Monitor Polski - rok 2013 poz. 927

Rząd Rzeczypospolitej Polskiej oraz Rząd Państwa Izrael, zwane dalej „Stronami”;

ŚWIADOME faktu, iż wzajemna współpraca może przyczynić się do rozwoju produkcji filmowej, jak też do dalszego rozwoju wymiany kulturalnej i technicznej między obu krajami;

UZNAJĄC za pożądane stworzenie ram dla wszelkiej produkcji audiowizualnej, a w szczególności dla koprodukcji w dziedzinie filmów;

W PRZEŚWIADCZENIU, że taka współpraca przyczyni się do zbliżenia w stosunkach między oboma krajami;

MAJĄC NA UWADZE postanowienia Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Państwa Izrael o współpracy kulturalnej, naukowej i oświatowej, podpisanej w Jerozolimie dnia 22 maja 1991 roku;

UZGODNIŁY, co następuje:

1. Dla celów niniejszej Umowy termin „koprodukcja filmowa” obejmuje filmy oraz inne utwory audiowizualne niezależnie od ich długości i formatu, w tym animowane i dokumentalne, przeznaczone do rozpowszechniania w dowolny sposób i w dowolnej formie, znanych obecnie lub dostępnych w przyszłości, w szczególności w kinach, telewizji, na nośnikach magnetycznych i optycznych.

2. Koprodukcje filmowe podejmowane w ramach niniejszej Umowy są traktowane przez władze w obu państwach jako filmy produkcji rodzimej i są upoważnione do korzystania z przywilejów dotyczących branży produkcji filmowej, zgodnie z obowiązującym prawem wewnętrznym państwa każdej ze Stron.

3. Przywileje, o których mowa w ustępie 2, przysługują wyłącznie koproducentowi z państwa Strony, która je przyznaje.

4. Koprodukcje filmowe podejmowane w ramach niniejszej Umowy muszą uzyskać akceptację następujących Właściwych Władz Stron:

w Rzeczypospolitej Polskiej: Ministra Kultury,

w Państwie Izrael: Ministerstwa Oświaty, Kultury i Sportu oraz Ministerstwa Przemysłu, Handlu i Pracy.

1. Przywileje, o których mowa w Artykule I ustęp 2 mają zastosowanie tylko do koprodukcji filmowych podejmowanych przez producentów, którzy w opinii Właściwych Władz w swoich krajach posiadają właściwą organizację techniczną, wystarczające wsparcie finansowe oraz uznaną pozycję zawodową.

2. Koprodukcja filmowa powinna być realizowana w Polsce lub w Izraelu. Zdjęcia mogą być realizowane także w innych państwach, jeżeli jest to konieczne z uwagi na temat produkcji filmowej bądź treść scenariusza, oraz jeżeli w realizacji zdjęć uczestniczą technicy z Polski lub Izraela.

3. Prace laboratoryjne powinny być wykonywane w Polsce lub w Izraelu. Jeżeli z powodów technicznych jest to niemożliwe, Właściwe Władze mogą zatwierdzić prace laboratoryjne wykonane w innym państwie.

1. Wkład każdego z koproducentów powinien wynosić od dwudziestu do osiemdziesięciu procent (20–80%) budżetu każdej koprodukcji.

2. Każdy koproducent powinien wnieść do procesu produkcji efektywny wkład techniczny i twórczy. Wkład ten powinien być proporcjonalny do udziału danego koproducenta w budżecie koprodukcji i obejmować połączenie udziału twórców, wykonawców, personelu techniczno-produkcyjnego, laboratoriów oraz obiektów. Odstępstwa od tej zasady powinny być zatwierdzone przez Właściwe Władze.

Producenci, reżyserzy oraz autorzy scenariuszy, jak również wykonawcy, technicy i inne osoby uczestniczące w koprodukcji, powinni być obywatelami lub mieć miejsce zamieszkania w Rzeczypospolitej Polskiej lub Państwie Izrael, zgodnie z prawem tych państw. Odstępstwa od tej zasady muszą zostać zatwierdzone przez Właściwe Władze.

Strony deklarują przychylne nastawienie do koprodukcji filmowych polsko-izraelskich z państwami, z którymi jedna ze Stron związana jest umowami o koprodukcji. Wkład mniejszościowy w takie koprodukcje nie może być mniejszy niż dwadzieścia procent (20%) budżetu każdej koprodukcji. Ustęp 2 artykułu III stosuje się odpowiednio.

Każdy z koproducentów powinien być współwłaścicielem oryginalnego materiału produkcyjnego, mieć swobodny do niego dostęp oraz prawo do wykonania kopii.

1. Oryginalna ścieżka dźwiękowa każdej koprodukcji powinna być sporządzona w języku polskim lub hebrajskim. Dialogi w innych językach mogą być włączone do koprodukcji, jeżeli wymaga tego scenariusz.

2. Dubbing lub napisy w każdej koprodukcji w języku polskim lub hebrajskim powinny być sporządzane odpowiednio w Polsce lub w Izraelu. Wszelkie odstępstwa od tej zasady muszą zostać zatwierdzone przez Właściwe Władze.

Zgodnie z własnym prawem wewnętrznym każda ze Stron powinna ułatwić wjazd i tymczasowy pobyt na terytorium swego państwa osobom uczestniczącym w koprodukcji filmowej, jak również zezwolić na wwiezienie i reeksport wszelkiego wyposażenia niezbędnego do koprodukcji.

1. Podział zysków między koproducentów powinien być proporcjonalny do wkładu każdego z nich w finansowanie produkcji i określony w zawartej przez nich umowie koprodukcyjnej.

2. Podział zysków może polegać na proporcjonalnym podziale przychodów, podziale rynków, podziale mediów lub połączeniu tych sposobów, a także może uwzględniać różnice w rozmiarach rynku, jakim dysponują Strony.

3. W każdym przypadku podział zysków musi zostać zaakceptowany przez Właściwe Władze.

Zatwierdzenie koprodukcji przez Właściwe Władze nie stanowi zobowiązania, że dana koprodukcja będzie rozpowszechniana w państwach Stron.

Jeżeli koprodukcja filmowa jest eksportowana do kraju, w którym obowiązują limity importowe:

(a) powinna być włączona do limitu przysługującego krajowi koproducenta większościowego,

(b) jeżeli odnośne wkłady koproducentów są identyczne, koprodukcję należy włączyć do limitu przysługującego krajowi, który ma lepsze możliwości zorganizowania jej rozpowszechniania,

(c) w razie trudności należy koprodukcję włączyć do limitu przysługującego krajowi, którego obywatelstwo posiada reżyser koprodukcji lub w którym reżyser koprodukcji ma miejsce zamieszkania,

(d) jeżeli Strony posiadają nieograniczone prawo do wprowadzania swoich koprodukcji do kraju importującego, koprodukcje filmowe powinny, tak jak produkcje rodzime, mieć równe prawo do nieograniczonego wejścia na rynek tego kraju.

Podczas pokazów, koprodukcja powinna być określana jako „koprodukcja polsko-izraelska” lub „koprodukcja izraelsko-polska”. Takie określenie powinno pojawiać się w odrębnej nocie tytułowej, we wszystkich reklamach i materiałach promocyjnych i za każdym razem, gdy ta koprodukcja jest pokazywana.

O ile koproducenci nie uzgodnią inaczej, koprodukcja filmowa powinna być prezentowana na festiwalach międzynarodowych przez kraj koproducenta większościowego lub, w przypadku równego udziału finansowego, przez kraj którego obywatelstwo posiada reżyser koprodukcji lub w którym reżyser koprodukcji ma miejsce zamieszkania.

1. Przepisy proceduralne dotyczące koprodukcji filmowej są zgodne z prawem wewnętrznym państwa każdej ze Stron i stanowią załącznik do niniejszej Umowy.

2. Wprowadzenie poprawek lub zmian do załącznika, o którym mowa w ustępie 1, wymaga uprzedniej zgody obu Stron.

1. Na import, dystrybucję i rozpowszechnianie izraelskich produkcji filmowych w Polsce, ani na import, dystrybucję i rozpowszechnianie polskich produkcji filmowych w Izraelu nie będą nakładane ograniczenia inne niż zawarte w obowiązujących w tych państwach przepisach prawa.

2. Strony dołożą starań, aby dubbing lub napisy dla każdej polskiej produkcji filmowej rozpowszechnianej i pokazywanej w Izraelu były wykonywane w Izraelu, zaś dubbing lub napisy dla każdej izraelskiej produkcji filmowej rozpowszechnianej i pokazywanej w Polsce były wykonywane w Polsce.

1. Strony ustanowią Komisję Wspólną w celu:

(a) przeglądu realizacji niniejszej Umowy,

(b) stałego badania, czy w związku z artykułem III ustęp 2 niniejszej Umowy istnieje ogólna równowaga udziałów w koprodukcji polsko-izraelskiej, a w razie stwierdzenia nierównowagi – określania środków koniecznych w celu jej przywrócenia,

(c) zalecania środków w celu ogólnej poprawy współpracy w dziedzinie koprodukcji filmowej pomiędzy producentami z Polski i z Izraela,

(d) rekomendowania Stronom ewentualnych poprawek do niniejszej Umowy.

2. Posiedzenia Komisji Wspólnej powinny odbywać się w miarę potrzeb i powinny następować naprzemiennie, w Warszawie i Jerozolimie. Komisja Wspólna powinna spotkać się na żądanie którejkolwiek ze Stron w ciągu trzech miesięcy od daty zgłoszenia żądania.

3. Skład Komisji Wspólnej Strony uzgodnią w drodze przyjętych procedur dyplomatycznych.

Właściwe Władze mogą prowadzić bezpośrednie konsultacje w celu rozpoznawania i rozwiązywania, w granicach swych kompetencji, wszelkich problemów wynikających ze stosowania niniejszej Umowy.

1. Niniejsza Umowa podlega przyjęciu zgodnie z prawem państwa każdej ze Stron, co zostanie stwierdzone w drodze wymiany not. Umowa wejdzie w życie z dniem otrzymania noty późniejszej stwierdzającej zakończenie procedur wewnątrzpaństwowych.

2. Niniejsza umowa zawarta jest na okres trzech (3) lat. Ulega ona automatycznemu przedłużeniu na kolejne trzyletnie okresy, o ile żadna ze Stron nie wypowie jej w drodze notyfikacji na sześć (6) miesięcy przed upływem danego okresu.

3. Koprodukcje, które znajdują się w procesie realizacji – w okresie wypowiedzenia lub rozwiązania niniejszej Umowy z inicjatywy którejkolwiek ze Stron – będą nadal realizowane zgodnie z postanowieniami niniejszej Umowy do czasu ich zakończenia.

4. Postanowienia niniejszej Umowy dotyczące wpływów z koprodukcji będą stosowane do koprodukcji zrealizowanych na mocy jej postanowień także po jej wygaśnięciu lub rozwiązaniu.

Sporządzono w Jerozolimie dnia 16 lutego 2004, co odpowiada 24 Shvat 5765, w dwóch oryginalnych egzemplarzach, każdy w językach polskim, hebrajskim i angielskim, przy czym wszystkie wersje językowe są jednakowo autentyczne. W przypadku rozbieżności interpretacyjnych, wersją rozstrzygającą jest angielska.

Wersja w języku hebrajskim

Wersja w języku angielskim

ZAŁĄCZNIK

PRZEPISY PROCEDURALNE

Podania w sprawie przyznania przywilejów z tytułu koprodukcji w odniesieniu do jakiegokolwiek filmu muszą zostać złożone jednocześnie Właściwym Władzom w obu państwach co najmniej na sześćdziesiąt (60) dni przed rozpoczęciem zdjęć. Właściwe Władze w państwie, którego obywatelstwo posiada koproducent większościowy, powinny powiadomić o swojej decyzji Właściwe Władze w państwie drugiej Strony w ciągu trzydziestu (30) dni po złożeniu kompletnej dokumentacji, opisanej poniżej. Właściwe Władze w państwie, którego obywatelstwo posiada koproducent mniejszościowy powinny następnie w ciągu trzydziestu (30) dni powiadomić o swojej decyzji Właściwe Władze w państwie drugiej Strony.

Do podania należy załączyć następujące dokumenty, sporządzone w języku polskim i angielskim w przypadku Polski oraz hebrajskim i angielskim w przypadku Izraela:

1) ostateczną wersję scenariusza,

2) dokument stanowiący dowód, że prawa autorskie do filmu i adaptacji filmowej zostały nabyte legalnie lub, w przypadku braku takowych, dowód, że uzyskano wiążącą opcję,

3) jeden podpisany egzemplarz kontraktu dotyczącego koprodukcji, który powinien zawierać:

a) tytuł filmu,

b) nazwisko autora scenariusza lub osoby dokonującej adaptacji, jeśli scenariusz został zaczerpnięty ze źródeł literackich,

c) nazwisko reżysera,

d) streszczenie,

e) budżet,

f) plan finansowy,

g) podział zysków i rynków,

h) klauzulę o podziale prawa autorskiego,

i) odpowiednie udziały przypadające na koproducentów we wszelkich wydatkach planowych i ponadplanowych, które to udziały w zasadzie powinny być proporcjonalne do ich wkładów, choć udział koproducenta mniejszościowego w jakichkolwiek wydatkach pozabudżetowych może być ograniczony do mniejszego udziału procentowego lub określonej kwoty,

j) klauzulę określającą środki, jakie należy przedsięwziąć w przypadku, jeśli jedna ze Stron nie wywiąże się ze swoich zobowiązań,

k) harmonogram produkcji,

l) klauzulę stanowiącą zobowiązanie koproducentów do wykupienia pakietów niezbędnych ubezpieczeń produkcji filmu,

4) umowę dystrybucyjną, jeśli takowa została już zawarta;

5) listę twórców, wykonawców i techników, ze wskazaniem narodowości poszczególnych osób i, w przypadku wykonawców, ról, jakie mają odtwarzać,

6) szczegółowy budżet, z zaznaczeniem wydatków, jakie mają być poniesione przez koproducentów z obu państw, o ile jest to wymagane wewnętrznymi przepisami państwa Strony.

Właściwe Władze w obu państwach mogą zażądać wszelkich dodatkowych dokumentów i wszelkich dodatkowych informacji, jakie uznają za niezbędne.

Ostateczny scenopis (wraz z dialogami) powinien być przedłożony Właściwym Władzom przed rozpoczęciem zdjęć.

W oryginalnym kontrakcie mogą być dokonywane poprawki, w tym zmiana koproducenta, ale muszą one zostać przedłożone do akceptacji przez Właściwe Władze w obu państwach zanim produkcja filmowa zostanie ukończona.

Właściwe Władze będą się wzajemnie informowały o podjętych przez siebie decyzjach.