Dziennik Ustaw - rok 2003 nr 176 poz. 1715

Na podstawie art. 288 § 2 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. – Kodeks celny (Dz. U. z 2001 r. Nr 75, poz. 802. z późn. zrn.²⁾) zarządza się, co następuje:

1) wymogi, jakie musi spełniać miejsce wyznaczone lub uznane przez organ celny;

2) warunki i tryb postępowania przy wyznaczaniu lub uznawaniu oraz znoszeniu przez organ celny tych miejsc;

3) okres, na jaki mogą zostać przez organ celny uznane lub wyznaczone te miejsca;

4) wypadki, w których czynności przewidziane przepisami prawa celnego mogą być dokonywane w tych miejscach;

5) rodzaj towarów, którym może zostać nadane przeznaczenie celne w tych miejscach.

2. Dyrektor izby celnej, na wniosek osoby zainteresowanej, może uznać miejsce, w którym mogą być dokonywane czynności przewidziane przepisami prawa celnego.

2. Miejsce wyznaczone lub uznane przez dyrektora izby celnej musi spełniać warunki techniczne zapewniające możliwość wykonywania kontroli celnej oraz innych czynności przewidzianych przepisami prawa celnego.

3. Miejsce wyznaczone lub uznane musi być odpowiednio oznaczone tablicą informacyjną oraz oddzielone od pozostałej części terenu lub pomieszczenia w szczególności przy pomocy ogrodzenia, ciągłej linii lub innego trwałego oznaczenia.

4. Dyrektor izby celnej może odstąpić od żądania spełnienia warunków określonych w ust. 2 lub 3, w szczególności gdy miejsce wyznaczone lub uznane sąsiaduje z obszarem morskiego przejścia granicznego albo wyznaczenie lub uznanie miejsca następuje w celu jednorazowego dokonania czynności przewidzianych przepisami prawa celnego.

1) umową międzynarodową;

2) ważnym interesem państwowym;

3) ważnymi względami służbowymi;

4) brakiem technicznych możliwości dostarczenia towaru do urzędu celnego;

5) właściwościami towaru;

6) sprawowanym dozorem i kontrolą celną, w szczególności gdy czynności z nimi związane, ze względów technicznych, nie mogą odbywać się w urzędzie celnym lub są znacznie utrudnione.

2. Miejsce, w którym mogą być dokonywane czynności przewidziane przepisami prawa celnego, może zostać uznane także w pozwoleniu na stosowanie procedury uproszczonej, o której mowa w art. 80 § 1 pkt 3 Kodeksu celnego.

2. Wniosek o uznanie miejsca powinien zawierać w szczególności:

1) imię i nazwisko lub nazwę oraz miejsce zamieszkania lub adres siedziby wnioskodawcy;

2) statystyczny numer identyfikacyjny REGON, jeżeli zgodnie z przepisami o statystyce publicznej wnioskodawca ma obowiązek złożenia wniosku o nadanie tego numeru;

3) numer identyfikacji podatkowej NIP, jeżeli zgodnie z przepisami o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników wnioskodawca podlega obowiązkowi identyfikacyjnemu i otrzymał ten numer;

4) adres miejsca, o uznanie którego wnosi wnioskodawca;

5) wskazanie czynności przewidzianych przepisami prawa celnego, które będą dokonywane w miejscu uznanym;

6) wskazanie przeznaczeń celnych, jakie będą nadawane towarom w miejscu uznanym.

3. Do wniosku o uznanie miejsca należy dołączyć:

1) dokumenty potwierdzające prowadzenie przez wnioskodawcę działalności gospodarczej;

2) zaświadczenie o nadaniu wnioskodawcy statystycznego numeru identyfikacyjnego REGON lub oświadczenie, że zgodnie z przepisami o statystyce publicznej wnioskodawca nie miał obowiązku złożenia wniosku o nadanie tego numeru;

3) decyzję o nadaniu wnioskodawcy numeru identyfikacji podatkowej NIP lub oświadczenie, że zgodnie z przepisami o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników wnioskodawca nie podlega obowiązkowi identyfikacyjnemu i nie otrzymał tego numeru;

4) potwierdzenie zgłoszenia rejestracyjnego podatnika podatku od towarów i usług lub oświadczenie, że zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym podatnik nie ma obowiązku dokonania zgłoszenia rejestracyjnego;

5) dokument potwierdzający tytuł prawny wnioskodawcy do użytkowania miejsca, które ma zostać uznane, lub inny dokument potwierdzający prawo korzystania z tego miejsca;

6) szczegółowy opis miejsca i jego plan sytuacyjny;

7) opis warunków, które mają zapewniać nienaruszalność i tożsamość towarów;

8) określenie wyposażenia i sprzętu technicznego niezbędnego do wykonywania w miejscu uznanym kontroli celnej lub innych czynności przewidzianych przepisami prawa celnego;

9) dane lub dokumenty uzasadniające uznanie miejsca.

4. W wypadku, o którym mowa w § 5 ust. 2, wymogi dotyczące wniosku o uznanie miejsca, w którym będą dokonywane czynności przewidziane przepisami prawa celnego, regulują przepisy dotyczące procedury uproszczonej.

5. Dokumenty, o których mowa w ust. 3, powinny zawierać dane aktualne w dniu złożenia wniosku o uznanie miejsca.

6. Dokumentów, o których mowa w ust. 3, nie dołącza się do wniosku o uznanie miejsca, jeżeli zostały one wcześniej złożone dyrektorowi izby celnej, do którego składany jest wniosek, i dane w nich zawarte są nadal aktualne. W takim przypadku wnioskodawca jest obowiązany do wskazania sprawy, przy której złożono te dokumenty.

7. Do wniosku o uznanie miejsca, w którym czynności przewidziane przepisami prawa celnego zostaną dokonane jednorazowo, dokumentów, o których mowa w ust. 3 pkt 1–5 i 7–8, nie dołącza się. W takim przypadku wnioskodawca powinien złożyć pisemne oświadczenie o spełnieniu warunków określonych w § 3 ust. 1.

8. Dokumenty, o których mowa w ust. 3 pkt 1–5, powinny być przedłożone w oryginałach lub uwierzytelnionych kserokopiach. Na żądanie wnioskodawcy zwraca się oryginał dokumentu, po potwierdzeniu na załączonej kserokopii zgodności z oryginałem.

1) opinii naczelnika urzędu celnego, właściwego miejscowo dla tego miejsca, w sprawie możliwości sprawowania dozoru celnego w tym miejscu;

2) innych danych lub dokumentów, jeżeli jest to niezbędne do stwierdzenia, że warunki określone w § 3 zostały spełnione.

1) towary, które nie mogą być obejmowane procedurą celną w tym miejscu, poprzez podanie działów taryfy celnej stanowiącej załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów wydanego na podstawie art. 13 § 6 Kodeksu celnego, z zastrzeżeniem § 10;

2) rodzaje przeznaczeń celnych, które mogą być nadawane w tym miejscu;

3) zakres czynności przewidzianych przepisami prawa celnego, które będą dokonywane w tym miejscu, oraz szczegółowy tryb i warunki ich wykonywania;

4) numer identyfikacyjny miejsca wyznaczonego lub uznanego;

5) urząd celny sprawujący bezpośredni nadzór nad miejscem wyznaczonym lub uznanym.

2. Decyzję o uznaniu lub wyznaczeniu miejsca wydaje się na okres nie dłuższy niż 2 lata.

3. Na wniosek osoby zainteresowanej, złożony przed upływem terminu ważności decyzji o uznaniu miejsca, ważność decyzji może być przedłużana na dalsze okresy dwuletnie. Do wniosku o przedłużenie ważności takiej decyzji nie dołącza się dokumentów, o których mowa w § 7 ust. 3, jeżeli dane w nich zawarte są aktualne.

4. Przepisów ust. 1 pkt 1 i 4 nie stosuje się w wypadku decyzji o wyznaczeniu lub uznaniu miejsca w celu jednorazowego dokonania czynności przewidzianych przepisami prawa celnego.

2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do miejsc wyznaczonych lub uznanych w celu jednorazowego dokonania czynności przewidzianych przepisami prawa celnego.

2. W wypadku niewywiązania się z obowiązku, o którym mowa w ust. 1, przepis § 13 ust. 2 stosuje się odpowiednio.

1) wystąpi o to osoba, na wniosek której wydano decyzję o uznaniu miejsca;

2) ogłoszono upadłość bądź likwidację osoby, o której mowa w pkt 1;

3) miejsce uznane przestało spełniać warunki, o których mowa w § 3 ust. 1 lub 2;

4) nastąpi wygaśnięcie lub utrata tytułu prawnego osoby, o której mowa w pkt 1, do użytkowania lub korzystania z miejsca uznanego;

5) osoba kierująca działalnością gospodarczą wnioskodawcy została skazana prawomocnym wyrokiem za przestępstwo przeciwko wiarygodności dokumentów, mieniu, obrotowi pieniędzmi i papierami wartościowymi, przestępstwo gospodarcze lub za przestępstwo skarbowe.

2. Dyrektor izby celnej może wydać decyzję o zniesieniu miejsca uznanego, jeżeli:

1) osoba, na wniosek której wydano decyzję o uznaniu miejsca, w sposób istotny naruszyła przepisy prawa związane z przywozem lub wywozem towarów;

2) zapewnienie właściwego dozoru i kontroli celnej w miejscu uznanym wymaga stosowania przez organy celne środków i nakładów niewspółmiernych do zakresu prowadzonej działalności;

3) uznanie miejsca przestało być uzasadnione okolicznościami, o których mowa w § 5 ust. 1;

4) osoba, na wniosek której wydano decyzję o uznaniu miejsca, zaprzestała prowadzenia działalności gospodarczej.

3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio przy wydawaniu przez dyrektora izby celnej decyzji o zniesieniu miejsca wyznaczonego.

Minister Finansów: w z. W. Ciesielski

¹⁾ Minister Finansów kieruje działem administracji rządowej – finanse publiczne, na podstawie § 1 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 29 marca 2002 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Finansów (Dz. U. Nr 32, poz. 301, Nr 43, poz. 378 i Nr 93, poz. 834).

²⁾ Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2001 r. Nr 89, poz. 972, Nr 110, poz. 1189, Nr 125, poz. 1368 i Nr 128, poz. 1403, z 2002 r. Nr 41, poz. 365, Nr 89, poz. 804, Nr 112, poz. 974, Nr 141, poz. 1178, Nr 169, poz. 1387 i Nr 188, poz. 1572 oraz z 2003 r. Nr 120, poz. 1122.

³⁾ Niniejsze rozporządzenie było poprzedzone rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 19 października 1999 r. w sprawie warunków, jakie musi spełniać miejsce wyznaczone lub uznane przez organ celny, oraz wypadków, w których czynności przewidziane przepisami prawa celnego mogą być dokonywane w tym miejscu (Dz. U. Nr 88, poz. 984), które traci moc z dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.