Dziennik Ustaw - rok 2025 poz. 391

Na podstawie art. 86 ust. 3 ustawy z dnia 18 sierpnia 2011 r. o bezpieczeństwie morskim (Dz. U. z 2024 r. poz. 1068 i 1933) zarządza się, co następuje:

1) w § 2:

a) po pkt 1 dodaje się pkt 1a–1c w brzmieniu:

„1a) Konwencja SOLAS 90 – Konwencję SOLAS w wersji zmienionej rezolucją MSC.117(74) przyjętą podczas 74. sesji Komitetu Bezpieczeństwa na Morzu Międzynarodowej Organizacji Morskiej w dniu 6 czerwca 2001 r.;

1b) Konwencja SOLAS 2009 – Konwencję SOLAS w wersji zmienionej rezolucją MSC.216(82) przyjętą podczas 82. sesji Komitetu Bezpieczeństwa na Morzu Międzynarodowej Organizacji Morskiej w dniu 8 grudnia 2006 r.;

1c) Konwencja SOLAS 2020 – Konwencję SOLAS w wersji zmienionej rezolucją MSC.421(98) przyjętą podczas 98. sesji Komitetu Bezpieczeństwa na Morzu Międzynarodowej Organizacji Morskiej w dniu 15 czerwca 2017 r.;”,

b) pkt 17 otrzymuje brzmienie:

„17) nowy statek pasażerski typu ro-ro – statek pasażerski typu ro-ro, który nie jest istniejącym statkiem pasażerskim typu ro-ro;”,

c) uchyla się pkt 18a,

d) pkt 19 otrzymuje brzmienie:

„19) istniejący statek pasażerski typu ro-ro – statek pasażerski typu ro-ro, którego stępkę położono lub który znajdował się na podobnym etapie budowy przed dniem 5 grudnia 2024 r., przy czym za podobny etap budowy uważa się etap, w którym:

a) rozpoczęła się budowa identyfikowana z konkretnym statkiem oraz

b) rozpoczął się montaż przynajmniej 50 ton albo 1 % przybliżonej masy materiałów konstrukcyjnych – w zależności od tego, która z tych wielkości jest mniejsza;”,

e) w pkt 23 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 24 w brzmieniu:

„24) personel przemysłowy – osoby w rozumieniu definicji personelu przemysłowego zawartej w prawidle 1 rozdziału XV Konwencji SOLAS.”;

2) w § 5 w ust. 1 w pkt 1 lit. e otrzymuje brzmienie:

„e) przewożących personel przemysłowy,”;

3) w § 23 w ust. 2:

a) w pkt 1 lit. h otrzymuje brzmienie:

„h) statkami przewożącymi personel przemysłowy, lub”,

b) w pkt 2 lit. c otrzymuje brzmienie:

„c) statkami przewożącymi personel przemysłowy.”;

4) w § 30:

a) ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Przepisy § 31–35 i § 35b stosuje się również do:

1) nowych statków pasażerskich typu ro-ro klas A, B i C w żegludze krajowej;

2) istniejących statków pasażerskich typu ro-ro klas A i B w żegludze krajowej.”,

b) uchyla się ust. 3;

5) § 31–35 otrzymują brzmienie:

„§ 31. 1. Nowe statki pasażerskie typu ro-ro certyfikowane do przewozu więcej niż 1350 osób spełniają szczególne wymagania stateczności określone w części B rozdziału II-1 Konwencji SOLAS 2020.

2. Nowe statki pasażerskie typu ro-ro certyfikowane do przewozu nie więcej niż 1350 osób spełniają szczególne wymagania stateczności określone w:

1) części I załącznika nr 6 do rozporządzenia lub

2) części II załącznika nr 6 do rozporządzenia

– w zależności od wyboru armatora.

§ 32. 1. Istniejące statki pasażerskie typu ro-ro, które zostały wprowadzone do eksploatacji w celu uprawiania żeglugi na linii regularnej między portem Rzeczypospolitej Polskiej a portem innego państwa po dniu 5 grudnia 2024 r. i które nie były wcześniej certyfikowane zgodnie z przepisami niniejszego rozdziału, certyfikowane do przewozu więcej niż 1350 osób, spełniają szczególne wymagania stateczności określone w:

1) części B rozdziału II-1 Konwencji SOLAS 2020 lub

2) części I załącznika nr 6 do rozporządzenia – wraz z wymogami określonymi w części B rozdziału II-1 Konwencji SOLAS 2009

– w zależności od wyboru armatora.

2. Istniejące statki pasażerskie typu ro-ro, które zostały wprowadzone do eksploatacji w celu uprawiania żeglugi na linii regularnej między portem Rzeczypospolitej Polskiej a portem innego państwa po dniu 5 grudnia 2024 r. i które nie były wcześniej certyfikowane zgodnie z przepisami niniejszego rozdziału, certyfikowane do przewozu nie więcej niż 1350 osób, spełniają szczególne wymagania stateczności określone w:

1) części I załącznika nr 6 do rozporządzenia lub

2) części II załącznika nr 6 do rozporządzenia

– w zależności od wyboru armatora.

§ 33. Istniejące statki pasażerskie typu ro-ro, które uprawiały żeglugę na linii regularnej między portem Rzeczypospolitej Polskiej a portem innego państwa do dnia 5 grudnia 2024 r., spełniają wymogi prawidła 8 części B rozdziału II-1 Konwencji SOLAS 90, dotyczące podziału wodoszczelnego i stateczności statków pasażerskich w stanie uszkodzonym, oraz szczególne wymagania stateczności określone w części I załącznika nr 6 do rozporządzenia.

§ 34. 1. Stosując wymagania części I załącznika nr 6 do rozporządzenia do wyznaczenia poziomu wody na pokładzie samochodowym statków pasażerskich typu ro-ro stosuje się szczególne wymagania stateczności z uwzględnieniem wartości znaczącej wysokości fali, które w ciągu roku nie zostają przekroczone z prawdopodobieństwem większym niż 10 %.

2. Uznaje się, że spełnienie wymogów prawidła 8 części B rozdziału II-1 Konwencji SOLAS przez statek pasażerski typu ro-ro pływający wyłącznie na obszarach, w których znacząca wysokość fal nie przekracza 1,5 m, jest równoważne wymaganiom określonym w części I załącznika nr 6 do rozporządzenia.

3. Jeżeli trasa podróży statku pasażerskiego typu ro-ro przebiega przez więcej niż jeden obszar wyznaczony zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 86 ust. 12 ustawy, po którym pływają statki pasażerskie typu ro-ro uprawiające żeglugę pasażerską na linii regularnej do lub z portów Rzeczypospolitej Polskiej, statek spełnia szczególne wymagania stateczności odpowiadające najwyższym wartościom znaczącej wysokości fali określonym dla tych obszarów.

4. Przyjmuje się, że równoważne obliczeniom dokonywanym zgodnie z ust. 4 i 6 części I załącznika nr 6 do rozporządzenia są wyniki próby modelowej przeprowadzonej dla danego statku pasażerskiego typu ro-ro zgodnie z wymaganiami określonymi w dodatku do załącznika I do dyrektywy 2003/25/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 kwietnia 2003 r. w sprawie szczególnych wymogów stateczności dotyczących statków pasażerskich typu ro-ro (Dz. Urz. UE L 123 z 17.05.2003, str. 22 – Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 7, t. 7, str. 286, Dz. Urz. UE L 48 z 19.02.2005, str. 19, Dz. Urz. UE L 311 z 21.11.2008, str. 1, Dz. Urz. UE L 41 z 12.02.2009, str. 34, Dz. Urz. UE L 198 z 25.07.2019, str. 241 oraz Dz. Urz. UE L 128 z 15.05.2023, str. 1) poświadczające, że statek nie przewróci się i nie dozna szkody, która jest określona w prawidle 8.4 części B rozdziału II-1 SOLAS 90, w najmniej korzystnym miejscu uszkodzenia – w warunkach, o których mowa w pkt 2 części I załącznika nr 6 do rozporządzenia, oraz w warunkach nieregularnego falowania.

5. Organ inspekcyjny, stosując wymagania określone w części I załącznika nr 6 do rozporządzenia, posługuje się wytycznymi określonymi w załączniku II do dyrektywy 2003/25/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 kwietnia 2003 r. w sprawie szczególnych wymogów stateczności dotyczących statków pasażerskich typu ro-ro, w zakresie, w jakim można je zastosować i są one zgodne z konstrukcją statku.

§ 35. 1. Spełnianie szczególnych wymagań stateczności potwierdza certyfikat bezpieczeństwa statku pasażerskiego typu ro-ro określony w przepisach wydanych na podstawie art. 23 ust. 4 ustawy.

2. W certyfikacie, o którym mowa w ust. 1, odnotowuje się, które z wymagań określonych w § 31 ust. 2 pkt 1 lub 2 lub w § 32 ust. 1 pkt 1 lub 2, lub w ust. 2 pkt 1 lub 2 są stosowane w przypadku statku, o którym mowa w § 31 ust. 1 lub § 32 ust. 1, oraz odpowiednio w § 30 ust. 2.”;

6) po § 35 dodaje się § 35a i § 35b w brzmieniu:

„§ 35a. W odniesieniu do statku, o którym mowa w § 31 ust. 2, właściwy dyrektor urzędu morskiego, za pośrednictwem ministra właściwego do spraw gospodarki morskiej, w terminie dwóch miesięcy od daty wydania certyfikatu, o którym mowa w § 35 ust. 1, powiadamia Komisję Europejską, które z wymagań określonych w § 31 ust. 2 pkt 1 lub 2 są stosowane, oraz dołącza do tego powiadomienia szczegółowe informacje, o których mowa w załączniku III do dyrektywy 2003/25/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 kwietnia 2003 r. w sprawie szczególnych wymogów stateczności dotyczących statków pasażerskich typu ro-ro.

§ 35b. 1. Armator uprawiający całoroczną żeglugę pasażerską na linii regularnej, zamierzający wprowadzić do eksploatacji dodatkowy statek pasażerski typu ro-ro, realizujący tę żeglugę w okresie krótszym niż sześć miesięcy, najpóźniej w terminie miesiąca przed rozpoczęciem żeglugi pisemnie powiadamia o tym właściwego dyrektora urzędu morskiego.

2. Jeżeli w wyniku nieprzewidzianych okoliczności do eksploatacji musi zostać szybko wprowadzony zamienny statek pasażerski typu ro-ro, aby zapewnić ciągłość wykonywania usługi, organ inspekcyjny może na wniosek armatora wyznaczyć termin inspekcji wstępnej na dzień przypadający nie później niż w terminie miesiąca od dnia rozpoczęcia uprawiania żeglugi na linii regularnej, pod warunkiem że oględziny statku oraz kontrola dokumentów nie budzą wątpliwości, że dany statek pasażerski typu ro-ro spełnia wymogi niezbędne do bezpiecznej eksploatacji.

3. Armator zamierzający uprawiać sezonową żeglugę pasażerską na linii regularnej w okresie nieprzekraczającym sześciu miesięcy najpóźniej w terminie trzech miesięcy przed rozpoczęciem żeglugi powiadamia o tym właściwego dyrektora urzędu morskiego.

4. W przypadku statków pasażerskich typu ro-ro spełniających szczególne wymagania stateczności określone w części I załącznika nr 6 do rozporządzenia, jeżeli działalność, o której mowa w ust. 1–3, odbywa się w czasie, kiedy znacząca wysokość fali dla danego okresu eksploatacji jest niższa niż określona dla eksploatacji całorocznej, podczas stosowania szczególnych wymagań stateczności określonych w części I załącznika nr 6 do rozporządzenia w celu wyznaczenia poziomu wysokości wody na pokładzie można użyć wartości znaczącej wysokości fali mającej zastosowanie do takiego krótszego okresu eksploatacji. Wartość ta powinna zostać uzgodniona z państwami członkowskimi Unii Europejskiej położonymi na końcach trasy tego statku, a gdy jest to uzasadnione i możliwe – także z państwami trzecimi.

5. Po uzyskaniu zgody właściwego dyrektora urzędu morskiego na wykonywanie usługi w rozumieniu ust. 1–3 od statku pasażerskiego typu ro-ro, który wykonuje taką usługę, wymagane jest posiadanie certyfikatu, o którym mowa w § 35 ust. 1.”;

7) załączniki nr 1–3 do rozporządzenia otrzymują brzmienie określone odpowiednio w załącznikach nr 1–3 do niniejszego rozporządzenia;

8) załączniki nr 5 i 6 do rozporządzenia otrzymują brzmienie określone odpowiednio w załącznikach nr 4 i 5 do niniejszego rozporządzenia.

Minister Infrastruktury: wz. A. Marchewka

¹⁾ Minister Infrastruktury kieruje działem administracji rządowej - gospodarka morska, na podstawie § 1 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 18 grudnia 2023 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Infrastruktury (Dz. U. poz. 2725).

²⁾ Niniejsze rozporządzenie w zakresie swojej regulacji wdraża dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2023/946 z dnia 10 maja 2023 r. w sprawie zmiany dyrektywy 2003/25/WE w odniesieniu do włączenia ulepszonych wymogów stateczności i dostosowania tej dyrektywy do wymogów stateczności określonych przez Międzynarodową Organizację Morską (Dz. Urz. UE L 128 z 15.05.2023, str. 1).

Załączniki do rozporządzenia Ministra Infrastruktury
z dnia 5 marca 2025 r. (Dz. U. poz. 391)

Załącznik nr 1

LICZBA, RODZAJ I ROZMIESZCZENIE ŚRODKÓW I URZĄDZEŃ RATUNKOWYCH NA STATKU

I. Postanowienia ogólne

1. Jeżeli wyposażenie w środki ratunkowe jest uzależnione od długości statku, przyjmuje się jego długość pomiarową określoną przepisami Międzynarodowej konwencji o pomierzaniu pojemności statków z 1969 r., sporządzonej w Londynie dnia 23 czerwca 1969 r. (Dz. U. z 1983 r. poz. 247 i 248).

2. Środki i urządzenia ratunkowe powinny odpowiadać aktualnym wymaganiom określonym w Konwencji SOLAS, Kodeksie LSA i ustawie z dnia 2 grudnia 2016 r. o wyposażeniu morskim (Dz. U. z 2019 r. poz. 955 oraz z 2024 r. poz. 1222) oraz posiadać odpowiednie atesty podmiotów uznanych przez administrację morską i dokonujących atestacji urządzeń i wyposażenia statku – jeżeli są wymagane. W przypadku statków zbudowanych przed dniem 1 maja 2004 r. wymaganie to dotyczy tylko nowo montowanego wyposażenia.

3. Armator sporządza plan rozmieszczenia środków i urządzeń ratunkowych na statku. Plan może być połączony z planem ochrony przeciwpożarowej pod warunkiem zachowania czytelności i przejrzystości.

4. Znajdujące się na statku niesprawne urządzenia ratunkowe, które nie są wymagane przez przepisy niniejszego załącznika do rozporządzenia, demontuje się i usuwa ze statku.

5. „Skuteczne urządzenie służące do ratowania człowieka za burtą statku” oznacza urządzenie gwarantujące podniesienie nieprzytomnego rozbitka. Skuteczność urządzenia sprawdza się za pomocą praktycznego ćwiczenia, które polega na tym, że za burtę statku będącego w ruchu wyrzuca się manekina, którego na pokład wciąga załoga.

6. Na statkach pasażerskich przed odcumowaniem statku przeprowadza się dla pasażerów instruktaż, który dotyczy rozmieszczenia pasów ratunkowych, dróg ewakuacyjnych i miejsc zbiórek, oraz demonstruje się zakładanie pasa ratunkowego – dotyczy to tylko rejsów minimum 30-minutowych.

7. Statek towarowy i specjalistyczny o pojemności brutto (GT) 500 jednostek i powyżej uprawiające żeglugę krajową wyposaża się w środki i urządzenia ratunkowe określone przez właściwego dyrektora urzędu morskiego, jeżeli jest to możliwe, w takim zakresie jak statek uprawiający żeglugę międzynarodową, a w każdym przypadku – w minimum takim zakresie jak statek o pojemności brutto (GT) poniżej 500 jednostek odpowiadający tym statkom pod względem charakteru i rodzaju uprawianej żeglugi.

8. Wymagań Kodeksu LSA w zakresie wyposażenia łodzi lub tratw ratunkowych nie stosuje się do jednostek uprawiających żeglugę portową.

II. Wyposażenie w środki i urządzenia ratunkowe istniejących statków pasażerskich w żegludze krajowej o długości poniżej 24 m, statków pasażerskich w pasażerskiej żegludze krajowej zbudowanych z materiałów innych niż stal lub bez napędu mechanicznego, lub uprawiających wyłącznie żeglugę portową oraz szybkich statków pasażerskich i promów w żegludze krajowej uprawiających wyłącznie żeglugę portową

Uwagi:

1. Na statkach pasażerskich klasy D uprawiających żeglugę w porze dziennej:

1) pławka świetlno-dymna może być zastąpiona pławką dymną;

2) pasy ratunkowe nie muszą być wyposażone w lampki świetlne.

2. Statki w pasażerskiej żegludze krajowej uprawiające żeglugę od dnia 15 kwietnia do dnia 15 października zamiast tratw ratunkowych mogą używać otwartych dwustronnych tratw pneumatycznych. Tratw pneumatycznych nie trzeba wyposażać w środki ochrony cieplnej i lekarstwa przeciwko chorobie morskiej.

3. Na promach odbywających żeglugę portową nie wymaga się tratw ratunkowych wyposażonych w zwalniaki hydrostatyczne, a jedynie tratw ratunkowych zamocowanych na haku odrzutnym.

4. Statek powinien posiadać przynajmniej jedną drabinkę do wsiadania do środków ratunkowych z każdej burty, odpowiadającą wymaganiom pkt 6.1 Kodeksu LSA.

5. Komplet wyrzutni linki ratunkowej obejmuje 4 rakiety i 4 linki.

III. Wyposażenie w środki i urządzenia ratunkowe statków towarowych o pojemności brutto (GT) poniżej 500 jednostek

Uwagi:

1. W żegludze międzynarodowej wyposażenie łodzi ratunkowych i ratowniczych oraz tratw powinno być zgodne z Kodeksem LSA.

2. W żegludze krajowej łodzie ratunkowe i łodzie ratownicze powinny być wyposażone zgodnie z pkt 4.4.8 Kodeksu LSA, z wyjątkiem pkt 4.4.8.12 (racje żywnościowe) i pkt 4.4.8.26 (zestaw do łowienia ryb). Tratwy ratunkowe powinny zawierać wyposażenie typu SOLAS B-pack.

3. W żegludze osłoniętej i portowej łodzie ratunkowe i łodzie ratownicze wyposaża się w:

1) 2 bosaki łodziowe;

2) pływający czerpak i wiadro;

3) 2 falenie (zgodnie z pkt 4.4.8.7 Kodeksu LSA);

4) toporek;

5) nierdzewny czerpak do wody przymocowany na lince;

6) 2 rakiety spadochronowe;

7) 3 pochodnie ręczne;

8) wodoszczelną latarkę elektryczną;

9) egzemplarz tablicy sygnałów ratunkowych;

10) gwizdek;

11) apteczkę pierwszej pomocy;

12) nóż składany;

13) 2 pływające krążki ratunkowe;

14) pompę ręczną do efektywnego osuszania łodzi;

15) przenośne wyposażenie do gaszenia pożaru – uznanego typu;

16) skuteczny reflektor radarowy;

17) środki ochrony cieplnej.

4. W żegludze osłoniętej tratwy ratunkowe wyposaża się w:

1) pływający krążek ratunkowy przymocowany do pływającej linki o długości nie mniejszej niż 30 m;

2) nóż, a dla tratw przeznaczonych dla 13 lub więcej osób – 2 noże;

3) czerpak pływający, a dla tratw przeznaczonych dla 13 lub więcej osób – 2 czerpaki;

4) 2 gąbki;

5) 2 dryfkotwy, w tym jedną przymocowaną na stałe do tratwy i jedną zapasową;

6) 2 wiosła łopatkowe;

7) gwizdek lub równorzędny środek sygnalizacji akustycznej;

8) 6 pochodni ręcznych mogących dawać światło czerwone co najmniej przez minutę;

9) wodoszczelną latarkę elektryczną do sygnalizacji błyskowej – z zapasową żarówką;

10) egzemplarz ilustrowanej tablicy sygnałów ratunkowych;

11) instrukcję przetrwania na tratwie;

12) apteczkę pierwszej pomocy umieszczoną w wodoszczelnym pojemniku;

13) zestaw naprawczy do naprawiania przebić w komorach wypornościowych;

14) pompkę dopełniającą lub mieszek;

15) włączaną ręcznie lampkę:

a) umieszczaną na wierzchołku namiotu tratwy,

b) której światło powinno być widoczne podczas ciemnej nocy i przy przejrzystym powietrzu z odległości co najmniej 2 Mm przez minimum 12 godzin,

c) która powinna być zasilana ogniwem uaktywnianym wodą morską i zapalać się samoczynnie po wodowaniu tratwy;

16) światło wewnątrz tratwy włączane ręcznie, zdolne do ciągłego świecenia przez minimum 12 godzin.

5. Komplet wyrzutni linki ratunkowej obejmuje 4 rakiety i 4 linki.

IV. Wyposażenie w środki i urządzenia ratunkowe statków rybackich o długości poniżej 24 m, łodzi rybackich oraz łodzi o długości poniżej 15 m

*⁾ Jednostki o długości poniżej 15 m.

Uwagi:

1. W przypadku statków rybackich o długości poniżej 24 m nie jest wymagane posiadanie planu rozmieszczenia środków i urządzeń ratunkowych na statku, o którym mowa w ust. 3 części I niniejszego załącznika do rozporządzenia.

2. Pasy ratunkowe mogą być zastąpione kombinezonami ratunkowymi, jeżeli spełniają wymogi dla pasa ratunkowego.

3. Na łodziach w żegludze do 6 Mm od brzegu w porze dziennej:

1) koła ratunkowe nie muszą być wyposażone w pławki świetlne;

2) pasy ratunkowe nie muszą być wyposażone w lampki świetlne.

4. Tratwy ratunkowe powinny być zamontowane z użyciem zwalniaka hydrostatycznego, chyba że nie jest to zasadne ze względu na głębokość akwenu.

5. Prace na pokładzie statku lub łodzi powinny być prowadzone w kamizelkach asekuracyjnych lub ochronnych kombinezonach wypornościowych.

V. Wyposażenie w środki i urządzenia ratunkowe statków specjalistycznych i statków przewożących personel przemysłowy o pojemności brutto (GT) poniżej 500 jednostek oraz statków służby państwowej specjalnego przeznaczenia

Uwagi:

1. Dla statków wymienionych w lp. 9–12, 14, 15, 17 i 18 nie sporządza się planu rozmieszczenia środków i urządzeń ratunkowych na statku, o którym mowa w ust. 3 części I niniejszego załącznika do rozporządzenia.

2. Jeżeli wymagane tratwy ratunkowe nie mogą być w łatwy sposób przemieszczane z burty na burtę na tym samym pokładzie, należy zapewnić dodatkowe tratwy ratunkowe w takiej liczbie, aby na każdej burcie ich pojemność zapewniła miejsca dla ogólnej liczby osób na statku.

3. Komplet wyrzutni linki ratunkowej obejmuje 4 rakiety i 4 linki.

¹⁾ Obszary żeglugi określone w rozporządzeniu Ministra Gospodarki Morskiej i Żeglugi Śródlądowej z dnia 4 marca 2020 r. w sprawie wykazów obszarów pasażerskiej żeglugi krajowej (Dz. U. poz. 451).

Załącznik nr 2

MINIMALNY ZESTAW URZĄDZEŃ NAWIGACYJNYCH I RADIOWYCH ORAZ ŚRODKÓW SYGNAŁOWYCH

I. Postanowienia ogólne

1. Urządzenia nawigacyjne i radiowe oraz środki sygnałowe powinny odpowiadać wymaganiom określonym w Konwencji SOLAS i w ustawie z dnia 2 grudnia 2016 r. o wyposażeniu morskim (Dz. U. z 2019 r. poz. 955 oraz z 2024 r. poz. 1222) oraz posiadać odpowiednie atesty uznanych przez administrację morską podmiotów dokonujących atestacji urządzeń i wyposażenia statku.

2. Środki i urządzenia znajdujące się na statkach pasażerskich w żegludze krajowej, statkach towarowych i rybackich w żegludze międzynarodowej zbudowanych w dniu 1 maja 2004 r. lub po tej dacie, wymienione w aktach wykonawczych wydanych przez Komisję Europejską na podstawie art. 35 ust. 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/90/UE z dnia 23 lipca 2014 r. w sprawie wyposażenia morskiego i uchylającej dyrektywę Rady 96/98/WE, powinny posiadać znak zgodności. W przypadku statków zbudowanych przed dniem 1 maja 2004 r. wymaganie to dotyczy tylko nowo montowanego wyposażenia. Na pozostałych statkach dopuszcza się urządzenia ze świadectwem uznania typu upoważnionej uznanej organizacji.

3. Znajdujące się na statku niesprawne urządzenia nawigacyjne, radiowe i środki sygnałowe, które nie są wymagane przez przepisy niniejszego załącznika do rozporządzenia, demontuje się i usuwa ze statku.

4. Statek towarowy i specjalistyczny o pojemności brutto (GT) 500 jednostek i powyżej uprawiające żeglugę krajową wyposaża się w urządzenia nawigacyjne, radiowe i środki sygnałowe określone przez właściwego dyrektora urzędu morskiego, jeżeli jest to możliwe, w takim zakresie jak statek uprawiający żeglugę międzynarodową, a w każdym przypadku – w minimum takim zakresie jak statek o pojemności brutto (GT) poniżej 500 jednostek odpowiadający tym statkom pod względem charakteru i rodzaju uprawianej żeglugi.

5. Wyposażenie w urządzenia radiowe statków towarowych i specjalistycznych o pojemności brutto (GT) 300 jednostek i powyżej określa Konwencja SOLAS.

6. Statki rybackie o długości poniżej 24 m zbudowane w dniu 1 stycznia 2013 r. lub po tej dacie powinny spełniać wymagania radiowe określone dla statków towarowych w części III lp. 21–26 niniejszego załącznika do rozporządzenia.

7. Niniejszy załącznik do rozporządzenia nie ma zastosowania do statków bez własnego napędu.

II. Minimalny zestaw urządzeń nawigacyjnych i radiowych oraz środków sygnałowych dla statków pasażerskich w pasażerskiej żegludze krajowej

III. Minimalny zestaw urządzeń nawigacyjnych i radiowych oraz środków sygnałowych dla statków towarowych o pojemności brutto (GT) poniżej 500 jednostek

IV. Minimalny zestaw urządzeń nawigacyjnych i radiowych oraz środków sygnałowych dla statków rybackich, łodzi rybackich oraz łodzi o długości poniżej 15 m

V. Minimalny zestaw urządzeń nawigacyjnych, radiowych i środków sygnałowych dla statków specjalistycznych i statków przewożących personel przemysłowy o pojemności brutto (GT) poniżej 500 jednostek oraz dla statków służby państwowej specjalnego przeznaczenia

¹⁾ Niezależnie od postanowień zawartych w lp. 22 i 23 łodzie otwartopokładowe w żegludze osłoniętej ograniczonej do 6 Mm od brzegu oraz w żegludze krajowej ograniczonej do 6 Mm od brzegu mogą być wyposażone w przenośne radiotelefony VHF.

²⁾ Jednostki o długości poniżej 15 m.

Załącznik nr 3

MINIMALNY ZESTAW WYDAWNICTW I PODRĘCZNIKÓW ORAZ PRZYBORÓW NAWIGACYJNYCH

Objaśnienia:

Liczba w nawiasie – oznacza wymaganą ilość

Litera – oznacza rodzaj statku, do którego odnoszą się wymagania:

T: statek towarowy

P ro-ro: statek pasażerski typu ro-ro

Z: zbiornikowiec do przewozu ropy naftowej i jej produktów

C: chemikaliowiec G: gazowiec

M: masowiec do przewozu ładunków suchych

W: wszystkie statki

Uwaga: Wydawnictwa i podręczniki znajdujące się na statku powinny być aktualne.

¹⁾ Dotyczy statków o długości 24 m i powyżej.

²⁾ Nie dotyczy łodzi oraz łodzi rybackich o długości poniżej 15 m.

³⁾ Dotyczy statków przewożących ładunki niebezpieczne.

⁴⁾ Dla portów w planowanej podróży.

⁵⁾ Dotyczy statków uprawiających żeglugę poza obszarami morskimi Rzeczypospolitej Polskiej.

⁶⁾ Dotyczy tylko żeglugi oceanicznej.

⁷⁾ Na planowaną podróż.

⁸⁾ Dotyczy, jeżeli na statku wykorzystywane są papierowe mapy nawigacyjne.

Załącznik nr 4

SPRZĘT POŻARNICZY I OCHRONA PRZECIWPOŻAROWA STATKU

Część A

Rodzaj, liczba, rozmieszczenie i sposób przeprowadzania kontroli sprzętu pożarniczego na statku

I. Postanowienia ogólne

1. Dla statków, dla których nie wymaga się opracowania planu ochrony przeciwpożarowej, rodzaj i ilość sprzętu pożarniczego ustala się zgodnie z tabelą zawartą w pkt VIII, przy uwzględnieniu norm przenoszących normy EN ISO 9094-1 i EN ISO 9094-2, oraz wpisuje do wykazu minimalnego wyposażenia w sprzęt pożarniczy dla statku o pojemności brutto (GT) poniżej 150 jednostek, opracowanego według poniższego wzoru.

Powyższy wymóg nie dotyczy statków, dla których wydaje się kartę bezpieczeństwa „Ł”.

2. W przypadku statków podlegających Konwencji SOLAS ustalony rodzaj, liczbę oraz rozmieszczenie sprzętu pożarniczego należy wpisać do książki bezpieczeństwa pożarowego statku.

II. Zasady rozmieszczania sprzętu pożarniczego

1. Sprzęt pożarniczy umieszcza się w łatwo dostępnych i widocznych miejscach na statku oraz oznacza odpowiednio oświetloną tabliczką z symbolem używanym na planie ochrony przeciwpożarowej.

2. Sprzęt pożarniczy nierozdysponowany na stanowiska przechowuje się w magazynku pożarowym lub w innym specjalnie do tego przeznaczonym miejscu. Na statku, jeżeli jest to możliwe, powinny znajdować się dwa magazynki pożarowe – jeden w rejonie nadbudówki. Każdy magazynek pożarowy powinien być wyraźnie i w sposób trwały oznakowany.

3. W magazynku pożarowym należy przewidzieć odpowiednie stanowiska do przeglądów i konserwacji przechowywanego sprzętu oraz zapasów, aby utrzymywać je w stanie przydatności do natychmiastowego użycia.

4. W pomieszczeniach statku węże tłoczne powinny być na stałe przyłączone do hydrantów.

5. Gaśnice rozmieszcza się i przechowuje w taki sposób, aby ich skuteczność gaśnicza nie uległa zmniejszeniu pod wpływem warunków pogodowych, drgań lub innych czynników zewnętrznych.

6. Gaśnic na dwutlenek węgla nie umieszcza się w pomieszczeniach mieszkalnych.

7. W posterunkach dowodzenia oraz innych pomieszczeniach, w których znajduje się wyposażenie elektryczne, elektroniczne lub urządzenia niezbędne dla bezpieczeństwa statku, gaśnice powinny zawierać taki czynnik gaśniczy, który nie przewodzi prądu i nie jest szkodliwy dla wyposażenia i urządzeń.

8. Na statku powinny znajdować się instrukcja przeciwpożarowa i pożarnicze tablice informacyjne z napisem „NIEBEZPIECZEŃSTWO – DANGER” oraz „NIE PALIĆ – NO SMOKING”. Tablice powinny mieć minimum 840 × 600 mm, być białe, z 20-milimetrowym czerwonym obrzeżem i z czarnymi napisami o wysokości minimum 120 mm.

III. Gaśnice przenośne i przewoźne

1. Na statkach podlegających Konwencji SOLAS każda gaśnica proszkowa lub gaśnica na dwutlenek węgla powinna mieć pojemność co najmniej 5 kg, a każda gaśnica pianowa – co najmniej 9 l. Masa każdej gaśnicy przenośnej nie powinna przekraczać 23 kg, a jej zdolność do gaszenia powinna być co najmniej równoważna ze zdolnością do gaszenia gaśnicy płynowej 9-litrowej.

2. Czynnik gaśniczy zastosowany w gaśnicy powinien być odpowiedni do grupy pożaru, jaki może powstać w pomieszczeniu, do którego gaśnica jest przeznaczona.

3. Na statkach podlegających Konwencji SOLAS należy przygotować do każdego typu gaśnic, które załoga może ponownie naładować na statku, ładunki zapasowe – 100 % dla pierwszych 10 gaśnic i 50 % dla pozostałych gaśnic (przy czym nie wymaga się więcej niż 60 kompletów ładunków zapasowych). Na statku należy umieścić instrukcje napełniania gaśnic. Na statkach niepodlegających Konwencji SOLAS liczba ładunków zapasowych wynika z rejonu żeglugi i przeznaczenia tych statków.

4. W przypadku gaśnic, które nie mogą być ponownie napełniane na statku, należy przygotować dodatkowe gaśnice zapasowe tego samego typu i tej samej objętości, w takiej liczbie, jak określono w przypadku ładunków zapasowych. Do każdej gaśnicy przewoźnej, którą można napełnić na statku, należy przygotować jeden ładunek zapasowy.

5. W pomieszczeniu gaśnice powinny być umieszczane w łatwo dostępnym miejscu. Jedna z gaśnic w danym pomieszczeniu powinna znajdować się w pobliżu wejścia.

IV. Przenośny zestaw pianowy

Przenośny zestaw pianowy składa się z prądownicy pianowej typu zasysającego, którą można podłączyć do wodnej instalacji gaśniczej za pomocą węża pożarniczego, z przenośnym zbiornikiem zawierającym co najmniej 20 l środka pianotwórczego oraz z jednego zapasowego zbiornika środka pianotwórczego. Prądownica powinna być zdolna do wytwarzania piany odpowiedniej do gaszenia pożaru palącego się oleju, z wydajnością przepływu roztworu środka pianotwórczego co najmniej 200 l/min.

V. Wyposażenie strażackie

Zestaw wyposażenia strażackiego składa się z:

1) wyposażenia osobistego, zawierającego:

a) ubranie ochronne typu lekkiego, wykonane z materiału, który chroni skórę przed ciepłem promieniującym od ognia oraz przed oparzeniami płomieniem lub parą i którego powierzchnia zewnętrzna powinna być wodoodporna,

b) buty i rękawice wykonane z gumy lub innego materiału nieprzewodzącego prądu elektrycznego,

c) sztywny hełm stanowiący skuteczną ochronę przed uderzeniami,

d) elektryczną lampę bezpieczeństwa (latarkę ręczną) uznanego typu, której okres działania to minimum 3 godziny; elektryczne lampy na zbiornikowcach oraz elektryczne lampy przeznaczone do użycia w rejonach niebezpiecznych powinny być typu przeciwwybuchowego,

e) pas strażacki z zatrzaśnikiem i toporkiem strażackim w pochwie;

2) niezależnego aparatu oddechowego ze sprężonym powietrzem, którego objętość w butlach powinna wynosić co najmniej 1200 l, lub innym niezależnym aparatem oddechowym, który powinien zabezpieczać funkcjonowanie przez co najmniej 30 min.

VI. Ucieczkowe aparaty oddechowe (EEBD)

Aparat składa się z maski twarzowej z kapturem oraz butli ze sprężonym powietrzem zapewniającej oddychanie przez co najmniej 10 min.

VII. Wyposażenie statków w sprzęt pożarniczy i części zapasowe

1. Wyposażenie w sprzęt pożarniczy i części zapasowe statków podlegających Konwencji SOLAS powinno odpowiadać wymaganiom tej Konwencji, natomiast pozostałych statków – wymaganiom określonym w przepisach upoważnionej uznanej organizacji.

2. Statki o pojemności brutto (GT) 500 jednostek i powyżej należy wyposażyć dodatkowo w:

1) koc gaśniczy:

a) w sterowni – 1 sztuka,

b) w przedziałach maszynowych z silnikami o łącznej mocy:

– do 368 kW – 1 sztuka,

– od 368 do 735 kW – 2 sztuki,

– powyżej 735 kW – 3 sztuki,

c) przy lądowiskach dla śmigłowca – 1 sztuka,

d) w wydzielonej kotłowni – 1 sztuka;

2) sprzęt burzący (topór ciężki i łom) – 1 komplet na każdym pokładzie pomieszczeń mieszkalnych;

3) wykrywacz gazów i 10 wskaźników rurkowych dwutlenku węgla dla statków wyposażonych w stałe instalacje gaśnicze na dwutlenek węgla. Jeżeli na statku jest analizator spalin, nie wymaga się wykrywacza gazów.

VIII. Minimalne wyposażenie w sprzęt pożarniczy statków niepodlegających Konwencji SOLAS o pojemności brutto (GT) poniżej 500 jednostek

Uwagi:

1. Wyposażenie strażackie wymagane jest na statkach towarowych o pojemności brutto (GT) 150 jednostek i powyżej.

2. Minimalne wyposażenie w sprzęt pożarniczy statków niepodlegających Konwencji SOLAS o pojemności brutto (GT) 500 jednostek i powyżej oraz jego rozmieszczenie ustala właściwy dyrektor urzędu morskiego – w ilościach nie mniejszych niż podane w tabeli.

IX. Kontrola sprzętu pożarniczego

1. Gaśnice, aparaty oddechowe i ucieczkowe aparaty oddechowe należy co 12 miesięcy poddawać okresowym przeglądom, które wykonują podmioty dokonujące atestacji urządzeń i wyposażenia statku, uznane przez administrację morską zgodnie z art. 17 ustawy z dnia 18 sierpnia 2011 r. o bezpieczeństwie morskim (Dz. U. z 2024 r. poz. 1068 i 1933).

2. Na statkach podlegających Konwencji SOLAS sprzęt pożarniczy powinien być systematycznie kontrolowany i utrzymywany w stałej sprawności do natychmiastowego użycia przez oficera wyznaczonego przez kapitana statku, zgodnie z wytycznymi IMO¹⁾.

3. Na pozostałych statkach wewnętrzne kontrole sprzętu pożarniczego powinny być przeprowadzane co 3 miesiące przez kapitana statku lub wyznaczonego oficera pokładowego. Fakt przeprowadzenia kontroli odnotowuje się w dzienniku pokładowym.

Część B

Opracowywanie i przechowywanie planu ochrony przeciwpożarowej na statku

I. Postanowienia ogólne

1. Plan ochrony przeciwpożarowej, zwany dalej „planem”, może być połączony z planem rozmieszczenia środków i urządzeń ratunkowych oraz planem ewakuacji statku. Dla połączonych planów ustala się nazwę: PLAN BEZPIECZEŃSTWA – SAFETY PLAN.

2. Część B ma zastosowanie do opracowywania planu dla statków morskich nowo wybudowanych oraz statków poddanych przebudowie, remontom, wymianie wyposażenia, jak również statków będących w eksploatacji w przypadku, gdy okoliczności wymagają zmiany planu.

4. Plan opracowuje się na podstawie dokumentacji statku zatwierdzonej przez upoważnioną uznaną organizację.

5. Aby zapewnić właściwą kontrolę bezpieczeństwa pożarowego statku, jeden egzemplarz planu przekazuje się do właściwego dyrektora urzędu morskiego.

6. Plan wywiesza się na statku w widocznych miejscach: na korytarzach, w holach, w centrum dowodzenia. Duplikat planu powinien być ulokowany na zewnątrz nadbudówki, w oznaczonym pojemniku. Miejsce umieszczenia planu powinno być oznakowane zgodnie z wytycznymi IMO²⁾.

II. Przepisy obowiązujące przy opracowywaniu planów ochrony przeciwpożarowej

Przy opracowywaniu planów należy w szczególności uwzględnić:

1) postanowienia rozdziału II-2 Konwencji SOLAS;

2) symbole graficzne do stosowania na planach, podane w dokumentach IMO³⁾;

3) przepisy upoważnionej uznanej organizacji.

III. Zadania i przeznaczenie planu ochrony przeciwpożarowej

Plan powinien:

1) umożliwić załogom statków, jednostkom straży pożarnej i odpowiedzialnym za bezpieczeństwo pożarowe pracownikom stoczni zapoznanie się z rodzajami i rozmieszczeniem:

a) posterunków dowodzenia i posterunków pożarowych,

b) przegród przeciwpożarowych pionowych i poziomych,

c) drzwi i zamknięcia otworów w przegrodach przeciwpożarowych,

d) dróg ewakuacji z rejonów i pomieszczeń statków,

e) urządzeń odcinających i wyłączających systemy wentylacji,

f) zbiorników paliwa i olejów smarowych z zaworami zdalnego odcinania,

g) urządzeń wykrywczo-sygnalizacyjnych pożaru i alarmowych,

h) pomp pożarniczych z zaworami instalacji wodno-hydrantowej,

i) stałych instalacji gaśniczych oraz przenośnego sprzętu pożarniczego zainstalowanego na statku,

j) ucieczkowych aparatów oddechowych,

k) chemicznych ubrań ochronnych;

2) stanowić pomoc w prowadzeniu akcji ratowniczo-gaśniczej i szkoleniu załóg statków oraz jednostek straży pożarnej;

3) stanowić podstawę prawidłowego rozmieszczenia przenośnego sprzętu pożarniczego na statkach w końcowej fazie budowy i w trakcie ich eksploatacji.

IV. Podziałka i format planu ochrony przeciwpożarowej

1. Plan powinien być wykonany w skali zapewniającej jego praktyczne wykorzystanie oraz możliwość naniesienia odpowiednich elementów konstrukcyjnych statku, symboli urządzeń ochrony przeciwpożarowej i wyposażenia pożarniczego oraz innych znaków i napisów.

Do wykonania planu zaleca się przyjmowanie następujących podziałek:

1) dla statków o długości całkowitej do 50 m – 1:50;

2) dla statków o długości całkowitej od 51 m do 150 m – 1:100;

3) dla statków o długości całkowitej od 151 m do 200 m – 1:200;

4) dla statków o długości całkowitej powyżej 200 m – 1:300.

2. Plan powinien być wykonany w miarę możliwości na jednym arkuszu. Dla statków wielopokładowych (statki pasażerskie, promy pasażersko-samochodowe, statki do przewozu samochodów itp.) dopuszcza się wykonanie planu na dwóch lub więcej arkuszach.

V. Rysunki planu ochrony przeciwpożarowej

1. Na planie jest zawarty przekrój wzdłużny statku w płaszczyźnie symetrii, widoki z góry wszystkich pokładów i platform oraz widok na zbiorniki denne paliwa.

2. Obrysy konstrukcji statku i jego wyposażenia, istotne dla bezpieczeństwa pożarowego, wykonuje się na planie czarnymi liniami. Na plan nie należy nanosić szczegółów, które nie obrazują ochrony przeciwpożarowej statku, ponieważ mogłyby zmniejszyć czytelność planu lub uniemożliwić w szczególności naniesienie w odpowiednich miejscach właściwych symboli i opisów.

3. Na przekroju wzdłużnym lub na każdym pokładzie należy oznaczyć:

1) rozmieszczenie posterunków dowodzenia i posterunków pożarowych;

2) rodzaj i rozmieszczenie przegród przeciwpożarowych pionowych i poziomych, dzielących przestrzeń kadłuba i nadbudówki (ewentualnie pokładówki) na odpowiednie strefy pionowe i poziome;

3) drzwi w przegrodach przeciwpożarowych i szybach klatek schodowych ze stanowiskami sterowania nimi;

4) schody, zejściówki, szyby dźwigów pionowych i luków transportowych umożliwiające dostęp do poszczególnych przedziałów, pomieszczeń i pokładów – z uwidocznieniem korytarzy, drzwi i dróg ewakuacyjnych;

5) urządzenia zdalnego wyłączania wentylatorów, zamykania otworów kanałów wentylacyjnych, świetlików, przestrzeni pierścieniowych wokół kominów oraz innych zamknięć ograniczających ciąg oraz przenikanie dymu i płomieni;

6) urządzenia do uruchamiania alarmu;

7) rozmieszczenie centralek wykrywczo-sygnalizacyjnych pożaru i ich repetytorów oraz pomieszczenia chronione;

8) rozmieszczenie stałych instalacji gaśniczych ze stanowiskami ich uruchamiania oraz pomieszczenia chronione tymi instalacjami;

9) pompy pożarnicze ze stanowiskami ich uruchamiania i rozmieszczeniem zaworów hydrantowych oraz łączników międzynarodowych;

10) rozmieszczenie zbiorników paliwa i olejów smarowych ze stanowiskami zdalnego zamykania zaworów odcinających;

11) rozmieszczenie sprzętu pożarniczego.

4. Na poszczególnych pokładach powinny być naniesione pomieszczenia mieszkalne, służbowe, maszynowe i przemysłowe wraz z korytarzami przyległymi do tych pomieszczeń oraz pomieszczenia ładunkowe, pomieszczenia kategorii specjalnej i pompownie.

5. W pomieszczeniach maszynowych należy zaznaczyć obrysami silniki główne, kotły parowe, spalarki, zespoły prądotwórcze, zbiorniki sprężonego powietrza, zbiorniki paliwa i oleju smarowego o pojemności 1 m³ oraz główne tablice rozdzielcze.

Dla statków zbudowanych w dniu 1 stycznia 2013 r. i później na przekroju wzdłużnym planu należy zaznaczyć za pomocą strzałki (na zielono) usytuowanie miejsca do wypalania otworów ewakuacyjnych z pomieszczenia maszynowni. Miejsce to należy zaznaczyć na kadłubie statku w sposób trwały, w uzgodnieniu z upoważnioną uznaną organizacją. Jeżeli jest to możliwe ze względu na konstrukcję statku, wymiary otworu nie powinny mieć mniej niż 600 mm szerokości i 900 mm wysokości.

Na statkach, gdzie odstępy miedzy wręgami w przedziale maszynowym są mniejsze niż 600 mm, oznaczenie otworu, o którym mowa powyżej, nie jest wymagane. Przykład poprawnego oznaczenia otworu ewakuacyjnego na planie przedstawia poniższy rysunek.

6. Na planie należy zaznaczyć usytuowanie magazynów sprzętu pożarniczego. Magazyny sprzętu pożarniczego mogą być usytuowane w pomieszczeniach, z których wyjścia prowadzą na otwarty pokład lub korytarz mający bezpośrednie połączenie z pokładem otwartym.

VI. Oznakowanie planu ochrony przeciwpożarowej

1. Symbole graficzne powinny być naniesione na plan w takiej pozycji, w jakiej są usytuowane na tablicy symboli graficznych, z wyjątkiem symboli drzwi oraz strzałek określających kierunek ewakuacji.

2. Symbole graficzne powinny być nanoszone na plan możliwie dokładnie w miejscach odpowiadających rzeczywistemu położeniu urządzenia lub wyposażenia pożarniczego statku, a ich ogólna liczba powinna być podana w tablicy symboli.

3. Symbole graficzne, które nie mieszczą się w danym pomieszczeniu na planie, można umieszczać obok tego pomieszczenia na odnośnikach.

4. Pomieszczenia chronione jednocześnie instalacjami gaśniczymi i wykrywczymi można oznaczyć pojedynczymi symbolami czujek pożarowych odpowiedniego rodzaju w połączeniu z odpowiednimi symbolami obszarów chronionych.

5. Na plan nanosi się symbole graficzne wyposażenia pożarniczego – nie mniej, niż wynika to z przepisów, o których mowa w części II.

6. Przegrody typu A-0, tworzące poprzeczne grodzie wodoszczelne, sięgające do pokładu grodziowego i dzielące statek na przedziały wodoszczelne, należy narysować pogrubioną linią ciągłą (o grubości około 1 mm). Nie wymaga się dodatkowego oznakowania tego typu przegród na rysunkach i tabliczce rysunkowej planu.

7. Symbole graficzne w tablicy symboli planu powinny być naniesione według kolejności numerów od dołu ku górze.

8. Obrysy zbiorników paliwa i olejów smarowych powinny być obramowane brązową linią.

VII. Opis planu

1. Na planie umieszcza się tablicę symboli z objaśnieniami ich znaczenia i charakterystyką urządzeń ochrony przeciwpożarowej oraz wyposażenia pożarniczego – według poniższego wzoru.

2. Na planie należy podać następujące dane statku:

1) długość całkowitą;

2) szerokość maksymalną;

3) wysokość do pokładu głównego;

4) pojemność brutto;

5) moc silników głównych;

6) ilość załogi i pasażerów;

7) numer IMO.

3. Na planie należy opisać pomieszczenia mieszkalne, służbowe, maszynowe, przemysłowe, ładunkowe, pomieszczenia kategorii specjalnej i pompownie. Opisy można nanieść w obrysie pomieszczenia, podając jego nazwę lub numer identyfikacyjny. W przypadku oznaczenia pomieszczeń numerami identyfikacyjnymi należy sporządzić osobną tabelę zgodnie z poniższym wzorem – z podaniem ich nazw.

4. W osobnej tabeli należy opisać zbiorniki paliwa i oleju smarowego z podaniem ich pojemności – zgodnie z poniższym wzorem. Zamiast osobnej tabeli można opisać zbiorniki w miejscu ich usytuowania, jeżeli taka możliwość istnieje.

5. Aby zapewnić skuteczność gaśniczego działania dwutlenku węgla lub innego gazu obojętnego, który jest stosowany do gaszenia pożaru, na statkach wyposażonych w stałą gazową instalację gaśniczą:

1) należy przeprowadzić inwentaryzację wszystkich otworów zamykanych do siłowni okrętowych oraz ładowni, w szczególności drzwi, klap, żaluzji, głowic wentylatorów, cięgieł, a następnie sporządzić zestawienie według poniższego wzoru.

2) wszystkie urządzenia odcinające wentylację na statku należy oznakować numerem nadanym w wykazie;

3) numerację otworów należy rozpocząć od najniżej położonego pokładu ku górze oraz od rufy do dziobu;

4) należy oznakować zamykane otwory, posługując się ustaloną w zestawieniu numeracją i według poniższych wzorów:

a) dla siłowni okrętowej znaki mają postać żółtego koła o średnicy 100 mm, w którym na środku jest czarna liczba zapisana cyframi arabskimi o wysokości 50 mm, określająca ustalony numer urządzenia zamykającego otwór wentylacyjny,

b) dla ładowni statków znaki mają postać żółtego kwadratu o boku 100 mm, w którym na środku jest czarna liczba określająca ustalony numer.

6. Przy opisywaniu pomieszczeń, zbiorników i urządzeń ochrony przeciwpożarowej należy kierować się zasadą, że wszystkie te elementy leżące po prawej stronie płaszczyzny symetrii statku powinny być oznaczone numerami nieparzystymi, natomiast leżące po lewej stronie płaszczyzny symetrii statku – numerami parzystymi.

7. Wszystkie zestawienia powinny być naniesione z prawej strony rysunków planu i po lewej stronie tabliczki rysunkowej.

8. Plan statku uprawiającego żeglugę międzynarodową powinien być wykonany w języku polskim i języku angielskim.

9. Dla planu statku uprawiającego żeglugę międzynarodową ustala się nazwę: PLAN OCHRONY PRZECIWPOŻAROWEJ – FIRE CONTROL PLAN. W przypadku naniesienia oznakowania środków i urządzeń ratunkowych ustala się nazwę: PLAN BEZPIECZEŃSTWA – SAFETY PLAN.

¹⁾ Cyrkularz IMO MSC/Circ. 1432 z dnia 31 maja 2012 r. – Zmienione wytyczne w sprawie utrzymania i inspekcji systemów i urządzeń ochrony przeciwpożarowej (Dz. Urz. MIiR z 2014 r. poz. 76).

²⁾ Cyrkularz IMO MSC/Circ.451 z dnia 24 września 1986 r. – Wytyczne w sprawie rozmieszczenia planów ochrony przeciwpożarowej przeznaczonych dla lądowej straży pożarnej (Dz. Urz. MIiR z 2014 r. poz. 76).

³⁾ Rezolucja IMO A.952(23) – Symbole graficzne stosowane na planach ochrony przeciwpożarowej na statkach, przyjęte przez Zgromadzenie Ogólne IMO w dniu 5 grudnia 2003 r. (Dz. Urz. MIiR z 2014 r. poz. 76). Na statkach zbudowanych przed dniem 1 stycznia 2004 r. na planach ochrony przeciwpożarowej nadal mogą być stosowane symbole podane w rezolucji IMO A.654(16) – Symbole graficzne stosowane na planach ochrony przeciwpożarowej, przyjęte przez Zgromadzenie Ogólne IMO w dniu 19 października 1989 r. (Dz. Urz. MIiR z 2014 r. poz. 76).

Załącznik nr 5

SZCZEGÓLNE WYMAGANIA STATECZNOŚCI STATKÓW PASAŻERSKICH TYPU RO-RO

I. Szczególne wymagania stateczności statków pasażerskich typu ro-ro, dla których stosuje się wymagania prawidła 8 części B rozdziału II-1 Konwencji SOLAS 90

1. Oprócz wymagań prawidła 8 części B rozdziału II-1 Konwencji SOLAS 90, dotyczących podziału wodoszczelnego i stateczności w stanie uszkodzonym, statek powinien dodatkowo spełniać wymagania określone w ust. 2–7.

2. Podczas uwzględniania wpływu hipotetycznej ilości wody morskiej, która w wyniku uszkodzenia zgodnie z założeniem zgromadzi się na pierwszym pokładzie powyżej wodnicy konstrukcyjnej w pomieszczeniach ładunkowych ro-ro lub w pomieszczeniach kategorii specjalnej, określonych w prawidle 3 rozdziału II-2 Konwencji SOLAS 90, zwanym dalej „uszkodzonym pokładem ro-ro”, przy przyjęciu, że pokład ten jest uszkodzony, powinny zostać spełnione postanowienia prawidła 8.2.3 części B rozdziału II-1 Konwencji SOLAS 90.

3. Wymagania prawidła 8 części B rozdziału II-1 Konwencji SOLAS 90 inne niż wskazane w ust. 2 nie muszą być spełnione, jeżeli są spełnione szczególne wymagania stateczności.

4. Przyjętą ilość wody, o której mowa w ust. 2, oblicza się na podstawie stałej odległości powierzchni wody:

1) od najniższego punktu krawędzi pokładu ro-ro w rejonie uszkodzonego przedziału albo

2) jeżeli krawędź pokładu ro-ro w rejonie uszkodzonego przedziału jest zanurzona – od wodnicy na wodzie spokojnej dla wszystkich kątów przechyłu i przegłębienia, wyznaczonej w następujący sposób:

a) 0,5 m, jeżeli wolna burta po uszkodzeniu (fr) wynosi maksimum 0,3 m,

b) 0,0 m, jeżeli wolna burta po uszkodzeniu (fr) wynosi minimum 2,0 m,

c) wartości pośrednie, wyznaczone za pomocą interpolacji liniowej, jeżeli pozostała wolna burta po uszkodzeniu (fr) mieści się w przedziale 0,3–2,0 m

– gdzie wolna burta po uszkodzeniu (fr) jest minimalną odległością między uszkodzonym pokładem ro-ro a końcową wodnicą w rejonie uszkodzenia w rozpatrywanym przypadku awarii, bez uwzględnienia wpływu ilości wody zgromadzonej na uszkodzonym pokładzie ro-ro.

5. Jeżeli statek jest wyposażony w wysoce wydajny system odwadniający, do obliczeń ilości wody, o której mowa w ust. 2, dopuszcza się przyjęcie stałej odległości powierzchni wody niższej od wartości obliczonej zgodnie z ust. 4.

6. W przypadku obliczeń dokonywanych dla statków uprawiających żeglugę w określonych i ograniczonych rejonach eksploatacji dopuszcza się zmniejszenie stałej odległości powierzchni wody obliczonej zgodnie z ust. 4, zastępując ją:

1) wartością 0,0 m, jeżeli znacząca wysokość fali (hs), charakteryzująca dany rejon, wynosi co najwyżej 1,5 m;

2) wartością ustaloną zgodnie z ust. 2, jeżeli znacząca wysokość fali (hs), charakteryzująca dany rejon, wynosi co najmniej 4,0 m;

3) wartościami pośrednimi wyznaczonymi w drodze interpolacji liniowej, jeżeli znacząca wysokość fali (hs), charakteryzująca dany rejon, mieści się w przedziale 1,5–4,0 m, pod warunkiem że:

a) właściwy organ administracji państwa bandery statku uznał, że znacząca wysokość fali (hs), charakteryzująca dany rejon, nie jest przekraczana z prawdopodobieństwem większym niż 10 % oraz

b) rejon eksploatacji statku oraz – jeżeli ma to zastosowanie – część roku, dla której określono znaczącą wysokość fali (hs), są uwidocznione w certyfikatach statku.

7. Aby ocenić wpływ przyjętej ilości wody zgromadzonej na uszkodzonym pokładzie ro-ro, o której mowa w ust. 2, stosuje się następujące wymogi:

1) gródź poprzeczną lub wzdłużną uważa się za nienaruszoną, jeżeli wszystkie jej części znajdują się między pionowymi płaszczyznami położonymi z każdej burty statku i w odległości od zewnętrznego poszycia kadłuba równej 1/5 szerokości statku, określonej zgodnie z prawidłem 2 rozdziału II-1 Konwencji SOLAS 90; odległość tę mierzy się prostopadle do płaszczyzny symetrii statku na poziomie najwyższej podziałowej wodnicy ładunkowej;

2) jeżeli kadłub został częściowo poszerzony, aby mógł spełnić niniejsze szczególne wymagania stateczności, stosuje się zwiększoną wartość równą 1/5 rzeczywistej szerokości statku, przy czym nie powinna ona wpływać na położenie przejść grodziowych, instalacji rurociągów i innych elementów, które zostało zaakceptowane przed tym poszerzeniem;

3) szczelność grodzi poprzecznych lub wzdłużnych, uznanych za wystarczające do ograniczenia przyjętej ilości wody morskiej zgromadzonej na uszkodzonym pokładzie ro-ro, powinna być współmierna do wydajności systemu odwadniającego i powinna wytrzymywać ciśnienie hydrostatyczne wynikające z obliczeń stanów po uszkodzeniu statku.

Wysokość takich grodzi powinna wynosić co najmniej 4 m, jeżeli wysokość powierzchni wody nad pokładem nie jest mniejsza niż 0,5 m. Dla innych przypadków wysokość grodzi może być obliczona według wzoru:

hgr = 8hw

gdzie:

hgr – oznacza wysokość grodzi,

hw – oznacza wysokość powierzchni wody nad pokładem.

W każdym przypadku minimalna wysokość grodzi nie powinna być mniejsza niż 2,2 m, a w przypadku statku z podwieszanymi pokładami samochodowymi minimalna wysokość grodzi nie powinna być mniejsza niż wysokość do dolnej krawędzi podwieszonego pokładu samochodowego w położeniu opuszczonym;

4) w przypadku rozwiązań specjalnych, takich jak podwieszane pokłady o pełnej szerokości i szerokie szyby burtowe, na podstawie szczegółowych badań modelowych mogą zostać przyjęte inne wysokości grodzi;

5) wpływ przyjętej ilości zgromadzonej wody morskiej nie musi być brany pod uwagę dla przedziału z uszkodzonym pokładem ro-ro, pod warunkiem że przedział ten ma z każdej strony pokładu furty odwadniające, równomiernie rozmieszczone wzdłuż burt przedziału, spełniające następujące warunki:

a) A ≥ 0,3 l, gdzie A oznacza całkowitą powierzchnię furt odwadniających na każdej stronie pokładu [m²], a l – długość przedziału [m] oraz

b) w najgorszych warunkach uszkodzenia statek powinien utrzymywać wolną burtę po uszkodzeniu (fr) o wartości co najmniej 1 m, bez uwzględnienia wpływu przyjętej ilości wody na uszkodzonym pokładzie ro-ro, oraz

c) górne krawędzie furt odwadniających powinny znajdować się nie wyżej niż 0,6 m ponad uszkodzonym pokładem ro-ro, a dolne krawędzie furt powinny znajdować się nie wyżej niż 2 cm nad pokładem, oraz

d) furty odwadniające powinny być wyposażone w urządzenia zamykające lub klapy, zapobiegające wdarciu się wody na pokład ro-ro i jednocześnie umożliwiające odprowadzenie wody, która może się zgromadzić na tym pokładzie;

6) jeżeli przyjmuje się, że gródź położona powyżej pokładu ro-ro jest uszkodzona, oba przedziały graniczące z tą grodzią należy przyjmować jako zatopione do tej samej wysokości, obliczonej zgodnie z ust. 4 lub 6.

II. Szczególne wymagania stateczności statków pasażerskich typu ro-ro, dla których stosuje się wymagania części B rozdziału II-1 Konwencji SOLAS 2020

Statek powinien spełniać wymagania części B rozdziału II-1 Konwencji SOLAS 2020, przy czym na zasadzie odstępstwa od wymagań prawidła 6.2.3 części B rozdziału II-1 Konwencji SOLAS 2020 wymagany wskaźnik podziału grodziowego R ustala się w następujący sposób:

gdzie N – oznacza łączną liczbę osób na statku.