Akty ujednolicone - rok 2010 nr 72 poz. 1

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 113,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (¹),

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (²),

stanowiąc zgodnie ze specjalną procedurą ustawodawczą,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Dyrektywa Rady 2006/112/WE (³) stanowi, że każdy podatnik realizujący transakcje podlegające opodatkowaniu od dostawy towarów i świadczenia usług obowiązany jest do zapłaty podatku od wartości dodanej (VAT). W przypadku transakcji transgranicznych i w stosunku do niektórych krajowych sektorów o wysokim stopniu ryzyka, takich jak sektor budownictwa lub sektor odpadów, przewidziano jednak przesunięcie obowiązku zapłaty VAT na osobę, na rzecz której dokonywana jest dostawa towarów lub świadczona jest usługa.

(2) Ze względu na poważny charakter oszustw dotyczących VAT należy zezwolić państwom członkowskim na tymczasowe stosowanie mechanizmu, zgodnie z którym obowiązek zapłaty VAT zostaje przeniesiony na osobę, na rzecz której przenoszone są pozwolenia na emisję gazów cieplarnianych, zdefiniowane w art. 3 dyrektywy 2003/87/WE (⁴), i inne jednostki, z których mogą korzystać przedsiębiorcy w celu zapewnienia zgodności z tą dyrektywą.

(3) Wprowadzenie takiego mechanizmu w odniesieniu do tych usług, które zgodnie z ostatnimi doświadczeniami są szczególnie podatne na oszustwa, nie może, w przeciwieństwie do jego powszechnego stosowania, mieć negatywnego wpływu na podstawowe zasady systemu VAT, takie jak płatności cząstkowe.

(4) Państwa członkowskie powinny przedstawić sprawozdanie z oceny stosowania mechanizmu, tak by umożliwić dokonanie oceny jego skuteczności.

(5) W celu dokonania przejrzystej oceny wpływu stosowania mechanizmu na oszustwa podatkowe, sprawozdania z oceny przedstawiane przez państwa członkowskie powinny opierać się na kryteriach określonych wcześniej przez państwa członkowskie. Każda z tych ocen powinna wyraźnie określać poziom oszustw przed zastosowaniem mechanizmu i po jego zastosowaniu oraz wszelkie odnośne zmiany trendów w oszustwach, w tym świadczenia innych usług. Sprawozdanie powinno również zawierać ocenę kosztów przestrzegania przepisów ponoszonych przez podatników.

(6) Każde państwo członkowskie, które wykryło na swoim terytorium zmiany trendów w oszustwach dotyczących usług określonych w niniejszej dyrektywie, powinno sporządzić sprawozdanie na ten temat.

(7) W celu umożliwienia wszystkim państwom członkowskim stosowania takiego mechanizmu, konieczne jest wprowadzenie odpowiedniej zmiany do dyrektywy 2006/112/WE.

(8) Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, mianowicie walka z oszustwami związanymi z VAT z zastosowaniem tymczasowego środka stanowiącego odstępstwo od obowiązujących przepisów unijnych, nie może być wystarczająco osiągnięty przez państwa członkowskie, i w związku z tym, można go lepiej osiągnąć na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki, zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(9) Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2006/112/WE,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

W dyrektywie 2006/112/WE wprowadza się następujące zmiany:

„Artykuł 199a

1. Państwa członkowskie mogą do dnia 30 czerwca 2015 r. i na okres co najmniej dwóch lat postanowić, że osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest podatnik, na rzecz którego wykonywana jest dowolna usługa spośród poniżej wymienionych:

a) przeniesienie pozwoleń na emisję gazów cieplarnianych, o których mowa w art. 3 dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającej system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie (*), które podlegają przenoszeniu zgodnie z art. 12 tej dyrektywy;

b) przeniesienie innych jednostek, z których mogą korzystać przedsiębiorcy w celu zapewnienia zgodności z tą samą dyrektywą.

2. W momencie wprowadzenia mechanizmu, określonego w ust. 1, państwa członkowskie powiadamiają Komisję o stosowaniu tego mechanizmu i przekazują Komisji następujące informacje:

a) oświadczenie dotyczące zakresu stosowania środka wdrażającego mechanizm i szczegółowy opis środków towarzyszących, włącznie z wszelkimi obowiązkami sprawozdawczymi nakładanymi na podatników i wszelkimi środkami kontroli;

b) kryteria oceny umożliwiające dokonanie porównania oszustw podatkowych w odniesieniu do usług wymienionych w ust. 1 przed zastosowaniem mechanizmu i po jego zastosowaniu, oszustw dotyczących innych usług przed zastosowaniem mechanizmu i po jego zastosowaniu, jak również każdego wzrostu liczby innego rodzaju oszustw przed zastosowaniem mechanizmu i po jego zastosowaniu;

c) datę wejścia w życie i okres stosowania środka wdrażającego mechanizm.

3. Na podstawie kryteriów oceny określonych w ust. 2 lit. b) państwa członkowskie stosujące mechanizm przewidziany w ust. 1 przedstawiają Komisji sprawozdanie nie później niż dnia 30 czerwca 2014 r. W sprawozdaniu tym wyraźnie wskazuje się informacje, które mają być traktowane jako poufne, oraz informacje, które mogą być opublikowane.

Sprawozdanie zawiera szczegółową ocenę ogólnej skuteczności i efektywności środka, w szczególności odnośnie do:

a) wpływu na oszustwa podatkowe w związku ze świadczeniem usług objętych środkiem;

b) możliwości objęcia oszustwami podatkowymi towarów lub innych usług;

c) ponoszonych przez podatników kosztów przestrzegania przepisów, wynikających z wdrożenia środka.

4. Każde państwo członkowskie, które wykryło na swoim terytorium, po wejściu w życie niniejszego artykułu, zmiany trendów w oszustwach dotyczących usług wymienionych w ust. 1, przedkłada Komisji sprawozdanie na ten temat nie później niż 30 czerwca 2014 r.

_________

(*) Dz.U. L 275 z 25.10.2003, s. 32.”

Artykuł 2

W chwili rozpoczęcia stosowania mechanizmu przewidzianego w art. 199a ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE państwa członkowskie podejmujące decyzję o jego zastosowaniu powiadamiają Komisję o przepisach dotyczących środka wdrażającego ten mechanizm.

Artykuł 3

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 4

Niniejszą dyrektywę stosuje się do dnia 30 czerwca 2015 r.

Artykuł 5

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.

Artykuł 6

Niniejsza dyrektywa zostaje opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w Brukseli dnia 16 marca 2010 r.

(¹)  Opinia z dnia 10 lutego 2010 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).

(²)  Opinia z dnia 21 stycznia 2010 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).

(³)  Dz.U. L 347 z 11.12.2006, s. 1.

(⁴)  Dyrektywa 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiająca system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie (Dz.U. L 275 z 25.10.2003, s. 32)