Dziennik Ustaw - rok 1971 nr 12 poz. 115

§ 2. W szczególności tracą moc przepisy wymienione w artykułach poniższych.

1) rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. – Prawo o wykroczeniach ( Dz. U. Nr 60, poz. 572 );

2) ustawę z dnia 14 kwietnia 1937 r. o szkodnictwie leśnym i polnym ( Dz. U. Nr 30, poz. 224 );

3) dekret z dnia 4 marca 1953 r. o uzupełnieniu przepisów karnych w sprawach o niewykonanie dostaw obowiązkowych ( Dz. U. z 1956 r. Nr 6, poz. 31 );

4) ustawę z dnia 13 lipca 1957 r. o zwalczaniu spekulacji i ochronie interesów nabywców oraz producentów rolnych w obrocie handlowym ( Dz. U. Nr 39, poz. 171 );

5) ustawę z dnia 22 maja 1958 r. o zaostrzeniu odpowiedzialności karnej za chuligaństwo ( Dz. U. Nr 34, poz. 152 );

6) ustawę z dnia 17 czerwca 1966 r. o przekazaniu niektórych drobnych przestępstw jako wykroczeń do orzecznictwa karno-administracyjnego ( Dz. U. Nr 23, poz. 149 ).

1) zawarte w szczególności w art. 6 Prawa o wykroczeniach z 1932 r.,

2) w zakresie postępowania – zawarte w szczególności w ustawie z dnia 15 grudnia 1951 r. o orzecznictwie karno-administracyjnym ( Dz. U. z 1966 r. Nr 39, poz. 233 ) oraz w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o przekazaniu niektórych drobnych przestępstw jako wykroczeń do orzecznictwa karno-administracyjnego ( Dz. U. Nr 23, poz. 149 ).

§ 2. W sprawach o popełnione przez nieletnich czyny, które dotychczas zabronione były przez ustawę pod groźbą kary jako przestępstwa, a z dniem wejścia w życie Kodeksu wykroczeń stają się wykroczeniami, stosuje się nadal dotychczasowe przepisy o postępowaniu z nieletnimi, którzy dopuścili się czynów zabronionych przez ustawę jako przestępstwa.

1) art. 4 , 6 i 8 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 marca 1928 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. z 1932 r. Nr 42, poz. 417);

2) art. 32 pkt 1 i 4 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 marca 1928 r. o badaniu zwierząt rzeźnych i mięsa (Dz. U. z 1933 r. Nr 60, poz. 454);

3) art. 11 ustawy z dnia 15 marca 1933 r. o zbiórkach publicznych (Dz. U. Nr 22, poz. 162);

4) art. 11 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. o ustalaniu nazw miejscowości i obiektów fizjograficznych oraz o numeracji nieruchomości (Dz. U. Nr 94, poz. 850);

5) art. 6 dekretu Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 2 października 1935 r. o odznakach i mundurach (Dz. U. Nr 72, poz. 455);

6) art. 78 dekretu z dnia 8 czerwca 1955 r. – Prawo o aktach stanu cywilnego (Dz. U. Nr 25, poz. 151);

7) art. 10 dekretu z dnia 23 marca 1956 r. o obowiązku szkolnym (Dz. U. Nr 9, poz. 52);

8) art. 11 ustawy z dnia 1 lipca 1958 r. o zezwoleniach na wykonywanie przemysłu, rzemiosła, handlu i niektórych usług przez jednostki gospodarki nie uspołecznionej (Dz. U. Nr 45, poz. 224);

9) art. 14 ustawy z dnia 22 kwietnia 1959 r. o utrzymaniu czystości i porządku w miastach i osiedlach (Dz. U. Nr 27,poz. 167);

10) art. 27 i 28 ustawy z dnia 10 grudnia 1959 r. o zwalczaniu alkoholizmu (Dz. U. Nr 69, poz. 434);

11) art. 29 ustawy z dnia 13 kwietnia 1960 r. o ochronie przeciwpożarowej (Dz. U. Nr 20, poz. 120);

12) art. 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. o zagospodarowaniu lasów i nieużytków nie stanowiących własności Państwa oraz niektórych lasów i nieużytków państwowych (Dz. U. Nr 29, poz. 166);

13) art. 63 ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. o łączności (Dz. U. Nr 8, poz. 48);

14) art. 44 ustawy z dnia 15 lipca 1961 r. o rozwoju systemu oświaty i wychowania (Dz. U. Nr 32, poz. 160);

15) art. 24–26 ustawy z dnia 27 listopada 1961 r. o bezpieczeństwie i porządku ruchu na drogach publicznych (Dz. U. Nr 53, poz. 295);

16) art. 20 ustawy z dnia 29 marca 1962 r. o zgromadzeniach(Dz. U. Nr 20, poz. 89);

17) art. 52 i 53 ustawy z dnia 29 marca 1962 r. o drogach publicznych (Dz. U. Nr 20, poz. 90);

18) art. 157 pkt 3 ustawy z dnia 30 maja 1962 r. – Prawo wodne (Dz. U. Nr 34, poz. 158);

19) art. 26 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 13 listopada 1963 r. o zwalczaniu chorób zakaźnych (Dz. U. Nr 50, poz. 279);

20) art. 32 pkt 3 , 8 , 9 i 11 ustawy z dnia 25 listopada 1970 r. o warunkach zdrowotnych żywności i żywienia (Dz. U. Nr 29, poz. 245).

1) art. 32 pkt 3 i 5 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 marca 1928 r. o badaniu zwierząt rzeźnych i mięsa (Dz. U. z 1933 r. Nr 60, poz. 454);

2) art. 10 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. o ustalaniu nazw miejscowości i obiektów fizjograficznych oraz o numeracji nieruchomości (Dz. U. Nr 94, poz. 850) – w części dotyczącej art. 8 i 9 tego rozporządzenia;

3) art. 10 ust. 1 dekretu z dnia 29 października 1952 r. o gospodarowaniu artykułami obrotu towarowego i zaopatrzenia (Dz. U. Nr 44, poz. 301);

4) art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 1958 r. o popieraniu melioracji wodnych dla potrzeb rolnictwa (Dz. U. z 1963 r. Nr 42, poz. 237);

5) art. 13 pkt 1 ustawy z dnia 22 kwietnia 1959 r. o utrzymaniu czystości i porządku w miastach i osiedlach (Dz. U. Nr 27, poz. 167) – w części dotyczącej art. 4 ust. 1–4 oraz art. 6 ust. 1–4 tej ustawy;

6) art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 2 grudnia 1960 r. o kolejach (Dz. U. z 1970 r. Nr 9, poz. 76);

7) art. 20 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. o ewidencji i kontroli ruchu ludności (Dz. U. Nr 33, poz. 164);

8) art. 26 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 listopada 1963 r. o zwalczaniu chorób zakaźnych (Dz. U. Nr 50, poz. 279).

a) Art. 137 otrzymuje brzmienie:

„Art. 137. 1. Kto:

1) będąc obowiązany do przestrzegania nakazów lub zakazów, zawartych w przepisach wydanych na podstawie art. 82, w zakresie zagrożeń: pożarowych, gazowych, pyłowych, wodnych, w związku z jazdą ludzi szybami oraz w związku z nabywaniem, przechowywaniem i używaniem materiałów wybuchowych w zakładach górniczych – wykracza przeciwko tym nakazom i zakazom,

2) prowadzi ruch zakładu górniczego bez zatwierdzonego planu ruchu albo niezgodnie z tym planem,

3) nie dopełnia obowiązków określonych w art. 118,

podlega karze aresztu do 3 miesięcy lub karze grzywny do 5 000 złotych.

2. Kto:

1) będąc obowiązany do przestrzegania nakazów lub zakazów, zawartych w art. 75, 76, 114 ust. 2 i 3 lub art. 115 ust. 1 albo w przepisach wydanych na podstawie art. 82 w zakresie innych czynów niż określone w ust. 1 pkt 1, art. 100 ust. 2, art. 115 ust. 2 lub art. 124, wykracza przeciwko tym nakazom lub zakazom,

2) wykracza przeciwko nakazom zawartym w art. 86,

3) wbrew obowiązkowi przewidzianemu w art. 78 nie sporządza planu ruchu zakładu górniczego lub wbrew obowiązkowi przewidzianemu w art. 120, 125 i 126 nie sporządza planu likwidacji eksploatacji złoża albo nie składa tych planów w terminach przepisanych okręgowemu urzędowi górniczemu do zatwierdzenia,

4) bez uzyskania zatwierdzenia okręgowego urzędu górniczego wykonuje czynności kierownictwa lub dozoru ruchu zakładu górniczego albo wykonuje te czynności wbrew zarządzeniu o zawieszeniu w pełnieniu czynności (art. 98),

5) nie mając stwierdzonych przez Wyższy Urząd Górniczy uprawnień, wykonuje czynności mierniczego górniczego, geologa górniczego lub asystenta mierniczego górniczego (art. 106 ust. 2) albo wykonuje te czynności wbrew zarządzeniu o zawieszeniu w pełnieniu czynności (art. 112),

6) nie stosuje się do zarządzeń okręgowego urzędu górniczego, wydanych na podstawie art. 132, podlega karze grzywny do 5 000 złotych.

3.Kary za czyny określone w ust. 1 i 2 wymierzają kolegia do spraw wykroczeń przy urzędach górniczych. Orzekanie następuje na zasadach i w trybie przepisów Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia”.

b) Art. 138 skreśla się.

§ 2. W art. 8 ust. 2 dekretu z dnia 10 listopada 1954 r. o przejęciu przez związki zawodowe zadań w dziedzinie wykonywania ustaw o ochronie, bezpieczeństwie i higienie pracy oraz sprawowania inspekcji pracy (Dz. U. z 1968 r. Nr 8, poz. 47) wprowadza się następującą zmianę:

a) w pkt 4 kropkę zastępuje się średnikiem;

b) dodaje się nowy punkt 5 w brzmieniu:

„5) złośliwie albo przez lekceważenie swych zobowiązań wstrzymuje w całości lub w części należne pracownikowi wynagrodzenie lub wysokość jego bezprawnie obniża albo zmusza pracownika do przyjęcia zamiast należnej zapłaty w gotówce wynagrodzenia w innej postaci”.

§ 3. Artykuł 14 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o utworzeniu Centralnego Urzędu Jakości i Miar (Dz. U. Nr 23, poz. 147) otrzymuje brzmienie:

„Art. 14. 1. Kto w zakładzie produkcyjnym, będąc odpowiedzialny za jakość produkcji lub za kontrolę jakości, nieumyślnie przeznacza lub wprowadza do produkcji, do obrotu lub użytku wyroby o jakości gorszej od ustalonej dla takich wyrobów przez właściwe organy albo oczywiście nie nadające się do użytku, do którego są przeznaczone,

podlega karze pieniężnej do 5 000 złotych.

2. Karę pieniężną wymierza dyrektor okręgowego urzędu jakości i miar.

3. Od orzeczenia dyrektora okręgowego urzędu jakości i miar przysługuje odwołanie w terminie 14 dni od doręczenia orzeczenia – do Prezesa Centralnego Urzędu Jakości i Miar.

4. Rada Ministrów określi w drodze rozporządzenia zasady i tryb wymierzania kary wymienionej w ust. 1.”

§ 2. Ilekroć ustawa przewiduje 4 500 złotych jako górną granicę grzywny, ustala się górną jej granicę w wysokości 5 000 złotych.

§ 3. Ilekroć ustawa przewiduje za czyn podlegający orzecznictwu kolegiów do spraw wykroczeń karę aresztu powyżej 3 miesięcy lub grzywnę powyżej 5 000 złotych, górną granicę tych kar obniża się do wysokości 3 miesięcy aresztu lub do wysokości 5 000 złotych grzywny.

§ 2. Przepis § 1 nie ma zastosowania do:

1) ustawy z dnia 30 stycznia 1959 r. – Prawo lokalowe ( Dz. U. z 1962 r. Nr 47, poz. 227 );

2) ustawy z dnia 31 stycznia 1959 r. o cmentarzach i chowaniu zmarłych ( Dz. U. Nr 11, poz. 62 );

3) ustawy z dnia 17 lutego 1960 r. o zaopatrywaniu ludności w wodę ( Dz. U. Nr 11, poz. 72 );

4) ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. – Prawo budowlane (Dz. U. Nr 7, poz. 46);

5) ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. o broni, amunicji i materiałach wybuchowych ( Dz. U. Nr 6, poz. 43 );

6) ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych ( Dz. U. Nr 6, poz. 38 );

7) ustawy z dnia 31 maja 1962 r. – Prawo lotnicze (Dz. U. Nr 32, poz. 153);

8) ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej ( Dz. U. Nr 44, poz. 220 ).

§ 2. W razie wątpliwości, czy ma być stosowane prawo dotychczasowe, czy Kodeks wykroczeń, stosuje się Kodeks wykroczeń.

1) jeżeli według nowej ustawy czyn objęty rozstrzygnięciem zagrożony jest karą, której górna granica jest niższa od kary orzeczonej, wymierzoną karę łagodzi się do górnego ustawowego zagrożenia przewidzianego za taki czyn w nowej ustawie,

2) do osób, którym wykonanie kary warunkowo zawieszono, stosuje się przepisy art. 42–44 Kodeksu wykroczeń,

3) stosuje się przepisy Kodeksu wykroczeń o przedawnieniu.

§ 2. W sprawach zakończonych prawomocnym rozstrzygnięciem uznanie ukarania za niebyłe następuje na podstawie przepisów Kodeksu wykroczeń .

Przewodniczący Rady Państwa: J. Cyrankiewicz

Sekretarz Rady Państwa: L. Stasiak