Akty ujednolicone - rok 1992 nr 395 poz. 1

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 113,

uwzględniając wniosek Komisji(¹),

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego(²),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno - Społecznego(³),

a także mając na uwadze, co następuje:

w związku z urzeczywistnieniem rynku wewnętrznego, potrzebne są zasady dotyczące handlu z państwami trzecimi, w celu ochrony dóbr kultury;

w świetle konkluzji ze spotkania Rady w dniu 19 listopada 1990 r., wydaje się niezbędne podjęcie środków, w szczególności w celu zapewnienia, że wywóz dóbr kultury podlega jednolitym kontrolom na zewnętrznych granicach Wspólnoty;

system taki powinien nakładać wymóg przedstawienia pozwolenia wydanego przez właściwe Państwo Członkowskie, przed wywozem dóbr kultury objętych niniejszym rozporządzeniem; wymaga to jasnego zdefiniowania zakresu stosowania takich środków oraz procedur dla ich realizacji; wprowadzenie systemu powinno być możliwie najbardziej proste i skuteczne; należy utworzyć Komitet w celu wspierania Komisji przy wykonywaniu obowiązków nałożonych na nią przez niniejsze rozporządzenie;

z uwagi na znaczne doświadczenie władz Państw Członkowskich w stosowaniu rozporządzenia Rady (EWG) nr 1468/81 z dnia 19 maja 1981 r. w sprawie wzajemnej pomocy między władzami administracyjnymi Państw Członkowskich oraz współpracy między nimi i Komisją w celu zapewnienia prawidłowego stosowania prawa dotyczącego spraw celnych lub rolnych(⁴), w niniejszej sprawie należy stosować wspomniane rozporządzenie;

Załącznik do niniejszego rozporządzenia ma na celu wyjaśnienie kategorii dóbr kultury, które powinny podlegać szczególnej ochronie w handlu z państwami trzecimi, lecz nie zmierza on do naruszania definiowania przez Państwa Członkowskie narodowych dóbr kultury, w rozumieniu art. 36 Traktatu,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Bez uszczerbku dla uprawnień Państw Członkowskich przyznanych na mocy art. 36 Traktatu, wyrazy „dobra kultury” odnoszą się, do celów niniejszego rozporządzenia, do pozycji wymienionych w Załączniku.

TYTUŁ 1

Pozwolenie na wywóz

Artykuł 2

1.       Wywóz dóbr kultury poza obszar celny Wspólnoty objęty jest wymogiem przedstawienia pozwolenia na wywóz.

2.              Pozwolenie na wywóz jest wydawane na wniosek zainteresowanej osoby:

-         przez właściwy organ Państwa Członkowskiego, na którego terytorium, dany przedmiot kultury został zgodnie z prawem i ostatecznie umieszczony, dnia 1 stycznia 1993 r.,

-         lub, następnie, przez właściwy organ Państwa Członkowskiego, na którego terytorium jest on umieszczony w następstwie zarazem zgodnej z prawem i ostatecznej wysyłki z innego Państwa Członkowskiego, lub przywozu z państwa trzeciego, bądź ponownego przywozu z państwa trzeciego po zgodnej z prawem wysyłce z Państwa Członkowskiego do tego kraju.

Jednakże, bez uszczerbku dla ust. 4, Państwo Członkowskie, które jest właściwe, zgodnie z dwoma tiret akapitu pierwszego, jest upoważnione, aby nie wymagać pozwoleń na wywóz dóbr kultury określonych w tiret pierwszym i drugim kategorii A1 Załącznika, jeżeli mają one ograniczoną archeologiczną lub naukową wartość, oraz pod warunkiem, że nie pochodzą one bezpośrednio z wykopalisk, odkryć i terenów archeologicznych w Państwie Członkowskim, oraz że ich obecność na rynku jest zgodna z prawem.

Do celów niniejszego rozporządzenia można odmówić wydania pozwolenia na wywóz, w przypadku, gdy dobra kultury, o których mowa, podlegają ustawodawstwu chroniącemu narodowe dobra kultury o wartości artystycznej, historycznej lub archeologicznej w zainteresowanym Państwie Członkowskim.

W przypadku, gdy to konieczne, władze określone w akapicie pierwszym tiret drugie, skontaktują się z właściwymi władzami Państwa Członkowskiego, z którego pochodzi dany przedmiot kultury, oraz w szczególności z właściwymi władzami w rozumieniu dyrektywy Rady 93/... /EWG z dnia ... w sprawie zwrotu przedmiotów kultury bezprawnie wywiezionych z terytorium Państwa Członkowskiego(⁵).

3.              Pozwolenie na wywóz jest ważne w całej Wspólnocie.

4.       Bez uszczerbku dla przepisów niniejszego artykułu, bezpośredni wywóz z obszaru celnego Wspólnoty narodowych dóbr kultury posiadających wartość artystyczną, historyczną lub archeologiczną, które nie są dobrami kultury w rozumieniu niniejszego rozporządzenia, podlega prawu wewnętrznemu Państwa Członkowskiego wywozu.

Artykuł 3

1.       Państwa Członkowskie dostarczają Komisji wykaz organów upoważnionych do wydawania pozwoleń na wywóz dóbr kultury.

2.       Komisja publikuje wykaz tych organów oraz wszelkie zmiany do tego wykazu w serii „C” Dziennika Urzędowego Wspólnot Europejskich.

Artykuł 4

Pozwolenie na wywóz jest przedstawiane na poparcie zgłoszenia wywozowego, podczas wykonywania celnych formalności wywozowych, w urzędzie celnym, który jest właściwy do przyjęcia takiego zgłoszenia.

Artykuł 5

1.       Państwa Członkowskie mogą ograniczyć ilość urzędów celnych upoważnionych do przeprowadzania formalności związanych z wywozem dóbr kultury.

2.       Państwa Członkowskie korzystające z możliwości przyznanej przez ust. 1, powiadamiają Komisję o należycie upoważnionych urzędach celnych.

Komisja publikuje te informacje w serii „C” Dziennika Urzędowego Wspólnot Europejskich.

TYTUŁ 2

Współpraca administracyjna

Artykuł 6

Do celów wprowadzenia w życie niniejszego rozporządzenia, przepisy rozporządzenia (EWG) nr 1468/81, w szczególności przepisy dotyczące poufności informacji, stosuje się mutatis mutandis.

Poza współpracą przewidzianą w akapicie pierwszym, Państwa Członkowskie podejmą wszelkie niezbędne czynności w celu ustanowienia, w kontekście ich wzajemnych stosunków, współpracy między władzami celnymi oraz właściwymi władzami określonymi w art. 4 dyrektywy 93/... /EWG(⁶).

TYTUŁ 3

Przepisy ogólne i końcowe

Artykuł 7

Przepisy niezbędne do wprowadzenia w życie niniejszego rozporządzenia, w szczególności te dotyczące formy, która ma być zastosowana (na przykład wzoru i właściwości technicznych) zostaną przyjęte zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 8 ust. 2.

Artykuł 8

1.       Komisję wspiera komitet składający się z przedstawicieli Państw Członkowskich, pod przewodnictwem przedstawiciela Komisji.

Komitet bada wszelkie sprawy dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego rozporządzenia przedstawione przez przewodniczącego, z jego własnej inicjatywy lub na wniosek przedstawiciela Państwa Członkowskiego.

2.       Przedstawiciel Komisji przedkłada komitetowi projekt środków, które należy podjąć. Komitet wydaje opinię na temat projektu w terminie, który może być wyznaczony przez przewodniczącego stosownie do pilności sprawy, jeżeli to konieczne w drodze głosowania.

Opinia jest włączona do protokołu; ponadto, każde Państwo Członkowskie ma prawo zażądać odnotowania w protokole swojego stanowiska.

Komisja bierze pod uwagę opinię komitetu w jak najszerszym zakresie. Powiadamia ona komitet o sposobie, w jaki jego opinia została wzięta pod uwagę.

Artykuł 9

Każde Państwo Członkowskie ustala kary, które będą stosowane za naruszenie przepisów niniejszego rozporządzenia. Kary muszą być wystarczające, aby wspierać zgodność z tymi przepisami.

Artykuł 10

Każde Państwo Członkowskie powiadamia Komisję o środkach podjętych na mocy niniejszego rozporządzenia.

Komisja przekazuje te informacje pozostałym Państwom Członkowskim.

Co trzy lata Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Komitetowi Ekonomiczno - Społecznemu sprawozdanie na temat wykonania niniejszego rozporządzenia.

Rada przeanalizuje skuteczność rozporządzenia po okresie trzech lat jego stosowania oraz, stanowiąc na wniosek Komisji, dokona wszelkich koniecznych dostosowań.

W każdym przypadku, Rada, stanowiąc na wniosek Komisji, bada co trzy lata i, w odpowiednim przypadku, aktualizuje liczby wymienione w Załączniku, na podstawie ekonomicznych i walutowych wskaźników we Wspólnocie.

Artykuł 11

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie trzeciego dnia po opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich dyrektywy 93/... /EWG(⁷).

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 9 grudnia 1992 r.