Dziennik Ustaw - rok 1992 nr 35 poz. 151

Na podstawie art. 31 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz. U. Nr 114, poz. 493) zarządza się, co następuje:

2. Stawki wynagrodzeń zasadniczych dla poszczególnych kategorii zaszeregowania oraz stawki dodatków funkcyjnych dla kolejnych szczebli dodatków określa tabela zakładowa, ustalona w regulaminie zakładowym.

3. Stanowiska pracy i odpowiadające im kategorie zaszeregowania i szczeble dodatków funkcyjnych określa załącznik nr 1 do rozporządzenia.

4. Przepisów ust. 1—3 nie stosuje się, gdy instytucja kultury w regulaminie zakładowym wprowadziła na podstawie dotychczasowych przepisów własne tabele stanowisk, kategorie zaszeregowania i stawki wynagrodzenia zasadniczego oraz szczeble i stawki dodatków funkcyjnych.

2. Zasady oraz kryteria premiowania i nagradzania pracowników określa regulamin zakładowy.

2. Do okresów pracy uprawniających do dodatku za wysługę lat wlicza się wszystkie okresy zatrudnienia.

3. Do okresów pracy uprawniających do dodatku za wysługę lat wlicza się także inne okresy na podstawie odrębnych przepisów.

4. Dodatek za wysługę lat przysługuje pracownikowi za dni, za które otrzymuje wynagrodzenie.

5. Dodatek za wysługę lat jest wypłacany w terminie wypłaty wynagrodzenia:

1) począwszy od pierwszego dnia miesiąca kalendarzowego następującego po miesiącu, w którym pracownik nabył prawo do dodatku lub wyższej stawki dodatku w danej instytucji, jeżeli nabycie prawa nastąpiło w ciągu miesiąca,

2) za dany miesiąc, jeżeli nabycie prawa do dodatku za wysługę lat lub wyższej jego stawki nastąpiło pierwszego dnia miesiąca.

1) 10 lat pracy artystycznej w balecie,

2) 15 lat pracy w charakterze solisty wokalisty, muzyka grającego na instrumentach dętych oraz artysty chóru,

3) 20 lat pracy dla pozostałych pracowników.

2. Dla pracowników, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, wysokość pierwszej nagrody jubileuszowej wynosi 100% miesięcznego wynagrodzenia i zwiększa się po każdym następnym 5—letnim okresie pracy o 50%, do osiągnięcia 200%.

3. Dla pracowników, o których mowa w ust. 1 pkt 3, wysokość pierwszej nagrody wynosi 75%, drugiej — 100% miesięcznego wynagrodzenia i zwiększa się po każdym następnym 5—letnim okresie pracy o 50%, do osiągnięcia 200%.

4. Wysokość nagród jubileuszowych wypłacanych za lata pracy powyżej okresów ustalonych w ust. 2 i 3 wynosi 300%.

5. Do okresu pracy uprawniającego do nagrody jubileuszowej wlicza się wszystkie poprzednie zakończone okresy zatrudnienia oraz inne okresy, jeżeli z mocy odrębnych przepisów podlegają one wliczeniu do okresu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze. W razie równoczesnego pozostawania w więcej niż jednym stosunku pracy, do okresu pracy uprawniającego do nagrody wlicza się jeden z tych okresów.

6. Pracownicy nabywają prawo do nagrody jubileuszowej w dniu upływu okresu uprawniającego ich do nagrody.

7. Pracownicy obowiązani są udokumentować swoje prawo do nagrody, jeżeli w ich aktach osobowych brak jest odpowiedniej dokumentacji.

8. Wypłata nagrody jubileuszowej powinna nastąpić niezwłocznie po nabyciu przez pracowników prawa do tej nagrody.

9. Podstawę obliczenia nagrody jubileuszowej stanowi wynagrodzenie przysługujące pracownikowi w dniu nabycia prawa do nagrody, a jeżeli dla pracownika jest to korzystniejsze — wynagrodzenie przysługujące mu w dniu jej wypłaty. Jeżeli pracownik nabył prawo do nagrody jubileuszowej będąc zatrudnionym w innym wymiarze czasu pracy niż w dniu jej wypłaty, podstawę obliczenia nagrody stanowi wynagrodzenie przysługujące pracownikowi w dniu nabycia prawa do nagrody. Nagrodę oblicza się według zasad obowiązujących przy ustalaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy.

10. W razie ustania stosunku pracy w związku z przejściem pracownika na rentę inwalidzką lub emeryturę, pracownikowi, któremu do nabycia prawa do nagrody jubileuszowej brakuje mniej niż 12 miesięcy licząc od dnia rozwiązania stosunku pracy, nagrodę tę wypłaca się w dniu rozwiązania stosunku pracy.

11. Jeżeli w dniu 1 kwietnia 1997 r. albo w dniu wejścia w życie przepisów wprowadzających zaliczalność do okresów uprawniających do świadczeń pracowniczych okresów nie podlegających dotychczas wliczeniu pracownikowi upływa okres uprawniający go do dwóch lub więcej nagród, wypłaca mu się tylko jedną nagrodę — najwyższą.

12. Pracownikowi, który w dniu 1 kwietnia 1997 r. albo w dniu wejścia w życie przepisów, o których mowa w ust. 11, ma okres dłuższy niż wymagany do nagrody danego stopnia, a w ciągu 12 miesięcy od tego dnia upłynie okres uprawniający go do nabycia nagrody wyższego stopnia, nagrodę niższą wypłaca się w pełnej wysokości, a w dniu nabycia prawa do nagrody wyższej — różnicę między kwotą nagrody wyższej a kwotą nagrody niższej.

13. Przepisy ust. 11 i 12 mają odpowiednio zastosowanie, w razie gdy w dniu, w którym pracownik udokumentował swoje prawo do nagrody, był uprawniony do nagrody wyższego stopnia oraz w razie gdy pracownik prawo to nabędzie w ciągu 12 miesięcy od tego dnia.

14. Pracownikom zatrudnionym w dniu 1 kwietnia 1997 r., którzy przed tym dniem nabyli prawo do nagrody jubileuszowej w związku z wliczeniem okresów wymienionych w zarządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 23 grudnia 1989 r. w sprawie ustalania okresów pracy i innych okresów uprawniających do nagrody jubileuszowej oraz zasad jej obliczania i wypłacania (Monitor Polski Nr 44, poz. 358), okresy te podlegają wliczeniu na dotychczasowych zasadach przy ustalaniu prawa do kolejnych nagród.

15. Pracownicy, którzy podjęli zatrudnienie po dniu 1 kwietnia 1997 r., nabywają prawo do nagrody jubileuszowej na zasadach określonych w ust. 5—13.

1) jednomiesięcznego wynagrodzenia — jeżeli pracownik był zatrudniony krócej niż 15 lat,

2) dwumiesięcznego wynagrodzenia — po przepracowaniu co najmniej 15 lat,

3) trzymiesięcznego wynagrodzenia — po przepracowaniu co najmniej 20 lat.

2. Odprawę oblicza się według zasad obowiązujących przy ustalaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy.

3. Okresy pracy i inne okresy uprawniające do odprawy ustala się według zasad obowiązujących przy ustalaniu okresów uprawniających do dodatku za wysługę lat.

4. Pracownik, który otrzymał odprawę, nie może ponownie nabywać do niej prawa.

1) przy pierwszym stopniu szkodliwości dla zdrowia lub szczególnej uciążliwości — do 5%,

2) przy drugim stopniu szkodliwości dla zdrowia lub szczególnej uciążliwości — do 10%,

3) przy trzecim stopniu szkodliwości dla zdrowia lub szczególnej uciążliwości oraz przy pracach wykonywanych w warunkach niebezpiecznych — do 15%

minimalnej stawki miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego w I kategorii zaszeregowania, określonej w tabeli zakładowej, o której mowa w § 2 ust. 2.

2. Zasady przyznawania dodatku, o którym mowa w ust. 1, określa załącznik nr 2 do rozporządzenia.

1) za znajomość pierwszego języka obcego — do 10%,

2) za znajomość każdego następnego języka obcego — do 15%,

minimalnej stawki miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego w I kategorii zaszeregowania, określonej w tabeli zakładowej, o której mowa w § 2 ust. 2.

2. Zasady przyznawania dodatku, o którym mowa w ust. 1, określa załącznik nr 3 do rozporządzenia.

1) dodatek za upowszechnianie kultury w terenie (dodatek objazdowy) — w wysokości do 5% stawki miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego za każdy dzień wyjazdu poza siedzibę instytucji; dodatek uwzględnia się przy obliczaniu wynagrodzenia za urlop wypoczynkowy,

2) dodatek za kierowanie zespołem pracowników, pracownią, brygadą przy wspólnej pracy — w wysokości do 20% stawki miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego; pracownicy otrzymujący ten dodatek nie mają prawa do dodatku funkcyjnego,

3) dodatek za pełnienie funkcji inspektora orkiestry, chóru, baletu lub prowadzenie biblioteki muzycznej — w wysokości do 20% stawki miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego,

4) dodatek za obsługę dwóch lub więcej przedstawień (koncertów) w tym samym dniu — w wysokości 25% stawki dziennej,

5) dodatek za obsługę obcych przedstawień — w wysokości 20% stawki dziennej,

6) dodatek dla kierowców za wykonywanie dodatkowych czynności nie wchodzących w zakres ich normalnych obowiązków — w wysokości nie przekraczającej 60% minimalnej stawki miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego w I kategorii zaszeregowania, określonej w tabeli, o której mowa w § 2 ust. 2.

2. Szczegółowe zasady przyznawania dodatków wymienionych w ust. 1 ustala regulamin zakładowy.

2. Wynagrodzenia, o których mowa w ust. 1, mogą być przyznawane za każdy występ i opracowanie lub po wykonaniu przez pracownika normy (miesięcznej, kwartalnej, sezonowej).

3. Sposób ustalania stawek za występy i opracowania artystyczne określa regulamin zakładowy.

1) ruchomy system płac, w którym wysokość dodatkowego wynagrodzenia jest uzależniona od liczby zorganizowanych i zrealizowanych dodatkowo (ponad wyznaczoną normę) przedstawień lub koncertów,

2) czasowo—prowizyjny system płac, w którym wysokość dodatkowego wynagrodzenia jest uzależniona od sprzedaży usług.

2. Dodatkowe wynagrodzenia, o których mowa w ust. 1, mogą być ustalane do wysokości:

1) 10% stawki miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego za obsługę jednego przedstawienia (koncertu) — dla pracowników technicznych,

2) 15% stawki miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego — za zorganizowanie i zrealizowanie dodatkowego przedstawienia (koncertu),

3) 5% ceny sprzedanego dodatkowo biletu lub ryczałtu za przedstawienie (koncert).

3. Warunki wypłacania wynagrodzeń, o których mowa w ust. 1 i 2, ustala regulamin zakładowy.

1) przysługuje dodatek w wysokości 10% godzinowej stawki wynagrodzenia zasadniczego za każdą godzinę przepracowaną nieprzerwanie ponad 8 godzin do 12 godzin na dobę w ramach miesięcznej normy czasu pracy wynikającej z pomnożenia 8 godzin przez liczbę roboczych dni kalendarzowych,

2) godzinową stawkę, o której mowa w § 17, ustala się dzieląc miesięczną stawkę wynagrodzenia przez 178.

Załączniki do rozporządzenia Ministra Kultury i Sztuki
z dnia 31 marca 1992 r. (poz. 151)

Załącznik nr 1

TABELA ZASZEREGOWANIA STANOWISK PRACY

A. Pracownicy artystyczni

B. Pracownicy administracyjno—ekonomiczni, techniczni i obsługi

Załącznik nr 2

ZASADY PRZYZNAWANIA DODATKU ZA PRACE WYKONYWANE W WARUNKACH SZKODLIWYCH DLA ZDROWIA, SZCZEGÓLNIE UCIĄŻLIWYCH LUB NIEBEZPIECZNYCH

1. Do pierwszego stopnia szkodliwości dla zdrowia lub szczególnej uciążliwości zalicza się prace wykonywane:

1) w warunkach narażenia na działanie pyłów nie wywołujących zwłóknienia tkanki płucnej,

2) w warunkach narażenia na działanie substancji toksycznych nie kumulujących się w organizmie,

3) w warunkach narażenia na promieniowanie ultrafioletowe lub podczerwone (np. spawanie, stosowanie lamp bakteriobójczych),

4) w pomieszczeniach zamkniętych, w których ze względów technologicznych utrzymuje się stale temperatura efektywna powyżej 25°C lub poniżej 10°C,

5) w pomieszczeniach, w których konieczne jest stałe stosowanie sztucznego oświetlenia,

6) przy obsłudze elektronicznych monitorów ekranowych.

2. Do drugiego stopnia szkodliwości dla zdrowia lub szczególnej uciążliwości zalicza się prace wykonywane:

1) w warunkach narażenia na działanie substancji toksycznych kumulujących się w organizmie,

2) w warunkach narażenia na działanie pyłów wywołujących zwłóknienie tkanki płucnej,

3) w warunkach obniżonego lub podwyższonego ciśnienia wynikającego z procesu technologicznego,

4) w warunkach narażenia na działanie miejscowej wibracji (np. używanie ręcznych narzędzi pneumatycznych),

5) w warunkach narażenia na hałas,

6) w warunkach nadmiernego obciążenia wysiłkiem fizycznym co najmniej 2000 kcal dla mężczyzn i 1200 kcal dla kobiet lub wymagające wymuszonej pozycji ciała.

3. Do trzeciego stopnia szkodliwości dla zdrowia lub szczególnej uciążliwości zalicza się prace wykonywane:

1) w warunkach narażenia na działanie benzydyny, alfa— i betanaftyloaminy, chlorku winylu, azbestu oraz innych czynników o analogicznym do tych substancji działaniu, jeżeli zostanie to uznane przez instytut medycyny pracy,

2) w warunkach narażenia na promieniowanie jonizujące,

3) w kontakcie z materiałem zakaźnym lub chorymi zakaźnie ludźmi albo zwierzętami,

4) w warunkach narażenia na działanie pól elektromagnetycznych wysokiej częstotliwości w zakresie od 0,1 do 300 000 MHz w strefie zagrożenia.

4. Do szczególnie niebezpiecznych zalicza się prace:

1) przy urządzeniach elektroenergetycznych znajdujących się pod napięciem powyżej 220 V, wykonywane zgodnie z przepisami o bezpieczeństwie pracy w energetyce,

2) związane z wytwarzaniem, stosowaniem, magazynowaniem oraz transportowaniem gazów i materiałów wybuchowych,

3) na wysokości powyżej 2 m i w wykopach o głębokości poniżej 2 m, uznane za niebezpieczne w przepisach o bezpieczeństwie i higienie pracy,

4) związane z załadunkiem i rozładunkiem paliw płynnych oraz ich transportem.

5. Prace określone w ust. 1 pkt 1 i 2 oraz ust. 2 pkt 1, 2 i 5 uważa się za wykonywane w warunkach szkodliwych dla zdrowia, uzasadniających przyznanie dodatku, jeżeli w środowisku pracy przekroczone są najwyższe dopuszczalne stężenia i natężenia czynników szkodliwych dla zdrowia, określone w odrębnych przepisach, lub inne obowiązujące normy higienicznosanitarne.

6. Pomiary czynników szkodliwych dla zdrowia, o których mowa w ust. 5, dokonywane są przez laboratoria Państwowej Inspekcji Sanitarnej oraz inne laboratoria upoważnione przez właściwych terenowo państwowych wojewódzkich inspektorów sanitarnych.

7. Dodatek za wykonywanie prac:

1) określonych w ust. 1—3 — przysługuje, jeżeli były one wykonywane co najmniej przez 80 godzin w miesiącu,

2) określonych w ust. 4 — przysługuje za efektywny czas pracy, bez względu na dzienny lub miesięczny wymiar czasu pracy.

8. Dodatek, o którym mowa w ust. 1—4, wypłacany jest miesięcznie z dołu.

9. Decyzję o przyznaniu dodatku, jego wysokości i cofnięciu w przypadku zmiany warunków pracy podejmuje dyrektor instytucji.

10. W przypadku jednoczesnego występowania uprawnienia do dodatków z tytułu prac wykonywanych w różnych stopniach szkodliwości dla zdrowia i uciążliwości lub niebezpieczeństwa pracownikowi przysługuje jeden, najwyższy dodatek.

Załącznik nr 3

ZASADY PRZYZNAWANIA DODATKU ZA ZNAJOMOŚĆ JĘZYKÓW OBCYCH

1. Warunkiem przyznania dodatku za znajomość języków obcych, zwanego dalej „dodatkiem”, jest posiadanie przez pracownika zaświadczenia potwierdzającego złożenie z wynikiem pozytywnym egzaminu ze znajomości języka obcego przed państwową lub resortową komisją egzaminacyjną.

2. Od składania egzaminu, o którym mowa w ust. 1, zwolnieni są pracownicy posiadający:

1) dyplom ukończenia wydziału filologicznego szkoły wyższej,

2) uprawnienia tłumacza w zakresie danego języka obcego, przyznane na podstawie odrębnych przepisów,

3) dyplom ukończenia szkoły wyższej lub średniej za granicą, w której językiem wykładowym był język obcy, za którego znajomość pracownik ma otrzymać dodatek.

3. Złożenie egzaminu, o którym mowa w ust. 1, uprawnia do dodatku przez okres 5 lat. Warunkiem przyznania dodatku po upływie tego okresu jest ponowne złożenie egzaminu. Nie dotyczy to pracowników, którzy złożyli egzamin z wynikiem co najmniej dobrym.

4. Dodatek przyznaje dyrektor w wysokości uzależnionej od stopnia wykorzystania znajomości języka obcego na stanowisku pracy.

5. Dodatek wypłaca się za wszystkie dni pracy i dni usprawiedliwionej nieobecności w pracy, za które pracownikowi przysługuje wynagrodzenie lub zasiłek z ubezpieczenia społecznego.

6. Dodatek przysługuje od pierwszego dnia miesiąca następującego po:

1) złożeniu przez pracownika egzaminu z wynikiem pozytywnym,

2) przedłożeniu dokumentów uzasadniających zwolnienie pracownika od składania egzaminu.

7. Prawo do otrzymywania dodatku wygasa z końcem miesiąca, w którym pracownik:

1) przestał wykonywać czynności lub zajmować stanowisko uzasadniające otrzymywanie dodatku,

2) uzyskał ocenę negatywną z ponownie składanego egzaminu.