Dziennik Ustaw - rok 1997 nr 130 poz. 872

Na podstawie art. 58 ust. 2 ustawy z dnia 1 lutego 1983 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 1992 r. Nr 11, poz. 41 i Nr 26, poz. 114 oraz z 1995 r. Nr 104, poz. 515) zarządza się, co następuje:

1) Umowa ADR – Umowę europejską dotyczącą międzynarodowego przewozu drogowego towarów niebezpiecznych (ADR), sporządzoną w Genewie dnia 30 września 1957 r. (Dz. U. z 1975 r. Nr 35 poz. 189 i 190), wraz ze zmianami obowiązującymi od daty ich wejścia w życie w stosunku do Rzeczypospolitej Polskiej, podanymi do publicznej wiadomości we właściwy sposób;

2) załącznik A lub B – odpowiednio załącznik A do Umowy ADR „Przepisy dotyczące materiałów i przedmiotów niebezpiecznych” lub załącznik B do Umowy ADR „Przepisy dotyczące pojazdów i przewozu” według ich stanu prawnego na dzień 1 lipca 1997 r.;

3) materiały niebezpieczne (towary niebezpieczne) – materiały i przedmioty, których przewóz drogowy, na podstawie przepisów załączników A i B, jest zabroniony albo dozwolony na warunkach określonych w tych załącznikach;

4) klasa materiałów niebezpiecznych – grupę materiałów niebezpiecznych, wydzieloną na podstawie dominującego zagrożenia;

5) liczba marginesowa (Im.) – numer przepisu załącznika A lub B;

6) sztuka przesyłki – opakowanie transportowe wraz z zawartym w nim materiałem niebezpiecznym stanowiące odrębną część lub całość ładunku; określenie to nie obejmuje materiałów niebezpiecznych przewożonych luzem w pojazdach lub kontenerach oraz materiałów niebezpiecznych przewożonych w cysternach;

7) materiały inaczej nie określone (i.n.o.) – materiały niebezpieczne nie wymienione z nazwy w załączniku A, których właściwości odpowiadają wymienionym w tym załączniku nazwom grupowym.

2. Użyte w postanowieniach załączników A i B określenie „właściwa władza” w odniesieniu do Rzeczpospolitej Polskiej oznacza Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej lub jednostkę przez niego upoważnioną, z zastrzeżeniem § 5.

3. Wyróżnia się następujące klasy materiałów niebezpiecznych:

a) klasa 1 – materiały i przedmioty wybuchowe,

b) klasa 2 – gazy,

c) klasa 3 – materiały ciekłe zapalne,

d) klasa 4.1 – materiały stałe zapalne,

e) klasa 4.2 – materiały samozapalne,

f) klasa 4.3 – materiały wytwarzające w zetknięciu z wodą gazy zapalne,

g) klasa 5.1 – materiały utleniające,

h) klasa 5.2 – nadtlenki organiczne,

i) klasa 6.1 – materiały trujące,

j) klasa 6.2 – materiały zakaźne,

k) klasa 7 – materiały promieniotwórcze,

I) klasa 8 – materiały żrące,

m) klasa 9 – różne materiały i przedmioty niebezpieczne.

2. Dopuszcza się przewóz materiałów niebezpiecznych na warunkach określonych w specjalnych umowach dwustronnych lub wielostronnych, zawartych na podstawie postanowienia art. 4 ust. 3 Umowy ADR, jeżeli stroną tych umów jest Rzeczpospolita Polska.

1) Prezesa Państwowej Agencji Atomistyki lub jednostkę przez niego upoważnioną – w sprawach warunków przewozu drogowego materiałów promieniotwórczych klasy 7;

2) Urząd Dozoru Technicznego – w sprawach warunków technicznych opakowań przeznaczonych do przewozu drogowego gazów klasy 2;

3) Główny Inspektorat Kolejowego Dozoru Technicznego – w sprawach warunków technicznych cystern przeznaczonych do przewozu drogowego materiałów niebezpiecznych oraz w sprawach wydawania świadectw dopuszczenia pojazdów do przewozu niektórych materiałów niebezpiecznych;

4) jednostkę upoważnioną przez Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji – w sprawach nadzoru nad czynnościami ładunkowymi i postojem pojazdów z materiałami niebezpiecznymi;

5) jednostkę upoważnioną przez Ministra Gospodarki – w sprawach badań, klasyfikacji oraz warunków dopuszczania do przewozu materiałów niebezpiecznych klas 1, 2, 3, 4.1, 4.2, 4.3, 5.1, 5.2, 6.1, 6.2, 8 i 9;

6) jednostkę upoważnioną przez Ministra Gospodarki – w sprawach warunków technicznych opakowań materiałów niebezpiecznych klas 1, 3, 4.1, 4.2, 4.3, 5.1,5.2, 6.1,6.2, 8 i 9.

2. Zespół pojazdów składający się z ciągnika rolniczego i przyczepy może być użyty do przewozu paliwa do silników Diesla, materiałów utleniających stosowanych jako nawozy sztuczne lub materiałów trujących stosowanych jako środki ochrony roślin, jeżeli materiały te przewożone są w sztukach przesyłki, w ilościach nie przekraczających odpowiednich limitów określonych pod Im. 10 011 załącznika B.

2. W przypadkach, o których mowa w przepisie Im. 10 261(2) załącznika B, dopuszcza się do dnia 31 grudnia 2001 r. używanie do przewozu materiałów niebezpiecznych w ruchu krajowym pojazdów nie wyposażonych w ogranicznik prędkości, jeżeli pojazdy te zostały zarejestrowane po raz pierwszy w okresie od dnia 1 stycznia 1988 r. do dnia 1 lipca 1995 r.

2. Świadectwo określone w ust. 1 wystawia jednostka, o której mowa w § 5 pkt 3, w językach polskim i angielskim, zgodnie z wzorem podanym w załączniku B.

3. W przypadku gdy pojazd nie jest wyposażony w wymagane urządzenia lub jedno z nich określone w § 8, świadectwo, o którym mowa w ust. 2, powinno zawierać informację o braku tych urządzeń lub tego urządzenia oraz uwagę następującej treści: „Pojazd dopuszczony do przewozu materiałów niebezpiecznych wyłącznie w ruchu krajowym”.

1) jednostkę wymienioną w § 5 pkt 1 – w przypadku materiałów promieniotwórczych klasy 7,

2) jednostkę wymienioną w § 5 pkt 5 – w przypadku materiałów niebezpiecznych pozostałych klas.

2. Przewóz materiałów niebezpiecznych wymienionych w załączniku, o którym mowa w ust. 1, należy zgłosić do właściwego ze względu na miejsce rozpoczęcia przewozu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej komendanta wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej.

3. Zgłoszenia, o którym mowa w ust. 2, dokonuje:

1) w terminie nie krótszym niż 5 dni przed rozpoczęciem przewozu, jeżeli przewóz rozpoczyna się w kraju:

a) krajowy przewoźnik materiału niebezpiecznego,

b) nadawca materiału niebezpiecznego, jeżeli przewóz jest wykonywany przez przewoźnika zagranicznego,

2) przed zezwoleniem na wjazd pojazdu z materiałem niebezpiecznym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli przewóz rozpoczyna się za granicą – właściwa jednostka Straży Granicznej.

4. Zgłoszenie, o którym mowa w ust. 2, powinno mieć formę pisemną i zawierać następujące dane:

1) nazwę materiału niebezpiecznego i jego numer rozpoznawczy,

2) klasyfikację materiału (odpowiednio: klasa, punkt, litera, podklasa, grupa zgodności, karta),

3) ilość materiału i sposób jego przewozu (odpowiednio: przewóz w cysternie, luzem lub w sztukach przesyłki),

4) planowane miejsce i czas rozpoczęcia przewozu,

5) planowaną trasę przewozu,

6) nazwy i adresy przewoźnika, nadawcy i odbiorcy materiału.

2. Kontrola, o której mowa w ust. 1, obejmuje w szczególności:

1) klasyfikację materiału niebezpiecznego,

2) dobór opakowania lub cysterny,

3) oznakowanie opakowań i sztuk przesyłki,

4) zakazy pakowania razem różnych materiałów,

5) rozmieszczenie i zabezpieczenie sztuk przesyłki na pojeździe,

6) zakazy ładowania razem sztuk przesyłki z różnymi materiałami,

7) stan techniczny opakowań i cystern użytych do przewozu,

8) stan techniczny pojazdu użytego do przewozu, jego oznakowanie i wyposażenie,

9) sposób przewozu,

10) uczestniczenie pojazdu z materiałem niebezpiecznym w ruchu drogowym,

11) kwalifikacje kierowcy,

12) dokumenty wymagane przy przewozie.

Minister Transportu i Gospodarki Morskiej: w z. S. Rybak

Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji: w z. Z. Sobotka

Załącznik do rozporządzenia Ministrów Transportu i Gospodarki Morskiej
oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji
z dnia 16 października 1997 r. (poz. 872)

WYKAZ MATERIAŁÓW NIEBEZPIECZNYCH, KTÓRYCH PRZEWÓZ PODLEGA ZGŁOSZENIU DO KOMENDANTA WOJEWÓDZKIEGO PAŃSTWOWEJ STRAŻY POŻARNEJ