Dziennik Ustaw - rok 2019 poz. 620

Ustawa określa zasady prowadzenia działalności przez niektóre podmioty rynku finansowego w związku z wystąpieniem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej bez zawarcia umowy, o której mowa w art. 50 ust. 2 zdanie drugie Traktatu o Unii Europejskiej (Dz. U. z 2004 r. poz. 864, z 2007 r. poz. 843 oraz z 2013 r. poz. 739).

1. Bank zagraniczny mający siedzibę na terytorium Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej lub Gibraltaru może kontynuować wykonywanie umów kredytu zawartych przed dniem wejścia w życie ustawy przez ten podmiot jako instytucję kredytową, prowadzącą działalność na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez oddział lub w ramach działalności transgranicznej, do dnia:

1) wygaśnięcia tych umów,

2) przeniesienia portfela kredytów wynikających z tych umów na rzecz banku krajowego, oddziału banku zagranicznego lub instytucji kredytowej, uprawnionych do wykonywania działalności polegającej na udzielaniu kredytów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

3) uzyskania zezwolenia na wykonywanie działalności na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w formie oddziału banku zagranicznego,

4) utworzenia banku krajowego w formie spółki akcyjnej z odpowiednim stosowaniem przepisów art. 42a–42e ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (Dz. U. z 2018 r. poz. 2187, 2243 i 2354 oraz z 2019 r. poz. 326)

– nie dłużej jednak niż przez 24 miesiące od dnia wejścia w życie ustawy.

2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, bank zagraniczny nie może:

1) zawierać nowych umów kredytu;

2) przedłużać zawartych umów kredytu;

3) podwyższać kwoty środków pieniężnych udostępnianych kredytobiorcy na podstawie zawartej umowy kredytu;

4) dokonywać zmian umów kredytu zwiększających poziom ryzyka obciążającego bank.

3. Użyte w niniejszym artykule określenia: „bank zagraniczny”, „bank krajowy”, „umowa kredytu”, „instytucja kredytowa”, „oddział banku zagranicznego”, „oddział instytucji kredytowej” i „działalność transgraniczna” mają znaczenie nadane im w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe.

Bank, który w dniu wejścia w życie ustawy jest stroną umowy, o której mowa w art. 6a ust. 1 lub 7 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe, oraz spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa, która w dniu wejścia w życie ustawy jest stroną umowy, o której mowa w art. 9a ust. 1 lub 3 lub art. 9b ustawy z dnia 5 listopada 2009 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych (Dz. U. z 2018 r. poz. 2386 i 2243 oraz z 2019 r. poz. 326), zawartej przed dniem wejścia w życie ustawy z przedsiębiorcą zagranicznym w rozumieniu odpowiednio art. 4 ust. 1 pkt 16b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe oraz art. 1a pkt 2 ustawy z dnia 5 listopada 2009 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych mającym miejsce stałego zamieszkania lub siedzibę na terytorium Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej lub Gibraltaru, lub umowy, na podstawie której powierzone czynności są wykonywane lub będą wykonywane na terytorium Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej lub Gibraltaru, mogą kontynuować wykonywanie tej umowy na podstawie przepisów stosowanych do takiej umowy przed dniem wejścia w życie ustawy, do dnia wygaśnięcia takiej umowy, nie dłużej jednak niż przez 24 miesiące od dnia wejścia w życie ustawy.

1. Dostawca prowadzący przed dniem wejścia w życie ustawy działalność jako unijna instytucja płatnicza, unijna instytucja pieniądza elektronicznego lub dostawca, o którym mowa w art. 96 ust. 2 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz. U. z 2017 r. poz. 2003, z późn. zm.¹⁾), z siedzibą na terytorium Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej lub Gibraltaru, wykonujący w dniu wejścia w życie ustawy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej usługi płatnicze lub działalność w zakresie wydawania pieniądza elektronicznego i jego wykupu, przez oddział, w ramach działalności transgranicznej lub za pośrednictwem agenta, zgodnie z art. 96 lub art. 132y ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych, może prowadzić na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalność w ramach obowiązującego przed dniem wejścia w życie ustawy zezwolenia wydanego przez właściwe organy nadzorcze lub wpisu do rejestru dokonanego przez te organy i w zakresie niezbędnym odpowiednio do wykonywania pojedynczych transakcji płatniczych, wykonywania umów ramowych lub umów o wydanie pieniądza elektronicznego, o których mowa w ustawie z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych, zawartych przed dniem wejścia w życie ustawy i obowiązujących na dzień jej wejścia w życie, do dnia:

1) wygaśnięcia tych umów,

2) uzyskania zezwolenia lub wpisu do właściwego rejestru uprawniających odpowiednio do świadczenia usług płatniczych lub wydawania i wykupu pieniądza elektronicznego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej

– nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy.

2. Użyte w niniejszym artykule określenia: „unijna instytucja płatnicza”, „unijna instytucja pieniądza elektronicznego”, „właściwe organy nadzorcze”, „pieniądz elektroniczny”, „oddział” i „agent” mają znaczenie nadane im w ustawie z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych.

1. Podmiot prowadzący przed dniem wejścia w życie ustawy działalność jako uczestnik lub uczestnik pośredni z siedzibą w Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej lub Gibraltarze może prowadzić działalność na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach obowiązujących przed dniem wejścia w życie ustawy zezwoleń i w zakresie niezbędnym do wykonywania umów określających prawne powiązania między uczestnikami lub między niebędącym uczestnikiem podmiotem prowadzącym system a uczestnikami, związanych z uczestnictwem w systemie oraz jego funkcjonowaniem, zawartych przed dniem wejścia w życie ustawy i obowiązujących na dzień jej wejścia w życie, do dnia wygaśnięcia tych umów, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy.

2. Użyte w niniejszym artykule określenia: „uczestnik”, „uczestnik pośredni”, „podmiot prowadzący system” i „system” mają znaczenie nadane im w ustawie z dnia 24 sierpnia 2001 r. o ostateczności rozrachunku w systemach płatności i systemach rozrachunku papierów wartościowych oraz zasadach nadzoru nad tymi systemami (Dz. U. z 2019 r. poz. 212).

1. Do wykonywania umów ubezpieczenia, o których mowa w dziale I załącznika do ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz. U. z 2019 r. poz. 381), zawartych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przed dniem wejścia w życie ustawy przez zakład ubezpieczeń z siedzibą w Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej lub Gibraltarze, stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące wykonywania działalności ubezpieczeniowej przez zagraniczny zakład ubezpieczeń z innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej, do dnia:

1) wygaśnięcia tych umów,

2) przeniesienia portfela ubezpieczeń na rzecz krajowego zakładu ubezpieczeń lub zakładu ubezpieczeń mającego siedzibę w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej mogącego wykonywać działalność ubezpieczeniową na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

3) uzyskania zezwolenia na wykonywanie działalności ubezpieczeniowej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i przeniesienia portfela ubezpieczeń

– nie dłużej jednak niż przez 24 miesiące od dnia wejścia w życie ustawy.

2. Do wykonywania umów ubezpieczenia, o których mowa w dziale II załącznika do ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej, zawartych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przed dniem wejścia w życie ustawy przez zakład ubezpieczeń z siedzibą w Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej lub Gibraltarze, stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące wykonywania działalności ubezpieczeniowej przez zagraniczny zakład ubezpieczeń z innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej, do dnia:

1) wygaśnięcia tych umów,

2) przeniesienia portfela ubezpieczeń na rzecz krajowego zakładu ubezpieczeń lub zakładu ubezpieczeń mającego siedzibę w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej mogącego wykonywać działalność ubezpieczeniową na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

3) uzyskania zezwolenia na wykonywanie działalności ubezpieczeniowej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i przeniesienia portfela ubezpieczeń

– nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy.

3. W przypadkach, o których mowa w ust. 1 i 2, zakład ubezpieczeń nie może:

1) zawierać nowych umów ubezpieczenia;

2) przedłużać zawartych umów ubezpieczenia;

3) obejmować ochroną ubezpieczeniową nowych ryzyk na podstawie zawartych umów ubezpieczenia;

4) podwyższać sum ubezpieczenia w zawartych umowach ubezpieczenia;

5) dokonywać zmian umów ubezpieczenia zwiększających odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń.

4. Do przeniesienia portfela ubezpieczeń, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 i 3 oraz ust. 2 pkt 2 i 3, stosuje się odpowiednio przepisy art. 218 i art. 219 ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej.

5. Użyte w niniejszym artykule określenia „krajowy zakład ubezpieczeń” i „zagraniczny zakład ubezpieczeń” mają znaczenie nadane im w ustawie z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej.

Do wykonywania działalności reasekuracyjnej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji z siedzibą w Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, który przed dniem wejścia w życie ustawy wykonywał działalność reasekuracyjną na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące wykonywania działalności reasekuracyjnej przez zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji z innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej, nie dłużej jednak niż przez 24 miesiące od dnia wejścia w życie ustawy.

1. Podmiot będący przed dniem wejścia w życie ustawy zagraniczną firmą inwestycyjną w rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 2286, 2243 i 2244) mającą siedzibę, centralę lub miejsce zamieszkania na terytorium Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej lub Gibraltaru, może kontynuować wykonywanie zawartych przed dniem wejścia w życie ustawy umów w zakresie czynności stanowiących działalność maklerską, o których mowa w art. 117 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi, do dnia:

1) wygaśnięcia tych umów,

2) uzyskania zezwolenia, o którym mowa w art. 115 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi

– nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy.

2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, podmiot, o którym mowa w ust. 1, nie może:

1) zawierać nowych umów o świadczenie usług maklerskich;

2) przedłużać zawartych umów o świadczenie usług maklerskich.

3. Podmiot będący przed dniem wejścia w życie ustawy zagraniczną firmą inwestycyjną w rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi, mającą siedzibę, centralę lub miejsce zamieszkania na terytorium Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej lub Gibraltaru, który przed dniem wejścia w życie ustawy był członkiem lub uczestnikiem rynku regulowanego lub alternatywnego systemu obrotu, prowadzonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, lub korzystał z bezpośredniego dostępu elektronicznego do tych systemów obrotu instrumentami finansowymi, może kontynuować działalność w tym zakresie do dnia uzyskania zezwolenia, o którym mowa w art. 115 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy.

1. Fundusz inwestycyjny otwarty oraz specjalistyczny fundusz inwestycyjny otwarty stosujący zasady i ograniczenia inwestycyjne określone dla funduszu inwestycyjnego otwartego, które w dniu wejścia w życie ustawy posiadają aktywa ulokowane w papiery wartościowe i instrumenty rynku pieniężnego dopuszczone do obrotu na rynku regulowanym na terytorium Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej lub Gibraltaru lub na rynku zorganizowanym niebędącym rynkiem regulowanym w Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej lub Gibraltarze lub są stroną umowy mającej za przedmiot instrumenty pochodne dopuszczone do obrotu na rynku regulowanym na terytorium Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej lub Gibraltaru lub na rynku zorganizowanym niebędącym rynkiem regulowanym w Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej lub Gibraltarze, mogą utrzymywać te papiery wartościowe lub instrumenty rynku pieniężnego w portfelu inwestycyjnym funduszu lub dokonywać lokat aktywów funduszu w takie papiery wartościowe lub instrumenty rynku pieniężnego lub być stroną umów mających za przedmiot takie instrumenty pochodne lub zawierać takie umowy, pomimo niewskazania w statucie funduszu inwestycyjnego tych rynków zgodnie z art. 93 ust. 1 pkt 1, art. 94 ust. 1 lub art. 116a ust. 1 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1355, 2215, 2243 i 2244), nie dłużej jednak niż przez 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy.

2. Zmiana statutu funduszy inwestycyjnych, o których mowa w ust. 1, w zakresie wskazania zgodnie z art. 93 ust. 1 pkt 1, art. 94 ust. 1 lub art. 116a ust. 1 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi rynku zorganizowanego na terytorium Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej lub Gibraltaru, dokonana przed upływem 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy, nie wymaga zezwolenia Komisji Nadzoru Finansowego i wchodzi w życie z dniem ogłoszenia tej zmiany statutu.

3. Do czasu wejścia w życie zmiany statutu, nie dłużej jednak niż przez 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy, fundusze inwestycyjne, o których mowa w ust. 1, w odniesieniu do papierów wartościowych, instrumentów rynku pieniężnego oraz umów mających za przedmiot instrumenty pochodne, o których mowa w ust. 1, stosują zasady i ograniczenia inwestycyjne określone w ustawie z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi oraz w statucie funduszu dla lokat w papiery wartościowe i instrumenty rynku pieniężnego oraz umów, których przedmiotem są instrumenty pochodne dopuszczone do obrotu na rynku regulowanym w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub na rynku zorganizowanym niebędącym rynkiem regulowanym w państwie członkowskim Unii Europejskiej.

1. Nadzór nad podmiotami, o których mowa w art. 2–8, sprawuje Komisja Nadzoru Finansowego.

2. W ramach nadzoru, o którym mowa w ust. 1, Komisji Nadzoru Finansowego przysługują uprawnienia nadzorcze określone w ustawie z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym (Dz. U. z 2019 r. poz. 298 i 326), ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o nadzorze nad rynkiem kapitałowym (Dz. U. z 2018 r. poz. 1417 i 2243) oraz w przepisach ustaw wymienionych w art. 2–8, przysługujące Komisji Nadzoru Finansowego wobec podmiotu z innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej.

3. W celu niezwłocznego usunięcia lub zapobieżenia wystąpieniu nieprawidłowości, w pilnych przypadkach, Komisja Nadzoru Finansowego może wobec zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji z siedzibą w Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej lub Gibraltarze, wykonującego działalność ubezpieczeniową lub reasekuracyjną na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, skorzystać z uprawnień przysługujących jej zgodnie z ustawą z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej w stosunku do krajowych zakładów ubezpieczeń lub krajowych zakładów reasekuracji w rozumieniu ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej, aby zapobiec dalszym nieprawidłowościom, z pominięciem trybu, o którym mowa w art. 214 ust. 2–4 ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej. O zastosowanych środkach Komisja Nadzoru Finansowego informuje właściwy organ nadzorczy Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej lub Gibraltaru.

4. Komisja Nadzoru Finansowego w ramach czynności, o których mowa w ust. 3, może również zakazać wykonywania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalności ubezpieczeniowej przez zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji, o których mowa w ust. 3.

1. Podmiot prowadzący działalność na podstawie przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym, i podlegający nadzorowi Komisji Nadzoru Finansowego, który w dniu poprzedzającym dzień wejścia w życie ustawy prowadził w Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej lub Gibraltarze działalność przez oddział lub w inny sposób niż przez oddział, w ramach swobody świadczenia usług, i który zamierza prowadzić działalność, zgodnie z prawem obowiązującym w Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej lub Gibraltarze, przekazuje do Komisji Nadzoru Finansowego informację o takim zamiarze w terminie miesiąca od dnia wejścia w życie ustawy.

2. W przypadku podmiotu, o którym mowa w ust. 1, przepisy odpowiednich ustaw, o których mowa w art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym, dotyczące zakresu informacji przekazywanych Komisji Nadzoru Finansowego w przypadku zamiaru prowadzenia działalności na terytorium państwa niebędącego państwem członkowskim Unii Europejskiej, nie mają zastosowania, jeżeli zakres działalności tego podmiotu, o prowadzenie której ubiega się na terytorium Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej lub Gibraltaru, nie uległ rozszerzeniu.

Minister właściwy do spraw członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej ogłosi, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, dzień wystąpienia Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej bez zawarcia umowy, o której mowa w art. 50 ust. 2 zdanie drugie Traktatu o Unii Europejskiej.

Ustawa wchodzi w życie z dniem wystąpienia Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej bez zawarcia umowy, o której mowa w art. 50 ust. 2 zdanie drugie Traktatu o Unii Europejskiej.

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej: A. Duda

¹⁾ Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2018 r. poz. 62, 650, 723, 864, 1000, 1075, 1629 i 2243.