu państwa członkowskiego dane lub informacje zawarte w świadectwie zgodności.

8. Duplikat świadectwa zgodności może zostać wydany wyłącznie przez producenta. Wyraz „duplikat” musi być wyraźnie widoczny na pierwszej stronie każdego duplikatu świadectwa.

Artykuł 19

Znak homologacji typu WE

1. Producent części lub oddzielnego zespołu technicznego, niezależnie od tego, czy stanowią one część układu, umieszcza na każdej części lub zespole wyprodukowanym zgodnie z homologacją typu znak homologacji typu WE, wymagany przez stosowną oddzielną dyrektywę lub stosowne oddzielne rozporządzenie.

2. Jeżeli nie wymaga się umieszczenia znaku homologacji typu WE, producent umieszcza przynajmniej swoją nazwę lub znak handlowy oraz numer typu lub numer identyfikacyjny.

3. Znak homologacji typu WE jest zgodny z dodatkiem do załącznika VII.

ROZDZIAŁ VIII

NOWE TECHNOLOGIE LUB KONCEPCJE NIEZGODNE Z ODDZIELNYMI DYREKTYWAMI

Artykuł 20

Wyłączenia dla nowych technologii lub koncepcji

1. Na wniosek producenta państwa członkowskie mogą udzielić homologacji typu WE w odniesieniu do typu układu, części lub oddzielnego zespołu technicznego, w których zastosowane są technologie lub koncepcje niezgodne z jednym lub kilkoma aktami prawnymi wymienionymi w załączniku IV część I, pod warunkiem że Komisja udzieli zezwolenia zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 40 ust. 3.

2. W oczekiwaniu na decyzję w sprawie udzielenia zezwolenia państwo członkowskie może udzielić homologacji tymczasowej, ważnej wyłącznie na jego terytorium, w odniesieniu do typu pojazdu objętego wnioskowanym wyłączeniem, pod warunkiem że niezwłocznie poinformuje o tym Komisję i inne państwa członkowskie, przekazując im dokumentację zawierającą następujące informacje:

a) przyczyny, dla których zastosowanie danych technologii lub koncepcji powoduje niezgodność danego układu, części lub oddzielnego zespołu technicznego z wymaganiami;

b) opis problematycznych zagadnień w zakresie bezpieczeństwa i ochrony środowiska oraz podjętych środków;

c) opis badań, wraz z wynikami, pokazujących, że w porównaniu z wymaganiami, w odniesieniu do których wystąpiono o wyłączenie, zapewniono co najmniej równoważny poziom bezpieczeństwa i ochrony środowiska.

3. Pozostałe państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o uznawaniu na swoim terytorium homologacji tymczasowej, o której mowa w ust. 2.

4. Komisja podejmuje decyzję, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 40 ust. 3, o zezwoleniu państwu członkowskiemu na udzielenie homologacji typu WE w odniesieniu do danego typu pojazdu.

W stosownych przypadkach decyzja może także określać, czy jej ważność podlega jakimkolwiek ograniczeniom, takim jak ograniczenie okresu ważności. Okres ważności homologacji nie może być krótszy niż 36 miesięcy.

W przypadku odmowy wydania zezwolenia przez Komisję państwo członkowskie niezwłocznie informuje posiadacza tymczasowej homologacji typu, o której mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, że homologacja tymczasowa zostanie cofnięta po upływie 6 miesięcy od daty wydania decyzji Komisji. W państwach członkowskich, które uznały homologację tymczasową, zezwala się na rejestrację, sprzedaż lub dopuszczenie do ruchu pojazdów wyprodukowanych zgodnie z homologacją tymczasową przed jej cofnięciem.

5. Artykułu tego nie stosuje się w przypadkach, gdy układ, część lub oddzielny zespół techniczny jest zgodny z regulaminem EKG ONZ, do którego przystąpiła Wspólnota.

Artykuł 21

Wymagane działania

1. Jeżeli Komisja uznaje, że istnieją podstawy do przyznania wyłączenia zgodnie z art. 20, niezwłocznie podejmuje niezbędne kroki w celu dostosowania oddzielnych dyrektyw lub rozporządzeń do zmian technologicznych. Środki te, mające na celu zmianę innych niż istotne elementów oddzielnych dyrektyw lub rozporządzeń wskazanych w części I załącznika IV, są przyjmowane zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 40 ust. 2.

Jeżeli wyłączenie zgodnie z art. 20 odnosi się do regulaminu EKG ONZ, Komisja proponuje zmianę odpowiedniego regulaminu EKG ONZ zgodnie z procedurą mającą zastosowanie na mocy zrewidowanego porozumienia z 1958 r.

2. Po wprowadzeniu zmian w stosownych aktach prawnych niezwłocznie uchyla się wszelkie ograniczenia związane z wyłączeniem.

Jeżeli nie podjęto niezbędnych kroków w celu dostosowania aktów prawnych, można przedłużyć ważność wyłączenia, na wniosek państwa członkowskiego, które udzieliło homologacji na mocy innej decyzji przyjętej zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 40 ust. 3.

ROZDZIAŁ IX

POJAZDY PRODUKOWANE W MAŁYCH SERIACH

Artykuł 22

Homologacja typu WE w odniesieniu do pojazdów produkowanych w małych seriach

1. Na wniosek producenta oraz w granicach ilościowych określonych w załączniku XII część A sekcja 1 państwa członkowskie udzielają, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 6 ust. 4, homologacji typu WE w odniesieniu do typów pojazdów, które spełniają przynajmniej wymagania określone w załączniku IV część I dodatek.

2. Ustęp 1 nie ma zastosowania do pojazdów specjalnych.

3. Świadectwa homologacji typu WE są ponumerowane zgodnie z załącznikiem VII.

Artykuł 23

Krajowa homologacja typu w odniesieniu do pojazdów produkowanych w małych seriach

1. W przypadku pojazdów wyprodukowanych w granicach ilościowych określonych w załączniku XII część A sekcja 2 państwa członkowskie mogą uchylić jeden lub kilka przepisów jednego lub kilku aktów prawnych wymienionych w załączniku IV lub XI, pod warunkiem że ustanowią stosowne wymagania alternatywne.

„Wymagania alternatywne” oznaczają przepisy administracyjne lub wymagania techniczne, które mają na celu zapewnienie poziomu bezpieczeństwa drogowego i ochrony środowiska równoważnego w najwyższym możliwym do realizacji zakresie poziomom przewidzianym w przepisach, odpowiednio, załączników IV lub XI.

2. W przypadku pojazdów, o których mowa w ust. 1, państwa członkowskie mogą wyłączyć stosowanie jednego lub kilku przepisów niniejszej dyrektywy.

3. Stosowanie przepisów, o których mowa w ust. 1 i 2, wyłącza się wyłącznie w przypadkach, gdy państwo członkowskie ma ku temu uzasadnione powody.

4. Do celów homologacji typu pojazdów na mocy niniejszego artykułu państwa członkowskie uznają układy, części lub oddzielne zespoły techniczne, w odniesieniu do których udzielono homologacji typu zgodnie z aktami prawnymi wymienionymi w załączniku IV.

5. Świadectwo homologacji typu określa charakter wyłączeń przyznanych zgodnie z ust. 1 i 2.

Na świadectwie homologacji typu, którego wzór jest określony w załączniku VI, nie umieszcza się nagłówka „Świadectwo homologacji typu WE pojazdu”. Świadectwa homologacji są jednak ponumerowane zgodnie z załącznikiem VII.

6. Homologacja typu jest ważna na terytorium państwa członkowskiego, które jej udzieliło. Na wniosek producenta organ udzielający homologacji wysyła listem poleconym lub drogą elektroniczną do organów udzielających homologacji państwa członkowskiego wyznaczonych przez producenta kopię świadectwa homologacji typu wraz z załącznikami.

W ciągu 60 dni od otrzymania tych dokumentów takie państwo członkowskie podejmuje decyzję, czy uznaje homologację typu. Oficjalnie informuje ono o podjętej decyzji organ udzielający homologacji, o którym mowa w akapicie pierwszym.

Państwo członkowskie nie odrzuca homologacji, chyba że ma uzasadnione powody, by uważać, że przepisy techniczne, zgodnie z którymi danemu pojazdowi udzielono homologacji, nie są równoważne przepisom obowiązującym w tym państwie.

7. Na wniosek wnioskodawcy, który pragnie pojazd sprzedać, zarejestrować lub uzyskać jego dopuszczenie do ruchu w innym państwie członkowskim, państwo członkowskie, które udzieliło homologacji, dostarcza wnioskodawcy kopię świadectwa homologacji typu wraz z pakietem informacyjnym.

Państwo członkowskie zezwala na sprzedaż, rejestrację lub dopuszczenie tego pojazdu do ruchu, chyba że ma uzasadnione powody, by uważać, że przepisy techniczne, zgodnie z którymi udzielono homologacji w odniesieniu do danego pojazdu, nie są równoważne przepisom obowiązującym w tym państwie.

ROZDZIAŁ X

DOPUSZCZENIE INDYWIDUALNE

Artykuł 24

Dopuszczenie indywidualne

1. Państwa członkowskie mogą zwolnić określony pojazd, niezależnie od tego, czy jest to jedyny egzemplarz pojazdu, z obowiązku spełniania wymagań jednego lub kilku przepisów niniejszej dyrektywy lub jednego lub kilku aktów prawnych wymienionych w załączniku IV lub w załączniku XI, pod warunkiem że zastosują wymagania alternatywne.

Stosowanie przepisów, o których mowa w akapicie pierwszym, wyłącza się jedynie w przypadkach, gdy państwo członkowskie ma ku temu uzasadnione powody.

„Wymagania alternatywne” oznaczają przepisy administracyjne lub wymagania techniczne, które mają na celu zapewnienie poziomu bezpieczeństwa drogowego i ochrony środowiska, równoważnego w najwyższym możliwym do realizacji zakresie poziomom przewidzianym w przepisach, odpowiednio, załączników IV lub XI.

2. Państwa członkowskie nie przeprowadzają badań niszczących. Przy ustalaniu zgodności z wymaganiami alternatywnymi wykorzystują wszelkie stosowne informacje dostarczone przez wnioskodawcę.

3. Państwa członkowskie uznają homologację typu WE w odniesieniu do wszelkich układów, części lub oddzielnych zespołów technicznych zamiast wymagań alternatywnych.

4. Wniosek o dopuszczenie indywidualne składa producent, właściciel pojazdu lub osoba działająca w ich imieniu, pod warunkiem że osoba taka ma siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Wspólnoty.

5. Państwo członkowskie udziela dopuszczenia indywidualnego, jeżeli pojazd jest zgodny z opisem załączonym do wniosku i spełnia mające zastosowanie wymagania techniczne oraz bez zbędnej zwłoki wydaje świadectwo dopuszczenia indywidualnego.

Format świadectwa dopuszczenia indywidualnego jest taki sam jak wzoru świadectwa homologacji typu WE przedstawionego w załączniku VI i zawiera przynajmniej informacje niezbędne do wypełnienia wniosku o rejestrację przewidzianego w dyrektywie Rady 1999/37/WE z dnia 29 kwietnia 1999 r. w sprawie dokumentów rejestracyjnych pojazdów (¹³). Na świadectwach dopuszczenia indywidualnego nie umieszcza się nagłówka „Homologacja WE pojazdu”.

Na świadectwie dopuszczenia indywidualnego umieszcza się numer identyfikacyjny danego pojazdu.

6. Dopuszczenie indywidualne jest ważne wyłącznie na terytorium państwa członkowskiego, które udzieliło dopuszczenia.

Jeżeli wnioskodawca pragnie pojazd sprzedać, zarejestrować lub dopuścić do ruchu w innym państwie członkowskim pojazd, któremu udzielono dopuszczenia indywidualnego, państwo członkowskie, które udzieliło dopuszczenia, dostarcza wnioskodawcy na jego wniosek oświadczenie dotyczące przepisów technicznych, na podstawie których pojazdowi udzielono dopuszczenia.

Państwo członkowskie zezwala na sprzedaż, rejestrację lub dopuszczenie do ruchu pojazdu, któremu inne państwo członkowskie udzieliło dopuszczenia indywidualnego zgodnie z przepisami niniejszego artykułu, chyba że ma uzasadnione powody, by uważać, że przepisy techniczne, zgodnie z którymi danemu pojazdowi udzielono dopuszczenia, nie są równoważne przepisom obowiązującym w tym państwie.

7. Na wniosek producenta lub właściciela pojazdu państwa członkowskie udzielają dopuszczenia indywidualnego w odniesieniu do pojazdu zgodnego z przepisami niniejszej dyrektywy oraz z aktami prawnymi wymienionymi, odpowiednio, w załączniku IV lub w załączniku XI.

W takim przypadku państwa członkowskie uznają dopuszczenie indywidualne i zezwalają na sprzedaż, rejestrację i dopuszczenie pojazdu do ruchu.

8. Przepisy niniejszego artykułu mogą być stosowane do pojazdów, którym udzielono homologacji typu zgodnie z niniejszą dyrektywą i które zostały zmodyfikowane przed ich pierwszą rejestracją lub dopuszczeniem do ruchu.

Artykuł 25

Przepisy szczególne

1. Procedura przewidziana w art. 24 może mieć zastosowanie do określonego pojazdu podczas kolejnych etapów jego kompletacji zgodnie z procedurą wieloetapowej homologacji typu.

2. Procedura przewidziana w art. 24 nie może zastąpić etapu pośredniego w zwykłej kolejności stosowanej w ramach procedury wieloetapowej homologacji typu i nie może mieć zastosowania w celu otrzymania homologacji pojazdu w ramach procedury jednostopniowej.

ROZDZIAŁ XI

REJESTRACJA, SPRZEDAŻ I DOPUSZCZENIE DO RUCHU

Artykuł 26

Rejestracja, sprzedaż i dopuszczenie do ruchu pojazdów

1. Bez uszczerbku dla przepisów art. 29 i 30 państwa członkowskie dokonują rejestracji i zezwalają na sprzedaż lub dopuszczenie do ruchu pojazdów wyłącznie, gdy pojazdy te mają ważne świadectwo zgodności wydane zgodnie z art. 18. [3]

Państwa członkowskie zezwalają na sprzedaż pojazdów niekompletnych, ale mogą odmówić ich stałej rejestracji i dopuszczenia do ruchu, dopóki nie zostaną skompletowane.

2. [4] Pojazdy, które wyłączono z wymagania dotyczącego świadectwa zgodności, mogą zostać zarejestrowane, sprzedane lub dopuszczone do ruchu wyłącznie wtedy, gdy spełniają odpowiednie wymagania techniczne niniejszej dyrektywy.

3. W odniesieniu do pojazdów produkowanych w małych seriach liczba pojazdów zarejestrowanych, sprzedanych lub dopuszczonych do ruchu w ciągu jednego roku nie może przekraczać liczby jednostek określonej w załączniku XII część A.

Artykuł 27

Rejestracja, sprzedaż i dopuszczenie do ruchu pojazdów z końcowej partii produkcji

1. W granicach określonych w załączniku XII sekcja B i w ograniczonym okresie państwa członkowskie mogą dokonywać rejestracji i zezwalać na sprzedaż lub dopuszczenie do ruchu pojazdów zgodnych z typem pojazdu, którego homologacja typu WE utraciła ważność.

Akapit pierwszy ma zastosowanie wyłącznie do pojazdów znajdujących się na terytorium Wspólnoty, które zostały objęte ważną homologacją typu WE w chwili produkcji, ale które nie zostały zarejestrowane lub dopuszczone do ruchu, zanim ta homologacja typu WE utraciła ważność.

2. Z możliwości zawartej w ust. 1 można korzystać w przypadku pojazdów kompletnych w okresie dwunastu miesięcy od dnia wygaśnięcia homologacji typu WE oraz, w przypadku pojazdów skompletowanych, w okresie osiemnastu miesięcy od tego dnia.

3. Producent, który pragnie skorzystać z postanowień ust. 1, przedkłada wniosek właściwym organom każdego zainteresowanego państwa członkowskiego przed dopuszczeniem danych pojazdów do ruchu. Wniosek musi zawierać wszelkie powody natury technicznej lub ekonomicznej, które stoją na przeszkodzie, by pojazdy te spełniały nowe wymagania techniczne.

Zainteresowane państwa członkowskie podejmują decyzję, w terminie trzech miesięcy od otrzymania takiego wniosku, czy udzielić zezwolenia na rejestrację takich pojazdów na ich terytorium i jakiej liczby pojazdów ma to zezwolenie dotyczyć.

4. Ustępy 1–3 stosuje się odpowiednio do pojazdów, które zostały objęte krajową homologacją typu, ale nie zostały zarejestrowane lub dopuszczone do ruchu zanim homologacja ta utraciła ważność, w zastosowaniu art. 45 w związku z obowiązkowym wykonaniem procedury homologacji typu WE.

5. Państwa członkowskie stosują odpowiednie środki, aby zapewnić, że liczba pojazdów, które można zarejestrować lub dopuścić do ruchu w ramach procedury określonej w niniejszym artykule, jest skutecznie monitorowana.

Artykuł 28

Sprzedaż i dopuszczenie do użycia części i oddzielnych zespołów technicznych

1. Państwa członkowskie zezwalają na sprzedaż lub dopuszczenie do użycia części lub oddzielnych zespołów technicznych wyłącznie wtedy, gdy spełniają one wymagania stosownych aktów prawnych i gdy są odpowiednio oznakowane zgodnie z art. 19.

2. Ustęp 1 nie ma zastosowania w przypadku części lub oddzielnych zespołów technicznych, które zostały skonstruowane lub zaprojektowane specjalnie dla nowych pojazdów nieobjętych niniejszą dyrektywą.

3. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 państwa członkowskie mogą zezwolić na sprzedaż i dopuszczenie do użycia części lub oddzielnych zespołów technicznych, które zostały wyłączone z jednego lub więcej przepisów aktu prawnego w zastosowaniu art. 20 lub które są przeznaczone do zamontowania w pojazdach objętych homologacjami udzielonymi na mocy art. 22, 23 lub 24, dotyczącymi tych części lub oddzielnych zespołów technicznych.

4. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 oraz o ile w akcie prawnym nie przewidziano inaczej, państwa członkowskie mogą zezwolić na sprzedaż oraz dopuszczenie do użycia części lub oddzielnych zespołów technicznych, które są przeznaczone do zamontowania w pojazdach, od których w dniu ich dopuszczenia do użycia nie wymagano homologacji typu WE na podstawie niniejszej dyrektywy lub dyrektywy 70/156/EWG.

ROZDZIAŁ XII

KLAUZULE OCHRONNE

Artykuł 29

Pojazdy, układy, części lub oddzielne zespoły techniczne zgodne z niniejszą dyrektywą

1. Jeżeli państwo członkowskie stwierdza, że nowe pojazdy, układy, części lub oddzielne zespoły techniczne stanowią poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa drogowego lub poważnie szkodzą środowisku lub zdrowiu publicznemu, mimo że spełniają stosowne wymagania lub są właściwie oznakowane, wówczas państwo to może, maksymalnie przez okres sześciu miesięcy, odmawiać rejestracji takich pojazdów lub zabronić sprzedaży lub dopuszczenia do użycia na swoim terytorium takich pojazdów, części lub oddzielnych zespołów technicznych.

W takich przypadkach zainteresowane państwa członkowskie natychmiast powiadamiają producenta, inne państwa członkowskie i Komisję, podając przyczyny swojej decyzji, a w szczególności informację, czy wynika ona z:

- braków w stosownych aktach prawnych, czy

- nieprawidłowego stosowania odpowiednich wymagań.

2. W celu przygotowania decyzji Komisja jak najszybciej przeprowadza konsultacje z zainteresowanymi stronami, w szczególności z organem, który udzielił homologacji.

3. Jeżeli środki, o których mowa w ust. 1, wynikają z braków w stosownych aktach prawnych, podejmuje się następujące odpowiednie środki:

- w przypadku oddzielnych dyrektyw i rozporządzeń wymienionych w części I załącznika IV Komisja dokonuje w nich zmian, które przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 40 ust. 2,

- w przypadku regulaminów EKG ONZ Komisja przygotowuje projekt niezbędnych zmian do odpowiednich regulaminów EKG ONZ zgodnie z procedurą mającą zastosowanie na mocy zrewidowanego porozumienia z 1958 r.

4. Jeżeli środki, o których mowa w ust. 1, wynikają z nieprawidłowego stosowania właściwych wymagań, Komisja przyjmuje odpowiednie środki, aby zapewnić, że takie wymagania zostaną spełnione.

Artykuł 30

Pojazdy, układy, części lub oddzielne zespoły techniczne niezgodne z homologowanym typem

1. Jeżeli państwo członkowskie, które udzieliło homologacji typu WE, stwierdza, że nowe pojazdy, układy, części lub oddzielne zespoły techniczne, którym towarzyszy świadectwo zgodności lub które mają znak homologacji, nie są zgodne z homologowanym przez nie typem, przyjmuje niezbędne środki, w razie potrzeby włącznie z cofnięciem homologacji typu, w celu zapewnienia, by znajdujące się w produkcji pojazdy, układy, części lub oddzielne zespoły techniczne, w stosownym przypadku, ponownie uzyskały zgodność z homologowanym typem. [5] O przyjętych środkach organ udzielający homologacji tego państwa członkowskiego informuje organy udzielające homologacji innych państw członkowskich.

2. Do celów ust. 1 różnice w danych zawartych w świadectwie homologacji typu WE lub pakiecie informacyjnym uznaje się za brak zgodności z homologowanym typem.

Pojazd nie jest uznawany za odbiegający od homologowanego typu, jeżeli tolerancje są dozwolone w stosownym akcie prawnym i jeżeli są przestrzegane.

3. Jeżeli państwo członkowskie wykaże, że nowe pojazdy, części lub oddzielne zespoły techniczne, którym towarzyszy świadectwo zgodności lub które mają znak homologacji, nie są zgodne z homologowanym typem, może wnioskować, aby państwo członkowskie, które udzieliło homologacji typu WE, zweryfikowało, czy znajdujące się w produkcji pojazdy, układy, części lub oddzielne zespoły techniczne są nadal zgodne z homologowanym typem. [6] Po otrzymaniu takiego wniosku dane państwo członkowskie jak najszybciej podejmuje wymagane działanie, w każdym przypadku w ciągu sześciu miesięcy od daty złożenia wniosku.

4. Organ udzielający homologacji występuje do państwa członkowskiego, które udzieliło homologacji typu układu, części, oddzielnego zespołu technicznego lub niekompletnego pojazdu, aby podjęło niezbędne działanie w celu zapewnienia ponownego uzyskania zgodności z homologowanym typem pojazdów będących w produkcji w następujących sytuacjach:

a) w przypadku homologacji typu WE pojazdu, jeżeli niezgodność pojazdu wynika wyłącznie z niezgodności układu, części lub oddzielnego zespołu technicznego;

b) w przypadku wielostopniowej homologacja typu, jeżeli niezgodność skompletowanego pojazdu wynika wyłącznie z niezgodności układu, części lub oddzielnego zespołu technicznego, będącego częścią pojazdu niekompletnego lub samym pojazdem niekompletnym.

Po otrzymaniu takiego wniosku dane państwo członkowskie podejmuje jak najszybciej wymagane działanie, w każdym przypadku w ciągu sześciu miesięcy od daty złożenia wniosku, w razie potrzeby z udziałem wnioskującego państwa członkowskiego. Jeżeli zostaje ustalony brak zgodności, organ państwa członkowskiego, który udzielił homologacji typu WE układowi, części lub oddzielnemu zespołowi technicznemu lub pojazdowi niekompletnemu, przyjmuje środki określone w ust. 1.

5. Organy udzielające homologacji informują się wzajemnie o wszelkich cofnięciach homologacji typu WE oraz o przyczynach takich decyzji w terminie 20 dni roboczych od ich wydania.

6. Jeżeli państwo członkowskie, które udzieliło homologacji typu WE, kwestionuje zgłoszony mu brak zgodności, zainteresowane państwo członkowskie stara się rozstrzygnąć spór. Komisja jest informowana i, w stosownych przypadkach, prowadzi odpowiednie konsultacje w celu osiągnięcia porozumienia.

Artykuł 31

Sprzedaż oraz dopuszczenie do ruchu części lub wyposażenia, które mogą stwarzać znaczne zagrożenie dla właściwego funkcjonowania istotnych układów

1. Państwa członkowskie zezwalają na sprzedaż, przeznaczanie do sprzedaży lub dopuszczenie do ruchu części lub wyposażenia, które mogą stwarzać znaczne zagrożenie dla właściwego funkcjonowania układów, które są istotne dla bezpieczeństwa pojazdu lub jego oddziaływania na środowisko jedynie wtedy, gdy takie części lub wyposażenie uzyskały zezwolenie organu udzielającego homologacji zgodnie z ust. 5–10.

2. Części lub wyposażenie wymagające zezwolenia na mocy ust. 1 zostają ujęte w wykazie, który zostanie zamieszczony w załączniku XIII. Przed podjęciem takiej decyzji dokonuje się analizy, z której sporządza się sprawozdanie, przy czym przy podjęciu decyzji należy dążyć do zapewnienia sprawiedliwej równowagi między następującymi czynnikami:

a) występowanie poważnego zagrożenia dla bezpieczeństwa lub oddziaływania na środowisko pojazdów, w których zamontowano rozpatrywane części lub wyposażenie; oraz

b) wpływ na konsumentów i producentów na rynku części zamiennych i wyposażenia, jaki miałby ewentualny wymóg wydania zezwolenia na rozważane części lub wyposażenie.

3. Ustęp 1 nie ma zastosowania do oryginalnych części lub wyposażenia, które są objęte systemem homologacji typu w odniesieniu do pojazdu, oraz do części lub wyposażenia, któremu udzielono homologacji zgodnie z przepisami jednego z aktów prawnych, których wykaz zamieszczono w załączniku IV, oprócz przypadku, gdy homologacje te odnoszą się do aspektów nieobjętych ust. 1. Ustęp 1 nie ma zastosowania do części lub wyposażenia produkowanych wyłącznie do pojazdów wyścigowych, które nie są przeznaczone do użytku na drogach publicznych. Jeżeli części lub wyposażenie, których wykaz zamieszczono w załączniku XIII, używane są zarówno do wyścigów, jak i na drogach, takie części i wyposażenie nie mogą być sprzedawane lub oferowane w publicznej sprzedaży w celach użycia w pojazdach na drogach publicznych, chyba że spełniają one wymagania zawarte w niniejszym artykule.

W stosownych przypadkach Komisja przyjmuje przepisy służące określeniu części lub wyposażenia, o których mowa w niniejszym ustępie.

4. Komisja po zasięgnięciu opinii zainteresowanych stron określa procedurę i wymogi dotyczące procesu udzielania zezwolenia, o których mowa w ust. 1, a także przyjmuje przepisy dotyczące dalszej aktualizacji wykazu w załączniku XIII. Wymagania te obejmują zalecenia dotyczące bezpieczeństwa, ochrony środowiska i - w razie potrzeby - norm dotyczących badań. Mogą one opierać się na aktach prawnych, których wykaz znajduje się w załączniku IV, mogą być opracowywane zgodnie z odnośnym stanem technologii w zakresie bezpieczeństwa, ochrony środowiska i badań, lub, jeśli jest to właściwe dla osiągnięcia wymaganych celów w zakresie bezpieczeństwa lub ochrony środowiska, mogą obejmować porównanie części lub wyposażenia z osiągami w zakresie oddziaływania na środowisko naturalne lub bezpieczeństwa oryginalnego pojazdu lub, odpowiednio, jego części.

5. Do celów ust. 1 producent części lub wyposażenia przedkłada organowi udzielającemu homologacji sprawozdanie z badań sporządzone przez wyznaczoną służbę techniczną, która zaświadcza, że części lub wyposażenie, których ma dotyczyć zezwolenie, spełniają wymagania, o których mowa w ust. 4. Producent może złożyć tylko jeden wniosek na jeden typ części tylko jednemu organowi udzielającemu homologacji.

Wniosek zawiera szczegółowe dane dotyczące producenta części lub wyposażenia, typ, numer identyfikacyjny i numery częściowe części lub wyposażenia, którego ma dotyczyć zezwolenie, jak również nazwę producenta pojazdu, typ pojazdu i, w stosownych przypadkach, rok produkcji lub wszelkie inne informacje pozwalające na identyfikację pojazdu, w którym zamierza się zamontować te części lub wyposażenie.

Jeśli organ udzielający homologacji stwierdzi, uwzględniając sprawozdanie z badań i inne dowody, że dane części lub wyposażenie spełniają wymagania, o których mowa w ust. 4, bezzwłocznie wydaje producentowi zaświadczenie. Zaświadczenie stanowi zezwolenie na sprzedaż, przeznaczenie do sprzedaży lub zamontowanie części lub wyposażenia w pojazdach we Wspólnocie na mocy drugiego akapitu ust. 9.

6. Wszystkie części lub elementy wyposażenia, które uzyskały zezwolenie na podstawie niniejszego artykułu, są odpowiednio oznaczane.

Komisja określa wymagania dotyczące oznaczania i pakowania, a także wzór i system numeracji zaświadczeń, o którym mowa w ust. 5.

7. Środki, o których mowa w ust. 2–6, są przyjmowane zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 40 ust. 2, ponieważ mają one na celu zmianę innych niż istotne elementów niniejszej dyrektywy, m.in. poprzez jej uzupełnienie.

8. Producent bezzwłocznie powiadamia organ udzielający homologacji, który wydał zaświadczenie, o wszelkich zmianach mających wpływ na zmianę warunków, w których go wydano. Organ udzielający homologacji podejmuje decyzję, czy należy dokonać przeglądu zaświadczenia, czy ponownie je wydać oraz czy niezbędne są nowe badania.

Producent jest odpowiedzialny za zapewnienie, że części oraz wyposażenie są i będą produkowane zgodnie z warunkami, na których wydano zaświadczenie.

9. Przed wydaniem jakiegokolwiek zezwolenia organ udzielający homologacji weryfikuje, czy istnieją zadowalające warunki i procedury mające na celu skuteczną kontrolę zgodności produkcji.

W przypadku gdy organ udzielający homologacji stwierdzi, że warunki wydania zezwolenia nie są już spełniane, zwraca się do producenta o przyjęcie niezbędnych środków w celu zapewnienia, aby części lub wyposażenie ponownie spełniały te warunki. W razie konieczności cofa zezwolenie.

10. Każdy przypadek braku porozumienia między państwami członkowskimi w związku z zezwoleniami, o których mowa w ust. 5, jest zgłaszany Komisji. Po konsultacji z państwami członkowskimi przyjmuje ona odpowiednie środki, w tym w razie konieczności wniosek o cofnięcie zezwolenia.

11. Niniejszy artykuł nie ma zastosowania do części lub elementów wyposażenia, przed wpisaniem ich do wykazu w załączniku XIII. W odniesieniu do każdej pozycji lub grupy pozycji w załączniku XIII ustalany jest okres przejściowy, tak aby pozwolić producentowi części lub wyposażenia na złożenie wniosku o zezwolenie i jego otrzymanie. W stosownych przypadkach w tym samym czasie można ustalić datę wyłączenia ze stosowania niniejszego artykułu części i wyposażenia zaprojektowanego do pojazdów, którym udzielono homologacji przed tą datą.

12. Państwa członkowskie mogą utrzymać krajowe przepisy dotyczące części lub wyposażenia, które mogą stanowić znaczne zagrożenie dla prawidłowego funkcjonowania układów, które są istotne dla bezpieczeństwa pojazdu lub jego oddziaływania na środowisko, dopóki nie zostanie podjęta decyzja o włączeniu części lub elementu wyposażenia do wykazu, o którym mowa w ust. 1.

Przepisy krajowe dotyczące tych części lub wyposażenia przestają obowiązywać w momencie podjęcia takiej decyzji.

13. Od dnia 29 października 2007 r. państwa członkowskie nie przyjmują nowych przepisów dotyczących części i wyposażenia, które mogą zakłócić prawidłowe funkcjonowanie układów, które są istotne dla bezpieczeństwa pojazdu lub jego oddziaływania na środowisko.

Artykuł 32

Wycofywanie pojazdów

1. Jeżeli producent, któremu udzielono homologacji typu WE pojazdu, w zastosowaniu przepisów aktu prawnego lub dyrektywy 2001/95/WE, musi dokonać wycofania pojazdów już sprzedanych, zarejestrowanych lub dopuszczonych do użycia, ponieważ jeden lub więcej układów, części lub oddzielnych zespołów technicznych zamontowanych w pojeździe, niezależnie od tego, czy uzyskały właściwą homologację zgodnie z niniejszą dyrektywą, czy nie, stanowią poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa drogowego, zdrowia publicznego lub ochrony środowiska, natychmiast informuje o tym organ, który udzielił pojazdowi homologacji.

2. Producent proponuje organowi udzielającemu homologacji zestaw odpowiednich środków odwoławczych w celu neutralizacji zagrożenia, o którym mowa w ust. 1. Organ udzielający homologacji bezzwłocznie informuje organy innych państw członkowskich o proponowanych środkach.

Właściwe organy zapewniają, że środki te są na ich terytoriach wprowadzone w życie w sposób skuteczny.

3. Jeżeli zainteresowane organy uznają, że środki te są niewystarczające lub że ich wprowadzanie w życie nie nastąpiło wystarczająco szybko, powiadamiają o tym bezzwłocznie organ udzielający homologacji typu WE pojazdu.

Organ udzielający homologacji powiadamia następnie producenta. Jeśli organ udzielający homologacji typu WE nie jest zadowolony ze środków przyjętych przez producenta, przyjmuje wszelkie wymagane środki zaradcze, w tym decyzję o cofnięciu homologacji typu WE pojazdu, w przypadku gdy producent nie zaproponuje i nie wprowadzi w życie skutecznych środków naprawczych. W przypadku cofnięcia homologacji typu WE pojazdu zainteresowany organ udzielający homologację powiadamia o tym producenta, organy udzielające homologacji pozostałych państw członkowskich i Komisję za pomocą listu poleconego lub odpowiednich środków elektronicznych w terminie 20 dni roboczych.

4. Niniejszy artykuł ma zastosowanie także do części, które na mocy aktu prawnego nie są przedmiotem żadnego wymagania.

Artykuł 33

Powiadamianie o decyzjach i dostępnych środkach odwoławczych

Wszystkie decyzje podjęte zgodnie z przepisami przyjętymi w wykonaniu niniejszej dyrektywy i decyzje odmawiające udzielenia lub cofające homologacje typu WE lub odmawiające rejestracji bądź zabraniające sprzedaży szczegółowo podają przyczyny ich podjęcia.

Wszelkie takie decyzje są przekazywane zainteresowanej stronie, która w tym samym czasie jest informowana o przysługujących jej, na mocy obowiązujących w zainteresowanych państwach członkowskich przepisów, środkach odwoławczych oraz o terminach korzystania z nich.

ROZDZIAŁ XIII

PRZEPISY MIĘDZYNARODOWE

Artykuł 34

Regulaminy EKG ONZ wymagane przy homologacji typu WE

1. Regulaminy EKG ONZ, które przyjęła Wspólnota i które są wyszczególnione w załączniku IV część I i w załączniku XI, są częścią homologacji typu WE na tych samych warunkach, co oddzielne dyrektywy i rozporządzenia. Mają zastosowanie do tych kategorii pojazdów, które są wymienione w stosownych kolumnach tabeli znajdującej się w załączniku IV część I i w załączniku XI.

2. Jeżeli Wspólnota podejmie decyzję o obowiązkowym stosowaniu regulaminu EKG ONZ do celów homologacji typu WE pojazdu zgodnie z art. 4 ust. 4 decyzji 97/836/WE, należy wprowadzić odpowiednie zmiany w załącznikach do niniejszej dyrektywy, zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w jej art. 40 ust. 2. Akt zmieniający załączniki do niniejszej dyrektywy określa również daty obowiązkowego zastosowania regulaminu EKG ONZ lub zmian do niego. Państwa członkowskie uchylają lub dostosowują wszelkie przepisy prawa krajowego niezgodne z danym regulaminem EKG ONZ.

Jeżeli taki regulamin EKG ONZ zastępuje istniejącą oddzielną dyrektywę lub rozporządzenie, stosowny zapis w załączniku IV część I i w załączniku XI zastępuje się numerem regulaminu EKG ONZ i zgodnie z tą samą procedurą skreśla się odpowiadający mu zapis w załączniku IV część II.

3. W przypadkach, o których mowa w ust. 2 akapit drugi, zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 40 ust. 2, uchyla się oddzielną dyrektywę lub rozporządzenie zastąpione przez regulamin EKG ONZ.

W przypadku uchylenia oddzielnej dyrektywy państwo członkowskie uchyla wszelkie przepisy prawa krajowego, które zostały przyjęte w ramach przeniesienia tej dyrektywy.

4. Możliwe jest zawarcie w niniejszej dyrektywie lub w odrębnych dyrektywach lub rozporządzeniach bezpośrednich odniesień do norm i regulacji międzynarodowych, bez powtarzania ich we wspólnotowych ramach prawnych.

Artykuł 35

Równoważność regulaminów EKG ONZ z dyrektywami lub rozporządzeniami

1. Regulaminy EKG ONZ wymienione w załączniku IV część II są uznawane za równoważne odpowiadającym im oddzielnym dyrektywom lub rozporządzeniom na tyle, na ile pokrywa się ich zakres i przedmiot.

Organy państw członkowskich udzielające homologacji uznają homologacje udzielone zgodne z tymi regulaminami EKG ONZ i, w stosownym przypadku, odnoszące się do nich znaki homologacji, w miejsce odpowiadających im homologacji i znaków homologacji, zgodnie z równoważnymi oddzielnymi dyrektywami lub rozporządzeniami.

2. Jeżeli Wspólnota podejmie decyzję o stosowaniu, do celów ust. 1, nowego lub zmienionego regulaminu EKG ONZ, załącznik IV część II do niniejszej dyrektywy zostanie odpowiednio zmieniony. Środki te, mające na celu zmianę innych niż istotne elementów niniejszej dyrektywy, są przyjmowane zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 40 ust. 2.

Artykuł 36

Równoważność z innymi przepisami

Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może, na wniosek Komisji, potwierdzić równoważność warunków lub przepisów dotyczących homologacji typu WE układów, części i oddzielnych zespołów technicznych ustanowionych niniejszą dyrektywą z procedurami ustanowionymi na mocy przepisów międzynarodowych lub przepisów państw trzecich, w ramach umów wielostronnych lub dwustronnych zawartych przez Wspólnotę z państwami trzecimi.

ROZDZIAŁ XIV

DOSTARCZANIE INFORMACJI TECHNICZNYCH

Artykuł 37

Informacje przeznaczone dla użytkowników

1. Producent może nie dostarczyć żadnych informacji technicznych dotyczących danych zawartych w niniejszej dyrektywie lub aktach prawnych wymienionych w załączniku IV, które nie są zgodne z danymi zatwierdzonymi przez właściwy organ.

2. Producent udostępnia użytkownikom wszelkie istotne informacje oraz niezbędne instrukcje określające wszelkie warunki lub ograniczenia specjalne związane z użytkowaniem pojazdu, części lub oddzielnego zespołu technicznego, jeżeli akt prawny zawiera szczególny przepis nakazujący takie działanie.

Informacje te są przekazywane w językach urzędowych Wspólnoty. Po uzgodnieniu z organem udzielającym homologacji informacja taka jest zawierana w stosownym dokumencie, takim jak instrukcja obsługi lub podręcznik użytkownika.

Artykuł 38

Informacje przeznaczone dla producentów części lub oddzielnych zespołów technicznych

1. Producent pojazdu udostępnia producentom części lub oddzielnych zespołów technicznych wszelkie dane, w tym, w stosownym przypadku, rysunki, szczegółowo wymienione w załączniku lub dodatku do aktu prawnego, które są niezbędne do udzielenia homologacji typu WE części lub oddzielnych zespołów technicznych lub do uzyskania zezwolenia zgodnie z art. 31.

Producent pojazdu może nałożyć na producentów części lub oddzielnych zespołów technicznych zobowiązanie do ochrony poufności wszelkich informacji, które nie są jawne, w tym dotyczących praw własności intelektualnej.

2. Producent części lub oddzielnych zespołów technicznych, działający jako posiadacz świadectwa homologacji typu WE, które, zgodnie z art. 10 ust. 4, nakłada ograniczenia w zakresie użytkowania lub specjalne warunki montowania, lub obydwa te elementy, dostarcza producentowi pojazdu wszelkich szczegółowych informacji na ten temat.

Producent części lub oddzielnych zespołów technicznych dostarcza wraz z wyprodukowanymi częściami lub oddzielnymi zespołami technicznymi instrukcje dotyczące ograniczeń użytkowania lub specjalnych warunków montowania, lub obydwa te elementy, jeżeli akt prawny zawiera szczególny przepis nakazujący takie działanie.

ROZDZIAŁ XV

ŚRODKI WYKONAWCZE I ZMIANY

Artykuł 39

Środki wykonawcze i zmiany do niniejszej dyrektywy oraz oddzielnych dyrektyw i rozporządzeń

1. Komisja przyjmuje środki niezbędne do wykonania każdej oddzielnej dyrektywy lub rozporządzenia zgodnie z zasadami określonymi w każdej przedmiotowej dyrektywie lub rozporządzeniu.

2. Komisja przyjmuje zmiany w załącznikach do niniejszej dyrektywy lub przepisach oddzielnych dyrektyw lub rozporządzeń wymienionych w załączniku IV część I, które są niezbędne, aby dostosować te akty do rozwoju wiedzy technologicznej i technicznej lub do szczególnych potrzeb osób niepełnosprawnych.

3. Komisja przyjmuje zmiany w niniejszej dyrektywie, które są niezbędne do ustanowienia wymagań technicznych dla pojazdów produkowanych w małych seriach, pojazdów, którym udzielono homologacji na mocy procedury dopuszczenia indywidualnego, i pojazdów specjalnych.

4. Jeżeli Komisja zauważy istnienie poważnego zagrożenia dla użytkowników dróg lub dla środowiska, które wymaga pilnych środków, może wprowadzić zmiany do przepisów oddzielnych dyrektyw i rozporządzeń wymienionych w załączniku IV część I.

5. Komisja przyjmuje zmiany konieczne w interesie dobrego zarządzania, w szczególności zmiany niezbędne do zapewnienia spójności oddzielnych dyrektyw i rozporządzeń wymienionych w załączniku IV część I lub spójności z innymi przepisami prawa wspólnotowego.

6. Przyjmując, w zastosowaniu decyzji 97/836/WE, nowe regulaminy EKG ONZ lub zmiany do istniejących regulaminów EKG ONZ, do których przystąpiła Wspólnota, Komisja wprowadza odpowiednie zmiany do załączników do niniejszej dyrektywy.

7. Każda nowa oddzielna dyrektywa lub rozporządzenie wprowadza odpowiednie zmiany w załącznikach do niniejszej dyrektywy.

8. Załączniki do niniejszej dyrektywy mogą być zmieniane w drodze rozporządzeń.

9. Środki, o których mowa w niniejszym artykule, są przyjmowane zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 40 ust. 2, ponieważ mają one na celu zmianę innych niż istotne elementów niniejszej dyrektywy, oddzielnych dyrektyw lub rozporządzeń, m.in. poprzez ich uzupełnienie.

Artykuł 40

Komitet

1. Komisję wspomaga komitet zwany Komitetem Technicznym ds. Pojazdów Silnikowych.

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5a ust. 1–4 i art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.

3. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.

Okres przewidziany w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE wynosi trzy miesiące.

ROZDZIAŁ XVI

WYZNACZANIE I POWIADAMIANIE SŁUŻB TECHNICZNYCH

Artykuł 41

Wyznaczanie służb technicznych

1. Wyznaczone przez państwo członkowskie służby techniczne stosują się do przepisów niniejszej dyrektywy.

2. Służby techniczne same przeprowadzają lub nadzorują przeprowadzanie badań wymaganych do homologacji lub inspekcji określonych w niniejszej dyrektywie lub w jednym z aktów prawnych wymienionych w załączniku IV z wyjątkiem sytuacji, gdy wyraźnie zezwala się na stosowanie procedur alternatywnych. Nie mogą one przeprowadzać badań lub inspekcji, do których nie zostały odpowiednio wyznaczone.

3. Służby techniczne należą do jednej lub więcej z następujących czterech kategorii działalności, w zależności od ich zakresu umiejętności:

a) kategoria A, służby techniczne, które przeprowadzają badania we własnych obiektach, o których mowa w niniejszej dyrektywie i aktach prawnych wymienionych w załączniku IV;

b) kategoria B, służby techniczne, które nadzorują badania, o których mowa w niniejszej dyrektywie i w aktach prawnych wymienionych w załączniku IV, przeprowadzane w obiektach producenta lub strony trzeciej;

c) kategoria C, służby techniczne, które regularnie oceniają i monitorują procedury stosowane przez producenta do kontroli zgodności produkcji;

d) kategoria D, służby techniczne, które nadzorują lub przeprowadzają badania lub inspekcje w ramach nadzoru zgodności produkcji.

4. Służby techniczne dysponują odpowiednimi umiejętnościami, specjalistyczną wiedzą techniczną i uznanym doświadczeniem w określonych dziedzinach objętych niniejszą dyrektywą i aktami prawnymi wymienionymi w załączniku IV.

Ponadto służby techniczne spełniają normy wymienione w dodatku 1 do załącznika V, istotne dla czynności, które przeprowadzają. Wymóg ten nie ma jednak zastosowania do celów ostatniego etapu procedury wielostopniowej homologacji typu, o której mowa w art. 25 ust. 1.

5. Organ udzielający homologacji może działać jako służba techniczna w odniesieniu do jednej lub więcej kategorii działalności, o których mowa w ust. 3.

6. Producent lub podwykonawca działający w jego imieniu może zostać wyznaczony jako służba techniczna dla działalności kategorii A w odniesieniu do aktów prawnych wymienionych w załączniku XV.

Komisja w razie konieczności zmienia wykaz tych aktów prawnych zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 40 ust. 2.

7. Podmioty, o których mowa w ust. 5 i 6, stosują się do przepisów niniejszego artykułu.

8. Służby techniczne państwa trzeciego, inne niż służby wyznaczone zgodnie z ust. 6, mogą być powiadamiane do celów art. 43 wyłącznie w ramach dwustronnych umów między Wspólnotą a danym państwem trzecim.

Artykuł 42

Ocena umiejętności służb technicznych

1. Umiejętności, o których mowa w art. 41, wykazuje się w sprawozdaniu oceniającym, sporządzanym przez właściwy organ. Może ono obejmować świadectwo akredytacji wydane przez organ akredytacyjny.

2. Ocena, w oparciu o którą sporządzane jest sprawozdanie, o którym mowa w ust. 1, jest przeprowadzana zgodnie z przepisami dodatku 2 do załącznika V.

Sprawozdanie oceniające jest poddawane przeglądowi po okresie nie dłuższym niż trzy lata.

3. Sprawozdanie oceniające przedstawiane jest Komisji na jej wniosek.

4. Organ udzielający homologacji, występujący jako służba techniczna, wykazuje zgodność na podstawie dokumentacji.

Zgodność obejmuje ocenę przeprowadzaną przez niezależnych audytorów, niezwiązanych z działalnością podlegającą ocenie. Audytorzy tacy mogą być pracownikami tej samej organizacji, pod warunkiem że ich zwierzchnicy nie są również przełożonymi personelu prowadzącego działalność podlegającą ocenie.

5. Producent lub podwykonawca działający w jego imieniu, wyznaczony jako służba techniczna, stosuje się do odpowiednich przepisów niniejszego artykułu.

Artykuł 43

Procedury powiadamiania

1. Państwa członkowskie przekazują Komisji informacje obejmujące nazwę, wraz z adresem elektronicznym, osoby odpowiedzialne oraz kategorie działalności w odniesieniu do każdej wyznaczonej służby technicznej. Powiadamiają one Komisję o wszelkich późniejszych zmianach tych danych.

Powiadomienie zawiera informację określającą akt prawny, w odniesieniu do którego wyznaczono daną służbę techniczną.

2. [7] Służba techniczna może prowadzić rodzaje działalności określone w art. 41 do celów homologacji typu wyłącznie wtedy, gdy została wcześniej zgłoszona Komisji.

3. [8] Kilka państw członkowskich może wyznaczyć i zgłosić tę samą służbę techniczną, niezależnie od rodzaju prowadzonej działalności.

4. Jeżeli w zastosowaniu aktu prawnego należy wyznaczyć konkretną organizację lub właściwy organ, których działalność nie została wymieniona wśród działalności objętych art. 41, powiadomienia dokonuje się zgodnie z przepisami niniejszego artykułu.

5. Komisja umieszcza na swojej stronie internetowej wykaz i szczegółowe dane dotyczące organów udzielających homologacji i służb technicznych.

ROZDZIAŁ XVII

PRZEPISY KOŃCOWE

Artykuł 44

Przepisy przejściowe

1. W oczekiwaniu na wprowadzenie niezbędnych zmian w niniejszej dyrektywie w celu włączenia pojazdów dotychczas nią nieobjętych lub dostosowania się do przepisów administracyjnych lub technicznych w zakresie homologacji typu pojazdów innych niż pojazdy kategorii M₁, produkowanych w małych seriach, oraz w celu ustanowienia zharmonizowanych przepisów administracyjnych i technicznych w zakresie procedury dopuszczenia indywidualnego, a także w oczekiwaniu na wygaśnięcie okresów przejściowych przewidzianych w art. 45, państwa członkowskie nadal udzielają tym pojazdom krajowych homologacji, pod warunkiem że takie homologacje opierają się na zharmonizowanych wymaganiach technicznych określonych w niniejszej dyrektywie.

2. Na wniosek producenta lub, w przypadku dopuszczeń indywidualnych, właściciela pojazdu i po przedłożeniu wymaganych informacji zainteresowane państwo członkowskie wypełnia i wydaje, odpowiednio, świadectwo homologacji typu lub świadectwo dopuszczenia indywidualnego. Świadectwo wydaje się wnioskodawcy.

W przypadku pojazdów tego samego typu pozostałe państwa członkowskie uznają uwierzytelnioną kopię za dowód, że wymagane badania zostały przeprowadzone.

3. W przypadku gdy dany pojazd objęty dopuszczeniem indywidualnym ma zostać zarejestrowany w innym państwie członkowskim, może ono wymagać, by organ, który udzielił dopuszczenia indywidualnego, przekazał wszelkie dodatkowe informacje szczegółowo określające charakter wymagań technicznych spełnionych przez dany pojazd.

4. W oczekiwaniu na harmonizację systemów rejestracji i podatkowych państw członkowskich w zakresie pojazdów objętych niniejszą dyrektywą, aby ułatwić rejestrację i opodatkowanie tych pojazdów, państwa członkowskie mogą na swoim terytorium stosować kody krajowe. W tym celu państwa członkowskie mogą dokonać dalszego podziału wersji znajdujących się w załączniku III część II, pod warunkiem że szczegółowe dane stosowane dla danej podgrupy są wyraźnie określone w pakiecie informacyjnym lub mogą zostać na jego podstawie wyprowadzone za pomocą prostego obliczenia.

Artykuł 45

Terminy stosowania homologacji typu WE

1. Państwa członkowskie udzielają homologacji typu WE nowym pojazdom w terminach określonych w załączniku XIX.

2. Na wniosek producenta państwa członkowskie mogą udzielić homologacji typu WE nowym pojazdom od dnia 29 kwietnia 2009 r.

3. W terminach określonych w kolumnie czwartej tabeli zawartej w załączniku XIX art. 26 ust. 1 nie ma zastosowania do nowych pojazdów, którym udzielono homologacji krajowej przed terminami określonymi w trzeciej kolumnie tego załącznika lub którym nie udzielono homologacji.

4. Na wniosek producenta do dat podanych w trzeciej kolumnie szóstego i dziewiątego rzędu tabeli zamieszczonej w załączniku XIX państwa członkowskie nadal przyznają krajowe homologacje typu stanowiące alternatywę dla homologacji typu WE pojazdu w przypadku kategorii pojazdów M₂ lub M₃, pod warunkiem że pojazdy te, ich układy, części i oddzielne zespoły techniczne uzyskały homologację typu zgodnie z aktami prawnymi wymienionymi w części I załącznika IV do niniejszej dyrektywy.

5. Niniejsza dyrektywa nie unieważnia żadnej homologacji typu WE udzielonej pojazdom kategorii M₁ przed dniem 29 kwietnia 2009 r. ani nie uniemożliwia rozszerzenia takich homologacji.

6. W przypadku homologacji typu WE w odniesieniu do nowych typów układów, części lub oddzielnych zespołów technicznych państwa członkowskie stosują niniejszą dyrektywę od dnia 29 kwietnia 2009 r.

Niniejsza dyrektywa nie unieważnia żadnej homologacji typu WE udzielonej układom, częściom lub oddzielnym zespołom technicznym przed dniem 29 kwietnia 2009 r., ani nie uniemożliwia rozszerzenia takich homologacji.

Artykuł 46

Sankcje

Państwa członkowskie określają sankcje mające zastosowanie w przypadku naruszenia przepisów niniejszej dyrektywy, w szczególności zakazów określonych w art. 31 lub z niego wynikających, oraz aktów prawnych wymienionych w załączniku IV część I oraz przyjmują wszelkie środki niezbędne do ich wprowadzenia w życie. Sankcje te są skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o tych przepisach nie później niż dnia 29 kwietnia 2009 r. oraz możliwie szybko powiadamiają o wszelkich późniejszych zmianach tych przepisów.

Artykuł 47

Ocena

1. Nie później niż dnia 29 kwietnia 2011 r. państwa członkowskie informują Komisję o stosowaniu procedur dotyczących homologacji typu ustanowionych w niniejszej dyrektywie, w szczególności o stosowaniu procesu wieloetapowego. W stosownych przypadkach Komisja proponuje zmiany, jakie uzna za konieczne dla usprawnienia procesu homologacji typu.

2. Na podstawie informacji dostarczonych na mocy ust. 1 Komisja składa Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na temat stosowania niniejszej dyrektywy nie później niż dnia 29 kwietnia 2011 r. W stosownych przypadkach Komisja może zaproponować przesunięcie terminów przeniesienia, o których mowa w art. 45.

Artykuł 48

Transpozycja

1. Państwa członkowskie przyjmują i publikują w terminie do dnia 29 kwietnia 2009 r. przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do dostosowania się do istotnych zmian niniejszej dyrektywy. Niezwłocznie przekazują one Komisji teksty tych przepisów.

Państwa członkowskie stosują te przepisy od dnia 29 kwietnia 2009 r.

Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Zawierają także oświadczenie, zgodnie z którym odniesienia w istniejących przepisach ustawowych, wykonawczych i administracyjnych do dyrektyw uchylonych niniejszą dyrektywą interpretowane są jako odniesienia do niniejszej dyrektywy. Metody dokonywania takiego odniesienia i formułowania takiego oświadczenia określane są przez państwa członkowskie.

2. Państwa członkowskie przekazują Komisji tekst podstawowych przepisów prawa krajowego przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.

Artykuł 49

Uchylenie

Dyrektywa 70/156/EWG zostaje uchylona ze skutkiem od dnia 29 kwietnia 2009 r. bez uszczerbku dla obowiązków państw członkowskich dotyczących ograniczeń czasowych dla przeniesienia do prawa krajowego i stosowania dyrektyw wymienionych w załączniku XX część B.

Odniesienia do uchylonej dyrektywy interpretowane są jak odniesienia do niniejszej dyrektywy i odczytywane zgodnie z tabelą korelacji zamieszczoną w załączniku XXI.

Artykuł 50

Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 51

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 5 września 2007 r.

(¹) Dz.U. C 108 z 30.4.2004, str. 29.

(²) Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 11 lutego 2004 r. (Dz.U. C 97 E z 22.4.2004, str. 370) oraz wspólne stanowisko Rady z dnia 11 grudnia 2006 r. (Dz.U. C 64 E z 20.3.2007, str. 1) oraz stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 10 maja 2007 r. (dotyczczas nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym) oraz decyzja Rady z dnia 23 lipca 2007 r.

(³) Dz.U. L 42 z 23.2.1970, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona rozporządzeniem (WE) nr 715/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 171 z 29.6.2007, str. 1).

(⁴) Dz.U. L 225 z 10.8.1992, str. 1.

(⁵) Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23. Decyzja zmieniona decyzją 2006/512/EC (Dz.U. L 200 z 22.7.2006, str. 11).

(⁶) Dz.U. L 346 z 17.12.1997, str. 78.

(⁷) Dz.U. L 11 z 15.1.2002, str. 4.

(⁸) Dz.U. L 171 z 29.6.2007, str. 1.

(⁹) Dz.U. C 321 z 31.12.2003, str. 1.

(¹⁰) Dz.U. L 171 z 9.7.2003, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą Rady 2006/96/WE (Dz.U. L 363 z 20.12.2006, str. 81).

(¹¹) Dz.U. L 124 z 9.5.2002, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą Rady 2006/96/WE.

(¹²) Dz.U. L 157 z 9.6.2006, str. 24.

(¹³) Dz.U. L 138 z 1.6.1999, str. 57. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2006/103/WE (Dz.U. L 363 z 20.12.2006, str. 344).

WYKAZ ZAŁĄCZNIKÓW [9]

ZAŁĄCZNIK I

Kompletny wykaz informacji do celów homologacji typu we pojazdów

ZAŁĄCZNIK II

Definicje kategorii i typów pojazdów

A. DEFINICJA KATEGORII POJAZDÓW

Kategorie pojazdów definiuje się zgodnie z następującą klasyfikacją: (Tam, gdzie w wymienionych poniżej definicjach występuje odniesienie do „masy maksymalnej”, oznacza to „technicznie dopuszczalną maksymalną masę całkowitą pojazdu”, jak określono w załączniku I pkt 2.8).

1. Kategoria M: Pojazdy silnikowe mające co najmniej cztery koła, zaprojektowane i wykonane do przewozu osób.

Kategoria M₁: Pojazdy zaprojektowane i wykonane do przewozu osób, mające nie więcej niż osiem siedzeń oprócz siedzenia kierowcy.

Kategoria M₂: Pojazdy zaprojektowane i wykonane do przewozu osób, mające więcej niż osiem siedzeń oprócz siedzenia kierowcy, których maksymalna masa nie przekracza 5 ton.

Kategoria M₃: Pojazdy zaprojektowane i wykonane do przewozu osób, mające więcej niż osiem siedzeń oprócz siedzenia kierowcy, których maksymalna masa przekracza 5 ton.

Rodzaje nadwozia oraz przypisane do nich kody są zdefiniowane w niniejszym załączniku część C pkt 1 (pojazdy kategorii M₁) i pkt 2 (pojazdy kategorii M₂ i M₃) i należy je stosować do celów określonych w tej części załącznika.

2. Kategoria N: Pojazdy silnikowe mające przynajmniej cztery koła, zaprojektowane i wykonane do przewozu ładunków.

Kategoria N₁: Pojazdy zaprojektowane i wykonane do przewozu ładunków, których maksymalna masa nie przekracza 3,5 tony.

Kategoria N₂: Pojazdy zaprojektowane i wykonane do przewozu ładunków, których maksymalna masa przekracza 3,5 tony, ale nie przekracza 12 ton.

Kategoria N₃: Pojazdy zaprojektowane i wykonane do przewozu ładunków, których maksymalna masa przekracza 12 ton.

W przypadku pojazdu ciągnącego przeznaczonego do sprzęgania z naczepą lub przyczepą z osią centralną, masa, którą należy rozpatrywać do celów klasyfikacji pojazdu, jest jego masą w stanie gotowym do jazdy, powiększoną o masę odpowiadającą maksymalnemu statycznemu pionowemu naciskowi na urządzenie sprzęgające oraz, w stosownych przypadkach, powiększoną o maksymalną masę ładunku przewidzianego do umieszczenia w pojeździe ciągnącym.

Rodzaje nadwozia oraz przypisane do nich kody odnoszące się do pojazdów kategorii N są zdefiniowane w niniejszym załączniku część C pkt 3 i należy je stosować do celów określonych w tej części załącznika.

3. Kategoria O: Przyczepy (w tym naczepy).

Kategoria O₁: Przyczepy o masie maksymalnej nieprzekraczającej 0,75 tony.

Kategoria O₂: Przyczepy o masie maksymalnej przekraczającej 0,75 tony, ale nieprzekraczającej 3,5 tony.

Kategoria O₃: Przyczepy o masie maksymalnej przekraczającej 3,5 tony, ale nieprzekraczającej 10 ton.

Kategoria O₄: Przyczepy o masie maksymalnej przekraczającej 10 ton.

W przypadku naczep lub przyczep z osią centralną należy jako masę maksymalną przyjmować masę odpowiadającą maksymalnemu statycznemu naciskowi ich osi na drogę w warunkach maksymalnego obciążenia ładunkiem i sprzęgnięcia z pojazdem ciągnącym.

Rodzaje nadwozia oraz przypisane do nich kody odnoszące się do pojazdów kategorii O są zdefiniowane w niniejszym załączniku część C pkt 4 i należy je stosować do celów określonych w tej części załącznika.

4. Pojazdy terenowe (symbol G)

4.1. Pojazdy kategorii N₁ o maksymalnej masie nieprzekraczającej dwóch ton oraz pojazdy kategorii M₁ uważa się za pojazdy terenowe, jeżeli posiadają:

- co najmniej jedną oś przednią i co najmniej jedną oś tylną zaprojektowane tak, aby obie mogły być napędzane równocześnie, dotyczy to również pojazdów, w których napęd na jedną z osi może zostać odłączony,

- co najmniej jedną blokadę mechanizmu różnicowego lub co najmniej jeden mechanizm o podobnym działaniu oraz jeżeli ich zdolność pokonywania wzniesień, obliczana dla pojazdu bez przyczepy, wynosi 30 %.

Ponadto muszą one spełniać co najmniej pięć z następujących sześciu wymagań:

- kąt natarcia wynosi co najmniej 25°,

- kąt zejścia wynosi co najmniej 20°,

- kąt rampowy wynosi co najmniej 20°,

- prześwit pod osią przednią wynosi co najmniej 180 mm,

- prześwit pod osią tylną wynosi co najmniej 180 mm,

- prześwit między osiami wynosi co najmniej 200 mm.

4.2. Pojazdy kategorii N₁ o maksymalnej masie przekraczającej dwie tony lub pojazdy kategorii N₂, M₂ lub M₃ o maksymalnej masie nieprzekraczającej 12 ton uważa się za pojazdy terenowe, jeżeli wszystkie ich koła są zaprojektowane tak, aby były napędzane równocześnie, dotyczy to również pojazdów, w których napęd na jedną z osi może zostać odłączony lub jeżeli spełnione są następujące trzy wymagania:

- co najmniej jedna oś przednia i jedna oś tylna są zaprojektowane tak, aby były napędzane równocześnie, dotyczy to również pojazdów, w których napęd na jedną z osi może zostać odłączony,

- posiadają co najmniej jedną blokadę mechanizmu różnicowego lub co najmniej jeden mechanizm o podobnym działaniu,

- mogą pokonywać wzniesienia o nachyleniu 25 %, liczone dla pojazdu bez przyczepy.

4.3. Pojazdy kategorii M₃ o maksymalnej masie przekraczającej 12 ton lub kategorii N₃ uważa się za pojazdy terenowe, jeżeli wszystkie ich koła zaprojektowane są tak, aby były napędzane równocześnie, dotyczy to również pojazdów, w których napęd na jedną z osi może zostać odłączony lub jeżeli spełnione są następujące wymagania:

- napędzana jest co najmniej połowa kół,

- posiadają co najmniej jeden mechanizm różnicowy z blokadą lub urządzeniem o podobnym działaniu,

- mogą pokonywać wzniesienia o nachyleniu 25 %, liczone dla pojazdu bez przyczepy,

- spełniają co najmniej cztery z następujących sześciu wymagań:

- kąt natarcia wynosi co najmniej 25°,

- kąt zejścia wynosi co najmniej 25°,

- kąt rampowy wynosi co najmniej 25°,

- prześwit pod osią przednią wynosi co najmniej 250 mm,

- prześwit między osiami wynosi co najmniej 300 mm,

- prześwit pod osią tylną wynosi co najmniej 250 mm.

4.4. Warunki dotyczące obciążenia i sprawdzania.

4.4.1. Pojazdy kategorii N₁ o maksymalnej masie nieprzekraczającej dwóch ton oraz pojazdy kategorii M₁ muszą być w stanie gotowym do jazdy, mianowicie z płynem chłodzącym, smarami, paliwem, narzędziami, kołem zapasowym i kierowcą (patrz: przypis o w załączniku I).

4.4.2. Pojazdy silnikowe inne niż określone w pkt 4.4.1 muszą być obciążone do poziomu technicznie dopuszczalnej maksymalnej masy podanej przez producenta.

4.4.3. Wymaganą zdolność do pokonywania wzniesień (25 % i 30 %) sprawdza się obliczeniowo. W wyjątkowych przypadkach służby techniczne mogą żądać, żeby dany typ pojazdu został im przedstawiony do przeprowadzenia badań bezpośrednich.

4.4.4. Podczas pomiaru kąta natarcia, kąta zejścia i kąta rampowego nie bierze się pod uwagę tylnych zabezpieczeń.

4.5. Definicje i szkice wymiarowe prześwitu pojazdu. (Definicje kąta natarcia, kąta zejścia, kąta rampowego, patrz: odnośniki na, nb i nc w załączniku I).

4.5.1. „Prześwit w granicach rozstawu osi” oznacza najkrótszą odległość między płaszczyzną podłoża i najniżej położonym stałym punktem pojazdu. Zestawy jezdne wieloosiowe uważa się za oś pojedynczą.

4.5.2. „Prześwit pod osią” oznacza wysokość łuku przechodzącego przez środki powierzchni styku z jezdnią opon kół danej osi (w przypadku kół bliźniaczych pod uwagę bierze się koła wewnętrzne) oraz stycznego do najniższego stałego punktu pojazdu między tymi kołami.

Żadna stała część pojazdu nie może znajdować się w zakreskowanej strefie rysunku. W odpowiednim przypadku prześwit pod kolejnymi osiami jest wskazywany według ich ułożenia, na przykład 280/250/250.

4.6. Oznaczenie kombinowane

Symbol „G” łączy się albo z symbolem „M”, albo „N”. Na przykład pojazd kategorii N₁ dostosowany do użytku terenowego otrzymuje oznaczenie N₁G.

5. „Pojazd specjalnego przeznaczenia” oznacza pojazd przeznaczony do wykonywania funkcji, która wymaga specjalnego dostosowania nadwozia lub posiadania specjalnego wyposażenia. Niniejsza kategoria obejmuje pojazdy przystosowane do przewozu wózków inwalidzkich.

5.1. „Samochód kempingowy” oznacza pojazd specjalnego przeznaczenia kategorii M zbudowany w taki sposób, aby służył jako miejsce mieszkalne, zawierający co najmniej następujące wyposażenie:

- siedzenia i stolik,

- miejsca do spania, które mogą powstawać z siedzeń,

- urządzenia kuchenne, oraz

- szafki.

Wyposażenie to jest umocowane trwale w przedziale mieszkalnym; stolik może być jednak zbudowany tak, aby łatwo można go było zdemontować.

5.2. „Pojazdy opancerzone” oznaczają pojazdy przeznaczone do ochrony przewożonych osób lub ładunków, zgodne z wymaganiami dotyczącymi kuloodpornych osłon pancernych.

5.3. „Samochody sanitarne (ambulansy)” oznaczają pojazdy silnikowe kategorii M przeznaczone do transportu chorych lub rannych, posiadające do tego celu specjalne wyposażenie.

5.4. „Samochody pogrzebowe (karawany)” oznaczają pojazdy silnikowe kategorii M przeznaczone do transportu zmarłych, posiadające do tego celu specjalne wyposażenie.

5.5. „Pojazd przystosowany do przewozu wózków inwalidzkich” oznacza pojazd kategorii M₁ zbudowany lub przerobiony specjalnie w ten sposób, aby pomieścić co najmniej jedną osobę siedzącą na wózku inwalidzkim w trakcie jazdy.

5.6. „Przyczepy kempingowe” wg ISO 3833–77, określenie nr 3.2.1.3.

5.7. „Żurawie samochodowe” oznaczają pojazdy specjalnego przeznaczenia kategorii N₃, nieposiadające wyposażenia do przewozu towarów, wyposażone w dźwig, którego moment podnoszenia jest równy lub przekracza 400 kNm.

5.8. „Pozostałe pojazdy specjalne” oznaczają pojazdy określone w pkt 5 z wyjątkiem pojazdów określonych w pkt 5.1–5.6.

Kody przypisane do „pojazdów specjalnego przeznaczenia” określone są w niniejszym załączniku część C pkt 5 do celów określonych w tej części.

B. DEFINICJA TYPU POJAZDU

1. Do celów kategorii M₁:

„Typ” obejmuje pojazdy, które nie różnią się od siebie co najmniej pod względem istotnych następujących cech:

- producent,

- oznaczenie typu nadane przez producenta,

- główne względy konstrukcyjne:

- podwozie/płyta podłogowa (oczywiste i podstawowe różnice),

- silnik (spalania wewnętrznego/elektryczny/hybrydowy).

„Wariant” w ramach typu oznacza pojazdy jednego typu, które nie różnią się od siebie co najmniej pod względem następujących istotnych cech:

- rodzaj nadwozia (np. kareta (sedan), hatchback, coupé, kabriolet, kombi, wielozadaniowe),

- silnik:

- zasada działania (jak w załączniku III pkt 3.2.1.1),

- liczba i układ cylindrów,

- różnice w mocy nie przekraczają 30 % (największa może być 1,3 razy większa od najmniejszej),

- różnice w pojemności skokowej nie przekraczają 20 % (największa może być 1,2 razy większa od najmniejszej),

- osie napędzane (liczba, położenie, powiązanie kinetyczne),

- osie kierowane (liczba i położenie).

„Wersja” w ramach wariantu oznacza pojazdy o kompletacji określonej w pakiecie informacyjnym, zgodnie z wymaganiami załącznika VIII.

W ramach jednej wersji nie można łączyć wymienionych niżej różniących się cech:

- technicznie dopuszczalna maksymalna masa całkowita pojazdu,

- pojemność skokowa silnika,

- maksymalna moc netto,

- typ skrzyni biegów i liczba przełożeń,

- maksymalna liczba miejsc siedzących określona w załączniku II część C.

2. Do celów kategorii M₂ i M₃:

„Typ” obejmuje pojazdy, które nie różnią się od siebie co najmniej pod względem następujących istotnych cech:

- producent,

- oznaczenie typu nadane przez producenta,

- kategoria,

- główne względy konstrukcyjne:

- podwozie/nadwozie samonośne, jedno-/dwupokładowy, pojedynczy/przegubowy (oczywiste i podstawowe różnice),

- liczba osi,

- silnik (spalania wewnętrznego/elektryczny/hybrydowy).

„Wariant” w ramach typu oznacza pojazdy, które nie różnią się od siebie co najmniej pod względem następujących istotnych cech:

- klasa określona w dyrektywie 2001/85/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 listopada 2001 r. odnoszącej się do przepisów szczególnych dotyczących pojazdów wykorzystywanych do przewozu pasażerów i mających więcej niż osiem siedzeń poza siedzeniem kierowcy (¹) (jedynie dla pojazdów kompletnych),

- etap wykonania (np. kompletny/niekompletny),

- silnik:

- zasada działania (jak w załączniku III pkt 3.2.1.1),

- liczba i układ cylindrów,

- różnice w mocy nie przekraczają 50 % (największa może być 1,5 razy większa od najmniejszej),

- różnice w pojemności skokowej nie przekraczają 50 % (największa może być 1,5 razy większa od najmniejszej),

- położenie silnika (z przodu, centralnie, z tyłu),

- różnice pod względem technicznie dopuszczalnej maksymalnej masy całkowitej pojazdu nie przekraczają 20 % (największa może być 1,2 razy większa od najmniejszej),

- osie napędzane (liczba, położenie, powiązanie kinetyczne),

- osie kierowane (liczba i położenie).

„Wersja” w ramach wariantu oznacza pojazdy, o kompletacji określonej w pakiecie informacyjnym, zgodnie z wymaganiami załącznika VIII.

3. Do celów kategorii N₁, N₂ i N₃:

„Typ” obejmuje pojazdy, które nie różnią się od siebie co najmniej pod względem następujących istotnych cech:

- producent,

- oznaczenie typu nadane przez producenta,

- kategoria,

- główne względy konstrukcyjne:

- podwozie/płyta podłogowa (oczywiste i podstawowe różnice),

- liczba osi,

- silnik (spalania wewnętrznego/elektryczny/hybrydowy).

„Wariant” w ramach typu oznacza pojazdy, które nie różnią się od siebie co najmniej pod względem następujących istotnych cech:

- konstrukcyjne przeznaczenie nadwozia (np. skrzyniowe/wywrotka/cysterna/ciągnik siodłowy) (jedynie w przypadku pojazdów kompletnych),

- etap wykonania (np. kompletny/niekompletny),

- silnik:

- zasada działania (jak w załączniku III pkt 3.2.1.1),

- liczba i układ cylindrów,

- różnice w mocy nie przekraczają 50 % (największa może być 1,5 razy większa od najmniejszej),

- różnice w pojemności skokowej nie przekraczają 50 % (największa może być 1,5 razy większa od najmniejszej),

- różnice pod względem technicznie dopuszczalnej maksymalnej masy całkowitej pojazdu nie przekraczają 20 % (największa może być 1,2 razy większa od najmniejszej),

- osie napędzane (liczba, położenie, powiązanie kinetyczne),

- osie kierowane (liczba i położenie).

„Wersja” wariantu oznacza pojazdy o kompletacji określonej w pakiecie informacyjnym, zgodnie z wymaganiami załącznika VIII.

4. Do celów kategorii O₁, O₂, O₃ i O₄:

„Typ” obejmuje pojazdy, które nie różnią się od siebie co najmniej pod względem następujących istotnych cech:

- producent,

- oznaczenie typu nadane przez producenta,

- kategoria,

- główne względy konstrukcyjne:

- podwozie/nadwozie samonośne (oczywiste i podstawowe różnice),

- liczba osi,

- przyczepa z wózkiem skrętnym/naczepa/przyczepa z osią centralną,

- rodzaj układu hamulcowego (np. bez hamulca/z hamulcem najazdowym/z hamulcem zasilanym z pojazdu ciągnącego).

„Wariant” w ramach typu oznacza pojazdy, które nie różnią się od siebie co najmniej pod względem następujących istotnych cech:

- etap wykonania (np. kompletny/niekompletny),

- rodzaj nadwozia (np. kempingowe/skrzyniowe/cysterna) (jedynie w przypadku pojazdów kompletnych/ skompletowanych),

- różnice pod względem technicznie dopuszczalnej maksymalnej masy całkowitej pojazdu nie przekraczają 20 % (największa może być 1,2 razy większa od najmniejszej),

- osie kierowane (liczba i położenie).

„Wersja” w ramach wariantu oznacza pojazdy o kompletacji określonej w pakiecie informacyjnym.

5. W przypadku wszystkich kategorii:

Identyfikacja pojazdu wyłącznie na podstawie oznaczeń typu, wariantu i wersji jest równoważna z precyzyjnym i jednoznacznym ustaleniem wszystkich jego szczegółowych danych technicznych wymaganych do celów związanych z dopuszczeniem pojazdu do ruchu.

C. DEFINICJA RODZAJU NADWOZIA (tylko w przypadku pojazdów kompletnych/skompletowanych)

Rodzaj nadwozia określony w załączniku I, załączniku III część 1 pkt 9.1 i załączniku IX pkt 37 określa się przy pomocy następującego kodowania:

1. Samochody osobowe (M₁)

2. Pojazdy silnikowe kategorii M₂ lub M₃

Pojazdy klasy I (zgodnie z dyrektywą 2001/85/WE)

CA Jednopokładowe

CB Dwupokładowe

CC Przegubowe jednopokładowe

CD Przegubowe dwupokładowe

CE Niskopodłogowe jednopokładowe

CF Niskopodłogowe dwupokładowe

CG Przegubowe niskopodłogowe jednopokładowe

CH Przegubowe niskopodłogowe dwupokładowe

Pojazdy klasy II (zgodnie z dyrektywą 2001/85/WE)

CI Jednopokładowe

CJ Dwupokładowe

CK Przegubowe jednopokładowe

CL Przegubowe dwupokładowe

CM Niskopodłogowe jednopokładowe

CN Niskopodłogowe dwupokładowe

CO Przegubowe niskopodłogowe jednopokładowe

CP Przegubowe niskopodłogowe dwupokładowe

Pojazdy klasy III (zgodnie z dyrektywą 2001/85/WE)

CQ Jednopokładowe

CR Dwupokładowe

CS Przegubowe jednopokładowe

CT Przegubowe dwupokładowe

Pojazdy klasy A (zgodnie z dyrektywą 2001/85/WE)

CU Jednopokładowe

CV Niskopodłogowe jednopokładowe

Pojazdy klasy B (zgodnie z dyrektywą 2001/85/WE) CW Jednopokładowe

3. Pojazdy silnikowe kategorii N

- Jednakże jeżeli pojazd określony jako BB posiada technicznie dopuszczalną maksymalną masę nieprzekraczającą 3 500 kg:

- posiada ponad sześć miejsc siedzących, nie licząc miejsca kierowcy

lub

- spełnia oba następujące warunki:

(i) liczba miejsc siedzących, nie licząc miejsca kierowcy, nie przekracza sześciu; i

(ii) P – (M + N × 68) ≤ N × 68;

pojazdu takiego nie uznaje się za pojazd kategorii N.

- Jednakże jeżeli pojazd określony jako BA, BB, którego technicznie dopuszczalna maksymalna masa wynosi ponad 3 500 kg, jako BC lub BD spełnia co najmniej jeden z następujących warunków:

(i) liczba miejsc siedzących, nie licząc miejsca kierowcy, przekracza osiem; lub

(ii) P – (M + N × 68) ≤ N × 68;

pojazdu takiego nie uznaje się za pojazd kategorii N.

Definicje „miejsc siedzących” oraz P, M i N znajdują się w niniejszym załączniku część C pkt 1.

4. Pojazdy kategorii O

5. Pojazdy specjalnego przeznaczenia

(¹) Dz.U. L 42 z 13.2.2002, str. 1.

(²) Dz.U. L 233 z 25.8.1997, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą Komisji 2003/19/WE (Dz.U. L 79 z 26.3.2003, str. 6).

ZAŁĄCZNIK III

Dokument informacyjny do celów homologacji typu we pojazdów

(Objaśnienia znajdują się na ostatniej stronie załącznika I)

CZĘŚĆ I

Poniższych informacji, o ile ma to zastosowanie, należy dostarczyć w trzech egzemplarzach, wraz ze spisem treści. Wszelkie rysunki muszą być dostarczone we właściwej skali, dostatecznie szczegółowe, w formacie A4 lub w skoroszycie formatu A4. Fotografie, jeśli zostały załączone, muszą być dostatecznie szczegółowe.

Jeżeli układy, części lub oddzielne zespoły techniczne są sterowane elektronicznie, należy przedstawić charakterystykę tego sterowania.

CZĘŚĆ II

Tabela przedstawiająca dozwolone kompletacje wersji pojazdów dla tych punktów części I, w których występują alternatywne dane. Tym alternatywnym danym należy przydzielić oznaczenia literowe, tak aby można było za pomocą tabeli określić, które z alternatywnych danych w określonym punkcie przynależą do danej wersji.

Dla każdego wariantu w typie należy sporządzać oddzielną tabelę.

Dane alternatywne, w przypadku których nie ma ograniczeń w kompletacji w ramach wariantu, powinny być wymienione w kolumnie „wszystkie”.

Informacje te mogą być prezentowane w innym formacie lub układzie, o ile zachowany jest założony cel.

Każdy wariant i każda wersja muszą być identyfikowane przy pomocy kodu numerycznego lub kombinacji liter i cyfr, który musi być również wskazany w świadectwie zgodności (załącznik IX) danego pojazdu.

W przypadku wariant(-ów) zgodnie z załącznikiem XI lub art. 20 producent przypisuje kod specjalny.

CZĘŚĆ III

Numery homologacji typu

Podać wymagane poniżej informacje o przedmiotach (***) mających zastosowanie dla tego pojazdu w załączniku IV lub załączniku XI. (Należy uwzględnić wszystkie odpowiednie homologacje dla każdego przedmiotu).

Podpis:

Stanowisko w przedsiębiorstwie:

Data:

ZAŁĄCZNIK IV

Wykaz wymagań do celów homologacji typu WE pojazdów

CZĘŚĆ I

Wykaz aktów prawnych

(Gdy to właściwe, z uwzględnieniem zakresu zastosowania i ostatnich zmian w każdym z aktów prawnych wymienionych poniżej. W odniesieniu do regulaminów Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych (EKG ONZ) odniesienie do aktu prawnego wskazuje odpowiednie serie zmian regulaminów EKG ONZ, do których przystąpiła Wspólnota).

Dodatek

Wykaz wymagań do celów homologacji typu WE pojazdów należących do kategorii M₁, produkowanych w krótkich seriach

(W stosownych przypadkach z uwzględnieniem ostatnich zmian w każdym z aktów prawnych wymienionych poniżej)

CZĘŚĆ II

W przypadku gdy dokonuje się odniesienia do oddzielnej dyrektywy lub rozporządzenia, homologacja udzielona na podstawie następujących regulaminów EKG ONZ (biorąc pod uwagę zakres zastosowania (¹) i zmiany do każdego z regulaminów EKG ONZ wymienionego poniżej) uznawana jest za zastępującą homologację typu WE przyznawaną na mocy oddzielnej dyrektywy lub rozporządzenia wskazanych w tabeli w części I.

Są to regulaminy EKG ONZ, do których Wspólnota przystąpiła jako Umawiająca się Strona do „Zrewidowanego porozumienia genewskiego z 1958 r.” decyzją Rady 97/836/WE lub na mocy późniejszych decyzji Rady, zgodnie z art. 3 ust. 3 tej decyzji.

Każdą dalszą zmianę regulaminów EKG ONZ wymienionych poniżej również należy uważać za równoważną, z zastrzeżeniem decyzji Wspólnoty przewidzianej w art. 4 ust. 2 decyzji 97/836/WE (⁺⁺).

(¹) W przypadku gdy oddzielne dyrektywy lub rozporządzenia zawierają wymagania dotyczące instalacji, stosuje się je również do części i odrębnych zespołów technicznych zatwierdzonych zgodnie z regulaminami EKG ONZ.

(⁺⁺) Odnośnie do późniejszych zmian patrz: najnowsza wersja dokumentu EKG ONZ TRANS/WP.29/343.

ZAŁĄCZNIK V

Procedury postępowania podczas homologacji typu WE pojazdów

1. W przypadku wniosku o udzielenie homologacji typu całego pojazdu organ udzielający homologacji typu WE powinien:

a) sprawdzić, czy wszystkie homologacje typu WE wydane na podstawie aktu prawnego, który ma zastosowanie do homologacji typu pojazdu, obejmują typ pojazdu i spełniają zalecone wymagania;

b) odwołując się do dokumentacji, upewnić się, że specyfikacja(-e) pojazdu i dane zawarte w części I dokumentu informacyjnego pojazdu znajdują się w pakiecie informacyjnym i świadectwach homologacji typu WE w odniesieniu do stosownych aktów prawnych; a jeżeli jakiejś pozycji części I dokumentu informacyjnego nie ma w pakiecie informacyjnym żadnego z aktów prawnych, potwierdzić, że odpowiednia część lub charakterystyka jest zgodna z danymi szczegółowymi w folderze informacyjnym;

c) na wybranej próbce pojazdów, których typ ma być homologowany, przeprowadzić lub nakazać przeprowadzenie kontroli części i układów pojazdu w celu zweryfikowania, że pojazd(-y) jest wykonany zgodnie z odpowiednimi danymi zawartymi w poświadczonym pakiecie informacyjnym w odniesieniu do stosownych świadectw homologacji typu WE;

d) w stosownych przypadkach przeprowadzić lub nakazać przeprowadzenie stosownych kontroli dotyczących montażu oddzielnych zespołów technicznych;

e) w stosownych przypadkach przeprowadzić lub nakazać przeprowadzenie niezbędnych kontroli w zakresie obecności urządzeń przewidzianych w załączniku IV część I przypisy 1 i 2.

2. Liczba pojazdów, które należy poddać kontroli do celów pkt 1c), musi być wystarczająca, tak aby umożliwić odpowiednią kontrolę różnych kombinacji, którym ma zostać udzielona homologacja typu, według następujących kryteriów:

3. W przypadku braku świadectw homologacji dla każdego ze stosownych aktów prawnych organ udzielający homologacji typu WE powinien:

a) nakazać przeprowadzenie niezbędnych badań i kontroli zgodnie z wymaganiami każdego ze stosownych aktów prawnych;

b) sprawdzić, czy pojazd jest zgodny z danymi zamieszczonymi w folderze informacyjnym pojazdu oraz czy spełnia wymagania techniczne każdego ze stosownych aktów prawnych;

c) w stosownych przypadkach przeprowadzić lub nakazać przeprowadzenie odpowiednich kontroli dotyczących montażu oddzielnych zespołów technicznych;

d) w stosownych przypadkach przeprowadzić lub nakazać przeprowadzenie niezbędnych kontroli w zakresie obecności urządzeń przewidzianych w załączniku IV część I przypisy 1 i 2.

Dodatek 1

Normy, które muszą spełniać podmioty, o których mowa w art. 41

1. Działalności związane z badaniami do celów homologacji typu przeprowadzanymi zgodnie z aktami prawnymi wymienionymi w załączniku IV do niniejszej dyrektywy:

1.1. Kategoria A (badania przeprowadzane we własnych obiektach):

EN ISO/IEC 17025: 2005 w sprawie ogólnych wymagań odnośnie do kompetencji laboratoriów badawczych i kalibracyjnych.

Służby techniczne wyznaczone dla czynności kategorii A mogą przeprowadzać lub nadzorować badania przewidziane w aktach prawnych, do których zostały wyznaczone, w obiektach producenta lub strony trzeciej.

1.2. Kategoria B (nadzorowanie badań przeprowadzanych w obiektach producenta lub strony trzeciej):

EN ISO/IEC 17020: 2004 w sprawie ogólnych kryteriów działania różnych typów organów przeprowadzających kontrole.

Przed przeprowadzeniem lub nadzorowaniem jakiegokolwiek badania w obiektach producenta lub strony trzeciej, służby techniczne sprawdzają, czy obiekty badawcze i urządzenia pomiarowe spełniają stosowne wymagania normy, o której mowa w pkt 1.1.

2. Działalności związane ze zgodnością produkcji

2.1. Kategoria C (procedura oceny wstępnej i monitorowania systemu zarządzania jakością stosowanego przez producenta):

EN 45012: 1998 w sprawie ogólnych wymagań stawianych organom przeprowadzającym ocenę i certyfikację/rejestrację systemów jakości.

2.2. Kategoria D (kontrola lub badanie próbek produkcyjnych lub nadzór nad nimi):

EN ISO/IEC 17020: 2004 w sprawie ogólnych kryteriów działania różnych typów organów przeprowadzających kontrole.

Dodatek 2

Procedura oceny służb technicznych

1. CEL NINIEJSZEGO DODATKU

1.1. Niniejszy dodatek ustanawia warunki, zgodnie z którymi właściwe organy, o których mowa w art. 42 niniejszej dyrektywy, powinny przeprowadzać procedurę oceny służb technicznych.

1.2. Wymagania te stosuje się odpowiednio do wszystkich służb technicznych, niezależnie od ich statusu prawnego (niezależna organizacja, producent lub organ udzielający homologacji występujący jako służba techniczna).

2. ZASADY OCENY Ocena opiera się na kilku zasadach:

- niezależność stanowiąca podstawę dla bezstronności i obiektywności wniosków,

- podejście opierające się na faktach, gwarantujące wiarygodne i powtarzalne wnioski.

Audytorzy powinni być godni zaufania i uczciwi, a także muszą przestrzegać zasad poufności i dyskrecji. Wnioski powinni przedstawiać w sposób prawdziwy i dokładny.

3. UMIEJĘTNOŚCI WYMAGANE OD AUDYTORÓW

3.1. Oceny mogą być dokonywane wyłącznie przez audytorów, którzy mają niezbędną do tych celów wiedzę techniczną i administracyjną.

3.2. Audytorzy powinni przejść specjalistyczne szkolenie w zakresie działań oceniających. Ponadto powinni mieć specjalistyczną wiedzę techniczną w dziedzinie, w jakiej dana służba techniczna wykonuje swoje działania.

3.3. Bez uszczerbku dla przepisów pkt 3.1 i 3.2 ocenę, o której mowa w art. 42 ust. 4, powinni przeprowadzać audytorzy niezwiązani z działaniami, które oceniają.

4. WNIOSEK O WYZNACZENIE

4.1. Odpowiednio upoważniony przedstawiciel wnioskującej służby technicznej powinien złożyć właściwemu organowi formalny wniosek, zawierający następujące informacje:

a) ogólna charakterystyka służby technicznej, w tym podmiot prawny, nazwa, adresy, status prawny oraz zasoby ludzkie i techniczne;

b) ogólne informacje na temat służby technicznej, takie jak jej działania, stosunki w ramach większego podmiotu, jeżeli istnieje, i adresy wszystkich lokalizacji, które mają być objęte zakresem wyznaczenia;

c) umowa dotycząca wypełnienia wymagań związanych z wyznaczeniem i inne obowiązki służby technicznej wynikające z odpowiednich dyrektyw;

d) opis usług oceny zgodności, jakie służba techniczna podejmuje w ramach stosownych dyrektyw oraz wykaz dyrektyw, których dotyczy wyznaczenie wnioskowane przez te służby techniczne, włącznie z, w stosownych przypadkach, zakresem uprawnień;

e) kopia podręcznika jakości danej służby technicznej.

4.2. Właściwy organ powinien sprawdzić, czy informacje dostarczone przez służby techniczne są odpowiednie.

5. PRZEGLĄD ZASOBÓW

Właściwy organ powinien dokonać przeglądu swoich możliwości w zakresie przeprowadzania oceny służb technicznych pod względem polityki wewnętrznej, kompetencji oraz dostępności odpowiednich audytorów i ekspertów.

6. ZLECANIE USŁUG OCENY

6.1. Właściwy organ może zlecić część oceny innemu wyznaczonemu organowi lub zwrócić się o wsparcie do ekspertów technicznych zapewnianych przez inne właściwe organy. Zleceniobiorcy i eksperci powinni zostać zatwierdzeni przez wnioskującą służbę techniczną.

6.2. W celu zakończenia pełnej oceny danej służby technicznej właściwy organ powinien wziąć pod uwagę świadectwa akredytacyjne o odpowiednim zakresie.

7. PRZYGOTOWANIE DO OCENY

7.1. Właściwy organ powinien oficjalnie wyznaczyć zespół oceniający. Powinien zapewnić zespół dysponujący odpowiednią dla danego zadania wiedzą. W szczególności cały zespół:

a) powinien mieć odpowiedni zakres wiedzy zgodny z celem, dla którego wnioskuje się o wyznaczenie; oraz

b) powinien mieć wystarczającą orientację, by dokonać wiarygodnej oceny, czy kwalifikacje danej służby technicznej są wystarczające do przeprowadzania działań zgodnych z zakresem wyznaczenia.

7.2. Właściwy organ powinien wyraźnie określić zadanie przydzielone zespołowi oceniającemu. Zadaniem zespołu oceniającego jest przegląd dokumentów otrzymanych od wnioskującej służby technicznej oraz przeprowadzenie oceny na miejscu.

7.3. Właściwy organ powinien uzgodnić ze służbą techniczną i zespołem oceniającym datę oraz harmonogram oceny. Jednak to właściwy organ jest odpowiedzialny za wyznaczenie daty zgodnej z planem nadzoru i ponownej oceny.

7.4. Właściwy organ powinien zapewnić, by zespół oceniający miał do dyspozycji odpowiednie dokumenty określające kryteria, protokoły z poprzednich ocen oraz odpowiednie dokumenty i protokoły służby technicznej.

8. OCENA NA MIEJSCU

Zespół oceniający powinien ocenić daną służbę techniczną w jej obiektach, w których prowadzi się jedną lub więcej kluczowych działalności, a w stosownych przypadkach obejrzeć inne wybrane lokalizacje, z których ta służba techniczna korzysta.

9. ANALIZA WNIOSKÓW I SPRAWOZDANIE Z OCENY

9.1. Zespół oceniający powinien przeanalizować wszystkie istotne informacje i dokumentację dowodową zebrane podczas przeglądu dokumentacji i protokołów oraz ocen na miejscu. Analizę tę należy przygotować w taki sposób, by umożliwić zespołowi określenie zakresu kompetencji i zgodności danej służby technicznej z wymaganiami wyznaczenia.

9.2. Procedury sprawozdawcze właściwego organu powinny zapewnić spełnienie następujących wymagań.

9.2.1. Przed opuszczeniem przez zespół oceniający obiektów ocenianej służby technicznej należy zorganizować jego spotkanie z ocenianą służbą techniczną. Podczas tego spotkania zespół oceniający powinien przedstawić pisemne lub ustne sprawozdanie z wyników przeprowadzonej analizy. Służby techniczne powinny mieć możliwość zadania pytań dotyczących tych wyników, w tym także niezgodności, jeżeli takie mają miejsce, i ich podstaw.

9.2.2. Sprawozdanie pisemne na temat wyników oceny należy natychmiast podać do wiadomości ocenianej służby technicznej. Takie sprawozdanie z oceny powinno zawierać uwagi dotyczące kompetencji i zgodności oraz określać wszelkie niezgodności, jeżeli takie mają miejsce, które należy usunąć w celu osiągnięcia zgodności ze wszystkimi wymaganiami wyznaczenia.

9.2.3. Służba techniczna powinna mieć możliwość podjęcia działań w odpowiedzi na sprawozdanie z oceny i przygotowania opisu konkretnych działań, już podjętych lub planowanych, w określonym terminie, w celu usunięcia wszelkich niezgodności.

9.3. Właściwy organ powinien zapewnić, że działania służby technicznej mające na celu usunięcie niezgodności są poddane przeglądowi celem sprawdzenia, czy są wystarczające i skuteczne. Jeżeli te działania służby technicznej okażą się niewystarczające, należy wystąpić z wnioskiem o dalsze informacje. Ponadto można wymagać przedłożenia dowodów rzeczywistego wprowadzenia w życie podjętych działań lub można przeprowadzić kolejną ocenę w celu sprawdzenia skutecznego wprowadzenia w życie działań naprawczych.

9.4. Sprawozdanie z oceny powinno zawierać co najmniej następujące elementy:

a) niepowtarzalne oznaczenie służby technicznej;

b) data(-y) oceny na miejscu;

c) nazwisko(-a) audytora(-ów) lub ekspertów dokonujących oceny;

d) niepowtarzalne oznaczenie wszystkich ocenianych obiektów;

e) wnioskowany zakres wyznaczenia poddany ocenie;

f) oświadczenie na temat stosowności wewnętrznej organizacji i procedur przyjętych przez służbę techniczną w celu zapewnienia o jej kompetencjach, jak zostało to ustalone na podstawie spełnienia przez nią wymagań dotyczących wyznaczenia;

g) informacje na temat usunięcia wszelkich niezgodności;

h) zalecenie stwierdzające, czy wnioskodawca powinien zostać wyznaczony lub zatwierdzony jako służba techniczna, a jeśli tak, określające zakres wyznaczenia.

10. PRZYZNANIE/ZATWIERDZENIE WYZNACZENIA

10.1. Organ udzielający powinien bez zbędnej zwłoki podjąć decyzję o przyznaniu, zatwierdzeniu lub rozszerzeniu wyznaczenia na podstawie sprawozdania(-ań) i wszelkich innych stosownych informacji.

10.2. Organ udzielający powinien wydać służbie technicznej świadectwo. Świadectwo to powinno zawierać następujące elementy:

a) nazwa i logo organu udzielającego;

b) niepowtarzalne oznaczenie wyznaczonej służby technicznej;

c) rzeczywista data przyznania wyznaczenia i data jego wygaśnięcia;

d) krótki opis lub odniesienie do zakresu wyznaczenia (stosowne dyrektywy, rozporządzenia lub ich części);

e) oświadczenie zgodności i odniesienie do niniejszej dyrektywy.

11. PONOWNA OCENA I NADZÓR

11.1. Ponowna ocena jest przeprowadzana w podobny sposób, jak ocena wstępna, przy czym przy ponownej ocenie należy uwzględnić doświadczenie nabyte przy poprzednich ocenach. Nadzór nad oceną na miejscu jest mniej rozległy niż ponowna ocena.

11.2. Właściwy organ powinien opracować plan ponownej oceny i nadzoru dla każdej wyznaczonej służby technicznej, tak by przeprowadzano regularne wyrywkowe oceny zakresu wyznaczenia.

Odstępy czasu między ocenami na miejscu, bez względu na to, czy chodzi o ponowną ocenę czy nadzór, są uzależnione od potwierdzonej powtarzalności wyników osiąganych przez daną służbę techniczną.

11.3. Jeżeli podczas przeprowadzania nadzoru lub ponownej oceny odkryto niezgodności, właściwy organ powinien określić ścisłe terminy dla działań naprawczych, które należy wprowadzić w życie.

11.4. Jeżeli działania naprawcze lub ulepszające nie zostały wprowadzone w uzgodnionym terminie lub zostały uznane za niewystarczające, właściwe organy powinny przyjąć odpowiednie środki, takie jak kolejna ocena, zawieszenie/wycofanie wyznaczenia dla jednej lub więcej działalności, w odniesieniu do których dana służba została wyznaczona.

11.5. Jeżeli właściwy organ podejmie decyzję o zawieszeniu lub wycofaniu wyznaczenia służby technicznej, powinien poinformować o tym daną służbę listem poleconym. W każdym przypadku właściwy organ powinien przyjąć wszystkie środki niezbędne do zapewnienia kontynuacji działań już rozpoczętych przez tę służbę techniczną.

12. PROTOKOŁY DOTYCZĄCE WYZNACZONYCH SŁUŻB TECHNICZNYCH

12.1. Właściwy organ powinien zachowywać protokoły na temat służb technicznych, aby pokazać, że rzeczywiście spełniono wymagania wyznaczenia, w tym w zakresie kompetencji.

12.2. Właściwy organ powinien przechowywać protokoły na temat służb technicznych w sposób gwarantujący poufność.

12.3. Protokoły dotyczące służb technicznych powinny zawierać co najmniej następujące elementy:

a) odpowiednia korespondencja;

b) sprawozdania i protokoły z oceny;

c) kopie świadectw wyznaczenia.

ZAŁĄCZNIK VI

WZÓR A Maksymalny format: A4 (210 × 297 mm)

ŚWIADECTWO HOMOLOGACJI TYPU WE

Dodatek

Wykaz aktów prawnych, z którymi zgodny jest typ pojazdu

(wypełnia się włącznie w przypadku homologacji typu zgodnie z art. 6 ust.3)

WZÓR B (stosowany do celów homologacji typu układu lub homologacji typu pojazdu w odniesieniu do układu)

Maksymalny format: A4 (210 × 297 mm)

ŚWIADECTWO HOMOLOGACJI TYPU WE

WZÓR C

(stosowany do celów homologacji typu części/oddzielnego zespołu technicznego)

Maksymalny format: A4 (210 × 297 mm)

ŚWIADECTWO HOMOLOGACJI TYPU WE

ZAŁĄCZNIK VII

SYSTEM PRZYDZIAŁU NUMERÓW ŚWIADECTWOM HOMOLOGACJI TYPU WE (¹)

1. Numer homologacji typu WE składa się z czterech sekcji dla homologacji typu całego pojazdu oraz z pięciu sekcji dla homologacji układów, części i oddzielnych zespołów technicznych, zgodnie z informacjami wyszczególnionymi poniżej. We wszystkich przypadkach sekcje oddzielone są od siebie znakiem „*”.

Sekcja 1: Mała litera „e”, po której następuje numer określający państwo członkowskie wydające homologację typu WE:

1 Niemcy

2 Francja

3 Włochy

4 Niderlandy

5 Szwecja

6 Belgia

7 Węgry

8 Republika Czeska

9 Hiszpania

11 Zjednoczone Królestwo

12 Austria

13 Luksemburg

17 Finlandia

18 Dania

19 Rumunia

20 Polska

21 Portugalia

23 Grecja

24 Irlandia

26 Słowenia

27 Słowacja

29 Estonia

32 Łotwa

34 Bułgaria

36 Litwa

49 Cypr

50 Malta

Sekcja 2: Numer dyrektywy lub rozporządzenia podstawowego.

Sekcja 3: Numer ostatniej dyrektywy lub rozporządzenia zmieniającego, stosowanego do danej homologacji typu WE.

- W przypadku homologacji typu WE całego pojazdu oznacza to ostatnią dyrektywę lub rozporządzenie zmieniające artykuł (lub artykuły) dyrektywy 2007/46/WE.

- W przypadku homologacji typu WE udzielonej zgodnie z procedurą opisaną w art. 22 oznacza to ostatnią dyrektywę lub rozporządzenie zmieniające artykuł (lub artykuły) dyrektywy 2007/46/WE, z wyjątkiem dwóch pierwszych cyfr, które zastępują drukowane litery KS.

- Oznacza to ostatnią dyrektywę lub rozporządzenie zawierające właściwe przepisy, z którymi zgodny jest układ, część lub zespół techniczny.

- Jeżeli dyrektywa lub rozporządzenie zawiera różne daty wejścia w życie w odniesieniu do różnych norm technicznych, należy dodać znak alfabetyczny, aby określić normę, według której udzielono homologacji.

Sekcja 4: Czterocyfrowy numer porządkowy (w razie potrzeby z zerem na początku) w przypadku homologacji typu WE całego pojazdu lub cztero- lub pięciocyfrowy w przypadku homologacji typu WE w zastosowaniu oddzielnej dyrektywy lub rozporządzenia, dla określenia bazowego numeru homologacji typu. Dla każdej dyrektywy lub rozporządzenia podstawowego ciąg rozpoczyna się od 0001.

Sekcja 5: Dwucyfrowy numer porządkowy (w razie potrzeby z zerem na początku) określający rozszerzenie. Dla każdego numeru podstawowego homologacji ciąg rozpoczyna się od 00.

2. W przypadku homologacji typu WE całego pojazdu pomija się sekcję 2.

W przypadku homologacji krajowej udzielonej pojazdom produkowanym w małych seriach zgodnie z art. 23 sekcja 2 jest zastępowana drukowanymi literami NKS.

3. Sekcję 5 opuszcza się jedynie na tabliczce(-kach) znamionowej(-ych) pojazdu.

4. Przykład trzeciej homologacji układu (jeszcze bez rozszerzenia) wydanej przez Francję według dyrektywy dotyczącej urządzeń hamulcowych:

e2*71/320*98/12*0003*00

lub

e2*88/77*91/542 A*0003*00 w przypadku dyrektywy wprowadzanej w życie w dwóch etapach, A i B.

5. Przykład drugiego rozszerzenia czwartej homologacji typu pojazdu wydanej przez Zjednoczone Królestwo:

e11*98/14*0004*02

Przy czym dyrektywa 98/14/WE jest jak dotychczas ostatnią dyrektywą zmieniającą artykuły dyrektywy 70/156/EWG.

6. Przykład homologacji typu WE całego pojazdu udzielonej pojazdowi wyprodukowanemu w małej serii, wydanej przez Luksemburg zgodnie z art. 22:

e13*KS[.../...]*0001*00

7. Przykład krajowej homologacji typu pojazdu udzielonej pojazdowi wyprodukowanemu w małej serii, wydanej przez Niderlandy zgodnie z art. 23:

e4*NKS*0001*00

8. Przykład numeru homologacji typu WE, umieszczonego na tabliczce(-kach) znamionowej(-ych) pojazdu: e11*98/14*0004

9. Załącznik VII nie ma zastosowania do regulaminów EKG ONZ wymienionych w załączniku IV do niniejszej dyrektywy. W homologacjach typu udzielonych zgodnie z regulaminami EKG ONZ nadal stosuje się numerację przewidzianą w odpowiednich regulaminach.

(¹) Części i oddzielne zespoły techniczne są oznaczane zgodnie z przepisami stosownych aktów prawnych.

Dodatek

Znak homologacji typu WE części i oddzielnego zespołu technicznego

1. Znak homologacji typu WE części i oddzielnego zespołu technicznego zawiera:

1.1. prostokąt otaczający małą literę „e”, po której następuje litera(-y) lub numer określający państwo członkowskie, które udzieliło homologacji typu WE części lub oddzielnego zespołu technicznego:

1.2. Obok prostokąta „podstawowy numer identyfikacyjny” zawarty w sekcji 4 numeru homologacji typu, po dwóch cyfrach określających numer porządkowy przyznany dla ostatniej znaczącej zmiany technicznej w odpowiedniej oddzielnych dyrektywach lub rozporządzeniach.

1.3. Dodatkowy symbol lub symbole umieszcza się powyżej prostokąta, umożliwiając określenie niektórych cech. Taka dalsza informacja jest określona w odpowiednich oddzielnych dyrektywach lub rozporządzeniach.

2. Znak homologacji typu części lub oddzielnego zespołu technicznego jest umieszczony na oddzielnym zespole technicznym lub części w taki sposób, aby nie można go było zetrzeć i by był wyraźnie czytelny.

3. Przykładowy znak homologacji typu części lub oddzielnego zespołu technicznego znajduje się w addendum.

Addendum do dodatku 1

Przykład znaku homologacji typu części lub oddzielnego zespołu technicznego

Legenda: Powyższa homologacja typu części została wydana w Belgii pod numerem 0004. 01 jest numerem porządkowym określającym poziom wymagań technicznych spełnianych przez daną część. Numer porządkowy jest przyznawany zgodnie z odpowiednią oddzielną dyrektywą lub rozporządzeniem.

Uwaga: W powyższym przykładzie nie pokazano symboli dodatkowych.

ZAŁĄCZNIK VIII

WYNIKI BADAŃ

(Wypełnia organ udzielający homologacji i załącza do świadectwa homologacji typu WE pojazdu).

W każdym przypadku informacja musi wyraźnie wskazywać wariant i wersję, do których ma zastosowanie. Jedna wersja może posiadać nie więcej niż jeden wynik. Dopuszczalna jest jednak kombinacja kilku wyników dla każdej wersji, ze wskazaniem najmniej korzystnego. W tym ostatnim przypadku podaje się uwagę, że dla pozycji oznaczonych (*) podane są jedynie wyniki najmniej korzystnego przypadku.

1. Wyniki badań poziomu głośności

Numer bazowego aktu prawnego i ostatniego zmieniającego aktu prawnego mającego zastosowanie do homologacji. W przypadku aktu prawnego z dwoma lub więcej etapami wykonania, wskazać również etap wykonania:

2. Wyniki badań emisji spalin

2.1. Emisje z pojazdów silnikowych

Wskazać ostatni zmieniający akt prawny mający zastosowanie do homologacji. W przypadku gdy akt prawny ma dwa etapy wykonania lub więcej, wskazać również etap wykonania:

Paliwo(-a) (¹) ... (olej napędowy, benzyna, LPG, NG, dwa paliwa: benzyna/LPG, dwa paliwa: benzyna/NG, alkohol etylowy itd.)

2.1.1. Badanie typu I (²): emisje pojazdu w cyklu badań po rozruchu silnika zimnego

2.1.2. Badanie typu II (²): dane o emisjach wymagane do celów stwierdzenia przydatności pojazdu do ruchu drogowego: Typ II, badanie przy niskich obrotach biegu jałowego

(¹) Jeżeli mają zastosowanie ograniczenia dotyczące paliwa, wskazać te ograniczenia (np. w przypadku NG - gamę gazu L lub gamę gazu H).

(²) Powtórzyć dla benzyny i paliwa gazowego w przypadku pojazdu, który może być zasilany albo benzyną, albo paliwem gazowym. Pojazdy, które mogą być zasilane zarówno benzyną, jak i paliwami gazowymi, ale w których układ zasilania benzyną jest przeznaczony jedynie do wykorzystywania w sytuacjach awaryjnych lub do rozruchu oraz w których maksymalna pojemność zbiornika na benzynę nie przekracza 15 litrów, uważane są do celów badań za pojazdy, które mogą być zasilane jedynie paliwem gazowym.

Typ II, badanie przy wysokich obrotach biegu jałowego

2.1.3. Wynik badania typu III: ...

2.1.4. Wynik badania typu IV (badanie na wyparowywanie): ... g/badanie

2.1.5. Wynik badania trwałości typu V:

- Typ trwałości: 80 000 km/100 000 km/nie dotyczy (¹)

- Współczynnik pogorszenia jakości DF: obliczony/ustalony (¹)

- Wartość specyfikacji:

CO: ...

HC: ...

NO_x: ...

2.1.6. Wynik badania typu VI na emisję w niskiej temperaturze otoczenia:

2.1.7. Pokładowy system diagnostyczny (OBD): tak/nie (¹)

2.2. Emisje z silników stosowanych w pojazdach silnikowych

Wskazać ostatni zmieniający akt prawny mający zastosowanie do homologacji. W przypadku gdy akt prawny ma dwa etapy wykonania lub więcej, wskazać również etap wykonania: ...

Paliwo(-a) (²) ... (olej napędowy, benzyna, LPG, NG, alkohol etylowy itd.)

2.2.1. Wyniki badania ESC (³)

2.2.2. Wyniki badania ELR (europejski test pod obciążeniem) (³)

Dymienie: ... m^–1

(¹) Niepotrzebne skreślić.

(²) Jeżeli mają zastosowanie ograniczenia dotyczące paliwa, wskazać te ograniczenia (np. w przypadku NG - gamę gazu L lub gamę gazu H).

(³) Jeśli ma zastosowanie.

2.2.3. Wyniki badania ETC (europejski test niestacjonarny) (¹)

2.3. Dymienie z silników Diesla.

Wskazać ostatni zmieniający akt prawny mający zastosowanie do homologacji. W przypadku gdy akt prawny ma dwa etapy wykonania lub więcej, wskazać również etap wykonania:

2.3.1. Wyniki badania dla pojazdu przy swobodnym przyspieszeniu

3. Wyniki badań emisji CO₂/zużycia paliwa (¹) (²)

Numer bazowego aktu prawnego i ostatniego zmieniającego aktu prawnego mającego zastosowanie do homologacji.

(¹) Jeśli ma zastosowanie.

(²) Powtórzyć dla benzyny i paliwa gazowego w przypadku pojazdu, który może być zasilany albo benzyną, albo paliwem gazowym. Pojazdy, które mogą być zasilane zarówno benzyną, jak i paliwami gazowymi, ale w których układ zasilania benzyną jest przeznaczony jedynie do wykorzystywania w sytuacjach awaryjnych lub do rozruchu oraz w których maksymalna pojemność zbiornika na benzynę nie przekracza 15 litrów, uważane są do celów badań za pojazdy, które mogą być zasilane jedynie paliwem gazowym.

(³) W przypadku pojazdów zasilanych NG jednostkę „l/100 km” zastępuje się jednostką „m³/100 km”.

ZAŁĄCZNIK IX

ZAŁĄCZNIK X

ZGODNOŚĆ PROCEDUR PRODUKCYJNYCH

0. CELE

Zachowywanie zgodności procedur produkcyjnych ma na celu zapewnienie tego, by każdy produkowany pojazd, układ, część i oddzielny zespół techniczny był zgodny z homologowanym typem.

Procedury te zawsze zawierają ocenę systemów zarządzania jakością, określoną jako ocena wstępna (¹), oraz weryfikację przedmiotu homologacji i kontrole odnoszące się do produktów, określone jako uzgodnienia dotyczące zgodności produktów.

1. OCENA WSTĘPNA

1.1. Przed udzieleniem homologacji typu WE organ udzielający homologacji państwa członkowskiego musi zweryfikować, czy istnieją zadowalające warunki i procedury mające na celu skuteczną kontrolę, aby znajdujące się w produkcji części, układy, oddzielne zespoły techniczne lub pojazdy były zgodne z homologowanym typem.

1.2. Wymagania w pkt 1.1 muszą być zweryfikowane pod względem wymagań organu udzielającego homologacji typu WE.

Organowi temu wystarczy ocena wstępna wraz z wstępnymi uzgodnieniami dotyczącymi zgodności produktu opisanymi w pkt 2 z uwzględnieniem, jeżeli jest to niezbędne, jednego z uzgodnień opisanych w pkt 1.2.1–1.2.3 lub kombinacji tych uzgodnień w całości lub częściowo, stosownie do sytuacji.

1.2.1. Rzeczywistą ocenę wstępną lub weryfikację uzgodnień dotyczących zgodności produktu przeprowadza organ udzielający homologacji typu WE lub mianowany organ działający w imieniu organu udzielającego homologacji typu WE.

1.2.1.1. Podczas rozpatrywania zakresu oceny początkowej, którą należy przeprowadzić, organ udzielający homologacji może wziąć pod uwagę dostępne informacje odnoszące się do:

- świadectwa producenta, opisanego w pkt 1.2.3, które nie zostało zakwalifikowane lub uznane na podstawie tego podpunktu,

- w przypadku homologacji typu WE części lub oddzielnego zespołu technicznego, oceny systemu jakości przeprowadzane przez producenta(-ów) pojazdu w zakładach producenta elementu składowego lub zespołu technicznego, zgodnie z jednym lub większą liczbą specyfikacji przemysłowych spełniających wymagania normy zharmonizowanej EN ISO 9002–1994 lub EN ISO 9001–2000, z dozwolonym wyłączeniem wymagań związanych z pojęciami projektowania i rozwoju, pkt 7.3 „Zadowolenie klienta i stałe ulepszanie”.

1.2.2. Rzeczywista ocena wstępna lub weryfikacja uzgodnień dotyczących zgodności produktu może być również przeprowadzona przez organ udzielający homologacji typu WE innego państwa członkowskiego lub mianowany organ wyznaczony do tego celu przez organ udzielający homologacji typu WE. W takim przypadku organ udzielający homologacji typu WE tego państwa członkowskiego przygotowuje oświadczenie zgodności, przedstawiające w zarysie obszary oraz urządzenia produkcyjne objęte jego zakresem jako istotne dla homologacji typu WE produktu(-ów) oraz odnoszące się do dyrektywy lub rozporządzenia, zgodnie z którymi produkty te mają zostać homologowane (²). Po otrzymaniu wniosku o wydanie oświadczenia zgodności przez organ udzielający homologacji typu WE państwa członkowskiego udzielającego homologacji typu WE, organ udzielający homologacji typu WE innego państwa członkowskiego niezwłocznie przesyła oświadczenie zgodności lub powiadamia, że nie jest w stanie wydać takiego oświadczenia. Oświadczenie zgodności zawiera co najmniej:

(¹) Wytyczne dotyczące planowania i przeprowadzenia oceny znajdują się w normie zharmonizowanej ISO 10011, części 1, 2 i 3, 1991.

(²) Np. odpowiednia oddzielna dyrektywa, jeżeli produktem, który ma być homologowany, jest układ, część lub zespół techniczny oraz dyrektywa 2007/46/WE w przypadku całego pojazdu.

1.2.3. Organ udzielający homologacji typu WE musi również zaakceptować odpowiednie świadectwa producenta zgodne ze zharmonizowaną normą EN ISO 9002–1994 (której zakres obejmuje lokalizację produkcji i produktu(-ów), które mają być homologowane) lub EN ISO 9001–2000 z dopuszczalnym wyłączeniem wymagań związanych z pojęciami projektowania i rozwoju, pkt 7.3 „Zadowolenie klienta i stałe ulepszanie” lub równoważną normą zharmonizowaną spełniającą wymagania dotyczące oceny wstępnej z pkt 1.2. Producent musi dostarczyć szczegóły takiego świadectwa oraz podjąć się poinformowania organu udzielającego homologacji typu WE o wszelkich zmianach jego ważności lub zakresu.

1.3. Do celów homologacji typu WE całego pojazdu nie trzeba dokonywać powtórnych ocen wstępnych przeprowadzanych dla udzielenia homologacji układom, częściom i zespołom technicznym, ale uzupełnia się je o ocenę obejmującą lokalizację oraz działalność związaną z montażem całego pojazdu, które nie były objęte zakresem poprzednich ocen.

2. UZGODNIENIA DOTYCZĄCE ZGODNOŚCI PRODUKTÓW

2.1. Każdy pojazd, układ, część lub oddzielny zespół techniczny homologowany na podstawie niniejszej dyrektywy lub oddzielnej dyrektywy lub rozporządzenia musi być wyprodukowany w sposób zgodny z homologowanym typem, poprzez spełnienie wymagań niniejszej dyrektywy lub oddzielnej dyrektywy lub rozporządzenia wymienionych w kompletnym wykazie ustalonym w załączniku IV lub XI.

2.2. W czasie udzielania homologacji organ udzielający homologacji typu WE państwa członkowskiego musi zweryfikować istnienie odpowiednich uzgodnień oraz udokumentowanych planów kontroli, które należy uzgodnić z producentem w przypadku każdej homologacji, w celu przeprowadzenia w określonych odstępach czasu takich badań lub związanych z tym kontroli niezbędnych do weryfikacji trwałej zgodności z homologowanym typem, w odpowiednim przypadku, zwłaszcza łącznie z badaniami wymienionymi w oddzielnych dyrektywach lub rozporządzeniach.

2.3. Posiadacz homologacji typu WE musi w szczególności:

2.3.1. zapewnić istnienie i stosowanie procedur dla skutecznej kontroli zgodności produkcji (pojazdów, układów, części lub oddzielnych zespołów technicznych) z homologowanym typem;

2.3.2. mieć dostęp do urządzeń badawczych i innych odpowiednich urządzeń niezbędnych do sprawdzenia zgodności z każdym homologowanymi typem;

2.3.3. zapewnić, że wyniki badań lub kontroli zostaną zapisane, a załączone dokumenty pozostaną dostępne przez okres, który zostanie ustalony w porozumieniu z organem udzielającym homologacji. Nie jest wymagane, aby okres taki przekraczał 10 lat;

2.3.4. dokonywać analizy wyników każdego typu badania lub kontroli w celu weryfikacji i zapewnienia stabilności właściwości produktu, uwzględniając zmienność produkcji przemysłowej;

2.3.5. zapewnić, że dla każdego typu produktu przeprowadza się przynajmniej badania kontrolne zalecone w niniejszej dyrektywie oraz badania przewidziane w mających tu zastosowanie oddzielnych dyrektywach lub rozporządzeniach zawartych w pełnym wykazie ustalonym w załączniku IV lub XI;

2.3.6. zapewnić, że dowolny zestaw próbek lub części badanych wykazujących brak zgodności podczas omawianego typu badania lub badania kontrolnego stanowi podstawę do przeprowadzenia dalszych badań próbek lub badań kontrolnych. Wszystkie niezbędne kroki podejmuje się w celu przywrócenia zgodności z odpowiednią produkcją;

2.3.7. w przypadku homologacji typu WE całego pojazdu badania kontrolne określone w pkt 2.3.5 ograniczone są do badań weryfikujących prawidłową specyfikację budowy w odniesieniu do homologacji, w szczególności do dokumentu informacyjnego ustanowionego w załączniku III oraz do informacji wymaganych dla uzyskania świadectw zgodności znajdujących się w załączniku IX do niniejszej dyrektywy.

3. UZGODNIENIA DOTYCZĄCE STAŁEJ WERYFIKACJI

3.1. Organ, który udzielił homologacji typu WE, może w dowolnym czasie dokonać weryfikacji metod kontroli zgodności stosowanych w każdym z ośrodków produkcyjnych.

3.1.1. Typowe uzgodnienia mają na celu monitorowanie stałej skuteczności procedur ustalonych w pkt 1.2 (ocena wstępna oraz zgodność produktu) niniejszego załącznika.

3.1.1.1. Czynności nadzorujące przeprowadzone przez organ certyfikacyjny (zakwalifikowany i uznany, jak jest wymagane w pkt 1.2.3 niniejszego załącznika) muszą być przyjęte jako spełniające wymagania pkt 3.1.1 w odniesieniu do procedur ustalonych podczas oceny wstępnej (pkt 1.2.3).

3.1.1.2. Normalna częstotliwość weryfikacji dokonywanych przez organ udzielający homologacji typu WE (inne niż określone w pkt 3.1.1.1) jest taka, aby zapewnić, że odpowiednie kontrole przeprowadzane zgodnie z sekcją 1 oraz 2 niniejszego załącznika są przedmiotem oceny przez okres trwania klimatu zaufania ustanowionego przez organ udzielający homologacji.

3.2. Podczas każdej oceny inspektorowi kontroli udostępnia się zapisy badań lub kontroli oraz zapisy produkcji; dotyczy to w szczególności zapisu tych badań lub kontroli, które są udokumentowane zgodnie z wymaganiami pkt 2.2 niniejszego załącznika.

3.3. Jeżeli charakter badania jest odpowiedni, inspektor może wybrać próbki wyrywkowo do badania w laboratorium producenta (lub, w przypadkach przewidzianych przez oddzielną dyrektywę lub rozporządzenie, przez służby techniczne). Minimalną liczbę próbek można określić na podstawie wyników weryfikacji własnej producenta.

3.4. Jeśli poziom kontroli wydaje się niewystarczający lub gdy niezbędne wydaje się zweryfikowanie ważności badań przeprowadzanych w zastosowaniu pkt 3.2, inspektor musi wybrać próbki do wysłania służbom technicznym, która przeprowadziła badania homologacji typu WE.

3.5. W przypadku gdy podczas inspekcji lub oceny stwierdzi się niezadowalające wyniki, organ udzielający homologacji typu WE musi zapewnić, że w możliwie najkrótszym czasie zostaną podjęte wszelkie niezbędne kroki mające na celu przywrócenie zgodności produkcji.

ZAŁĄCZNIK XI

RODZAJ POJAZDÓW SPECJALNYCH I PRZEPISY ICH DOTYCZĄCE

Dodatek 1

Samochody kempingowe, samochody sanitarne i karawany

Dodatek 2

Pojazdy opancerzone

Dodatek 3

Pojazdy przystosowane do przewozu wózków inwalidzkich

Dodatek 4

Inne pojazdy specjalne (w tym przyczepy kempingowe)

Wniosek o przyznanie wyłączeń jest dozwolony tylko w sytuacji, gdy producent wykaże w sposób zadowalający dla organu udzielającego homologacji, że pojazd, ze względu na swoją szczególną funkcję, nie może spełniać wszystkich wymagań.

Dodatek 5

Żurawie samochodowe

Znaczenie liter

ZAŁĄCZNIK XII

LIMITY MAŁYCH SERII I KOŃCOWEJ PARTII PRODUKCJI

A. LIMITY MAŁYCH SERII

1. Liczba jednostek jednego typu pojazdu, który ma zostać zarejestrowany, sprzedany lub dopuszczony do ruchu w ciągu jednego roku we Wspólnocie w zastosowaniu art. 22, nie przekracza dla poszczególnych kategorii pojazdów wartości liczb znajdujących się poniżej:

2. Liczba jednostek jednego typu pojazdu, który ma zostać zarejestrowany, sprzedany lub dopuszczony do ruchu w ciągu jednego roku w jednym państwie członkowskim w zastosowaniu art. 23, jest określana przez to państwo członkowskie, jednak nie przekracza dla poszczególnych kategorii pojazdów wartości liczb znajdujących się poniżej:

B. KOŃCOWA PARTIA PRODUKCJI

Maksymalna liczba pojazdów kompletnych i skompletowanych dopuszczonych do ruchu w każdym państwie członkowskim zgodnie z procedurą „końcowej partii produkcji” jest ograniczona w jeden z niżej podanych, wybranych przez państwo członkowskie, sposobów:

- w przypadku kategorii M₁ maksymalna liczba pojazdów jednego lub więcej typów nie może przekroczyć 10 %, natomiast w przypadku innych kategorii - 30 % pojazdów wszystkich danych typów dopuszczonych do ruchu w tym państwie członkowskim w poprzednim roku. Jeżeli liczba odpowiadająca odpowiednio 10 % lub 30 % jest mniejsza niż 100, państwo członkowskie może zezwolić na dopuszczenie do ruchu maksymalnie 100 pojazdów,

- pojazdy jakiegokolwiek jednego typu są ograniczone do pojazdów, którym wydano ważny certyfikat zgodności z datą lub po dacie produkcji, który pozostał ważny przez co najmniej trzy miesiące po dacie wydania, ale następnie stracił swoją ważność z powodu wejścia w życie aktu prawnego.

ZAŁĄCZNIK XIII

WYKAZ CZĘŚCI LUB WYPOSAŻENIA, KTÓRE MOGĄ STWARZAĆ ZNACZNE ZAGROŻENIE DLA WŁAŚCIWEGO FUNKCJONOWANIA UKŁADÓW ISTOTNYCH DLA BEZPIECZEŃSTWA POJAZDU LUB JEGO ODDZIAŁYWANIA NA ŚRODOWISKO, WYMAGANIA DOTYCZĄCE ICH OSIĄGÓW, ODPOWIEDNIE PROCEDURY TESTOWE, PRZEPISY DOTYCZĄCE OZNACZANIA I PAKOWANIA

ZAŁĄCZNIK XIV

WYKAZ HOMOLOGACJI TYPU WE WYDANYCH ZGODNIE Z AKTAMI PRAWNYMI

ZAŁĄCZNIK XV

WYKAZ AKTÓW PRAWNYCH, W ODNIESIENIU DO KTÓRYCH PRODUCENT MOŻE ZOSTAĆ WYZNACZONY JAKO SŁUŻBA TECHNICZNA

ZAŁĄCZNIK XVI

WYKAZ AKTÓW PRAWNYCH, W PRZYPADKU KTÓRYCH PRODUCENT LUB SŁUŻBA TECHNICZNA MOŻE STOSOWAĆ WIRTUALNE METODY TESTOWANIA

Dodatek 1

OGÓLNE WARUNKI, KTÓRE MUSZĄ SPEŁNIAĆ WIRTUALNE METODY TESTOWANIA

1. Wzór testu wirtualnego

Jako podstawową strukturę opisu i przeprowadzenia wirtualnego testowania należy zastosować następujący schemat:

a) cel;

b) wzór struktury;

c) warunki brzegowe;

d) założenia dotyczące obciążenia;

e) obliczenie;

f) ocena;

g) dokumentacja.

2. Podstawy komputerowej symulacji i obliczania

2.1. Model matematyczny

Model symulacji/obliczania dostarczony przez wnioskodawcę musi odzwierciedlać złożoność pojazdu lub strukturę części w związku z wymaganiami aktu prawnego i jego warunków brzegowych.

Model należy dostarczyć służbom technicznym.

2.2. Zatwierdzenie modelu

Model należy zatwierdzić, porównując go z rzeczywistymi warunkami testowymi. Należy wykazać porównywalność wyników uzyskanych w przypadku modelu i konwencjonalnych procedur testowania.

2.3. Dokumentacja

Dane i narzędzia pomocnicze użyte do symulacji i obliczenia muszą być dostępne wnioskodawcy, we właściwy sposób udokumentowane i zarchiwizowane.

Dodatek 2

SZCZEGÓLNE WARUNKI DOTYCZĄCE WIRTUALNYCH METOD TESTOWANIA

ZAŁĄCZNIK XVII

PROCEDURY POSTĘPOWANIA PODCZAS WIELOSTOPNIOWEJ HOMOLOGACJI TYPU WE POJAZDÓW

1. OGÓLNE

1.1. Właściwe działanie procesu wielostopniowej homologacji typu wymaga współpracy wszystkich zainteresowanych producentów. W tym celu organy udzielające homologacji muszą przed udzieleniem homologacji na pierwszym i kolejnych jej etapach zapewnić, że istnieją właściwe porozumienia pomiędzy odpowiednimi producentami w celu przekazywania oraz wymiany dokumentów i informacji, tak aby skompletowany typ pojazdu spełniał wymagania techniczne wszystkich odpowiednich aktów prawnych zgodnie z załącznikami IV lub XI. Takie informacje powinny zawierać szczegóły dotyczące homologacji odpowiedniego układu, części, oddzielnego zespołu technicznego oraz elementów pojazdu tworzących część jeszcze niehomologowanego pojazdu niekompletnego.

1.2. Homologacje typu WE zgodnie z niniejszym załącznikiem są udzielane na podstawie aktualnego stanu kompletacji typu pojazdu i powinny zawierać wszystkie homologacje udzielone na wcześniejszych etapach.

1.3. Każdy producent w procedurze wielostopniowej homologacji typu WE jest odpowiedzialny za homologację oraz zgodność produkcji wszystkich układów, części lub oddzielnych zespołów technicznych, które są wytwarzane przez niego lub dodawane przez niego do poprzedniego etapu produkcji. Nie jest on odpowiedzialny za obiekty, które były homologowane we wcześniejszych etapach, z wyjątkiem tych przypadków, w których dokonuje zmiany odpowiednich części w stopniu, który unieważnia wydaną wcześniej homologację.

2. PROCEDURY

Organ udzielający homologacji musi:

a) sprawdzić, czy wszystkie świadectwa homologacji typu WE wydane na podstawie aktów prawnych mających zastosowanie do homologacji typu obejmującej dany typ pojazdu w jego stanie skompletowania i odpowiadają wymaganiom;

b) zapewnić, aby wszystkie odpowiednie dane, uwzględniając stan kompletacji pojazdu, były zawarte w folderze informacyjnym;

c) upewnić się, na podstawie dokumentacji, czy specyfikacja(-e) i dane dotyczące pojazdu, zawarte w części I folderu informacyjnego pojazdu, znajdują się wśród danych w pakietach informacyjnych i świadectwach homologacji typu WE wydawanych na podstawie odpowiedniego aktu prawnego; i w przypadku kompletnego pojazdu, jeżeli numer punktu z części I folderu informacyjnego nie znajduje się w pakiecie informacyjnym któregokolwiek aktu prawnego, potwierdzić, że odpowiednia część lub właściwość są zgodne z danymi szczegółowymi zawartymi w folderze informacyjnym;

d) na wybranej próbce pojazdów należących do typu, który ma być przedmiotem homologacji, przeprowadzić lub nakazać przeprowadzenie kontroli części i układów pojazdu w celu sprawdzenia, czy pojazd(-y) jest (są) skonstruowany(-e) zgodnie z odpowiednimi danymi, zawartymi w uwierzytelnionym folderze informacyjnym w zakresie wszystkich odpowiednich aktów prawnych;

e) w stosownych przypadkach przeprowadzić lub nakazać przeprowadzenie stosownych kontroli dotyczących montażu oddzielnych zespołów technicznych.

3. Liczba pojazdów, które należy kontrolować do celów pkt 2 lit. d), musi być wystarczająca, aby umożliwiać właściwą kontrolę różnych kombinacji, które mają otrzymać homologację typu WE zgodnie ze stanem kompletacji pojazdu pod względem następujących kryteriów:

- silnik,

- skrzynia biegów,

- osie napędzane (liczba, położenie, współpraca),

- osie kierowane (liczba i położenie),

- rodzaje nadwozia,

- liczba drzwi,

- stanowisko kierowcy,

- liczba siedzeń,

- poziom wyposażenia.

4. IDENTYFIKACJA POJAZDU

4.1. Numer identyfikacyjny pojazdu

a) Numer identyfikacyjny pojazdu podstawowego przewidziany w dyrektywie 76/114/EWG zostanie zachowany podczas wszystkich kolejnych etapów procesu homologacji typu, aby zapewnić możliwość prześledzenia procesu.

b) Na ostatnim etapie kompletacji producent zaangażowany na tym etapie może jednak w porozumieniu z organem udzielającym homologacji zastąpić pierwszą i drugą sekcję numeru identyfikacyjnego pojazdu własnym kodem producenta pojazdu oraz kodem identyfikacyjnym pojazdu, tylko gdy pojazd musiałby być zarejestrowany pod swoją nazwą handlową. W takim przypadku pełny numer identyfikacyjny pojazdu przyznany pojazdowi podstawowemu nie jest usuwany.

4.2. Dodatkowa tabliczka producenta

W drugim i kolejnych etapach poza tabliczką znamionową wynikającą z dyrektywy 76/114/EWG każdy producent powinien przymocować do pojazdu dodatkową tabliczkę, której wzór przedstawiono w dodatku do niniejszego załącznika. Tabliczka ta powinna być przymocowana w sposób trwały w miejscu widocznym i łatwo dostępnym na części niepodlegającej wymianie podczas użytkowania. Tabliczka powinna pokazywać w sposób czytelny i trwały następujące informacje w podanej kolejności:

- nazwa producenta,

- pierwsza, trzecia i czwarta sekcja numeru homologacji typu WE,

- etap homologacji,

- numer identyfikacyjny pojazdu,

- dopuszczalna maksymalna masa pojazdu (^a),

- dopuszczalna maksymalna masa zespołu pojazdów (jeżeli pojazd jest przeznaczony do ciągnięcia przyczepy) (^a),

- dopuszczalne maksymalne masy przypadające na każdą z osi, podane w kolejności od przodu do tyłu (^a),

- w przypadku naczepy lub przyczepy z osią centralną, maksymalna dopuszczalna masa przypadająca na sprzęg (^a).

O ile powyższe stwierdzenia nie stanowią inaczej, tabliczka powinna odpowiadać wymaganiom podanym w dyrektywie 76/114/EWG.

(^a) Tylko wtedy, gdy wartość ta zmienia się podczas bieżącego etapu homologacji.

Dodatek

WZÓR DODATKOWEJ TABLICZKI PRODUCENTA

Poniższy wzór podano jedynie jako przykład.

ZAŁĄCZNIK XVIII

ŚWIADECTWO POCHODZENIA POJAZDU

Oświadczenie producenta pojazdu podstawowego/niekompletnego, który nie posiada świadectwa zgodności

Ja, niżej podpisany, niniejszym zaświadczam, że opisany poniżej pojazd został wyprodukowany w naszym zakładzie i jest pojazdem nowym.

0.1. Marka (nazwa handlowa producenta):

0.2. Typ pojazdu:

0.2.1. Oznaczenie(-a) handlowe:

0.3. Sposób wyróżnienia typu:

0.6. Numer identyfikacyjny pojazdu:

0.8. Adres(-y) fabryki montującej:

Ponadto niżej podpisany oświadcza, że pojazd w chwili dostawy był zgodny z następującymi aktami prawnymi:

ZAŁĄCZNIK XIX

HARMONOGRAM WPROWADZANIA W ŻYCIE NINIEJSZEJ DYREKTYWY W ODNIESIENIU DO HOMOLOGACJI TYPU

ZAŁĄCZNIK XX

TERMINY TRANSPOZYCJI UCHYLONYCH DYREKTYW DO PRAWA KRAJOWEGO

CZĘŚĆ A

Dyrektywa 70/156/EEC i kolejne dyrektywy zmieniające

CZĘŚĆ B

Ograniczenia czasowe dla przeniesienia do prawa krajowego

ZAŁĄCZNIK XXI

TABELA KORELACJI

(o której mowa w art. 49 akapit drugi)