Dziennik Ustaw - rok 1980 nr 12 poz. 38

W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej

RADA PAŃSTWA
POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 18 maja 1973 r. została sporządzona w Kyoto Międzynarodowa konwencja dotycząca uproszczenia I harmonizacji postępowania celnego oraz załącznik E. 5.

Po zaznajomieniu się z powyższą konwencją i załącznikiem E. 5 Rada Państwa uznała je i uznaje za słuszne zarówno w całości, jak i każde z postanowień w nich zawartych; oświadcza, że wymieniona konwencja i załącznik E. 5. są przyjęte, ratyfikowane i potwierdzone, oraz przyrzeka, że będą niezmiennie zachowywane.

Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Dano w Warszawie, dnia 6 grudnia 1979 r.

Przewodniczący Rady Państwa: H. Jabłoński

L. S.

Minister Spraw Zagranicznych: E. Wojtaszek

Załącznik do Międzynarodowej Konwencji
z dnia 18 maja 1973 r.

Przekład.

MIĘDZYNARODOWA KONWENCJA

dotycząca uproszczenia i harmonizacji postępowania celnego.

Wstęp.

Umawiające się strony niniejszej konwencji, opracowanej pod auspicjami Rady Współpracy Celnej,

stwierdzając, iż rozbieżności w zakresie postępowania celnego poszczególnych Państw mogą utrudnić handel i innego rodzaju wymianę międzynarodową,

uznając, że w interesie wszystkich Państw leży popieranie takiego handlu i wymiany oraz współpracy międzynarodowej,

uznając, że uproszczenie i harmonizacja postępowania celnego może skutecznie przyczynić się do rozwoju handlu międzynarodowego i innych form wymiany międzynarodowej.

przekonane, że międzynarodowy akt zawierający propozycje postanowień, które poszczególne Państwa zobowiązują się zastosować tak szybko, jak będzie to leżało w ich możliwościach, pozwoli na stopniowe osiągnięcie znacznego stopnia uproszczenia i harmonizacji postępowania celnego, co jest jednym z podstawowych celów Rady Współpracy Celnej,

uzgodniły, co następuje:

ROZDZIAŁ I

Definicje.

Artykuł 1

Dla celów niniejszej konwencji:

(a) określenie „Rada” oznacza organizację powołaną przez Konwencję o utworzeniu Rady Współpracy Celnej, sporządzoną w Brukseli dnia 15 grudnia 1950 roku,

(b) określenie „Stały Komitet Techniczny” oznacza Stały Komitet Techniczny Rady,

(c) określenie „ratyfikacja” oznacza ratyfikację, przyjęcie lub zatwierdzenie.

ROZDZIAŁ II

Zakres stosowania konwencji i struktura załączników.

Artykuł 2

Każda z Umawiających się Stron zobowiązuje się popierać uproszczenie i harmonizacją postępowania celnego oraz stosować się w tym celu na warunkach przewidzianych w niniejszej konwencji do norm i zaleceń praktycznych, zawartych w załącznikach do niniejszej konwencji,

Niezależnie od tego każda z Umawiających się Stron może stosować ułatwienia idące dalej niż przewidziane w konwencji, przy czym zaleca się każdej Umawiającej się Stronie wprowadzanie takich ułatwień w możliwie jak najszerszym zakresie.

Artykuł 3

Postanowienia niniejszej konwencji nie stanowią przeszkody w stosowaniu zakazów i ograniczeń wynikających z ustawodawstwa krajowego.

Artykuł 4

Każdy załącznik do niniejszej konwencji składa się w zasadzie z:

(a) wstępu zawierającego streszczenie zagadnień poruszonych w załączniku;

(b) definicji podstawowych określeń celnych użytych w tym załączniku;

(c) norm, którymi są postanowienia, jakich powszechne stosowanie uznano za niezbędne dla osiągnięcia harmonizacji i uproszczenia postępowania celnego;

(d) zaleceń praktycznych, którymi są postanowienia zmierzające w kierunku harmonizacji i uproszczenia postępowania celnego, a których możliwie najbardziej powszechne stosowanie uważa się za pożądane;

(e) uwag mających na celu wskazanie niektórych dopuszczalnych wariantów postępowania, jakie mogą być wybrane przy stosowaniu odpowiednich norm lub zaleceń praktycznych.

Artykuł 5

1. Każda Umawiająca się Strona, która przyjmuje załącznik, będzie uważana za akceptującą wszystkie zawarte w nim normy i zalecenia praktyczne, chyba że przy przyjęciu załącznika lub w późniejszym terminie notyfikuje Sekretarzowi Generalnemu Rady zgłoszenie zastrzeżeń co do poszczególnych norm i zaleceń praktycznych, podając jednocześnie różnice istniejące między przepisami jej prawa krajowego a postanowieniami odpowiednich norm i zaleceń praktycznych. Każda Umawiająca się Strona, która zgłosiła zastrzeżenia, może je zawsze wycofać w całości lub częściowo w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Rady, z podaniem daty, od jakiej zastrzeżenie zostaje wycofane.

2. Każda Umawiająca się Strona, związana załącznikiem, powinna co najmniej raz na trzy lata dokonać przeglądu zawartych w nim norm i zaleceń praktycznych, co do których zgłosiła zastrzeżenia, porównać je z przepisami swojego prawa krajowego i powiadomić Sekretarza Generalnego Rady o wynikach tego przeglądu.

ROZDZIAŁ III

Rola Rady i Stałego Komitetu Technicznego.

Artykuł 6

1, Rada, zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji, nadzoruje jej stosowanie i rozwój. W szczególności Rada decyduje o włączeniu nowych załączników do konwencji.

2. W tym celu Stały Komitet Techniczny, pod nadzorem Rady i zgodnie z jej wytycznymi, wykonuje następujące funkcje:

(a) opracowuje nowe załączniki i przedstawia Radzie propozycje ich przyjęcia w celu włączenia do konwencji;

(b) przedstawia Radzie propozycje poprawek do niniejszej konwencji lub do jej załączników, jakie uzna za niezbędne, a zwłaszcza projekty poprawek dotyczących tekstu norm i zaleceń praktycznych lub przekształcenia zaleceń praktycznych w normy;

(c) wydaje opinie we wszelkich sprawach związanych ze stosowaniem konwencji;

(d) wykonuje zadania, jakie Rada może mu zlecić w związku z postanowieniami konwencji.

Artykuł 7

W celach głosowania na forum Rady i Stałego Komitetu Technicznego każdy załącznik będzie uważany za stanowiący oddzielną konwencję.

ROZDZIAŁ IV

Postanowienia różne.

Artykuł 8

W celach stosowania niniejszej konwencji każdy załącznik lub załączniki, którymi związana jest Umawiająca się Strona, stanowią integralną część konwencji, a każde powołanie się na konwencją będzie, w stosunku do tej Strony, oznaczać powołanie na ten załącznik lub załączniki.

Artykuł 9

Umawiające się Strony, wchodzące w skład unii celnej lub gospodarczej, mogą notyfikować Sekretarzowi Generalnemu Rady, że dla stosowania postanowień określonego załącznika do niniejszej konwencji terytoria ich powinny być traktowane łącznie jako jedno terytorium. W każdym przypadku, gdy w wyniku takiego zawiadomienia powstaną różnice między postanowieniami tego załącznika a ustawodawstwem stosowanym na terytoriach Umawiających się Stron, zainteresowane Państwa zgłoszą w trybie określonym w art. 5 niniejszej konwencji zastrzeżenie co do odpowiedniej normy lub zalecenia praktycznego.

ROZDZIAŁ V

Postanowienia końcowe.

Artykuł 10

1. Każdy spór między dwiema lub więcej Umawiającymi się Stronami, dotyczący interpretacji lub stosowania niniejszej konwencji, będzie w miarę możliwości rozstrzygany w drodze bezpośrednich negocjacji między tymi Stronami.

2. Każdy spór, który nie został rozstrzygnięty w drodze bezpośrednich negocjacji, będzie przedstawiony przez Strony pozostające w sporze Stałemu Komitetowi Technicznemu, który go rozpatrzy i wyda zalecenia w celu właściwego rozstrzygnięcia.

3. Jeśli Stały Komitet Techniczny nie może rozstrzygnąć sporu, kieruje go do Rady, która opracuje zalecenia zgodnie z artykułem III (e) konwencji o utworzeniu Rady.

4. Strony pozostające w sporze mogą z góry wyrazić zgodę na przyjęcie zaleceń Stałego Komitetu Technicznego lub Rady jako wiążących.

Artykuł 11

1. Każde Państwo członek Rady i każde Państwo członek Organizacji Narodów Zjednoczonych lub jej organizacji wyspecjalizowanych może stać się Stroną niniejszej konwencji przez:

(a) podpisanie jej bez zastrzeżenia ratyfikacji;

(b) złożenie dokumentu ratyfikacyjnego po jej podpisaniu z zastrzeżeniem ratyfikacji lub

(c) przystąpienie do niej.

2. Niniejsza konwencja będzie otwarta do podpisania do dnia 30 czerwca 1974 roku w siedzibie Rady w Brukseli dla Państw, o których mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu. Po tej dacie będzie ona otwarta do przystąpienia.

3. Każde Państwo nie będące członkiem organizacji wymienionych w ustępie 1 niniejszego artykułu, do którego to Państwa Sekretarz Generalny Rady, na żądanie Rady, skieruje zaproszenie, może stać się Stroną niniejszej konwencji przystępując do niej po jej wejściu w życie.

4. Każde Państwo, o którym mowa w ustępie 1 lub 3 niniejszego artykułu, wskaże przy podpisaniu, ratyfikacji lub przystąpieniu do niniejszej konwencji, który załącznik lub załączniki przyjmuje, przy założeniu, że przyjąć powinno ono co najmniej jeden załącznik. Państwo to następnie może notyfikować Sekretarzowi Generalnemu Rady przyjęcie dalszego lub dalszych załączników.

5. Dokumenty ratyfikacyjne lub dokumenty przystąpienia będą składane Sekretarzowi Generalnemu Rady.

6. Sekretarz Generalny Rady zawiadomi Umawiające się Strony niniejszej konwencji, pozostałych sygnatariuszy i Państwa będące członkami Rady, a nie będące Umawiającymi się Stronami Konwencji, oraz Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych o każdym nowym załączniku, który Rada zdecydowała włączyć do niniejszej konwencji. Umawiające się Strony, które przyjmują ten nowy załącznik, zawiadamiają, o tym Sekretarza Generalnego Rady zgodnie z ustępem 4 niniejszego artykułu.

7. Postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu odnoszą się również do unii celnych i gospodarczych, o których mowa w artykule 9 niniejszej konwencji, o tyle, o ile zobowiązania wynikające z aktów dotyczących utworzenia tych unii celnych lub gospodarczych powierzają ich kompetentnym organom zawieranie umów w swym .własnym imieniu. Jednakże organy te nie mają prawa głosu.

Artykuł 12

1. Niniejsza konwencja wchodzi w życie w trzy miesiące od dnia podpisania jej bez zastrzeżenia ratyfikacji, złożenia dokumentów ratyfikacyjnych albo dokumentów przystąpienia przez pięć państw, o których mowa w ustępie 1 artykułu 11 konwencji.

2. W stosunku do każdego Państwa, podpisującego bez zastrzeżenia ratyfikacji, ratyfikującego lub przystępującego do niniejszej konwencji po podpisaniu jej bez zastrzeżenia ratyfikacji lub złożeniu dokumentów ratyfikacyjnych albo dokumentów przystąpienia przez pięć Państw, niniejsza konwencja wejdzie w życie po upływie trzech miesięcy od dnia jej podpisania przez to państwo bez zastrzeżenia ratyfikacji albo złożenia przez nie dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia.

3. Każdy załącznik do niniejszej konwencji wchodzi w życie po upływie trzech miesięcy od dnia przyjęcia go przez pięć Umawiających się Stron,

4. W stosunku do każdego Państwa, akceptującego załącznik po przyjęciu go przez pięć Państw, załącznik ten wejdzie w życie po upływie trzech miesięcy od daty zawiadomienia przez to Państwo o jego przyjęciu.

Artykuł 13

1. Każde Państwo w chwili podpisywania niniejszej konwencji bez zastrzeżenia ratyfikacji albo w chwili składania dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia bądź też w terminie późniejszym może notyfikować Sekretarzowi Generalnemu Rady, że niniejsza konwencja rozciąga się na wszystkie lub niektóre terytoria, za których stosunki międzynarodowe jest ono odpowiedzialne. Notyfikacja wywrze skutek po upływie trzech miesięcy od daty jej otrzymania przez Sekretarza Generalnego Rady. W każdym razie konwencja nie będzie miała zastosowania do wymienionych w notyfikacji terytoriów, zanim nie wejdzie ona w życie w stosunku do tego Państwa.

2. Każde Państwo, które zgodnie z ustępem 1 niniejszego artykułu notyfikowało, że niniejsza konwencja rozciąga się na terytorium, za którego stosunki międzynarodowe jest ono odpowiedzialne, może powiadomić Sekretarza Generalnego Rady, zgodnie z postanowieniami artykułu 14 niniejszej konwencji, że terytorium to przestaje stosować konwencję.

Artykuł 14

1. Niniejsza konwencja zawarta jest na czas nieokreślony. Jednakże każda Umawiająca się Strona może ją wypowiedzieć w każdym czasie po dacie jej wejścia w życie, ustalonej zgodnie z artykułem 12 niniejszej konwencji.

2. Zawiadomienie o wypowiedzeniu będzie dokonane w formie pisemnego dokumentu złożonego Sekretarzowi Generalnemu Rady.

3. Wypowiedzenie będzie skuteczne po upływie sześciu miesięcy od daty otrzymania przez Sekretarza Generalnego Rady dokumentu zawiadamiającego o wypowiedzeniu.

4. Postanowienia ustępów 2 i 3 niniejszego artykułu stosuje się również do załączników do niniejszej konwencji. Każda Umawiająca się Strona może wycofać w każdym czasie, po dacie ich wejścia w życie ustalonej zgodnie z artykułem 12 niniejszej konwencji, swą akceptację jednego lub kilku załączników. Umawiająca się Strona, która wycofa swą akceptację w odniesieniu do wszystkich załączników, uważana będzie za Stronę, która wypowiedziała konwencję.

Artykuł 15

1. Rada może zalecać poprawki do niniejszej konwencji. Wszystkie Umawiające się Strony będą zaproszone przez Sekretarza Generalnego Rady do wzięcia udziału w dyskusji nad każdą propozycją poprawek do niniejszej konwencji.

2. Sekretarz Generalny Rady poda do wiadomości tekst każdej zaleconej przez Radę poprawki Umawiającym się Stronom niniejszej konwencji, innym Państwom – sygnatariuszom oraz Państwom członkowskim Rady nie będącym Umawiającymi się Stronami niniejszej konwencji.

3. W okresie sześciu miesięcy od daty podania do wiadomości zaleconej poprawki każda Umawiająca się Strona, a gdy poprawka ta dotyczy obowiązującego załącznika – każda Umawiająca się Strona związana tym załącznikiem może zawiadomić Sekretarza Generalnego Rady:

(a) bądź, że zgłasza sprzeciw co do zaleconej poprawki,

(b) bądź, że jakkolwiek skłonna byłaby przyjąć zalecaną poprawkę, to jednak jej kraj nie spełnia jeszcze warunków niezbędnych do przyjęcia.

4. Jeżeli Umawiająca się Strona, która przesłała zawiadomienie przewidziane w ustępie 3 (b) niniejszego artykułu, nie zawiadomiła Sekretarza Generalnego Rady o przyjęciu zaleconej poprawki, może ona w ciągu dziesięciu miesięcy od daty upływu terminu sześciu miesięcy przewidzianego w ustępie 3 niniejszego artykułu zgłosić sprzeciw co do tej poprawki.

5. Jeżeli sprzeciw co do zaleconej poprawki został zgłoszony zgodnie z postanowieniami ustępów 3 lub 4 niniejszego artykułu, poprawka uznana będzie za nie przyjętą i nie nabierze mocy obowiązującej.

6. Jeżeli co do zaleconej poprawki nie zgłoszono żadnego sprzeciwu zgodnie z postanowieniami ustępów 3 lub 4 niniejszego artykułu, poprawka uznana będzie za przyjętą w następującym terminie:

(a) jeżeli żadna z Umawiających się Stron nie przesłała zawiadomienia zgodnie z ustępem 3 (b) niniejszego artykułu – z chwilą upływu terminu sześciu miesięcy, o którym mowa w ustępie 3,

(b) jeżeli jedna lub kilka Umawiających się Stron przesłało zawiadomienie zgodnie z ustępem 3 (b) niniejszego artykułu – w terminie najbliższym spośród dwóch następujących dat:

(i) daty notyfikacji przez wszystkie Umawiające się Strony, które przesłały takie zawiadomienia, Sekretarzowi Generalnemu Rady przyjęcia zaleconej poprawki, przy czym jednak za datę tę będzie się uznawać upływ terminu sześciu miesięcy ustalonego w ustępie 3 niniejszego artykułu, w razie gdy wszystkie zawiadomienia o przyjęciu zostały notyfikowane przed upływem tego terminu,

(ii) daty upływu terminu dziewięciu miesięcy, ustalonego w ustępie 4 niniejszego artykułu.

7. Każda poprawka uznana za przyjętą wejdzie w życie bądź po upływie sześciu miesięcy od daty uznania jej za przyjętą, bądź, jeśli w zalecanej poprawce podany jest inny termin, z chwilą upływu tego terminu, liczonego od chwili uznania poprawki za przyjętą.

8. Sekretarz Generalny Rady zawiadomi, możliwie najwcześniej, Umawiające się Strony niniejszej konwencji i inne Państwa -– sygnatariuszy konwencji o każdym sprzeciwie co do zaleconej poprawki, zgłoszonym zgodnie z ustępem 3 (a), jak również o każdym zawiadomieniu skierowanym zgodnie z ustępem 3 (b) niniejszego artykułu. Następnie poda on do wiadomości wszystkich Umawiających się Stron i innych Państw – sygnatariuszy konwencji, czy Umawiające się Strony, które przesłały takie zawiadomienie, zgłaszają sprzeciw co do zalecanej poprawki, czy też ją przyjmują.

Artykuł 16

1. Niezależnie od procedury przyjmowania poprawek, przewidzianej w artykule 15 niniejszej konwencji, każdy załącznik, z wyjątkiem zawartych w nim definicji, może być zmodyfikowany decyzją Rady. Wszystkie Umawiające się Strony niniejszej konwencji będą zapraszane przez Sekretarza Generalnego Rady do wzięcia udziału w dyskusji nad każdą propozycją poprawek do załączników. Tekst każdej poprawki przyjętej w tym trybie zostanie przez Sekretarza Generalnego Rady podany do wiadomości Umawiającym się Stronom niniejszej konwencji, innym Państwom będącym jej sygnatariuszami i Państwom członkowskim Rady, nie będącym Umawiającymi się Stronami niniejszej konwencji.

2. Poprawki przyjęte zgodnie z ustępem 1 niniejszego artykułu wchodzą w życie po upływie sześciu miesięcy od chwili zawiadomienia o nich przez Sekretarza Generalnego Rady. W razie niezgłoszenia zastrzeżeń, zgodnie z artykułem 5 niniejszej konwencji, każda Umawiająca się Strona związana załącznikiem, który jest przedmiotem takich poprawek, będzie uważana za przyjmującą te poprawki.

Artykuł 17

1. Każde Państwo, które ratyfikowało lub przystąpiło do niniejszej konwencji, przyjmuje poprawki będące w mocy w dniu złożenia przez to Państwo dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia.

2. Każde Państwo przyjmujące załącznik, nie wnosząc zastrzeżeń zgodnie z postanowieniami artykułu 5 niniejszej konwencji, przyjmuje także poprawki do tego załącznika, będące w mocy w dniu, w którym notyfikowało ono Sekretarzowi Generalnemu Rady o przyjęciu załącznika.

Artykuł 18

Sekretarz Generalny Rady zawiadomi Umawiające się Strony niniejszej konwencji, inne Państwa będące jej sygnatariuszami i Państwa członkowskie Rady nie będące Umawiającymi się Stronami niniejszej konwencji oraz Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych o:

(a) podpisaniu, ratyfikacjach i przystąpieniach, o których mowa w artykule 11 niniejszej konwencji;

(b) dacie, z którą zgodnie z artykułem 12 weszła w życie niniejsza konwencja oraz każdy z jej załączników;

(c) notyfikacjach otrzymanych zgodnie z artykułami 9 i 13;

(d) notyfikacjach i zawiadomieniach otrzymanych zgodnie z artykułami 5, 16 i 17;

(e) wypowiedzeniach otrzymanych zgodnie z artykułem 14;

(f) wszelkich poprawkach uznanych za przyjęte zgodnie z artykułem 15, jak również o dacie wejścia ich w życie;

(g) wszelkich poprawkach do załączników przyjętych przez Radę zgodnie z artykułem 16, jak również o dacie wejścia ich w życie.

Artykuł 19

Zgodnie z artykułem 102 Karty Narodów Zjednoczonych niniejsza konwencja zostanie zarejestrowana w Sekretariacie Organizacji Narodów Zjednoczonych na wniosek Sekretarza Generalnego Rady.

Na dowód czego niżej podpisani należycie w tym celu upoważnieni pełnomocnicy podpisali niniejszą konwencję.

Sporządzono w Kyoto dnia osiemnastego maja tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego trzeciego roku, w językach angielskim i francuskim, przy czym oba teksty są jednakowo autentyczne, w jednym egzemplarzu, który zostanie złożony Sekretarzowi Generalnemu Rady. Sekretarz Generalny Rady prześle uwierzytelnione odpisy wszystkim Państwom, o których mowa w ustępie 1 artykułu 11 niniejszej konwencji.

ZAŁĄCZNIK E. 5.

Załącznik dotyczący odprawy celnej warunkowej towarów
powrotnie wywożonych w tym samym stanie.

Wstęp.

Wiele przyczyn natury ekonomicznej, społecznej lub kulturalnej może skłaniać Państwo do popierania czasowego wwozu towarów.

Ponadto, jeśli towary mają pozostawać tylko czasowo na obszarze celnym danego Państwa, to pobieranie całkowitego cła przywozowego i podatków ciążących na towarach byłoby z reguły nieuzasadnione, ponieważ taka praktyka mogłaby prowadzić zwłaszcza do pobierania cła i podatków od tego samego towaru tylekroć, ilekroć jest on czasowo przywożony do danego Państwa.

Z tego względu ustawodawstwo krajowe większości Państw zawiera przepisy dopuszczające warunkowe zwalnianie od cła przywozowego i podatków ciążących na niektórych kategoriach towarów przywożonych czasowo.

Odprawa celna warunkowa stanowi postępowanie celne zapewniające warunkowe zwolnienie od cła przywozowego i podatków w odniesieniu do towarów przywożonych w określonych celach i przeznaczonych do powrotnego wywozu w tym samym stanie.

Odprawa celna warunkowa towarów obejmuje z reguły całkowite warunkowe zwolnienie od cła przywozowego i podatków. W niektórych szczególnych wypadkach, a zwłaszcza gdy towary wykorzystywane są do takich celów, jak produkcja, prace projektowe czy transport wewnętrzny, zwolnienie może być jednak tylko częściowe.

Niniejszy załącznik nie dotyczy towarów i środków przewozowych przywożonych czasowo przez podróżnych z przeznaczeniem do ich osobistego użytku.

Definicje.

Do celów niniejszego załącznika:

(a) określenie „odprawa celna warunkowa” oznacza postępowanie celne zezwalające na przywóz z zagranicy na obszar celny określonych towarów zwolnionych warunkowo od eta przywozowego i podatków; towary takie muszą być przywożone w określonym celu i przeznaczone do powrotnego wywozu w określonym terminie bez poddawania ich jakimkolwiek zmianom, z wyjątkiem zmian wynikających z normalnego użytku zgodnie z ich przeznaczeniem;

(b) określenie „cła przywozowe i podatki” oznacza cła i wszelkie inne opłaty, podatki, akcyzy lub inne należności pobierane od przywozu lub w związku z przywozem towarów z zagranicy, z wyjątkiem opłat i należności, których wysokość jest ograniczona do przybliżonych kosztów świadczonych usług;

(c) określenie „kontrola celna” oznacza środki podejmowane w celu zapewnienia przestrzegania ustaw i zarządzeń, za których przestrzeganie odpowiedzialna jest administracja celna;

(d) określenie „zabezpieczenie” oznacza środki zapewniające wykonanie zobowiązań na rzecz administracji celnej. Zabezpieczenie określone jest jako „ryczałtowe”, gdy gwarantuje wykonanie zobowiązań wynikających z wielu operacji;

(e) określenie „osoba” oznacza zarówno osobę, fizyczną, jak i prawną, chyba że z kontekstu wynika inaczej.

Zasada.

Norma

1. Odprawę celną warunkową regulują postanowienia niniejszego załącznika.

Zakres stosowania.

Norma

2. Wypadki, w których może być zastosowana odprawa celna warunkowa, i warunki, jakie powinny być przy tym spełnione, określa ustawodawstwo krajowe.

Norma

3. Towary odprawione warunkowo wolne są od wszelkich ceł przywozowych i podatków. Jednakże w wypadkach, o których mowa w zaleceniu 38, warunkowe zwolnienie od ceł przywozowych i podatków może być tylko częściowe.

Norma

4. Odprawa celna warunkowa nie jest ograniczona tylko do towarów przywożonych bezpośrednio z zagranicy, lecz może być stosowana również w odniesieniu do towarów w tranzycie celnym lub do towarów wysyłanych z magazynu celnego, z portu wolnocłowego albo ze strefy wolnocłowej.

Zalecenie
praktyczne

5. Odprawę celną warunkową stosuje sią niezależnie od kraju pochodzenia towarów, kraju przywozu lub kraju przeznaczenia towarów.

Zezwolenie na odprawę celną warunkową.

(a) Formalności poprzedzające udzielenie zezwolenia na odprawę celną warunkową

Norma

6. Wypadki, w których wymagane jest wcześniejsze zezwolenie na odprawę celną warunkową, oraz organy upoważnione do udzielania takiego zezwolenia określa ustawodawstwo krajowe.

Zalecenie
praktyczne

7. Wypadki, w których wymagane jest wcześniejsze zezwolenie na odprawę celną warunkową, powinny być w miarę możliwości nieliczne.

(b) Zgłoszenie towaru do odprawy celnej warunkowej.

Norma

8. Ustawodawstwo krajowe określa warunki, w jakich towary powinny być zgłaszane do odprawy celnej warunkowej we właściwym urzędzie celnym, oraz warunki, w jakich powinno być przedstawiane zgłoszenie celne.

Zalecenie
praktyczne

9. Formularze stosowane przy odprawie celnej warunkowej powinny być ujednolicone ze zgłoszeniem celnym towarów podlegających odprawie ostatecznej.

(c) Zabezpieczenie

Norma

10. Formę zabezpieczenia przy odprawie celnej warunkowej określa ustawodawstwo krajowe lub też ustala administracja celna zgodnie z ustawodawstwem krajowym.

Zalecenie
praktyczne

11. Wybór dopuszczalnej formy zabezpieczenia pozostawia się wnioskującemu.

Norma

12. Administracja celna określa, zgodnie z ustawodawstwem krajowym, wysokość zabezpieczenia przy odprawie celnej warunkowej.

Zalecenie
praktyczne

13. Wysokość zabezpieczenia przy odprawie celnej warunkowej nie powinna przekraczać kwoty cła przywozowego i podatków, od których towary zostały warunkowo zwolnione.

Uwaga:

Zalecenie to nie zabrania ustalenia wysokości zabezpieczenia na podstawie jednej stawki celnej, w razie gdy towary objęte są wieloma różnymi pozycjami taryfy.

Norma

14. Osobom dokonującym regularnie odprawy celnej warunkowej w jednym lub w kilku urzędach celnych na danym obszarze celnym zezwala się na składanie zabezpieczenia zryczałtowanego.

Zalecenie
praktyczne

15. Administracja celna powinna rezygnować z żądania zabezpieczenia w razie uznania, że przysługujące jej należności mogą być zabezpieczone w inny sposób.

(d) Karnety A.T.A.

Zalecenie
praktyczne

16. Umawiające się Strony powinny wnikliwie rozważyć możliwość przystąpienia do Konwencji celnej w sprawie karnetu A.T.A. dla odprawy warunkowej towarów, sporządzonej w Brukseli dnia 6 grudnia 1961 r., i tym samym zaakceptować karnety A.T.A., będące jednocześnie zabezpieczeniem ceł przywozowych i podatków w odniesieniu do towarów dopuszczonych do odprawy warunkowej z całkowitym warunkowym zwolnieniem od cła przywozowego i podatków, jako zastępujące krajowe dokumenty celne.

(e) Kontrola towarów

Zalecenie
praktyczne

17. Na żądanie przywożącego, jeżeli istnieją przyczyny uznane za uzasadnione, administracja celna powinna, w miarę możliwości, zezwalać na przeprowadzenie kontroli towarów, podlegających odprawie celnej warunkowej, poza miejscem urzędowania, przy czym koszty kontroli ponosi przywożący.

(f) Stwierdzenie tożsamości towarów

Zalecenie
praktyczne

18. W celu stwierdzenia tożsamości towarów odprawionych warunkowo administracja celna powinna umieszczać oznakowania celne (zamknięcia celne, plomby, znaki perforowane itd.) wyłącznie w wypadkach, gdy towarów nie można łatwo zidentyfikować na podstawie plomb zagranicznych, ocechowania, numerów i innych znaków trwale na nich umieszczonych albo też na podstawie opisów lub próbek.

Pozostawienie towarów na obszarze celnym.

Norma

19. Okres ważności odprawy celnej warunkowej ustala się dla każdego wypadku z uwzględnieniem czasu wymaganego do czasowego przywozu aż do górnej granicy czasu, jeśli jest ona przewidziana dla danego wypadku w ustawodawstwie krajowym.

Zalecenie
praktyczne

20. Na wniosek osoby zainteresowanej i jeżeli istnieją przyczyny uznane za uzasadnione, administracja celna powinna przedłużyć pierwotnie ustalony okres ważności odprawy celnej warunkowej.

Upływ okresu ważności odprawy celnej warunkowej.

Norma

21. Ustawodawstwo krajowe określa warunki, w jakich towary odprawione warunkowo powinny być zgłoszone do odprawy wywozowej we właściwym urzędzie celnym i w jakich powinno być przedstawione zgłoszenie celne.

a) Powrotny wywóz

Norma

22. Należy zapewnić możliwość powrotnego wywozu „towarów odprawionych warunkowo w całości lub partiami.

Norma

23. Należy zapewnić możliwość likwidacji odprawy celnej warunkowej przez umieszczenie towarów w porcie wolnocłowym lub strefie wolnocłowej.

Norma

24. Należy zapewnić możliwość powrotnego wywozu towarów odprawionych warunkowo przez urząd celny inny niż ten, przez który zostały przywiezione.

Zalecenie
praktyczne

25. Na żądanie wywożącego, jeżeli istnieją przyczyny uznane za uzasadnione, administracja celna powinna, w miarę, możliwości, zezwalać na przeprowadzenie poza miejscem urzędowania kontroli towarów przeznaczonych do powrotnego wywozu, przy czym koszty takiej kontroli ponosi wywożący.

(b) Inne sposoby dysponowania towarami

Norma

26. Należy zapewnić możliwość likwidacji odprawy celnej warunkowej przez odprawę ostateczną, pod warunkiem spełnienia wymagań i formalności stosowanych w takich wypadkach.

Norma

27. Ustawodawstwo krajowe określa czas, jaki należy wziąć pod uwagą przy określaniu wartości i ilości towarów zgłoszonych do odprawy ostatecznej, oraz wysokość cła przywozowego i podatków ciążących na towarach.

Zalecenie
praktyczne

28. Należy zapewnić możliwość likwidacji odprawy celnej warunkowej przez złożenie towarów w magazynie celnym w celu ich późniejszego wywozu lub innej właściwej dyspozycji.

Zalecenie
praktyczne

29. Należy zapewnić możliwość likwidacji odprawy celnej warunkowej przez umieszczenie towarów w tranzycie celnym w celu ich późniejszego wywozu.

Norma

30. Należy zapewnić możliwość likwidacji odprawy celnej warunkowej, w razie gdy na żądanie osoby zainteresowanej towary zostaną pod kontrolą celną przekazane na rzecz Skarbu Państwa, zniszczone lub pozbawione wartości handlowej stosownie do decyzji administracji celnej. Tego rodzaju przekazanie lub zniszczenie nie powinno obciążać Skarbu Państwa żadnymi kosztami.

Jakiekolwiek odpady lub resztki pozostałe po zniszczenia, w razie zgłoszenia ich do odprawy ostatecznej, podlegają cłu przywozowemu i podatkom ciążącym na tego rodzaju odpadach i resztkach w razie ich przywozu w takim stanie.

Norma

31. Towary odprawione warunkowo, które uległy zniszczeniu lub zostały bezpowrotnie utracone na skutek wypadku lub działania siły wyższej, nie będą podlegać cłu przywozowemu i podatkom, pod warunkiem że ich zniszczenie lub utrata zostaną stwierdzone w należyty sposób, zgodnie z wymaganiami administracji celnej.

Jakiekolwiek odpady lub resztki pozostałe po zniszczeniu w razie zgłoszenia ich do odprawy ostatecznej podlegają cłu przywozowemu i podatkom ciążącym na tego rodzaju odpadach i resztkach przywożonych w takim stanie.

Uwaga:

W razie częściowego warunkowego zwolnienia od cła przywozowego i podatków mają zastosowanie normy 30 i 31, pod warunkiem częściowego uiszczenia cła przywozowego i podatków należnych w czasie przekazania, zniszczenia lub utraty towarów.

Zwrot zabezpieczenia.

Norma

32. Zwrot wpłaconego zabezpieczenia następuje w możliwie najkrótszym czasie po likwidacji odprawy celnej warunkowej.

Zalecenie
praktyczne

33. Jeśli zabezpieczeniem był depozyt gotówkowy, to powinien on być zwrócony przez urząd, przez który będzie dokonany powrotny wywóz, nawet jeśli towary w przywozie nie były odprawione przez ten urząd.

Informacja w sprawie odprawy celnej warunkowej.

Norma

34. Administracja celna powinna zapewnić, aby odpowiednie informacje dotyczące odprawy celnej warunkowej były łatwo dostępne dla wszystkich zainteresowanych osób.

Zakres stosowania.

(a) Odprawa celna warunkowa z całkowitym warunkowym zwolnieniem od cła przywozowego i podatków

Zalecenie
praktyczne

35. Odprawą celną warunkową należy stosować do następujących towarów:

(1) „opakowania”, o których mowa w artykule 2 Konwencji celnej w sprawie czasowego przywozu opakowań (Bruksela, 6 października 1960 r.).

(2) „towary przeznaczone do wystawiania lub wykorzystania na wystawach, targach, kongresach lub podobnych imprezach”, o których mowa w artykule 2 paragraf 1 Konwencji celnej dotyczącej ułatwień przy przywozie towarów przeznaczonych do wystawiania albo wykorzystania na wystawach, targach, kongresach lub podobnych imprezach (Bruksela, 8 czerwca 1961 r.).

(3) „wyposażenie zawodowe”, o którym mowa w załącznikach od A do C Konwencji celnej dotyczącej czasowego przywozu wyposażenia zawodowego (Bruksela, 8 czerwca 1961 r.).

(4) „sprzęt rozrywkowy dla marynarzy”, o którym mowa w artykule 1 paragraf (a) Konwencji celnej dotyczącej przywozu sprzętu rozrywkowego dla marynarzy (Bruksela, 1 grudnia 1964 r.).

(5) „wyposażenie naukowe”, o którym mowa w artykule 1 paragraf (a) Konwencji celnej dotyczącej czasowego przywozu wyposażenia naukowego (Bruksela, 11 czerwca 1968 r.).

(6) „materiały pedagogiczne”, o których mowa w artykule 1 paragraf (a) Konwencji celnej dotyczącej czasowego przywozu materiału pedagogicznego (Bruksela, 8 czerwca 1970 r.).

(7) „próbki i filmy reklamowe”, o których mowa w artykułach III i V Międzynarodowej konwencji dla ułatwienia importu próbek handlowych i materiału reklamowego (Genewa, 7 listopada 1952 r.).

(8) „turystyczne materiały propagandowe”, o których mowa w artykule 3 Dodatkowego protokołu do Konwencji w sprawie ułatwień celnych dla turystyki, odnoszące się do przywozu dokumentów i materiałów propagandy turystycznej (Nowy Jork, 4 czerwca 1954 r.).

(9) „kontenery”, o których mowa w artykule 1 (c) Konwencji celnej w sprawie kontenerów (Genewa, 2 grudnia 1972 r.).

(10) „palety”, o których mowa w artykule 1 Europejskiej Konwencji dotyczącej postępowania celnego dla palet używanych w przewozach międzynarodowych (Genewa, 9 grudnia 1960 r.).

(11) „handlowe pojazdy drogowe”, o których mowa w artykule 1 Konwencji celnej w sprawie czasowego przywozu handlowych pojazdów drogowych (Genewa, 18 maja 1956 r.).

Umawiające się Strony proszone są o rozpatrzenie możliwości przystąpienia do wymienionych wyżej umów międzynarodowych.

Zalecenie
praktyczne

36. Administracja celna powinna odstępować od warunku składania pisemnego zgłoszenia celnego i wpłacania zabezpieczenia w razie odpraw celnych warunkowych, wymienionych w punktach 1, 9, 10 i 11 zalecenia 35.

Zalecenie
praktyczne

37. Odprawę celną warunkową należy stosować w odniesieniu do następujących towarów, jeśli nie są one objęte całkowitym zwolnieniem od cła zgodnie z ustawodawstwem krajowym:

(1) używane przedmioty ruchome należące do osoby przybywającej na pobyt czasowy w kraju przywozu,

(2) przedmioty (łącznie z pojazdami), które zgodnie z ich charakterem nie nadają się do innych celów niż reklama określonych towarów lub propaganda w określonym celu,

(3) nośniki informacji stosowane w automatycznym przetwarzaniu danych,

(4) rysunki, projekty i modele przeznaczone do produkcji towarów,

(5) matryce, klisze, materiały do reprodukcji przywożone tytułem wypożyczenia lub wynajęcia, służące do drukowania rycin, obrazów i ilustracji w czasopismach lub książkach,

(6) matryce, klisze, płyty, formy i podobne przedmioty, przywożone tytułem wypożyczenia lub wynajęcia, przeznaczone do produkcji towarów, które mają być dostarczone za granicę,

(7) przyrządy, aparaty i maszyny, przeznaczone do przeprowadzania prób lub badań,

(8) przyrządy, aparaty i maszyny, udostępnione nieodpłatnie odbiorcy przez dostawcę lub naprawcę do czasu dostarczenia lub naprawy podobnych urządzeń,

(9) kostiumy i akcesoria teatralne, przesyłane tytułem wypożyczenia lub wynajęcia stowarzyszeniom dramatycznym lub teatrom,

(10) towary, które muszą być przepakowane przed dostarczeniem ich za granicę,

(11) towary takie, jak ubrania, biżuteria i dywany, przesyłane w celu ewentualnej sprzedaży osobom nie zajmującym się handlem tymi towarami,

(12) zwierzęta, rekwizyty sportowe i inne artykuły, należące do osoby zamieszkałej za granicą, przeznaczone do używania przez tę osobę na zawodach sportowych lub pokazach.

(13) dzieła sztuki, przedmioty kolekcjonerskie i antyki, przeznaczone do prezentowania na wystawach, włączając w to wystawy organizowane przez samych artystów,

(14) książki przysyłane tytułem wypożyczenia osobom zamieszkałym w kraju przywozu,

(15) zdjęcia, przezrocza i filmy, przeznaczone do prezentowania na wystawach lub na konkursach fotograficznych albo filmowych,

(16) zwierzęta pociągowe i narzędzia służące do uprawy roli na terenach przygranicznych przez osoby zamieszkałe za granicą,

(17) zwierzęta przyprowadzane na przygraniczne pastwiska uprawiane przez osoby zamieszkałe za granicą,

(18) konie i inne zwierzęta sprowadzone w celu podkucia lub zważenia, leczenia czy innych zabiegów weterynaryjnych,

(19) specjalne urządzenia przywożone na statkach i używane na lądzie w portach przybycia do załadunku, wyładunku i przeładunku towarów.

(b) Odprawa celna warunkowa z częściowym warunkowym zwolnieniem od cła przywozowego i podatków.

Zalecenie
praktyczne

38. Towary inne niż te, o których mowa w zaleceniach praktycznych 35 i 37, przeznaczone do czasowego użytku do takich celów, jak produkcja, wykonywanie prac projektowych lub transport wewnętrzny, powinny być dopuszczone do odprawy celnej warunkowej z częściowym warunkowym zwolnieniem od cła przywozowego i podatków.

Uwaga:

Ustawodawstwo krajowe może przewidywać, że przy obliczaniu wysokości wszelkich należności celnych i podatków ciążących na takich towarach uwzględnia się okres ich pozostawania na obszarze celnym oraz zmniejszenie ich wartości wynikające z ich użytkowania, a także opłaty uiszczane za ich wypożyczenie.

Wersja w języku angielskim