Dziennik Ustaw - rok 2003 nr 172 poz. 1671

W imieniu Rzeczypospolitej Polskiej

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 9 grudnia 1994 r. została sporządzona w Nowym Jorku Konwencja o bezpieczeństwie personelu Organizacji Narodów Zjednoczonych i personelu współdziałającego, w następującym brzmieniu:

Przekład

KONWENCJA

o bezpieczeństwie personelu Organizacji Narodów Zjednoczonych i personelu współdziałającego

Państwa-Strony niniejszej konwencji,

głęboko zaniepokojone rosnącą liczbą śmiertelnych ofiar oraz obrażeń będących wynikiem zamierzonych ataków przeciwko personelowi Organizacji Narodów Zjednoczonych i personelowi współdziałającemu,

mając na uwadze, że ataki lub inne formy złego traktowania personelu działającego w imieniu Organizacji Narodów Zjednoczonych są nieusprawiedliwione i nie do przyjęcia niezależnie od tego, przez kogo zostały popełnione,

uznając, że operacje Organizacji Narodów Zjednoczonych są prowadzone we wspólnym interesie społeczności międzynarodowej oraz zgodnie z zasadami i celami Karty Narodów Zjednoczonych,

potwierdzając doniosły wkład personelu Organizacji Narodów Zjednoczonych i personelu współdziałającego w wysiłki Organizacji Narodów Zjednoczonych w dziedzinach dyplomacji prewencyjnej, przywracania, utrzymywania i budowania pokoju oraz operacji humanitarnych i innych,

świadome istniejących rozwiązań mających na celu zapewnienie bezpieczeństwa personelu Organizacji Narodów Zjednoczonych i personelu współdziałającego, włączając w to kroki podejmowane w tym względzie przez organy główne Organizacji Narodów Zjednoczonych,

uznając tym niemniej, że istniejące środki ochrony personelu Organizacji Narodów Zjednoczonych i personelu współdziałającego są niedostateczne,

potwierdzając, że skuteczność i bezpieczeństwo operacji Organizacji Narodów Zjednoczonych ulegają zwiększeniu, gdy operacje takie są prowadzone za zgodą i przy współpracy Państwa przyjmującego,

apelując do wszystkich Państw, w których personel Organizacji Narodów Zjednoczonych i personel współdziałający jest rozmieszczony, oraz do wszystkich innych, na które taki personel może liczyć, o zapewnienie wszechstronnego poparcia celem ułatwienia prowadzenia i wypełnienia mandatu operacji Organizacji Narodów Zjednoczonych,

przekonane, że istnieje pilna potrzeba podjęcia odpowiednich i skutecznych środków w celu zapobiegania atakom dokonywanym przeciwko personelowi Organizacji Narodów Zjednoczonych i personelowi współdziałającemu oraz karania tych, którzy dopuścili się takich ataków,

uzgodniły, co następuje:

Artykuł 1

Definicje

W rozumieniu niniejszej konwencji:

(a) określenie „personel Organizacji Narodów Zjednoczonych” oznacza:

(i) osoby zaangażowane lub rozmieszczone przez Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych w charakterze członków wojskowych, policyjnych lub cywilnych części składowych operacji Organizacji Narodów Zjednoczonych,

(ii) innych funkcjonariuszy oraz ekspertów w misji Organizacji Narodów Zjednoczonych lub jej organizacji wyspecjalizowanych albo Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej, którzy przebywają służbowo na obszarze, gdzie prowadzona jest operacja Organizacji Narodów Zjednoczonych;

(b) określenie „personel współdziałający” oznacza:

(i) osoby wyznaczone przez Rząd lub organizację pozarządową w porozumieniu z właściwym organem Organizacji Narodów Zjednoczonych,

(ii) osoby zaangażowane przez Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych lub przez organizację wyspecjalizowaną albo przez Międzynarodową Agencję Energii Atomowej,

(iii) osoby rozmieszczone przez pozarządową organizację humanitarną lub instytucję humanitarną zgodnie z porozumieniem zawartym z Sekretarzem Generalnym Organizacji Narodów Zjednoczonych lub z organizacją wyspecjalizowaną albo Międzynarodową Agencją Energii Atomowej

w celu prowadzenia działalności na rzecz wypełnienia mandatu operacji Organizacji Narodów Zjednoczonych;

(c) określenie „operacja Organizacji Narodów Zjednoczonych” oznacza operację ustanowioną przez kompetentny organ Organizacji Narodów Zjednoczonych zgodnie z Kartą Narodów Zjednoczonych i prowadzoną z upoważnienia oraz pod kontrolą Organizacji Narodów Zjednoczonych:

(i) gdy jest to operacja mająca na celu utrzymanie lub przywrócenie międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa albo

(ii) gdy Rada Bezpieczeństwa lub Zgromadzenie Ogólne stwierdzi, dla celów niniejszej konwencji, istnienie wyjątkowego zagrożenia dla bezpieczeństwa personelu uczestniczącego w takiej operacji,

(d) określenie „Państwo przyjmujące” oznacza Państwo, na którego terytorium prowadzona jest operacja Organizacji Narodów Zjednoczonych;

(e) określenie „Państwo tranzytowe” oznacza Państwo, inne niż Państwo przyjmujące, na którego terytorium personel Organizacji Narodów Zjednoczonych i personel współdziałający lub ich wyposażenie znajdują się w tranzycie lub są czasowo obecne w związku z operacją Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Artykuł 2

Zakres stosowania

1. Niniejsza konwencja ma zastosowanie w odniesieniu do personelu Organizacji Narodów Zjednoczonych i personelu współdziałającego oraz do operacji Organizacji Narodów Zjednoczonych określonych w artykule 1.

2. Niniejszej konwencji nie stosuje się do operacji Organizacji Narodów Zjednoczonych zatwierdzonej przez Radę Bezpieczeństwa jako akcja przymusu według rozdziału VII Karty Narodów Zjednoczonych, w której taki personel występuje w charakterze strony walczącej przeciwko zorganizowanym siłom zbrojnym i w stosunku do której ma zastosowanie prawo międzynarodowych konfliktów zbrojnych.

Artykuł 3

Identyfikacja

1. Wojskowe i policyjne części składowe operacji Organizacji Narodów Zjednoczonych oraz ich pojazdy, statki i samoloty będą nosić rozpoznawcze znaki identyfikacyjne. Pozostały personel, pojazdy, statki i samoloty wykorzystywane w operacji Organizacji Narodów Zjednoczonych będą odpowiednio oznakowane, o ile Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych nie zdecyduje inaczej.

2. Wszyscy członkowie personelu Organizacji Narodów Zjednoczonych oraz personelu współdziałającego będą posiadali przy sobie odpowiednie dokumenty identyfikacyjne.

Artykuł 4

Porozumienie dotyczące statusu operacji

Państwo przyjmujące oraz Organizacja Narodów Zjednoczonych zawrą, tak szybko jak to możliwe, porozumienie dotyczące statusu operacji Organizacji Narodów Zjednoczonych i całego personelu zaangażowanego w tej operacji, włączając w to zwłaszcza postanowienia o przywilejach i immunitetach dla wojskowych i policyjnych części składowych operacji.

Artykuł 5

Tranzyt

Państwo tranzytowe ułatwi swobodny tranzyt personelu Organizacji Narodów Zjednoczonych i personelu współdziałającego oraz jego wyposażenia do i z Państwa przyjmującego.

Artykuł 6

Poszanowanie ustaw i innych przepisów

1. Bez uszczerbku dla tych przywilejów i immunitetów, z których może korzystać, lub wymogów jego funkcji, personel Organizacji Narodów Zjednoczonych oraz personel współdziałający jest zobowiązany:

(a) szanować ustawy i inne przepisy Państwa przyjmującego i Państwa tranzytowego oraz

(b) powstrzymać się od jakiejkolwiek akcji lub działalności niezgodnej z bezstronnym i międzynarodowym charakterem jego funkcji.

2. Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych podejmie wszelkie odpowiednie środki dla zapewnienia przestrzegania tych zobowiązań.

Artykuł 7

Obowiązek zapewnienia ochrony i bezpieczeństwa personelu Organizacji Narodów Zjednoczonych i personelu współdziałającego

1. Personel Organizacji Narodów Zjednoczonych i personel współdziałający, ich wyposażenie i pomieszczenia nie będą przedmiotem napaści lub jakichkolwiek innych działań, które stanowiłyby przeszkodę w wypełnianiu ich mandatu.

2. Państwa-Strony podejmą wszelkie odpowiednie środki dla zapewnienia ochrony i bezpieczeństwa personelu Organizacji Narodów Zjednoczonych i personelu współdziałającego. W szczególności Państwa-Strony podejmą wszelkie odpowiednie środki dla ochrony personelu Organizacji Narodów Zjednoczonych i personelu współdziałającego, który jest rozmieszczony na ich terytorium, przed przestępstwami wymienionymi w artykule 9.

3. Państwa-Strony będą odpowiednio współpracować z Organizacją Narodów Zjednoczonych i innymi Państwami-Stronami przy wykonywaniu niniejszej konwencji, a w szczególności w każdym przypadku, gdy Państwo przyjmujące nie będzie w stanie samo podjąć wymaganych środków.

Artykuł 8

Obowiązek zwolnienia lub odesłania personelu Organizacji Narodów Zjednoczonych i personelu współdziałającego w przypadku wzięcia do niewoli lub zatrzymania

O ile nie przewidziano inaczej w odpowiednim porozumieniu o statusie wojsk, w przypadku wzięcia do niewoli lub zatrzymania personelu Organizacji Narodów Zjednoczonych lub personelu współdziałającego w trakcie wykonywania funkcji oraz po ustaleniu jego tożsamości, nie będzie on poddawany przesłuchaniu i zostanie niezwłocznie zwolniony i odesłany do Organizacji Narodów Zjednoczonych lub do innych właściwych władz. Do czasu jego zwolnienia taki personel będzie traktowany zgodnie z powszechnie uznanymi standardami praw człowieka oraz zasadami i duchem Konwencji Genewskich z 1949 r.

Artykuł 9

Przestępstwa przeciwko personelowi Organizacji Narodów Zjednoczonych i personelowi współdziałającemu

1. Umyślne dokonanie:

(a) zabójstwa, uprowadzenia lub innej napaści na osobę albo wolność członków personelu Organizacji Narodów Zjednoczonych lub personelu współdziałającego,

(b) gwałtownej napaści na oficjalną siedzibę, prywatne mieszkanie lub środki transportu personelu Organizacji Narodów Zjednoczonych lub personelu współdziałającego, która to napaść może zagrażać bezpieczeństwu osobistemu członka personelu lub jego wolności,

(c) groźby dokonania takiej napaści w celu zmuszenia osoby fizycznej lub prawnej do dokonania jakiegokolwiek czynu lub powstrzymania się od niego,

(d) usiłowania popełnienia takiej napaści oraz

(e) czynu stanowiącego współuczestnictwo w popełnieniu takiej napaści albo w usiłowaniu popełnienia takiej napaści, albo w organizowaniu lub nakazywaniu popełnienia takiej napaści,

zostanie uznane przez każde Państwo-Stronę za przestępstwo zgodnie z jego ustawodawstwem wewnętrznym.

2. Każde Państwo-Strona ustanowi odpowiednie kary za popełnienie przestępstw wymienionych w ustępie 1, z uwzględnieniem ich poważnego charakteru.

Artykuł 10

Ustanowienie jurysdykcji

1. Każde Państwo-Strona podejmie wszelkie niezbędne środki dla ustanowienia swojej jurysdykcji w sprawach przestępstw wymienionych w artykule 9 w następujących wypadkach:

(a) gdy przestępstwo zostało popełnione na terytorium tego Państwa albo na pokładzie statku lub samolotu zarejestrowanego w tym Państwie,

(b) gdy przypuszczalny sprawca jest obywatelem tego Państwa.

2. Państwo-Strona może również ustanowić swoją jurysdykcję w odniesieniu do któregokolwiek z takich przestępstw, jeśli zostało ono popełnione:

(a) przez osobę niemającą żadnego obywatelstwa, której zwykłe miejsce zamieszkania znajduje się w tym Państwie, albo

(b) w stosunku do obywatela tego Państwa, albo

(c) poprzez usiłowanie zmuszenia tego Państwa do dokonania jakiegokolwiek działania lub powstrzymania się od niego.

3. Każde Państwo-Strona, które ustanowi swoją jurysdykcję zgodnie z ustępem 2, zawiadomi o tym Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych. Jeśli takie Państwo-Strona odstąpi następnie od wykonania tej jurysdykcji, zawiadomi o tym również Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.

4. Każde Państwo-Strona podejmie wszelkie niezbędne środki dla ustanowienia swojej jurysdykcji w odniesieniu do przestępstw wymienionych w artykule 9, w razie gdy przypuszczalny sprawca przebywa na jego terytorium i gdy taka osoba nie zostanie wydana zgodnie z artykułem 15 innym Państwom-Stronom, które ustanowiły swoją jurysdykcję zgodnie z ustępem 1 lub 2.

5. Niniejsza konwencja nie wyłącza jurysdykcji karnej wykonywanej na podstawie ustawodawstwa wewnętrznego.

Artykuł 11

Zapobieganie przestępstwom przeciwko personelowi Organizacji Narodów Zjednoczonych i personelowi współdziałającemu

Państwa-Strony będą współdziałać w zapobieganiu przestępstwom wymienionym w artykule 9, w szczególności przez:

(a) podejmowanie wszelkich możliwych do zastosowania środków w celu zapobiegania czynieniu na ich terytoriach przygotowań do popełniania tych przestępstw na ich terytoriach lub poza nimi, oraz

(b) wymianę informacji zgodnie z ich ustawodawstwem wewnętrznym i koordynację podejmowania administracyjnych i innych odpowiednich środków w celu zapobiegania popełnieniu tych przestępstw.

Artykuł 12

Przekazywanie informacji

1. Zgodnie z warunkami przewidzianymi w jego wewnętrznym ustawodawstwie Państwo-Strona, na którego terytorium popełnione zostało przestępstwo wymienione w artykule 9, jeżeli ma podstawy sądzić, że przypuszczalny sprawca opuścił jego terytorium, powiadomi Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych i bezpośrednio lub za pośrednictwem Sekretarza Generalnego Państwo lub Państwa zainteresowane o wszystkich faktach odnoszących się do popełnionego przestępstwa oraz przekaże wszelkie posiadane informacje dotyczące ustalenia tożsamości przypuszczalnego sprawcy.

2. W razie popełnienia przestępstwa wymienionego w artykule 9, każde Państwo-Strona, posiadające informacje dotyczące pokrzywdzonego i okoliczności popełnienia przestępstwa, dołoży wszelkich starań, aby takie informacje w pełni i niezwłocznie przekazywać, na warunkach przewidzianych w jego ustawodawstwie wewnętrznym. Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych oraz Państwu lub Państwom zainteresowanym.

Artykuł 13

Środki zapewniające postępowanie karne lub ekstradycję

1. Gdy okoliczności tego wymagają, Państwo-Strona, na którego terytorium przebywa przypuszczalny sprawca, podejmie zgodnie ze swoim ustawodawstwem wewnętrznym odpowiednie środki zapewniające jego obecność dla celów postępowania karnego lub ekstradycji.

2. O środkach podjętych zgodnie z ustępem 1 niezwłocznie zostanie powiadomiony, zgodnie z ustawodawstwem wewnętrznym. Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych oraz bezpośrednio lub za pośrednictwem Sekretarza Generalnego:

(a) Państwo, na którego terytorium przestępstwo zostało popełnione,

(b) Państwo lub Państwa, których obywatelem jest przypuszczalny sprawca, albo, jeśli taka osoba nie ma żadnego obywatelstwa – Państwo, na którego terytorium osoba ta stale zamieszkuje,

(c) Państwo lub Państwa, których obywatelem jest poszkodowany, oraz

(d) inne zainteresowane państwa.

Artykuł 14

Postępowanie karne wobec przypuszczalnych sprawców

Państwo-Strona, na którego terytorium przebywa przypuszczalny sprawca, jeżeli nie dokonuje ekstradycji tej osoby, przekaże sprawę bez jakiegokolwiek wyjątku i bez nieuzasadnionej zwłoki swoim właściwym władzom w celu przeprowadzenia postępowania karnego zgodnie z procedurą przewidzianą przez ustawodawstwo tego Państwa. Władze te podejmować będą swe decyzje w taki sam sposób, jak w przypadku jakiegokolwiek przestępstwa pospolitego o poważnym charakterze zgodnie z ustawodawstwem tego Państwa.

Artykuł 15

Ekstradycja przypuszczalnych sprawców

1. Jeżeli przestępstwa wymienione w artykule 9 nie są przestępstwami uzasadniającymi ekstradycję w jakiejkolwiek umowie o ekstradycji obowiązującej między Państwami-Stronami, uważa się je za objęte taką umową. Państwa-Strony zobowiązują się włączyć te przestępstwa, jako przestępstwa uzasadniające ekstradycję, do każdej umowy o ekstradycji, jaka zostanie między nimi zawarta.

2. Jeżeli Państwo-Strona, które uzależnia ekstradycję od istnienia umowy, otrzyma wniosek o ekstradycję od innego Państwa-Strony, z którym nie posiada umowy o ekstradycji, może ono, według swego wyboru, uznać niniejszą konwencję za prawną podstawę do ekstradycji w odniesieniu do tych przestępstw. Ekstradycja podlega warunkom przewidzianym przez prawo Państwa wezwanego.

3. Państwa-Strony, które nie uzależniają ekstradycji od istnienia umowy, uznają te przestępstwa w stosunkach między sobą za przestępstwa uzasadniające ekstradycję na warunkach przewidzianych przez prawo Państwa wezwanego.

4. Każde z tych przestępstw będzie traktowane dla celów ekstradycji między Państwami-Stronami, jak gdyby zostało popełnione nie tylko w miejscu jego popełnienia, lecz także na terytoriach Państw-Stron, które ustanowiły swoją jurysdykcję zgodnie z ustępem 1 lub 2 artykułu 10.

Artykuł 16

Wzajemna pomoc w sprawach karnych

1. Państwa-Strony będą udzielać sobie wzajemnie jak najdalej idącej pomocy w związku z postępowaniem karnym, dotyczącym przestępstw wymienionych w artykule 9, włączając w to pomoc w uzyskiwaniu posiadanych dowodów niezbędnych w prowadzeniu postępowania. We wszystkich przypadkach będzie stosowane prawo Państwa wezwanego.

2. Postanowienia ustępu 1 nie naruszają zobowiązań dotyczących wzajemnej pomocy, zawartych w jakiejkolwiek innej umowie.

Artykuł 17

Sprawiedliwe traktowanie

1. Każda osoba, przeciwko której zostało wszczęte dochodzenie lub postępowanie w związku z którymkolwiek z przestępstw wymienionych w artykule 9, będzie miała zapewnione sprawiedliwe traktowanie, rzetelny proces i pełną ochronę swoich praw we wszystkich stadiach dochodzenia lub postępowania.

2. Każdy przypuszczalny sprawca będzie uprawniony:

(a) do bezzwłocznego porozumiewania się z najbliższym właściwym przedstawicielem Państwa lub Państw, których obywatelem jest taka osoba albo które w inny sposób są uprawnione do ochrony praw tej osoby, lub, jeśli taka osoba nie ma żadnego obywatelstwa, z przedstawicielem Państwa, które na prośbę tej osoby wyraża chęć ochrony praw tej osoby, oraz

(b) do odwiedzin ze strony przedstawiciela tego Państwa lub tych Państw.

Artykuł 18

Zawiadomienie o wynikach postępowania

Państwo-Strona, w którym wszczęto postępowanie karne przeciwko przypuszczalnemu sprawcy, powiadomi o końcowym wyniku postępowania Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych, który przekaże tę informację innym Państwom-Stronom.

Artykuł 19

Rozpowszechnianie

Państwa-Strony zobowiązują się do możliwie najszerszego rozpowszechniania konwencji, w szczególności do włączenia jej nauczania, jak również stosownych przepisów międzynarodowego prawa humanitarnego, do ich programów szkolenia wojskowego.

Artykuł 20

Klauzule ochronne

Nic w niniejszej konwencji nie narusza:

(a) możliwości zastosowania międzynarodowego prawa humanitarnego i powszechnie uznanych standardów praw człowieka zawartych w dokumentach międzynarodowych w odniesieniu do ochrony operacji Organizacji Narodów Zjednoczonych oraz personelu Organizacji Narodów Zjednoczonych i personelu współdziałającego albo odpowiedzialności tego personelu za poszanowanie tego prawa i tych standardów,

(b) praw i obowiązków Państw, zgodnie z Kartą Narodów Zjednoczonych, dotyczących zgody na wejście osób na ich terytorium,

(c) obowiązku personelu Organizacji Narodów Zjednoczonych i personelu współdziałającego, aby działał zgodnie z warunkami mandatu operacji Organizacji Narodów Zjednoczonych,

(d) prawa Państw, które dobrowolnie oddelegowały personel dla potrzeb operacji Organizacji Narodów Zjednoczonych, do wycofania ich personelu z uczestnictwa w takiej operacji, albo

(e) uprawnienia osób dobrowolnie przekazanych przez Państwa dla potrzeb operacji Organizacji Narodów Zjednoczonych do odpowiedniego odszkodowania wypłacanego w wypadkach śmierci, inwalidztwa, zranienia lub choroby, wynikających z uczestnictwa w służbie na rzecz utrzymania pokoju.

Artykuł 21

Prawo do samoobrony

Nic w niniejszej konwencji nie może być interpretowane jako umniejszenie prawa do działania w samoobronie.

Artykuł 22

Rozstrzyganie sporów

1. Wszelkie spory między dwoma lub więcej Państwami-Stronami dotyczące wykładni lub stosowania niniejszej konwencji, które nie zostaną rozstrzygnięte w drodze rokowań, będą na wniosek jednego z nich przekazane do arbitrażu. Jeżeli w okresie sześciu miesięcy od daty złożenia wniosku o arbitraż strony nie zdołają uzgodnić zagadnień organizacji arbitrażu, każda z tych stron może przekazać spór Międzynarodowemu Trybunałowi Sprawiedliwości, zgłaszając wniosek zgodnie ze Statutem Trybunału.

2. Każde Państwo-Strona może w czasie podpisywania, ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia niniejszej konwencji albo przystąpienia do niej oświadczyć, że nie uważa się za związane całością lub częścią postanowień ustępu 1. Pozostałe Państwa-Strony nie będą związane postanowieniami ustępu 1, lub jego stosownej części, w odniesieniu do każdego Państwa Strony, które dokonało takiego zastrzeżenia.

3. Każde Państwo-Strona, które dokonało zastrzeżenia zgodnie z ustępem 2, może w każdym czasie wycofać to zastrzeżenie w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Artykuł 23

Spotkania przeglądowe

Na wniosek jednego lub większej liczby Państw-Stron, zatwierdzony przez większość Państw-Stron, Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych zwoła spotkanie Państw-Stron dla dokonania przeglądu wykonywania konwencji oraz wszelkich problemów napotkanych w związku z jej stosowaniem.

Artykuł 24

Podpisanie

Niniejsza konwencja jest otwarta do podpisu dla wszystkich Państw do dnia 31 grudnia 1995 r. w siedzibie Organizacji Narodów Zjednoczonych w Nowym Jorku.

Artykuł 25

Ratyfikacja, przyjęcie lub zatwierdzenie

Niniejsza konwencja podlega ratyfikacji, przyjęciu lub zatwierdzeniu. Dokumenty ratyfikacyjne, przyjęcia lub zatwierdzenia zostaną złożone Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Artykuł 26

Przystąpienie

Niniejsza konwencja jest otwarta do przystąpienia przez każde Państwo. Dokumenty przystąpienia zostaną złożone Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Artykuł 27

Wejście w życie

1. Niniejsza konwencja wejdzie w życie 30 dni po złożeniu Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych 22 dokumentów ratyfikacyjnych, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia.

2. W stosunku do każdego Państwa ratyfikującego, przyjmującego, zatwierdzającego lub przystępującego do konwencji po złożeniu 22. dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia, konwencja wejdzie w życie trzydziestego dnia po złożeniu przez to Państwo jego dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia.

Artykuł 28

Wypowiedzenie

1. Każde Państwo może wypowiedzieć niniejszą konwencję w drodze pisemnej notyfikacji, skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.

2. Wypowiedzenie nabierze mocy po upływie jednego roku od daty otrzymania notyfikacji przez Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Artykuł 29

Teksty autentyczne

Oryginał niniejszej konwencji, której teksty angielski, arabski, chiński, francuski, hiszpański i rosyjski są jednakowo autentyczne, zostanie złożony Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, który prześle jego uwierzytelnione kopie wszystkim Państwom.

SPORZĄDZONO w Nowym Jorku dnia dziewiątego grudnia tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego czwartego roku.

Po zapoznaniu się z powyższą konwencją, w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej oświadczam, że:

– została ona uznana za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych,

– jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona,

– będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.

Dano w Warszawie dnia 9 marca 2000 r.

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej: A. Kwaśniewski

LS.

Prezes Rady Ministrów: J. Buzek