Akty ujednolicone - rok 2007 nr 348 poz. 1

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 133,

uwzględniając wniosek Komisji,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Umowa o partnerstwie między członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku z jednej strony a Wspólnotą Europejską i jej Państwami Członkowskimi z drugiej strony, podpisana w Kotonu 23 czerwca 2000 roku (¹) (zwana dalej „umową o partnerstwie AKP-WE”), przewiduje wejście w życie umów o partnerstwie gospodarczym (EP-A) najpóźniej w dniu 1 stycznia 2008 r.

(2) Umowa o partnerstwie AKP-WE przewiduje utrzymanie w mocy uzgodnień handlowych zawartych w załączniku V do tej umowy do dnia 31 grudnia 2007 r.

(3) Od 2002 r. Wspólnota prowadzi negocjacje w sprawie umów o partnerstwie gospodarczym z grupą państw AKP podzieloną na sześć regionów, obejmujących: Karaiby, Afrykę Środkową, Afrykę Wschodnią i Południową, państwa wysp Pacyfiku, Południowoafrykańską Wspólnotę Rozwoju oraz Afrykę Zachodnią. Takie umowy o partnerstwie gospodarczym będą zgodne ze zobowiązaniami wynikającymi z WTO, będą wspierać integrację regionalną i propagować stopniowe włączanie gospodarek państw AKP do opartego na określonych zasadach światowego systemu handlu, co będzie sprzyjało ich trwałemu rozwojowi, a także przyczyni się do ogólnych działań zmierzających do wyeliminowania ubóstwa oraz do poprawy warunków życia w państwach AKP. W pierwszej fazie zakończyć się mogą negocjacje w sprawie porozumień prowadzących do zawarcia umów o partnerstwie gospodarczym obejmujących przynajmniej zgodne z WTO uzgodnienia dotyczące towarów spójne z procesami gospodarczej i politycznej integracji regionalnej, które to umowy zostaną w najbliższym możliwym terminie uzupełnione pełnymi umowami o partnerstwie gospodarczym.

(4) Umowy ustanawiające lub prowadzące do ustanowienia umów o partnerstwie gospodarczym, w sprawie których zakończono już negocjacje, przewidują, że strony mogą podejmować kroki w celu stosowania umowy, zanim umowa zacznie je tymczasowo wzajemnie obowiązywać, w takim stopniu, w jakim jest to wykonalne. Właściwe jest podejmowanie działań w celu stosowania umów na podstawie tych przepisów.

(5) Uzgodnienia zawarte w niniejszym rozporządzeniu będą w miarę potrzeb zmienione zgodnie z umowami ustanawiającymi lub prowadzącymi do ustanowienia umów o partnerstwie gospodarczym, gdy takie umowy zostaną podpisane i zawarte zgodnie z art. 300 Traktatu oraz zaczną być tymczasowo stosowane albo wejdą w życie. Uzgodnienia te przestaną obowiązywać w całości lub w części jeżeli umowy, o których mowa, nie wejdą w życie w rozsądnym terminie zgodnie z Konwencją wiedeńską o prawie traktatów.

(6) Uzgodnienia zawarte w umowach ustanawiających lub prowadzących do ustanowienia umów o partnerstwie gospodarczym powinny przewidywać w odniesieniu do przywozu do Wspólnoty bezcłowy dostęp i brak kontyngentów taryfowych dla wszystkich produktów z wyjątkiem broni. Uzgodnienia te dokonywane są z zastrzeżeniem okresów przejściowych oraz odrębnych uzgodnień dla niektórych wrażliwych produktów, a także specjalnych uzgodnień dla francuskich departamentów zamorskich. Mając na uwadze specyficzną sytuację Republiki Południowej Afryki, produkty pochodzące z RPA powinny nadal korzystać z odpowiednich postanowień Umowy w sprawie handlu, rozwoju i współpracy między Wspólnotą Europejską i jej Państwami Członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Południowej Afryki, z drugiej strony (²) (zwanej dalej „umową w sprawie handlu, rozwoju i współpracy”), do czasu wejścia w życie umowy ustanawiającej lub prowadzącej do ustanowienia umów o partnerstwie gospodarczym między Wspólnotą i Republiką Południowej Afryki.

(7) Preferuje się, aby kraje najsłabiej rozwinięte należące również do grupy państw AKP oparły swoje przyszłe stosunki handlowe ze Wspólnotą na umowach o partnerstwie gospodarczym, zamiast opierania się na specjalnych uzgodnieniach dla krajów najsłabiej rozwiniętych, określonych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 980/2005 z dnia 27 czerwca 2005 r. wprowadzającym plan ogólnych preferencji taryfowych (³). W celu ułatwienia takich zmian, tym krajom, które zakończyły negocjacje w sprawie umów ustanawiających lub prowadzących do ustanowienia umów o partnerstwie gospodarczym i które mogą odnieść korzyści z uzgodnień przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, należy umożliwić dalsze korzystanie - przez ograniczony czas - ze specjalnych uzgodnień dla krajów najsłabiej rozwiniętych przewidzianych w rozporządzeniu (WE) nr 980/2005 w odniesieniu do tych produktów, dla których uzgodnienia przejściowe określone w niniejszym rozporządzeniu są mniej korzystne.

(8) W okresie przejściowym, dla przywozu dokonywanego na mocy niniejszego rozporządzenia powinny obowiązywać reguły pochodzenia określone w załączniku II do niniejszego rozporządzenia. Te reguły pochodzenia powinny zostac zastąpione regułami pochodzenia załączonymi do każdej umowy z regionami lub państwami wymienionymi w załączniku I, gdy umowa taka jest stosowana tymczasowo albo wchodzi w życie, w zależności od tego, co nastąpi wcześniej.

(9) Konieczne jest umożliwienie czasowego zawieszenia uzgodnień określonych w niniejszym rozporządzeniu w przypadku braku współpracy administracyjnej, nieprawidłowości lub nadużyć. W przypadku gdy państwo członkowskie przekazuje Komisji informacje o ewentualnych nadużyciach lub o braku współpracy administracyjnej, powinno stosować się odpowiednie przepisy prawa wspólnotowego, w szczególności rozporządzenie Rady (WE) nr 515/97 z dnia 13 marca 1997 r. w sprawie wzajemnej pomocy między organami administracyjnymi Państw Członkowskich i współpracy między Państwami Członkowskimi a Komisją w celu zapewnienia prawidłowego stosowania przepisów prawa celnego i rolnego (⁴).

(10) Odpowiednie jest zawarcie w niniejszym rozporządzeniu przejściowych uzgodnień dotyczących cukru i ryżu wraz ze specjalnymi przejściowymi mechanizmami ochrony i nadzoru mającymi zastosowanie po zakończeniu obowiązywania uzgodnień przejściowych.

(11) W kontekście przejściowych uzgodnień dotyczących cukru, zgodnie z decyzją Rady 2007/627/WE (⁵) ze skutkiem od dnia 1 października 2009 r. przestanie mieć zastosowanie protokół 3 w sprawie cukru AKP załączony do załącznika V do umowy o partnerstwie AKP-WE.

(12) Po wypowiedzeniu protokołu 3 w sprawie cukru AKP, a także z uwagi na szczególną wrażliwość rynku cukru, właściwe jest wprowadzenie środków przejściowych dla tego produktu. Jednocześnie należy wprowadzić specjalne przejściowe środki nadzoru i środki ochronne w odniesieniu do niektórych przetworzonych produktów rolnych o potencjalnie dużej zawartości cukru, które mogłyby stać się przedmiotem obrotu w celu obejścia specjalnych przejściowych środków ochronnych dotyczących przywozu cukru na obszar Wspólnoty.

(13) Należy również przyjąć ogólne środki ochronne dla produktów objętych niniejszym rozporządzeniem.

(14) Z uwagi na szczególną wrażliwość produktów rolnych, właściwe jest, aby dwustronne środki ochronne mogły być wprowadzane w sytuacji, gdy przywóz wywołuje zakłócenia lub grozi wywołaniem zakłóceń na rynkach takich produktów lub zakłóca mechanizmy regulacji takich rynków.

(15) Zgodnie z art. 299 ust. 2 Traktatu, wszelka polityka wspólnotowa powinna w należytym stopniu uwzględniać szczególną sytuację strukturalną, społeczną i gospodarczą najbardziej oddalonych regionów Wspólnoty, szczególnie w odniesieniu do polityki celnej i handlowej.

(16) Określając zasady dotyczące dwustronnych środków ochronnych należy zatem w skuteczny sposób uwzględnić przede wszystkim wrażliwość produktów rolnych, a szczególnie cukru, a także szczególną wrażliwość oraz interesy najbardziej oddalonych regionów Wspólnoty.

(17) Środki niezbędne do wykonania niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (⁶).

(18) Niniejsze rozporządzenie wymaga uchylenia istniejącego zbioru rozporządzeń przyjętych w kontekście załącznika V umowy o partnerstwie AKP-WE, zwłaszcza rozporządzenia Rady (WE) nr 2285/2002 z dnia 10 grudnia 2002 r. w sprawie środków ochronnych przewidzianych w Umowie o Partnerstwie AKP-WE (⁷), rozporządzenia Rady (WE) nr 2286/2002 z dnia 10 grudnia 2002 r. w sprawie uzgodnień mających zastosowanie do produktów rolnych i towarów uzyskanych w wyniku przetworzenia produktów rolnych pochodzących z Państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (państw AKP) (⁸) oraz art. 1 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1964/2005 z dnia 29 listopada 2005 r. w sprawie stawek celnych w odniesieniu do bananów (⁹). W konsekwencji wszystkie środki wykonawcze, dla których podstawą były wymienione uchylone przepisy, stają się nieaktualne,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

ROZDZIAŁ 1

PRZEDMIOT, ZAKRES I DOSTĘP DO RYNKU

Artykuł 1

Przedmiot

Niniejsze rozporządzenie odnosi się do stosowania uzgodnień dotyczących produktów pochodzących z niektórych państw wchodzących w skład grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP) przewidzianych w umowach ustanawiających lub prowadzących do ustanowienia umów o partnerstwie gospodarczym.

Artykuł 2

Zakres

1. Niniejsze rozporządzenie stosuje się do produktów pochodzących z regionów i państw wymienionych w załączniku I.

2. Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na wniosek Komisji, wprowadza zmiany do załącznika I, dodając regiony lub państwa z grupy państw AKP, które zakończyły negocjacje w sprawie umowy ze Wspólnotą a tym regionem lub państwem, spełniającej co najmniej wymogi art. XXIV GATT 1994.

3. Takie państwo lub region pozostaje na wykazie w załączniku I, dopóki Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na wniosek Komisji, nie zmieni załącznika I usuwając państwo lub region z tego załącznika, szczególnie gdy:

(a) region lub państwo wskazuje, że nie zamierza ratyfikować umowy, która pozwoliła na uwzględnienie go w załączniku I;

(b) ratyfikacja umowy, która pozwoliła na uwzględnienie regionu lub państwa w załączniku I nie nastąpiła w rozsądnym terminie, wskutek czego wejście umowy w życie zostało w sposób nieuzasadniony opóźnione; lub

(c) umowa zostanie rozwiązana lub region czy państwo wypowie swoje prawa i obowiązki umowne, ale poza tym umowa pozostanie w mocy.

Artykuł 3

Dostęp do rynku

1. Z zastrzeżeniem art. 6, 7 i 8, znosi się należności celne przywozowe na wszystkie produkty z działów 1–97 zharmonizowanego systemu, z wyjątkiem produktów wymienionych w dziale 93, pochodzące z regionu lub państwa wymienionego w załączniku I. Zniesienie cła podlega przejściowym mechanizmom ochronnym i mechanizmom nadzoru, o których mowa w art. 9 i 10, oraz ogólnemu mechanizmowi ochronnemu określonemu w art. 11–22.

2. Do produktów wymienionych w dziale 93 zharmonizowanego systemu pochodzących z regionów lub państw wymienionych w załączniku I stosuje się nadal stawkę celną stosowaną w stosunku do krajów objętych klauzulą najwyższego uprzywilejowania.

3. Niezależnie od art. 3 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 980/2005, produkty pochodzące z krajów najsłabiej rozwiniętych wymienionych w załączniku I do tego rozporządzenia, które są wymienione w załączniku I do niniejszego rozporządzenia, korzystają nadal, obok uzgodnień przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, z preferencji przewidzianych na mocy rozporządzenia (WE) nr 980/2005 w odniesieniu do produktów:

(a) objętych pozycją taryfową 1006, z wyjątkiem podpozycji 1006 10 10, do dnia 31 grudnia 2009 r.; oraz

(b) objętych pozycją taryfową 1701 do dnia 30 września 2009 r.

4. Ust. 1 niniejszego artykułu oraz art. 6, 7 i 8 nie stosuje się produktów pochodzących z Republiki Południowej Afryki. Produkty takie podlegają właściwym postanowieniom umowy w sprawie handlu, rozwoju i współpracy. Po zastąpieniu właściwych postanowień handlowych umowy w sprawie handlu, rozwoju i współpracy właściwymi postanowieniami umowy ustanawiającej lub prowadzącej do ustanowienia umowy o partnerstwie gospodarczym do niniejszego rozporządzenia dodaje się załącznik określający system stosowany dla produktów pochodzących z Republiki Południowej Afryki, działając zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 24 ust. 3.

5. Ust. 1 nie stosuje się do produktów objętych pozycją taryfową 0803 00 19 pochodzących z regionu lub państwa wymienionego w załączniku I oraz dopuszczonych do swobodnego obrotu w najbardziej oddalonych regionach Wspólnoty do dnia 1 stycznia 2018 r. Ust. 1 nniejszego artykułu i art. 7 nie stosuje się do produktów objętych pozycją taryfową 1701 pochodzących z regionu lub państwa wymienionego w załączniku I oraz dopuszczonych do swobodnego obrotu we francuskich departamentach zamorskich do dnia 1 stycznia 2018 r. Okresy te przedłuża się do dnia 1 stycznia 2028 r., o ile strony odpowiednich umów nie postanowiły inaczej. Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienie informujące zainteresowane strony o uchyleniu tego przepisu.

ROZDZIAŁ II

REGUŁY POCHODZENIA I WSPÓŁPRACA ADMINISTRACYJNA

Artykuł 4

Reguły pochodzenia

1. Reguły pochodzenia określone w załączniku II stosuje się w celu ustalenia, czy produkty pochodzą z regionów lub państw wymienionych w załączniku I.

2. Reguły pochodzenia określone w załączniku II zastępuje się regułami pochodzenia załączonymi do dowolnej umowy z regionami lub państwami wymienionymi w załączniku I, gdy umowa taka zacznie być tymczasowo stosowana albo wejdzie w życie, w zależności od tego, co nastąpi wcześniej. Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienie skierowane do podmiotów gospodarczych. Zawiadomienie określa datę rozpoczęcia tymczasowego stosowania lub wejścia w życie umowy, którą jest dzień z którym do produktów pochodzących z regionów i państw wymienionych w załączniku I stosuje się reguły pochodzenia określone w umowie.

3. Komisja wspierana przez Komitet Kodeksu Celnego ustanowiony rozporządzeniem Rady (EWG) 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającym Wspólnotowy Kodeks Celny (¹⁰) monitoruje wdrażanie i stosowanie przepisów załącznika II. Zmiany techniczne i decyzje w sprawie zarządzania załącznikiem II mogą być przyjmowane zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 247 i 247a rozporządzenia (EWG) nr 2913/92.

Artykuł 5

Współpraca administracyjna

1. W przypadku stwierdzenia przez Komisję na podstawie obiektywnych informacji braku współpracy administracyjnej lub nieprawidłowości lub nadużyć, może ona czasowo wstrzymać zniesienie ceł, o którym mowa w art. 3, 6 i 7 (zwane dalej „właściwym traktowaniem”), zgodnie z niniejszym artykułem.

2. Do celów niniejszego artykułu brak współpracy administracyjnej oznacza między innymi:

(a) powtarzające się przypadki niewypełnienia obowiązku weryfikowania statusu pochodzenia produktu lub produktów;

(b) powtarzające się przypadki odmowy lub nieuzasadnionego opóźnienia w przeprowadzaniu późniejszych weryfikacji dowodów pochodzenia lub przekazywaniu ich wyników;

(c) powtarzającą się odmowę lub nieuzasadnioną zwłokę w uzyskiwaniu upoważnienia do prowadzenia misji współpracy administracyjnej mających na celu weryfikowanie autentyczności dokumentów lub prawdziwości informacji dotyczących przyznania właściwego traktowania.

Do celów niniejszego artykułu ustalenie istnienia nieprawidłowości lub nadużyć może mieć miejsce, między innymi, w przypadku gwałtownego, nie w pełni uzasadnionego wzrostu wielkości przywozu towarów, przekraczającego normalne możliwości produkcyjne i wywozowe danego regionu lub państwa.

3. W przypadku ustalenia przez Komisję na podstawie informacji przedstawionych przez państwo członkowskie lub z własnej inicjatywy, że warunki określone w ust. 1 i 2 zostały spełnione, właściwe traktowanie może zostać zawieszone zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 24 ust. 2, pod warunkiem że Komisja uprzednio:

(a) poinformuje komitet określony w art. 24;

(b) powiadomi dany region lub państwo zgodnie z wszelkimi odnośnymi procedurami mającymi zastosowanie pomiędzy Wspólnotą a tym państwem lub regionem; oraz

(c) opublikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienie o stwierdzonym braku współpracy administracyjnej, nieprawidłowościach lub nadużyciach.

4. Okres zawieszenia na mocy niniejszego artykułu ogranicza się do okresu niezbędnego w celu ochrony interesów finansowych Wspólnoty. Nie może on przekroczyć sześciu miesięcy, jednak może zostać przedłużony. Na końcu tego okresu, Komisja podejmuje decyzję o zakończeniu zawieszenia po uprzednim poinformowaniu komitetu określonego w art. 24 lub o przedłużeniu okresu zawieszenia zgodnie z procedurą, o której mowa w ust. 3 niniejszego artykułu.

5. Procedury tymczasowego zawieszenia określone w ust. 2–4 zastępuje się procedurami określonymi w dowolnej umowie z regionami lub państwami wymienionymi w załączniku I, gdy umowa taka zacznie być tymczasowo stosowana albo wejdzie w życie, w zależności od tego, co nastąpi wcześniej. Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienie skierowane do podmiotów gospodarczych. Zawiadomienie zawiera datę rozpoczęcia tymczasowego stosowania lub wejścia w życie umowy, którą jest dzień z którym do produktów objętych niniejszym rozporządzeniem stosuje się procedury tymczasowego zawieszenia określone w umowie.

6. W celu wdrożenia tymczasowego zawieszenia określonego w dowolnej umowie z regionami lub państwami wymienionymi w załączniku I, Komisja bez zbędnej zwłoki:

(a) informuje komitet określony w art. 24 o stwierdzonym braku współpracy administracyjnej, nieprawidłowościach lub nadużyciach; oraz

(b) publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienie o stwierdzonym braku współpracy administracyjnej, nieprawidłowościach lub nadużyciach.

Decyzja zawieszająca właściwe traktowanie przyjmowana jest zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 24 ust. 2.

ROZDZIAŁ III

UZGODNIENIA PRZEJŚCIOWE

SEKCJA 1

Ryż

Artykuł 6

Kontyngenty taryfowe o zerowej stawce celnej i ewentualne zniesienie ceł

1. Od dnia 1 stycznia 2010 r. znosi się należności celne przywozowe na produkty objęte pozycją taryfową 1006, z wyjątkiem należności celnych przywozowych na produkty z podpozycji 1006 10 10, które znosi się od dnia 1 stycznia 2008 r.

2. Dla produktów objętych pozycją taryfową 1006, z wyjątkiem podpozycji 1006 10 10, pochodzących z regionów lub państw wymienionych w załączniku I wchodzących w skład regionu CARIFORUM, otwiera się następujące kontyngenty taryfowe o zerowej stawce celnej:

(a) 187 000 ton w ekwiwalencie ryżu łuskanego w okresie od 1 stycznia 2008 r. do 31 grudnia 2008 r.;

(b) 250 000 ton w ekwiwalencie ryżu łuskanego w okresie od 1 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2009 r.

3. Szczegółowe zasady wprowadzenia kontyngentów taryfowych, o których mowa w ust. 2 ustala się zgodnie z procedurami, o których mowa w art. 13 i art. 26 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1785/2003 z dnia 29 września 2003 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku ryżu (¹¹).

SEKCJA 2

Cukier

Artykuł 7

Kontyngenty taryfowe o zerowej stawce celnej i ewentualne zniesienie ceł

1. Od dnia 1 października 2009 r. znosi się należności celne przywozowe na produkty objęte pozycją taryfową 1701.

2. Obok kontyngentów taryfowych otwartych i zarządzanych na mocy art. 28 rozporządzenia Rady (WE) nr 318/2006 z dnia 20 lutego 2006 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru (¹²), otwiera się następujące kontyngenty taryfowe dla produktów objętych podpozycją taryfową 1701 11 10 na okres od 1 października 2008 r. do 30 września 2009 r.:

(a) 150 000 ton w ekwiwalencie białego cukru przy zerowej stawce celnej, zarezerwowany dla produktów pochodzących z krajów najsłabiej rozwiniętych wymienionych w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 980/2005 oraz w załączniku I do niniejszego rozporządzenia. Ten kontyngent taryfowy rozdziela się pomiędzy poszczególne regiony w ilościach, które zostaną ustalone zgodnie z umowami kwalifikującymi regiony lub państwa do uwzględnienia w załączniku I; oraz

(b) 80 000 ton w ekwiwalencie białego cukru przy zerowej stawce celnej, zarezerwowany dla produktów pochodzących z państw lub regionów nienależących do krajów najsłabiej rozwiniętych i wymienionych w załączniku I. Ten kontyngent taryfowy rozdziela się pomiędzy poszczególne regiony w ilościach, które zostaną ustalone zgodnie z umowami kwalifikującymi regiony lub państwa do uwzględnienia w załączniku I.

3. Do przywozu w ramach kontyngentów taryfowych, o których mowa w poprzednim ustępie stosuje się art. 30 rozporządzenia (WE) nr 318/2006.

4. Szczegółowe zasady dotyczące podziału według regionów i wprowadzenia kontyngentów, o których mowa w niniejszym artykule, przyjmowane są zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 39 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 318/2006.

Artykuł 8

Uzgodnienie przejściowe

W okresie od 1 października 2009 r. do 30 września 2012 r., do przywozu produktów objętych pozycją taryfową 1701 nie stosuje się art. 7 ust. 1, chyba że importer podejmie się zakupu takich produktów po cenie nieprzekraczającej 90 % ceny referencyjnej (na podstawie CIF) ustalonej w art. 3 rozporządzenia (WE) nr 318/2006 dla danego roku gospodarczego.

Artykuł 9

Przejściowy mechanizm ochronny dla cukru

1. W okresie od 1 października 2009 r. do 30 września 2015 r. traktowanie przyznane w art. 7 ust. 1 dla przywozu produktów objętych pozycją taryfową 1701 pochodzących z regionów lub państw wymienionych w załączniku I, które nie należą do krajów najsłabiej rozwiniętych wymienionych w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 980/2005 może zostać zawieszone, jeżeli:

(a) wielkość przywozu z regionów lub państw należących do grupy AKP i nienależących do krajów najsłabiej rozwiniętych wymienionych w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 980/2005 przekracza następujące ilości:

(i) 1,38 mln ton w roku gospodarczym 2009/2010;

(ii) 1,45 mln ton w roku gospodarczym 2010/2011;

(iii) 1,6 mln ton w latach gospodarczych od 2011/2012 do 2014/2015; oraz

(b) przywóz pochodzący ze wszystkich państw AKP przekracza 3,5 mln ton.

2. Ilości przewidziane w ust. 1 lit. a) mogą zostać podzielone według regionów.

3. Podczas okresu, o którym mowa w ust. 1, przywóz produktów objętych pozycją taryfową 1701 pochodzących z regionów lub państw wymienionych w załączniku I wymaga pozwolenia na przywóz.

4. Zawieszenie traktowania przyznanego w art. 7 ust. 1 ustaje z końcem roku gospodarczego, w którym zostało wprowadzone.

5. Szczegółowe zasady podziału ilości określonych w ust. 1 i dotyczące zarządzania systemem, o którym mowa w ust. 1, 3 i 4 niniejszego artykułu, oraz dotyczące decyzji zawieszających przyjmowane są zgodnie z procedurą określoną w art. 39 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 318/2006.

Artykuł 10

Przejściowy mechanizm nadzoru

1. W okresie od 1 stycznia 2008 r. do 30 września 2015 r. przywóz produktów objętych pozycjami taryfowymi 1704 90 99, 1806 10 30, 1806 10 90, 2106 90 59, 2106 90 98 pochodzących z regionów lub państw wymienionych w załączniku I podlega mechanizmowi nadzoru, o którym mowa w art. 308d rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (¹³).

2. Na podstawie tego nadzoru, Komisja sprawdza, czy nastąpił łączny wzrost wielkości przywozu przynajmniej jednego z tych produktów pochodzących z konkretnego regionu o ponad 20 % w okresie dwunastu kolejnych miesięcy w porównaniu ze średnią roczną wielkością przywozu w trzech poprzednich okresach dwunastomiesięcznych.

3. Jeżeli osiągnięty zostanie poziom, o którym mowa w ust. 2, Komisja analizuje strukturę handlu, zasadność gospodarczą i zawartość cukru w przywożonych towarach. Jeżeli Komisja stwierdzi, że taki przywóz jest wykorzystywany w celu obejścia kontyngentów taryfowych, przejściowych uzgodnień i specjalnego mechanizmu ochronnego określonych w art. 7, 8 i 9, może zawiesić stosowanie art. 3 ust. 1 dla przywozu produktów objętych pozycjami taryfowymi 1704 90 99, 1806 10 30, 1806 10 90, 2106 90 59, 2106 90 98 pochodzących z regionów lub państw wymienionych w załączniku I, które nie należą do krajów najsłabiej rozwiniętych wymienionych w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 980/2005 do końca danego roku gospodarczego.

4. Szczegółowe zasady zarządzania tym systemem oraz decyzje zawieszające są przyjmowane zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 16 rozporządzenia Rady (WE) nr 3448/93 z dnia 6 grudnia 1993 r. ustanawiające zasady handlu mające zastosowanie do niektórych towarów pochodzących z przetwórstwa produktów rolnych (¹⁴).

ROZDZIAŁ IV

OGÓLNE PRZEPISY OCHRONNE

Artykuł 11

Definicje

Do celów niniejszego rozdziału:

(a) „przemysł wspólnotowy” oznacza wszystkich wspólnotowych producentów produktów podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych, działających na terytorium Wspólnoty, lub których łączna produkcja produktów podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych stanowi istotną część całkowitej wspólnotowej produkcji tych wyrobów;

(b) „poważna szkoda” oznacza istotne ogólne osłabienie pozycji producentów wspólnotowych;

(c) „groźba poważnej szkody” oznacza poważną szkodę, której wystąpienie jest wyraźnie nieuchronne;

(d) „zakłócenia” oznaczają zaburzenia w sektorze lub w branży;

(e) „groźba zakłóceń” oznacza zakłócenia, których wystąpienie jest wyraźnie nieuchronne.

Artykuł 12

Zasady

1. Środek ochronny może zostać wprowadzony zgodnie z przepisami określonymi w niniejszym rozdziale, jeżeli produkty pochodzące z regionów lub państw wymienionych w załączniku I są przywożone na terytorium Wspólnoty w na tyle zwiększonych ilościach i w takich warunkach, że powodują lub grożą spowodowaniem któregokolwiek z poniższych:

(a) poważnej szkody dla przemysłu wspólnotowego;

(b) zakłóceń w sektorze gospodarczym, szczególnie jeżeli zakłócenia te stwarzają poważne problemy społeczne lub trudności, które mogą spowodować znaczne pogorszenie sytuacji gospodarczej Wspólnoty; lub

(c) zakłóceń na rynkach produktów rolnych objętych załącznikiem I do Porozumienia WTO w sprawie rolnictwa lub zakłóceń mechanizmów regulacji tych rynków.

2. W przypadkach, w których produkty pochodzące z regionów lub państw wymienionych w załączniku I są przywożone do Wspólnoty w na tyle zwiększonych ilościach i w takich warunkach, że zakłócają sytuację gospodarczą lub grożą jej zakłóceniem w przynajmniej jednym z najbardziej oddalonych regionów Wspólnoty, może zostać wprowadzony środek ochronny zgodnie z przepisami określonymi w niniejszym rozdziale.

Artykuł 13

Ustalenie warunków pozwalających na wprowadzenie środków ochronnych

1. Ustalenie zaistnienia poważnej szkody lub groźby jej wystąpienia obejmuje między innymi następujące czynniki:

(a) rozmiary przywozu, w szczególności jeżeli miał miejsce znaczący wzrost, zarówno w wartościach bezwzględnych jak i względnych w stosunku do produkcji lub konsumpcji we Wspólnocie;

(b) ceny importowe, w szczególności w sytuacji, gdy nastąpiło znaczne podcięcie cenowe w porównaniu z cenami produktów podobnych we Wspólnocie;

(c) związany z tym wpływ na producentów wspólnotowych, sygnalizowany przez tendencje w niektórych czynnikach gospodarczych, takich jak produkcja, wykorzystanie mocy produkcyjnych, zapasy, sprzedaż, udziały w rynku, obniżenie cen lub niewystąpienie wzrostów cen, które wystąpiłyby w normalnych warunkach, zyski, stopa zwrotu z zaangażowanego kapitału, przepływy pieniężne oraz zatrudnienie;

(d) czynniki, inne niż tendencje w przywozie, które powodują lub mogą powodować szkodę dla zainteresowanych wspólnotowych producentów.

2. Ustalenie zaistnienia zakłóceń lub groźby ich wystąpienia opiera się o obiektywne czynniki, w tym następujące elementy:

(a) wzrost wielkości przywozu w wartościach bezwzględnych i względnych w stosunku do produkcji we Wspólnocie i przywozu z innych źródeł; oraz

(b) wpływ takiego przywozu na ceny; lub

(c) wpływ takiego przywozu na sytuację przemysłu wspólnotowego lub danego sektora gospodarczego, w tym m.in. na poziom obrotów, produkcję, sytuację finansową i zatrudnienie.

3. Ustalając, czy przywóz jest dokonywany w takich warunkach, że może spowodować zakłócenia lub grozić spowodowaniem zakłóceń na rynkach produktów rolnych lub w mechanizmach regulacji tych rynków, w tym w rozporządzeniach tworzących wspólne organizacje rynków, muszą zostać wzięte pod uwagę wszystkie odpowiednie obiektywne czynniki, w tym przynajmniej jeden z poniższych elementów:

(a) wielkość przywozu w porównaniu z poprzednim rokiem kalendarzowym lub gospodarczym, zależnie od sytuacji, z produkcją i konsumpcją wewnętrzną oraz z wielkością przywozu w przyszłości planowaną według reformy wspólnych organizacji rynku;

(b) poziom cen wewnętrznych w porównaniu z cenami referencyjnymi lub docelowymi, jeżeli takie istnieją, a w przeciwnym wypadku w porównaniu ze średnimi cenami na rynku wewnętrznym w tym samym okresie z poprzednich lat gospodarczych;

(c) od dnia 1 października 2015 r. na rynkach produktów objętych pozycją taryfową 1701: sytuacje, w których średnia cena rynkowa białego cukru we Wspólnocie przez dwa kolejne miesiące spada poniżej poziomu 80 % średniej ceny rynkowej białego cukru we Wspólnocie z poprzedniego roku gospodarczego.

4. Ustalając, czy warunki, o których mowa w ust. 1, 2 i 3, są spełnione w przypadku najbardziej oddalonych regionów Wspólnoty, analizy ogranicza się do terytorium określonego najbardziej oddalonego regionu lub określonych najbardziej oddalonych regionów. zwraca się szczególną uwagę na wielkość lokalnego przemysłu, jego sytuację finansową oraz stan zatrudnienia.

Artykuł 14

Wszczęcie postępowania

1. Dochodzenie wszczyna się na wniosek państwa członkowskiego lub z własnej inicjatywy Komisji, jeżeli jest dla niej oczywiste, że istnieją wystarczające dowody uzasadniające wszczęcie dochodzenia.

2. Jeżeli tendencje w przywozie z któregokolwiek z regionów lub państw, o których mowa w załączniku I, zdają się wymagać wprowadzenia środków ochronnych, państwa członkowskie informują o tym fakcie Komisję. Informacja ta obejmuje dostępny dowód, jak określono na podstawie kryteriów ustanowionych w art. 13. Komisja przekazuje tę informację wszystkim państwom członkowskim w ciągu trzech dni roboczych.

3. Konsultacje z państwami członkowskimi odbywają się w terminie ośmiu dni roboczych od wysłania przez Komisję do państw członkowskich informacji, o których mowa w ust. 2. Jeżeli po konsultacjach oczywiste jest, że istnieją wystarczające dowody, by uzasadnić wszczęcie postępowania, Komisja publikuje zawiadomienie w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Postępowanie zostaje wszczęte w terminie jednego miesiąca od dnia otrzymania informacji od państwa członkowskiego.

4. Jeżeli po konsultacjach z państwami członkowskimi Komisja przyjmie stanowisko, że zaistniały okoliczności określone w art. 12, bezzwłocznie powiadomi dane regiony lub państwa wymienione w załączniku I o swoim zamiarze wszczęcia dochodzenia. Powiadomieniu może towarzyszyć zaproszenie do konsultacji mających na celu wyjaśnienie sytuacji i uzyskanie wzajemnie satysfakcjonującego rozwiązania.

Artykuł 15

Dochodzenie

1. Po wszczęciu postępowania, Komisja rozpoczyna dochodzenie.

2. Komisja może zażądać od państw członkowskich dostarczenia informacji, a państwa członkowskie podejmują wszelkie niezbędne kroki w celu spełnienia jakiegokolwiek takiego żądania. Gdy informacje te są w interesie ogółu lub gdy ich przekazania zażądało państwo członkowskie, Komisja przesyła je do wszystkich państw członkowskich, o ile nie są one poufne; jeżeli są one poufne Komisja przekazuje ich streszczenie nie objęte poufnością.

3. W przypadku dochodzenia ograniczonego do jednego z najbardziej oddalonych regionów, Komisja może zażądać od właściwych miejscowych władz przedstawienia informacji, o których mowa w ust. 2, za pośrednictwem zainteresowanego państwa członkowskiego.

4. W miarę możliwości, dochodzenie zostaje zakończone w terminie sześciu miesięcy od jego wszczęcia. W wyjątkowych okolicznościach, okres ten może zostać przedłużony o kolejne trzy miesiące.

Artykuł 16

Wprowadzenie tymczasowych środków ochronnych

1. W krytycznych okolicznościach, w których zwłoka mogłaby spowodować szkody, które trudno byłoby naprawić, stosuje się tymczasowe środki ochronne, na podstawie wstępnego ustalenia, iż zaistniały okoliczności określone w art. 12. Komisja stosuje takie tymczasowe środki po konsultacji z państwami członkowskimi lub, w przypadku gdy sprawa jest wyjątkowo pilna, po poinformowaniu państw członkowskich. W tym drugim przypadku, konsultacje przeprowadza się najpóźniej w terminie dziesięciu dni od dnia poinformowania państw członkowskich o działaniu podjętym przez Komisję.

2. Z uwagi na szczególną sytuację najbardziej oddalonych regionów oraz ich wrażliwość na wszelkie gwałtowne wzrosty wielkości przywozu, w ramach postępowań dotyczących tych regionów wprowadzane są tymczasowe środki ochronne, o ile wstępne ustalenia wykazały, że wielkość przywozu wzrosła. W tym przypadku Komisja informuje państwa członkowskie o wprowadzeniu środków, a konsultacje odbywają się w terminie dziesięciu dni od dnia powiadomienia państw członkowskich o działaniu podjętym przez Komisję.

3. W przypadku wystąpienia przez państwo członkowskie z wnioskiem o niezwłoczną interwencję Komisji i spełnienia warunków określonych w ust. 1 lub 2, Komisja podejmuje decyzję najpóźniej w terminie pięciu dni roboczych od otrzymania wniosku.

4. Komisja niezwłocznie informuje Radę i państwa członkowskie o wszelkich decyzjach podjętych na mocy ust. 1, 2 i 3. Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może podjąć odmienną decyzję w terminie jednego miesiąca od otrzymania informacji od Komisji na podstawie niniejszego ustępu.

5. Środki tymczasowe mogą mieć formę podwyższenia stawki celnej dla danego produktu do poziomu, który nie przekracza stawki celnej stosowanej do innych członków WTO lub kontyngentów taryfowych.

6. Okres stosowania środków tymczasowych nie może przekroczyć 180 dni. W przypadkach gdy stosowanie środków tymczasowych ogranicza się do najbardziej oddalonych regionów, okres ich stosowania nie może przekroczyć 200 dni.

7. Jeżeli tymczasowe środki ochronne zostaną zniesione ze względu na fakt, że dochodzenie wykazało, iż nie zostały spełnione warunki określone w art. 12 i 13, wszelkie cła pobrane w wyniku wprowadzenia tych środków tymczasowych zostają automatycznie zwrócone.

Artykuł 17

Zakończenie dochodzenia i postępowania bez wprowadzenia środków

W przypadkach gdy dwustronne środki ochronne zostaną uznane za niepotrzebne i komitet doradczy, o którym mowa w art. 21, nie zgłosi sprzeciwu, dochodzenie i postępowanie zostają zakończone decyzją Komisji. W pozostałych przypadkach Komisja niezwłocznie przedstawia Radzie sprawozdanie z wyników konsultacji wraz z wnioskiem dotyczącym rozporządzenia Rady kończącego postępowanie. Postępowanie zostaje uznane za zakończone, jeżeli w terminie jednego miesiąca Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, nie zadecyduje inaczej.

Artykuł 18

Wprowadzenie środków ostatecznych

1. W przypadkach gdy ostatecznie ustalone fakty dowodzą, że wystąpiły odpowiednie okoliczności określone w art. 12, Komisja żąda przeprowadzenia konsultacji z danym regionem lub państwem w kontekście odpowiednich uzgodnień instytucjonalnych określonych w odpowiednich umowach pozwalających na uwzględnienie regionu lub państwa w załączniku 1 w celu opracowania rozwiązania możliwego do przyjęcia przez obie strony.

2. Jeżeli konsultacje, o których mowa w ust. 1, w terminie trzydziestu dni od skierowania sprawy do danego regionu lub państwa nie doprowadzą do rozwiązania możliwego do przyjęcia przez obie strony, to w terminie dwudziestu dni roboczych od zakończenia okresu konsultacji Komisja w porozumieniu z państwami członkowskimi podejmuje decyzję o wprowadzeniu ostatecznych dwustronnych środków ochronnych.

3. Wszelkie decyzje podjęte przez Komisję na mocy niniejszego artykułu są przekazywane Radzie i państwom członkowskim. Każde państwo członkowskie może, w terminie dziesięciu dni roboczych od takiego powiadomienia, odwołać się od decyzji Komisji do Rady.

4. Jeżeli państwo członkowskie odwołuje się od decyzji Komisji do Rady, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może podtrzymać, zmienić lub uchylić decyzję Komisji. Jeżeli w terminie jednego miesiąca od zgłoszenia sprawy Radzie nie podjęła ona decyzji, decyzję Komisji uważa się za podtrzymaną.

5. Środki ostateczne mogą przyjąć jedną z następujących form:

- zawieszenie dalszego zmniejszenia stawki cła przywozowego dla określonego produktu pochodzącego z określonego regionu lub państwa,

- zwiększenie stawki celnej dla określonego produktu do poziomu nieprzekraczającego stawki celnej stosowanej dla innych członków WTO,

- kontyngent taryfowy.

6. Nie wprowadza się dwustronnych środków ochronnych na te same produkty pochodzące z tego samego regionu lub państwa przed upływem jednego roku od wcześniejszego wygaśnięcia lub zniesienia takich środków.

Artykuł 19

Okres stosowania i przegląd środków ochronnych

1. Środek ochronny pozostaje w mocy jedynie przez taki okres, jaki może być niezbędny dla uniknięcia poważnej szkody czy zakłóceń lub dla ich naprawienia. Okres ten nie przekracza dwóch lat, chyba że zostanie przedłużony na mocy ust. 2. Jeżeli obowiązywanie środka ogranicza się do przynajmniej jednego z najbardziej oddalonych regionów Wspólnoty, okres jego stosowania nie może przekroczyć czterech lat.

2. Pierwotny okres stosowania środka ochronnego można wyjątkowo przedłużyć, o ile zostanie ustalone, że środek ochronny nadal jest niezbędny, by uniknąć poważnej szkody czy zakłóceń lub by je naprawić.

3. Przedłużenie stosowania środków przyjmuje się zgodnie z procedurami określonymi w niniejszym rozporządzeniu, stosującymi się do badań, i za pomocą takich samych procedur jak w przypadku środków pierwotnych.

Łączny okres stosowania środka ochronnego, wraz ze wszelkimi środkami tymczasowymi, nie może przekroczyć czterech lat. W przypadku środka ograniczonego do najbardziej oddalonych regionów, limit ten zwiększa się do ośmiu lat.

4. Jeżeli czas stosowania środka przekracza okres jednego roku, środek ten jest stopniowo liberalizowany w regularnych odstępach czasu w okresie jego stosowania, włączając przedłużenie tego okresu.

W celu ustalenia harmonogramu zniesienia wprowadzonych środków, kiedy tylko pozwolą na to okoliczności, prowadzone są okresowe konsultacje z zainteresowanym regionem lub państwem poprzez właściwe organy instytucjonalne powołane w ramach umów.

Artykuł 20

Środki nadzoru

1. Jeżeli tendencje przywozowe dla produktu pochodzącego z państwa AKP mają taki charakter, że mogłyby spowodować jedną z sytuacji, o których mowa w art. 12, przywóz tego produktu może polegać uprzedniemu nadzorowi Wspólnoty.

2. Decyzję o wprowadzeniu nadzoru podejmuje Komisja.

O wszelkie decyzjach podjętych przez Komisję na mocy niniejszego artykułu powiadamiane są Rada i państwa członkowskie. Każde państwo członkowskie może, w terminie dziesięciu dni roboczych od takiego powiadomienia, odwołać się od decyzji Komisji do Rady.

Jeżeli państwo członkowskie odwołuje się od decyzji Komisji do Rady, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może podtrzymać, zmienić lub uchylić decyzję Komisji. Jeżeli w ciągu jednego miesiąca od zgłoszenia sprawy Radzie nie podjęła ona decyzji, decyzję Komisji uważa się za podtrzymaną.

3. Środki nadzoru podejmuje się na czas określony. O ile nie zastrzeżono inaczej, okres stosowania tych środków kończy się z końcem drugiego okresu sześciomiesięcznego, następującego po upływie sześciu miesięcy od dnia wprowadzenia środków po raz pierwszy.

4. O ile jest to konieczne, środki nadzoru mogą ograniczać się do terytorium przynajmniej jednego z najbardziej odległych regionów Wspólnoty.

5. Decyzję o wprowadzeniu środków nadzoru przekazuje się niezwłocznie w celach informacyjnych właściwemu organowi instytucjonalnemu powołanemu w ramach odpowiednich umów pozwalających na umieszczenie regionu lub państwa w załączniku I.

Artykuł 21

Konsultacje

Do celów niniejszego rozdziału właściwym komitetem konsultacyjnym jest komitet doradczy przewidziany w art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 3285/94 z dnia 22 grudnia 1994 r. w sprawie wspólnych reguł przywozu (¹⁵). W przypadku produktów objętych pozycją taryfową 1701, właściwy komitet wspomagany jest przez komitet powołany na mocy art. 39 rozporządzenia (WE) nr 318/2006.

Artykuł 22

Środki wyjątkowe o ograniczonym zasięgu terytorialnym

W przypadkach gdy w przynajmniej jednym państwie członkowskim spełniono warunki określone w celu wprowadzenia dwustronnych środków ochronnych, Komisja - po rozpatrzeniu innych rozwiązań - może wyjątkowo, zgodnie z art. 134 Traktatu, zezwolić na zastosowanie środków nadzoru lub środków ochronnych z ograniczeniem do określonego państwa członkowskiego lub określonych państw członkowskich, jeżeli uzna, że zastosowanie takich środków na tym poziomie jest właściwsze niż ich zastosowanie w całej Wspólnocie. Środki te muszą być ściśle ograniczone w czasie oraz muszą w jak najmniejszym stopniu zakłócać działanie rynku wewnętrznego.

ROZDZIAŁ V

PRZEPISY PROCEDURALNE

Artykuł 23

Dostosowanie do zmian technicznych

Zmiany do niniejszego rozporządzenia wprowadzane są zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 24 ust. 3, w celu wprowadzenia wszelkich zmian technicznych wymaganych w związku z różnicami zachodzącymi pomiędzy niniejszym rozporządzeniem a umowami podpisanymi i stosowanymi tymczasowo lub zawartymi z regionami lub państwami wymienionymi w załączniku I zgodnie z art. 300 Traktatu.

Artykuł 24

Komitet

1. Komisję wspiera Komitet ds. stosowania EPA.

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 3 i 7 decyzji Rady 1999/468/WE.

3. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5 i 7 decyzji Rady 1999/468/WE.

4. Okres przewidziany w art. 5 ust. 6 decyzji Rady 1999/468/WE wynosi trzy miesiące.

ROZDZIAŁ VI

PRZEPISY KOŃCOWE

Artykuł 25

Zmiany

Skreśla się art. 1 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1964/2005.

Artykuł 26

Uchylenia

Rozporządzenia (WE) nr 2285/2002 i (WE) nr 2286/2002 tracą moc.

Artykuł 27

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w dniu jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2008 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 20 grudnia 2007 r.

 

 

(¹) Dz.U. L 317 z 15.12.2000, str. 3. Umowa zmieniona umową z dnia 22 grudnia 2005 r. (Dz.U. L 209 z 11.8.2005, str. 27).

(²) Dz.U. L 311 z 4.12.1999, str. 1. Umowa zmieniona protokołem dodatkowym z dnia 25 czerwca 2005 r. (Dz.U. L 68 z 15.3.2005, st-r. 33).

(³) Dz.U. L 169 z 30.6.2005, str. 1.

(⁴) Dz.U. L 82 z 22.3.1997, str. 1. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem (WE) nr 807/2003 (Dz.U. L 122 z 16.5.2003, str. 36).

(⁵) Decyzja Rady 2007/627/WE z dnia 28 września 2007 r. wypowiadająca w imieniu Wspólnoty protokół nr 3 w sprawie cukru AKP występującego wkonwencji AKP-EWGzLomé oraz odpowiednie deklaracje załączone do konwencji, zawarte w protokole nr 3 załączonym do załącznika V do umowy o partnerstwie AKP-WE, w odniesieniu do Barbadosu, Belize, Republiki Konga, Republiki Wybrzeża Kości Słoniowej, Republiki Wysp Fidżi, Republiki Gujany, Jamajki, Republiki Kenii, Republiki Madagaskaru, Republiki Malawi, Republiki Mauritiusu, Republiki Mozambiku, Federacji Saint Kitts i Nevis, Republiki Surinamu, Królestwa Suazi, Zjednoczonej Republiki Tanzanii, Republiki Trynidadu i Tobago, Republiki Ugandy, Republiki Zambii i Republiki Zimbabwe (Dz.U. L 255 z 29.9.2007, str. 38).

(⁶) Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23. Decyzja zmieniona decyzją 2006/512/WE (Dz.U. L 200 z 22.7.2006, str. 11).

(⁷) Dz.U. L 348 z 21.12.2002, str. 3.

(⁸) Dz.U. L 348 z 21.12.2002, str. 5.

(⁹) Dz.U. L 316 z 2.12.2005, str. 1.

(¹⁰) Dz.U. L 302 z 19.10.1992, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1791/2006 (Dz.U. L 363 z 20.12.2006, str. 1).

(¹¹) Dz.U. L 270 z 21.10.2003, str. 96. Rozporządzenie uchylone z dniem 1 września 2008 r. na mocy rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 (Dz.U. L 299 z 16.11.2007, str. 1).

(¹²) Dz.U. L 58 z 28.2.2006, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1260/2007 (Dz.U. L 283 z 27.10.2007, str. 1).

(¹³) Dz.U. L 253 z 11.10.1993, str. 1. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem (WE) nr 214/2007 (Dz.U. L 62 z 1.3.2007, str. 6).

(¹⁴) Dz.U. L 318 z 20.12.1993, str. 18. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 2580/2000 (Dz.U. L 298 z 25.11.2000, str. 5).

(¹⁵) Dz.U. L 349 z 31.12.1994, str. 53. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 2200/2004 (Dz.U. L 374 z 22.12.2004, str. 1).

ZAŁĄCZNIK I

Wykaz regionów lub państw, które zakończyły negocjacje w rozumieniu art. 2 ust. 2

ANTIGUA I BARBUDA

WSPÓLNOTA BAHAMÓW

BARBADOS

BELIZE

REPUBLIKA BOTSWANY

REPUBLIKA BURUNDI

REPUBLIKA DOMINIKAŃSKA

WSPÓLNOTA DOMINIKI

REPUBLIKA GHANY

GRENADA

KOOPERACYJNA REPUBLIKA GUJANY

REPUBLIKA HAITI

JAMAJKA

REPUBLIKA KAMERUNU

REPUBLIKA KENII

ZWIĄZEK KOMORÓW

KRÓLESTWO LESOTHO

REPUBLIKA MADAGASKARU

REPUBLIKA MAURITIUSU

REPUBLIKA MOZAMBIKU

REPUBLIKA NAMIBII

NIEZALEŻNE PAŃSTWO PAPUI-NOWEJ GWINEI

REPUBLIKA RWANDY

REPUBLIKA SESZELI

KRÓLESTWO SUAZI

REPUBLIKA SURINAMU

FEDERACJA SAINT KITTS I NEVIS

SAINT LUCIA

SAINT VINCENT I GRENADYNY

ZJEDNOCZONA REPUBLIKA TANZANII

REPUBLIKA TRYNIDADU I TOBAGO

REPUBLIKA WYBRZEŻA KOŚCI SŁONIOWEJ

REPUBILKA WYSP FIDŻI

REPUBLIKA UGANDY

REPUBLIKA ZIMBABWE

ZAŁĄCZNIK II

Reguły pochodzenia

DOTYCZĄCE DEFINICJI POJĘCIA „PRODUKTY POCHODZĄCE” ORAZ METOD WSPÓŁPRACY ADMINISTRACYJNEJ

 

 

 

TYTUŁ I

PRZEPISY OGÓLNE

Artykuł 1

Definicje

Do celów niniejszego załącznika:

a) „wytwarzanie” oznacza każdy rodzaj obróbki lub przetwarzania łącznie z montażem lub czynnościami szczególnymi;

b) „materiał” oznacza każdy składnik, surowiec, komponent lub część itp. użyte do wytworzenia produktu;

c) „produkt” oznacza wytwarzany produkt, nawet jeżeli jest on przeznaczony do użycia w innym procesie wytwarzania;

d) „towary” oznaczają zarówno materiały jak i produkty;

e) „wartość celna” oznacza wartość określoną zgodnie z Porozumieniem w sprawie stosowania art. VII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 roku (Porozumienie WTO w sprawie ustalania wartości celnej);

f) „cena ex works” oznacza cenę zapłaconą za produkt ex works producentowi, w którego zakładzie przeprowadzono ostateczną obróbkę lub przetwarzanie minus wszelkie podatki, które są lub mogą być spłacone z chwilą wywozu uzyskanego produktu;

g) „wartość materiałów” oznacza wartość celną wykorzystywanych materiałów niepochodzących z chwilą ich przywozu lub, jeżeli nie jest ona znana i nie może być ustalona, pierwszą, ustaloną cenę zapłaconą za materiały na danym terytorium;

h) „wartość materiałów pochodzących” oznacza wartość takich materiałów, jak zdefiniowano w lit. g) stosowanej z uwzględnieniem odpowiednich zmian;

i) „wartość dodana” oznacza wartość ustalaną w oparciu o cenę ex works minus wartość celna materiałów przywożonych bądź do Wspólnoty, bądź do państw AKP;

j) „działy” i „pozycje” oznaczają działy i pozycje (czterocyfrowe kody) stosowane w nomenklaturze stanowiącej zharmonizowany system oznaczania i kodowania towarów, zwany w niniejszym załączniku „zharmonizowanym systemem” lub „HS”;

k) „klasyfikowany” odnosi się do klasyfikacji produktu lub materiału w ramach poszczególnej pozycji;

l) „przesyłka” oznacza produkty, które są albo wysłane od jednego eksportera do jednego odbiorcy albo objęte jednym dokumentem przewozowym obejmującym ich transport od eksportera do odbiorcy albo, w przypadku braku takiego dokumentu, jedną fakturą;

m) „terytoria” obejmują wody terytorialne.

n) „OCT” oznacza kraje i terytoria wymienione w dodatku 12.

TYTUŁ II

DEFINICJA POJĘCIA „PRODUKTY POCHODZĄCE”

Artykuł 2

Wymogi ogólne

1. Do celów stosowania przepisów niniejszego rozporządzenia, następujące produkty uznaje się za produkty pochodzące z państw AKP wymienionych w załączniku I, zwanych dalej do celów niniejszego załącznika „państwami AKP”.

a) produkty w całości uzyskane w państwach AKP w rozumieniu art. 3 niniejszego załącznika;

b) produkty uzyskane w państwach AKP zawierające materiały, które nie zostały w całości uzyskane w tych państwach, pod warunkiem że materiały te poddano w państwach AKP wystarczającej obróbce lub wystarczającemu przetworzeniu, w rozumieniu art. 4 niniejszego załącznika.

2. Do celów wykonania ust. 1, terytoria państw AKP uznaje się za jedno terytorium.

Produkty pochodzące wytworzone z materiałów uzyskanych w całości lub poddanych wystarczającej obróbce lub wystarczająco przetworzonych w dwóch lub większej liczbie państw AKP uznaje się za produkty pochodzące z państwa AKP, w którym przeprowadzono ostateczną obróbkę lub ostateczne przetwarzanie, pod warunkiem że obróbka lub przetwarzanie przeprowadzone w tym państwie wykracza poza obróbkę i przetwarzanie określone w art. 5 niniejszego załącznika.

3. Ust. 2 stosuje się do produktów wymienionych w dodatkach 10 i 11, odpowiednio, wyłącznie od dnia 1 października 2015 r. i wyłącznie od dnia 1 stycznia 2010 r.

Artykuł 3

Produkty całkowicie uzyskane

1. Za całkowicie uzyskane w państwach AKP lub we Wspólnocie uważa się:

a) produkty mineralne wydobyte z ich ziemi lub z ich dna morskiego;

b) produkty roślinne tam zebrane;

c) żywe zwierzęta tam urodzone i wyhodowane;

d) produkty pochodzące od żywych zwierząt tam wyhodowanych;

e) (i) produkty uzyskane przez polowanie lub połowy tam przeprowadzone;

(ii) produkty akwakultury, w tym marikultury, w przypadkach, gdy ryby tam się urodziły i dorastały;

f) produkty rybołówstwa morskiego i inne produkty wydobyte z morza poza wodami terytorialnymi przez ich statki;

g) produkty wytworzone na pokładzie ich statków - przetwórni wyłącznie z produktów objętych lit. f);

h) używane artykuły tam zebrane, nadające się tylko do odzysku surowców, łącznie z używanymi oponami nadającymi się tylko do bieżnikowania lub do wykorzystania jako odpady;

(i) odpady i złom powstające w wyniku działalności wytwórczej tam przeprowadzonej;

j) produkty wydobyte z dna morskiego lub podgłębia poza ich wodami terytorialnymi, pod warunkiem, że mają wyłączne prawa do eksploatacji tego dna lub podgłębia;

k) towary wytworzone tam wyłącznie z produktów wymienionych w lit. a)–j).

2. Określenia „ich statki” i „ich statki-przetwórnie” użyte w ust. 1 lit. f) i g) stosuje się tylko do statków i statków-przetwórni:

a) które są wpisane do rejestru w państwie członkowskim lub w państwie AKP;

b) które pływają pod banderą państwa członkowskiego lub państwa AKP;

c) spełniających jeden z poniższych warunków:

(i) w co najmniej 50 % należą do obywateli państwa AKP lub państwa członkowskiego

lub

(ii) należą do przedsiębiorstw;

- których główna siedziba lub główne miejsce prowadzenia działalności znajdują się w państwie AKP lub w państwie członkowskim; oraz

- które w co najmniej 50 % należą do państwa AKP, podmiotów publicznych tego państwa lub obywateli tego kraju lub państwa członkowskiego.

3. Niezależnie od ust. 2, na wniosek państwa AKP Wspólnota uznaje statki czarterowane lub dzierżawione przez państwo AKP za „ich statki” podczas realizowania połowów na terytorium wyłącznej strefy ekonomicznej tego państwa, na następujących warunkach:

a) państwo AKP dało Wspólnocie możliwość negocjowania umowy dotyczącej rybołówstwa, a Wspólnota nie skorzystała z tej możliwości;

b) umowa o czarterowanie lub dzierżawie została przyjęta przez Komisję oferując właściwe szanse rozwoju możliwości państwa AKP do realizowania połowów we własnym zakresie, w szczególności nakładające na państwo AKP odpowiedzialność za zarządzanie statkiem oddanym do jego dyspozycji w zakresie żeglugi morskiej oraz handlu przez znaczny przedział czasu.

Artykuł 4

Produkty poddane wystarczającej obróbce lub przetworzeniu

1. Do celów niniejszego załącznika, produkty, które nie zostały całkowicie uzyskane uznaje się za poddane wystarczającej obróbce lub wystarczająco przetworzone w państwach AKP lub we Wspólnocie, jeżeli spełnione są warunki określone w wykazie w dodatku 2 lub ewentualnie w dodatku 2a. Warunki określone powyżej wskazują, dla wszystkich produktów objętych niniejszym rozporządzeniem, czynności obróbki lub przetworzenia, które muszą zostać dokonane na materiałach niepochodzących, użytych przy wytwarzaniu, i mają zastosowanie wyłącznie w odniesieniu do tych materiałów. I odpowiednio, jeżeli produkt, który uzyskał status pochodzącego poprzez spełnienie warunków określonych w wykazie dla tego rodzaju produktu, jest użyty do wytworzenia innego produktu, warunki odnoszące się do produktu, do którego wytworzenia został użyty, nie odnoszą się do niego i nie bierze się pod uwagę materiałów niepochodzących, które mogły zostać użyte w procesie jego produkcji.

2. Nie naruszając przepisów ust. 1, materiały niepochodzące, które zgodnie z warunkami określonymi w wykazie nie powinny być wykorzystywane do produkcji określonego produktu mogą zostać użyte, pod warunkiem że:

a) ich łączna wartość nie przekracza 15 % ceny ex works produktu;

b) żadna z wartości procentowych określonych w wykazie jako maksymalna wartość materiałów niepochodzących nie została przekroczona przy zastosowaniu niniejszego ustępu;

Niniejszego ustępu nie stosuje się do produktów objętych działami 50–63 zharmonizowanego systemu.

3. a) Niezależnie od ust. 1 i po wcześniejszym powiadomieniu Komisji przez państwo AKP z regionu Pacyfiku, przetworzone produkty rybołówstwa z pozycji 1604 i 1605 przetworzone lub wyprodukowane w zakładach znajdujących się na lądzie w tym państwie z materiałów niepochodzących z pozycji 0302 lub 0303, które zostały wyładowane w porcie tego państwa, uważane są za poddane obróbce lub przetworzeniu w stopniu wystarczającym do celów art. 2. Powiadomienie przekazywane Komisji zawiera opis korzyści dla rozwoju sektora rybołówstwa w tym państwie oraz niezbędne informacje dotyczące gatunków, których powiadomienie dotyczy, wytwarzanych produktów oraz wskazania odpowiednich ilości odnoszących się do przedmiotu powiadomienia.

b) Najpóźniej trzy lata po powiadomieniu państwo AKP z regionu Pacyfiku sporządza sprawozdanie dla Komisji z realizacji przepisów lit. a).

c) Lit. a) stosuje się bez uszczerbku dla środków sanitarnych i fitosanitarnych obowiązujących w UE, skutecznej ochrony zasobów rybołówstwa i zrównoważonego zarządzania nimi oraz wspierania walki z nielegalną, nie-zgłaszaną i nieuregulowaną działalnością połowową w regionie.

4. Ust. 1 i 3 stosuje się z wyjątkiem przewidzianym w art. 5.

Artykuł 5

Niewystarczająca obróbka lub przetworzenie

1. Bez uszczerbku dla ust. 2, następujące czynności są uważane za niewystarczającą obróbkę lub przetworzenie dla nadania statusu produktów pochodzących, niezależnie od tego, czy wymogi określone w art. 4 zostały spełnione:

a) czynności mające na celu zapewnienie zachowania produktu w dobrym stanie podczas transportu i składowania (wietrzenie, rozkładanie, suszenie, chłodzenie, umieszczanie w soli, dwutlenku siarki lub w innych roztworach wodnych, usuwanie zniszczonych części i tym podobne czynności);

b) proste czynności polegające na usuwaniu kurzu, odsiewaniu lub przesiewaniu, sortowaniu, segregowaniu, dopasowywaniu (włącznie z przygotowywaniem zestawów artykułów), myciu, malowaniu, rozcinaniu;

c) (i) zmiana opakowań oraz dzielenie i łączenie opakowań;

(ii) proste umieszczanie w butelkach, flakonach, torbach, pokrowcach, pudełkach, mocowanie do kartonów lub desek itd. oraz wszystkie inne, proste czynności związane z pakowaniem;

d) przymocowywanie znaków, etykiet i innych podobnych znaków odróżniających na produktach lub ich opakowaniach;

e) zwykłe mieszanie produktów, nawet różnych rodzajów; mieszanie cukru z innymi materiałami;

f) prosty montaż części składowych w celu otrzymania kompletnego produktu;

g) połączenie dwóch lub więcej czynności wymienionych w lit. a)–f); h) ubój zwierząt.

i) łuskanie, częściowe lub całkowite bielenie, polerowanie zbóż lub ryżu;

j) czynności polegające na barwieniu cukru lub formowaniu kostek cukru; częściowe lub całkowite mielenie cukru;

k) obieranie, drylowanie i łuskanie owoców, orzechów i warzyw.

2. Przy określaniu czy obróbkę albo przetwarzanie danego produktu należy uważać za niewystarczające w rozumieniu ust. 1 należy uwzględnić łącznie wszystkie procesy jakim został poddany produkt w państwach AKP lub we Wspólnocie.

Artykuł 6

Kumulacja pochodzenia

Kumulacja pochodzenia z Krajów i Terytoriów Zamorskich (KTZ) i Wspólnoty

1. Materiały pochodzące ze Wspólnoty lub z KTZ uznaje się za materiały pochodzące z państw AKP, jeżeli zawarto je w produkcie uzyskanym w tych państwach. Poddawanie tych produktów wystarczającej obróbce lub przetwarzaniu nie jest niezbędne, pod warunkiem że poddano je obróbce lub przetworzeniu wykraczającemu poza to, o którym mowa w art. 5.

2. Obróbka i przetwarzanie przeprowadzone we Wspólnocie lub KTZ uznaje się za przeprowadzone w państwach AKP, jeżeli materiały poddaje się dalszej obróbce lub przetworzeniu w państwach AKP w zakresie wykraczającym poza obróbkę, o której mowa w art. 5.

3. Do celów ustalenia czy produkty pochodzą z KTZ stosuje sie, z uwzględnieniem niezbędnych zmian, przepisy niniejszego załącznika.

4. W odniesieniu do produktów wymienionych w dodatkach 10 i 11, przepisy niniejszego artykułu stosuje się, odpowiednio, wyłącznie od dnia 1 października 2015 r. i wyłącznie od dnia 1 stycznia 2010 r.

Kumulacja z Republiką Południowej Afryki

5. Z zastrzeżeniem przepisów ust. 6, 7, 8, i 11, materiały pochodzące z Republiki Południowej Afryki uznaje się za pochodzące z państw AKP, jeżeli zawarto je w produkcie uzyskanym w tych państwach, pod warunkiem że poddane zostały obróbce lub przetworzeniu wykraczającym poza procesy, o których mowa w art. 5. Nie jest wymagane, aby materiały te przeszły wystarczającą obróbkę lub zostały wystarczająco przetworzone.

6. Produkty, które nabyły status produktów pochodzących na mocy ust. 5 są nadal uznawane za produkty pochodzące z państw AKP wyłącznie jeżeli ich wartość tam dodana przekracza wartość użytych materiałów pochodzących z Republiki Południowej Afryki. Jeżeli tak nie jest, przedmiotowe produkty uznaje się za pochodzące z Republiki Południowej Afryki. Przy ustalaniu pochodzenia nie należy brać pod uwagę materiałów pochodzących z Republiki Południowej Afryki, które poddano wystarczającej obróbce lub przetworzeniu w państwach AKP.

7. Kumulacja przewidziana w ust. 5 nie ma zastosowania do produktów wymienionych w dodatkach 7, 10 i 11.

8. Kumulacja przewidziana w ust. 5 ma zastosowanie wyłącznie do produktów określonych w dodatku 8 wyłącznie po zniesieniu taryf celnych dotyczących tych produktów w ramach Umowy w sprawie handlu, rozwoju i współpracy między Wspólnotą Europejską a Republiką Południowej Afryki. Komisja publikuje datę spełnienia warunków niniejszego ustępu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria C).

9. Bez uszczerbku dla ust. 7 i 8, obróbka i przetwarzanie przeprowadzone w Republice Południowej Afryki uznaje się za przeprowadzone w innym państwie członkowskim Unii Celnej Afryki Południowej (SACU), będącym państwem AKP, jeżeli materiały poddaje się dalszej obróbce i przetworzeniu w tym państwie członkowskim SACU.

10. Bez uszczerbku dla ust. 7 i 8, na wniosek państw AKP obróbkę i przetwarzanie przeprowadzone w Afryce Południowej uznaje się za przeprowadzone w państwach AKP, jeżeli w kontekście umowy o regionalnej integracji gospodarczej materiały poddaje się obróbce lub przetworzeniu następczemu w państwie AKP.

11. Decyzje w sprawie wniosków państw AKP podejmowane są zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 247 i 247a rozporządzenia (EWG) nr 2913/92.

12. Kumulacja przewidziana w ust. 5 może być stosowana wyłącznie jeżeli wykorzystywane materiały pochodzące z Republiki Południowej Afryki nabyły status produktów pochodzących w drodze stosowania reguł pochodzenia tożsamych z regułami określonymi w niniejszym załączniku. Kumulacja przewidziana w ust. 9 i 10 może być stosowana wyłącznie poprzez zastosowanie reguł pochodzenia identycznych z regułami określonymi w niniejszym załączniku.

Kumulacja z sąsiadującymi krajami rozwijającymi się

13. Na wniosek państw AKP materiały pochodzące z sąsiadującego kraju rozwijającego się należącego do spójnego geograficznie regionu innego niż państwo AKP uznaje się za materiały pochodzące z państw AKP, jeżeli zawarto je w produkcie uzyskanym w tych państwach. Poddawanie takich materiałów obróbce lub przetworzeniu wystarczającemu nie jest konieczne, pod warunkiem że:

- obróbka lub przetwarzanie przeprowadzone w państwie AKP przekracza czynności wymienione w art. 5,

- państwa AKP, Wspólnota i inne kraje zainteresowane zawarły umowę w sprawie właściwych procedur administracyjnych, które gwarantują właściwe wykonanie niniejszego ustępu.

Niniejszy ustęp nie stosuje się do produktów z tuńczyka sklasyfikowanych w zharmonizowanym systemie w dziale 3 lub 16 i produktów z ryżu opatrzonych w HS kodem 1006.

Do celów ustalenia czy produkty pochodzą z sąsiadującego kraju rozwijającego się zastosowanie mają przepisy niniejszego załącznika.

Decyzje w sprawie wniosków państw AKP podejmowane są zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 247 i 247a rozporządzenia (EWG) nr 2913/92. Decyzje takie określają również produkty, w przypadku których nie można wyrazić zgody na zastosowanie kumulacji przewidzianej w niniejszym ustępie.

Artykuł 7

Jednostka kwalifikacyjna

1. Jednostką kwalifikacyjną do celów stosowania niniejszego załącznika jest dany produkt, który uważa się za jednostkę podstawową dla klasyfikacji w nomenklaturze zharmonizowanego systemu.

2. Odpowiednio:

a) jeżeli produkt składający się z grupy lub zestawu artykułów sklasyfikowany jest na warunkach przewidzianych w zharmonizowanym systemie w jednej pozycji, to jednostkę kwalifikacyjną stanowi całość;

b) jeżeli przesyłka składa się z szeregu identycznych produktów sklasyfikowanych w tej samej pozycji zharmonizowanego systemu, to każdy produkt jest traktowany indywidualnie do celów stosowania niniejszego załącznika.

2. Jeżeli, zgodnie z regułą ogólną 5 zharmonizowanego systemu, opakowanie jest traktowane łącznie z produktem do celów klasyfikacji, powinno być również traktowane łącznie do celów określania pochodzenia.

Artykuł 8

Akcesoria, części zamienne i narzędzia

Akcesoria, części zamienne i narzędzia wysyłane z urządzeniem, maszyną, aparaturą lub pojazdem, które są częścią typowego wyposażenia i są wliczone w jego cenę lub nie są oddzielnie fakturowane, są uważane za stanowiące całość z urządzeniem, maszyną, aparaturą lub pojazdem, o których mowa.

Artykuł 9

Zestawy

Zestawy, jak zdefiniowano w regule ogólnej 3 zharmonizowanego systemu, są uważane za pochodzące, jeżeli wszystkie elementy zestawu są produktami pochodzącymi. Niemniej jednak jeżeli zestaw składa się z produktów pochodzących i nie-pochodzących, cały zestaw uważa się za posiadający status pochodzenia pod warunkiem, że wartość produktów niepochodzących nie przekracza 15 % ceny zestawu ex works.

Artykuł 10

Elementy neutralne

Aby ustalić, czy produkt jest pochodzący, nie jest niezbędne ustalenie pochodzenia następujących składników, które mogły zostać użyte w procesie jego wytwarzania:

a) energii i paliwa;

b) instalacji i wyposażenia;

c) maszyn i narzędzi;

d) towarów, które nie wchodzą i które nie są przeznaczone do wejścia w końcowy skład produktu.

TYTUŁ III

WYMOGI TERYTORIALNE

Artykuł 11

Zasada terytorialności

1. Państwa AKP zobowiązane są spełniać w sposób ciągły warunki określone w tytule II niniejszego załącznika dotyczące nabywania statusu pochodzenia, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w art. 6.

2. W przypadku zwrotu towarów posiadających status pochodzenia, wywiezionych z państw AKP, Wspólnoty lub KTZ do innego kraju, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w art. 6, towary takie uznawane są za niepochodzące, chyba że istnieje możliwość udowodnienia organom celnym, że:

a) towary powracające są towarami, które zostały wywiezione; oraz

b) nie zostały one poddane żadnym czynnościom wykraczającym poza czynności niezbędne dla zachowania ich w dobrym stanie, gdy znajdowały się w kraju, do którego zostały wywiezione lub gdy były przedmiotem wywozu.

Artykuł 12

Transport bezpośredni

1. Traktowanie preferencyjne, przewidziane w niniejszym rozporządzeniu, ma zastosowanie wyłącznie do produktów spełniających wymogi niniejszego załącznika, przewożonych bezpośrednio między terytoriami państw AKP, Wspólnoty, KTZ lub Republiki Południowej Afryki do celów art. 6, bez wprowadzania ich na terytorium innego kraju. Jednakże produkty stanowiące pojedynczą przesyłkę można przewozić przez inne terytoria oraz, w razie konieczności, przeładowywać je lub czasowo składować na tych terytoriach, pod warunkiem że pozostają pod dozorem organów celnych w kraju tranzytu lub składowania i nie są poddawane żadnym czynnościom, poza rozładunkiem, przeładunkiem lub czynnościami mającymi na celu zachowanie ich w dobrym stanie.

Produkty pochodzące mogą być transportowane rurociągiem przez terytorium inne niż terytorium państwa AKP lub Wspólnoty.

2. Dowody poświadczające, że warunki określone w ust. 1 zostały spełnione, dostarcza się organom celnym kraju przywozu poprzez okazanie:

a) jednolitego dokumentu przewozowego obejmującego przejazd z kraju wywozu przez kraj tranzytu; lub

b) świadectwa wystawionego przez organy celne kraju tranzytu:

(i) dokładny opis produktów;

(ii) datę rozładunku i ponownego załadunku produktów, ze wskazaniem, tam gdzie jest to stosowne, nazw wykorzystanych statków lub innych środków transportu; oraz

(iii) poświadczającego warunki, na jakich produkty pozostawały w kraju tranzytu;

lub

c) w przypadku braku powyższych, jakiekolwiek dokumenty poświadczające.

Artykuł 13

Wystawy

1. Produkty pochodzące, wysłane z państwa AKP na wystawę w kraju innym niż określone w art. 6, oraz sprzedane po wystawie w celu przywozu do Wspólnoty, przy przywozie podlegają przepisom niniejszego rozporządzenia, pod warunkiem że istnieje możliwość udowodnienia organom celnym, że:

a) eksporter wysłał te produkty z państwa AKP do kraju, w którym odbywa się wystawa i prezentował je na tej wystawie;

b) produkty zostały sprzedane lub rozdysponowane przez eksportera w inny sposób osobie posiadającej siedzibę we Wspólnocie;

c) produkty zostały wysłane podczas wystawy lub bezpośrednio po niej w stanie, w jakim zostały przesłane na wystawę; oraz

d) produkty nie były, od momentu ich wysyłki na wystawę, używane do celów innych niż prezentacja na wystawie.

2. Dowód pochodzenia zostaje wystawiony lub sporządzony zgodnie z przepisami tytułu IV i przedłożony organom celnym kraju przywozu w normalnym trybie. Wskazuje się w nim nazwę i adres wystawy. Gdy jest to niezbędne, może być wymagana dodatkowa dokumentacja dotycząca warunków, na których produkty były wystawione.

3. Ust. 1 stosuje się do wystaw handlowych, przemysłowych, rolniczych lub rzemieślniczych, targów lub podobnych wystaw publicznych albo pokazów, które nie są organizowane w celach prywatnych, w sklepach lub pomieszczeniach handlowych przeznaczonych do sprzedaży produktów zagranicznych, oraz podczas których produkty pozostają pod dozorem celnym.

TYTUŁ IV

DOWÓD POCHODZENIA

Artykuł 14

Wymogi ogólne

1. Produkty pochodzące z państw AKP przy ich przywozie do Wspólnoty podlegają przepisom niniejszego rozporządzenia, pod warunkiem przedłożenia:

a) świadectwa przewozowego EUR.1, którego wzór znajduje się w dodatku 3; lub

b) w przypadkach określonych w art. 19 ust. 1, deklaracji (zwanej dalej „deklaracją na fakturze”), której treść znajduje się w dodatku 4, złożonej przez eksportera na fakturze, specyfikacji wysyłkowej lub innym dokumencie handlowym, na którym przedmiotowe produkty są opisane na tyle szczegółowo, że umożliwia to ich identyfikację.

2. Niezależnie od przepisów zawartych w ust. 1, produkty pochodzące w rozumieniu niniejszego załącznika korzystają z przepisów niniejszego rozporządzenia bez konieczności składania żadnego z powyższych dokumentów, w przypadkach określonych w art. 25.

Artykuł 15

Procedura wystawiania świadectwa przewozowego EUR.1

1. Świadectwo przewozowe EUR.1 jest wystawiane przez organy celne kraju wysyłającego, na pisemny wniosek eksportera lub jego upoważnionego przedstawiciela, na odpowiedzialność eksportera.

2. W tym celu eksporter lub jego upoważniony przedstawiciel wypełnia zaświadczenie transportowe EUR.1 oraz formularz wniosku, których wzory znajdują się w dodatku 3. Formularze te wypełnia się zgodnie z przepisami niniejszego załącznika. W przypadku gdy wnioski wypełniane są ręcznie, należy wypełniać je literami drukowanymi, tuszem. Opis produktów zostaje zamieszczony w polu do tego przeznaczonym bez pozostawiania wolnych wierszy. Jeżeli pole nie jest wypełnione w całości, nakreśla się linię poziomą poniżej ostatniej linijki opisu oraz przekreśla puste miejsce.

3. Eksporter wnioskujący o wystawienie świadectwa przewozowego EUR.1 jes zobowiązany do przedłożenia w każdym momencie, na wniosek organów celnych państwa AKP wywozu, w którym wystawiane jest świadectwo przewozowe EUR.1, wszystkich odpowiednich dokumentów potwierdzających pochodzenie danych produktów, jak również spełnienie pozostałych wymagań niniejszego załącznika.

4. Świadectwo przewozowe EUR.1 wystawiane jest przez organy celne państwa AKP jeżeli przedmiotowe produkty mogą zostać uznane za produkty pochodzące z państw AKP lub z jednego z innych krajów określonych w art. 6, oraz jeżeli spełniają pozostałe wymogi niniejszego załącznika.

5. Organy celne wystawiające świadectwo przewozowe EUR.1 podejmują wszelkie niezbędne działania w celu zweryfikowania statusu pochodzenia produktów i wypełnienia innych wymogów niniejszego załącznika. W tym celu mają one prawo zażądać przedstawienia wszelkich dowodów oraz przeprowadzić weryfikację ksiąg rachunkowych eksportera lub innego rodzaju kontrolę, którą uznają za stosowną. Organy celne wystawiające świadectwo zapewnią także, aby formularze określone w ust. 2 były należycie wypełnione. W szczególności sprawdzają, czy pole przeznaczone na opis produktów zostało wypełnione w sposób wykluczający możliwość dodania fałszywych wpisów.

6. Datę wystawienia świadectwa przewozowego EUR.1 wskazuje się w polu 11 świadectwa.

7. Świadectwo przewozowe EUR.1 wystawiają organy celne i udostępniają je eksporterowi od chwili faktycznego dokonania wywozu lub jego zapewnienia.

Artykuł 16

Świadectwa przewozowe EUR.1 wystawiane z mocą wsteczną

1. Nie naruszając art. 15 ust. 7 świadectwo przewozowe EUR.1 może, w drodze wyjątku, zostać wystawione po dokonaniu wywozu produktów, do których się odnosi, jeżeli:

a) nie zostało wystawione w chwili dokonywania wywozu z powodu błędu lub niezamierzonych pominięć lub zaistnienia innych szczególnych okoliczności; lub

b) zgodnie z wymogami organów celnych wykazano, że świadectwo przewozowe EUR.1 zostało wystawione, ale nie zostało z przyczyn technicznych przyjęte przy przywozie.

2. Do celów stosowania ust. 1, eksporter wskazuje w swoim wniosku miejsce i datę wywozu produktów, do których odnosi się świadectwo przewozowe EUR.1 oraz podać przyczyny wystąpienia z wnioskiem.

3. Organy celne mogą wystawić świadectwo przewozowe EUR.1 z mocą wsteczną jedynie po sprawdzeniu, że informacje zawarte we wniosku eksportera są zgodne z informacjami znajdującymi się w odpowiednich dokumentach.

4. W świadectwach przewozowych EUR.1 wystawionych z mocą wsteczną umieszcza się następujący wpis:

„ISSUED RETROSPECTIVELY”

5. Wpis określony w ust. 4 umieszcza się w rubryce „Uwagi” świadectwa przewozowego EUR.1.

Artykuł 17

Wystawianie duplikatu świadectwa przewozowego EUR.1

1. W przypadku kradzieży, utraty lub zniszczenia świadectwa przewozowego EUR.1, eksporter może zwrócić się do organów celnych, które je wystawiły, z wnioskiem o wystawienie duplikatu w oparciu o dokumenty wywozowe znajdujące się w ich posiadaniu.

2. Duplikat wystawiony w ten sposób zawiera następującą adnotację:

„DUPLICATE”

3. Adnotację określoną w ust. 2 umieszcza się w polu „Uwagi” duplikatu świadectwa przewozowego EUR.1.

4. Duplikat, który opatruje się datą wystawienia oryginalnego świadectwa przewozowego EUR.1, nabiera mocy od tej daty.

Artykuł 18

Wystawianie świadectw przewozowych EUR.1 na podstawie dowodu pochodzenia wystawionego lub sporządzonego uprzednio

W przypadku gdy produkty posiadające status pochodzenia pozostają pod dozorem urzędu celnego w państwie AKP lub we Wspólnocie istnieje możliwość zastąpienia oryginalnego dowodu pochodzenia jednym lub kilkoma świadectwami przewozowymi EUR.1, w celu wysłania wszystkich lub niektórych z tych produktów do innego miejsca na terenie państw AKP lub Wspólnoty. Zastępcze świadectwa przewozowe EUR.1 wystawiane są przez urząd celny, pod kontrolą którego znajdują się produkty.

Artykuł 19

Warunki sporządzania deklaracji na fakturze

1. Deklaracja na fakturze, o której mowa w art. 14 ust. 1 lit. b), może zostać sporządzona:

a) przez upoważnionego eksportera w rozumieniu art. 20; lub

b) eksportera przesyłki składającej się z jednego bądź kilku opakowań zawierających produkty pochodzące, których ogólna wartość nie przekracza 6 000 EUR.

2. Deklarację na fakturze można sporządzić, jeżeli dane produkty mogą zastać uznane za pochodzące z państw AKP lub z jednego z innych państw określonych w art. 6 oraz jeżeli spełniają one warunki niniejszego załącznika.

3. Eksporter sporządzający deklarację na fakturze jest zobowiązany do przedłożenia w każdej chwili, na wniosek organów celnych kraju wywozu, wszystkich dokumentów potwierdzających status pochodzenia danych produktów oraz spełnienie pozostałych wymogów niniejszego załącznika.

4. Eksporter sporządza deklarację na fakturze wypisując maszynowo, stemplując bądź drukując na fakturze, specyfikacji wysyłkowej lub innym dokumencie handlowym deklarację, której tekst znajduje się w dodatku 4, w jednym z języków określonych w tym dodatku oraz zgodnie z prawem kraju wywozu. Jeżeli deklarację sporządzono ręcznie, należy ją wpisać tuszem i drukowanymi literami.

5. Deklaracje na fakturze są opatrzone własnoręcznym, oryginalnym podpisem eksportera. Od upoważnionego eksportera w rozumieniu art. 20 nie wymaga się jednak podpisu na takich deklaracjach, pod warunkiem że złoży on organom celnym kraju wywozu pisemne zobowiązanie do przyjęcia pełnej odpowiedzialności za każdą deklarację na fakturze, która go identyfikuje, tak jakby była podpisana przez niego własnoręcznie.

6. Deklaracja na fakturze może zostać sporządzona przez eksportera, gdy produkty do których się odnosi są wywożone lub po dokonaniu ich wywozu, pod warunkiem, że zostanie ona przedstawiona w kraju przywozu nie później niż dwa lata po dokonaniu przywozu produktów, do których się odnosi.

Artykuł 20

Upoważniony eksporter

1. Organy celne kraju wywozu mogą upoważnić eksportera, który dokonuje częstych wysyłek produktów na mocy przepisów niniejszego rozporządzenia, aby sporządzał deklaracje na fakturze niezależnie od wartości danych produktów. Eksporter ubiegający się o takie upoważnienie udziela organom celnym wszelkich gwarancji niezbędnych do zweryfikowania pochodzenia produktów, jak również spełnić pozostałe wymogi niniejszego załącznika.

2. Organy celne mogą uzależnić przyznanie statusu upoważnionego eksportera od spełnienia wszelkich warunków, jakie uznają za właściwe.

3. Organy celne przyznają upoważnionemu eksporterowi numer upoważnienia celnego, który umieszczany jest na deklaracji na fakturze.

4. Używanie upoważnienia przez upoważnionego eksportera jest monitorowane przez organy celne.

5. Organy celne mogą w każdym momencie wycofać upoważnienie. Następuje to w przypadku gdy upoważniony eksporter przestaje wywiązywać się z gwarancji określonych w ust. 1, nie spełnia warunków określonych w ust. 2 lub wykorzystuje przyznane mu upoważnienie w inny, niewłaściwy sposób.

Artykuł 21

Termin ważności dowodu pochodzenia

1. Dowód pochodzenia jest ważny przez okres dziesięciu miesięcy od dnia wystawienia w kraju wywozu i musi zostać przedłożony organom celnym kraju przywozu w tym terminie.

2. Dowody pochodzenia przedstawiane organom celnym kraju przywozu po terminie ich przedstawienia ustalonym w ust. 1 mogą zostać przyjęte do celów stosowania preferencyjnego traktowania, jeżeli fakt nieprzedłożenia dokumentów przed ustalonym terminem jest spowodowany wyjątkowymi okolicznościami.

3. W innych przypadkach przedłożenia dowodów z opóźnieniem, organy celne kraju przywozu mogą przyjąć dowody pochodzenia, jeżeli produkty zostały im przedstawione przed upływem tego ustalonego terminu.

Artykuł 22

Procedura tranzytowa

Jeżeli produkty wkraczają na terytorium państwa AKP innego niż państwo pochodzenia, kolejny termin obowiązywania, trwający 4 miesiące, rozpoczyna się z datą, z którą organy celne państwa tranzytowego wprowadzają w rubryce 7 świadectwa przewozowego EUR.1 następujące dane:

- termin „tranzyt”,

- nazwę państwa tranzytowego,

- oficjalną pieczęć, której wzór udostępniono Komisji zgodnie z art. 31, oraz

- datę wprowadzenia.

Artykuł 23

Przedkładanie dowodów pochodzenia

Dowody pochodzenia przedkłada się organom celnym kraju przywozu zgodnie z procedurami stosowanymi w tym kraju. Organy te mogą zażądać tłumaczenia dowodu pochodzenia oraz zażądać, aby do zgłoszenia przywozowego zostało dołączone oświadczenie importera, że produkty spełniają warunki wymagane do stosowania przepisów niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 24

Przywóz partiami

Jeżeli, na wniosek importera i na warunkach określonych przez organy celne kraju przywozu, produkty zdemontowane lub niezmontowane, w rozumieniu reguły ogólnej 2 lit. a) zharmonizowanego systemu, należące do sekcji XVI i XVII lub objęte pozycjami 7308 i 9406 zharmonizowanego systemu, przywożone są partiami, organom celnym przedstawiany jest jeden dowód pochodzenia przy przywozie pierwszej partii.

Artykuł 25

Zwolnienie z dowodu pochodzenia

1. Produkty wysłane jako małe paczki od osób prywatnych do osób prywatnych lub stanowiące część bagażu osobistego podróżnych mogą zostać uznane za produkty pochodzące bez wymogu przedstawienia dowodu pochodzenia, pod warunkiem że takie produkty nie są przywożone w celach handlowych i zostały zgłoszone jako spełniające wymogi niniejszego załącznika oraz że nie ma żadnych wątpliwości, co do wiarygodności takiego oświadczenia. W przypadku przesyłek pocztowych oświadczenie to może zostać umieszczone na zgłoszeniu celnym CN22/CN23 lub na załączonej do tego dokumentu kartce papieru.

2. Przywóz, który jest okazjonalny i dotyczy wyłącznie produktów do osobistego użytku ich odbiorców albo podróżnych lub ich rodzin nie jest uważany za przywóz w celach handlowych, jeżeli rodzaj i ilość produktów nie wskazuje na przeznaczenie handlowe.

3. Ponadto łączna wartość takich produktów nie może przekraczać 500 EUR w przypadku małych paczek i 1 200 EUR w przypadku produktów stanowiących część bagażu osobistego podróżnych.

Artykuł 26

Procedura informacyjna do celów kumulacji

1. Jeżeli stosuje się art. 2 ust. 2 i art. 6 ust. 1, dowód statusu pochodzenia materiałów pochodzących z państw AKP, Wspólnoty lub KTZ w rozumieniu niniejszego załącznika, stanowią świadectwo przewozowe EUR. 1 lub deklaracja dostawcy, przedłożone przez eksportera z państwa AKP lub KTZ, z którego pochodzą materiały, których wzór podano w dodatku 5a.

2. Jeżeli stosuje się art. 2 ust. 2, art. 6 ust. 2 i art. 6 ust. 9, dowód obróbki lub przetworzenia przeprowadzonego w innych państwach AKP, Wspólnocie, KTZ lub w Republice Południowej Afryki jest zawierany w deklaracji dostawcy, której wzór podano w dodatku 5b, przedłożonej przez eksportera z państwa lub KTZ, z którego pochodzą materiały.

3. Dostawca sporządza odrębną deklarację w przypadku przesyłki materiałów wymienionych na fakturze handlowej dotyczącej tej wysyłki lub w załączniku do faktury, albo w specyfikacji wysyłkowej lub innym dokumencie handlowym dotyczącym tej wysyłki, opisującym przedmiotowe materiały w sposób umożliwiający ich identyfikację.

4. Deklarację dostawcy można sporządzić na gotowym formularzu.

5. Deklaracje dostawców opatruje się własnoręcznym podpisem. Jednakże jeżeli fakturę oraz deklarację dostawcy sporządza się przy użyciu metod elektronicznego przetwarzania danych, deklaracja dostawcy nie musi być opatrzona własnoręcznym podpisem, pod warunkiem że tożsamość urzędnika odpowiedzialnego za sporządzenie deklaracji w przedsiębiorstwie dostawczym określono w sposób zadowalający organy celne w państwie, w którym sporządzono deklaracje dostawców. Wspomniane organy celne mogą ustalić warunki wykonania przepisów niniejszego ustępu.

6. Deklaracje dostawców przedkłada się właściwemu urzędowi celnemu w wysyłającym państwie AKP, które poproszono o wydanie świadectwa przewozowego EUR. 1.

7. Deklaracje dostawców oraz świadectwa wydane przed datą wejścia w życie niniejszego rozporządzenia zgodnie z art. 26 protokołu 1 do załącznika V do Umowy o partnerstwie AKP-UE zachowują ważność.

Artykuł 27

Dokumenty uzupełniające

Dokumentami określonymi w art. 15 ust. 3 i art. 19 ust. 3, stosowanymi w celu udowodnienia, że produkty objęte świadectwem przewozowym EUR.1 lub deklaracją na fakturze można uznać za produkty pochodzące z państwa AKP lub z jednego z krajów wymienionych w art. 6, oraz że spełniają pozostałe wymogi niniejszego załącznika, mogą być między innymi:

a) bezpośredni dowód obróbki przeprowadzonej przez eksportera lub dostawcę w celu uzyskania danych towarów, zawarty na przykład w rachunkach lub dokumentach księgowych;

b) dokumenty potwierdzające status pochodzenia wykorzystanych materiałów, wydane lub sporządzone w państwie AKP lub w jednym z krajów określonych w art. 6, w przypadku gdy dokumenty te są wykorzystywane zgodnie z prawem krajowym;

c) dokumenty potwierdzające dokonanie przetworzenia lub obróbki materiałów w państwach AKP, Wspólnocie lub w KTZ, wystawione lub sporządzone w państwie AKP, we Wspólnocie lub w KTZ, w przypadku gdy dokumenty te są wykorzystywane zgodnie z prawem krajowym;

d) świadectwa przewozowe EUR.1 lub deklaracje na fakturach, stanowiące dowód statusu pochodzenia zastosowanych materiałów, wystawione lub sporządzone w państwach AKP lub w jednym z innych państw określonych w art. 6, zgodnie z niniejszym załącznikiem.

Artykuł 28

Przechowywanie dowodów pochodzenia i dokumentów uzupełniających

1. Eksporter występujący z wnioskiem o wystawienie świadectwa przewozowego EUR.1 przechowuje dokumenty, o których mowa w art. 15 ust. 3, przez okres co najmniej trzech lat.

2. Eksporter sporządzający deklarację na fakturze przechowuje kopię tej deklaracji na fakturze, jak również dokumenty, o których mowa w art. 19 ust. 3, przez okres co najmniej trzech lat.

3. Organy celne kraju wywozu wystawiające świadectwo przewozowe EUR.1 przechowują formularz wniosku, o którym mowa w art. 15 ust. 2, przez okres co najmniej trzech lat.

4. Organy celne kraju przywozu przechowują przedstawione im świadectwa przewozowe EUR.1 i deklaracje na fakturze przez okres co najmniej trzech lat.

Artykuł 29

Niezgodności i błędy formalne

1. Stwierdzenie drobnych niezgodności między oświadczeniami złożonymi w dowodzie pochodzenia a oświadczeniami podanymi w dokumentach przedłożonych w urzędzie celnym w celu spełnienia formalności związanych z przywozem produktów nie unieważnia tym samym dowodu pochodzenia, jeżeli zostanie odpowiednio dowiedzione, że dany dokument rzeczywiście odpowiada przedstawionym produktom.

2. Oczywiste błędy formalne, takie jak błędy literowe na dowodzie pochodzenia, nie powinny powodować odrzucenia danego dokumentu, jeżeli błędy te nie wzbudzają wątpliwości co do poprawności oświadczeń złożonych w tym dokumencie.

Artykuł 30

Kwoty wyrażone w euro

1. Do celów stosowania art. 19 ust. 1 lit. b) i art. 25 ust. 3, w przypadkach gdy produkty są fakturowane w walucie innej niż euro, kwoty wyrażone w walucie krajowej państwa AKP, państwa członkowskiego oraz innych krajów lub terytoriów, o których mowa w art. 6, stanowiące równowartość kwot wyrażonych w euro, są określane corocznie przez dane kraje.

2. Przesyłka korzysta z przepisów art. 19 ust. 1 lit. b) lub art. 25 ust. 3 poprzez odniesienie do waluty, w której sporządzona jest faktura, zgodnie z kwotą ustaloną przez zainteresowane państwo.

3. Kwoty podawane w jakiejkolwiek walucie krajowej stanowią równowartość kwot wyrażonych w euro według kursu z pierwszego dnia roboczego października. Kwoty wyrażone w walutach krajowych zgłaszane są Komisji do dnia 15 października i obowiązują od 1 stycznia następnego roku. Komisja powiadamia pozostałe kraje o wysokości kwot wyrażonych w walutach krajowych.

4. Dany kraj może zaokrąglić w górę lub w dół kwotę wynikającą z przeliczenia kwoty w euro na swoją walutę narodową. Kwota po zaokrągleniu nie może różnić się od kwoty otrzymanej po przeliczeniu o więcej niż 5 %. Kraj może pozostawić bez zmian kwoty wyrażone w walucie krajowej stanowiące równowartość kwot wyrażonych w euro, jeżeli w wyniku corocznego ich dostosowywania przewidzianego w ust. 3 kwoty te po dokonaniu przeliczenia, a przed zaokrągleniem, ulegają podwyższeniu o nie więcej niż 15 % równowartości kwoty wyrażonej w walucie krajowej. Równowartość kwoty wyrażonej w walucie krajowej może być pozostawiona bez zmian, jeżeli przeliczenie spowodowałoby obniżenie jej wartości.

5. Kwoty wyrażone w euro są poddawane przeglądowi przez Komisję. Dokonując tego przeglądu Komisja rozważa, na ile pożądane jest zachowanie skutków przedmiotowych ograniczeń według wartości rzeczywistych. W tym celu może ona podjąć decyzję o zmianie kwot wyrażonych w euro.

TYTUŁ V

UZGODNIENIA DOTYCZĄCE WSPÓŁPRACY ADMINISTRACYJNEJ

Artykuł 31

Wzajemna pomoc

1. Państwa AKP przekazują Komisji wzory odcisków pieczęci używanych przez ich urzędy celne do wystawiania świadectw przewozowych EUR.1, oraz adresy organów celnych odpowiedzialnych za kontrolę tych świadectw i deklaracji na fakturach.

Świadectwa przewozowe EUR.1 oraz deklaracje na fakturze są akceptowane do celów stosowania traktowania preferencyjnego od dnia otrzymania informacji przez Komisję.

Komisja przekazuje te informacje organom celnym państw członkowskich.

2. W celu zapewnienia prawidłowego stosowania niniejszego załącznika Wspólnota, KTZ i państwa AKP udzielają sobie wzajemnej pomocy, za pośrednictwem właściwych organów administracji celnej, w zakresie sprawdzania autentyczności świadectw przewozowych EUR.1, deklaracji dostawcy lub deklaracji na fakturach, oraz poprawności informacji podanych w tych dokumentach.

Konsultowane organy dostarczają wszelkie istotne informacje dotyczące warunków, w których wyprodukowano produkt, wskazując w szczególności warunki, zgodnie z którymi w poszczególnych, zainteresowanych państwach AKP, państwach członkowskich i KTZ reguły pochodzenia są przestrzegane.

Artykuł 32

Weryfikacja dowodów pochodzenia

1. Następcze weryfikacje dowodów pochodzenia przeprowadzane są wyrywkowo lub w każdym przypadku, gdy organy celne kraju przywozu mają uzasadnione wątpliwości dotyczące autentyczności tych dokumentów, statusu pochodzenia danych produktów lub spełnienia innych wymogów niniejszego załącznika.

2. Do celów wykonania ust. 1, organy celne kraju przywozu zwracają świadectwo przewozowe EUR.1 oraz fakturę, jeżeli została ona przedłożona, deklarację na fakturze lub kopie tych dokumentów organom celnym kraju wywozu, podając w stosownych przypadkach powody złożenia wniosku o weryfikację. Wszelkie otrzymane dokumenty i informacje świadczące o tym, że informacja podana w dowodzie pochodzenia nie jest poprawna przekazuje się wraz z wnioskiem o weryfikację.

3. Weryfikacje przeprowadzają organy celne kraju wywozu. W tym celu mają one prawo zażądać przedstawienia wszelkich dowodów oraz przeprowadzić weryfikację ksiąg rachunkowych eksportera lub wszelkie inne kontrole, które uznają za stosowne.

4. Jeżeli organy celne kraju przywozu podejmą decyzję zawieszającą przyznanie preferencyjnego traktowania w odniesieniu do danych produktów w oczekiwaniu na wyniki weryfikacji, oferują importerowi możliwość zwolnienia tych produktów, z zastrzeżeniem podjęcia wobec nich wszelkich niezbędnych środków ostrożności, jakie uznają za niezbędne.

5. Organy celne występujące z wnioskiem o weryfikację zostaną jak najszybciej poinformowane o jej wynikach. Wyniki te muszą wyraźnie określać, czy dokumenty są autentyczne oraz czy dane produkty można uznać za pochodzące z państw AKP lub z jednego z innych krajów określonych w art. 6 oraz za spełniające pozostałe wymogi niniejszego załącznika.

6. Jeżeli w przypadkach uzasadnionych wątpliwości brak jest odpowiedzi w terminie dziesięciu miesięcy od dnia przedstawienia wniosku o weryfikację lub jeżeli odpowiedź nie zawiera informacji wystarczających do stwierdzenia autentyczności danego dokumentu lub rzeczywistego pochodzenia produktów, organy celne występujące z wnioskiem o weryfikację, z wyjątkiem szczególnych okoliczności, odmówią przyznania uprawnienia do preferencji.

7. W przypadku gdy procedura weryfikacji lub wszelkie inne dostępne informacje wskazują, że naruszone zostały przepisy niniejszego załącznika, podejmowane jest z zachowaniem właściwej pilności odpowiednie dochodzenie w celu stwierdzenia takich naruszeń i zapobieżenia im.

Artykuł 33

Weryfikacja deklaracji dostawców

1. Weryfikację deklaracji dostawców można przeprowadzić wyrywkowo lub jeżeli organy celne państwa przywożącego mają uzasadnione wątpliwości dotyczące autentyczności dokumentu lub poprawności, czy też kompletności informacji dotyczących faktycznego pochodzenia przedmiotowych materiałów.

2. Organy celne, którym przedłożono deklarację dostawcy, mogą zażądać od organów celnych państwa, w którym sporządzono deklarację, wydania świadectwa, którego wzór podano w dodatku 6. Alternatywnie, organy celne, którym przedłożono deklarację dostawcy mogą zażądać od eksportera sporządzenia świadectwa wydanego przez organy celne państwa, w którym sporządzono deklarację.

Urząd wydający świadectwo przechowuje kopię świadectwa przynajmniej przez trzy lata.

3. Wnioskujące organy celne są jak najszybciej informowane o wynikach weryfikacji. Wyniki muszą jednoznacznie wskazywać, czy deklaracja dotycząca statusu materiałów jest prawidłowa.

4. Do celów weryfikacji dostawcy przechowują kopię dokumentu zawierającego deklarację oraz wszystkie niezbędne dowody wykazujące prawdziwy status materiałów nie krócej niż przez okres trzech lat.

5. Organy celne państwa, w którym sporządzono deklarację dostawcy, mają prawo do żądania złożenia wszelkich dowodów lub przeprowadzenia każdej kontroli, którą uznają za właściwą w celu sprawdzenia poprawności każdej deklaracji dostawcy.

6. Każde świadectwo przewozowe EUR.1 lub deklarację na fakturze sporządzoną w oparciu o nieprawidłową deklarację dostawcy uznaje się za unieważnioną i odwołaną.

Artykuł 34

Sankcje

Sankcjom podlega każdy, kto sporządza lub przyczynia się do sporządzenia dokumentu zawierającego nieprawdziwe informacje w celu uzyskania traktowania preferencyjnego dla produktów.

Artykuł 35

Strefy wolnocłowe

1. Podjęte zostaną wszelkie niezbędne kroki w celu zapewnienia, że produkty znajdujące się w obrocie handlowym przy zastosowaniu dowodu pochodzenia, które w trakcie przewozu przebywają na terenie strefy wolnocłowej położonej na terenie państw AKP nie zostały zastąpione przez inne towary oraz aby nie były poddawane żadnym czynnościom poza zwykłymi czynnościami mającymi na celu zapobieżenie ich zepsuciu.

2. W drodze odstępstwa od przepisów ust. 1, przy przywozie produktów pochodzących do strefy wolnocłowej przy zastosowaniu dowodu pochodzenia oraz poddawanych obróbce i przetwarzaniu, na wniosek eksportera, zainteresowane organy wydają nowe świadectwo EUR.1, pod warunkiem że przeprowadzona obróbka lub przetwarzanie są zgodne z przepisami niniejszego załącznika.

Artykuł 36

Odstępstwa

1. Komisja z własnej inicjatywy lub w odpowiedzi na wniosek kraju beneficjenta może przyznać krajowi beneficjentowi tymczasowe odstępstwo od przepisów niniejszego załącznika tam, gdzie:

a) czynniki wewnętrzne lub zewnętrzne tymczasowo pozbawiają go możliwości przestrzegania reguł uzyskiwania statusu pochodzenia ustanowionych w niniejszym załączniku w przypadku, gdy mógł ich przestrzegać wcześniej, lub

b) potrzebuje on czasu na przygotowanie się do przestrzegania reguł uzyskiwania statusu pochodzenia ustanowionych w niniejszym załączniku.

2. Takie tymczasowe odstępstwo jest ograniczone do okresu trwania skutków czynników wewnętrznych lub zewnętrznych stanowiących podstawę dla jego przyznania lub przez okres potrzebny krajowi beneficjentowi do osiągnięcia zgodności z regułami.

3. Wniosek o odstępstwo przedkłada się na piśmie Komisji. Wniosek zawiera przyczyny, o których mowa w ust. 1, dla których odstępstwo jest wymagane, oraz odpowiednie dokumenty uzupełniające.

4. Środki na podstawie przepisów niniejszego artykułu przyjmowane są zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 247 i 247a rozporządzenia (EWG) 2913/92.

Wspólnota rozpatrzy pozytywnie wszystkie wnioski państw AKP, które są należycie uzasadnione zgodnie z niniejszym artykułem i które nie powodują poważnego zagrożenia dla ustanowionego przemysłu Wspólnoty.

TYTUŁ VI

CEUTA I MELILLA

Artykuł 37

Warunki specjalne

1. Używany w niniejszym załączniku termin „Wspólnota” nie obejmuje Ceuty i Melilli. Wyrażenie „produkty pochodzące ze Wspólnoty” nie obejmuje produktów pochodzących z Ceuty i Melilli.

2. Przepisy niniejszego załącznika stosuje się z uwzględnieniem odpowiednich zmian przy stwierdzaniu, czy produkty można uznać za pochodzące z państw AKP z chwilą ich przywozu do Ceuty i Melilli.

3. W przypadku gdy produkty w całości uzyskane w Ceucie, Melilli lub we Wspólnocie poddaje się obróbce i przetwarzaniu w państwach AKP, uznaje się je za całkowicie uzyskane w państwach AKP.

4. Obróbka lub przetwarzanie przeprowadzane w Ceucie, Melilli lub we Wspólnocie uznaje się za przeprowadzone w państwach AKP, jeżeli materiały poddawane są dalszej obróbce lub przetworzeniu w państwach AKP.

5. Do celów wykonania ust. 3 i 4 niniejszego artykułu, za obróbkę lub przetworzenie nie uznaje się czynności niewystarczających określonych w art. 5.

6. Ceutę i Melillę uważa się za jedno terytorium.

TYTUŁ VII

PRZEPISY PRZEJŚCIOWE I KOŃCOWE

Artykuł 38

Przepisy przejściowe dotyczące towarów w tranzycie lub towarów składowanych

1. Przepisy niniejszego rozporządzenia mogą być stosowane w odniesieniu do towarów wywożonych z dowolnego regionu lub państwa wymienionego w załączniku 1, do których dołączono świadectwa przewozowe EUR.1 wystawione zgodnie z art. 15 protokołu 1 do załącznika V umowy o partnerstwie AKP-UE, w okresie dziesięciu miesięcy od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

2. Przepisy niniejszego rozporządzenia mogą być stosowane w odniesieniu do towarów wywożonych z dowolnego regionu lub państwa wymienionego w załączniku 1, spełniających przepisy niniejszego załącznika, które w dniu wejścia w życie niniejszego rozporządzenia są w tranzycie albo znajdują się we Wspólnocie jako tymczasowo składowane w składach celnych lub strefach wolnocłowych, pod warunkiem przedłożenia organom celnym kraju przywozu, w okresie dziesięciu miesięcy od tej daty, świadectwa przewozowego EUR.1 wystawionego z mocą wsteczną przez organy celne kraju wywozu, łącznie z dokumentami potwierdzającymi, że towary zostały przetransportowane bezpośrednio zgodnie z przepisami artykułu 12 niniejszego załącznika.

Artykuł 39

Dodatki

Dodatki do niniejszego załącznika stanowią jego integralną część.

Dodatek 1

Uwagi wprowadzające do wykazu w niniejszym załączniku

Uwaga 1:

Wykaz określa warunki, które muszą spełniać wszystkie produkty, by zostać uznane za poddane wystarczającej obróbce lub przetworzeniu w rozumieniu art. 4 załącznika 2.

Uwaga 2:

1. Pierwsze dwie kolumny w wykazie zawierają opis uzyskanego produktu. Pierwsza kolumna podaje numer pozycji lub numer działu stosowany w zharmonizowanym systemie, natomiast druga zawiera opis towarów zastosowany w danym systemie w odniesieniu do tej pozycji lub tego działu. W kolumnach 3 lub 4 określono regułę dotyczącą każdego wpisu w pierwszych dwóch kolumnach. Jeżeli, jak to ma miejsce w niektórych przypadkach, wpis w pierwszej kolumnie jest poprzedzony oznaczeniem „ex”, oznacza to, że reguły określone w kolumnach 3 lub 4 stosuje się tylko do części tej pozycji, tak jak zostało to opisane w kolumnie 2.

2. W przypadku gdy w kolumnie 1 zgrupowano kilka numerów pozycji lub podano numer działu, w związku z czym opis produktów w kolumnie 2 ma charakter ogólny, do wszystkich produktów, które w zharmonizowanym systemie są sklasyfikowane w pozycjach danego działu lub w dowolnych pozycjach zgrupowanych w kolumnie 1, stosuje się łączną regułę dotyczącą kolumn 3 lub 4.

3. W przypadku, gdy do różnych produktów z danej pozycji stosuje się różne reguły podane w wykazie, każde tiret zawiera wyszczególnienie części pozycji objętej odpowiednimi regułami z kolumny 3 lub 4.

4. W przypadku gdy wpisowi w pierwszych dwóch kolumnach odpowiada reguła określona zarówno w kolumnie 3 jak i w kolumnie 4, eksporter może wybrać zastosowanie albo reguły określonej w kolumnie 3, albo reguły określonej w kolumnie 4. Jeżeli żadna reguła pochodzenia nie jest podana w kolumnie 4, stosuje się regułę określoną w kolumnie 3.

Uwaga 3:

1. Przepisy art. 4 niniejszego załącznika dotyczące produktów, które nabyły status produktów pochodzących wykorzystywanych do wytwarzania innych produktów stosuje się bez względu na to czy status ten został nabyty w zakładzie, w którym wykorzystuje się te produkty, czy w innym zakładzie na terytorium Wspólnoty lub państw AKP.

Przykład:

Silnik z pozycji nr 8407, w odniesieniu do którego przewidziana reguła stwierdza, że wartość materiałów niepochodzących, stanowiących jego elementy składowe, nie może przekroczyć 40 % ceny ex works, wykonany jest z „innej stali stopowej wstępnie kształtowanej przez kucie” z pozycji nr ex 7224.

Jeżeli odkuwka została wykonana we Wspólnocie z niepochodzącej wlewki, to odkuwka nabyła już status pochodzenia w oparciu o regułę dla pozycji nr ex 7224 w wykazie. W związku z tym przy obliczaniu wartości silnika odkuwkę można potraktować jako proces o statusie pochodzenia, bez względu na to, czy silnik został wyprodukowany w tym samym zakładzie, czy w innym zakładzie we Wspólnocie. Wartość niepochodzącej wlewki nie jest więc brana pod uwagę przy sumowaniu wartości użytych materiałów niepochodzących.

2. Reguła podana w wykazie określa minimalny, wymagany zakres obróbki lub przetwarzania, a przeprowadzanie dalszej obróbki lub dalszego przetwarzania również powoduje nadanie statusu pochodzenia; przeprowadzenie mniejszego zakresu obróbki lub przetworzenia nie może zaś decydować o przyznaniu produktowi statusu produktu pochodzącego. W związku z tym jeżeli reguła przewiduje, że na pewnym etapie wytwarzania można wykorzystać materiał niepochodzący, wykorzystanie takiego materiału na wcześniejszym etapie wytwarzania jest dozwolone, natomiast nie jest dozwolone na późniejszym etapie wytwarzania.

3. Bez uszczerbku dla uwagi 3.2, gdy reguła stanowi, że mogą być użyte „materiały z jakiejkolwiek pozycji”, to materiały objęte tą samą pozycją co produkt mogą być również użyte, jednak z uwzględnieniem specyficznych ograniczeń, jakie mogą być również zawarte w regule. Wyrażenie „wytwarzanie z materiałów objętych dowolną pozycją, włącznie z innymi materiałami objętymi pozycją ...” oznacza jednak, że można wykorzystać wyłącznie materiały sklasyfikowane do tej samej pozycji co produkt, o innym opisie niż opis danego produktu w kolumnie 2 wykazu.

4. Jeżeli reguła podana w wykazie określa, że produkt może zostać wytworzony z więcej niż jednego materiału, oznacza to, że można wykorzystać jeden, dowolny materiał, lub większą liczbę materiałów. Nie oznacza to, że należy użyć wszystkich materiałów.

Przykład:

Reguła dotycząca tkanin z pozycji 5208–5212 przewiduje, że można wykorzystać włókna naturalne oraz że oprócz innych materiałów można również wykorzystać materiały chemiczne. Reguła ta nie oznacza, że należy używać zarówno włókien naturalnych jak i materiałów chemicznych; możliwe jest wykorzystanie jednego, dowolnego materiału lub obu rodzajów materiałów.

5. Jeżeli zamieszczona w wykazie reguła przewiduje, że produkt musi być wytworzony z określonego materiału, warunek ten oczywiście nie wyklucza stosowania innych materiałów, które ze względu na właściwe im cechy, nie mogą spełnić warunków reguły. (Patrz również: uwaga 6.3 poniżej w odniesieniu do wyrobów włókienniczych).

Przykład:

Reguła dotycząca przetworów spożywczych z pozycji 1904, która szczególnie wyklucza zboża i ich pochodne nie wyklucza wykorzystania soli mineralnych, środków chemicznych i innych dodatków, które nie są produktami zbożowymi.

Jednakże nie ma to zastosowania do produktów, które chociaż nie mogą być wytwarzane ze szczególnych materiałów określonych w wykazie, mogą być wytwarzane z tego samego rodzaju materiału na wcześniejszym etapie produkcji.

Przykład:

W przypadku artykułów odzieżowych z ex działu 62 wytworzonych z materiałów nietkanych, jeżeli dla tej klasy artykułów dozwolone jest wyłącznie stosowanie niepochodzącej przędzy, nie jest możliwe użycie jako materiału wyjściowego materiału nietkanego - nawet jeżeli materiałów nietkanych nie można wykonać z przędzy. W takich przypadkach materiałem wyjściowym produkcji byłby materiał wykorzystywany na etapie produkcji wcześniejszym niż etap zastosowania przędzy - to znaczy materiał wykorzystywany na etapie włókien.

6. W przypadku gdy w regule w wykazie maksymalna wartość materiałów niepochodzących, które mogą być użyte, wynosi 2 %, to ta wartość procentowa nie może być sumowana. Innymi słowy, maksymalna wartość wszystkich wykorzystywanych materiałów niepochodzących nigdy nie może przekroczyć najwyższej podanej wartości procentowej. Ponadto poszczególne wartości procentowe nie mogą przekroczyć wartości podanej w stosunku do materiałów, do których mają one zastosowanie.

Uwaga 4:

1. Użyte w wykazie określenie „włókna naturalne” odnosi się do włókien innych niż włókna sztuczne lub syntetyczne. Jest on zastrzeżony dla etapów produkcji mających miejsce przed przędzeniem, w tym dla odpadów oraz, o ile nie określono inaczej, obejmuje włókna zgrzeblone, czesane lub w inny sposób przetwarzane, ale nieprzędzone.

2. Termin „włókna naturalne” obejmuje włosie końskie z pozycji 0503, jedwab z pozycji 5002 i 5003 oraz włókna wełniane, z cienkiej albo grubej sierści zwierzęcej z pozycji 5101–5105, włókna bawełniane z pozycji 5201–5203 i pozostałe włókna roślinne z pozycji 5301–5305.

3. Określenia „pulpa włókiennicza”, „materiały chemiczne” i „materiały papiernicze” są stosowane w wykazie do opisywania materiałów niesklasyfikowanych w działach 50–63, które mogą być używane do wytwarzania włókien sztucznych, syntetycznych, papierniczych lub przędz.

4. Określenie „włókna odcinkowe chemiczne” jest używane w wykazie w odniesieniu do kabli z włókna ciągłego sztucznego lub syntetycznego, włókien odcinkowych lub odpadów z pozycji 5501–5507.

Uwaga 5:

1. W przypadku gdy w wykazie znajduje się odniesienie do niniejszej uwagi w stosunku do danego produktu, warunki określone w kolumnie 3 nie mają zastosowania do podstawowych materiałów tekstylnych, wykorzystywanych do wytwarzania tego produktu, które w sumie stanowią najwyżej 10 % ogólnej masy wszystkich zastosowanych materiałów tekstylnych. (Patrz również: uwaga 5.3 i 5.4).

2. Tolerancję, o której mowa w uwadze 5.1, można jednak stosować wyłącznie w odniesieniu do produktów mieszanych, wytworzonych z dwóch lub wielu podstawowych materiałów tekstylnych.

Podstawowymi materiałami włókienniczymi są:

- jedwab,

- wełna,

- gruba sierść zwierzęca,

- cienka sierść zwierzęca,

- włosie końskie,

- bawełna,

- materiały do produkcji papieru i papier,

- len,

- konopie siewne,

- juta i inne tekstylne włókna łykowe,

- sizal i pozostałe włókna tekstylne z rodzaju „Agave”,

- włókno kokosowe, manila, ramia i pozostałe włókna tekstylne roślinne,

- syntetyczne włókno ciągłe,

- sztuczne włókna ciągłe chemiczne,

- włókna przewodzące,

- syntetyczne włókna odcinkowe z polipropylenu,

- syntetyczne włókna odcinkowe z poliestru,

- syntetyczne włókna odcinkowe z poliamidu,

- syntetyczne włókna odcinkowe z poliakrylonitrylu,

- syntetyczne włókna odcinkowe z poliimidu,

- syntetyczne włókna odcinkowe z politetrafluoroetylenu,

- syntetyczne włókna odcinkowe chemiczne z polifenylenu sulfonowego,

- syntetyczne włókna odcinkowe chemiczne z polichlorku winylu,

- inne syntetyczne włókna odcinkowe,

- sztuczne włókna odcinkowe z wiskozy,

- pozostałe sztuczne włókna odcinkowe,

- przędza z poliuretanu uzupełniona elastycznymi segmentami z polieteru skręconego lub nie,

- przędza z poliuretanu uzupełniona elastycznymi segmentami z poliestru skręconego lub nie,

- produkty z pozycji 5605 (przędza metalizowana) zawierające pasmo składające się z rdzenia wykonanego z folii aluminiowej lub rdzenia wykonanego z warstwy tworzywa sztucznego nawet powlekanego proszkiem aluminiowym, o szerokości nieprzekraczającej 5 mm, wklejonego za pomocą przezroczystego lub barwnego kleju między dwie warstwy tworzywa sztucznego,

- pozostałe produkty z pozycji 5605.

Przykład:

Przędza z pozycji 5205, wykonana z włókien bawełnianych z pozycji 5203 i z syntetycznych włókien odcinkowych z pozycji 5506, jest przędzą mieszaną. W związku z tym można wykorzystywać syntetyczne włókna odcinkowe niepochodzące, które nie spełniają reguł pochodzenia (które wymagają wytwarzania z materiałów chemicznych lub pulpy włókienniczej), w ilości nieprzekraczającej 10 % masy przędzy.

Przykład:

Tkanina wełniana z pozycji 5112, wykonana z przędzy wełnianej z pozycji 5107 i przędzy syntetycznej z włókien odcinkowych z pozycji 5509 jest tkaniną mieszaną. W związku z tym można stosować przędzę syntetyczną, która nie spełnia reguł pochodzenia (które wymagają wytwarzania z materiałów chemicznych lub masy włókienniczej) lub przędzę wełnianą, która nie spełnia reguł pochodzenia (która wymaga wytwarzania z włókien naturalnych, niezgrzebnych ani czesankowych lub przygotowanej do przędzenia w inny sposób) lub połączenie tych dwóch włókien, pod warunkiem że ich ogólna masa nie przekracza 10 % masy tkaniny.

Przykład:

Rózgowa tkanina włókiennicza z pozycji 5802, wykonana z przędzy bawełnianej z pozycji 5205 oraz z tkaniny bawełnianej z pozycji 5210 jest produktem mieszanym tylko wtedy, gdy sama tkanina bawełniana jest tkaniną mieszaną, wykonaną z przędzy sklasyfikowanej do dwóch oddzielnych pozycji, albo jeżeli wykorzystane włókna bawełniane są mieszankami.

Przykład:

Jeżeli przedmiotowa rózgowa tkanina włókiennicza została wykonana z przędzy bawełnianej z pozycji 5205 i tkaniny syntetycznej z pozycji 5407, zastosowane przędze są oczywiście dwoma odrębnymi materiałami włókienniczymi, w związku z czym rózgowa tkanina włókiennicza jest produktem mieszanym.

3. W przypadku produktów zawierających „przędzę wykonaną z poliuretanu i uzupełnioną elastycznymi elementami poliestru, nawet skręconego” tolerancja dla tej przędzy wynosi 20 %.

4. W przypadku produktów zawierających „taśmę składającą się z rdzenia z folii aluminiowej lub z rdzenia z folii z tworzyw sztucznych, nawet pokrywaną proszkiem aluminiowym, o szerokości nieprzekraczającej 5 mm, wprowadzoną za pomocą substancji kleistej między dwie warstwy folii z tworzywa sztucznego” tolerancja w odniesieniu do taśmy wynosi 30 %.

Uwaga 6:

1. Wyroby włókiennicze oznaczone w wykazie odnośnikiem do niniejszej uwagi i materiały tekstylne, z wyjątkiem tekstylnych materiałów wykończeniowych i dodatków, które nie spełniają reguły podanej w wykazie w kolumnie 3 dotyczącej wytwarzania omawianych produktów, mogą być użyte, pod warunkiem że ich masa nie przekracza 10 % ogólnej masy wszystkich zawartych materiałów tekstylnych.

Tekstylne materiały wykończeniowe i dodatki są sklasyfikowane w działach 50–63. Za wykończenia i dodatki nie uznaje się podszewek i międzypodszewek.

2. Wszelkie nietekstylne materiały wykończeniowe i dodatki lub inne wykorzystywane materiały zawierające materiały tekstylne nie muszą spełniać warunków określonych w kolumnie 3, nawet jeżeli wykraczają poza zakres uwagi 3.5.

3. Zgodnie z uwagą 3.5 wszelkie niepochodzące nietekstylne materiały wykończeniowe oraz dodatki lub inne produkty, które nie zawierają żadnych materiałów tekstylnych mogą być używane dowolnie, jeżeli ich wykonanie z materiałów określonych w kolumnie 3 nie jest możliwe.

Na przykład (¹), jeżeli reguła podana w wykazie przewiduje, że do danej pozycji włókienniczej takiej jak bluzka trzeba zastosować przędzę, nie wyklucza to zastosowania innych elementów metalowych, takich jak guziki, ponieważ nie można ich wykonać z materiałów tekstylnych.

4. W przypadku obliczania wartości materiałów niepochodzących, a wchodzących w skład produktu, z zastosowaniem normy procentowej, konieczne jest uwzględnienie wartości materiałów wykończeniowych i dodatków.

Uwaga 7:

1. Do celów pozycji nr ex 2707, 2713-2715, ex 2901, ex 2902 i ex 3403 „operacjami specyficznymi” są:

a) destylacja próżniowa;

b) redestylacja przez bardzo dokładny proces frakcjonowania (²);

c) krakowanie;

d) reformowanie;

e) ekstrakcja przy użyciu selektywnych rozpuszczalników;

f) proces obejmujący wszystkie następujące zabiegi: przetwarzanie przy użyciu skoncentrowanego kwasu siarkowego, oleum lub bezwodnika siarkowego; neutralizacja środkami alkalicznymi; odbarwianie i oczyszczenie naturalnymi ziemiami aktywnymi, aktywnym węglem drzewnym lub boksytem;

g) polimeryzacja;

h) alkilowanie;

i) izomeryzacja.

2. Do celów pozycji 2710–2712 „procesami specyficznymi” są:

a) destylacja próżniowa;

b) redestylacja przez bardzo dokładny proces frakcjonowania (³);

c) krakowanie;

d) reformowanie;

e) ekstrakcja przy użyciu selektywnych rozpuszczalników;

f) proces obejmujący wszystkie następujące zabiegi: przetwarzanie przy użyciu skoncentrowanego kwasu siarkowego, oleum lub bezwodnika siarkowego; neutralizacja środkami alkalicznymi; odbarwianie i oczyszczenie naturalnymi ziemiami aktywnymi, aktywnym węglem drzewnym lub boksytem;

g) polimeryzacja;

h) alkilowanie;

i) izomeryzacja;

j) w odniesieniu do olejów ciężkich objętych wyłącznie pozycją ex 2710, odsiarczanie za pomocą wodoru powodujące obniżenie zawartości siarki w produktach przetworzonych o przynajmniej 85 % (metoda ASTM D 1266–59 T);

k) w odniesieniu do produktów objętych wyłącznie pozycją 2710, odparafinowywanie przez proces inny niż filtrowanie;

l) w odniesieniu do olejów ciężkich z pozycji ex 2710, traktowanie wodorem przy ciśnieniu większym niż 20 barów i temperaturze większej niż 250 °C przy użyciu katalizatora, innego niż dla efektu odsiarczania, gdy wodór stanowi czynnik aktywny w reakcji chemicznej. Dalsze traktowanie wodorem olejów smarujących z pozycji ex-2710 (np. wykańczanie metodą wodorową lub odbarwianie), szczególnie w celu ulepszenia koloru lub stabilności, nie będzie jednak uważane za operację specyficzną;

m) w odniesieniu do olejów opałowych objętych wyłącznie pozycją ex 2710, destylacja próżniowa, pod warunkiem że objętościowo destyluje się mniej niż 30 % tych produktów, wraz ze stratami, w temperaturze 300 °C metodą ASTM D 86;

n) obróbka przy pomocy elektrycznych wyładowań snopiastych wysokiej częstotliwości (wyłącznie w odniesieniu do olei ciężkich innych niż oleje napędowe i oleje opałowe z pozycji nr ex 2710).

3. Do celów pozycji 2707, 2713–2715, ex 2901, ex 2902 i ex 3403, proste operacje, takie jak oczyszczanie, przelewanie, odsalanie, odwadnianie, filtrowanie, barwienie, otrzymywanie pewnej zawartości siarki jako rezultat mieszania produktów o różnej zawartości siarki lub jakakolwiek kombinacja tych czy podobnych operacji nie nadają pochodzenia.

 

(¹) Przykład ten podano wyłącznie do celów wyjaśnienia. Nie jest on prawnie wiążący.

(²) Patrz dodatkowa uwaga wyjaśniająca 4 lit. b) do działu 27 Nomenklatury Scalonej.

(³) Patrz dodatkowa uwaga wyjaśniająca 4 lit. b) do działu 27 Nomenklatury Scalonej.

Dodatek 2

Wykaz procesów obróbki lub przetwarzania, którym należy poddać materiały niepochodzące, aby wytworzony produkt mógł uzyskać status pochodzenia

Dodatek 2A

Odstępstwa od wykazu procesów obróbki lub przetwarzania, którym należy poddać materiały niepochodzące, aby wytworzony produkt mógł uzyskać status pochodzenia, zgodnie z art. 4 niniejszego załącznika

Nie wszystkie produkty wymienione w wykazie są objęte rozporządzeniem. Dlatego niezbędne jest odwołanie się do pozostałych części rozporządzenia.

Przepisy wspólne

1. Do produktów wymienionych w poniższej tabeli stosować się mogą również zamiast reguł określonych w dodatku 2 poniższe reguły.

2. Dowód pochodzenia wystawiony lub sporządzony zgodnie z niniejszym dodatkiem zawiera następującą adnotację w języku angielskim: „Derogation – Appendix 2A of Annex II of Council Regulation (EC) 1528/2007 – Materials of HS heading No ... originating from ... used.” Adnotacje te znajdują się w rubryce 7 świadectwa przewozowego EUR. 1, o którym mowa w art. 17 załącznika II do rozporządzenia Rady (WE) 1528/2007 lub są dodawane do deklaracji na fakturze, o której mowa w art. 14 i 19 załącznika II do rozporządzenia Rady (WE) 1528/2007.

3. Państwa AKP i państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu wykonania niniejszego dodatku.

Dodatek 3

Formularz świadectwa przewozowego

1. Świadectwo przewozowe EUR.1 sporządza się na formularzu, którego wzór zamieszczono w niniejszym dodatku. Formularz należy wydrukować w jednym lub w wielu językach, w których sporządzono rozporządzenie. Świadectwa sporządza się w jednym z tych języków i zgodnie z przepisami prawa krajowego państwa wywozu; jeżeli są one sporządzone odręcznie, należy je wypełniać tuszem i drukowanymi literami.

2. Każdy formularz świadectwa ma wymiary 210 × 297mm; dopuszczalna tolerancja w odniesieniu do długości wynosi do minus 5mm lub plus 8mm. Należy stosować papier koloru białego, zwymiarowany do pisania, niezawierający masy ściernej, i o gramaturze nie niższej niż 25g/m². Papier powinien być pokryty siatką giloszową w kolorze zielonym, pozwalającą na wzrokowe wykrycie każdego fałszerstwa dokonanego przy użyciu środków mechanicznych bądź chemicznych.

3. Państwa wywozu mogą zastrzec sobie prawo do drukowania formularza we własnym zakresie lub zlecić jego druk upoważnionym drukarniom. W tym drugim przypadku każdy formularz musi zawierać odniesienie do takiego upoważnienia. Na każdym świadectwie musi znajdować się nazwa i adres drukarni lub znak, na podstawie którego można zidentyfikować drukarnię. Formularz opatrzony jest numerem seryjnym, nadrukowanym lub nie, za pomocą którego może on być zidentyfikowany.

Dodatek 4

Deklaracja na fakturze

Deklaracja na fakturze, której tekst znajduje się poniżej, powinna być sporządzona zgodnie z przypisami pod tekstem. Nie jest jednak konieczne zamieszczanie tych przypisów.

Wersja w języku bułgarskim

Износителят на продуктите, обхванати от този документ (митническо разрешение № ... (¹) декларира, че освен кьдето е отбелязано друго, тези продукти са с ... преференциален произход (²).

Wersja w języku hiszpańskim

El exportador de los productos incluidos en el presente documento (autorización aduanera no ... (¹)) declara que, salvo indicación en sentido contrario, estos productos gozan de un origen preferencial ... (²).

Wersja w języku czeskim

Vývozce výrobků uvedených v tomto dokumentu (číslo povolení ... (¹)) prohlašuje, že kromě zřetelně označených mají tyto výrobky preferenční původ v ... (²).

Wersja w języku duńskim

Eksportøren af varer, der er omfattet af nærværende dokument, (toldmyndighedernes tilladelse nr. ... (¹)), erklærer, at varerne, medmindre andet tydeligt er angivet, har præferenceoprindelse i ... (²).

Wersja w języku niemieckim

Der Ausführer (Ermächtigter Ausführer; Bewilligungs-Nr. ... (¹)) der Waren, auf die sich dieses Handelspapier bezieht, erklärt, dass diese Waren, soweit nicht anders angegeben, präferenzbegünstigte ... (²) Ursprungswaren sind.

Wersja w języku estońskim

Käesoleva dokumendiga hõlmatud toodete eksportija (tolli kinnitus nr ... (¹)) deklareerib, et need tooted on ... (²) sooduspäritoluga, välja arvatud juhul, kui on selgelt näidatud teisiti.

Wersja w języku greckim

Ο εξαγωγέας των προϊόντων που καλύπτονται από το παρόν έγγραφο (άδεια τελωνείου υπ'αριθ. ... (¹)) δηλώνει ότι, εκτός εάν δηλώνεται σαφώς άλλως, τα προϊόντα αυτά είναι προτιμησιακής καταγωγής ... (²).

Wersja w języku angielskim

The exporter of the products covered by this document (customs authorization No ... (¹)) declares that, except where otherwise clearly indicated, these products are of ... (²).

Wersja w języku francuskim

L'exportateur des produits couverts par le présent document (autorisation douanière no ... (¹)) déclare que, sauf indication claire du contraire, ces produits ont l'origine préférentielle ... (²).

 

(1) Jeśli deklaracja na fakturze jest sporządzona przez upoważnionego eksportera w rozumieniu artykułu 22 załącznika, numer upoważnienia tego eksportera musi być umieszczony w tym miejscu. Jeżeli deklaracja na fakturze nie jest dokonywana przez upoważnionego eksportera, należy pominąć słowa w nawiasie lub pozostawić to miejsce niewypełnione.

(2) Należy podać pochodzenie produktów. Jeżeli deklaracja na fakturze odnosi się w całości lub w części do produktów pochodzących z Ceuty i Melilli w rozumieniu artykułu 41 załącznika, eksporter musi wyraźnie wskazać je w dokumencie, w którym sporządzana jest deklaracja, poprzez wpisanie symbolu „CM”.

Wersja w języku włoskim

L'esportatore delle merci contemplate nel presente documento (autorizzazione doganale n. ... (¹)) dichiara che, salvo indicazione contraria, le merci sono di origine preferenziale ... (²).

Wersja w języku łotewskim

To produktu eksportētājs, kuri ietverti šajā dokumentā (muitas atļauja Nr. ... (¹)), deklarē, ka, izņemot tur, kur ir citādi skaidri noteikts, šiem produktiem ir preferenciāla izcelsme no ... (²).

Wersja w języku litewskim

Šiame dokumente išvardintų prekių eksportuotojas (muitinės liudijimo Nr. ... (¹)) deklaruoja, kad, jeigu kitaip aiškiai nenurodyta, tai yra ... (²).

Wersja w języku węgierskim

A jelen okmányban szereplő áruk exportőre (vámfelhatalmazási szám: ... (¹)) kijelentem, hogy eltérő egyértelmű jelzés hianyában az áruk preferenciális ... (²) származásúak.

Wersja w języku maltańskim

L-esportatur tal-prodotti koperti b'dan id-dokument (awtorizzazzjoni tad-dwana Nru ... (¹)) jiddikjara li, ħlief fejn indikat b'mod ċar li mhux hekk, dawn il-prodotti huma ta' oriġini preferenzjali ... (²).

Wersja w języku niderlandzkim

De exporteur van de goederen waarop dit document van toepassing is (douanevergunning nr. ... (¹)), verklaart dat, behoudens uitdrukkelijke andersluidende vermelding, deze goederen van preferentiële ... oorsprong zijn (²).

Wersja w języku polskim

Eksporter produktów objętych tym dokumentem (upoważnienie władz celnych nr ... (¹)) deklaruje, że z wyjątkiem gdzie jest to wyraźnie określone, produkty te mają ... (²) preferencyjne pochodzenie.

Wersja w języku portugalskim

O exportador dos produtos cobertos pelo presente documento (autorização aduaneira n.o ... (¹)), declara que, salvo expressamente indicado em contrário, estes produtos são de origem preferencial ... (²).

Wersja w języku rumuńskim

Exportatorul produselor ce fac obiectul acestui document (autorizația vamală nr. ... (¹)) declară că, exceptând cazul în care în mod expres este indicat altfel, aceste produse sunt de origine preferențială ... (²).

Wersja w języku słoweńskim

Izvoznik blaga, zajetega s tem dokumentom (pooblastilo carinskih organov št. ... (1)) izjavlja, da, razen če ni drugače jasno navedeno, ima to blago preferencialno ... (2) poreklo.

 

(1) Jeśli deklaracja na fakturze jest sporządzona przez upoważnionego eksportera w rozumieniu artykułu 22 załącznika, numer upoważnienia tego eksportera musi być umieszczony w tym miejscu. Jeżeli deklaracja na fakturze nie jest dokonywana przez upoważnionego eksportera, należy pominąć słowa w nawiasie lub pozostawić to miejsce niewypełnione.

(2) Należy podać pochodzenie produktów. Jeżeli deklaracja na fakturze odnosi się w całości lub w części do produktów pochodzących z Ceuty i Melilli w rozumieniu artykułu 41 załącznika, eksporter musi wyraźnie wskazać je w dokumencie, w którym sporządzana jest deklaracja, poprzez wpisanie symbolu „CM”.

Wersja w języku słowackim

Vývozca výrobkov uvedených v tomto dokumente (číslo povolenia ... (¹)) vyhlasuje, že okrem zreteľne označených, majú tieto výrobky preferenčný pôvod v ... (²).

Wersja w języku fińskim

Tässä asiakirjassa mainittujen tuotteiden viejä (tullin lupa N:o ... (¹)) ilmoittaa, että nämä tuotteet ovat, ellei toisin ole selvästi merkitty, etuuskohteluun oikeutettuja ... alkuperätuotteita (²).

Wersja w języku szwedzkim

Exportören av de varor som omfattas av detta dokument (tullmyndighetens tillstånd nr ... (¹)) försäkrar att dessa varor, om inte annat tydligt markerats, har förmånsberättigande ... ursprung (²).

... (3)

(Miejscowość i data)

... (4)

(Podpis eksportera; dodatkowo czytelnie imię i nazwisko osoby podpisującej deklarację)

 

(1) Jeśli deklaracja na fakturze jest sporządzona przez upoważnionego eksportera w rozumieniu artykułu 22 załącznika, numer upoważnienia tego eksportera musi być umieszczony w tym miejscu. Jeżeli deklaracja na fakturze nie jest dokonywana przez upoważnionego eksportera, należy pominąć słowa w nawiasie lub pozostawić to miejsce niewypełnione.

(2) Należy podać pochodzenie produktów. Jeżeli deklaracja na fakturze odnosi się w całości lub w części do produktów pochodzących z Ceuty i Melilli w rozumieniu artykułu 41 załącznika, eksporter musi wyraźnie wskazać je w dokumencie, w którym sporządzana jest deklaracja, poprzez wpisanie symbolu „CM”.

(3) Wpisy te mogą zostać pominięte jeżeli odpowiednie informacje są zawarte w samym dokumencie.

(4) Patrz: art. 19 ust. 5 niniejszego załącznika. W przypadkach, w których od eksportera nie wymaga się podpisu, zwolnienie z podpisu oznacza również zwolnienie z wpisania nazwiska sygnatariusza.

Dodatek 5a

Deklaracja dostawcy dotycząca produktów posiadających preferencyjny status pochodzenia

Dodatek 5B

Deklaracja dostawcy dotycząca produktów nieposiadających preferencyjnego statusu pochodzenia

Dodatek 6

Świadectwo informacyjne

1. Formularz świadectwa informacyjnego podany w niniejszym dodatku jest stosowany i drukowany w jednym lub w wielu językach urzędowych, w których sporządzono rozporządzenie, zgodnie z przepisami prawa krajowego państwa wywozu. Świadectwa informacyjne wypełnia się w jednym z tych języków; jeżeli są sporządzone odręcznie, należy je wypełnić tuszem i drukowanymi literami. Świadectwa są oznaczone numerem seryjnym, nawet drukowanym, umożliwiającym jego identyfikację.

2. Świadectwo informacyjne ma wymiary 210 × 297mm, dopuszczalna tolerancja w odniesieniu do długości wynosi do plus 8mm lub minus 5mm. Stosuje się biały papier do pisania, pozbawiony ścieru drzewnego i o wadze nie mniejszej niż 25 g/m².

3. Administratorzy krajowi mogą zastrzec sobie prawo do drukowania formularzy we własnym zakresie lub zlecić ich druk upoważnionym drukarniom. W drugim przypadku każdy z formularzy musi zawierać odesłanie do takiego upoważnienia. Formularze zawierają nazwę i adres drukarni lub znak, na podstawie którego można zidentyfikować drukarnię.

Dodatek 7

Dodatek 8

Produkty rybołówstwa, do których tymczasowo nie stosuje się art. 6 ust. 5 niniejszego załącznika

Produkty rybołówstwa (1)

Kod CN 96

Ryby żywe

03011090

03019200

03019911

Ryby świeże lub schłodzone, z wyłączeniem filetów rybnych

03021200

03023110

03023210

03023310

03023911

03023919

03026600

03026921

Ryby zamrożone, z wyłączeniem filetów rybnych

03031000

03032200

03034111

03034113

03034119

03034212

03034218

03034232

03034238

03034252

03034258

03034311

03034313

03034319

03034921

03034923

03034929

03034941

03034943

03034949

03037600

03037921

03037923

03037929

Filety rybne oraz inne rybie mięso

03041013

03042013

Makarony, nawet poddane obróbce cieplnej lub nadziewane

19022010

Produkty rybołówstwa (2)

Ryby żywe

03019110

03019300

03019919

Ryby świeże lub schłodzone, z wyłączeniem filetów rybnych

03021110

03021900

03022110

03022130

03022200

03026200

03026300

03026520

03026550

03026590

03026911

03026919

03026931

03026933

03026941

03026945

03026951

03026985

03026986

03026992

03026999

03027000

Ryby zamrożone, z wyłączeniem filetów rybnych

03032110

03032900

03033110

03033130

03033300

03033910

03037200

03037300

03037520

03037550

03037590

03037911

03037919

03037935

03037937

03037945

03037951

03037960

03037962

03037983

03037985

03037987

03037992

03037993

03037994

03037996

03038000

Filety rybne i pozostałe mięso rybie

03041019

03041091

03042019

03042021

03042029

03042031

03042033

03042035

03042037

03042041

03042043

03042061

03042069

03042071

03042073

03042087

03042091

03049010

03049031

03049039

03049041

03049045

03049057

03049059

03049097

Ryby suszone, solone lub w solance; ryby wędzone,

03054200

03055950

03055970

03056300

03056930

03056950

03056990

Skorupiaki, nawet w skorupach, żywe, świeże,

03061110

03061190

03061210

03061290

03061310

03061390

03061410

03061430

03061490

03061910

03061990

03062100

03062210

03062291

03062299

03062310

03062390

03062410

03062430

03062490

03062910

03062990

Mięczaki, nawet w skorupach, żywe, świeże,

03071090

03072100

03072910

03072990

03073110

03073190

03073910

03073990

03074110

03074191

03074199

03074901

03074911

03074918

03074931

03074933

03074935

03074938

03074951

03074959

03074971

03074991

03074999

03075100

03075910

03075990

03079100

03079911

03079913

03079915

03079918

03079990

Ryby przetworzone lub zakonserwowane; kawior i namiastki kawioru

16041100

16041390

16041511

16041519

16041590

16041910

16041950

16041991

16041992

16041993

16041994

16041995

16041998

16042005

16042010

16042030

16043010

16043090

Skorupiaki, mięczaki i pozostałe bezkręgowce wodne

16051000

16052010

16052091

16052099

16053000

16054000

16059011

16059019

16059030

16059090

Produkty rybołówstwa (3)

Ryby żywe:

03019190

Ryby świeże lub schłodzone, z wyłączeniem filetów rybnych

03021190

Ryby zamrożone, z wyłączeniem filetów rybnych

03032190

Filety rybne i pozostałe mięso rybie

03041011

03042011

03042057

03042059

03049047

03049049

Ryby przetworzone lub zakonserwowane; kawior i namiastki kawioru

16041311

Produkty rybołówstwa (4)

Ryby żywe

03019990

Ryby świeże lub schłodzone, z wyłączeniem filetów rybnych

03022190

03022300

03022910

03022990

03023190

03023290

03023390

03023991

03023999

03024005

03024098

03025010

03025090

03026110

03026130

03026190

03026198

03026405

03026498

03026925

03026935

03026955

03026961

03026975

03026987

03026991

03026993

03026994

03026995

Ryby zamrożone, z wyłączeniem filetów rybnych

03033190

03033200

03033920

03033930

03033980

03034190

03034290

03034390

03034990

03035005

03035098

03036011

03036019

03036090

03037110

03037130

03037190

03037198

03037410

03037420

03037490

03037700

03037931

03037941

03037955

03037965

03037971

03037975

03037991

03037995

Filety rybne i pozostałe mięso rybie

03041031

03041033

03041035

03041038

03041094

03041096

03041098

03042045

03042051

03042053

03042075

03042079

03042081

03042085

03042096

03049005

03049020

03049027

03049035

03049038

03049051

03049055

03049061

03049065

Ryby suszone, solone lub w solance; ryby wędzone,

03051000

03052000

03053011

03053019

03053030

03053050

03053090

03054100

03054910

03054920

03054930

03054945

03054950

03054980

03055110

03055190

03055911

03055919

03055930

03055960

03055990

03056100

03056200

03056910

03056920

Skorupiaki, nawet w skorupach, żywe, świeże,

03061330

03061930

03062331

03062339

03062930

Ryby przetworzone lub zakonserwowane; kawior i namiastki kawioru

16041210

16041291

16041299

16041412

16041414

16041416

16041418

16041490

16041931

16041939

16042070

Produkty rybołówstwa (5)

Ryby świeże lub schłodzone, z wyłączeniem filetów rybnych

03026965

03026981

Ryby zamrożone, z wyłączeniem filetów rybnych

03037810

03037890

03037981

Filety rybne i pozostałe mięso rybie

03042083

Ryby przetworzone lub zakonserwowane; kawior i namiastki kawioru

16041319

16041600

16042040

16042050

16042090

Dodatek 9

Sąsiadujące kraje rozwijające się

Do celów wykonania przepisów art. 6 ust. 13 niniejszego załącznika, wyrażenie „sąsiadujące kraje rozwijające się należące do spójnego geograficznie regionu” odnosi się do następującego wykazu krajów:

Afryka: Algieria, Egipt, Libia, Maroko, Tunezja;

Karaiby: Kolumbia, Kostaryka, Kuba, Salwador, Gwatemala, Honduras, Nikaragua, Panama, Wenezuela.

Dodatek 10

Produkty, do których od dnia 1 października 2015 r. stosuje się przepisy o kumulacji, o których mowa w art. 2 ust. 2, art. 6 ust. 1 i art. 6 ust. 2 niniejszego załącznika, oraz do których nie stosuje się przepisów art. 6 ust. 5, art. 6 ust. 9 oraz art. 6 ust. 12 niniejszego załącznika

Dodatek 11

Produkty, do których od dnia 1 stycznia 2010 r. stosuje się przepisy o kumulacji, o których mowa w art. 2 ust. 2, art. 6 ust. 1 i art. 6 ust. 2 niniejszego załącznika, oraz do których nie stosuje się przepisów art. 6 ust. 5, art. 6 ust. 9 oraz art. 6 ust. 12 niniejszego załącznika

 

Dodatek 12

Kraje i terytoria zamorskie

W rozumieniu niniejszego załącznika „kraje i terytoria zamorskie” oznaczają kraje i terytoria określone w części czwartej Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, wymienione poniżej:

(Wykaz ten nie przesądza o statusie tych krajów i terytoriów, ani przyszłych zmian ich statusu.)

1. Kraj utrzymujący szczególne stosunki z Królestwem Danii:

- Grenlandia.

2. Terytoria zamorskie Republiki Francuskiej:

- Nowa Kaledonia i terytoria zależne,

- Polinezja Francuska,

- Francuskie Terytoria Południowe i Antarktyczne,

- Wyspy Wallis i Futuna.

3. Zbiorowości terytorialne Republiki Francuskiej:

- Wyspa Majotta,

- Saint Pierre i Miquelon.

4. Kraje zamorskie Królestwa Niderlandów:

- Aruba,

- Antyle Niderlandzkie:

- Bonaire,

- Curaçao,

- Saba,

- Sint Eustatius,

- Sint Maarten.

5. Brytyjskie kraje i terytoria zamorskie:

- Anguilla,

- Kajmany,

- Falklandy,

- Wyspy South Georgia i South Sandwich,

- Montserrat,

- Pitcairn,

- Święta Helena, Wyspa Wniebowstąpienia, Tristan da Cunha

- Brytyjskie Terytorium Antarktyczne,

- Brytyjskie Terytorium Oceanu Indyjskiego,

- Wyspy Turks i Caicos,

- Brytyjskie Wyspy Dziewicze.