Dziennik Ustaw - rok 1997 nr 137 poz. 926

1) zobowiązania podatkowe,

2) informacje podatkowe,

3) postępowanie podatkowe, kontrolę podatkową i czynności sprawdzające,

4) tajemnicę skarbową.

1) podatków, opłat oraz innych niepodatkowych należności budżetu państwa oraz budżetów jednostek samorządu terytorialnego, do których ustalania lub określania uprawnione są organy podatkowe

2) skreślony,

3) opłaty skarbowej oraz opłat, o których mowa w przepisach o podatkach i opłatach lokalnych,

4) spraw z zakresu prawa podatkowego innych niż wymienione w pkt 1 i 2, należących do właściwości organów podatkowych.

§ 2. Jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, przepisy działu III stosuje się również do opłat oraz innych niepodatkowych należności budżetu państwa, do których ustalenia lub określenia uprawnione są inne niż wymienione w § 1 pkt 1 organy.

§ 3. Organom, o których mowa w § 2, przysługują uprawnienia organów podatkowych.

§ 4. Przepisów ustawy nie stosuje się do świadczeń pieniężnych wynikających ze stosunków cywilnoprawnych oraz do opłat za usługi, do których stosuje się przepisy o cenach.

1) ustawach podatkowych — rozumie się przez to ustawy regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych oraz podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich,

2) przepisach prawa podatkowego — rozumie się przez to ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych, a także wydane na ich podstawie akty wykonawcze,

3) podatkach — rozumie się przez to również:

a) zaliczki na podatki,

b) raty podatków, jeżeli przepisy prawa podatkowego przewidują płatność podatku w ratach,

c) opłaty oraz inne niepodatkowe należności budżetowe,

4) księgach podatkowych — rozumie się przez to księgi rachunkowe, podatkową księgę przychodów i rozchodów, ewidencje oraz rejestry, do których prowadzenia, do celów podatkowych, na podstawie odrębnych przepisów, obowiązani są podatnicy, płatnicy lub inkasenci,

5) deklaracjach — rozumie się przez to również zeznania, wykazy oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego, podatnicy, płatnicy i inkasenci.

6) ulgach podatkowych — rozumie się przez to przewidziane w przepisach prawa podatkowego zwolnienia, odliczenia, obniżki albo zmniejszenia, których zastosowanie powoduje obniżenie podstawy opodatkowania lub wysokości podatku.

§ 2. Zakres podmiotowy obowiązku podatkowego, przedmiot opodatkowania, moment powstania obowiązku podatkowego oraz stawki podatkowe określają ustawy podatkowe.

§ 2. Ustawy podatkowe mogą ustanawiać podatnikami inne podmioty niż wymienione w § 1.

§ 2. Przepisu § 1 nie stosuje się, jeżeli ustawy podatkowe nie przewidują możliwości wyboru przez podatnika formy opodatkowania.

1) urzędy skarbowe, przewodniczący zarządu jednostki samorządu terytorialnego — jako organy pierwszej instancji, z zastrzeżeniem § 2,

2) izby skarbowe — jako organy odwoławcze od decyzji urzędów skarbowych,

3) samorządowe kolegia odwoławcze — jako organy odwoławcze od decyzji przewodniczącego zarządu jednostki samorządu terytorialnego.

§ 2. Jeżeli, na podstawie odrębnych przepisów, organem pierwszej instancji jest izba skarbowa, organem odwoławczym jest Minister Finansów.

§ 3. Minister Finansów jest organem podatkowym w sprawach:

1) określonych w § 2,

2) w których, zgodnie z przepisami prawa podatkowego, jest organem pierwszej instancji.

§ 4. Organami podatkowymi wyższego stopnia są organy odwoławcze. Organem podatkowym wyższego stopnia dla izby skarbowej jest Minister Finansów.

1) sprawuje ogólny nadzór w sprawach podatkowych,

2) dąży do zapewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowego przez organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej, dokonując w szczególności jego urzędowej interpretacji, przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnego.

§ 2. W razie stwierdzenia rozbieżności w orzecznictwie Minister Finansów zawiadamia o tym właściwy sąd lub organ mogący zastosować środki służące usunięciu rozbieżności.

§ 3. Interpretacje, o których mowa w § 1 pkt 2, są zamieszczane w Biuletynie Skarbowym Ministerstwa Finansów.

§ 4. Właściwy organ podatkowy pierwszej instancji, na żądanie podatnika, płatnika lub inkasenta, jest obowiązany do udzielenia pisemnej informacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie wszczęto postępowania podatkowego lub kontroli podatkowej.

§ 5. Występując z żądaniem, o którym mowa w § 4, podatnik, płatnik lub inkasent jest obowiązany do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego oraz własnego stanowiska w sprawie; przepis art. 170 § 1 stosuje się odpowiednio.

§ 6. Zastosowanie się przez podatnika do urzędowej interpretacji prawa podatkowego, o której mowa w § 1 pkt 2, nie może mu szkodzić.

§ 2. Rada Ministrów może ustalić, w drodze rozporządzenia, właściwość miejscową organów podatkowych w sprawach niektórych zobowiązań podatkowych lub poszczególnych kategorii podatników w sposób odmienny niż określony w § 1.

§ 2. Minister Finansów może określić, w drodze rozporządzenia, przypadki, w których, w razie zmiany właściwości miejscowej w trakcie roku podatkowego lub okresu rozliczeniowego, właściwym organem podatkowym jest organ inny niż wymieniony w § 1.

1) między urzędami skarbowymi w jednym województwie — izba skarbowa,

2) między urzędami skarbowymi w różnych województwach — Minister Finansów,

3) między izbami skarbowymi — Minister Finansów,

4) między przewodniczącym zarządu jednostki samorządu terytorialnego a urzędem skarbowym — sąd administracyjny,

5) między wójtami, burmistrzami (prezydentami miast) i starostami – wspólne dla nich samorządowe kolegium odwoławcze, a w razie braku takiego kolegium – sąd administracyjny,

6) między marszałkami województw – sąd administracyjny.

1) zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania,

2) doręczenia decyzji organu podatkowego, ustalającej wysokość tego zobowiązania.

§ 2. Jeżeli przepisy prawa podatkowego nakładają na podatnika obowiązek złożenia deklaracji, a zobowiązanie podatkowe powstaje w sposób określony w § 1 pkt 1, podatek wykazany w deklaracji jest podatkiem do zapłaty, z zastrzeżeniem § 3.

§ 3. Jeżeli, wskutek wszczętego postępowania podatkowego, organ podatkowy stwierdzi, że podatnik, mimo ciążącego na nim obowiązku, nie zapłacił w całości lub w części podatku albo że wysokość zobowiązania podatkowego jest inna niż wykazana w deklaracji, organ podatkowy wydaje decyzję, w której określa wysokość zaległości podatkowej, albo stwierdza nadpłatę.

§ 4. Przepis § 3 stosuje się odpowiednio, gdy podatnik obowiązany jest do zapłaty podatku, zaliczki na podatek lub raty podatku bez złożenia deklaracji, a obowiązku tego nie wykonał w całości lub w części.

§ 5. Jeżeli przepisy prawa podatkowego nakładają na podatnika obowiązek złożenia deklaracji, wysokość zobowiązania podatkowego, o którym mowa w § 1 pkt 2, ustala się zgodnie z danymi zawartymi w deklaracji, chyba że przepisy szczególne przewidują inny sposób ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego albo w toku postępowania podatkowego stwierdzono, że dane zawarte w deklaracji, mogące mieć wpływ na wysokość zobowiązania podatkowego, są niezgodne ze stanem faktycznym.

1) zaniechać w całości lub w części poboru podatków, określając rodzaj podatku, okres, w którym następuje zaniechanie, i grupy podatników, których dotyczy zaniechanie,

2) zwolnić niektóre grupy płatników z obowiązku pobierania podatków lub zaliczek na podatki oraz określić termin wpłacenia podatku i wynikające z tego zwolnienia obowiązki informacyjne podatników, chyba że podatnik jest obowiązany do dokonania rocznego lub innego okresowego rozliczenia tego podatku.

§ 1a. Zaniechanie poboru podatku w trybie określonym w § 1 pkt 1 w stosunku do podatników będących przedsiębiorcami następuje zgodnie z przepisami o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców.

§ 2. Organ podatkowy, na wniosek podatnika, może zwolnić płatnika z obowiązku pobrania:

1) podatku — gdy pobranie podatku zagraża ważnym interesom podatnika, a w szczególności jego egzystencji,

2) zaliczek na podatek — jeżeli podatnik uprawdopodobni, że pobrane zaliczki byłyby niewspółmiernie wysokie w stosunku do podatku należnego za rok podatkowy lub inny okres rozliczeniowy.

§ 3. Organy podatkowe nie mogą zaniechać ustalania w całości lub w części zobowiązań podatkowych stanowiących dochody gmin, powiatów lub województw.

§ 4. Wniosek o zaniechanie poboru podatku nie rozpatrzony przez organ podatkowy przed upływem terminu płatności podatku traktuje się jako wniosek o umorzenie zaległości podatkowej.

§ 5. W przypadku wydania decyzji na podstawie § 2 organ podatkowy określa termin wpłacenia przez podatnika podatku lub zaliczki na podatek, chyba że podatnik jest obowiązany do dokonania rocznego lub innego okresowego rozliczenia tego podatku.

§ 6. Minister Finansów określi, w drodze rozporządzenia, właściwość rzeczową organów podatkowych w sprawach wymienionych w § 2.

§ 2. Przepis § 1 stosuje się również w przypadku naruszenia przez podatnika warunków uprawniających do korzystania ze zryczałtowanej formy opodatkowania.

§ 3. Organ podatkowy odstąpi od określenia podstawy opodatkowania w drodze oszacowania, jeżeli dane wynikające z ksiąg podatkowych, uzupełnione dowodami uzyskanymi w toku postępowania, pozwalają na określenie podstawy opodatkowania.

§ 4. Jeżeli podstawa opodatkowania została określona w drodze oszacowania, a na podatniku ciążył obowiązek zapłacenia zaliczek na podatek, organ podatkowy określa wysokość każdej z zaliczek proporcjonalnie do wysokości zaległości podatkowej, z uwzględnieniem okresu, w którym zaległość powstała.

§ 5. Minister Finansów, po zasięgnięciu opinii właściwych organizacji samorządu społeczno—zawodowego i gospodarczego, może określić, w drodze rozporządzenia, dla niektórych rodzajów działalności, uproszczone normy służące oszacowaniu podstawy opodatkowania.

1) zryczałtować podatki oraz określać szczegółowe zasady oraz warunki ich zryczałtowania,

2) wprowadzać obowiązek wpłacania zaliczek na podatki oraz określać sposób ich obliczania lub ich wysokość.

1) za niepobranie podatku od podatnika lub pobranie podatku w wysokości niższej od należnej,

2) za niewpłacenie w terminie pobranych podatków.

§ 2. Inkasent odpowiada całym swoim majątkiem za pobrane, a nie wpłacone w terminie podatki.

§ 2. W razie stwierdzenia, że płatnik lub inkasent pobrał wynagrodzenie nienależnie lub w wysokości wyższej od należnej, organ podatkowy wydaje decyzję o zwrocie nienależnego wynagrodzenia.

§ 3. Minister Finansów określi, w drodze rozporządzenia:

1) szczegółowe zasady ustalania wynagrodzenia płatników i inkasentów pobierających podatki na rzecz budżetu państwa,

2) szczegółowe zasady oraz tryb zwrotu otrzymanego wynagrodzenia w razie pobrania przez płatnika lub inkasenta podatku, zaliczki na podatek lub raty podatku nienależnie lub w wysokości wyższej od należnej.

§ 4. Rada gminy, rada powiatu oraz sejmik województwa może ustalać wynagrodzenie dla płatników lub inkasentów z tytułu poboru podatków stanowiących dochody gminy.

§ 2. Skutki prawne ograniczenia, zniesienia lub wyłączenia ustawowej wspólności majątkowej nie odnoszą się do zobowiązań podatkowych powstałych przed dniem:

1) zawarcia umowy o ograniczeniu lub wyłączeniu ustawowej wspólności majątkowej,

2) uprawomocnienia się orzeczenia sądu o zniesieniu ustawowej wspólności majątkowej.

§ 3. Przepisy § 1 i 2 stosuje się odpowiednio do płatnika oraz inkasenta.

§ 2. Przepisu § 1 nie stosuje się, jeżeli odrębne przepisy stanowią inaczej albo jeżeli podatek nie został pobrany z winy podatnika; w tych przypadkach odpowiedzialność ponosi podatnik.

§ 3. Płatnikowi, w terminie roku od dnia dokonania wpłaty na podstawie decyzji, o której mowa w § 1, przysługuje w stosunku do podatnika roszczenie o zapłatę równowartości nie pobranego podatku.

§ 4. Roszczenie, o którym mowa w § 3, dochodzone jest w postępowaniu przed sądem powszechnym.

§ 2. Po upływie okresu, o którym mowa w § 1, płatnicy i inkasenci obowiązani są przekazać podatnikom dokumenty związane z poborem lub inkasem podatku; dokumenty podlegają zniszczeniu, jeżeli przekazanie ich podatnikowi jest niemożliwe.

§ 2. Zabezpieczenia można dokonać również przed wydaniem decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego lub określającej wysokość zaległości podatkowej, jeżeli z dowodów zgromadzonych w postępowaniu wynika, że zobowiązanie podatkowe może nie zostać wykonane.

§ 3. Jeżeli zabezpieczenie następuje przed wydaniem decyzji, o których mowa w § 2, organ podatkowy określa w decyzji o zabezpieczeniu przybliżoną kwotę zobowiązania podatkowego, na podstawie posiadanych danych co do wysokości podstawy opodatkowania.

§ 4. Decyzja o zabezpieczeniu wygasa:

1) po upływie 14 dni od dnia doręczenia decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego,

2) z dniem doręczenia decyzji określającej wysokość zaległości podatkowej.

§ 5. Przepisy § 2 i 3 oraz § 4 pkt 2 stosuje się odpowiednio do należności określonych w decyzji o odpowiedzialności podatkowej płatnika lub inkasenta.

§ 6. Wygaśnięcie decyzji, o którym mowa w § 4, nie narusza ważności postanowienia wydanego na podstawie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

§ 7. Zabezpieczenie następuje w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

§ 2. Część ułamkowa nieruchomości może być przedmiotem hipoteki ustawowej, jeżeli stanowi udział podatnika.

§ 3. Przedmiotem hipoteki ustawowej jest również:

1) użytkowanie wieczyste,

2) spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,

3) spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,

4) prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej (prawo do lokalu mieszkalnego w domu budowanym przez spółdzielnię mieszkaniową w celu przeniesienia jego własności na członka spółdzielni),

5) wierzytelność zabezpieczona hipoteką.

§ 4. W przypadku, o którym mowa w § 3 pkt 1, hipoteka obejmuje również budynki i inne urządzenia na użytkowanym terenie, stanowiące własność użytkownika wieczystego.

§ 5. Hipoteka ustawowa jest skuteczna wobec każdorazowego właściciela przedmiotu hipoteki i ma pierwszeństwo przed innymi hipotekami, chociażby wierzytelność z tytułu podatków nie została ujawniona w księdze wieczystej.

§ 6. Przepisu § 5 nie stosuje się, jeżeli przedmiot hipoteki ustawowej jest obciążony równocześnie hipoteką ustanowioną dla zabezpieczenia długoterminowego kredytu bankowego na cele mieszkaniowe; w tym przypadku o pierwszeństwie decyduje kolejność wniosków o dokonanie wpisu.

§ 7. Przepisy § 1—6 stosuje się odpowiednio do należności przypadających od płatnika lub inkasenta.

1) doręczenia podatnikowi decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego,

2) wydania przez organ podatkowy decyzji określającej wysokość zaległości podatkowej,

3) wydania decyzji o odpowiedzialności podatkowej płatnika lub inkasenta.

§ 2. Wpisanej hipotece ustawowej przysługuje pierwszeństwo przed hipotekami ustawowymi nie ujawnionymi w księdze wieczystej.

§ 3. Zasady pierwszeństwa nie stosuje się, jeżeli żadna z hipotek ustawowych nie została ujawniona w księdze wieczystej.

§ 2. Wyjawienia dokonuje się w formie oświadczenia składanego pod rygorem odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania. Przed odebraniem oświadczenia organ podatkowy jest obowiązany uprzedzić składającego oświadczenie o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania.

§ 3. Minister Finansów może określić, w drodze zarządzenia, wzór formularza oświadczenia, o którym mowa w § 2.

§ 2. Hipoteka ustawowa powstała po dniu wydania zaświadczenia, a przed dniem przeniesienia własności, obciąża przedmiot hipoteki.

§ 3. W zaświadczeniu, o którym mowa w § 1, organ podatkowy określa wysokość nie ujawnionych hipotek ustawowych na dzień wydania zaświadczenia.

1) wszystkich będących własnością podatnika rzeczach ruchomych służących do prowadzenia działalności gospodarczej lub wykonywania wolnego zawodu oraz na zbywalnych prawach majątkowych związanych z prowadzoną działalnością,

2) innych niż wymienione w pkt 1 rzeczach ruchomych będących własnością podatnika oraz na nie będących przedmiotem hipoteki zbywalnych prawach majątkowych, jeżeli wartość poszczególnych rzeczy lub praw wynosi co najmniej 13 283,62 zł .

§ 2. Wszczęcie postępowania w sprawie ustanowienia zastawu, o którym mowa w § 1 pkt 2, następuje w przypadku przewidzianym w art. 23 oraz przy ustalaniu wysokości dochodu z nie ujawnionych źródeł przychodu lub nie znajdującego pokrycia w źródłach ujawnionych.

§ 3. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio do należności przypadających od płatników lub inkasentów.

§ 2. Zastaw skarbowy wpisany wcześniej ma pierwszeństwo przed zastawem skarbowym wpisanym później.

§ 3. Zastaw skarbowy jest skuteczny wobec każdorazowego właściciela przedmiotu zastawu i ma pierwszeństwo przed jego wierzycielami osobistymi, z zastrzeżeniem § 4.

§ 4. W przypadku gdy rzecz ruchoma lub prawo majątkowe zostały obciążone zastawem ujawnionym w innym rejestrze prowadzonym na podstawie odrębnych ustaw, zastaw wpisany wcześniej ma pierwszeństwo przed zastawem wpisanym później.

§ 2. Centralny Rejestr Zastawów Skarbowych prowadzi Minister Finansów.

1) ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego,

2) określającej wysokość zaległości podatkowej,

3) o odpowiedzialności podatkowej płatnika lub inkasenta.

§ 2. Za wydanie wypisu, o którym mowa w § 1, pobiera się opłatę stanowiącą dochód budżetu państwa.

§ 3. Minister Finansów określi, w drodze rozporządzenia:

1) wzór rejestrów, o których mowa w art. 43, oraz sposób prowadzenia tych rejestrów,

2) wysokość opłaty, o której mowa w § 2.

§ 2. Jeżeli przepisy prawa podatkowego określają kalendarzowo terminy płatności podatku, zaliczki na podatek lub raty podatku, a decyzja ustalająca wysokość zobowiązania podatkowego nie została doręczona co najmniej na 14 dni przed terminem płatności podatku, pierwszej zaliczki na podatek lub pierwszej raty podatku, obowiązuje termin określony w § 1.

§ 3. Jeżeli podatnik jest obowiązany sam obliczyć i wpłacić podatek, za termin płatności uważa się ostatni dzień, w którym, zgodnie z przepisami prawa podatkowego, wpłata powinna nastąpić.

§ 4. Terminem płatności dla płatników i inkasentów jest ostatni dzień, w którym, zgodnie z przepisami prawa podatkowego, powinna nastąpić wpłata należności z tytułu podatku.

§ 5. Minister Finansów może określać, w drodze rozporządzenia, kalendarzowo terminy płatności poszczególnych podatków, zaliczek na podatek lub rat podatku.

1) odroczyć termin płatności podatku,

2) rozłożyć na raty zapłatę podatku lub zaległości podatkowej wraz z odsetkami za zwłokę,

3) odraczać inne terminy przewidziane w przepisach prawa podatkowego, z wyjątkiem terminów określonych w art. 68—71, art. 76 § 1, art. 78 § 1, art. 80 § 1, art. 87 § 3 i 4, art. 88 § 1 i art. 118.

§ 2. Przepis § 1 pkt 2 stosuje się również do należności przypadających od płatników lub inkasentów, na podstawie decyzji o odpowiedzialności podatkowej.

§ 2a. Odraczanie terminu płatności podatku i rozkładanie na raty zapłaty podatku lub zaległości podatkowych wraz z odsetkami za zwłokę, na wniosek będącego przedsiębiorcą podatnika, płatnika lub inkasenta, następuje zgodnie z przepisami o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców.

§ 3. Minister Finansów określi, w drodze rozporządzenia, właściwość rzeczową organów podatkowych w sprawach, o których mowa w § 1 i 2.

§ 2. Jeżeli w terminie określonym w decyzji podatnik nie dokonał zapłaty odroczonego podatku bądź nie zapłacił którejkolwiek z rat, na jakie została rozłożona zaległość podatkowa lub podatek, terminem płatności tej raty lub odroczonego podatku, zaliczki na podatek lub raty podatku, jest termin określony w art. 47 § 1 lub 3.

§ 3. Przepisy § 1 i 2 stosuje się odpowiednio do rozłożonych na raty należności płatników lub inkasentów, wynikających z decyzji o ich odpowiedzialności.

§ 2. Za zaległość podatkową uważa się także nie zapłaconą w terminie płatności zaliczkę na podatek, w tym również zaliczkę, o której mowa w art. 23 § 4, lub ratę podatku.

§ 3. Przepisy § 1 i 2 stosuje się również do należności z tytułu podatków, zaliczek na podatki oraz rat podatków nie wpłaconych w terminie płatności przez płatnika lub inkasenta.

1) nadpłatę, jeżeli w zeznaniu lub w deklaracji, o których mowa w art. 74 § 2, została wykazana niezależnie lub w wysokości wyższej od należnej, a organ podatkowy dokonał jej zwrotu lub zaliczenia na poczet zaległości podatkowych bądź bieżących lub przyszłych zobowiązań podatkowych,

2) zwrot podatku, jeżeli podatnik otrzymał go nienależnie lub w wysokości wyższej od należnej, chyba że podatnik wykaże, że nie nastąpiło to z jego winy,

3) wynagrodzenie płatników lub inkasentów pobrane nienależnie lub w wysokości wyższej od należnej.

§ 2. Przepisów § 1 pkt 1 i 2 nie stosuje się, jeżeli zwrot nadpłaty lub zwrot podatku został dokonany w trybie przewidzianym w art. 275.

§ 2. Przepis § 1 stosuje się również do nadpłat, zwrotu podatku oraz wynagrodzeń, o których mowa w art. 52 § 1.

§ 3. Odsetki za zwłokę, z zastrzeżeniem § 4, nalicza podatnik, płatnik lub inkasent.

§ 4. W przypadkach przewidzianych w art. 21 § 3 i 4, art. 28 § 2 oraz art. 30 § 1 odsetki za zwłokę nalicza organ podatkowy, określając ich wysokość na dzień wydania decyzji określającej wysokość zaległości podatkowej, decyzji o zwrocie wynagrodzenia lub decyzji o odpowiedzialności podatkowej płatnika (inkasenta).

§ 5. W przypadkach, o których mowa w art. 52 § 1, odsetki za zwłokę naliczane są odpowiednio od dnia:

1) zwrotu nadpłaty lub jej zaliczenia na poczet zaległości podatkowych bądź na poczet bieżących lub przyszłych zobowiązań podatkowych,

2) zwrotu podatku,

3) pobrania wynagrodzenia.

1) jeżeli w postępowaniu zabezpieczającym organ podatkowy, przed wydaniem decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego lub przed upływem terminu płatności podatku, dokonał zajęcia środków pieniężnych, rzeczy lub praw majątkowych, a następnie, po upływie terminu płatności podatku, środki pieniężne, w tym kwoty uzyskane ze sprzedaży rzeczy lub praw, zostały zaliczone na poczet zaległości podatkowych,

2) za okres od dnia następnego po upływie terminu do przekazania odwołania organowi odwoławczemu do dnia otrzymania odwołania przez ten organ,

3) za okres od następnego dnia po upływie terminu do rozpatrzenia odwołania do dnia doręczenia stronie decyzji organu odwoławczego,

4) w przypadku zawieszenia postępowania z urzędu — od dnia wystąpienia przesłanek powodujących zawieszenie postępowania do dnia doręczenia postanowienia o podjęciu zawieszonego postępowania.

§ 2. Przepis § 1 pkt 1 stosuje się odpowiednio do przejęcia na poczet zaległości podatkowych zajętych uprzednio rzeczy lub praw majątkowych.

§ 3. Minister Finansów może określić, w drodze rozporządzenia, inne niż wymienione w § 1 i 2 przypadki, w których odsetki za zwłokę nie są naliczane.

§ 2. Jeżeli dokonana wpłata nie pokrywa kwoty zaległości podatkowej wraz z odsetkami za zwłokę, wpłatę tę zalicza się proporcjonalnie na poczet kwoty zaległości podatkowej oraz kwoty odsetek za zwłokę w stosunku, w jakim, w dniu wpłaty, pozostaje kwota zaległości podatkowej do kwoty odsetek za zwłokę.

§ 2. Stawka odsetek za zwłokę ulega obniżeniu lub podwyższeniu w stopniu odpowiadającym obniżeniu lub podwyższeniu podstawowej stopy oprocentowania kredytu lombardowego, poczynając od dnia, w którym stopa ta uległa zmianie.

§ 3. Minister Finansów ogłasza, w drodze obwieszczenia, stawkę odsetek za zwłokę w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.

§ 2. Stawka opłaty prolongacyjnej wynosi 50% ogłaszanej na podstawie art. 56 § 3 stawki odsetek za zwłokę.

§ 3. Wysokość opłaty prolongacyjnej oblicza się przy zastosowaniu stawki opłaty prolongacyjnej obowiązującej w dniu wydania decyzji, o której mowa w § 1.

§ 4. Opłata prolongacyjna wpłacana jest w terminach płatności, o których mowa w art. 49 § 1; w razie niedotrzymania terminu płatności przepis art. 49 § 2 stosuje się odpowiednio.

§ 5. Nie ustala się opłaty prolongacyjnej, gdy przyczyną wydania decyzji, o której mowa w § 1, były klęska żywiołowa lub wypadek losowy.

§ 6. Organ podatkowy może odstąpić od ustalenia opłaty prolongacyjnej, jeżeli wydanie decyzji, o której mowa w § 1, następuje w związku z bankowym postępowaniem ugodowym lub postępowaniem układowym.

§ 7. Rada gminy, rada powiatu oraz sejmik województwa może wprowadzić opłatę prolongacyjną – w wysokości nie większej niż określona w § 2 – z tytułu rozłożenia na raty lub odroczenia terminu płatności podatków stanowiących dochód odpowiednio – gminy, powiatu lub województwa. Przepisy § 3–5 stosuje się odpowiednio.

§ 8. Przepisy § 1—4 i 7 stosuje się również do rozłożonych na raty należności płatników lub inkasentów, wynikających z decyzji o ich odpowiedzialności podatkowej.

1) zapłaty podatku, w tym również potrącenia oraz zaliczenia nadpłaty na poczet zaległości podatkowych lub bieżących zobowiązań podatkowych, zaniechania poboru podatku, a także umorzenia zaległości podatkowych,

2) pobrania podatku przez płatnika lub inkasenta,

3) przedawnienia.

§ 2. Zobowiązanie płatnika lub inkasenta wygasa w całości lub w części wskutek:

1) zapłaty należności wynikającej z decyzji o odpowiedzialności podatkowej płatnika lub inkasenta,

2) przedawnienia.

1) przy zapłacie gotówką — dzień wpłacenia kwoty podatku w kasie organu podatkowego lub na rachunek tego organu w banku, w placówce pocztowej albo dzień pobrania podatku przez płatnika lub inkasenta,

2) w obrocie bezgotówkowym — dzień obciążenia rachunku bankowego podatnika na podstawie polecenia przelewu lub na podstawie zlecenia pokrycia należności wystawionego przez organ podatkowy.

§ 2. Przepis § 1 stosuje się również do wpłat dokonywanych przez płatnika lub inkasenta.

§ 2. Formę rozliczeń, o której mowa w § 1, stosuje się również do wpłat kwot podatków pobranych przez płatników, jeżeli płatnicy spełniają warunki określone w § 1.

§ 3. Przepisu § 1 nie stosuje się:

1) do zapłaty podatków nie związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,

2) gdy zapłata podatku, zgodnie z przepisami prawa podatkowego, dokonywana jest papierami wartościowymi, znakami skarbowymi akcyzy, znakami opłaty skarbowej lub urzędowymi blankietami wekslowymi,

3) do podatków pobieranych przez płatników lub inkasentów.

§ 4. Minister Finansów może, w drodze rozporządzenia, dopuścić zapłatę niektórych podatków papierami wartościowymi, określić szczegółowe zasady stosowania tej formy zapłaty oraz terminy dokonania zapłaty w tej formie.

§ 2. W razie rozłożenia podatku lub zaległości podatkowej na raty, dokonaną wpłatę zalicza się na poczet raty o najwcześniejszym terminie płatności.

§ 3. Do wpłat zaliczonych na poczet zaległości podatkowej stosuje się art. 55 § 2.

§ 2. Minister Finansów może, w drodze rozporządzenia, określić:

1) szczegółowe sposoby zaokrąglania podstaw opodatkowania, kwot podatków, odsetek za zwłokę oraz opłaty prolongacyjnej,

2) odmienne niż określone w § 1 zasady zaokrąglania podstaw opodatkowania oraz kwot podatków z tytułu niektórych zobowiązań podatkowych,

3) szczegółowe zasady i sposoby zaokrąglania kwot wykazywanych w księgach podatkowych, a także w fakturach oraz rachunkach wystawianych przez podatników,

4) przypadki, w których zaokrąglania nie stosuje się.

1) prawomocnego wyroku sądowego wydanego na podstawie art. 417 lub 419 Kodeksu cywilnego,

2) prawomocnej ugody sądowej zawartej w związku z zaistnieniem okoliczności przewidzianych w art. 417 lub 419 Kodeksu cywilnego,

3) nabycia przez Skarb Państwa nieruchomości na cele uzasadniające jej wywłaszczenie lub wywłaszczenia nieruchomości na podstawie przepisów o gospodarce nieruchomościami,

4) odszkodowania za niesłuszne skazanie, tymczasowe aresztowanie lub zatrzymanie, uzyskanego na podstawie przepisów Kodeksu postępowania karnego,

5) odszkodowania uzyskanego na podstawie przepisów o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz bytu Państwa Polskiego.

§ 2. Przepis § 1 stosuje się również do wzajemnych, bezspornych i wymagalnych wierzytelności podatnika wobec państwowych jednostek budżetowych z tytułu robót budowlanych, dostaw lub usług wykonanych przez niego w trybie przepisów o zamówieniach publicznych, pod warunkiem że potrącenie dokonywane jest przez tego podatnika i z tej wierzytelności.

§ 3. Potrącenia z tytułów wymienionych w § 1 i 2 można również dokonać z urzędu.

§ 4. Na wniosek podatnika wierzytelności z tytułów wymienionych w § 1 i 2 mogą być również zaliczane na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych.

§ 5. Potrącenie następuje:

1) z dniem złożenia wniosku — w przypadkach przewidzianych w § 1,

2) z dniem wydania przez organ podatkowy postanowienia — w przypadku przewidzianym w § 3.

§ 6. Odmowa potrącenia następuje w drodze decyzji.

1) prawomocnego wyroku sądowego wydanego na podstawie art. 420¹ Kodeksu cywilnego,

2) prawomocnej ugody sądowej zawartej w związku z zaistnieniem okoliczności przewidzianych w art. 420¹ Kodeksu cywilnego,

3) nabycia przez gminę, powiat lub województwo nieruchomości na cele uzasadniające jej wywłaszczenie lub wywłaszczenia nieruchomości na podstawie przepisów o gospodarce nieruchomościami.

§ 2. Przepisy art. 64 § 2—6 stosuje się odpowiednio.

1) Skarbu Państwa — w zamian za zaległości podatkowe z tytułu podatków stanowiących dochody budżetu państwa,

2) gminy, powiatu lub województwa – w zamian za zaległości podatkowe z tytułu podatków stanowiących dochody ich budżetów.

§ 2. Przeniesienie własności, o którym mowa w § 1 pkt 1, następuje na wniosek podatnika, na podstawie umowy zawartej, za zgodą właściwego urzędu skarbowego, pomiędzy starostą wykonującym zadanie z zakresu administracji rządowej a podatnikiem, a w przypadku przewidzianym w § 1 pkt 2 – na podstawie umowy zawartej pomiędzy zarządem gminy, powiatu albo województwa a podatnikiem.

§ 3. Umowa oraz wyrażenie zgody, o których mowa w § 2, wymagają formy pisemnej.

§ 4. W przypadkach wymienionych w § 1 za termin wygaśnięcia zobowiązania podatkowego uważa się dzień przeniesienia własności rzeczy lub praw majątkowych.

§ 1a. Umarzanie zaległości podatkowych lub odsetek za zwłokę na wniosek podatnika będącego przedsiębiorcą następuje zgodnie z przepisami o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców.

§ 2. Umorzenie zaległości podatkowej powoduje również umorzenie odsetek za zwłokę w całości lub w takiej części, w jakiej została umorzona zaległość podatkowa.

§ 3. Minister Finansów określi, w drodze rozporządzenia, właściwość rzeczową organów podatkowych w sprawach umarzania zaległości podatkowych oraz odsetek za zwłokę.

§ 4. Minister Finansów, w przypadkach uzasadnionych interesem publicznym lub ważnym interesem podatników, może, w drodze rozporządzenia, umarzać zaległości podatkowe z tytułu podatków stanowiących dochody budżetu państwa lub odsetki za zwłokę przypadające od tych zaległości.

§ 2. Jeżeli podatnik:

1) nie złożył deklaracji w terminie przewidzianym w przepisach prawa podatkowego,

2) w złożonej deklaracji nie ujawnił wszystkich danych niezbędnych do ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego,

zobowiązanie podatkowe, o którym mowa w § 1, nie powstaje, pod warunkiem że decyzja ustalająca wysokość tego zobowiązania została doręczona po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym powstał obowiązek podatkowy.

§ 3. Przepis § 2 stosuje się również do opodatkowania dochodu nie znajdującego pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów lub pochodzącego ze źródeł nie ujawnionych.

§ 4. W przypadku, o którym mowa w § 3, bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od końca roku, w którym upłynął termin do złożenia zeznania rocznego dla podatników podatku dochodowego od osób fizycznych.

§ 5. Bieg terminu przedawnienia zawiesza się, jeżeli wydanie decyzji jest uzależnione od rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez inny organ lub sąd. Zawieszenie biegu terminu przedawnienia trwa do dnia, w którym decyzja innego organu stała się ostateczna lub orzeczenie sądu uprawomocniło się, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy.

§ 2. Termin do wydania decyzji, o której mowa w § 1, wynosi 3 lata od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło zdarzenie powodujące utratę prawa do ulgi podatkowej, a jeżeli podatnik nie zgłosił organowi podatkowemu utraty prawa do ulgi — 5 lat.

§ 3. Ustalenie wysokości zobowiązania podatkowego następuje na podstawie stanu prawnego obowiązującego w dniu powstania obowiązku podatkowego oraz istniejącego w tym dniu stanu faktycznego.

§ 4. Jeżeli, zgodnie z odrębnymi przepisami, zobowiązanie podatkowe ustalane jest na rok kalendarzowy lub na inny okres, decyzja, o której mowa w § 1, wydawana jest na podstawie stanu prawnego obowiązującego w dniu nabycia prawa do ulgi.

§ 2. Bieg terminu przedawnienia nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu:

1) od dnia wydania decyzji, o których mowa w art. 48 § 1 pkt 1 i 2, do dnia terminu płatności odroczonego podatku, ostatniej raty podatku lub ostatniej raty zaległości podatkowej,

2) od dnia nabycia prawa do ulgi podatkowej do dnia wygaśnięcia tego uprawnienia.

§ 3. Bieg terminu przedawnienia zostaje przerwany wskutek pierwszej czynności egzekucyjnej, o której podatnik został powiadomiony.

§ 4. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu, w którym zakończono postępowanie egzekucyjne.

§ 5. Kolejne wszczęcie postępowania egzekucyjnego nie przerywa biegu terminu przedawnienia.

§ 6. Nie ulegają przedawnieniu zobowiązania podatkowe zabezpieczone hipoteką, jednakże po upływie terminu przedawnienia zaległość podatkowa może być egzekwowana tylko z przedmiotu hipoteki.

1) kwotę nadpłacanego lub nienależnie zapłaconego podatku,

2) kwotę podatku pobraną przez płatnika nienależnie lub w wysokości większej od należnej,

3) świadczenie płatnika lub inkasenta, jeżeli w decyzji, o której mowa w art. 30 § 1, określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej.

§ 2. W przypadku gdy organ podatkowy uchyli decyzję określającą wysokość zaległości podatkowej lub decyzję, o której mowa w art. 30 § 1, bądź stwierdzi nieważność takich decyzji, a następnie, w terminie przewidzianym w art. 76 § 1 pkt 3, zostanie wydana decyzja w tej samej sprawie, nadpłatę stanowi różnica pomiędzy podatkiem wpłaconym a podatkiem wynikającym z tej decyzji.

§ 2. Jeżeli nadpłata powstała w wyniku prawomocnego orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, a podatnik, którego zobowiązanie podatkowe powstało w sposób przewidziany w art. 21 § 1 pkt 1:

1) złożył jedną z deklaracji, o których mowa w art. 74 § 2, lub inną deklarację, z której wynika wysokość zobowiązania podatkowego — wysokość nadpłaty określa podatnik we wniosku o jej zwrot, składając równocześnie skorygowaną deklarację,

2) został rozliczony przez płatnika — wysokość nadpłaty określa podatnik we wniosku o jej zwrot, składając równocześnie zeznanie, o którym mowa w art. 74 § 2 pkt 1,

3) nie był obowiązany do składania deklaracji — wysokość nadpłaty określa podatnik we wniosku o jej zwrot.

1) zapłaty przez podatnika podatku nienależnego lub w wysokości większej od należnej,

2) pobrania przez płatnika podatku nienależnego lub w wysokości większej od należnej,

3) zapłaty przez płatnika lub inkasenta należności wynikającej z decyzji o odpowiedzialności płatnika (inkasenta), jeżeli świadczenie to było nienależne lub zostało określone w wysokości większej od należnej.

§ 2. Jeżeli, zgodnie z przepisami prawa podatkowego, podatnik jest obowiązany do wpłacenia zaliczek na podatek, a także gdy zaliczki na podatek są pobierane przez płatnika, nadpłata powstaje z dniem złożenia:

1) zeznania rocznego — dla podatników podatku dochodowego od osób fizycznych,

2) zeznania wstępnego — dla podatników podatku dochodowego od osób prawnych,

3) deklaracji podatku akcyzowego — dla podatników podatku akcyzowego.

§ 2. Nadpłatę wynikającą z zaliczek na podatek zwraca się po zakończeniu okresu, za który rozlicza się podatek; jeżeli jednak nadpłata wynika z decyzji wydanej na podstawie art. 79 § 1, zwrot nadpłaty następuje w terminie określonym w art. 76 § 1 pkt 1 lit. e).

§ 3. Organ podatkowy może, na wniosek podatnika, dokonać wcześniejszego zwrotu nadpłaty, jeżeli jest to uzasadnione szczególnymi okolicznościami.

1) 30 dni od dnia wydania decyzji o:

a) zmianie decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego lub określającej wysokość zaległości podatkowej,

b) zmianie decyzji o odpowiedzialności podatkowej płatnika lub inkasenta,

c) uchyleniu lub stwierdzeniu nieważności decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego lub określającej wysokość zaległości podatkowej,

d) uchyleniu lub stwierdzeniu nieważności decyzji o odpowiedzialności podatkowej płatnika lub inkasenta,

e) stwierdzeniu nadpłaty,

2) 30 dni od dnia złożenia wniosku, o którym mowa w art. 73 § 2,

3) 3 miesięcy od dnia złożenia zeznania lub deklaracji, o których mowa w art. 74 § 2.

§ 2. Zwrot nadpłaty następuje na rachunek bankowy podatnika, płatnika lub inkasenta.

§ 3. Na wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta nie obowiązanych do posiadania rachunku bankowego zwrot nadpłaty następuje w gotówce.

§ 2. Oprocentowanie przysługuje:

1) w przypadkach przewidzianych w art. 76 § 1 pkt 1 lit. a)—d) — od dnia powstania nadpłaty,

2) w przypadku przewidzianym w art. 76 § 1 pkt 1 lit. e) — od dnia złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty:

a) jeżeli nadpłata nie została zwrócona w terminie miesiąca od dnia wydania decyzji o stwierdzeniu nadpłaty,

b) jeżeli decyzja w sprawie stwierdzenia nadpłaty nie została wydana w terminie 2 miesięcy od dnia złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty,

3) w przypadku przewidzianym w art. 76 § 1 pkt 3 — od dnia powstania nadpłaty, jeżeli nadpłata nie została zwrócona w terminie 3 miesięcy od dnia złożenia zeznania lub deklaracji, o których mowa w art. 73 § 2,

do dnia zwrotu nadpłaty lub do dnia złożenia wniosku o zaliczenie nadpłaty na poczet bieżących lub przyszłych zobowiązań podatkowych.

§ 3. W przypadku przewidzianym art. 76 § 1 pkt 2 oprocentowanie przysługuje za okres:

1) od dnia powstania nadpłaty do dnia jej zwrotu — pod warunkiem złożenia przez podatnika wniosku o zwrot nadpłaty w terminie 30 dni od dnia ogłoszenia przez Prezesa Trybunału Konstytucyjnego o utracie mocy obowiązującej w całości lub w części aktu normatywnego lub dnia, w którym uchylono lub zmieniono w całości lub w części ten akt,

2) od dnia postania nadpłaty do trzydziestego dnia od dnia ogłoszenia przez Prezesa Trybunału Konstytucyjnego o utracie mocy obowiązującej w całości lub w części aktu normatywnego lub dnia, w którym uchylono lub zmieniono w całości lub w części ten akt — jeżeli wniosek, o którym mowa w pkt 1, został złożony po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia przez Prezesa Trybunału Konstytucyjnego o utracie mocy obowiązującej w całości lub w części aktu normatywnego lub dnia, w którym uchylono lub zmieniono w całości lub w części ten akt.

§ 4. Za dzień zwrotu nadpłaty uważa się dzień:

1) obciążenia rachunku bankowego organu podatkowego na podstawie polecenia przelewu,

2) wypłacenia kwoty nadpłaty przez organ podatkowy lub postawienia nadpłaty do dyspozycji podatnika.

§ 2. Po upływie terminu określonego w § 1 wygasa również prawo do żądania zaliczenia nadpłaty na poczet bieżących lub przyszłych zobowiązań podatkowych.

§ 3. Złożenie wniosku o zwrot nadpłaty lub o zaliczenie nadpłaty na poczet bieżących lub przyszłych zobowiązań podatkowych przerywa bieg terminu do zwrotu nadpłaty.

§ 2. Uprawnienie określone w § 1 przysługuje również:

1) podatnikom, których zobowiązanie podatkowe powstaje w sposób przewidziany w art. 21 § 1 pkt 1, jeżeli:

a) w zeznaniach (deklaracjach), o których mowa w art. 74 § 2, wykazali zobowiązanie podatkowe nienależne bądź w wysokości większej od należnej i wpłacili zadeklarowany podatek albo wykazali kwotę nadpłaty w wysokości mniejszej od należnej,

b) w deklaracjach innych niż wymienione w art. 74 § 2 pkt 3 wykazali zobowiązanie podatkowe nienależne lub w wysokości większej od należnej i wpłacili zadeklarowany podatek albo wykazali kwotę podatku przypadającego do zwrotu w wysokości mniejszej od należnej,

c) nie będąc obowiązanymi do składania zeznań (deklaracji), dokonali wpłaty podatku nienależnego lub w wysokości większej od należnej,

2) płatnikom lub inkasentom, jeżeli w składanych przez nich deklaracjach wykazali oraz wpłacili podatek w wysokości większej od pobranego.

§ 3. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, właściwość miejscową organów podatkowych w sprawach, o których mowa w § 1.

1) w przypadkach, o których mowa w art. 79 § 1, po upływie 5 lat od dnia:

a) pobrania przez płatnika podatku nienależnie lub w wysokości większej od należnej,

b) złożenia zeznania, o którym mowa w art. 74 § 2 pkt 1,

c) uprawomocnienia się decyzji o uchyleniu lub zmianie decyzji, na podstawie której płatnik dokonał obliczenia podatku,

2) w przypadkach, o których mowa w art. 79 § 2 pkt 1 lit. a) i b) — po upływie 5 lat od dnia złożenia zeznania (deklaracji), w którym wykazano zobowiązanie podatkowe w wysokości większej od należnej albo kwotę nadpłaty lub podatku przypadających do zwrotu w wysokości mniejszej od należnej,

3) w przypadku, o którym mowa w art. 79 § 2 pkt 1 lit. c) — po upływie 5 lat od dnia, w którym dokonano wpłaty podatku,

4) w przypadku, o którym mowa w art. 79 § 2 pkt 2 — po upływie 5 lat od dnia złożenia deklaracji, w której wykazano pobrany podatek w wysokości większej od należnej.

§ 2. Przepisów art. 79 § 2 pkt 1 lit. b) oraz § 1 pkt 2 nie stosuje się, jeżeli ustawy podatkowe przewidują odmienny tryb zwrotu podatku.

1) złożenia wniosku o zwrot nadpłaty w trybie przewidzianym w art. 73 § 2,

2) wydania przez organ podatkowy decyzji na podstawie art. 79 § 1 lub 2.

§ 2. Uprawnienie do skorygowania deklaracji przysługuje również:

1) podatnikom, którzy w złożonej deklaracji wykazali zobowiązanie podatkowe w wysokości mniejszej od należnej albo kwotę nadpłaty w wysokości większej od należnej,

2) płatnikom lub inkasentom — w przypadkach określonych w art. 79 § 2 pkt 2.

§ 3. W przypadku skorygowania deklaracji organ podatkowy nie stosuje kar przewidzianych w ustawie karnej skarbowej.

§ 4. Uprawnienie, o którym mowa w § 2:

1) ulega zawieszeniu na czas trwania postępowania podatkowego lub kontroli podatkowej — w zakresie zobowiązań podatkowych, których dotyczy postępowanie lub kontrola,

2) przysługuje nadal — w zakresie, w jakim organ podatkowy w toku postępowania podatkowego lub kontroli podatkowej nie stwierdził naruszenia prawa lub nie wydał decyzji określającej wysokość zaległości podatkowej.

§ 5. Minister Finansów może określić, w drodze rozporządzenia:

1) tryb i szczegółowe zasady korygowania deklaracji w sprawach niektórych zobowiązań podatkowych,

2) inne przypadki uprawniające podatnika do:

a) skorygowania uprzednio złożonej deklaracji,

b) złożenia deklaracji, jeśli jej nie złożył, mimo że był do tego obowiązany.

1) na pisemne żądanie organu podatkowego — o zdarzeniach wynikających ze stosunków cywilnoprawnych albo z prawa pracy, mogących mieć wpływ na powstanie obowiązku podatkowego lub wysokość zobowiązania podatkowego osób lub jednostek, z którymi zawarto umowę,

2) bez wezwania przez organ podatkowy — o umowach zawartych z osobami zagranicznymi.

§ 2. Banki, na pisemne żądanie urzędów skarbowych, obowiązane są do sporządzania i przekazywania informacji dotyczących numerów rachunków bankowych podmiotów, o których mowa w § 1, oraz przekazywania danych umożliwiających identyfikację posiadaczy tych rachunków.

§ 3. Banki oraz inne instytucje finansowe, na pisemne żądanie Ministra Finansów oraz jego upoważnionego przedstawiciela, są obowiązane do udzielenia informacji w razie wystąpienia władz podatkowych państw obcych — w zakresie i na zasadach wynikających z umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

§ 4. Żądanie, o którym mowa w § 3, oznacza się klauzulą: „Tajemnica skarbowa”, a jego przekazanie następuje w trybie przewidzianym dla dokumentów zawierających wiadomości stanowiące tajemnicę służbową w rozumieniu przepisów o ochronie tajemnicy państwowej i służbowej.

§ 5. Organ podatkowy określa zakres żądanych informacji, o których mowa w § 1 i 2, oraz termin ich przekazania.

§ 6. Minister Finansów określi, w drodze rozporządzenia:

1) przypadki oraz zakres informacji, o których mowa w § 1 pkt 2, a także szczegółowe zasady, termin i tryb ich sporządzania i przekazywania,

2) organy administracji rządowej lub samorządowej obowiązane do przekazywania informacji podatkowych bez wezwania przez organ podatkowy, zakres tych informacji, a także tryb ich sporządzania oraz terminy przekazywania.

§ 2. Minister Sprawiedliwości, w porozumieniu z Ministrem Finansów, określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje informacji, ich zakres, terminy oraz sposób przekazywania informacji przez sądy, komorników sądowych i notariuszy.

1) grupy podmiotów obowiązanych do:

a) składania zeznań, wykazów, informacji lub deklaracji oraz ustalać zakres danych zawartych w tych dokumentach, a także terminy ich składania i rodzaje dokumentów, które powinny być do nich dołączone.

b) prowadzenia ksiąg lub ewidencji oraz określać rodzaje i sposoby prowadzenia tych dokumentów, szczegółowe warunki, jakim powinny one odpowiadać, aby stanowiły dowód pozwalający na określenie zobowiązań podatkowych,

2) szczegółowy zakres obowiązków związanych z prowadzeniem ksiąg lub ewidencji.

§ 2. Przepis § 1 nie dotyczy podatników, którzy zgodnie z odrębnymi przepisami są obowiązani do złożenia ksiąg podatkowych wraz z zeznaniem podatkowym.

§ 2. Przepis § 1 nie dotyczy rolników sprzedających produkty roślinne i zwierzęce pochodzące z własnej hodowli, nie przerobione sposobem przemysłowym, chyba że sprzedaż jest dokonywana w ich odrębnych, stałych miejscach sprzedaży, poza obrębem uprawy lub hodowli.

§ 3. Podatnicy wymienieni w § 1, od których zażądano rachunku przed wykonaniem usługi lub wydaniem towaru, wystawiają rachunek nie później niż w terminie 7 dni od dnia wykonania usługi lub wydania towaru. Jeżeli jednak żądanie wystawienia rachunku zostało zgłoszone po wykonaniu usługi lub wydaniu towaru, wystawienie rachunku następuje w terminie 7 dni od dnia zgłoszenia żądania.

§ 4. Podatnik nie ma obowiązku wystawienia rachunku, jeżeli żądanie zostało zgłoszone po upływie 3 miesięcy od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

§ 5. Minister Finansów określi, w drodze rozporządzenia, zakres informacji, które muszą być zawarte w rachunkach, oraz wymogi, którym rachunki powinny odpowiadać.

§ 2. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio do podatników obowiązanych do żądania rachunków.

1) grupy podatników zwolnionych z obowiązku wystawiania rachunków, o których mowa w art. 87 § 1,

2) przypadki, w których podatnicy są obowiązani do:

a) dokumentowania rachunkami nabycia towarów lub usług,

b) prowadzenia ewidencji rachunków dokumentujących nabycie towarów lub usług,

3) dodatkowe obowiązki ewidencyjne związane z nabyciem niektórych towarów lub usług przez podatników nie obowiązanych do prowadzenia ksiąg.

§ 2. Przepisu § 1 nie stosuje się do zobowiązań podatkowych pobieranych w formie łącznego zobowiązania pieniężnego. W tym przypadku zasady odpowiedzialności solidarnej stosuje się z chwilą doręczenia decyzji (nakazu płatniczego) osobie, na którą, zgodnie z odrębnymi przepisami, wystawia się decyzję (nakaz płatniczy).

1) przekształcenia innej osoby prawnej,

2) połączenia się osób prawnych

– wstępuje we wszelkie, przewidziane w przepisach prawa podatkowego, prawa i obowiązki przekształconej osoby prawnej albo każdej z łączących się osób prawnych.

§ 2. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio również do osoby prawnej, która przejęła cały majątek innej osoby prawnej (innych osób prawnych).

§ 3. Jeżeli odrębne ustawy nie stanowią inaczej, spółka kapitałowa powstała w wyniku połączenia spółek osobowych lub spółek osobowych i kapitałowych wstępuje we wszelkie, przewidziane w przepisach prawa podatkowego, prawa i obowiązki każdej z łączących się spółek.

§ 4. Jeżeli odrębne ustawy nie stanowią inaczej:

1) spółka nie mająca osobowości prawnej powstała w wyniku przekształcenia przedsiębiorstwa osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą (przedsiębiorcy), innej spółki nie mającej osobowości prawnej lub spółki kapitałowej,

2) spółka kapitałowa powstała w wyniku przekształcenia spółki nie mającej osobowości prawnej

– wstępuje we wszelkie, przewidziane w przepisach prawa podatkowego, prawa i obowiązki przekształconego podmiotu.

§ 5. Przepis § 4 stosuje się odpowiednio również do spółki nie mającej osobowości prawnej, do której przystąpiła inna spółka nie mająca osobowości prawnej lub przedsiębiorca będący osobą fizyczną.

§ 6. Jeżeli odrębne ustawy nie stanowią inaczej, w przewidziane przepisami prawa podatkowego uprawnienia osoby prawnej wykreślonej z właściwego rejestru na skutek jej podziału:

1) wstępują osoby prawne powstałe w wyniku podziału – w zakresie uprawnień majątkowych,

2) wstępuje wskazana w akcie o podziale jedna z nowo utworzonych osób prawnych – w zakresie uprawnień niemajątkowych.

§ 7. Przepisy § 1–6 stosuje się również do praw i obowiązków wynikających z decyzji administracyjnych wydanych na podstawie przepisów prawa podatkowego.

1) odsetek za zwłokę od zaległości podatkowych zlikwidowanego przedsiębiorstwa,

2) oprocentowania przypadających do zwrotu zaliczek naliczonego podatku od towarów i usług

— ograniczona jest do odsetek (oprocentowania) naliczonych do dnia wykreślenia przedsiębiorstwa z rejestru przedsiębiorstw państwowych.

§ 2. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio do odpowiedzialności Skarbu Państwa lub gminy , powiatu albo województwa z tytułu oprocentowania nadpłat oraz oprocentowania zwrotu różnicy podatku od towarów i usług.

1) po upływie 14 dni od dnia doręczenia spółce decyzji określającej wysokość zaległości podatkowej lub wydania decyzji w sprawie zwrotu zaliczek naliczonego podatku od towarów i usług,

2) począwszy od dnia otrzymania przez organ podatkowy wniosku o zwrot nadpłaty lub o zwrot różnicy podatku od towarów i usług.

§ 2. Jeżeli, na podstawie przepisów prawa podatkowego, spadkodawcy przysługiwały prawa o charakterze niemajątkowym, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, uprawnienia te przechodzą na spadkobierców pod warunkiem dalszego prowadzenia tej działalności na ich rachunek.

§ 2. Spadkobiercy ponoszą również odpowiedzialność za:

1) pobrane, a nie wpłacone podatki z tytułu sprawowanej przez spadkodawcę funkcji płatnika lub inkasenta,

2) odsetki za zwłokę od zaległości podatkowych spadkodawcy,

3) nie zwrócone przez spadkodawcę zaliczki naliczonego podatku od towarów i usług oraz ich oprocentowanie,

4) opłatę prolongacyjną,

5) koszty postępowania egzekucyjnego.

§ 3. Na wniosek osoby, która uprawdopodobni, że może być spadkobiercą, organ podatkowy wydaje zaświadczenie o wysokości znanych temu organowi, wymienionych w § 1 i 2, zobowiązań spadkodawcy.

§ 2. W decyzji, o której mowa w § 1, organ podatkowy określa wysokość:

1) zaległości podatkowych z tytułu poszczególnych zobowiązań podatkowych spadkodawcy oraz odsetek za zwłokę od tych zaległości,

2) pobranych, a nie wpłaconych podatków z tytułu sprawowanej przez spadkodawcę funkcji płatnika lub inkasenta,

3) nie zwróconych przez spadkodawcę zaliczek naliczonego podatku od towarów i usług oraz ich oprocentowania,

4) opłaty prolongacyjnej,

5) kosztów postępowania egzekucyjnego.

§ 3. Termin płatności należności wymienionych w § 2 wynosi 14 dni od dnia doręczenia decyzji.

§ 2. Odsetki za zwłokę oraz oprocentowanie, o których mowa w § 1, naliczane są nadal w przypadku niedotrzymania przez spadkobierców terminu określonego w art. 100 § 3.

§ 3. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio do należnych od spadkodawcy kosztów postępowania egzekucyjnego.

1) w stosunku do spadkodawcy nie zostało wszczęte postępowanie podatkowe lub

2) postępowanie podatkowe, którego stroną był spadkodawca, zostało zakończone decyzją ostateczną.

§ 2. W przypadkach, o których mowa w § 1, terminy do złożenia odwołania, zażalenia lub skargi do sądu administracyjnego biegną ponownie od dnia doręczenia zawiadomienia.

§ 2. Jeżeli spadkodawca poniósł wydatki uprawniające do ulg lub odliczeń, spadkobierca w terminie 30 dni od dnia otrzymania informacji, o której mowa w § 1, zawiadamia organ podatkowy o wysokości poniesionych wydatków.

§ 3. Po upływie terminu, o którym mowa w § 2, organ podatkowy wydaje decyzję, w której określa wysokość zobowiązania podatkowego spadkodawcy lub wysokość nadpłaty.

§ 4. Termin płatności podatku wynosi 14 dni od dnia doręczenia decyzji, o której mowa w § 3.

§ 2. Oprocentowanie naliczane jest nadal po upływie 45 dni od dnia złożenia organowi podatkowemu przez spadkobierców prawomocnego postanowienia sądu o stwierdzeniu nabycia spadku.

§ 3. Należne spadkodawcy nadpłaty oraz zwroty podatków, a także oprocentowanie z tych tytułów zwracane są poszczególnym spadkobiercom w proporcji określonej w ich zgodnym oświadczeniu woli, pod warunkiem złożenia tego oświadczenia nie później niż w terminie 30 dni od dnia złożenia postanowienia, o którym mowa w § 2.

§ 4. W razie niezłożenia oświadczenia woli w terminie, o którym mowa w § 3, kwoty należnych nadpłat i zwrotów podatków, a także kwoty oprocentowania z tych tytułów składane są do depozytu urzędu skarbowego. Koszty przechowywania ponoszą spadkobiercy.

§ 2. Zakres odpowiedzialności zapisobiercy ograniczony jest do wartości otrzymanego zapisu.

§ 3. Do odpowiedzialności zapisobiercy stosuje się odpowiednio art. 97 § 1 oraz art. 98—104.

§ 2. Jeżeli dalsze przepisy nie stanowią inaczej, osoby trzecie odpowiadają również za:

1) podatki nie pobrane oraz pobrane, a nie wpłacone przez płatników lub inkasentów,

2) odsetki za zwłokę od zaległości podatkowych,

3) nie zwrócone w terminie zaliczki naliczonego podatku od towarów i usług oraz za oprocentowanie tych zaliczek,

4) koszty postępowania egzekucyjnego.

§ 2. Decyzja, o której mowa w § 1, nie może zostać wydana:

1) przed upływem 14 dni od dnia doręczenia podatnikowi decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego,

2) przed dniem doręczenia:

a) decyzji określającej wysokość zaległości podatkowej,

b) decyzji o odpowiedzialności podatkowej płatnika lub inkasenta,

c) decyzji w sprawie zwrotu zaliczki naliczonego podatku od towarów i usług.

§ 3. Egzekucja zobowiązania wynikającego z decyzji o odpowiedzialności podatkowej osoby trzeciej może być wszczęta dopiero wówczas, gdy egzekucja z majątku podatnika okazała się w całości lub w części bezskuteczna.

§ 2. Odpowiedzialność, o której mowa w § 1, nie obejmuje:

1) nie pobranych należności wymienionych w art. 107 § 2 pkt 1,

2) odsetek za zwłokę oraz kosztów egzekucyjnych powstałych po dniu uprawomocnienia się orzeczenia o rozwodzie.

§ 2. Odpowiedzialność, o której mowa w § 1, nie dotyczy osób, które w okresie stałego współdziałania z podatnikiem były osobami, wobec których na podatniku ciążył obowiązek alimentacyjny — w zakresie wynikającym z obowiązku alimentacyjnego.

§ 3. Za członków rodziny podatnika uważa się zstępnych, wstępnych, rodzeństwo, małżonków zstępnych, osobę pozostającą w stosunku przysposobienia oraz pozostającą z podatnikiem w faktycznym pożyciu.

§ 4. Przepis § 1 stosuje się również do małżonków, którzy zawarli umowę o ograniczeniu lub wyłączeniu ustawowej wspólności majątkowej bądź których ustawowa wspólność majątkowa została zniesiona przez sąd.

§ 5. Odpowiedzialność, o której mowa w § 1:

1) ograniczona jest do wysokości uzyskanych korzyści,

2) nie obejmuje nie pobranych należności wymienionych w art. 107 § 2 pkt 1, z wyjątkiem należności, które nie zostały pobrane od osób wymienionych w § 3.

§ 2. Przepis § 1 stosuje się również do nabywców środków trwałych, jeżeli zgodnie z odrębnymi przepisami środki te były ujęte w prowadzonej przez zbywcę ewidencji lub wykazie środków trwałych, a ich wartość w dniu zbycia wynosi co najmniej 13 283,62 zł .

§ 3. Zakres odpowiedzialności nabywcy ograniczony jest do wartości nabytego przedsiębiorstwa, jego zorganizowanej części lub środka trwałego.

§ 4. W przypadku zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa lub środka trwałego zakres odpowiedzialności nabywcy ograniczony jest ponadto do wysokości zaległości podatkowych w takiej części, w jakiej wartość nabytej zorganizowanej części przedsiębiorstwa lub nabytego środka trwałego pozostaje do wartości środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych przedsiębiorstwa, które jest lub było prowadzone przez zbywcę.

§ 5. Zakres odpowiedzialności nabywcy nie obejmuje:

1) należności wymienionych w art. 107 § 2 pkt 1,

2) odsetek za zwłokę od zaległości podatkowych oraz oprocentowania, o którym mowa w art. 107 § 2 pkt 3, powstałych po dniu nabycia.

§ 6. Przepisów § 4 i 5 nie stosuje się do nabywców będących członkami rodziny podatnika, o których mowa w art. 111 § 3.

§ 7. Nabywający, za zgodą zbywającego, może wystąpić do organów podatkowych właściwych miejscowo dla zbywającego o wydanie zaświadczenia o wysokości jego zaległości podatkowych.

§ 8. W zaświadczeniu, o którym mowa w § 7, organ podatkowy określa wysokość zaległości podatkowych zbywającego na dzień wydania zaświadczenia. Nabywca nie odpowiada za zaległości podatkowe, które nie zostały wykazane w zaświadczeniu.

§ 9. Nabywca odpowiada również za zaległości podatkowe zbywcy powstałe po dniu wydania zaświadczenia, a przed dniem nabycia przedsiębiorstwa, jego zorganizowanej części lub środka trwałego, jeżeli od dnia wydania zaświadczenia do dnia zbycia:

1) upłynęło 30 dni — w przypadku zbycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części,

2) upłynęły 3 dni — w przypadku zbycia środka trwałego.

§ 2. Zakres odpowiedzialności dzierżawcy nie obejmuje należności wymienionych w art. 107 § 2.

§ 3. Przepisy § 1 i 2 stosuje się odpowiednio do użytkownika nieruchomości.

§ 2. Przepis § 1 stosuje się również do byłego wspólnika, jeżeli wynikające z działalności spółki zaległości podatkowe spółki oraz innych wspólników powstały w okresie, gdy był on wspólnikiem.

§ 3. W razie rozwiązania spółki nie stosuje się terminów przewidzianych w art. 108 § 2.

§ 4. Orzeczenie o odpowiedzialności, o której mowa w § 1, za zaległości podatkowe spółki z tytułu zobowiązań podatkowych, powstałych w sposób przewidziany w art. 21 § 1 pkt 1, nie wymaga uprzedniego wydania decyzji określającej wysokość zaległości podatkowych spółki.

§ 2. Odpowiedzialność członków zarządu spółki określona w § 1 obejmuje zobowiązania podatkowe, które powstały w czasie pełnienia przez nich obowiązków członków zarządu spółki.

1) innymi osobami prawnymi powstałymi w wyniku podziału,

2) innymi osobami prawnymi powstałymi w wyniku podziału oraz z osobą prawną, która uległa podziałowi.

§ 2. W przypadku określonym w § 1 pkt 2 odpowiedzialność obejmuje zaległości podatkowe osoby prawnej, która uległa podziałowi, z tytułu zobowiązań podatkowych powstałych do dnia podziału.

§ 2. Przedawnienie zobowiązania wynikającego z decyzji, o której mowa w § 1, następuje po upływie 3 lat od końca roku kalendarzowego, w którym decyzja o odpowiedzialności podatkowej osoby trzeciej została wydana.

§ 2. Minister Finansów, w porozumieniu z Prezesem Głównego Urzędu Statystycznego, ogłasza, w drodze obwieszczenia, do dnia 15 sierpnia danego roku, kwoty, o których mowa w art. 41 § 1 pkt 2 i w art. 112 § 2.

§ 2. Organy podatkowe w postępowaniu podatkowym obowiązane są na wniosek strony udzielać niezbędnych informacji o przepisach prawa podatkowego pozostających w związku z przedmiotem tego postępowania.

§ 2. Organ podatkowy może odstąpić od zasady przewidzianej w § 1, jeżeli w wyniku postępowania wszczętego na wniosek strony zostanie wydana decyzja w całości uwzględniająca wniosek strony.

§ 2. Sprawy, które nie wymagają zbierania dowodów, informacji lub wyjaśnień, powinny być załatwiane niezwłocznie.

1) jest stroną,

2) stroną jest jego małżonek, rodzeństwo, wstępny oraz zstępny,

3) stronami są osoby związane z nim z tytułu przysposobienia, opieki lub kurateli,

4) był świadkiem lub biegłym albo był lub jest przedstawicielem podatnika, albo w których przedstawicielem podatnika jest jedna z osób wymienionych w pkt 2 i 3,

5) brał udział w wydaniu zaskarżonej decyzji,

6) zaistniały okoliczności, w związku z którymi wszczęto przeciw niemu postępowanie służbowe, dyscyplinarne lub karne,

7) stroną jest osoba pozostająca wobec niego w stosunku nadrzędności służbowej.

§ 2. Przyczyny wyłączenia od załatwienia sprawy trwają także po ustaniu małżeństwa, przysposobienia, opieki lub kurateli.

§ 3. Bezpośredni przełożony pracownika jest obowiązany na jego żądanie lub na żądanie strony albo z urzędu wyłączyć go od udziału w postępowaniu, jeżeli zostanie uprawdopodobnione istnienie okoliczności nie wymienionych w § 1, które mogą wywołać wątpliwości co do bezstronności pracownika.

§ 4. Jeżeli nastąpi wyłączenie pracownika, naczelnik urzędu skarbowego, przewodniczący zarządu jednostki samorządu terytorialnego, dyrektor izby skarbowej lub Minister Finansów wyznaczają innego pracownika do prowadzenia sprawy. § 5. W przypadku wyłączenia członka samorządowego kolegium odwoławczego jego przewodniczący lub etatowy członek kolegium wyznaczają osobę uprawnioną do zastąpienia osoby wyłączonej. Jeżeli samorządowe kolegium odwoławcze na skutek wyłączenia jego członków nie może załatwić sprawy z braku wymaganego kworum, Minister Finansów wyznacza do załatwienia sprawy inne samorządowe kolegium odwoławcze

1) naczelnika urzędu skarbowego albo jego zastępcy,

2) dyrektora izby skarbowej albo jego zastępcy,

3) małżonka, rodzeństwa, wstępnych lub zstępnych osób wymienionych w pkt 1 albo 2,

4) osoby związanej stosunkiem przysposobienia, opieki lub kurateli z osobą wymienioną w pkt 1 albo 2.

§ 2. W przypadku wyłączenia urzędu skarbowego z przyczyn określonych w:

1) § 1 pkt 1, a także pkt 3 lub 4 w związku z pkt 1 — sprawę załatwia urząd skarbowy wyznaczony przez właściwą izbę skarbową,

2) § 1 pkt 2, a także pkt 3 lub 4 w związku z pkt 2 — sprawę załatwia urząd skarbowy wyznaczony przez Ministra Finansów.

§ 2. Przepis § 1 stosuje się również do spraw dotyczących:

1) małżonka, rodzeństwa, wstępnych lub zstępnych przewodniczącego zarządu jednostki samorządu terytorialnego,

2) osób związanych stosunkiem przysposobienia, opieki lub kurateli z osobami wymienionymi w pkt 1 lub w § 1.

§ 3. W przypadku wyłączenia organu, o którym mowa w § 1, samorządowe kolegium odwoławcze wyznacza organ właściwy do załatwiania sprawy.

§ 2. Stroną w postępowaniu podatkowym może być również osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna nie mająca osobowości prawnej, inna niż wymieniona w § 1, jeżeli zgodnie z przepisami prawa podatkowego, przed powstaniem obowiązku podatkowego, ciążą na niej szczególne obowiązki lub zamierza skorzystać z uprawnień wynikających z tego prawa.

§ 2. Osoby fizyczne nie posiadające zdolności do czynności prawnych działają przez swych ustawowych przedstawicieli.

§ 3. Strona nie będąca osobą fizyczną działa przez swego ustawowego przedstawiciela albo przez właściwy do tego organ.

§ 4. W razie śmierci strony w toku postępowania w sprawach dotyczących praw lub obowiązków podlegających dziedziczeniu na miejsce dotychczasowej strony wstępują jej następcy prawni.

§ 5. Przepis § 4 stosuje się odpowiednio do następców prawnych, o których mowa w art. 93 i 94.

§ 2. Pełnomocnictwo powinno być udzielone na piśmie lub zgłoszone ustanie do protokołu.

§ 3. Pełnomocnik dołącza do akt oryginał lub urzędowo poświadczony odpis pełnomocnictwa. Adwokat, radca prawny lub doradca podatkowy może sam uwierzytelnić odpis udzielonego mu pełnomocnictwa.

§ 4. W zakresie nie uregulowanym w § 1—3 stosuje się przepisy prawa cywilnego.

§ 2. W przypadku konieczności podjęcia niezbędnych czynności organ podatkowy wyznacza dla osoby nieobecnej przedstawiciela uprawnionego do działania w postępowaniu do czasu wyznaczenia dla niej przedstawiciela przez sąd.

§ 3. Jeżeli osoba prawna lub jednostka organizacyjna nie mająca osobowości prawnej nie może prowadzić swoich spraw wskutek braku powołanych do tego organów, sąd, na wniosek organu podatkowego, może ustanowić dla niej kuratora.

§ 2. Niezwłocznie powinny być załatwiane sprawy, które mogą być rozpatrzone na podstawie dowodów przedstawianych przez stronę łącznie z żądaniem wszczęcia postępowania.

§ 3. Załatwienie sprawy w postępowaniu odwoławczym powinno nastąpić nie później niż w ciągu 2 miesięcy od dnia otrzymania odwołania przez organ odwoławczy.

§ 4. Do terminów określonych w § 1—3 nie wlicza się terminów przewidzianych w przepisach prawa podatkowego dla dokonania określonych czynności, okresów zawieszenia postępowania oraz okresów opóźnień spowodowanych z winy albo z przyczyn niezależnych od organu.

§ 2. Ten sam obowiązek ciąży na organie podatkowym również w przypadku, gdy niedotrzymanie terminu nastąpiło z przyczyn niezależnych od organu.

§ 2. Organ podatkowy wymieniony w § 1, uznając skargę za uzasadnioną, wyznacza dodatkowy termin załatwienia sprawy oraz zarządza wyjaśnienie przyczyn i ustalenie osób winnych niezałatwienia sprawy w terminie, a w razie potrzeby podejmuje środki zapobiegające naruszaniu terminów załatwiania spraw w przyszłości.

§ 2. Upoważnienie, o którym mowa w § 1, może być udzielone również:

1) pracownikom urzędu skarbowego — przez naczelnika urzędu skarbowego,

2) pracownikom izby skarbowej — przez dyrektora izby skarbowej.

§ 3. Upoważnienie udzielane jest w formie pisemnej.

§ 2. Jeżeli strona ustanowiła pełnomocnika, pisma doręcza się pełnomocnikowi.

§ 2. W razie zaniedbania obowiązku określonego w § 1, pismo uznaje się za doręczone pod dotychczasowym adresem, a organ podatkowy pozostawia pismo w aktach sprawy.

§ 2. Obowiązek, o którym mowa w § 1, ciąży również na zagranicznych osobach fizycznych, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca stałego pobytu.

§ 3. Ustanowienie pełnomocnika do spraw doręczeń zgłaszane jest organowi podatkowemu właściwemu w sprawie.

§ 4. W razie niedopełnienia obowiązków przewidzianych w § 1—3 pismo uważa się za dręczone:

1) pod dotychczasowym adresem — w przypadku, o którym mowa w § 1,

2) pod adresem ostatniego czasowego pobytu — w przypadku, o którym mowa w § 2.

§ 2. Pisma mogą być również doręczane:

1) w siedzibie organu podatkowego,

2) w miejscu pracy adresata — osobie upoważnionej do odbioru korespondencji.

§ 3. W razie niemożności doręczenia pisma w sposób określony w § 1 i 2, a także w innych uzasadnionych przypadkach pisma doręcza się w każdym miejscu, gdzie się adresata zastanie.

§ 2. Wezwanie publikowane jest dwukrotnie w dzienniku o zasięgu ogólnopolskim, w odstępie co najmniej 7 dni. Doręczenie uważa się za dokonane po upływie 7 dni od dnia ogłoszenia drugiego wezwania.

§ 2. Jeżeli odbierający pismo nie może potwierdzić doręczenia lub uchyla się od tego, doręczający sam stwierdza datę doręczenia oraz wskazuje osobę, która odebrała pismo, i przyczynę braku jej podpisu.

§ 2. W przypadkach, o których mowa w § 1, uznaje się, że pismo doręczone zostało w dniu odmowy jego przyjęcia przez adresata.

§ 2. Pisma skierowane do osób fizycznych nie znanych z miejsca pobytu, dla których sąd nie wyznaczył przedstawiciela, doręcza się przedstawicielowi wyznaczonemu na podstawie art. 138 § 2.

§ 3. Pisma kierowane do osób korzystających ze szczególnych uprawnień wynikających z immunitetu dyplomatycznego lub konsularnego doręcza się w sposób przewidziany w przepisach szczególnych, w umowach i przyjętych w zwyczajach międzynarodowych.

§ 2. Jeżeli osoba wezwana nie może stawić się z powodu choroby, kalectwa lub innej ważnej przyczyny, organ podatkowy może przyjąć wyjaśnienie lub zeznanie albo dokonać czynności w miejscu pobytu tej osoby.

§ 2. Jeżeli właściwym miejscowo do rozpatrzenia sprawy jest organ podatkowy mający siedzibę na obszarze województwa innego niż określone w § 1, osoba obowiązana do osobistego stawienia się może zastrzec, że chce stawić się przed organem właściwym do rozpatrzenia sprawy.

§ 3. W przypadku wszczęcia postępowania podatkowego z urzędu organ podatkowy w postanowieniu o wszczęciu postępowania poucza stronę o możliwości złożenia, w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia, zastrzeżenia, o którym mowa w § 2.

§ 2. Zwracając się do innego organu podatkowego, organ prowadzący postępowanie określa okoliczności, które mają być przedmiotem wyjaśnień lub zeznań, albo czynności, jakie mają być dokonane.

1) nazwę i adres organu podatkowego,

2) imię i nazwisko osoby wzywanej,

3) w jakiej sprawie i w jakim charakterze oraz w jaki celu osoba ta zostaje wezwana,

4) czy osoba wezwana powinna stawić się osobiście lub przez pełnomocnika, czy też może złożyć wyjaśnienie lub zeznanie na piśmie,

5) termin, do którego żądanie powinno być spełnione, albo dzień, godzinę i miejsce zgłoszenia się osoby wzywanej lub jej pełnomocnika,

6) skutki prawne niezastosowania się do wezwania.

§ 2. Wezwanie powinno być podpisane przez pracownika organu podatkowego, z podaniem imienia, nazwiska i stanowiska służbowego osoby podpisującej.

§ 2. Wezwanie przekazane w sposób określony w § 1 powoduje skutki prawne tylko wtedy, gdy nie ma wątpliwości, że dotarło do adresata we właściwej treści i w odpowiednim terminie.

§ 2. Terminy określone w tygodniach kończą się z upływem tego dnia w ostatnim tygodniu, który odpowiada początkowemu dniu terminu.

§ 3. Terminy określone w miesiącach kończą się z upływem tego dnia w ostatnim miesiącu, który odpowiada początkowemu dniu terminu, a gdyby takiego dnia w ostatnim miesiącu nie było — w ostatnim dniu tego miesiąca.

§ 4. Jeżeli ostatni dzień terminu przypada na sobotę lub dzień ustawowo wolny od pracy, za ostatni dzień terminu uważa się następny dzień po dniu lub dniach wolnych od pracy.

§ 5. Termin uważa się za zachowany, jeżeli przed jego upływem nadano pismo w polskiej placówce pocztowej albo złożono w polskim urzędzie konsularnym. Termin uważa się za zachowany również w przypadku, gdy przed jego upływem żołnierz lub członek załogi statku morskiego złożył je w dowództwie jednostki wojskowej lub kapitanowi statku, a także gdy osoba pozbawiona wolności złożyła pismo w administracji zakładu karnego.

§ 2. Podanie o przywrócenie terminu należy wnieść w ciągu 7 dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminowi. Jednocześnie z wniesieniem podania należy dopełnić czynności, dla której był określony termin.

§ 3. Przywrócenie terminu do złożenia podania przewidzianego w § 2 jest niedopuszczalne.

§ 4. Przepisy § 1—3 stosuje się do terminów procesowych.

§ 2. O przywróceniu terminu do wniesienia odwołania lub zażalenia postanawia organ podatkowy właściwy do rozpatrzenia odwołania lub zażalenia.

§ 3. Na postanowienie, o którym mowa w § 1, służy zażalenie.

§ 2. Wszczęcie postępowania z urzędu następuje w formie postanowienia.

§ 3. Datą wszczęcia postępowania na żądanie strony jest dzień doręczenia żądania organowi podatkowemu.

§ 4. Datą wszczęcia postępowania z urzędu jest dzień doręczenia stronie postanowienia o wszczęciu postępowania.

§ 2. W sprawie połączenia postępowań organ podatkowy wydaje postanowienie, na które służy zażalenie.

§ 2. Odmowa uwzględnienia żądania w sprawie zmiany zakresu postępowania następuje w formie postanowienia, na które służy zażalenie.

§ 2. Podanie powinno zawierać co najmniej treść żądania, wskazanie osoby, od której pochodzi, oraz jej adresu, a także czynić zadość innym wymogom ustalonym w przepisach szczególnych.

§ 3. Podanie wniesione pisemnie albo ustnie do protokółu powinno być podpisane przez wnoszącego, a protokół ponadto przez pracownika, który go sporządził. Jeżeli podanie wnosi osoba, która nie może lub nie umie złożyć podpisu, podanie lub protokół podpisuje za nią inna osoba przez nią upoważniona, czyniąc o tym wzmiankę obok podpisu.

§ 4. Organ podatkowy obowiązany jest potwierdzić wniesienie podania, jeżeli wnoszący je tego zażąda.

§ 2. Przepis § 1 stosuje się również, jeżeli strona nie wniosła opłat, które zgodnie z odrębnymi przepisami powinny zostać uiszczone z góry.

§ 3. Organ podatkowy rozpatrzy jednak podanie nie spełniające warunku, o którym mowa w § 2, jeżeli:

1) za niezwłocznym rozpatrzeniem podania przemawiają względy społeczne lub ważny interes strony,

2) wniesienie podania stanowi czynność, dla której jest ustanowiony termin zawity,

3) podanie wniosła osoba zamieszkała za granicą.

§ 4. Organ podatkowy wydaje decyzję w sprawie pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

§ 2. Podanie wniesione do organu niewłaściwego przed upływem terminu określonego przepisami prawa uważa się za wniesione z zachowaniem terminu.

§ 2. Jeżeli organ podatkowy otrzyma podanie złożone zgodnie z zawiadomieniem, o którym mowa w art. 66 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, w terminie 14 dni od dnia doręczenia zawiadomienia, podanie uważa się za złożone w dniu wniesienia pierwszego podania, z tym że nie wywołuje ono skutków w postaci skrócenia terminów określonych w art. 139 § 1 i 3.

§ 3. Jeżeli podanie wniesiono do organu niewłaściwego, a organu właściwego nie można ustalić na podstawie danych zawartych w podaniu, albo gdy z podania wynika, ze właściwym w sprawie jest sąd, organ podatkowy zwraca podanie osobie, która je wniosła, z odpowiednim pouczeniem.

§ 2. W szczególności sporządza się protokół:

1) przyjęcia wniesionego ustnie podania,

2) przesłuchania strony, świadka i biegłego,

3) oględzin i ekspertyz dokonywanych przy udziale pracownika organu podatkowego,

4) ustnego ogłoszenia postanowienia.

§ 2. Protokół odczytuje się wszystkim osobom obecnym, biorącym udział w czynności urzędowej, które powinny następnie protokół podpisać. Odmowę lub brak podpisu którejkolwiek osoby należy omówić w protokóle.

§ 2. W protokółach przesłuchania osoby, która złożyła zeznanie w języku obcym, należy podać w przekładzie na język polski treść złożonego zeznania oraz wskazać osobę i adres tłumacza, który dokonał przekładu. Tłumacz powinien podpisać protokół przesłuchania.

§ 2. Czynności określone w § 1 dokonywane są w lokalu organu podatkowego w obecności pracownika tego organu.

§ 3. Strona może żądać uwierzytelnienia odpisów lub kopii akt sprawy lub wydania jej akt sprawy uwierzytelnionych odpisów, jeżeli jest to uzasadnione jej ważnym interesem.

§ 2. Odmowa umożliwienia stronie zapoznania się z dokumentami, o których mowa w § 1, sporządzania z nich notatek, kopii i odpisów, uwierzytelniania odpisów i kopii lub wydania uwierzytelnionych odpisów następuje w drodze postanowienia.

§ 3. Na postanowienie, o którym mowa w § 2, służy zażalenie.

§ 2. Jeżeli przepis prawa nie wymaga urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego w drodze zaświadczenia, organ podatkowy odbiera od strony, na jej wniosek, oświadczenie złożone pod rygorem odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania; przepis art. 196 § 3 stosuje się odpowiednio.

1) deklaracje, które zgodnie z przepisami prawa podatkowego zostały złożone przez stronę,

2) informacje podatkowe pochodzące ze źródeł określonych w art. 82 § 1 i 2 oraz w art. 84 § 1,

3) inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej.

1) posiadanych rachunków bankowych lub rachunków oszczędnościowych, liczby tych rachunków, a także obrotów i stanów tych rachunków,

2) posiadanych rachunków pieniężnych lub rachunków papierów wartościowych, liczby tych rachunków, a także obrotów i stanów tych rachunków,

3) zawartych umów kredytowych lub umów pożyczek pieniężnych, a także umów depozytowych,

4) nabytych za pośrednictwem banków akcji Skarbu Państwa lub obligacji Skarbu Państwa, a także obrotu tymi papierami wartościowymi,

5) obrotu wydawanymi przez banki certyfikatami depozytowymi lub innymi papierami wartościowymi.

§ 2. Przepisy § 1 pkt 2 i 4 stosuje się również do domów maklerskich.

§ 3. Towarzystwa funduszy powierniczych i towarzystwa funduszy inwestycyjnych, na pisemne żądanie naczelnika urzędu skarbowego, są obowiązkowe do sporządzania informacji o umorzonych jednostkach uczestnictwa. Przepis § 1 w części dotyczącej wystąpienia z żądaniem stosuje się odpowiednio.

1) nie udzieliła informacji,

2) nie upoważniła urzędu skarbowego do wystąpienia do instytucji finansowych o przekazanie informacji.

§ 2. W żądaniu naczelnik urzędu skarbowego określa zakres informacji oraz termin ich przekazania. Przepis art. 82 § 4 stosuje się odpowiednio.

§ 3. Żądanie zawiera ponadto:

1) wskazanie przesłanek uzasadniających konieczność uzyskania informacji objętych żądaniem,

2) dowody potwierdzające, że strona:

a) odmówiła udzielenia informacji lub

b) nie wyraziła zgody na udzielenie urzędowi skarbowemu upoważnienia do zażądania tych informacji, lub

c) w terminie określonym przez urząd skarbowy nie udzieliła informacji albo upoważnienia.

§ 4. Odpis żądania naczelnik urzędu skarbowego przekazuje dyrektorowi nadrzędnej izby skarbowej.

§ 2. W razie wątpliwości co do rzetelności złożonej deklaracji organ podatkowy wzywa podatnika do udzielenia niezbędnych wyjaśnień lub uzupełnienia deklaracji, wyznaczając mu odpowiedni termin oraz wskazując przyczyny, ze względu na które dane zawarte w deklaracji podaje się w wątpliwość.

§ 2. Organ podatkowy może w każdym stadium postępowania zmienić, uzupełnić lub uchylić swoje postanowienie dotyczące przeprowadzenia dowodu.

§ 3. Fakty powszechnie znane oraz fakty znane organowi podatkowemu z urzędu nie wymagają dowodu. Fakty znane organowi podatkowemu z urzędu należy zakomunikować stronie.

§ 2. Termin ustala się uwzględniając charakter dowodu i stan postępowania, przy czym nie może on być krótszy niż 3 dni.

§ 2. Strona ma prawo brać udział w przeprowadzaniu dowodu, może zadawać pytania świadkom i biegłym oraz składać wyjaśnienia.

§ 2. Księgi podatkowe uważa się za rzetelne, jeżeli dokonywane w nich zapisy odzwierciedlają stan rzeczywisty.

§ 3. Za niewadliwe uważa się księgi podatkowe prowadzone zgodnie z zasadami wynikającymi z odrębnych przepisów.

§ 4. Organ podatkowy nie uznaje za dowód w rozumieniu przepisu § 1 ksiąg podatkowych, które są prowadzone nierzetelnie lub w sposób wadliwy.

§ 5. Organ podatkowy uznaje jednak za dowód księgi podatkowe, które prowadzone są w sposób wadliwy, jeżeli wady nie mają istotnego znaczenia dla sprawy.

§ 6. Jeżeli organ podatkowy stwierdzi, że księgi podatkowe są prowadzone nierzetelnie lub w sposób wadliwy, to w protokóle badania ksiąg określa, za jaki okres i w jakiej części nie uznaje ksiąg za dowód tego, co wynika z zawartych w nich zapisów.

§ 7. Odpis protokółu, o którym mowa w § 6, organ podatkowy doręcza stronie.

§ 8. Strona, w terminie 14 dni od dnia doręczenia protokółu, może wnieść zastrzeżenia do zawartych w nim ustaleń, przedstawiając jednocześnie dowody, które umożliwią organowi podatkowemu prawidłowe określenie podstawy opodatkowania.

§ 2. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio do dokumentów urzędowych sporządzonych przez inne jednostki, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów uprawnione są do ich wydawania.

§ 3. Przepisy § 1 i 2 nie wyłączają możliwości przeprowadzenia dowodu przeciwko treści dokumentów wymienionych w tych przepisach.

1) osoby niezdolne do postrzegania lub komunikowania swych spostrzeżeń,

2) osoby obowiązane do zachowania tajemnicy państwowej lub służbowej na okoliczności objęte tajemnicą, jeżeli nie zostały, w trybie określonym obowiązującymi przepisami, zwolnione od obowiązku zachowania tej tajemnicy,

3) duchowni prawnie uznanych wyznań — co do faktów objętych tajemnicą spowiedzi.

§ 2. Świadek może odmówić odpowiedzi na pytania, gdy odpowiedź mogłaby narazić jego lub jego bliskich wymienionych w § 1 na odpowiedzialność karną, karną skarbową albo spowodować naruszenie obowiązku zachowania ustawowo chronionej tajemnicy zawodowej.

§ 3. Przed odebraniem zeznania organ podatkowy uprzedza świadka o prawie odmowy zeznań i odpowiedzi na pytania oraz o odpowiedzialności za fałszywe zeznania.

§ 4. Minister Finansów, w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości, określi, w drodze rozporządzenia, sposób sporządzania oraz przechowywania protokółów zeznań obejmujących okoliczności, na które rozciąga się obowiązek zachowania tajemnicy państwowej, służbowej lub zawodowej.

§ 2. Do wyłączenia biegłego stosuje się odpowiednio przepisy art. 130 § 1 i 2. W pozostałym zakresie do biegłych stosuje się przepisy dotyczące przesłuchania świadków.

§ 2. Jeżeli przedmiot oględzin znajduje się u osób trzecich, osoby te są obowiązane, na wezwanie organu podatkowego, do okazania tego przedmiotu.

§ 2. Przepisu § 1 nie stosuje się w przypadku przewidzianym w art. 123 § 2.

1) w razie śmierci strony, jeżeli postępowanie nie podlega umorzeniu jako bezprzedmiotowe,

2) gdy rozpatrzenie sprawy i wydanie decyzji jest uzależnione od rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez inny organ lub sąd,

3) w razie śmierci przedstawiciela ustawowego strony,

4) w razie utraty przez stronę lub jej ustawowego przedstawiciela zdolności do czynności prawnych,

5) w sprawie dotyczącej odpowiedzialności osoby trzeciej — do dnia, w którym decyzja, o której mowa w art. 108 § 2, stanie się ostateczna.

§ 2. Postanowienie w sprawie zawieszenia postępowania organ podatkowy doręcza stronie lub jej spadkobiercom.

§ 3. Na postanowienie w sprawie zawieszenia postępowania służy zażalenie.

§ 2. Jeżeli strona nie wystąpiła do właściwego organu lub sądu w wyznaczonym terminie, organ podatkowy z urzędu zwróci się do właściwego organu lub sądu o rozstrzygnięcie zagadnienia wstępnego.

§ 2. Jeżeli w ciągu 3 lat od daty zawieszenia postępowania strona nie zwróci się o jego podjęcie, żądanie wszczęcia postępowania uważa się za wycofane.

§ 3. W postanowieniu o zawieszeniu postępowania organ podatkowy poucza stronę o treści § 2.

§ 2. Na postanowienie o odmowie podjęcia zawieszonego postępowania służy stronie zażalenie.

§ 2. Decyzja rozstrzyga sprawę co do jej istoty albo w inny sposób kończy postępowanie w danej instancji.

§ 2. Organ podatkowy może umorzyć postępowanie, jeżeli wystąpi o to strona, na której żądanie postępowanie zostało wszczęte.

§ 2. Organ podatkowy załatwiający sprawę, zwracając się do innego organu o zajęcie stanowiska, zawiadamia o tym stronę.

§ 3. Organ, do którego zwrócono się o zajęcie stanowiska, obowiązany jest przedstawić je niezwłocznie, jednak nie później niż w terminie 14 dni od dnia doręczenia wystąpienia o zajęcie stanowiska.

§ 4. W zakresie nie uregulowanym w § 1—3 organ, o którym mowa w § 3, stosuje przepisy art. 106 § 4—6 Kodeksu postępowania administracyjnego.

1) oznaczenie organu podatkowego,

2) datę jej wydania,

3) oznaczenie strony,

4) powołanie podstawy prawnej,

5) rozstrzygnięcie,

6) uzasadnienie faktyczne i prawne,

7) pouczenie o trybie odwoławczym — jeżeli od decyzji służy odwołanie,

8) podpis osoby upoważnionej, z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego.

§ 2. Decyzja, w stosunku do której może zostać wniesione powództwo do sądu powszechnego lub skarga do sądu administracyjnego, zawiera ponadto pouczenie o możliwości wniesienia powództwa lub skargi.

§ 3. Przepisy prawa podatkowego mogą określać także inne składniki, które powinna zawierać decyzja.

§ 4. Uzasadnienie faktyczne decyzji zawiera w szczególności wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, którym dał wiarę, oraz przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności, uzasadnienie prawne zaś zawiera podstawę prawną decyzji z przytoczeniem przepisów prawa.

§ 5. Można odstąpić od uzasadnienia decyzji, gdy uwzględnia ona w całości żądanie strony. Nie dotyczy to decyzji wydanej na skutek odwołania bądź na podstawie której przyznano ulgę w zapłacie podatku.

§ 2. Uzupełnienie lub sprostowanie decyzji, o której mowa w § 1, następuje w drodze decyzji.

§ 3. W przypadku wydania decyzji, o której mowa w § 2, termin do wniesienia odwołania lub skargi biegnie od dnia doręczenia tej decyzji.

§ 2. Organ podatkowy, który wydał decyzję, na żądanie strony lub organu egzekucyjnego wyjaśnia w drodze postanowienia wątpliwości co do treści decyzji.

§ 3. Na postanowienie w sprawie sprostowania i wyjaśnienia służy zażalenie.

§ 2. Postanowienia dotyczą poszczególnych kwestii wynikających w toku postępowania podatkowego, lecz nie rozstrzygają o istocie sprawy, chyba że przepisy niniejszej ustawy stanowią inaczej.

1) oznaczenie organu podatkowego,

2) datę jego wydania,

3) oznaczenie strony albo innych osób biorących udział w postępowaniu,

4) powołanie podstawy prawnej,

5) rozstrzygnięcie,

6) pouczenie, czy i w jakim trybie służy na nie zażalenie lub skarga do sądu administracyjnego,

7) podpis osoby upoważnionej, z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego.

§ 2. Postanowienie zawiera uzasadnienie faktyczne i prawne, jeżeli służy na nie zażalenie lub skarga do sądu administracyjnego oraz gdy wydane zostało na skutek zażalenia na postanowienie.

§ 2. Właściwy do rozpatrzenia odwołania jest organ podatkowy wyższego stopnia.

§ 2. Odwołanie wnosi się w terminie 14 dni od dnia doręczenia:

1) decyzji stronie,

2) zawiadomienia, o którym mowa w art. 103 § 1.

§ 2. Organ podatkowy ze względu na szczególnie ważny interes strony może na jej wniosek postanowić o wstrzymaniu wykonania decyzji w całości lub w części.

§ 3. Postanowienie, o którym mowa w § 2, podlega w każdym czasie uchyleniu przez organ, który je wydał, lub przez organ odwoławczy.

§ 4. Organ, który wydał postanowienie na podstawie § 2, przekazuje jego kopię organowi wyższego stopnia.

§ 2. Od nowej decyzji służy stronie odwołanie.

§ 2. Organ podatkowy, przekazując sprawę, jest obowiązany ustosunkować się do przedstawionych zarzutów.

1) niedopuszczalność odwołania,

2) uchybienie terminowi do wniesienia odwołania.

§ 2. Postanowienia w sprawach wymienionych w § 1 są ostateczne.

§ 2. Nowa decyzja wydawana jest zgodnie ze stanem prawnym obowiązującym w dniu powstania obowiązku podatkowego.

§ 3. Od nowej decyzji służy stronie odwołanie, które podlega rozpatrzeniu łącznie z odwołaniem wniesionym od zmienionej decyzji.

§ 4. Jeżeli strona nie złożyła odwołania od nowej decyzji, organ odwoławczy rozpatruje odwołanie od decyzji, która uległa zmianie.

1) utrzymuje w mocy decyzję organu pierwszej instancji albo

2) uchyla decyzję organu pierwszej instancji:

a) w całości albo w części — i w tym zakresie orzeka co do istoty sprawy bądź uchylając tę decyzję — umarza postępowanie w sprawie,

b) w całości i sprawę przekazuje do ponownego rozpatrzenia właściwemu organowi podatkowemu, jeżeli decyzja organu pierwszej instancji została wydana z naruszeniem przepisów art. 240 lub 247, albo

3) umarza postępowanie odwoławcze.

§ 2. Organ odwoławczy może uchylić w całości decyzję organu pierwszej instancji i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ, jeżeli rozstrzygnięcie sprawy wymaga uprzedniego przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w całości lub w znacznej części. Przekazując sprawę, organ ten może wskazać, jakie okoliczności należy wziąć pod uwagę przy ponownym rozpatrzeniu sprawy.

§ 3. W sprawach należących do właściwości organów jednostek samorządu terytorialnego organ odwoławczy uprawniony jest do wydania decyzji uchylającej i rozstrzygającej sprawę co do istoty jedynie w przypadku, gdy przepisy prawa nie pozostawiają sposobu jej rozstrzygnięcia uznaniu organu samorządowego. W pozostałych przypadkach organ odwoławczy uwzględniając odwołanie ogranicza się do uchylenia zaskarżonej decyzji.

§ 2. Zażalenie wnosi się w terminie 7 dni od dnia doręczenia:

1) postanowienia stronie,

2) zawiadomienia, o którym mowa w art. 103 § 1.

1) dowody, na których podstawie ustalono istotne dla sprawy okoliczności faktyczne, okazały się fałszywe,

2) decyzja wydana została w wyniku przestępstwa,

3) decyzja wydana została przez pracownika lub organ podatkowy, który podlega wyłączeniu stosownie do art. 130—132,

4) strona nie z własnej winy nie brała udziału w postępowaniu,

5) wyjdą na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji nie znane organowi, który wydał decyzję,

6) decyzja wydana została bez uzyskania wymaganego prawem stanowiska innego organu,

7) decyzja została wydana na podstawie innej decyzji lub orzeczenia sądu, które zostały następnie uchylone lub zmienione w sposób mogący mieć wpływ na treść wydanej decyzji.

§ 2. Jeżeli sfałszowanie dowodu lub popełnienie przestępstwa jest oczywiste, a wznowienie postępowania jest niezbędne w celu ochrony interesu publicznego, postępowanie z przyczyn określonych w § 1 pkt 1 lub 2 może być wznowione również przed wydaniem przez sąd lub inny organ orzeczenia stwierdzającego sfałszowanie dowodu lub popełnienie przestępstwa.

§ 3. Z przyczyn określonych w § 1 pkt 1 i 2 można wznowić postępowanie także w przypadku, gdy postępowanie przed sądem lub innym organem nie może być wszczęte na skutek upływu czasu lub z innych przyczyn, określonych w przepisach prawa.

§ 2. Wznowienie postępowania z przyczyny określonej w art. 240 § 1 pkt 4 następuje tylko na żądanie strony.

§ 2. Podanie złożone po upływie terminu określonego w § 1 nie podlega rozpatrzeniu.

§ 2. Postanowienie stanowi podstawę do przeprowadzenia przez właściwy organ postępowania co do przesłanek wznowienia oraz co do rozstrzygnięcia istoty sprawy.

§ 3. Odmowa wznowienia postępowania następuje w drodze decyzji.

§ 2. Jeżeli przyczyną wznowienia postępowania jest działanie organu wymienionego w § 1, o wznowieniu postępowania rozstrzyga organ wyższego stopnia, który równocześnie wyznacza organ właściwy w sprawach wymienionych w art. 243 § 2.

§ 3. Przepis § 2 nie dotyczy przypadków, w których decyzję w ostatniej instancji wydał Minister Finansów lub samorządowe kolegium odwoławcze.

1) odmawia uchylenia decyzji dotychczasowej, gdy stwierdzi brak podstaw do jej uchylenia na podstawie art. 240 § 1, albo

2) odmawia uchylenia decyzji dotychczasowej, jeżeli od dnia doręczenia tej decyzji upłynęło 5 lat, albo

3) odmawia uchylenia decyzji dotychczasowej, jeżeli wskutek wznowienia postępowania mogłaby zastać wydana wyłącznie decyzja odpowiadająca w swej istocie decyzji dotychczasowej, albo

4) uchyla w całości lub w części decyzję dotychczasową, gdy stwierdzi istnienie przesłanek przewidzianych w art. 240 § 1, i w tym zakresie orzeka co do istoty sprawy.

§ 2. Organ podatkowy odmówi uchylenia decyzji w całości lub w części również wówczas, gdy nie mógłby wydać nowej decyzji z uwagi na upływ terminów przewidzianych w art. 68 lub w art. 70.

§ 3. W przypadkach gdy w wyniku wznowienia postępowania nie można uchylić decyzji na skutek okoliczności, o których mowa w § 1 pkt 2 lub 3, organ podatkowy w uzasadnieniu stwierdza, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem prawa, oraz wskaże okoliczności, z powodu których nie uchylił tej decyzji.

§ 2. Na postanowienie w sprawie wstrzymania wykonania decyzji służy stronie zażalenie, chyba że postanowienie wydał Minister Finansów lub samorządowe kolegium odwoławcze.

1) została wydana z naruszeniem przepisów o właściwości,

2) została wydana bez podstawy prawnej,

3) została wydana z rażącym naruszeniem prawa,

4) dotyczy sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną,

5) została skierowana do osoby nie będącej stroną w sprawie,

6) była niewykonalna w dniu jej wydania i jej niewykonalność ma charakter trwały,

7) zawiera wadę powodującą jej nieważność na mocy wyraźnie wskazanego przepisu prawa,

8) w razie jej wykonania wywołałaby czyn zagrożony karą.

§ 2. Organ podatkowy odmówi jednak stwierdzenia nieważności decyzji, jeżeli wydanie decyzji w tej sprawie nastąpiłoby po upływie terminów przewidzianych w art. 68 lub w art. 70.

§ 2. Postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji wszczyna się na żądanie strony lub z urzędu.

§ 3. Odmowa wszczęcia postępowania w sprawie nieważności decyzji następuje w formie decyzji.

§ 2. Termin określony w § 1 stosuje się również do wszczęcia z urzędu postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej.

§ 3. Odmowa rozpatrzenia żądania, o którym mowa w § 1, następuje w formie decyzji.

§ 2. W przypadku, o którym mowa w § 1, organ podatkowy odmawia stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej, jeżeli:

1) od ostatniego dnia roku kalendarzowego, w którym doręczono decyzję, upłynęło 5 lat,

2) wydanie decyzji w tej sprawie nastąpiłoby po upływie terminów przewidzianych w art. 68 lub w art. 70.

§ 2. Organ podatkowy, odmawiając stwierdzenia nieważności decyzji z przyczyn wymienionych w art. 247 § 2, stwierdza w uzasadnieniu, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem prawa oraz wskazuje okoliczności, z powodu których nie stwierdził nieważności tej decyzji.

§ 2. Na postanowienie o wstrzymaniu wykonania decyzji służy zażalenie.

§ 2. Przepisu § 1 nie stosuje się do decyzji:

1) ustalających albo określających wysokość zobowiązania podatkowego,

2) o odpowiedzialności podatkowej płatników lub inkasentów,

3) o odpowiedzialności podatkowej osób trzecich.

§ 3. Uprawnienie, o którym mowa w § 1 nie przysługuje samorządowemu kolegium odwoławczemu.

§ 4. W przypadkach wymienionych w § 1 właściwy organ wydaje decyzję w sprawie uchylenia lub zmiany dotychczasowej decyzji.

§ 2. Zmiana decyzji ostatecznej może dotyczyć tylko okresu, za który ustalono wysokość zobowiązania podatkowego.

§ 2. Organ podatkowy uchyla decyzję w formie decyzji.

§ 2. Termin określony w § 1 stosuje się również do wszczęcia z urzędu postępowania w sprawie uchylenia lub zmiany decyzji ostatecznej.

§ 3. Odmowa rozpatrzenia żądania, o którym mowa w § 1, następuje w formie decyzji.

§ 2. W przypadku, o którym mowa w § 1, organ podatkowy nie może zmienić decyzji ostatecznej po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym doręczono decyzję.

1) stała się bezprzedmiotowa,

2) została wydana z zastrzeżeniem dopełnienia przez stronę określonego warunku, a strona nie dopełniła tego warunku,

3) strona nie dopełniła przewidzianych w tej decyzji lub w przepisach prawa podatkowego warunków uprawniających do skorzystania z ulg,

4) strona nie dopełniła określonych w przepisach prawa podatkowego warunków uprawniających do skorzystania z ryczałtowych form opodatkowania,

5) strona nie dotrzymała terminu płatności określonego w decyzji o odroczeniu terminu płatności podatku.

§ 2. Organ podatkowy stwierdza wygaśnięcie decyzji w drodze decyzji.

§ 3. W przypadkach, o których mowa w § 1 pkt 3—5, decyzja stwierdzająca wygaśnięcie decyzji wywołuje skutki prawne od dnia doręczenia decyzji, której wygaśnięcie się stwierdza.

§ 2. Przepisy art. 258 § 2 i 3 stosuje się odpowiednio.

§ 2. Przepis § 1 stosuje się również, jeżeli:

1) szkoda została poniesiona wskutek uchylenia decyzji w wyniku wznowienia postępowania lub stwierdzenia nieważności decyzji,

2) decyzji nie można uchylić lub stwierdzić jej nieważności z przyczyn wymienionych w art. 240 § 1 lub w art. 247.

§ 3. Jeżeli winę za powstanie okoliczności stanowiącej przesłankę do uchylenia decyzji w wyniku wznowienia postępowania lub stwierdzenia nieważności decyzji ponosi inna strona postępowania, stronie, która poniosła szkodę, służy roszczenie o odszkodowanie od strony winnej powstania tej okoliczności. Dochodzenie roszczenia następuje przed sądem powszechnym.

§ 2. O odszkodowanie wnosi się do organu, który wydał decyzję z naruszeniem prawa.

§ 3. O odszkodowaniu orzeka organ podatkowy, który uchylił decyzję lub stwierdził jej nieważność albo który orzekł o wydaniu decyzji z naruszeniem prawa, gdy uchylenie decyzji lub stwierdzenie jej nieważności nie mogło nastąpić z przyczyn określonych w art. 245 § 1 pkt 2 lub 3, art. 245 § 2, art. 247 § 2 lub w art. 250 § 2.

§ 4. W przypadku odmowy wypłaty odszkodowania lub orzeczenia o odszkodowaniu w wysokości mniejszej od zgłoszonej w żądaniu w tej sprawie, stronie przysługuje prawo wniesienia powództwa do sądu powszechnego w terminie 30 dni od dnia doręczenia decyzji.

§ 5. Za odmowę wypłaty odszkodowania uważa się również niewydanie decyzji w terminie 2 miesięcy od dnia wniesienia żądania przez stronę. W tym przypadku wniesienie powództwa może nastąpić w każdym czasie.

§ 6. Roszczenie o odszkodowanie przedawnia się po upływie 3 lat od dnia doręczenia decyzji uchylającej decyzję lub stwierdzającej jej nieważność albo od dnia doręczenia decyzji stwierdzającej na podstawie art. 245 § 1 pkt 2 lub 3, art. 245 § 2, art. 247 § 2 lub art. 250 § 2, wydanie decyzji z naruszeniem prawa.

1) nie stawili się osobiście bez uzasadnionej przyczyny, mimo że byli do tego zobowiązani, lub

2) bezzasadnie odmówili złożenia wyjaśnień, wydania opinii, okazania przedmiotu oględzin lub udziału w innej czynności, lub

3) bez zezwolenia tego organu opuścili miejsce przeprowadzenia czynności przed jej zakończeniem,

mogą zostać ukarani karą porządkową do 2 500 zł.

§ 2. Przepis § 1 stosuje się również do osoby, która wyraziła zgodę na powołanie jej na biegłego.

§ 3. Przepis § 1 stosuje się również do osób trzecich, które bezzasadnie odmawiają okazania przedmiotu oględzin.

§ 4. Kary porządkowej, o której mowa w § 1, nie stosuje się w przypadku przesłuchania strony w trybie art. 199.

§ 5. Karę porządkową nakłada się w formie postanowienia, na które służy zażalenie.

§ 6. Organ podatkowy, który nałożył karę porządkową, może, na wniosek ukaranego, złożony w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia o nałożeniu kary porządkowej, uznać za usprawiedliwione niestawiennictwo lub niewykonanie innych obowiązków, o których mowa w § 1, i uchylić karę.

§ 2. Na postanowienie o odmowie uchylenia kary przysługuje zażalenie.

§ 3. Ukaranie karą porządkową nie wyklucza możliwości zastosowania wobec opornego świadka lub biegłego środków przymusu przewidzianych w przepisach szczególnych.

1) koszty podróży i inne należności świadków, biegłych i tłumaczy, ustalone zgodnie z przepisami o należnościach świadków i biegłych w postępowaniu sądowym,

2) koszty, o których mowa w pkt 1, związane z osobistym stawiennictwem strony, jeżeli postępowanie zostało wszczęte z urzędu albo gdy strona została błędnie wezwana do stawienia się,

3) wynagrodzenie przysługujące biegłym i tłumaczom,

4) koszty oględzin,

5) koszty doręczenia pism urzędowych.

§ 2. Organ podatkowy może zaliczyć do kosztów postępowania także inne wydatki bezpośrednio związane z rozstrzygnięciem sprawy.

§ 2. Żądanie zwrotu poniesionych kosztów podróży należy zgłosić organowi podatkowemu, który prowadzi postępowanie, przed wydaniem decyzji w sprawie, pod rygorem utraty roszczenia.

1) które zostały poniesione w jej interesie albo na jej żądanie, a nie wynikają z ustawowego obowiązku organów prowadzących postępowanie,

2) wezwania, o którym mowa w art. 150,

3) sporządzania odpisów lub kopii, o których mowa w art. 178,

4) przewidziane w odrębnych przepisach,

5) powstałe z jej winy, a w szczególności koszty:

a) o których mowa w art. 268,

b) wynikłe wskutek zatajenia lub nieprzedstawienia dowodu w wyznaczonym terminie,

c) wynikłe wskutek złożenia wyjaśnień lub zeznań niezgodnych z prawdą.

§ 2. W uzasadnionych przypadkach organ podatkowy może zażądać od strony złożenia zaliczki w określonej wysokości na pokrycie kosztów postępowania.

§ 2. Jeżeli dodatkowe koszty spowodowało kilka osób, odpowiadają one solidarnie.

§ 3. Obciążenie dodatkowymi kosztami postępowania następuje w formie postanowienia, na które służy zażalenie.

§ 4. Przepisu § 3 nie stosuje się w razie uchylenia kary porządkowej.

§ 2. Na postanowienie w sprawie kosztów postępowania służy zażalenie.

1) sprawdzenie terminowości:

a) składania deklaracji i oświadczeń majątkowych,

b) wpłacania zadeklarowanych podatków, w tym również pobieranych przez płatników oraz inkasentów,

2) stwierdzenie formalnej poprawności dokumentów wymienionych w pkt 1,

3) ustalenie stanu faktycznego w zakresie niezbędnym do stwierdzenia zgodności z przedstawionymi dokumentami.

1) potrącenia zobowiązania podatkowego z bezspornej, wzajemnej i wymagalnej wierzytelności wobec Skarbu Państwa, państwowej jednostki budżetowej, województwa, powiatu lub gminy,

2) zaliczenia na poczet zaległości podatkowych:

a) wpłaty dokonanej przez podatnika,

b) nadpłaty,

c) zwrotu podatku.

§ 2. Na postanowienia, o których mowa w § 1, służy zażalenie.

§ 2. Jeżeli podatnik skorygował deklarację w sposób powodujących usunięcie wątpliwości, organ podatkowy dokonuje odpowiedniej adnotacji w deklaracji, a jeżeli w wyniku skorygowania deklaracji wysokość zobowiązania podatkowego uległa podwyższeniu — organ podatkowy dodatkowo zamieszcza w niej informację, czy i w jakiej wysokości wpłacono zaległość podatkową.

§ 3. Przepisy § 1 i 2 stosuje się odpowiednio do deklaracji składanych przez płatników lub inkasentów.

§ 4. Przepis art. 81 § 3 stosuje się odpowiednio.

§ 2. Banki, na żądanie urzędu skarbowego, są obowiązane do sporządzania i przekazywania informacji o zdarzeniach stanowiących podstawę do skorzystania przez podatnika z ulg podatkowych, jeżeli zostały wykazane w deklaracji złożonej przez podatnika.

§ 3. Przepis § 2 stosuje się również do domów maklerskich i banków prowadzących działalność maklerską oraz towarzystw funduszy powierniczych i towarzystw funduszy inwestycyjnych.

§ 4. Do informacji, o których mowa w § 2 i 3, przepis art. 82 § 4 stosuje się odpowiednio.

§ 2. W przypadku określonym w § 1 pracownik organu podatkowego, w porozumieniu z podatnikiem, ustala termin dokonania oględzin. Podpisaną przez podatnika adnotację o ustaleniu terminu oględzin zamieszcza się w aktach sprawy.

§ 3. W razie nieudostępnienia lokalu mieszkalnego w uzgodnionym terminie bez usprawiedliwionych przyczyn organ podatkowy może wyznaczyć nowy termin do przeprowadzenia oględzin lub wszcząć kontrolę podatkową.

§ 4. Pracownik organu podatkowego sporządza zwięzłą informację o przeprowadzonych oględzinach, którą dołącza do akt sprawy.

§ 5. Przepisy § 1—4 stosuje się odpowiednio w przypadku skorzystania przez podatnika z ulg inwestycyjnych.

1) naczelnika urzędu skarbowego albo jego zastępcy,

2) dyrektora izby skarbowej albo jego zastępcy,

3) małżonka, rodzeństwa, wstępnych, zstępnych osoby wymienionej w pkt 1 albo w pkt 2,

4) osoby związanej stosunkiem przysposobienia, opieki lub kurateli z osobą wymienioną w pkt 1 albo w pkt 2.

§ 2. Przyczyny wyłączenia urzędu skarbowego trwają także po ustaniu małżeństwa, przysposobienia, opieki lub kurateli.

§ 3. Podstawę wyłączenia stanowi oświadczenie złożone przez naczelnika urzędu skarbowego (jego zastępcę). Oświadczenie, pod rygorem odpowiedzialności za fałszywe zeznania, składane jest dyrektorowi nadrzędnej izby skarbowej w przypadku, gdy urząd skarbowy, którym kieruje naczelnik (jego zastępca), jest właściwy miejscowo dla tych osób lub osób wymienionych w § 1 pkt 3 i 4.

§ 4. Przepis § 3 stosuje się odpowiednio do osób wymienionych w § 1 pkt 2 oraz pozostających z tymi osobami w stosunkach określonych w § 1 pkt 3 i 4, jeżeli urząd skarbowy, nad którym sprawuje nadzór dyrektor izby skarbowej (jego zastępca), jest urzędem skarbowym właściwym miejscowo dla tych osób.

§ 5. W przypadku, o którym mowa w § 4, oświadczenie składane jest Ministrowi Finansów.

§ 6. W przypadku wyłączenia urzędu skarbowego z przyczyn określonych w:

1) § 1 pkt 1, 3 lub 4 — czynności sprawdzających dokonuje urząd skarbowy wyznaczony przez nadrzędną izbę skarbową,

2) § 1 pkt 2—4 — czynności sprawdzających dokonuje urząd skarbowy wyznaczony przez Ministra Finansów.

§ 7. Deklaracje składane są w urzędzie skarbowym, który podlega wyłączeniu. Urząd skarbowy, do którego wpłynęła deklaracja, sporządza jej kopię, którą dołącza do akt sprawy, a oryginał przekazuje urzędowi skarbowemu wyznaczonemu zgodnie z § 6.

§ 2. Przepis art. 278 § 2 stosuje się odpowiednio.

§ 3. Podstawę wyłączenia stanowi oświadczenie pracownika składane naczelnikowi urzędu skarbowego. Przepis art. 278 § 3 stosuje się odpowiednio.

§ 4. W razie wyłączenia pracownika naczelnik urzędu skarbowego obowiązany jest do wyznaczenia innego pracownika uprawnionego do wykonywania czynności sprawdzających.

§ 2. Celem kontroli podatkowej jest sprawdzenie wywiązywania się kontrolowanych z obowiązków wynikających z przepisów prawa podatkowego.

§ 3. Przepis § 1 nie narusza, przewidzianych w odrębnych przepisach, uprawnień innych organów do prowadzenia kontroli podatkowej.

1) naczelnika urzędu skarbowego — pracownikom tego urzędu,

2) przewodniczącego zarządu jednostki samorządu terytorialnego - pracownikom urzędu gminy (miasta), starostwa lub urzędu marszałkowskiego.

§ 2. W upoważnieniu, o którym mowa w § 1, określony jest również zakres kontroli.

§ 3. Minister Finansów określi, w drodze rozporządzenia, wzór imiennego upoważnienia do przeprowadzenia kontroli podatkowej.

1) wstępu na grunt oraz do budynków, lokali lub innych pomieszczeń,

2) żądania okazania majątku podlegającego kontroli oraz do dokonania jego oględzin,

3) żądania przeprowadzenia remanentu,

4) żądania udostępnienia akt, ksiąg i wszelkiego rodzaju dokumentów związanych z przedmiotem kontroli oraz do dokonywania z nich odpisów, wyciągów i notatek.

§ 2. Kontrolujący w toku kontroli podatkowej może również, za zgodą prokuratora rejonowego, dokonać przeszukania pomieszczeń lub rzeczy. Przepisy Kodeksu postępowania karnego o przeszukaniu odnoszące się do Policji mają także zastosowanie do kontrolujących.

§ 3. Kontrolujący mogą zażądać wydania za pokwitowaniem:

1) próbek towarów,

2) akt, ksiąg i dokumentów, o których mowa w § 1 pkt 4:

a) w razie powzięcia uzasadnionego podejrzenia, że są one nierzetelne — na czas nie dłuższy niż miesiąc — lub

b) gdy podatnik nie zapewnia warunków umożliwiających wykonywanie czynności kontrolnych związanych z badaniem tej dokumentacji.

§ 4. Przeglądanie akt postępowania przygotowawczego i sądowego, akt spraw sądowych, a także dokumentów stanowiących tajemnicę państwową, służbową lub zawodową oraz sporządzanie z nich odpisów i notatek następuje z zachowaniem właściwych przepisów.

§ 2. Jeżeli kontrolowanym jest osoba prawna lub jednostka organizacyjna nie mająca osobowości prawnej, upoważnienie oraz legitymacja służbowa okazywane są członkowi zarządu, wspólnikowi lub innej osobie upoważnionej do reprezentowania lub prowadzenia spraw kontrolowanego.

§ 3. W razie nieobecności osób wymienionych w § 1 i 2 upoważnienie oraz legitymacja służbowa okazywane są pracownikowi lub osobie czynnej w miejscu wszczęcia kontroli.

§ 4. Kopię upoważnienia pozostawia się kontrolowanemu.

§ 2. Kontrolowany jest obowiązany udzielać wszelkich wyjaśnień dotyczących przedmiotu kontroli.

§ 3. Osoby upoważnione do reprezentowania lub prowadzenia spraw kontrolowanego, pracownicy oraz osoby współdziałające z kontrolowanym są obowiązani udzielać wyjaśnień dotyczących przedmiotu kontroli, wynikających z zakresu wykonywanych czynności lub zadań.

§ 2. W przypadku gdy organ podatkowy powziął wiarygodną informację, że w lokalu mieszkalnym prowadzona jest nie zgłoszona do opodatkowania działalność gospodarcza albo że są w nim przechowywane przedmioty, księgi podatkowe, akta lub inne dokumenty mogące mieć wpływ na ustalenie istnienia obowiązku podatkowego lub określenia wysokości zobowiązania podatkowego, prokurator rejonowy, na wniosek organu podatkowego, może udzielić temu organowi zgody na przeprowadzenie przez upoważnionych pracowników oględzin tego lokalu.

§ 3. Postanowienie dotyczące przeprowadzenia oględzin doręcza się posiadaczowi lokalu mieszkalnego przed przystąpieniem do oględzin.

§ 4. Tryb przewidziany w § 2 i 3 stosuje się również do kontrolowanych:

1) o których mowa w § 1, jeżeli nie wyrażą zgody na dokonanie oględzin lokalu mieszkalnego,

2) w stosunku do których wszczęto postępowanie w sprawie opodatkowania dochodu nie znajdującego pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów lub pochodzącego ze źródeł nie ujawnionych.

§ 5. Do przeszukania lokali mieszkalnych stosuje się odpowiednio art. 284 § 2.

§ 2. Oświadczenie o rezygnacji z prawa uczestniczenia w czynnościach kontrolnych składane jest na piśmie. W razie odmowy złożenia oświadczenia kontrolujący dokonuje odpowiedniej adnotacji, dołączając ją do akt sprawy.

§ 3. W przypadku nieobecności kontrolowanego lub osób wymienionych w art. 285 § 2 czynności kontrolne dokonywane są w obecności przywołanego świadka. Świadek nie musi być obecny przy czynnościach kontrolnych dotyczących przeprowadzenia dowodu z ksiąg, ewidencji, zapisków lub innych dokumentów.

§ 4. Z czynności kontrolnych dokonanych podczas nieobecności kontrolowanego lub osób wymienionych w art. 285 § 2 sporządza się protokół, który niezwłocznie doręcza się kontrolowanemu.

§ 2. Przepisu § 1 nie stosuje się, jeżeli kontrolowany lub osoba wymieniona w art. 285 § 2 są nieobecni, a okoliczności sprawy uzasadniają natychmiastowe przeprowadzenie dowodu.

§ 2. Protokół kontroli zawiera:

1) wskazanie kontrolowanego,

2) wskazanie osób kontrolujących,

3) określenie przedmiotu i zakresu kontroli,

4) określenie miejsca i czasu przeprowadzenia kontroli,

5) opis dokonanych ustaleń,

6) przedstawienie dowodów,

7) pouczenie o prawie złożenia zastrzeżeń lub wyjaśnień.

§ 2. Kontrolowany, który nie zgadza się z ustaleniami protokołu, może w terminie 21 dni od dnia jego doręczenia złożyć zastrzeżenia lub wyjaśnienia, wskazując równocześnie stosowne wnioski dowodowe.

§ 3. W razie niezłożenia wyjaśnień lub zastrzeżeń w terminie określonym w § 2 przyjmuje się, że kontrolowany nie kwestionuje ustaleń kontroli.

§ 2. Przepis § 1 stosuje się również do danych zawartych w:

1) informacjach podatkowych przekazywanych organom podatkowym przez podmioty inne niż wymienione w § 1,

2) aktach dokumentujących czynności sprawdzające,

3) aktach postępowania podatkowego, kontroli podatkowej oraz aktach spraw karnych skarbowych,

4) informacjach uzyskanych przez organy podatkowe z banków oraz ze źródeł innych niż wymienione w § 1 lub w pkt 1 i 2.

1) pracownicy urzędów skarbowych oraz izb skarbowych,

2) przewodniczący zarządu jednostki samorządu terytorialnego oraz pracownicy samorządowych służb finansowych,

3) członkowie samorządowych kolegiów odwoławczych, a także pracownicy biur tych kolegiów,

4) Minister Finansów oraz pracownicy Ministerstwa Finansów,

5) osoby, które na podstawie odrębnych przepisów odbywają praktykę zawodową w Ministerstwie Finansów lub w organach podatkowych.

§ 2. Osoby wymienione w § 1 są obowiązane do złożenia na piśmie przyrzeczenia następującej treści:

„Przyrzekam, że będę przestrzegał tajemnicy skarbowej. Oświadczam, że są mi znane przepisy o odpowiedzialności karnej za ujawnienie tajemnicy skarbowej.”

§ 3. Zachowanie tajemnicy skarbowej obowiązuje również po ustaniu zatrudnienia lub zakończeniu praktyki zawodowej.

§ 4. Do przestrzegania tajemnicy skarbowej obowiązane są również inne osoby, którym udostępniono informacje objęte tajemnicą skarbową, chyba że na ich ujawnienie zezwala przepis prawa.

§ 5. Przepisu § 4 nie stosuje się do osób, których dotyczą informacje objęte tajemnicą skarbową.

§ 2. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio do informacji uzyskanych w trybie art. 82 § 3 oraz art. 275 § 2 i 3.

§ 2. Informacje, o których mowa w § 1, po ich wykorzystaniu są wyłączane z akt sprawy i przechowywane w kasach pancernych lub szafach pancernych. O wyłączeniu informacji dokonuje się adnotacji w aktach sprawy.

§ 3. Ponowne włączenie do akt sprawy informacji, o których mowa w § 1, następuje wyłącznie w przypadkach określonych w art. 297.

1) Ministrowi Finansów lub izbie skarbowej — w toku postępowania podatkowego lub karnego skarbowego,

2) innym urzędom skarbowym albo organom kontroli skarbowej — w związku ze wszczętym postępowaniem podatkowym, karnym skarbowym lub kontrolą podatkową,

3) sądom lub prokuratorowi — w związku z toczącym się postępowaniem,

4) Ministrowi Sprawiedliwości, Pierwszemu Prezesowi Sądu Najwyższego, Prezesowi Naczelnego Sądu Administracyjnego — w związku z badaniem sprawy w celu złożenia rewizji nadzwyczajnej, a także Rzecznikowi Praw Obywatelskich, jeżeli strona wniesie podanie o złożenie rewizji nadzwyczajnej,

5) Prokuratorowi Generalnemu:

a) w związku z badaniem sprawy w celu złożenia rewizji nadzwyczajnej,

b) na wniosek właściwego prokuratora:

— w przypadkach określonych w dziale IV Kodeksu postępowania administracyjnego,

— w związku z udziałem prokuratora w postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym,

6) Sądowi Najwyższemu — w związku z rozpoznaniem rewizji nadzwyczajnej,

7) służbom ochrony państwa i ich upoważnionym pisemnie funkcjonariuszom lub żołnierzom w zakresie niezbędnym do przeprowadzenia postępowania sprawdzającego na podstawie przepisów o ochronie informacji niejawnych.

§ 2. W przypadkach określonych w § 1 pkt 1 lub 2 stosuje się odpowiednio przepisy art. 295 § 1.

§ 3. W przypadkach, o których mowa w § 1, akta spraw są oznaczane oraz przekazywane w sposób przewidziany w art. 82 § 4.

§ 4. Urzędy skarbowe udostępniają Najwyższej Izbie Kontroli, w związku z toczącym się postępowaniem kontrolnym, akta, o których mowa w § 1, po wyłączeniu z nich informacji wymienionych w art. 182, chyba że informacje takie zostały uprzednio udzielone Najwyższej Izbie Kontroli na podstawie odrębnych przepisów.

1) Ministrowi Finansów,

2) innym organom podatkowym,

3) organom kontroli skarbowej,

4) Najwyższej Izbie Kontroli — w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o Najwyższej Izbie Kontroli,

5) sądowi albo prokuratorowi — w związku z toczącym się postępowaniem,

6) biegłym powołanym w toku postępowania podatkowego lub kontroli podatkowej — w zakresie określonym przez organ podatkowy,

7) innym organom — w przypadkach i na zasadach określonych w odrębnych ustawach oraz ratyfikowanych umowach międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

§ 2. Organy podatkowe udostępniają informacje wynikające z akt spraw podatkowych w zakresie i na zasadach określonych w odrębnych ustawach oraz ratyfikowanych umowach międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

§ 3. Informacje, o których mowa w § 1, udostępniane są również:

1) organom celnym,

2) rejonowym urzędom pracy,

3) jednostkom organizacyjnym Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

§ 4. Jednostkom organizacyjnym Zakładu Ubezpieczeń Społecznych mogą być udostępniane również informacje o numerach rachunków bankowych posiadanych przez podatników.

§ 5. Dokumenty zawierające informacje przekazywane zgodnie z przepisami § 2—4 oznacza się klauzulą: „Tajemnica skarbowa”.

1) jednostek organizacyjnych, które na podstawie ustaw regulujących zasady funkcjonowania tych jednostek uprawnione są do udzielania kredytów (pożyczek),

2) kontrahentów podatników prowadzących działalność gospodarczą,

3) małżonka podatnika,

4) wspólnika spółek wymienionych w art. 115.

§ 2. Informacje, o których mowa w § 1, są corocznie przedkładane Sejmowi łącznie ze sprawozdaniem z wykonania budżetu państwa.

§ 2. Uprawnienie, o którym mowa w § 1, przysługuje również organom podatkowym.

§ 3. Uprawnienie, o którym mowa w § 1, przysługuje również Prezesowi Najwyższej Izby Kontroli.

podlega karze pozbawienia wolności do lat 5.

§ 2. Kto, będąc obowiązanym do zachowania tajemnicy skarbowej, ujawnia informacje określone w art. 182,

podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 5.

§ 3. Jeżeli sprawca czynu określonego w § 1 lub 2 działa nieumyślnie,

podlega karze pozbawienia wolności do lat 2.

§ 4. Jeżeli pokrzywdzonym nie jest Skarb Państwa, ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego.

1) w art. 3 § 1 otrzymuje brzmienie:

„§ 1. Przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego nie stosuje się do:

1) postępowania w sprawach karnych skarbowych,

2) spraw uregulowanych w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. — Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926), z wyjątkiem przepisów działów IV, V, VII i VIII.”

2) tytuł działu III otrzymuje brzmienie:

„Przepisy szczególne w sprawach ubezpieczeń społecznych”

3) skreśla się art. 164—179.

1) w art. 2 w § 1 w pkt 1 wyrazy „o zobowiązaniach podatkowych” zastępuje się wyrazami „ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. — Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926)”

2) po art. 26 dodaje się art. 26a w brzmieniu:

„Art. 26a. § 1. Dla zobowiązań podatkowych powstających w sposób przewidziany w art. 21 § 1 pkt 1 ustawy — Ordynacja podatkowa podstawę wystawienia tytułu wykonawczego stanowi również deklaracja lub zeznanie złożone przez zobowiązanego.

§ 2. W przypadku, o którym mowa w § 1, tytuł wykonawczy można wystawić, jeżeli:

1) w deklaracji lub zeznaniu zostało zamieszczone pouczenie, że stanowią one podstawę do wystawienia tytułu wykonawczego,

2) wierzyciel przed wszczęciem postępowania egzekucyjnego przesłał zobowiązanemu upomnienie, o którym mowa w art. 15 § 1.”

3) w art. 154 po § 3 dodaje się § 4 w brzmieniu:

 „§ 4. Zajęcie zabezpieczające przekształca się w zajęcie egzekucyjne z dniem wygaśnięcia decyzji, o której mowa w art. 33 § 4 ustawy — Ordynacja podatkowa.”

„Art. 175a. § 1. W toku postępowania przygotowawczego kierownikowi finansowego organu dochodzenia, o którym mowa w art. 174 § 2 pkt 2, przysługują uprawnienia przewidziane w art. 182 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. — Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926).

§ 2. Przepisy art. 184 § 2 i 4 oraz art. 295—297 i art. 301 ustawy — Ordynacja podatkowa stosuje się odpowiednio.”

1) w art. 4 skreśla się ust. 3;

2) w art. 16:

a) skreśla się ust. 6,

b) ust. 7 otrzymuje brzmienie:

„7. Nie stanowi podstawy do wygaśnięcia decyzji zbycie udziału w budynku lub lokalu na rzecz innego ze spadkobierców lub obdarowanych oraz zbycie budynku lub lokalu, jeżeli było ono uzasadnione koniecznością zmiany warunków mieszkaniowych, a nabycie innego budynku lub uzyskanie pozwolenia na jego budowę albo nabycie innego lokalu nastąpiło nie później niż w ciągu sześciu miesięcy od dnia zbycia.”

„4. Minister Finansów może określić, w drodze rozporządzenia, że podatnicy podatku rolnego będący równocześnie podatnikami podatku od nieruchomości lub podatku leśnego wpłacają te podatki w formie łącznego zobowiązania pieniężnego na podstawie jednej decyzji (nakazu płatniczego), oraz wskazać osoby, na które wystawia się decyzję.

5. Za zobowiązania podatkowe wchodzące w skład łącznego zobowiązania pieniężnego odpowiadają solidarnie osoby, na które wystawiono nakaz płatniczy, oraz osoby, na których ciąży obowiązek zapłaty zobowiązania pieniężnego.”

1) po art. 14 dodaje się art. 15 w brzmieniu:

„Art. 15. 1. Banki są obowiązane realizować polecenia przelewu na rachunki organów podatkowych lub na rachunki gmin z tytułu należności, do których stosuje się przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. — Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926), w terminie 3 dni roboczych od dnia obciążenia rachunku bankowego posiadacza tego rachunku.

2. W razie niedotrzymanie terminu, o którym mowa w ust. 1, banki obowiązane są do zapłacenia, na rzecz Skarbu Państwa lub gminy, odsetek w wysokości przewidzianej dla odsetek za zwłokę od zaległości podatkowych.

3. Do odpowiedzialności banku z tytułu niedopełnienia obowiązku określonego w ust. 1 stosuje się odpowiednio przepisy ustawy — Ordynacja podatkowa o odpowiedzialności podatkowej inkasenta.”

2) w art. 113 w ust. 4 po wyrazach „i rachunków bieżących” dodaje się przecinek oraz wyrazy „nie realizowanych przez bank poleceń przelewu na rachunki organów podatkowych lub na rachunki gmin”

3) w art. 115 w pkt 1 po wyrazach „wkłady oszczędnościowe zgromadzone w bankach” dodaje się przecinek oraz wyrazy „a także należności Skarbu Państwa oraz gmin z tytułu nie zrealizowanych przez bank poleceń przelewu na rachunki organów podatkowych lub na rachunki gmin”.

1) w ust. 1 skreśla się pkt 5;

2) ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. Minister Finansów określi, w drodze rozporządzenia:

1) przypadki, w których zaplata opłaty skarbowej następuje znakami tej opłaty lub przez nabycie urzędowego blankietu wekslowego,

2) sposób pobierania, uiszczania i zwrotu opłaty skarbowej oraz sposób prowadzenia rejestrów tych opłat.”

3) po ust 3 dodaje się ust. 4 w brzmieniu:

„4. Minister Finansów określi, w drodze rozporządzenia, wzory znaków opłaty skarbowej oraz urzędowych blankietów wekslowych, a także warunki ich wymiany.”

„Art. 60a. 1. W razie niewykonania przekazu pocztowego dotyczącego należności, do których stosuje się przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. — Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926), organowi podatkowemu lub gminie, w terminach określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 60 pkt 3, Poczta Polska jest obowiązana do zapłacenia odbiorcy przekazu odsetek w wysokości przewidzianej dla odsetek za zwłokę od zaległości podatkowych.

2. Do odpowiedzialności Poczty Polskiej z tytułu nieterminowego wykonania przekazu pocztowego podmiotom wymienionym w ust. 1 stosuje się odpowiednio przepisy ustawy — Ordynacja podatkowa o odpowiedzialności podatkowej inkasenta.”

1) w art. 16 po ust. 6 dodaje się ust. 6a w brzmieniu:

„6a. Minister Finansów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady i tryb umarzania wierzytelności państwowych jednostek budżetowych z tytułu należności pieniężnych, do których nie stosuje się przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. — Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926), oraz udzielania innych ulg w spłacaniu tych należności oraz wskaże organy do tego uprawnione.”

2) w art. 17 dodaje się ust. 3 w brzmieniu:

„3. Rada gminy może określić szczegółowe zasady i tryb umarzania wierzytelności jednostek organizacyjnych gminy z tytułu należności pieniężnych, do których nie stosuje się przepisów ustawy — Ordynacja podatkowa, oraz udzielania innych ulg w spłacaniu tych należności oraz wskazać organy do tego uprawnione.”

3) po art. 24 dodaje się art. 24a w brzmieniu:

„Art. 24a. Organy podatkowe, o których mowa w ustawie — Ordynacja podatkowa, są obowiązane do prowadzenia ewidencji wydanych przez te organy:

1) decyzji, na podstawie których przyznano ulgi w spłacie podatków,

2) postanowień o wstrzymaniu wykonania decyzji.”

1) w art. 13 w pkt 6 po wyrazach „dochodzeniowym i administracyjnym oraz” dodaje się wyrazy „płatników i”

2) w art. 20:

a) w ust. 1 po wyrazach „ujawnionych źródłach” dodaje się wyrazy „lub pochodzące ze źródeł nie ujawnionych”

b) ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. Wysokość przychodów nie znajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach lub pochodzących ze źródeł nie ujawnionych ustala się na podstawie poniesionych przez podatnika w roku podatkowym wydatków i wartości zgromadzonego w tym roku mienia, jeżeli wydatki te i wartości nie znajdują pokrycia w mieniu zgromadzonym w roku podatkowym oraz w latach poprzednich, pochodzącym z przychodów opodatkowanych lub wolnych od opodatkowania.”

3) w art. 23 w ust. 1 w pkt 18 wyrazy „przepisy ustawy o zobowiązaniach podatkowych” zastępuje się wyrazami „przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. — Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926)”

4) w art. 30 w ust. 1 w pkt 7 po wyrazach „źródeł przychodów” dodaje się wyrazy „lub nie znajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach”.

1) w art. 24:

a) w ust 2 w pkt 1 wyrazy „Kodeksu postępowania administracyjnego” zastępuje się wyrazami „ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. — Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926)”,

b) ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. Przy określaniu podstaw opodatkowania organowi kontroli skarbowej przysługują uprawnienia organu podatkowego przewidziane w przepisach podatkowych oraz w art. 186 § 2 i art. 193 ustawy — Ordynacja podatkowa.”

2) art. 31 otrzymuje brzmienie:

„Art. 31. W zakresie nie uregulowanym w ustawie do postępowania kontrolnego stosuje się przepisy ustawy — Ordynacja podatkowa.”

3) w art. 34a w ust. 1:

a) w pkt 1 wyrazy „Generalnemu Inspektorowi Kontroli Skarbowej, izbie skarbowej lub podatkowej komisji odwoławczej — w toku postępowania administracyjnego lub karnego skarbowego” zastępuje się wyrazami „Generalnemu Inspektorowi Kontroli Skarbowej lub izbie skarbowej — w toku postępowania podatkowego lub karnego skarbowego”,

b) w pkt 2 wyrazy „postępowaniem administracyjnym” zastępuje się wyrazami „postępowaniem podatkowym”

4) w art. 34c wyrazy „art. 73 i 74 Kodeksu postępowania administracyjnego” zastępuje się wyrazami „art. 178 i 179 ustawy — Ordynacja podatkowa”

5) w art. 38 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Do wyłączenia inspektora stosuje się odpowiednio przepisy art. 130 ustawy — Ordynacja podatkowa, a w postępowaniu karnym skarbowym — art. 135 i 136 ustawy karnej skarbowej,”

1) w art. 7 po ust. 4 dodaje się ust. 4a w brzmieniu:

„4a. Przy ustalaniu straty nie uwzględnia się również strat przedsiębiorstw państwowych przejmowanych lub nabywanych na podstawie przepisów o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych.”

2) w art. 16 w ust. 1 w pkt 21 wyrazy „przepisy o zobowiązaniach podatkowych” zastępuje się wyrazami „przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. — Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926)”.

1) w ust. 3 wyraz „Inkasentem” zastępuje się wyrazem „Płatnikiem”

2) w ust. 4 wyraz „inkasent” zastępuje się wyrazem „płatnik”

3) w ust. 5 wyrazy „o zobowiązaniach podatkowych” zastępuje się wyrazami „ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. — Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926)”.

1) w art. 21 po ust. 8 dodaje się ust. 8a w brzmieniu:

„8a. W razie niedopełnienia obowiązku przewidzianego w ust. 8 od nie zwróconej kwoty naliczane są odsetki za zwłokę jak od zaległości podatkowych. Odsetki naliczane są od następnego dnia po upływie terminu określonego w ust. 8, a jeżeli termin ten przypada wcześniej od terminu najbliższego okresu rozliczeniowego — od terminu, w którym powinno zostać dokonane rozliczenie podatku.”

2) po art. 24 dodaje się art. 24a i 24b w brzmieniu:

„Art. 24a. 1. Skarbowi Państwa przysługuje hipoteka ustawowa z tytułu warunkowych wierzytelności wynikających z wypłacenia zaliczki naliczonego podatku.

2. Hipoteka ustawowa powstaje z dniem wypłacenia zaliczki naliczonego podatku.

3. Do hipoteki ustawowej, w zakresie nie uregulowanym w ust. 1 i 2, stosuje się przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. — Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926).

Art. 24b. 1. Skarbowi Państwa z tytułu warunkowych wierzytelności wynikających z wypłacenia zaliczki naliczonego podatku przysługuje zastaw skarbowy na będących własnością podatnika rzeczach ruchomych oraz na zbywalnych prawach majątkowych.

2. Wpis zastawu skarbowego do rejestru zastawów skarbowych dokonywany jest na podstawie uwzględnionego wniosku w sprawie wypłacenia zaliczki naliczonego podatku.

3. Do zastawu skarbowego, w zakresie nie uregulowanym w ust. 1 i 2, stosuje się przepisy ustawy — Ordynacja podatkowa.”

1) ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. W zakresie podatków i opłat stanowiących dochody gmin, a pobieranych przez urząd skarbowy, urząd ten udziela ulg, odroczeń, umorzeń, stosuje zaniechanie poboru podatków oraz zwalnia płatnika z obowiązku pobrania oraz wpłaty podatku lub zaliczek na podatek wyłącznie na wniosek lub za zgodą zarządu gminy.”

2) po ust. 2 dodaje się ust. 2a w brzmieniu:

„2a. Wniosek lub zgoda, o których mowa w ust. 2, wydawane są w drodze postanowienia.”

3) w ust. 4 po wyrazie „podjętych” dodaje się wyrazy „przez organy podatkowe”.

1) skreśla się art. 31;

2) w art. 40 skreśla się ust. 2.

§ 2. Wnioski złożone przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy w sprawach:

1) odroczenia terminu płatności podatku,

2) rozłożenia na raty zapłaty podatku lub zaległości podatkowej,

3) potrącenia zobowiązań podatkowych

— rozpatrywane są na podstawie przepisów ustawy o zobowiązaniach podatkowych.

§ 2. Hipoteki ustawowe powstałe przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy wygasają, jeżeli organ podatkowy nie złoży wniosku o ich wpis do księgi wieczystej w terminie 12 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

1) art. 69 § 2 — stosuje się również do zdarzeń, które nastąpiły przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy,

2) art. 80 § 1 pkt 1 — stosuje się również, jeżeli płatnik, w ciągu miesiąca poprzedzającego dzień wejścia w życie niniejszej ustawy, pobrał podatek nienależnie lub w wysokości większej od należnej.

§ 2. W sprawach, o których mowa w § 1, przepis art. 81 § 3 stosuje się odpowiednio.

§ 2. Wnioski w sprawie wznowienia postępowania zakończonego decyzją ostateczną wydaną przez podatkową komisję odwoławczą, a także wnioski w sprawie uchylenia, zmiany lub stwierdzenia nieważności takiej decyzji rozpatrywane są przez izbę skarbową, przy której działała ta komisja.

§ 3. Wnioski w sprawach, o których mowa w § 2, złożone przed dniem 1 stycznia 1998 r., rozpatrywane są na podstawie dotychczasowych przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego.

§ 2. Przepis § 1 nie dotyczy postępowania w sprawach, o których mowa w art. 250.

§ 2. Wniosek, o którym mowa w § 1, składany jest w terminie 14 dni od dnia otrzymania żądania i wymaga uzasadnienia.

§ 3. Urząd skarbowy w terminie 30 dni od dnia otrzymania wniosku postanawia ostatecznie o zakresie żądanych informacji i terminie ich przekazania.

1) dekret z dnia 16 maja 1956 r. o umarzaniu i udzielaniu ulg w spłacaniu należności państwowych (Dz. U. Nr 17, poz. 92 i z 1975 r. Nr 10, poz. 56),

2) ustawa z dnia 21 grudnia 1958 r. o szczególnym trybie ściągania zaległości z tytułu niektórych zobowiązań właścicieli nieruchomości wobec Państwa (Dz. U. Nr 77, poz. 398, z 1962 r. Nr 38, poz. 166 i z 1971 r. Nr 27, poz. 250),

3) ustawa z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych (Dz. U. z 1993 r. Nr 108, poz. 486 i Nr 134, poz. 646, z 1995 r. Nr 5, poz. 25 i Nr 85, poz. 426, z 1996 r. Nr 75, poz. 357 oraz z 1997 r. Nr 121, poz. 770).

§ 2. Pozostają w mocy, do czasu zastąpienia ich nowymi przepisami, nie dłużej jednak niż przez 2 lata od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, przepisy wykonawcze wydane na podstawie:

1) ustawy o zobowiązaniach podatkowych,

2) art. 164 Kodeksu postępowania administracyjnego.