Dziennik Ustaw - rok 1992 nr 56 poz. 277

Na podstawie art. 70 ust. 1 i 2, art. 73, art. 89 ust. 2, art. 90 ust. 1 i art. 93 ust. 5 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 1992 r. Nr 4, poz. 16, Nr 40, poz. 174 i Nr 54, poz. 254) zarządza się, co następuje:

2. Ilekroć w rozporządzeniu jest mowa bez bliższego określenia o „osobie”, rozumie się przez to poborowego przeznaczonego do zasadniczej służby wojskowej, absolwenta szkoły wyższej przeznaczonego do odbycia przeszkolenia wojskowego oraz żołnierza przedterminowo zwolnionego z zasadniczej służby wojskowej i zwolnionego z tej służby przed jej odbyciem bez przeniesienia do rezerwy, uznanego za zdolnego do czynnej służby wojskowej.

2. Powołaniu do odbycia zasadniczej służby wojskowej podlegają również poborowi określeni w art. 46 ust. 2 do dnia 30 grudnia roku kalendarzowego, w którym kończą dwadzieścia osiem lat życia.

3. Oprócz osób wymienionych w art. 44 ust. 1 oraz przypadku określonego w art. 190 ust. 2 do odbycia zasadniczej służby wojskowej nie powołuje się również poborowych, którzy:

1) korzystają z odroczenia czynnej służby wojskowej,

2) są tymczasowo aresztowani lub odbywają karę pozbawienia wolności (aresztu), w tym zastępczą karę pozbawienia wolności (aresztu), albo jest wobec nich wykonywana kara pozbawienia praw publicznych.

4. Do odbycia zasadniczej służby wojskowej – na wniosek poborowych – można nie powołać ponadto poborowych, których ojciec lub brat w czasie odbywania czynnej służby wojskowej uległ wypadkowi, w którego wyniku poniósł śmierć albo doznał trwałego kalectwa i został zaliczony do I grupy inwalidów.

2. Ochotnikom przysługuje prawo wyboru miejsca odbywania zasadniczej służby wojskowej oraz rodzaju wojska, jeżeli spełniają oni warunki wymagane do odbywania służby w wybranej przez nich jednostce wojskowej.

2. Przeznaczenie polega na określeniu specjalności wojskowej, w której będzie szkolić się absolwent szkoły wyższej w czasie odbywania przeszkolenia wojskowego, oraz wskazaniu szkoły podchorążych rezerwy, w której będzie się on szkolić.

3. Przeznaczenie jest uzależnione od kategorii zdolności fizycznej i psychicznej do czynnej służby wojskowej, do której został zaliczony absolwent szkoły wyższej, oraz posiadanych przez niego kwalifikacji zawodowych, a także potrzeb Sił Zbrojnych. Przy przeznaczeniu w miarę możności uwzględnia się życzenia absolwenta co do terminu rozpoczęcia i miejsca odbywania przeszkolenia wojskowego.

4. Fakt przeznaczenia wojskowy komendant uzupełnień stwierdza wpisem w książeczkach wojskowych absolwentów szkół wyższych.

5. Przeznaczenie może być zmienione w przypadku zmiany okoliczności określonych w ust. 3.

2. W sprawach powoływania do odbycia przeszkolenia wojskowego stosuje się odpowiednio przepisy § 4 ust. 3 i 4.

2. Terminów określonych w ust. 1 nie stosuje się do osób, które bez uzasadnionej przyczyny:

1) nie spełniły wojskowego obowiązku meldunkowego,

2) nie stawiły się do rejestracji lub poboru w terminie określonym w odrębnych przepisach,

3) nie zgłosiły się na wezwanie wojskowego komendanta uzupełnień w celu doręczenia karty powołania.

3. W przypadkach, o których mowa w ust. 2, karta powołania może być doręczona w każdym terminie, nie później jednak niż w określonym w niej terminie stawienia się do służby wojskowej.

4. Doręczenie karty powołania następuje w sposób określony w Kodeksie postępowania administracyjnego.

2. Niedotrzymanie terminu, o którym mowa w ust. 1, jest uzasadnione, jeżeli osoba ze względu na szczególne okoliczności nie mogła zawiadomić o niemożności stawienia się.

3. Wojskowy komendant uzupełnień po otrzymaniu zawiadomienia, o którym mowa w ust. 1, informuje dowódcę jednostki wojskowej o przyczynie niestawienia się osoby do służby.

2. W przypadku otrzymania zawiadomienia, o którym mowa w ust. 1, wojskowy komendant uzupełnień postępuje zgodnie z zasadami określonymi w art. 61 ust. 2.

3. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, dowódca jednostki wojskowej, z zastrzeżeniem ust. 4, niezwłocznie zawiadamia również prokuratora wojskowego.

4. Przepisu ust. 3 nie stosuje się, jeżeli dowódca jednostki wojskowej postąpił w sposób określony w art. 230 ust. 5.

5. Jeżeli osoba stawiła się do odbycia zasadniczej służby wojskowej lub przeszkolenia wojskowego po upływie terminu określonego w karcie powołania i po dokonaniu przez dowódcę jednostki wojskowej zawiadomień, o których mowa w ust. 1 i 3, zawiadamia on o tym fakcie wojskowego komendanta uzupełnień i prokuratora wojskowego.

2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli ochotnik stawił się do odbycia zasadniczej służby wojskowej z opóźnieniem nie przekraczającym dwóch dni.

Przyjmowanie do nadterminowej zasadniczej służby wojskowej

1) uzyskują pozytywne wyniki w szkoleniu,

2) są zdyscyplinowani,

3) w dniu rozpoczęcia pełnienia nadterminowej zasadniczej służby wojskowej nie przekroczą dwudziestu pięciu lat życia,

4) posiadają wykształcenie co najmniej na poziomie zasadniczej szkoły zawodowej,

5) nie byli karani sądownie.

2. Do nadterminowej zasadniczej służby wojskowej mogą zgłaszać się również żołnierze, którzy nie spełniają warunku określonego w ust. 1 pkt 4, jeżeli posiadają kwalifikacje szczególnie przydatne do służby w danej jednostce wojskowej.

2. Zgłoszenie, o którym mowa w ust. 1, składa się nie później niż na miesiąc przed upływem ustalonego czasu trwania zasadniczej służby wojskowej.

3. W przypadku gdy żołnierz wyraził zamiar pełnienia nadterminowej zasadniczej służby wojskowej w innej jednostce wojskowej niż jednostka, w której odbywa zasadniczą służbę wojskową, dowódca jednostki wojskowej opiniuje zgłoszenie i przesyła je do dowódcy jednostki wojskowej wskazanej przez żołnierza.

2. Zgłoszenie, o którym mowa w ust. 1, podlega rozpatrzeniu nie później niż na 21 dni przed upływem ustalonego czasu trwania zasadniczej służby wojskowej.

3. O sposobie rozpatrzenia zgłoszenia dowódca jednostki wojskowej niezwłocznie informuje na piśmie zainteresowanego żołnierza, a w przypadku wyrażenia zgody na przyjęcie go do nadterminowej zasadniczej służby wojskowej – ustala ponadto dzień jej rozpoczęcia.

4. W przypadku, o którym mowa w § 15 ust. 3, dowódca jednostki wojskowej, wyrażający zgodę na przyjęcie żołnierza do nadterminowej zasadniczej służby wojskowej, informuje o tym dowódcę jednostki wojskowej, której ewidencją żołnierz ten jest objęty.

2. Dowódca jednostki wojskowej, w której żołnierz rozpoczął pełnienie nadterminowej zasadniczej służby wojskowej, zawiadamia o tym niezwłocznie wojskowego komendanta uzupełnień.

1) długotrwałe przeszkolenie wojskowe, trwające sześć miesięcy,

2) krótkotrwałe przeszkolenie wojskowe, trwające dwa miesiące.

1) szkoleniu przez okres 3 miesięcy w jednostkach wojskowych, w których funkcjonują szkoły podchorążych rezerwy,

2) praktyce, po ukończeniu szkoły podchorążych rezerwy, w innej jednostce wojskowej na stanowisku przewidzianym dla oficerów lub chorążych zawodowych, przez następne 3 miesiące, z zastrzeżeniem § 24.

2. Szkolenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, kończy się złożeniem egzaminu i wydaniem świadectwa ukończenia szkoły podchorążych rezerwy.

3. Na zakończenie długotrwałego przeszkolenia wojskowego żołnierze składają egzamin na oficera przed komisją powołaną przez dowódcę jednostki wojskowej, w której odbywają praktykę.

1) popełnienia czynu, który narusza honor i godność żołnierza, stwierdzonego orzeczeniem sądu koleżeńskiego,

2) popełnienia rażącego przewinienia dyscyplinarnego, za które została prawomocnie wymierzona kara dyscyplinarna,

3) zaniedbywania nauki lub innych obowiązków służbowych.

2. Decyzję o przeniesieniu, o którym mowa w ust. 1, wydaje dowódca jednostki wojskowej, w której funkcjonuje szkoła podchorążych rezerwy, na wniosek komendanta tej szkoły. Od decyzji tej przysługuje żołnierzowi odwołanie do bezpośredniego przełożonego dowódcy jednostki wojskowej, którego decyzja jest ostateczna.

2. Przeniesienie żołnierza do innej jednostki wojskowej może nastąpić z urzędu lub na jego wniosek.

1) ze względów szkoleniowych,

2) w celu uzupełnienia potrzeb kadrowych innych jednostek wojskowych,

3) w razie rozformowania jednostki wojskowej,

4) w razie zmniejszenia stanu etatowego jednostki wojskowej,

5) w innych szczególnie uzasadnionych przypadkach.

2. Przeniesienie żołnierza na jego wniosek może nastąpić, jeżeli względy służbowe na to pozwalają.

1) szeregowym – piętnastu dni,

2) podoficerom – dwudziestu jeden dni.

2. Na wniosek żołnierza dowódca jednostki wojskowej udziela urlopu wypoczynkowego w dwóch częściach.

3. Żołnierzowi mianowanemu na stopień kaprala, który wykorzystał już urlop wypoczynkowy w całości lub w części w wymiarze dla szeregowych, udziela się uzupełniającego urlopu wypoczynkowego do wymiaru urlopu przysługującego podoficerowi.

4. Żołnierzom odbywającym zasadniczą służbę wojskową w kilku okresach urlopu wypoczynkowego udziela się w każdym z tych okresów w wymiarze siedmiu dni, jeżeli czas trwania służby w danym okresie jest dłuższy niż osiem miesięcy.

5. Urlopu wypoczynkowego udziela się po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy zasadniczej służby wojskowej.

2. W przypadkach uzasadnionych potrzebami służbowymi lub na wniosek żołnierza, urlopu wypoczynkowego można udzielić w innym terminie niż określony w planie urlopów.

2. Podstawą ponownego udzielenia urlopu wypoczynkowego żołnierzowi jest zaświadczenie lekarskie.

1) w drodze wyróżnienia,

2) z tytułu honorowego krwiodawstwa,

3) okolicznościowy,

4) zdrowotny,

5) w celu odwiedzenia rodziny,

6) dodatkowy.

2. Urlopu określonego w ust. 1 można udzielić żołnierzowi łącznie z innym urlopem.

1) zgonu i pogrzebu lub ciężkiej choroby żony, dziecka, ojca, matki, opiekuna, siostry, brata, teściowej, teścia, babki lub dziadka żołnierza,

2) ślubu żołnierza,

3) urodzenia się dziecka żołnierza.

2. Urlopu okolicznościowego można udzielić żołnierzowi, na jego wniosek, również w przypadkach uzasadnionych szczególnie ważnymi względami rodzinnymi lub osobistymi.

3. Urlopu okolicznościowego udziela się, z zastrzeżeniem ust. 4, w wymiarze od dwóch do pięciu dni kalendarzowych.

4. W przypadkach określonych w ust. 1 pkt 1 urlopu okolicznościowego udziela się w wymiarze nie mniejszym niż 3 dni kalendarzowe.

5. Urlopu okolicznościowego udziela się żołnierzowi, na jego wniosek, również w przypadku określonym w art. 70 ust. 3.

2. Urlop określony w ust. 1 nie przysługuje za okres, w którym żołnierz przebywał na innym urlopie, z wyjątkiem urlopów wymienionych w § 34 pkt 1 i 2.

2. Łączny wymiar urlopu dodatkowego nie może przekraczać szesnastu dni kalendarzowych.

1) zachorowania żołnierza,

2) zgonu i pogrzebu lub ciężkiej choroby osoby wymienionej w § 37 ust. 1 pkt 1,

3) klęski żywiołowej, która dotknęła jego rodzinę,

4) powstania innych przyczyn uniemożliwiających powrót.

2. O przedłużeniu urlopu w sytuacjach określonych w ust. 1 decyduje dowódca garnizonu, a w garnizonach, w których są etatowi komendanci garnizonu – komendant garnizonu, w którym żołnierz przebywa na urlopie.

3. Dowódca (komendant) garnizonu, o którym mowa w ust. 2, zawiadamia niezwłocznie dowódcę jednostki wojskowej o przedłużeniu urlopu żołnierzowi.

2. Urlopów wymienionych w § 34 pkt 1–5 udziela dowódca jednostki wojskowej, w której żołnierz odbywa zasadniczą służbę wojskową.

2. Przepis § 37 ust. 5 stosuje się odpowiednio.

2. Sprawy urlopów wypoczynkowych przysługujących żołnierzom odbywającym okresową służbę wojskową regulują odrębne przepisy.

2. Zwolnienia, o którym mowa w ust. 1, dokonuje z urzędu dowódca jednostki wojskowej.

3. Przedterminowo mogą być zwolnieni żołnierze spełniający warunek określony w ust. 1, którzy ponadto:

1) osiągnęli dobre wyniki w szkoleniu i przestrzegali dyscypliny wojskowej,

2) zamieszkują w miejscowości, w której stacjonuje jednostka wojskowa, w której odbywają zasadniczą służbę wojskową, lub w miejscowości pobliskiej.

2. Żołnierz wezwany do dalszego odbywania zasadniczej służby wojskowej stawia się w jednostce wojskowej w terminie określonym w wezwaniu.

3. Przepis § 8 ust. 4 stosuje się odpowiednio.

2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do żołnierzy, którzy:

1) stawili się do odbycia zasadniczej służby wojskowej z opóźnieniem i nie zostało ono usprawiedliwione albo

2) samowolnie opuścili jednostkę wojskową, w której odbywają zasadniczą służbę wojskową, albo wyznaczone miejsce przebywania lub samowolnie poza nimi pozostawali i okres ten nie został zaliczony im do czasu trwania zasadniczej służby wojskowej.

3. Żołnierzy, o których mowa w ust. 2, zwalnia się w dniu upływu ustawowego czasu trwania zasadniczej służby wojskowej.

4. Dowódca jednostki wojskowej, w przypadku niezwolnienia żołnierza z przyczyn określonych w ust. 2, zawiadamia niezwłocznie o tym fakcie najbliższą rodzinę tego żołnierza.

2. Dowódca jednostki wojskowej zawiadamia o zwolnieniu żołnierza z zasadniczej służby wojskowej w przypadku:

1) przebywania w zakładzie opieki zdrowotnej – kierownika tego zakładu oraz żołnierza,

2) tymczasowego aresztowania – właściwy sąd lub prokuratora wojskowego.

Zwalnianie z przeszkolenia wojskowego

2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do żołnierzy, którzy:

1) stawili się do odbycia przeszkolenia wojskowego z opóźnieniem i nie zostało ono usprawiedliwione albo

2) samowolnie opuścili jednostkę wojskową, w której odbywają przeszkolenie wojskowe, albo wyznaczone miejsce przebywania lub samowolnie poza nimi pozostawali i okres ten nie został zaliczony im do czasu trwania przeszkolenia wojskowego.

3. Żołnierzy, o których mowa w ust. 2, zwalnia się, w zależności od rodzaju odbywanego przeszkolenia wojskowego, w dniu upływu odpowiednio sześciu lub dwóch miesięcy trwania tego przeszkolenia.

4. Dowódca jednostki wojskowej, w przypadku niezwolnienia żołnierza z przyczyn określonych w ust. 2, zawiadamia niezwłocznie o tym fakcie najbliższą rodzinę tego żołnierza.

5. W sprawach zwalniania żołnierzy z przeszkolenia wojskowego stosuje się odpowiednio przepisy § 48 i 50.

Zwalnianie z nadterminowej zasadniczej służby wojskowej

2. W sprawach zwalniania żołnierzy z nadterminowej zasadniczej służby wojskowej stosuje się odpowiednio przepisy § 50.

3. Zwolnienie żołnierzy z nadterminowej zasadniczej służby wojskowej przed upływem okresu, na który żołnierz zgłosił się do tej służby, następuje na zasadach i w trybie określonych w odrębnych przepisach.

2. Powołaniu, z zastrzeżeniem § 55, podlegają żołnierze, o których mowa w ust. 1, do dnia 31 grudnia roku kalendarzowego, w którym kończą dwadzieścia cztery lata życia.

3. Przepisy § 4 ust. 3 pkt 2 i ust. 4 stosuje się odpowiednio.

2. Żołnierze zwolnieni z zasadniczej służby wojskowej z powodu zarządzenia wykonania zasadniczej lub zastępczej kary pozbawienia wolności (aresztu wojskowego) podlegają powołaniu do odbycia pozostałego okresu tej służby po zwolnieniu z zakładu karnego, chyba że zwolnienie to nastąpiło po dniu 30 grudnia roku kalendarzowego, w którym kończą oni dwadzieścia osiem lat życia.

1) z przyczyn określonych w art. 87 ust. 2 pkt 3 lub 5 albo z powodu uznania ich za jedynych żywicieli rodzin – przenosi się do rezerwy z dniem zwolnienia z zasadniczej służby wojskowej, jeżeli odbyli nie mniej niż dwanaście miesięcy tej służby albo w dniu zwolnienia ze służby mieli ukończone co najmniej dwadzieścia pięć lat życia,

2) z przyczyn określonych w art. 87 ust. 2 pkt 6 lub z powodu uznania ich za czasowo niezdolnych do czynnej służby wojskowej – przenosi się do rezerwy z dniem zwolnienia z zasadniczej służby wojskowej, jeżeli odbyli nie mniej niż dwanaście miesięcy tej służby albo w dniu zwolnienia ze służby mieli ukończone co najmniej dwadzieścia cztery lata życia,

3) z powodu uznania ich za trwale niezdolnych do czynnej służby wojskowej albo przyjęcia na naukę do szkoły średniej, policealnej lub wyższej w systemie wieczorowym lub zaocznym – przenosi się do rezerwy z dniem zwolnienia z zasadniczej służby wojskowej,

4) z przyczyn określonych w art. 87 ust. 2 pkt 4 lub 7 – przenosi się do rezerwy z dniem 31 grudnia roku kalendarzowego, w którym ukończyli dwadzieścia osiem lat życia, chyba że przed tym dniem zostali przeniesieni do rezerwy na podstawie innych przepisów.

2. Żołnierzy zwolnionych z zasadniczej służby wojskowej przed jej odbyciem z powodu uznania ich za czasowo niezdolnych do czynnej służby wojskowej, którzy nie zostali przeniesieni do rezerwy na podstawie § 61 pkt 2 oraz nie zostali powołani do odbycia pozostałego okresu zasadniczej służby wojskowej w terminie sześciu miesięcy od dnia, w którym upłynął okres, na który orzeczono czasową niezdolność do czynnej służby wojskowej, przenosi się do rezerwy z dniem upływu tego terminu. Jeżeli okres, na który orzeczono czasową niezdolność do czynnej służby wojskowej, upływa w drugiej połowie roku kalendarzowego, w którym żołnierze ci kończą dwadzieścia cztery lata życia i do końca tego roku nie zostali oni powołani do odbycia pozostałego okresu zasadniczej służby wojskowej, albo okres, na który orzeczono czasową niezdolność do czynnej służby wojskowej upływa po roku kalendarzowym, w którym kończą dwadzieścia cztery lata, żołnierzy tych przenosi się do rezerwy z dniem 1 stycznia roku kalendarzowego, w którym kończą dwadzieścia pięć lat życia.

2. Absolwentów wyższych szkół morskich, którzy odbyli zajęcia wojskowe, przenosi się do rezerwy z dniem ukończenia ostatniego roku nauki przewidzianego programem studiów prowadzonych w tych szkołach.

3. Przepis § 65 stosuje się odpowiednio.

2. Przepis § 65 stosuje się odpowiednio.

1) w przypadkach określonych w § 60, § 61 pkt 1–3, § 62, § 66 ust. 1 i § 67 ust. 1 – dowódca jednostki wojskowej,

2) w przypadkach określonych w § 61 pkt 4, § 63, § 64 i § 66 ust. 2 – wojskowy komendant uzupełnień.

1) urlop okresowy w wymiarze trzydziestu dni – nie przysługuje urlop dodatkowy, o którym mowa w § 40,

2) część urlopu okresowego – przysługuje urlop dodatkowy, który łącznie z wykorzystanym urlopem okresowym nie może przekroczyć trzydziestu jeden dni kalendarzowych, z uwzględnieniem zasad udzielania tego urlopu określonych w rozporządzeniu.

1) zarządzenia nr 58 Ministra Obrony Narodowej z dnia 30 grudnia 1987 r. w sprawie odbywania zasadniczej służby wojskowej (Dz. Rozk. Ministerstwa Obrony Narodowej z 1990 r. poz. 107 i z 1991 r. poz. 47),

2) zarządzenie nr 71 Ministra Obrony Narodowej z dnia 11 października 1989 r. w sprawie służby wojskowej oraz szkolenia obronnego studentów i absolwentów szkół wyższych (Dz. Rozk. Ministerstwa Obrony Narodowej poz. 77 i z 1991 r. poz. 47),

3) zarządzenie nr 73 Ministra Obrony Narodowej z dnia 16 sierpnia 1990 r. w sprawie przebiegu zasadniczej służby wojskowej pełnionej nadterminowo (Dz. Rozk. Ministerstwa Obrony Narodowej poz. 77 i 112 oraz z 1991 r. poz. 15 i 59).

Minister Obrony Narodowej: p. o. J. Onyszkiewicz