Dziennik Ustaw - rok 1997 nr 132 poz. 879

Na podstawie art. 40 § 3 pkt 2, art. 49 § 1 i 3, art. 50 i art. 51 ustawy z dnia 1 grudnia 1961 r. – Kodeks morski (Dz. U. z 1986 r. Nr 22, poz. 112, z 1989 r. Nr 35, poz. 192, z 1991 r. Nr 16, poz. 73 i z 1996 r. Nr 6, poz. 39) zarządza się, co następuje:

1) wymagania technicznego stanu bezpieczeństwa statków morskich, zwanych dalej „statkami”, w zakresie budowy, stałych urządzeń i wyposażenia oraz inne wymagania bezpieczeństwa żeglugi i bezpieczeństwa życia na morzu, w tym zarządzanie bezpieczną eksploatacją, z zastrzeżeniem ust. 2 i § 2,

2) tryb przeprowadzania przeglądów i inspekcji w sprawach, o których mowa w pkt 1,

3) wzory dokumentów bezpieczeństwa statków i sposób ich wystawiania i potwierdzania,

4) wysokość opłat za przeprowadzenie inspekcji oraz za wystawienie lub potwierdzenie dokumentów bezpieczeństwa statków.

2. Wymagania dotyczące:

1) liczebności oraz kwalifikacji zawodowych załogi,

2) prowadzenia dzienników na statkach,

3) przewozu materiałów i ładunków określają przepisy odrębne.

1) jednostek pływających Marynarki Wojennej, Straży Granicznej oraz Policji,

2) statków sportowych,

3) statków śródlądowych uprawiających żeglugę na wodach morskich,

4) statków nie podlegających wpisowi do rejestru okrętowego lub rejestru statków morskich,

5) statków nowo wybudowanych, przebudowanych, odbudowanych lub remontowanych udających się w podróż próbną przed rozpoczęciem żeglugi,

6) doków pływających.

2. Przepisy dotyczące statków, o których mowa w ust. 1 pkt 3–6, w zakresie bezpieczeństwa żeglugi i bezpieczeństwa życia na morzu oraz przeprowadzania inspekcji wydają dyrektorzy urzędów morskich w trybie określonym ustawą z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej (Dz. U. Nr 32, poz. 131, z 1994 r. Nr 27, poz. 96, z 1995 r. Nr 7, poz. 31 i Nr 47, poz. 243, z 1996 r. Nr 34, poz. 145 oraz z 1997 r. Nr 111, poz. 726).

1) żegludze bałtyckiej – oznacza to żeglugę po Morzu Bałtyckim i innych morzach zamkniętych o podobnych warunkach żeglugowych, a także żeglugę na morzach otwartych do 50 mil morskich od miejsca schronienia, z dopuszczalną odległością między dwoma miejscami schronienia do 100 mil morskich,

2) żegludze przybrzeżnej – oznacza to żeglugę w odległości nie większej niż 20 mil morskich od brzegu w rejonie Morza Bałtyckiego lub innego morza zamkniętego o podobnych warunkach żeglugowych,

3) żegludze krajowej – oznacza to żeglugę na wodach morskich w odległości nie większej niż 12 mil morskich od brzegu morskiego Rzeczypospolitej Polskiej,

4) żegludze osłoniętej – oznacza to żeglugę na akwenie Zalewu Szczecińskiego i Wiślanego oraz po Zatoce Gdańskiej na zachód od linii łączącej punkt na Półwyspie Helskim o współrzędnych 54° 35' szerokości geograficznej północnej i 018° 49' długości geograficznej wschodniej z punktem na Mierzei Wiślanej o współrzędnych 54° 22' szerokości geograficznej północnej i 018° 57' długości geograficznej wschodniej,

5) żegludze portowej – oznacza to żeglugę w obrębie portów, łącznie z Roztoką Odrzańską, do linii równoleżnika przechodzącego przez Bramę Torową nr 4 na Kanale Piastowskim i Zalewie Kamieńskim,

6) żegludze międzynarodowej – oznacza to żeglugę na akwenach innych niż wymienione w pkt 1–5,

7) kodeksach – oznacza to kodeksy Międzynarodowej Organizacji Morskiej, zwanej dalej „IMO”, dotyczące bezpieczeństwa żeglugi i bezpieczeństwa życia na morzu, w tym zarządzania bezpieczną eksploatacją,

8) statku – oznacza to statek morski o polskiej przynależności.

1) kadłuba,

2) urządzeń sterowych,

3) urządzeń kotwicznych,

4) urządzeń holowniczych i cumowniczych,

5) stałych urządzeń połowowych,

6) masztów i olinowania,

7) silników napędowych głównych,

8) mechanizmów pomocniczych,

9) kotłów parowych oraz ich wyposażenia,

10) zbiorników ciśnieniowych oraz ich urządzeń,

11) rurociągów,

12) wałów śrubowych oraz śrub napędowych i innych pędników,

13) urządzeń automatyki,

14) urządzeń i instalacji gaśniczych oraz sprzętu gaśniczego,

15) wolnej burty,

16) stateczności,

17) niezatapialności w odniesieniu do statków, których do dotyczy,

18) urządzeń nawigacyjnych i sygnałowych oraz statkowych świateł nawigacyjnych,

19) urządzeń elektrycznych oraz ich instalacji,

20) urządzeń radiokomunikacyjnych,

21) środków ratunkowych i ich urządzeń,

22) urządzeń ładunkowych i dźwigowych,

23) innych urządzeń z zakresu technicznego stanu bezpieczeństwa, określonym w umowach międzynarodowych i kodeksach oraz przepisach technicznych instytucji klasyfikacyjnych.

2. W stosunku do przystani i platform, pomostów oraz innych tego rodzaju urządzeń pływających o prostej konstrukcji nadzór nad spełnieniem wymagań technicznego stanu bezpieczeństwa dyrektor urzędu morskiego może powierzyć stoczni lub uznanemu przez niego rzeczoznawcy.

2. W stosunku do przystani i platform, pomostów oraz innych tego rodzaju urządzeń pływających o prostej konstrukcji nadzór nad spełnieniem wymagań technicznego stanu bezpieczeństwa może być dokonywany także poprzez stocznie lub uznanego przez dyrektora urzędu morskiego rzeczoznawcę.

2. Minister Transportu i Gospodarki Morskiej może powierzyć nadzór techniczny nad budową, przebudową i remontem statków oraz ich stałych urządzeń i wyposażenia, a także nad zachowaniem ich wymaganego stanu technicznego w czasie eksploatacji, obcej instytucji klasyfikacyjnej.

2. Podmioty, o których mowa w § 8 ust. 2 i § 9 ust. 2, wydają, w przypadkach określonych w tych przepisach, świadectwa, zaświadczenia lub orzeczenia o spełnieniu wymagań technicznego stanu bezpieczeństwa statku. Dokumenty te uznawane są za równorzędne z dokumentami PRS.

1) wyposażenie w środki i urządzenia ratunkowe,

2) obsadę łodzi i tratw ratunkowych,

3) wyposażenie w środki sygnałowe, nawigacyjne i radiowe,

4) urządzenia do podejmowania pilota,

5) alarmy i ćwiczenia,

6) ochronę przeciwpożarową,

7) zarządzanie jego bezpieczną eksploatacją.

1) łodzie ratunkowe,

2) łodzie ratownicze,

3) tratwy ratunkowe,

4) koła ratunkowe,

5) pasy ratunkowe,

6) ubrania ratunkowe,

7) środki ochrony cieplnej,

8) inne środki i urządzenia ratunkowe.

2. Ilość i rodzaj środków ratunkowych, ich rozmieszczenie, sposób instalowania i wyposażenie określa Międzynarodowa konwencja o bezpieczeństwie życia na morzu, sporządzona w Londynie dnia 1 listopada 1974 r. wraz z późniejszymi zmianami (Dz. U. z 1984 r. Nr 61, poz. 318 i 319 i z 1986 r. Nr 35, poz. 177) oraz Protokołem sporządzonym w Londynie dnia 17 lutego 1978 r. (Dz. U. z 1984 r. Nr 61, poz. 320 i 321), zwana dalej „Konwencją SOLAS”.

1) kategoria A1 – statki pasażerskie odbywające podróże w żegludze przybrzeżnej,

2) kategoria A2 – statki pasażerskie odbywające podróże w żegludze osłoniętej,

3) kategoria A3 – statki pasażerskie uprawiające żeglugę portową,

4) kategoria B – statki towarowe o pojemności brutto poniżej 500,

5) kategoria C1 – statki rybackie o długości powyżej 75 m, wliczając w to statki, które przetwarzają swoje połowy,

6) kategoria C2 – statki rybackie o długości 75 m i poniżej, wliczając w to statki, które przetwarzają swoje połowy,

7) kategoria D – statki specjalistyczne o pojemności brutto poniżej 500.

2. Ilość, rodzaj i rozmieszczenie środków i urządzeń ratunkowych dla poszczególnych kategorii statków, o których mowa w ust. 1, określają dyrektorzy urzędów morskich. Dyrektorzy urzędów morskich określają ponadto rodzaj przedmiotów stanowiących wyposażenie środków ratunkowych dla poszczególnych kategorii tych statków oraz minimalny zestaw urządzeń nawigacyjnych, radiowych i środków sygnałowych dla tych statków.

3. Ilekroć wyposażenie w środki ratunkowe uzależnione jest od długości statku, przyjmuje się wówczas jego długość pomiarową określoną przepisami Międzynarodowej konwencji o pomierzaniu pojemności statków, sporządzonej w Londynie dnia 23 czerwca 1969 r. (Dz. U. z 1983 r. Nr 56, poz. 247 i 248).

4. Warunki uznawania stacji przeprowadzających atestację środków ratunkowych określają dyrektorzy urzędów morskich, zgodnie z wymogami IMO, i wydają świadectwa uznania dla tych stacji.

2. Dowodem posiadania kwalifikacji, o których mowa w ust. 1, jest dyplom oficerski w specjalności pokładowej lub świadectwo ratownika.

1) do 40 osób – 2,

2) od 41 do 61 osób – 3,

3) od 62 do 85 osób – 4,

4) powyżej 85 osób – 5.

2, Dla każdej łodzi ratunkowej powinien być wyznaczony kierownik łodzi i jego zastępca. Kierownictwo łodzi ratunkowej powinno być powierzone osobie posiadającej kwalifikacje, o których mowa w § 17.

3. Do obsługi każdej łodzi motorowej powinien być przydzielony członek załogi znający obsługę silnika.

2. Dyrektor urzędu morskiego, mając na względzie charakter podróży, liczbę osób na statku oraz rodzaj statku, może:

1) zezwolić na wyznaczenie na kierowników tratw ratunkowych zamiast osób o kwalifikacjach, o których mowa w § 17, osoby posiadające przeszkolenie w zakresie indywidualnych technik ratunkowych,

2) odmiennie ustalić liczbę osób wyznaczonych do obsługi środków ratunkowych.

1) oficerów pokładowych,

2) osób posiadających świadectwo ratownika.

1) kompas magnetyczny i żyroskopowy,

2) echosondę i sondę ręczną,

3) chronometr i sekundomierz,

4) radar,

5) radiopławę awaryjną,

6) radiotelefon UKF,

7) stację radiotelefoniczną,

8) latarnie sygnałowo-pozycyjne,

9) dzwon, gong i przyrząd do nadawania sygnałów dźwiękowych,

10) komplet sygnałów optycznych,

11) inne urządzenia nawigacyjne, radiowe i środki sygnałowe zgodnie z postanowieniami umów międzynarodowych.

2. Statek wymieniony w ust. 1 powinien prowadzić radiową służbę nasłuchu zgodnie z umowami międzynarodowymi.

3. Znajdujące się na statku środki sygnałowe, urządzenia nawigacyjne i radiowe, sposób ich zainstalowania i rozmieszczenia powinny odpowiadać wymaganiom określonym w rozporządzeniu i przepisom technicznym PRS.

4. Wyposażenie jednostek ratunkowych w środki do radiowej łączności dwukierunkowej oraz transpondery radarowe powinny być przechowywane na statku w dobrym stanie technicznym i w gotowości do umieszczenia w środkach ratunkowych.

2. Dyrektor urzędu morskiego może polecić zainstalowanie reflektorów radarowych na statkach o pojemności brutto powyżej 200, jeżeli uzna to za konieczne ze względu na bezpieczeństwo żeglugi.

2. Minimalny zestaw wydawnictw i podręczników oraz przyborów nawigacyjnych określają dyrektorzy urzędów morskich.

3. Podręcznik mocowania ładunku powinien być zatwierdzony przez PRS

2. Zgodność budowy urządzeń do podejmowania pilota z wymaganiami Konwencji SOLAS stwierdza PRS.

3. Urządzenie do podejmowania pilota powinno być utrzymywane w stałej gotowości do użycia.

4. Umocowanie urządzenia do podejmowania pilota, wejście pilota na statek i jego zejście ze statku powinien nadzorować oficer pokładowy.

1) alarm ogólny,

2) alarm pożarowy,

3) alarm innych zagrożeń.

2. Ustala się następujące sygnały alarmów:

1) sygnał alarmu ogólnego stanowi siedem lub więcej krótkich dźwięków z następującym po nich jednym dźwiękiem długim: (. . . . . . .–) (. . . . . . .–) (. . . . . . .–),

2) sygnał alarmu pożarowego stanowią dwa krótkie dźwięki z następującym po nich jednym dźwiękiem długim: (. .–) (. .–) (. .–),

3) sygnał alarmu innych zagrożeń stanowią dwa krótkie dźwięki z następującymi po nich dwoma długimi dźwiękami, a następnie znów dwa krótkie dźwięki: (. . – –. .)(. .– –. .)(. .– –. .).

3. Polecenie opuszczenia statku jest ostatnią fazą alarmu ogólnego i może być poprzedzone jednym długim sygnałem dźwiękowym (–). Kapitan przez rozgłośnię statkową lub inny środek łączności wewnętrznej kilkakrotnie poleca opuścić statek.

4. Na każdym statku powinien znajdować się aktualny rozkład alarmowy, opracowany zgodnie z wytycznymi wydanymi przez dyrektorów urzędów morskich, określający sygnały alarmowe, ich charakterystykę oraz sposób postępowania i obowiązki członków załogi na wypadek alarmu.

5. Na statku, na którym znajdują się pomieszczenia dla pasażerów, powinny znajdować się również, sporządzone w odpowiednich językach, tablice informacyjne dla pasażerów, określające:

1) sygnały alarmu ogólnego i jego charakterystykę,

2) sposób zachowania się pasażerów na wypadek ogłoszenia alarmu,

3) sposób zakładania pasa ratunkowego lub ubrania ratunkowego.

2. Alarmy ćwiczebne i próbne ogłasza się po uprzednim zawiadomieniu pasażerów lub załogi o terminie ich przeprowadzenia.

3. Ćwiczebne alarmy pożarowe i ogólne powinny być przeprowadzane zgodnie z wytycznymi wydanymi przez dyrektorów urzędów morskich, z tym że:

1) na statkach pasażerskich i towarowych odbywających podróże międzynarodowe – w terminach i na zasadach zgodnych z postanowieniami Konwencji SOLAS,

2) na statkach w żegludze portowej, osłoniętej i przybrzeżnej – zgodnie z instrukcją w sprawie alarmów, opracowaną przez armatora na podstawie wytycznych dyrektora urzędu morskiego,

3) na pozostałych statkach – w odstępach nie przekraczających jednego miesiąca oraz każdorazowo, jeżeli skład załogi uległ zmianie w ponad 25%,

4) na wszystkich statkach – w porze nocnej, w odstępach nie przekraczających 3 miesięcy.

4. Ćwiczebny alarm innych zagrożeń należy przeprowadzać co najmniej raz na 3 miesiące. Tematem ćwiczeń powinny być przemiennie pozostałe zagrożenia statku, zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie wytycznymi.

2. Ilość i rodzaj sprzętu awaryjnego do likwidowania przecieków i ratowania statku przed zatonięciem określają dyrektorzy urzędów morskich.

2. Konstrukcje zabezpieczenia przeciwpożarowego statków oraz ich wyposażenie w stałe urządzenia i instalacje gaśnicze określają przepisy techniczne PRS.

3. Szczegółowe zasady ustalania normatywów wyposażania statków w sprzęt gaśniczy określają przepisy dyrektorów urzędów morskich.

2. Plan ochrony przeciwpożarowej powinien być:

1) wywieszony w miejscu widocznym i ogólnie dostępnym, a jego kopia przechowywana przez kapitana statku wraz z innymi dokumentami; dodatkowy egzemplarz planu powinien być przechowywany w pojemniku umieszczonym i oznakowanym zgodnie z Konwencją SOLAS jako plan dla jednostek ochrony przeciwpożarowej,

2) sporządzony w języku polskim, a pojemnik oznakowany również w języku polskim – na statkach w żegludze krajowej.

3. Plan ochrony przeciwpożarowej opracowuje armator według wytycznych dyrektora urzędu morskiego.

1) używany wyłącznie do celów ratowniczo-gaśniczych i ratowniczych oraz szkoleniowych,

2) utrzymywany w należytym stanie technicznym i w gotowości do natychmiastowego użycia podczas podróży i postoju statku w porcie.

2. Utrzymywanie sprzętu gaśniczego w należytym stanie technicznym i gotowości do użycia podlega kontroli organu inspekcyjnego.

2. Przeglądy w zakresie zgodności statku i armatora z wymaganiami, o których mowa w ust. 1, wykonuje PRS na zlecenie armatora, zgodnie z regulaminami uzgodnionymi z dyrektorami urzędów morskich.

3. Raport zawierający wyniki przeglądu wraz z wnioskiem o wydanie certyfikatu zgodności i certyfikatu zarządzania bezpieczeństwem PRS przekazuje dyrektorowi urzędu morskiego właściwego dla siedziby armatora.

4. Dyrektor urzędu morskiego może wyznaczyć swojego przedstawiciela do udziału w przeglądach, o których mowa w ust. 2.

2. Inspekcje wstępne i okresowe w zakresie zarządzania bezpieczną eksploatacją mają na celu stwierdzenie, czy armator i jego statek odpowiadają wymaganiom określonym w Konwencji SOLAS i Kodeksie zarządzania bezpieczeństwem.

1) statek posiada ważne dokumenty bezpieczeństwa i zaświadczenia instytucji klasyfikacyjnej dotyczące budowy statku, jego stałych urządzeń i wyposażenia,

2) stałe urządzenia i wyposażenie statku są w stanie zapewniającym ich sprawne działanie,

3) od czasu wydania dokumentów bezpieczeństwa nie zaszły zmiany w stanie technicznym: kadłuba, stałych urządzeń i wyposażeniu oraz czy nie miały miejsca uszkodzenia wpływające na stan bezpieczeństwa statku,

4) przestrzegane są inne wymagania z zakresu bezpieczeństwa statku, określone w § 1 ust. 2 i § 12.

2. Inspekcja statku o obcej przynależności obejmuje:

1) potwierdzenie zgodności wyposażenia i urządzeń statku z wymaganiami Konwencji SOLAS,

2) potwierdzenie zgodności stanu załogi z certyfikatem bezpiecznej obsługi,

3) potwierdzenie zasadniczej charakterystyki statku ze świadectwem pomiarowym,

4) stwierdzenie, czy statek posiada ważne dokumenty bezpieczeństwa,

5) wszystkie inne wymagania wynikające z umów i porozumień międzynarodowych w zakresie bezpieczeństwa żeglugi i życia na morzu,

2. W przypadku inspekcji dorywczej przeprowadzonej na żądanie właściciela, armatora lub kapitana statku przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio.

2. Z każdej przeprowadzonej inspekcji organ inspekcyjny sporządza protokół, którego kopie otrzymuje kapitan statku i armator.

3. W razie negatywnego wyniku inspekcji, organ inspekcyjny powiadamia armatora statku, a w odniesieniu do statku o obcej przynależności – konsula państwa, którego banderę statek podnosi, IMO oraz organ, który wydał dokumenty bezpieczeństwa statku, o wszystkich okolicznościach, jakie złożyły się na negatywny wynik inspekcji.

2. Przepis ust. 1 stosuje się również w razie uznania przez organ inspekcyjny inspekcji dorywczej za inspekcję okresową.

2. O każdym przypadku przedłużenia ważności dokumentów bezpieczeństwa statku konsul powiadamia dyrektora urzędu morskiego, właściwego dla portu macierzystego statku.

3. Konsul może w szczególnych przypadkach, w uzgodnieniu z dyrektorem urzędu morskiego właściwego dla portu macierzystego statku, zlecić organowi inspekcyjnemu państwa, w którego porcie statek przebywa, przeprowadzenie inspekcji statku związanej z wydaniem lub potwierdzeniem dokumentów bezpieczeństwa statku.

1) świadectwo pasażerskie,

2) certyfikat bezpieczeństwa statku pasażerskiego,

3) certyfikat bezpieczeństwa konstrukcji statku towarowego,

4) certyfikat bezpieczeństwa wyposażenia statku towarowego,

5) certyfikat bezpieczeństwa radiowego statku towarowego,

6) certyfikat zwolnienia,

7) certyfikat bezpiecznej obsługi,

8) certyfikat zdolności do przewozu stałych ładunków masowych,

9) certyfikat zdolności dla statku przewożącego materiały niebezpieczne,

10) certyfikat konstrukcji i wyposażenia statku dynamicznie unoszonego,

11) pozwolenie eksploatacji statku dynamicznie unoszonego,

12) certyfikat bezpieczeństwa statku specjalistycznego,

13) certyfikat zarządzania bezpieczeństwem,

14) tymczasowy certyfikat zarządzania bezpieczeństwem.

2. Armator statku, o którym mowa w § 13 ust. 1, obowiązany jest posiadać dokument zgodności albo tymczasowy dokument zgodności, określony w Kodeksie zarządzania bezpieczeństwem. Kopia dokumentu powinna znajdować się na statku.

3. Statki inne niż wymienione w § 13 ust. 1 obowiązane są posiadać odpowiednio:

1) kartę bezpieczeństwa, którą wydaje się na okres nie dłuższy niż 60 miesięcy,

2) kartę bezpieczeństwa na jednorazową lub próbną podróż,

3) kartę bezpieczeństwa typu „Ł”, którą wydaje się dla statków małych o prostej budowie na okres nie dłuższy niż ważność dokumentów instytucji klasyfikacyjnej.

4. Wzory dokumentów bezpieczeństwa, o których mowa w ust. 1 i 2, oraz kart bezpieczeństwa, o których mowa w ust. 3, określa załącznik nr 1 do rozporządzenia.

2. Dokument bezpieczeństwa traci ważność przed upływem okresu, na który został wystawiony, jeżeli:

1) na statku zaszły zmiany zagrażające jego bezpieczeństwu,

2) utracił ważność odpowiedni dokument instytucji klasyfikacyjnej, stwierdzający stan technicznego bezpieczeństwa statku,

3) nie zostało dokonane roczne potwierdzenie ważności dokumentu.

2. Dokumenty bezpieczeństwa statku oraz dokumenty instytucji klasyfikacyjnej lub ich poświadczone kopie powinny znajdować się stale na statku i być zawsze dostępne dla organu inspekcyjnego.

2. Wymagania określone w ust. 1 w odniesieniu do statków wybudowanych przed dniem 1 stycznia 1997 r. powinny być spełnione nie później niż podczas pierwszego przeglądu okresowego.

1) statek odpowiada wymaganiom w zakresie bezpieczeństwa żeglugi i życia na morzu, w tym w zakresie bezpiecznej eksploatacji statku,

2) armator spełnia wymagania bezpiecznej eksploatacji statku.

2. Spełnienie przez statek, wymieniony w § 13 ust. 1, wymagań w zakresie bezpieczeństwa żeglugi i życia na morzu, w tym w zakresie bezpiecznej eksploatacji, stwierdza dyrektor urzędu morskiego, wystawiając odpowiednie dokumenty wymienione w § 45 ust. 1.

3. Spełnienie przez armatora wymagań w zakresie bezpiecznej eksploatacji stwierdza dyrektor urzędu morskiego, wystawiając odpowiedni dokument wymieniony w § 45 ust. 2.

4. Spełnienie przez statek inny niż wymieniony w § 13 ust. 1 wymagań w zakresie bezpieczeństwa żeglugi i życia na morzu stwierdza dyrektor urzędu morskiego, wystawiając odpowiedni dokument wymieniony w § 45 ust. 3.

2. Nie pobiera się opłat za przeprowadzenie inspekcji kontrolnej statku.

3. Wysokość opłat za przeprowadzanie inspekcji statków i za wystawianie lub potwierdzanie dokumentów bezpieczeństwa określa załącznik nr 2 do rozporządzenia.

4. Opłaty za czynności wymienione w ust. 1 ustala się w jednostkach taryfowych (j.t.). Wartość złotową jednostki taryfowej stanowi równowartość 0,2 SDR – Specjalnych Praw Ciągnienia według kursu w tabelach kursowych Narodowego Banku Polskiego.

5. Opłatę za wykonaną czynność ustala się według wartości złotowej, obowiązującej w dniu wykonania czynności.

2. Opłaty za inspekcje oraz za wystawienie, potwierdzenie, przedłużenie lub przywrócenie ważności dokumentów bezpieczeństwa statku ponosi armator lub właściciel statku.

3. Od opłat nie uiszczonych w terminie pobiera się odsetki za zwłokę, w wysokości określonej przepisami o zobowiązaniach podatkowych.

1) w odniesieniu do statków pasażerskich oraz zbiornikowców do przewozu produktów naftowych, chemikaliowców, gazowców, masowców i innych statków towarowych uznanych przez Konwencję SOLAS za bardzo szybkie statki towarowe, o pojemności brutto 500 i powyżej – z dniem 1 lipca 1998 r.,

2) w odniesieniu do pozostałych statków towarowych i ruchomych jednostek wiertniczych o pojemności brutto 500 i powyżej – z dniem 1 lipca 2002 r.

2. Przed terminami, o których mowa w ust. 1, armator może wystąpić z wnioskiem o stwierdzenie spełnienia przez niego i jego statek wymagań w zakresie zarządzania bezpieczną eksploatacją, o których mowa w § 32 ust. 1, oraz wydanie dokumentów, o których mowa w § 45 ust. 1 pkt 13 i 14 oraz ust. 2, nie wcześniej jednak niż w dniu wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

Minister Transportu i Gospodarki Morskiej: B. Liberadzki

Załączniki do rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki
Morskiej z dnia 2 września 1997 r. (poz. 879)

Załącznik nr 1

WZORY DOKUMENTÓW BEZPIECZEŃSTWA

Treść załącznika w formie PDF do pobrania tutaj

Załącznik nr 2

OPŁATY ZA PRZEPROWADZANIE INSPEKCJI I WYSTAWIANIE LUB POTWIERDZANIE DOKUMENTÓW BEZPIECZEŃSTWA STATKU