Akty ujednolicone - rok 1988 nr 194 poz. 10

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH:

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 43,

uwzględniając propozycję Komisji (¹),

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (²),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (³),

a także mając na uwadze, co następuje:

warunki dotyczące problemów zdrowotnych bydła domowego oraz świń przeznaczonych do handlu wewnątrzwspólnotowego są zamieszczone w dyrektywie 64/432/EWG (⁴), zmienionej rozporządzeniem (EWG) nr 3768/85 (⁵), uwzględniając, że dyrektywa 72/462/EWG (⁶), zmieniona rozporządzeniem (EWG) nr 3768/85 zawiera wytyczne dotyczące problemów badań weterynaryjnych bydła domowego oraz świń przywożonych z państw trzecich;

wyżej wymienione postanowienia zabezpieczyły w handlu wewnątrzwspólnotowym oraz w przywozie bydła domowego i świń z państw trzecich, że państwo pochodzenia zwierząt gwarantuje, że kryteria zdrowotne zostały dopełnione tak, że ryzyko rozprzestrzeniania się chorób zwierząt zostało prawie całkowicie wyeliminowane, występuje jednak pewne ryzyko rozprzestrzeniania się chorób w przypadku handlu nasieniem zwierząt;

w związku z polityką Wspólnoty dotyczącą ujednolicenia narodowych przepisów zdrowotnych zarządzających handlem zwierzętami i produktami pochodzenia zwierzęcego wewnątrz Państw Wspólnoty, stało się obecnie koniecznym stworzenie jednolitego systemu dotyczącego przywozu nasienia bydła domowego do Państw Wspólnoty i handlu wewnątrzwspólnotowego;

w związku z handlem nasieniem zwierzęcym wewnątrz Wspólnoty, Państwa Członkowskie, w których nasienie jest pobierane powinny być zobowiązane do zapewniania, że nasienie to zostało pobrane i spreparowane w dopuszczonych i nadzorowanych stacjach unasieniania zwierząt, że nasienie uzyskano od zwierząt, których stan zdrowotny wyklucza ryzyko rozprzestrzeniania się chorób zwierząt, że nasienie zostało pobrane, spreparowane, magazynowane i przewożone zgodnie z zasadami, które zabezpieczały jego stan zdrowotny oraz towarzyszy mu w czasie transportu do państwa przeznaczenia zaświadczenie zdrowotne potwierdzające że wyżej wymienione zobowiązania zostały spełnione;

w poszczególnych Państwach Wspólnoty istnieją różnice dotyczące szczepień przeciwko niektórym chorobom, zasadne jest istnienie odstępstw na czas ograniczony, które upoważniają Państwa Członkowskie do żądań dodatkowej ochrony przeciwko tym chorobom;

przywóz nasienia do Państw Wspólnoty z państw trzecich, których lista powinna być opracowana biorąc pod uwagę stan zdrowotny zwierząt; bez względu na istnienie tej listy, Państwa Członkowskie powinny zezwalać na przywóz nasienia tylko ze stacji unasieniania zwierząt, które odpowiadają pewnym standardom i są urzędowo nadzorowane; w odniesieniu do państw umieszczonych na tej liście, specjalne warunki zdrowotne zwierząt będą ustalone w zależności od okoliczności; aby sprawdzić zgodność z ustalonymi standardami, mogą być dokonywane kontrole na miejscu w poszczególnych stacjach unasieniania zwierząt;

należy opracować procedury rozwiązywania zaistniałych sporów pomiędzy Państwami Członkowskimi, dotyczące słuszności uznawania poszczególnych stacji unasieniania zwierząt;

Państwa Członkowskie mogą odmówić przyjęcia nasienia w przypadkach, w których ustalono, że nie odpowiada ono wymaganiom ustalonym w niniejszej dyrektywie; istnieje możliwość zwrotu takiego nasienia o ile nie jest to niezgodne z zasadami dotyczącymi zdrowia zwierząt oraz o ile wysyłający przesyłkę nasienia lub jego przedstawiciel tego zażąda; wysyłający przesyłkę nasienia lub jego przedstawiciel ma możliwość zapoznania się z przyczynami odmowy przyjęcia lub ograniczenia i uzyskania opinii eksperta;

aby zapobiec rozpowszechnieniu się niektórych chorób zakaźnych, kontrola nasienia powinna być przeprowadzona w momencie, gdy nasienie znajdzie się na terytorium Wspólnoty, z wyjątkiem przewozu tranzytowego;

po przeprowadzeniu takiej kontroli w przypadkach wewnętrznego przewozu docelowego odpowiednie środki, jakie mogą być podjęte przez Państwa Członkowskie powinny być określone;

Państwo Członkowskie powinno mieć prawo do podjęcia nadzwyczajnych środków w przypadku wybuchu epidemii choroby zakaźnej w innym Państwie Członkowskim lub państwie trzecim; ocena niebezpieczeństw związanych z takimi chorobami i konieczne środki ochronne powinny być ujednolicone dla całej Wspólnoty; w tym celu nagły tryb postępowania wprowadzany przez Wspólnotę powinien być ustalony przez Stały Komitet Weterynaryjny;

Komisji powinny być powierzone określone środki wdrożenia niniejszej dyrektywy; w tym celu procedury ścisłej i skutecznej współpracy między Komisja i Państwami Członkowskimi powinny być ustalone w ramach Stałego Komitetu Weterynaryjnego;

niniejsza dyrektywa nie wpływa na handel nasieniem wyprodukowanym przed datą, po której Państwa Członkowskie musza się do niej stosować,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

ROZDZIAŁ I

Postanowienia ogólne

Artykuł 1

Niniejsza dyrektywa ustala warunki zdrowia zwierząt mające zastosowanie w handlu wewnątrzwspólnotowym oraz w przywozie z państw trzecich zamrożonego nasienia bydła domowego.

Artykuł 2

Na użytek niniejszej dyrektywy w razie potrzeby stosuje się definicje zawarte w art. 2 dyrektywy 64/432/EWG i art. 2 dyrektywy 72/462/EWG.

Jak również:

a) „nasienie” oznacza spreparowany lub rozcieńczony ejakulat bydła domowego;

b) „stacja unasieniania zwierząt” oznacza urzędowo uznaną i nadzorowaną stację znajdująca się na terytorium Państwa Członkowskiego lub państwa trzeciego, w której nasienie jest uzyskiwane w celu sztucznego unasieniania;

c) „urzędowy lekarz weterynarii” oznacza lekarza weterynarii uznanego przez właściwe władze centralne Państwa Członkowskiego lub państwa trzeciego;

d) „lekarz weterynarii stacji unasieniania zwierząt” oznacza lekarza weterynarii odpowiedzialnego za codzienne przestrzeganie zgodności zasad prowadzenia stacji z wymogami ustanowionymi w niniejszej dyrektywie;

e) „przesyłka nasienia” oznacza ilość nasienia opatrzoną jednym zaświadczeniem;

f) „państwo pobrania” oznacza Państwo Członkowskie lub państwo trzecie, w którym nasienie zostało pobrane i z którego jest wysyłane do Państwa Członkowskiego;

g) „uznane laboratorium” oznacza laboratorium znajdujące się na terytorium Państwa Członkowskiego lub państwa trzeciego wyznaczone przez właściwe władze weterynaryjne do wykonywania badań określonych w niniejszej dyrektywie;

h) „pobranie” oznacza ilość nasienia pobraną od dawcy w dowolnym czasie.

ROZDZIAŁ II

Handel wewnątrzwspólnotowy

Artykuł 3

Każde Państwo Członkowskie zapewnia, że tylko nasienie spełniające ogólne warunki jest wysyłane z jego terytorium do terytorium innego Państwa Członkowskiego:

a) nasienie przeznaczone do handlu pomiędzy Państwami Wspólnoty musi być pobrane i spreparowane dla celów sztucznego unasieniania w uznanej stacji unasieniania zwierząt przy czym pod uwagę musi być wzięty stan zdrowotny zwierząt zgodnie z art. 5 ust. 1;

b) nasienie musi być pobrane od bydła domowego, którego stan zdrowotny odpowiada warunkom opisanym w załączniku B;

c) nasienie musi być pobrane, spreparowane, przechowywane i transportowane zgodnie z warunkami opisanymi w załącznikach A i C;

d) podczas transportu do państwa przeznaczenia nasieniu musi towarzyszyć świadectwo zdrowia zwierząt zgodne z art. 6 ust. 1.

Artykuł 4

1. Bez uszczerbku dla wymagań określonych w ust. 2, do 31 grudnia 1992 r. Państwa Członkowskie zezwalają na przyjęcie nasienia byków ujemnych w teście seroneutralizacji lub teście Elisa w kierunku IBR/IPV lub dodatnich wyników po szczepieniu zgodnie z wymaganiami niniejszej dyrektywy.

Państwa Członkowskie mogą do 31 grudnia 1992 r. zezwalać na przyjęcie nasienia byków dodatnich w teście seroneutralizacji lub Elisa w kierunku IBR/IPV, które nie były szczepienione zgodnie z wymaganiami niniejszej dyrektywy.

W takim przypadku każda przesyłka nasienia musi być poddana badaniu w próbie biologicznej na żywym zwierzęciu i/lub próbie izolacji wirusa.

To wymaganie nie ma zastosowania do nasienia zwierząt, które przed ich pierwszym szczepieniem w stacji unasieniania były ujemne w testach opisanych w akapicie pierwszym.

Badania te, przy obustronnej zgodzie, mogą być przeprowadzane w państwach pobrania nasienia lub w państwa przeznaczenia.

Przed 1 stycznia 1992 r. Rada na podstawie raportu Komisji, któremu mogą towarzyszyć odpowiednie propozycje, zweryfikuje te uregulowania.

2. Państwa Członkowskie, w których wszystkie stacje unasieniania zwierząt mają tylko zwierzęta ujemne w teście seroneutralizacji lub Elisa mogą odmówić przyjęcia na swoje terytorium nasienia ze stacji unasieniania zwierząt, które nie mają takiego statusu.

Zgodnie z procedurami opisanymi w art. 19, można rozszerzyć powyższe warunki na część terytorium Państwa Członkowskiego, jeśli wszystkie stacje unasieniania zwierząt na tym terytorium mają tylko zwierzęta ujemne w teście seroneutralizacji lub Elisa.

3. Bez uszczerbku dla innych ustaleń Wspólnoty, Państwa Członkowskie, w których nie stosuje się szczepień przeciwko pryszczycy nie mogą odmówić przyjęcia nasienia zwierząt szczepionych zgodnie z warunkami niniejszej dyrektywy.

W takim przypadku, do 10 % nasienia z każdego pobrania przeznaczonego do handlu (minimum 5) może być poddane próbie izolacji wirusa pryszczycy w laboratorium docelowego Państwa Członkowskiego lub w laboratorium wyznaczonym przez to Państwo Członkowskie. Jeśli wyniki są dodatnie można odmówić przyjęcia nasienia.

Artykuł 5

1. Państwo Członkowskie, na którego terytorium znajduje się stacja unasieniania zwierząt zapewnia, aby zgoda, o której mowa w art. 3 lit. a) była udzielana tylko wtedy, gdy zasady przedstawione w załączniku A są spełnione oraz wtedy gdy dana stacja unasieniania zwierząt spełnia inne warunki przedstawione w niniejszej dyrektywie.

Państwo Członkowskie zapewnia także, aby urzędowy lekarz weterynarii nadzorował przestrzeganie tych warunków i wycofywał zgodę, jeśli jeden lub więcej warunków nie jest spełnionych.

2. Wszystkie uznane stacje unasieniania zwierząt są zarejestrowane. Każda stacja otrzymuje weterynaryjny numer rejestracyjny. Każde Państwo Członkowskie wysyła listę stacji unasieniania zwierząt i ich weterynaryjne numery rejestracyjne do innych Państw Członkowskich i do Komisji oraz zawiadamia je o ewentualnych przypadkach wycofania uznania.

Kiedy Państwo Członkowskie stwierdzi, że wymogów warunkujących uznanie nie ma lub nie są już przestrzegane w stacji unasieniania zwierząt innego Państwa Członkowskiego, informuje o tym fakcie właściwe władze Państwa. To ostatnie podejmuje wszystkie niezbędne kroki i zawiadamia właściwe władze innego Państwa Członkowskiego o podjętych decyzjach i ich powodach.

Jeśli to inne Państwo Członkowskie obawia się, że niezbędne kroki nie zostały podjęte lub są niewystarczające, zawiadamia o tym fakcie Komisje, do której należy uzyskanie na ten temat opinii jednego lub więcej ekspertów weterynaryjnych. W świetle uzyskanej opinii Państwa Członkowskie są upoważnione, zgodnie z procedurami przedstawionymi w art. 19, do czasowego zabronienia przyjmowania nasienia pochodzącego z kwestionowanej stacji unasieniania zwierząt.

To zabronienie może być cofnięte, zgodnie z procedurami przedstawionymi w art. 19, po uzyskaniu nowej opinii wystawionej przez jednego lub więcej ekspertów weterynaryjnych.

Eksperci weterynaryjni są obywatelami Państwa Członkowskiego innego niż te biorące udział w sporze.

Ogólne zasady stosowania niniejszego artykułu będą przyjęte zgodnie z procedurami przedstawionymi w art. 18.

Artykuł 6

1. Państwa Członkowskie przyjmują nasienie po przedstawieniu świadectwa zdrowia zwierząt wystawionego przez urzędowego lekarza weterynarii Państwa Członkowskiego, gdzie nasienie zostało pobrane, zgodnie z zasadami przedstawionymi w załączniku D.

Takie zaświadczenie musi:

a) być wystawione w jednym z oficjalnych języków Państwa Członkowskiego (państwa pobrania nasienia) i w jednym z oficjalnych języków Państwa Członkowskiego (państwa przeznaczenia);

b) w postaci oryginalnej musi towarzyszyć przesyłce nasienia do miejsca przeznaczenia;

c) być wystawione na pojedynczej kartce papieru;

d) być wystawione dla jednego odbiorcy.

2. a) Państwo Członkowskie docelowe może odmówić przyjęcia przesyłki nasienia jeśli sprawdzenie dokumentów wykaże, że warunki art. 3 nie zostały spełnione.

b) Państwo Członkowskie docelowe może podjąć niezbędne środki, włączając w to przechowywanie (kwarantanna), w celu uzyskania całkowitej pewności w przypadkach, gdy podejrzewa się, że nasienie jest zakażone lub zanieczyszczone patogennymi organizmami.

c) Decyzje podjęte na podstawie lit. a) lub b) muszą, na żądanie wysyłającego przesyłkę nasienia lub jego przedstawiciela, zezwolić na zwrot nasienia, pod warunkiem, że nie jest to sprzeczne z zasadami zdrowia zwierząt.

3. Jeśli przyjęcie nasienia zostało zabronione na podstawie jednego z powodów przedstawionych w ust. 2 lit. a) i b) i jeśli Państwo Członkowskie pobrania, w którym nasienie zostało pobrane w ciągu 30 dni nie zezwoli na jego zwrot, właściwe władze weterynaryjne docelowego Państwa Członkowskiego mogą zarządzić zniszczenie tego nasienia.

4. Decyzje podjęte przez właściwe władze weterynaryjne na podstawie ust. 2 i 3 muszą być przekazane wysyłającemu przesyłkę nasienia lub jego przedstawicielowi wraz z powodami takiego postępowania.

Artykuł 7

1. Procedury odwoływania się od decyzji podjętych przez właściwe władze na podstawie niniejszej dyrektywy zapewnione w obecnym ustawodawstwie Państw Członkowskich nie są ograniczone przez niniejszą dyrektywę.

Te uzasadnione decyzje muszą na żądanie być przedstawione na piśmie wysyłającemu przesyłkę nasienia lub jego przedstawicielowi z zaznaczeniem, jakimi drogami zgodnie z obecnym ustawodawstwem i w jakiej formie oraz w jakim czasie może on się odwoływać od tej decyzji. Decyzje te muszą być także przekazane odpowiednim władzom weterynaryjnym Państwa Członkowskiego pobrania lub wysłania nasienia.

2. Zanim inne kroki zostaną podjęte przez właściwe władze każde Państwo Członkowskie musi zapewnić wysyłającemu przesyłkę nasienia, w stosunku do której zostały podjęte kroki przewidziane w art. 6 ust. 2 prawo do uzyskania opinii eksperta weterynaryjnego czy wymogi przewidziane w art. 6 ust. 2 zostały dopełnione.

Ekspert weterynaryjny jest obywatelem innego Państwa Członkowskiego, niż państwo pobrania nasienia lub państwo przeznaczenia.

Komisja na podstawie propozycji Państw Członkowskich ustala listę ekspertów weterynaryjnych, którym można zlecić wystawienie takich opinii. Ogólne zasady stosowania niniejszego artykułu, w szczególności procedur przy formułowaniu takich opinii, będą przyjęte zgodnie z zasadami przedstawionymi w art. 18.

ROZDZIAŁ III

Przywóz z państw trzecich

Artykuł 8

1. Państwo Członkowskie może zezwolić na przywóz nasienia tylko z państw trzecich umieszczonych na liście sporządzonej zgodnie z procedurami przedstawionymi w art. 19.

Lista może być uzupełniana lub zmieniana zgodnie z procedurami przedstawionymi w art. 18.2.

2. W podejmowaniu decyzji czy dane państwo trzecie może być umieszczone na liście, o której mowa w ust. 1, należy szczególnie wziąć pod uwagę:

a) stan zdrowotny zwierząt hodowlanych, innych zwierząt domowych i dzikich w państwie trzecim ze szczególnym uwzględnieniem egzotycznych chorób zwierząt, oraz sytuacji zdrowotnej w otoczeniu tego państwa, które to czynniki mogłyby zagrozić zdrowotności zwierząt w Państwach Członkowskich;

b) szybkość i regularność dostarczania informacji przez państwo trzecie dotyczących występowania na jego obszarze chorób zakaźnych zwierząt, w szczególności umieszczonych na listach A i B Międzynarodowego Biura Chorób Epizootycznych;

c) przepisy tego państwa dotyczące zwalczania i zapobiegania chorobom zwierząt;

d) strukturę służb weterynaryjnych danego państwa i ich możliwości;

e) organizację i realizowanie środków zapobiegania i zwalczania zakaźnych chorób zwierząt; oraz

f) gwarancje, jakie państwo trzecie może dać w zakresie spełnienia wymogów niniejszej dyrektywy.

3. Lista, o której mowa w ust. 1 i wszystkie wprowadzane do niej zmiany zostaną opublikowane w Dzienniku Urzędowym Wspólnoty Europejskiej.

Artykuł 9

1. Zgodnie z procedurami przedstawionymi w art. 19, zostanie stworzona lista stacji unasieniania zwierząt, z których Państwa Członkowskie mogą zezwolić na sprowadzanie nasienia pochodzącego z państw trzecich. Lista może być zmieniana lub uzupełniana zgodnie z tymi samymi procedurami.

2. W podejmowaniu decyzji czy dana stacja unasieniania zwierząt w państwie trzecim może znaleźć się na liście, o której mowa w ust. 1, należy szczególnie wziąć pod uwagę nadzór weterynaryjny nad systemami uzyskiwania nasienia w państwie trzecim, możliwości służb weterynaryjnych oraz nadzór pod jakim znajdują się stacje unasieniania zwierząt.

3. Stacja unasieniania zwierząt może znaleźć się na liście, o której mowa w ust. 1, tylko wtedy gdy:

a) znajdzie się w jednym z państw umieszczonych na liście, o której mowa w art. 8 ust. 1;

b) spełnia warunki wymienione w rozdziale I i II załącznika A;

c) jest oficjalnie uznana jako eksporter do Państw Wspólnoty przez służby weterynaryjne danego państwa trzeciego;

d) znajduje się pod nadzorem lekarza weterynarii stacji unasieniania zwierząt danego państwa trzeciego; oraz

e) jest poddawana regularnym kontrolom przez urzędowego lekarza weterynarii państwa trzeciego co najmniej dwa razy w roku.

Artykuł 10

1. Nasienie musi pochodzić od zwierząt, które bezpośrednio przed pobraniem ich nasienia pozostawały co najmniej przez 6 miesięcy na terytorium państwa trzeciego umieszczonego na liście sporządzonej zgodnie z art. 8 ust. 1.

2. Nie naruszając art. 8 ust. 1 i ust. 1 niniejszego artykułu, Państwa Członkowskie nie zezwolą na przywóz nasienia z państwa trzeciego umieszczonego na liście, jeśli nasienie nie odpowiada wymaganiom zdrowotnym zwierząt przyjętym zgodnie z procedurami przedstawionymi w art. 18, dotyczącym przywozu nasienia z danego państwa.

We wprowadzaniu wymogów, o których mowa w poprzednim ustępie należy wziąć pod uwagę:

a) sytuację zdrowotną w terenie otaczającym stację unasieniania zwierząt, ze szczególnym zwróceniem uwagi na choroby wyszczególnione na liście A Międzynarodowego Biura Chorób Epizootycznych;

b) stan zdrowotny stada w stacji unasieniania zwierząt, włączając w to wymagane badania;

c) stan zdrowia dawcy oraz wymagane badania;

d) wymagane badania w odniesieniu do nasienia.

3. Podstawowym odniesieniem do określenia warunków zdrowotnych zwierząt, w nawiązaniu do ust. 2, dotyczących gruźlicy bydła i brucelozy są warunki przedstawione w załączniku A do dyrektywy 64/432/EWG. Można zadecydować, zgodnie z procedurami określonymi w art. 18, rozpatrując pojedyncze przypadki, odstąpienie od tych warunków tam, gdzie państwo trzecie zapewnia podobne gwarancje dotyczące zdrowia zwierząt; w takim przypadku, by umożliwić przyjęcie tych zwierząt do stacji unasieniania, ustala się wymogi zdrowotne według tych samych procedur bądź przynajmniej równoważnych z wymienionymi w załączniku A do niniejszej dyrektywy.

4. Artykuł 4 ma zastosowanie mutatis mutandis.

Artykuł 11

1. Państwa Członkowskie zezwolą na przywóz nasienia tylko po złożeniu świadectwa zdrowia zwierząt wypisanego i podpisanego przez urzędowego lekarza weterynarii państwa trzeciego, w którym pobrano nasienie.

Zaświadczenie takie musi:

a) być wypisane w co najmniej jednym z oficjalnych języków docelowego Państwa Członkowskiego i w jednym z oficjalnych języków Państwa Członkowskiego, gdzie odbywa się kontrola przywozu zgodnie z art. 12;

b) towarzyszyć jako oryginał nasieniu;

c) być wystawione na pojedynczej kartce papieru;

d) być wystawione na pojedynczego odbiorcę.

2. Zaświadczenie musi odpowiadać próbkom pobranym zgodnie z procedurami przedstawionymi w art. 19.

Artykuł 12

1. Państwo Członkowskie zapewniają, aby każda przesyłka nasienia wchodząca na obszar celny Wspólnoty była poddawana kontroli zanim zostanie dopuszczona do swobodnego obrotu lub też była umieszczana pod kontrolą celną i niedopuszczana do wejścia na terytorium Wspólnoty, jeśli dokonana kontrola przywozowa wykaże, że:

– nasienie nie pochodzi z terytorium państwa trzeciego znajdującego się na liście sporządzonej zgodnie z wymaganiami art. 8 ust. 1;

– nasienie nie pochodzi ze stacji unasieniania zwierząt umieszczonej na liście, o której mowa w art. 9 ust. 1;

– nasienie pochodzi z terytorium państwa trzeciego, z którego przywóz jest zabroniony zgodnie z art. 15 ust. 2;

– świadectwo zdrowia zwierząt towarzyszące nasieniu nie odpowiada warunkom i ustaleniom określonym w art. 11 i podjętym według niego.

Ustęp ten nie jest stosowany do przesyłek nasienia wchodzących na obszar celny Wspólnoty i podlegających celnej procedurze tranzytowej dotyczącej przesyłek nasienia przeznaczonych dla miejsc poza wyżej wspomnianym obszarem celnym.

Ustęp ten jednak ma zastosowanie jeśli podczas celnej procedury tranzytowej zostanie ona zaniechana na terytorium Wspólnoty.

2. Docelowe Państwo Członkowskie może zastosować niezbędne środki, włącznie z przechowywaniem (kwarantanna), w celu uzyskania całkowitej pewności w przypadkach gdzie podejrzewa się, iż nasienie jest zanieczyszczone patogennymi organizmami.

3. Jeśli zabroniono wprowadzenia nasienia na podstawie jakichkolwiek przyczyn wyszczególnionych w ust. 1 i 2, oraz jeśli państwo trzecie wywożące nie zażąda w ciągu 30 dni zwrotu nasienia, właściwe władze weterynaryjne importującego Państwa Członkowskiego mogą zarządzić jego zniszczenie.

Artykuł 13

Każda przesyłka nasienia mająca zezwolenie Państwa Członkowskiego na wprowadzenie na terytorium Wspólnoty na podstawie kontroli, o której mowa w art. 12 ust. 1 musi, w przypadku wysłania jej na terytorium innego Państwa Członkowskiego być zaopatrzona w oryginał zaświadczenia lub w jego autoryzowaną kopię, odpowiednio zarejestrowane w każdym przypadku, przez właściwe władze, które były odpowiedzialne za te badania wykonane zgodnie z wymaganiami art. 12.

Artykuł 14

W przypadku wydania decyzji zniszczenia nasienia zgodnie z art. 12 ust. 3, wszystkimi kosztami związanymi ze zniszczeniem tego nasienia jest obciążany wysyłający przesyłkę nasienia, otrzymujący przesyłkę lub ich przedstawiciel, bez odszkodowania ze strony państwa.

ROZDZIAŁ IV

Środki bezpieczeństwa i kontroli

Artykuł 15

1. Państwo Członkowskie może podjąć następujące kroki, jeśli zaistnieje niebezpieczeństwo rozprzestrzenia się choroby zwierząt wskutek wprowadzenia nasienia na jego terytorium z innego Państwa Członkowskiego:

a) w przypadku wybuchu epizootii w innym Państwie Członkowskim, dane państwo może czasowo zabronić lub ograniczyć wprowadzenie nasienia pochodzącego z rejonów Państwa Członkowskiego, gdzie wystąpiła choroba;

b) jeśli epizootia się rozprzestrzeni lub jeśli wybuchnie inna groźna zakaźna choroba zwierząt, dane państwo może czasowo zabronić lub ograniczyć wprowadzanie nasienia pochodzącego z całego terytorium tego Państwa Członkowskiego, w którym panuje choroba.

Każde Państwo Członkowskie natychmiast zawiadamia inne Państwa Członkowskie i Komisję o wybuchu na jego terytorium jakiejkolwiek choroby wymienionej w pierwszym punkcie i środkach jakie przedsięwzięto, aby ją opanować. To Państwo Członkowskie również poinformuje natychmiast o zwalczeniu choroby.

2. Bez uszczerbku dla art. 8, 9, i 10, jeśli w państwie trzecim wybuchnie lub rozprzestrzeni się zakaźna choroba zwierząt, która może być przenoszona poprzez nasienie, a która może być niebezpieczna dla zdrowia zwierząt hodowlanych w Państwie Członkowskim, lub jeśli uzasadniają to względy zdrowia zwierząt, docelowe Państwo Członkowskie zabrania przywozu takiego nasienia z całego terytorium lub z części terytorium państwa trzeciego, bez względu na to czy nasienie jest przywożone bezpośrednio czy pośrednio przez terytorium innego Państwa Członkowskiego.

3. O środkach podjętych przez Państwa Członkowskie na podstawie ust. 1 i 2 oraz o ich odwołaniu muszą być natychmiast powiadomione inne Państwa Członkowskie i Komisja, z podaniem powodów.

Zgodnie z procedurami przedstawionymi w art. 18, można podjąć decyzję o zmianie lub odwołaniu tych środków, w szczególności w celu skoordynowania ich ze środkami stosowanymi w innych Państwach Członkowskich.

4. Jeśli zajdzie sytuacja przedstawiona w ust. 1 i 2, i jeśli inne Państwa Członkowskie będą musiały zastosować środki na podstawie wyżej wymienionych ustępów, zmienione (kiedy zajdzie potrzeba) zgodnie z ust. 3, odpowiednie kroki podejmuje się w oparciu o procedury przedstawione w art. 18.

5. Przywrócenie przywozu z danego państwa trzeciego jest zarządzane zgodnie z procedurami przedstawionymi w art. 18.

Artykuł 16

1. Eksperci weterynaryjni Komisji mogą we współpracy z odpowiednimi władzami Państw Członkowskich i państw trzecich przeprowadzać na miejscu kontrolę, tak długo jak jest to niezbędne, by zapewnić jednolite stosowanie niniejszej dyrektywy.

Państwo pobrania, na którego terytorium jest przeprowadzana kontrola udziela wszelkiej niezbędnej pomocy ekspertom, tak aby mogli oni pełnić swoje obowiązki. Komisja informuje państwo pobrania o wynikach kontroli.

Dane państwo pobrania podejmuje wszystkie konieczne kroki wynikające z przeprowadzonej kontroli. Jeśli państwo pobrania nie podejmuje tych kroków Komisja może, po zbadaniu sytuacji przez Stały Komitet Weterynaryjny, uciec się do zastosowania środków przedstawionych w czwartym punkcie art. 5 ust. 2 oraz art. 9 ust. 1.

2. Zasady ogólne wykonania niniejszego artykułu, w szczególności w odniesieniu do częstotliwości i metod przeprowadzania kontroli, o których mowa w pierwszym punkcie ust. 1, będą ustanowione zgodnie z procedurami przedstawionymi w art. 19.

ROZDZIAŁ V

Postanowienia końcowe

Artykuł 17

Poprawki do załączników do niniejszej dyrektywy, w szczególności te zmierzające do przystosowania jej do postępu technicznego, są wprowadzane przez Radę stanowiącą większością kwalifikowaną na wniosek Komisji.

Artykuł 18

1. Gdy procedura przedstawiona w niniejszym artykule ma być stosowana, sprawy są bezzwłocznie kierowane przez przewodniczącego z jego własnej inicjatywy lub na prośbę Państwa Członkowskiego do Stałego Komitetu Weterynaryjnego (dalej zwanego „Komitetem”), który został powołany decyzją Rady z dnia 15 października 1968 r.

2. W Komitecie głosy Państw Członkowskich są ważone w sposób określony w artykule 148 ustęp 2 Traktatu. Przewodniczący nie bierze udziału w głosowaniu.

3. Przedstawiciel Komisji przedstawia projekt środków, jakie należy przyjąć. Komitet wydaje opinię w ciągu dwóch dni. Opinie przyjmowane są większością 54 głosów.

4. Komisja przyjmuje proponowane środki i stosuje je natychmiast, jeśli są zgodne z opinią Komitetu. Tam, gdzie nie ma zgodności z opiniami Komitetu lub brak jest opinii, Komisja przedstawia niezwłocznie Radzie propozycję środków, jakie należy podjąć. Rada przyjmuje takie środki większością kwalifikowaną.

Jeśli po upływie 3 miesięcy od daty przedłożenia danej sprawy, Rada nie podejmie żadnych działań, Komisja przyjmuje proponowane środki i stosuje je natychmiast, z wyjątkiem przypadków, kiedy Rada odrzuciła te środki zwykłą większością głosów.

Artykuł 19

1. Gdy procedura przedstawiona w niniejszym artykule ma być stosowana, sprawy są bezzwłocznie przekazywane Komitetowi przez przewodniczącego z jego własnej inicjatywy lub na prośbę Państwa Członkowskiego.

2. W Komitecie głosy Państw Członkowskich są ważone w sposób określony w art. 148 ust. 2 Traktatu. Przewodniczący nie bierze udziału w głosowaniu.

3. Przedstawiciel Komisji przedstawia projekt środków, jakie należy przyjąć. Komitet wydaje opinię w czasie określonym przez przewodniczącego zależnie od pilności sprawy. Opinie przyjmowane są większością 54 głosów.

4. Komisja przyjmuje proponowane środki i stosuje je natychmiast, jeśli są zgodne z opinią Komitetu. Tam, gdzie nie ma zgodności z opinią Komitetu lub brak jest tej opinii, Komisja przedstawia niezwłocznie Radzie propozycję środków, jakie należy podjąć. Rada przyjmuje takie środki większością kwalifikowaną.

Jeśli po upływie 15 dni od daty przedłożenia danej sprawy, Rada nie podejmie żadnych działań, Komisja przyjmuje proponowane środki i stosuje je natychmiast, z wyjątkiem przypadków, kiedy Rada odrzuciła te środki zwykłą większością głosów.

Artykuł 20

1. Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania w przypadku nasienia pobranego i spreparowanego w Państwie Członkowskim przed 1 stycznia 1990 r.

2. Do czasu wejścia w życie decyzji podjętych na podstawie art. 8, 9, i 10, Państwa Członkowskie nie stosują w przypadku przywozu nasienia z państw trzecich łagodniejszych warunków niż te wynikające z zastosowania rozdziału II.

Artykuł 21

Państwa Członkowskie najpóźniej do 1 stycznia 1990 r. wprowadzą w życie ustawy, rozporządzenia i przepisy administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy i powiadomią o tym Komisję.

Artykuł 22

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 14 czerwca 1988 r.

(¹) Dz.U. C 267 z 6.10.1983, str. 5.

(²) Dz.U. C 342 z 19.12.1983, str. 11.

(³) Dz.U. C 140 z 28.5.1984, str. 6.

(⁴) Dz.U. 121 z 29.7.1964, str. 1977/64.

(⁵) Dz.U. L 362 z 31.12.1985, str. 8.

(⁶) Dz.U. L 302 z 31.12.1972, str. 28.

ZAŁĄCZNIK A

ROZDZIAŁ I

WARUNKI UZNANIA STACJI UNASIENIANIA ZWIERZĄT

Stacje unasieniania zwierząt muszą:

a) być poddane stałemu nadzorowi lekarza weterynarii stacji unasieniania zwierząt;

b) posiadać co najmniej:

i) zabudowania dla zwierząt, w tym specjalne pomieszczenia izolacyjne;

ii) pomieszczenia przeznaczone wyłącznie do pobierania nasienia zwierząt, w tym oddzielne pomieszczenie służące do czyszczenia i dezynfekcji lub wyjaławiania sprzętu;

iii) pomieszczenie do preparowania nasienia, które nie musi się znajdować w tym samym miejscu;

iv) pomieszczenie służące do magazynowania nasienia, które nie musi się znajdować w tym samym miejscu;

c) być tak skonstruowane lub odizolowane, aby wykluczyć kontakt z okolicznym żywym inwentarzem;

d) być tak skonstruowane, żeby pomieszczenia dla zwierząt i pomieszczenia do pobierania nasienia oraz pomieszczenia przeznaczone do preparowania nasienia i do magazynowania nasienia mogły być w każdej chwili wyczyszczone i zdezynfekowane;

e) muszą mieć pomieszczenia służące do izolacji, które nie mają bezpośredniego połączenia z normalnymi pomieszczeniami dla zwierząt;

f) muszą być tak zaprojektowane, żeby pomieszczenia dla zwierząt były fizycznie oddzielone od pomieszczeń służących do preparowania nasienia, a obydwa wymienione pomieszczenia były oddzielone od pomieszczeń służących do magazynowania nasienia.

ROZDZIAŁ II

WARUNKI DOTYCZĄCE NADZOROWANIA STACJI UNASIENIANIA ZWIERZĄT

Stacje unasieniania zwierząt muszą;

a) być nadzorowane tak, aby znajdowały się w nich tylko zwierzęta gatunku, którego nasienie ma być pobierane. Inne zwierzęta domowe, które są absolutnie niezbędne dla normalnej działalności stacji unasieniania mogą się w niej znajdować, pod warunkiem, że z ich obecnością nie łączy się ryzyko infekcji tych zwierząt, których nasienie ma być pobrane oraz, że spełniają one warunki określone przez lekarza weterynarii stacji unasieniania;

b) być nadzorowane tak, aby był prowadzony rejestr całego bydła danej stacji unasieniania, ze szczegółowym określeniem rasy, daty urodzenia i danych identyfikacyjnych poszczególnych zwierząt, a także rejestr wszystkich kontroli dotyczących chorób i wszystkich szczepień zatwierdzający również informacje z kart chorobowych każdego zwierzęcia;

c) muszą być regularnie kontrolowane przez urzędowego lekarza weterynarii, co najmniej dwa razy w roku przy czym stale należy sprawdzać warunki dopuszczania i nadzorowania stacji;

d) być tak nadzorowane, aby wykluczały wstęp osób nieupoważnionych, co więcej, upoważnieni goście muszą być proszeni o dostosowanie się do przepisów określonych przez lekarza weterynarii stacji unasieniania;

e) zatrudniać kompetentny technicznie personel odpowiednio szkolony w procedurach związanych z dezynfekcją i higieną w zakresie ograniczania szerzenia się chorób;

f) być tak nadzorowane, aby:

i) jedynie nasienie pobrane w uznanych stacjach unasieniania zwierząt było preparowane i magazynowane w uznanych stacjach, bez wchodzenia w kontakt z jakąkolwiek inną partią nasienia. Jednakże nasienie pobrane w nieuznanych stacjach unasieniania zwierząt może być spreparowane w uznanej stacji unasieniania zwierząt pod warunkiem że:

– nasienie takie jest pobrane od bydła, które spełnia warunki przedstawione w rozdziale I ust. 1 lit. d) ppkt i), ii), iii) i v) załącznika B,

– preparowanie nasienia jest wykonywane przy pomocy innego sprzętu lub w innym czasie niż nasienia przeznaczonego do handlu wewnątrzwspólnotowego, sprzęt w tym ostatnim przypadku ma być oczyszczony i poddany sterylizacji po użyciu,

– nasienie takie nie może służyć do handlu wewnątrzwspólnotowego i nie może w żadnym przypadku zetknąć się lub być magazynowane z nasieniem przeznaczonym do handlu wewnątrzwspólnotowego,

– nasienie takie jest możliwe do zidentyfikowania poprzez oznakowanie inne niż to jakie jest określone w vii);

ii) pobranie, preparowanie oraz magazynowanie nasienia ma być wykonywane wyłącznie w pomieszczeniach do tego przeznaczonych w warunkach zachowania najściślejszej higieny;

iii) cały sprzęt, który kontaktuje się bezpośrednio z nasieniem lub dawcą podczas pobrania i preparowania nasienia musi być właściwie zdezynfekowany lub poddany sterylizacji przed użyciem;

iv) produkty pochodzenia zwierzęcego używane podczas preparowania nasienia – włączając dodatki lub rozcieńczalnik – muszą pochodzić ze źródeł, które nie stanowią zagrożenia dla zdrowia zwierząt lub są poddane odpowiedniej obróbce przed ich użyciem, która wykluczy jakiekolwiek ryzyko;

v) pojemniki do magazynowania nasienia oraz pojemniki do transportu nasienia muszą być odpowiednio zdezynfekowane lub poddane sterylizacji przed rozpoczęciem ich napełniania;

vi) użyty środek do zamrożenia nie może być przedtem używany do innych produktów pochodzenia zwierzęcego;

vii) każda indywidualna porcja nasienia jest wyraźnie oznaczona w taki sposób, aby data pobrania nasienia, rasa i dane identyfikacyjne, a także nazwa stacji (jeśli to możliwe przy użyciu kodu), mogłyby być w każdej chwili ustalone; cechy i sposób oznakowania mają być ustalone zgodnie z procedurami określonymi w art. 19.

ZAŁĄCZNIK B

ROZDZIAŁ I

WARUNKI DOTYCZĄCE PRZEMIESZCZANIA ZWIERZĄT DO UZNANYCH STACJI UNASIENIANIA ZWIERZĄT

1. Wszelkie bydło przyjęte do stacji unasieniania zwierząt musi:

a) być poddane izolacji przez przynajmniej 30 dni w pomieszczeniu, które zostało zatwierdzone specjalnie do tego celu przez właściwe władze Państwa Członkowskiego, a w którym znajdować się mogą tylko inne parzystokopytne zwierzęta co najmniej w tym samym stanie zdrowia.

b) pomieszczenia do izolacji zwierząt opisane w lit. a) przed umieszczeniem w nim zwierząt było zajmowane przez stado:

i) urzędowo uznane za wolne od gruźlicy;

ii) urzędowo uznane za wolne od brucelozy lub bez brucelozy;

Zwierzęta nie były uprzednio przetrzymywane w stadzie o gorszym stanie zdrowia;

c) pochodzą ze stada wolnego od enzootycznej białaczki bydła lub pochodzą od krowy ujemnej w kierunku białaczki w badaniu serologicznym wykonanym nie wcześniej niż 30 dni przed przyjęciem zwierząt do stacji unasieniania.

Jeśli ten wymóg nie może być spełniony nasienie nie może być przedmiotem handlu do czasu aż dawca osiągnie wiek 2 lat i zostanie przebadany zgodnie z warunkami opisanymi w rozdziale II, ust. 1 iii) z ujemnym wynikiem badania;

d) przed okresem izolacji określonym w lit. a) i w okresie 30 dni poprzedzających izolację zostało poddane następującym testom z wynikiem ujemnym:

i) śródskórny test tuberkulinowy przeprowadzony zgodnie z procedurą opisaną w załączniku B do dyrektywy 64/432/EWG;

ii) odczyn aglutynacji w kierunku brucelozy przeprowadzony zgodnie z procedurą opisana w załączniku C do dyrektywy 64/432/EWG i wykazując wynik mniejszy niż 30 JM aglutynacji na mililitr, a w przypadku stada wolnego od brucelozy odczyn wiązania dopełniacza wykazujący wynik niższy niż 20 jednostek EWG na mililitr (20 jednostek ICFT);

iii) test serologiczny na białaczkę bydła przeprowadzony zgodnie z procedurą opisaną w załączniku G do dyrektywy 64/432/EWG;

iv) test seroneutralizacji lub Elisa w kierunku IBR/IPV;

v) próba izolacji wirusa (test immunofluorescencji lub test immunoperoksydazowy) w kierunku wirusowej biegunki bydła. W przypadku zwierząt młodszych niż 6 miesięcy test powinien być odroczony do czasu aż zwierzę osiągnie ten wiek.

Właściwe władze mogą zezwolić na przeprowadzenie testów opisanych w lit. d) w pomieszczeniach przeznaczonych do izolacji pod warunkiem, że wyniki testów będą znane przed rozpoczęciem 30-dniowego okresu izolacji, o którym mowa w lit. e);

e) podczas okresu izolacji trwającego co najmniej 30 dni, o którym mowa w lit. a) musi zostać poddane następującym testom z wynikiem ujemnym:

i) test aglutynacji surowicy w kierunku brucelozy zgodnym z procedurami opisanymi w załączniku C do dyrektywy 64/432/EWG, który wykaże wynik niższy niż 30 jednostek międzynarodowych (JM) aglutynacji na mililitr oraz odczyn wiązania dopełniacza wykazujący wynik mniejszy niż 20 jednostek EWG na mililitr (20 jednostek ICFT) w przypadku zwierząt pochodzących ze stada wolnego od brucelozy;

ii) test immunofluorescencyjny lub izolacja zarazka z materiału z napletka lub popłuczyn ze sztucznej pochwy w celu wykazania obecności Campylobacter foetus; w przypadku samic należy wykonać test aglutynacji ze śluzem pochwy;

iii) badanie mikroskopowe i hodowlę z popłuczyn sztucznej pochwy lub napletka w celu wykazania obecności Trichomonas foetus; w przypadku samic należy wykonać test aglutynacji ze śluzem pochwy;

iv) test suroneutralizacji lub Elisa w kierunku IBR/IPV;

oraz zostały poddane leczeniu w kierunku leptospirozy składającego się z dwóch zastrzyków streptomycyny w odstępie 14 dni (25 mg na kilogram masy ciała).

Jeśli jakikolwiek z wyżej wymienionych testów będzie dodatni zwierzę powinno być natychmiast usunięte z pomieszczenia izolacyjnego. W przypadku izolacji grupowej, właściwe władze muszą podjąć wszystkie niezbędne środki w celu przywrócenia prawa pozostałych zwierząt do przebywania na terenie stacji unasieniania zwierząt zgodnie z wymaganiami niniejszego załącznika.

2. Wszystkie badania muszą być wykonane w laboratoriach uznanych przez Państwo Członkowskie.

3. Zwierzęta mogą być przyjęte do stacji unasieniania zwierząt tylko po wyraźnym zezwoleniu lekarza weterynarii stacji. Każde przemieszczenie zwierząt zarówno do stacji i ze stacji musi być odnotowane.

4. Żadne ze zwierząt przyjmowane do stacji unasieniania nie może wykazywać objawów choroby w dniu przyjęcia. Wszystkie zwierzęta muszą, bez uszczerbku dla ust. 5, pochodzić z pomieszczeń izolacyjnych, zgodnie z ustaleniami opisanymi w ust. 1 lit. a), które w dniu wysłania spełniają następujące warunki:

a) są położone w środku obszaru o promieniu 10 kilometrów, na którym nie stwierdzono pryszczycy przez przynajmniej 30 dni;

b) są przez przynajmniej przez ostatnie 3 miesiące wolne od pryszczycy i brucelozy;

c) są przez przynajmniej przez 30 dni wolne od chorób bydła, co do których istnieje obowiązek rejestracji, zgodnie z załącznikiem E do dyrektywy 64/432/EWG.

5. Pod warunkiem, że dopełnione zostały wymogi opisane w ust. 4 i rutynowe badania, o których mowa w rozdziale II zostały wykonane w ciągu ostatnich 12 miesięcy, zwierzęta mogą być przeniesione z jednej uznanej stacji unasieniania zwierząt do innej stacji unasieniania zwierząt, o tym samym poziomie zdrowotności zwierząt bez potrzeby izolacji lub badań o ile transport jest dokonywany bezpośrednio. Dane zwierzęta nie mogą zetknąć się bezpośrednio lub pośrednio ze zwierzętami parzystokopytnymi o gorszym stanie zdrowia, a stosowane środki transportu muszą być zdezynfekowane przed użyciem. Jeżeli transport zwierząt odbywa się pomiędzy stacjami unasieniania zwierząt Państw Członkowskich musi się on odbywać zgodnie z zaleceniami przedstawionymi w dyrektywie 64/432/EWG.

ROZDZIAŁ II

RUTYNOWE BADANIA I ZABIEGI LECZNICZE, KTÓRYM MUSI BYĆ PODDANE WSZELKIE BYDŁO W UZNANYCH STACJACH UNASIENIANIA ZWIERZĄT

1. Całe bydło utrzymywane w stacjach unasieniania zwierząt musi być poddane co najmniej raz w roku następującym badaniom i zabiegom leczniczym:

i) śródskórny test tuberkulinowy przeprowadzony zgodnie z procedurą opisaną w załączniku B do dyrektywy 64/432/EWG. Wynik musi być ujemny;

ii) test aglutynacji surowicy w kierunku brucelozy przeprowadzony zgodnie z procedurą opisaną w załączniku C do dyrektywy 64/432/EWG i wykazujący wynik mniejszy niż 30 jednostek międzynarodowych (JM) aglutynacji na mililitr;

iii) test serologiczny w kierunku białaczki bydła przeprowadzony zgodnie z procedurami opisanymi w załączniku G do dyrektywy 64/432/EWG z wynikiem ujemnym;

iv) test seronetralizacji lub Elisa w kierunku IBR/IPV z ujemnym wynikiem. Jednakże do 31 grudnia 1992 r. szczepienie przeciwko tym chorobom może być dokonywane u seroujemnych byków albo jedną dawką żywej szczepionki temperaturozależnej podanej donosowo albo dwoma dawkami inaktywowanej szczepionki w odstępach nie mniejszych niż 3 tygodnie i nie większych niż 4 tygodnie; szczepienie należy powtarzać kolejno w odstępach nie większych niż 6 miesięcy;

v) test immunofluorescencyjny lub izolacja zarazka z materiału z napletka lub popłuczyn za sztucznej pochwy w celu wykazania obecności Campylobacter foetus; w przypadku samic należy wykonać test aglutynacji ze śluzem pochwy.

2. Wszystkie badania muszą być wykonywane w laboratorium uznanym przez Państwo Członkowskie.

3. Jeśli którekolwiek z wyżej wymienionych badań wykaże wynik dodatni, zwierzę musi być izolowane, a nasienie pobrane od tego zwierzęcia od czasu ostatnich badań z wynikiem ujemnym nie może być przedmiotem handlu wewnątrzwspólnotowego.

Nasienie pobrane od wszystkich innych zwierząt w danej stacji unasieniania zwierząt od daty badania z wynikiem dodatnim musi być przechowywane oddzielnie i nie może być przedmiotem handlu wewnątrzwspólnotowego do czasu, kiedy warunki zdrowotne stacji unasieniania zwierząt spełnią wymagania przepisów.

ZAŁĄCZNIK C

WARUNKI JAKIE MUSI SPEŁNIAĆ NASIENIE POBRANE W UZNANYCH STACJACH UNASIENIANIA ZWIERZĄT ABY ZOSTAŁO DOPUSZCZONE DO HANDLU WEWNĄTRZWSPÓLNOTOWEGO

1. Nasienie musi być pobrane od zwierząt, które:

a) nie mają żadnych objawów choroby w dniu pobrania nasienia;

b) i) nie były szczepione przeciwko pryszczycy; lub

ii) pochodzą ze stacji unasieniania zwierząt, w której wszystkie zwierzęta były w pełni zabezpieczone przeciwko typom A, O i C:

– tak więc albo będą to zwierzęta, które przed przybyciem do stacji unasieniania zwierząt nie były uprzednio szczepione przeciw pryszczycy i z tego powodu muszą otrzymać dwie dawki szczepionki z inaktywowanych wirusem zatwierdzonej i kontrolowanej przez właściwe władze eksportującego Państwa Członkowskiego w okresie czasu nie krótszym niż 6 tygodni i nie dłuższym niż 8 miesięcy;

– albo zwierzęta, które przed przybyciem do stacji unasieniania zwierząt były szczepione, co najmniej trzykrotnie w odstępach nie większych niż jeden rok.

Kiedy stosowane są szczepienia wszystkie zwierzęta muszą otrzymać ponowne dawki w odstępach nie dłuższych niż 12 miesięcy;

c) nie były szczepione przeciwko pryszczycy w ciągu ostatnich 30 dni przed pobraniem nasienia;

d) były przetrzymywane w uznanej stacji unasieniania zwierząt przez ciągły okres przynajmniej 30 dni bezpośrednio przed pobraniem nasienia;

e) nie są dopuszczane do naturalnego krycia;

f) są przetrzymywane w stacji unasieniania zwierząt wolnej od pryszczycy przez okres przynajmniej 3 miesięcy przed pobraniem nasienia i 30 dni po jego pobraniu i są położone w środku obszaru o promieniu 10 kilometrów, w którym nie stwierdzono przypadków pryszczycy przez przynajmniej 30 dni;

g) były przetrzymywane w stacji unasieniania zwierząt, w której w okresie zaczynającym się 30 dni przed pobraniem nasienia, a kończącym się 30 dni po pobraniu nasienia nie stwierdzono chorób bydła, co do których istnieje obowiązek zgłaszania zgodnie z załącznikiem D do dyrektywy 64/432/EWG.

2. Wyszczególnione poniżej antybiotyki muszą być dodane do nasienia aby osiągnąć stężenie:

Może być użyte inne połączenie antybiotyków dające taki sam efekt przeciwko kampylobakteriom, leptospirom i mykoplazmom.

Natychmiast po ich dodaniu, rozcieńczone nasienie musi być utrzymywane w temperaturze co najmniej 5 stopni Celsjusza przez okres nie krótszy niż 45 minut.

3. Nasienie do handlu między Państwami Członkowskimi musi:

i) być przechowywane w uznanych warunkach przez okres przynajmniej 30 dni przed wysłaniem;

ii) być przewożone do docelowego Państwa Członkowskiego w pojemnikach, które były wyczyszczone i zdezynfekowane lub wyjałowione przed użyciem i które były zapieczętowane przed wysłaniem z uznanych miejsc magazynowania.

ZAŁĄCZNIK D