Dziennik Ustaw - rok 1950 nr 36 poz. 332

2. Minister Zdrowia może w drodze rozporządzenia rozciągnąć przepisy ustawy na inne kategorie fachowych pracowników służby zdrowia.

3. Ustawa nie dotyczy fachowych pracowników służby zdrowia, będących żołnierzami w czynnej służbie wojskowej lub służbie bezpieczeństwa publicznego.

2. Fachowi pracownicy służby zdrowia, zatrudnieni w służbie państwowej i w instytucjach państwowych za wykroczenie zawodowe, popełnione w związku z wykonywaniem swych czynności służbowych, mogą być pociągani do odpowiedzialności zawodowej za zgodą ministra, któremu podlega dany dział służby bądź przez którego jest nadzorowana dana instytucja.

3. Właściwi ministrowie mogą przekazywać uprawnienia, przewidziane w ust. 2, bezpośrednio podległym władzom lub organom.

4. Ściganie wykroczeń zawodowych ulega przedawnieniu po upływie lat pięciu.

1) upomnienie,

2) nagana,

3) pozbawienie prawa wykonywania praktyki (zawodu) w określonej miejscowości bądź okręgu na czas określony, nie krótszy niż jeden rok, bądź na stałe.

2. Kary mogą być obostrzone przez ogłoszenie w urzędowym dzienniku wojewódzkim na koszt skazanego bądź przez nałożenie grzywny do wysokości 500.000 zł.

3. Fachowy pracownik służby zdrowia, skazany za wykroczenia zawodowe, ponosi koszty postępowania. Z uzasadnionych przyczyn skazany może być zwolniony od ponoszenia kosztów; w takich przypadkach kosztami obciąża się Skarb Państwa.

2. W razie skazania na karę, określoną w art. 4 ust. 1 pkt 3), dotychczasowy stosunek służbowy (stosunek pracy) fachowego pracownika służby zdrowia ulega rozwiązaniu z samego prawa, a ponadto przez okres od dwóch do pięciu lat od daty uprawomocnienia się orzeczenia fachowy pracownik służby zdrowia nie może być powoływany na samodzielne stanowiska w społecznych zakładach służby zdrowia.

3. Minister Zdrowia ustali, które stanowiska w zakładach społecznych służby zdrowia są samodzielnymi w rozumieniu ust. 1 i 2.

1) przy prezydiach wojewódzkich rad narodowych (wydział zdrowia) - okręgowe komisje kontroli zawodowej, zwane w dalszym ciągu „komisjami okręgowymi”, jako pierwszą instancję oraz

2) przy Ministrze Zdrowia - Odwoławczą Komisję Kontroli Zawodowej, zwaną w dalszym ciągu „Komisją Odwoławczą”, jako instancję odwoławczą.

2. Do orzekania w sprawach o wykroczenia zawodowe cywilnych fachowych pracowników służby zdrowia, popełnione w związku z wykonywaniem przez nich czynności zawodowych w służbie wojskowej lub bezpieczeństwa publicznego - Minister Obrony Narodowej bądź Minister Bezpieczeństwa Publicznego może powołać w drodze zarządzenia osobne komisje oraz określić ich organizację i tryb postępowania.

2. W przypadkach, określonych w ust. 1, komisje okręgowe stosują odpowiednio przepisy kodeksu postępowania cywilnego o sądach polubownych.

2. Na żądanie Ministra Zdrowia bądź z własnej inicjatywy Komisja Odwoławcza ustala na posiedzeniach plenarnych obowiązujące zasady etyki, godności i sumienności zawodowej i rozstrzyga wątpliwości, powstające w tym zakresie.

1) powołani przez Ministra Zdrowia na okres dwóch lat fachowi pracownicy służby zdrowia, wyróżniający się działalnością społeczną lub zawodową,

2) delegaci właściwej wojewódzkiej rady narodowej.

2. Członków komisji, określonych w ust. 1 pkt 1), powołuje Minister Zdrowia spośród kandydatów, przedstawionych przez prezydia wojewódzkich rad narodowych (wydział zdrowia) po zasięgnięciu opinii Centralnej Rady Związków Zawodowych.

2. Minister Zdrowia powołuje członków Komisji Odwoławczej spośród fachowych pracowników służby zdrowia, wyróżniających się działalnością społeczną i zawodową, oraz spośród kandydatów, przedstawionych przez Centralną Radę Związków Zawodowych.

2. Rzeczników dobra służby zdrowia oraz ich zastępców powołuje Minister Zdrowia spośród fachowych pracowników służby zdrowia, posiadających wysokie kwalifikacje społeczne i zawodowe oraz wyróżniających się znajomością zagadnień służby zdrowia.

2. Przy wydawaniu orzeczeń komisje kierują się zasadami etyki, godności i sumienności zawodowej, przestrzeganymi zwyczajowo bądź ustalonymi orzecznictwem Komisji Odwoławczej.

2. W skład kompletu orzekającego komisji okręgowej wchodzi członek komisji, delegowany przez wojewódzką radę narodową, a w skład kompletu Komisji Odwoławczej - członek komisji, powołany spośród kandydatów, przedstawionych przez Centralną Radę Związków Zawodowych.

3. W skład kompletu orzekającego powinien wchodzić co najmniej jeden przedstawiciel zawodu, do którego należy obwiniony.

4. W przypadkach, gdy w sprawie, toczącej się przed komisją okręgową, jest więcej niż dwóch obwinionych, a w sprawie toczącej się przed Komisją Odwoławczą - więcej niż trzech obwinionych, należących do różnych zawodów - liczba osób w kompletach orzekających powinna być odpowiednio zwiększona.

5. W skład kompletów orzekających Komisji Odwoławczej powinien wchodzić sędzia (art. 10 ust. 1).

6. Przewodniczącego kompletu orzekającego wyznacza prezes.

7. W przypadkach szczególnej wagi, rozpatrywanych przez Komisję Odwoławczą, prezes Komisji z własnej inicjatywy bądź na wniosek kompletu orzekającego może przekazać sprawę kompletowi zwiększonemu. Komplet zwiększony orzeka pod przewodnictwem prezesa.

2. Jeżeli obwiniony nie ma obrońcy z wyboru, prezes komisji na jego wniosek wyznaczy obrońcę z urzędu spośród fachowych pracowników służby zdrowia.

3. Obrońca z urzędu może być przez prezesa komisji zwolniony ze swego obowiązku tylko z ważnych względów.

2. Grzywny i koszty postępowania podlegają ściągnięciu w drodze egzekucji administracyjnej świadczeń pieniężnych.

2. Sprawy, wszczęte przez sądy dyscyplinarne, a nie zakończone prawomocnie, są prowadzone dalej po ich przekazaniu komisjom według zasad ustawy.

2. Minister Zdrowia za zgodą Prezesa Rady Ministrów ustali w drodze zarządzenia tryb przekazywania czynności i akt sądów dyscyplinarnych.

Prezydent Rzeczypospolitej: B. Bierut

Prezes Rady Ministrów: J. Cyrankiewicz

Minister Zdrowia: T. Michejda

Minister Sprawiedliwości: w z. T. Rek

Minister Finansów: w z. W. Trąmpczyński