Dziennik Ustaw - rok 2003 nr 139 poz. 1333

Na podstawie art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. – Prawo lotnicze (Dz. U. Nr 130, poz. 1112) zarządza się, co następuje:

1) charakterystykę i przeznaczenie statków powietrznych;

2) przeznaczenie operacyjne statków powietrznych;

3) sposób unoszenia się w przestrzeni powietrznej.

1) statki powietrzne objęte obowiązkiem uzyskania certyfikatu typu, ustanowionym przepisami międzynarodowymi;

2) statki powietrzne objęte obowiązkiem uzyskania świadectwa zdatności do lotu, ustanowionym wyłącznie przepisami prawa polskiego:

a) sportowe urządzenia latające – przeznaczone do celów sportowych, rekreacyjnych, pokazowych lub edukacyjnych, sterowane przez przemieszczanie ich środka masy względem powierzchni, na której powstaje siła nośna,

b) statki powietrzne kategorii specjalnej,

c) bezpilotowe statki powietrzne – statki powietrzne bez pilota, nieprzeznaczone do celów sportowych lub rekreacyjnych, zdolne do lotu autonomicznego programowanego lub zdalnie sterowanego;

3) pozostałe statki powietrzne:

a) modele latające – niezdolne do uniesienia człowieka, przeznaczone do celów sportowych, rekreacyjnych, pokazowych, kolekcjonerskich lub edukacyjnych:

– o masie startowej nie większej niż 25 kg – dla modeli latających cięższych od powietrza,

– o masie wszystkich składników, bez gazu nośnego, nie większej niż 25 kg – dla modeli latających lżejszych od powietrza,

b) latawce – statki powietrzne bez napędu, cięższe od powietrza, unoszące się w opływającym go powietrzu na uwięzi połączonej ze stałym lub ruchomym punktem podłoża, niezdolne do uniesienia człowieka i przeznaczone do celów sportowych, rekreacyjnych, pokazowych lub edukacyjnych.

1) statki powietrzne lądowe – przeznaczone do operowania z lotnisk i lądowisk lądowych oraz lądowisk na pokładach statków morskich i budowli morskich;

2) statki powietrzne wodne – przeznaczone do operowania wyłącznie z powierzchni wody:

a) pływakowe – w których pływalność nadają pływaki umocowane do statku powietrznego,

b) łodzie latające – w których pływalność nadaje kadłub o odpowiednim kształcie;

3) amfibie – przeznaczone do operowania z lotnisk i lądowisk lądowych, lądowisk na pokładach statków morskich i budowli morskich oraz do operowania z powierzchni wody:

a) pływakowe – w których pływalność nadają pływaki umocowane do statku powietrznego,

b) łodzie latające – w których pływalność nadaje kadłub o odpowiednim kształcie.

1) aerostaty – których sita nośna powstaje wskutek wyporności w otaczającym powietrzu;

2) aerodyny – których siła nośna powstaje w wyniku oddziaływań aerodynamicznych na przeznaczonych do tego powierzchniach tych statków.

1) balony – statki powietrzne bez napędu, lżejsze od powietrza, które dzieli się w sposób następujący:

a) ze względu na czynnik zapewniający wyporność:

– balony gazowe – w których czynnikiem zapewniającym wyporność jest gaz lżejszy od powietrza,

– balony na ogrzane powietrze – w których czynnikiem zapewniającym wyporność jest ogrzane powietrze,

– balony, w których czynnikiem zapewniającym wyporność może być gaz lżejszy od powietrza albo ogrzane powietrze,

b) ze względu na sposób operowania:

– wolne – zdolne do lotu swobodnego w otaczającym powietrzu,

– na uwięzi – umocowane do stałego lub ruchomego punktu podłoża;

2) balony z napędem pomocniczym – statki powietrzne z napędem, lżejsze od powietrza, z prędkością względem otaczającego powietrza nie większą niż 50 km/h, które dzieli się. ze względu na czynnik zapewniający wyporność, w sposób następujący:

– balony z napędem pomocniczym na ogrzane powietrze – w których czynnikiem zapewniającym wyporność jest ogrzane powietrze,

– balony z napędem pomocniczym – w których czynnikiem zapewniającym wyporność może być gaz lżejszy od powietrza albo ogrzane powietrze;

3) sterówce – statki powietrzne z napędem, lżejsze od powietrza, zdolne w ograniczonych warunkach otoczenia do lotu całkowicie sterowanego, które dzieli się w sposób następujący:

a) ze względu na czynnik zapewniający wyporność:

– sterówce gazowe – w których czynnikiem zapewniającym wyporność jest gaz lżejszy od powietrza,

– sterówce na ogrzane powietrze – w których czynnikiem zapewniającym wyporność jest ogrzane powietrze,

– sterówce – w których czynnikiem zapewniającym wyporność może być gaz lżejszy od powietrza albo ogrzane powietrze,

b) ze względu na konstrukcję:

– sztywne – w których kształt nadaje wyłącznie struktura sztywna podtrzymująca całą powłokę,

– półsztywne – w których kształt nadaje częściowo struktura sztywna podtrzymująca powłokę, a częściowo sama konstrukcja powłoki po jej napełnieniu gazem nadającym wyporność.

– niesztywne – w których kształt nadaje konstrukcja powłoki po jej napełnieniu gazem nadającym wyporność.

1) stałopłaty – statki powietrzne cięższe od powietrza, wytwarzające siłę nośną głównie w wyniku oddziaływań aerodynamicznych na jego przeznaczonych do tego celu powierzchniach (powierzchniach nośnych), które pozostają stałe w danych warunkach lotu;

2) przemiennopłaty – statki powietrzne cięższe od powietrza, wytwarzające siłę nośną głównie w wyniku oddziaływań aerodynamicznych na jego powierzchniach nośnych, które mogą być przestawiane zależnie od warunków lotu;

3) wiropłaty – statki powietrzne cięższe od powietrza, wytwarzające siłę nośną głównie w wyniku oddziaływania powietrza z jednym lub większą liczbą wirników o osiach zasadniczo pionowych, które dzieli się w sposób następujący:

a) ze względu na charakterystyki ogólne:

– wiropłaty o stałym położeniu osi wirników,

– wiropłaty o zmiennym położeniu osi wirników,

– wiropłaty kategorii specjalnej,

b) ze względu na swą konstrukcję:

– śmigłowce,

– wiatrakowce,

– wiroszybowce;

4) samoloty – stałopłaty z napędem, niebędące szybowcami z napędem pomocniczym ani motoszybowcami, które dzieli się w sposób następujący:

a) ze względu na charakterystyki ogólne:

– samoloty ultralekkie (mikroloty) – samoloty o masie startowej nie większej niż 495 kg,

– samoloty bardzo lekkie kategorii normalnej – samoloty o masie startowej nie większej niż 750 kg,

– samoloty lekkie kategorii normalnej – samoloty o masie startowej nie większej niż 5700 kg,

– samoloty lekkie kategorii akrobacyjnej, w rozumieniu europejskich wymagań bezpieczeństwa lotniczego ustanowionych przez Zrzeszenie Władz Lotniczych (JAA) JAR – 23 „Samoloty kategorii normalnej, użytkowej akrobacyjnej i transportu lokalnego”, wprowadzonych do stosowania rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 23 czerwca 2003 r. w sprawie wprowadzenia do stosowania europejskich wymagań bezpieczeństwa lotniczego JAR (Dz. U. Nr 139 poz. 1329),

– samoloty lekkie kategorii użytkowej w rozumieniu europejskich wymagań bezpieczeństwa lotniczego ustanowionych przez Zrzeszenie Władz Lotniczych (JAA) JAR – 23 „Samoloty kategorii normalnej, użytkowej akrobacyjnej i transportu lokalnego”, wprowadzonych do stosowania rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 23 czerwca 2003 r. w sprawie wprowadzenia do stosowania europejskich wymagań bezpieczeństwa lotniczego JAR,

– samoloty transportowe – samoloty o masie startowej większej niż 5700 kg i nie większej niż 8618 kg,

– samoloty transportowe duże – samoloty o masie startowej większej niż 8618 kg,

– samoloty kategorii specjalnej,

b) ze względu na przeznaczenie:

– szkolne,

– sportowe,

– pasażerskie,

– towarowe,

– rolnicze,

– gaśnicze,

– medyczne,

– ratownicze;

5) szybowce – stałopłaty bez napędu, przeznaczone głównie do celów sportowych, rekreacyjnych i edukacyjnych, które dzieli się w sposób następujący:

a) jednomiejscowe,

b) dwumiejscowe,

c) szybowce kategorii specjalnej;

6) szybowce z napędem pomocniczym – stałopłaty przeznaczone głównie do celów sportowych, rekreacyjnych i edukacyjnych, wyposażone w napęd pomocniczy wystarczający do utrzymania ich w ustalonym locie poziomym, lecz niewystarczający do zapewnienia im samodzielnego startu, które dzieli się w sposób następujący:

a) jednomiejscowe,

b) dwumiejscowe,

c) szybowce z napędem pomocniczym kategorii specjalnej;

7) motoszybowce – stałopłaty przeznaczone głównie do celów sportowych, rekreacyjnych i edukacyjnych, wyposażone w napęd pomocniczy wystarczający do zapewnienia im samodzielnego startu i wznoszenia, które dzieli się w sposób następujący:

a) jednomiejscowe,

b) dwumiejscowe,

c) motoszybowce kategorii specjalnej;

8) śmigłowce – wiropłaty z napędzanym wirnikiem, które dzieli się w sposób następujący:

a) ze względu na charakterystyki ogólne:

– śmigłowce bardzo lekkie – o masie startowej nie większej niż 750 kg,

– śmigłowce małe – o masie startowej nie większej niż 3175 kg,

– śmigłowce duże kategorii B, w rozumieniu europejskich wymagań bezpieczeństwa lotniczego ustanowionych przez Zrzeszenie Władz Lotniczych (JAA) JAR – 1 „Definicje i skróty”, wprowadzonych do stosowania rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 23 czerwca 2003 r. w sprawie wprowadzenia do stosowania europejskich wymagań bezpieczeństwa lotniczego JAR,

– śmigłowce duże kategorii A, w rozumieniu europejskich wymagań bezpieczeństwa lotniczego ustanowionych przez Zrzeszenie Władz Lotniczych (JAA) JAR – 1 „Definicje i skróty”, wprowadzonych do stosowania rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 23 czerwca 2003 r. w sprawie wprowadzenia do stosowania europejskich wymagań bezpieczeństwa lotniczego JAR,

– śmigłowce kategorii specjalnej,

b) ze względu na charakterystyki osiągowe:

– śmigłowce l klasy osiągowej – śmigłowce, które w przypadku awarii silnika są zdolne do lądowania na opuszczonym miejscu startu lub do bezpiecznego kontynuowania lotu,

– śmigłowce II klasy osiągowej – śmigłowce, które w przypadku awarii silnika są zdolne do bezpiecznego kontynuowania lotu, z wyjątkiem przypadku, gdy awaria silnika wystąpi przed określonym punktem po starcie lub po określonym punkcie przed lądowaniem, jeżeli awaria ta stworzy konieczność awaryjnego lądowania,

– śmigłowce III klasy osiągowej – śmigłowce, których awaria silnika w każdym punkcie trajektorii lotu stwarza konieczność lądowania awaryjnego,

c) ze względu na przeznaczenie:

– szkolne,

– sportowe,

– pasażerskie,

– towarowe,

– rolnicze,

– gaśnicze,

– medyczne,

– ratownicze;

9) wiatrakowce – wiropłaty z napędem niebędące śmigłowcami;

10) wiroszybowce (żyroszybowce) – wiropłaty bez napędu;

11) skrzydłowce (ornitoptery) – statki powietrzne o napędzanych powierzchniach nośnych niebędących wirnikami;

12) mięśnioloty – statki powietrzne z napędem, napędzane siłą mięśni pilota lub załogi;

13) spadochrony– urządzenia cięższe od powietrza, które wskutek oddziaływania powietrza na ich powierzchnie wytwarzają siłę nośną częściowo równoważącą ich ciężar całkowity i zmniejszającą ich prędkość opadania do zapewniającej bezpieczne zetknięcie się z ziemią, które dzieli się w sposób następujący:

a) spadochrony osobowe główne – przewidziane jako zasadniczy środek spowalniania opadania osób,

b) spadochrony towarowe – przeznaczone do spowalniania opadania rzeczy,

c) spadochrony osobowe sportowe – przeznaczone do uprawiania sportu i rekreacji,

d) spadochrony zapasowe – przeznaczone do spowalniania opadania osób i rzeczy w razie niezadziałania lub nieprawidłowego zadziałania spadochronu głównego,

e) spadochrony ratownicze – przeznaczone do ratowania załogi i innych osób znajdujących się na pokładzie statku powietrznego;

14) paralotnie – sportowe urządzenia latające bez napędu, przeznaczone do startu z nóg pilota, o powierzchniach nośnych pozbawionych elementów zapewniających im sztywność, sterowane za pomocą zwichrzania tych powierzchni;

15) paralotnie z napędem – paralotnie z napędem zamocowanym do ciała pilota;

16) motoparalotnie – paralotnie z napędem niezamocowanym do ciała pilota;

17) lotnie – sportowe urządzenia latające bez napędu, przeznaczone do startu z nóg pilota, o powierzchniach nośnych zamocowanych do elementów zapewniających im sztywność, sterowane za pomocą przemieszczania położenia środka ciężkości względem płata;

18) lotnie z napędem – lotnie z napędem zamocowanym do ciała pilota;

19) motolotnie – lotnie z napędem niezamocowanym do ciała pilota.

2. Statki powietrzne określone w § 5 i 6 pkt 1 i 3–10 należą do klasyfikacji podstawowej statków powietrznych.

3. Schemat klasyfikacji podstawowej statków powietrznych stanowi załącznik nr 2 do rozporządzenia.

Minister Infrastruktury: M. Pol

¹⁾ Minister Infrastruktury kieruje działem administracji rządowej – transport, na podstawie § 1 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 29 marca 2002 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Infrastruktury (Dz. U. Nr 32, poz. 302 oraz z 2003 r. Nr 19, poz. 165).

Załączniki do rozporządzenia Ministra Infrastruktury
z dnia 15 lipca 2003 r. (poz. 1333)

Załącznik nr 1

WYKAZ KLAS I KATEGORII STATKÓW POWIETRZNYCH

Załącznik nr 2

SCHEMAT KLASYFIKACJI PODSTAWOWEJ STATKÓW POWIETRZNYCH