REKLAMA
Dziennik Ustaw - rok 2000 nr 109 poz. 1156
USTAWA
z dnia 9 listopada 2000 r.
o bezpieczeństwie morskim.
Rozdział 1
Przepisy ogólne
Art. 1.
1) statków o polskiej przynależności,
2) statków o obcej przynależności, znajdujących się na polskich morskich wodach wewnętrznych lub na polskim morzu terytorialnym, uwzględniając postanowienia umów międzynarodowych, których Rzeczpospolita Polska jest stroną.
2. Do statków śródlądowych uprawiających żeglugę na wodach morskich przepisy ustawy stosuje się w zakresie w niej określonym.
2. Rada Ministrów, kierując się względami bezpieczeństwa uprawianej żeglugi, może, w drodze rozporządzenia, poddać odpowiednim przepisom ustawy jednostki pływające Marynarki Wojennej, Straży Granicznej i Policji.
Rozdział 2
Budowa statku, jego stałych urządzeń i wyposażenie
Art. 6.
1) umowach międzynarodowych:
a) Międzynarodowej konwencji o bezpieczeństwie życia na morzu, sporządzonej w Londynie dnia 1 listopada 1974 r. (Dz. U. z 1984 r. Nr 61, poz. 318 i 319) wraz z Protokołem dotyczącym Międzynarodowej konwencji o bezpieczeństwie życia na morzu, 1974, sporządzonym w Londynie dnia 17 lutego 1978 r. (Dz. U. z 1984 r. Nr 61, poz. 320 i 321 oraz z 1986 r. Nr 35, poz. 177), zwanej dalej „Konwencją SOLAS",
b) Międzynarodowej konwencji o liniach ładunkowych, sporządzonej w Londynie dnia 5 kwietnia 1966 r. (Dz. U. z 1969 r. Nr 33, poz. 282), zwanej dalej „Konwencją o liniach ładunkowych",
c) Konwencji w sprawie międzynarodowych przepisów o zapobieganiu zderzeniom na morzu, sporządzonej w Londynie dnia 20 października 1972 r. (Dz. U. z 1977 r. Nr 15, poz. 61 i 62 oraz z 1984 r. Nr 23, poz. 106), zwanej dalej „Konwencją o zapobieganiu zderzeniom",
2) przepisach ustawy.
2. Organami inspekcyjnymi, o których mowa w ust. 1, są dyrektorzy urzędów morskich, a za granicą również konsulowie, z zastrzeżeniem ust. 5 i ust. 6.
3. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej może powierzyć, w drodze rozporządzenia, niektóre zadania organu inspekcyjnego instytucji klasyfikacyjnej, kierując się specyfiką i charakterem zadań realizowanych przez tę instytucję oraz uwzględniając rozwiązania międzynarodowe w tym zakresie.
4. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej może powierzyć, w drodze rozporządzenia, niektóre zadania organu inspekcyjnego w stosunku do statków sportowych o długości kadłuba do 24 m – związkowi sportowemu o zasięgu ogólnokrajowym, kierując się względami uproszczenia procedur i specjalistycznym charakterem zadań realizowanych przez związki sportowe.
5. Minister właściwy do spraw wewnętrznych może określić, w drodze rozporządzenia, organy inspekcyjne dla jednostek pływających Straży Granicznej i Policji, rodzaje przeglądów i inspekcji oraz tryb ich dokonywania, a także rodzaje i wzory dokumentów bezpieczeństwa jednostek pływających, uwzględniając specyficzny charakter zadań wykonywanych przez te jednostki pływające.
6. Minister Obrony Narodowej może określić, w drodze rozporządzenia, organy inspekcyjne, o których mowa w ust. 2 i ust. 5, dla jednostek pływających Marynarki Wojennej oraz rodzaje przeglądów i inspekcji, a także tryb ich dokonywania, biorąc pod uwagę specyfikę i charakter zadań realizowanych przez te jednostki.
7. Organy, o których mowa w ust. 2, ust. 5 i ust. 6, mogą upoważnić każdorazowo do wykonywania określonych czynności inspekcyjnych wyznaczone w tym celu osoby lub instytucje klasyfikacyjne.
1) zgłosić statek do inspekcji:
a) wstępnej – przed rozpoczęciem żeglugi, a w przypadku zmiany przynależności statku z obcej na polską – po zmianie tej przynależności,
b) okresowych – przed upływem terminów inspekcji,
2) niezwłocznie zawiadomić organ inspekcyjny o każdym przypadku wymagającym przeprowadzenia inspekcji doraźnej,
3) na wezwanie organu inspekcyjnego, przedstawić niezwłocznie statek do inspekcji, przedłożyć wszystkie dokumenty dotyczące jego bezpieczeństwa oraz udzielić wszelkich informacji o stanie bezpieczeństwa statku,
4) na żądanie organu inspekcyjnego, dokonać czynności niezbędnych do przeprowadzenia inspekcji.
2. Koszty czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 4, wlicza się w koszty eksploatacji statku.
3. Inspekcję przeprowadza się, w miarę możliwości, bez uszczerbku dla eksploatacji statku.
2. Nadzór techniczny instytucji klasyfikacyjnej sprawowany jest podczas budowy, odbudowy, przebudowy i remontu statku, jego stałych urządzeń i wyposażenia, a także podczas eksploatacji statku.
3. Organ inspekcyjny może powierzyć dokonanie przeglądu statku osobie lub instytucji klasyfikacyjnej innej niż określona w ust. 1, mając na względzie przepis art. 8 ust. 3.
2. Inspekcję przeprowadza się na wniosek właściciela, armatora, kapitana statku, izby morskiej. Państwowej Inspekcji Pracy lub zainteresowanego związku zawodowego.
3. Inspekcja może być przeprowadzona również z innych przyczyn uznanych za konieczne ze względu na bezpieczeństwo statku.
2. W razie stwierdzenia w wyniku inspekcji, o której mowa w ust. 1, że stan statku lub sposób jego załadowania czynią go niezdatnym do żeglugi morskiej, organ inspekcyjny zabrania użycia statku.
3. W razie stwierdzenia, że stan statku nie czyni go niezdatnym do żeglugi, lecz nie pozwala na użycie go do żeglugi w sposób zamierzony przez armatora, organ inspekcyjny zabrania użycia statku w sposób zamierzony, wskazując jednocześnie uchybienia, które należy usunąć, aby statek mógł być w ten sposób użyty.
4. W razie odmowy usunięcia uchybień, o których mowa w ust. 3, organ inspekcyjny może zakazać statkowi opuszczania portu, bazy przeładunkowej lub morza terytorialnego albo zabronić mu wejścia do portu lub bazy przeładunkowej.
5. W przypadkach, o których mowa w ust. 1–4, w stosunku do statku o przynależności do państwa-strony jednej z umów międzynarodowych, o których mowa w art. 6, stosuje się postanowienia tej umowy.
6. W razie negatywnego wyniku inspekcji statku o obcej przynależności skutkującego decyzją o jego zatrzymaniu, organ inspekcyjny niezwłocznie powiadamia o tym na piśmie administrację państwa przynależności statku albo konsula bądź najbliższe przedstawicielstwo dyplomatyczne tego państwa, a także Międzynarodową Organizację Morską (IMO) oraz organy inspekcyjne państw-stron Memorandum Paryskiego podpisanego w dniu 26 stycznia 1982 r.
7. Kapitanowi statku przysługuje prawo do odwołania od decyzji o zatrzymaniu, o której mowa w ust. 6, o czym musi zostać poinformowany przez organ wydający decyzję.
8. Zatrzymanie statku w wykonaniu uprawnień wynikających z ust. 1–6 nie uzasadnia jakichkolwiek roszczeń do organu inspekcyjnego.
2. Organ inspekcyjny potwierdza przedłużenie ważności wydanych dokumentów, o których mowa w ust. 1, na podstawie pozytywnych wyników inspekcji.
3. Organ inspekcyjny może wydać międzynarodowe świadectwo potwierdzające spełnienie wymagań przewidzianych umowami międzynarodowymi, o których mowa w art. 6, statkowi o obcej przynależności, na wniosek właściwego organu państwa przynależności statku, będącego stroną odpowiedniej umowy międzynarodowej.
4. Dokumenty i świadectwa, o których mowa w ust. 1 i ust. 3, tracą ważność przed upływem okresu, na który zostały wystawione, jeżeli:
1) zaszły istotne zmiany w kadłubie, urządzeniach lub wyposażeniu statku albo wprowadzono je bez zgody organu inspekcyjnego,
2) nie została potwierdzona ich ważność w określonym terminie,
3) nastąpiła zmiana przynależności statku.
5. Jeżeli stan statku na to pozwala, okres ważności dokumentu bezpieczeństwa może być przedłużony, nie więcej niż o 3 miesiące, w celu umożliwienia statkowi zawinięcia do wskazanego portu dla przeprowadzenia inspekcji; termin ważności upływa z chwilą przybycia statku do portu, w którym ma być dokonana inspekcja.
6. Przepis ust. 5 nie dotyczy certyfikatu bezpieczeństwa konstrukcji statku towarowego, którego okres ważności nie może być przedłużony.
2. Opłaty, o których mowa w ust. 1, stanowią dochód budżetu państwa.
3. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia, terminy, tryb przeprowadzania i zakres inspekcji, rodzaje i wzory dokumentów bezpieczeństwa statku.
1) wymagania w zakresie budowy statku, jego stałych urządzeń i wyposażenia dla statków nieobjętych umowami międzynarodowymi, o których mowa w art. 6, bądź uzna za obowiązujące w tym zakresie wymagania określone w przepisach technicznych polskiej instytucji klasyfikacyjnej,
2) tryb uznawania instytucji klasyfikacyjnej do sprawowania nadzoru technicznego nad statkiem, a także rodzaje i zakres przeglądów statku, dokonywanych przez instytucję klasyfikacyjną.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, mając na uwadze względy, o których mowa w ust. 1, może, w drodze rozporządzenia:
1) uznać za obowiązujące szczegółowe przepisy techniczne w zakresie budowy statku, jego stałych urządzeń i wyposażenia wydawane przez polską instytucję klasyfikacyjną oraz warunki uznawania przepisów technicznych wydawanych przez zagraniczne instytucje klasyfikacyjne sprawujące nadzór techniczny nad statkami o polskiej przynależności,
2) zwiększyć wymagania w zakresie budowy statku, jego stałych urządzeń i wyposażenia wobec statków podlegających umowom międzynarodowym, o których mowa w art. 6, w stosunku do wymagań określonych tymi umowami,
3) wyłączyć spod działania niektórych postanowień umów międzynarodowych, o których mowa w art. 6, statki podlegające tym umowom, zgodnie z przepisami tych umów,
4) poddać działaniu umów międzynarodowych, o których mowa w art. 6, statki niepodlegające tym umowom, w zakresie określonym w rozporządzeniu.
2. Statek, dla którego wyznaczono wolną burtę, otrzymuje znak wolnej burty, który należy umieścić na obu burtach statku, a także świadectwo wolnej burty.
3. Za wydanie świadectwa wolnej burty pobiera się opłatę w wysokości określonej w załączniku do ustawy.
4. Opłata, o której mowa w ust. 3, stanowi dochód budżetu państwa.
5. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy tryb postępowania w sprawach wyznaczania wolnej burty, organy uprawnione do tych czynności oraz wzory międzynarodowych świadectw wolnej burty, uwzględniając w szczególności postanowienia Konwencji o liniach ładunkowych.
Rozdział 3
Kwalifikacje i skład załogi
Art. 17.
1) umowach międzynarodowych:
a) Międzynarodowej konwencji o wymaganiach w zakresie wyszkolenia marynarzy, wydawania im świadectw oraz pełnienia wacht, 1978, sporządzonej w Londynie dnia 7 lipca 1978 r. (Dz. U. z 1984 r. Nr 39, poz. 201 i 202 oraz z 1999 r. Nr 30, poz. 286), zwanej dalej „Konwencją STCW",
b) Konwencji SOLAS,
c) Konwencji (nr 69) Międzynarodowej Organizacji Pracy dotyczącej świadectwa kwalifikacyjnego kucharzy okrętowych, sporządzonej w Seattle dnia 27 czerwca 1946 r. (Dz. U. z 1954 r. Nr 44, poz. 196 i 197),
d) Konwencji (nr 74) Międzynarodowej Organizacji Pracy dotyczącej świadectw kwalifikacyjnych starszych marynarzy, sporządzonej w Seattle dnia 29 czerwca 1946 r. (Dz. U. z 1954 r. Nr 44, poz. 200 i 201),
2) przepisach ustawy.
2. Kwalifikacje załóg statków sportowych i turystycznych regulują odrębne przepisy.
1) dyplom – dla stanowisk oficerskich,
2) świadectwo – dla stanowisk nieoficerskich.
2. Osoby ubiegające się o uzyskanie dyplomów oficerskich obowiązane są posiadać co najmniej wykształcenie średnie, a osoby ubiegające się o uzyskanie świadectw nieoficerskich obowiązane są posiadać co najmniej wykształcenie podstawowe. Obowiązek posiadania co najmniej wykształcenia średniego nie dotyczy osób ubiegających się o najniższe dyplomy w dziale maszynowym, a także w dziale pokładowym w żegludze krajowej i w rybołówstwie morskim.
3. Posiadanie dodatkowych uprawnień wymaganych Konwencją STCW niezbędnych do zajmowania niektórych stanowisk potwierdza się zaświadczeniem.
4. Dyplomy i świadectwa, o których mowa w ust. 1, wydają dyrektorzy urzędów morskich po złożeniu przez ubiegających się o uzyskanie tych dokumentów egzaminu z zakresu wymaganej wiedzy i przedstawieniu przez nich zaświadczeń o odbyciu wymaganych szkoleń i praktyk pływania.
5. Zaświadczenia, o których mowa w ust. 3, wydają dyrektorzy urzędów morskich po przedstawieniu przez ubiegających się o te zaświadczenia pisemnych potwierdzeń o odbyciu wymaganych szkoleń i praktyk w ośrodkach, o których mowa w ust. 6.
6. Szkolenia, o których mowa w ust. 4 i ust. 5, są prowadzone przez wyższe uczelnie morskie uznane przez ministra właściwego do spraw gospodarki morskiej lub przez ośrodki uznane w drodze decyzji dyrektora urzędu morskiego właściwego dla siedziby ośrodka.
7. Decyzję, o której mowa w ust. 6, wydaje się na podstawie wniosków komisji powołanej przez dyrektora urzędu morskiego dla dokonania oceny ośrodka.
8. Egzamin, o którym mowa w ust. 4, przeprowadzają komisje egzaminacyjne działające przy dyrektorze urzędu morskiego; za egzamin pobiera się opłatę w wysokości określonej w załączniku do ustawy. Opłata ta stanowi przychód środka specjalnego urzędu morskiego, z przeznaczeniem na finansowanie funkcjonowania komisji egzaminacyjnych i na wynagrodzenia ich członków.
9. Przewodniczącego komisji egzaminacyjnej powołuje i odwołuje minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, na wniosek dyrektora urzędu morskiego.
10. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, w drodze rozporządzenia:
1) określi kryteria uznawania ośrodków, o których mowa w ust. 6,
2) zatwierdzi programy szkolenia i wymagań egzaminacyjnych, a także regulamin pracy komisji egzaminacyjnych, o których mowa w ust. 8,
3) określi kryteria, którym powinni odpowiadać kandydaci na przewodniczącego komisji egzaminacyjnych i egzaminatorów.
1) wydając certyfikat bezpiecznej obsługi statku dla statków podlegających Konwencji SOLAS,
2) dokonując wpisu w karcie bezpieczeństwa statku dla statków innych niż określone w pkt 1.
2. Na wniosek armatora statku niepodlegającego Konwencji SOLAS, ale uprawiającego żeglugę międzynarodową, dokumentem określającym niezbędny dla bezpieczeństwa morskiego skład załogi może być certyfikat bezpiecznej obsługi.
2. Opłaty, o których mowa w ust. 1, stanowią dochód budżetu państwa.
2. Inspekcja polega na sprawdzeniu, czy członkowie załogi zatrudnieni na statku posiadają wymagane dyplomy, świadectwa, zaświadczenia albo zezwolenia oraz czy skład załogi jest zgodny z właściwym dokumentem bezpieczeństwa, a organizacja i pełnienie wacht odpowiadają wymaganiom Konwencji STCW.
3. W razie stwierdzenia, że członek załogi nie posiada ważnego dyplomu lub świadectwa, zaświadczenia albo zezwolenia, bądź stwierdzenia zaniedbań w organizacji lub pełnieniu wacht, jeżeli uchybienia te stwarzają niebezpieczeństwo dla osób, mienia lub środowiska, organ inspekcyjny podejmuje działania, o których mowa w art. 12 ust. 1–4, w celu zapewnienia tego, aby statek nie rozpoczął żeglugi do czasu usunięcia tych uchybień.
4. W razie stwierdzenia uchybień, o których mowa w ust. 3, na statku o obcej przynależności, organ inspekcyjny zawiadamia o tym kapitana statku oraz konsula lub przedstawicielstwo dyplomatyczne państwa przynależności statku. O podjętych wobec statku działaniach organ ten zawiadamia również właściwą organizację międzynarodową.
5. W razie nieusunięcia uchybień, o których mowa w ust. 3, jeśli brak dyplomu lub zaświadczenia dotyczy kapitana statku, starszego mechanika, oficerów pełniących wachty oraz radiooperatora, organ inspekcyjny podejmuje decyzję o zatrzymaniu statku. W stosunku do statku o przynależności do państwa-strony Konwencji STCW stosuje się postanowienia tej konwencji dotyczące zatrzymania statku.
6. Inspekcję przeprowadza się, stosując przepis art. 8 ust. 3.
1) szczegółowe wymagania kwalifikacyjne do zajmowania stanowisk na statkach morskich, warunki przyznawania dyplomów, świadectw i zaświadczeń, wzory dokumentów kwalifikacyjnych i sposób ich ewidencji, warunki potwierdzania kwalifikacji zawodowych, w tym również dla statków nieobjętych umowami, o których mowa w art. 18 ust. 1 pkt 1,
2) szczegółowy tryb przeprowadzania inspekcji w zakresie wymagań określonych w niniejszym rozdziale,
3) warunki, jakie powinny spełniać osoby posiadające zagraniczne dyplomy oficerskie lub zagraniczne świadectwa nieoficerskie wydane na podstawie Konwencji STCW, aby ubiegać się o stopnie i stanowiska oficerskie lub nieoficerskie na statkach o polskiej przynależności,
4) wzór certyfikatu bezpiecznej obsługi,
5) tryb przeprowadzania egzaminów i zasady wynagradzania członków komisji egzaminacyjnej, a także członków komisji dokonujących oceny ośrodków, o których mowa w art. 19 ust. 6,
mając na względzie postanowienia Konwencji STCW.
Rozdział 4
Bezpieczne uprawianie żeglugi
Art. 26.
2. Minister Obrony Narodowej i minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej, określą, w drodze rozporządzenia, zakres stosowania międzynarodowych przepisów o zapobieganiu zderzeniom na morzu mających na celu bezpieczne uprawianie żeglugi przez jednostki pływające Marynarki Wojennej, Straży Granicznej i Policji.
3. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, w porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej i ministrem właściwym do spraw wewnętrznych, może, w drodze rozporządzenia, wydać przepisy szczególne regulujące ruch statków na morskich wodach wewnętrznych, jeżeli względy bezpieczeństwa żeglugi na tych akwenach tego wymagają.
2. Kapitan statku znajdującego się w morzu obowiązany jest w szczególności:
1) skutecznie, za pomocą dostępnych środków łączności, przekazywać statkom znajdującym się w pobliżu, a także właściwym władzom państwa nadbrzeżnego ostrzeżenia nawigacyjne o zauważonych niebezpieczeństwach dla żeglugi,
2) po otrzymaniu z jakiegokolwiek źródła wiadomości, że statkowi, statkowi powietrznemu lub pochodzącym z nich środkom ratunkowym grozi niebezpieczeństwo – postępować zgodnie z postanowieniami konwencji, o której mowa w ust. 1, oraz konwencji, o której mowa w art. 40.
2. Minister Obrony Narodowej może, w drodze rozporządzenia, poddać jednostki pływające Marynarki Wojennej wszystkim lub niektórym postanowieniom rozdziału V Konwencji SOLAS, kierując się względami bezpiecznego uprawiania żeglugi oraz charakterem wykonywanych zadań przez te jednostki.
3. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia, sposób oznakowania nawigacyjnego polskich obszarów morskich, z uwzględnieniem obowiązujących systemów tego oznakowania.
2. Statek przewożący ziarno luzem obowiązany jest posiadać dokument stanowiący dowód spełnienia wymagań przewidzianych w rozdziale VI Konwencji SOLAS.
3. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia, podmioty upoważnione do wydawania i zatwierdzania dokumentu, o którym mowa w ust. 2, oraz tryb postępowania w tym zakresie, kierując się obowiązującymi w tym zakresie standardami międzynarodowymi.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia, zasady przewozu towarów niebezpiecznych statkami niepodlegającymi Konwencji SOLAS, mając na względzie bezpieczne pakowanie i mocowanie tych towarów oraz środki ostrożności, konieczne ze względu na sąsiedztwo z innymi towarami.
2. Dowodem, że kontener odpowiada wymaganiom wskazanym w ust. 1, jest umieszczona na nim tabliczka uznania kontenera za bezpieczny.
3. Organ inspekcyjny ogranicza kontrolę do sprawdzenia, czy kontener ma ważną tabliczkę uznania go za bezpieczny, z zastrzeżeniem ust. 4.
4. Jeżeli zachodzi podejrzenie, że stan kontenera zagraża bezpieczeństwu, organ inspekcyjny zabrania jego użycia i nakazuje doprowadzenie kontenera do stanu zgodnego z wymaganiami bezpieczeństwa.
5. O wykryciu wady kontenera, która mogła już istnieć w momencie, gdy kontener został uznany za bezpieczny, należy powiadomić organ inspekcyjny państwa, który dokonał takiego uznania.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, kierując się względami, o których mowa w ust. 1, może powierzyć, w drodze rozporządzenia, przeprowadzenie prób, przeglądów i uznawanie kontenerów instytucji wskazanej w art. 7 ust. 3.
2. Załadunek i przewóz morzem przesyłki, o której mowa w ust. 1, nieoznaczonej w sposób określony w ust. 1, jest zabroniony.
3. Obowiązek oznaczania masy przesyłki w sposób określony w ust. 1 spoczywa na wysyłającym.
4. W przypadku gdy wysyłający nie oznaczy masy przesyłki, organ inspekcyjny zarządzi oznaczenie masy na przesyłce na koszt wysyłającego.
2. Wykonywanie usług pilotowych na określonych rodzajach statków oraz na określonych trasach lub akwenach może być uwarunkowane uzyskaniem przez pilota morskiego szczególnych uprawnień, zwanych dalej „uprawnieniami pilotowymi".
3. Dokumenty stwierdzające uzyskanie kwalifikacji pilota morskiego lub uzyskanie określonych uprawnień pilotowych wydają dyrektorzy urzędów morskich za opłatą, której wysokość określona jest w załączniku do ustawy. Opłata stanowi dochód budżetu państwa.
4. Nadzór nad pilotażem na obszarze portów morskich, morskich wód wewnętrznych i morza terytorialnego, w zakresie niezbędnym dla zapewnienia bezpieczeństwa morskiego, sprawuje dyrektor właściwego urzędu morskiego.
5. Jeżeli tego wymagają warunki bezpieczeństwa morskiego, dyrektor właściwego urzędu morskiego wprowadza pilotaż obowiązkowy określając warunki korzystania z usług pilota i zwolnienia z pilotażu obowiązkowego.
6. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, ze względu na utrudnienia nawigacyjne, może wprowadzić, w drodze rozporządzenia, pilotaż obowiązkowy na morzu terytorialnym określając warunki korzystania z usług pilota i zwolnienia z pilotażu obowiązkowego.
7. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia, wymagania kwalifikacyjne pilota morskiego, warunki wymagane do uzyskania uprawnień pilotowych, warunki przyznawania dokumentów kwalifikacyjnych i uprawnień, wzory dokumentów kwalifikacyjnych, a także szczegółowe uprawnienia dyrektora urzędu morskiego w zakresie sprawowania nadzoru nad pilotażem, mając na względzie zapewnienie prawidłowej realizacji usług pilotowych.
2. Wymagania bezpieczeństwa morskiego, o których mowa w ust. 1, określa w aktach prawa miejscowego właściwy terytorialnie dyrektor urzędu morskiego.
3. Przepisy, o których mowa w ust. 2, określają w szczególności sprawy dotyczące:
1) bezpieczeństwa ruchu statków,
2) korzystania z usług portowych mających znaczenie dla bezpieczeństwa morskiego,
3) utrzymania porządku w portach.
4. Przepisy, o których mowa w ust. 2 i ust. 3, mają odpowiednio zastosowanie do przystani morskich.
Rozdział 5
Ratowanie życia na morzu
Art. 40.
2. Służba SAR jest państwową jednostką budżetową podległą ministrowi właściwemu do spraw gospodarki morskiej.
3. W skład Służby SAR wchodzą:
1) Morskie Ratownicze Centrum Koordynacyjne – organizujące i koordynujące akcje poszukiwawcze i ratownicze,
2) morskie statki ratownicze,
3) brzegowe stacje ratownicze, w skład których wchodzą ochotnicze drużyny ratownicze.
1) utrzymywanie ciągłej gotowości do przyjmowania i analizowania zawiadomień o zagrożeniu życia na morzu,
2) planowanie, prowadzenie i koordynowanie akcji poszukiwawczych i ratowniczych,
3) utrzymywanie w gotowości sił i środków ratownictwa życia na morzu,
4) współdziałanie podczas akcji poszukiwawczych i ratowniczych z jednostkami organizacyjnymi wymienionymi w art. 43 ust. 1,
5) współdziałanie z innymi systemami ratowniczymi funkcjonującymi na obszarze kraju,
6) współdziałanie z odpowiednimi służbami innych państw, w szczególności podczas akcji poszukiwawczych i ratowniczych.
2. Zadania, o których mowa w ust. 1, Służba SAR wykonuje na podstawie „Planu akcji poszukiwawczych i ratowniczych", zwanego dalej „Planem SAR", opracowanego zgodnie z postanowieniami Konwencji SAR.
3. Granice obszaru poszukiwania i ratownictwa, na którym Służba SAR wykonuje swoje zadania, oraz zasady współpracy w dziedzinie ratowania życia na morzu z odpowiednimi służbami innych państw określają porozumienia zawarte między rządami zainteresowanych państw.
4. Służba SAR wykonuje także inne zadania związane z bezpieczeństwem morskim i zwalczaniem zagrożeń i zanieczyszczeń na morzu, określone przepisami odrębnych ustaw.
2. Koszty współdziałania jednostek organizacyjnych, o których mowa w ust.1, ze Służbą SAR w akcjach poszukiwawczych i ratowniczych w zakresie wynikającym z Planu SAR pokrywane są z budżetu państwa.
3. W ramach współdziałania, o którym mowa w ust. 1:
1) brzegowe stacje radiowe prowadzą stały nasłuch radiowy na międzynarodowych częstotliwościach przeznaczonych do odbioru sygnałów o niebezpieczeństwie; po odebraniu wezwania lub informacji o niebezpieczeństwie natychmiast informują o tym Morskie Ratownicze Centrum Koordynacyjne,
2) jednostki organizacyjne służb meteorologicznych zapewniają właściwą osłonę meteorologiczną akcji poszukiwawczych i ratowniczych.
4. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzeń, szczegółowe zasady i sposób prowadzenia nasłuchu radiowego i przekazywania Morskiemu Ratowniczemu Centrum Koordynacyjnemu odebranych zawiadomień o niebezpieczeństwie oraz szczegółowe zasady i sposób zapewnienia osłony meteorologicznej.
1) zwracania się do zagranicznych ratowniczych ośrodków koordynacyjnych o udzielenie niezbędnej pomocy, włączając w nią statki, statki powietrzne oraz personel wraz z wyposażeniem,
2) podejmowania niezbędnych uzgodnień z właściwymi organami celnymi, ochrony granic i innymi władzami w celu wprowadzania na terytorium, w tym na morze terytorialne lub w przestrzeń powietrzną Rzeczypospolitej Polskiej, statków, statków powietrznych, personelu i wyposażenia, o których mowa w pkt 1,
3) zapewnienia zagranicznym ratowniczym ośrodkom koordynacyjnym na ich żądanie niezbędnej pomocy w zakresie, o którym mowa w pkt 1.
2. Uprawnienia, o których mowa w ust. 1, Morskie Ratownicze Centrum Koordynacyjne wykonuje zgodnie z porozumieniami, o których mowa w art. 42 ust. 3.
2. W skład Rady SAR wchodzą przedstawiciele jednostek organizacyjnych wymienionych w art. 43 ust. 1, przedstawiciel ministra właściwego do spraw gospodarki morskiej oraz dyrektor Służby SAR.
3. Członków Rady SAR, z wyjątkiem przewodniczącego, powołuje i odwołuje minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, w porozumieniu z właściwymi ministrami.
4. Radzie SAR przewodniczy Dowódca Marynarki Wojennej.
5. Organizację i tryb działania Rady SAR określa regulamin ustalony przez ministra właściwego do spraw gospodarki morskiej.
6. Do zadań Rady SAR należy:
1) opiniowanie propozycji rodzajów oraz ilości sił i środków przydatnych do akcji poszukiwawczych i ratowniczych podejmowanych we współdziałaniu ze Służbą SAR oraz opiniowanie projektów Planu SAR,
2) opiniowanie planów rozwoju Służby SAR,
3) inicjowanie przedsięwzięć zmierzających do podnoszenia efektywności działań Służby SAR.
7. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej zapewnia środki na prowadzenie działalności Rady SAR, w tym na jej obsługę administracyjną.
2. Projekt Planu SAR, po zaopiniowaniu przez Radę SAR, podlega zatwierdzeniu przez ministra właściwego do spraw gospodarki morskiej, w porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej, w części dotyczącej udziału w Planie SAR – jednostek Marynarki Wojennej, oraz ministrem właściwym do spraw wewnętrznych, w części dotyczącej udziału w Planie SAR – jednostek Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej i Policji.
3. Dyrektor Służby SAR jest obowiązany do bieżącej aktualizacji Planu SAR.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia, szczegółową organizację Służby SAR, w tym wzory oznak służbowych, zakres odpowiedzialności dyrektora, oznakowanie jednostek ratowniczych oraz jednostek współdziałających.
Rozdział 6
Kary pieniężne
Art. 51.
1) obowiązków określonych w art. 8 ust. 1,
2) obsady statku załogą o właściwych kwalifikacjach i wymaganym składzie,
3) przewożenia statkiem ziarna luzem i ładunków masowych,
4) przewożenia statkiem towarów niebezpiecznych,
5) przewożenia statkiem kontenerów,
6) przewożenia statkiem przedmiotów o ciężarze tysiąca kilogramów i więcej,
podlega karze pieniężnej o równowartości do 1 000 000 jednostek obliczeniowych, zwanych Specjalnym Prawem Ciągnienia (SDR), określanych przez Międzynarodowy Fundusz Walutowy.
1) używa międzynarodowego sygnału wzywania pomocy lub używa sygnału, który mógłby być wzięty za międzynarodowy sygnał wzywania pomocy, w celu innym niż potrzeba wskazania, że statek lub statek powietrzny znajduje się w niebezpieczeństwie i wzywa pomocy,
2) bez upoważnienia używa oznakowania zastrzeżonego dla Służby SAR,
3) nie przekazuje w sposób określony ustawą posiadanych wiadomości o zagrożeniu życia ludzkiego na morzu,
podlega karze pieniężnej do wysokości nieprzekraczającej dwudziestokrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za rok poprzedzający, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski" dla celów emerytalnych i rentowych.
1) nie dopełnia ciążącego na nim obowiązku zgłoszenia statku do inspekcji,
2) narusza przepisy, o których mowa w art. 26, art. 27 i art. 31 ust. 2,
3) wyprowadza statek z portu wbrew zakazowi organu inspekcyjnego,
4) nie stosuje się do nakazu opuszczenia portu, bazy przeładunkowej lub morza terytorialnego albo zakazu wejścia do portu lub bazy przeładunkowej bądź też w inny sposób narusza ustalony porządek portowo-żeglugowy,
5) nie zapewnia wymagań bezpieczeństwa statku określonych przepisami, o których mowa w art. 6 i art. 18 ust. 1,
podlega karze pieniężnej, o której mowa w art. 52.
Rozdział 7
Zmiany w przepisach obowiązujących, przepisy przejściowe i końcowe
Art. 55.
„1a. Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej mogą brać udział ponadto w zwalczaniu klęsk żywiołowych, nadzwyczajnych zagrożeń środowiska i likwidacji ich skutków oraz w akcjach poszukiwania i ratowania życia."
1) w art. 3 w pkt 3 wyrazy „Kodeksu morskiego" zastępuje się wyrazami „ustawy z dnia 9 listopada 2000 r. o bezpieczeństwie morskim (Dz. U. Nr 109, poz. 1156)";
2) w art. 11 w ust. 1 w pkt 3 kropkę na końcu zastępuje się przecinkiem oraz dodaje się pkt 4 w brzmieniu:
„4) ucznia szkoły morskiej, w celu odbycia praktyki pływania określonej programem nauczania szkoły.";
3) w art. 12 w ust. 1 w pkt 2 kropkę na końcu zastępuje się przecinkiem oraz dodaje się pkt 3 w brzmieniu:
„3) dla ucznia na czas trwania praktyki pływania."
1) po art. 23 dodaje się art. 23a w brzmieniu:
„Art. 23a. Zadania w zakresie zwalczania zagrożeń i zanieczyszczeń na morzu wykonuje Morska Służba Poszukiwania i Ratownictwa, określona przepisami ustawy z dnia 9 listopada 2000 r. o bezpieczeństwie morskim (Dz. U. Nr 109, poz. 1156).";
2) w art. 24 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, określi:
1) sposób zwalczania zagrożeń i zanieczyszczeń na morzu,
2) jednostki organizacyjne współdziałające w zakresie zwalczania zagrożeń na morzu z Morską Służbą Poszukiwania i Ratownictwa,
3) podmiot właściwy do opracowania krajowego planu zwalczania zagrożeń i zanieczyszczeń środowiska morskiego i jego elementy składowe,
4) zadania organów administracji morskiej w zakresie funkcjonowania systemu zwalczania zanieczyszczeń na morzu,
5) zadania i uprawnienia Morskiej Służby Poszukiwania i Ratownictwa w organizowaniu i koordynowaniu akcji zwalczania zagrożeń lub zanieczyszczeń na morzu,
mając na względzie celowość i sprawność działań na rzecz ochrony środowiska morskiego, a także zgodność z postanowieniami konwencji i umów międzynarodowych oraz zaleceń organizacji międzynarodowych w tym zakresie."
1) Morskie Ratownicze Centrum Koordynacyjne i Centrum Operacyjne Zwalczania Zanieczyszczeń Środowiska Morskiego,
2) morskie statki ratownicze i specjalne statki morskie do zwalczania zanieczyszczeń,
3) brzegowe stacje ratownicze,
4) bazy.
2. Pracownicy Polskiego Ratownictwa Okrętowego zatrudnieni w jednostkach organizacyjnych i na statkach, o których mowa w ust. 1, stają się pracownikami Służby SAR w trybie art. 231 Kodeksu pracy.
3. Do wydzielenia jednostek organizacyjnych i podziału składników majątkowych, o których mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące podziału przedsiębiorstw państwowych.
Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej: A. Kwaśniewski
Załącznik do ustawy
z dnia 9 listopada 2000 r. (poz. 1156)
l. | OPŁATY ZA PRZEPROWADZENIE INSPEKCJI l WYSTAWIENIE DOKUMENTÓW BEZPIECZEŃSTWA ŻEGLUGI | |
1. | Za certyfikat bezpieczeństwa i świadectwo pasażerskie statku pasażerskiego: | |
1.1 | Statki o pojemności brutto do 500 | 1 200 j.t. |
1.2 | Statki o pojemności brutto powyżej 500 do 2 000 | 1 600 j.t. |
1.3 | Statki o pojemności brutto powyżej 2 000 do 10 000 | 2 400 j.t. |
1.4 | Statki o pojemności brutto powyżej 10 000 do 30 000 | 3 200 j.t. |
1. 5 | Statki o pojemności brutto powyżej 30 000 – za każde następne 20 000 dodatkowo | 480 j.t. |
2. | Za certyfikat bezpieczeństwa konstrukcji statku towarowego: |
|
2.1 | Statki o pojemności brutto do 500 | 2 250 j.t. |
2. 2 | Statki o pojemności brutto powyżej 500 do 2 000 | 3 000 j.t. |
2.3 | Statki o pojemności brutto powyżej 2 000 do 10 000 | 3 750 j.t. |
2. 4 | Statki o pojemności brutto powyżej 10 000 do 30 000 | 5 970 j.t. |
2.5 | Statki o pojemności brutto powyżej 30 000 – za każde następne 20 000 dodatkowo | 1 350 j.t. |
3. | Za certyfikat bezpieczeństwa wyposażenia statku towarowego: |
|
3.1 | Statki o pojemności brutto do 500 | 1 050 j.t. |
3.2 | Statki o pojemności brutto powyżej 500 do 2 000 | 1 200 j.t. |
3.3 | Statki o pojemności brutto powyżej 2 000 do 10 000 | 1 500 j.t. |
3.4 | Statki o pojemności brutto powyżej 10 000 do 30 000 | 1 950 j.t. |
3.5 | Statki o pojemności brutto powyżej 30 000 – za każde następne 20 000 dodatkowo | 450 j.t. |
4. | Za certyfikat bezpieczeństwa radiowego statku towarowego: |
|
4.1 | Z wyposażeniem radiotelefonicznym dla statków o pojemności brutto do 500 lub z wyposażeniem GMDSS na obszary A1 lub A2 | 600 j.t. |
4.2 | Z wyposażeniem radiotelegraficznym lub radiotelefonicznym dla statków o pojemności brutto powyżej 500 lub z wyposażeniem GMDSS na obszary A3 i A4 | 900 j.t. |
4.3 | Za wykaz wyposażenia w urządzenia radiowe do C.B. Radiowego | 150 j.t. |
4.4 | Za wykaz wyposażenia do C.B. wyposażenia statku towarowego | 300 j.t. |
4.5 | Za wykaz wyposażenia do C.B. wyposażenia statku pasażerskiego | 400 j.t. |
5. | Za certyfikat zwolnienia – opłata wynosi 50% stawki opłaty podstawowej za dokument, którego certyfikat zwolnienia dotyczy. | |
6. | Za certyfikat bezpiecznej obsługi | 500 j.t. |
7. | Za certyfikat zdolności do przewozu stałych ładunków masowych | 1 000 j.t. |
8. | Za certyfikat zdolności dla statku przewożącego materiały niebezpieczne | 1 200 j.t. |
9. | Za certyfikat konstrukcji i wyposażenia statku dynamicznie unoszonego – opłata pobierana jest od pojemności brutto w wysokości jak za certyfikat bezpieczeństwa konstrukcji statku towarowego. |
|
10. | Za pozwolenie eksploatacji statku dynamicznie unoszonego – opłata pobierana jest w wysokości 50% opłaty za certyfikat konstrukcji i wyposażenia statku dynamicznie unoszonego. |
|
11. | Za certyfikat bezpieczeństwa statku specjalistycznego – opłata pobierana jest od pojemności brutto w wysokości jak za certyfikat bezpieczeństwa konstrukcji statku towarowego. |
|
12. | Za certyfikat zarządzania bezpieczeństwem lub za tymczasowy certyfikat – opłata pobierana jest od pojemności brutto w wysokość' jak za certyfikat bezpieczeństwa konstrukcji statku towarowego. |
|
13. | Za dokument zgodności lub tymczasowy dokument zgodności | 3 000 j.t. |
14. | Za świadectwo wolnej burty | 350 j.t. |
15. | Za czasowe lub bezterminowe zwolnienie od wymagań przepisów międzynarodowych lub krajowych: – statki konwencyjne – pobiera się opłatę w wysokości 50% stawki podstawowej za dokument, którego certyfikat zwolnienia dotyczy, – statki niekonwencyjne – pobiera się opłaty jak za karty bezpieczeństwa według stawek określonych w pkt 18. 1–18. 8 oraz w pkt 19. 1–19. 8. |
|
16. | Dla statków o długości 25 m i powyżej z nieudokumentowaną pojemnością brutto opłaty nalicza się według wzoru: V = 0,25 x L x B x H, gdzie: B – szerokość maksymalna, H – wysokość boczna, L – długość całkowita. Uwaga: dla doków pływających H oznacza wysokość boczną łącznie z basztami. |
|
17. | Za reinspekcję statku obcej bandery zatrzymanego przez PSC | 4 000 j.t. |
18. | Za kartę bezpieczeństwa i kartę bezpieczeństwa typu „Ł" (opłaty roczne): |
|
18.1 | Statki o pojemności brutto do 20 lub do 15 m długości | 100 j.t. |
18.2 | Statki o pojemności brutto powyżej 20 do 100 lub powyżej 15 m do 25 m długości | 300 j.t. |
18.3 | Statki o pojemności brutto powyżej 100 do 250 | 500 j.t. |
18.4 | Statki o pojemności brutto powyżej 250 do 500 | 650 j.t. |
18.5 | Statki o pojemności brutto powyżej 500 do 2 000 | 1 000 j.t. |
18.6 | Statki o pojemności brutto powyżej 2 000 do 10 000 | 2 000 j.t. |
18.7 | Statki o pojemności brutto powyżej 10 000 do 30 000 | 3 000 j.t. |
18.8 | Statki o pojemności brutto powyżej 30 000 – za każde następne 20 000 dodatkowo | 450 j.t. |
18.9 | Opłaty określone w pkt 18. 1–18.8 ulegają obniżeniu o: – 50 % dla statku bez własnego napędu mechanicznego, – 20% dla statku bez własnego napędu mechanicznego wyposażonego w mechanizmy pomocnicze. |
|
19. | Za kartę bezpieczeństwa na jednorazową podróż: |
|
19 1 | Statki o pojemności brutto do 20 lub do 15 m długości | 50 j.t. |
19.2 | Statki o pojemności brutto powyżej 20 do 100 lub powyżej 15 m do 25 m długości | 150 j.t. |
19.3 | Statki o pojemności brutto powyżej 100 do 250 | 250 j.t. |
19.4 | Statki o pojemności brutto powyżej 250 do 500 | 325 j.t. |
19.5 | Statki o pojemności brutto powyżej 500 do 2 000 | 500 j.t. |
19.6 | Statki o pojemności brutto powyżej 2 000 do 10 000 | 1 000 t.j. |
19.7 | Statki o pojemności brutto powyżej 10 000 do 30 000 | 1 500 t.j. |
19.8 | Statki o pojemności brutto powyżej 30 000 – za każde następne 20 000 dodatkowo | 225 j.t. |
19.9 | Opłaty określone w pkt 19.1–19.8 ulegają obniżeniu o 50% dla statków bez własnego napędu mechanicznego. |
|
20. | Za wystawienie pierwszego dokumentu bezpieczeństwa dla statku morskiego po przeprowadzeniu inspekcji wstępnej – opłata wynosi 110% opłaty podstawowej dla danego dokumentu. |
|
21. | Za wydanie certyfikatu bezpieczeństwa konstrukcji statku towarowego statkom morskim posiadającym klasę „A" – opłata wynosi 110% opłaty podstawowej za certyfikat bezpieczeństwa konstrukcji statku towarowego. |
|
22. | Za wystawienie certyfikatu HSSC dla statku morskiego poprzedzone inspekcją: |
|
22.1 | Statki o pojemności brutto do 500 | 2 250 j.t. |
22.2 | Statki o pojemności brutto powyżej 500 do 2 000 | 3 000 j.t. |
22.3 | Statki o pojemności brutto powyżej 2 000 do 10 000 | 3 750 j.t. |
22.4 | Statki o pojemności brutto powyżej 10 000 do 30 000 | 5 970 j.t. |
22.5 | Statki o pojemności brutto powyżej 30 000 – za każde następne 20 000 dodatkowo | 1 350 j.t. |
23. | Opłaty za inspekcje i dokumenty bezpieczeństwa morskich statków sportowych i rekreacyjnych: |
|
23.1. | Za kartę bezpieczeństwa dla statku sportowego i rekreacyjnego: |
|
23.1.1. | Statki o długości do 6 m | 50 j.t. |
23.1.2. | Statki o długości powyżej 6 m do 9 m | 75 j.t. |
23.1.3. | Statki o długości powyżej 9 m do 12 m | 100 j.t. |
23.1.4. | Statki o długości powyżej 12 m do 15 m | 150 j.t. |
23.1.5. | Statki o długości powyżej 15 m do 25 m | 300 j.t. |
23.1.6. | Statki o długości powyżej 25 m | 500 j.t. |
23.2. | Za kartę bezpieczeństwa na jednorazową podróż pobiera się opłaty w wysokości 75% opłat wymienionych w pkt 23.1. |
|
23.3. | Zwyżki i zniżki opłat: |
|
23.3.1 | Jeżeli właścicielem jednostki sportowej lub rekreacyjnej jest: emeryt, rencista, uczeń lub student, opłatę za wydanie dokumentu bezpieczeństwa obniża się o 50%. |
|
24. | Opłaty za potwierdzanie ważności dokumentów bezpieczeństwa – opłata za potwierdzenie dokumentów bezpieczeństwa wynosi 200 j.t. za każdy dokument bezpieczeństwa, na którym dokonano potwierdzenia ważności. |
|
25. | Opłaty inne: |
|
25.1 | Za wydanie duplikatu lub odpisu dokumentu bezpieczeństwa | 50 j.t. |
25.2 | W przypadku gdy inspekcję pozytywną poprzedziła inspekcja negatywna, opłata za wystawienie dokumentu bezpieczeństwa wynosi 200% opłaty podstawowej dla danego dokumentu. |
|
25.3 | W przypadku gdy inspekcja poprzedzająca wydanie lub potwierdzenie dokumentu bezpieczeństwa statku – z powodów niezależnych od urzędu morskiego – zostanie w całości lub w części dokonana poza godzinami pracy urzędu morskiego, opłata za wydanie dokumentu bezpieczeństwa wynosi 130% opłaty podstawowej za dany dokument. |
|
26. | Pozostałe zasady określenia opłat i zwolnień od opłat dotyczących statków pasażerskich, towarowych, rybackich, sportowych i innych statków morskich: |
|
26.1 | Opłaty za pozostałe dokumenty: |
|
26.1.1 | Za przywrócenie ważności dokumentu bezpieczeństwa (w szczególności po awarii, zmianach konstrukcyjnych, po unieważnieniu na skutek inspekcji negatywnej) pobiera się opłatę w wysokości 50% opłaty podstawowej pobieranej przy wystawianiu tego dokumentu |
|
26.1.2 | Za wydanie międzynarodowego świadectwa zdolności przewozowej niebezpiecznych ciekłych chemikaliów luzem | 1 200 j.t. |
26.1.3 | Opłaty za świadectwo zdolności przewozowej niebezpiecznych, ciekłych chemikaliów luzem – w przypadku przeprowadzenia inspekcji tylko na okoliczność wystawienia certyfikatu bezpieczeństwa konstrukcji – pobiera się opłatę w wysokości 20% podstawowej opłaty wymierzonej dla tego statku za certyfikat bezpieczeństwa konstrukcji |
|
26.1.4 | Za wydanie zezwolenia dla kapitana statku żeglugi śródlądowej na samodzielne pilotowanie dowodzonego przez siebie statku na obszarze, określonego w zezwoleniu, portu lub jego rejonie (zezwolenie jest wydawane na okres 12 miesięcy) | 150 j.t. |
26.1.5 | Za wydanie zezwolenia i określenie warunków wprowadzania (wyprowadzania) z portu statków ponadgabarytowych | 200 j.t. |
26.1.6 | Za wydanie zezwolenia i określenie warunków żeglugi na obszarze portu dla trudnych w manewrowaniu zespołów holowniczych, w których skład wchodzą doki pływające, duże pontony o długości powyżej 50 m, wraki | 150 j.t. |
26.1.7 | Za wydanie zezwolenia i określenie warunków na przeładunek, bunkrowanie na redzie | 50 j.t. |
26.2 | Opłaty za potwierdzenie i przedłużenie ważności dokumentów: |
|
26.2.1 | Za zalegalizowanie dziennika okrętowego lub innego dokumentu (książki) podlegającego legalizacji | 10 j.t. |
26.2.2 | Za przedłużenie ważności dokumentu bezpieczeństwa lub wystawienie nowego dokumentu na okres do 1 miesiąca bez inspekcji – pobiera się za każdy dokument opłatę w wysokości | 50 j.t. |
26.2.3 | Za przedłużenie ważności dokumentu bezpieczeństwa lub wystawienie nowego dokumentu bezpieczeństwa na okres do 3 miesięcy – pobiera się opłatę w wysokości 30% opłaty podstawowej. |
|
26.2.4 | Za przedłużenie ważności dokumentu bezpieczeństwa lub wystawienie nowego dokumentu bezpieczeństwa na okres powyżej 3 miesięcy do 5 miesięcy – pobiera się opłatę w wysokości 50% opłaty podstawowej. |
|
26.3 | Zwolnienie od opłat: |
|
26.3.1 | Opłaty za świadectwo zdolności przewozowej niebezpiecznych ciekłych chemikaliów luzem (pkt 26.1.2) nie pobiera się , jeżeli przeprowadzona inspekcja w celu wydania certyfikatów bezpieczeństwa była jednocześnie inspekcją celem wystawienia ww. świadectwa (opłata ta jest uwzględniona w pkt 26.1.2). |
|
27. | Objaśnienia uzupełniające: |
|
27.1 | Opłata za wystawienie lub potwierdzenie każdego dokumentu bezpieczeństwa zawiera opłatę za przeprowadzenie odpowiedniej inspekcji i sporządzenie dokumentu. |
|
27.2 | Opłaty za wystawienie, potwierdzenie, przedłużanie czy przywrócenie ważności wszystkich dokumentów bezpieczeństwa statku ponosi armator lub właściciel statku. |
|
27.3 | Wszystkie procenty wymienione w tekście należy liczyć od opłat podstawowych. |
|
27.4 | Ilekroć opłaty przewidziane taryfą są uzależnione od długości, należy przez to rozumieć długość całkowitą statku. |
|
II. | OPŁATY ZA WYSTAWIANIE DOKUMENTÓW KWALIFIKACYJNYCH l ŻEGLARSKICH | |
1. | Opłaty za dyplomy oficerskie i świadectwa marynarskie oraz ich duplikaty: | |
1.1 | Dyplom oficera statków morskich w żegludze międzynarodowej | 50 j.t. |
1.2 | Dyplom oficera statków morskich w żegludze krajowej | 30 j.t. |
1.3 | Potwierdzenie dyplomu | 20 j.t. |
1.4 | Dyplom pilota morskiego | 50 j.t. |
1.5 | Świadectwo marynarza | 30 j.t. |
1.6 | Świadectwo potwierdzenia kwalifikacji zagranicznego dyplomu (świadectwa) | 50 j.t. |
1.7 | Świadectwo przeszkolenia dodatkowego i specjalistycznego | 20 j.t. |
1.8 | Przy wydaniu pierwszego duplikatu dokumentu kwalifikacyjnego opłatę podwyższa się o 50 % opłaty podstawowej za ten dokument. Przy wydawaniu kolejnego duplikatu opłatę podwyższa się o 100%. |
|
2. | Zezwolenie na zajmowanie stanowiska: |
|
2.1 | Zezwolenie na zajmowanie stanowiska oficerskiego (art. VIII Konwencji STCW) | 40 j.t. |
2.2 | Zezwolenie na zajmowanie stanowiska marynarskiego | 20 j.t. |
2.3 | Zezwolenie na pełnienie czynności pilotowych w pilotażu pełnomorskim | 30 j.t. |
2.4 | Karta identyfikacyjna pilota pełnomorskiego | 40 j.t. |
2.5 | Uprawnienia tonażowe dla pilota morskiego | 50 j.t. |
2.6 | Zezwolenie na pełnienie czynności pilotowych dla kapitana żeglugi śródlądowej na statkach żeglugi śródlądowej obcych bander na wodach administrowanych przez urząd morski | 200 j.t. |
2.7 | Zezwolenie na zajmowanie stanowiska II i starszego mechanika na statku z napędem turbiną gazową lub parową | 30 j.t. |
2.8 | Zezwolenie na zajmowanie stanowisk oficerskich na zbiornikowcach | 30 j.t. |
3. | Książeczki i karty żeglarskie: |
|
3.1 | Książeczka żeglarska dla członka załogi statku morskiego uprawiającego żeglugę krajową | 20 j.t. |
3.2 | Książeczka nurka | 20 j.t. |
3.3 | Karta żeglarska | 5 j.t. |
4. | Inne dokumenty: |
|
4.1 | Za potwierdzenie autentyczności dokumentu | 5 j.t. |
4.2 | Za wydanie innego dokumentu niż wymienione wyżej lub wyciągu pływania, sporządzonych dla innych celów niż potrzeby urzędu | 5 j.t. |
4.3 | Za prolongatę ważności dokumentów pobiera się 50% normalnej opłaty. |
|
4.4 | Za wydanie certyfikatu uznania ośrodka szkoleniowego | 150 j.t. |
4.5 | Za wydanie załącznika do certyfikatu uznania ośrodka szkoleniowego o rozszerzeniu działalności o dodatkowe kursy | 100 j.t. |
III. | OPŁATY ZA EGZAMIN l ZASADY WYNAGRADZANIA CZŁONKÓW KOMISJI EGZAMINACYJNEJ |
|
1. | Opłata za egzamin w żegludze międzynarodowej: |
|
1.1 | Na poziom pomocniczy | 100 j.t. |
1.2 | Na poziom operacyjny | 300 j.t. |
1.3 | Na poziom zarządzania | 250 j.t. |
1.4 | Na poziom operacyjny w żegludze bałtyckiej | 200 j.t. |
1.5 | Na poziom zarządzania w żegludze bałtyckiej | 200 j.t. |
2. | Opłata za egzamin w żegludze krajowej: |
|
2.1 | Na stopnie marynarskie | 100 j.t. |
2.2 | Na stopnie oficerskie | 150 j.t. |
3. | Opłata za egzamin na statki rybackie: |
|
3.1 | Na stopnie marynarskie | 100 j.t. |
3.2 | Na stopnie oficerskie | 150 j.t. |
4. | Opłata za egzamin dodatkowy: |
|
4.1 | Na stopień kapitana statku o pojemności brutto 3 000 i powyżej | 200 j.t. |
4.2 | Na stopień starszego mechanika okrętowego na statkach o mocy maszyn 3 000 kW i powyżej | 200 j.t. |
4.3 | Na stopień elektroautomatyka | 150 j.t. |
4.4 | Na stopień oficera mechanika statków o mocy maszyn poniżej 750 kW | 100 j.t. |
4.5 | Na stopień kucharza okrętowego | 100 j.t. |
4.6 | Na stopień starszego marynarza | 100 j.t. |
4.7 | Z zakresu obsługi siłowni z napędem innym niż tłokowy silnik spalinowy (turbiny) | 100 j.t. |
4.8 | Z zakresu obsługi silników spalinowych do 200 kW | 50 j.t. |
4.9 | Z zakresu obsługi narzędzi połowowych | 50 j.t. |
4.10 | Na potwierdzenie dyplomu | 75 j.t. |
4.11 | Na świadectwo ratownika | 75 j.t. |
4.12 | Na świadectwa specjalistyczne i dodatkowe | 9 j.t. |
5. | Opłata za egzamin na uprawnienia w pilotażu: |
|
5.1 | Pilota | 150 j.t. |
5.2 | Dla kapitana statku do manewrowania statkiem bez pilota na obszarze określonego w uprawnieniu portu morskiego lub w jego rejonie | 75 j.t. |
5.3 | Egzamin sprawdzający kwalifikacje samodzielnego pilotowania określonego statku na wyznaczonym akwenie | 75 j.t. | |
5.4 | Egzamin sprawdzający dla kapitana statku posiadającego zezwolenie na manewrowanie statkiem bez pilota (co 5 lat od daty otrzymania pierwszego zezwolenia) | 75 j.t. | |
6. | Inne opłaty egzaminacyjne: |
| |
6.1 | Opłaty za egzamin przed Komisją Kwalifikacyjną dla Nurków: |
| |
6.1.1 | Na stopień starszego nurka i kierownika robót nurkowych | 70 j.t. | |
6.1.2 | Na stopień nurka i młodszego nurka | 50 j.t. | |
7. | Za egzamin poprawkowy pobiera się opłatę w wysokości 50% opłat określonych niniejsza taryfą |
| |
8. | Za wydanie duplikatu zaświadczenia | 10 j.t. | |
9. | Opłaty za czynności związane z uznaniem ośrodka szkoleniowego: |
| |
9.1 | Opłata za kontrolę ośrodka na certyfikat uznania | 1 350 j.t. | |
9.2 | Opłata za kontrolę ośrodka na rozszerzenie działalności ośrodka | 650 j.t. | |
10. | Wynagrodzenie zespołu kontrolującego: |
| |
10.1. | Przewodniczący zespołu kontrolującego | 300 j.t. | |
10.2. | Członek zespołu kontrolującego | 250 j.t. | |
11. | Wynagrodzenie członków komisji egzaminacyjnej za uczestnictwo w egzaminie (od osoby egzaminowanej): |
| |
11.1 | Przewodniczący komisji egzaminacyjnej | 13 j.t. | |
11.2 | Wiceprzewodniczący komisji egzaminacyjnej | 10 j.t. | |
11.3 | Sekretarz komisji egzaminacyjnej | 8 j.t. | |
11.4 | Egzaminator za przeprowadzenie egzaminu | 9 j.t. | |
12. | Obsługa administracyjna egzaminu | 5 j.t. | |
13. | Za wynajęcie symulatora dla celów egzaminowania | do 400 j.t./h | |
IV. | JEDNOSTKA TARYFOWA |
| |
|
|
|
|
- Data ogłoszenia: 2000-12-13
- Data wejścia w życie: 2001-01-01
- Data obowiązywania: 2005-11-01
- Dokument traci ważność: 2006-06-12
- USTAWA z dnia 20 grudnia 2002 r. o zmianie ustawy o pracy na morskich statkach handlowych oraz o zmianie ustawy o bezpieczeństwie morskim.
- USTAWA z dnia 17 października 2003 r. o wykonywaniu prac podwodnych
- USTAWA z dnia 12 grudnia 2003 r. o zmianie ustawy - Kodeks morski, ustawy o pracy na morskich statkach handlowych oraz ustawy o bezpieczeństwie morskim
- USTAWA z dnia 18 grudnia 2003 r. o zmianie ustawy o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej oraz o zmianie niektórych innych ustaw
- USTAWA z dnia 20 kwietnia 2004 r. o wyposażeniu morskim
- USTAWA z dnia 20 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy o bezpieczeństwie morskim oraz o zmianie niektórych innych ustaw
- USTAWA z dnia 25 listopada 2004 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz o zmianie niektórych ustaw
- USTAWA z dnia 29 lipca 2005 r. o sporcie kwalifikowanym
- USTAWA z dnia 1 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki oraz o zmianie niektórych innych ustaw
REKLAMA
Dziennik Ustaw
REKLAMA
REKLAMA