Dziennik Ustaw - rok 1992 nr 38 poz. 163

Na podstawie art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (Dz. U. z 1991 r. Nr 25, poz. 103, Nr 55, poz. 234, Nr 100, poz. 443 i Nr 113, poz. 491) zarządza się, co następuje:

2. Na tablicy nie wymienia się siedziby prokuratury.

3. Przepis ust. 2 nie ma zastosowania do prokuratur funkcjonujących w tymczasowych siedzibach oraz do ośrodków zamiejscowych; na tablicy wymienia się nazwy obu miejscowości.

4. Wewnątrz budynku umieszcza się tablicę informacyjną, wskazującą pełne nazwy komórek organizacyjnych prokuratury oraz ich rozmieszczenie.

2. W prokuraturach wojewódzkich, w których siedzibie powołano sądy apelacyjne, tworzy się ponadto wydziały obejmujące swym zakresem działania udział prokuratorów w postępowaniu przed tymi sądami.

3. Wydziałami kierują naczelnicy wydziałów, a działami – kierownicy działów.

2. Działami lub sekcjami kierują kierownicy tych komórek, a w prokuraturach o niewielkiej obsadzie kadrowej – prokurator rejonowy lub jego zastępca.

2. Prokurator podpisuje sporządzone przez siebie pisma z zakresu zleconych mu czynności, jeżeli przepisy regulaminu lub wewnętrznego podziału czynności nie stanowią inaczej. Każde pismo sporządzone przez prokuratora powinno zawierać jego imię i nazwisko, stanowisko służbowe oraz datę.

2. Jeżeli polecenie dotyczy treści czynności w postępowaniu karnym, cywilnym, administracyjnym lub innym postępowaniu, prokurator może – zwłaszcza gdy nie zgadza się z treścią polecenia – żądać doręczenia mu go na piśmie wraz z uzasadnieniem.

3. Jeżeli prokurator nie zgadza się z poleceniem, może żądać zmiany polecenia lub wyłączenia go od wykonania czynności albo od udziału w sprawie.

4. Każde z żądań, o których mowa w ust. 2 i 3, prokurator zgłasza na piśmie przełożonemu, który wydał polecenie.

2. Uprawnienia prokuratorów bezpośrednio przełożonych przysługują w zakresie zleconych czynności także dyrektorowi Departamentu Prokuratury w Ministerstwie Sprawiedliwości wobec prokuratorów wojewódzkich oraz naczelnikowi wydziału (kierownikowi samodzielnego działu) prokuratury wojewódzkiej wobec prokuratorów rejonowych.

2. Zmiana lub uchylenie decyzji, której treść podana została do wiadomości stron, ich pełnomocników lub obrońców oraz innych uprawnionych osób, może nastąpić wyłącznie z zachowaniem trybu i zasad określonych w ustawie.

2. Jeżeli jednak polecenie zostało wydane z pominięciem drogi służbowej, prokurator wykonujący je zawiadamia o tym bezpośredniego zwierzchnika.

2. We wniosku o udzielenie pomocy prawnej należy określić czynności, jakie mają być dokonane, oraz wskazać okoliczności wymagające wyjaśnienia. Do wniosku powinny być dołączone niezbędne odpisy akt sprawy. Akta lub odpowiednią ich część przesyła się tylko w razie istotnej potrzeby, mając na uwadze, aby nie hamowało to toku postępowania.

3. Prokurator wezwany do udzielenia pomocy prawnej powinien bezzwłocznie dokonać czynności, tak aby nie zachodziła konieczność ich powtarzania lub uzupełniania, a także z własnej inicjatywy wykonać inne niezbędne czynności.

4. Jeżeli zleconych czynności nie można wykonać w ciągu 14 dni, należy bezzwłocznie zawiadomić właściwego prokuratora o przyczynie zwłoki, z podaniem terminu wykonania czynności.

2. Jeżeli prośba, wniosek lub skarga pochodzi od osoby nie będącej w stanie dochodzić swych praw, prokurator, gdy nie jest obowiązany do podjęcia działania z urzędu, powinien rozważyć możliwość udzielenia tej osobie pomocy prawnej lub zainteresować właściwą instytucję potrzebą udzielenia takiej pomocy.

1) prokurator wojewódzki podpisuje pisma do Prokuratora Generalnego oraz do dyrektora departamentu (gabinetu, biura) Ministerstwa Sprawiedliwości; inne pisma do Ministerstwa Sprawiedliwości może podpisywać naczelnik wydziału prokuratury wojewódzkiej,

2) pisma z prokuratury wojewódzkiej do prokuratora rejonowego podpisuje prokurator wojewódzki lub prokurator nadrzędny działający w zakresie zleconych mu czynności.

2. Prokurator rejonowy może na żądanie departamentu (gabinetu, biura) Ministerstwa Sprawiedliwości przekazać korespondencję bez pośrednictwa prokuratora wojewódzkiego.

2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do pism procesowych.

2. W razie niepełnienia dyżurów należy zapewnić możliwość kontaktu służbowego z wyznaczonym prokuratorem po godzinach pracy w celu załatwienia pilnych spraw.

2. Kierownicy jednostek organizacyjnych prokuratury ustalają godziny przyjęć interesantów osobiście oraz przez swych zastępców i pozostałych prokuratorów.

2. Na tablicy informacyjnej podaje się także godziny przyjęć kierowników jednostek organizacyjnych wyższego stopnia w sprawach skarg i wniosków.

2. Przy podziale czynności należy w miarę możliwości uwzględnić indywidualne zainteresowania, kwalifikacje, uzdolnienia i doświadczenie zawodowe poszczególnych pracowników, a także przestrzegać zasady równomiernego obciążenia ich pracą.

3. Podziału czynności dokonuje się w formie zarządzenia, którego treść podaje się do wiadomości wszystkich pracowników, czyniąc o tym stosowną adnotację z datą i podpisem zainteresowanych.

1) na polecenie przełożonego wykonywać również czynności, które nie należą do jego obowiązków określonych podziałem czynności,

2) z ważnych względów służbowych, zwłaszcza w przypadkach nie cierpiących zwłoki albo na polecenie przełożonego, wykonywać swe obowiązki także poza ustalonym czasem pracy,

3) powiadomić niezwłocznie przełożonego o przeszkodzie uniemożliwiającej pełnienie służby.

1) kontroluje obciążenie i wydajność pracy podległych prokuratorów,

2) może żądać relacji o przebiegu czynności w poszczególnych sprawach i w razie potrzeby wydawać polecenia co do kierunków postępowania, a nawet treści czynności,

3) zapoznaje się z aktami prowadzonych postępowań,

4) sprawdza przygotowanie i poziom wystąpień prokuratorskich przed sądem,

5) dokonuje kontroli załatwianych spraw,

6) przeprowadza analizy prawidłowości realizacji zadań służbowych.

2. Decyzję o objęciu sprawy nadzorem podejmuje w Ministerstwie Sprawiedliwości dyrektor lub wicedyrektor Departamentu Prokuratury, a w prokuraturze wojewódzkiej – prokurator wojewódzki, jego zastępca lub naczelnik wydziału, informując o tym odpowiednią jednostkę organizacyjną.

2. Wykonywanie nadzoru służbowego polega przede wszystkim na osobistym zapoznaniu się prokuratora sprawującego nadzór z aktami sprawy w celu udzielenia konsultacji lub wytycznych. Jeżeli zachodzi potrzeba wydania odpowiednich poleceń co do treści czynności, należy przekazać je kierownikowi jednostki lub jego zastępcy; nadzór nie może ograniczać się wyłącznie do żądania nadsyłania informacji i sprawozdań.

2. W razie odmowy aprobaty, informuje się prokuratora o powodach tej decyzji i udziela mu wskazówek co do sposobu załatwienia sprawy lub usunięcia stwierdzonych uchybień.

2. Zarządzenie o objęciu aprobatą uchyla się po ustaniu przyczyny powodującej jego wydanie.

2. Wizytacja i lustracja obejmuje:

1) kontrolę realizacji ustawowych zadań przez jednostki organizacyjne prokuratury, a zwłaszcza badanie prawidłowości i poziomu pracy,

2) ocenę wypełniania obowiązków służbowych przez prokuratorów i pracowników administracyjnych oraz ich kwalifikacji zawodowych i kultury pracy,

3) ocenę sposobu kierowania, a zwłaszcza organizacji pracy i podziału czynności w kontrolowanych prokuraturach,

4) udzielanie jednostkom organizacyjnym prokuratury instruktażu w rozwiązywaniu istotnych problemów w pracy oraz w usprawnianiu ich działalności.

2. W zarządzeniu określa się zadania, zakres, termin oraz skład zespołu wizytującego, ze wskazaniem prokuratora – przewodniczącego zespołu.

1) określenie zakresu wizytacji,

2) poczynione ustalenia oraz w razie potrzeby sposób usunięcia przyczyn stwierdzonych nieprawidłowości,

3) liczbę skontrolowanych spraw, oceny badanych działów pracy i ogólną ocenę kontrolowanej jednostki oraz określenie poziomu pracy prokuratorów i pracowników administracyjnych, a także osobną ocenę pracy kierownika jednostki organizacyjnej,

4) wnioski końcowe i zalecenia powizytacyjne.

1) prawidłowości czynności procesowych,

2) sprawności i poziomu prowadzonych bądź nadzorowanych postępowań,

3) wszechstronności oraz dokładności w zakresie ustaleń faktycznych,

4) przestrzegania terminów procesowych,

5) trafności podejmowanych decyzji oraz poziomu sporządzanych orzeczeń i innych pism procesowych,

6) aktywności i poziomu wystąpień prokuratorskich w postępowaniu sądowym,

7) prawidłowości oceny orzeczeń sądowych i praktyki rewizyjnej.

2. Za oczywiście rażące uchybienia w pracy uważa się zwłaszcza:

1) znaczną i zawinioną przewlekłość postępowania,

2) bezpodstawną decyzję w przedmiocie tymczasowego aresztowania,

3) bezpodstawne postanowienie kończące postępowanie przygotowawcze,

4) nieuzasadniony akt oskarżenia,

5) oczywiście niesłuszny wniosek w zakresie wymiaru kary,

6) niezaskarżenie oczywiście niesłusznego orzeczenia sądowego,

7) zawinione niewykonanie polecenia przełożonego co do treści czynności lub niezachowanie terminu zawitego

3. Przy formułowaniu ogólnej oceny kontrolowanej jednostki uwzględnia się ponadto:

1) stan kadrowy i warunki pracy prokuratury objętej kontrolą,

2) stopień obciążenia przypadającego na jednego pracownika,

3) odsetek skomplikowanych spraw,

4) liczbę oraz zasadność skarg na prokuratorów i pracowników administracyjnych prokuratury.

4. Przy ustalaniu wyników wizytacji ocenia się poszczególne działy pracy oraz całokształt funkcjonowania kontrolowanej prokuratury, określając, czy i w jakim stopniu wywiązuje się ona z ustawowych zadań, z uwzględnieniem wyników poprzedniej kontroli.

2. Ocenę pracy prokuratury, przedstawioną przez zespół wizytacyjny, zatwierdza – po rozpatrzeniu uwag kierownika kontrolowanej jednostki – prokurator przełożony zarządzający wizytację; przełożony podpisuje zalecenia powizytacyjne.

2. Omówienie wyników wizytacji w prokuraturze wojewódzkiej odbywa się z udziałem Prokuratora Generalnego, a w prokuraturze rejonowej – z udziałem prokuratora wojewódzkiego.

2. Notatkę z lustracji przesyła się kierownikowi kontrolowanej jednostki, zakreślając termin wykonania zaleceń.

1) upowszechniania informacji służących umacnianiu praworządności,

2) urzeczywistniania zasady jawności życia publicznego i kontroli społecznej oraz przeciwdziałania negatywnym zjawiskom życia społecznego.

2. Współdziałanie z prasą prokuratorzy realizują przez:

1) przekazywanie informacji dotyczących działalności prokuratury, ze szczególnym uwzględnieniem spraw poruszających opinię społeczną,

2) konferencje prasowe, wywiady i publikacje o tematyce społeczno-prawnej.

1) w prokuraturach wojewódzkich – rzecznicy prasowi.

2) w prokuraturach rejonowych – prokurator rejonowy lub jego zastępca.

1) dokonuje podziału etatów prokuratorskich, administracyjnych i obsługi na prokuratury rejonowe i komórki organizacyjne prokuratury wojewódzkiej,

2) występuje z wnioskami o powołanie i odwołanie prokuratorów oraz mianowanie i zwolnienie asesorów prokuratury, powołanie do pełnienia funkcji i odwołanie prokuratora rejonowego, naczelnika wydziału, kierownika samodzielnego działu w prokuraturze wojewódzkiej oraz kierownika ośrodka zamiejscowego prokuratury wojewódzkiej, o wyznaczenie prokuratora do występowania przed sądem apelacyjnym, a także w innych sprawach zastrzeżonych do decyzji Prokuratora Generalnego,

3) powołuje do pełnienia funkcji w prokuraturze wojewódzkiej: wizytatora, rzecznika prasowego, kierownika wojewódzkiego ośrodka szkolenia, konsultanta, kierownika działu w wydziale oraz do pełnienia funkcji w prokuraturze rejonowej: zastępcy prokuratora rejonowego, kierownika ośrodka zamiejscowego, kierownika działu i sekcji oraz odwołuje z tych funkcji,

4) wyznacza patronów aplikantów po rozpatrzeniu wniosków prokuratorów rejonowych,

5) mianuje i zwalnia aplikantów prokuratury,

6) powierza na okres do 6 miesięcy pełnienie funkcji prokuratora rejonowego, naczelnika wydziału lub kierownika samodzielnego działu w prokuraturze wojewódzkiej oraz kierownika ośrodka zamiejscowego prokuratury wojewódzkiej,

7) w granicach posiadanego funduszu, z zachowaniem przepisów o wynagrodzeniu, przyznaje podległym pracownikom administracyjnym i obsługi kolejne wyższe stawki wynagrodzenia zasadniczego i dodatków,

8) ze względów służbowych deleguje pracowników do innej jednostki w tej samej lub innej miejscowości,

9) udziela prokuratorowi urlopu w wymiarze do 1 miesiąca dla załatwienia ważnych spraw rodzinnych lub osobistych,

10) na podstawie przepisów szczególnych udziela urlopów wychowawczych oraz aplikantom i pracownikom administracyjnym urlopów bezpłatnych,

11) podejmuje decyzje we wszystkich innych sprawach dotyczących pracowników, jeżeli przepisy szczególne nie stanowią inaczej.

2. Uprawnienie do podejmowania decyzji w prokuraturach rejonowych w sprawach ze stosunku pracy pracowników obsługi prokurator wojewódzki może przekazać prokuratorom rejonowym.

3. Prokurator wojewódzki przyjmuje ślubowania od aplikantów i pracowników administracyjnych, wręcza akty nominacyjne i wyróżnienia.

1) prokuratorów – w ramach ustawowych uprawnień przełożonego dyscyplinarnego,

2) mianowanych pracowników administracyjnych i aplikantów – w ramach określonych przepisami prawa uprawnień kierownika urzędu.

2. Jeżeli zachodzi potrzeba pociągnięcia prokuratora do odpowiedzialności karnej, właściwy prokurator, po dokonaniu niezbędnych czynności, występuje do przełożonego dyscyplinarnego o skierowanie do komisji dyscyplinarnej wniosku o zezwolenie na ściganie.

3. Przełożony dyscyplinarny w wypadku, o którym mowa w ust. 2, rozważy potrzebę zawieszenia prokuratora w czynnościach.

2. Prokurator wojewódzki ustala także plan urlopów prokuratorów rejonowych.

3. Kierownicy jednostek organizacyjnych prokuratury – zgodnie z ustalonym planem – udzielają urlopów wypoczynkowych oraz decydują o konieczności odwołania z urlopu wypoczynkowego podległych im prokuratorów i innych pracowników.

2. Opinię sporządza się zgodnie z przepisami kodeksu pracy i wydanymi na ich podstawie przepisami wykonawczymi; wydaje ją prokurator wojewódzki.

3. Z treścią opinii zapoznaje pracownika jego bezpośredni zwierzchnik.

2. Uchwały zapadają zwykłą większością głosów członków zgromadzenia i kolegium obecnych na posiedzeniu.

2. Protokół podpisują prokurator wojewódzki i protokolant.

2. Prokurator jest również uprawniony do wszczęcia i prowadzenia dochodzenia osobiście.

2. W razie równoczesnego prowadzenia śledztwa i dochodzenia, materiały dochodzenia dołącza się do akt śledztwa, niezależnie od daty wszczęcia postępowania; jednakże do sprawy, w której zastosowano tymczasowe aresztowanie, dołącza się akta innych spraw.

3. W razie połączenia spraw, czas trwania postępowania przygotowawczego liczy się od najwcześniejszej daty jego wszczęcia.

2. Prokurator, który został zawiadomiony o dokonanym w czasie transportu przestępstwie, co do którego nie jest właściwy miejscowo, jest obowiązany zapewnić bezzwłoczne dokonanie czynności niezbędnych dla zabezpieczenia śladów i dowodów przestępstwa, a następnie przekazać sprawę według właściwości.

3. W razie niemożności określenia miejsca stwierdzenia (ujawnienia) przestępstwa, o którym mowa w ust. 1, właściwy jest prokurator, który przyjął lub w którego okręgu działania przyjęto zawiadomienie o przestępstwie.

2. Jeżeli okoliczności przytoczone w zawiadomieniu nie wymagają bezzwłocznego podjęcia czynności, prokurator jest obowiązany nadać bieg sprawie najpóźniej w terminie 7 dni od dnia sporządzenia protokołu lub otrzymania pisemnego zawiadomienia o przestępstwie.

1) osobistym przyjęciu przez prokuratora od pokrzywdzonego do protokołu zawiadomienia o przestępstwie,

2) zażądaniu przedstawienia dodatkowych dokumentów albo wyjaśnień niezbędnych dla prawidłowej oceny zdarzenia, którego dotyczy zawiadomienie,

3) zażądaniu przeprowadzenia kontroli w określonym zakresie,

4) przyjęciu uzupełniających informacji od przedstawiciela pokrzywdzonej instytucji lub od inspektora organu kontroli,

5) zażądaniu nadesłania dokumentacji lekarskiej dotyczącej osoby pokrzywdzonej, uzyskanej w trybie pozaprocesowym, a w razie zgonu tej osoby – urzędowego stwierdzenia przyczyny zgonu oraz protokołu oględzin i otwarcia zwłok.

2. Nie jest dopuszczalne dokonywanie na podstawie art. 258 § 2 kpk czynności wymagających spisania protokołu, z wyjątkiem przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie i wniosku o ściganie.

2. Prokurator, który był obecny przy dokonywaniu czynności procesowych przez Policję lub sam ich dokonywał, podejmuje decyzję w przedmiocie wszczęcia dochodzenia, przekazując od razu w ustnym poleceniu odpowiednie wytyczne. Jeżeli dalsze postępowanie przygotowawcze wymaga śledztwa, prokurator po otrzymaniu akt sprawy bezzwłocznie wydaje postanowienie o jego wszczęciu.

3. Czas trwania dochodzenia w niezbędnym zakresie liczy się od dnia dokonania pierwszej czynności procesowej.

4. W razie zaistnienia podstaw do umorzenia dochodzenia w niezbędnym zakresie, decyzję taką podejmuje się bez uprzedniego wydania postanowienia o wszczęciu postępowania przygotowawczego.

2. Wskazanie sprawcy w opisie czynu określonego w postanowieniu o wszczęciu postępowania może nastąpić, gdy jest to niezbędne dla jego poprawnego określenia, a jednocześnie zachodzą warunki do bezzwłocznego sporządzenia postanowienia o przedstawieniu zarzutów.

2. Plany śledztw (czynności śledczych) przechowuje się w aktach podręcznych sprawy.

2. Powierzenie Policji lub innemu organowi przeprowadzenia śledztwa w całości lub w określonym zakresie następuje w formie zarządzenia.

2. Na postanowieniu o przedstawieniu zarzutów zamieszcza się wzmiankę o zgłoszeniu przez podejrzanego lub jego obrońcę żądania sporządzenia uzasadnienia.

3. W uzasadnieniu postanowienia przytacza się w sposób zwięzły okoliczności faktyczne stanowiące podstawę przedstawienia zarzutów.

2. Osobom uprawnionym, które nie brały udziału w czynności wskazanej w art. 272 § 1 kpk, należy na żądanie udostępnić spisany z niej protokół oraz przyjąć od nich zgłoszone oświadczenia i wnioski.

1) zakład karny lub areszt śledczy, w którym podejrzany jest osadzony, jest zbyt odległy od miejsca dokonywania czynności,

2) istnieją przeciwwskazania lekarskie co do konwojowania i transportu podejrzanego,

3) zachodzi uzasadniona obawa ucieczki podejrzanego.

2. Występowanie takich trudności powinno być stwierdzone notatką urzędową lub innym dokumentem.

2. Odmowna decyzja w odniesieniu do żądania, o którym mowa w ust. 1, powinna być wyjątkiem, podyktowanym rzeczywistym i konkretnym interesem śledztwa lub dochodzenia, wynikającym z okoliczności sprawy.

3. O treści postanowienia, o którym mowa w ust. 2, zawiadamia się żądającego.

4. Zgłoszenie żądania w terminie uniemożliwiającym powiadomienie osoby uprawnionej o czasie i miejscu czynności nie wstrzymuje jej dokonania. O dokonaniu czynności powiadamia się osobę uprawnioną; przepis § 106 ust. 2 stosuje się.

2. Po stwierdzeniu okoliczności uzasadniających wyznaczenie obrońcy z urzędu w myśl art. 70 § 1 kpk lub art. 49 ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich, prokurator niezwłocznie występuje z odpowiednim wnioskiem do prezesa właściwego sądu.

2. W przypadku zatrzymania na gorącym uczynku popełnienia przestępstwa osoby, której tożsamość budzi wątpliwości, należy podjąć czynności zmierzające do jej ustalenia. W razie niemożności ustalenia tożsamości osoby, należy – w chwili dokonywania czynności procesowej – posłużyć się danymi uzyskanymi od podejrzanego, a następnie zastosować tryb określony w ustawie – Prawo o aktach stanu cywilnego oraz w ustawie o ewidencji ludności i dowodach osobistych.

2. Zapis dźwiękowy i jego przekład oraz zapis obrazu stają się załącznikami do protokołu.

3. W protokole czynności wymienionej w ust. 1 należy określić rodzaj aparatury, jaką się posługiwano, oraz podać imiona, nazwiska i adresy osób ją obsługujących oraz ich stanowiska służbowe, a nadto zamieścić informację o uprzedzeniu, o którym mowa w art. 133 § 1 kpk.

2. Nie należy powoływać jako biegłych w tej samej sprawie osób najbliższych między sobą bądź pozostających w innym stosunku, który mógłby wywołać uzasadnioną wątpliwość co do ich bezstronności.

2. Po otrzymaniu opinii prokurator bezzwłocznie zapoznaje się z opinią i w miarę potrzeby zleca jej uzupełnienie.

1) znalezienie przedmiotów mogących stanowić dowód w sprawie, które:

a) służyły lub były przeznaczone do popełnienia przestępstwa,

b) zachowały na sobie ślady przestępstwa,

c) pochodzą bezpośrednio lub pośrednio z przestępstwa,

d) mogą służyć jako środek dowodowy do wykrycia sprawcy czynu lub ustalenia przyczyn i okoliczności przestępstwa albo których posiadanie bez zezwolenia jest zabronione,

2) ujęcie ukrywającego się sprawcy.

3) ujawnienie mienia ruchomego osoby podejrzanej w celu tymczasowego zajęcia tego mienia,

4) odnalezienie ofiary przestępstwa albo jej zwłok.

1) przedmioty wymienione w § 122 mogą stanowić dowód w danej sprawie,

2) istnieją uzasadnione podstawy do przypuszczenia, że osoby lub przedmioty znajdują się tam, gdzie ma być przeprowadzone przeszukanie; może to wynikać z dowodów zebranych w postępowaniu przygotowawczym, w tym również z obserwacji własnych Policji odpowiednio udokumentowanych oraz z innych wiarygodnych źródeł.

2. W postanowieniu o przeszukaniu należy podać cel przeszukania, ze wskazaniem w miarę możności przedmiotów, które mają być znalezione i zatrzymane, imię, nazwisko i adres osoby (nazwę i adres instytucji), u której ma ono być przeprowadzone, oraz organ, któremu tę czynność zlecono.

1) istnienie przesłanek wskazanych w § 124 ust. 1,

2) czy wystąpił wypadek nie cierpiący zwłoki, uniemożliwiający uzyskanie polecenia prokuratora,

3) czy przed rozpoczęciem przeszukania wezwano do dobrowolnego wydania przedmiotów,

4) prawidłowość sporządzenia protokołu przeszukania, a zwłaszcza, czy zawiera on:

a) oznaczenie miejsca oraz czasu rozpoczęcia i zakończenia czynności,

b) określenie pomieszczeń i innych miejsc lub rzeczy objętych przeszukaniem, a w odniesieniu do osoby – jej dane osobowe,

c) wskazanie osób uczestniczących w czynności,

d) wyszczególnienie i opis przedmiotów wydanych dobrowolnie lub znalezionych, ze wskazaniem miejsca ich ukrycia,

e) oświadczenie osoby, u której dokonano przeszukania, co do pochodzenia przedmiotów i sposobu przeprowadzenia czynności,

f) określenie sposobu zabezpieczenia przedmiotów,

5) czy osobom zainteresowanym wręczono pokwitowanie, o którym mowa w art. 197 § 3 kpk.

2. Stwierdzone przez prokuratora uchybienia związane z przeszukaniem należy wytknąć organowi, którego funkcjonariusz dokonał przeszukania, a w rażącym wypadku domagać się wszczęcia postępowania dyscyplinarnego lub wszcząć postępowanie karne.

1) przechowywania ich w prokuraturze bez uprzedniego zarejestrowania,

2) przechowywania w aktach sprawy dowodów rzeczowych w postaci pieniędzy polskich i zagranicznych, książeczek oszczędnościowych PKO i czekowych oraz papierów wartościowych,

3) przechowywania wartościowych dowodów rzeczowych (pieniędzy polskich i zagranicznych, kruszców, biżuterii i innych) przez organy dochodźcze,

4) zwrotu osobie uprawnionej dowodu rzeczowego bez należytego udokumentowania,

5) przekazania sądowi aktu oskarżenia bez dowodów rzeczowych.

2. O wydanie dokumentacji psychiatrycznej może się zwrócić tylko prokurator.

1) jedynego bezpośredniego świadka zdarzenia,

2) świadków wykazujących odchylenia psychiczne i fizyczne oraz nieletnich,

3) pokrzywdzonych, przede wszystkim w sprawach o przestępstwa określone w art. 145 § 2, art. 155, 168 i 209–211 kk,

4) biegłych.

2. Czynności dowodowe przewidziane w art. 293 § 3 kpk przed podjęciem decyzji w przedmiocie wznowienia postępowania przygotowawczego powinny być dokonane przez prokuratora.

2. Ponowne zatrzymanie osoby podejrzanej w tej samej sprawie jest niedopuszczalne, jeżeli nie uległy zmianie uzasadniające je okoliczności faktyczne.

1) istnienie przesłanek określonych w art. 206 § 1 i 3 kpk,

2) ustalenie, czy okres zatrzymania był adekwatny do potrzeb procesowych i nie przekroczył 48 godzin,

3) udokumentowanie zatrzymania (pismo dotyczące zatrzymania powinno znajdować się w aktach głównych sprawy i zawierać adnotację o doręczeniu jego odpisu zatrzymanemu wraz z pouczeniem o przysługujących mu prawach),

4) stan zdrowia zatrzymanego – czy poddano go badaniu lekarskiemu w wypadkach tego wymagających.

2. Szczególnie wnikliwej oceny wymaga wypadek, gdy w czasie zatrzymania lub bezpośrednio potem nie przesłuchano osoby zatrzymanej bądź przesłuchano ją w charakterze świadka.

2. Jeżeli bezzwłoczne poddanie podejrzanego badaniu lekarskiemu jest niemożliwe lub w znacznym stopniu utrudnione, prokurator – po zastosowaniu tymczasowego aresztowania – zleca dokonanie takiego badania w areszcie śledczym. Po otrzymaniu opinii lekarza należy bezzwłocznie rozważyć kwestię utrzymania tymczasowego aresztowania i potrzebę umieszczenia podejrzanego w odpowiednim zakładzie leczniczym.

3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio w razie otrzymania w toku postępowania przygotowawczego informacji o złym stanie zdrowia tymczasowo aresztowanego.

2. Jeżeli istnieje kilka podstaw tymczasowego aresztowania, należy je wymienić w postanowieniu i omówić w uzasadnieniu.

2. O wyrażeniu zgody zawiadamia się areszt śledczy, w którym podejrzany jest osadzony. W razie nieudzielenia zgody powiadamia się o tym organ żądający, ze wskazaniem, kiedy doprowadzenie będzie mogło nastąpić.

2. Jeżeli korespondencja aresztowanego zawiera wiadomości mogące utrudnić postępowanie przygotowawcze, prokurator zarządza załączenie jej do akt sprawy, o czym zawiadamia nadawcę; nie dotyczy to korespondencji, którą można doręczyć adresatowi po usunięciu z niej takich wiadomości.

2. Do listu gończego dołącza się odpis postanowienia o tymczasowym aresztowaniu oraz nakaz przyjęcia podejrzanego do najbliższego – według miejsca jego ujęcia – aresztu śledczego.

3. Po ujęciu i doprowadzeniu podejrzanego prokurator przesłuchuje go i w razie potrzeby wydaje postanowienie o tymczasowym aresztowaniu, z uwzględnieniem okresu zatrzymania. Jeżeli prokurator odstępuje od zastosowania tymczasowego aresztowania, uchyla uprzednio wydane postanowienie w tym zakresie i zawiadamia o tym areszt śledczy. List gończy odwołuje się.

2. Jeżeli tymczasowe aresztowanie nastąpiło w związku z popełnieniem kilku przestępstw, a wyłączenie materiałów dotyczy niektórych z nich, w nowym postanowieniu o zastosowaniu tego środka należy oznaczyć początek terminu aresztowania od daty wskazanej w pierwszym postanowieniu.

2. W razie uchylenia przez sąd postanowienia o tymczasowym aresztowaniu, wydanego przez prokuratora, a następnie uwzględnienia przez sąd odwoławczy zażalenia prokuratora w tym zakresie, od czasu trwania tymczasowego aresztowania odlicza się okres pobytu podejrzanego na wolności; w takim wypadku po ponownym osadzeniu podejrzanego nie wydaje się postanowienia w przedmiocie tymczasowego aresztowania, chyba że upłynął okres, do którego aresztowanie miało trwać.

3. Jeżeli postanowienie o tymczasowym aresztowaniu wydane zostało przez sąd, a prokurator po otrzymaniu zwróconych akt sprawy uzna, że środek ten powinien być utrzymany, wydaje postanowienie o przedłużeniu czasu jego trwania, który liczy się od daty wpływu akt do prokuratury po uprawomocnieniu się postanowienia. Na postanowienie to służy zażalenie.

2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do zawiadomienia o przekazaniu tymczasowo aresztowanego do dyspozycji innego organu.

3. O zastosowaniu i o uchyleniu tymczasowego aresztowania wobec osób podlegających obowiązkowi służby wojskowej powiadamia się właściwą komendę uzupełnień i urząd gminy.

2. Zakres zabezpieczenia na poczet grożącej grzywny powinien odpowiadać przewidywanemu wymiarowi tej kary.

2. W sprawach, w których Policja lub organ kontroli skarbowej dokonały tymczasowego zajęcia, jeden egzemplarz protokołu zajęcia dołącza się do akt postępowania przygotowawczego, a drugi przesyła wraz z postanowieniem o zabezpieczeniu organowi egzekucyjnemu, czyniąc o tym w piśmie przewodnim stosowną wzmiankę.

3. Odpis postanowienia o zabezpieczeniu majątkowym doręcza się podejrzanemu za zwrotnym poświadczeniem odbioru, które załącza się do akt postępowania przygotowawczego. Podejrzanemu, wobec którego zastosowano tymczasowe aresztowanie, odpis postanowienia doręcza się podczas przesłuchania lub za pośrednictwem administracji aresztu śledczego, natomiast podejrzanemu przebywającemu na wolności – za pośrednictwem organu egzekucyjnego.

2. Jeżeli w sprawie, o której mowa w ust. 1, prokurator odstąpił od wydania postanowienia o zabezpieczeniu, o upadku tymczasowego zajęcia należy zawiadomić podejrzanego i osobę, której oddano pod dozór zajęte ruchomości.

2. Jeżeli do czasu zakończenia śledztwa lub dochodzenia prowadzonego przeciwko kilku podejrzanym nie ustały przyczyny, które spowodowały zawieszenie postępowania w części dotyczącej jednego z nich, należy – przed sporządzeniem aktu oskarżenia – wyłączyć sprawę podejrzanego, co do którego postępowanie zawieszono, do odrębnego postępowania.

3. W wypadku gdy wobec podejrzanych działających wspólnie odrębne postępowanie ograniczyłoby w sposób znaczny możliwość wszechstronnego wyjaśnienia okoliczności sprawy, przeszkoda po stronie jednego z podejrzanych może być podstawą zawieszenia postępowania w całości.

2. Jeżeli prokurator uzna zawieszenie dochodzenia za przedwczesne, poleca uzupełnienie postępowania we wskazanym przez siebie kierunku.

2. Jeżeli ustały przyczyny, które spowodowały zarządzenie poszukiwania lub wydanie postanowienia o poszukiwaniu listem gończym, należy bezzwłocznie odwołać poszukiwanie i zawiadomić o tym właściwą jednostkę organizacyjną Policji, podając powód odwołania.

3. W razie uchylenia postanowienia o zastosowaniu tymczasowego aresztowania, należy także uchylić w stosunku do tej samej osoby postanowienie o poszukiwaniu listem gończym oraz odwołać list gończy.

1) niewykrycie sprawcy przestępstwa,

2) okoliczność, że podejrzany nie popełnił zarzucanego mu przestępstwa.

2. Jeżeli stwierdzono, że podejrzany nie popełnił zarzuconego mu przestępstwa, a jednocześnie nie wykryto sprawcy, w postanowieniu wymienia się obie przyczyny umorzenia postępowania.

2. W razie wyrządzenia szkody przez kilku sprawców, obowiązek jej naprawienia powinien być ustalony na zasadach odpowiedzialności solidarnej.

3. Odpis lub wyciąg postanowienia przesyła się pokrzywdzonemu, zobowiązując go do zawiadomienia, czy sprawca wykonał w terminie nałożony na niego obowiązek.

2. Jeżeli okres próby upłynął pomyślnie, prokurator wydaje postanowienie co do dowodów rzeczowych.

1) od zamknięcia śledztwa lub dochodzenia, a w postępowaniu uproszczonym od wniesienia aktu oskarżenia do otrzymania akt sprawy z sądu na skutek zwrotu sprawy na podstawie art. 299 i 1 pkt 2 lub art. 344 kpk,

2) od zawieszenia postępowania do jego podjęcia,

3) od umorzenia postępowania do uchylenia postanowienia o umorzeniu na skutek zażalenia albo na podstawie art. 294 kpk, a także od podjęcia na nowo lub wznowienia umorzonego postępowania na podstawie art. 293 kpk,

4) od warunkowego umorzenia postępowania do jego podjęcia lub uchylenia postanowienia o warunkowym umorzeniu postępowania na podstawie art. 294 kpk.

2. W razie przytoczenia w zażaleniu dotyczącym tymczasowego aresztowania okoliczności mogących mieć wpływ na jego załatwienie, prokurator bezzwłocznie sprawdza je bądź we wniosku, o którym mowa w ust. 1, zamieszcza wzmiankę o czynnościach podjętych w celu ich sprawdzenia oraz o przewidywanym terminie uzyskania odpowiednich danych.

2. Prokurator przed dokonaniem czynności, o których mowa w ust. 1, jest obowiązany osobiście przedsięwziąć lub zlecić Policji dokonanie niezbędnych czynności dowodowych wnioskowanych w zażaleniu.

3. Przepis ust. 2 nie ma zastosowania w sprawie, w której wydano postanowienie o umorzeniu postępowania przeciwko określonej osobie.

2. Jeżeli zażalenie pokrzywdzonego dotyczy istoty warunkowego umorzenia, a nie ustalonych warunków umorzenia, prokurator zarządzeniem odmawia przyjęcia go jako niedopuszczalnego z mocy ustawy. Na zarządzenie to przysługuje zażalenie, o czym należy pokrzywdzonego pouczyć.

3. Jeżeli postanowienie o warunkowym umorzeniu postępowania było niezasadne, należy – w wypadku, o którym mowa w ust. 2 – zawiadomić pokrzywdzonego po uprawomocnieniu się zarządzenia, iż wystąpiono do Prokuratora Generalnego o uchylenie postanowienia.

2. O podjęciu postępowania warunkowo umorzonego zawiadamia się podejrzanego, pokrzywdzonego, poręczyciela oraz te instytucje i organizacje, które były powiadomione o warunkowym umorzeniu.

2. O podjęciu na nowo i o wznowieniu umorzonego postępowania zawiadamia się pokrzywdzonego, a o wznowieniu – również podejrzanego.

2. W razie braku podstaw do podjęcia na nowo lub wznowienia umorzonego postępowania, prokurator zawiadamia o tym osobę wnoszącą o podjęcie lub wznowienie postępowania, podając motywy podjętej decyzji.

2. Ze szczególną starannością prokurator nadzoruje postępowanie przygotowawcze przeciwko osobie tymczasowo aresztowanej.

2. W szczególnie uzasadnionych wypadkach prokurator może zastrzec, że dopuszczenie stron do udziału w czynnościach śledczych wymaga jego zgody.

2. W razie stwierdzenia uchybień prokurator powinien je omówić z prowadzącym śledztwo, udzielając stosownego instruktażu lub wytycznych, oraz podjąć niezbędne środki zmierzające do należytego przeprowadzenia śledztwa. W miarę potrzeby omówienie to odbywa się przy udziale funkcjonariusza Policji sprawującego nadzór służbowy nad postępowaniem przygotowawczym.

2. Zakres i szczegółowość wytycznych należy dostosować do wagi sprawy i przewidywanego stopnia trudności postępowania.

2. Jeżeli ocena zasadności postanowienia o wszczęciu dochodzenia wymaga zapoznania się z materiałami stanowiącymi podstawę do wydania tej decyzji, prokurator bezzwłocznie żąda ich przedstawienia.

2. Jeżeli zachodzi potrzeba przedłużenia tymczasowego aresztowania na okres ponad 3 miesiące, stosowny wniosek organu prowadzącego postępowanie przygotowawcze wraz z aktami sprawy powinien wpłynąć do prokuratora nie później niż 14 dni przed upływem terminu.

1) prawidłową realizację kierunku postępowania,

2) prawidłowość przeprowadzenia i udokumentowania dowodów,

3) szybkość postępowania, a zwłaszcza koncentrację czynności,

4) prawidłowość przeprowadzenia czynności związanych z przedstawieniem zarzutów,

5) procesową potrzebę stosowania środków zapobiegawczych i zabezpieczenia majątkowego,

6) zakres przedmiotowy i podmiotowy postępowania,

7) wszechstronność w wyjaśnianiu okoliczności sprawy,

8) realizację uprawnień procesowych uczestników postępowania,

9) sprawdzenie wyjaśnień podejrzanych,

10) ujawnienie okoliczności sprzyjających popełnieniu przestępstwa,

11) dostosowanie do potrzeb konkretnej sprawy ilościowego zgromadzenia dowodów, przeprowadzenie ich w odpowiednim momencie i w odpowiedniej kolejności,

12) techniczną stronę akt sprawy, a w szczególności przejrzystość ułożenia materiałów, numerację kart i szatę graficzną.

2. Jeżeli dobro śledztwa lub dochodzenia wymaga zmiany prowadzącego postępowanie przygotowawcze, prokurator zwraca się o to do jego przełożonego służbowego.

3. W razie uznania, że dany organ nie daje gwarancji prawidłowego przeprowadzenia postępowania, prokurator przejmuje śledztwo lub dochodzenie do swego prowadzenia.

2. Jeżeli akt oskarżenia, o którym mowa w art. 422 § 3 kpk, został sporządzony niewłaściwie, prokurator poleca poprawić go; odnosi się to również do wadliwego zawiadomienia o przestępstwie, które w postępowaniu przyspieszonym zastępuje akt oskarżenia.

3. Prokurator, nie zwracając akt sprawy, może wyłączyć z nich wadliwy akt oskarżenia i sam sporządzić nowy.

2. Dokonując kontroli, prokurator kieruje się wskazaniami dotyczącymi nadzoru nad dochodzeniem, a ponadto sprawdza:

1) szybkość i trafność podejmowania pierwszych czynności po otrzymaniu zawiadomienia o przestępstwie,

2) sposób dokumentowania ustnych zawiadomień o przestępstwie oraz zasadność wszczynania dochodzeń,

3) prawidłowość decyzji o zatrzymaniu osób podejrzanych,

4) przestrzeganie terminów dochodzeń.

3. Prokurator przy udziale kierownika jednostki organizacyjnej Policji omawia wyniki kontroli z funkcjonariuszami Policji prowadzącymi dochodzenia oraz wydaje niezbędne zarządzenia w celu zapewnienia prawidłowego toku postępowania.

1) w nagłówku podać imię i nazwisko osoby objętej oskarżeniem, ze wskazaniem kwalifikacji prawnej zarzucanego jej czynu, z uwzględnieniem wymogów określonych w art. 10 kk,

2) podać dane dotyczące zatrzymania, zastosowania tymczasowego aresztowania albo innego środka zapobiegawczego,

3) w razie objęcia oskarżeniem kilku osób, wymienić w kolejności sprawców, podżegaczy, pomocników i inne osoby, których przestępstwo pozostaje w ścisłym związku z przestępstwem sprawcy, zamieszczając po danych o osobie każdego z nich stawiane im zarzuty w zasadzie w porządku chronologicznym, z tym jednak ażeby czyny zagrożone oczywiście surowszymi karami poprzedzały inne zarzuty,

4) w razie sporządzenia osobnych konkluzji w odniesieniu do poszczególnych oskarżonych wymienić w każdej z nich imiona i nazwiska wszystkich współsprawców objętych aktem oskarżenia; jeżeli jednak przeciwko współsprawcy toczy się odrębne postępowanie, jego nazwiska nie zamieszcza się w konkluzji, podając je tylko w uzasadnieniu.

2. W wypadku przewidzianym w art. 17 § 2 kpk w akcie oskarżenia wskazuje się właściwy sąd rejonowy; wniosek o rozpoznanie sprawy przez sąd wojewódzki składa prokurator wojewódzki w piśmie, przy którym przesyła akt oskarżenia.

3. W sprawach o przestępstwa skarbowe w akcie oskarżenia należy wskazać organ finansowy uprawniony do działania, obok prokuratora, w charakterze oskarżyciela publicznego.

2. Na marginesie uzasadnienia, a także listy, wykazu i wniosku, wymienionych w art. 296 kpk, należy podać właściwe numery kart akt sprawy dotyczące powołanego dowodu lub osoby.

2. W piśmie do sądu należy zamieścić:

1) wzmiankę o wysłaniu zawiadomień, o których mowa w art. 297 § 2 kpk, z podaniem ich daty,

2) wzmiankę o przekazaniu tymczasowo aresztowanego do dyspozycji sądu,

3) informację o miejscu przechowywania i o przekazaniu do dyspozycji sądu dowodów rzeczowych, których nie dołączono do akt sprawy, oraz o dokonanym zabezpieczeniu majątkowym,

4) wniosek o rozpoznanie wytoczonego równocześnie powództwa cywilnego lub wzmiankę o zgłoszeniu powództwa w toku postępowania przygotowawczego.

3. Do akt sprawy należy dołączyć po jednym odpisie aktu oskarżenia dla każdego z oskarżonych, a jeżeli oskarżony pozbawiony wolności ma obrońcę – również dla obrońcy.

4. Zwrotne poświadczenie odbioru zawiadomień, o których mowa w art. 297 § 2 kpk, przesyła się bezzwłocznie po ich otrzymaniu do sądu w ślad za aktem oskarżenia.

2. W razie zastosowania w postępowaniu przygotowawczym poręczenia lub dozoru Policji, o przesłaniu do sądu aktu oskarżenia należy zawiadomić poręczającego lub jednostkę organizacyjną Policji sprawującą dozór nad podejrzanym.

2. Na wniosek pokrzywdzonej osoby fizycznej lub po uzyskaniu jej zgody prokurator powinien wytoczyć powództwo cywilne, zwłaszcza jeżeli pokrzywdzony na skutek ułomności, niezaradności lub z innej przyczyny ma ograniczoną możliwość samodzielnego dochodzenia przysługujących mu roszczeń lub przemawia za tym wzgląd na zasady współżycia społecznego i wychowawczą rolę postępowania karnego.

2. Pokrzywdzonego poucza się o prawie do złożenia aktu oskarżenia w terminie wskazanym w art. 50 § 4 kpk, ze wzmianką, że w wypadku wniesienia przez niego oskarżenia prywatnego, akta sprawy na jego żądanie przekazane zostaną sądowi.

3. Przepisu ust. 2 nie stosuje się, gdy prokurator wszczął postępowanie w następstwie skargi pokrzywdzonego; w takim przypadku po uprawomocnieniu się postanowienia o umorzeniu postępowania przesyła się akta sprawy właściwemu sądowi.

2. We wniosku należy przytoczyć w miarę możliwości dane personalne oraz adresy osoby podejrzanej i świadków, określić zwięźle stan faktyczny sprawy, ze wskazaniem kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego podejrzanemu, wskazać czynności, które mają być przeprowadzone, a w miarę potrzeby dołączyć materiały pozwalające na zidentyfikowanie osób, których czynności mają dotyczyć.

2. Wniosek kierowany za granicę bezpośrednio przez właściwego prokuratora powinien powoływać się na postanowienia umowy o obrocie prawnym.

2. Jeżeli pomoc prawna nie jest następstwem bezpośrednich kontaktów pomiędzy właściwymi prokuratorami, zebrane materiały przekazuje się w dwóch egzemplarzach Departamentowi Prokuratury Ministerstwa Sprawiedliwości.

2. Poza przypadkami określonymi w art. 520 § 1 i art. 540 § 1 kpk oraz gdy nie nastąpiło pouczenie o treści art. 124 kpk, doręczenie pisma stronie i osobie składającej poręczenie majątkowe, a przebywającej w kraju, z którym Rzeczpospolita Polska zawarła umowę o obrocie prawnym, odbywa się w trybie przewidzianym w tej umowie; osobie przebywającej w innym kraju doręcza się pismo wraz z tłumaczeniem drogą pocztową za zwrotnym poświadczeniem odbioru.

2. Czynności zastrzeżone dla prokuratora powinny być wykonywane przez prokuratora właściwej prokuratury wojewódzkiej. W toku tych czynności należy przede wszystkim ustalić, czy zarzucony czyn jest przestępstwem ekstradycyjnym oraz czy sprawca jest osobą podlegającą wydaniu, w myśl ustawy o obywatelstwie polskim.

3. O wyjaśnienie wątpliwości w przedmiocie obywatelstwa osoby objętej wnioskiem państwa obcego o ekstradycję należy zwracać się do właściwego urzędu, a w przypadku stwierdzenia, że uzyskanie dowodów obywatelstwa polskiego nastąpiło z naruszeniem prawa, należy wystąpić o unieważnienie odnośnych dokumentów.

4. Jeżeli w toku czynności zajdzie potrzeba uzyskania dodatkowych danych od organu występującego o ekstradycję, należy zebrane materiały wraz z odpowiednim wnioskiem przedstawić Departamentowi Prokuratury Ministerstwa Sprawiedliwości.

2. Zawiadamiając bezpośrednio organ ścigający państwa obcego i Departament Prokuratury Ministerstwa Sprawiedliwości, należy podać datę tymczasowego aresztowania liczoną od zatrzymania, z podkreśleniem, że środek ten został zastosowany na jeden miesiąc.

2. Do akt sprawy przekazywanego postępowania karnego należy dołączyć udokumentowany wniosek pokrzywdzonego o naprawienie szkody wyrządzonej przestępstwem.

2. Do urzędów, o których mowa w ust. 1, należą:

1) konsulaty generalne, konsulaty, wicekonsulaty i agencje konsularne działające w ramach swej właściwości terytorialnej,

2) wydziały konsularne przedstawicielstw dyplomatycznych obejmujące zakresem swej działalności całe terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli dane państwo nie ma w Polsce konsulatów, lub obejmujące terytorium nie wchodzące w zakres właściwości konsulatów.

2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio w sprawie, w której pokrzywdzonym jest pracownik lub jednostka organizacyjna przedstawicielstwa dyplomatycznego lub urzędu konsularnego.

3. O wszczęciu i zakończeniu postępowania w sprawach dotyczących osób wymienionych w ust. 1 i 2 zawiadamia się Departament Prokuratury Ministerstwa Sprawiedliwości.

2. Zawiadomienie o zastosowaniu tymczasowego aresztowania, o którym mowa w ust. 1, powinno zawierać – poza danymi osobowymi, określeniem obywatelstwa i miejsca zamieszkania – oznaczenie dokumentu tożsamości, treść przedstawionego zarzutu wraz z kwalifikacją prawną czynu i podstawą prawną tymczasowego aresztowania, datę tymczasowego aresztowania i miejsce osadzenia.

3. Dokument tożsamości cudzoziemca, wobec którego zastosowano tymczasowe aresztowanie, deponuje się w areszcie śledczym.

4. O udzieleniu zezwolenia właściwemu przedstawicielowi dyplomatycznemu lub konsularnemu na widzenie z tymczasowo aresztowanym cudzoziemcem decyduje prokurator wojewódzki lub wyznaczony przez niego prokurator, mając na uwadze zasady i terminy określone w konwencji konsularnej, jeżeli zawarta została z państwem, którego obywatelem jest tymczasowo aresztowany.

2. Odpis postanowienia przesyła się bezpośrednio do właściwego terytorialnie urzędu konsularnego lub przedstawicielstwa dyplomatycznego państwa, którego obywatelem jest podejrzany, a także do Departamentu Prokuratury Ministerstwa Sprawiedliwości.

1) bierze udział w rozprawach i posiedzeniach,

2) składa wnioski co do wymiaru kary i innych rozstrzygnięć,

3) zaskarża orzeczenia, które uznaje za niesłuszne.

1) w związku z zażaleniem, o jakim mowa w art. 64 § 3 kpk,

2) o przepadku przedmiotu poręczenia lub ściągnięciu sumy poręczenia,

3) w sprawie wniesionej na posiedzenie przed rozprawą główną,

4) o zażaleniu na postanowienie w przedmiocie tymczasowego aresztowania lub obserwacji w zakładzie leczniczym,

5) o zażaleniu w zakresie ustalenia warunków warunkowego umorzenia,

6) o zastosowaniu środka zabezpieczającego,

7) w sprawie zażalenia na postanowienie prokuratora o umieszczeniu nieletniego w schronisku dla nieletnich,

8) o wznowieniu postępowania,

9) o podjęciu postępowania warunkowo umorzonego.

2. Prokurator powinien uczestniczyć w innych sprawach, gdy wymaga tego interes postępowania, a zwłaszcza gdy sąd rozpoznaje wniosek złożony przez prokuratora.

3. Prokurator uczestniczy w rozprawie przed sądem rodzinnym przeciwko nieletniemu, który po ukończeniu 16 lat popełnił zbrodnię.

2. Wniosek o wymierzenie kary śmierci prokurator składa po uprzednim uzyskaniu zgody Prokuratora Generalnego.

2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do postępowania przyspieszonego.

2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia środka odwoławczego.

2. Jeżeli w środku odwoławczym powołuje się dowody objęte wnioskiem o sprostowanie protokołu rozprawy, a w kwestii tej nie nastąpiło jeszcze rozstrzygnięcie, treść dowodów można także podać w brzmieniu określonym we wniosku.

2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio po otrzymaniu z sądu zawiadomienia o przyjęciu środka odwoławczego wniesionego przez oskarżonego, z tym że z aktami podręcznymi przesyła się w miarę możliwości odpis wyroku i tego środka.

2. Rozbieżności w ocenie zasadności wniesionego środka odwoławczego prokurator występujący przed sądem apelacyjnym konsultuje z prokuratorem wnoszącym środek odwoławczy. W wypadku nie dających się usunąć tą drogą rozbieżności, ostateczną decyzję podejmuje prokurator wojewódzki, właściwy według siedziby sądu apelacyjnego, po uprzednim porozumieniu się z prokuratorem wojewódzkim wnoszącym środek odwoławczy.

3. Jeżeli okoliczności uzasadniające cofnięcie środka odwoławczego ujawniły się dopiero na rozprawie, prokurator samodzielnie podejmuje decyzję w tym zakresie.

4. O cofnięciu środka odwoławczego należy zawiadomić prokuratora, który zaskarżył orzeczenie, podając mu motywy tej decyzji.

2. W sprawie, w której wymierzono karę śmierci, prokurator występujący przed sądem zajmuje stanowisko po przedstawieniu sprawy Prokuratorowi Generalnemu.

3. W razie potrzeby, wynikającej z charakteru sprawy lub wagi rozstrzyganych problemów, sporządza się wniosek na piśmie.

4. We wniosku należy omówić uchybienia postępowania sądowego wymagające zwrócenia na nie uwagi sądowi niższej instancji.

2. Wniosek (projekt rewizji nadzwyczajnej), gdy dotyczy rewizji nadzwyczajnej na niekorzyść oskarżonego, należy przedstawić w takim czasie, aby wpłynął do Ministerstwa Sprawiedliwości najpóźniej na dwa miesiące przed upływem terminu do jej wniesienia do Sądu Najwyższego.

3. Akta sprawy powinny zawierać aktualne dane dotyczące oskarżonego, a zwłaszcza jego miejsca zamieszkania, stosunków rodzinnych i majątkowych oraz sposobu życia.

2. Podania o wniesienie rewizji nadzwyczajnej, złożone do prokuratury przez osoby nie uprawnione, pozostawia się bez biegu, chyba że treść podania nasuwa wątpliwości co do słuszności orzeczenia. W takim wypadku podanie wraz z aktami sprawy i stanowiskiem prokuratora przesyła się do Ministerstwa Sprawiedliwości.

2. Wniosek o wznowienie postępowania przesyła do właściwego sądu prokurator wojewódzki.

2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności i warunkowego umorzenia postępowania.

1) prośbę o ułaskawienie,

2) wątpliwości co do wykonania orzeczenia lub zarzuty co do obliczenia kary,

3) o zamianie kary pozbawienia wolności na grzywnę wobec cudzoziemca,

4) w przedmiocie umorzenia lub zawieszenia postępowania,

5) o niezaliczeniu skazanemu na poczet kary pozbawienia wolności okresu leczenia spowodowanego samouszkodzeniem,

6) o zamianie kary grzywny lub kary ograniczenia wolności na zastępczą karę pozbawienia wolności,

7) w przedmiocie wykonania kary pozbawienia wolności po zwolnieniu skazanego ze szpitala psychiatrycznego lub z zakładu leczenia odwykowego.

2. W czasie wizytacji zakładu lub aresztu prokurator powinien przyjmować skargi, wnioski i prośby osób pozbawionych wolności, a w razie potrzeby przeprowadzać z nimi rozmowy na osobności.

3. Wizytację zakładów i aresztów przeprowadza prokurator wyznaczony przez prokuratora wojewódzkiego.

2. W toku kontroli zatrzymań, o których mowa w ust. 1, prokurator powinien wizytować pomieszczenia, w których przebywają zatrzymani, oraz przeprowadzać z nimi rozmowy, w razie potrzeby na osobności.

2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do osób przebywających na obserwacji psychiatrycznej w zamkniętych zakładach leczniczych w związku z prowadzonym postępowaniem przygotowawczym przeciwko tym osobom.

2. Zarządzenie o zwolnieniu otrzymuje naczelnik (kierownik) zakładu karnego, aresztu śledczego lub pomieszczenia, o których mowa w § 278, a odpisy przesyła się organowi, który wydał decyzję o pozbawieniu wolności, oraz organowi nadrzędnemu.

2. Na podstawie ustaleń wynikających z jednej lub kilku wizytacji prokurator kieruje w razie potrzeby wystąpienie lub stosowny środek prawny do organów wykonujących orzeczenia albo do ich organów nadrzędnych.

2. Biorąc udział w posiedzeniu sądu rozpoznającego prośbę o ułaskawienie, prokurator powinien zwracać uwagę na to, czy okoliczności, o których mowa w art. 495 kpk, są należycie wyjaśnione i poparte dowodami. Prokurator zwraca w szczególności uwagę, czy:

1) wskazane w prośbie, a powstałe po wydaniu wyroku, zdarzenia są należycie udokumentowane,

2) zebrano dokumenty dotyczące zachowania się skazanego po wydaniu wyroku, a zwłaszcza:

a) aktualny wywiad środowiskowy,

b) opinie z miejsca pracy,

c) aktualne dane o karalności,

d) opinie o zachowaniu się w zakładzie karnym w okresie odbywania kary pozbawienia wolności,

e) dowody dotyczące zapłaty orzeczonej grzywny, nawiązki, opłat i kosztów sądowych,

f) dane o naprawieniu szkody lub zadośćuczynieniu.

3. Przychylając się do prośby na posiedzeniu sądu, prokurator zajmuje równocześnie stanowisko co do udzielenia przerwy w wykonaniu kary lub wstrzymaniu jej wykonania.

4. Niedopuszczalne jest składanie przez prokuratora na posiedzeniu wniosku o pozostawienie sprawy bez dalszego biegu, jeżeli o wydanie opinii zwrócił się Prokurator Generalny na podstawie art. 499 § 1 i 2 kpk.

2. W wypadku przewidzianym wart. 501 kpk prokurator występuje równocześnie z wnioskiem o wstrzymanie przez Prokuratora Generalnego wykonania kary lub zarządzenia przerwy w jej wykonaniu.

2. Prokurator ocenia samodzielnie przesłanki określone w art. 7 kpc, uzasadniające jego udział w postępowaniu. Jeżeli w postępowaniu przed sądem strony mają zapewnioną ochronę prawną lub gdy interes Skarbu Państwa reprezentowany jest przez obowiązaną do tego państwową jednostkę organizacyjną, udział prokuratora w postępowaniu mogą uzasadniać wyjątkowe okoliczności.

2. Prokurator rejonowy uprawniony jest do podjęcia czynności przed sądem wojewódzkim jako sądem I instancji, jeżeli wyniki postępowania prowadzonego w podległej mu prokuraturze uzasadniają podjęcie takich czynności, chyba że udział przed sądem wojewódzkim prokuratora prokuratury wojewódzkiej przyczyni się do usprawnienia postępowania. W takim wypadku przekazuje się akta sprawy lub inne materiały prokuratorowi wojewódzkiemu, z wnioskiem o podjęcie czynności.

3. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio, gdy zachodzi potrzeba udziału prokuratora w postępowaniu odwoławczym w sprawie, w której prokurator rejonowy uczestniczył przed sądem I instancji.

1) przeciwko Skarbowi Państwa o naprawienie szkody wyrządzonej przez funkcjonariusza państwowego przy wykonywaniu powierzonych mu czynności,

2) o zwolnienie od egzekucji przedmiotów majątkowych zajętych w postępowaniu karnym,

3) związanych z ochroną rodziny,

4) o roszczenia związane z ochroną środowiska naturalnego,

5) przeciwko sprawcy czynu o charakterze chuligańskim, od którego dochodzi się odszkodowania.

2. Prokurator zgłasza także udział w sprawie, w której sąd zawiadomił go o uznaniu jego udziału za potrzebny; niezgłoszenie udziału w takiej sprawie może nastąpić tylko w wyjątkowych wypadkach.

3. Prokurator jest obowiązany brać udział w postępowaniu sądowym, uczestnicząc w każdej rozprawie, o której terminie został powiadomiony.

2. Prokurator może cofnąć pozew bez zgody osoby, na której rzecz wytoczył powództwo, chyba że osoba ta wstąpiła do sprawy w charakterze powoda.

3. Prokurator nie jest uprawniony do samodzielnego rozporządzania przedmiotem sporu, a w szczególności nie może zrzec się roszczenia, jak również zawrzeć ugody sądowej zawierającej rozporządzenie przedmiotem sporu.

1) o odebranie dziecka,

2) o zaprzeczenie ojcostwa lub unieważnienie uznania dziecka,

3) o przysposobienie osoby małoletniej przez cudzoziemca,

4) o unieważnienie albo o ustalenie istnienia lub nieistnienia małżeństwa.

1) wskutek rażącego naruszenia prawa narażony został interes pracownika lub grupy pracowników albo sprawa wywołała poruszenie opinii publicznej lub ma charakter precedensowy,

2) pracownik na skutek bezradności lub wyjątkowej sytuacji życiowej nie jest w stanie dochodzić swoich praw,

3) rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło w związku z ujawnieniem przez pracownika przestępstwa w zakładzie pracy albo z powodu wyrażonej przez niego społecznie uzasadnionej krytyki zakładu pracy lub osób pełniących w zakładzie funkcje kierownicze lub związkowe,

4) wskutek rażących zaniedbań zakładu pracy pracownik poniósł szkodę z powodu nieotrzymania świadczenia należnego z ubezpieczenia społecznego bądź nie otrzymał świadczeń pieniężnych przysługujących mu z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej.

1) które toczyły się przed sądem I instancji z udziałem prokuratora, chyba że udział prokuratora w postępowaniu odwoławczym jest niecelowy,

2) zwolnienia od egzekucji przedmiotów majątkowych zajętych w postępowaniu karnym,

3) przeciwko Skarbowi Państwa o naprawienie szkody wyrządzonej przez funkcjonariusza, jeżeli wartość roszczenia jest znaczna.

2. Prokurator może odmówić podjęcia czynności na żądanie strony, jeżeli postępowanie administracyjne nie zostało zakończone, a stronie służą środki odwoławcze, skarga do sądu administracyjnego, wniosek o wznowienie postępowania albo o stwierdzenie nieważności decyzji.

3. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio, gdy właściwy organ nadzoru podjął z urzędu czynności w celu przywrócenia stanu zgodnego z prawem.

2. W razie gdy w sprawie można skierować zarówno skargę do sądu administracyjnego, jak i sprzeciw, prokurator dokonuje wyboru środka prawnego na podstawie oceny całokształtu sprawy, mając zwłaszcza na uwadze szybkie i skuteczne załatwienie sprawy.

2. Prokurator właściwy stosownie do ust. 1 kontroluje zgodność z prawem wszystkich decyzji podjętych w sprawie, także w postępowaniu odwoławczym. Jest on uprawniony do wnoszenia środka odwoławczego, sprzeciwu, skargi do sądu administracyjnego, wniosku o uchylenie lub zmianę sprzecznych z prawem uchwał organu gminy albo rozporządzeń i zarządzeń terenowych organów administracji rządowej.

1) złożenia rewizji nadzwyczajnej od wyroku sądu administracyjnego,

2) wniesienia sprzeciwu od decyzji administracyjnej podjętej przez naczelny lub centralny organ administracji państwowej,

3) zwrócenia się do naczelnego lub centralnego organu administracji państwowej, który wydał sprzeczny z ustawą akt normatywny, z wnioskiem o jego uchylenie lub zmianę – przed wystąpieniem do Trybunału Konstytucyjnego,

4) wystąpienia do Trybunału Konstytucyjnego o wykładnię przepisów prawa,

5) wystąpienia do Prezesa Rady Ministrów o uchylenie rozporządzenia wojewody.

2. Prokurator wojewódzki kieruje, za pośrednictwem Ministerstwa Sprawiedliwości, sprzeciw do naczelnego lub centralnego organu administracji państwowej od sprzecznej z prawem decyzji administracyjnej oraz skargę do sądu administracyjnego o uchylenie sprzecznej z prawem decyzji naczelnego (centralnego) organu administracji państwowej lub sprzecznej z prawem uchwały sejmiku samorządowego.

1) prokurator brał udział w postępowaniu administracyjnym, wniósł skargę albo zgłosił udział w postępowaniu przed tym sądem,

2) sąd administracyjny uznał udział prokuratora za potrzebny.

2. Prokurator, który wniósł skargę do sądu administracyjnego mającego siedzibę w innym województwie niż siedziba prokuratury, po otrzymaniu od właściwego organu informacji o nieskorzystaniu z prawa uchylenia lub zmiany decyzji w trybie art. 200 § 2 kpa, przekazuje drogą służbową akta podręczne prokuratorowi wojewódzkiemu w siedzibie sądu administracyjnego – do wykorzystania w postępowaniu, chyba że dla dobra sprawy zamierza sam występować przed sądem administracyjnym.

1) na wniosek uprawnionego organu prowadzącego postępowanie sprawdzające wydaje polecenie przeprowadzenia przeszukania pomieszczeń, osób i rzeczy,

2) wydaje postanowienie w przedmiocie zatwierdzenia przeszukania przeprowadzonego w warunkach nie cierpiących zwłoki bez polecenia prokuratora,

3) zgłasza swój udział w postępowaniu przed kolegium do spraw wykroczeń, wnosząc o informowanie go o terminach posiedzeń i doręczenie wydanych rozstrzygnięć,

4) zaskarża do sądu rejonowego rozstrzygnięcia kolegium,

5) wnosi odwołania od orzeczeń kolegiów przy okręgowych urzędach górniczych do kolegiów II instancji przy Wyższym Urzędzie Górniczym,

6) zaskarża orzeczenia inspektora pracy poprzez żądanie skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego,

7) kieruje wnioski do sądu wojewódzkiego o uchylenie pozbawionych podstaw prawnych lub oczywiście niesłusznych prawomocnych orzeczeń kolegiów do spraw wykroczeń oraz orzeczeń inspektora pracy,

8) uczestniczy w postępowaniu przed sądem, gdy sąd rozpatruje środki zaskarżenia od rozstrzygnięć kolegiów oraz wnioski o uchylenie prawomocnych rozstrzygnięć w sprawach o wykroczenia.

2. Przepisy § 124 ust. 2, § 125 i 126 stosuje się odpowiednio.

2. Środki prawne zapobiegające naruszeniu prawa prokurator podejmuje na podstawie nie budzących wątpliwości ustaleń poczynionych w postępowaniu karnym.

3. Zapobiegania naruszeniu prawa, na podstawie ustaleń poczynionych w toku czynności prokuratora w innych rodzajach postępowania niż wskazane w ust. 2, prokurator dokonuje poprzez podejmowanie środków przewidzianych w tych postępowaniach, zmierzających do przywrócenia stanu zgodnego z prawem.

1) ochrony środowiska naturalnego,

2) ukarania winnych popełnienia wykroczenia,

3) wyciągnięcia konsekwencji w stosunku do pracownika naruszającego obowiązki służbowe,

4) pociągnięcia pracownika winnego powstania szkody do odpowiedzialności materialnej,

5) przeciwdziałania demoralizacji nieletniego,

6) zobowiązania osoby uzależnionej do poddania się leczeniu odwykowemu.

2. Jeżeli ustawa uzależnia wszczęcie przez właściwy organ postępowania, o którym mowa w ust. 1, od złożenia wniosku, prokurator przekazując sprawę składa wniosek lub zwraca się do uprawnionego organu o jego złożenie, wnosząc jednocześnie o poinformowanie go o sposobie załatwienia sprawy.

2. Karę pieniężną przewidzianą w art. 13 § 2 kpk prokurator może nałożyć także na wniosek Policji.

2. Żądanie pociągnięcia do odpowiedzialności materialnej osoby objętej aktem oskarżenia prokurator kieruje do odpowiedniego organu, gdy uzna za niecelowe wystąpienie przez siebie z powództwem cywilnym.

3. Żądając udzielenia odpowiedzi na wystąpienie skierowane w myśl art. 27, prokurator powołuje się na art. 13 kpk.

1) na żądanie organów samorządu terytorialnego oraz wojewody bądź z własnej inicjatywy składa informację o stanie przestępczości i stanie przestrzegania prawa, a w razie potrzeby przedstawia tym organom wnioski o wydanie przepisów porządkowych na podstawie art. 40 ust. 3 ustawy o samorządzie terytorialnym i art. 22 ustawy o terenowych organach rządowej administracji ogólnej,

2) kieruje z własnej inicjatywy do innych organów państwowych i organizacji społecznych informacje o stanie zagrożenia przestępczością i innymi naruszeniami prawa z odpowiednimi wnioskami,

3) podejmuje inne działania zmierzające do tworzenia prawnych i organizacyjnych warunków przeciwdziałania naruszeniom prawa.

Minister Sprawiedliwości: Z. Dyka