Dziennik Ustaw - rok 1991 nr 32 poz. 131

2. Przepisów ustawy nie stosuje się, jeżeli umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stroną, stanowi inaczej.

1) morskie wody wewnętrzne,

2) morze terytorialne,

3) wyłączna strefa ekonomiczna

– zwane dalej „polskimi obszarami morskimi”.

2. Morskie wody wewnętrzne i morze terytorialne wchodzą w skład terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

3. Zwierzchnictwo terytorialne Rzeczypospolitej Polskiej nad morskimi wodami wewnętrznymi i morzem terytorialnym rozciąga się na wody, przestrzeń powietrzną nad tymi wodami oraz na dno morskie wód wewnętrznych i morza terytorialnego, a także na wnętrze ziemi pod nimi.

1) na morskich wodach wewnętrznych oraz na morzu terytorialnym mogą być ustanawiane strefy zamknięte dla żeglugi i rybołówstwa,

2) poza morskimi wodami wewnętrznymi i morzem terytorialnym mogą być ogłaszane strefy niebezpieczne dla żeglugi lub rybołówstwa.

2. Strefy, o których mowa w ust. 1, ustanawia lub ogłasza Minister Obrony Narodowej w porozumieniu z Ministrami Transportu i Gospodarki Morskiej oraz Spraw Wewnętrznych.

1) część Jeziora Nowowarpieńskiego i część Zalewu Szczecińskiego wraz ze Świną i Dziwną oraz Zalewem Kamieńskim, znajdująca się na wschód od granicy państwowej między Rzecząpospolitą Polską a Niemcami, oraz rzeka Odra pomiędzy Zalewem Szczecińskim a wodami portu Szczecin,

2) część Zatoki Gdańskiej zamknięta linią podstawową biegnącą od punktu o współrzędnych 54°37'36” szerokości geograficznej północnej i 18^°49'18” długości geograficznej wschodniej (na Mierzei Helskiej) do punktu o współrzędnych 54^°22'12” szerokości geograficznej północnej i 19°21'00” długości geograficznej wschodniej (na Mierzei Wiślanej),

3) część Zalewu Wiślanego, znajdująca się na południowy zachód od granicy państwowej między Rzecząpospolitą Polską a Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich na tym Zalewie,

4) wody portów określone od strony morza linią łączącą najdalej wysunięte w morze stałe urządzenia portowe, stanowiące integralną część systemu portowego.

2. Linię podstawową morza terytorialnego stanowi linia najniższego stanu wody wzdłuż wybrzeża lub zewnętrzna granica morskich wód wewnętrznych.

3. Zewnętrzną granicę morza terytorialnego stanowi linia, której każdy punkt jest oddalony o 12 mil morskich od najbliższego punktu linii podstawowej, z zastrzeżeniem ust. 4.

4. Redy, na których odbywa się normalnie załadunek, wyładunek i kotwiczenie statków, położone całkowicie lub częściowo poza obszarem wód morskich określonym zgodnie z ust. 1 i 3, są włączone do morza terytorialnego.

5. Granice red, o których mowa w ust. 4, określa Rada Ministrów w drodze rozporządzenia.

2. Nieszkodliwy przepływ oznacza żeglugę przez morze terytorialne w celu:

1) przejścia przez nie bez wchodzenia na morskie wody wewnętrzne lub bez dobijania do urządzeń portowych albo znajdujących się poza morskimi wodami wewnętrznymi urządzeń redowych,

2) wejścia lub opuszczenia morskich wód wewnętrznych,

3) dobijania lub opuszczania urządzeń portowych albo redowych, o których mowa w pkt 1.

3. Minister Obrony Narodowej, w drodze rozporządzenia, określa przepływ okrętów wojennych obcych państw przez polskie morze terytorialne oraz warunki ich wejścia na polskie morskie wody wewnętrzne.

1) groźbie użycia siły lub użyciu siły przeciwko suwerenności, integralności terytorialnej lub niezawisłości politycznej Rzeczypospolitej Polskiej albo pogwałceniu w jakikolwiek inny sposób zasad prawa międzynarodowego zawartych w Karcie Narodów Zjednoczonych,

2) ćwiczeniach lub użyciu broni wszelkiego rodzaju,

3) zbieraniu informacji na szkodę obronności lub bezpieczeństwa Rzeczypospolitej Polskiej,

4) propagandzie mającej na celu osłabienie obronności lub bezpieczeństwa Rzeczypospolitej Polskiej,

5) startowaniu, lądowaniu lub przyjmowaniu na pokład jakiegokolwiek statku powietrznego,

6) startowaniu, lądowaniu lub przyjmowaniu na pokład jakiegokolwiek urządzenia wojskowego,

7) ładowaniu lub wyładowywaniu towarów, walut albo przyjmowaniu na statek lub wysadzaniu ze statku ludzi z naruszeniem przepisów celnych, skarbowych, imigracyjnych lub sanitarnych Rzeczypospolitej Polskiej,

8) umyślnym zanieczyszczeniu morza,

9) uprawianiu rybołówstwa,

10) prowadzeniu badań lub działalności hydrograficznej,

11) zakłócaniu systemu łączności lub innych urządzeń i instalacji Rzeczypospolitej Polskiej,

12) wszelkich innych działaniach nie związanych bezpośrednio z przepływem.

2. Trasy przepływu i systemy rozgraniczenia ruchu uwidacznia się na mapach morskich.

1) skutki przestępstwa rozciągają się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

2) przestępstwo narusza spokój lub porządek publiczny na morzu terytorialnym,

3) kapitan statku, przedstawiciel dyplomatyczny lub konsularny państwa bandery statku zwróci się do właściwych polskich organów o pomoc,

4) jest to konieczne do zwalczania nielegalnego handlu narkotykami, lub substancjami psychotropowymi.

2. Przepisy ust. 1 nie ograniczają wykonywania polskiej jurysdykcji karnej, jeżeli obcy statek przepływa przez morze terytorialne po opuszczeniu polskich morskich wód wewnętrznych.

3. W stosunku do obcego statku przepływającego przez morze terytorialne nie podejmuje się żadnych czynności w związku z przestępstwem popełnionym przed wejściem statku na polskie morze terytorialne, jeżeli statek, płynąc z obcego portu, przepływa jedynie przez to morze, nie wchodząc na morskie wody wewnętrzne.

4. Przepisu ust. 3 nie stosuje się, jeżeli czyn naruszył prawa Rzeczypospolitej Polskiej określone w art. 17, jak również w wypadku ścigania sprawców zanieczyszczeń środowiska morskiego.

5. Organy podejmujące czynności z zakresu jurysdykcji karnej, na wniosek kapitana statku, są obowiązane powiadomić przedstawicielstwo dyplomatyczne lub właściwy urząd konsularny państwa bandery.

2. W stosunku do obcego statku przepływającego przez polskie morze terytorialne nie można prowadzić egzekucji ani dokonywać zajęcia statku w związku z jakimkolwiek postępowaniem cywilnym, chyba że dotyczy ono roszczeń wynikających ze zobowiązań powstałych podczas lub w związku z przepływem statku przez polskie morskie wody wewnętrzne lub polskie morze terytorialne.

3. Przepisu ust. 2 nie stosuje się, gdy obcy statek stoi na polskim morzu terytorialnym lub przepływa przez to morze po opuszczeniu polskich morskich wód wewnętrznych.

2. W razie braku umów międzynarodowych, o których mowa w ust. 1, Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, może określić przebieg granicy wyłącznej strefy ekonomicznej.

1) suwerenne prawa w celu rozpoznawania, zarządzania i eksploatacji zasobów naturalnych, zarówno żywych, jak i mineralnych, dna morza i wnętrza ziemi pod nim oraz pokrywających je wód, a także ochrona tych zasobów oraz suwerenne prawa w odniesieniu do innych gospodarczych przedsięwzięć w strefie.

2) władztwo w zakresie:

a) budowania i użytkowania sztucznych wysp, konstrukcji i innych urządzeń,

b) badań naukowych morza,

c) ochrony i zachowania środowiska morskiego,

3) inne uprawnienia przewidziane w prawie międzynarodowym.

2. Sztuczne wyspy, konstrukcje i urządzenia, o których mowa w ust. 1, podlegają prawu polskiemu.

2. Minister Transportu i Gospodarki Morskiej może cofnąć zgodę w razie niespełniania uzgodnionych warunków układania i utrzymywania kabli i rurociągów.

2. Minister Transportu i Gospodarki Morskiej, po zasięgnięciu opinii Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa, odmawia wydania zezwolenia lub je cofa, jeżeli badania naukowe zagrażają zanieczyszczeniem środowiska. W tym samym trybie Minister Transportu i Gospodarki Morskiej może odmówić wydania zezwolenia na prowadzenie takich badań, jeżeli badania te:

1) dotyczą bezpośrednio zasobów naturalnych strefy,

2) wymagają drążenia dna, użycia środków wybuchowych lub wprowadzenia do środowiska morskiego substancji szkodliwych,

3) wymagają budowy lub użytkowania sztucznych wysp, konstrukcji i urządzeń.

1) zapewnienia udziału polskich przedstawicieli w badaniach, włączając w to ich obecność na pokładach statków badawczych i innych urządzeń,

2) informowania Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej, na jego wniosek, o wynikach badań,

3) umożliwienia Ministrowi Transportu i Gospodarki Morskiej, na jego wniosek, dostępu do wszelkich danych i próbek uzyskanych w ramach badań,

4) niezwłocznego informowania Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej o każdej istotnej zmianie w programie badań,

5) niezwłocznego usunięcia urządzeń naukowo-badawczych i wyposażenia po zakończeniu badań, chyba że na ich pozostawienie uzyskano odrębne zezwolenie.

2. Rozpoznawanie, wydobywanie i wykorzystywanie zasobów mineralnych, o których mowa w ust. 1, wymaga zezwolenia Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa, wydanego w porozumieniu z Ministrem Transportu i Gospodarki Morskiej.

3. Obce osoby prawne i fizyczne mogą brać udział w rozpoznawaniu, wydobywaniu i wykorzystywaniu zasobów mineralnych, o których mowa w ust. 1, jeżeli przewidują to umowy międzynarodowe obowiązujące Rzeczpospolitą Polską lub na podstawie zezwoleń wymienionych w ust. 2.

2. W skład pasa nadbrzeżnego wchodzą:

1) pas techniczny – stanowiący strefę wzajemnego bezpośredniego oddziaływania morza i lądu; jest on obszarem przeznaczonym do utrzymania brzegu w stanie zgodnym z wymogami bezpieczeństwa i ochrony środowiska;

2) pas ochronny – obejmujący obszar, w którym działalność człowieka wywiera bezpośredni wpływ na stan pasa technicznego.

3. Pas nadbrzeżny przebiega wzdłuż wybrzeża morskiego.

4. Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, określa granice i szerokość pasa technicznego oraz ochronnego.

2. Zabrania się tworzenia obwodów łowieckich na obszarze pasa technicznego.

3. Pozwolenia wodnoprawne i decyzje w sprawach budownictwa, zmian w zalesieniu, zadrzewiania, tworzenia obwodów łowieckich, a także opracowywanie i realizacja planów zagospodarowania przestrzennego w pasie ochronnym, wymagają uzgodnienia z dyrektorem właściwego urzędu morskiego.

4. Wszystkie plany i projekty związane z zagospodarowaniem pasa technicznego, morskich wód wewnętrznych i morza terytorialnego są zatwierdzane przez organy administracji morskiej w uzgodnieniu z właściwymi gminami nadmorskimi.

1) Minister Transportu i Gospodarki Morskiej.

2) dyrektorzy urzędów morskich – jako terenowe organy administracji morskiej.

2. Dyrektora urzędu morskiego powołuje i odwołuje Minister Transportu i Gospodarki Morskiej. Zastępców dyrektora urzędu morskiego powołuje i odwołuje Minister Transportu i Gospodarki Morskiej na wniosek dyrektora urzędu morskiego.

3. Dyrektor urzędu morskiego wykonuje swoje kompetencje przy pomocy urzędu morskiego.

4. W skład urzędów morskich wchodzą w szczególności: inspekcja morska, kapitanaty i bosmanaty portów.

2. Minister Transportu i Gospodarki Morskiej po zasięgnięciu opinii właściwych wojewodów, w drodze rozporządzenia, określa terytorialny zakres działania dyrektorów urzędów morskich i siedziby urzędów.

3. Organizację urzędu morskiego oraz szczegółowy zakres działania dyrektora urzędu morskiego określa statut nadany przez Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej.

2. Minister Transportu i Gospodarki Morskiej, w drodze rozporządzenia, określa kategorie pracowników obowiązanych do noszenia umundurowania, sposób jego przydziału oraz wzór tego umundurowania.

2. W szczególności do organów administracji morskiej należą sprawy:

1) bezpieczeństwa żeglugi morskiej,

2) korzystania z dróg morskich oraz portów i przystani morskich,

3) uprawiania rybołówstwa morskiego i eksploatacji innych żywych zasobów wód morskich,

4) bezpieczeństwa związanego z badaniami, rozpoznawaniem i eksploatacją zasobów mineralnych dna morskiego,

5) ochrony środowiska morskiego przed zanieczyszczeniem wskutek korzystania z morza oraz przez zatapianie odpadów i innych substancji,

6) ratowania życia, prowadzenia prac podwodnych i wydobywania mienia z morza,

7) specjalistycznego dozoru technicznego,

8) nadzoru techniczno-budowlanego,

9) ochrony przeciwpożarowej morskich portów i przystani,

10) uzgadnianie decyzji w sprawie wydawania pozwoleń wodnoprawnych i wydawanie pozwoleń budowlanych na obszarze pasa technicznego, morskich portów i przystani, morskich wód wewnętrznych i morza terytorialnego, jak również wszelkich innych decyzji dotyczących zagospodarowania tego pasa, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej,

11) budowy, utrzymywania i ochrony umocnień brzegowych, wydm i zalesień ochronnych w pasie technicznym.

3. Do organów administracji morskiej należy także wykonywanie zadań w dziedzinie współpracy międzynarodowej w zakresie spraw określonych w ust. 1 i 2.

4. Wydawanie decyzji w sprawach, o których mowa w ust. 2 pkt 10 i 11, następuje po zasięgnięciu opinii właściwego organu samorządu terytorialnego.

2. Organy administracji morskiej są także właściwe do wykonywania określonych umowami międzynarodowymi i prawem polskim zadań na morzu pełnym.

2. Dyrektorzy urzędów morskich, po zasięgnięciu opinii właściwych rad gmin oraz organów ochrony granicy państwowej. określają granice przystani morskich.

3. Minister Obrony Narodowej, w uzgodnieniu z Ministrem Transportu i Gospodarki Morskiej, określa granice portów wojennych.

2. Z zastrzeżeniem art. 48 przepisy, o których mowa w ust. 1, są wydawane w formie zarządzenia.

3. Zarządzenie dyrektora urzędu morskiego podlega ogłoszeniu w wojewódzkim dzienniku urzędowym właściwym ze względu na terytorialny zakres obowiązywania tego zarządzenia.

4. Zarządzenie dyrektora urzędu morskiego wchodzi w życie po upływie czternastu dni od daty jego ogłoszenia, chyba że określa inny termin albo termin taki wynika z ustawy, na podstawie której zostało ono wydane.

2. Przepisy porządkowe, o których mowa w ust. 1, ustanawia się w formie zarządzenia porządkowego.

3. W zarządzeniu porządkowym ustala się okres jego obowiązywania.

4. Zarządzenie porządkowe wchodzi w życie z dniem w nim określonym, nie wcześniej jednak niż z dniem jego ogłoszenia, w sposób określony w ust. 5 lub 6.

5. Zarządzenie porządkowe podlega ogłoszeniu w wojewódzkim dzienniku urzędowym właściwym ze względu na terytorialny zakres obowiązywania tego zarządzenia.

6. W razie konieczności natychmiastowego wprowadzenia w życie zarządzenia porządkowego, może ono być publikowane w drodze obwieszczeń w miejscach jego obowiązywania, drogą radiową lub w inny sposób zwyczajowo przyjęty w żegludze morskiej lub na danym terenie. Dzień takiego opublikowania zarządzenia porządkowego jest dniem jego ogłoszenia.

7. Zarządzenie porządkowe ogłoszone w sposób określony w ust. 6 podaje się następnie do wiadomości we właściwym wojewódzkim dzienniku urzędowym.

1) kontrolowania, czy statki są uprawnione do działalności, jaką uprawiają, i czy posiadają przewidziane prawem zezwolenia,

2) kontrolowania, czy żegluga, rybołówstwo lub inna działalność wykonywana jest zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa polskiego i umowami międzynarodowymi,

3) wykrywania zanieczyszczeń środowiska morskiego powodowanych działalnością na morzu i ich sprawców.

2. Wymienione w ust. 1 uprawnienia inspekcja morska realizuje we współdziałaniu ze Strażą Graniczną przy użyciu jej sił i środków.

3. W razie nieobecności inspektora inspekcji morskiej na pokładzie jednostki pływającej Straży Granicznej. Straż ta może samodzielnie realizować uprawnienia wymienione w ust. 1 w imieniu terenowego organu administracji morskiej.

4. Przekazanie Straży Granicznej środków, posiadanych przez urzędy morskie. do realizacji uprawnień określonych w ust. 1 nastąpi w drodze porozumienia Ministrów Transportu i Gospodarki Morskiej oraz Spraw Wewnętrznych.

5. W przypadkach, o których mowa w ust. 3, uprawnienia inspektora inspekcji morskiej, określone w art. 51 i w art. 52 ust. 1, przysługują odpowiednio dowódcom jednostek pływających Straży Granicznej.

1) kontroli dokumentów zezwalających na uprawianie rybołówstwa morskiego łub innej działalności na polskich obszarach morskich,

2) kontroli sprzętu rybackiego i ryb na pokładzie, w pomieszczeniach przetwórczych i ładowniach statku,

3) zabezpieczenia porzuconych ryb i przedmiotów służących do połowu,

4) żądania wyjaśnień i wykonywania czynności niezbędnych do przeprowadzenia kontroli, a w przypadkach uzasadnionego podejrzenia naruszenia ustawy lub przepisów wydanych na jej podstawie, do:

a) zatrzymania dokumentów, o których mowa w pkt 1,

b) odebrania ryb i przedmiotów użytych do ich połowu oraz ich zabezpieczenia,

c) sprawdzenia pomieszczeń na statku, z którego dokonano połowu lub innej działalności eksploatacyjnej polskich obszarów morskich.

2. O zatrzymaniu i doprowadzeniu obcego statku do portu polskiego terenowy organ administracji morskiej zawiadamia niezwłocznie właściwy organ państwa bandery statku.

3. Kontrolę w zakresie ochrony środowiska morskiego przed zanieczyszczeniem ze statków reguluje odrębna ustawa.

2. Inspektor uprawniony jest do przebywania na każdym statku prowadzącym jakąkolwiek działalność w polskich obszarach morskich.

3. W czasie przebywania inspektora na statku kierownik tego statku powinien umożliwić mu dokonanie kontroli przestrzegania obowiązujących przepisów i obserwacji prowadzonej działalności, a w szczególności:

1) udzielić niezbędnych wyjaśnień,

2) przedstawić do wglądu żądane dokumenty łącznie z dziennikiem pokładowym,

3) umożliwić obejrzenie złowionych ryb i sprzętu połowowego. sprzętu używanego do badań oraz pobranych w trakcie badań próbek i dokonanych analiz,

4) umożliwić dokonanie wpisów do dziennika pokładowego,

5) umożliwić korzystanie ze środków łączności oraz zapewnić pomoc przy przekazywaniu i otrzymywaniu depesz,

6) udzielić wszelkiej innej pomocy niezbędnej do prawidłowego przeprowadzenia kontroli,

7) zapewnić niezbędne zakwaterowanie i wyżywienie w czasie dłuższego pobytu na statku.

1) eksploatacji zasobów mineralnych lub żywych zasobów morza,

2) zanieczyszczania środowiska morskiego.

3) badań naukowych morza i dna morskiego,

4) budowy sztucznych wysp, konstrukcji i urządzeń,

5) układania podmorskich kabli i rurociągów

– wymierza się karę pieniężną o równowartości do 1 000 000 jednostek obliczeniowych, zwanych „Specjalnym Prawem Ciągnienia (SDR)”, określanych przez Międzynarodowy Fundusz Walutowy.

2. Tej samej karze podlega ten, kto narusza przepisy o eksploatacji sztucznych wysp, konstrukcji, urządzeń, podmorskich kabli i rurociągów.

1) zatrzymuje lub zakotwicza statek poza miejscem do tego przeznaczonym,

2) prowadzi statek poza torami wodnymi lub nie utrzymuje kursu wskazanego przez właściwy organ,

3) wprowadza statek do strefy zamkniętej dla żeglugi i rybołówstwa oraz pozostawia w tej strefie sprzęt rybacki,

4) wyprowadza statek z portu wbrew otrzymanemu zakazowi.

5) ładuje lub wyładowuje towar ze statku w miejscu do tego nie wyznaczonym,

6) nawiązuje łączność z wybrzeżem, powodując zagrożenie bezpieczeństwa żeglugi.

7) opuszcza statek w miejscu niedozwolonym.

8) przyjmuje lub wysadza ze statku ludzi z naruszeniem przepisów celnych, skarbowych, imigracyjnych lub sanitarnych,

9) wykracza przeciwko przepisom wydanym na podstawie art. 47 i 48,

10) nie stosuje się do nakazów określonych w art. 52 ust. 1,

11) uszkadza umocnienia brzegowe, wydmy lub zalesienia ochronne albo w inny sposób narusza zasady zachowania się w pasie technicznym.

12) uszkadza lub przesuwa znaki nawigacyjne albo użytkuje je niezgodnie z przeznaczeniem.

13) uruchamia urządzenia pogarszające skuteczność oznakowania nawigacyjnego

– podlega karze pieniężnej do wysokości nie przekraczającej dziesięciokrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w gospodarce uspołecznionej za rok poprzedzający, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego.

2. Od decyzji, o której mowa w ust. 1, przysługuje odwołanie do Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej.

3. Decyzji, o której mowa w ust. 1, nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności.

2. Wymierzonej kary pieniężnej nie pobiera się po upływie 5 lat od daty wydania ostatecznej decyzji o nałożeniu kary.

2. Do czasu wydania postanowienia o zajęciu statku dyrektor urzędu morskiego zarządza zatrzymanie statku, nie dłużej jednak niż na 48 godzin.

3. Zabezpieczenie ściągalności kary pieniężnej polega na wpłaceniu określonej, przez organ prowadzący postępowanie, kwoty pieniężnej do jego depozytu lub złożeniu gwarancji bankowej przez bank albo zakład ubezpieczeń mający siedzibę w Polsce.

4. Kary ustalone na podstawie art. 55 i 56, nie uiszczone w wyznaczonym terminie, podlegają, wraz z odsetkami za zwłokę, ściągnięciu w trybie określonym w przepisach o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

1) w tytule działu XIII wyrazy „morskiej i” skreśla się;

2) w art. 143:

a) w § 1 wyrazy „urzędach morskich i” skreśla się,

b) § 2 otrzymuje brzmienie:

„§ 2. W pierwszej instancji orzekają kolegia przy okręgowych oraz równorzędnych urzędach górniczych, a w drugiej – kolegium przy Wyższym Urzędzie Górniczym.”;

3) w art. 144 § 2 skreśla się;

4) w art. 145 wyrazy „urzędu morskiego i” skreśla się;

5) art. 146 skreśla się;

6) w art. 147 § 1 i oznaczenie § 2 skreśla się;

7) art. 148 skreśla się;

8) w art. 149 wyrazy „administracji morskiej i” skreśla się;

9) w art. 150:

a) w § 1 wyrazy „przy Ministrze Żeglugi oraz” skreśla się,

b) w § 2 wyrazy „odpowiednio Minister Żeglugi oraz” skreśla się;

10) w art. 151:

a) § 1 otrzymuje brzmienie:

„§ 1. Nadzór zwierzchni nad działalnością kolegiów przy urzędach górniczych sprawuje Prezes Wyższego Urzędu Górniczego.”,

b) w § 2 wyrazy „Minister Żeglugi i” skreśla się, a wyraz „mogą” zastępuje się wyrazem „może”.

„7) gromadzenie ścieków i odpadów w pasie technicznym i w portach morskich – w uzgodnieniu z dyrektorem właściwego urzędu morskiego,”.

1) umowa między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich o rozgraniczeniu morza terytorialnego (wód terytorialnych). strefy ekonomicznej, strefy rybołówstwa morskiego i szelfu kontynentalnego na Morzu Bałtyckim, podpisana w Moskwie dnia 17 lipca 1985 r. (Dz. U. z 1986 r. Nr 16, poz. 85),

2) umowa w sprawie rozgraniczenia szelfu kontynentalnego i stref rybołówczych między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Królestwem Szwecji, sporządzona w Warszawie dnia 10 lutego 1989 r. (Dz. U. Nr 54, poz. 323).

3) umowa między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Niemiecką Republiką Demokratyczną w sprawie rozgraniczenia obszarów morskich w Zatoce Pomorskiej, podpisana w Berlinie dnia 22 maja 1989 r. (Dz. U. Nr 43, poz. 233).

2. Do czasu zawarcia umowy o rozgraniczeniu obszarów morskich między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Danii pozostaje w mocy art. 2 ust. 3 i ust. 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1977 r. o polskiej strefie rybołówstwa morskiego (Dz. U. Nr 37, poz. 163, z tym że przez pojęcie polskiej strefy rybołówstwa morskiego rozumie się polską wyłączną strefę ekonomiczną.

1) dekret z dnia 2 lutego 1955 r. o terenowych organach administracji morskiej (Dz. U. Nr 6, poz. 35, z 1961 r. Nr 6, poz. 42, z 1971 r. Nr 12, poz. 117 i z 1989 r. Nr 35, poz. 192),

2) ustawa z dnia 17 grudnia 1977 r. o morzu terytorialnym Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz. U. Nr 37, poz. 162).

3) ustawa z dnia 17 grudnia 1977 r. o szelfie kontynentalnym Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz. U. Nr 37, poz. 164 i z 1989 r. Nr 35, poz. 192).

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej: L. Wałęsa