Dziennik Ustaw - rok 1994 nr 110 poz. 532

W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej

RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 10 maja 1952 r. została sporządzona w Brukseli Międzynarodowa konwencja o ujednoliceniu niektórych zasad dotyczących jurysdykcji cywilnej w sprawach zderzeń w następującym brzmieniu:

MIĘDZYNARODOWA KONWENCJA

o ujednoliceniu niektórych zasad dotyczących jurysdykcji cywilnej w sprawach zderzeń

(Bruksela 10 maja 1952)

Wysokie Umawiające się Strony,

uznając za pożyteczne ustanowienie w drodze umowy niektórych jednolitych zasad dotyczących jurysdykcji cywilnej w sprawach zderzeń,

postanowiły w tym celu zawrzeć konwencję i uzgodniły, co następuje:

1. Powództwo z tytułu zderzenia zaistniałego między statkami morskimi lub między statkami morskimi a statkami żeglugi śródlądowej może być jedynie wniesione:

a) przed sąd właściwy dla miejsca stałego pobytu pozwanego lub miejsca, w którym wykonuje on swoją działalność, albo

b) przed sąd właściwy dla miejsca, w którym dokonano zajęcia statku pozwanego lub jakiegokolwiek innego statku należącego do pozwanego, który może być zajęty zgodnie z prawem lub w miejscu, w którym zajęcie mogło być dokonane, a złożono kaucję lub inne zabezpieczenie, albo

c) przed sąd właściwy dla miejsca zderzenia, jeśli nastąpiło ono w granicach portu lub wód wewnętrznych.

2. Powód decyduje, przed który z sądów wymienionych w ustępie 1 powództwo zostanie wniesione.

3. Powód nie może wnieść przed zakończeniem już wszczętego postępowania nowego powództwa przed inny sąd przeciwko temu samemu pozwanemu, w oparciu o te same fakty.

Postanowienia artykułu 1 nie naruszają w żaden sposób prawa stron do wniesienia powództwa z tytułu zderzenia przed sąd, który wybrały na podstawie porozumienia, lub do przekazania go arbitrażowi.

1. Roszczenia wzajemne wynikające z tego samego zderzenia mogą być wnoszone przed sąd właściwy do rozpoznania powództwa głównego zgodnie z postanowieniami artykułu 1.

2. W razie istnienia kilku powodów, każdy z nich może wystąpić z powództwem przed sąd, który uprzednio rozpatrywał powództwo przeciwko tej samej stronie, wynikające z tego samego zderzenia.

3. W przypadku zderzenia lub zderzeń, w których uczestniczyły dwa lub więcej statki, postanowienia niniejszej konwencji nie wykluczają właściwości sądu, rozpoznającego powództwo zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji, do wykonywania, zgodnie z prawem krajowym, jurysdykcji w sprawach przyszłych powództw wynikających z tego samego wypadku.

Niniejsza konwencja ma zastosowanie również do powództwa z tytułu szkód spowodowanych przez jeden statek drugiemu albo na mieniu lub osobach znajdujących się na pokładzie tych statków z powodu dokonania lub niedokonania manewru lub z powodu niezastosowania się do przepisów, choćby zderzenie nie nastąpiło.

Żadne z postanowień niniejszej konwencji nie zmienia zasad prawa obowiązujących obecnie i w przyszłości w różnych Umawiających się Państwach w sprawie zderzeń, w których uczestniczą okręty wojenne lub statki będące własnością państwa lub pełniące służbę państwową.

Niniejsza konwencja nie ma wpływu na roszczenia wynikające z umów przewozu lub innych umów.

Niniejsza konwencja nie ma zastosowania do spraw objętych postanowieniami zrewidowanej Konwencji nawigacyjnej na Renie z 17 października 1868 r.

Postanowienia niniejszej konwencji mają zastosowanie do wszystkich zainteresowanych osób, gdy wszystkie statki, których powództwo dotyczy, są zarejestrowane w państwach będących Wysokimi Umawiającymi się Stronami.

Zastrzega się jednakże:

1) w odniesieniu do osób zainteresowanych, które nie należą do Umawiających się Państw, powyższe postanowienia mogą być zastosowane przez każde Umawiające się Państwo pod warunkiem wzajemności,

2) w przypadku gdy wszystkie zainteresowane osoby należą do tego samego państwa co sąd rozpatrujący sprawę, stosuje się prawo krajowe, a nie postanowienia konwencji.

Wysokie Umawiające się Strony zobowiązują się poddawać rozpatrzeniu przez arbitraż wszelkie sporne sprawy między państwami, wynikające z interpretacji lub stosowania niniejszej konwencji, jednakże bez wpływu na zobowiązania tych Wysokich Umawiających się Stron, które uzgodniły przekazanie ich sporów do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości.

Niniejsza konwencja będzie otwarta do podpisu przez państwa reprezentowane na Dziewiątej Dyplomatycznej Konferencji Prawa Morza. Protokół podpisania będzie sporządzony dzięki dobrym usługom Ministerstwa Spraw Zagranicznych Belgii.

Niniejsza konwencja podlega ratyfikacji, a dokumenty ratyfikacji będą składane w Ministerstwie Spraw Zagranicznych Belgii, które powiadomi o złożeniu każdego dokumentu wszystkich sygnatariuszy i państwa, które przystąpiły do konwencji.

a) Niniejsza konwencja wejdzie w życie między dwoma państwami, które pierwsze ją ratyfikują, po upływie sześciu miesięcy od dnia złożenia drugiego dokumentu ratyfikacyjnego.

b) niniejsza konwencja wejdzie w życie w stosunku do każdego państwa-sygnatariusza, które ją ratyfikuje, po złożeniu drugiego dokumentu ratyfikacyjnego, po upływie sześciu miesięcy od dnia złożenia przez to państwo dokumentu ratyfikacyjnego.

Każde państwo nie reprezentowane na Dziewiątej Dyplomatycznej Konferencji Prawa Morza może przystąpić do niniejszej konwencji.

Przystąpienie każdego państwa powinno być notyfikowane Ministerstwu Spraw Zagranicznych Belgii, które poinformuje o takiej notyfikacji drogą dyplomatyczną wszystkich sygnatariuszy i państwa, które przystąpiły do konwencji.

Konwencja wejdzie w życie dla państwa, które przystąpiło do konwencji, po upływie sześciu miesięcy od dnia otrzymania takiej notyfikacji, ale nie przed wejściem w życie konwencji, zgodnie z postanowieniami artykułu 12a.

Każda Wysoka Umawiająca się Strona po upływie trzech lat od wejścia w życie niniejszej konwencji w stosunku do niej lub kiedykolwiek później może wnioskować o zwołanie konferencji w celu rozpatrzenia poprawek do konwencji.

Każda Wysoka Umawiająca się Strona, chcąc skorzystać z tego prawa, powiadomi Rząd Belgijski, który w ciągu sześciu miesięcy zwoła konferencję.

Każda Wysoka Umawiająca się Strona ma prawo do wypowiedzenia niniejszej konwencji w każdym czasie po jej wejściu w życie w stosunku do tej Wysokiej Umawiającej się Strony. Wypowiedzenie nabierze mocy po upływie roku od dnia otrzymania notyfikacji przez Rząd Belgijski, który powiadomi o takiej notyfikacji drogą dyplomatyczną wszystkie pozostałe Umawiające się Strony.

a) Każda Wysoka Umawiająca się Strona w chwili ratyfikacji lub przystąpienia do niniejszej konwencji albo kiedykolwiek później może oświadczyć w drodze notyfikacji Ministerstwu Spraw Zagranicznych Belgii, że konwencja będzie mieć zastosowanie do terytoriów, za których stosunki międzynarodowe jest ona odpowiedzialna. Konwencja będzie mieć zastosowanie do terytoriów wymienionych w notyfikacji po upływie sześciu miesięcy od dnia jej otrzymania przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych Belgii, lecz nie przed dniem wejścia w życie niniejszej konwencji dla tej Wysokiej Umawiającej się Strony.

b) Wysoka Umawiająca się Strona, która złożyła oświadczenie wymienione w punkcie a) rozciągające stosowanie konwencji na terytoria, za których stosunki międzynarodowe jest ona odpowiedzialna, może w każdym czasie oświadczyć w drodze notyfikacji przekazanej Ministerstwu Spraw Zagranicznych Belgii, że konwencja przestaje mieć zastosowanie do tych terytoriów. Oświadczenie zaczyna wywierać skutki po upływie roku od dnia otrzymania notyfikacji przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych Belgii.

c) Ministerstwo Spraw Zagranicznych Belgii poinformuje w drodze dyplomatycznej wszystkich sygnatariuszy i państwa, które przystąpiły do konwencji, o każdej notyfikacji otrzymanej zgodnie z niniejszym artykułem.

Sporządzono w Brukseli dnia dziesiątego maja tysiąc dziewięćset pięćdziesiątego drugiego roku w jednym egzemplarzu w językach francuskim i angielskim, przy czym obydwa teksty są jednakowo autentyczne.

Po zaznajomieniu się z powyższą konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że postanawia przystąpić do tej konwencji w imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Dano w Warszawie dnia 16 stycznia 1986 r.

Link w języku angielskim

Link w języku francuskim

Przewodniczący Rady Państwa: W. Jaruzelski

L.S.

Minister Spraw Zagranicznych: M. Orzechowski