Dziennik Ustaw - rok 2017 poz. 891

1. Na podstawie art. 16 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy z dnia 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 296 i 1579) ogłasza się w załączniku do niniejszego obwieszczenia jednolity tekst ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o systemie tachografów cyfrowych (Dz. U. Nr 180, poz. 1494), z uwzględnieniem zmian wprowadzonych:

1) ustawą z dnia 26 kwietnia 2007 r. o zmianie ustawy o czasie pracy kierowców oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 99, poz. 661),

2) ustawą z dnia 25 marca 2011 r. o ograniczaniu barier administracyjnych dla obywateli i przedsiębiorców (Dz. U. Nr 106, poz. 622 i Nr 187, poz. 1110),

3) ustawą z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 171, poz. 1016),

4) ustawą z dnia 25 września 2015 r. o zmianie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1893),

5) ustawą z dnia 5 września 2016 r. o usługach zaufania oraz identyfikacji elektronicznej (Dz. U. poz. 1579)

oraz zmian wynikających z przepisów ogłoszonych przed dniem 5 kwietnia 2017 r.

2. Podany w załączniku do niniejszego obwieszczenia tekst jednolity ustawy nie obejmuje:

1) art. 25–28 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o systemie tachografów cyfrowych (Dz. U. Nr 180, poz. 1494), które stanowią:

„Art. 25. W ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, Nr 109, poz. 925, Nr 175, poz. 1462 i Nr 179, poz. 1486) wprowadza się następujące zmiany:

1) w art. 100c w ust. 1 w pkt 11 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 12 i 13 w brzmieniu:

„12) podmiotowi wydającemu karty, o którym mowa w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o systemie tachografów cyfrowych (Dz. U. Nr 180, poz. 1494);

13) ministrowi właściwemu do spraw transportu w celu umożliwienia organom i służbom uprawnionym do korzystania z systemu Tachonet wymianę danych z organami i uprawnionymi służbami w innych państwach, w których funkcjonuje system tachografu cyfrowego.”;

2) w art. 129 w ust. 2 pkt 6 otrzymuje brzmienie:

„6) zatrzymania, w przypadkach przewidzianych w ustawie, dokumentów stwierdzających uprawnienie do kierowania pojazdem lub jego używania oraz karty kierowcy w przypadkach przewidzianych w art. 14 ust. 4 lit. c rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. Urz. WE L 370 z 31.12.1985, str. 8 oraz Dz. Urz. WE L 274 z 9.10.1998, str. 1) zmienionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 2135/98 z dnia 24 września 1998 r. zmieniającym rozporządzenie Rady (EWG) nr 3821/85 w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym oraz dyrektywę nr 88/599/EWG dotyczącą stosowania rozporządzeń Rady (EWG) nr 3820/85 i Rady (EWG) nr 3821/85 (Dz. Urz. WE L 274 z 09.10.1998, str. 1);”.

Art. 26. W ustawie z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2088, z późn. zm.^a)) wprowadza się następujące zmiany:

1) w art. 15 w ust. 3 pkt 4 otrzymuje brzmienie:

„4) samowolnie:

a) zmienia wskazania urządzeń pomiarowo-kontrolnych lub tachografów cyfrowych zainstalowanych w pojeździe, z zastrzeżeniem ust. 1 pkt 3,

b) zmienia lub usuwa dane zapisane w tachografie cyfrowym lub na karcie kierowcy i karcie przedsiębiorstwa.”;

2) w art. 55 w ust. 1:

a) po pkt 2 dodaje się pkt 2a w brzmieniu:

„2a) kontroli karty kierowcy i karty przedsiębiorstwa;”,

b) pkt 3 otrzymuje brzmienie:

„3) kontroli zainstalowanych w pojeździe urządzeń pomiarowo-kontrolnych lub tachografu cyfrowego;”;

3) w art. 72 pkt 5 otrzymuje brzmienie:

„5) umożliwić przekazanie, za potwierdzeniem odbioru, kopii dokumentów, w tym gromadzonych przez przedsiębiorcę wydruków z tachografu cyfrowego i karty kierowcy, oraz oryginału zapisu urządzenia samoczynnie rejestrującego prędkość jazdy, czas jazdy i postoju lub karty kierowcy, których kontrola będzie dokonywana poza siedzibą przedsiębiorcy.”;

4) w art. 73 w ust. 1 po pkt 3 dodaje się pkt 3a w brzmieniu:

„3a) zatrzymać kartę kierowcy w przypadkach, o których mowa w art. 14 ust. 4 lit. c rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. Urz. WE L 370 z 31.12.1985, str. 8 oraz Dz. Urz. WE L 274 z 9.10.1998, str. 1), lub kartę przedsiębiorstwa;”.

Art. 27. W ustawie z dnia 11 maja 2001 r. – Prawo o miarach (Dz. U. z 2004 r. Nr 243, poz. 2441 oraz z 2005 r. Nr 163, poz. 1362) wprowadza się następujące zmiany:

1) w art. 2 po ust. 3 dodaje się ust. 4 w brzmieniu:

„4. Przepisów ustawy nie stosuje się do tachografów cyfrowych w zakresie określonym w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o systemie tachografów cyfrowych (Dz. U. Nr 180, poz. 1494).”;

2) w art. 8 po ust. 4 dodaje się ust. 4a w brzmieniu:

„4a. Legalizacja ponowna urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym – tachografów samochodowych jest wykonywana wyłącznie po naprawie.”;

3) w art. 16a:

a) ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. Upoważniony podmiot jest obowiązany prowadzić dokumentację czynności wykonywanych w ramach legalizacji i przechowywać ją przez okres co najmniej 30 dni od dnia upływu okresu ważności legalizacji danego przyrządu pomiarowego.”,

b) po ust. 6 dodaje się ust. 7 w brzmieniu:

„7. Jeżeli upoważniony podmiot zaprzestał prowadzenia działalności objętej upoważnieniem lub nastąpiło cofnięcie udzielonego upoważnienia, to jest on obowiązany przekazać niezwłocznie całą zgromadzoną dokumentację, o której mowa w ust. 3, organowi administracji miar właściwemu ze względu na miejsce prowadzenia działalności.”;

4) w art. 16d:

a) po ust. 3 dodaje się ust. 3a w brzmieniu:

„3a. Przedsiębiorca, który uzyskał zezwolenie, jest obowiązany zgłaszać Prezesowi, na piśmie, wszystkie zmiany danych, o których mowa w art. 16c ust. 3 i 4, nie później niż w terminie 14 dni od dnia ich powstania.”,

b) po ust. 4 dodaje się ust. 4a w brzmieniu:

„4a. Dokumentację, o której mowa w ust. 4, przedsiębiorca jest obowiązany:

1) przechowywać przez okres co najmniej trzech lat od dnia wykonania czynności;

2) udostępniać na każde żądanie organu administracji miar;

3) w przypadku likwidacji działalności, cofnięcia lub wygaśnięcia zezwolenia przekazać w całości organowi administracji miar właściwemu ze względu na miejsce prowadzenia działalności.”;

5) art. 16f otrzymuje brzmienie:

„Art. 16f. 1. Prezes cofa zezwolenie, jeżeli:

1) przedsiębiorca przestał spełniać warunki określone w art. 16c ust. 3;

2) wydano prawomocne orzeczenie zakazujące przedsiębiorcy wykonywania działalności gospodarczej objętej zezwoleniem;

3) podjęto decyzję o likwidacji lub ogłoszono upadłość przedsiębiorcy;

4) przedsiębiorca nie usunął w wyznaczonym terminie stanu faktycznego niezgodnego z przepisami prawa;

5) przedsiębiorca stosuje przyrządy pomiarowe nieposiadające dowodów prawnej kontroli metrologicznej.

2. Jeżeli wydano decyzję o cofnięciu zezwolenia z przyczyn, o których mowa w art. 16f ust. 1 pkt 2, 4 i 5, przedsiębiorca może złożyć ponownie wniosek o wydanie zezwolenia po upływie 2 lat od dnia, w którym decyzja ta stała się ostateczna.”;

6) w art. 24 w ust. 2 pkt 5 otrzymuje brzmienie:

„5) udzielenie lub zmianę zezwolenia do wykonywania napraw lub instalacji oraz sprawdzania przyrządów pomiarowych;”;

7) w art. 26 w ust. 1 uchyla się pkt 5; – podlega karze pieniężnej w wysokości 5 000 zł

8) po art. 26 dodaje się art. 26a w brzmieniu:

„Art. 26a. 1. Kto:

1) wykonuje działalność gospodarczą w zakresie instalacji lub napraw oraz sprawdzania urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym – tachografów samochodowych bez wymaganego zezwolenia,

2) użytkuje przyrządy pomiarowe podlegające obowiązkowemu sprawdzeniu, o którym mowa w pkt 2 i 3 rozdziału VI załącznika nr 1 do rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. Urz. WE L 370 z 31.12.1985, str. 8 oraz Dz. Urz. WE L 274 z 9.10.1998, str. 1), bez wymaganego sprawdzenia

– podlega karze pieniężnej w wysokości 5 000 zł.

2. Wpływy uzyskane z kar pieniężnych, o których mowa w ust. 1, stanowią dochód budżetu państwa.”.

Art. 28. W ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1807, z późn. zm.^b)) w art. 75 po ust. 2 dodaje się ust. 2a w brzmieniu:

„2a. Uzyskania zezwolenia wymaga prowadzenie warsztatu w zakresie określonym w przepisach ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o systemie tachografów cyfrowych (Dz. U. Nr 180, poz. 1494).”.”;

2) art. 5 i art. 6 ustawy z dnia 26 kwietnia 2007 r. o zmianie ustawy o czasie pracy kierowców oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 99, poz. 661), które stanowią:

„Art. 5. Zezwolenia na prowadzenie warsztatu w zakresie instalacji, w tym aktywacji, napraw lub sprawdzania pod względem zgodności z wymaganiami rozporządzenia Komisji (WE) nr 1360/2002 tachografów cyfrowych, w tym ich kalibracji, wydane przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy na podstawie ustawy, o której mowa w art. 4, zachowują swoją ważność.

Art. 6. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, z wyjątkiem:

1) art. 1 pkt 4, który wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2009 r.;

2) art. 3 pkt 2, który wchodzi w życie po upływie 6 miesięcy od dnia ogłoszenia.”;

3) art. 94 i art. 105 ustawy z dnia 25 marca 2011 r. o ograniczaniu barier administracyjnych dla obywateli i przedsiębiorców (Dz. U. Nr 106, poz. 622 i Nr 187, poz. 1110), które stanowią:

„Art. 94. 1. Zezwolenia udzielone przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy na wykonywanie działalności gospodarczej, dla której przepisy ustaw zmienianych niniejszą ustawą nie przewidują obowiązku uzyskania zezwolenia albo wpisu do rejestru działalności regulowanej, tracą ważność z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.

2. Postępowania w sprawach o udzielenie zezwoleń, o których mowa w ust. 1, wszczęte i niezakończone do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, umarza się.”

„Art. 105. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 lipca 2011 r., z wyjątkiem:

1) art. 36 pkt 3 i 4, które wchodzą w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia;

2) art. 44 i art. 103, które wchodzą w życie z dniem 1 października 2011 r.;

3) (uchylony)”;

4) art. 67, art. 70, art. 72–74 i art. 76 ustawy z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 171, poz. 1016), które stanowią:

„Art. 67. 1. Z dniem 1 stycznia 2012 r. znosi się numer identyfikacji podatkowej nadany osobom fizycznym objętym rejestrem PESEL, nieprowadzącym działalności gospodarczej lub niebędącym zarejestrowanymi podatnikami podatku od towarów i usług.

2. Od dnia 1 stycznia 2012 r. jedynym identyfikatorem podatkowym osób, o których mowa w ust. 1, jest numer PESEL.”

„Art. 70. Numer identyfikacji podatkowej nadany na podstawie dotychczasowych przepisów staje się numerem identyfikacji podatkowej w rozumieniu ustawy wymienionej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.”

„Art. 72. 1. Do postępowań wszczętych i niezakończonych przed dniem 1 września 2011 r. w sprawach o nadanie numeru identyfikacji podatkowej stosuje się przepisy ustawy wymienionej w art. 1, w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.

2. Do postępowań wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy w sprawach o:

1) stwierdzenie nieważności decyzji o nadaniu numeru identyfikacji podatkowej,

2) wydanie duplikatu decyzji o nadaniu numeru identyfikacji podatkowej

– stosuje się przepisy ustawy wymienionej w art. 1, w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.

3. Do postępowań w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji o nadaniu numeru identyfikacji podatkowej, które nie zostały wszczęte przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy z powodu niemożności doręczenia postanowienia o wszczęciu tego postępowania, stosuje się przepisy ustawy wymienionej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

4. Organem właściwym do prowadzenia postępowań, o których mowa w ust. 3, jest organ podatkowy, który wydał postanowienie o wszczęciu tego postępowania.

Art. 73. Postępowania określone w art. 72 ust. 1, w których stroną jest osoba fizyczna, o której mowa w art. 5 ust. 2a ustawy wymienionej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, niezakończone do dnia 31 grudnia 2011 r. umarza się.

Art. 74. 1. Do wyczerpania nakładów druków formularzy, których wzory zostały określone na podstawie odrębnych przepisów, jednak nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2012 r., druki te mogą być stosowane wobec osób fizycznych, o których mowa w art. 5 ust. 2a ustawy wymienionej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

2. Uznaje się za prawidłowe zastosowanie druków, o których mowa w ust. 1, bez podania numeru identyfikacji podatkowej przez osoby fizyczne, o których mowa w art. 5 ust. 2a ustawy wymienionej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

3. Osoby fizyczne, o których mowa w art. 5 ust. 2a ustawy wymienionej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, od dnia 1 stycznia 2012 r. nie uzupełniają o numer identyfikacji podatkowej formatu elektronicznego druków, o których mowa w ust. 1.”

„Art. 76. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 września 2011 r., z wyjątkiem:

1) art. 71 ust. 3, który wchodzi w życie z dniem ogłoszenia;

2) art. 1 pkt 4 lit. a, b i e w zakresie ust. 6, pkt 5–7, pkt 9 lit. a–d, pkt 10, pkt 13 lit. b, pkt 15 w zakresie art. 14 ust. 4–7 i pkt 16 w zakresie art. 14b oraz art. 5, art. 6, art. 9, art. 18, art. 45, art. 58 i art. 59, które wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 2012 r.”;

5) art. 62, art. 71 i art. 77 ustawy z dnia 25 września 2015 r. o zmianie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1893), które stanowią:

„Art. 62. 1. Z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej usuwa się dane przedsiębiorców, których wpisy zostały wykreślone z ewidencji działalności gospodarczej przed dniem 1 lipca 2011 r. na podstawie decyzji właściwego organu ewidencyjnego, zgromadzone w ewidencjach prowadzonych przez organy gminy i przeniesione do systemu teleinformatycznego Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, nie później niż w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

2. Centralna Ewidencja i Informacja o Działalności Gospodarczej przekazuje drogą elektroniczną niezwłocznie, nie później niż w dniu roboczym następującym po dniu usunięcia danych przedsiębiorcy z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, informację o dokonaniu czynności, o której mowa w ust. 1, do Centralnego Rejestru Podmiotów – Krajowej Ewidencji Podatników, Głównego Urzędu Statystycznego, Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego oraz do organów, o których mowa w art. 37 ust. 5 ustawy zmienianej w art. 1.”

„Art. 71. Wnioski złożone przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy na podstawie:

1) art. 10 ust. 1 i art. 49 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 1,

2) art. 18 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 2,

3) art. 35 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 8,

4) art. 75ab ust. 1 i art. 83a ust. 3 ustawy zmienianej w art. 9,

5) art. 5 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 13,

6) art. 16 ust. 4 ustawy zmienianej w art. 15,

7) art. 5 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 16,

8) art. 16 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 18,

9) art. 12 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 19,

10) art. 16 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 20,

11) art. 19 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 21,

12) art. 39g ust. 4 ustawy zmienianej w art. 22,

13) art. 24 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 23,

14) art. 14 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 24,

15) art. 95a ust. 1 ustawy zmienianej w art. 25,

16) art. 17 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 26,

17) art. 48 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 28,

18) art. 28 ust. 3 ustawy zmienianej w art. 29,

19) art. 17 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 30,

20) art. 22 ust. 3 i art. 31 ust. 10b ustawy zmienianej w art. 31,

21) art. 57 ust. 3 pkt 3 ustawy zmienianej w art. 32,

22) art. 26 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 33,

23) art. 26 ust. 2 pkt 1 ustawy zmienianej w art. 34,

24) art. 4 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 35,

25) art. 10 ust. 4 ustawy zmienianej w art. 36,

26) art. 6 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 40,

27) art. 21 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 42,

28) art. 10 ust. 1 i art. 20 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 43,

29) art. 35 ust. 1 oraz art. 64 ust. 1 i 1a ustawy zmienianej w art. 44,

30) art. 6 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 45,

31) art. 4 ust. 3 ustawy zmienianej w art. 47,

32) art. 49 ust. 1, art. 54 ust. 1, art. 56 ust. 1, art. 57 ust. 1, art. 62a ust. 1 i art. 81 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 48,

33) art. 28 ust. 4, art. 85 ust. 4 i art. 115 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 51,

34) art. 19 ust. 4 ustawy zmienianej w art. 52,

35) art. 20 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 53,

36) art. 76 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 55,

37) art. 122 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 56,

38) art. 50 ust. 7 ustawy zmienianej w art. 57

– uznaje się za wnioski złożone zgodnie z wymogami ustaw wymienionych w pkt 1–38 w brzmieniu dotychczasowym.”

„Art. 77. Ustawa wchodzi w życie po upływie 6 miesięcy od dnia ogłoszenia, z wyjątkiem art. 8 pkt 1 i 2, art. 22 pkt 1, art. 27 oraz art. 58 pkt 1, które wchodzą w życie w dniu następującym po dniu ogłoszenia.”;

6) odnośnika nr 1 oraz art. 131–133 i art. 142 ustawy z dnia 5 września 2016 r. o usługach zaufania oraz identyfikacji elektronicznej (Dz. U. poz. 1579), które stanowią:

„¹⁾ Niniejsza ustawa służy stosowaniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 910/2014 z dnia 23 lipca 2014 r. w sprawie identyfikacji elektronicznej i usług zaufania w odniesieniu do transakcji elektronicznych na rynku wewnętrznym oraz uchylającego dyrektywę 1999/93/WE (Dz. Urz. UE L 257 z 28.08.2014, str. 73).”

„Art. 131. Bezpieczny podpis elektroniczny weryfikowany za pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu w rozumieniu ustawy z dnia 18 września 2001 r. o podpisie elektronicznym (Dz. U. z 2013 r. poz. 262, z 2014 r. poz. 1662 oraz z 2015 r. poz. 1893) jest kwalifikowanym podpisem elektronicznym w rozumieniu niniejszej ustawy.

Art. 132. 1. Zaświadczenia certyfikacyjne, poświadczenia elektroniczne i certyfikaty wydane zgodnie z przepisami ustawy z dnia 18 września 2001 r. o podpisie elektronicznym zachowują ważność przez okres w nich wskazany, o ile nie zostaną unieważnione.

2. Do zaświadczeń certyfikacyjnych, poświadczeń elektronicznych i certyfikatów, o których mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące certyfikatów krajowych dostawców usług zaufania oraz narodowego centrum certyfikacji.

Art. 133. 1. Rejestr kwalifikowanych podmiotów świadczących usługi certyfikacyjne, o którym mowa w art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 18 września 2001 r. o podpisie elektronicznym, staje się rejestrem dostawców usług zaufania w rozumieniu niniejszej ustawy.

2. Usługę znakowania czasem, o której mowa w art. 3 pkt 16 ustawy z dnia 18 września 2001 r. o podpisie elektronicznym, wpisaną do rejestru, o którym mowa w art. 23 ust. 1 tej ustawy, uznaje się za usługę elektronicznego znacznika czasu.

3. Elektroniczny znacznik czasu, o którym mowa w ust. 2, wywołuje skutki prawne określone w art. 7 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 18 września 2001 r. o podpisie elektronicznym.”

„Art. 142. Ustawa wchodzi w życie po upływie 7 dni od dnia ogłoszenia, z wyjątkiem art. 22, art. 24–26 i art. 96 pkt 4 w zakresie zmienianego art. 20a ust. 1 pkt 1, które wchodzą w życie z dniem 29 września 2018 r.”.

Marszałek Sejmu: M. Kuchciński

^a) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2004 r. Nr 273, poz. 2703 oraz z 2005 r. Nr 141, poz. 1184, Nr 155, poz. 1297, Nr 163, poz. 1362, Nr 172, poz. 1440 i Nr 175, poz. 1462.

^b) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2004 r. Nr 281, poz. 2777 oraz z 2005 r. Nr 33, poz. 289, Nr 94, poz. 788, Nr 143, poz. 1199, Nr 175, poz. 1460, Nr 177, poz. 1468, Nr 178, poz. 1480 i Nr 179, poz. 1485.

Załącznik do obwieszczenia Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej
z dnia 5 kwietnia 2017 r. (poz. 891)

USTAWA

z dnia 29 lipca 2005 r.

o systemie tachografów cyfrowych

Art. 1. Ustawa określa:

1) zadania organów administracji publicznej i innych podmiotów związane z systemem cyfrowych urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym;

2) sposób podejmowania, wykonywania i zakończenia działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej związanej z instalacją, naprawą i sprawdzaniem cyfrowych urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym.

Art. 2. Użyte w ustawie określenia oznaczają:

1) tachograf cyfrowy – stosowane w transporcie drogowym, cyfrowe urządzenie rejestrujące, o którym mowa w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. Urz. WE L 370 z 31.12.1985, str. 8 oraz Dz. Urz. WE L 274 z 9.10.1998, str. 1), zwanym dalej „rozporządzeniem Rady (EWG) nr 3821/85”, oraz w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1360/2002 z dnia 13 czerwca 2002 r. dostosowującym po raz siódmy do postępu technicznego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3821/85 w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. Urz. WE L 207 z 5.08.2002, str. 1), zwanym dalej „rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1360/2002”;

2) karta – kartę do tachografu cyfrowego będącą elektronicznym urządzeniem identyfikującym podmiot wydający karty, posiadacza lub użytkownika karty; określenie to obejmuje cztery rodzaje kart: kartę kierowcy, kartę przedsiębiorstwa, kartę warsztatową i kartę kontrolną;

3) świadectwo funkcjonalności – dokument poświadczający, że dany typ tachografu cyfrowego albo dany typ karty spełnia wymagania określone w przepisach rozporządzenia Komisji (WE) nr 1360/2002;

4) podmiot prowadzący warsztat – przedsiębiorcę lub jednostki sektora finansów publicznych w rozumieniu przepisów o finansach publicznych, prowadzących działalność w zakresie instalacji, w tym aktywacji, napraw lub sprawdzania pod względem zgodności z wymaganiami rozporządzenia Komisji (WE) nr 1360/2002 tachografów cyfrowych, w tym ich kalibracji;

5)¹⁾ technik warsztatu – osobę wykonującą aktywację i sprawdzanie, w tym kalibrację, tachografów cyfrowych, na podstawie uprawnienia wydanego przez właściwy organ;

6) ewidencja kart – zbiór danych i informacji dotyczących wydanych, wznowionych, wymienionych, uszkodzonych, utraconych i cofniętych kart oraz odrzuconych wniosków o ich wydanie;

7) Tachonet – system teleinformatyczny umożliwiający wymianę, z krajowymi i zagranicznymi organami oraz uprawnionymi służbami i instytucjami danych i informacji zawartych w ewidencji kart.

Art. 3. Jeżeli przepisy rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 zobowiązują właściwą władzę krajową lub upoważniony przez nią podmiot do wykonania odpowiednich czynności administracyjnych, w przypadku gdy nie zostało to odmiennie określone w przepisach niniejszej ustawy, czynności te wykonują:

1) minister właściwy do spraw transportu – w sprawach:

a) zarządzania systemem cyfrowych urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym,

b) krajowej polityki bezpieczeństwa systemu,

c) nadzoru nad systemem i audytu;

2) Prezes Głównego Urzędu Miar, zwany dalej „Prezesem GUM” – w sprawach:

a) świadectwa funkcjonalności,

b) homologacji typu tachografu cyfrowego i karty.

Art. 4. 1. Świadectwo funkcjonalności tachografu cyfrowego oraz świadectwo funkcjonalności karty wydaje Prezes GUM w trybie decyzji na wniosek odpowiednio producenta tachografów cyfrowych albo producenta kart.

2. Wniosek o wydanie świadectwa funkcjonalności zawiera:

1) imię i nazwisko, miejsce zamieszkania albo nazwę, siedzibę i adres wnioskodawcy;

2)²⁾ numer identyfikacji podatkowej (NIP) i numer identyfikacyjny REGON, jeżeli jest nadany;

3) datę i miejsce sporządzenia wniosku oraz podpis wnioskodawcy.

3. Do wniosku o wydanie świadectwa funkcjonalności dołącza się:

1) dokumentację niezbędną do przeprowadzenia badań funkcjonalności, a w szczególności dokumentację techniczno-konstrukcyjną tachografu cyfrowego albo karty, potwierdzającą spełnianie wymagań, o których mowa w załączniku IB do rozporządzenia Komisji (WE) nr 1360/2002;

2) co najmniej dwa egzemplarze tachografu cyfrowego, których typ ma być badany;

3) karty testowe pełniące rolę karty kierowcy, karty przedsiębiorstwa, karty warsztatowej oraz karty kontrolnej w ilości potrzebnej do przeprowadzenia badań.

4. Prezes GUM, jeżeli jest to konieczne do prawidłowego przeprowadzenia badań, może:

1) zażądać od wnioskodawcy dostarczenia dodatkowej liczby tachografów cyfrowych;

2) wezwać wnioskodawcę do dostarczenia uzupełniających materiałów i dokumentów.

5. Wnioskodawca może dołączyć do wniosku protokoły potwierdzające pozytywne przejście badań funkcjonalności wyszczególnionych w dodatku 9 załącznika IB do rozporządzenia Komisji (WE) nr 1360/2002, wykonanych przez jednostki, o których mowa w ust. 6 pkt 2 i 3.

6. Zgodność z wymaganiami dla tachografów cyfrowych lub kart, w zakresie funkcjonalności, stwierdza się na podstawie wyników badań wykonywanych przez:

1) Główny Urząd Miar;

2) okręgowe urzędy miar lub

3) akredytowane instytuty naukowe, placówki badawcze, laboratoria pomiarowe lub jednostki posiadające specjalistyczną wiedzę i wyposażenie techniczne niezbędne do przeprowadzenia badań.

Art. 5. 1. Prezes GUM, w trybie decyzji, wydaje, zmienia lub odmawia wydania świadectwa homologacji typu na podstawie przepisów rozporządzeń, o których mowa w art. 2 pkt 1.

2. Świadectwa homologacji typu tachografu cyfrowego albo typu karty wydawane są odpowiednio na wniosek producenta tachografów cyfrowych albo podmiotu wydającego karty.

3. Wniosek o wydanie świadectwa homologacji typu zawiera:

1) imię i nazwisko, miejsce zamieszkania albo nazwę, siedzibę i adres wnioskodawcy;

2)³⁾ numer identyfikacji podatkowej (NIP) i numer identyfikacyjny REGON, jeżeli jest nadany;

3) datę i miejsce sporządzenia wniosku oraz podpis wnioskodawcy.

4. Do wniosku o wydanie świadectwa homologacji typu dołącza się:

1) świadectwo zabezpieczenia;

2) świadectwo funkcjonalności;

3) świadectwo współdziałania.

5. Prezes GUM może wezwać wnioskodawcę do dostarczenia danych, informacji, materiałów i dokumentów, które są konieczne do rozpatrzenia wniosku.

6. Prezes GUM ogłasza w Dzienniku Urzędowym Głównego Urzędu Miar:

1) wykaz homologowanych typów tachografów cyfrowych oraz kart;

2) informacje o homologowanych przez właściwe zagraniczne organy i instytucje typach tachografów cyfrowych oraz kart.

Art. 6. 1. Prowadzenie warsztatu w zakresie instalacji, w tym aktywacji, napraw lub sprawdzania pod względem zgodności z wymaganiami rozporządzenia Komisji (WE) nr 1360/2002 tachografów cyfrowych, w tym ich kalibracji, wymaga uzyskania zezwolenia.

2. Prezes GUM, w trybie decyzji, wydaje zezwolenie na wniosek przedsiębiorcy lub innej jednostki, zwanych dalej „wnioskodawcą”.

3. Wniosek, o którym mowa w ust. 2, powinien zawierać:

1) imię i nazwisko, miejsce zamieszkania albo nazwę, siedzibę i adres wnioskodawcy;

1a)⁴⁾ numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym, o ile wnioskodawca taki numer posiada;

2)⁵⁾ numer identyfikacji podatkowej (NIP);

3) określenie zakresu świadczenia usług;

4) wskazanie miejsca świadczenia usług.

5) (uchylony)⁶⁾

4. Do wniosku o wydanie zezwolenia dołącza się:

1) (uchylony)⁷⁾

2)⁸⁾ zaświadczenie albo oświadczenie o niekaralności;

3) w odniesieniu do każdego zatrudnionego technika warsztatu, który wykonywać będzie czynności objęte zezwoleniem:

a) dane i informacje zawierające:

– imię i nazwisko,

– datę i miejsce urodzenia,

– numer ewidencyjny Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji Ludności (PESEL), a w przypadku osoby nieposiadającej numeru PESEL – numer i nazwę dokumentu potwierdzającego tożsamość oraz nazwę organu, który wydał ten dokument,

b) kopie następujących dokumentów:

– uprawnienia,

– umowy o pracę, z wyłączeniem danych o wysokości wynagrodzenia;

4)⁹⁾ potwierdzone za zgodność z oryginałem kopie dokumentów potwierdzających tytuł prawny wnioskodawcy do lokalu użytkowego i miejsc parkingowych, które mają być wykorzystywane do wykonywania czynności objętych zezwoleniem, oraz kopie dokumentów potwierdzających spełnienie wymagań w zakresie posiadania warunków warsztatowotechnicznych, o których mowa w ust. 5 pkt 2;

5)⁹⁾ potwierdzoną za zgodność z oryginałem kopię dokumentacji, o której mowa w ust. 5 pkt 4.

4a.¹⁰⁾ Oświadczenie, o którym mowa w ust. 4 pkt 2, składa się pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań. Składający oświadczenie jest obowiązany do zawarcia w nim klauzuli następującej treści: „Jestem świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.”. Klauzula ta zastępuje pouczenie organu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań.

5. Zezwolenie może uzyskać wnioskodawca, który:

1) zatrudnia na podstawie umowy o pracę technika warsztatu lub sam posiada uprawnienie, o którym mowa w art. 16 ust. 1;

2) posiada warunki warsztatowo-techniczne niezbędne do wykonywania instalacji, napraw lub sprawdzania tachografów cyfrowych;

3)¹¹⁾ nie był prawomocnie skazany za przestępstwo przeciwko działalności instytucji państwowych oraz samorządu, wymiarowi sprawiedliwości, porządkowi publicznemu, ochronie informacji, wiarygodności dokumentów, mieniu lub obrotowi gospodarczemu; gdy wnioskodawcą jest spółka handlowa, wymóg ten dotyczy członków zarządu tej spółki;

4) posiada dokumentację:

a) określającą:

– sposób ewidencjonowania, przechowywania, stosowania oraz zabezpieczania stosowanych materiałów oraz używanego wyposażenia do nakładania zabezpieczeń, oraz sposób sprawowanej kontroli nad tymi materiałami i wyposażeniem,

– zachowanie bezpieczeństwa użytkowania kart warsztatowych,

b) w zakresie:

– wykonywania sprawdzania tachografów cyfrowych, z uwzględnieniem przepisów załącznika IB do rozporządzenia Komisji (WE) nr 1360/2002,

– metod wykonywania sprawdzeń i stosowanych przyrządów pomiarowych,

– szacowania niepewności pomiarów,

– spełniania wymagań stawianych wyposażeniu pomiarowemu,

c) w zakresie przechowywania danych zapisanych na kartach warsztatowych,

d) w zakresie pobierania z tachografu cyfrowego zapisanych w nim danych i informacji, ich przechowywania i przekazywania uprawnionym podmiotom;

5)¹²⁾ nie jest przewoźnikiem drogowym lub innym podmiotem wykonującym przewozy drogowe, będącym właścicielem lub użytkownikiem pojazdu samochodowego objętego obowiązkiem instalacji i użytkowania tachografu cyfrowego, o którym mowa w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 3821/85.

6. Prezes GUM lub upoważniony przez niego organ administracji miar, przed wydaniem zezwolenia i po zawiadomieniu wnioskodawcy, sprawdza w wyznaczonym terminie i w miejscach, w których ma być wykonywana działalność, o której mowa w ust. 1, informacje i dane zawarte we wniosku o zezwolenie oraz w dołączonych do niego dokumentach.

7. Minister właściwy do spraw gospodarki określi, w drodze rozporządzenia:

1) wymagania niezbędne do prowadzenia warsztatu w zakresie warunków warsztatowo-technicznych obejmujących: warunki lokalowe, wyposażenie techniczne i miejsca parkingowe,

2) niezbędne dokumenty potwierdzające spełnianie wymagań, o których mowa w pkt 1,

3) zakres i sposób dokumentowania czynności przy wykonywaniu usług objętych zezwoleniem

– kierując się koniecznością zagwarantowania właściwych i bezpiecznych warunków pracy zatrudnionych osób oraz sprzętu umożliwiającego wykonywanie czynności i usług, objętych zezwoleniem w sposób zgodny z wymaganiami zawartymi w przepisach niniejszej ustawy oraz rozporządzeń, o których mowa w art. 2 pkt 1, oraz mając na uwadze konieczność zapewnienia jednolitego i prawidłowego sposobu dokumentowania czynności przy wykonywaniu usług objętych zezwoleniem.

Art. 7. 1. Zezwolenie, o którym mowa w art. 6 ust. 1, wydaje się na czas nieokreślony.

2. W zezwoleniu:

1) określa się:

a) imię i nazwisko, miejsce zamieszkania albo nazwę, siedzibę i adres podmiotu posiadającego zezwolenie,

b) zakres i miejsca świadczenia usług;

2)¹³⁾ nadaje się specjalną cechę, której upoważniony podmiot prowadzący warsztat używa do poświadczania wykonania czynności objętych zezwoleniem.

3. Zezwolenie może zawierać inne informacje niezbędne do prawidłowej identyfikacji podmiotu i wykonywanych przez niego czynności.

Art. 8. Prezes GUM, w trybie decyzji administracyjnej, odmawia wydania zezwolenia, o którym mowa w art. 6 ust. 1, jeżeli:

1) wnioskodawca nie spełnia wymagań, o których mowa w art. 6 ust. 5;

2) w stosunku do wnioskodawcy wydano decyzję o cofnięciu zezwolenia – w okresie 4 lat od dnia, w którym decyzja ta stała się ostateczna;

3) czynności sprawdzające, o których mowa w art. 6 ust. 6, wykazały niezgodność ze stanem faktycznym i prawnym informacji oraz danych zawartych we wniosku o wydanie zezwolenia oraz w dokumentach do niego dołączonych, a wnioskodawca nie usunął niezgodności stwierdzonych w trybie, o którym mowa w art. 6 ust. 6, w terminie 14 dni od dnia otrzymania wezwania do ich usunięcia;

4)¹⁴⁾ w wyniku przeprowadzonego postępowania w sprawie wydania zezwolenia zostanie stwierdzone, że wnioskodawca prowadzi inną działalność zawodową, która stanowi potencjalne zagrożenie dla ogólnego bezpieczeństwa systemu tachografów cyfrowych, zdefiniowanego w dodatku 10 załącznika IB do rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85.

Art. 9. 1.¹⁵⁾ Podmiot prowadzący warsztat:

1) występuje do Prezesa GUM z wnioskiem o zmianę zezwolenia, jeżeli nastąpiła zmiana w odniesieniu do wymagań, o których mowa w art. 6 ust. 5 pkt 2; wniosek zawierający informacje o zmianach składa się w terminie 14 dni od dnia zaistnienia tych zmian,

2) może wystąpić do Prezesa GUM z wnioskiem o zmianę zezwolenia w przedmiocie:

a) rozszerzenia zakresu usług określonych w zezwoleniu,

b) zmiany liczby miejsc świadczenia usług

– przepisy art. 6 ust. 6 i art. 8 pkt 3 stosuje się odpowiednio.

2. We wniosku o zmianę zezwolenia określa się wyłącznie informacje i dane ulegające zmianie oraz dołącza się dokumenty potwierdzające te zmiany.

3.¹⁶⁾ Jeżeli nastąpiła zmiana w zakresie spełnienia wymagań, o których mowa w art. 6 ust. 5 pkt 1 i 3–5, podmiot prowadzący warsztat jest obowiązany poinformować o tym Prezesa GUM, w terminie 14 dni od dnia zaistnienia tych zmian. Przepisy art. 6 ust. 6 i art. 13 stosuje się odpowiednio.

Art. 10. Minister właściwy do spraw gospodarki określi, w drodze rozporządzenia, wzór:

1) wniosku o wydanie zezwolenia na prowadzenie warsztatu,

2) zezwolenia na prowadzenie warsztatu,

3) specjalnej cechy nadawanej do poświadczania wykonywania czynności objętej zezwoleniem

– kierując się potrzebą zapewnienia jednolitości i przejrzystości wniosków, nadzoru nad wydawaniem zezwoleń oraz koniecznością zagwarantowania odpowiedniego zabezpieczenia przed fałszowaniem tych dokumentów, a także nadawanej cechy.

Art. 11. 1. Podmiot prowadzący warsztat jest obowiązany:

1) posiadać dokumentację umożliwiającą stwierdzenie zgodności sprawdzanych tachografów cyfrowych z homologowanym typem i wymaganiami, o których mowa w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1360/2002;

2) prowadzić dokumentację wykonywanych czynności związanych z instalacją, naprawą i sprawdzaniem tachografów cyfrowych;

3) zapewnić wykonywanie czynności związanych z instalacją, naprawą lub sprawdzaniem tachografów cyfrowych wyłącznie przez techników warsztatu;

4) prowadzić działalność z zachowaniem wymagań bezpieczeństwa tachografów cyfrowych, o których mowa w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1360/2002;

5) przechowywać dane pobrane z tachografu cyfrowego i przekazywać je ich właścicielom;

6) zapewnić właściwe warunki bezpieczeństwa przechowywania kart warsztatowych;

7) umożliwiać przeprowadzanie kontroli uprawnionym organom;

8) używać kart warsztatowych w miejscu świadczenia usług i zgodnie z ich zakresem.

2. Dokumentację, o której mowa w ust. 1 pkt 2, podmiot prowadzący warsztat:

1) przechowuje przez okres co najmniej 4 lat od dnia wykonania czynności;

2) udostępnia, na żądanie, organom administracji miar oraz uprawnionym podmiotom;

3) przekazuje w całości właściwemu terytorialnie organowi administracji miar w terminie 30 dni od dnia zakończenia likwidacji działalności albo wydania decyzji o cofnięciu zezwolenia.

3. Minister właściwy do spraw administracji publicznej określi, w drodze rozporządzenia:

1) wymagania w zakresie pobierania danych z tachografu cyfrowego, ich przechowywania przez podmiot prowadzący warsztat oraz tryb przekazywania danych ich właścicielom,

2) sposób poświadczania przekazania danych lub braku możliwości ich pobrania z tachografu cyfrowego

– kierując się koniecznością zapewnienia należytej dbałości przy wykonywaniu usług objętych zezwoleniem, a także wymogów w zakresie bezpieczeństwa tachografów cyfrowych.

Art. 12. 1. Prezes GUM sprawuje nadzór nad podmiotami prowadzącymi warsztaty.

2. W ramach nadzoru Prezes GUM:

1) przeprowadza, co najmniej raz na dwa lata, kontrolę w zakresie:

a) spełniania przez podmiot prowadzący warsztat wymagań, o których mowa w art. 6 ust. 5,

b) prawidłowości wykonania sprawdzenia tachografów cyfrowych,

c) prawidłowości prowadzonej dokumentacji, o której mowa w art. 11 ust. 1 pkt 2;

2) wydaje zalecenia pokontrolne i wyznacza, nie krótszy niż czternastodniowy, termin usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości.

3. Prezes GUM:

1) prowadzi kontrolę, o której mowa w ust. 2, na zasadach określonych w rozdziale 5 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1829, 1948, 1997 i 2255 oraz z 2017 r. poz. 460);

2) może powierzyć wykonywanie kontroli upoważnionym przez niego organom administracji miar.

Art. 13. 1. Prezes GUM niezwłocznie wydaje decyzję o cofnięciu zezwolenia na prowadzenie warsztatu, jeżeli:

1)¹⁷⁾ podmiot prowadzący warsztat przestał spełniać wymagania, o których mowa w art. 6 ust. 5 pkt 1–3 lub 5;

2) w stosunku do podmiotu prowadzącego warsztat wydano prawomocne orzeczenie zakazu prowadzenia działalności gospodarczej w tym zakresie;

3) podmiot prowadzący warsztat nie usunął nieprawidłowości w wyznaczonym terminie;

4) podmiot prowadzący warsztat rażąco naruszył warunki prowadzenia warsztatu.

2. Rażącym naruszeniem warunków prowadzenia warsztatu jest:

1) instalacja tachografu cyfrowego nieposiadającego ważnego świadectwa homologacji typu;

2) dopuszczenie do użytkowania wadliwie działającego lub niesprawnego tachografu cyfrowego;

3) posługiwanie się kartą warsztatową niezgodnie z zakresem lub poza miejscem świadczenia usług określonych w zezwoleniu, z zastrzeżeniem ust. 3, udostępnianie karty innym osobom lub stosowanie jej bez udokumentowania faktu jej użycia;

4) uniemożliwienie przeprowadzenia kontroli.

3. Dopuszcza się użycie karty warsztatowej przez technika warsztatu poza miejscem świadczenia usług określonych w zezwoleniu, w przypadku gdy brak jest możliwości przemieszczenia do siedziby warsztatu pojazdu samochodowego podlegającego kontroli na drodze lub na terenie przedsiębiorstwa transportowego.

Art. 14. O udzielonych bądź cofniętych zezwoleniach Prezes GUM niezwłocznie informuje w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej Głównego Urzędu Miar i co najmniej dwa razy w roku obwieszcza w Dzienniku Urzędowym Głównego Urzędu Miar.

Art. 15. 1. Prezes GUM prowadzi ewidencję warsztatów.

2. W ewidencji warsztatów gromadzi się następujące dane i informacje:

1) nazwę lub imię i nazwisko podmiotu prowadzącego warsztat;

2) adres podmiotu prowadzącego warsztat oraz adres miejsca świadczenia usług;

3) dane technika warsztatu, a w szczególności:

a) imię i nazwisko,

b) datę i miejsce urodzenia,

c) numer ewidencyjny Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji Ludności (PESEL), a w przypadku osoby nieposiadającej numeru PESEL – numer i nazwę dokumentu potwierdzającego tożsamość oraz nazwę organu, który wydał ten dokument,

d) okres ważności posiadanego uprawnienia;

4) informacje o zmianach danych, o których mowa w art. 9;

5) informacje o udzielonych, zmienionych i cofniętych zezwoleniach.

3. Dane i informacje zgromadzone w ewidencji warsztatów udostępnia się, na wniosek:

1) organów uprawnionych do kontroli tachografów cyfrowych;

2) podmiotu wydającego karty.

4. Po upływie 5 lat od dnia uprawomocnienia się decyzji o cofnięciu zezwolenia usuwa się zawarte w ewidencji warsztatów dane i informacje dotyczące tego zezwolenia.

Art. 16. 1. Sprawdzać tachografy cyfrowe może tylko technik warsztatu posiadający uprawnienie w tym zakresie.

2. Dokumentem stwierdzającym posiadanie uprawnienia, o którym mowa w ust. 1, jest zaświadczenie wydawane przez Prezesa GUM na okres 4 lat, na wniosek zainteresowanego. Zaświadczenie wydaje się, jeżeli zainteresowany:

1) zdał z wynikiem pozytywnym egzamin z zakresu sprawdzania tachografów cyfrowych;

2)¹⁸⁾ nie był prawomocnie skazany za przestępstwo przeciwko działalności instytucji państwowych oraz samorządu, wymiarowi sprawiedliwości, porządkowi publicznemu, ochronie informacji, wiarygodności dokumentów, mieniu lub obrotowi gospodarczemu.

3. Wniosek, o którym mowa w ust. 2, zawiera:

1) imię i nazwisko oraz adres zamieszkania wnioskodawcy;

2) numer ewidencyjny Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji Ludności (PESEL), a w przypadku osoby nieposiadającej numeru PESEL – numer i nazwę dokumentu potwierdzającego tożsamość oraz nazwę organu, który wydał ten dokument;

3) numer identyfikacji podatkowej (NIP);

4) datę i miejsce sporządzenia wniosku;

5) podpis wnioskodawcy.

4.¹⁹⁾ Do wniosku dołącza się informację z Krajowego Rejestru Karnego w przedmiocie niekaralności uzyskaną nie wcześniej niż na 3 miesiące przed dniem złożenia wniosku.

5. Egzamin z zakresu sprawdzania tachografów cyfrowych przeprowadza po uiszczeniu opłaty komisja powołana przez Prezesa GUM.

6. Minister właściwy do spraw gospodarki określi, w drodze rozporządzenia:

1) wzór zaświadczenia potwierdzającego uprawnienie do sprawdzania tachografów cyfrowych,

2) zakres i tryb przeprowadzania egzaminu z zakresu sprawdzania tachografów cyfrowych,

3) sposób wynagradzania członków komisji egzaminacyjnej

– kierując się koniecznością zapewnienia nadzoru nad wydawaniem zaświadczeń i potrzebą ich odpowiedniego zabezpieczenia przed fałszowaniem, właściwego przygotowania zawodowego i kwalifikacji techników warsztatu sprawdzających tachografy cyfrowe oraz rodzajem wykonywanych czynności egzaminacyjnych i nakładem pracy członków komisji egzaminacyjnej.

7. Prezes GUM lub upoważniony przez niego organ administracji miar może, na podstawie umów cywilnoprawnych, organizować i prowadzić szkolenia w zakresie tachografów cyfrowych.

8.²⁰⁾ W przypadku stwierdzenia posługiwania się przez technika warsztatu kartą warsztatową niezgodnie z zakresem lub poza miejscem świadczenia usług określonych w zezwoleniu, z zastrzeżeniem art. 13 ust. 3, Prezes GUM cofa, w trybie decyzji administracyjnej, uprawnienie dla technika warsztatu.

9.²⁰⁾ W przypadku, o którym mowa w ust. 8, ponowne ubieganie się o wydanie uprawnienia jest możliwe nie wcześniej niż po upływie 4 lat od dnia, w którym decyzja o cofnięciu uprawnienia stała się ostateczna.

Art. 17. 1. Czynności wykonywane przez Prezesa GUM lub upoważnione przez niego organy administracji miar podlegają opłacie.

2. Opłatę pobiera się za:

1) badania związane z wydaniem świadectwa funkcjonalności;

2) wydanie i zmianę świadectwa homologacji typu;

3) wydanie i zmianę zezwolenia na prowadzenie warsztatu;

4) wydanie uprawnienia dla technika warsztatu;

5) przeprowadzenie egzaminu z zakresu sprawdzania tachografów cyfrowych.

3. Wnioskodawca uiszcza opłaty, o których mowa w ust. 2 pkt 1–4, w terminie 14 dni od dnia doręczenia odpowiednio decyzji lub zaświadczenia.

4. Wnioskodawca uiszcza opłatę, o której mowa w art. 16 ust. 5, przed przystąpieniem do egzaminu z zakresu sprawdzania tachografów cyfrowych.

5. Do opłat, o których mowa w ust. 2, stosuje się odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201 i 648), z tym że uprawnienia organów podatkowych przysługują organom administracji miar.

6. Wysokość należnej opłaty, o której mowa w ust. 2 pkt 1, ustala organ administracji miar w trybie decyzji, uwzględniając czas trwania przeprowadzanych czynności, ich zakres oraz stawki godzinowe za czas pracy pracowników administracji miar oraz koszty badań wykonanych przez podmioty, o których mowa w art. 4 ust. 6.

7. W przypadku umorzenia postępowania prowadzonego przez Prezesa GUM w sprawach, o których mowa:

1) w art. 4 ust. 1, na skutek wycofania wniosku przez stronę, na której żądanie postępowanie zostało wszczęte, ponosi ona opłatę za badania wykonane do momentu wycofania wniosku o wydanie świadectwa funkcjonalności;

2) w art. 6 ust. 2, na skutek wycofania wniosku przez stronę, na której żądanie postępowanie zostało wszczęte, ponosi ona opłatę za czynności sprawdzające wykonane do momentu wycofania wniosku o wydanie zezwolenia na prowadzenie warsztatu.

8. Wysokość należnej opłaty, o której mowa w:

1) ust. 7 pkt 1, ustala Prezes GUM w trybie decyzji umarzającej postępowanie, biorąc pod uwagę zakres wykonanych badań oraz stawki godzinowe za czas pracy pracowników administracji miar;

2) ust. 7 pkt 2, ustala Prezes GUM w trybie decyzji umarzającej postępowanie, biorąc pod uwagę zakres przeprowadzonych czynności sprawdzających.

9. Wysokość opłaty, o której mowa w ust. 8 pkt 2, nie może być wyższa niż wysokość opłaty za zmianę zezwolenia na prowadzenie warsztatu w przypadku, gdy są przeprowadzane czynności sprawdzające.

10. Stawka godzinowa za czas pracy pracownika administracji miar nie może być wyższa niż 350 zł.

11. Wysokość opłaty za:

1) wydanie lub zmianę wydania świadectwa homologacji typu nie może być wyższa niż 4000 zł;

2) wydanie zezwolenia na prowadzenie warsztatu nie może być wyższa niż 17 000 zł;

3) zmianę zezwolenia na prowadzenie warsztatu nie może być wyższa niż:

a) 2000 zł – jeżeli nie są przeprowadzane czynności sprawdzające,

b) 5000 zł – jeżeli są przeprowadzane czynności sprawdzające;

4) przeprowadzenie egzaminu, o którym mowa w art. 16 ust. 5, nie może być wyższa niż 500 zł.

12. Minister właściwy do spraw finansów publicznych, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki, określi, w drodze rozporządzenia, wysokość:

1) stawki godzinowej za czas pracy pracownika administracji miar;

2) opłat za czynności, o których mowa w ust. 2 pkt 2–5

– mając na uwadze strukturę kosztów poszczególnych czynności.

Art. 18. 1. Minister właściwy do spraw transportu wybiera podmiot wydający karty, mając na uwadze znaczenie zadań realizowanych przez podmiot wydający karty dla krajowej polityki bezpieczeństwa, posiadany przez ten podmiot potencjał techniczny oraz zdolność i gotowość do natychmiastowego poniesienia nakładów inwestycyjnych na uruchomienie procesów w zakresie wydawania kart, dotychczasowe doświadczenia w dziedzinie personalizacji i elektronicznych zabezpieczeń dokumentów istotne z punktu widzenia zapewnienia właściwego poziomu bezpieczeństwa systemu oraz biorąc pod uwagę możliwość skutecznego nadzoru przez administrację rządową. Do wyboru podmiotu stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. – Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 2164, z późn. zm.²¹⁾) dotyczące przetargu ograniczonego.

2.²²⁾ Minister właściwy do spraw transportu:

1) jest administratorem ewidencji kart;

2) powierza podmiotowi wydającemu karty:

a) przetwarzanie danych zawartych w ewidencji kart,

b) narodowe klucze kryptograficzne,

c) zadanie polegające na wymianie z krajowymi i zagranicznymi organami oraz uprawnionymi służbami i instytucjami danych i informacji niezbędnych w procesach wydawania kart i kontroli stosowania tachografów cyfrowych w transporcie drogowym.

3. Dla bezpieczeństwa danych i informacji zawartych w ewidencji kart, urządzenia i systemy informatyczne służące do jej prowadzenia powinny spełniać warunki określone w przepisach w sprawie warunków technicznych i organizacyjnych dla urządzeń i systemów informatycznych służących do przetwarzania danych osobowych.

4. Szczegółowe prawa i obowiązki podmiotu wydającego karty określa umowa zawarta między ministrem właściwym do spraw transportu a podmiotem wydającym karty.

Art. 19. 1. Podmiot wydający karty, o którym mowa w art. 18 ust. 1:

1) prowadzi w imieniu ministra właściwego do spraw transportu krajowe centrum certyfikacji elektronicznej;

2) prowadzi centrum certyfikacji elektronicznej właściwe do wydawania elektronicznych zabezpieczeń;

3) wytwarza klucze i elektroniczne zabezpieczenia dla użytkowników krajowych oraz, w imieniu ministra właściwego do spraw transportu, prowadzi ich ewidencję zgodnie z wymaganiami określonymi w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1360/2002;

4) produkuje lub kupuje karty do tachografu cyfrowego;

5) przedstawia do zatwierdzenia przez ministra właściwego do spraw transportu projekty wzorów kart i stosowanych zabezpieczeń, uwzględniające wymagania określone w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1360/2002;

6) na zamówienie producentów tachografów cyfrowych dostarcza elektroniczne zabezpieczenia tych urządzeń;

7) realizuje proces wydawania kart, a w szczególności: przyjmuje wnioski o wydanie, wznowienie lub wymianę kart i wydaje karty, zapewniając właściwą organizację ich odbioru na terenie Rzeczypospolitej Polskiej;

8) realizuje proces personalizacji kart;

9) prowadzi:

a) ewidencję kart wydanych, wznowionych, wymienionych, skradzionych, utraconych i uszkodzonych, z uwzględnieniem przepisów rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85,

b) wymianę, z krajowymi i zagranicznymi organami oraz uprawnionymi służbami i instytucjami, danych i informacji zawartych w ewidencji kart, za pośrednictwem Tachonetu;

10) upowszechnia informacje dotyczące formularzy wniosków wymaganych do wydania, wznowienia lub wymiany kart, publikuje i organizuje dystrybucję materiałów informacyjnych o warunkach stosowania i użytkowania kart oraz sankcjach przewidzianych prawem za naruszenie przepisów w tym zakresie.

2. (uchylony)²³⁾

Art. 20. 1. Kartę wydaje się na wniosek:

1) kierowcy – w przypadku karty kierowcy;

2) przewoźnika drogowego lub innego podmiotu wykonującego przewozy drogowe, będącego właścicielem lub użytkownikiem pojazdu samochodowego objętego obowiązkiem instalacji i użytkowania tachografu cyfrowego, o którym mowa w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 3821/85 – w przypadku karty przedsiębiorstwa;

3) podmiotu prowadzącego warsztat oraz innego uprawnionego podmiotu, o którym mowa w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1360/2002 – w przypadku karty warsztatowej;

4) kierownika lub dowódcy jednostki organizacyjnej organu upoważnionego do kontroli tachografów cyfrowych – w przypadku karty kontrolnej.

2. Do wniosku o wydanie karty dołącza się:

1) kopię prawa jazdy i fotografię kierowcy – w przypadku karty kierowcy;

2)²⁴⁾ kopię dokumentu dopuszczającego do ruchu pojazd objęty obowiązkiem instalacji i użytkowania tachografu cyfrowego, o którym mowa w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 3821/85, a w przypadku gdy z tego dokumentu nie wynika prawo dysponowania tym pojazdem, dodatkowo kopię innego dokumentu potwierdzającego powyższy fakt – w przypadku karty przedsiębiorstwa;

3)²⁴⁾ kopię zezwolenia, o którym mowa w art. 6 ust. 1, kopię zaświadczenia, o którym mowa w art. 16 ust. 2, posiadanego przez technika warsztatu oraz jego fotografię – w przypadku karty warsztatowej;

4) fotografię osoby uprawnionej do przeprowadzania kontroli – w przypadku karty kontrolnej imiennej.

3. Za wydanie, wznowienie lub wymianę karty pobiera się opłatę.

4. Wnioskodawca do wniosku o wydanie, wznowienie lub wymianę karty dołącza dowód wniesienia opłaty za wydanie karty.

5. Wysokość opłaty, o której mowa w ust. 3, określa umowa zawarta pomiędzy ministrem właściwym do spraw transportu a podmiotem wydającym karty, przy czym w konsultacjach w sprawie opłat za karty biorą udział polskie organizacje o zasięgu ogólnokrajowym zrzeszające przewoźników drogowych, pracodawców i pracobiorców w sektorze transportu drogowego.

6. Przy ustalaniu opłaty uwzględnia się:

1) koszty związane z wykonywaniem zadań przez podmiot wydający karty, a w szczególności z obsługą, produkcją, personalizacją i dystrybucją kart oraz prowadzeniem ich ewidencji;

2) interes podmiotów sektora transportu drogowego.

7. Kierowcy pozostającemu w stosunku pracy i wykonującemu przewozy z wykorzystaniem pojazdów wyposażonych w tachografy cyfrowe poniesioną opłatę za wydanie, wznowienie lub wymianę karty kierowcy może refundować pracodawca na podstawie imiennego dowodu uiszczenia tej opłaty.

8. Minister właściwy do spraw transportu ogłasza, w drodze obwieszczenia w dzienniku urzędowym ministra, wysokość opłat, o których mowa w ust. 3. Informację o wysokości opłat minister właściwy do spraw transportu umieszcza na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej, a podmiot wydający karty – na swoich stronach internetowych.

9. Wpłaty z tytułu opłat za karty stanowią przychód podmiotu wydającego karty.

Art. 21. 1. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, wzory wniosków o wydanie kart oraz standardy, jakim powinny odpowiadać załączniki do wniosku, mając na uwadze konieczność zapewnienia jednolitej i przejrzystej formy wniosków oraz procedury i terminy rozpatrywania wniosków i wydawania kart.

2.²⁵⁾ Wnioski wraz z załącznikami, o których mowa w ust. 1, składane są w formie pisemnej w postaci papierowej lub elektronicznej. Wniosek w postaci elektronicznej opatruje się kwalifikowanym podpisem elektronicznym.

Art. 22. 1. Podmiot wydający karty w ramach procesu wydawania kart:

1) sprawdza prawdziwość danych zawartych we wniosku o wydanie karty kierowcy lub karty warsztatowej, korzystając z:

a) Tachonetu,

b)²⁶⁾ centralnej ewidencji kierowców, z zastrzeżeniem pkt 2,

c) ewidencji warsztatów i rejestru zezwoleń na ich prowadzenie;

2)²⁷⁾ w przypadku braku możliwości sprawdzenia prawdziwości danych zawartych we wniosku o wydanie karty kierowcy, w zakresie prawa jazdy, może zwrócić się o ich potwierdzenie do właściwego organu, który to prawo jazdy wydał.

2. Po pozytywnej weryfikacji danych, o których mowa w ust. 1, podmiot wydający karty wydaje kartę na okres:

1) 5 lat, nie dłuższy jednak niż okres ważności prawa jazdy posiadanego przez kierowcę – w przypadku karty kierowcy;

2)²⁸⁾ 5 lat – w przypadku karty przedsiębiorstwa;

3)²⁸⁾ 1 roku, nie dłuższy jednak niż okres ważności zaświadczenia, o którym mowa w art. 16 ust. 2, posiadanego przez technika warsztatu – w przypadku karty warsztatowej;

4) wskazany we wniosku o wydanie karty, nie dłuższy jednak niż 5 lat – w przypadku karty kontrolnej.

3. Wydanie karty jest czynnością, która nie wymaga decyzji administracyjnej w rozumieniu ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 23, 868, 996, 1579 i 2138).

4. Terminy i warunki wydawania, wymiany lub wznowienia karty, określone w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 3821/85 w odniesieniu do karty kierowcy, stosuje się również do karty: warsztatowej, przedsiębiorstwa i kontrolnej.

5. Karta kierowcy i karta warsztatowa są kartami imiennymi. Karta kontrolna może być kartą imienną.

6. Karta warsztatowa, karta kontrolna i karta przedsiębiorstwa zawierają odpowiednio oznaczenie podmiotu prowadzącego warsztat i innego uprawnionego podmiotu, o którym mowa w art. 20 ust. 1 pkt 3, organu kontroli i podmiotu wnoszącego o wydanie karty przedsiębiorstwa.

7. Skargi i wnioski związane z wykonywaniem przez podmiot wydający karty czynności, o których mowa w art. 19 ust. 1, rozpatruje minister właściwy do spraw transportu. Do rozpatrywania skarg i wniosków stosuje się odpowiednio przepisy działu VIII ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego.

Art. 23. 1. Karta stanowi własność podmiotu wydającego karty.

2.²⁹⁾ Posiadacz karty jest obowiązany:

1) niezwłocznie zawiadomić o jej utracie podmiot wydający karty;

2) zwrócić kartę do podmiotu wydającego karty, w przypadku:

a) uszkodzenia karty,

b) upływu terminu, na jaki karta została wydana,

c) zmiany miejsca zatrudnienia – w przypadku technika warsztatu,

d) zaprzestania wykonywania zawodu – w przypadku technika warsztatu,

e) cofnięcia uprawnienia do wykonywania zawodu – w przypadku technika warsztatu.

3.²⁹⁾ Podmiot wydający karty przyjmuje i rejestruje zawiadomienie o utracie lub uszkodzeniu karty oraz wydaje zaświadczenie potwierdzające zgłoszenie tego faktu.

4. Znalezioną kartę przekazuje się do:

1) podmiotu wydającego karty;

2) najbliższej jednostki Policji albo

3) organu kontrolnego upoważnionego do wykonywania kontroli transportu drogowego.

5. Kartę przekazaną w trybie ust. 4 pkt 2 i 3 lub kartę kierowcy zatrzymaną na podstawie art. 14 ust. 4 lit. c rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 organ kontrolny zwraca podmiotowi wydającemu karty.

6.³⁰⁾ Po otrzymaniu karty, podmiot wydający karty, odpowiednio:

1) unieważnia ją i niszczy;

2) przekazuje ją właściwemu podmiotowi w państwie, w którym karta została wydana; lub

3) wystawia zaświadczenie o uszkodzeniu karty.

7. Podmiot wydający karty wzywa posiadacza karty do jej zwrotu w terminie 7 dni, gdy z przeprowadzonego postępowania administracyjnego lub karnego wynika, że karta została wydana na podstawie fałszywych informacji i dokumentów. W przypadku gdy posiadacz karty nie zwróci jej w wyznaczonym terminie, stosuje się przepisy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji dotyczącym obowiązków o charakterze niepieniężnym.

Art. 23a.³¹⁾ Minister właściwy do spraw transportu, kierując się koniecznością zagwarantowania okresowego i regularnego pobierania danych z tachografu cyfrowego i karty kierowcy oraz przechowywania tych danych przez podmiot wykonujący przewozy drogowe z zachowaniem wymagań, określonych w rozporządzeniu (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającym rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylającym rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz. Urz. UE L 102 z 11.04.2006, str. 1), określi, w drodze rozporządzenia, częstotliwość pobierania danych z tachografów cyfrowych i kart kierowców oraz warunki ich przechowywania przez podmioty wykonujące przewozy drogowe.

Art. 24. 1. Kto:

1) wprowadza do obrotu lub użytkowania tachograf cyfrowy bez ważnego świadectwa homologacji typu,

2) wykonuje działalność w zakresie napraw, instalacji lub sprawdzania tachografu cyfrowego bez zezwolenia,

3) nie zgłosił faktu utraty karty warsztatowej

– podlega karze pieniężnej w wysokości 5000 zł.

2. Organy administracji miar, w trybie decyzji, nakładają karę pieniężną, o której mowa w ust. 1.

3. Wpływy z kar pieniężnych, o których mowa w ust. 1, stanowią dochód budżetu państwa.

4. Kto, będąc kierowcą pojazdu samochodowego objętego obowiązkiem wyposażenia w tachograf cyfrowy:

1) używa więcej niż jednej karty kierowcy,

2) prowadzi pojazd, posługując się cudzą lub nieważną kartą kierowcy,

3) prowadzi pojazd, nie posługując się kartą kierowcy,

4)³²⁾ po zakończeniu przewozu drogowego wykonywanego bez użycia karty kierowcy, która działała wadliwie, została zniszczona, zgubiona lub skradziona, nie zrobił wydruku danych z tachografu cyfrowego odnoszących się do okresów rejestrowanych przez ten tachograf oraz nie zaznaczył szczegółów, które umożliwiłyby jego identyfikację (imienia i nazwiska oraz numeru karty kierowcy lub numeru prawa jazdy), i nie opatrzył wydruku swoim podpisem,

5)³²⁾ nie zgłosił faktu uszkodzenia lub utraty karty kierowcy,

6)³²⁾ nie zwrócił do podmiotu wydającego karty uszkodzonej karty kierowcy,

7) odmówił okazania karty kierowcy na żądanie uprawnionego organu kontrolnego

– podlega karze grzywny.

5. W przypadkach, o których mowa w ust. 4 pkt 1 i 2, wysokość grzywny za stwierdzone naruszenia nie może przekroczyć kwoty 10 000 zł.

6. Orzekanie w sprawach, o których mowa w ust. 4, następuje w trybie przepisów Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia.

7. Organy wykonujące zadania kontroli transportu drogowego zgodnie z przepisami ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2016 r. poz. 1907, 1935 i 1948 oraz z 2017 r. poz. 708) są uprawnione do nakładania kary grzywny.

8. Wpływy uzyskane z kar grzywny, o których mowa w ust. 4, stanowią dochód budżetu państwa.

Art. 25. (pominięty)³³⁾

Art. 26. (pominięty)³³⁾

Art. 27. (pominięty)³³⁾

Art. 28. (pominięty)³³⁾

Art. 29. Podmiotem wydającym karty przez okres 7 lat od dnia wejścia w życie ustawy jest Polska Wytwórnia Papierów Wartościowych S.A.

Art. 30. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia³⁴⁾.

¹⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 26 kwietnia 2007 r. o zmianie ustawy o czasie pracy kierowców oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 661), która weszła w życie z dniem 20 czerwca 2007 r.

²⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 41 pkt 1 ustawy z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1016), która weszła w życie z dniem 1 września 2011 r.

³⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 41 pkt 2 ustawy, o której mowa w odnośniku 2.

⁴⁾ Dodany przez art. 73 pkt 1 ustawy z dnia 25 marca 2011 r. o ograniczaniu barier administracyjnych dla obywateli i przedsiębiorców (Dz. U. poz. 622), która weszła w życie z dniem 1 lipca 2011 r.; w brzmieniu ustalonym przez art. 40 ustawy z dnia 25 września 2015 r. o zmianie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1893), która weszła w życie z dniem 19 maja 2016 r.

⁵⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 41 pkt 3 ustawy, o której mowa w odnośniku 2.

⁶⁾ Przez art. 4 pkt 2 lit. a ustawy, o której mowa w odnośniku 1.

⁷⁾ Przez art. 73 pkt 2 lit. a ustawy wymienionej jako pierwsza w odnośniku 4.

⁸⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 73 pkt 2 lit. b ustawy wymienionej jako pierwsza w odnośniku 4.

⁹⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 4 pkt 2 lit. b tiret drugie ustawy, o której mowa w odnośniku 1.

¹⁰⁾ Dodany przez art. 73 pkt 3 ustawy wymienionej jako pierwsza w odnośniku 4.

¹¹⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 4 pkt 2 lit. c tiret pierwsze ustawy, o której mowa w odnośniku 1.

¹²⁾ Dodany przez art. 4 pkt 2 lit. c tiret drugie ustawy, o której mowa w odnośniku 1.

¹³⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 4 pkt 3 ustawy, o której mowa w odnośniku 1.

¹⁴⁾ Dodany przez art. 4 pkt 4 ustawy, o której mowa w odnośniku 1.

¹⁵⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 4 pkt 5 lit. a ustawy, o której mowa w odnośniku 1.

¹⁶⁾ Dodany przez art. 4 pkt 5 lit. b ustawy, o której mowa w odnośniku 1.

¹⁷⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 4 pkt 6 ustawy, o której mowa w odnośniku 1.

¹⁸⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 4 pkt 7 lit. a ustawy, o której mowa w odnośniku 1.

¹⁹⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 4 pkt 7 lit. b ustawy, o której mowa w odnośniku 1.

²⁰⁾ Dodany przez art. 4 pkt 7 lit. c ustawy, o której mowa w odnośniku 1.

²¹⁾ Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2016 r. poz. 831, 996, 1020, 1250, 1265, 1579, 1920 i 2260.

²²⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 4 pkt 8 ustawy, o której mowa w odnośniku 1.

²³⁾ Przez art. 4 pkt 9 ustawy, o której mowa w odnośniku 1.

²⁴⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 4 pkt 10 ustawy, o której mowa w odnośniku 1.

²⁵⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 98 ustawy z dnia 5 września 2016 r. o usługach zaufania oraz identyfikacji elektronicznej (Dz. U. poz. 1579), która weszła w życie z dniem 7 października 2016 r.

²⁶⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 4 pkt 11 lit. a tiret pierwsze ustawy, o której mowa w odnośniku 1.

²⁷⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 4 pkt 11 lit. a tiret drugie ustawy, o której mowa w odnośniku 1.

²⁸⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 4 pkt 11 lit. b ustawy, o której mowa w odnośniku 1.

²⁹⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 4 pkt 12 lit. a ustawy, o której mowa w odnośniku 1.

³⁰⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 4 pkt 12 lit. b ustawy, o której mowa w odnośniku 1.

³¹⁾ Dodany przez art. 4 pkt 13 ustawy, o której mowa w odnośniku 1.

³²⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 4 pkt 14 ustawy, o której mowa w odnośniku 1.

³³⁾ Zamieszczony w obwieszczeniu.

³⁴⁾ Ustawa została ogłoszona w dniu 20 września 2005 r.