Dziennik Ustaw - rok 1992 nr 92 poz. 460

Na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 2 i art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej (Dz. U. Nr 81, poz. 351) zarządza się, co następuje:

1) szczegółowe zasady ochrony przeciwpożarowej i zabezpieczenia przeciwpożarowego budynków, innych obiektów budowlanych i terenów oraz wyposażania ich w sprzęt, urządzenia przeciwpożarowe I ratownicze,

2) rodzaje budynków, innych obiektów budowlanych i terenów, w których jest wymagana instalacja sygnalizacyjno-alarmowa.

2. Materiały palne znajdujące się wewnątrz obiektu, na terenie przyległym do niego lub na placu składowym powinny być używane oraz przechowywane w sposób nie naruszający bezpieczeństwa ludzi oraz mienia.

3. Warunki bezpieczeństwa w tym zakresie zapewnia właściciel, zarządca lub użytkownik obiektu, z uwzględnieniem właściwości pożarowych materiałów oraz powodowanych nimi zagrożeń.

4. Budynki, ich części lub pomieszczenia ze względu na ich funkcję kwalifikuje się do kategorii zagrożenia ludzi:

1) ZL I - budynki użyteczności publicznej lub ich części, w których mogą przebywać ludzie w grupach ponad 50 osób,

2) ZL II - budynki lub ich części przeznaczone do użytku ludzi o ograniczonej zdolności poruszania się,

3) ZL III - szkoły, budynki biurowe, domy studenckie, internaty, hotele, ośrodki zdrowia, otwarte przychodnie lekarskie, sanatoria, lokale handlowo-usługowe, w których może przebywać do 50 osób, koszary, pomieszczenia ETO, zakłady karne i inne podobne,

4) ZL IV - budynki mieszkalne,

5) ZL V - archiwa, muzea i biblioteki.

1) bezpieczeństwie pożarowym - rozumie się przez to stan eliminujący zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzi, uzyskiwany przez funkcjonowanie systemu norm prawnych i technicznych środków zabezpieczenia przeciwpożarowego oraz prowadzonych działań zapobiegawczych przed pożarem,

2) bezpieczeństwie pożarowym w lasach - rozumie się przez to stan eliminujący prawdopodobieństwo wystąpienia pożaru lasu, uzyskiwany przez funkcjonowanie systemu norm prawnych i technicznych środków zabezpieczenia przeciwpożarowego,

3) bezpieczniku ogniowym - rozumie się przez to urządzenie zapobiegające przenoszeniu się ognia wzdłuż smugi gazowych mieszanin wybuchowych, stosowane w zbiornikach i aparatach z cieczami łatwo zapalnymi, instalacjach acetylenowych, instalacjach chemicznych, urządzeniach lakierniczych,

4) cieczy palnej - rozumie się przez to ciecz o temperaturze zapłonu do 100°C,

5) instalacji sygnalizacyjno-alarmowej - rozumie się przez to instalację automatycznego wykrywania i przekazywania informacji o pożarze,

6) materiałach niebezpiecznych pożarowo - rozumie się przez to ciecze palne o temperaturze zapłonu poniżej 55°C, gazy palne, ciała stałe wytwarzające w zetknięciu z wodą lub parą wodną gazy palne, ciała stałe zapalające się samorzutnie w powietrzu, materiały wybuchowe i pirotechniczne, ciała stałe palne utleniające o temperaturze rozkładu poniżej 21°C, ciała stałe jednorodne o temperaturze samozapalenia poniżej 200°C oraz materiały mające skłonności do samozapalenia,

7) pasie przeciwpożarowym - rozumie się przez to system drzewostanów różnej szerokości poddanych specjalnym zabiegom gospodarczym i porządkowym lub powierzchni wylesionych i oczyszczonych do warstwy mineralnej,

8) przeciwpożarowym wyłączniku prądu - rozumie się przez to wyłącznik odcinający dopływ prądu do wszystkich obwodów, z wyjątkiem obwodów zasilających instalacje i urządzenia, których funkcjonowanie jest niezbędne podczas pożaru,

9) sprzęcie i urządzeniach ratowniczych - rozumie się przez to przedmioty, narzędzia, maszyny i urządzenia związane na stałe z budynkiem, obiektem lub terenem, uruchamiane lub wykorzystywane do ratowania ludzi i mienia w warunkach pożaru, klęski żywiołowej oraz innego miejscowego zagrożenia,

10) strefie pożarowej - rozumie się przez to przestrzeń wydzieloną w taki sposób, aby w określonym czasie pożar nie przeniósł się na zewnątrz lub do wewnątrz wydzielonej przestrzeni,

11) strefie zagrożenia wybuchem - rozumie się przez to przestrzeń, w której może występować mieszanina substancji palnych z powietrzem lub innymi gazami utleniającymi, o stężeniu zawartym między dolną i górną granicą wybuchowości,

12) stałych urządzeniach gaśniczych - rozumie się przez to urządzenia związane na stałe z obiektem, zawierające własny zapas środka gaśniczego, wyposażone w układ przechowywania i podawania środka gaśniczego, uruchamiane automatycznie lub ręcznie we wczesnej fazie rozwoju pożaru,

13) technicznych środkach zabezpieczeń przeciwpożarowych - rozumie się przez to techniczne urządzenia, sprzęt, instalacje lub rozwiązania budowlane służące zapobieganiu powstawania i rozprzestrzeniania się pożarów,

14) terenie przyległym - rozumie się przez to pas terenu wokół obiektu o szerokości równej minimalnej dopuszczalnej odległości od innych obiektów ze względu na wymagania ochrony przeciwpożarowej, określonej w przepisach techniczno-budowlanych,

15) urządzeniach do usuwania dymów i gazów pożarowych - rozumie się przez to urządzenia montowane w górnych częściach klatek schodowych i pomieszczeń, uruchamiane w przypadku nagromadzenia się gorących gazów i dymów pożarowych w celu ich odprowadzenia drogą wentylacji naturalnej lub wymuszonej,

16) urządzeniach przeciwpanicznych - rozumie się przez to specjalne urządzenia instalowane na drzwiach ewakuacyjnych, umożliwiające łatwe i pewne otwarcie drzwi od wewnątrz pomieszczenia, zgodnie z kierunkiem ewakuacji ludzi na korytarzach lub klatkach schodowych bez względu na blokady i zamki, uniemożliwiające otwarcie tych drzwi od zewnątrz,

17) warunkach ewakuacji - rozumie się przez to zespół przedsięwzięć oraz środków techniczno-organizacyjnych zapewniający szybkie i bezpieczne opuszczenie strefy zagrożonej lub objętej pożarem,

18) zagrożeniu wybuchem - rozumie się przez to możliwość tworzenia przez palne gazy, pary palnych cieczy, pyły lub włókna palnych ciał stałych, w różnych warunkach, mieszanin z powietrzem, które pod wpływem czynnika inicjującego zapłon (iskra, łuk elektryczny lub przekroczenie temperatury samozapalenia) wybuchają, czyli ulegają gwałtownemu spalaniu połączonemu ze wzrostem ciśnienia.

1) używanie otwartego ognia i palenie tytoniu w strefach zagrożonych pożarem lub wybuchem,

2) garażowanie pojazdów silnikowych w obiektach i pomieszczeniach nie przeznaczonych do tego celu, jeżeli nie opróżniono zbiornika paliwa pojazdu i nie odłączono na stałe zasilania akumulatorowego pojazdu,

3) rozgrzewanie za pomocą otwartego ognia smoły i innych materiałów w odległości mniejszej niż 5 m od obiektu, przyległego do niego składowiska lub placu składowego z materiałami palnymi, przy czym jest dopuszczalne wykonywanie tych czynności na dachach o konstrukcji i pokryciu niepalnym w budowanych obiektach, a w pozostałych, jeżeli zostaną zastosowane odpowiednie, przeznaczone do tego celu podgrzewacze,

4) wysypywanie gorącego popiołu i żużla lub spalanie śmieci i odpadków w miejscu umożliwiającym zapalenie się sąsiednich obiektów lub materiałów palnych,

5) przechowywanie materiałów palnych w odległości mniejszej niż 0,5 m od:

a) urządzeń i instalacji, których powierzchnie zewnętrzne mogą nagrzewać się do temperatury przekraczającej 100°C,

b) linii kablowych o napięciu powyżej 1 kV, przewodów uziemiających oraz przewodów odprowadzających instalacji odgromowej, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej,

6) użytkowanie elektrycznych urządzeń ogrzewczych ustawionych bezpośrednio na podłożu palnym, z wyjątkiem urządzeń eksploatowanych zgodnie z warunkami określonymi przez producenta,

7) stosowanie na osłony punktów świetlnych materiałów palnych, z wyjątkiem materiałów trudno zapalnych, jeżeli zostaną umieszczone w odległości co najmniej 0,05 m od żarówki,

8) instalowanie opraw oświetleniowych oraz osprzętu instalacji elektrycznych, jak: wyłączniki, przełączniki, gniazda wtyczkowe, bezpośrednio na podłożu palnym, jeżeli ich konstrukcja nie zabezpiecza podłoża przed zapaleniem,

9) składowanie materiałów palnych na drogach komunikacji ogólnej służących ewakuacji,

10) ustawianie na klatkach schodowych jakichkolwiek przedmiotów utrudniających ewakuację,

11) zamykanie drzwi ewakuacyjnych w sposób uniemożliwiający ich natychmiastowe użycie,

12) uniemożliwianie lub ograniczanie dostępu do:

a) urządzeń przeciwpożarowych, takich jak stałe i półstałe urządzenia gaśnicze i zabezpieczające, urządzenia odciążające, instalacje sygnalizacyjno-alarmowe, hydranty, zawory hydrantowe, suche piony, przeciwpożarowe zbiorniki wodne, klapy przeciwpożarowe, urządzenia do usuwania dymów i gazów pożarowych,

b) urządzeń uruchamiających instalacje gaśnicze i sterujących takimi instalacjami oraz innymi instalacjami wpływającymi na stan bezpieczeństwa pożarowego obiektu,

c) wyjść ewakuacyjnych,

d) wyłączników i tablic rozdzielczych prądu elektrycznego oraz głównych zaworów gazu.

2. Właściciele, zarządcy lub użytkownicy budynków oraz placów składowych i wiat, z wyjątkiem budynków mieszkalnych jednorodzinnych, są zobowiązani do:

1) umieszczenia w miejscach widocznych wykazu telefonów alarmowych oraz instrukcji postępowania na wypadek pożaru,

2) oznakowania, zgodnie z Polskimi Normami:

a) dróg, wyjść i kierunków ewakuacji (z wyłączeniem budynków mieszkalnych),

b) miejsc usytuowania urządzeń przeciwpożarowych,

c) elementów sterujących urządzeniami przeciwpożarowymi,

d) lokalizacji przeciwpożarowych wyłączników prądu, głównych zaworów gazu oraz materiałów niebezpiecznych pożarowo, zwanych dalej "materiałami",

e) pomieszczeń, w których występują materiały.

3. Wokół placów składowych, składowisk przy obiektach oraz obiektach tymczasowych o konstrukcji palnej należy zachować pas ochronny o szerokości minimum 2 m i nawierzchni z materiałów niepalnych lub gruntowej oczyszczonej.

4. Składowanie stałych materiałów palnych pod ścianami obiektu związanych z jego funkcją, z wyjątkiem materiałów niebezpiecznych pożarowo, jest dopuszczalne pod warunkiem:

1) nieprzekroczenia strefy pożarowej dopuszczalnej dla danego obiektu,

2) zachowania dostępu do obiektu na wypadek działania ratowniczego,

3) nienaruszenia wymaganej potrzebami ochrony przeciwpożarowej minimalnej odległości od obiektów sąsiednich.

1) wszystkie czynności związane z wytwarzaniem, przetwarzaniem, obróbką, transportem lub składowaniem materiałów należy wykonywać zgodnie z warunkami ochrony przeciwpożarowej określonymi w instrukcji technologicznej lub według wskazań ich producenta,

2) ilość materiału znajdującego się na stanowisku pracy w obiekcie produkcyjnym nie może przekroczyć wielkości dobowego zapotrzebowania lub dobowej produkcji, jeżeli przepisy szczególne nie stanowią inaczej,

3) zapas materiałów przekraczający wielkości określone w pkt 2 należy przechowywać w oddzielnym pomieszczeniu przystosowanym do takiego celu,

4) materiały powinny być przechowywane w sposób uniemożliwiający powstanie pożaru lub wybuchu w następstwie procesu składowania lub wskutek wzajemnego oddziaływania,

5) ciecze o temperaturze zapłonu poniżej 55°C należy przechowywać wyłącznie w pojemnikach wykonanych z materiałów co najmniej trudno zapalnych, odprowadzających ładunki elektryczności statycznej, wyposażonych w szczelne zamknięcia; w obiektach i pomieszczeniach produkcyjnych lub magazynowych pojemniki z cieczami powinny być dodatkowo zabezpieczone przed stłuczeniem,

6) w obiektach zaliczonych do kategorii zagrożenia ludzi nie należy przechowywać materiałów w pomieszczeniach piwnicznych, na poddaszach i strychach, w obrębie klatek schodowych i korytarzy oraz innych pomieszczeniach ogólnie dostępnych, jak również na tarasach, balkonach i loggiach,

7) nie należy przechowywać cieczy o temperaturze zapłonu poniżej 55°C w pojemnikach, urządzeniach i instalacjach nie przystosowanych do tego celu,

8) przy stosowaniu w pomieszczeniach cieczy o temperaturze zapłonu poniżej 21°C należy zapewnić skuteczną wentylację,

9) jeżeli w budynku zakwalifikowanym do kategorii zagrożenia ludzi obciążenie ogniowe w jego części nie związanej funkcjonalnie z resztą budynku i przeznaczonej do celów handlowych, magazynowych lub produkcyjnych stwarza wyższe wymagania w stosunku do klasy odporności ogniowej obiektu niż kategoria zagrożenia ludzi tego obiektu, wymieniona część obiektu o klasie odporności ogniowej odpowiadającej jej obciążeniu ogniowemu powinna stanowić odrębną strefę pożarową; warunki wydzielenia strefy pożarowej regulują przepisy techniczno-budowlane.

2. Zasadę określoną w ust. 1 pkt 9 stosuje się również do tych części obiektów zakwalifikowanych do kategorii zagrożenia ludzi, które są przeznaczone na kotłownie ze składami opału.

3. Podczas przechowywania cieczy o temperaturze zapłonu poniżej 55°C w pomieszczeniach budynków zaliczonych do kategorii zagrożenia ludzi należy przestrzegać następujących zasad:

1) w jednej strefie pożarowej, zakwalifikowanej do kategorii zagrożenia ludzi innej niż ZL IV oraz o przeznaczeniu innym niż handlowo-usługowe, jest dopuszczalne przechowywanie do 10 dm³ cieczy o temperaturze zapłonu poniżej 21°C oraz 50 dm³ cieczy o temperaturze zapłonu 21-55°C, a w mieszkaniach odpowiednio 5 i 20 dm³ cieczy;

2) w pomieszczeniach handlowo-usługowych jest dopuszczalne przechowywanie cieczy o temperaturze zapłonu do 55°C w takiej ilości, że obciążenie ogniowe stworzone przez te ciecze nie przekroczy 500 MJ/m²,

3) w pomieszczeniach handlowo-usługowych stanowiących odrębną strefę pożarową jest dopuszczalne przechowywanie cieczy palnych w ilościach większych niż określone w pkt 2, pod warunkiem spełniania przez te pomieszczenia wymagań budowlanych i instalacyjnych dotyczących obiektów magazynowych,

4) w pomieszczeniach handlowo-usługowych ciecze palne powinny być przechowywane w szczelnych naczyniach, zabezpieczonych przed stłuczeniem, a ich sprzedaż należy prowadzić bez rozlewania.

4. Podczas przechowywania cieczy o temperaturze zapłonu poniżej 100°C w garażach należy przestrzegać następujących zasad:

1) w garażach wolno stojących wykonanych z materiałów niepalnych o powierzchni do 60 m² jest dopuszczalne przechowywanie 200 dm³ cieczy o temperaturze zapłonu poniżej 55°C,

2) w garażach o powierzchni do 60 m² innych niż wymienione w pkt 1 jest dopuszczalne przechowywanie 20 dm³ cieczy o temperaturze zapłonu poniżej 21^°C lub 60 dm³ cieczy o temperaturze zapłonu 21-100°C,

3) w garażach o powierzchni powyżej 60 m² jest zabronione przechowywanie cieczy o temperaturze zapłonu poniżej 100°C, z wyjątkiem cieczy niezbędnych przy eksploatacji pojazdu, przechowywanych w jednostkowych opakowaniach stosowanych w handlu detalicznym,

4) ciecze o temperaturze zapłonu poniżej 100°C należy przechowywać w naczyniach metalowych lub innych dopuszczonych do tego celu, posiadających szczelne zamknięcia,

5) w garażach jest zabronione przelewanie paliwa oraz napełnianie nim zbiorników paliwa w pojazdach.

5. Pomieszczenie, w którym może wytworzyć się mieszanina wybuchowa, powstała z wydzielającej się takiej ilości palnych gazów, par, mgieł lub pyłów, której wybuch mógłby spowodować przyrost ciśnienia w tym pomieszczeniu przekraczający 5 kPa, określa się jako pomieszczenie zagrożone wybuchem.

6. Wytyczne w zakresie określania przyrostu ciśnienia w pomieszczeniu, jaki mógłby zostać spowodowany przez wybuch, zawiera załącznik nr 1 do rozporządzenia.

1) zapewnieniu odpowiedniej ilości i szerokości wyjść,

2) zachowaniu dopuszczalnych długości dróg ewakuacyjnych,

3) zapewnieniu odpowiedniej, bezpiecznej pożarowo obudowy i wydzieleń dróg ewakuacyjnych,

4) zapewnieniu urządzeń do usuwania dymów i gazów pożarowych.

2. Warunki, o których mowa w ust. 1, regulują przepisy techniczno-budowlane.

1) szerokość przejść pomiędzy rzędami siedzeń nie mniejszą niż 0,45 m; odległość tę należy ustalać biorąc pod uwagę odstęp pomiędzy elementami stałymi siedzeń,

2) liczbę siedzeń w rzędzie nie większą niż 16 pomiędzy przejściami oraz 8 w rzędzie przyściennym; dopuszcza się zwiększenie miejsc w rzędach odpowiednio do 40 i 20 pod warunkiem zwiększenia odstępu pomiędzy rzędami siedzeń o 1 cm na każde dodatkowe siedzenie odpowiednio powyżej 16 lub 8,

3) szerokość przejść na widowni nie mniejszą niż 1,2 m przy liczbie osób do 150, a przy większej ich liczbie szerokość tę należy zwiększyć o 0,3 m na każde dalsze 50 osób.

4) rzędy siedzeń lub ławek trwale umocowane do podłogi albo siedzenia sztywno łączone ze sobą w rzędy oraz między rzędami,

5) widownię o liczbie miejsc powyżej 600 oddzieloną kurtyną przeciwpożarową od sceny, jeżeli powierzchnia sceny przekracza 150 m² lub jej kubatura 1200 m³,

6) kurtyny przeciwpożarowe pomiędzy sceną a kieszenią sceniczną o powierzchni ponad 100 m², jeżeli powierzchnia sceny przekracza 300 m² lub kubatura 6000 m³,

7) wyposażenie sceny o powierzchni przekraczającej 150 m² lub kubaturze przekraczającej 1200 m³ w urządzenia do usuwania dymów i gazów pożarowych,

8) fotele wykonane z materiałów co najmniej trudno zapalnych oraz nie wydzielających toksycznych produktów spalania, jeżeli nie zastosowano pod tkaniną obiciową warstwy stanowiącej skuteczne zabezpieczenie przed zapaleniem materiałów wypełniających fotel.

2. Okiennice lub kraty powinny otwierać się od wewnątrz:

1) w budynkach tymczasowych wykonanych z materiałów palnych i przeznaczonych na pobyt ludzi,

2) w pomieszczeniach, w których zgodnie z odrębnymi przepisami drzwi wyjść ewakuacyjnych otwierają się na zewnątrz,

3) w pomieszczeniach, w których przebywają ludzie o ograniczonej zdolności poruszania się,

4) w pomieszczeniach spełniających funkcje hotelowe,

5) w pomieszczeniach piwnicznych przeznaczonych na pobyt ludzi.

3. Warunek, o którym mowa w ust. 2, dotyczy co najmniej jednego okna w każdym z wymienionych pomieszczeń, z wyłączeniem obiektów o charakterze zamkniętym, a w szczególności oddziałów zakwaterowania skazanych, tymczasowo aresztowanych oraz zakładów poprawczych i schronisk dla nieletnich.

2. Jedna jednostka sprzętu o masie środka gaśniczego 2 kg (lub 2 dm³) powinna przypadać:

1) w strefach pożarowych zaliczonych do kategorii zagrożenia ludzi ZL II i ZL V oraz w strefach, w których występują pomieszczenia zagrożone wybuchem - na każde 150 m² powierzchni,

2) w strefach pożarowych o obciążeniu ogniowym 500 MJ/m² i wyższym oraz zaliczonych do kategorii zagrożenia ludzi ZL I i ZL III - na każde 300 m² powierzchni,

3) w pozostałych strefach pożarowych, z wyjątkiem stref zaliczonych do kategorii zagrożenia ludzi ZL IV - na każde 500 m² powierzchni.

3. Stację paliw płynnych należy wyposażyć w następujący sprzęt:

1) 2 agregaty proszkowe 25 kg,

2) 1 gaśnicę proszkową lub śniegową 6 kg na jeden dystrybutor,

3) 2 gaśnice proszkowe lub śniegowe 6 kg na dwa i więcej dystrybutorów,

4) 3 koce gaśnicze, w tym 1 koc dla stanowiska rozlewu gazów skroplonych,

5) 2 gaśnice proszkowe lub śniegowe 6 kg na każde stanowisko rozlewu gazów skroplonych.

4. Miejsca omłotów, niezależnie od wymaganego sprzętu, należy wyposażyć w beczkę z wodą o pojemności min. 200 dm³ z wiadrem lub w inny równorzędny sposób.

1) do gaszenia pożarów grupy A (w których występuje zjawisko spalania żarowego, np. drewna, papieru, tkanin) stosuje się gaśnice płynowe lub pianowe,

2) do gaszenia pożarów grupy B (cieczy palnych i substancji stałych topiących się, np. benzyn, alkoholi, olejów, tłuszczów, lakierów) stosuje się zamiennie gaśnice płynowe, pianowe, śniegowe, proszkowe lub halonowe,

3) do gaszenia pożarów grupy C (gazów palnych, np. propanu, acetylenu, gazu ziemnego) stosuje się zamiennie gaśnice proszkowe, śniegowe lub halonowe,

4) do gaszenia pożarów grupy D (metali lekkich, np. magnezu, sodu, potasu, litu) stosuje się gaśnice proszkowe do tego celu przeznaczone,

5) do gaszenia pożarów poszczególnych grup z indeksem E (urządzeń elektrycznych pod napięciem i innych materiałów znajdujących się w pobliżu tych urządzeń) stosuje się zamiennie gaśnice śniegowe, halonowe lub proszkowe.

1) sprzęt powinien być umieszczany w miejscach łatwo dostępnych i widocznych, przy wejściach i klatkach schodowych, przy przejściach i korytarzach, przy wyjściach na zewnątrz pomieszczeń,

2) w obiektach wielokondygnacyjnych sprzęt należy umieszczać w tych samych miejscach na każdej kondygnacji, jeżeli warunki techniczne na to pozwalają,

3) oznakowanie miejsc usytuowania sprzętu powinno być zgodne z Polskimi Normami,

4) do sprzętu powinien być zapewniony dostęp o szerokości co najmniej 1 m,

5) sprzęt należy umieszczać w miejscach nie narażonych na uszkodzenie mechaniczne oraz działanie źródeł ciepła (piece, grzejniki).

6) odległość dojścia do sprzętu nie powinna być większa niż 30 m.

1) handlowych:

a) jednokondygnacyjnych o powierzchni strefy pożarowej powyżej 10000 m²,

b) wielokondygnacyjnych o powierzchni strefy pożarowej powyżej 2500 m²,

2) gastronomicznych o liczbie miejsc powyżej 600,

3) salach widowiskowych i zamkniętych obiektach sportowych o liczbie miejsc powyżej 3000,

4) wystawowych:

a) jednokondygnacyjnych, o powierzchni strefy pożarowej powyżej 10000 m²,

b) wielokondygnacyjnych, o powierzchni strefy pożarowej powyżej 2500 m²,

5) budynkach administracyjno-biurowych o wysokości powyżej 55 m,

6) hotelach, hotelach robotniczych, internatach, domach studenckich i innych podobnych o wysokości ponad 55 m,

7) archiwach, wyznaczonych przez centralny organ administracji państwowej właściwy w sprawach archiwistyki,

8) muzeach oraz zabytkach budowlanych, wyznaczonych przez Generalnego Konserwatora Zabytków,

9) ośrodkach elektronicznego przetwarzania danych o znaczeniu krajowym,

10) garażach podziemnych o liczbie stanowisk powyżej 100 lub o więcej niż jednej kondygnacji podziemnej.

2. Półstałe urządzenia gaśnicze stosuje się odpowiednio do zakresu określonego w wytycznych technologicznych oraz na podstawie szczegółowej analizy zagrożenia pożarowego występującego w obiekcie.

1) obiektach handlowych:

a) jednokondygnacyjnych o powierzchni strefy pożarowej powyżej 5000 m²,

b) wielokondygnacyjnych o powierzchni strefy pożarowej powyżej 1500 m²,

2) teatrach o liczbie miejsc powyżej 300,

3) kinach o liczbie miejsc powyżej 600,

4) obiektach gastronomicznych o liczbie miejsc powyżej 300,

5) salach widowiskowych i zamkniętych budynkach sportowych o liczbie miejsc powyżej 1500,

6) obiektach wystawowych:

a) jednokondygnacyjnych o powierzchni strefy pożarowej powyżej 5000 m²,

b) wielokondygnacyjnych o powierzchni strefy pożarowej powyżej 2000 m²,

7) szpitalach o liczbie łóżek powyżej 100 w budynku,

8) sanatoriach o liczbie łóżek powyżej 200 w budynku,

9) domach pomocy społecznej i ośrodkach rehabilitacji dla osób niepełnosprawnych o liczbie łóżek powyżej 100 w budynku,

10) zakładach pracy zatrudniających ponad 100 osób niepełnosprawnych w budynku,

11) budynkach administracyjno-biurowych o wysokości powyżej 25 m,

12) hotelach, pensjonatach i zajazdach o liczbie miejsc noclegowych powyżej 50,

13) hotelach robotniczych, internatach, domach studenckich i innych podobnych o liczbie miejsc noclegowych powyżej 200,

14) archiwach wyznaczonych przez centralny organ administracji państwowej właściwy w sprawach archiwistyki,

15) muzeach oraz zabytkach budowlanych, wyznaczonych przez Generalnego Konserwatora Zabytków,

16) ośrodkach elektronicznego przetwarzania danych o zasięgu krajowym, wojewódzkim i resortowym,

17) centralach telefonicznych o pojemności ponad 10000 numerów i innych tego typu obiektach,

18) garażach podziemnych o liczbie stanowisk powyżej 50,

19) stacjach metra (kolei podziemnych),

20) dworcach i portach posiadających pomieszczenia, w których może przebywać równocześnie powyżej 300 osób,

21) bankach.

1) dźwigi pożarowe,

2) drabiny i zewnętrzne schody ewakuacyjne,

3) rękawy ratownicze, linkowe aparaty ratownicze, skokochrony oraz inny sprzęt do ratownictwa bezpośredniego z wysokości,

4) sprzęt ochrony dróg oddechowych i ochrony osobistej,

5) narzędzia służące uzyskiwaniu dostępu do zagrożonych i ratowanych osób lub mienia,

6) sprzęt i urządzenia sygnalizacyjno-pomiarowe do celów rozpoznawania stężeń wybuchowych oraz skażeń chemicznych i promieniotwórczych,

7) sprzęt i urządzenia do odkażania i dezaktywacji.

2. W sprzęt i urządzenia ratownicze wymienione w § 21 pkt 2-7 należy wyposażyć obiekty, w uzgodnieniu z właściwym terenowo komendantem rejonowym Państwowej Straży Pożarnej, w przypadkach:

1) niezachowania warunków ewakuacji, określonych w przepisach techniczno-budowlanych,

2) występowania szczególnie trudnych warunków do działania ratowniczego,

3) występowania zagrożeń wybuchowych, toksycznych, chemicznych i promieniotwórczych.

2. Przez instalacje i urządzenia techniczne rozumie się następujące instalacje oraz urządzenia:

1) ogrzewcze,

2) wentylacyjne, dymowe i spalinowe,

3) klimatyzacyjne,

4) gazowe,

5) elektroenergetyczne i odgromowe,

6) wodociągowe i kanalizacyjne,

7) technologiczne.

3. Przy doborze instalacji i urządzeń należy uwzględnić funkcje i przeznaczenie obiektu oraz wynikające stąd czynniki zagrożenia.

4. Instalacje i urządzenia techniczne należy użytkować i utrzymywać w stanie zgodnym z warunkami technicznymi i wymaganiami ustalonymi przez producenta, w szczególności należy poddawać je okresowym przeglądom i konserwacji.

5. Eksploatacja instalacji i urządzeń, których stan techniczny może przyczynić się do powstania pożaru, wybuchu lub rozprzestrzenienia ognia, jest zabroniona.

6. Obiekty zagrożone wybuchem oraz inne obiekty o kubaturze przekraczającej 1000 m³ należy wyposażać w przeciwpożarowe wyłączniki prądu.

7. Przeciwpożarowe wyłączniki prądu powinny być umieszczane w pobliżu głównego wejścia do obiektu lub głównego przyłącza sieciowego i odpowiednio oznakowane.

1) od palenisk opalanych paliwem stałym - co najmniej 4 razy w roku,

2) od palenisk opalanych paliwem płynnym i gazowym - co najmniej dwa razy w roku,

3) od palenisk zakładów zbiorowego żywienia i usług gastronomicznych - co najmniej raz w miesiącu, jeżeli przepisy miejscowe nie stanowią inaczej.

2. W obiektach, o których mowa w ust. 1, należy usuwać zanieczyszczenia z przewodów wentylacyjnych co najmniej raz w roku, jeżeli większa częstotliwość nie wynika z warunków użytkowych.

1) w przypadku gazów i par cieczy 2/3 maksymalnej temperatury powierzchni wyrażonej w stopniach Celsjusza (°C), określonej Polską Normą dla poszczególnych klas temperaturowych gazów i par cieczy,

2) w przypadku pyłów i włókien:

a) co najmniej 70°C poniżej temperatury tlenia się 5 mm warstwy pyłu dla poziomych powierzchni ogrzewczych lub nachylonych do 60° w stosunku do poziomu,

b) 2/3 temperatury samozapalenia, wyrażonej w stopniach Celsjusza (°C), mieszaniny pyłów lub włókien z powietrzem dla powierzchni o nachyleniu większym niż 60° w stosunku do poziomu oraz dla tych powierzchni, na których uniemożliwiono gromadzenie się pyłów i włókien,

c) 2/3 temperatury samozapalenia, wyrażonej w stopniach Celsjusza (°C), mieszaniny pyłów lub włókien z powietrzem dla nie tlących się pyłów lub włókien, niezależnie od stopnia nachylenia powierzchni urządzeń ogrzewczych,

3) w przypadku pozostałych ciał stałych łatwo zapalnych 2/3 temperatury samozapalenia, wyrażonej w stopniach Celsjusza (°C).

2. Dopuszczalne temperatury pracy urządzeń elektroenergetycznych oraz zasady klasyfikacji gazów i par cieczy do klas temperaturowych określają odrębne przepisy i Polskie Normy.

3. Przy ustalaniu dopuszczalnych temperatur za podstawę należy przyjmować ten materiał palny znajdujący się w danym pomieszczeniu, który ma najniższą temperaturę samozapalenia, a dla tlących się pyłów - najniższą temperaturę tlenia.

4. W systemach ogrzewczych oraz wentylacyjnych jest zabroniona recyrkulacja powietrza, jeżeli mogłaby spowodować wzrost zagrożenia wybuchem.

5. Systemy centralnego ogrzewania powietrznego stosuje się we wszystkich obiektach i pomieszczeniach pod warunkiem zastosowania samoczynnych urządzeń (termoregulatorów) zapobiegających przekroczeniu dopuszczalnych temperatur w wypadku zaniku przepływu powietrza oraz blokady uniemożliwiającej włączenie elementów grzewczych przed uruchomieniem nawiewu powietrza.

6. Systemy centralnego ogrzewania wodnego i parowego stosuje się we wszystkich obiektach i pomieszczeniach, z wyjątkiem tych, w których występują materiały wytwarzające w reakcji z wodą lub parą wodną palne gazy, jeżeli reakcje takie nie są przewidziane w procesie technologicznym.

7. Urządzenia ogrzewcze, elektroenergetyczne, gazowe, zasilane paliwem płynnym lub stałym, należy stosować zgodnie z odrębnymi przepisami.

8. Powierzchnie przewodów i urządzeń ogrzewczych oraz ich izolacje w obrębie pomieszczeń, w których mogą wydzielać się palne pyły i włókna, powinny być gładkie, łatwe do oczyszczenia i nie rozprzestrzeniające ognia.

9. Palne elementy konstrukcji i wystroju wnętrz budynku, przez które lub obok których przechodzą przewody ogrzewcze, wentylacyjne, dymowe lub spalinowe, powinny być zabezpieczone przed możliwością zapalenia lub zwęglenia.

2. W pomieszczeniach, w których mogą występować palne pyły, tworzące z powietrzem mieszaniny wybuchowe, otwory wentylacji nawiewnej powinny być usytuowane oraz wykonane tak, aby nie powodowały unoszenia pyłów osiadłych.

3. Prowadzenie przewodów z palnymi i toksycznymi cieczami, gazami lub pyłami oraz przewodów elektrycznych wewnątrz kanałów wentylacyjnych jest zabronione.

4. W pomieszczeniach zagrożonych wybuchem należy stosować urządzenia wstrzymujące automatycznie pracę wentylatorów w razie powstania pożaru i sygnalizujące ich wyłączenie, jeżeli działanie wentylatorów mogłoby przyczynić się do jego rozprzestrzeniania.

2. Wymagania, o których mowa w ust. 1, nie dotyczą przypadków uzasadnionych względami technologicznymi, w których filtry, komory pyłowe i cyklony stanowią bezpośrednie wyposażenie urządzeń i agregatów produkcyjnych.

3. Przewody wentylacyjne przed miejscem wprowadzenia ich do komór pyłowych i cyklonów powinny być wyposażone w urządzenia zapobiegające przeniesieniu się ognia.

4. Komory pyłowe i cyklony dla pyłów tworzących z powietrzem mieszaniny wybuchowe powinny być wyposażone w urządzenia (klapy, przepony) zabezpieczające przed skutkami wybuchu konstrukcję cyklonu i komory, a także konstrukcję obiektu, w którym są zlokalizowane.

2. Przed rozpoczęciem prac niebezpiecznych pożarowo właściciel, zarządca lub użytkownik obiektu oraz wykonawca jest obowiązany:

1) ocenić zagrożenie pożarowe w rejonie, w którym prace będą wykonywane,

2) ustalić rodzaj przedsięwzięć mających na celu niedopuszczenie do powstania i rozprzestrzenienia się pożaru lub wybuchu,

3) wskazać osoby odpowiedzialne za zabezpieczenie miejsca pracy, za przebieg oraz zabezpieczenie miejsca po zakończeniu pracy.

3. Szczegółowe zasady zabezpieczenia przeciwpożarowego prac, o których mowa w ust. 1, jak również warunki uzyskania zezwolenia na ich przeprowadzenie, określa w odrębnej instrukcji właściciel, zarządca lub użytkownik obiektu. Obowiązek ten nie dotyczy właścicieli, zarządców lub użytkowników jednorodzinnych domów mieszkalnych.

4. Przy wykonywaniu prac należy przestrzegać następujących zasad:

1) wszelkie materiały palne występujące w miejscu wykonywania prac oraz w rejonach przyległych, w tym również elementy konstrukcji budynku i znajdujących się w nim instalacji technicznych, należy zabezpieczyć przed zapaleniem,

2) prace niebezpieczne pożarowo w pomieszczeniach (urządzeniach) zagrożonych wybuchem lub w pomieszczeniach, w których wcześniej wykonywano inne prace związane z użyciem łatwo zapalnych cieczy lub palnych gazów, mogą być prowadzone wyłącznie wtedy, gdy stężenie par cieczy lub gazów w mieszaninie z powietrzem w miejscu wykonywania prac nie przekracza 10% ich dolnej granicy wybuchowości,

3) w miejscu wykonywania prac powinien znajdować się sprzęt umożliwiający likwidację wszelkich źródeł pożaru,

4) po zakończeniu prac należy poddać kontroli miejsce, w którym prace były wykonywane, oraz rejony przyległe,

5) prace niebezpieczne pożarowo mogą być wykonywane wyłącznie przez osoby do tego upoważnione, posiadające odpowiednie kwalifikacje,

6) właściciel, zarządca lub użytkownik obiektu jest obowiązany przed rozpoczęciem prac zapoznać wyznaczone osoby z zagrożeniami pożarowymi występującymi w rejonie wykonywania prac oraz z rodzajem przedsięwzięć mających na celu niedopuszczenie do powstania pożaru lub wybuchu,

7) sprzęt używany do wykonywania prac powinien być sprawny technicznie i zabezpieczony przed możliwością wywołania pożaru.

2. Za dokonanie oceny, o której mowa w ust. 1, są odpowiedzialni: inwestor, jednostka projektowania lub użytkownik decydujący o procesie technologicznym.

3. W pomieszczeniu należy wyznaczyć strefę zagrożenia wybuchem, jeżeli może w nim wystąpić mieszanina wybuchowa o objętości co najmniej 0,01 m³ w zwartej przestrzeni.

4. Ustanawia się następującą klasyfikację stref zagrożenia wybuchem:

1) Z0 - strefa, w której mieszanina wybuchowa gazów, par lub mgieł występuje stale lub długotrwale w normalnych warunkach pracy,

2) Z1 - strefa, w której mieszanina wybuchowa gazów, par lub mgieł może występować w normalnych warunkach pracy,

3) Z2 - strefa, w której istnieje niewielkie prawdopodobieństwo wystąpienia mieszaniny wybuchowej gazów, par lub mgieł, przy czym mieszanina wybuchowa może występować jedynie krótkotrwale,

4) Z10 - strefa, w której mieszanina wybuchowa pyłów występuje często lub długotrwale w normalnych warunkach pracy,

5) Z11 - strefa, w której zalegające pyły mogą krótkotrwale stworzyć mieszaninę wybuchową wskutek przypadkowego zawirowania powietrza.

5. Wytyczne dotyczące wyznaczania stref zagrożenia wybuchem stanowią załącznik nr 2 do rozporządzenia.

1) przygotowaniem cieczy, gazów i pyłów do stosowania,

2) stosowaniem tych cieczy i pyłów do malowania, lakierowania, klejenia, mycia, nasycania,

3) suszeniem,

4) usuwaniem pozostałości tych substancji ze stanowisk pracy.

1) podczas prac związanych z konserwacją i remontem urządzeń w miejscu ich stałego ustawienia lub poza stanowiskiem do prowadzenia prac (zabezpieczenie prac powinno być ustalone indywidualnie),

2) przy stosowaniu niewielkich ilości cieczy i pyłów uniemożliwiających powstanie mieszaniny wybuchowej o objętości co najmniej 0,01 m³ w zwartej przestrzeni.

2. Wykonywanie innych prac na stanowiskach jest dopuszczalne wyłącznie po usunięciu stosowanych tam cieczy, gazów, pyłów lub ich pozostałości, gdy przeprowadzone pomiary stężeń wykluczają możliwość powstania mieszanin wybuchowych.

3. Przy pracach, o których mowa w ust. 2, należy dokonać analizy zagrożenia wybuchem oraz określić niezbędne techniczne środki zabezpieczenia przeciwpożarowego.

2. Prace na stanowisku należy uzależnić od sprawnie działającej wentylacji za pomocą blokad lub innych równorzędnych zabezpieczeń.

1) przegrody budowlane tworzące odrębne pomieszczenia wydzielone pożarowo,

2) szczelne ścianki wykonane z materiałów niepalnych o wysokości większej o 1,5 m od wysokości strefy zagrożenia wybuchem, przy ograniczeniu użytkowania przestrzeni nad stanowiskiem ze względu na możliwość stworzenia zagrożenia pożarem lub wybuchem,

3) pełne szczelne obudowy wykonane z materiałów niepalnych.

2. Stanowisko wraz ze strefą ochronną należy oznakować tablicami ostrzegawczymi.

3. Na stanowisku i w strefie ochronnej jest zabronione używanie ognia otwartego i stosowanie urządzeń mogących spowodować pożar lub wybuch.

4. Powierzchnia podłoża stanowiska i strefy ochronnej powinna być nienasiąkliwa, ograniczająca możliwość powstania iskier, umożliwiająca szybkie usunięcie pozostałości po stosowanych na stanowisku substancjach oraz nie powinna posiadać nie wentylowanych zagłębień.

1) powierzchnia lub suma powierzchni, na której mogą powstać strefy zagrożenia wybuchem, jest większa niż 50% powierzchni obiektu lub pomieszczenia,

2) proces technologiczny nie wymaga lokalizacji stanowiska we wspólnych pomieszczeniach lub obiektach.

2. Stanowiska w pomieszczeniach nie wydzielonych pożarowo należy tak lokalizować, aby skutki ewentualnego wybuchu nie stanowiły zagrożenia dla osób lub obiektu.

2. Zapas substancji znajdującej się na stanowisku powinien być przechowywany w niepalnych lub innych dopuszczonych, szczelnych opakowaniach.

3. Pozostawianie opróżnionych opakowań na stanowisku jest zabronione.

2. Dopuszcza się magazynowanie w jednym pomieszczeniu:

1) butli z gazami palnymi oraz z gazami niepalnymi, nietrującymi, z wyjątkiem gazów utleniających,

2) butli opróżnionych z butlami napełnionymi gazem palnym pod warunkiem ich oddzielnego ustawienia.

2. Butle z gazami palnymi nie posiadające stóp należy magazynować w drewnianych ramach w pozycji poziomej; dopuszcza się układanie butli w stosy o wysokości do 1,5 m.

3. Butle należy zabezpieczyć przed upadkiem, stosując bariery, przegrody lub inne środki ochronne, a zawory butli zabezpieczyć kołpakami.

2. Pomieszczenie magazynowe butli z gazami palnymi należy chronić przed ogrzaniem do temperatury przekraczającej 35°C.

3. Butle z gazami palnymi należy ustawiać co najmniej 1 m od nie osłoniętych grzejników i 10 m od źródeł ognia otwartego.

2. Butle luzem o pojemności do 11 kg gazu można składować najwyżej w trzech warstwach.

3. Warunki, o których mowa w ust. 1 i 2, nie dotyczą butli o pojemności do 11 kg składowanych w kontenerach i na paletach, przy czym wysokość składowania nie powinna przekraczać 5 m.

2. Składowanie karbidu w piwnicach i zagłębieniach ziemnych jest zabronione.

2. Sposób otwierania pojemników z karbidem powinien wykluczać możliwość spowodowania wybuchu mieszaniny acetylenu z powietrzem.

1) magazynowania i dystrybucji silnikowych paliw płynnych, olejów i smarów na potrzeby transportu drogowego, lotniczego, morskiego śródlądowego i kolejowego, z wyjątkiem kolei użytku publicznego,

2) magazynowania i dystrybucji gazów skroplonych na potrzeby ludności do celów turystycznych.

1) 20 m od budynków o konstrukcji palnej,

2) 10 m od budynków o konstrukcji niepalnej,

3) 10 m od wjazdów i wyjazdów do garaży podziemnych,

4) 15 m od sieci trakcji elektrycznej,

5) 40 m od lasu o powierzchni powyżej 3 ha, gazociągu wysokiego ciśnienia, osi toru kolejowego bez względu na rodzaj trakcji, z wyjątkiem torów technologicznych obsługi transportowej stacji paliw,

6) 1,5 wysokości słupa elektroenergetycznej linii napowietrznej w rzucie poziomym od tej linii, przy czym dopuszcza się zmniejszenie odległości, gdy:

a) przewody linii o napięciu do 1 kV zostaną zawieszone z obostrzeniem 1 stopnia,

b) przewody linii o napięciu powyżej 1 kV do 60 kV będą zawieszone z obostrzeniem 3 stopnia,

c) przewody linii o napięciu 110 kV będą zawieszone z obostrzeniem 3 stopnia na słupach ograniczonych słupami odporowymi, a ponadto odległość słupa od stacji paliw płynnych (budynek, zbiorniki, pompy) będzie wynosić co najmniej 30 m, a odległość pionowa przewodów będzie wynosić co najmniej 6 m od źródeł emisji par produktów naftowych.

2. Odległości, o których mowa w ust. 1, należy mierzyć od dystrybutora, studzienki spustowej, rury pomiarowej, przewodu oddechowego oraz miejsca magazynowania i rozlewania gazu płynnego.

3. Stałe stacje paliw użytku publicznego należy oddzielać od drogi wysepką o szerokości co najmniej 3 m, wzniesioną ponad poziom drogi. W miastach dopuszcza się lokalizację stałych stacji paliw bez wysepki, pod warunkiem zastosowania zatoki o głębokości co najmniej 5 m, licząc od zewnętrznego krawężnika jezdni.

4. Stacje paliw płynnych ze zbiornikami naziemnymi (kontenerowe lub przewoźne) powinny być zlokalizowane w odległości nie mniejszej niż 30 m od budynków, a od innych obiektów - z zachowaniem wymagań określonych w ust. 1.

2. Stałe stacje paliw mogą być lokalizowane bezpośrednio przy motelach, obiektach gastronomicznych i handlowych, garażach, stacjach obsługi samochodów i ciągników oraz sprzętu samobieżnego, z wyjątkiem stacji obsługi, w których stosuje się otwarty ogień, pod warunkiem że:

1) ściana od strony dystrybutora, studzienek spustowych, przewodów oddechowych i rur pomiarowych ma co najmniej dwugodzinną odporność ogniową,

2) w odległości do 5 m od dystrybutora, studzienki spustowej, przewodów oddechowych i rury pomiarowej nie ma w ścianie żadnych otworów,

3) na całej długości ściany nie ma otworów do pomieszczeń, w których podłoga jest położona poniżej poziomu przyległego terenu.

3. Jeżeli obok stacji paliw płynnych, o których mowa w ust. 2, znajdują się także inne obiekty budowlane, należy zachować odległości określone w § 53.

4. Wokół stacji paliw płynnych, zlokalizowanych na placach publicznych oraz w innych miejscach zgromadzeń ludności lub postoju pojazdów, należy wyznaczyć pas bezpieczeństwa z zakazem zajmowania go przez ludność lub pojazdy, o szerokości co najmniej 10 m, licząc od dystrybutora oraz pawilonu stacji.

2. Pawilon stacji paliw płynnych powinien być chroniony przed skutkami wyładowań atmosferycznych, a jego pomieszczenia wentylowane.

3. Energia elektryczna może być doprowadzona do stacji paliw płynnych tylko kablami ziemnymi, a najbliższy słup elektrycznej sieci napowietrznej powinien znajdować się w odległości co najmniej 1,5 jego wysokości, licząc od odmierzacza paliw, studzienki spustowej, przewodu oddechowego, rury pomiarowej oraz magazynu i rozlewarki gazu płynnego.

4. Dopuszcza się wykonanie przyłącza szczytowego, w przypadku lokalizacji dystrybutorów z drugiej strony budynku.

5. Stacje paliw płynnych mogą być w szczególnych przypadkach ogrodzone, przy czym ogrodzenie może być jedynie ażurowe, z materiałów niepalnych.

2. Ciecze palne o temperaturze zapłonu powyżej 55°C, przeznaczone do rozlewania, można przechowywać tylko w wydzielonym pomieszczeniu pawilonu; w pomieszczeniu tym może odbywać się również rozlewanie cieczy do naczyń.

3. Pomieszczenia, o których mowa w ust. 1 i 2, powinny być skutecznie wentylowane.

2. Dystrybutory powinny być rozmieszczone na wysepkach i podjazdach stacji, aby umożliwiały swobodne, bezkolizyjne manewrowanie tankującym pojazdom.

3. Nawierzchnie wysepek, chodników i podjazdów stacji paliw płynnych powinny być równe, wykonane z materiałów niepalnych i zmywalne.

4. Wysokość wiaty w świetle mierzona od poziomu podjazdu powinna wynosić nie mniej niż 4,5 m.

5. Obudowy dystrybutorów paliw i wiata powinny być wykonane z materiałów niepalnych, uziemione i chronione przed skutkami wyładowań atmosferycznych instalacją odgromową, w sposób określony w odrębnych przepisach.

6. Ustawianie dystrybutorów w pomieszczeniach, na chodnikach i pasach przeznaczonych do ruchu pieszego jest zabronione.

7. Węże nalewcze przy dystrybutorach powinny być wykonane w sposób zapewniający skuteczne odprowadzanie ładunków elektryczności statycznej.

8. W odległości 10 m od dystrybutora nie mogą znajdować się studzienki kanalizacyjne, wodociągowe i ciepłownicze. Wpusty kanalizacyjne usytuowane na terenie stacji paliw płynnych należy wyposażyć w sprawnie działające urządzenia zabezpieczające przed przenikaniem paliw do kanalizacji.

9. W czasie przerw w pracy stacji dystrybutory powinny być zabezpieczone przed możliwością poboru z nich paliwa przez osoby nie upoważnione.

1) 200 m³ - przy lokalizowaniu stacji na terenie miast,

2) 500 m³ - przy lokalizowaniu stacji poza terenem miast.

2. Zbiorniki i rurociągi technologiczne w stałych stacjach paliw nie mogą być instalowane w odległości mniejszej niż:

1) 10 m - od podziemnych elementów budowli ochronnych dla ludności,

2) 3 m - od fundamentów budynków,

3) 1 m - od rurociągów gazowych niskiego ciśnienia, wodnych, kanalizacyjnych, jak również od kabli podziemnych; odległość pomiędzy zbiornikami nie może być mniejsza niż 0,5 m.

3. Dopuszcza się lokalizowanie zbiorników pod podjazdami stałych stacji paliw, pod warunkiem przykrycia ich płytą żelbetową o konstrukcji zabezpieczającej zbiornik przed odkształceniem i uszkodzeniem.

4. W stałych stacjach paliw, zlokalizowanych w bezpośrednim sąsiedztwie rzek, jezior i ujęć wody, każdy zbiornik paliwowy posadowiony pod ziemią powinien być wyposażony w odpowiednie urządzenie umożliwiające okresową kontrolę stanu jego szczelności.

5. Pojemność zbiornika naziemnego stacji paliw płynnych nie może przekraczać 35 m³, a łączna pojemność zbiorników naziemnych nie może być większa od 70 m³.

6. Rurociągi technologiczne i zbiorniki powinny być uziemione, zabezpieczone przed działaniem korozji i poddane próbie szczelności przed ich zasypaniem ziemią lub zaizolowaniem.

7. Zbiorniki i wykładziny zbiorników oraz rurociągi technologiczne mogą być wykonane z tworzyw sztucznych lub innych materiałów, jeżeli zostanie zapewnione skuteczne odprowadzanie ładunków elektryczności statycznej.

8. Zbiorniki podziemne zawierające paliwa płynne o temperaturze zapłonu do 55°C powinny być przykryte warstwą ziemi o grubości co najmniej 0,5 m, a przewód oddechowy zbiornika zabezpieczony przed przedostaniem się do niego ognia.

9. Zbiorniki naziemne powinny być wyposażone w zawory oddechowe i dodatkowo w bezpiecznik ogniowy dla zbiorników z cieczami o temperaturze zapłonu do 55°C.

10. Przewód oddechowy może być umieszczony tylko na najwyższej części zbiornika i nie może sięgać poniżej wewnętrznej ściany zbiornika. Wylot tego przewodu powinien być wyprowadzony co najmniej 2 m nad powierzchnię ziemi. Przewód wlewowy do zbiornika powinien być zaopatrzony w zamknięcie hydrauliczne (syfon).

11. Studzienka spustowa nie może znajdować się na jezdni, a jej armatura spustowa i urządzenia pomiarowe powinny być zabezpieczone przed dostępem osób nie upoważnionych.

2. Rozlewania gazów skroplonych do butli turystycznych można dokonywać z butli 33 kg lub zbiorników kontenerowych za pomocą specjalnych urządzeń rozlewczych.

3. Miejsce przeznaczone do magazynowania i rozlewu gazów skroplonych nie może być zlokalizowane w odległości mniejszej niż:

1) 10 m od pawilonu stacji i obiektów z nią związanych, dróg, ulic, podjazdów, dystrybutorów, studzienek kanalizacyjnych, wodociągowych, kablowych, ciepłowniczych i wpustów kanalizacyjnych,

2) 20 m od obiektów handlowo-gastronomicznych na stacjach paliw.

4. Odległość miejsca magazynowania i rozlewu gazów skroplonych od budynków mieszkalnych oraz użyteczności publicznej nie może być mniejsza niż 30 m. Odległość tę można zmniejszyć o 50% w razie dystrybucji gazu bez rozlewania.

5. Obiekty przeznaczone do magazynowania i rozlewania gazów skroplonych powinny posiadać stropodachy o ciężarze mniejszym niż 75 kg/m² i być chronione przed skutkami wyładowań atmosferycznych zgodnie z odrębnymi przepisami.

6. Ilość magazynowanego gazu nie może przekraczać 330 kg, a ilość magazynowanego gazu skroplonego może być zwiększona do 1000 kg, pod warunkiem przechowywania butli z gazem zgodnie z wymaganiami określonymi w ust. 3, w miejscu odległym od budynków mieszkalnych, użyteczności publicznej i zamieszkania zbiorowego co najmniej 50 m. Ściany zewnętrzne tych magazynów powinny być wykonane w klasie odporności ogniowej odpowiadającej występującemu obciążeniu ogniowemu.

7. Butle, zbiorniki oraz urządzenia do rozlewania gazów skroplonych należy zabezpieczyć przed działaniem promieni słonecznych.

8. Stanowiska rozlewcze gazów skroplonych powinny być zabezpieczone przed skutkami elektryczności statycznej przez uziemienie butli i urządzeń służących do rozlewania gazów skroplonych.

9. Zbiorniki, butle i urządzenia służące do magazynowania i rozlewania gazów skroplonych powinny być zabezpieczone przed dostępem osób nie upoważnionych.

2. Podczas rozładunku paliwa i napełniania zbiorników stacji cysterna powinna być hermetycznie połączona z rurą spustową zbiornika i skutecznie uziemiona linką miedzianą o przekroju 16 mm² do króćca uziemiającego.

3. Opróżnianie cystern i dokonywanie rozlewu gazów skroplonych w czasie burzy jest zabronione.

4. Nalewanie paliw do kanistrów (pojemników) z tworzyw sztucznych jest zabronione, jeżeli nie posiadają stosownego atestu zezwalającego na używanie ich do tego celu.

5. Na terenie stacji paliw płynnych, poza pomieszczeniem biurowym w pawilonie, obowiązuje zakaz palenia tytoniu i używania otwartego ognia.

6. Teren stacji paliw płynnych należy wyposażyć w znaki drogowe, napisy informacyjne i ostrzegające, określające w szczególności odległość między pojazdem pobierającym paliwo a najbliższym pojazdem oczekującym na pobranie paliwa.

7. W czasie pobierania paliwa silnik pojazdu należy unieruchomić, a pasażerowie znajdujący się w autobusach, samochodach ciężarowych lub przyczepach przystosowanych do przewozu osób powinni pojazdy te opuścić.

8. Zbiorniki nieczynnych stacji paliw płynnych należy, po ich opróżnieniu z paliwa, zalać wodą i zabezpieczyć przed dostępem osób nie upoważnionych.

2. Pasy przeciwpożarowe należy utrzymywać w stanie zapewniającym ich użyteczność przez cały rok.

3. Rodzaje i zasady wykonywania i utrzymywania pasów określają odrębne przepisy.

4. Obowiązek urządzania i utrzymywania pasów przeciwpożarowych ciąży na:

1) kierownikach lub właścicielach zakładów przemysłowych, obiektów magazynowych i użyteczności publicznej,

2) właścicielach linii kolejowych,

3) komendantach poligonów,

4) właścicielach lub zarządcach lasów położonych przy drogach publicznych,

5) właścicielach dróg zakładowych.

5. Obowiązek utrzymywania pasów przeciwpożarowych nie dotyczy:

1) lasów zaliczonych do III kategorii zagrożenia pożarowego,

2) drzewostanów starszych niż 30 lat, położonych przy liniach kolejowych, przebiegających przez lasy II kategorii zagrożenia pożarowego, na których ruch odbywa się z wyłączeniem trakcji parowej,

3) drzewostanów starszych niż 30 lat, położonych przy drogach publicznych i parkingach.

6. Zaliczenia obszarów leśnych nadleśnictwa do kategorii zagrożenia pożarowego dokonuje Państwowe Gospodarstwo Leśne "Lasy Państwowe".

7. Komendant rejonowy Państwowej Straży Pożarnej w porozumieniu z nadleśniczym może zwolnić osoby wymienione w ust. 4 z obowiązku utrzymywania pasów lub ustalić odrębny sposób ich wykonania.

2. Właściciel lub zarządca lasów o powierzchni łącznej ponad 100 ha jest obowiązany:

1) zorganizować w okresie zagrożenia pożarowego obserwację i patrolowanie lasów w celu wykrywania pożarów oraz alarmowania o ich powstaniu,

2) zapewnić zasoby wody dla celów gaśniczych o pojemności minimum 50 m³ lub wydajności minimum 15 dm³/s dla terenu o promieniu:

a) 3 km w lasach I kategorii zagrożenia pożarowego,

b) 5 km w lasach II kategorii zagrożenia pożarowego,

3) utrzymywać drogi dojazdowe do stanowisk czerpania wody,

4) oznakować stanowiska czerpania wody pożarniczymi tablicami informacyjnymi,

5) urządzić i utrzymywać w miejscach wyznaczonych, w porozumieniu z komendantami rejonowymi Państwowej Straży Pożarnej, bazy sprzętu do gaszenia pożarów lasów.

3. Właściciel lub zarządca jest obowiązany do umieszczania, w uzgodnieniu z komendantem rejonowym Państwowej Straży Pożarnej, przy wjazdach do lasów oraz przy parkingach leśnych tablic informacyjnych i ostrzegawczych dotyczących bezpieczeństwa pożarowego.

1) rozniecanie ognia poza miejscami wyznaczonymi do tego celu przez właściciela lub zarządcę lasu,

2) wypalanie wierzchniej warstwy gleby i pozostałości roślinnych,

3) palenie tytoniu, z wyjątkiem dróg utwardzonych i miejsc wyznaczonych do pobytu ludzi,

4) używanie w parowozach dmuchaw, manipulowanie na rusztach palenisk oraz wyrzucanie żaru węglowego z parowozów i wagonów wyposażonych w paleniska.

2. Przepisy ust. 1 pkt 1 i 2 nie dotyczą czynności związanych z gospodarką leśną. Organizację tych czynności oraz ich zabezpieczenie przeciwpożarowe regulują odrębne przepisy.

1) stosować się do wskazań podanych w instrukcjach obsługi przy eksploatacji maszyn rolniczych i innych z napędem,

2) stosować silniki elektryczne o odpowiednim do warunków pracy stopniu ochrony; minimalna odległość układu napędowego od stert, stogów i budynków o konstrukcji palnej powinna wynosić 5 m,

3) ustawiać silniki spalinowe na podłożu niepalnym, w odległości co najmniej 10 m od stert, stogów lub budynków o konstrukcji palnej,

4) zabezpieczać urządzenia wydechowe silników spalinowych przed wylotem iskier,

5) zapewnić możliwość ewakuacji ludzi i sprzętu,

6) przechowywać niezbędne materiały pędne, w ilości nie przekraczającej dobowego zapotrzebowania, w zamkniętych nie tłukących się naczyniach, w odległości co najmniej 10 m od punktu omłotowego, stertowania i tym podobnych prac,

7) używać otwartego ognia i palić tytoń w odległości nie mniejszej niż 10 m od punktu omłotowego, stertowania itp. prac, w miejscu oczyszczonym z materiałów palnych,

8) wyposażyć miejsca omłotów, stertowania i kombajnowania w sprawny podręczny sprzęt gaśniczy oraz w razie potrzeby w sprzęt służący do wykonywania przerw hamujących rozprzestrzenianie się pożarów.

2. Palenie tytoniu przy obsłudze sprzętu, maszyn i pojazdów podczas zbiorów palnych płodów rolnych oraz ich transporcie jest zabronione.

2. Przy ustawianiu stert, stogów i brogów należy zachować co najmniej następujące odległości:

1) od budynków wykonanych z materiałów:

a) palnych - 30 m,

b) niepalnych i pokryciu co najmniej trudno zapalnym - 20 m,

2) od dróg publicznych i torów kolejowych - 30 m,

3) od urządzeń i przewodów linii elektrycznych wysokiego napięcia - 30 m,

4) od lasów i terenów zadrzewionych - 100 m,

5) między stertami, stogami stanowiącymi odrębne strefy pożarowe - 30 m.

3. Wokół stert i stogów należy wykonać i utrzymać powierzchnię o szerokości co najmniej 2 m w odległości 3 m od ich obrysu, pozbawioną materiałów palnych.

2. Szczegółowe zasady wykonywania czynności, o których mowa w ust. 1, ustalają organy samorządu terytorialnego w uzgodnieniu z komendantem rejonowym Państwowej Straży Pożarnej.

1) kontroli podmiotów gospodarczych, których działalność może stanowić przyczynę innego miejscowego zagrożenia,

2) uczestnictwa w badaniach przyczyn oraz określania sposobów likwidacji skutków innych miejscowych zagrożeń, w tym w państwowym monitoringu środowiska,

3) inicjowania działań umożliwiających zapobieganie innym miejscowym zagrożeniom oraz usuwanie ich skutków,

4) współdziałania w sprawach:

a) uzgadniania planów kontroli,

b) wymiany informacji o wynikach kontroli,

c) wymiany z organami celnymi i Strażą Graniczną informacji związanych ze sprowadzaniem do kraju towarów, których wwóz jest zakazany lub ograniczony ze względu na możliwość stworzenia innego miejscowego zagrożenia.

1) rozmieszczanie środków produkcji w sposób stwarzający najmniej możliwości powstania innego miejscowego zagrożenia,

2) zapewnienie w przygotowywanej lub prowadzonej działalności gospodarczej wymaganych środków ochrony obiektu oraz przywracanie ich do właściwego stanu, jeżeli w wyniku działalności gospodarczej utraciły swą wartość użytkową,

3) stosowanie w działalności gospodarczej technologii i rozwiązań technicznych stwarzających jak najmniejsze zagrożenie,

4) budowę lub instalowanie oraz sprawne funkcjonowanie i eksploatację urządzeń chroniących obiekt,

5) instalowanie aparatury kontrolno-pomiarowej oraz prowadzenie niezbędnych pomiarów,

6) wykorzystanie osiągnięć naukowych i technicznych, stosowanie środków ekonomicznych, prawnych i organizacyjnych w celu ochrony obiektu przed innym miejscowym zagrożeniem.

1) obiektów zaliczonych do kategorii zagrożenia ludzi ZL I,

2) obiektów użyteczności publicznej i zamieszkania zbiorowego o wysokości ponad 25 m,

3) obiektów mieszkalnych o wysokości powyżej 55 m,

4) obiektów przeznaczonych dla ludzi o ograniczonej zdolności poruszania się, a w szczególności: szpitali, sanatoriów, domów rencistów, zakładów pracy zatrudniających inwalidów, szkół dla dzieci specjalnej troski oraz opieki zdrowotnej,

5) żłobków i przedszkoli,

6) obiektów produkcyjnych, magazynowych i usługowych, urządzeń technologicznych, placów składowych i wiat o powierzchni ponad 1000 m², w których występują materiały palne, oraz bez względu na powierzchnię, jeżeli występuje zagrożenie wybuchem,

7) obiektów, w których istnieje obowiązek instalowania urządzeń sygnalizacyjno-alarmowych lub stałych urządzeń gaśniczych.

2. Przepisy ust. 1 stosuje się również w razie rozbudowy lub modernizacji obiektów albo kapitalnych remontów, jeżeli z uwagi na charakter lub rozmiar robót jest niezbędne sporządzenie dla tych remontów dokumentacji projektowej.

1) usytuowania obiektów i urządzeń technologicznych,

2) parametrów pożarowych materiałów i substancji palnych,

3) oceny zagrożenia wybuchem pomieszczeń oraz przestrzeni zewnętrznych,

4) obciążeń ogniowych dla budynków, innych obiektów, pomieszczeń, kondygnacji i stref pożarowych,

5) wyposażenia obiektów w sprzęt i urządzenia ratownicze,

6) liczby osób przebywających w poszczególnych pomieszczeniach,

7) warunków ewakuacji,

8) wyposażenia obiektów w urządzenia przeciwpożarowe,

9) zaopatrzenia obiektów w sprzęt oraz środki gaśnicze,

10) wyposażenia obiektów w światła: ewakuacyjne, bezpieczeństwa, przeszkodowe i kierunkowe,

11) zapewnienia jednostkom straży pożarnych dróg pożarowych i dostępu do obiektów,

12) zapewnienia wody do gaszenia pożaru.

1) Komendą Główną Państwowej Straży Pożarnej - w stosunku do projektów obiektów zalecanych do powtarzania,

2) komendą wojewódzką Państwowej Straży Pożarnej właściwą dla miejsca lokalizacji inwestycji - w stosunku do planów realizacyjnych, planów sytuacyjnych, obiektów i urządzeń technologicznych,

3) rzeczoznawcą do spraw zabezpieczeń przeciwpożarowych - w stosunku do obiektów i urządzeń technologicznych, jeżeli nie zostały uzgodnione z komendą wojewódzką Państwowej Straży Pożarnej.

1) pomieszczeniach oraz strefach pożarowych I i II kategorii niebezpieczeństwa pożarowego, rozumie się przez to pomieszczenia zagrożone wybuchem oraz strefy pożarowe, w których występują pomieszczenia zagrożone wybuchem,

2) placach składowych oraz urządzeniach technologicznych I i II kategorii niebezpieczeństwa pożarowego, rozumie się przez to place składowe oraz urządzenia technologiczne, na lub wokół których są wyznaczone strefy zagrożenia wybuchem,

3) pomieszczeniach, strefach pożarowych, placach składowych oraz urządzeniach technologicznych III kategorii niebezpieczeństwa pożarowego, rozumie się przez to pomieszczenia, strefy pożarowe, place składowe oraz urządzenia technologiczne, w których występują materiały palne, z wyjątkiem wymienionych w pkt 1 i 2 oraz tych, w których obciążenie ogniowe nie przekracza 500 MJ/m²,

4) pomieszczeniach, strefach pożarowych, placach składowych oraz urządzeniach technologicznych IV i V kategorii niebezpieczeństwa pożarowego, rozumie się przez to pomieszczenia, strefy pożarowe, place składowe oraz urządzenia technologiczne nie wymienione w pkt 1, 2 i 3.

2. Warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać budynki, uzależnione od kategorii niebezpieczeństwa pożarowego, określa się w budynku dla poszczególnych stref pożarowych z uwzględnieniem ich kategorii niebezpieczeństwa pożarowego, rozumianych zgodnie z ust. 1, przy czym warunki techniczne wspólne dla kilku stref pożarowych powinny uwzględniać wymagania dla każdej z nich.

3. W stosunku do obiektów wzniesionych przed dniem wejścia w życie rozporządzenia wymagania określone w § 17 obowiązują od dnia 1 stycznia 1995 r.

Minister Spraw Wewnętrznych: A. Milczanowski

Załączniki do rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych
z dnia 3 listopada 1992 r. (poz. 460)

Załącznik nr 1

WYTYCZNE W ZAKRESIE OKRESLANIA PRZYROSTU CISNIENIA W POMIESZCZENIU, JAKI MÓGŁBY ZOSTAC SPOWODOWANY PRZEZ WYBUCH

1. Przy dokonywaniu oceny zagrożenia wybuchem pomieszczeń należy brać pod uwagę najbardziej niekorzystną z punktu widzenia ewentualnych skutków wybuchu sytuację, mogącą wytworzyć się w procesie ich eksploatacji, uwzględniając najbardziej niebezpieczny, występujący tam rodzaj substancji oraz największą jej ilość, jaka mogłaby brać udział w reakcji wybuchu.

2. Przyrost ciśnienia w pomieszczeniu ΔP (w Pa), spowodowany przez wybuch z udziałem jednorodnych palnych gazów lub par o cząsteczkach zbudowanych z atomów węgla, wodoru, tlenu, azotu i chlorowców, określany jest za pomocą równania:

gdzie:

m_max - maksymalna masa substancji palnych, tworzących mieszaninę wybuchową, jaka może wydzielić się w rozpatrywanym pomieszczeniu (kg),

ΔP_max - maksymalny przyrost ciśnienia przy wybuchu stechiometrycznej mieszaniny gazowo- lub parowo-powietrznej w zamkniętej komorze (Pa),

W - współczynnik przebiegu reakcji wybuchu, uwzględniający niehermetyczność pomieszczenia, nieadiabatyczność reakcji wybuchu, a takie fakt udziału w reakcji niecałej ilości palnych gazów i par, jaka wydzieliłaby się w pomieszczeniu - równy 0,17 dla palnych gazów i 0,1 dla palnych par,

V - objętość przestrzeni powietrznej pomieszczenia, stanowiąca różnicę między objętością pomieszczenia i objętością znajdujących się w nim instalacji, sprzętu, zamkniętych opakowań itd. (m³),

C_st - objętościowe stężenie stechiometryczne palnych gazów lub par,

β - stechiometryczny współczynnik tlenu w reakcji wybuchu,

n_c, n_H, n_cl, n_o - odpowiednio ilości atomów węgla, wodoru, chlorowców i tlenu w cząsteczce gazu lub pary,

ρ - gęstość palnych gazów lub par w temperaturze pomieszczenia w normalnych warunkach pracy (kg · m^-3).

3. Przyrost ciśnienia w pomieszczeniu ΔP (w Pa), spowodowany przez wybuch z udziałem substancji palnych nie wymienionych w pkt 2, jest określany za pomocą równania:

gdzie:

q_sp - ciepło spalania (J · kg^-1),

P_o - ciśnienie atmosferyczne normalne, równe 101 325 Pa,

ρ_p - gęstość powietrza w temperaturze T (kg · m^-3),

c_p - ciepło właściwe powietrza, równe 1,01 · 10³ J · kg^-1 · K^-1,

T - temperatura pomieszczenia w normalnych warunkach pracy (K),

W = 0,17 dla palnych gazów i uniesionego palnego pyłu,

W = 0,1 dla palnych par i mgieł.

4. Masa palnych par m (w kg), wydzielających się w pomieszczeniu wskutek parowania cieczy z otwartej powierzchni, jest określana za pomocą równania:

gdzie:

F - powierzchnia parowania cieczy (w m²) - dla każdego dm³ cieczy rozlanej na posadzce betonowej przyjmuje się F = 0,5 m² dla roztworów zawierających nie więcej niż 70% masowego udziału rozpuszczalnika i F = 1 m² dla pozostałych cieczy,

τ - przewidywany maksymalny czas wydzielania się par (s),

K - współczynnik parowania określony w tabeli 1,

P_s - prężność pary nasyconej w temperaturze pomieszczenia t w °C (Pa),

A, B, C_A - współczynniki równania Antoine'a dla danej cieczy,

M - masa cząsteczkowa cieczy (kg · kmol^-1).

Tabela 1

Wartości współczynnika parowania K

5. W przypadku występowania w pomieszczeniu uruchamianej samoczynnie wentylacji awaryjnej, przy określaniu m_max dla palnych gazów lub par dopuszcza się uwzględnianie jej działania, jeżeli odciągi powietrza znajdują się w pobliżu miejsca przewidywanego wydzielania się gazów lub par. Przyjmowaną do obliczenia ΔP maksymalną masę substancji palnych można wtedy zmniejszyć "k" razy, przy czym

k = 1 + n • τ

gdzie:

n - ilość wymian powietrza w pomieszczeniu przy działaniu wentylacji awaryjnej (s^-1),

τ - przewidywany czas wydzielania gazów lub par (s).

6. Przy dokonywaniu oceny zagrożenia wybuchem pomieszczeń jest zalecane posługiwanie się danymi zawartymi w tabeli 2 oraz PN-70/B-02852.

7. Obliczenie przewidywanego przyrostu ciśnienia w pomieszczeniu nie jest wymagane w przypadku, gdy bez jego dokonania inwestor, jednostka projektowania lub użytkownik decydujący o procesie technologicznym uznaje pomieszczenie za zagrożone wybuchem.

Tabela 2

Palne gazy, pary i ciecze

Załącznik nr 2

WYTYCZNE W ZAKRESIE WYZNACZANIA STREF ZAGROŻENIA WYBUCHEM

1. Wymiary stref zagrożenia wybuchem, o których mowa w § 29 ust. 4 rozporządzenia - do czasu ustanowienia odnośnej Polskiej Normy - należy określać z wykorzystaniem aktualnego stanu wiedzy światowej, dotyczącego tego zagadnienia, na podstawie norm innych państw, wytycznych oraz pomiarów i badań modelowych przeprowadzonych w rozpatrywanych warunkach, a także rozwiązań przyjętych w analogicznych sytuacjach.

2. Strefy zakwalifikowane przed wejściem w życie rozporządzenia są zaliczane:

1) w przypadku stref kategorii W l, w których mieszanina wybuchowa występuje stale lub długotrwale w normalnych warunkach pracy - do Z0,

2) w przypadku stref kategorii W l, w których mieszanina wybuchowa występuje okresowo w normalnych warunkach pracy oraz stref kategorii W II, w których mieszanina wybuchowa może występować długotrwale - do Z1,

3) w przypadku stref kategorii W II, w których mieszanina wybuchowa może występować jedynie krótkotrwale oraz stref kategorii W III - do Z2,

4) w przypadku stref kategorii W IV - do Z10,

5) w przypadku stref kategorii W V - do Z11.

Załącznik nr 3

Zgodność projektu z wymaganiami ochrony przeciwpożarowej