Dziennik Ustaw - rok 1990 nr 38 poz. 218

W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej ludowej

PREZYDENT POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 13 października 1989 r. została podpisana w Warszawie Umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie popierania i wzajemnej ochrony inwestycji w następującym brzmieniu:

UMOWA

między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej ludowej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie popierania i wzajemnej ochrony inwestycji

Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Rząd Królestwa Szwecji,

dążąc do zwiększenia współpracy gospodarczej ze wzajemną korzyścią dla obu Państw i do zapewnienia sprawiedliwych i właściwych warunków dla inwestycji inwestorów jednej Umawiającej się Strony na terytorium drugiej Umawiającej się Strony, uznając, że popieranie i ochrona takich inwestycji sprzyja rozszerzaniu stosunków gospodarczych pomiędzy dwiema Umawiającymi się Stronami i pobudza inicjatywy w zakresie inwestycji,

uzgodniły, co następuje:

W rozumieniu niniejszej umowy:

(1) określenie „inwestycja” oznacza wszelkie mienie zainwestowane przez inwestorów jednej Umawiającej się Strony, pod warunkiem że ta inwestycja została dokonana zgodnie z ustawodawstwem drugiej Umawiającej się Strony, a w szczególności, choć nie wyłącznie:

a) ruchomości i nieruchomości, jak również inne prawa rzeczowe, takie jak hipoteka, prawo zatrzymania, zastawu, użytkowania i podobne prawa;

b) udziały i inne rodzaje uczestnictwa w spółkach;

c) roszczenia pieniężne i świadczenia mające wartość gospodarczą;

d) patenty, inne prawa własności przemysłowej, procesy techniczne, nazwy handlowe, know-how i inne prawa własności intelektualnej, jak również good-will;

e) koncesje gospodarcze, które są wymagane dla prowadzenia działalności gospodarczej, wynikające z prawa, decyzji administracyjnej lub umów, włączając koncesje na poszukiwanie, uprawianie, wydobywanie i eksploatację zasobów naturalnych;

(2) określenie „inwestor” oznacza:

a) każdą osobę fizyczną, która jest obywatelem Umawiającej się Strony zgodnie z jej prawem, i

b) każdą osobę prawną mającą siedzibę na terytorium drugiej Umawiającej się Strony lub państwa trzeciego, w której przeważa interes inwestora jednej z Umawiających się Stron. O przewadze interesu nie mogą jednakże stanowić czysto umowne stosunki. Osoba prawna nie podlega ochronie na mocy tej umowy, jeżeli wcześniej skorzystała ze środków przysługujących jej stosownie do innej umowy o ochronie inwestycji, zawartej z odpowiednim państwem trzecim.

(1) Każda z Umawiających się Stron zapewni we wszystkich wypadkach sprawiedliwe i właściwe traktowanie inwestycji inwestorów drugiej Umawiającej się Strony i nie będzie utrudniać zarządzania, utrzymania, wykorzystania, osiągania korzyści lub rozporządzania nimi w nieuzasadniony sposób. Za taki nieuzasadniony sposób uważa się: ograniczenia w nabywaniu surowców, części składowych i podzespołów, części zamiennych, energii i paliw, jak również środków produkcji i działalności wszelkiego rodzaju. Nie powinno się wprowadzać przeszkód w sprzedaży produktów w kraju lub za granicą, lub w inny sposób. Wprowadzenie generalnych ograniczeń podyktowanych sytuacją gospodarczą, np. brakami, nie uważa się za nieuzasadniony sposób.

(2) W odniesieniu do transportu towarów lub personelu zatrudnionego w związku z inwestycją inwestorowi będzie przysługiwało prawo wolnego wyboru przewoźnika. W przypadku gdy na taki transport jest wymagane zezwolenie, zostanie ono udzielone bez względu na ewentualne ograniczenia ilościowe. W odniesieniu do transportu przez państwa trzecie zezwolenie będzie udzielone zgodnie z mającymi zastosowanie: prawem międzynarodowym i umowami.

(3) Obywatele jednej z Umawiających się Stron oraz członkowie ich rodzin prowadzący wspólne gospodarstwo domowe uzyskają, zgodnie z regulacjami prawnymi dotyczącymi wjazdu i przebywania cudzoziemców, zezwolenie na wjazd, pobyt i opuszczenie terytorium drugiej Umawiającej się Strony w celu prowadzenia działalności związanej z inwestycją na terytorium drugiej Umawiającej się Strony.

(4) Każda Umawiająca się Strona będzie, zgodnie z jej generalną polityką w dziedzinie inwestycji zagranicznych, popierać na swoim terytorium inwestycje inwestorów drugiej Umawiającej się Strony i zezwoli na takie inwestycje zgodnie z jej prawem.

(5) W celu stworzenia korzystnych warunków do oceny pozycji finansowej i rezultatów działalności prowadzonej w oparciu o inwestycje podlegające niniejszej umowie. Umawiające się Strony zezwolą, najdalej jak jest to możliwe, w ramach ich prawa wewnętrznego, na zharmonizowanie rachunkowości inwestycji z międzynarodowymi standardami rachunkowości (lAS) ustalonymi przez Międzynarodowy Komitet Standaryzacji Rachunkowości (lASC).

(6) Inwestycja dokonana zgodnie z ustawodawstwem Umawiającej się Strony, na której terytorium została podjęta, korzysta z pełnej ochrony niniejszej umowy.

(1) Każda Umawiająca się Strona będzie traktować inwestycje dokonywane na swoim terytorium przez inwestorów drugiej Umawiającej się Strony nie mniej korzystnie niż w wypadku inwestycji dokonywanych przez inwestora z państwa trzeciego.

(2) Niezależnie od postanowień ustępu (1) niniejszego artykułu, Umawiająca się Strona,

a) która zawarła umowę dotyczącą utworzenia unii celnej, wspólnego rynku lub strefy wolnego handlu, lub

b) która zawarła wielostronne porozumienie o współpracy gospodarczej w dziedzinie wzajemnej pomocy gospodarczej,

ma prawo przyznać bardziej korzystne traktowanie inwestycjom inwestora z państwa lub państw, które są również stronami wyżej wymienionych umów, lub inwestorom niektórych tych państw.

(3) Traktowanie przyznane inwestycjom podlegającym umowom handlowym, które Królestwo Szwecji zawarło z Wybrzeżem Kości Słoniowej 27 sierpnia 1965 r., z Madagaskarem 2 kwietnia 1966 r. i z Senegalem 24 lutego 1967 r., nie będzie powoływane jako podstawa do stosowania klauzuli największego uprzywilejowania, o której mowa w artykule 3, w stosunku do polskich inwestorów.

(4) Postanowienia ustępu (1) niniejszego artykułu nie będą rozumiane jako zobowiązanie jednej Umawiającej się Strony do rozciągnięcia na inwestora drugiej Umawiającej się Strony korzyści wynikających z traktowania, pierwszeństwa lub uprzywilejowania, będących rezultatem jakiejkolwiek międzynarodowej umowy lub układu dotyczącego w całości lub głównie opodatkowania albo przepisów wewnętrznych dotyczących w całości lub głównie opodatkowania.

(1) Żadna z Umawiających się Stron nie będzie przedsiębrać środków pozbawiających, bezpośrednio lub pośrednio, inwestora drugiej Umawiającej się Strony inwestycji, chyba że nastąpi to z zachowaniem następujących warunków:

a) środki te zostaną podjęte w interesie publicznym i zgodnie z prawem;

b) środki te będą formalne i nie dyskryminacyjne; i

c) środki te zostaną podjęte wraz z postanowieniami o płatności niezwłocznego, właściwego i efektywnego odszkodowania, podlegającego transferowi, bez zbędnej zwłoki, w walucie wymienialanej.

(2) Postanowienia ustępu (1) niniejszego artykułu stosuje się również do bieżących dochodów z inwestycji, jak również, w razie likwidacji, do przychodów uzyskanych z likwidacji.

(3) Inwestorzy każdej Umawiającej się Strony, których inwestycje doznały uszczerbku na terytorium drugiej Umawiającej się Strony w wyniku wojny lub innego konfliktu zbrojnego, klęski żywiołowej, rewolty, powstania lub buntu, będą – w odniesieniu do odtworzenia, odszkodowania, kompensaty lub innego uregulowania – traktowani nie mniej korzystnie niż obywatele lub spółki któregokolwiek państwa trzeciego. Ewentualne płatności z powyższych tytułów będą podlegały transferowi w walucie wymienialnej bez zbędnej zwłoki.

(1) Każda Umawiająca się Strona dopuści bez zwłoki transfer w walucie wymienialnej, zgodnie i w stopniu dopuszczonym przez jej ustawodawstwo:

a) bieżących dochodów pochodzących z inwestycji inwestorów drugiej Umawiającej się Strony, włączając w szczególności, choć nie wyłącznie, dochody z kapitału, zysk, odsetki, dywidendy, należności licencyjne, honoraria lub opłaty;

b) należności z całkowitej lub częściowej likwidacji każdej inwestycji inwestora drugiej Umawiającej się Strony;

c) kwot pochodzących ze spłaty pożyczek, które obie Umawiające się Strony uznały za inwestycję;

d) wynagrodzeń obywateli drugiej Umawiającej się Strony, którzy zostali zatrudnieni w związku z inwestycją na jej terytorium, i innych sum przeznaczonych na pokrycie wydatków związanych z zarządzaniem inwestycją.

(2) Umawiające się Strony będą traktować transfery, o których mowa w ustępie (1) niniejszego artykułu, nie mniej korzystnie niż transfery pochodzące z inwestycji dokonanych przez inwestorów któregokolwiek państwa trzeciego.

(3) Transfer będzie dopuszczony bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w ciągu miesiąca od daty złożenia wniosku o dokonanie transferu.

(4) Każdy transfer, o którym mowa w niniejszej umowie, zostanie dokonany według oficjalnego kursu obowiązującego w dniu dokonania transferu.

(5) Jeżeli właściwe władze polskie udzieliły według własnego uznania wcześniejszego zezwolenia, Narodowy Bank Polski zapewni w granicach, w jakich przychód z inwestycji inwestora szwedzkiego na terytorium Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej jest osiągany w walucie wymienialnej, ekwiwalentną kwotę w walucie wymienialnej potrzebną dla dokonania transferu takiego przychodu w zamian za płatność w tej samej walucie niewymienialnej.

(6) Stwierdza się, że szwedzcy inwestorzy mogą wykorzystywać mechanizmy rynkowe, np. przetargi, dla zakupu lub sprzedaży walut obcych zgodnie z ustawodawstwem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. Do uzyskanych w ten sposób walut obcych kurs, o którym mowa w ustępie (4), nie ma zastosowania.

Jeżeli Umawiająca się Strona lub jeden z jej organów dokona na rzecz jej inwestora płatności z tytułu gwarancji udzielonej w odniesieniu do inwestycji dokonanej na terytorium drugiej Umawiającej się Strony, druga Umawiająca się Strona, nie naruszając praw pierwszej Umawiającej się Strony wynikających z artykułu 7, uzna przejście wszelkich praw lub roszczeń tego inwestora na pierwszą Umawiającą się Stronę lub jej organ i przejęcie przez pierwszą Umawiającą się Stronę lub jej organ tych praw i roszczeń, z zastrzeżeniem prawa drugiej Umawiającej się Strony do potrącenia wymagalnych podatków lub innych ciężarów publicznych należnych od inwestora.

(1) Każdy spór pomiędzy Umawiającymi się Stronami dotyczący interpretacji lub stosowania niniejszej umowy będzie, jeżeli to możliwe, rozstrzygany w drodze negocjacji pomiędzy rządami obu Umawiających się Stron.

(2) Jeżeli spór nie może być w ten sposób rozstrzygnięty w ciągu sześciu miesięcy, zostanie on, na żądanie którejkolwiek Umawiającej się Strony, przedłożony do rozstrzygnięcia trybunałowi arbitrażowemu.

(3) Trybunał arbitrażowy będzie powoływany ad hoc. Każda Umawiająca się Strona wyznaczy jednego członka, a ci dwaj członkowie uzgodnią obywatela państwa trzeciego, które utrzymuje stosunki dyplomatyczne z obiema Umawiającymi się Stronami, jako ich przewodniczącego, który zostanie wyznaczony przez rządy tych dwóch Umawiających się Stron. Członkowie zostaną wyznaczeni w ciągu dwóch miesięcy, a przewodniczący w ciągu czterech miesięcy od daty zawiadomienia przez jedną Umawiającą się Stronę drugiej Umawiającej się Strony o woli poddania sporu do rozstrzygnięcia trybunałowi arbitrażowemu.

(4) Jeżeli terminy, o których mowa w ustępie (3) niniejszego artykułu, nie zostaną zachowane, każda Umawiająca się Strona może, w razie braku innych odpowiednich uzgodnień, zwrócić się do Przewodniczącego Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości o dokonanie niezbędnych nominacji.

(5) Jeżeli Przewodniczący Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości nie może wypełnić przewidzianej w ustępie (4) niniejszego artykułu funkcji lub jest obywatelem jednej z Umawiających się Stron, do dokonania niezbędnych nominacji zostanie zaproszony Wiceprzewodniczący. Jeżeli Wiceprzewodniczący nie może wypełnić powyższej funkcji lub jest obywatelem jednej z Umawiających się Stron, do dokonania niezbędnych nominacji zostanie zaproszony najstarszy rangą członek Trybunału, który jest w stanie wypełnić powyższą funkcję, a nie jest obywatelem żadnej z Umawiających się Stron.

(6) Trybunał arbitrażowy orzeka większością głosów; orzeczenia są ostateczne i wiążące dla Umawiających się Stron. Każda Umawiająca się Strona ponosi koszty udziału członka wyznaczonego przez tę Stronę, jak również koszty jej reprezentacji w postępowaniu arbitrażowym; koszty udziału przewodniczącego, jak również wszelkie inne koszty ponoszą obie Umawiające się Strony w częściach równych. Trybunał arbitrażowy może jednak w orzeczeniu ustalić większy udział w kosztach jednej z Umawiających się Stron. We wszystkich innych kwestiach procedurę trybunału arbitrażowego określa sam trybunał.

(1) Każda Umawiająca się Strona zgadza się poddać rozstrzygnięciu trybunału arbitrażowego wszelkie spory prawne wynikające z artykułu 4 niniejszej umowy, powstałe między tą Umawiającą się Stroną a inwestorem drugiej Umawiającej się Strony, dotyczące inwestycji tego ostatniego na jej terytorium.

(2) Spór nie wymieniony w ustępie (1) mniejszego artykułu, który powstaje między jedną Umawiającą się Stroną a inwestorem drugiej Umawiającej się Strony, dotyczący inwestycji tego drugiego na jej terytorium, zostanie za porozumieniem obu stron sporu poddany rozstrzygnięciu trybunału arbitrażowego.

(3) Trybunał arbitrażowy w zakresie tego artykułu będzie powoływany ad hoc w następujący sposób: każda strona sporu wyznaczy jednego członka, a ci dwaj członkowie wybiorą następnie obywatela państwa trzeciego jako przewodniczącego, który nie może jednak pełnić funkcji przewodniczącego lub członka trybunału w sytuacji, gdy nie są utrzymywane stosunki dyplomatyczne pomiędzy tym państwem a którąkolwiek z obu Umawiających się Stron. Członkowie zostaną wyznaczeni w ciągu dwóch miesięcy, a przewodniczący w ciągu trzech miesięcy, od daty zawiadomienia przez inwestora – stronę sporu według definicji zawartej w ustępie (1) niniejszego artykułu – drugiej strony sporu o woli poddania sporu rozstrzygnięciu trybunału arbitrażowego lub od daty, kiedy obie strony sporu, według definicji zawartej w ustępie (2) niniejszego artykułu, uzgodniły poddanie sporu rozstrzygnięciu trybunału arbitrażowego.

(4) Jeżeli terminy, o których mowa w ustępie (3) tego artykułu, nie zostaną zachowane, każda strona sporu może, w braku innych odpowiednich porozumień, zwrócić się do Przewodniczącego Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości o dokonanie niezbędnych nominacji.

(5) Trybunał arbitrażowy utworzony zgodnie z tym artykułem będzie, przy orzekaniu w sporze poddanym rozstrzygnięciu, stosować procedurę arbitrażową przewidzianą regułami arbitrażowymi Komisji Organizacji Narodów Zjednoczonych do Spraw Międzynarodowego Prawa Handlowego; przyjętymi przez Zgromadzenie Ogólne dnia 15 grudnia1976 r., a w innych koniecznych przypadkach będzie określał swoją własną procedurę. Trybunał arbitrażowy orzeka większością głosów. Orzeczenia są ostateczne i wiążące.

Jeżeli regulacje prawne jednej Umawiającej się Strony lub istniejące aktualnie czy powstałe w przyszłości pomiędzy Umawiającymi się Stronami zobowiązania wynikające z prawa międzynarodowego zawierają w zakresie uregulowanym niniejszą umową postanowienia ogólne lub szczegółowe, uprawniające inwestycje inwestora drugiej Umawiającej się Strony do traktowania bardziej korzystnego niż przewidziane niniejszą umową, takie postanowienie w zakresie, w jakim jest bardziej korzystne, będzie miało pierwszeństwo przed niniejszą umową.

Postanowienia niniejszej umowy mają zastosowanie do inwestycji dokonanych przez inwestorów jednej Umawiającej się Strony na terytorium drugiej Umawiającej się Strony po dniu 26 maja 1976 r.

(1) Umowa niniejsza wchodzi w życie w dniu, w którym Rządy obu Umawiających się Stron notyfikują sobie wzajemnie, że ich konstytucyjne wymogi dotyczące wejścia w życie niniejszej umowy zostały spełnione.

(2) Umowa niniejsza zawarta jest na okres dwudziestu lat. Po tym okresie umowa będzie mogła być w dowolnym terminie wypowiedziana w drodze notyfikacji przez każdą Umawiającą się Stronę; w takim przypadku utraci ona moc po upływie 12 miesięcy od dnia wypowiedzenia.

(3) W odniesieniu do inwestycji dokonanych przed datą wygaśnięcia niniejszej umowy, postanowienia artykułów od 1 do 10 pozostają w mocy na dalszy okres dwudziestu lat od tej daty.

Sporządzono w Warszawie dnia 13 października 1989 r. w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim, szwedzkim i angielskim, przy czym wszystkie teksty mają jednakową moc. W razie rozbieżności przy interpretacji postanowień niniejszej umowy tekst angielski uważany będzie za rozstrzygający.

Wersja w języku angielskim

Po zaznajomieniu się z powyższą umową, w imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oświadczam, że:

– została ona uznana za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych,

– jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona,

– będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Dano w Warszawie dnia 21 grudnia 1989 r.

Prezydent Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej: W. Jaruzelski

L.S.

Minister Spraw Zagranicznych: K. Skubiszewski