Dziennik Ustaw - rok 2008 nr 2 poz. 3

Na podstawie art. 9a pkt 1 i 2 ustawy z dnia 11 maja 2001 r. – Prawo o miarach (Dz. U. z 2004 r. Nr 243, poz. 2441, z późn. zm.³⁾) zarządza się, co następuje:

1) wymagania w zakresie wykonania oraz charakterystyk metrologicznych podlegające sprawdzeniu podczas legalizacji ponownej przymiarów wprowadzonych do obrotu lub użytkowania w wyniku dokonania oceny zgodności;

2) szczegółowy zakres oraz sposoby i metody przeprowadzania sprawdzeń podczas legalizacji pierwotnej i ponownej przymiarów.

1) na podstawie decyzji zatwierdzenia typu, wydanych do dnia 7 stycznia 2007 r.;

2) w wyniku dokonania oceny zgodności.

1) oznakowanie CE, w rozumieniu art. 5 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o systemie oceny zgodności (Dz. U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2087, z późn. zm.⁴⁾), nazwa lub znak producenta;

2) klasa dokładności;

3) długość nominalna;

4) numer certyfikatu badania typu WE lub certyfikatu badania projektu WE.

2. Na przymiarze mogą być umieszczone dodatkowo:

1) oznaczenia reklamowe, pod warunkiem że nie będą utrudniały użytkowania przymiaru;

2) wartość współczynnika rozszerzalności liniowej α.

3. Na przymiarze, przeznaczonym do zastosowań specjalnych, powinny być umieszczone następujące oznaczenia:

1) temperatura odniesienia, jeżeli jest różna od 20 °C:

2) siła obciążenia, jeżeli jej wartość jest różna od 50 N;

3) specjalne zastosowanie, dla którego przymiar jest przeznaczony.

4. Oznaczenia powinny:

1) być trwałe, widoczne i czytelne;

2) znajdować się na początku przymiaru.

1) ± 2 (0,1 + 0,1 * L) mm – dla przymiarów klasy dokładności I,

2) ± 2 (0,3 + 0,2 * L) mm – dla przymiarów klasy dokładności II,

3) ± 2 (0,6 +0,3 * L) mm – dla przymiarów klasy dokładności III

– gdzie L jest wartością długości sprawdzonego odcinka podziałki, wyrażoną w metrach, zaokrąglaną w górę do całkowitej liczby metrów.

1) temperatura odniesienia równa 20 °C albo innej wartości określonej przez producenta i naniesionej na przymiarze, w przypadku przymiarów o zastosowaniu specjalnym;

2) siła obciążenia o wartości 50 N dla przymiarów wstęgowych o długości równej lub większej niż 5 m albo siła o innej wartości określonej przez producenta i naniesionej na przymiarze.

1) oględziny zewnętrzne przymiaru w celu potwierdzenia jego zgodności z zatwierdzonym typem, obejmujące sprawdzenie:

a) obecności na przymiarze wymaganych oznaczeń i znaków,

b) czy krawędzie wstęgi, w przymiarze wstęgowym, rozciągniętej na płaskiej powierzchni są prostoliniowe i równoległe,

c) czy powierzchnie czołowe w przymiarze końcowym lub końcowo-kreskowym są płaskie i prostopadłe do wzdłużnej osi przymiaru,

d) poprawności działania nawijaka w przymiarze wstęgowym zwijanym lub ruletce,

e) czy podziałka i ocyfrowanie są czytelne, regularne, nieścieralne i wykonane w sposób zapewniający pewny, łatwy i jednoznaczny odczyt,

f) czy kreski podziałki są prostoliniowe i prostopadłe do osi wzdłużnej przymiaru,

g) czy szerokość kresek nie powoduje pogorszenia pomiaru i jest stała na całej ich długości,

h) czy długość kresek podziałki jest zróżnicowana w zależności od odpowiadającej jednostki miary;

2) sprawdzenie, w warunkach odniesienia, zgodności charakterystyk metrologicznych przymiaru z wymaganiami dotyczącymi błędów granicznych dopuszczalnych:

a) błędu długości nominalnej z uwzględnieniem, tam gdzie jest to niezbędne, wymagań dla przymiarów wstęgowych z obciążnikiem oraz

b) dodatkowo, w pięciu różnych, przypadkowo rozmieszczonych punktach na przymiarze:

– błędów długości odcinka podziałki pomiędzy dwoma dowolnymi nienastępującymi po sobie wskazami przymiaru,

– błędów długości działki elementarnej,

– różnic między długościami dwóch następujących po sobie działek elementarnych

– z uwzględnieniem, jeżeli jest to niezbędne, wymagań dla przymiarów końcowych, końcowo-kreskowych lub przymiarów składanych; liczbę sprawdzanych punktów można zmniejszyć lub zwiększyć, jeżeli wyniki to uzasadniają.

1) dla wszystkich dostarczonych przymiarów albo

2) dla partii przymiarów – zgodnie z zasadami kontroli statystycznej stosowanej jako kontrola metrologiczna przy legalizacji pierwotnej.

2. Partia powinna składać się z przymiarów, które:

1) są tego samego typu;

2) należą do tej samej klasy dokładności;

3) zostały wyprodukowane w tym samym procesie produkcyjnym.

3. Liczba przymiarów wchodzących w skład partii nie może przekraczać 10 000.

2. W przypadku wyboru metody „A” stosuje się plan pobierania próbek utworzonych z przymiarów wybranych losowo z partii, z następującymi wartościami charakterystycznymi:

1) wadliwość dopuszczalna powinna zawierać się pomiędzy 0,40 % a 0,90 % dla standardowego poziomu jakości SQL partii przedstawionej do badania, który odpowiada w planie pobierania próbek 95 % prawdopodobieństwu przyjęcia partii;

2) wadliwość dopuszczalna pomiędzy 4,0 % a 6,5 % dla granicznego poziomu jakości LQ5 partii przedstawionej do badania, który odpowiada w planie pobierania próbek 5 % prawdopodobieństwu przyjęcia partii.

3. W przypadku wyboru metody „A” można zastosować:

1) jednostopniowy plan badania – liczba poddanych badaniu przymiarów powinna być równa liczności próbki, jaką określa plan; jeżeli liczba wadliwych przymiarów znaleziona w próbce jest mniejsza lub równa liczbie akceptowania, partię należy zaakceptować, natomiast jeżeli liczba wadliwych przymiarów znaleziona w próbce jest większa lub równa liczbie odrzucenia, partię należy odrzucić i przeprowadzić stuprocentową kontrolę tej partii;

2) dwustopniowy plan badania – liczba przymiarów poddanych badaniu powinna być równa liczności pierwszej próbki, jak określono w planie; jeżeli liczba wadliwych przymiarów znalezionych w pierwszej próbce:

a) jest mniejsza lub równa pierwszej liczbie akceptowania, partia musi być zaakceptowana,

b) jest równa lub większa od pierwszej liczby odrzucenia, partię należy odrzucić i przeprowadzić stuprocentową kontrolę tej partii,

c) mieści się w granicach pomiędzy pierwszą liczbą akceptowania a pierwszą liczbą odrzucenia, badaniu należy poddać drugą próbkę, której liczność określona jest w planie; liczby wadliwych przymiarów określone w pierwszej i drugiej próbce należy dodać; jeżeli suma wadliwych przymiarów jest mniejsza lub równa drugiej liczbie akceptowania, partię należy zaakceptować, natomiast jeżeli suma wadliwych przymiarów jest większa lub równa drugiej liczbie odrzucenia, partię należy odrzucić i przeprowadzić stuprocentową kontrolę tej partii.

4. W przypadku wyboru metody „B” plan pobierania próbek określa załącznik do rozporządzenia, przy czym po przyjęciu danej partii następna przedstawiona do badania partia powinna być poddana kontroli nr 1. W przypadku odrzucenia danej partii wnioskodawca może przedstawić do badania tę samą partię albo inną; następnie partia poddawana jest kontroli oznaczonej numerem o jeden większym. Jeżeli partia nie jest przyjęta po kontroli oznaczonej numerem 4, należy przeprowadzić stuprocentową kontrolę partii.

1) oględziny zewnętrzne przymiarów, o których mowa w § 2 pkt 1, w celu potwierdzenia ich zgodności z zatwierdzonym typem, a w przypadku przymiarów, o których mowa w § 2 pkt 2 – zgodności z certyfikatem badania typu WE albo z certyfikatem badania projektu WE, obejmujące sprawdzenie:

a) obecności na przymiarze wymaganych oznaczeń i znaków.

b) czy krawędzie wstęgi, w przymiarze wstęgowym, rozciągniętej na płaskiej powierzchni są prostoliniowe i równoległe,

c) czy powierzchnie czołowe w przymiarze końcowym lub końcowo-kreskowym są płaskie i prostopadłe do wzdłużnej osi przymiaru,

d) poprawności działania nawijaka w przymiarze wstęgowym zwijanym lub ruletce,

e) czy podziałka i ocyfrowanie są czytelne i wykonane w sposób zapewniający pewny, łatwy i jednoznaczny odczyt;

2) sprawdzenie, w warunkach odniesienia, zgodności charakterystyk metrologicznych przymiaru z wymaganiami dotyczącymi błędów granicznych dopuszczalnych:

a) błędu długości nominalnej z uwzględnieniem, tam gdzie jest to niezbędne, wymagań dla przymiarów wstęgowych z obciążnikiem oraz

b) dodatkowo, w pięciu różnych, przypadkowo rozmieszczonych punktach, na przymiarze, błędów długości odcinków podziałki pomiędzy dwoma dowolnymi nienastępującymi po sobie wskazami

– z uwzględnieniem, jeżeli jest to niezbędne, wymagań dla przymiarów końcowych, końcowo-kreskowych lub składanych; liczbę sprawdzanych punktów można zmniejszyć lub zwiększyć, jeżeli wyniki to uzasadniają.

Minister Gospodarki: W. Pawlak

¹⁾ Minister Gospodarki kieruje działem administracji rządowej – gospodarka, na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 16 listopada 2007 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Gospodarki (Dz. U. Nr 216, poz. 1593).

²⁾ Niniejsze rozporządzenie zostało notyfikowane Komisji Europejskiej w dniu 6 września 2007 r., pod numerem 2007/0491/PL, zgodnie z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2002 r. w sprawie sposobu funkcjonowania krajowego systemu notyfikacji norm i aktów prawnych (Dz. U. Nr 239, poz. 2039 oraz z 2004 r. Nr 65, poz. 597), które wdraża dyrektywę 98/34/WE z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającą procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych (Dz. Urz. WE L 204 z 21.07.1998, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 20, str. 337).

³⁾ Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2005 r. Nr 163, poz. 1362 i Nr 180, poz. 1494, z 2006 r. Nr 170, poz. 1217 i Nr 249, poz. 1834 oraz z 2007 r. Nr 176, poz. 1238.

⁴⁾ Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2005 r. Nr 64, poz. 565 i Nr 267, poz. 2258, z 2006 r. Nr 170, poz. 1217, Nr 235, poz. 1700 i Nr 249, poz. 1832 i 1834 oraz z 2007 r. Nr 21, poz. 124 i Nr 192, poz. 1381.

Załącznik do rozporządzenia Ministra Gospodarki
z dnia 21 grudnia 2007 r. (poz. 3)

PLAN POBIERANIA PRÓBEK

¹⁾ Dopuszczalna liczba wadliwych przymiarów w kontrolowanej próbce.

²⁾ Liczba wadliwych przymiarów w kontrolowanej próbce, która powoduje odrzucenie partii.