Akty ujednolicone - rok 1994 nr 349 poz. 53

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 113,

uwzględniając dokumenty ustanawiające wspólną organizację rynków rolnych oraz dokumenty dotyczące przetworzonych produktów rolnych, w szczególności o ile przewidują one odstępstwo od ogólnej reguły, według której ograniczenia ilościowe lub środki o skutku równoważnym mogą być zastępowane jedynie środkami, przewidzianymi w tych dokumentach,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego,(¹)

a także mając na uwadze, co następuje:

wspólna polityka handlowa powinna być oparta na jednolitych zasadach; rozporządzenie Rady (WE) 518/94 z dnia 7 marca 1994 r. w sprawie wspólnych reguł przywozu uchylające rozporządzenie (EWG) nr 288/82(²) stanowi ważną część tej polityki;

przy uchwalaniu rozporządzenia (WE) nr 518/94 należytą uwagę przywiązano do międzynarodowych zobowiązań Wspólnoty, w szczególności wynikających z art. XIX Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT);

zakończenie Rundy Urugwajskiej doprowadziło do utworzenia Światowej Organizacji Handlu (WTO); załącznik 1A do Porozumienia ustanawiającego WTO zawiera między innymi Układ ogólny w sprawie taryf celnych i handlu 1994 (GATT 1994) oraz Porozumienie w sprawie środków ochronne;

Porozumienie w sprawie środków ochronnych spełnia zadanie wyjaśnienia i wzmocnienia założeń GATT 1994, szczególnie określonych w art. XIX; Porozumienie wymaga eliminacji środków ochronnych, które nie spełniają omawianych reguł, takich jak dobrowolne ograniczenie wywozu, uzgodnienia porządkujące handel i jakiekolwiek inne podobne uzgodnienia dotyczące przywozu lub wywozu;

Porozumienie w sprawie środków ochronnych obejmuje także wyroby EWWiS; wspólne reguły przywozu, w szczególności odnoszące się do środków ochronnych, dotyczą zatem również tych wyrobów, bez uszczerbku dla ewentualnych środków przewidujących stosowanie porozumienia, dotyczącego w szczególności wyrobów EWWiS;

w świetle tych nowych wielostronnych reguł, wspólne reguły przywozu powinny być wyjaśnione oraz. w razie potrzeby, zmienione, szczególnie w przypadkach gdy mają być zastosowane środki ochronne;

punktem wyjścia wspólnych reguł przywozu jest liberalizacja przywozu, to znaczy zniesienie wszelkich ograniczeń ilościowych;

Komisja powinna być informowana przez Państwa Członkowskie o wszelkich zagrożeniach wynikających z tendencji przywozu, które mogłyby wymagać wspólnotowego nadzoru lub zastosowania środków ochronnych;

w takich przypadkach Komisja powinna badać zasady i warunki, na jakich dokonuje się przywozu, tendencje przywozu, różne aspekty sytuacji gospodarczej i handlowej oraz, w razie konieczności, środki, które mają być zastosowane;

w przypadku zastosowania wspólnotowego nadzoru, dopuszczenie danych produktów do swobodnego obrotu powinno być uzależnione od przedstawienia dokumentu przywozowego spełniającego jednolite kryteria; dokument taki powinien być na zwykły wniosek importera zatwierdzany przez organy Państw Członkowskich w określonym terminie, jednak bez przyznawania importerowi w wyniku tego prawa do przywozu; dlatego też dokument ten powinien być ważny tylko w takim okresie, w którym reguły przywozu pozostają niezmienione;

Państwa Członkowskie i Komisja powinny dokonywać, w możliwie najpełniejszym zakresie, wymiany informacji wynikających ze wspólnotowego nadzoru;

zadaniem Komisji i Rady jest przyjęcie środków ochronnych uzasadnionych interesami Wspólnoty; interesy te powinny być traktowane całościowo i powinny obejmować w szczególności interesy wspólnotowych producentów, użytkowników i konsumentów;

zastosowanie środków ochronnych przeciwko państwu-członkowi WTO może być rozważane jedynie w przypadku gdy przywóz danego produktu do Wspólnoty został na tyle znacząco zwiększony oraz został dokonany na takich zasadach i warunkach, które powodują lub grożą spowodowaniem poważnej szkody wspólnotowym producentom wytwarzającym produkty podobne lub bezpośrednio konkurujące, pod warunkiem że zobowiązania międzynarodowe nie pozwalają na odstępstwo od tej reguły;

terminy: „poważna szkoda”, „zagrożenie poważną szkoda” oraz „ wspólnotowi producenci” powinny zostać zdefiniowane, a kryteria ustalania szkody wyraźnie określone;

zastosowanie jakiegokolwiek środka ochronnego musi być poprzedzone dochodzeniem, z zastrzeżeniem, że w pilnych przypadkach Komisja może zastosować środki tymczasowe;

powinny istnieć bardziej szczegółowe przepisy w sprawie wszczynania dochodzeń, wymaganych inspekcji i kontroli, dostępu przez kraje wywozu oraz strony zainteresowane do zebranych informacji, przesłuchiwania stron oraz zapewnienia możliwości przedstawienia stanowiska przez te strony;

przepisy w sprawie dochodzeń wprowadzone na mocy niniejszego rozporządzenia pozostają bez uszczerbku dla wspólnotowych lub krajowych przepisów dotyczących tajemnicy zawodowej;

niezbędne jest także określenie terminów wszczynania dochodzeń oraz ustalania, czy środki są odpowiednie w celu zapewnienia że takie ustalenia zostaną szybko dokonane w celu zwiększenia pewności prawnej podmiotów gospodarczych;

w przypadkach, gdy środki ochronne przyjmują postać kontyngentu, wielkość kontyngentu powinna zostać w zasadzie ustalona na poziomie nie niższym, niż średnia wielkość przywozu w okresie trzech ostatnich reprezentatywnych lat;

w przypadkach gdy kontyngent jest rozdzielany między kraje, będące dostawcami, wielkość kontyngentu dla każdego kraju może być ustalona na mocy umowy z takim krajem lub poprzez odniesienie do poziomu przywozu w reprezentatywnym okresie; tym niemniej możliwe będzie odstępstwo od tych reguł, w przypadku wystąpienia poważnej szkody oraz nieproporcjonalnego wzrostu przywozu, pod warunkiem że przeprowadzone zostaną konsultacje pod auspicjami Komitetu Środków Ochronnych WTO;

maksymalny czas utrzymania w mocy środków ochronnych powinien zostać określony oraz ustanowione szczegółowe przepisy dotyczące jego przedłużenia, stopniowej liberalizacji oraz przeglądu takich środków;

należy określić okoliczności, w których produkty pochodzące z rozwijającego się kraju, będącego członkiem WTO, powinny być wyłączone z zakresu stosowania środków ochronnych;

nadzór lub środki ochronne ograniczone do jednego lub kilku wspólnotowych regionów mogą okazać się bardziej skuteczne niż środki stosowane na obszarze całej Wspólnoty; jednakże takie środki powinny być dozwolone tylko wyjątkowo oraz gdy nie ma dla nich alternatywy; niezbędne jest zapewnienie, że środki te są tymczasowe oraz powodują możliwie najmniejsze zakłócenia w funkcjonowaniu rynku wewnętrznego;

w celu jednolitości reguł przywozu, formalności dopełniane przez importerów powinny być uproszczone oraz jednakowe niezależnie od miejsca, w którym produkty przechodzą odprawę celną; w tym celu pożądane jest, aby jakiekolwiek formalności dokonywane były na podstawie formularza odpowiadającego wzorowi załączonemu do niniejszego rozporządzenia;

dokumenty przywozowe wystawione w związku ze wspólnotowym nadzorem powinny być ważne w całej Wspólnocie, niezależnie od Państwa Członkowskiego ich wystawienia;

wyroby włókiennicze objęte rozporządzeniem Rady (WE) nr 517/94 z dnia 7 marca 1994 r. w sprawie wspólnych reguł dotyczących przywozu wyrobów włókienniczych z niektórych państw trzecich nieobjętych umowami dwustronnymi, protokołami, innymi ustaleniami lub innymi szczegółowymi normami Wspólnoty dotyczącymi przywozu(³), podlegają szczególnemu traktowaniu na poziomie wspólnotowym i międzynarodowym, z wyjątkiem wyrobów określonych w załączniku II, włączonych do GATT 1994; wyroby te powinny zatem zostać wyłączone z zakresu niniejszego rozporządzenia;

przepisy niniejszego rozporządzenia znajdują zastosowanie bez uszczerbku dla art. 77, 81, 244, 249 oraz 280 Aktu Przystąpienia Hiszpanii i Portugalii;

krajowe ograniczenia nałożone na produkty objęte Traktatem ustanawiającym EWWiS będą stopniowo znoszone zgodnie z przepisami WTO;

w związku z tym rozporządzenie (WE) nr 518/94 powinno zostać uchylone,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

TYTUŁ I

Zasady ogólne

Artykuł 1

1.  Niniejsze rozporządzenie stosuje się w przywozie wyrobów pochodzących z państw trzecich, z wyjątkiem:

—  wyrobów włókienniczych objętych rozporządzeniem (WE) nr 517/94, innych niż wyroby wymienione w załączniku II, jeżeli produkty te pochodzą z kraju będącego członkiem WTO,

—  wyrobów pochodzących z niektórych państw trzecich wymienionych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 519/94 w sprawie wspólnych reguł przywozu z niektórych państw trzecich(⁴).

2.  Wyroby, określone w ust. 1, mogą być swobodnie przywożone do Wspólnoty oraz, bez uszczerbku dla środków ochronnych, które mogą być podjęte na mocy tytułu V, nie podlegają odpowiednio żadnym ograniczeniom ilościowym.

TYTUŁ II

Wspólnotowa procedura powiadamiania i konsultacji

Artykuł 2

Jeżeli rozwój tendencji przywozu wymaga zastosowania nadzoru lub środka ochronnego, Państwa Członkowskie powiadamiają o tym Komisję. Informacja ta zawiera dostępny dowód, jak określono na podstawie kryteriów ustanowionych w art. 10. Komisja bezzwłocznie przekazuje te informacje wszystkim Państwom Członkowskim.

Artykuł 3

Konsultacje podejmuje się na wniosek Państwa Członkowskiego albo z inicjatywy Komisji. Przeprowadzone zostają w terminie ośmiu dni roboczych od otrzymania przez Komisję informacji, określonych w art. 2, oraz w każdym przypadku, przed wprowadzeniem jakichkolwiek wspólnotowych środków ochronnych lub zastosowaniem wspólnotowego nadzoru.

Artykuł 4

1.  Konsultacje odbywają się w ramach komitetu doradczego, zwanego dalej „Komitetem”, składającego się z przedstawicieli każdego z Państw Członkowskich oraz przedstawiciela Komisji jako przewodniczącego.

2.  Posiedzenia Komitetu zwoływane są przez przewodniczącego. Dostarcza on Państwom Członkowskim wszelkich niezbędnych informacji w możliwie najkrótszym terminie.

3.  Konsultacje dotyczą w szczególności:

—  warunków i zasad przywozu, tendencji rozwoju przywozu oraz różnych aspektów sytuacji gospodarczej i handlowej w odniesieniu do danego produktu,

—  środków, które ewentualnie zostaną podjęte.

4.  Konsultacje, w razie potrzeby, mogą odbywać się w formie pisemnej. W takim przypadku Komisja powiadamia Państwa Członkowskie, które mogą wyrazić swoją opinię lub przedstawić wniosek o odbycie ustnych konsultacji w terminie od pięciu do ośmiu dni roboczych, w zależności od decyzji Komisji.

TYTUŁ III

Wspólnotowe postępowanie wyjaśniające

Artykuł 5

1.  Bez uszczerbku dla przepisów art. 8, wspólnotowe postępowanie wyjaśniające wszczyna się przed zastosowaniem jakiegokolwiek środka ochronnego.

2.  Używając za podstawę czynników opisanych w art. 10, postępowanie ma na celu ustalenie, czy przywóz danego produktu powoduje lub zagraża spowodowaniem poważnej szkody dla wspólnotowych producentów.

3.  Stosuje się następujące definicje:

a)  „poważna szkoda” oznacza ogólne istotne naruszenie interesów wspólnotowych producentów,

b)  „groźba poważnej szkody” oznacza poważną szkodę, której wystąpienie jest oczywiście nieuchronne;

c)  „Wspólnotowi producenci” oznaczają wszystkich producentów produktów podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych, działających na terytorium Wspólnoty, lub których łączna produkcja produktów podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych stanowi istotną część całkowitej wspólnotowej produkcji tych wyrobów.

Artykuł 6

1.  Jeżeli po przeprowadzeniu konsultacji, określonych w art. 3, jest oczywiste dla Komisji, że istnieją dostateczne dowody uzasadniające wszczęcie dochodzenia, Komisja:

wszczyna postępowanie w terminie jednego miesiąca od dnia otrzymania informacji od Państwa Członkowskiego oraz publikuje obwieszczenie w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich; obwieszczenie takie zawiera streszczenie otrzymanej informacji oraz wezwanie do przekazywania wszelkich istotnych informacji Komisji, podaje ono także termin, w którym zainteresowane strony mogą przedstawiać swoje opinie na piśmie oraz przekazywać informacje, jeśli te opinie oraz informacje mają być uwzględnione w trakcie dochodzenia; podaje także termin składania przez zainteresowane strony wniosków o ustne przesłuchanie przed Komisją zgodne z ust. 4;

wszczyna postępowanie, działając we współpracy z Państwami Członkowskimi.

2.  Komisja zbiera informacje, które uzna za niezbędne oraz, w przypadkach uznanych przez Komisję za uzasadnione, po odbyciu konsultacji z komitetem, Komisja sprawdza uzyskane informacje u importerów, przedsiębiorców, przedstawicieli, producentów, w zrzeszeniach i organizacjach handlowych.

Przy wykonywaniu tego zadania Komisję wspiera personel danego Państwa Członkowskiego, na terenie którego informacje są sprawdzane, pod warunkiem że zażąda tego Państwo Członkowskie.

Zainteresowane strony, które zgłosiły się w sposób określony w ust. 1 lit. a) oraz przedstawiciele kraju wywozu mogą, na pisemny wniosek, uzyskać wgląd w informacje udostępniane Komisji w związku z dochodzeniem, inne niż informacje zawarte w dokumentach wewnętrznych przygotowanych przez organy Wspólnoty lub Państwa Członkowskie Wspólnoty, pod warunkiem że informacje te są istotne dla sprawy i nie są poufne w rozumieniu art. 9 oraz że są one wykorzystywane przez Komisję w ramach dochodzenia.

Zainteresowane strony, które się zgłosiły, mogą przedstawić Komisji swoje stanowisko w sprawie określonych informacji; opinie te muszą być uwzględnione, jeżeli zostaną poparte wystarczającymi dowodami.

3.  Państwa Członkowskie dostarczają Komisji, na jej żądanie, oraz zgodnie z ustanowionymi przez nią procedurami, wszelkich informacji będących w ich posiadaniu, a dotyczących rozwoju rynku produktów objętych dochodzeniem.

4.  Komisja może przesłuchać zainteresowane strony. Przesłuchanie stron musi być przeprowadzone, w przypadku gdy złożyły one pisemny wniosek w terminie ustanowionym w obwieszceniu opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich, wykazując, że wynik dochodzenia jest w stanie rzeczywiście wpłynąć na położenie stron, oraz że istnieją szczególne powody ich ustnego przesłuchania.

5.  Jeżeli informacje nie zostaną dostarczone w terminach określonych w niniejszym rozporządzeniu lub podanych przez Komisję stosownie do niniejszego rozporządzenia, lub gdy prowadzenie dochodzenia napotkało poważne przeszkody, ustaleń można dokonywać na podstawie dostępnych faktów. W przypadkach, w których Komisja stwierdzi, że którakolwiek z zainteresowanych stron lub osób trzecich dostarczyła nieprawdziwe lub wprowadzające w błąd informacje, nie uwzględnia ona takich informacji, a może wykorzystać dostępne fakty.

6.  Jeżeli po odbyciu konsultacji, określonych w art. 3, Komisja stwierdzi, że nie ma wystarczających dowodów, które uzasadniałyby wszczęcie dochodzenia, w terminie jednego miesiąca od otrzymania informacji od Państw Członkowskich, Komisja informuje Państwa Członkowskie o swojej decyzji.

Artykuł 7

1.  Po zakończeniu dochodzenia, Komisja przedstawia Komitetowi sprawozdanie o wyniku dochodzenia.

2.  Jeżeli w terminie dziewięciu miesięcy od dnia rozpoczęcia dochodzenia Komisja uzna, że zastosowanie wspólnotowego nadzoru lub środków ochronnych nie jest konieczne, dochodzenie zostaje zakończone w terminie jednego miesiąca, po odbyciu uprzednich konsultacji z Komitetem. Decyzja o zakończeniu dochodzenia podająca główne wnioski z postępowania oraz streszczenie powodów jego zakończenia zostaje opublikowana w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

3.  Jeżeli Komisja uzna, że zastosowanie wspólnotowego nadzoru lub środków ochronnych jest konieczne, podejmuje ona niezbędne decyzje zgodnie z tytułem IV i V, nie później niż w terminie dziewięciu miesięcy od dnia rozpoczęcia dochodzenia. W wyjątkowych okolicznościach, wspomniany termin może ulec przedłużeniu o kolejny okres nieprzekraczający dwóch miesięcy; w takim przypadku Komisja dokonuje publikacji obwieszczenia w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich podając nowy przedłużony termin oraz określając streszczenie powodów jego przedłużenia.

Artykuł 8

1.  Przepisy niniejszego tytułu nie wyłączają możliwości wprowadzenia, w każdej chwili, środków nadzoru zgodnie z art. 11-15 lub tymczasowych środków ochronnych zgodnie z art. 16, 17 i 18.

Tymczasowe środki ochronne mogą zostać zastosowane:

—  w okolicznościach krytycznych wymagających podjęcia natychmiastowych działań, w których opóźnienie spowodowałoby szkody trudne do naprawienia; oraz

—  gdy wstępne rozpoznanie dostarcza oczywistych dowodów, że zwiększony przywóz spowoduje lub grozi spowodowaniem poważnej szkody.

2.  Okres stosowania takich środków nie może przekroczyć 200 dni.

3.  Tymczasowe środki ochronne powinny przybrać formę podwyższenia poziomu istniejących opłat celnych (niezależnie od tego, czy opłaty te kształtują się na poziomie zero lub wyższym), jeżeli działanie takie może zapobiec lub naprawić powstałą już poważną szkodę.

4.  Komisja podejmuje niezwłocznie jakiekolwiek środki dochodzeniowe, które mogą jeszcze okazać się niezbędne.

5.  Jeżeli środki tymczasowe zostaną uchylone z powodu nieistnienia poważnej szkody lub groźby jej powstania, opłaty celne pobrane w wyniku wprowadzenia środków tymczasowych zostają zwrócone tak szybko jak to możliwe. Stosuje się wówczas procedurę ustanowioną w art. 235 i następnych rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny(⁵).

Artykuł 9

1.  Informacje uzyskane stosownie do niniejszego rozporządzenia wykorzystywane są tylko do celów, dla których zostały zebrane.

2.  a) Rada, Komisja, Państwa Członkowskie oraz urzędnicy powyższych instytucji nieujawnią żadnych informacji o poufnym charakterze uzyskanych stosownie do niniejszego rozporządzenia, lub jakichkolwiek informacji dostarczonych z zastrzeżeniem poufności bez uzyskania wyraźnej zgody osoby, która tych informacji udzieliła.

b)  Każdy wniosek o zachowanie poufności powinien określać z jakich powodów informacja jest poufna.

Jednakże, jeżeli wydaje się, że wniosek o zachowanie poufności jest nieuzasadniony, a osoba udzielająca informacji nie wyraża zgody na ich upublicznienie ani nie zezwala na ujawnienie tych informacji na ogólnych zasadach lub w postaci streszczenia, informacji tych można nie uwzględnić.

3.  Informacja jest uważana za poufną, w każdym przypadku gdy jej ujawnienie może wywrzeć poważny negatywny wpływ na sytuację osoby, która dostarczyła takich informacji lub na inne źródło informacji.

4.  Przepisy ustępów poprzedzających nie wyłączają jednak możliwości powołania się przez wspólnotowe organy na informacje ogólne oraz, w szczególności, na powody, na podstawie których podejmowano decyzje stosownie do niniejszego rozporządzenia. Wymienione organy uwzględniają jednak uzasadniony interes zainteresowanych osób fizycznych i osób prawnych, aby nie wyjawiać ich tajemnicy handlowej.

Artykuł 10

1.  Badanie tendencji w przywozie, warunków, w których takie tendencje się kształtują, a także poważnej szkody lub groźby jej wystąpienia wynikającej dla wspólnotowych producentów z omawianego przywozu, obejmuje w szczególności następujące czynniki:

wielkość przywozu, w szczególności gdy nastąpiło znaczące jego zwiększenie w wymiarze absolutnym lub w porównaniu do poziomu produkcji lub konsumpcji we Wspólnocie;

b)  ceny importowe, w szczególności w sytuacji gdy nastąpiło znaczne podcięcie cenowe w porównaniu z cenami produktów podobnych we Wspólnocie;

c)  wynikający z powyższych czynników wpływ na wspólnotowych producentów, wyrażający się w tendencjach zmian następujących czynników gospodarczych:

—  produkcja,

—  stopień wykorzystania mocy produkcyjnych,

—  zapasy,

—  zbyt,

—  udział w rynku,

—  ceny (to znaczy obniżenie cen lub zapobieżenie wzrostowi cen, który nastąpiłby w normalnych warunkach),

—  zyski,

—  zwrot zaangażowanego kapitału,

—  przepływ środków pieniężnych,

—  zatrudnienie;

d)  czynniki, inne niż tendencje w przywozie, które powodują lub mogą powodować szkodę dla zainteresowanych wspólnotowych producentów.

2.  W przypadku domniemanej groźby poważnej szkody, Komisja bada również czy możliwa jest jednoznaczna prognoza rozwoju danej sytuacji, w której rzeczywiście dojdzie do poważnej szkody. W tym przypadku pod uwagę bierze się następujące czynniki:

a)  stopień wzrostu wywozu do Wspólnoty;

b)  potencjał wywozowy państwa pochodzenia produktów lub państwa wywozu, w chwili obecnej oraz w najbliższej przyszłości, oraz prawdopodobieństwo, że potencjał ten zostanie wykorzystany przy wywozie do Wspólnoty.

TYTUŁ IV

Nadzór

Artykuł 11

6.  W przypadku gdy tendencja w przywozie produktu pochodzącego z państwa trzeciego, objętego niniejszym rozporządzeniem grozi spowodowaniem szkody dla wspólnotowych producentów oraz jeżeli wymagają tego interesy Wspólnoty, przywóz tego produktu może zostać poddany, odpowiednio:

1.  wspólnotowemu nadzorowi dokonywanemu z mocą wsteczną, zgodnie z przepisami ustanowionymi w decyzji, określonej w ust. 2,

2.  uprzedniemu wspólnotowemu nadzorowi przeprowadzonemu zgodnie z art. 12.

7.  Decyzja o zastosowaniu nadzoru zostaje podjęta przez Komisję zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 16 ust. 7 i 8.

8.  Środki nadzoru stosowane są w określonym okresie. O ile nie zastrzeżono inaczej, okres stosowania tych środków kończy się z końcem drugiego okresu sześciomiesięcznego, następującego po sześciu miesiącach, w których środki zostały wprowadzone.

Artykuł 12

3.  Produkty poddane uprzedniemu wspólnotowemu nadzorowi mogą być dopuszczone do swobodnego obrotu jedynie po przedstawieniu dokumentu przywozowego. Dokument taki jest bezpłatnie zatwierdzany przez właściwe organy Państw Członkowskich, na jakąkolwiek wnioskowaną ilość oraz w terminie nieprzekraczającym pięciu dni roboczych od dnia otrzymania przez właściwy organ krajowy oświadczenia wspólnotowego importera, niezależnie od położenia jego przedsiębiorstwa we Wspólnocie. Oświadczenie to uznaje się za dostarczone właściwemu organowi krajowemu nie później niż w terminie trzech dni roboczych od jego przedłożenia, o ile nie przedstawiono dowodu przeciwnego.

4.  Dokument przywozowy oraz oświadczenie importera sporządzone są na formularzu odpowiadającemu wzorowi przedstawionemu w załączniku I.

Oprócz informacji przewidzianych w wymienionym powyżej formularzu mogą być wymagane informacje dodatkowe. Informacje takie zostaną określone w decyzji o wprowadzeniu nadzoru.

5.  Dokument przywozowy ważny jest w całej Wspólnocie, niezależnie od Państwa Członkowskiego wystawienia.

6.  Okoliczność, że cena jednostkowa transakcji przekracza cenę wskazaną w dokumencie przywozowym o mniej niż 5% lub łączna wartość bądź ilość produktów importowanych przekracza łączną wartość bądź ilość produktów określonych w dokumencie przywozowym o mniej niż 5%, nie wyłącza dopuszczenia danego produktu do swobodnego obrotu. Po wysłuchaniu opinii Komitetu oraz uwzględniając rodzaj produktów, a także inne szczególne cechy danych transakcji, Komisja może ustalić inny udział procentowy, który nie powinien jednak przekraczać normalnie 10%.

7.  Dokumenty przywozowe mogą być stosowane jedynie w okresie, w którym obowiązują uzgodnienia dotyczące liberalizacji przywozu w odniesieniu do danych transakcji. Dokumenty takie nie mogą być w żadnym wypadku stosowane po upływie okresu, którego czas trwania ustanawiany jest jednocześnie oraz z zastosowaniem tej samej procedury co przy ustanawianiu nadzoru, z uwzględnieniem rodzaju produktów oraz innych szczególnych cech transakcji.

8.  Jeżeli wymaga tego decyzja podjęta stosownie do art. 11, pochodzenie produktów objętych wspólnotowym nadzorem musi być udowodnione świadectwem pochodzenia. Przepisy niniejszego ustępu nie naruszają innych przepisów dotyczących przedstawiania takiego świadectwa.

9.  Jeżeli w stosunku do produktu objętego uprzednim wspólnotowym nadzorem stosowane są w Państwie Członkowskim regionalne środki ochronne, zezwolenie na przywóz przyznane przez to Państwo Członkowskie może zastąpić dokument przywozowy.

Artykuł 13

W przypadku gdy przywóz produktu nie został poddany uprzedniemu wspólnotowemu nadzorowi w terminie ośmiu dni roboczych od zakończenia konsultacji, Komisja, zgodnie z art. 18, może wprowadzić nadzór ograniczony do przywozu do jednego lub kilku regionów Wspólnoty.

Artykuł 14

1.  Produkty objęte regionalnym nadzorem mogą być dopuszczone do swobodnego obrotu w danym regionie jedynie po przedstawieniu dokumentu przywozowego. Dokument taki jest bezpłatnie zatwierdzany przez właściwy organ wyznaczony przez zainteresowane Państwo(a) Członkowskie, na jakąkolwiek wnioskowaną ilość oraz w terminie nieprzekraczającym pięciu dni roboczych od dnia otrzymania przez właściwy organ krajowy oświadczenia wspólnotowego importera, niezależnie od położenia jego przedsiębiorstwa we Wspólnocie. Oświadczenie to uznaje się za dostarczone właściwemu organowi krajowemu nie później niż w terminie trzech dni roboczych od jego przedłożenia, o ile nie przedstawiono dowodu przeciwnego. Dokumenty przywozowe mogą być stosowane tylko w takim okresie, w którym uzgodnienia dotyczące przywozu podlegają liberalizacji w odniesieniu do danych transakcji.

2.  Dokument przywozowy oraz oświadczenie importera sporządzone są na formularzu odpowiadającemu wzorowi przedstawionemu w załączniku I.

Oprócz informacji przewidzianych w wymienionym powyżej formularzu mogą być wymagane informacje dodatkowe. Informacje takie zostaną określone w decyzji o wprowadzeniu nadzoru.

Artykuł 15

1.  W przypadku nadzoru wspólnotowego lub regionalnego, Państwa Członkowskie do dziesiątego dnia każdego miesiąca powiadamiają Komisję o:

1.  w przypadku nadzoru uprzedniego, o szczegółowych danych dotyczących kwot pieniężnych (obliczanych na podstawie cen CIF) oraz o ilości towaru, w odniesieniu do którego wystawiono lub zatwierdzono, w okresie poprzedzającym, dokument przywozowy;

2.  w każdym przypadku, o szczegółowych danych dotyczących przywozu dokonanego w okresie poprzedzającym określonym w lit. a).

Informacje dostarczone przez Państwa Członkowskie podawane są w podziale na produkty i kraje.

W tym samym czasie i z zastosowaniem tej samej procedury, jak te stosowane przy ustaleniach dotyczących nadzoru, mogą być ustanawiane także inne przepisy.

2.  W przypadku gdy wymagają tego rodzaj produktu lub nadzwyczajne okoliczności, Komisja może, na wniosek Państwa Członkowskiego lub z własnej inicjatywy, zmienić terminy przedkładania informacji.

3.  Komisja powiadamia odpowiednio Państwa Członkowskie.

TYTUŁ V

Środki ochronne

Artykuł 16

(i)  W przypadku gdy dany produkt jest przywożony do Wspólnoty w takich znacznych ilościach i/lub na takich zasadach lub warunkach, które powodują lub mogą spowodować poważną szkodę dla wspólnotowych producentów, Komisja może w celu zabezpieczenia interesów Wspólnoty, stanowiąc na wniosek Państwa Członkowskiego lub z własnej inicjatywy,:

1.  ograniczyć termin ważności dokumentów przywozowych, w rozumieniu art. 12, podlegających zatwierdzeniu po wprowadzeniu w życie tego środka;

2.  zmienić reguły przywozu danego produktu poprzez uzależnienie jego dopuszczenia do swobodnego obrotu od przedstawienia zezwolenia na przywóz, przyznanie którego regulowane jest przepisami oraz i podlega ograniczeniom ustanawianym przez Komisję.

Środki określone w lit. a) i b) stosuje się bezzwłocznie.

(ii)  W odniesieniu do członków WTO, środki określone w ust. 1 podejmowane są jedynie w przypadku gdy spełnione są oba kryteria przedstawione w akapicie pierwszym tego ustępu

3.  a) Przy ustanawianiu kontyngentu, uwzględnia się w szczególności:

—  celowość utrzymania, w możliwie największym zakresie, tradycyjnych obrotów handlowych,

—  ilość produktów wywożonych na mocy umów zawartych na zwykłych zasadach i warunkach, przed wejściem w życie środka ochronnego w rozumieniu niniejszego tytułu, gdy umowy takie zostały zgłoszone Komisji przez zainteresowane Państwa Członkowskie,

—  potrzebę uniknięcia zagrożeń mogących uniemożliwić osiągnięcie celu, który zakładano przy ustanawianiu kontyngentu.

b)  Każdy kontyngent ustala się na poziomie nie niższym niż średni poziom przywozu w okresie trzech ostatnich reprezentatywnych lat, dla których dostępne są dane statystyczne, chyba że konieczne jest ustanowienie tego kontyngentu na innym poziomie w celu zapobieżenia lub naprawienia poważnej szkody.

4.  a) W przypadkach, w których kontyngent jest rozdzielany między kraje, będące dostawcami, przydział kontyngentu uzgadnia się z tymi krajami, które mają istotny interes w dostarczaniu danych produktów z przeznaczeniem ich do przywozu do Wspólnoty.

W braku tego, kontyngent rozdzielany jest między kraje, będące dostawcami proporcjonalnie do ich udziału w przywozie danego produktu do Wspólnoty w reprezentatywnym okresie poprzedzającym, z uwzględnieniem wszelkich szczególnych czynników, które mogły były lub mogą wpływać na handel tym produktem.

b)  Pod warunkiem, że wypełniane jest zobowiązanie Wspólnoty w zakresie prowadzenia konsultacji pod auspicjami Komitetu Środków Ochronnych WTO, Wspólnota może tym niemniej odstąpić od tej metody przydziału kontyngentu w przypadku wystąpienia poważnej szkody, gdy przywóz produktów pochodzących z jednego lub kilku krajów - dostawców zwiększył się nieproporcjonalnie w porównaniu do łącznego wzrostu przywozu danego produktu w reprezentatywnym okresie.

5.  a) Środki, określone w niniejszym artykule, stosowane są w odniesieniu do każdego produktu wprowadzanego do swobodnego obrotu po wejściu środków w życie. Zgodnie z art. 18 środki mogą zostać ograniczone do jednego lub kilku regionów Wspólnoty.

b)  Jednakże środki takie nie stanowią przeszkody dla dopuszczenia do swobodnego obrotu produktów, które znajdują się już w drodze do Wspólnoty, pod warunkiem że miejsce przeznaczenia tych produktów nie może ulec zmianie oraz pod warunkiem że produktom, które na mocy art. 11 i 12 podlegają obowiązkowi przedstawienia dokumentu przywozowego, taki dokument rzeczywiście towarzyszy.

a)  W przypadku gdy Państwo Członkowskie zwróciło się do Komisji z wnioskiem o interwencję, Komisja podejmuje decyzję o interwencji w terminie nieprzekraczającym pięciu dni roboczych od dnia otrzymania wniosku.

b)  Rada oraz Państwa Członkowskie powiadamiane są o każdej decyzji podjętej przez Komisję stosownie do niniejszego artykułu. Każde Państwo Członkowskie może, w terminie jednego miesiąca od dnia powyższego powiadomienia, przekazać decyzję Radzie.

c)  Jeżeli Państwo Członkowskie przekazuje decyzję Komisji Radzie, Rada, stanowiąc kwalifikowaną większością głosów, może zatwierdzić, zmienić lub uchylić tę decyzję.

Jeżeli w terminie trzech miesięcy od dnia przekazania sprawy Radzie, nie podjęła ona decyzji, decyzję podjętą przez Komisję uważa się za uchyloną.

Artykuł 17

Gdy wymagają tego interesy Wspólnoty, Rada, stanowiąc kwalifikowaną większością głosów, na wniosek Komisji sporządzony zgodnie z warunkami tytułu III, może przyjąć odpowiednie środki zapobiegające przywozowi do Wspólnoty produktów w tak znacznie zwiększonej ilości i/lub przywozowi produktów na takich warunkach i zasadach, które powodują lub grożą spowodowaniem poważnej szkody dla wspólnotowych producentów produktów podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych.

Stosuje się przepisy art. 16 ust. 2, 3 4 i 5.

Artykuł 18

Jeżeli, przede wszystkim w oparciu o czynniki określone w art. 10, okaże się, że warunki ustanowione do celów przyjęcia środków stosownie do art. 11 i 16, spełnione są w jednym lub kilku regionach Wspólnoty, Komisja, po rozważeniu alternatywnych rozwiązań, może w wyjątkowych przypadkach zezwolić na zastosowanie nadzoru lub środków ochronnych ograniczonych do danego(-ych) regionu(-ów), jeżeli uważa ona, że zastosowanie takich środków na poziomie regionalnym jest bardziej odpowiednie niż środki stosowane w całej Wspólnocie.

Środki takie będą jedynie tymczasowe oraz powinny w możliwie najmniejszym stopniu zakłócić funkcjonowanie wewnętrznego rynku.

Środki zostają przyjęte odpowiednio zgodnie z przepisami ustanowionymi w art. 11 i 16.

Artykuł 19

Środków ochronnych nie stosuje się w stosunku do produktów pochodzących z kraju rozwijającego się, będącego członkiem WTO, tak długo jak udział tego kraju w przywozie danego produktu do Wspólnoty nie przekracza 3%, pod warunkiem że kraje rozwijające się, będące członkami WTO, z indywidualnymi udziałami w przywozie mniejszymi niż 3%, nie przekroczą o więcej niż 9% łącznego przywozu danego produktu do Wspólnoty.

Artykuł 20

a)  Okres stosowania środków ochronnych musi być ograniczony do czasu niezbędnego do zapobieżenia lub naprawienia poważnej szkody oraz ułatwienia przystosowania się wspólnotowym producentom. Okres stosowania środków ochronnych wraz z wszelkimi środkami tymczasowymi łącznie nie powinien przekraczać czterech lat.

b)  Okres początkowy może jednak być przedłużony, z wyjątkiem środków określonych w art. 16 ust. 4 lit. b) pod warunkiem że ustalono, iż:

—  środek ochronny jest nadal niezbędny dla zapobieżenia lub naprawienia poważnej szkody,

—  oraz istnieją dowody przystosowywania się przez wspólnotowych producentów do sytuacji.

Okres stosowania środków ochronnych ulega przedłużeniu zgodnie z warunkami tytułu III oraz procedurami stosowanymi w przypadku wprowadzania początkowego okresu stosowania środków ochronnych. Środek, którego stosownie przedłużono, nie może być bardziej restrykcyjny niż w okresie wstępnym.

Jeżeli czas trwania środka przekracza okres jednego roku, środek ten musi być stopniowo liberalizowany w regularnych odstępach czasu w początkowym oraz w przedłużonym czasie jego stosowania.

Łączny czas stosowania środka ochronnego, obejmujący okres stosowania jakichkolwiek środków tymczasowych, początkowy okres stosowania środków ochronnych oraz jego ewentualne przedłużenie, nie może przekraczać ośmiu lat.

Artykuł 21

Podczas nadzoru lub środków ochronnych stosowanych zgodnie z przepisami tytułów IV i V, w ramach Komitetu prowadzone są konsultacje na wniosek Państwa Członkowskiego lub z inicjatywy Komisji. Jeżeli okres stosowania środka ochronnego przekroczy trzy lata, Komisja zwraca się z wnioskiem o konsultacje nie później niż w połowie okresu stosowania środka. Konsultacje mają na celu:

zbadanie rezultatów zastosowania środka;

określenie, czy liberalizacja powinna zostać przyspieszona i w jaki sposób;

upewnienie się, czy stosowanie środka jest nadal konieczne.

Jeżeli w wyniku konsultacji określonych w ust. 1 Komisja uznaje, że jakikolwiek nadzór lub środki ochronne, określone w art. 11, 13, 16, 17 i 18, powinny zostać zmienione lub uchylone, podejmie następujące działania:

gdy środek został wprowadzony przez Radę, Komisja przedstawia Radzie propozycję zmiany lub uchylenia środka. Rada stanowi większością kwalifikowaną;

we wszystkich pozostałych przypadkach, Komisja uchyla lub zmienia środki ochronne i środki nadzoru.

W przypadku gdy decyzja odnosi się do środków nadzoru regionalnego, stosuje się ją od szóstego dnia od jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Artykuł 22

Jeżeli przywóz produktu był w przeszłości objęty środkiem ochronnym, nie może być w stosunku do tego produktu zastosowany ponownie żaden środek ochronny dopóki nie upłynął okres równy okresowi stosowania wcześniejszego środka. Okres taki nie może być krótszy niż dwa lata.

Bez względu na przepisy ust. 1, środek ochronny stosowany 180 dni lub krócej może zostać zastosowany ponownie wobec przywozu danego produktu, jeżeli:

upłynął co najmniej jeden rok od daty wprowadzenia środka ochronnego wobec przywozu tego produktu; oraz

taki środek ochronny nie był stosowany wobec tego samego produktu więcej niż dwa razy w ciągu 5 lat bezpośrednio poprzedzających datę wprowadzenia tego środka.

TYTUŁ VI

Przepisy końcowe

Artykuł 23

Jeżeli wymagają tego interesy Wspólnoty, Rada, stanowiąc kwalifikowaną większością głosów na wniosek Komisji, może przyjąć odpowiednie środki umożliwiające wykonywanie praw i wypełnianie zobowiązań Wspólnoty lub wszystkich jej Państw Członkowskich, w szczególności dotyczących handlu produktami, na poziomie międzynarodowym.

Artykuł 24

Niniejsze rozporządzenie nie wyłącza wypełniania zobowiązań wynikających ze szczegółowych zasad znajdujących się w umowach zawartych przez Wspólnotę z państwami trzecimi.

2.  a) Bez uszczerbku dla pozostałych przepisów wspólnotowych, niniejsze rozporządzenie nie wyłącza przyjęcia lub stosowania przez Państwa Członkowskie:

zakazów, ograniczeń ilościowych lub środków nadzoru uzasadnionych względami moralności, porządku publicznego lub bezpieczeństwa publicznego; ochroną zdrowia i życia ludzi i zwierząt lub ochroną roślin, ochroną narodowych dóbr kultury o wartości artystycznej, historycznej lub archeologicznej, lub ochroną własności przemysłowej i handlowej;

szczególnych formalności dotyczących dewiz;

formalności wprowadzonych stosownie do umów międzynarodowych zgodnie z Traktatem.

b)  Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o środkach lub formalnościach, które zamierzają wprowadzić lub zmienić zgodnie z przepisami niniejszego ustępu. W nagłych przypadkach Komisja powiadamiana jest bezzwłocznie po przyjęciu danych krajowych środków lub formalności.

Artykuł 25

Niniejsze rozporządzenie pozostaje bez uszczerbku dla stosowania dokumentów ustanawiających wspólną organizację rynków rolnych lub dla administracyjnych przepisów wspólnotowych lub krajowych wynikających z tych dokumentów, bądź też dla instrumentów szczególnych stosowanych w odniesieniu do towarów będących wynikiem przetworzenia produktów rolnych; niniejsze rozporządzenie uzupełnia te przepisy.

2.  Jednakże w przypadku produktów objętych instrumentami określonymi w ust. 1, przepisów art. 11-15 oraz art. 22 nie stosuje się do tych produktów, w odniesieniu do których wspólnotowe reguły handlu z państwami trzecimi wymagają przedstawienia pozwolenia lub innego dokumentu przywozowego.

Przepisów art. 16, 18 oraz 21-24 nie stosuje się do tych produktów, w odniesieniu do których takie reguły przewidują stosowanie ograniczeń ilościowych w przywozie.

Artykuł 26

Istniejące jeszcze ograniczenia krajowe dotyczące produktów objętych Traktatem EWWiS są stopniowo znoszone zgodnie z przepisami WTO.

Do dnia 31 grudnia 1995 r. Hiszpania i Portugalia mogą utrzymać ograniczenia ilościowe stosowane wobec produktów rolnych, określonych w art. 77, 81, 244, 249 oraz 280 Aktu Przystąpienia.

Artykuł 27

Rozporządzenie (WE) nr 518/94 zostaje niniejszym uchylone. Odniesienia do uchylonego rozporządzenia należy rozumieć jako odniesienia do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 28

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1995 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 22 grudnia 1994 r.

(¹) Opinia wydana dnia 14 grudnia 1994 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).

(²) Dz.U. nr L 67 z 10.3.1994, str. 77.

(³) Dz.U. nr L 67 z 10.3.1994, str. 1.

(⁴) Dz.U. nr L 67 z 10.3.1994, str. 89.

(⁵) Dz.U. nr L 302 z 19.10.1992, str. 1.