Dziennik Ustaw - rok 1993 nr 103 poz. 472

Na podstawie art. 103 § 1 Kodeksu pracy oraz art. 68 ust. 1 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. Nr 95, poz. 425 oraz z 1992 r. Nr 26, poz. 113 i Nr 54, poz. 254) zarządza się, co następuje:

2. Przepisów rozporządzenia, z zastrzeżeniem ust. 3, nie stosuje się do:

1) pracowników podstawowej działalności służby zdrowia,

2) nauczycieli i nauczycieli akademickich w zakresie uregulowanym odrębnymi przepisami,

3) pracowników naukowych oraz badawczo—technicznych jednostek badawczo—rozwojowych, a także do innych osób w zakresie unormowanym odrębnie w przepisach dotyczących podnoszenia kwalifikacji i wykształcenia ogólnego tych osób albo w układach zbiorowych pracy lub przepisach o wynagradzaniu pracowników.

3. Przepisy § 2 ust. 3 oraz § 8—11 stosuje się do pracowników podstawowej działalności służby zdrowia oraz do nauczycieli akademickich i pracowników naukowych świadczących usługi w zakresie podstawowej działalności służby zdrowia.

2. Podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego może odbywać się systemem dziennym, wieczorowym, zaocznym, samokształcenia kierowanego, eksternistycznym lub systemem mieszanym.

3. Podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego w formach szkolnych i pozaszkolnych może być realizowane na podstawie skierowania zakładu pracy lub bez takiego skierowania.

4. Zasady szkolenia bezrobotnych oraz zakres świadczeń przysługujących w czasie i po ukończeniu szkolenia regulują odrębne przepisy.

2. Zakład pracy może przyznać pracownikowi, o którym mowa w ust. 1, dodatkowe świadczenia, a w szczególności:

1) zwrócić koszty przejazdu, zakwaterowania i wyżywienia na zasadach obowiązujących przy podróżach służbowych na obszarze kraju, o ile nauka odbywa się w innej miejscowości niż miejsce zamieszkania i miejsce pracy pracownika,

2) pokryć koszty podręczników i innych materiałów szkoleniowych,

3) pokryć opłaty za naukę, pobierane przez szkołę,

4) udzielić dodatkowego urlopu szkoleniowego.

3. W przypadku powtarzania semestru (roku) nauki z powodu niezadowalających wyników w nauce zakład pracy może odmówić udzielania świadczeń, o których mowa w ust. 1 i 2, przez okres powtarzania semestru (roku) nauki.

2. Okres bezpłatnego urlopu, o którym mowa w ust. 1, wlicza się do okresu zatrudnienia w zakładzie pracy w zakresie wszelkich uprawnień wynikających z Kodeksu pracy.

2. Pracownik, który otrzymał od zakładu pracy świadczenia, o których mowa w § 4, i w trakcie nauki lub po jej ukończeniu w terminie określonym w umowie, nie dłuższym niż 3 lata:

1) rozwiąże stosunek pracy za wypowiedzeniem,

2) z którym zakład rozwiąże stosunek pracy bez wypowiedzenia z jego winy,

3) którego stosunek pracy wygaśnie wskutek porzucenia pracy

jest obowiązany do zwrotu kosztów poniesionych przez zakład pracy na jego naukę w wysokości proporcjonalnej do czasu pracy po ukończeniu nauki lub czasu pracy w czasie nauki, chyba że zakład pracy odstąpi od żądania zwrotu kosztów w części lub w całości.

3. Pracownik, który otrzymał od zakładu pracy świadczenia, o których mowa w § 4, jest obowiązany, na wniosek zakładu pracy, do zwrotu kosztów tych świadczeń w części lub całości, jeżeli bez uzasadnionych przyczyn przerwie naukę w szkole lub jej nie podejmie.

4. Pracownik nie ma obowiązku zwrotu kosztów, o których mowa w ust. 2, mimo rozwiązania stosunku pracy, jeżeli zostało ono spowodowane:

1) szkodliwym wpływem wykonywanej pracy na zdrowie pracownika, stwierdzonym orzeczeniem lekarskim wydanym w trybie odrębnych przepisów, w razie gdy zakład pracy nie przeniósł go do innej pracy odpowiedniej ze względu na stan zdrowia i kwalifikacje zawodowe w terminie wskazanym w orzeczeniu lekarskim,

2) brakiem możliwości dalszego zatrudnienia ze względu na inwalidztwo lub utratę zdolności do wykonywania dotychczasowej pracy,

3) przeprowadzeniem się pracownika do innej miejscowości w związku ze zmianą miejsca zatrudnienia małżonka,

4) przeprowadzeniem się pracownika do innej miejscowości ze względu na zawarcie związku małżeńskiego z osobą zamieszkałą w tej miejscowości.

2. Pracownikowi skierowanemu, który po ukończeniu szkoły ponadpodstawowej przystępuje do egzaminu dojrzałości, przysługuje urlop szkoleniowy w wymiarze 6 dni roboczych.

3. Pracownikowi skierowanemu, który podejmuje naukę w szkole wieczorowej, przysługują zwolnienia z części dnia pracy nie przekraczające 5 godzin tygodniowo, jeżeli czas pracy nie pozwala na punktualne przybycie na zajęcia.

4. Pracownikowi skierowanemu, który podejmuje naukę w szkole ponadpodstawowej systemem zaocznym, przysługuje urlop szkoleniowy w każdym roku szkolnym w wymiarze do 12 dni roboczych, przeznaczony na udział w zajęciach obowiązkowych (konsultacjach).

5. Wymiar urlopu szkoleniowego w każdym roku studiów w szkole wyższej, przeznaczonego na udział w obowiązkowych zajęciach oraz przygotowanie się i przystąpienie do egzaminów, wynosi dla pracownika skierowanego:

1) na studia wieczorowe — 21 dni roboczych,

2) na studia zaoczne — 28 dni roboczych.

6. W ostatnim roku studiów, o których mowa w ust. 5, pracownikowi skierowanemu przysługuje dodatkowo 21 dni roboczych urlopu szkoleniowego na przygotowanie pracy magisterskiej (dyplomowej) oraz przygotowanie się i przystąpienie do egzaminu magisterskiego (dyplomowego).

7. Urlop szkoleniowy lub zwolnienie z części dnia pracy dla pracownika skierowanego uczącego się w systemie mieszanym wynosi:

1) w części przewidzianej na kształcenie w systemie dziennym — na czas trwania obowiązkowych zajęć,

2) w części przewidzianej na kształcenie w systemie wieczorowym i zaocznym — w wymiarze proporcjonalnym do czasu trwania nauki w danym systemie.

1) studia podyplomowe,

2) kursy,

3) seminaria.

2. W miarę potrzeby mogą być również organizowane inne formy, np. staże zawodowe, staże specjalizacyjne, praktyki zawodowe, samokształcenie kierowane itp.

1) zwrot kosztów uczestnictwa, w tym zakwaterowania, wyżywienia i przejazdu,

2) urlop szkoleniowy na udział w obowiązkowych zajęciach oraz zwolnienie z części dnia pracy w wymiarze określonym w § 10, płatne według zasad obowiązujących przy obliczaniu wynagrodzenia za urlop wypoczynkowy.

2. Przepisy § 6 stosuje się odpowiednio, z tym że zawarcie umowy nie jest konieczne w przypadku, gdy zakład pracy nie uzależnia wydania pracownikowi skierowania w celu kształcenia, dokształcania lub doskonalenia w formach pozaszkolnych od zobowiązania się pracownika do przepracowania określonego czasu w zakładzie pracy po ukończeniu nauki, a w razie niedotrzymania zobowiązania — do zwrotu części lub całości kosztów poniesionych na ten cel przez zakład pracy.

3. Pracownik podnoszący kwalifikacje w formach pozaszkolnych na podstawie skierowania zakładu pracy, który nie podejmie lub przerwie naukę bez uzasadnionych przyczyn, jest obowiązany — na wniosek zakładu pracy — zwrócić część lub całość kosztów uczestnictwa w szkoleniu.

2. Wymiar urlopu szkoleniowego przeznaczonego na przygotowanie się i przystąpienie do egzaminów końcowych dla pracownika skierowanego na:

1) wieczorowe i zaoczne studia podyplomowe,

2) kursy wieczorowe i zaoczne oraz seminaria,

3) samokształcenie kierowane,

4) staże zawodowe lub specjalizacyjne odbywane przez pracowników, o których mowa w § 1 ust. 3,

wynosi do 6 dni roboczych i ustalany jest przez zakład pracy w zależności od czasu trwania szkolenia i egzaminów.

3. Wymiar urlopu szkoleniowego przeznaczonego na udział w obowiązkowych konsultacjach dla pracownika skierowanego na kursy zaoczne wynosi do 2 dni roboczych w miesiącu.

4. Wymiar urlopu szkoleniowego przeznaczonego na udział w konsultacjach dla pracownika skierowanego, odbywającego samokształcenie kierowane, wynosi do 3 dni roboczych w całym okresie samokształcenia.

5. Pracownikowi skierowanemu na wieczorowe studia podyplomowe oraz na kursy i seminaria przysługuje zwolnienie z części dnia pracy nie przekraczające 5 godzin tygodniowo, jeżeli czas pracy nie pozwala na punktualne przybycie na zajęcia.

6. Pracownikom, o których mowa w § 1 ust. 3, ze względu na specyfikę szkolenia przysługuje urlop szkoleniowy na czas trwania obowiązkowych zajęć wynikających z określonych form dokształcania lub doskonalenia w służbie zdrowia.

1) centra kształcenia ustawicznego,

2) szkoły,

3) ośrodki szkolenia, dokształcania i doskonalenia kadr,

4) placówki naukowe i naukowo—badawcze,

5) zakłady pracy,

6) stowarzyszenia, fundacje, spółki oraz inne osoby prawne i osoby fizyczne,

zwane dalej „organizatorami”, z zastrzeżeniem ust. 2.

2. Studia podyplomowe mogą być prowadzone przez szkoły wyższe, placówki naukowe i naukowo—badawcze oraz inne jednostki, jeżeli odrębne przepisy tak stanowią.

1) planów i programów nauczania,

2) kadry dydaktycznej posiadającej kwalifikacje zawodowe odpowiadające rodzajowi prowadzonych zajęć,

3) odpowiedniego nadzoru wewnętrznego,

4) warunków lokalowych wraz z wyposażeniem dydaktycznym, niezbędnych do prawidłowej realizacji zadań edukacyjnych,

5) warunków przewidzianych dla uruchomienia danego rodzaju działalności, o ile wynikają one z odrębnych przepisów.

1) dyplom,

2) świadectwo,

3) zaświadczenie,

wydane według wzorów określonych w załącznikach nr 1—6 do rozporządzenia, oraz inne dokumenty określone w odrębnych przepisach.

2. Duplikaty dyplomów i świadectw, o których mowa w ust. 1, wystawia organizator lub kurator oświaty na podstawie posiadanej dokumentacji. Duplikat wystawia się na blankiecie właściwym dla danego dyplomu lub świadectwa.

1) programy nauczania,

2) dzienniki zajęć,

3) protokoły z przebiegu egzaminów,

4) rejestry wydanych dokumentów, o których mowa w § 14.

1) założenia organizacyjno—programowe, określające:

a) nazwę formy nauczania,

b) cel edukacji,

c) zakres tematyczny,

d) zasady doboru uczestników,

e) czas trwania i sposób organizacji,

f) sposób sprawdzania efektów nauczania,

2) plan nauczania, określający w szczególności:

a) przedmioty nauczania i ich wymiar,

b) rozkład zajęć,

3) program nauczania poszczególnych przedmiotów, określający:

a) treści nauczania,

b) wskazówki metodyczne,

c) wykaz literatury,

d) wykaz niezbędnych środków dydaktycznych.

1) wykwalifikowany robotnik w zawodzie,

2) mistrz w zawodzie.

2. O tytuł wykwalifikowanego robotnika w zawodzie mogą ubiegać się osoby, które przepracowały w zawodzie co najmniej okres równy okresowi trwania nauki zawodu przewidzianemu dla danego zawodu objętego klasyfikacją zawodów szkolnictwa zawodowego.

3. O tytuł mistrza w zawodzie mogą ubiegać się osoby, które posiadają tytuł wykwalifikowanego robotnika w danym zawodzie i przepracowały co najmniej trzy lata w tym zawodzie.

4. Absolwenci zasadniczych szkół zawodowych lub liceów zawodowych mogą ubiegać się o przyznanie bez egzaminu tytułu robotnika wykwalifikowanego w zawodzie pokrewnym do wyuczonego, o ile przepracowali w tym zawodzie okres równy okresowi trwania nauki zawodu, przewidzianemu dla zawodu pokrewnego.

2. Państwowe komisje egzaminacyjne mogą być powoływane przy:

1) centrach kształcenia ustawicznego,

2) szkołach zawodowych publicznych oraz niepublicznych posiadających uprawnienia szkół publicznych,

3) zakładach pracy posiadających warunki do przeprowadzania egzaminów — na ich wniosek.

2. Członkowie państwowej komisji egzaminacyjnej powinni posiadać niżej wymienione kwalifikacje:

1) przewodniczący komisji i jego zastępca:

a) wyższe wykształcenie techniczne i co najmniej 3—letnią praktykę zawodową

albo

b) średnie techniczne i co najmniej 5—letnią praktykę zawodową,

2) pozostali członkowie komisji — wyższe lub średnie wykształcenie techniczne, albo dyplom mistrzowski i co najmniej 5—letnią praktykę zawodową.

2. Podstawę ustalenia opłat, o których mowa w ust. 1, stanowi kwota przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w gospodarce narodowej w poprzedzającym kwartale, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego dla celów emerytalnych w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.

3. W uzasadnionych przypadkach, na wniosek zainteresowanego, przewodniczący państwowej komisji egzaminacyjnej może zwolnić go całkowicie lub częściowo od opłat, o których mowa w ust. 1.

4. Po dopuszczeniu do egzaminu kandydat uiszcza opłatę na rachunek jednostki, przy której działa państwowa komisja egzaminacyjna.

2. Regulamin i zakres egzaminu zatwierdza kurator oświaty.

3. Państwowa komisja egzaminacyjna sporządza protokoły z posiedzeń dotyczących przeprowadzenia egzaminów lub przyznania tytułów kwalifikacyjnych według wzorów określonych w załącznikach nr 9 i 10 do rozporządzenia.

2. Świadectwa oraz dyplomy wydawane przez państwowe komisje egzaminacyjne, powołane przy jednostkach nie posiadających prawa używania pieczęci urzędowej, są rejestrowane oraz opatrywane pieczęcią urzędową przez kuratora oświaty.

3. Jednostki posiadające pieczęć urzędową są zobowiązane do prowadzenia rejestrów oraz opatrywania pieczęcią urzędową wydawanych świadectw i dyplomów.

4. Rejestry wydanych przez państwowe komisje egzaminacyjne świadectw i dyplomów przekazywane są do kuratorium oświaty i przechowywane jako akta trwałe według obowiązujących w tym zakresie przepisów.

5. Dokumentacja dotycząca działalności państwowej komisji egzaminacyjnej przechowywana jest przez jednostkę, przy której została powołana komisja, przez okres 3 lat.

1) uchwała nr 367 Rady Ministrów z dnia 21 sierpnia 1959 r. w sprawie przyznawania robotnikom tytułów kwalifikacyjnych (Monitor Polski Nr 76, poz. 402 i z 1971 r. Nr 37, poz. 239),

2) uchwała nr 263 Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 1982 r. w sprawie podnoszenia kwalifikacji pracowników uspołecznionych zakładów pracy oraz świadczeń przysługujących tym pracownikom (Monitor Polski z 1983 r. Nr 1, poz. 6, z 1986 r. Nr 13, poz. 89 i z 1988 r. Nr 17, poz. 136),

3) uchwała nr 66 Rady Ministrów z dnia 6 czerwca 1983 r. w sprawie specjalizacji zawodowej inżynierów (Monitor Polski Nr 24, poz. 131 i z 1987 r. Nr 12, poz. 100),

4) uchwała nr 54 Rady Ministrów z dnia 6 kwietnia 1987 r. w sprawie specjalizacji zawodowej techników (Monitor Polski Nr 12, poz. 101),

5) uchwała nr 164 Rady Ministrów z dnia 12 września 1988 r. w sprawie specjalizacji zawodowej ekonomistów (Monitor Polski Nr 28, poz. 251).

Minister Edukacji Narodowej: Z. Flisowski

Minister Pracy i Polityki Socjalnej: J. Kuroń

Załączniki do rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej oraz
Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 12 października 1993 r.
(poz.472)

Załącznik nr 1

Załącznik nr 2

Załącznik nr 3

Załącznik nr 4

Załącznik nr 5

Załącznik nr 6

Załącznik nr 7

ZASADY USTALANIA OPŁAT ZA EGZAMINY NA TYTUŁY KWALIFIKACYJNE

Podstawa naliczania określona w § 21 ust. 2 rozporządzenia.

Załącznik nr 8

RAMOWY REGULAMIN PRZEPROWADZANIA EGZAMINU NA TYTUŁY KWALIFIKACYJNE

§ 1. 1. Osoby zainteresowane przystąpieniem do egzaminu wnoszą podanie o dopuszczenie do egzaminu do odpowiedniej państwowej komisji egzaminacyjnej, zwanej dalej „komisją".

2. Do podania, o którym mowa w ust. 1, dołącza się następujące dokumenty:

1) kandydat ubiegający się o tytuł wykwalifikowanego robotnika w zawodzie:

a) świadectwo ukończenia szkoły podstawowej,

b) zaświadczenie o stażu pracy,

c) 2 fotografie,

2) kandydat ubiegający się o tytuł mistrza w zawodzie:

a) świadectwo ukończenia co najmniej szkoły podstawowej,

b) świadectwo wykwalifikowanego robotnika w zawodzie lub czeladnika,

c) zaświadczenie o stażu pracy,

d) 2 fotografie.

3. Kandydaci, o których mowa w § 18 ust. 4 rozporządzenia, ubiegający się o tytuł wykwalifikowanego robotnika w zawodzie bez egzaminu, wnoszą podanie do odpowiedniej komisji, załączając:

1) świadectwo ukończenia zasadniczej szkoły zawodowej lub liceum zawodowego,

2) zaświadczenie o stażu pracy,

3) 2 fotografie.

4. Osoby wykonujące pracę w zawodzie na własny rachunek składają pisemne oświadczenie o stażu pracy.

§ 2. 1. Wymagania egzaminacyjne dla osób przystępujących do egzaminu na tytuł robotnika wykwalifikowanego określa się na podstawie dokumentacji programowej dla zawodu, zatwierdzonej dla szkół zasadniczych.

2. Wymagania egzaminacyjne dla osób przystępujących do egzaminu na tytuł mistrza w zawodzie – oprócz zakresu wymienionego w ust. 1 – powinny stwarzać możliwość stwierdzenia następujących umiejętności i wiadomości:

1) samodzielnego projektowania, wykonywania i organizowania trudnych prac wchodzących w zakres danego zawodu,

2) znajomości metod pracy, rysunku, obliczeń technicznych i kalkulacji kosztów,

3) stosowania właściwych surowców,

4) doboru i posługiwania się maszynami, narzędziami i urządzeniami stosowanymi w danym zawodzie,

5) organizowania zespołów roboczych i kierowania nimi.

§ 3. 1. Komisja przeprowadza egzamin w zespołach egzaminacyjnych, których skład ustala przewodniczący komisji spośród jej członków.

2. Za właściwe przygotowanie i prawidłowy przebieg egzaminu odpowiedzialny jest przewodniczący zespołu egzaminacyjnego, wyznaczony przez przewodniczącego komisji.

§ 4. 1. Egzamin składa się z części praktycznej i teoretycznej.

2. Czas trwania egzaminu powinien zapewniać możliwość ocenienia umiejętności praktycznych i wiadomości teoretycznych osoby do niego przystępującej.

3. Ocenę z egzaminu praktycznego i teoretycznego ustala zespół egzaminacyjny.

4. Warunkiem dopuszczenia do egzaminu teoretycznego jest uzyskanie oceny co najmniej miernej z egzaminu praktycznego.

5. Egzamin teoretyczny składa się z egzaminu pisemnego i ustnego.

6. Ocena niedostateczna z egzaminu pisemnego nie eliminuje zdającego z części ustnej egzaminu.

§ 5. 1. Wynik ostateczny egzaminu ustala zespół egzaminacyjny, a zatwierdza przewodniczący komisji.

2. W przypadku negatywnego wyniku egzaminu zdający ma prawo przystąpienia ponownie do egzaminu w czasie nie krótszym niż 2 miesiące i nie dłuższym niż 1 rok od dnia ogłoszenia wyników egzaminu.

3. Zdającemu zalicza się egzamin praktyczny, jeżeli uzyskał z niego ocenę co najmniej mierną.

§ 6. Po zakończeniu egzaminu przewodniczący komisji sprawdza i podpisuje protokół egzaminu oraz sporządza sprawozdanie z pracy komisji, które przesyła do wiadomości właściwemu kuratorowi oświaty.

§ 7. W przypadku przyznania tytułu wykwalifikowanego robotnika w zawodzie bez egzaminu, § 6 stosuje się odpowiednio.

Załącznik nr 9

Załącznik nr 10