Dziennik Ustaw - rok 1993 nr 8 poz. 42

Na podstawie art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej (Dz. U. Nr 81, poz. 351) zarządza się, co następuje:

2. W miastach, wsiach i innych jednostkach osadniczych, w których woda przeznaczona dla ludności nie wystarcza do celów przeciwpożarowych, powinny być wybudowane studnie o wydajności minimum 15 dm³/s lub zbiorniki przeciwpożarowe o odpowiedniej pojemności.

2. Zakłady pracy położone w granicach jednostek osadniczych mogą być zaopatrywane w wodę do celów przeciwpożarowych z urządzeń do dostarczania wody dla tych jednostek.

2. W razie braku źródła wody, o którym mowa w ust. 1, właściwy miejscowo komendant rejonowy Państwowej Straży Pożarnej może wskazać dla zakładu inne źródło uzupełniania zasobów wody do celów przeciwpożarowych, do czasu wybudowania przeciwpożarowych zbiorników wodnych w zakładzie pracy.

1) wykonaniu studzienek ssawnych lub innych urządzeń umożliwiających pobór wody, zabezpieczonych przed zamuleniem i zamarzaniem,

2) zapewnieniu możliwości pobierania wody z głębokości nie więcej niż 6 m, licząc od osi pompy,

3) zapewnieniu utwardzonego dojazdu dla samochodów pożarniczych i placu manewrowego o parametrach wymienionych w § 11.

2. Udział w ratownictwie, o którym mowa w ust. 1, w transporcie morskim i lotniczym odbywa się według zasad określonych w odrębnych przepisach.

3. Udział w ratownictwie, o którym mowa w ust. 1, jednostek innych niż jednostki ochrony przeciwpożarowej odbywa się według zasad określonych w odrębnych przepisach.

4. Działania, o których mowa w ust. 1, wykonują jednostki ochrony przeciwpożarowej. z wyłączeniem związku ochotniczych straży pożarnych, a także inne podmioty ratownicze włączone do krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego.

2. Obowiązek przewidziany w ust. 1 w odniesieniu do transportu lotniczego i morskiego jest realizowany w formie planów ratownictwa, sporządzonych z uwzględnieniem przepisów międzynarodowych.

2. Plany działań ratowniczych, o których mowa w ust. 1, należy uzgodnić z właściwymi organami gminy, z jednostkami ochrony przeciwpożarowej oraz innymi służbami nie będącymi jednostkami ochrony przeciwpożarowej, a także z podmiotami gospodarczymi przewidzianymi w planach działań ratowniczych.

2. Drogi pożarowe o utwardzonej i odpowiednio wytrzymałej nawierzchni umożliwiającej dojazd o każdej porze roku powinny być doprowadzone do:

1) budynków zaliczonych do kategorii ZLI i ZLlI zagrożenia ludzi,

2) budynków zaliczonych do kategorii ZLIlI, ZLlV i ZLV zagrożenia ludzi, o wysokości powyżej 15 m lub 5 kondygnacji, a dla szkół, budynków zamieszkania zbiorowego, zakładów karnych oraz muzeów – o wysokości powyżej 3 kondygnacji,

3) budynków produkcyjno-magazynowych i usługowych, urządzeń technologicznych, placów składowych i wiat o powierzchni ponad 1000 m², w których występują materiały palne, z wyjątkiem obiektów o obciążeniu ogniowym nie przekraczającym 500 MJ/m²,

4) obiektów, w których występują pomieszczenia zagrożone wybuchem lub strefy zagrożenia wybuchem,

5) naturalnych i sztucznych zbiorników oraz ujęć wodnych służących celom przeciwpożarowym.

3. Drogi pożarowe powinny przebiegać:

1) równolegle do dłuższego boku budynku od strony wejść do klatek schodowych, jeżeli stosunek długości budynku do jego szerokości jest większy niż 2:1,

2) co najmniej z dwóch stron budynku, którego szerokość jest większa niż 60 m.

4. Dopuszcza się usytuowanie drogi pożarowej do budynku o wysokości przekraczającej 25 m nierównolegle do dłuższego z jego boków, z tym że:

1) drogi te należy sytuować od strony głównego wejścia do budynku,

2) odległość drogi od budynku powinna się mieścić w granicach 5–25 m,

3) odległość drogi od wejścia do dźwigu pożarowego nie może przekraczać 50 m.

Drogi pożarowe do budynku i urządzeń powinny odpowiadać wymaganiom określonym w poniższej tabeli, z zastrzeżeniem ust. 2:

5. Minimalna szerokość dróg pożarowych do budynku na całej długości obiektu oraz na odcinku 10 m przed i poza budynkiem powinna wynosić 4 m. Nie należy na tym odcinku stosować stałych elementów zagospodarowania i zadrzewiania terenu w odległości mniejszej niż 0,5 m od krawędzi jezdni.

6. Droga pożarowa powinna umożliwić przejazd pojazdu bez zawracania. Drogę pożarową bez możliwości przejazdu należy zakończyć placem manewrowym o wymiarach co najmniej 20x20 m, objazdem pętlicowym lub innym rozwiązaniem równorzędnym.

7. Najmniejszy promień zewnętrznych łuków drogi pożarowej powinien wynosić co najmniej 11 m.

8. Na terenach gospodarstw rolnych, hodowlanych i leśnych, jako drogi pożarowe do budynków, stacji transformatorowych oraz innych urządzeń wymagających ochrony przeciwpożarowej, dopuszcza się drogi o nawierzchni utwardzonej lub drogi gruntowe o szerokości co najmniej 3 m.

2. Przy ustalaniu odległości drogi w wypadku, o którym mowa w ust. 1 lp. 1 tabeli, należy brać pod uwagę wielkość obciążenia ogniowego i stopień przeszklenia obiektu, w wypadku, o którym mowa w ust. 1 lp. 2 i 3 tabeli – uwzględniać przede wszystkim stopień przeszklenia obiektu, a ponadto inne istotne okoliczności dla ochrony przeciwpożarowej.

1) wysokość przejazdu w świetle powinna wynosić co najmniej 4,2 m, a w budownictwie jednorodzinnym 3,2 m,

2) szerokość przejazdu w świetle powinna wynosić co najmniej 3,6 m, w tym szerokość jezdni co najmniej 3 m,

3) odległość między przejazdami na jeden dziedziniec nie może być większa niż 150 m.

2. W przejazdach, których jezdnie są oddzielone od chodników słupami lub ścianami, jezdnia powinna mieć szerokość co najmniej 3,6 m.

3. Jeżeli przejazd jest wykorzystywany jako stałe przejście dla pieszych, powinien być w nim zapewniony chodnik o szerokości co najmniej 1 m.

Minister Spraw Wewnętrznych: A. Milczanowski