Dziennik Ustaw - rok 1999 nr 111 poz. 1300

Na podstawie art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz. U. Nr 87, poz. 395, z 1998 r. Nr 162, poz. 1118 i z 1999 r. Nr 28, poz. 257) zarządza się, co następuje:

2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, składa się do Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, zwanego dalej „Kierownikiem Urzędu”. Do wniosku należy dołączyć dokumenty i inne dowody służące wyjaśnieniu wszystkich okoliczności sprawy, potwierdzające fakty podlegania represjom (rodzaje, okres i miejsce), o których mowa w ustawie.

1) Międzynarodowe Biuro Poszukiwań w Bad Arolsen (RFN),

2) Międzynarodowy Czerwony Krzyż i jego agendy w poszczególnych państwach,

3) Instytut Pamięci Narodowej - Komisja Ścigania Zbrodni Przeciwko Narodowi Polskiemu,

4) archiwa państwowe - krajowe i zagraniczne,

5) muzea państwowe i samorządowe,

6) Centralne Archiwum Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji,

7) Archiwum Wschodnie w Fundacji Ośrodka „Karta” w Warszawie,

8) Instytut Hoovera; Uniwersytet w Stanford (USA),

9) Instytut Sikorskiego w Londynie (Wielka Brytania).

2. Dowodami potwierdzającymi fakty podlegania represjom (rodzaje, okres, miejsce), o których mowa w § 1 ust. 2, są oryginały lub uwierzytelnione kopie:

1) dokumentów wystawionych w czasie II wojny światowej przez władze niemieckie lub radzieckie, świadczących o wykonywaniu pracy przymusowej w warunkach deportacji lub w obozach pracy,

2) świadectwa pracy wystawione w okresie powojennym przez zakłady pracy oraz indywidualnych pracodawców lub członków ich rodzin,

3) zaświadczenia wydane przez władze alianckie w czasie II wojny światowej i po jej zakończeniu oraz dokumenty potwierdzające repatriację do Polski i okres represji, a w szczególności ankiety sporządzone przez placówki urzędów bezpieczeństwa publicznego przy punktach Państwowego Urzędu Repatriacyjnego i przepustki Państwowego Urzędu Repatriacyjnego,

4) dokumenty ewidencji ludności wytworzone bezpośrednio po zakończeniu II wojny światowej na podstawie oświadczeń wnioskodawców, a w szczególności karty osobowe i ankiety personalne z teczek dowodów osobistych.

3. Dowodami mogą być również: korespondencja z czasów II wojny światowej zawierająca pieczątki poczty niemieckiej lub radzieckiej z okresu i miejsca represji, a także oryginalne fotografie z tego okresu mające wartość dowodową.

4. Z przedłożonych dowodów powinien wynikać okres, rodzaj i miejsce represji. W przypadku przedłożenia dokumentów potwierdzających tylko datę początku represji, w uzasadnionych przypadkach można ustalić datę jej zakończenia na podstawie oświadczenia wnioskodawcy złożonego Kierownikowi Urzędu.

5. Dokumenty przedkładane w odpisie lub kopii powinny być uwierzytelnione przez organ administracji rządowej lub samorządowej, notariusza lub upoważnionego przedstawiciela stowarzyszenia, o którym mowa w § 1 ust. 1.

2. Oświadczenia świadków powinny być złożone na piśmie, a podpisy świadków uwierzytelnione przez organ administracji rządowej lub samorządowej, notariusza lub upoważnionego przedstawiciela stowarzyszenia osób poszkodowanych, o którym mowa w § 1 ust. 1.

3. Świadkowie powinni przedstawić dowody wymienione w § 2, potwierdzające ich osobisty udział w zdarzeniach będących przedmiotem oświadczenia.

2. Wnioski osób, które ukończyły 80 lat lub mają ustalone prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, oraz osób o orzeczonym znacznym lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności rozpatruje się poza kolejnością.

Minister Pracy i Polityki Społecznej: L. Komołowski