Dziennik Ustaw - rok 2009 nr 208 poz. 1603

Protokół do Konwencji o ochronie interesów finansowych Wspólnot Europejskich z dnia 26 lipca 1995 r.,

sporządzony w Dublinie dnia 27 września 1996 r.,

Protokół w sprawie interpretacji w trybie orzeczenia wstępnego przez Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich Konwencji o ochronie interesów finansowych Wspólnot Europejskich z dnia 26 lipca 1995 r.,

sporządzony w Brukseli dnia 29 listopada 1996 r.,

oraz Drugi Protokół do Konwencji o ochronie interesów finansowych Wspólnot Europejskich z dnia 26 lipca 1995 r.,

sporządzony w Brukseli dnia 19 czerwca 1997 r.

W imieniu Rzeczypospolitej Polskiej

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 26 lipca 1995 r. w Brukseli została sporządzona Konwencja o ochronie interesów finansowych Wspólnot Europejskich, w dniu 27 września 1996 r. w Dublinie został sporządzony Protokół do Konwencji o ochronie interesów finansowych Wspólnot Europejskich z dnia 26 lipca 1995 r., w dniu 29 listopada 1996 r. w Brukseli został sporządzony Protokół w sprawie interpretacji w trybie orzeczenia wstępnego przez Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich Konwencji o ochronie interesów finansowych Wspólnot Europejskich z dnia 26 lipca 1995 r., a w dniu 19 czerwca 1997 r. w Brukseli został sporządzony Drugi Protokół do Konwencji o ochronie interesów finansowych Wspólnot Europejskich z dnia 26 lipca 1995 r., w następującym brzmieniu:

KONWENCJA
SPORZĄDZONA NA PODSTAWIE ARTYKUŁU K.3 TRAKTATU O UNII EUROPEJSKIEJ, O OCHRONIE INTERESÓW FINANSOWYCH WSPÓLNOT EUROPEJSKICH

WYSOKIE UMAWIAJĄCE SIĘ STRONY niniejszej Konwencji, Państwa Członkowskie Unii Europejskiej,

POWOŁUJĄC SIĘ na Akt Rady Unii Europejskiej z dnia 26 lipca 1995 roku;

PRAGNĄC, aby ich systemy prawa karnego zapewniały w sposób skuteczny ochronę interesów finansowych Wspólnot Europejskich;

STWIERDZAJĄC, że nadużycia finansowe mające wpływ na wspólnotowe dochody i wydatki w wielu przypadkach nie są ograniczone do jednego kraju i często są popełniane przez zorganizowane siatki przestępcze;

PRZEKONANE, że ochrona interesów finansowych Wspólnot Europejskich wymaga, aby wszelkie przestępcze działania naruszające wspomniane interesy były przedmiotem ścigania karnego i aby w tym celu została przyjęta wspólna definicja;

PRZEKONANE o potrzebie nałożenia na takie postępowanie skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających sankcji karnych, bez uszczerbku dla możliwości stosowania innych kar w odpowiednich przypadkach oraz o potrzebie, przynajmniej w poważnych przypadkach, nałożenia na takie postępowanie kary pozbawienia wolności, która może prowadzić do ekstradycji;

UZNAJĄC, że przedsiębiorstwa odgrywają istotną rolę w obszarach finansowanych przez Wspólnoty Europejskie, oraz że osoby posiadające kompetencje decyzyjne w przedsiębiorstwie nie powinny uniknąć odpowiedzialności karnej w odpowiednich okolicznościach;

ZDECYDOWANE wspólnie zwalczać nadużycia finansowe naruszające interesy finansowe Wspólnot Europejskich poprzez podjęcie zobowiązań odnoszących się do jurysdykcji, ekstradycji i wzajemnej współpracy,

UZGODNIŁY NASTĘPUJĄCE POSTANOWIENIA:

ARTYKUŁ 1

Postanowienia ogólne

1. Do celów niniejszej Konwencji, nadużycia finansowe naruszające interesy finansowe Wspólnot Europejskich polegają na:

a) w odniesieniu do wydatków, jakimkolwiek umyślnym działaniu lub zaniechaniu dotyczącym:

– wykorzystania lub przedstawienia fałszywych, nieścisłych lub niekompletnych oświadczeń lub dokumentów, które ma na celu sprzeniewierzenie lub bezprawne zatrzymanie środków z budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich lub budżetów zarządzanych przez, Wspólnoty Europejskie lub w ich imieniu,

– nieujawnienia informacji z naruszeniem szczególnego obowiązku, w tym samym celu,

– niewłaściwego wykorzystania takich środków do celów innych niż te, na które zostały pierwotnie przyznane;

b) w odniesieniu do przychodów, jakimkolwiek umyślnym działaniu lub zaniechaniu dotyczącym:

– wykorzystania lub przedstawienia fałszywych, nieścisłych lub niekompletnych oświadczeń lub dokumentów, które ma na celu bezprawne zmniejszenie środków budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich lub budżetów zarządzanych przez, lub w imieniu, Wspólnot Europejskich,

– nieujawnienia informacji z naruszeniem szczególnego obowiązku, w tym samym celu,

– niewłaściwego wykorzystania korzyści uzyskanej zgodnie z prawem, w tym samym celu.

2. Z zastrzeżeniem artykułu 2 ustęp 2, każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne i odpowiednie środki w celu dokonania transpozycji ustępu 1 do swojego krajowego prawa karnego w taki sposób, aby postępowanie w nim określone stanowiło przestępstwo.

3. Z zastrzeżeniem artykułu 2 ustęp 2, każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki w celu zapewnienia, że umyślne przygotowanie lub dostarczenie fałszywych, nieścisłych lub niekompletnych oświadczeń lub dokumentów mających skutek opisany w ustępie 1 stanowi przestępstwo, o ile nie jest to już zagrożone karą jako przestępstwo podstawowe lub jako udział w, nakłanianie do, lub próba popełnienia nadużycia finansowego określonego w ustępie 1.

4. Umyślny charakter działania lub zaniechania, określonego w ustępie 1 i 3 może zostać wywnioskowany na podstawie obiektywnych, faktycznych okoliczności.

ARTYKUŁ 2

Kary

1. Każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki w celu zapewnienia, że działanie określone w artykule 1 oraz udział w, nakłanianie do, lub próba zachowania określonego w artykule 1 ustęp 1, są zagrożone przez skuteczne, proporcjonalne i odstraszające sankcje karne, włącznie z, przynajmniej w przypadkach poważnego nadużycia finansowego, karami polegającymi na pozbawieniu wolności, które może prowadzić do ekstradycji, przy czym za poważne nadużycie finansowe uważa się takie nadużycie finansowe, które wiąże się przynajmniej z minimalną kwotą określoną w każdym Państwie Członkowskim. Taka minimalna kwota nie może być ustalona na poziomie wyższym niż 50 000 ECU,

2. Jednakże, w przypadkach niewielkich nadużyć finansowych na łączną kwotę nieprzekraczającą 4 000 ECU, któremu z punktu widzenia prawa wewnętrznego nie towarzyszą szczególnie poważne okoliczności, Państwo Członkowskie może przewidzieć kary odmienne od określonych w ustępie 1.

3. Rada Unii Europejskiej, stanowiąc jednomyślnie, może zmienić kwotę określoną w ustępie 2.

ARTYKUŁ 3

Odpowiedzialność karna szefów przedsiębiorstw

Każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki zmierzające do tego, aby na zasadach określonych w prawie krajowym, odpowiedzialności karnej mogły podlegać osoby zarządzające przedsiębiorstwami lub inne osoby w przedsiębiorstwie, posiadające prawo podejmowania decyzji lub wykonywania kontroli, za czyny stanowiące przestępstwo nadużycia finansowego na szkodę interesów finansowych Wspólnoty Europejskiej określone w artykule 1, popełnione przez osobę im podlegającą, działającą w imieniu przedsiębiorstwa.

ARTYKUŁ 4

Jurysdykcja

1. Każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki w celu ustanowienia swojej jurysdykcji nad przestępstwami, które określiło zgodnie z artykułem 1 i 2 ustęp 1, gdy:

– nadużycie finansowe, udział w nadużyciu finansowym lub próba dokonania nadużycia finansowego naruszającego interesy finansowe Wspólnot Europejskich zostaną popełnione w całości lub w części na jego terytorium, włącznie z nadużyciem finansowym, z którego osiągnięto korzyść na tym terytorium,

– osoba na jego terytorium świadomie pomaga lub nakłania do popełnienia takiego nadużycia finansowego na terytorium jakiegokolwiek innego Państwa,

– popełniający przestępstwo jest obywatelem danego Państwa Członkowskiego, przy czym przepisy prawne tego Państwa Członkowskiego mogą wymagać, by czyn taki był karalny również w państwie, w którym został popełniony.

2. Każde Państwo Członkowskie może oświadczyć, przekazując notyfikację określoną w artykule 11 ustęp 2, że nie zastosuje zasady ustanowionej w ustępie 1 tiret trzecie niniejszego artykułu.

ARTYKUŁ 5

Ekstradycja i ściganie

1. Każde Państwo Członkowskie, które, zgodnie ze swoim prawem, nie dokonuje ekstradycji swoich obywateli, podejmuje niezbędne środki w celu ustanowienia swojej jurysdykcji nad przestępstwami, które określiło zgodnie z artykułem 1 i artykułem 2 ustęp 1, jeżeli zostały one popełnione przez jego obywateli poza jego terytorium.

2. Każde Państwo Członkowskie, jeżeli przypuszcza się, że jeden z jego obywateli popełnił w innym Państwie Członkowskim przestępstwo wiążące się z zachowaniem opisanym w artykule 1 i artykule 2 ustęp 1, a nie dokonuje ekstradycji tej osoby do tego innego Państwa Członkowskiego wyłącznie ze względu na obywatelstwo tej osoby, przekazuje tę sprawę swoim właściwym organom w celu wszczęcia postępowania sądowego, w odpowiednim przypadku. W celu umożliwienia wszczęcia postępowania, akta, informacje i dowody rzeczowe odnoszące się do przestępstwa przekazywane są zgodnie z procedurami określonymi w artykule 6 Europejskiej konwencji o ekstradycji. Państwo Członkowskie składające wniosek zostaje powiadomione o wszczęciu postępowania i o jego wyniku.

3. Państwo Członkowskie nie może odmówić ekstradycji w przypadku nadużycia finansowego naruszającego interesy finansowe Wspólnot Europejskich jedynie z tego powodu, że dotyczy ono przestępstwa podatkowego lub celnego.

4. Do celów niniejszego artykułu, określenie „obywatele danego Państwa Członkowskiego” interpretowane jest zgodnie z wszelkimi deklaracjami złożonymi przez to Państwo Członkowskie w myśl artykułu 6 ustęp 1 lit b) Europejskiej konwencji o ekstradycji oraz z ustępem 1 litera c) tego artykułu.

ARTYKUŁ 6

Współpraca

1. Jeżeli nadużycie finansowe określone w artykule 1 stanowi przestępstwo i dotyczy przynajmniej dwóch Państw Członkowskich, to Państwa te podejmują skuteczną współpracę w zakresie przeprowadzenia postępowania przygotowawczego i sądowego oraz wykonania nałożonej kary poprzez, na przykład, wzajemną pomoc prawną, ekstradycję, przekazanie postępowania lub wykonanie wyroku wydanego w innym Państwie Członkowskim.

2. Jeżeli więcej niż jedno Państwo Członkowskie posiada jurysdykcję oraz ma realną możliwość przeprowadzenia postępowania sądowego w odniesieniu do przestępstwa opartego na tych samych ustaleniach, zainteresowane Państwa Członkowskie współpracują przy podjęciu decyzji dotyczącej tego, które z nich będzie prowadzić ściganie sprawcy lub sprawców w celu scentralizowania, w miarę możliwości, oskarżenia w jednym Państwie Członkowskim.

ARTYKUŁ 7

Ne bis in idem

1. Państwa Członkowskie stosują w swoich krajowych prawach karnych zasadę „ne bis in idem”, zgodnie z którą osoba, której proces ostatecznie zakończył się w jednym Państwie Członkowskim, nie może zostać oskarżona w innym Państwie Członkowskim w odniesieniu do tych samych faktów pod warunkiem, że, jeżeli została nałożona kara, to została ona wykonana, jest wykonywana obecnie lub nie może już być wykonywana w myśl postanowień prawnych państwa, które wydało wyrok.

2. Państwo Członkowskie może, przekazując notyfikację określoną w artykule 11 ustęp 2, oświadczyć, że nie będzie związane przez ustęp 1 niniejszego artykułu w jednym łub więcej następujących przypadków:

a) jeżeli fakty, które były przedmiotem wyroku wydanego zagranicą miały miejsce na jego terytorium, w całości bądź w części, przy czym w drugim przypadku wyjątku tego nie stosuje się, jeżeli fakty te miały miejsce częściowo na terytorium Państwa Członkowskiego, w którym wydano wyrok;

b) jeżeli fakty, które byty przedmiotem wyroku wydanego zagranicą stanowią przestępstwo wymierzone przeciwko bezpieczeństwu lub innym równie istotnym interesom tego Państwa Członkowskiego;

c) jeżeli fakty, które były przedmiotem wyroku wydanego zagranicą zostały popełnione przez funkcjonariusza tego Państwa Członkowskiego względem obowiązków związanych z jego funkcją.

3. Wyjątki, które mogą być przedmiotem oświadczenia w myśl ustępu 2 nie mają zastosowania, jeżeli zainteresowane Państwo Członkowskie w odniesieniu do tych samych faktów wystosowało wniosek do innego Państwa Członkowskiego o przeprowadzenie ścigania lub postanowiło o ekstradycji danej osoby.

4. Niniejszy artykuł pozostaje bez wpływu na odpowiednie umowy dwustronne lub wielostronne zawarte między Państwami Członkowskimi oraz na odpowiednie deklaracje.

ARTYKUŁ 8

Trybunał Sprawiedliwości

1. Każdy spór między Państwami Członkowskimi dotyczący wykładni lub stosowania niniejszej Konwencji musi na etapie początkowym zostać zbadany przez Radę zgodnie z procedurą określoną w tytule VI Traktatu o Unii Europejskiej, w celu znalezienia rozwiązania.

Jeżeli w ciągu sześciu miesięcy żadne rozwiązanie nie zostanie znalezione, sprawa może zostać przekazana przez stronę sporu do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich.

2. Każdy spór między jednym lub więcej Państwami Członkowskimi a Komisją Wspólnot Europejskich dotyczący stosowania artykułu 1 lub 10 niniejszej Konwencji, którego rozstrzygnięcie okazało się niemożliwe w drodze negocjacji może zostać przedłożony Trybunałowi Sprawiedliwości.

ARTYKUŁ 9

Przepisy prawa wewnętrznego

Żadne z postanowień niniejszej Konwencji nie uniemożliwi Państwu Członkowskiemu przyjęcia przepisów wewnętrznych wykraczających poza zobowiązania wynikające z niniejszej Konwencji.

ARTYKUŁ 10

Przekazywanie informacji

1. Państwa Członkowskie przekazują Komisji Wspólnot Europejskich tekst przepisów dokonujących transpozycji do ich prawa krajowego zobowiązań nałożonych na nie przez postanowienia niniejszej Konwencji.

2. W celu wykonania niniejszej Konwencji, Wysokie Umawiające się Strony określają, w ramach Rady Unii Europejskiej, informacje, które mają zostać przekazane lub wymienione między Państwami Członkowskimi lub między Państwami Członkowskimi a Komisją, jak również warunki ich przekazywania.

ARTYKUŁ 11

Wejście w życie

1. Niniejsza Konwencja podlega przyjęciu przez Państwa Członkowskie zgodnie z ich odpowiednimi wymogami konstytucyjnymi.

2. Państwa Członkowskie notyfikują Sekretarzowi Generalnemu Rady Unii Europejskiej wypełnienie ich wymogów konstytucyjnych niezbędnych dla przyjęcia niniejszej Konwencji.

3. Niniejsza Konwencja wchodzi w życie dziewięćdziesiąt dni po notyfikacji, określonej w ustępie 2, przez ostatnie Państwo Członkowskie, które ma wypełnić tę formalność.

ARTYKUŁ 12

Przystąpienie

1. Niniejsza Konwencja jest otwarta na przystąpienie każdego państwa, które staje się członkiem Unii Europejskiej.

2. Tekst niniejszej Konwencji w języku państwa przystępującego, zatwierdzony przez Radę Unii Europejskiej, jest autentyczny.

3. Dokumenty przystąpienia składane są u depozytariusza.

4. Niniejsza Konwencja wchodzi w życie odnośnie do każdego państwa przystępującego do niej po upływie 90 dni od złożenia przez nie dokumentu przystąpienia lub z dniem wejścia w życie niniejszej Konwencji, jeśli nie weszła ona jeszcze w życie po upływie wspomnianego okresu 90 dni.

ARTYKUŁ 13

Depozytariusz

1. Funkcję depozytariusza niniejszej Konwencji pełni Sekretarz Generalny Rady Unii Europejskiej.

2. Depozytariusz publikuje w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich informacje dotyczące postępu w przyjęciach i przystąpieniach, deklaracje i zastrzeżenia oraz wszelkie inne notyfikacje odnoszące się do niniejszej Konwencji.

NA DOWÓD POWYŻSZEGO, niżej wymienieni Pełnomocnicy, złożyli swoje podpisy.

SPORZĄDZONO w Brukseli, dnia dwudziestego szóstego lipca roku tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego piątego w jednym egzemplarzu oryginalnym w językach duńskim, niderlandzkim, angielskim, fińskim, francuskim, niemieckim, greckim, irlandzkim, włoskim, portugalskim, hiszpańskim i szwedzkim, przy czym każdy tekst jest jednakowo autentyczny. Oryginał składa się w archiwach Sekretariatu Generalnego Unii Europejskiej.

Wersja angielska

PROTOKÓŁ

SPORZĄDZONY NA PODSTAWIE ARTYKUŁU K.3

TRAKTATU O UNII EUROPEJSKIEJ DO KONWENCJI W SPRAWIE OCHRONY INTERESÓW FINANSOWYCH WSPÓLNOT EUROPEJSKICH

WYSOKIE UMAWIAJĄCE SIĘ STRONY niniejszego Protokołu, Państwa Członkowskie Unii Europejskiej,

ODWOŁUJĄC SIĘ do Aktu Rady Unii Europejskiej z dnia 27 września 1996 roku,

PRAGNĄC ZAPEWNIĆ, że ich systemy prawa karnego wspierają w sposób skuteczny ochronę interesów finansowych Wspólnot Europejskich;

UZNAJĄC znaczenie Konwencji w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich z dnia 26 lipca 1995 roku dla zwalczania nadużyć finansowych wpływających na wspólnotowe dochody i wydatki;

ŚWIADOME, iż interesy finansowe Wspólnot Europejskich mogą zostać narażone na szkodę bądź zagrożone przez inne przestępstwa, w szczególności przez działania korupcyjne, popełniane przez funkcjonariuszy wspólnotowych odpowiedzialnych za pobieranie, zarządzanie lub dystrybucję pozostających pod ich kontrolą funduszy wspólnotowych, lub przeciwko tym funkcjonariuszom;

UWZGLĘDNIAJĄC, że osoby z różnych krajów, zatrudnione w różnych agencjach lub organach publicznych mogą być zaangażowani w taką korupcję oraz, że w interesie skutecznego zapobiegania takiej korupcji o konsekwencjach międzynarodowych, niezmiernie istotne jest, aby ze względu na jej naganny charakter, postrzegana była w podobny sposób przez systemy prawa karnego Państw Członkowskich;

STWIERDZAJĄC, iż prawo karne kilku Państw Członkowskich w zakresie przestępstw ogólnie związanych z pełnieniem funkcji publicznych oraz prawo w szczególności dotyczące korupcji, obejmuje jedynie zachowania podejmowane przez lub przeciwko krajowym funkcjonariuszom publicznym, a nie obejmuje albo obejmuje wyłącznie w wyjątkowych przypadkach, działania korupcyjne z udziałem funkcjonariuszy wspólnotowych, czy też funkcjonariuszy innych Państw Członkowskich;

PRZEKONANE o potrzebie przyjęcia przepisów prawa krajowego tam, gdzie nie uznaje ono za karalne aktów korupcji z udziałem funkcjonariuszy wspólnotowych albo funkcjonariuszy Państw Członkowskich, szkodzących lub mogących zaszkodzić interesom finansowym Wspólnot Europejskich;

PRZEKONANE także o tym, iż przyjęcie takiego prawa krajowego nie powinno być ograniczone, w stosunku do funkcjonariuszy wspólnotowych, wyłącznie do aktów czynnej lub biernej korupcji, lecz powinno być poszerzone także o inne przestępstwa popełniane na szkodę bądź mogące zaszkodzić dochodom i wydatkom Wspólnot Europejskich, łącznie z przestępstwami popełnianymi przez lub przeciwko osobom, którym powierza się najdalej idące kompetencje;

UWZGLĘDNIAJĄC, iż należy także ustanowić właściwe reguły dotyczące wymiaru sprawiedliwości i wzajemnej współpracy, bez uszczerbku dla warunków prawnych, zgodnie z którymi powinny być one stosowane w szczególnych przypadkach, łącznie ze zniesieniem immunitetu w odpowiednim przypadku;

UWZGLĘDNIAJĄC, iż istotne postanowienia Konwencji w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich z dnia 26 lipca 1995 roku powinny mieć zastosowanie do przestępstw określonych w niniejszym Protokole,

UZGODNIŁY NASTĘPUJĄCE POSTANOWIENIA:

ARTYKUŁ 1

Definicje

Do celów niniejszego Protokołu:

1. a) „funkcjonariusz” oznacza każdego funkcjonariusza „wspólnotowego” bądź „krajowego”, łącznie z funkcjonariuszami krajowymi innych Państw Członkowskich;

b) „funkcjonariusz wspólnotowy” oznacza:

– każdą osobę, która jest urzędnikiem lub innym pracownikiem zatrudnionym na podstawie umowy o pracę, w rozumieniu regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich albo warunków zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich,

– każdą osobę oddelegowaną do Wspólnot Europejskich przez Państwa Członkowskie lub przez inne organy prywatne bądź publiczne, która pełni takie same funkcje jak pozostali urzędnicy Wspólnoty Europejskiej lub inni pracownicy.

Członkowie organów utworzonych zgodnie z Traktatami ustanawiającymi Wspólnoty Europejskie oraz personel takich organów traktowani są jako funkcjonariusze wspólnotowi w zakresie, w jakim regulamin pracowniczy urzędników Wspólnot Europejskich albo warunki zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich nie mają wobec nich zastosowania;

c) określenie „funkcjonariusz krajowy” należy rozumieć w odniesieniu do definicji „funkcjonariusza” lub „funkcjonariusza publicznego” w prawie krajowym Państwa Członkowskiego, w którym dana osoba pełni taką funkcję do celów stosowania prawa karnego tego Państwa Członkowskiego.

Niemniej jednak, w przypadku procedur dotyczących funkcjonariusza Państwa Członkowskiego, podjętych przez inne Państwo Członkowskie, to drugie nie jest zobowiązane do stosowania definicji „funkcjonariusza krajowego” jeżeli nie jest ona zgodna z jego prawem krajowym;

2. „Konwencja” oznacza Konwencją sporządzoną na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich z dnia 26 lipca 1995 roku;

ARTYKUŁ 2

Korupcja bierna

1. Do celów niniejszego Protokołu korupcja bierna oznacza umyślne zachowanie funkcjonariusza, który bezpośrednio bądź przez pośrednika żąda lub osiąga jakiekolwiek korzyści dla siebie albo dla strony trzeciej, lub też akceptuje obietnicę takiej korzyści dla podjęcia albo powstrzymania działań należących do jego obowiązków lub pod warunkiem wykonania jego zadań z naruszeniem służbowych obowiązków w sposób szkodzący lub mogący zaszkodzić interesom finansowym Wspólnot Europejskich.

2. Każde Państwo Członkowskie podejmuje wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia, że sposób postępowania określony w ustępie 1 traktowany jest jako przestępstwo.

ARTYKUŁ 3

Korupcja czynna

1. Do celów niniejszego Protokołu korupcja czynna oznacza umyślne działanie kogokolwiek, kto obiecuje albo udziela, bezpośrednio lub przez pośrednika, jakiekolwiek korzyści samemu funkcjonariuszowi lub stronie trzeciej dla funkcjonariusza, dla podjęcia albo powstrzymania się przez funkcjonariusza od działań należących do jego obowiązków dla wykonania jego zadań z naruszeniem służbowych obowiązków w sposób szkodzący lub mogący wyrządzić szkodę interesom finansowym Wspólnot Europejskich.

2. Każde Państwo Członkowskie podejmuje wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia, że sposób postępowania określony w ustępie 1 traktowany jest jako przestępstwo.

ARTYKUŁ 4

Dostosowanie

1. Każde Państwo Członkowskie podejmuje wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia, iż w stosowanym przez nie prawie karnym znamiona przestępstw popełnianych przez ich funkcjonariuszy krajowych podczas pełnienia funkcji, składające się na sposób postępowania określony w artykule 1 Konwencji, stosuje się podobnie w przypadkach, gdy przestępstwa takie są popełniane przez funkcjonariuszy wspólnotowych podczas wykonywania przez nich ich obowiązków.

2. Każde Państwo Członkowskie podejmuje wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia, iż w stosowanym przez nie prawie karnym rodzaje przestępstw określone w ustępie 1 niniejszego artykułu oraz w artykułach 2 i 3, popełnianych przez lub przeciwko ministrom rządowym, przez lub przeciwko wybranym członkom izb parlamentarnych, oraz przez lub przeciwko członkom sądów najwyższych albo członkom Trybunału Obrachunkowego w czasie pełnienia przez nich funkcji, stosuje się podobnie w przypadkach przestępstw popełnianych przez lub przeciwko, członkom Komisji Wspólnot Europejskich, Parlamentu Europejskiego, Trybunału Sprawiedliwości i Trybunału Obrachunkowego Wspólnot Europejskich, stosownie do wykonywanych przez nich obowiązków.

3. W przypadku przyjęcia przez Państwo Członkowskie specjalnego ustawodawstwa dotyczącego działań lub zaniechań, za które odpowiedzialni są ministrowie rządowi z racji ich szczególnej pozycji politycznej w danym Państwie Członkowskim, ustęp 2 niniejszego artykułu może nie mieć zastosowania do takiego ustawodawstwa pod warunkiem, że Państwo Członkowskie zapewni, że członkowie Komisji Wspólnoty Europejskiej podlegają prawu karnemu wykonującemu postanowienia artykułów 2 i 3 oraz ustępu 1 niniejszego artykułu.

4. Ustępy 1–3 pozostają bez uszczerbku dla przepisów stosowanych w każdym Państwie Członkowskim, dotyczących procedury karnej oraz ustalania właściwości sądu.

5. Niniejszy Protokół stosuje się w pełni w odniesieniu do zniesienia immunitetu, zgodnie z odpowiednimi postanowieniami Traktatów ustanawiających Wspólnoty Europejskie, Protokołem w sprawie przywilejów i immunitetów Wspólnot Europejskich, statutem Trybunału Sprawiedliwości oraz tekstami przyjętymi do celów wprowadzenia ich w życie.

ARTYKUŁ 5

Kary

1. Każde Państwo Członkowskie podejmuje wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia, że zachowanie określone w artykule 2 i 3, uczestniczenie w takich zachowaniach oraz ich nakłanianie do nich, podlega skutecznym, proporcjonalnym i odstraszającym sankcjom karnym za popełnienie przestępstwa, przynajmniej w poważnych sprawach łącznie z karami pozbawienia wolności, które mogą być podstawą do ekstradycji.

2. Ustęp 1 pozostaje bez uszczerbku dla wykonywania uprawnień dyscyplinarnych przez właściwe władze wobec funkcjonariuszy krajowych lub funkcjonariuszy wspólnotowych. Przy określaniu kary, jaka ma być nałożona krajowe sądy karne mogą, stosownie do zasad ich prawa krajowego, brać pod uwagę wszelkie nałożone już kary dyscyplinarne w stosunku do tej samej osoby i za ten sam czyn.

ARTYKUŁ 6

Jurysdykcja

1. Każde Państwo Członkowskie podejmuje wszelkie niezbędne środki w celu ustanowienia swojej jurysdykcji w ramach przestępstw określonych zgodnie z artykułami 2, 3 i 4, w przypadku gdy:

a) przestępstwo zostało popełnione całkowicie lub częściowo na jego terytorium;

b) przestępca jest obywatelem lub funkcjonariuszem danego państwa;

c) przestępstwo zostało popełnione przeciwko jednej z osób określonych w artykule 1 lub przeciwko członkowi jednej z instytucji określonych w artykule 4 ustęp 2, a osoby te są obywatelami danego państwa;

d) przestępca jest funkcjonariuszem wspólnotowym pracującym dla instytucji Wspólnoty Europejskiej, bądź organu utworzonego zgodnie z Traktatem ustanawiającym Wspólnoty Europejskie, posiadającego siedzibę główną w danym Państwie Członkowskim.

2. Każde Państwo Członkowskie może, podczas dokonywania notyfikacji przewidzianej w artykule 9 ustęp 2, zadeklarować, iż nie będzie stosować albo będzie stosować wyłącznie w szczególnych przypadkach lub warunkach, jedno lub więcej z postanowień dotyczących jurysdykcji, ustanowionych w ustępie 1 litera b), c) i d).

ARTYKUŁ 7

Stosunek do Konwencji

1. Artykuł 3, artykuł 5 ustęp 1, 2 i 4 oraz artykuł 6 Konwencji, stosuje się w przypadku wystąpienia odniesienia do postępowania określonego w artykułach 2, 3 i 4 niniejszego Protokołu

2. Następujące postanowienia Konwencji stosuje się do niniejszego Protokołu:

– artykuł 7 pod warunkiem, że nie zostało inaczej wskazane przy dokonywaniu notyfikacji przewidzianej w artykule 9 ustęp 2 niniejszego Protokołu, wszelkie deklaracje w rozumieniu artykułu 7 ustęp 2 Konwencji stosuje się również do niniejszego Protokołu,

– artykuł 9,

– artykuł 10.

ARTYKUŁ 8

Trybunał Sprawiedliwości

1. Wszelkie spory między Państwami Członkowskimi dotyczące wykładni lub stosowania niniejszego Protokołu muszą na etapie wstępnym zostać zanalizowane przez Radę, zgodnie z procedurą ustanowioną w tytule VI Traktatu o Unii Europejskiej, w celu osiągnięcia rozstrzygnięcia.

W przypadku braku rozstrzygnięcia w ciągu sześciu miesięcy, sprawa może zostać przekazana do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich przez stronę sporu.

2. Wszelkie spory między jednym lub wieloma Państwami Członkowskimi a Komisją Wspólnot Europejskich, dotyczące artykułu 1, z wyjątkiem punktu 1 litera c), artykułu 2, 3, 4 lub artykułu „ustęp 2 tiret trzecie niniejszego Protokołu, które okazały się niemożliwe do rozwiązania w drodze negocjacji, mogą zostać przedłożone Trybunałowi Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich.

ARTYKUŁ 9

Wejście w życie

1. Niniejszy Protokół podlega przyjęciu przez Państwa Członkowskie zgodnie z ich odpowiednimi wymogami konstytucyjnymi.

2. Państwa Członkowskie notyfikują sekretarzowi generalnemu Rady Unii Europejskiej zakończenie procedur konstytucyjnych koniecznych, zgodnie z ich odpowiednimi wymogami konstytucyjnymi, do przyjęcia niniejszego Protokołu.

3. Niniejszy Protokół wchodzi w życie 90 dni po notyfikacji przewidzianej w ustępie 2, przez Państwo, które będąc członkiem Unii Europejskiej w momencie przyjęcia przez Radę aktu sporządzającego niniejszy Protokół, jako ostatnie dopełniło formalności. Jednakże, jeśli Konwencja nie wejdzie jeszcze w tym dniu w życie, Protokół niniejszy wchodzi w życie w dniu wejścia w życie Konwencji.

ARTYKUŁ 10

Przystąpienie nowych Państw Członkowskich

1. Niniejszy Protokół jest otwarty na przystąpienie każdego państwa, które staje się członkiem Unii Europejskiej.

2. Tekst niniejszego Protokołu w języku państwa przystępującego sporządzony przez Radę Unii Europejskiej, jest autentyczny.

3. Dokumenty przystąpienia składane są u depozytariusza.

4. Niniejszy Protokół wchodzi w życie odnośnie do każdego państwa przystępującego do niego po 90 dniach od zdeponowania dokumentu przystąpienia lub z datą wejścia w życie niniejszego Protokołu, jeżeli jeszcze nie wszedł w życie w chwili upływu wspomnianego okresu 90 dni.

ARTYKUŁ 11

Zastrzeżenia

1. Nie mogą być składane żadne zastrzeżenia z wyjątkiem przewidzianych w artykule 6 ustęp 2,

2. Każde Państwo Członkowskie, które złożyło zastrzeżenie, może je wycofać w każdym czasie, w całości lub w części poprzez notyfikowanie depozytariuszowi. Wycofanie staje się skuteczne od dnia w którym depozytariusz otrzymał notyfikację.

ARTYKUŁ 12

Depozytariusz

1. Sekretarz generalny Rady Unii Europejskiej pełni funkcję depozytariusza niniejszego Protokołu.

2. Depozytariusz publikuje w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich informacje o postępie w przyjęciach i przystąpieniach, deklaracje i zastrzeżenia oraz wszelkie inne notyfikacje odnoszące się do niniejszego Protokołu.

W dowód czego niżej wymienieni pełnomocnicy złożyli swoje podpisy pod niniejszym Protokołem.

Sporządzono w jednym oryginale w językach: angielskim, duńskim, fińskim, francuskim, greckim, hiszpańskim, irlandzkim, niderlandzkim, niemieckim, portugalskim, szwedzkim oraz włoskim. Teksty w każdym z tych języków są na równi autentyczne, a oryginał jest zdeponowany w archiwach sekretarza generalnego Rady Unii Europejskiej.

Wersja angielska

PROTOKÓŁ
SPORZĄDZONY NA PODSTAWIE ARTYKUŁU K.3 TRAKTATU O UNII EUROPEJSKIEJ W SPRAWIE WYKŁADNI W TRYBIE PREJUDYCJALNYM PRZEZ TRYBUNAŁ SPRAWIEDLIWOŚCI WSPÓLNOT EUROPEJSKICH KONWENCJI W SPRAWIE OCHRONY INTERESÓW FINANSOWYCH WSPÓLNOT EUROPEJSKICH – DEKLARACJA DOTYCZĄCA JEDNOCZESNEGO PRZYJĘCIA KONWENCJI W SPRAWIE OCHRONY INTERESÓW FINANSOWYCH WSPÓLNOT EUROPEJSKICH ORAZ PROTOKOŁU W SPRAWNIE WYKŁADNI W TRYBIE PREJUDYCJALNYM PRZEZ TRYBUNAŁ SPRAWIEDLIWOŚCI WSPÓLNOT EUROPEJSKICH TEJ KONWENCJI – OŚWIADCZENIE ZŁOŻONE ZGODNIE Z ARTYKUŁEM 2

WYSOKIE UMAWIAJĄCE SIĘ STRONY,

UZGODNIŁY następujące postanowienia, stanowiące załącznik do Konwencji:

ARTYKUŁ 1

Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich jest właściwy, zgodnie z warunkami ustanowionymi niniejszym Protokołem, do wydawania orzeczeń wstępnych w sprawie wykładni Konwencji w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich oraz Protokółu do tej Konwencji, sporządzonego w dniu 27 września 1996 roku, zwanego dalej „pierwszym Protokołem”.

ARTYKUŁ 2

1. W oświadczeniu złożonym w chwili podpisywania niniejszego Protokołu oraz w jakimkolwiek późniejszym terminie, każde Państwo Członkowskie może przyjąć właściwość Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich do orzekania w trybie prejudycjalnym w sprawie wykładni Konwencji w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich oraz pierwszego Protokołu do tej Konwencji, zgodnie z warunkami wyszczególnionymi w ustępie 2 litera a) i b).

2. Państwo Członkowskie, składając oświadczenie na podstawie ustępu 1 może określić, iż:

a) każdy sąd czy trybunał tego Państwa, którego orzeczenia nie podlegają zaskarżeniu według prawa krajowego, może zwrócić się Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich o rozpatrzenie w trybie prejudycjalnym pytania podniesionego w sprawie przed nim zawisłej i dotyczącego wykładni Konwencji w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich i pierwszego Protokołu, jeżeli sąd bądź trybunał taki uzna, iż decyzja w danej sprawie jest niezbędna do wydania orzeczenia, lub

b) każdy sąd czy trybunał tego Państwa może zwrócić się do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich o rozpatrzenie w trybie prejudycjalnym pytania podniesionego w sprawie przed nim zawisłej i dotyczącego wykładni Konwencji w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich i pierwszego Protokołu, jeżeli ten sąd lub trybunał uzna, że decyzja w tej kwestii jest niezbędna do wydania orzeczenia.

ARTYKUŁ 3

1. Mają zastosowanie Protokół w sprawie Statutu Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich oraz regulamin proceduralny Trybunału Sprawiedliwości.

2. Zgodnie ze Statutem Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, każde Państwo Członkowskie, bez względu na to czy złożyło oświadczenie na podstawie artykułu 2, ma prawo przedłożyć Trybunałowi Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich stanowiska w sprawie lub uwagi na piśmie dotyczące spraw zaistniałych na podstawie artykułu 1.

ARTYKUŁ 4

1. Niniejszy Protokół podlega przyjęciu przez Państwa Członkowskie, zgodnie z ich odpowiednimi wymogami konstytucyjnymi.

2. Państwa Członkowskie notyfikują depozytariuszowi o wypełnieniu odpowiednich wymogów konstytucyjnych przyjęcia niniejszego Protokołu oraz przekazują mu oświadczenie sporządzone zgodnie z artykułem 2.

3. Protokół niniejszy wchodzi w życie 90 dni od powiadomienia określonego w ustępie 2, dokonanego przez ostatnie Państwo Członkowskie Unii Europejskiej, które miało dopełnić tej formalności. Jednakże, Protokół niniejszy wchodzi w życie najwcześniej w tym samym czasie, kiedy Konwencja w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich.

ARTYKUŁ 5

1. Protokół niniejszy jest otwarty na przystąpienie każdego Państwa, które staje się członkiem Unii Europejskiej.

2. Dokumenty przystąpienia są składane u depozytariusza.

3. Tekst niniejszego Protokołu, sporządzony w języku państwa przystępującego, sporządzony przez Radę Unii Europejskiej, jest autentyczny.

4. W stosunku do przystępującego państwa niniejszy Protokół wchodzi w życie po upływie dziewięćdziesięciu dni od dnia złożenia dokumentu przystąpienia lub z dniem wejścia w życie niniejszego Protokołu, jeżeli nie wszedł on jeszcze w życie po upływie wspomnianego okresu dziewięćdziesięciu dni.

ARTYKUŁ 6

Każde Państwo stające się członkiem Unii Europejskiej i przystępujące do Konwencji w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich, zgodnie z artykułem 12 tej Konwencji, ma obowiązek przyjąć postanowienia niniejszego Protokołu.

ARTYKUŁ 7

1. Zmiany niniejszego Protokołu mogą być proponowane przez Państwa, będące Wysoką Umawiającą się Stroną. Wszelkie propozycje zmian są przekazywane depozytariuszowi, który przedstawia je Radzie.

2. Zmiany ustanawia Rada, która zaleca ich przyjęcie przez Państwa Członkowskie, zgodnie z ich odpowiednimi wymogami konstytucyjnymi.

3. Zmiany tak uchwalone wchodzą w życie zgodnie z postanowieniami artykułu 4.

ARTYKUŁ 8

1. Sekretarz Generalny Rady Unii Europejskiej pełni rolę depozytariusza niniejszego Protokołu.

2. Depozytariusz publikuje w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich notyfikacje, dokumenty lub komunikaty dotyczące niniejszego Protokołu,

Na dowód powyższego, niżej wymienieni Pełnomocnicy, złożyli swoje podpisy.

Sporządzono w Brukseli, dnia dwudziestego dziewiątego listopada roku tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego szóstego w jednym egzemplarzu oryginalnym w językach duńskim, niderlandzkim, angielskim, fińskim, francuskim, niemieckim, greckim, irlandzkim, włoskim, portugalskim, hiszpańskim i szwedzkim, przy czym każdy tekst jest jednakowo autentyczny.

DEKLARACJA

dotycząca jednoczesnego przyjęcia Konwencji w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich oraz Protokołu w sprawnie wykładni w trybie prejudycjalnym przez Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich tej Konwencji

Przedstawiciele Rządów Państw Członkowskich Unii Europejskiej spotykający się w ramach Rady,

W momencie podpisywania aktu Rady sporządzającego Protokół w sprawie wykładni w trybie prejudycjalnym przez Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich Konwencji w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich,

Pragnąc zapewnić, by wykładnia wspomnianej Konwencja była w miarę możliwości jednolita i skuteczna od momentu jej wejścia w życie,

Deklarują niniejszym wolę podjęcia stosownych kroków celem zapewnienia, iż procedury krajowe przyjęcia Konwencji w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich oraz Protokołu dotyczącego jej wykładni zostaną sfinalizowane jednocześnie i w możliwie jak najwcześniejszym terminie.

Na dowód powyższego, niżej wymienieni Pełnomocnicy, złożyli swoje podpisy.

Sporządzono w Brukseli, dnia dwudziestego dziewiątego listopada roku tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego szóstego.

OŚWIADCZENIE

ZŁOŻONE ZGODNIE Z ARTYKUŁEM 2

W momencie podpisywania niniejszego Protokołu, następujące Państwa zadeklarowały, iż akceptują właściwość Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, zgodnie z procedurami przewidzianymi w artykule 2:

Królestwo.... zgodnie z procedurami ustanowionymi w artykule 2 ustęp 2 litera a);

Republika.... zgodnie z procedurami ustanowionymi w artykule 2 ustęp 2 litera b).

OŚWIADCZENIE

Republika Federalna Niemiec, Republika Grecka, Królestwo Niderlandów oraz Republika Austrii zastrzegają sobie prawo do ustanawiania przepisów w prawie krajowym stwierdzających, iż w przypadku podniesienia kwestii dotyczącej wykładni Konwencji w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich, nierozstrzygniętej przed sądem lub trybunałem krajowym, którego decyzje nie podlegają zaskarżeniu na mocy prawa krajowego, taki sąd lub trybunał będzie zobowiązany do przekazania sprawy do Trybunału Sprawiedliwości.

Wersja angielska

DRUGI PROTOKÓŁ
DO KONWENCJI W SPRAWIE OCHRONY INTERESÓW FINANSOWYCH WSPÓLNOT EUROPEJSKICH, SPORZĄDZONY NA PODSTAWIE ARTYKUŁU K.3 TRAKTATU O UNII EUROPEJSKIEJ

WYSOKIE UMAWIAJĄCE SIĘ STRONY niniejszego protokołu, Państwa Członkowskie Unii Europejskiej,

ODWOŁUJĄC SIĘ do Aktu Rady Unii Europejskiej z dnia 19 czerwca 1997 roku;

PRAGNĄC zapewnić, że ich ustawodawstwo karne skutecznie przyczynia się do ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich;

UZNAJĄC znaczenie Konwencji w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich z dnia 26 lipca 1995 roku w zwalczaniu nadużyć finansowych wpływających na dochody i wydatki Wspólnoty;

UZNAJĄC znaczenie Protokołu z dnia 27 września 1996 roku do wspomnianej Konwencji dla zwalczania korupcji naruszającej lub mogącej naruszyć interesy finansowe Wspólnot Europejskich;

ŚWIADOME, że interesy finansowe Wspólnot Europejskich mogą zostać naruszone lub zagrożone działaniami prowadzonymi w imieniu osób prawnych oraz działaniami obejmującymi pranie pieniędzy;

PRZEKONANE o potrzebie dostosowania prawa krajowego, w miarę potrzeb, w celu zagwarantowania, aby osoby prawne mogły zostać pociągnięte do odpowiedzialności w przypadkach dokonanych na ich korzyść nadużyć finansowych lub czynnej korupcji i prania pieniędzy, które naruszają lub mogą naruszyć interesy finansowe Wspólnot Europejskich;

PRZEKONANE o potrzebie dostosowania prawa krajowego, w miarę potrzeb, do karania aktów prania pieniędzy pochodzących z nadużyć finansowych lub korupcji, wyrządzających szkodę lub mogących zaszkodzić interesom finansowym Wspólnot Europejskich oraz do konfiskowania wpływów pieniężnych z takiego nadużycia finansowego lub korupcji;

PRZEKONANE o potrzebie dostosowania prawa krajowego, w miarę potrzeb, w celu zapobiegania odmowie wzajemnej pomocy wyłącznie dlatego, że przestępstwa objęte niniejszym protokołem dotyczą lub są uznawane za przestępstwa podatkowe lub celne;

ZWRACAJĄC UWAGĘ, że współpraca między Państwami Członkowskimi podlega już Konwencji w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich z dnia 26 lipca 1995 roku, ale także zwracając uwagę, że bez uszczerbku dla zobowiązań wynikających z prawa wspólnotowego, istnieje potrzeba przygotowania właściwego przepisu w zakresie współpracy między Państwami Członkowskimi a Komisją w celu zapewnienia skutecznego przeciwdziałania nadużyciom finansowym, czynnej i biernej korupcji oraz związanemu z nimi praniu pieniędzy, wyrządzającym szkodę lub mogących zaszkodzić interesom finansowym Wspólnot Europejskich, w tym wymianie informacji między Państwami Członkowskimi i Komisją;

ZWAŻYWSZY, że w celu wspierania i ułatwiania wymiany informacji, konieczne jest zagwarantowanie właściwej ochrony danych osobowych;

ZWAŻYWSZY, że wymiana informacji nie powinna zakłócać prowadzonych postępowań oraz że, w związku z tym, konieczne jest do celów takiej ochrony zapewnienie tajności postępowania;

ZWAŻYWSZY, że należy przygotować właściwe postanowienia w sprawie kompetencji Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich;

ZWAŻYWSZY wreszcie, że istotne postanowienia Konwencji w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich z dnia 26 lipca 1995 roku powinny mieć zastosowanie do przestępstw określonych w niniejszym protokole,

UZGODNIŁY NASTĘPUJĄCE POSTANOWIENIA:

ARTYKUŁ 1

Definicje

Do celów niniejszego protokołu:

a) „Konwencja” oznacza Konwencję sporządzoną na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich z dnia 26 lipca 1995 roku;

b) „nadużycie finansowe” oznacza działanie określone w artykule 1 Konwencji;

c) – „korupcja bierna” oznacza czyn określony w artykule 2 Protokołu sporządzonego na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej do Konwencji w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich z dnia 27 września 1996 roku,

– „korupcja czynna” oznacza czyn określony w artykule 3 tego protokołu;

d) „osoba prawna” oznacza jakikolwiek podmiot mający taki status według przepisów właściwego prawa krajowego, z wyjątkiem państw lub innych instytucji publicznych pełniących funkcje władcze oraz organizacji międzynarodowych prawa publicznego;

e) „Pranie pieniędzy” oznacza czyn określony w artykule 1 tiret trzecie dyrektywy Rady 91/308/EWG z dnia 10 czerwca 1991 roku w sprawie uniemożliwienia korzystania z systemu finansowego w celu prania pieniędzy, w odniesieniu do wpływów pieniężnych pochodzących z nadużyć finansowych, co najmniej w poważnych przypadkach oraz z korupcji czynnej i biernej.

ARTYKUŁ 2

Pranie pieniędzy

Każde Państwo Członkowskie podejmuje środki niezbędne do uznania prania pieniędzy za przestępstwo.

ARTYKUŁ 3

Odpowiedzialność osób prawnych

1. Każde Państwo Członkowskie podejmuje środki niezbędne dla zapewnienia, aby osoby prawne mogły zostać pociągnięte do odpowiedzialności z tytułu nadużyć finansowych, czynnej korupcji oraz prania pieniędzy, których dopuszczają się na korzyść tych osób prawnych wszelkie osoby działające indywidualnie lub jako wchodzące w skład organu osoby prawnej o statusie kierowniczym, w oparciu o:

– prawo do reprezentowania osoby prawnej, lub

– uprawnienia do podejmowania decyzji w imieniu osoby prawnej, lub

– uprawnienia do sprawowania kontroli w strukturach osoby prawnej,

a także z tytułu pomocnictwa i podżegania do takich nadużyć finansowych, czynnej korupcji lub prania pieniędzy lub z tytułu usiłowania popełnienia takich czynów.

2. Poza przypadkami przewidzianymi w ustępie 1, każde Państwo Członkowskie podejmuje wszelkie środki niezbędne do zapewnienia, że osoby prawne mogą ponosić odpowiedzialność karną w przypadku, gdy brak nadzoru lub kontroli ze strony osoby określonej w ustępie 1 umożliwił popełnienie nadużycia finansowego lub czynu czynnej korupcji lub prania pieniędzy na korzyść tej osoby prawnej, przez osobę pozostającą pod jej zwierzchnictwem.

3. Odpowiedzialność osoby prawnej na mocy ustępu 1 i 2 nie wyklucza możliwości wszczęcia postępowania karnego przeciwko osobom fizycznym będącym sprawcami, pomocnikami lub podżegaczami nadużycia finansowego, czynnej korupcji lub prania pieniędzy.

ARTYKUŁ 4

Sankcje względem osób prawnych

1. Każde Państwo Członkowskie podejmuje środki niezbędne do zapewnienia, że osoba prawna ponosząca odpowiedzialność na mocy artykułu 3 ustęp 1 podlega skutecznym, proporcjonalnym i odstraszającym sankcjom, obejmującym karę grzywny lub inną karę pieniężną lub mogącym obejmować inne sankcje, takie jak:

a) wyłączenie prawa do korzystania ze świadczeń publicznych lub pomocy publicznej;

b) czasowy lub stały zakaz prowadzenia działalności gospodarczej;

c) przekazanie pod nadzór sądowy;

d) sądowy nakaz rozwiązania.

2. Każde Państwo Członkowskie podejmuje wszelkie środki niezbędne do zapewnienia, że osoba prawna ponosząca odpowiedzialność zgodnie z artykułem 3 ustęp 2 jest karana skutecznymi, proporcjonalnymi i odstraszającymi sankcjami lub środkami.

ARTYKUŁ 5

Konfiskata

Każde Państwo Członkowskie podejmuje wszelkie środki niezbędne do umożliwienia zajęcia oraz, z zastrzeżeniem dla praw osób trzecich działających w dobrej wierze, konfiskaty lub zlikwidowania narzędzi i wpływów pieniężnych pochodzących z nadużyć finansowych, czynnej i biernej korupcji oraz prania pieniędzy lub majątku, którego wartość odpowiada takim wpływom. Wszelkie narzędzia, wpływy lub inne składniki majątkowe zajęte lub skonfiskowane są traktowane przez Państwa Członkowskie zgodnie z ich prawem krajowym.

ARTYKUŁ 6

Przestępstwa podatkowe i celne

Państwo Członkowskie nie może odmówić pomocy wzajemnej w odniesieniu do nadużycia finansowego, czynnej i biernej korupcji oraz prania pieniędzy wyłącznie dlatego, że czyn ma charakter lub jest uznawany za naruszenie prawa podatkowego lub celnego.

ARTYKUŁ 7

Współpraca z Komisją Wspólnot Europejskich

1. Państwa Członkowskie oraz Komisja współpracują ze sobą w zwalczaniu nadużyć finansowych, czynnej i biernej korupcji oraz prania pieniędzy.

W tym celu, Komisja udziela takiej pomocy technicznej i operacyjnej, jakiej mogą potrzebować właściwe organy krajowe w celu ułatwienia koordynacji prowadzonych przez nie postępowań.

2. Właściwe organy Państw Członkowskich mogą wymieniać z Komisją informacje w celu ułatwienia ustalenia faktów oraz zapewnienia podjęcia właściwych działań przeciwko nadużyciom finansowym, czynnej lub biernej korupcji oraz praniu brudnych pieniędzy. Komisja oraz właściwe organy krajowe rozważą, oddzielnie dla każdej sprawy, potrzebę zachowania poufności śledztwa i ochrony danych. W związku z tym, przedkładając informacje Komisji, Państwo Członkowskie może ustalić specyficzne warunki dotyczące wykorzystywania takich informacji przez Komisję oraz przez inne Państwo Członkowskie, któremu informacje takie mogą zostać przekazane.

ARTYKUŁ 8

Odpowiedzialność Komisji w zakresie ochrony danych

Komisja zapewnia, że w kontekście wymiany informacji na mocy artykułu 7 ustęp 2, przestrzega, w zakresie przetwarzania danych osobowych, poziomu ochrony równoważnemu poziomowi ochrony ustalonemu w dyrektywie 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 roku w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych.

ARTYKUŁ 9

Publikacja zasad ochrony danych

Przyjęte zasady dotyczące obowiązków wynikających z artykułu 8 są publikowane w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

ARTYKUŁ 10

Przekazywanie danych pozostałym Państwom Członkowskim oraz państwom trzecim

1. Z zastrzeżeniem wszelkich warunków określonych w artykule 7 ustęp 2, Komisja, działając na mocy artykułu 7, może przekazać dane osobowe uzyskane od Państwa Członkowskiego każdemu innemu Państwu Członkowskiemu. Komisja informuje Państwo Członkowskie, które dostarczyło informacje o zamiarze dokonania takiego przekazania.

2. Na takich samych warunkach Komisja, działając na mocy artykułu 7, może przekazać dane osobowe uzyskane od Państwa Członkowskiego dowolnemu państwu trzeciemu pod warunkiem, że Państwo Członkowskie, które dostarczyło informacje wyrazi zgodę na takie przekazanie.

ARTYKUŁ 11

Organ nadzorujący

Każdy organ wyznaczony lub powołany w celu wykonywania funkcji niezależnego nadzoru ochrony danych osobowych znajdujących się w posiadaniu Komisji zgodnie z Traktatem ustanawiającym Wspólnotę Europejską będzie miał, na mocy niniejszego protokołu, prawo do wykonywania tej funkcji w odniesieniu do danych osobowych znajdujących się w posiadaniu Komisji.

ARTYKUŁ 12

Stosunek do Konwencji

1. Postanowienia artykułu 3, 5 i 6 Konwencji stosuje się również do zachowań określonych w artykule 2 niniejszego protokołu.

2. Do niniejszego protokołu stosuje się również następujące postanowienia Konwencji:

- artykuł 4, o ile nie wskazano inaczej w momencie notyfikacji przewidzianej w artykule 16 ustęp 2 niniejszego protokołu; jakiekolwiek oświadczenie w znaczeniu artykułu 4 ustęp 2 Konwencji stosują się również do niniejszego protokołu,

- artykuł 7, przyjmując, że zasada ne bis in idem stosuje się również do osób prawnych oraz o ile nie wskazano inaczej w momencie notyfikacji przewidzianej w artykule 16 ustęp 2 niniejszego protokołu; wszelkie deklaracje w znaczeniu artykułu 7 ustęp 2 Konwencji stosuje się również do niniejszego protokołu,

- artykuł 9,

- artykuł 10.

ARTYKUŁ 13

Trybunał Sprawiedliwości

1. Wszelkie spory między Państwami Członkowskimi, dotyczące interpretacji lub stosowania niniejszego protokołu, na etapie wstępnym, muszą zostać zbadane przez Radę zgodnie z procedura podaną w tytule VI Traktatu o Unii Europejskiej w celu znalezienia rozwiązania.

Jeśli w terminie sześciu miesięcy nie zostanie znalezione żadne rozwiązanie, strona sporu może przekazać sprawę do Trybunału Sprawiedliwości.

2. Każdy spór między jednym lub więcej Państwami Członkowskimi a Komisją dotyczący stosowania artykułu 2 w zakresie artykułu 1 litera e) i artykule 7, 8, 10 i artykule 12 ustęp 2, tiret czwarte niniejszego protokołu, którego rozstrzygnięcie w drodze negocjacji nie jest możliwe, może zostać przekazany do Trybunału Sprawiedliwości, po upłynięciu terminu sześciu miesięcy od daty, z którą jedna ze stron powiadomiła drugą stronę o zaistnieniu sporu.

3. Protokół, sporządzony na podstawie artykułu. K.3 Traktatu o Unii Europejskiej, w sprawie interpretacji przez Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, w drodze orzeczeń wstępnych, Konwencji w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich z dnia 29 listopada 1996 roku, stosuje się do niniejszego protokołu przyjmując, iż deklaracja złożona przez Państwo Członkowskie na podstawie artykułu 2 niniejszego protokołu obowiązuje również w zakresie niniejszego protokołu, o ile zainteresowane Państwo Członkowskie nie złoży deklaracji przeciwnej w momencie notyfikacji przewidzianej w artykule 16 ustęp 2 niniejszego protokołu.

ARTYKUŁ 14

Odpowiedzialność pozaumowna

Do celów niniejszego protokołu, odpowiedzialność pozaumowna Wspólnoty podlega postanowieniom artykułu 215 akapit drugi Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską. Artykuł 178 tego Traktatu ma zastosowanie.

ARTYKUŁ 15

Kontrola sądowa

1. Trybunał Sprawiedliwości jest właściwy orzekania w sprawach skarg wniesionych przez osobę fizyczną lub prawną przeciwko decyzji Komisji skierowanej do tej osoby lub dotyczącej tej osoby indywidualnie i bezpośrednio, na podstawie naruszenia artykułu 8 lub przepisu przyjętego na jego podstawie albo nadużycia uprawnień.

2. Artykuł 168a ustęp 1 i 2, artykuł 173 akapit piąty, artykuł 174 akapit pierwszy, artykuł 176 akapit pierwszy i drugi, artykuł 185 i 186 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, a także Statut Trybunału Sprawiedliwości Wspólnoty Europejskiej, stosuje się mutatis mutandis.

ARTYKUŁ 16

Wejście w życie

1. Niniejszy protokół podlega przyjęciu przez Państwa Członkowskie zgodnie z ich właściwymi wymogami konstytucyjnymi.

2. Państwa Członkowskie notyfikują sekretarzowi generalnemu Rady Unii Europejskiej zakończenie procedur konstytucyjnych niezbędnych do przyjęcia niniejszego protokołu.

3. Niniejszy protokół wchodzi w życie dziewięćdziesiąt dni po notyfikacji, określonej w ustępie 2, przez Państwo Członkowskie, które, będąc członkiem Unii Europejskiej w dniu przyjęcia przez Radę Aktu ustanawiającego niniejszy protokół, jako ostatnie dopełni tej formalności. Jeśli jednak Konwencja nie wejdzie w życie z tą datą, niniejszy protokół wchodzi w życie z datą wejścia w życie Konwencji.

4. Jednakże, stosowanie artykułu 7 ustęp 2 zawiesza się, jeśli i na tak długo, jak długo właściwa instytucja Wspólnot Europejskich nie wypełni zobowiązania do opublikowania zasad ochrony danych zgodnie z artykułem 9 lub dopóki nie zostaną spełnione postanowienia artykułu 11 dotyczące organu nadzorczego.

ARTYKUŁ 17

Przystąpienie nowych Państw Członkowskich

1. Niniejszy protokół jest otwarty do przystąpienia każdego państwa, które staje się członkiem Unii Europejskiej.

2. Tekst niniejszego protokołu w języku państwa przystępującego, sporządzony przez Radę Unii Europejskiej, jest tekstem autentycznym.

3. Dokumenty przystąpienia składane są u depozytariusza.

4. Niniejszy protokół wchodzi w życie w stosunku do każdego Państwa przystępującego w terminie dziewięćdziesięciu dni od daty złożenia dokumentów przystąpienia lub z dniem wejścia w życie niniejszego protokołu, jeśli nie wszedł on w życie z chwilą wygaśnięcia wspomnianego terminu dziewięćdziesięciu dni.

ARTYKUŁ 18

Zastrzeżenia

1. Każde Państwo Członkowskie może zastrzec sobie prawo do uznania prania pieniędzy w odniesieniu do wpływów pieniężnych pochodzących z czynnej i biernej korupcji za przestępstwo jedynie w poważnych przypadkach czynnej i biernej korupcji. Każde Państwo Członkowskie dokonujące takiego zastrzeżenia poinformuje depozytariusza, podając szczegóły zakresu zastrzeżenia, z chwilą notyfikacji przewidzianej w artykule 16 ustęp 2. Takie zastrzeżenie obowiązuje w okresie pięciu lat od wspomnianej notyfikacji. Może ono zostać jednorazowo wznowione na okres kolejnych pięciu lat.

2. Republika Austrii może, z chwilą notyfikacji przewidzianej w artykule 16 ustęp 2, oświadczyć, że nie będzie związana artykułem 3 i 4. Ta deklaracja wygasa po upływie pięciu lat od daty przyjęcia aktu wnioskującego o sporządzenie niniejszego protokołu.

3. Nie zezwala się na żadne inne zastrzeżenia, z wyjątkiem zastrzeżeń przewidzianych w artykule 12 ustęp 2 tiret pierwsze i drugie.

ARTYKUŁ 19

Depozytariusz

1. Sekretarz generalny Rady Unii Europejskiej pełni funkcję depozytariusza niniejszego protokołu.

2. Depozytariusz publikuje w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich informacje odnośnie postępu w przyjęciu i przystępowaniu, deklaracje oraz zastrzeżenia, a także wszelkie inne informacje dotyczące niniejszego protokołu.

Na dowód powyższego, niżej wymienieni Pełnomocnicy, złożyli swoje podpisy.

Sporządzono w Brukseli, dnia dziewiętnastego czerwca roku tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego siódmego w jednym egzemplarzu oryginalnym w językach duńskim, niderlandzkim, angielskim, fińskim, francuskim, niemieckim, greckim, irlandzkim, włoskim, portugalskim, hiszpańskim i szwedzkim, przy czym każdy tekst jest jednakowo autentyczny, a oryginał jest zdeponowany w archiwach sekretarza generalnego Rady Unii Europejskiej.

WSPÓLNA DEKLARACJA W SPRAWIE ARTYKUŁU 13 USTĘP 2

Państwa Członkowskie oświadczają, że zawarte w artykule 13 ustęp 2 odniesienie do artykułu 7 protokołu stosuje się jedynie do współpracy, między Komisją z jednej strony a Państwami Członkowskimi z drugiej oraz nie narusza swobody Państw Członkowskich do dostarczania informacji w toku prowadzonych postępowań karnych.

Wersja angielska

Po zapoznaniu się z powyższą konwencją oraz powyższymi protokołami w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej oświadczam, że:

– zostały one uznane za słuszne zarówno w całości, jak i każde z postanowień w nich zawartych,

– Rzeczpospolita Polska postanawia przystąpić do tej konwencji i tych protokołów,

– postanowienia konwencji i protokołów są ratyfikowane, przyjęte, potwierdzone i będą niezmiennie zachowywane, z uwzględnieniem oświadczenia złożonego stosownie do artykułu 6 ustęp 2 Protokołu do Konwencji o ochronie interesów finansowych Wspólnot Europejskich z dnia 26 lipca 1995 r., sporządzonego w Dublinie dnia 27 września 1996 r., zgodnie z którym Rzeczpospolita Polska oświadcza, iż w przypadku popełnienia przez funkcjonariusza wspólnotowego, będącego cudzoziemcem, przestępstwa poza terytorium Polski, będzie stosować regułę jurysdykcyjną, o której mowa w artykule 6 ustęp 1 litera d wyłącznie w przypadku, kiedy funkcjonariusz przebywa na jej terytorium, i pod warunkiem, że nie postanowiono o jego wydaniu.

Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.

Dano w Warszawie dnia 1 sierpnia 2008 r.

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej: L. Kaczyński

L.S.

Prezes Rady Ministrów: D. Tusk