Dziennik Ustaw - rok 2007 nr 46 poz. 297

W imieniu Rzeczypospolitej Polskiej

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 15 listopada 1972 r. została sporządzona w Wiedniu Konwencja o kontroli i cechowaniu wyrobów z metali szlachetnych, w następującym brzmieniu:

Przekład

KONWENCJA

o kontroli i cechowaniu wyrobów z metali szlachetnych

Preambuła

Republika Austrii, Republika Finlandii, Królestwo Norwegii, Republika Portugalska, Królestwo Szwecji, Konfederacja Szwajcarska oraz Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej,

pragnąc ułatwić międzynarodowy handel wyrobami z metali szlachetnych i jednocześnie zapewnić ochronę konsumenta, wymaganą ze względu na szczególny charakter tych wyrobów,

uzgodniły, co następuje:

I. Zakres i oddziaływanie

Artykuł 1

1. Wyroby z metali szlachetnych, importowane z terytorium innego Umawiającego się Państwa poddane kontroli i ocechowane zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji – są uważane za zgodne z przepisami prawnymi danego Umawiającego się Państwa, wymagającymi badania tych wyrobów przez upoważniony urząd oraz właściwego cechowania ich urzędowymi znakami, aby można było stwierdzić, że zostały one dostatecznie zbadane lub wymagającymi cechowania takich wyrobów, aby można było stwierdzić ich wytwórcę, rodzaj metalu lub określoną próbę.

2. W przypadku wyrobów kontrolowanych i cechowanych zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji, importujące Umawiające się Państwo nie będzie wymagało dalszego badania ani cechowania w sensie określonym w ustępie 1, poza testami kontrolnymi, o których mowa w artykule 6.

3. Żadne z postanowień niniejszej konwencji nie wymaga od Umawiających się Państw dopuszczenia do importu lub sprzedaży wyrobów z metali szlachetnych, które nie spełniają państwowych minimalnych norm dotyczących próby. Ponadto, żadne z postanowień niniejszej konwencji nie wymaga od Umawiających się Państw, które akceptują 800 jako próbę srebra, by dopuszczały do importu lub sprzedaży wyroby oznaczone próbą 830.

Artykuł 2

Dla celów niniejszej konwencji określenie „wyroby z metali szlachetnych” oznacza wyroby ze srebra, złota, platyny i ich stopów – zgodnie z definicją, która zawarta jest w załączniku I.

Artykuł 3

1. Aby korzystać z postanowień artykułu 1, wyroby z metali szlachetnych muszą być:

(a) zgłoszone do upoważnionego urzędu probierczego wyznaczonego zgodnie z artykułem 5;

(b) poddane kontroli przez upoważniony urząd probierczy zgodnie z zasadami i procedurami określonymi w załącznikach I i II;

(c) ocechowane znakami, określonymi w załączniku II, a także Wspólną Cechą Kontroli, opisaną w ustępie 8 tego załącznika.

2. Korzyści wynikające z artykułu 1 nie będą miały zastosowania do wyrobów z metali szlachetnych, na których – po ocechowaniu zgodnie z załącznikiem II – znaki zostały zmienione lub zatarte.

Artykuł 4

Umawiające się Państwa nie będą miały obowiązku stosować postanowień ustępów 1 i 2 artykułu 1 do wyrobów z metali szlachetnych, które – po zgłoszeniu do upoważnionego urzędu probierczego, poddaniu kontroli i ocechowaniu zgodnie z artykułem 3 – zostały zmienione przez domieszki lub w jakikolwiek inny sposób.

II. Kontrola i sankcje

Artykuł 5

1. Każde Umawiające się Państwo wyznaczy jeden lub większą liczbę urzędów probierczych, które będą jedynymi urzędami upoważnionymi na jego terytorium do przeprowadzania kontroli wyrobów z metali szlachetnych, przewidzianej w niniejszej konwencji oraz do stosowania swojego własnego znaku wyznaczonego urzędu probierczego i Wspólnej Cechy Kontroli.

2. Każde Umawiające się Państwo powiadomi depozytariusza o wyznaczeniu takiego upoważnionego urzędu probierczego i o jego znakach, a także o każdym cofnięciu upoważnienia wcześniej wyznaczonemu urzędowi probierczemu. Skutkiem tego depozytariusz niezwłocznie odpowiednio powiadomi pozostałe Umawiające się Państwa.

Artykuł 6

Postanowienia niniejszej konwencji nie będą uniemożliwiały Umawiającym się Państwom przeprowadzania badań kontrolnych wyrobów z metali szlachetnych, opatrzonych znakami przewidzianymi w niniejszej konwencji. Badania takie nie będą prowadzone w sposób nadmiernie zakłócający import i sprzedaż wyrobów z metali szlachetnych ocechowanych zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji.

Artykuł 7

Umawiające się Państwa upoważniają niniejszym depozytariusza do zarejestrowania Wspólnej Cechy Kontroli w Światowej Organizacji Własności Intelektualnej (WIPO), zgodnie z Konwencją paryską o ochronie własności przemysłowej – jako państwowego stempla probierczego każdego Umawiającego się Państwa. Depozytariusz dokona takiej rejestracji również w odniesieniu do Umawiającego się Państwa, dla którego niniejsza konwencja wejdzie w życie w późniejszym terminie, a także w odniesieniu do państw przystępujących do niniejszej konwencji.

Artykuł 8

1. Każde Umawiające się Państwo włączy do swojego ustawodawstwa uregulowania prawne, przewidujące kary za fałszerstwa i nadużywanie Wspólnej Cechy Kontroli, ustanowionej niniejszą konwencją, oraz cech upoważnionych urzędów probierczych, zgłoszonych zgodnie z ustępem 2 artykułu 5, a także za wprowadzanie – bez upoważnienia – zmian w wyrobach i za zmienianie lub zacieranie próby i znaków wytwórcy po wykonaniu ocechowania wyrobu Wspólną Cechą Kontroli.

2. Każde Umawiające się Państwo zobowiązuje się ustanowić – w ramach tych uregulowań prawnych – stosowne postępowanie w przypadkach stwierdzenia lub uzyskania od innego Umawiającego się Państwa dostatecznych dowodów fałszerstwa albo nadużycia Wspólnej Cechy Kontroli lub cech upoważnionych urzędów probierczych, albo też dowodów wprowadzenia – bez upoważnienia – zmian w wyrobie lub zmiany albo zatarcia próby lub znaku wytwórcy po wykonaniu ocechowania Wspólną Cechą Kontroli, a gdzie będzie to właściwsze – zobowiązują się podjąć inne stosowne działania.

Artykuł 9

1. Jeżeli którekolwiek z Umawiających się Państw będące importerem lub którykolwiek z jego urzędów probierczych będą miały powód, by twierdzić, że urząd probierczy Umawiającego się Państwa będącego eksporterem, opatrzył wyrób Wspólną Cechą Kontroli bez zastosowania się do odnośnych postanowień niniejszej konwencji, bezzwłocznie podjęte zostaną rozmowy z urzędem probierczym, który, według domniemywań, dokonał takiego ocechowania wyrobów, a urząd ten udzieli wszelkiej należytej pomocy w celu zbadania tej sprawy. Jeżeli nie zostanie osiągnięte zadowalające rozwiązanie, każda ze stron będzie miała prawo zwrócić się z tą sprawą do Stałego Komitetu drogą powiadomienia jego przewodniczącego. W takim przypadku przewodniczący zwoła posiedzenie Stałego Komitetu nie później niż w ciągu jednego miesiąca od daty otrzymania takiego powiadomienia.

2. Jeżeli do Stałego Komitetu wpłynie jakakolwiek sprawa związana z postanowieniami ustępu 1, Stały Komitet może – po wysłuchaniu zainteresowanych stron – wydać zalecenia w celu podjęcia właściwych działań.

3. Jeżeli zalecenie, o którym mowa w ustępie 2, nie zostanie wykonane w możliwym do przyjęcia czasie lub jeżeli Stały Komitet nie wyda żadnego zalecenia, Umawiające się Państwo będące importerem może wprowadzić nad cechowanymi przez dany urząd probierczy i wprowadzanymi na terytorium tego państwa wyrobami z metali szlachetnych dodatkowy nadzór, który uzna za konieczny, łącznie z prawem czasowej odmowy przyjmowania takich wyrobów. O podjęciu takich środków bezzwłocznie zostaną powiadomione wszystkie Umawiające się Państwa, a realizacja tych środków będzie od czasu do czasu rozpatrywana przez Stały Komitet.

4. Gdy będą istniały dowody powtarzającego się i poważnego nadużywania Wspólnej Cechy Kontroli, Umawiające się Państwo będące importerem może czasowo odmówić przyjmowania wyrobów opatrzonych znakiem probierczym danego urzędu probierczego, niezależnie od tego, czy zostały one poddane kontroli i ocechowane zgodnie z niniejszą konwencją. W takim przypadku Umawiające się Państwo będące importerem niezwłocznie powiadomi o tym wszystkie pozostałe Umawiające się Państwa, a Stały Komitet zbierze się w terminie jednego miesiąca w celu rozpatrzenia tej sprawy.

III. Stały Komitet i poprawki

Artykuł 10

1. Niniejszym ustanowiony zostaje Stały Komitet, w którym reprezentowane będzie każde Umawiające się Państwo. Każde Umawiające się Państwo będzie posiadać jeden głos.

2. Stały Komitet będzie miał następujące zadania:

rozpatrywanie i przegląd oddziaływania niniejszej konwencji;

rozwijanie współpracy technicznej i administracyjnej między Umawiającymi się Państwami w sprawach objętych niniejszą konwencją;

rozpatrywanie środków zapewniających jednakową interpretację i stosowanie postanowień niniejszej konwencji;

wspieranie stosownej ochrony znaków przed ich fałszowaniem i nadużywaniem;

wydawanie zaleceń w przypadkach zaistnienia spraw ujętych w postanowieniach ustępu 2 artykułu 9 lub w celu rozstrzygnięcia wszelkich sporów, wynikających z oddziaływania niniejszej konwencji, zgłoszonych do Stałego Komitetu;

badanie, czy uregulowania istniejące w państwie zainteresowanym przystąpieniem do konwencji spełniają wymagania niniejszej konwencji i jej załączników, oraz sporządzanie raportów w tej sprawie w celu ich rozważenia przez Umawiające się Państwa.

3. Stały Komitet przyjmie zasady proceduralne dotyczące swoich posiedzeń, łącznie z zasadami zwoływania takich posiedzeń. Niniejszy Komitet będzie zbierał się co najmniej raz w roku. Pierwsze jego posiedzenie zostanie zwołane przez depozytariusza nie później niż w ciągu sześciu miesięcy od daty wejścia w życie niniejszej konwencji.

4. Stały Komitet może wydawać zalecenia dotyczące każdej sprawy związanej z wdrożeniem niniejszej konwencji lub proponować poprawki do niniejszej konwencji i jej załączników. Takie zalecenia lub propozycje będą przedstawiane depozytariuszowi, który powiadomi o nich wszystkie Umawiające się Państwa.

Artykuł 11

1. W przypadku otrzymania od Stałego Komitetu propozycji poprawki do załączników do niniejszej konwencji, depozytariusz powiadomi o niej wszystkie Umawiające się Państwa i zwróci się do ich rządów o wyrażenie – w terminie czterech miesięcy – zgody na wprowadzenie proponowanej poprawki. Zgoda ta może mieć charakter warunkowy, tak by można było uwzględnić wewnętrzne wymagania konstytucyjne.

2. O ile w terminie określonym w ustępie 1 nie wpłynie negatywna odpowiedź od rządu któregokolwiek z Umawiających się Państw, poprawka do załączników wejdzie w życie po sześciu miesiącach po upływie tego terminu, o ile dana poprawka nie będzie przewidywała późniejszej daty wejścia w życie, oraz z zastrzeżeniem, że zostaną spełnione warunki określające zgodę, o której mowa w ustępie 1. Depozytariusz powiadomi wszystkie Umawiające się Państwa o wejściu w życie poprawki i związanej z tym dacie.

3. W przypadku otrzymania od Stałego Komitetu propozycji poprawki do artykułów niniejszej konwencji lub w przypadku propozycji poprawki do konwencji lub do jej załączników, zgłoszonej przez którekolwiek z Umawiających się Państw, depozytariusz przedłoży do akceptacji te propozycje wszystkim Umawiającym się Państwom.

4. Jeżeli w ciągu trzech miesięcy od daty przedłożenia propozycji poprawki zgłoszonej zgodnie z ustępem 3, którekolwiek z Umawiających się Państw zażąda podjęcia negocjacji na temat takiej poprawki, depozytariusz umożliwi przeprowadzenie takich negocjacji.

5. Jeżeli proponowana zgodnie z ustępem 3 poprawka do konwencji lub do jej załączników zostanie przyjęta przez wszystkie Umawiające się Państwa, to wejdzie ona w życie po upływie jednego miesiąca od daty złożenia ostatniego dokumentu przyjęcia, o ile poprawka nie przewiduje innej daty wejścia w życie. Dokumenty przyjęcia składane będą u depozytariusza, który powiadomi wszystkie Umawiające się Państwa.

IV. Postanowienia końcowe

Artykuł 12

1. Do niniejszej konwencji może przystąpić – po otrzymaniu zaproszenia od Umawiających się Państw, przekazanego przez rząd depozytariusza – każde państwo będące członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych lub jakiejkolwiek jej wyspecjalizowanej agendy, albo będące członkiem Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej lub stroną Statutu Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości i posiadające uregulowania w zakresie badania i cechowania wyrobów z metali szlachetnych, niezbędne do spełnienia wymogów niniejszej konwencji i jej załączników.

2. Podejmując decyzję o zaproszeniu jakiegoś państwa do przystąpienia do konwencji, rządy Umawiających się Państw będą opierać się przede wszystkim na raporcie, o którym mowa w ustępie 2 artykułu 10.

3. Państwo, które otrzyma zaproszenie, może przystąpić do niniejszej konwencji, składając swój dokument przystąpienia u depozytariusza, który powiadomi o tym wszystkie Umawiające się Państwa. Przystąpienie nabierze mocy prawnej po upływie trzech miesięcy od daty złożenia tego dokumentu.

Artykuł 13

Królestwo Danii i Republika Islandii, które brały udział w opracowywaniu projektu niniejszej konwencji, mogą przystąpić do niej, składając dokument przystąpienia u depozytariusza. Przystąpienie nabierze mocy prawnej po upływie dwóch miesięcy od daty złożenia tego dokumentu, lecz nie wcześniej niż po upływie okresu czterech miesięcy, o którym mowa w ustępie 2 artykułu 16.

Artykuł 14

1. Rząd państwa – sygnatariusza lub państwa przystępującego do konwencji może – w momencie złożenia swojego dokumentu ratyfikacyjnego lub przystąpienia lub w dowolnym późniejszym terminie – złożyć u depozytariusza pisemne oświadczenie, że niniejsza konwencja będzie miała zastosowanie do wszystkich lub do części – określonych w oświadczeniu – terytoriów, za których stosunki zewnętrzne dany rząd jest odpowiedzialny. Depozytariusz przekaże każde takie oświadczenie rządom wszystkich pozostałych Umawiających się Państw.

2. Jeżeli oświadczenie zostało złożone w momencie złożenia dokumentu ratyfikacyjnego lub przystąpienia, to w stosunku do tych terytoriów niniejsza konwencja wejdzie w życie w tym samym dniu, w którym wejdzie w życie w stosunku do państwa, które złożyło to oświadczenie. We wszystkich innych przypadkach konwencja wejdzie w życie w sprawach tych terytoriów po trzech miesiącach od daty otrzymania oświadczenia przez depozytariusza.

3. Stosowanie niniejszej konwencji do wszystkich takich terytoriów lub do części z nich może zostać zakończone przez rząd państwa, który złożył oświadczenie, o którym mowa w ustępie 1, pod warunkiem że z trzymiesięcznym wyprzedzeniem w pisemnej formie zawiadomi on o tym depozytariusza, który powiadomi wszystkie pozostałe Umawiające się Państwa.

Artykuł 15

Każde Umawiające się Państwo może wypowiedzieć niniejszą konwencję pod warunkiem, że z dwunastomiesięcznym wyprzedzeniem w pisemnej formie zawiadomi o tym depozytariusza, który powiadomi wszystkie Umawiające się Państwa lub na innych warunkach, które zostaną uzgodnione przez Umawiające się Państwa. Wszystkie Umawiające się Państwa zobowiązują się, że w przypadku wypowiedzenia konwencji, nie będą wykorzystywać po wypowiedzeniu Wspólnej Cechy Kontroli do żadnych celów.

Artykuł 16

1. Niniejsza konwencja zostanie ratyfikowana przez państwa, będące jej sygnatariuszami. Dokumenty ratyfikacyjne zostaną złożone u depozytariusza, który powiadomi o tym wszystkie pozostałe państwa będące sygnatariuszami niniejszej konwencji.

2. Niniejsza konwencja wejdzie w życie po upływie czterech miesięcy od daty złożenia czwartego dokumentu ratyfikacyjnego. W stosunku do wszystkich pozostałych państw – sygnatariuszy, które złożą swoje dokumenty ratyfikacyjne w dalszej kolejności, niniejsza konwencja wejdzie w życie po upływie dwóch miesięcy od daty złożenia dokumentu ratyfikacyjnego, lecz nie wcześniej niż po upływie okresu czterech miesięcy, o którym mowa wyżej.

NA DOWÓD CZEGO niżej podpisani, należycie w tym celu upoważnieni, podpisali niniejszą konwencję.

SPORZĄDZONO w Wiedniu dnia piętnastego listopada 1972 r., po jednym egzemplarzu w językach angielskim i francuskim, przy czym oba teksty są jednakowo autentyczne, które zostaną złożone Rządowi Szwecji, który przekaże uwierzytelnione kopie wszystkim pozostałym państwom – sygnatariuszom i przystępującym do konwencji.

Załącznik I

DEFINICJE I WYMAGANIA TECHNICZNE

1. Dla celów niniejszej konwencji wyroby z metali szlachetnych oznaczają wyroby, które wykonane są ze złota, srebra, platyny lub ich stopów lub też zawierające te metale i stopy oraz których wszystkie części metalowe są wykończone, z wyłączeniem:

(a) wyrobów wykonanych ze stopów o próbie niższej niż 375 w przypadku złota, o próbie niższej niż 800 w przypadku srebra i niższej niż 950 w przypadku platyny;

(b) części i niewykończonych półfabrykatów;

(c) surowców, do których zaliczane są sztabki, płytki, arkusze, folie, pręty, druty, taśmy i rurki.

Określone próby

2. Dla celów niniejszej konwencji rozróżnia się następujące próby:

(a) dla złota: 750, 585 i 375;

(b) dla srebra: 925, 830 i 800;

(c) dla platyny: 950.

3. „Próba" oznacza liczbę wagowych części złota, srebra lub platyny na 1 000 wagowych części stopu.

4. Dla celów niniejszej konwencji uważa się, że określona próba wyrobu z metalu szlachetnego o próbie wyższej niż norma dla danego metalu, ustalona w ustępie 2, odpowiada najbliższej niższej normie ustalonej w tym ustępie.

5. Próba wszystkich części wyrobu, z wyłączeniem stopu lutowniczego i takich części, które są dopuszczalne na mocy ustępów 7–14, nie będzie niższa niż określona próba dla danego wyrobu.

Stosowanie stopu lutowniczego

6. Określone próby stopu lutowniczego będą następujące:

(a) Złoto. Stop lutowniczy używany do wyrobów ze złota będzie miał taką samą próbę, jak dany wyrób, z następującymi wyjątkami:

W przypadku wyrobów ze złota filigranowej roboty i kopert do zegarków o próbie 750 stop lutowniczy będzie zawierał nie mniej niż 740 części złota na 1 000. Dla wyrobów z białego złota o próbie 750 stop lutowniczy będzie zawierał nie mniej niż 585 części złota na 1 000.

(b) Srebro. Stop lutowniczy używany do wyrobów ze srebra o próbie 925 będzie zawierał nie mniej niż 650 części srebra na 1 000. Stop lutowniczy dla wyrobów ze srebra o próbach 800 i 830 będzie zawierał nie mniej niż 550 części srebra na 1 000.

(c) Platyna. Stop lutowniczy dla platyny będzie zawierał co najmniej 995 części złota, srebra, platyny lub palladu na 1 000.

Stop lutowniczy, który ma niższą próbę niż wyrób, będzie stosowany tylko w ilościach niezbędnych do połączenia elementów. Taki stop lutowniczy nie będzie stosowany do wzmacniania, obciążania i wypełniania.

Stosowanie części z metali nieszlachetnych

7. Stosowanie części z metali nieszlachetnych w wyrobach z metali szlachetnych będzie zabronione z następującymi wyjątkami:

(a) mechanizmów w ołówkach automatycznych, zegarach i zegarkach, wewnętrznych mechanizmów zapalniczek i innych tego rodzaju mechanizmów, gdzie z przyczyn technicznych stosowanie metali szlachetnych nie jest wskazane;

(b) ostrzy noży oraz takich części otwieraczy do butelek, korkociągów i innych tego rodzaju wyrobów, które z przyczyn technicznych nie mogą być wykonane z metali szlachetnych;

(c) sprężyn;

(d) drutu do połączeń w srebrnych zawiasach;

(e) zapięć w broszkach ze srebra.

8. Części z metali nieszlachetnych, dopuszczalne zgodnie z ustępami 7(a), (c), (d) i (e) nie będą przylutowywane do metalu szlachetnego.

9. Na częściach nieszlachetnych wszędzie tam, gdzie to jest możliwe, będzie odciśnięte lub wygrawerowane słowo „METAL", z konkretnym określeniem tego metalu; natomiast tam, gdzie nie jest to możliwe, części te powinny być łatwo odróżnialne od metalu szlachetnego po kolorze. Wymaganie to nie ma zastosowania do mechanizmów zegarów i zegarków. Metale nieszlachetne nie będą stosowane jedynie do celów wzmacniania, obciążania i wypełniania.

Stosowanie substancji niemetalowych

10. Stosowanie części niemetalowych jest dozwolone pod warunkiem, że będą one wyraźnie odróżniały się od metalu szlachetnego, nie będą powlekane ani malowane w sposób imitujący metale szlachetne, a ich kontury będą dobrze widoczne. Niemetalowe wypełnienia uchwytów noży, widelców i łyżek będą również dozwolone, pod warunkiem że wypełnienia te będą stosowane tylko w takich ilościach, jakie są niezbędne dla łączenia elementów.

Stosowanie więcej niż jednego metalu szlachetnego w jednym wyrobie

11. Stosowanie więcej niż jednego metalu szlachetnego w jednym wyrobie jest zabronione z wyjątkiem następujących przypadków:

(a) stosowania części ze złota o próbie nie niższej niż 750 w wyrobach, które składają się z części platynowych, stanowiących wagowo więcej niż 50 procent wszystkich części metalowych pod warunkiem, że złoto i platyna będą odróżniały się od siebie kolorem oraz że w części wykonanej z platyny taki wyrób będzie oznaczony jako platynowy znakami określonymi w ustępie 5 załącznika II, a złote części będą oznaczone tylko Wspólną Cechą Kontroli. Jednak postanowienie to nie jest zobowiązujące dla Umawiających się Państw, w których ustawodawstwo nie zezwala na dopuszczenie do importu i sprzedaży wyrobów oznaczonych w ten sposób;

(b) stosowania części platynowych w wyrobach, które zawierają części ze złota, stanowiące wagowo więcej niż 50 procent wszystkich części metalowych pod warunkiem, że w części wykonanej ze złota wyrób oznaczony będzie jako złoty znakami, określonymi w ustępie 5 załącznika II;

(c) stosowania części ze złota i/lub platyny w wyrobach, które zawierają części srebrne, stanowiące wagowo więcej niż 50 procent wszystkich części metalowych pod warunkiem, że w części wykonanej ze srebra wyrób taki będzie oznaczony jako srebrny znakami określonymi w ustępie 5 załącznika II;

(d) stosowania mniej szlachetnego metalu do wykonania drobnych ruchomych części, takich jak języczki klamer, które z przyczyn technicznych nie mogą być wykonane z bardziej szlachetnego metalu pod warunkiem, że na części wykonanej z mniej szlachetnego metalu będzie odciśnięte lub wygrawerowane konkretne określenie metalu.

12. Pozłacanie wyrobów wykonanych ze srebra jest dozwolone pod warunkiem, że cały wyrób oznaczony będzie jako srebrny. Pokrywanie wyrobów z białego złota, srebra i platyny rodem jest dozwolone pod warunkiem, że cały wyrób oznaczony będzie odpowiednio jako złoty, srebrny lub platynowy.

13. Stosowanie metalowych podkładów i pokryć wykończeniowych w wyrobach z metali szlachetnych innych niż określone w ustępie 12, jest zabronione.

14. Części wykonane z platyny, o których mowa w ustępie 11(b), części wykonane ze złota lub platyny, o których mowa w ustępie 11(c), części wykonane z mniej szlachetnego metalu, o których mowa w ustępie 11(d), oraz złoto do pozłacania, o którym mowa w ustępie 12, będą próby nie niższej niż minimalna próba, określona dla tych metali w ustępie 2.

Załącznik II

KONTROLE PRZEPROWADZANE PRZEZ UPOWAŻNIONE URZĘDY PROBIERCZE

1. Upoważniony urząd probierczy będzie badał, czy wyroby z metali szlachetnych zgłaszane do niego w celu ocechowania Wspólną Cechą Kontroli spełniają warunki określone w załączniku I do niniejszej konwencji.

Metody analizy

2. Do badania wyrobów z metali szlachetnych upoważniony urząd probierczy będzie stosował jedną z podanych niżej metod analizy:

dla złota: analizę kupelacyjną

dla srebra: analizę Gay-Lussaca lub Volharda, lub analizę potencjometryczną

dla platyny: metodę grawimetryczną (sześciu chloroplatynianem amonowym) lub metodę absorpcji atomowej, lub analizę spektrograficzną, lub analizę spektrofotometryczną.

3. Liczba pobieranych i analizowanych próbek musi być taka, by dawała urzędowi probierczemu pewność, że wszystkie części wszystkich sprawdzanych wyrobów odpowiadają wymaganej próbie.

4. Niedopuszczalna jest tolerancja ujemna. Jednak upoważniony urząd probierczy może zaakceptować wyniki badań wykazujące niewielkie odchylenia poniżej normy, mieszczące się w granicach uznawanych niedokładności, wynikających z zatwierdzonych metod badania.

Cechowanie

5. Stosuje się następujące znaki:

(a) zarejestrowany znak wytwórcy zgodnie z opisem w ustępie 7;

(b) oznaczenie cyframi arabskimi, określające próbę wyrobu w częściach na tysiąc;

(c) znak upoważnionego urzędu probierczego;

(d) Wspólna Cecha Kontroli zgodnie z opisem w ustępie 8.

Znaki (a) i (b) są wybijane lub odlewane na wyrobie.

Znaki (c) i (d) są wybijane na wyrobie.

6. Jeżeli wyrób składa się z jednej lub kilku części, które są umocowane zawiasowo lub łatwo oddzielają się od podstawowej części wyrobu, znaki wymienione wyżej będą miały zastosowanie tylko do części podstawowej. W takich przypadkach tam, gdzie jest to możliwe, na pozostałych częściach urząd probierczy zastosuje Wspólną Cechę Kontroli.

7. Znak wytwórcy, o którym mowa w ustępie 5(a), będzie składał się z nazwy wytwórcy, jej skrótu lub symbolu, który został wprowadzony do urzędowego rejestru Umawiającego się Państwa lub jednego z jego upoważnionych urzędów probierczych, na którego terytorium dany wyrób jest kontrolowany.

8. Wspólna Cecha Kontroli będzie się składała z rysunkowego przedstawienia wagi ze żłobionymi cyframi arabskimi, określającymi próbę wyrobu w częściach na tysiąc, umieszczonymi na liniowanym tle w obwódce wskazującej na rodzaj metalu szlachetnego zgodnie z poniższymi rysunkami:

Przykłady wzorów Wspólnej Cechy Kontroli przedstawione są w załączniku.

9. Jeżeli upoważniony urząd probierczy uzna wyrób za zgodny z postanowieniami załącznika I do niniejszej konwencji, może on oznaczyć taki wyrób swoim znakiem wyznaczonego urzędu probierczego i Wspólną Cechą Kontroli. W przypadkach zastosowania Wspólnej Cechy Kontroli, upoważniony urząd probierczy zadba, by przed opuszczeniem jego siedziby wyrób został należycie ocechowany zgodnie z postanowieniami ustępu 5 i 6. Tam, gdzie jest to możliwe, wszystkie znaki będą umieszczone blisko siebie.

Załącznik

PRZYKŁADY WSPÓLNEJ CECHY KONTROLI

Wyświetl treść w wersji angielskiej

Wyświetl treść w wersji francuskiej

Po zaznajomieniu się z powyższą konwencją, w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej oświadczam, że:

– została ona uznana za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych,

– Rzeczpospolita Polska postanawia przystąpić do tej konwencji,

– postanowienia konwencji są przyjęte, potwierdzone i będą niezmiennie zachowywane.

Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.

Dano w Warszawie dnia 19 lipca 2005 r.

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej: A. Kwaśniewski

L.S.

Prezes Rady Ministrów: M. Belka