Dziennik Ustaw - rok 2018 poz. 1369

W imieniu Rzeczypospolitej Polskiej

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

Dnia 24 listopada 2016 r. w Paryżu została sporządzona Konwencja wielostronna implementująca środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, w następującym brzmieniu:

Przekład

KONWENCJA WIELOSTRONNA IMPLEMENTUJĄCA ŚRODKI TRAKTATOWEGO PRAWA PODATKOWEGO MAJĄCE NA CELU ZAPOBIEGANIE EROZJI PODSTAWY OPODATKOWANIA I PRZENOSZENIU ZYSKU

Strony niniejszej Konwencji,

Uznając fakt, że rządy tracą znaczny dochód z tytułu podatku dochodowego z powodu agresywnego międzynarodowego planowania podatkowego, które przybiera postać sztucznego przenoszenia zysków w miejsca, gdzie nie podlegają one opodatkowaniu lub opodatkowanie ich jest ograniczone;

Mając świadomość, że zagadnienie erozji podstawy opodatkowania i przenoszenia zysku (dalej: „BEPS”) jest sprawą o pilnym charakterze nie tylko w krajach uprzemysłowionych, ale także w gospodarkach wschodzących i krajach rozwijających się;

Dostrzegając wagę zagwarantowania, by zyski były opodatkowywane w miejscu gdzie jest prowadzona zasadnicza działalność gospodarcza powodująca powstanie tych zysków oraz w miejscu gdzie budowana jest wartość;

Popierając pakiet środków tworzony w ramach projektu OECD/G20 BEPS (dalej: „Pakiet OECD/G20 BEPS”);

Dostrzegając, że Pakiet OECD/G20 BEPS zawierał środki traktatowego prawa podatkowego odnoszące się do: określonych niezgodności hybrydowych (hybrid mismatches), zapobiegania nadużyciom traktatów (treaty abuse), sztucznego unikania statusu zakładu oraz usprawnienia rozwiązywania sporów;

Świadomi potrzeby zapewnienia niezwłocznej, skoordynowanej i spójnej implementacji środków BEPS związanych z traktatowym prawem podatkowym w kontekście międzynarodowym;

Zauważając potrzebę zapewnienia, by istniejące umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania dochodu były interpretowane w celu wyeliminowania podwójnego opodatkowania w odniesieniu do podatków objętych tymi umowami bez tworzenia możliwości nieopodatkowania lub zmniejszonego opodatkowania poprzez uchylanie się od opodatkowania lub unikanie opodatkowania (w tym poprzez nabywanie korzyści umownych przez osoby nieuprawnione (treaty-shopping), mające na celu uzyskanie ulg przewidzianych w tych umowach pośrednio na korzyść osób mających miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytoriach trzecich jurysdykcji);

Dostrzegając potrzebę stworzenia skutecznego mechanizmu implementacji uzgodnionych zmian w sposób zsynchronizowany i efektywny w ramach sieci istniejących umów o unikaniu podwójnego opodatkowania dochodu, bez potrzeby dwustronnego renegocjowania każdej z tych umów;

Uzgodniły, co następuje:

Konwencja niniejsza modyfikuje wszystkie Umowy Podatkowe, do których ma zastosowanie, o których mowa w Artykule 2 ustępie 1 litera a) (Interpretacja pojęć).

1. Dla celów niniejszej Konwencji, zastosowanie mają następujące definicje:

a) Pojęcie „Umowa Podatkowa, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja” oznacza umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania w odniesieniu do podatków od dochodu (niezależnie czy dotyczy ona także innych podatków):

i) która obowiązuje między dwiema lub większą liczbą:

A) Stron; oraz/lub

B) jurysdykcji lub terytoriów, które są stronami umowy, o której mowa powyżej, i za których sprawy międzynarodowe odpowiedzialna jest dana Strona; oraz

ii) w odniesieniu do której każda z tych Stron dokonała notyfikacji Depozytariuszowi, wymieniając zarówno samą umowę, jak również wszelkie instrumenty zmieniające lub towarzyszące (zidentyfikowane po tytule, nazwach stron, dacie podpisania i dacie wejścia w życie, jeśli ma ona zastosowanie na moment notyfikacji), jako umowę, którą planuje objąć niniejszą Konwencją.

b) Pojęcie „Strona” oznacza:

i) Państwo, w stosunku do którego niniejsza Konwencja obowiązuje, zgodnie z Artykułem 34 (Wejście w życie); lub

ii) jurysdykcję, która podpisała niniejszą Konwencję zgodnie z Artykułem 27 ustęp 1 litera b) lub c) (Podpisanie i ratyfikacja, przyjęcie lub zatwierdzenie) i w stosunku do której niniejsza Konwencja obowiązuje zgodnie z Artykułem 34 (Wejście w życie).

c) Pojęcie „Umawiająca się Jurysdykcja” oznacza stronę Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja.

d) Pojęcie „Sygnatariusz” oznacza Państwo lub jurysdykcję, które podpisały Konwencję, ale w stosunku do których ta Konwencja jeszcze nie weszła w życie.

2. Przy stosowaniu niniejszej Konwencji przez Stronę w dowolnym czasie, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde pojęcie niezdefiniowane w Konwencji ma takie znaczenie, jakie wynika w danym czasie z postanowień odpowiedniej Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja.

1. Dla celów Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, dochód uzyskany przez lub za pośrednictwem podmiotu lub struktury, które są uznawane w całości lub w części za transparentne podatkowo zgodnie z prawem podatkowym którejkolwiek z Umawiających się Jurysdykcji, będzie uważany za dochód osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Umawiającej się Jurysdykcji, ale tylko w zakresie, w jakim ten dochód dla celów opodatkowania przez tę Umawiającą się Jurysdykcję jest traktowany jako dochód osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium tej Umawiającej się Jurysdykcji.

2. Postanowienia Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które zobowiązują Umawiającą się Jurysdykcję do zwolnienia z podatku dochodowego lub przyznania odliczenia lub zaliczenia w wysokości równej podatkowi zapłaconemu od dochodu uzyskanego przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium tej Umawiającej się Jurysdykcji, który może być opodatkowany przez drugą Umawiającą się Jurysdykcję zgodnie z postanowieniami Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, nie będą miały zastosowania w zakresie, w jakim postanowienia te dopuszczają opodatkowanie przez tę drugą Umawiającą się Jurysdykcję wyłącznie z tego powodu, że taki dochód stanowi jednocześnie dochód uzyskany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium tej drugiej Umawiającej się Jurysdykcji.

3. W odniesieniu do Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, w stosunku do których jedna lub więcej Stron złożyła zastrzeżenie, o którym mowa w Artykule 11 ustęp 3 litera a) (Stosowanie przepisów Umów Podatkowych w celu zastrzeżenia prawa Strony do opodatkowania osób mających miejsce zamieszkania lub siedzibę na jej terytorium), następujące zdanie zostanie dodane na końcu ustępu 1: „W żadnym przypadku postanowienia tego ustępu nie będą interpretowane w taki sposób, że naruszają prawo Umawiającej się Jurysdykcji do opodatkowania osób mających miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium tej Umawiającej się Jurysdykcji”.

4. Ustęp 1 (w brzmieniu, które może zostać zmodyfikowane przez ustęp 3) będzie miał zastosowanie w miejsce lub w przypadku braku postanowień Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, w zakresie, w jakim odnoszą się one do kwestii czy dochód uzyskany za pośrednictwem podmiotów lub struktur, które są traktowane jako transparentne podatkowo zgodnie z prawem podatkowym którejkolwiek Umawiającej się Jurysdykcji (czy to na podstawie zasad ogólnych czy też szczegółowego określenia schematów stanów faktycznych i typów podmiotów lub struktur) będzie traktowany jak dochód osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Umawiającej się Jurysdykcji.

5. Strona może zastrzec prawo do:

a) niestosowania w całości niniejszego Artykułu w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja;

b) niestosowania ustępu 1 w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które zawierają już postanowienie, o którym mowa w ustępie 4;

c) niestosowania ustępu 1 w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które zawierają już postanowienie, o którym mowa w ustępie 4, które odmawia przyznania korzyści umownych w przypadku dochodu uzyskiwanego przez lub za pośrednictwem podmiotu lub struktury utworzonych na terytorium trzeciej jurysdykcji;

d) niestosowania ustępu 1 w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które zawierają już postanowienie, o którym mowa w ustępie 4, które szczegółowo reguluje postępowanie w stosunku do określonych schematów stanów faktycznych oraz rodzajów podmiotów lub struktur;

e) niestosowania ustępu 1 w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które zawierają już postanowienie, o którym mowa w ustępie 4, które szczegółowo reguluje postępowanie w stosunku do określonych schematów stanów faktycznych oraz rodzajów podmiotów lub struktur oraz odmawia przyznania korzyści umownych w odniesieniu do dochodu uzyskiwanego przez lub za pośrednictwem podmiotów lub struktur utworzonych na terytorium trzeciej jurysdykcji;

f) niestosowania ustępu 2 w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja;

g) stosowania ustępu 1 wyłącznie w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które zawierają już postanowienie, o którym mowa w ustępie 4, które szczegółowo reguluje postępowanie w stosunku do określonych schematów stanów faktycznych oraz rodzajów podmiotów lub struktur.

6. Każda ze Stron, która nie złożyła zastrzeżenia, o którym mowa w ustępie 5 litera a) lub b), notyfikuje Depozytariuszowi, czy każda z zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, zawiera postanowienie, o którym mowa w ustępie 4, które nie jest przedmiotem zastrzeżeń na podstawie ustępu 5 litery od c) do e), i w takim przypadku wskazuje numer artykułu i ustępu każdego takiego postanowienia. W przypadku Strony, która złożyła zastrzeżenie, o którym mowa w ustępie 5 litera g), notyfikacja na podstawie poprzedniego zdania powinna być ograniczona do Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które są przedmiotem tego zastrzeżenia. W przypadku, gdy wszystkie Umawiające się Jurysdykcje dokonały notyfikacji w odniesieniu do danego postanowienia Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, postanowienie to zostanie zastąpione przez postanowienia ustępu 1 (w brzmieniu, które może zostać zmodyfikowane przez ustęp 3) w zakresie przewidzianym w ustępie 4. W pozostałych przypadkach ustęp 1 (w brzmieniu, które może zostać zmodyfikowane przez ustęp 3) będzie miał zastosowanie, zastępując postanowienia Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, wyłącznie w zakresie, w jakim postanowienia te są niezgodne z ustępem 1 (w brzmieniu, które może zostać zmodyfikowane przez ustęp 3).

1. Jeżeli na podstawie postanowień Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, osoba inna niż osoba fizyczna ma siedzibę na terytorium więcej niż jednej Umawiającej się Jurysdykcji, właściwe organy Umawiających się Jurysdykcji podejmą starania do określenia w drodze wzajemnego porozumienia na terytorium której z Umawiających się Jurysdykcji będzie uważać się, że dana osoba ma siedzibę dla celów Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, mając na względzie miejsce położenia jej faktycznego zarządu, miejsce utworzenia lub inny sposób jej ustanowienia oraz wszelkie inne mające znaczenie czynniki. W razie braku osiągnięcia takiego porozumienia, osoba ta nie będzie uprawniona do jakiejkolwiek ulgi lub zwolnienia od podatku przewidzianych w Umowie Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, chyba że w zakresie oraz w sposób, które mogą zostać uzgodnione przez właściwe organy Umawiających się Jurysdykcji.

2. Ustęp 1 będzie miał zastosowanie w miejsce lub w przypadku braku postanowień Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które przewidują zasady ustalania czy osoba inna niż osoba fizyczna, będzie uważana za osobę mającą siedzibę na terytorium jednej z Umawiających się Jurysdykcji, w przypadkach gdy taka osoba byłaby traktowana jako posiadająca siedzibę na terytorium więcej niż jednej Umawiającej się Jurysdykcji. Jednakże, ustęp 1 nie będzie miał zastosowania do postanowień Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, szczegółowo regulujących kwestię siedziby spółek uczestniczących w porozumieniach o podwójnych notowaniach (dual-listed company arrangements).

3. Strona może zastrzec prawo do:

a) niestosowania w całości niniejszego Artykułu w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja;

b) niestosowania w całości niniejszego Artykułu w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które odnoszą się już do przypadków, gdy osoba inna niż osoba fizyczna posiada siedzibę na terytorium więcej niż jednej z Umawiających się Jurysdykcji, poprzez ustanowienie wymogu podjęcia starań przez właściwe organy do osiągnięcia wzajemnego porozumienia w celu ustalenia jednego miejsca siedziby na terytorium jednej z Umawiających się Jurysdykcji;

c) niestosowania w całości niniejszego Artykułu w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które odnoszą się już do przypadków gdy osoba inna niż osoba fizyczna posiada siedzibę na terytorium więcej niż jednej z Umawiających się Jurysdykcji, poprzez odmówienie przyznania korzyści umownych bez wymogu podjęcia starań przez właściwe organy do osiągnięcia wzajemnego porozumienia w celu ustalenia jednego miejsca siedziby na terytorium jednej z Umawiających się Jurysdykcji;

d) niestosowania w całości niniejszego Artykułu w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które już odnoszą się do przypadków gdy osoba inna niż osoba fizyczna posiada siedzibę na terytorium więcej niż jednej Umawiającej się Jurysdykcji, poprzez ustanowienie wymogu podjęcia starań przez właściwe organy do osiągnięcia wzajemnego porozumienia w celu ustalenia jednego miejsca siedziby na terytorium jednej Umawiającej się Jurysdykcji, oraz określenia zasad postępowania w stosunku do takiej osoby na podstawie Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, w sytuacji, gdy takie porozumienie nie może zostać osiągnięte;

e) zastąpienia, dla celów zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, ostatniego zdania ustępu 1 następującym fragmentem: „W przypadku braku takiego porozumienia, osoba taka nie będzie uprawniona do jakiejkolwiek ulgi lub zwolnienia od podatku przewidzianych w Umowie Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja.”;

f) niestosowania w całości niniejszego Artykułu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, ze Stronami, które złożyły zastrzeżenie, o którym mowa w literze e).

4. Każda ze Stron, która nie złożyła zastrzeżenia na podstawie ustępu 3 litera a), notyfikuje Depozytariuszowi, czy każda z zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, zawiera postanowienie, o którym mowa w ustępie 2, które nie jest przedmiotem zastrzeżeń, o których mowa w ustępie 3 litery od b) do d), i w takim przypadku wskazuje numer artykułu i ustępu każdego takiego postanowienia. W przypadku, gdy wszystkie Umawiające się Jurysdykcje dokonały notyfikacji w odniesieniu do danego postanowienia Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, postanowienie to zostanie zastąpione przez postanowienia ustępu 1. W pozostałych przypadkach ustęp 1 będzie miał zastosowanie, zastępując postanowienia Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, wyłącznie w zakresie, w jakim postanowienia te są niezgodne z ustępem 1.

1. Strona może dokonać wyboru stosowania ustępów 2 i 3 (Opcja A) albo ustępów 4 i 5 (Opcja B) albo ustępów 6 i 7 (Opcja C) albo może dokonać wyboru niestosowania żadnej z Opcji. Jeżeli każda z Umawiających się Jurysdykcji, będących stroną Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, wybierze odmienną Opcję (lub gdy jedna Umawiająca się Jurysdykcja dokonuje wyboru jednej z Opcji, a druga wybiera niestosowanie żadnej z Opcji), wówczas Opcja wybrana przez każdą Umawiającą się Jurysdykcję będzie miała zastosowanie w stosunku do osób mających miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium tej Umawiającej się Jurysdykcji.

Opcja A

2. Postanowienia Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które zwalniałyby z opodatkowania dochód lub majątek uzyskany lub posiadany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Umawiającej się Jurysdykcji w celu uniknięcia podwójnego opodatkowania w tej Umawiającej się Jurysdykcji, nie będą miały zastosowania, jeśli druga Umawiająca się Jurysdykcja stosuje postanowienia tej Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, aby zwolnić taki dochód lub majątek z opodatkowania lub zmniejszyć stawkę, którą dany dochód lub majątek mogą być opodatkowane. W tym drugim przypadku, pierwsza wymieniona Umawiająca się Jurysdykcja zezwoli na odliczenie od podatku od dochodu lub majątku uzyskanego lub posiadanego przez taką osobę kwoty równej podatkowi zapłaconemu w tej drugiej Umawiającej się Jurysdykcji. Jednakże odliczenie takie nie może przekroczyć tej części podatku, obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która przypada na tę część dochodu lub majątku, która może być opodatkowana w tej drugiej Umawiającej się Jurysdykcji.

3. Ustęp 2 będzie miał zastosowanie do Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, która wymagałyby od Umawiającej się Jurysdykcji zwolnienia dochodu lub majątku z opodatkowania, o którym mowa w tym ustępie.

Opcja B

4. Postanowienia Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które zwalniałyby z opodatkowania dochód uzyskany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Umawiającej się Jurysdykcji w celu uniknięcia podwójnego opodatkowania w tej Umawiającej się Jurysdykcji z uwagi na to, że taki dochód w tej Umawiającej się Jurysdykcji jest traktowany jak dywidenda, nie będą miały zastosowania, jeśli taki dochód daje prawo do odliczenia dla celów ustalenia przychodów podlegających opodatkowaniu po stronie osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugiej Umawiającej się Jurysdykcji, zgodnie z prawami tej drugiej Umawiającej się Jurysdykcji. W takim przypadku, pierwsza wymieniona Umawiająca się Jurysdykcja zezwoli na odliczenie od podatku od dochodu takiej osoby kwoty równej podatkowi zapłaconemu w tej drugiej Umawiającej się Jurysdykcji. Jednakże odliczenie takie nie może przekroczyć tej części podatku, obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która przypada na dochód, który może być opodatkowany w tej drugiej Umawiającej się Jurysdykcji.

5. Ustęp 4 będzie miał zastosowanie do Umowy Podatkowej, do której stosuje się niniejszą Konwencję, która wymagałaby od Umawiającej się Jurysdykcji zwolnienia z opodatkowania dochodu opisanego w tym ustępie.

Opcja C

6.

a) W przypadku, gdy osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającej się Jurysdykcji uzyskuje dochód lub posiada majątek, które zgodnie z postanowieniami Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, mogą być opodatkowane przez drugą Umawiającą się Jurysdykcję (z wyłączeniem sytuacji, gdy te postanowienia zezwalają na opodatkowanie przez tę drugą Umawiającą się Jurysdykcję wyłącznie z powodu, że dany dochód jest także dochodem uzyskiwanym przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium tej drugiej Umawiającej się Jurysdykcji), pierwsza wymieniona Umawiająca się Jurysdykcja zezwoli na:

i) odliczenie od podatku od dochodu takiej osoby kwoty równej podatkowi od dochodu zapłaconemu w tej drugiej Umawiającej się Jurysdykcji;

ii) odliczenie od podatku od majątku takiej osoby kwoty równej podatkowi od majątku zapłaconemu w tej drugiej Umawiającej się Jurysdykcji.

Jednakże odliczenie takie nie może przekroczyć tej części podatku od dochodu lub od majątku, obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która przypada na taki dochód lub majątek, które mogą być opodatkowane w tej drugiej Umawiającej się Jurysdykcji.

b) Jeżeli zgodnie z jakimkolwiek postanowieniem Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, dochód uzyskany lub majątek posiadany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającej się Jurysdykcji jest zwolniony z opodatkowania przez tę Umawiającą się Jurysdykcję, wówczas ta Umawiającą się Jurysdykcja może przy obliczaniu kwoty podatku od pozostałego dochodu lub majątku takiej osoby uwzględnić zwolniony dochód lub majątek.

7. Ustęp 6 będzie miał zastosowanie w miejsce postanowień Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które dla celów uniknięcia podwójnego opodatkowania nakładają na Umawiającą się Jurysdykcję obowiązek zwolnienia z podatku przez tę Umawiającą się Jurysdykcję dochodu osiągniętego lub majątku posiadanego przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium tej Umawiającej się Jurysdykcji, które zgodnie z postanowieniami takiej Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, mogą być opodatkowane w drugiej Umawiającej się Jurysdykcji.

8. Strona, która nie wybiera zastosowania Opcji przewidzianej w ustępie 1 może zastrzec prawo niestosowania niniejszego Artykułu w całości w odniesieniu do jednej lub większej liczby wskazanych Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja (lub w odniesieniu do wszystkich zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja).

9. Strona, która nie wybiera zastosowania Opcji C, może zastrzec prawo, w odniesieniu do jednej lub większej liczby wskazanych Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja (lub w odniesieniu do wszystkich zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja), by nie zezwolić drugiej Umawiającej się Jurysdykcji (lub innym Umawiającym się Jurysdykcjom) na zastosowanie Opcji C.

10. Każda ze Stron, która dokonuje wyboru stosowania Opcji przewidzianej w ustępie 1, notyfikuje Depozytariuszowi swój wybór Opcji. Notyfikacja powinna również zawierać:

a) w przypadku Strony, która dokonuje wyboru Opcji A, listę zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które zawierają postanowienie, o którym mowa w ustępie 3, jak również numer artykułu oraz ustępu każdego takiego postanowienia;

b) w przypadku Strony, która dokonuje wyboru Opcji B, listę zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które zawierają postanowienie, o którym mowa w ustępie 5, jak również numer artykułu oraz ustępu każdego takiego postanowienia;

c) w przypadku Strony, która dokonuje wyboru Opcji C, listę zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które zawierają postanowienie, o którym mowa w ustępie 7, jak również numer artykułu oraz ustępu każdego takiego postanowienia.

Dana Opcja będzie miała zastosowanie w odniesieniu do postanowienia Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, wyłącznie w przypadku gdy Strona, która wybierze stosowanie tej Opcji, dokona notyfikacji w odniesieniu do tego postanowienia.

1. Umowa Podatkowa, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, zostanie zmodyfikowana w ten sposób, aby preambuła zawierała następujący fragment:

„Mając na celu eliminowanie podwójnego opodatkowania w odniesieniu do podatków objętych niniejszą umową, bez stwarzania możliwości nieopodatkowania lub obniżonego opodatkowania poprzez uchylanie się lub unikanie opodatkowania (włączając w to nabywanie korzyści umownych przez osoby nieuprawnione (treaty-shopping), mające na celu uzyskanie ulg przewidzianych w tej umowie pośrednio na korzyść osób mających miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytoriach trzecich jurysdykcji),”.

2. Fragment, o którym mowa w ustępie 1, zostanie włączony do tekstu Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, w miejsce lub w przypadku braku tekstu preambuły w tej Umowie Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, odnoszącego się do zamiaru eliminowania podwójnego opodatkowania, niezależnie, czy fragment ten odnosi się także do zamiaru niestwarzania możliwości nieopodatkowania lub obniżonego opodatkowania.

3. Strona może także dokonać wyboru w zakresie włączenia następującego fragmentu preambuły do Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które nie zawierają w preambule tekstu odnoszącego się do pragnienia rozwijania relacji ekonomicznych lub wzmocnienia współpracy w zakresie spraw podatkowych:

„Pragnąc rozwijać relacje ekonomiczne i wzmacniać współpracę w zakresie spraw podatkowych,”.

4. Strona może zastrzec prawo do niestosowania ustępu 1 w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które zawierają już w preambule odniesienie do zamiaru Umawiających się Jurysdykcji w zakresie eliminowania podwójnego opodatkowania bez stwarzania możliwości nieopodatkowania lub obniżonego opodatkowania, bez względu na to, czy odniesienie to jest ograniczone wyłącznie do przypadków uchylania się lub unikania opodatkowania (włączając w to nabywanie korzyści umownych przez osoby nieuprawnione (treaty-shopping), mające na celu uzyskanie ulg przewidzianych w tych umowach pośrednio na korzyść osób mających miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytoriach trzecich jurysdykcji) czy też ma szerszy kontekst.

5. Każda ze Stron notyfikuje Depozytariuszowi, czy każda z zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, innych niż te objęte zakresem zastrzeżenia złożonego na podstawie ustępu 4, zawiera w preambule tekst, o którym mowa w ustępie 2, i w takim przypadku wskazuje fragment stosownego akapitu preambuły. W przypadku, gdy każda z Umawiających się Jurysdykcji dokona notyfikacji w odniesieniu do danego fragmentu preambuły, taki tekst zostanie zastąpiony przez tekst, o którym mowa w ustępie 1. W pozostałych przypadkach tekst, o którym mowa w ustępie 1 zostanie dodatkowo włączony do istniejącej preambuły.

6. Każda ze Stron, która dokonuje wyboru stosowania ustępu 3, notyfikuje Depozytariuszowi swój wybór. Taka notyfikacja zawiera również listę zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które nie zawierają w preambule tekstu odnoszącego się do pragnienia rozwijania relacji ekonomicznych lub wzmacniania współpracy w zakresie spraw podatkowych. Tekst, o którym mowa w ustępie 3, zostanie włączony do Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, tylko w przypadku gdy wszystkie Umawiające się Jurysdykcje dokonały wyboru stosowania tego ustępu oraz notyfikacji w odniesieniu do danej Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja.

1. Bez względu na postanowienia Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, korzyść w niej przewidziana nie zostanie przyznana w odniesieniu do części dochodu lub majątku, jeżeli można racjonalnie przyjąć, mając na względzie wszelkie mające znaczenie fakty i okoliczności, że uzyskanie tej korzyści było jednym z głównych celów utworzenia jakiekolwiek struktury lub zawarcia jakiekolwiek transakcji, które spowodowały bezpośrednio lub pośrednio powstanie tej korzyści, chyba że ustalono, że przyznanie tej korzyści w danych okolicznościach byłoby zgodne z przedmiotem oraz celem odpowiednich postanowień Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja.

2. Ustęp 1 będzie miał zastosowanie w miejsce lub w przypadku braku postanowień Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które odmawiają w całości lub w części korzyści, które zostałyby przyznane na podstawie Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, jeżeli głównym celem lub jednym z głównych celów utworzenia jakiejkolwiek struktury lub zawarcia jakiejkolwiek transakcji lub jakiejkolwiek osoby, której dana struktura lub transakcja dotyczy, było osiągnięcie tych korzyści.

3. Strona, która nie złożyła zastrzeżenia na podstawie ustępu 15 litera a), może także dokonać wyboru stosowania ustępu 4 w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja.

4. W przypadku, gdy korzyść przewidziana w Umowie Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, nie jest przyznana osobie na podstawie jej postanowień (w brzmieniu, które może zostać zmodyfikowane przez niniejszą Konwencję), które odmawiają w całości lub w części korzyści, które byłyby przyznane na podstawie postanowień Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, z uwagi na to, że głównym celem lub jednym z głównych celów jakiejkolwiek struktury lub transakcji lub jakiejkolwiek osoby, której dotyczy dana struktura lub transakcja, było osiągnięcie tych korzyści, właściwy organ Umawiającej się Jurysdykcji, który przyznałby tę korzyść, będzie mimo to traktował tę osobę jako uprawnioną do tej korzyści lub do innych korzyści w odniesieniu do danej części dochodu lub majątku, jeżeli ten właściwy organ na wniosek tej osoby i po analizie wszelkich faktów i okoliczności mających znaczenie ustali, że takie korzyści zostałyby tej osobie przyznane w sytuacji braku transakcji lub struktury. Właściwy organ Umawiającej się Jurysdykcji, do którego osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium drugiej Umawiającej się Jurysdykcji zwróciła się z wnioskiem na podstawie tego ustępu, skonsultuje się z właściwym organem drugiej Umawiającej się Jurysdykcji przed odmową uwzględnienia wniosku.

5. Ustęp 4 będzie miał zastosowanie do postanowień Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja (które mogą zostać zmodyfikowane przez niniejszą Konwencję), które odmawiają w całości lub w części korzyści, które byłyby przyznane na podstawie danej Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, w sytuacji gdy głównym celem lub jednym z głównych celów utworzenia jakiekolwiek struktury lub zawarcia jakiejkolwiek transakcji lub jakiejkolwiek osoby, której dotyczy dana struktura lub transakcja, było uzyskanie tych korzyści.

6. Strona może dokonać wyboru stosowania postanowień zawartych w ustępach od 8 do 13 (dalej: „Przepis Dotyczący Uproszczonego Ograniczenia Korzyści Umownych”) w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, poprzez złożenie notyfikacji, o której mowa w ustępie 17 litera c). Przepis Dotyczący Uproszczonego Ograniczenia Korzyści Umownych będzie miał zastosowanie w odniesieniu do Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, tylko w przypadku gdy wszystkie Umawiające się Jurysdykcje dokonały wyboru w zakresie jego stosowania.

7. W przypadkach gdy niektóre, lecz nie wszystkie Umawiające się Jurysdykcje, które są stronami danej Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, dokonują wyboru stosowania Przepisu Dotyczącego Uproszczonego Ograniczenia Korzyści Umownych zgodnie z ustępem 6, wówczas, bez względu na postanowienia tego ustępu, Przepis Dotyczący Uproszczonego Ograniczenia Korzyści Umownych będzie stosowany w odniesieniu do przyznania korzyści zgodnie z taką Umową Podatkową, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja:

a) przez wszystkie Umawiające się Jurysdykcje, jeżeli wszystkie Umawiające się Jurysdykcje, które nie dokonały zgodnie z ustępem 6 wyboru stosowania Przepisu Dotyczącego Uproszczonego Ograniczenia Korzyści Umownych wyrażają zgodę na jego stosowanie poprzez dokonanie wyboru stosowania postanowień niniejszej litery oraz dokonają odpowiedniej notyfikacji Depozytariuszowi; lub

b) wyłącznie przez tę Umawiającą się Jurysdykcję, która dokonuje wyboru stosowania Przepisu Dotyczącego Uproszczonego Ograniczenia Korzyści Umownych, jeśli wszystkie Umawiające się Jurysdykcje, które nie dokonały zgodnie z ustępem 6 wyboru stosowania Przepisu Dotyczącego Uproszczonego Ograniczenia Korzyści Umownych, wyrażają zgodę na jego stosowanie poprzez dokonanie wyboru stosowania postanowień niniejszej litery oraz dokonają odpowiedniej notyfikacji Depozytariuszowi.

Przepis Dotyczący Uproszczonego Ograniczenia Korzyści Umownych

8. Z zastrzeżeniem odmiennych postanowień w Przepisie Dotyczącym Uproszczonego Ograniczenia Korzyści Umownych, osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Umawiającej się Jurysdykcji, która jest stroną Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, nie będzie uprawniona do korzyści, która byłaby przyznana postanowieniami tej Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, innej niż korzyść przewidziana zgodnie z następującymi postanowieniami tej Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja:

a) które określają miejsce siedziby osoby innej niż osoba fizyczna, w sytuacji posiadania siedziby na terytorium więcej niż jednej Umawiającej się Jurysdykcji na podstawie postanowień danej Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, definiujących pojęcie osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Umawiającej się Jurysdykcji;

b) które przewidują, że Umawiająca się Jurysdykcja zapewni przedsiębiorstwu tej Umawiającej się Jurysdykcji odpowiednią korektę współzależną, następującą po pierwotnej korekcie dokonanej przez drugą Umawiającą się Jurysdykcję, zgodnie z Umową Podatkową, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, do wysokości kwoty podatku wymierzonego w pierwszej wymienionej Umawiającej się Jurysdykcji z tytułu zysków przedsiębiorstwa powiązanego; lub

c) które zezwalają na wystąpienie przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Umawiającej się Jurysdykcji z wnioskiem do właściwego organu tej Umawiającej się Jurysdykcji o rozpatrzenie spraw opodatkowania niezgodnego z Umową Podatkową, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja,

chyba, że taka osoba jest „osobą kwalifikowaną”, o której mowa w ustępie 9, w momencie, kiedy dana korzyść zostałaby przyznana.

9. Osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Umawiającej się Jurysdykcji, która jest stroną Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, zostanie przyznany status osoby kwalifikowanej w momencie, w którym korzyść zostałaby przyznana przez Umowę Podatkową, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, jeśli w tym momencie osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Umawiającej się Jurysdykcji, która jest stroną Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja jest:

a) osobą fizyczną;

b) tą Umawiającą się Jurysdykcją lub jednostką terytorialną lub organem władzy lokalnej lub agencją lub inną instytucją pośredniczącą w działaniach jakiejkolwiek takiej Umawiającej się Jurysdykcji, jednostki terytorialnej lub organu władzy lokalnej;

c) spółką lub innym podmiotem, jeżeli podstawowy rodzaj udziałów lub akcji w tym podmiocie jest regularnie przedmiotem obrotu na jednej lub większej liczbie uznanych giełd papierów wartościowych;

d) osobą, inną niż osoba fizyczna, która:

i) jest organizacją non-profit tego rodzaju, który został uzgodniony między Umawiającymi się Jurysdykcjami w drodze wymiany not dyplomatycznych; lub

ii) jest podmiotem lub stanowi strukturę utworzoną na terytorium tej Umawiającej się Jurysdykcji, które są traktowane jako odrębna osoba, zgodnie z prawem podatkowym tej Umawiającej się Jurysdykcji i:

A) które są utworzone i działają wyłącznie lub prawie wyłącznie w celu administrowania lub dostarczania świadczeń emerytalnych i uzupełniających lub incydentalnych świadczeń na rzecz osób fizycznych, których status jest uregulowany w ten sposób przez tę Umawiającą się Jurysdykcję lub jedną z jej jednostek terytorialnych lub organ władzy lokalnej; lub

B) który jest utworzony i działa wyłącznie lub prawie wyłącznie w celu inwestowania środków na rzecz podmiotów lub struktur, o których mowa w podpunkcie A);

e) osobą, inną niż osoba fizyczna, jeżeli, co najmniej przez połowę dni w ciągu dwunastomiesięcznego okresu, w którym zawiera się moment, w którym korzyść zostałaby przyznana, osoby mające miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium tej Umawiającej się Jurysdykcji, które są uprawnione zgodnie z literami od a) do d) do korzyści przewidzianych w Umowie Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, posiadają bezpośrednio lub pośrednio co najmniej 50% udziałów lub akcji w takiej osobie.

10.

a) Osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Umawiającej się Jurysdykcji, która jest stroną Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, będzie uprawniona do korzyści przewidzianych w Umowie Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, w odniesieniu do części dochodu uzyskanej z drugiej Umawiającej się Jurysdykcji, bez względu na to, czy osoba ta jest osobą kwalifikowaną, jeżeli osoba ta jest zaangażowana w aktywne prowadzenie działalności gospodarczej w pierwszej wymienionej Umawiającej się Jurysdykcji, i dochód otrzymywany z drugiej Umawiającej się Jurysdykcji wywodzi się z tej działalności gospodarczej lub ma wobec niej charakter incydentalny. Dla celów niniejszego Przepisu Dotyczącego Uproszczonego Ograniczenia Korzyści Umownych, pojęcie „aktywne prowadzenie działalności gospodarczej” nie będzie obejmowało następujących czynności lub jakiejkolwiek ich kombinacji:

i) działania jako spółka holdingowa;

ii) zapewnienia całościowego nadzoru lub kierowania grupą spółek;

iii) zapewnienia finansowania grupy (włączając w to umowy cash-poolingu); lub

iv) dokonywania lub zarządzania inwestycjami, chyba że czynności takie są dokonywane przez bank, spółkę ubezpieczeniową lub licencjonowanego pośrednika w obrocie papierami wartościowymi w związku z prowadzeniem ich zwykłej działalności gospodarczej.

b) Jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Umawiającej się Jurysdykcji, która jest stroną Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, uzyskuje część dochodu pochodzącą z działalności gospodarczej prowadzonej przez tę osobę w drugiej Umawiającej się Jurysdykcji, lub uzyskuje część dochodu powstałą w drugiej Umawiającej się Jurysdykcji od osoby powiązanej, warunki, o których mowa w literze a) będą uważane za spełnione w odniesieniu do tej części dochodu tylko wówczas, jeżeli działalność gospodarcza prowadzona przez osobę w pierwszej wymienionej Umawiającej się Jurysdykcji, z którą powiązana jest dana część dochodu, ma charakter istotny w porównaniu z taką samą działalnością lub działalnością gospodarczą o charakterze uzupełniającym, prowadzoną przez osobę lub osobę powiązaną w drugiej z Umawiających się Jurysdykcji. To, czy działalność gospodarcza ma charakter istotny z punktu widzenia celów niniejszej litery, będzie oceniane na podstawie wszystkich faktów oraz okoliczności.

c) Dla celów stosowania niniejszego ustępu, czynności dokonywane przez osoby powiązane z osobą mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Umawiającej się Jurysdykcji, która jest stroną Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, będą uważane za dokonane przez tę osobę.

11. Osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Umawiającej się Jurysdykcji, która jest stroną Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, która nie jest osobą kwalifikowaną, również będzie uprawniona do korzyści, która byłaby przyznana przez Umowę Podatkową, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, w odniesieniu do danej części dochodu, jeżeli przez co najmniej połowę dni wciągu jakiegokolwiek dwunastomiesięcznego okresu, w którym zawiera się moment, w którym korzyść zostałaby przyznana, osoby które są porównywalnymi beneficjentami, posiadają bezpośrednio lub pośrednio co najmniej 75% rzeczywistych praw (beneficial interests) w tej osobie.

12. Jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Umawiającej się Jurysdykcji, która jest stroną Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, nie jest ani osobą kwalifikowaną, o której mowa w postanowieniach ustępu 9, ani nie jest uprawniona do korzyści na podstawie ustępu 10 lub 11, właściwy organ drugiej Umawiającej się Jurysdykcji może jednak przyznać korzyści wynikające z Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja lub korzyści w odniesieniu do danej części dochodu, biorąc pod uwagę przedmiot oraz cel Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, ale tylko wówczas, gdy taka osoba skutecznie wykaże temu właściwemu organowi, że ani jej utworzenie, nabycie czy utrzymywanie, jak również prowadzenie przez nią działalności, nie miały głównie na celu uzyskania korzyści przewidzianych Umową Podatkową, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja. Zarówno przed uwzględnieniem jak i odmową uwzględnienia wniosku osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Umawiającej się Jurysdykcji, złożonego na podstawie niniejszego ustępu, właściwy organ drugiej Umawiającej się Jurysdykcji, do którego wpłynął taki wniosek, skonsultuje się z właściwym organem pierwszej wymienionej Umawiającej się Jurysdykcji.

13. Dla celów niniejszego Przepisu Dotyczącego Uproszczonego Ograniczenia Korzyści Umownych:

a) pojęcie: „uznana giełda papierów wartościowych” oznacza:

i) jakąkolwiek giełdę papierów wartościowych utworzoną i uregulowaną w takim charakterze, zgodnie z prawem którejkolwiek z Umawiających się Jurysdykcji; oraz

ii) jakąkolwiek inną giełdę papierów wartościowych uzgodnioną przez właściwe organy Umawiających się Jurysdykcji;

b) pojęcie: „podstawowy rodzaj udziałów lub akcji” oznacza rodzaj lub rodzaje udziałów lub akcji w spółce, które reprezentują większość łącznej liczby praw głosu oraz wartości spółki bądź rodzaj lub rodzaje rzeczywistych praw (beneficial interests) w podmiocie, które reprezentują większość łącznej liczby praw głosu oraz wartości tego podmiotu;

c) pojęcie „porównywalny beneficjent” oznacza jakąkolwiek osobę, która byłaby uprawniona do korzyści w odniesieniu do części dochodu przyznanej przez Umawiającą się Jurysdykcję, która jest stroną Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, zgodnie z prawem wewnętrznym tej Umawiającej się Jurysdykcji, Umową Podatkową, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja lub jakimkolwiek innym międzynarodowym instrumentem prawnym, które są bardziej korzystne lub są równorzędne korzyściom, które zostaną przyznane w odniesieniu do tej części dochodu na podstawie Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja; dla celów określenia, czy osoba jest porównywalnym beneficjentem w odniesieniu do dywidend, osoba ta będzie uważana za posiadającą taki sam udział w kapitale spółki wypłacającej dywidendy, jaki posiada spółka ubiegająca się o przyznanie korzyści w odniesieniu do dywidend;

d) w odniesieniu do podmiotów, które nie są spółkami, pojęcie „udziały lub akcje” oznacza prawa, które są porównywalne do udziałów lub akcji;

e) dwie osoby będą „osobami powiązanymi” jeśli jedna z nich posiada bezpośrednio lub pośrednio co najmniej 50% rzeczywistych praw (beneficial interest) w drugiej (lub, w przypadku spółki, co najmniej 50% łącznej ilości praw głosu oraz wartości udziałów lub akcji w spółce), lub inna osoba posiada bezpośrednio lub pośrednio co najmniej 50% rzeczywistych praw (lub, w przypadku spółki, co najmniej 50% łącznej ilości praw głosu oraz wartości udziałów lub akcji w spółce) w każdej z tych osób; w każdym przypadku osoba będzie powiązana w stosunku do innej osoby, jeżeli na podstawie wszystkich mających znaczenie faktów i okoliczności, jedna kontroluje drugą lub obie znajdują się pod kontrolą tej samej osoby lub osób.

14. Przepis Dotyczący Uproszczonego Ograniczenia Korzyści Umownych będzie miał zastosowanie w miejsce lub w przypadku braku postanowień Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie mniejsza Konwencja, które ograniczałyby przyznanie korzyści na podstawie Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja (lub które ograniczałyby przyznanie korzyści innych niż korzyść przewidziana w postanowieniach Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, odnoszących się do miejsca zamieszkania lub siedziby, przedsiębiorstw powiązanych, równego traktowania lub do korzyści, której przyznanie nie jest wyłącznie przewidziane dla osób mających miejsce zamieszkana lub siedzibę na terytorium Umawiającej się Jurysdykcji) tylko do osób mających miejsce zamieszkania lub siedzibę, które kwalifikują się do uzyskania takich korzyści poprzez spełnienie kryteriów jednego lub więcej testów.

15. Strona może zastrzec prawo do:

a) niestosowania ustępu 1 w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, na takiej podstawie, że ma ona zamiar zastosować kombinację szczegółowego przepisu dotyczącego ograniczenia korzyści umownych oraz zasad odnoszących się do struktur finansowych przy wykorzystaniu spółek pośredniczących (conduit financing structures) albo testu głównego celu transakcji, wskutek czego spełnione zostaną warunki minimalnego standardu mającego na celu zapobieganie nadużyciom traktatów zgodnie z Pakietem OECD/G20 BEPS; w takich przypadkach, Umawiające się Jurysdykcje podejmą starania w zakresie osiągnięcia wzajemnie satysfakcjonującego rozwiązania, które spełnia minimalny standard;

b) niestosowania ustępu 1 (oraz ustępu 4, w przypadku gdy Strona dokonała wyboru stosowania tego ustępu) w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które zawierają już postanowienia, zgodnie z którymi odmawia się przyznania wszystkich korzyści, które byłyby przyznane na podstawie danej Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, w sytuacji gdy głównym celem lub jednym z głównych celów jakiegokolwiek porozumienia lub transakcji, lub jakiejkolwiek osoby, której dotyczy porozumienie lub transakcja, było uzyskanie takich korzyści;

c) niestosowania Przepisu Dotyczącego Uproszczonego Ograniczenia Korzyści Umownych w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które zawierają już postanowienia, o których mowa w ustępie 14.

16. Z zastrzeżeniem przypadków, gdy Przepis Dotyczący Uproszczonego Ograniczenia Korzyści Umownych znajduje zastosowanie do przyznania korzyści zgodnie z Umową Podatkową, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, przez jedną lub więcej Stron na podstawie ustępu 7, Strona, która dokonuje na podstawie ustępu 6 wyboru stosowania Przepisu Dotyczącego Uproszczonego Ograniczenia Korzyści Umownych, może zastrzec prawo do niestosowania w całości niniejszego Artykułu w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, dla których jedna lub więcej Umawiających się Jurysdykcji nie dokonała wyboru stosowania Przepisu Dotyczącego Uproszczonego Ograniczenia Korzyści Umownych. W takich przypadkach Umawiające się Jurysdykcje podejmą starania w zakresie osiągnięcia wzajemnie satysfakcjonującego rozwiązania, które spełnia minimalny standard mający na celu zapobieganie nadużyciom traktatów zgodnie z Pakietem OECD/G20 BEPS.

17.

a) Każda ze Stron, która nie złożyła zastrzeżenia na podstawie ustępu 15 litera a), notyfikuje Depozytariuszowi, czy każda z zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, która nie jest przedmiotem zastrzeżenia na podstawie ustępu 15 litera b), zawiera postanowienie o którym mowa w ustępie 2, i w takim przypadku wskazuje numer artykułu oraz ustępu każdego takiego postanowienia. W przypadku gdy wszystkie Umawiające się Jurysdykcje dokonały notyfikacji w odniesieniu do danego postanowienia Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, postanowienie to zostanie zastąpione przez postanowienia ustępu 1 (lub ustępu 4, o ile znajdzie on zastosowanie). W pozostałych przypadkach ustęp 1 (lub ustęp 4, o ile znajdzie on zastosowanie) będzie miał zastosowanie, zastępując postanowienia Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, wyłącznie w zakresie, w jakim postanowienia te są niezgodne z ustępem 1 (lub ustępem 4, o ile znajdzie on zastosowanie). Strona, która dokonuje notyfikacji na podstawie niniejszej litery, może także złożyć oświadczenie, że podczas gdy Strona akceptuje stosowanie ustępu 1 samodzielnie jako środka o charakterze tymczasowym, to zamierza tam, gdzie to możliwe, przyjąć w drodze bilateralnych negocjacji postanowienia o ograniczeniu przyznania korzyści umownych, jako dodatkowych uregulowań lub w miejsce ustępu 1.

b) Każda ze Stron, która wybiera stosowanie ustępu 4, notyfikuje Depozytariuszowi swój wybór. Ustęp 4 będzie miał zastosowanie w odniesieniu do Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja tylko w przypadku gdy wszystkie Umawiające się Jurysdykcje dokonały takiej notyfikacji.

c) Każda ze Stron, która dokonuje wyboru stosowania Przepisu Dotyczącego Uproszczonego Ograniczenia Korzyści Umownych na podstawie ustępu 6, notyfikuje Depozytariuszowi swój wybór. Jeżeli taka Strona nie złożyła zastrzeżenia na podstawie ustępu 15 litera c), taka notyfikacja będzie zawierać również listę zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które zawierają postanowienie, o którym mowa w ustępie 14, jak również numer artykułu oraz ustępu każdego takiego postanowienia.

d) Każda ze Stron, która nie dokonuje wyboru stosowania Przepisu Dotyczącego Uproszczonego Ograniczenia Korzyści Umownych na podstawie ustępu 6, ale dokonuje wyboru stosowania ustępu 7 litera a) albo b), notyfikuje Depozytariuszowi swój wybór danej litery. Jeżeli taka Strona nie złożyła zastrzeżenia na podstawie ustępu 15 litera c), taka notyfikacja będzie zawierać również listę zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które zawierają postanowienie, o którym mowa w ustępie 14, jak również numer artykułu oraz ustępu każdego takiego postanowienia.

e) W przypadku, gdy wszystkie Umawiające się Jurysdykcje dokonały notyfikacji na podstawie litery c) lub d) w odniesieniu do danego postanowienia Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, postanowienie to zostanie zastąpione przez Przepis Dotyczący Uproszczonego Ograniczenia Korzyści Umownych. W pozostałych przypadkach Przepis Dotyczący Uproszczonego Ograniczenia Korzyści Umownych będzie miał zastosowanie, zastępując postanowienia Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, wyłącznie w zakresie, w jakim postanowienia te są niezgodne z Przepisem Dotyczącym Uproszczonego Ograniczenia Korzyści Umownych.

1. Postanowienia Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które zwalniają z opodatkowania dywidendy wypłacane przez spółkę posiadającą siedzibę na terytorium Umawiającej się Jurysdykcji lub zmniejszają stawkę, którą takie dywidendy mogą być opodatkowane, pod warunkiem, że rzeczywisty beneficjent tych dywidend albo osoba je otrzymująca jest spółką posiadającą siedzibę na terytorium drugiej Umawiającej się Jurysdykcji i która jest właścicielem, posiada lub kontroluje większą niż określona część kapitału, udziałów, akcji, głosów, praw głosu lub podobnych praw własnościowych w spółce wypłacającej dywidendy, znajdą zastosowanie tylko wówczas, jeśli warunki własnościowe opisane w tych postanowieniach są spełnione przez cały okres 365 dni, który obejmuje dzień wypłaty dywidend (w celu obliczania tego okresu nie będą brane pod uwagę zmiany własnościowe bezpośrednio wynikające z reorganizacji, takich jak połączenie lub podział spółki, która posiada udziały lub akcje bądź spółki, która wypłaca dywidendy).

2. Minimalny okres posiadania, przewidziany w ustępie 1, będzie miał zastosowanie w miejsce lub w przypadku braku postanowień dotyczących minimalnego okresu posiadania w Umowie Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, o której mowa w ustępie 1.

3. Strona może zastrzec prawo do:

a) niestosowania w całości niniejszego Artykułu w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja;

b) niestosowania w całości niniejszego Artykułu w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, w zakresie, w jakim ich postanowienia, o których mowa w ustępie 1, już zawierają:

i) minimalny okres posiadania;

ii) minimalny okres posiadania krótszy niż okres 365 dni; lub

iii) minimalny okres posiadania dłuższy niż okres 365 dni.

4. Każda ze Stron, która nie złożyła zastrzeżenia na podstawie ustępu 3 litera a), notyfikuje Depozytariuszowi, czy każda z zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, zawiera postanowienie, o którym mowa w ustępie 1, które nie jest przedmiotem zastrzeżenia na podstawie ustępu 3 litera b), i w takim przypadku wskazuje numer artykułu i ustępu każdego takiego postanowienia. Ustęp 1 będzie miał zastosowanie do postanowień Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, wyłącznie w przypadku gdy wszystkie Umawiające się Jurysdykcje dokonały notyfikacji w odniesieniu do danego postanowienia.

1. Postanowienia Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które przewidują, że zyski uzyskane przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Umawiającej się Jurysdykcji z tytułu przeniesienia własności udziałów lub akcji lub innych praw w podmiocie mogą być opodatkowane w drugiej Umawiającej się Jurysdykcji pod warunkiem, że większa niż określona część wartości tych udziałów lub akcji lub praw pochodzi z majątku nieruchomego (nieruchomości) położonego na terytorium tej drugiej Umawiającej się Jurysdykcji (lub pod warunkiem, że większa niż określona część majątku tego podmiotu składa się z takiego majątku nieruchomego (nieruchomości)):

a) będą miały zastosowanie, jeżeli warunek odpowiedniej wartości progu jest spełniony w jakimkolwiek momencie w okresie 365 dni poprzedzających przeniesienie własności; oraz

b) będą miały zastosowanie w odniesieniu do udziałów lub akcji lub porównywalnych praw, takich jak prawa w spółce osobowej lub truście (w zakresie, w jakim takie udziały lub akcje lub prawa nie zostały już objęte), oprócz jakichkolwiek udziałów lub akcji lub praw już objętych przez te postanowienia.

2. Okres, o którym mowa w ustępie 1 litera a), będzie miał zastosowanie w miejsce lub w przypadku braku w przepisach Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, okresu dla dokonania oceny, czy zostało spełnione kryterium odpowiedniej wartości progu, o którym mowa w ustępie 1.

3. Strona może także dokonać wyboru stosowania ustępu 4 w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja.

4. Dla celów Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, zyski uzyskane przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Umawiającej się Jurysdykcji z tytułu przeniesienia własności udziałów lub akcji lub porównywalnych praw, takich jak prawa w spółce osobowej lub truście, mogą być opodatkowane w drugiej Umawiającej się Jurysdykcji, jeżeli w jakimkolwiek momencie w okresie 365 dni poprzedzających przeniesienie własności tych udziałów lub akcji lub porównywalnych praw ich wartość pochodziła bezpośrednio lub pośrednio w więcej niż 50% z majątku nieruchomego (nieruchomości) położonego na terytorium tej drugiej Umawiającej się Jurysdykcji.

5. Ustęp 4 będzie miał zastosowanie w miejsce lub w przypadku braku postanowień Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, zgodnie z którymi zyski uzyskane przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Umawiającej się Jurysdykcji z tytułu przeniesienia własności udziałów lub akcji lub innych praw z tytułu udziału w podmiocie mogą być opodatkowane w drugiej Umawiającej się Jurysdykcji, pod warunkiem że większa niż określona część wartości tych udziałów lub akcji lub praw pochodzi z majątku nieruchomego (nieruchomości) położonego na terytorium tej drugiej Umawiającej się Jurysdykcji, lub pod warunkiem że większa niż określona część majątku tego podmiotu składa się z takiego majątku nieruchomego (nieruchomości).

6. Strona może zastrzec prawo do:

a) niestosowania ustępu 1 w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja;

b) niestosowania ustępu 1 litera a) w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja;

c) niestosowania ustępu 1 litera b) w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja;

d) niestosowania ustępu 1 litera a) w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które zawierają już postanowienia w typie postanowień określonych w ustępie 1, wskazujące na okres dla dokonania oceny, czy kryterium odpowiedniego progu wartości zostało spełnione;

e) niestosowania ustępu 1 litera b) w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które zawierają już postanowienia w typie postanowień określonych w ustępie 1, które stosuje się do przeniesienia własności praw innych niż udziały lub akcje;

f) niestosowania ustępu 4 w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które zawierają już postanowienia, o których mowa w ustępie 5.

7. Każda ze Stron, która nie złożyła zastrzeżenia na podstawie ustępu 6 litera a), notyfikuje Depozytariuszowi, czy każda z zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, zawiera postanowienie, o którym mowa w ustępie 1, i w takim przypadku wskazuje numer artykułu oraz ustępu każdego takiego postanowienia. Ustęp 1 będzie miał zastosowanie do postanowień Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, wyłącznie w przypadku gdy wszystkie Umawiające się Jurysdykcje dokonały notyfikacji w odniesieniu do danego postanowienia.

8. Każda ze Stron, która dokonuje wyboru stosowania ustępu 4, notyfikuje Depozytariuszowi swój wybór. Ustęp 4 będzie miał zastosowanie w odniesieniu do Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, wyłącznie w przypadku gdy wszystkie Umawiające się Jurysdykcje dokonały wyboru w zakresie jego stosowania. W takim przypadku ustęp 1 nie będzie miał zastosowania w odniesieniu do danej Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja. W przypadku Strony, która nie złożyła zastrzeżenia na podstawie ustępu 6 litera f) i złożyła zastrzeżenie na podstawie ustępu 6 litera a), taka notyfikacja będzie także zawierała listę zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które zawierają postanowienie, o którym mowa w ustępie 5, jak również numer artykułu i ustępu każdego takiego postanowienia. W przypadku, gdy wszystkie Umawiające się Jurysdykcje dokonały notyfikacji na podstawie mniejszego ustępu lub ustępu 7 w odniesieniu do danego postanowienia Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, postanowienie to zostanie zastąpione ustępem 4. W pozostałych przypadkach ustęp 4 będzie miał zastosowanie, zastępując postanowienia Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, wyłącznie w zakresie, w jakim postanowienia te są niezgodne z ustępem 4.

1. W przypadku gdy:

a) przedsiębiorstwo Umawiającej się Jurysdykcji, która jest stroną Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, uzyskuje dochód z drugiej Umawiającej się Jurysdykcji i pierwsza wymieniona Umawiająca się Jurysdykcja traktuje ten dochód jako przypisany do zakładu przedsiębiorstwa, który jest położony na terytorium trzeciej jurysdykcji; oraz

b) zyski przypisane temu zakładowi, są zwolnione z opodatkowania w pierwszej wymienionej Umawiającej się Jurysdykcji,

wówczas korzyści przewidziane w Umowie Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, nie będą przyznane w odniesieniu do jakiejkolwiek części dochodu opodatkowanej w trzeciej jurysdykcji w wysokości mniejszej niż 60% podatku, jaki zostałby nałożony w pierwszej Umawiającej się Jurysdykcji na tę część dochodu, jeżeli ten zakład byłby położony na terytorium pierwszej wymienionej Umawiającej się Jurysdykcji. W takim przypadku jakikolwiek dochód, do którego mają zastosowanie postanowienia niniejszego ustępu, pozostanie opodatkowany zgodnie z prawem wewnętrznym drugiej Umawiającej się Jurysdykcji, bez względu na inne postanowienia Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja.

2. Ustęp 1 nie będzie miał zastosowania w sytuacji, gdy dochód z drugiej Umawiającej się Jurysdykcji opisany w ustępie 1 jest uzyskiwany w związku z aktywnym prowadzeniem działalności gospodarczej przez zakład lub ma charakter incydentalny w stosunku do takiej działalności (mającej inny charakter niż działalność gospodarcza polegająca na dokonywaniu, zarządzaniu lub zwykłym posiadaniu przez przedsiębiorstwo inwestycji na własny rachunek, chyba że takie działania stanowią działalność bankową, ubezpieczeniową lub związaną z obrotem papierami wartościowymi, prowadzoną odpowiednio przez bank, przedsiębiorstwo ubezpieczeniowe lub licencjonowanego pośrednika w obrocie papierami wartościowymi).

3. Jeżeli korzyści przewidziane w Umowie Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, w odniesieniu do części dochodu uzyskanego przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Umawiającej się Jurysdykcji nie zostają przyznane na podstawie ustępu 1, właściwy organ drugiej Umawiającej się Jurysdykcji może jednak przyznać takie korzyści w odniesieniu do tej części dochodu, jeżeli w odpowiedzi na wniosek takiej osoby organ ten ustali, że przyznanie takich korzyści jest uzasadnione mając na względzie przyczyny, w świetle których taka osoba nie spełniła kryteriów wymienionych w ustępach 1 i 2. Właściwy organ tej Umawiającej się Jurysdykcji, do którego wniosek zgodnie z poprzednim zdaniem został skierowany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium drugiej Umawiającej się Jurysdykcji, skonsultuje się z właściwym organem tej drugiej Umawiającej się Jurysdykcji zarówno przed uwzględnieniem, jak i odmową uwzględnienia wniosku.

4. Ustępy od 1 do 3 będą miały zastosowanie w miejsce lub w przypadku braku postanowień Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, odmawiających przyznania korzyści lub ograniczających przyznanie korzyści, które zostałyby przyznane przedsiębiorstwu Umawiającej się Jurysdykcji uzyskującemu dochód z drugiej Umawiającej się Jurysdykcji przypisany do zakładu przedsiębiorstwa, położonego w trzeciej jurysdykcji.

5. Strona może zastrzec prawo do:

a) niestosowania w całości niniejszego Artykułu w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja;

b) niestosowania w całości niniejszego Artykułu w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które zawierają już postanowienia, o których mowa w ustępie 4;

c) stosowania niniejszego Artykułu wyłącznie w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które zawierają już postanowienia, o których mowa w ustępie 4.

6. Każda ze Stron, która nie złożyła zastrzeżenia na podstawie ustępu 5 litera a) lub b) notyfikuje Depozytariuszowi, czy każda z zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, zawiera postanowienie, o którym mowa w ustępie 4, i w takim przypadku wskazuje numer artykułu i ustępu każdego takiego postanowienia. W przypadku, gdy wszystkie Umawiające się Jurysdykcje dokonały notyfikacji w odniesieniu do danego postanowienia Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, postanowienie to zostanie zastąpione przez postanowienia ustępów od 1 do 3. W pozostałych przypadkach ustępy od 1 do 3 będą mieć zastosowanie, zastępując postanowienia Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, wyłącznie w zakresie, w jakim postanowienia te są niezgodne z tymi ustępami.

1. Umowa Podatkowa, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, nie wpływa na opodatkowanie przez Umawiającą się Jurysdykcję osób mających miejsce zamieszkania lub siedzibę na jej terytorium, z wyjątkiem korzyści przewidzianych przez postanowienia Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które:

a) wymagają, aby ta Umawiająca się Jurysdykcja przyznała przedsiębiorstwu tej Umawiającej się Jurysdykcji korektę odpowiadającą lub współzależną, następującą po pierwotnej korekcie dokonanej przez drugą Umawiającą się Jurysdykcję, zgodnie z Umową Podatkową, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, do wysokości podatku wymierzonego w pierwszej wymienionej Umawiającej się Jurysdykcji od zysków zakładu danego przedsiębiorstwa lub od zysków przedsiębiorstwa powiązanego;

b) mogą mieć wpływ na sposób, w jaki ta Umawiająca się Jurysdykcja opodatkowuje osobę fizyczną mającą miejsce zamieszkania na terytorium tej Umawiającej się Jurysdykcji, jeśli ta osoba fizyczna uzyskuje dochód w związku ze świadczeniem usług dla drugiej Umawiającej się Jurysdykcji lub dla jej jednostki terytorialnej lub organu władzy lokalnej lub ich innego porównywalnego organu;

c) mogą mieć wpływ na sposób, w jaki ta Umawiająca się Jurysdykcja opodatkowuje osobę fizyczną mającą miejsce zamieszkania na terytorium tej Umawiającej się Jurysdykcji, jeśli ta osoba fizyczna jest również studentem, praktykantem lub stażystą lub nauczycielem, profesorem, wykładowcą, instruktorem, badaczem lub naukowcem prowadzącym badania, który spełnia warunki określone w Umowie Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja;

d) wymagają, aby ta Umawiająca się Jurysdykcja zapewniła osobom mającym miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium tej Umawiającej się Jurysdykcji zaliczenie podatku lub wyłączenie z opodatkowania w stosunku do dochodu, który może być opodatkowany przez drugą Umawiającą się Jurysdykcję stosownie do postanowień Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja (włączając w to zyski przypisane zakładowi położonemu na terytorium tej drugiej Umawiającej się Jurysdykcji, zgodnie z postanowieniami Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja);

e) chronią osoby mające miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium tej Umawiającej się Jurysdykcji przed określonymi praktykami dyskryminującego opodatkowania, stosowanymi przez tę Umawiającą się Jurysdykcję;

f) zezwalają osobom mającym miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium tej Umawiającej się Jurysdykcji na złożenie wniosku do właściwego organu tej lub którejkolwiek z Umawiających się Jurysdykcji o rozważenie przypadków opodatkowania niezgodnego z daną Umową Podatkową, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja;

g) mogą mieć wpływ na opodatkowanie przez tę Umawiającą się Jurysdykcję osoby fizycznej, która ma miejsce zamieszkania na terytorium tej Umawiającej się Jurysdykcji w przypadku, gdy dana osoba fizyczna jest członkiem misji dyplomatycznej, misji rządowej lub urzędu konsularnego drugiej Umawiającej się Jurysdykcji;

h) przewidują, że emerytury, renty lub inne świadczenia dokonywane na podstawie przepisów dotyczących ubezpieczeń społecznych drugiej Umawiającej się Jurysdykcji będą opodatkowane tylko w tej drugiej Umawiającej się Jurysdykcji;

i) przewidują, że emerytury, renty lub inne podobne świadczenia, renty kapitałowe, świadczenia alimentacyjne lub inne świadczenia na utrzymanie, których obowiązek wypłacenia powstaje w drugiej Umawiającej się Jurysdykcji, będą opodatkowane tylko w tej drugiej Umawiającej się Jurysdykcji; lub

j) w innych przypadkach wprost ograniczają prawo Umawiającej się Jurysdykcji do opodatkowania osób mających miejsce zamieszkania lub siedzibę na jej terytorium lub wprost przewidują, że ta Umawiająca się Jurysdykcja, w której część dochodu powstaje, posiada wyłączne prawo w zakresie opodatkowania tej części dochodu.

2. Ustęp 1 będzie miał zastosowanie w miejsce lub w przypadku braku postanowień Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które przewidują, że Umowa Podatkowa, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, nie wpływa na opodatkowanie przez Umawiającą się Jurysdykcję osób mających miejsce zamieszkania lub siedzibę na jej terytorium.

3. Strona może zastrzec prawo do:

a) niestosowania w całości niniejszego Artykułu w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja;

b) niestosowania w całości niniejszego Artykułu w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które zawierają już postanowienia, o których mowa w ustępie 2.

4. Każda ze Stron, która nie złożyła zastrzeżenia na podstawie ustępu 3 litera a) lub b), notyfikuje Depozytariuszowi, czy każda z zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, zawiera postanowienie, o którym mowa w ustępie 2, i w takim przypadku wskazuje numer artykułu i ustępu każdego takiego postanowienia. W przypadku, gdy wszystkie Umawiające się Jurysdykcje dokonały notyfikacji w odniesieniu do danego postanowienia Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, postanowienie to zostanie zastąpione przez postanowienia ustępu 1. W pozostałych przypadkach ustęp 1 będzie mieć zastosowanie, zastępując postanowienia Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, wyłącznie w zakresie, w jakim postanowienia te są niezgodne z ustępem 1.

1. Bez względu na postanowienia Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które definiują pojęcie „zakład”, ale z zastrzeżeniem ustępu 2, w przypadku gdy w Umawiającej się Jurysdykcji, która jest stroną Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, osoba podejmuje czynności na rzecz przedsiębiorstwa oraz, podejmując te czynności, zwyczajowo zawiera umowy lub zwyczajowo odgrywa główną rolę w doprowadzeniu do zawarcia umów, które są rutynowo zawierane bez istotnych zmian przez to przedsiębiorstwo, a takie umowy są zawierane:

a) w imieniu tego przedsiębiorstwa; lub

b) w celu przeniesienia tytułu własności lub w celu przyznania prawa do użytkowania majątku posiadanego przez to przedsiębiorstwo lub w stosunku do którego to przedsiębiorstwo ma prawo do jego użytkowania; lub

c) w celu świadczenia usług przez to przedsiębiorstwo,

to przedsiębiorstwo będzie uważane za posiadające zakład w tej Umawiającej się Jurysdykcji, w związku z jakimikolwiek czynnościami, które są podejmowane przez taką osobę dla tego przedsiębiorstwa, chyba że takie czynności, gdyby były dokonywane przez to przedsiębiorstwo za pośrednictwem stałej placówki tego przedsiębiorstwa, położonej w tej Umawiającej się Jurysdykcji, nie pozwalałyby na uznanie tej stałej placówki za stanowiącą zakład, zgodnie z definicją zakładu zawartą w Umowie Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja (w brzmieniu, które może zostać zmodyfikowane przez niniejszą Konwencję).

2. Ustęp 1 nie będzie miał zastosowania w przypadku gdy osoba, działając w Umawiającej się Jurysdykcji, która jest stroną Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, na rzecz przedsiębiorstwa drugiej Umawiającej się Jurysdykcji prowadzi działalność gospodarczą w pierwszej wymienionej Umawiającej się Jurysdykcji jako niezależny przedstawiciel i działa w zakresie swojej zwykłej działalności dla tego przedsiębiorstwa. W przypadku jednak, gdy osoba działa wyłącznie lub prawie wyłącznie na rzecz jednego lub większej liczby przedsiębiorstw, z którymi jest ściśle powiązana, osoba ta nie będzie uważana za niezależnego przedstawiciela w rozumieniu niniejszego ustępu, w odniesieniu do każdego takiego przedsiębiorstwa.

3.

a) Ustęp 1 będzie miał zastosowanie w miejsce postanowień Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które określają warunki, po spełnieniu których przedsiębiorstwo będzie uważane za posiadające zakład w Umawiającej się Jurysdykcji (lub osoba będzie uważana za zakład w Umawiającej się Jurysdykcji) w związku z jakąkolwiek działalnością jaką osoba o statusie innym niż niezależny przedstawiciel podejmuje dla tego przedsiębiorstwa, ale tylko w zakresie, w jakim te postanowienia dotyczą sytuacji, w której ta osoba posiada oraz zwyczajowo wykonuje pełnomocnictwo do zawierania umów w tej Umawiającej się Jurysdykcji w imieniu tego przedsiębiorstwa.

b) Ustęp 2 będzie miał zastosowanie w miejsce postanowień Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, zgodnie z którymi przedsiębiorstwo nie będzie uważane za posiadające zakład w Umawiającej się Jurysdykcji w związku z działalnością podejmowaną przez niezależnego przedstawiciela dla tego przedsiębiorstwa.

4. Strona może zastrzec prawo do niestosowania w całości niniejszego Artykułu w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja.

5. Każda ze Stron, która nie złożyła zastrzeżenia na podstawie ustępu 4, notyfikuje Depozytariuszowi, czy każda z zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, zawiera postanowienie, o którym mowa w ustępie 3 litera a), jak również numer artykułu i ustępu każdego takiego postanowienia. Ustęp 1 będzie miał zastosowanie w odniesieniu do postanowienia Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, wyłącznie w przypadku gdy wszystkie Umawiające się Jurysdykcje dokonały notyfikacji w odniesieniu do danego postanowienia.

6. Każda ze Stron, która nie złożyła zastrzeżenia na podstawie ustępu 4, notyfikuje Depozytariuszowi, czy każda z zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, zawiera postanowienie, o którym mowa w ustępie 3 litera b), jak również numer artykułu i ustępu każdego takiego postanowienia. Ustęp 2 będzie miał zastosowanie w odniesieniu do postanowienia Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, wyłącznie w przypadku gdy wszystkie Umawiające się Jurysdykcje dokonały notyfikacji w odniesieniu do danego postanowienia.

1. Strona może dokonać wyboru stosowania ustępu 2 (Opcja A) albo ustępu 3 (Opcja B) albo dokonać wyboru niestosowania żadnej Opcji.

Opcja A

2. Bez względu na postanowienia Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które definiują pojęcie „zakład”, uważa się, że pojęcie „zakład” nie obejmuje:

a) form działalności szczegółowo wymienionych w Umowie Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja (w brzmieniu sprzed modyfikacji przez niniejszą Konwencję) jako działalności, co do których uważa się, że nie stanowią zakładu, niezależnie od tego, czy przedmiotowe wyłączenie ze statusu zakładu jest uwarunkowane tym, czy dana działalność ma charakter przygotowawczy lub pomocniczy;

b) utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia dla tego przedsiębiorstwa jakiejkolwiek działalności innej niż opisana w literze a);

c) utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu łącznego prowadzenia którejkolwiek z form działalności, o jakich mowa w literach a) i b),

pod warunkiem, że ta działalność, lub w przypadku o którym mowa w literze c), całkowita działalność stałej placówki, ma charakter przygotowawczy lub pomocniczy.

Opcja B

3. Bez względu na postanowienia Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które definiują pojęcie „zakład”, uważa się, że pojęcie „zakład” nie obejmuje:

a) form działalności szczegółowo wymienionych w Umowie Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja (w brzmieniu sprzed modyfikacji przez niniejszą Konwencję) jako działalności, co do których uważa się, że nie stanowią zakładu, niezależnie od tego, czy przedmiotowe wyłączenie ze statusu zakładu jest uwarunkowane tym, czy dana działalność ma charakter przygotowawczy lub pomocniczy, z wyjątkiem przypadków, gdy odpowiednie postanowienie Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, wprost wskazuje, że dana forma działalności nie będzie uważana za stanowiącą zakład pod warunkiem, że ta forma działalności ma charakter przygotowawczy lub pomocniczy;

b) utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia dla tego przedsiębiorstwa jakiejkolwiek działalności innej niż opisana w literze a), pod warunkiem, że działalność ta ma charakter przygotowawczy lub pomocniczy;

c) utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu łącznego prowadzenia którejkolwiek z form działalności, o jakich mowa w literach a) i b), pod warunkiem, że całkowita działalność stałej placówki, wynikająca z takiego połączenia, ma charakter przygotowawczy lub pomocniczy.

4. Postanowienie Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja (w brzmieniu, które może zostać zmodyfikowane przez ustęp 2 albo 3), które wymienia określone formy działalności, co do których uważa się, że nie stanowią zakładu, nie będzie miało zastosowania w odniesieniu do stałej placówki, która jest używana lub utrzymywana przez przedsiębiorstwo, jeżeli to samo przedsiębiorstwo lub przedsiębiorstwo ściśle powiązane wykonuje działalność gospodarczą w tym samym miejscu lub w innym miejscu w tej samej Umawiającej się Jurysdykcji, oraz:

a) to miejsce lub to drugie miejsce stanowi zakład tego przedsiębiorstwa lub zakład przedsiębiorstwa ściśle powiązanego, zgodnie z postanowieniami Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które definiują pojęcie zakładu; lub

b) całkowita działalność wynikająca z połączenia działalności prowadzonej przez dwa przedsiębiorstwa w tym samym miejscu lub przez to samo przedsiębiorstwo lub przez przedsiębiorstwa ściśle powiązane w dwóch miejscach, nie ma charakteru przygotowawczego lub pomocniczego,

pod warunkiem, że działalność gospodarcza prowadzona przez dwa przedsiębiorstwa w tym samym miejscu lub przez to samo przedsiębiorstwo lub przez przedsiębiorstwa ściśle powiązane w dwóch miejscach, stanowi uzupełniające działania będące częścią spójnych operacji gospodarczych.

5.

a) Ustęp 2 albo 3 będzie miał zastosowanie w miejsce odpowiednich części postanowień Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które wymieniają określone formy działalności, co do których uważa się, że nie stanowią zakładu nawet w przypadku gdy działalność jest prowadzona za pośrednictwem stałej placówki (lub w miejsce postanowień Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które stosuje się w podobny sposób).

b) Ustęp 4 będzie miał zastosowanie w odniesieniu do postanowień Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja (w brzmieniu, które może zostać zmodyfikowane przez ustęp 2 lub 3), które wymieniają określone formy działalności, co do których uważa się, że nie stanowią zakładu, nawet w przypadku gdy działalność jest prowadzona za pośrednictwem stałej placówki (lub do postanowień Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które stosuje się w podobny sposób).

6. Strona może zastrzec prawo do:

a) niestosowania w całości niniejszego Artykułu w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja;

b) niestosowania ustępu 2 w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które wprost przewidują, że wymienione określone rodzaje działalności nie stanowią zakładu tylko w sytuacji, gdy każdy z takich rodzajów działalności ma charakter przygotowawczy lub pomocniczy;

c) niestosowania ustępu 4 w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja.

7. Każda ze Stron, która dokonuje wyboru stosowania Opcji na podstawie ustępu 1, notyfikuje Depozytariuszowi swój wybór. Taka notyfikacja będzie także zawierała listę zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które zawierają postanowienie, o którym mowa w ustępie 5 litera a), jak również numer artykułu i ustępu każdego takiego postanowienia. Opcja będzie miała zastosowanie w odniesieniu do postanowienia Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, wyłącznie w przypadku gdy wszystkie Umawiające się Jurysdykcje dokonały wyboru stosowania tej samej Opcji oraz dokonały notyfikacji w odniesieniu do danego postanowienia.

8. Każda ze Stron, która nie złożyła zastrzeżenia na podstawie ustępu 6 litera a) lub c) oraz nie dokonała wyboru Opcji na podstawie ustępu 1, notyfikuje Depozytariuszowi, czy każda z zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, zawiera postanowienie, o którym mowa w ustępie 5 litera b), jak również numer artykułu i ustępu każdego takiego postanowienia. Ustęp 4 będzie miał zastosowanie w odniesieniu do postanowienia Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, wyłącznie w przypadku, gdy wszystkie Umawiające się Jurysdykcje dokonały notyfikacji w odniesieniu do danego postanowienia na podstawie niniejszego ustępu lub ustępu 7.

1. Wyłącznie w celu ustalenia, czy został przekroczony okres (lub okresy), o którym mowa w postanowieniu Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, ustanawiającym okres (lub okresy), po upływie którego określone projekty lub działalności będą stanowiły zakład:

a) w przypadku gdy przedsiębiorstwo Umawiającej się Jurysdykcji prowadzi działalność w drugiej Umawiającej się Jurysdykcji w miejscu stanowiącym plac budowy, prace konstrukcyjne, prace instalacyjne lub innego typu prace, o których mowa w odpowiednim postanowieniu Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, lub prowadzi działalność o charakterze nadzorczym lub doradczym w związku z takim miejscem, w przypadku postanowienia Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, odnoszącego się do takiej działalności, oraz gdy taka działalność jest prowadzona w ciągu jednego okresu lub większej liczby okresów, które łącznie przekraczają 30 dni, nie przekraczając okresu lub okresów, o których mowa w odpowiednim postanowieniu Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja; oraz

b) gdy działalność powiązana jest prowadzona w tej drugiej Umawiającej się Jurysdykcji na (lub w powiązaniu z, gdy odpowiednie postanowienie Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, ma zastosowanie do działalności o charakterze nadzorczym lub doradczym) tym samym placu budowy, miejscu wykonywania prac konstrukcyjnych lub instalacyjnych lub winnym miejscu, o którym mowa w stosownym postanowieniu Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, przez odrębne okresy, każdy przekraczający 30 dni, przez jedno lub większą liczbę przedsiębiorstw ściśle powiązanych z pierwszym wymienionym przedsiębiorstwem,

to wówczas te odrębne okresy będą dodane do łącznego okresu, w którym pierwsze wymienione przedsiębiorstwo prowadziło działalność na terenie tego placu budowy, miejsca wykonywania prac konstrukcyjnych lub instalacyjnych lub w miejscu, o którym mowa w odpowiednim postanowieniu Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja.

2. Ustęp 1 będzie miał zastosowanie w miejsce lub w przypadku braku postanowień Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, w zakresie, w jakim postanowienia takie odnoszą się do dzielenia umów na wiele części w celu uniknięcia zastosowania okresu lub okresów powodujących powstanie zakładu dla określonych projektów lub działalności, o których mowa w ustępie 1.

3. Strona może zastrzec prawo do:

a) niestosowania w całości niniejszego Artykułu w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja;

b) niestosowania w całości niniejszego Artykułu w odniesieniu do postanowień przewidzianych w zawartych przez nią Umowach Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które dotyczą badania lub eksploatacji zasobów naturalnych.

4. Każda ze Stron, która nie złożyła zastrzeżenia na podstawie ustępu 3 litera a), notyfikuje Depozytariuszowi, czy każda z zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, zawiera postanowienie, o którym mowa w ustępie 2, które nie jest przedmiotem zastrzeżenia na podstawie ustępu 3 litera b), i w takim przypadku wskazuje numer artykułu i ustępu każdego takiego postanowienia. W przypadku, gdy wszystkie Umawiające się Jurysdykcje dokonały notyfikacji w odniesieniu do danego postanowienia Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, postanowienie to zostanie zastąpione przez postanowienia ustępu 1 w zakresie wskazanym w ustępie 2. W pozostałych przypadkach ustęp 1 będzie mieć zastosowanie, zastępując postanowienia Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, wyłącznie w zakresie, w jakim postanowienia te są niezgodne z ustępem 1.

1. Dla celów postanowień Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, w brzmieniu zmodyfikowanym przez Artykuł 12 ustęp 2 (Sztuczne unikanie statusu zakładu poprzez umowy typu commissionnaire arrangements i inne podobne działania), Artykuł 13 ustęp 4 (Sztuczne unikanie statusu zakładu poprzez wykorzystanie wyłączeń określonych form działalności z definicji zakładu) lub Artykuł 14 ustęp 1 (Podział umów), uważa się, że osoba jest ściśle powiązana z przedsiębiorstwem, jeżeli na podstawie wszystkich mających znaczenie faktów i okoliczności jedna kontroluje drugą lub obie są kontrolowane przez te same osoby lub przedsiębiorstwa. W każdym przypadku osoba będzie uważana za ściśle powiązaną z przedsiębiorstwem, jeżeli posiada bezpośrednio lub pośrednio więcej niż 50% rzeczywistych praw (beneficial interest) w drugiej osobie (lub w przypadku spółki, więcej niż 50% łącznej liczby praw głosu oraz wartości udziałów lub akcji lub rzeczywistych praw udziałowych (beneficial equity interest) w spółce) lub jeżeli inna osoba posiada bezpośrednio lub pośrednio więcej niż 50% rzeczywistych praw (beneficial interest) (lub w przypadku spółki, więcej niż 50% łącznej liczby praw głosu oraz wartości udziałów lub akcji lub rzeczywistych praw udziałowych (beneficial equity interest) w spółce) w danej osobie i w danym przedsiębiorstwie.

2. Strona, która złożyła zastrzeżenia na podstawie Artykułu 12 ustęp 4 (Sztuczne unikanie statusu zakładu poprzez umowy typu commissionnaire arrangements i inne podobne działania), Artykułu 13 ustęp 6 litera a) lub c) (Sztuczne unikanie statusu zakładu poprzez wykorzystanie wyłączeń określonych form działalności z definicji zakładu) i Artykułu 14 ustęp 3 litera a) (Podział umów), może zastrzec prawo do niestosowania w całości niniejszego Artykułu w odniesieniu do Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, w odniesieniu do których te zastrzeżenia mają zastosowanie.

1. Jeżeli osoba jest zdania, że działania jednej lub obu Umawiających się Jurysdykcji powodują lub spowodują dla niej opodatkowanie, które jest niezgodne z postanowieniami Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, wówczas może ona, niezależnie od środków odwoławczych przewidzianych w prawie wewnętrznym tych Umawiających się Jurysdykcji, przedstawić swoją sprawę właściwemu organowi którejkolwiek z Umawiających się Jurysdykcji. Sprawa powinna być przedstawiona w ciągu trzech lat, licząc od dnia pierwszego zawiadomienia o działaniu powodującym opodatkowanie, które jest niezgodne z postanowieniami Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja.

2. Właściwy organ, jeżeli uzna zarzut za uzasadniony i nie może sam spowodować zadowalającego rozwiązania, podejmie starania, aby przypadek ten uregulować w drodze wzajemnego porozumienia z właściwym organem drugiej Umawiającej się Jurysdykcji tak, aby zapobiec opodatkowaniu niezgodnemu z Umową Podatkową, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja. Każde osiągnięte w ten sposób porozumienie zostanie wprowadzone w życie bez względu na terminy przewidziane przez prawo wewnętrzne Umawiających się Jurysdykcji.

3. Właściwe organy Umawiających się Jurysdykcji podejmą starania, aby w drodze wzajemnego porozumienia usuwać wszelkie trudności lub wątpliwości, które mogą powstać przy interpretacji lub stosowaniu Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja. Mogą one również wspólnie uzgodnić podjęcie środków w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w sytuacjach nieuregulowanych Umową Podatkową, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja.

4.

a)

i) Zdanie pierwsze ustępu 1 będzie miało zastosowanie w miejsce lub w przypadku braku postanowień (lub ich części) Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które przewidują, że jeżeli osoba jest zdania, że działania jednej lub obu Umawiających się Jurysdykcji powodują lub spowodują dla niej opodatkowanie, które jest niezgodne z postanowieniami Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, wówczas może ona, niezależnie od środków odwoławczych przewidzianych w prawie wewnętrznym tych Umawiających się Jurysdykcji, przedstawić sprawę właściwemu organowi tej Umawiającej się Jurysdykcji, w której ma ona miejsce zamieszkania lub siedzibę, włączając postanowienia, które przewidują, że gdy sprawa przedstawiana przez tę osobę jest uregulowana w postanowieniach Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, dotyczących równego traktowania na podstawie obywatelstwa, wówczas sprawa może zostać przedstawiona właściwemu organowi tej Umawiającej się Jurysdykcji, której ta osoba jest obywatelem.

ii) Zdanie drugie ustępu 1 będzie miało zastosowanie w miejsce postanowień Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które przewidują obowiązek przedstawienia sprawy, o której mowa w zdaniu pierwszym ustępu 1, w określonym terminie krótszym niż okres trzech lat od dnia pierwszego zawiadomienia o działaniu powodującym opodatkowanie, które jest niezgodne z postanowieniami Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja albo w przypadku braku postanowienia w Umowie Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które przewidywałoby okres w ciągu którego taka sprawa powinna zostać przedstawiona.

b)

i) Zdanie pierwsze ustępu 2 będzie miało zastosowanie w przypadku braku postanowień Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które przewidują, że właściwy organ, któremu zostanie przedstawiona sprawa przez osobę, o której mowa w ustępie 1, jeżeli uzna zarzut za uzasadniony i nie może sam spowodować zadowalającego rozwiązania, podejmie starania, aby przypadek ten uregulować w drodze wzajemnego porozumienia z właściwym organem drugiej Umawiającej się Jurysdykcji, mając na celu zapobieżenie opodatkowaniu niezgodnemu z Umową Podatkową, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja.

ii) Zdanie drugie ustępu 2 będzie miało zastosowanie w przypadku braku postanowień Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które przewidują, że każde osiągnięte porozumienie będzie wprowadzone w życie bez względu na terminy przewidziane przez prawo wewnętrzne Umawiających się Jurysdykcji.

c)

i) Zdanie pierwsze ustępu 3 będzie miało zastosowanie w przypadku braku postanowień Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które przewidują, że właściwe organy Umawiających się Jurysdykcji podejmą starania, aby w drodze wzajemnego porozumienia usuwać wszelkie trudności lub wątpliwości, które mogą powstać przy interpretacji lub stosowaniu Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja.

ii) Zdanie drugie ustępu 3 będzie miało zastosowanie w przypadku braku postanowień Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które przewidują, że właściwe organy Umawiających się Jurysdykcji mogą również wspólnie uzgodnić podjęcie środków w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w sytuacjach nieuregulowanych Umową Podatkową, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja.

5. Strona może zastrzec prawo do:

a) niestosowania pierwszego zdania ustępu 1 w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, na tej podstawie, że zamierza ona spełnić minimalny standard w zakresie usprawnienia rozwiązywania sporów stosownie do Pakietu OECD/G20 BEPS poprzez zapewnienie, że na podstawie każdej z zawartych Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie Konwencja (wyłączając Umowę Podatkową, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, która pozwala osobie na przedstawienie swojej sprawy właściwemu organowi którejkolwiek z Umawiających się Jurysdykcji), w przypadku gdy osoba jest zdania, że działania jednej lub obu Umawiających się Jurysdykcji powodują lub spowodują dla niej opodatkowanie, które jest niezgodne z postanowieniami Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, wówczas może ona, niezależnie od środków odwoławczych przewidzianych w prawie wewnętrznym tych Umawiających się Jurysdykcji, przedstawić swoją sprawę właściwemu organowi Umawiającej się Jurysdykcji, na terytorium której ma miejsce zamieszkania lub siedzibę lub – w przypadku gdy do sprawy przedstawionej przez tę osobę ma zastosowanie postanowienie Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, dotyczące równego traktowania z uwagi na obywatelstwo – właściwemu organowi tej Umawiającej się Jurysdykcji, której osoba ta jest obywatelem; wówczas właściwy organ tej Umawiającej się Jurysdykcji, dokona dwustronnej notyfikacji lub uzgodnienia z właściwym organem drugiej Umawiającej się Jurysdykcji w sprawach, w których właściwy organ, któremu przedstawiono sprawę w ramach procedury wzajemnego porozumiewania się, nie uznaje zarzutu podatnika za uzasadniony;

b) niestosowania zdania drugiego ustępu 1 w odniesieniu do zwartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które nie stanowią, że sprawa, o której mowa w zdaniu pierwszym ustępu 1, musi zostać przedstawiona w określonym terminie, na tej podstawie, że zamierza ona osiągnąć minimalny standard w zakresie usprawnienia rozwiązywania sporów zgodnie z Pakietem OECD/G20 BEPS poprzez zapewnienie, że zgodnie ze wszystkimi takimi Umowami Podatkowymi, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, podatnik, o którym mowa w ustępie 1, jest uprawiony do przedstawienia sprawy w terminie co najmniej trzech lat od dnia pierwszego zawiadomienia o działaniu powodującym opodatkowanie niezgodne z postanowieniami Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja;

c) niestosowania zdania drugiego ustępu 2 w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, na tej podstawie, że na potrzeby wszystkich zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja:

i) jakiekolwiek porozumienie osiągnięte w drodze procedury wzajemnego porozumiewania się zostanie wprowadzone w życie bez względu na terminy przewidziane przez prawo wewnętrzne Umawiających się Jurysdykcji; lub

ii) zamierza ona spełnić minimalny standard w zakresie usprawnienia rozwiązywania sporów zgodnie z Pakietem OECD/G20 BEPS poprzez przyjęcie w drodze prowadzonych przez nią dwustronnych negocjacji umów, postanowienia umownego przewidującego, że:

A) Umawiające się Jurysdykcje nie dokonają korekty zysków przypisanych zakładowi przedsiębiorstwa jednej z Umawiających się Jurysdykcji, po upływie okresu wspólnie uzgodnionego przez obie Umawiające się Jurysdykcje, liczonego od końca roku podatkowego, w którym zyski zostałyby przypisane zakładowi (postanowienie to nie będzie miało zastosowania w przypadku oszustwa, rażącego zaniedbania lub umyślnego niewykonania zobowiązania); oraz

B) Umawiające się Jurysdykcje nie będą włączały do zysków przedsiębiorstwa, i następnie odpowiednio opodatkowywały, zysków które byłyby osiągnięte przez przedsiębiorstwo, ale z powodu warunków, o których mowa w postanowieniu Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, dotyczącym przedsiębiorstw powiązanych, nie zostały w ten sposób osiągnięte, po upływie okresu wspólnie uzgodnionego przez obie Umawiające się Jurysdykcje, liczonego od końca roku podatkowego, w którym zyski zostałyby osiągnięte przez to przedsiębiorstwo (postanowienie to nie będzie miało zastosowania w przypadku oszustwa, rażącego zaniedbania lub umyślnego niewykonania zobowiązania).

6.

a) Każda ze Stron, która nie złożyła zastrzeżenia na podstawie ustępu 5 litera a), notyfikuje Depozytariuszowi, czy każda z zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, zawiera postanowienie, o którym mowa w ustępie 4 litera a) punkt i), i w takim przypadku wskazuje numer artykułu i ustępu każdego takiego postanowienia. W przypadku, gdy wszystkie Umawiające się Jurysdykcje dokonały notyfikacji w odniesieniu do danego postanowienia Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, postanowienie to zostanie zastąpione przez zdanie pierwsze ustępu 1. W pozostałych przypadkach zdanie pierwsze ustępu 1 będzie mieć zastosowanie, zastępując postanowienia Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, wyłącznie w zakresie, w jakim postanowienia te są niezgodne z tym zdaniem.

b) Każda ze Stron, która nie złożyła zastrzeżenia na podstawie ustępu 5 litera b), notyfikuje Depozytariuszowi:

i) listę zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, zawierających postanowienie, które stanowi, że sprawa, o której mowa w zdaniu pierwszym ustępu 1, musi zostać przedstawiona w określonym terminie krótszym niż trzy lata od dnia pierwszego zawiadomienia o czynności powodującej opodatkowanie niezgodne z postanowieniami Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, jak również numer artykułu i ustępu każdego takiego postanowienia; zdanie drugie ustępu 1 zastąpi takie postanowienie tylko w przypadku gdy wszystkie Umawiające się Jurysdykcje dokonały notyfikacji w odniesieniu do danego postanowienia; w pozostałych przypadkach, z zastrzeżeniem punktu ii), zdanie drugie ustępu 1 będzie mieć zastosowanie, zastępując postanowienia Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, wyłącznie w zakresie, w jakim postanowienia te są niezgodne ze zdaniem drugim ustępu 1;

ii) listę zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, zawierających postanowienie, które stanowi że sprawa, o której mowa w zdaniu pierwszym ustępu 1, musi zostać przedstawiona w określonym terminie wynoszącym co najmniej trzy lata od dnia pierwszego zawiadomienia o czynności powodującej opodatkowanie niezgodne z postanowieniami Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, jak również numer artykułu i ustępu każdego takiego postanowienia; zdanie drugie ustępu 1 nie będzie mieć zastosowania do Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, w przypadku, gdy którakolwiek z Umawiających się Jurysdykcji dokona notyfikacji danej Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja.

c) Każda ze Stron notyfikuje Depozytariuszowi:

i) listę zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, niezawierających postanowienia, o którym mowa w ustępie 4 litera b) punkt i); zdanie pierwsze ustępu 2 będzie miało zastosowanie do Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, tylko w przypadku, gdy wszystkie Umawiające się Jurysdykcje dokonały notyfikacji danej Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja;

ii) w przypadku gdy Strona nie złożyła zastrzeżenia na podstawie ustępu 5 litera c) – listę zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, niezawierających postanowienia, o którym mowa w ustępie 4 litera b) punkt ii); zdanie drugie ustępu 2 będzie miało zastosowanie do Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, tylko w przypadku gdy wszystkie Umawiające się Jurysdykcje dokonały notyfikacji danej Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja.

d) Każda ze Stron notyfikuje Depozytariuszowi:

i) listę zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, niezawierających postanowienia, o którym mowa w ustępie 4 litera c) punkt i); zdanie pierwsze ustępu 3 będzie miało zastosowanie do Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, tylko w przypadku gdy wszystkie Umawiające się Jurysdykcje dokonały notyfikacji danej Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja;

ii) listę zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, niezawierających postanowienia, o którym mowa w ustępie 4 litera c) punkt ii); zdanie drugie ustępu 3 będzie miało zastosowanie do Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, tylko w przypadku gdy wszystkie Umawiające się Jurysdykcje dokonały notyfikacji danej Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja.

1. Jeżeli Umawiająca się Jurysdykcja włącza do zysków przedsiębiorstwa tej Umawiającej się Jurysdykcji – i odpowiednio opodatkowuje – zyski przedsiębiorstwa drugiej Umawiającej się Jurysdykcji, z tytułu których przedsiębiorstwo to zostało opodatkowane w tej drugiej Umawiającej się Jurysdykcji, i zyski w ten sposób włączone są zyskami, które osiągnęłoby przedsiębiorstwo pierwszej wymienionej Umawiającej się Jurysdykcji, gdyby warunki ustalone między obydwoma przedsiębiorstwami były takie jak między przedsiębiorstwami niezależnymi, wówczas ta druga Umawiająca się Jurysdykcja dokona odpowiedniej korekty kwoty podatku wymierzonego od tych zysków. Przy ustalaniu takiej korekty odpowiednio uwzględnione będą inne postanowienia Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, a właściwe organy Umawiających się Jurysdykcji będą w razie konieczności konsultować się ze sobą.

2. Ustęp 1 będzie miał zastosowanie w miejsce lub w przypadku braku postanowienia, które nakłada na Umawiającą się Jurysdykcję obowiązek dokonania odpowiedniej korekty kwoty podatku wymierzonego przez nią od zysków przedsiębiorstwa tej Umawiającej się Jurysdykcji, jeżeli druga Umawiająca się Jurysdykcja włącza te zyski do zysków przedsiębiorstwa tej drugiej Umawiającej się Jurysdykcji i odpowiednio je opodatkowuje, a zyski w ten sposób włączone są zyskami, które osiągnęłoby przedsiębiorstwo tej drugiej Umawiającej się Jurysdykcji, gdyby warunki ustalone między tymi dwoma przedsiębiorstwami były takie jak między przedsiębiorstwami niezależnymi.

3. Strona może zastrzec prawo do:

a) niestosowania w całości niniejszego Artykułu w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które zawierają już postanowienie, o którym mowa w ustępie 2;

b) niestosowania w całości niniejszego Artykułu w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, z tego powodu, że w przypadku braku postanowienia, o którym mowa w ustępie 2, w zawartej przez nią Umowie Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja:

i) dokona ona odpowiedniej korekty, o której mowa w ustępie 1; lub

ii) jej właściwy organ podejmie starania by rozwiązać sprawę stosownie do postanowień Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, dotyczących procedury wzajemnego porozumiewania się;

c) w przypadku gdy Strona złożyła zastrzeżenie na podstawie Artykułu 16 ustęp 5 litera c) punkt ii) (Procedura wzajemnego porozumiewania się), niestosowania w całości niniejszego Artykułu w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, na tej podstawie, że w drodze prowadzonych przez nią dwustronnych negocjacji umów przyjmie ona postanowienie umowne w typie przewidzianego w ustępie 1, pod warunkiem, że Umawiające się Jurysdykcje były w stanie osiągnąć porozumienie w zakresie tego postanowienia oraz postanowień, o których mowa w Artykule 16 ustęp 5 litera c) punkt ii) (Procedura wzajemnego porozumiewania się).

4. Każda ze Stron, która nie złożyła zastrzeżenia, o którym mowa w ustępie 3, notyfikuje Depozytariuszowi, czy każda z zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, zawiera postanowienie, o którym mowa w ustępie 2, i w takim przypadku wskazuje numer artykułu i ustępu każdego takiego postanowienia. W przypadku, gdy wszystkie Umawiające się Jurysdykcje dokonały notyfikacji w odniesieniu do danego postanowienia Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, postanowienie to zostanie zastąpione przez postanowienia ustępu 1. W pozostałych przypadkach ustęp 1 będzie mieć zastosowanie, zastępując postanowienia Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, wyłącznie w zakresie, w jakim postanowienia te są niezgodne z ustępem 1.

Strona może dokonać wyboru stosowania niniejszej Części w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, co stosownie notyfikuje Depozytariuszowi. Niniejsza Część będzie miała zastosowanie w stosunku do dwóch Umawiających się Jurysdykcji w odniesieniu do Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, tylko wówczas, gdy obie Umawiające się Jurysdykcje dokonały takiej notyfikacji.

1. W przypadku gdy:

a) zgodnie z postanowieniem Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja (które może zostać zmodyfikowane przez Artykuł 16 ustęp 1 (Procedura wzajemnego porozumiewania się)), które stanowi, że osoba może przedstawić swoją sprawę właściwemu organowi Umawiającej się Jurysdykcji w przypadku gdy uważa ona, że działania jednej lub obu Umawiających się Jurysdykcji powodują lub spowodują dla niej opodatkowanie niezgodne z postanowieniami Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja (które mogą zostać zmodyfikowane przez tę Konwencję), osoba przedstawiła swoją sprawę właściwemu organowi Umawiającej się Jurysdykcji na tej podstawie, iż działania jednej lub obu Umawiających się Jurysdykcji spowodowały dla niej opodatkowanie niezgodne z postanowieniami Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja (które mogą zostać zmodyfikowane przez tę Konwencję); oraz

b) właściwe organy nie są w stanie osiągnąć porozumienia w zakresie rozwiązania sprawy, stosownie do postanowienia Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja (które może zostać zmodyfikowane przez Artykuł 16 ustęp 2 (Procedura wzajemnego porozumiewania się)), zgodnie z którym właściwy organ powinien podjąć starania, aby rozwiązać sprawę w drodze procedury wzajemnego porozumiewania się z właściwym organem drugiej Umawiającej się Jurysdykcji, w okresie dwóch lat od momentu, w którym ten okres rozpoczyna swój bieg, zgodnie z ustępami 8 i 9, zależnie od okoliczności, (chyba, że właściwe organy Umawiających się Jurysdykcji, przed momentem, w którym wygasł ten okres, uzgodniły inny okres w stosunku do tej sprawy i poinformowały o takim porozumieniu osobę, która przedstawiła sprawę), wszelkie nierozwiązane kwestie wynikające z tej sprawy, jeżeli osoba złoży o to wniosek na piśmie, zostaną przedłożone do postępowania arbitrażowego w trybie określonym przez niniejszą Część, zgodnie z wszelkimi zasadami oraz procedurami uzgodnionymi przez właściwe organy Umawiających się Jurysdykcji, zgodnie z postanowieniami ustępu 10.

2. W przypadku, gdy właściwy organ zawiesił procedurę wzajemnego porozumiewania się, o której mowa w ustępie 1, ponieważ sprawa, w odniesieniu do jednej lub kilku takich samych kwestii jest przedmiotem postępowania przed sądem lub trybunałem administracyjnym, okres o którym mowa w ustępie 1 litera b) zatrzyma swój bieg do chwili wydania przez sąd lub trybunał administracyjny ostatecznego rozstrzygnięcia lub do chwili zawieszenia lub wycofania sprawy. Dodatkowo, w sytuacji gdy zawieszenie procedury wzajemnego porozumiewania się zostało uzgodnione przez osobę, która przedstawiła sprawę oraz właściwy organ, okres o którym mowa w ustępie 1 litera b) zatrzyma swój bieg do chwili podjęcia wymienionej wyżej procedury.

3. W sytuacji, gdy obydwa właściwe organy zgadzają się co do tego, iż osoba której bezpośrednio dotyczy dana sprawa nie dostarczyła w terminie jakichkolwiek dodatkowych istotnych informacji, o które wnioskował którykolwiek z właściwych organów po rozpoczęciu biegu terminu, o którym mowa w ustępie 1 litera b), termin o którym mowa w ustępie 1 litera b), zostanie przedłużony o okres równy okresowi rozpoczynającemu się w dniu, w którym wystąpiono o udzielenie takich informacji i kończącemu się z dniem, w którym dostarczono takie informacje.

4.

a) Decyzja wydana w postępowaniu arbitrażowym w sprawach przedłożonych do postępowania arbitrażowego zostanie wdrożona przez wzajemne porozumienie dotyczące sprawy, o której mowa w ustępie 1. Decyzja wydana w postępowaniu arbitrażowym będzie ostateczna.

b) Decyzja wydana w postępowaniu arbitrażowym będzie miała charakter wiążący obie Umawiające się Jurysdykcje, z wyjątkiem następujących przypadków:

i) jeżeli osoba, której bezpośrednio dotyczy dana sprawa, nie akceptuje wzajemnego porozumienia, które wdraża decyzję wydaną w postępowaniu arbitrażowym. W takim przypadku, dana sprawa nie kwalifikuje się do dalszego rozpatrzenia przez właściwe organy. Wzajemne porozumienie mające na celu wdrożenie decyzji wydanej w postępowaniu arbitrażowym w odniesieniu do danej sprawy uznaje się za niezaakceptowane przez osobę, której bezpośrednio dotyczy dana sprawa, jeżeli jakakolwiek osoba, której bezpośrednio dotyczy dana sprawa, w ciągu 60 dni po dniu wysłania do niej informacji dotyczącej wzajemnego porozumienia nie wycofa wszystkich spraw rozwiązanych w trybie tego porozumienia, które wdraża decyzję wydaną w postępowaniu arbitrażowym z rozpatrzenia przed sądem lub trybunałem administracyjnym lub w inny sposób nie zakończy postępowań toczących się przed sądem lub trybunałem administracyjnym w odniesieniu do tych spraw w sposób zgodny z tym porozumieniem.

ii) jeżeli zgodnie z ostatecznym orzeczeniem sądów jednej z Umawiających się Jurysdykcji, decyzja wydana w postępowaniu arbitrażowym jest wadliwa. W takim przypadku uważa się, że wniosek o przeprowadzenie postępowania arbitrażowego złożony na podstawie ustępu 1 nie został złożony oraz postępowanie arbitrażowe nie miało miejsca (wyłączając zastosowanie Artykułów 21 (Poufność postępowania arbitrażowego) i 25 (Koszty postępowania arbitrażowego). W takim przypadku, nowy wniosek o przeprowadzenie postępowania arbitrażowego może zostać złożony, chyba że właściwe organy uzgodnią, że taki nowy wniosek nie jest dopuszczalny.

iii) jeżeli osoba, której bezpośrednio dotyczy dana sprawa, wszczyna przed jakimkolwiek sądem lub trybunałem administracyjnym postępowanie dotyczące kwestii, które zostały rozwiązane w drodze wzajemnego porozumienia, które wdraża decyzję wydaną w postępowaniu arbitrażowym.

5. Właściwy organ, który otrzymał wstępny wniosek o rozpoczęcie procedury wzajemnego porozumiewania się, o którym mowa w ustępie 1 litera a), w ciągu dwóch miesięcy kalendarzowych od dnia otrzymania tego wniosku, będzie miał obowiązek:

a) poinformować osobę, która przedstawiła sprawę, iż otrzymał wniosek; oraz

b) poinformować właściwy organ drugiej Umawiającej się Jurysdykcji o takim wniosku, wraz z przesłaniem jego kopii.

6. W ciągu trzech miesięcy kalendarzowych po otrzymaniu przez właściwy organ wniosku o rozpoczęcie procedury wzajemnego porozumiewania się (lub po otrzymaniu kopii takiego wniosku od właściwego organu drugiej Umawiającej się Jurysdykcji), właściwy organ:

a) poinformuje osobę, która przedstawiła sprawę oraz właściwy organ drugiej Umawiającej się Jurysdykcji, iż otrzymał konieczne informacje, aby podjąć rozstrzygnięcie co do istoty sprawy; albo

b) wystąpi z wnioskiem o udzielenie dodatkowych informacji od takiej osoby w powyższym celu.

7. W przypadku, gdy na podstawie ustępu 6 litera b), jeden lub oba właściwe organy wystąpiły do osoby, która przedstawiła sprawę, o udzielenie dodatkowych informacji koniecznych, aby podjąć rozstrzygnięcie co do istoty sprawy, właściwy organ, który wnioskował o udzielenie dodatkowych informacji, powinien w ciągu trzech miesięcy kalendarzowych od otrzymania informacji od tej osoby, poinformować tę osobę oraz drugi właściwy organ, iż:

a) otrzymał informacje, o udzielenie których wnioskowano; albo

b) części informacji, o udzielenie których wnioskowano, nadal brakuje.

8. W przypadku, gdy żaden z właściwych organów nie wystąpił z wnioskiem o udzielenie dodatkowych informacji zgodnie z ustępem 6 litera b), datą początkową terminu, o którym mowa w ustępie 1, będzie wcześniejszy z dni:

a) w którym oba właściwe organy poinformowały osobę, która przedstawiła swoją sprawę, zgodnie z ustępem 6 litera a); oraz

b) który następuje po okresie trzech miesięcy kalendarzowych liczonych od dnia zawiadomienia przez właściwy organ drugiej z Umawiających się Jurysdykcji, zgodnie z ustępem 5 litera b).

9. W przypadku, gdy wnioskowano o udzielenie dodatkowych informacji, zgodnie z ustępem 6 litera b), datą początkową terminu, o którym mowa w ustępie 1, będzie wcześniejszy z dni:

a) w którym właściwy organ występujący z wnioskiem o udzielenie dodatkowych informacji, dokonał późniejszego poinformowania osoby, która przedstawiła sprawę oraz drugiego właściwego organu, zgodnie z ustępem 7 litera a); oraz

b) który następuje po okresie trzech miesięcy kalendarzowych liczonych od dnia otrzymania przez wszystkie właściwe organy wszystkich informacji, o udzielenie których którykolwiek z właściwych organów wnioskował do osoby, która przedstawiła swoją sprawę.

Jednakże, jeśli jeden lub oba właściwe organy wysłały informację, o której mowa w ustępie 7 litera b), informacja taka będzie traktowana jako wniosek o udzielenie dodatkowych informacji zgodnie z ustępem 6 litera b).

10. Właściwe organy Umawiających się Jurysdykcji uzgodnią w drodze wzajemnego porozumienia (zgodnie z artykułem właściwej Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, dotyczącym procedury wzajemnego porozumiewania się) sposób stosowania postanowień zawartych w niniejszej Części, włączając w to określenie, jaka informacja jest wystarczająca dla każdego właściwego organu, aby mógł podjąć rozstrzygnięcie co do istoty sprawy. Porozumienie takie zostanie zawarte przed dniem, w którym nierozwiązane kwestie dotyczące sprawy będą mogły być przedłożone po raz pierwszy do postępowania arbitrażowego i może być odtąd modyfikowane co pewien czas.

11. Dla celów stosowania niniejszego Artykułu do zawartych przez Stronę Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, może ona zastrzec prawo do zastąpienia okresu dwuletniego, ustanowionego w ustępie 1 litera b), okresem trzech lat.

12. Strona może zastrzec prawo do stosowania następujących zasad w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, bez względu na pozostałe postanowienia niniejszego Artykułu:

a) jakakolwiek kwestia nierozwiązana w toku procedury wzajemnego porozumiewania się, która byłaby objęta zakresem postępowania arbitrażowego przewidzianego w niniejszej Konwencji, nie będzie przedłożona do postępowania arbitrażowego, jeżeli rozstrzygnięcie dotyczące tej kwestii zostało wydane przez sąd lub trybunał administracyjny którejkolwiek z Umawiających się Jurysdykcji;

b) jeżeli, w dowolnym czasie po złożeniu wniosku o przeprowadzenie postępowania arbitrażowego a przed przedstawieniem przez panel arbitrów jego decyzji właściwym organom Umawiających się Jurysdykcji, rozstrzygnięcie dotyczące tej kwestii zostało wydane przez sąd lub trybunał administracyjny jednej z Umawiających się Jurysdykcji, wówczas postępowanie arbitrażowe zostaje zakończone.

1. Z wyjątkiem przypadków, gdy właściwe organy Umawiających się Jurysdykcji wzajemnie uzgodnią, że zastosowane zostaną inne zasady, dla celów niniejszej Części będą miały zastosowanie ustępy od 2 do 4.

2. Przy dokonywaniu wyboru członków panelu arbitrów będą obowiązywały następujące zasady:

a) Panel arbitrów będzie się składał z trzech członków posiadających kompetencje lub doświadczenie w zakresie międzynarodowego prawa podatkowego.

b) Każdy z właściwych organów dokona wyboru jednego członka panelu arbitrów w ciągu 60 dni począwszy od dnia złożenia wniosku o przeprowadzenie postępowania arbitrażowego zgodnie z Artykułem 19 ustęp 1 (Obowiązkowe postępowanie arbitrażowe). Dwóch członków panelu arbitrów wybranych w taki sposób, w ciągu 60 dni począwszy od późniejszego wyboru, wybierze trzeciego członka panelu arbitrów, który będzie pełnił funkcję Przewodniczącego panelu arbitrów. Przewodniczący nie będzie obywatelem ani osobą mającą miejsce zamieszkania na terytorium żadnej z Umawiających się Jurysdykcji.

c) Każda osoba wybrana do panelu arbitrów powinna być bezstronna oraz niezależna wobec właściwych organów, administracji podatkowych a także ministerstw finansów Umawiających się Jurysdykcji oraz od wszystkich osób, których bezpośrednio dotyczy dana sprawa (jak również wobec ich doradców) w chwili wyrażenia zgody na wybór, powinna utrzymać swoją bezstronność i niezależność w toku całego postępowania, jak również powinna unikać jakiegokolwiek zachowania w ciągu odpowiedniego następującego potem okresu czasu, które mogłoby negatywnie wpłynąć na opinię o bezstronnej i niezależnej postawie arbitrów w odniesieniu do postępowania.

3. W przypadku, gdy właściwy organ Umawiającej się Jurysdykcji nie powoła członka panelu arbitrów w sposób oraz w terminach określonych w ustępie 2 lub uzgodnionych przez właściwe organy Umawiających się Jurysdykcji, członek niebędący obywatelem żadnej z Umawiających się Jurysdykcji zostanie powołany w imieniu tego właściwego organu przez najwyższego rangą urzędnika Centrum Polityki Podatkowej i Administracji Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju.

4. Jeśli dwóch pierwszych członków panelu arbitrów nie wyznaczy przewodniczącego w sposób oraz terminach określonych w ustępie 2 lub uzgodnionych przez właściwe organy Umawiających się Jurysdykcji, Przewodniczący niebędący obywatelem żadnej z Umawiających się Jurysdykcji zostanie powołany przez najwyższego rangą urzędnika Centrum Polityki Podatkowej i Administracji Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju.

1. Wyłącznie dla celów stosowania postanowień niniejszej Części, a także postanowień odpowiedniej Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja oraz praw wewnętrznych Umawiających się Jurysdykcji dotyczących wymiany informacji w sprawach podatkowych, zasad poufności oraz udzielania pomocy administracyjnej, członkowie panelu arbitrów oraz maksymalnie trzech członków personelu przypadających na danego członka (jak również potencjalni arbitrzy wyłącznie w zakresie niezbędnym do oceny ich zdolności do spełnienia wymogów bycia arbitrami) będą uważani za osoby lub organy, którym mogą być ujawnione informacje. Informacje otrzymane przez panel arbitrów lub przez potencjalnych arbitrów, jak również informacje, które właściwe organy otrzymują od panelu arbitrów, będą uważane za informacje podlegające wymianie zgodnie z postanowieniami Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, dotyczącymi wymiany informacji w sprawach podatkowych oraz pomocy administracyjnej.

2. Właściwe organy Umawiających się Jurysdykcji zapewnią, by członkowie panelu arbitrów oraz ich personel postanowili pisemnie, zanim podejmą czynności w ramach postępowania arbitrażowego, że będą traktowali wszelkie informacje dotyczące postępowania arbitrażowego w sposób zgodny z zasadami poufności i nieujawniania informacji, opisanymi w postanowieniach Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, dotyczącymi wymiany informacji w sprawach podatkowych oraz pomocy administracyjnej oraz zgodnie z mającymi zastosowanie prawami Umawiających się Jurysdykcji.

Dla potrzeb niniejszej Części oraz postanowień właściwej Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, dotyczących rozwiązania sprawy w drodze wzajemnego porozumienia, procedura wzajemnego porozumiewania się i postępowanie arbitrażowe zostaną zakończone w odniesieniu do danej sprawy, jeżeli w dowolnym czasie po złożeniu wniosku o przeprowadzenie postępowania arbitrażowego a przed przedstawieniem przez panel arbitrów jego decyzji właściwym organom Umawiających się Jurysdykcji:

a) właściwe organy porozumieją się wzajemnie co do rozwiązania danej sprawy; lub

b) osoba, która przedstawiła daną sprawę, wycofa wniosek o przeprowadzenie postępowania arbitrażowego lub wniosek o przeprowadzenie procedury wzajemnego porozumiewania się.

1. Następujące zasady będą miały zastosowanie w odniesieniu do postępowania arbitrażowego na podstawie niniejszej Części, chyba że inne zasady zostaną wzajemnie uzgodnione przez właściwe organy Umawiających się Jurysdykcji:

a) Po przedłożeniu danej sprawy do postępowania arbitrażowego właściwe organy każdej Umawiającej się Jurysdykcji przedłożą panelowi arbitrów, do ustalonego w drodze porozumienia terminu, proponowane rozwiązanie, które obejmuje wszystkie nierozstrzygnięte kwestie wdanej sprawie (uwzględniając wszystkie porozumienia uprzednio osiągnięte w tej sprawie między właściwymi organami Umawiających się Jurysdykcji). Zaproponowane rozwiązanie będzie ograniczało się do określenia kwot pieniężnych (na przykład dochodu lub kosztu) lub, gdy jest określona – maksymalnej stawki podatku wymierzanego stosownie do Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, w odniesieniu do każdej korekty lub podobnej kwestii w danej sprawie. W przypadku gdy właściwe organy Umawiających się Jurysdykcji nie były w stanie osiągnąć porozumienia odnośnie kwestii dotyczącej warunków zastosowania postanowienia odpowiedniej Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja (dalej: „pytanie dotyczące zastosowania umowy podatkowej” („threshold question”)), takiego typu jak kwestia dokonania oceny, gdzie dana osoba fizyczna posiada miejsce zamieszkania lub czy istnieje zakład, wówczas właściwe organy mogą przedłożyć alternatywne proponowane rozwiązania w odniesieniu do kwestii, których określenie jest zależne od rozstrzygnięcia takiego pytania dotyczącego zastosowania umowy podatkowej.

b) Właściwy organ każdej z Umawiających się Jurysdykcji może także przedłożyć dokument popierający swoje stanowisko w celu rozważenia go przez panel arbitrów. Każdy właściwy organ, który przedkłada propozycję rozwiązania lub dokument popierający swoje stanowisko, dostarcza kopię drugiemu właściwemu organowi do dnia, w którym było wymagane dostarczenie propozycji rozwiązania i dokumentu popierającego jego stanowisko. Każdy właściwy organ, w ustalonym w drodze porozumienia terminie, może także przedłożyć panelowi arbitrów odpowiedź odnoszącą się do zaproponowanego przez drugi właściwy organ rozwiązania i dokumentu popierającego swoje stanowisko. Kopia każdej odpowiedzi powinna zostać dostarczona drugiemu właściwemu organowi do dnia, w którym było wymagane złożenie odpowiedzi.

c) Panel arbitrów dokona wyboru i uzna za własną decyzję jedno z zaproponowanych rozwiązań sprawy przedłożonych przez właściwe organy, w odniesieniu do każdej kwestii oraz jakichkolwiek pytań dotyczących zastosowania umowy podatkowej, i nie będzie w niej zawierać powodów rozstrzygnięcia lub jakiegokolwiek innego wyjaśnienia tej decyzji. Decyzja wydana w postępowaniu arbitrażowym będzie podlegać przyjęciu zwykłą większością głosów członków panelu arbitrów. Panel arbitrów przedstawi swoją decyzję na piśmie właściwym organom Umawiających się Jurysdykcji. Decyzja wydana w postępowaniu arbitrażowym nie będzie miała mocy precedensu.

2. Dla celów stosowania niniejszego Artykułu do Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, Strona może zastrzec prawo do niestosowania ustępu 1 w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja. W takim przypadku mają zastosowanie następujące zasady w odniesieniu do postępowania arbitrażowego, chyba że co innego zostanie w tym zakresie wzajemnie uzgodnione przez właściwe organy:

a) Po przedłożeniu sprawy do postępowania arbitrażowego właściwy organ każdej z Umawiających się Jurysdykcji dostarczy bez zbędnej zwłoki wszystkim członkom panelu arbitrów wszelkie informacje, które mogą być konieczne do wydania decyzji w postępowaniu arbitrażowym. O ile właściwe organy Umawiających się Jurysdykcji nie postanowią inaczej, wszelkie informacje, które nie były dostępne dla obu właściwych organów zanim oba właściwe organy otrzymały wniosek o przeprowadzenie postępowania arbitrażowego, nie będą brane pod uwagę dla celów tej decyzji.

b) Panel arbitrów podejmie decyzję w kwestiach przedłożonych do postępowania arbitrażowego zgodnie z mającymi zastosowanie postanowieniami Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, i z zastrzeżeniem tych postanowień, zgodnie z przepisami praw wewnętrznych Umawiających się Jurysdykcji. Członkowie panelu arbitrów biorą także pod uwagę wszelkie inne źródła, które mogą zostać wprost wskazane przez właściwe organy w drodze wzajemnego porozumiewania się.

c) Decyzja wydana w postępowaniu arbitrażowym zostanie przedstawiona właściwym organom Umawiających się Jurysdykcji w formie pisemnej i powinna wskazywać źródła prawa leżące u jej podstaw i powody, które doprowadziły do danego rozstrzygnięcia. Decyzja wydana w postępowaniu arbitrażowym będzie podlegać przyjęciu zwykłą większością głosów członków panelu arbitrów. Decyzja wydana w postępowaniu arbitrażowym nie będzie miała mocy precedensu.

3. Strona, która nie złożyła zastrzeżenia na podstawie ustępu 2, może zastrzec prawo do niestosowania poprzedzających ustępów niniejszego Artykułu w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, ze Stronami, które złożyły takie zastrzeżenie. W takim przypadku, właściwe organy Umawiających się Jurysdykcji, które są stronami Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, podejmą starania aby osiągnąć porozumienie w zakresie rodzaju postępowania arbitrażowego, który będzie stosowany w odniesieniu do tej Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja. Do momentu osiągnięcia takiego porozumienia Artykuł 19 (Obowiązkowe postępowanie arbitrażowe) nie będzie miał zastosowania w odniesieniu do danej Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja.

4. Strona może także dokonać wyboru stosowania ustępu 5 w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, co stosownie notyfikuje Depozytariuszowi. Ustęp 5 będzie miał zastosowanie w stosunku do dwóch Umawiających się Jurysdykcji w odniesieniu do Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, gdy którakolwiek z Umawiających się Jurysdykcji dokona takiej notyfikacji.

5. Przed rozpoczęciem postępowania arbitrażowego właściwe organy Umawiających się Jurysdykcji, które są stronami Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, zapewnią, aby wszystkie osoby, które zaprezentowały daną sprawę oraz ich doradcy, postanowiły pisemnie, że nie będą ujawniały jakimkolwiek innym osobom żadnych informacji otrzymanych w związku z postępowaniem arbitrażowym, zarówno od któregokolwiek właściwego organu jak i od panelu arbitrów. Procedura wzajemnego porozumiewania się uregulowana w Umowie Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, jak również postępowanie arbitrażowe uregulowane w niniejszej Części, zakończą się w odniesieniu do danej sprawy jeżeli w dowolnym czasie po złożeniu wniosku o przeprowadzenie postępowania arbitrażowego a przed przedstawieniem przez panel arbitrów jego decyzji właściwym organom Umawiających się Jurysdykcji, osoba, która przedstawiła daną sprawę lub którykolwiek z doradców takiej osoby istotnie naruszy to uzgodnienie.

6. Bez względu na ustęp 4, Strona, która nie wybrała stosowania ustępu 5, może zastrzec prawo do niestosowania ustępu 5 odniesieniu do jednej lub więcej określonych Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja lub w odniesieniu do wszystkich zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja.

7. Strona, która dokonała wyboru stosowania ustępu 5 może zastrzec prawo do niestosowania niniejszej Części w odniesieniu do wszystkich zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, w odniesieniu do których druga Umawiająca się Jurysdykcja złożyła zastrzeżenie na podstawie ustępu 6.

1. W celu stosowania niniejszej Części w odniesieniu do Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, Strona może dokonać wyboru stosowania ustępu 2, co stosownie notyfikuje Depozytariuszowi. Ustęp 2 będzie miał zastosowanie w stosunku do dwóch Umawiających się Jurysdykcji w odniesieniu do Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, tylko wówczas, gdy obie Umawiające się Jurysdykcje dokonały takiej notyfikacji.

2. Bez względu na postanowienia Artykuł 19 ustęp 4 (Obowiązkowe postępowanie arbitrażowe), decyzja wydana w postępowaniu arbitrażowym na podstawie niniejszej Części nie będzie wiązała Umawiających się Jurysdykcji, które są stronami Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja i nie zostanie wdrożona, jeżeli właściwe organy Umawiających się Jurysdykcji osiągnęły porozumienie dotyczące odmiennego rozwiązania wszystkich nierozwiązanych kwestii w ciągu trzech miesięcy kalendarzowych od doręczenia im tej decyzji.

3. Strona, która dokonuje wyboru stosowania ustępu 2 może zastrzec prawo do stosowania ustępu 2 wyłącznie w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowani niniejsza Konwencja, do których ma zastosowanie Artykuł 23 ustęp 2 (Rodzaje postępowania arbitrażowego).

W postępowaniu arbitrażowym uregulowanym w niniejszej Części, wynagrodzenia oraz wydatki członków panelu arbitrów, jak również inne koszty poniesione w związku z postępowaniem arbitrażowym przez Umawiające się Jurysdykcje, zostaną poniesione przez Umawiające się Jurysdykcje w sposób określony w drodze procedury wzajemnego porozumiewania się między właściwymi organami Umawiających się Jurysdykcji. W sytuacji braku takiego porozumienia, każda Umawiająca się Jurysdykcja będzie ponosić jej własne wydatki oraz dotyczące wybranego przez nią członka panelu arbitrów. Koszty dotyczące przewodniczącego panelu arbitrów, jak również inne wydatki towarzyszące prowadzeniu postępowania arbitrażowego, zostaną poniesione w równych częściach przez Umawiające się Jurysdykcje.

1. Z zastrzeżeniem Artykułu 18 (Wybór stosowania Części VI), postanowienia niniejszej Części będą miały zastosowanie w miejsce lub w przypadku braku postanowień Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które przewidują przedłożenie do postępowania arbitrażowego kwestii nierozwiązanych w toku procedury wzajemnego porozumiewania się. Każda ze Stron, która wybierze stosowanie niniejszej Części, notyfikuje Depozytariuszowi, czy każda z zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, innych niż będące przedmiotem zastrzeżenia na podstawie ustępu 4, zawiera takie postanowienie, i w takim przypadku wskazuje numer artykułu i ustępu każdego takiego postanowienia. W przypadku gdy dwie Umawiające się Jurysdykcje dokonały notyfikacji w odniesieniu dodanego postanowienia Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, postanowienie to zostanie zastąpione postanowieniami niniejszej Części w relacjach między tymi Umawiającymi się Jurysdykcjami.

2. Jakakolwiek kwestia nierozwiązana w toku procedury wzajemnego porozumiewania się, pozostająca w zakresie postępowania arbitrażowego, o którym mowa w niniejszej Części, nie zostanie przedłożona do postępowania arbitrażowego, jeżeli ta kwestia jest przedmiotem sprawy, w stosunku do której panel arbitrów lub podobne ciało zostało już poprzednio ustanowione, zgodnie z dwustronną lub wielostronną konwencją, która przewiduje przeprowadzenie obowiązkowego postępowania arbitrażowego w zakresie kwestii nierozwiązanych w toku procedury wzajemnego porozumiewania się.

3. Z zastrzeżeniem ustępu 1, postanowienia niniejszej Części nie będą naruszały wypełnienia szerszych zobowiązań w związku z przedłożeniem do postępowania arbitrażowego nierozwiązanych kwestii powstałych w kontekście procedury wzajemnego porozumiewania się, wynikających z innych konwencji, których stronami są lub staną się Umawiające się Jurysdykcje.

4. Strona może zastrzec prawo do niestosowania niniejszej Części do zawartych przez nią jednej lub większej liczby Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja (jak również do wszystkich Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja), które już przewidują przeprowadzenie obowiązkowego postępowania arbitrażowego w zakresie kwestii nierozwiązanych w toku procedury wzajemnego porozumiewania się.

1. Z dniem 31 grudnia 2016 r. niniejsza Konwencja zostaje otwarta do podpisu przez:

a) wszystkie Państwa;

b) Guernsey (Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej); Wyspę Man (Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej); Jersey (Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej); oraz

c) jakąkolwiek inną jurysdykcję, która jest uprawiona do stania się Stroną w drodze decyzji podjętej w wyniku konsensusu zawartego między Stronami i Sygnatariuszami.

2. Konwencja niniejsza podlega ratyfikacji, przyjęciu lub zatwierdzeniu.

1. Z zastrzeżeniem ustępu 2, nie można złożyć zastrzeżeń do niniejszej Konwencji, poza wprost dozwolonymi w:

a) Artykule 3 ustęp 5 (Podmioty transparentne podatkowo);

b) Artykule 4 ustęp 3 (Podmioty o podwójnej siedzibie);

c) Artykule 5 ustępy 8 i 9 (Stosowanie metod unikania podwójnego opodatkowania);

d) Artykule 6 ustęp 4 (Cel Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja);

e) Artykule 7 ustępy 15 i 16 (Zapobieganie nadużyciom traktatów);

f) Artykule 8 ustęp 3 (Transakcje wypłat dywidend);

g) Artykule 9 ustęp 6 (Zyski z tytułu przeniesienia udziałów lub akcji lub innych praw w podmiotach, których wartość pochodzi głównie z majątku nieruchomego);

h) Artykule 10 ustęp 5 (Klauzula antyabuzywna dotycząca zakładów położonych na terytoriach trzecich jurysdykcji);

i) Artykule 11 ustęp 3 (Stosowanie przepisów Umów Podatkowych w celu zastrzeżenia prawa Strony do opodatkowania osób mających miejsce zamieszkania lub siedzibę na jej terytorium);

j) Artykule 12 ustęp 4 (Sztuczne unikanie statusu zakładu poprzez umowy typu commissionnaire arrangements i inne podobne działania);

k) Artykule 13 ustęp 6 (Sztuczne unikanie statusu zakładu poprzez wykorzystanie wyłączeń określonych form działalności z definicji zakładu);

l) Artykule 14 ustęp 3 (Podział umów);

m) Artykule 15 ustęp 2 (Definicja osoby ściśle powiązanej z przedsiębiorstwem);

n) Artykule 16 ustęp 5 (Procedura wzajemnego porozumiewania się);

o) Artykule 17 ustęp 3 (Korekty współzależne);

p) Artykule 19 ustępy 11 i 12 (Obowiązkowe postępowanie arbitrażowe);

q) Artykule 23 ustępy 2, 3, 6 i 7 (Rodzaje postępowania arbitrażowego);

r) Artykule 24 ustęp 3 (Porozumienie w sprawie innego rozwiązania sprawy);

s) Artykule 26 ustęp 4 (Klauzula zgodności);

t) Artykule 35 ustępy 6 i 7 (Stosowanie); oraz

u) Artykule 36 ustęp 2 (Stosowanie Części VI).

2.

a) Bez względu na postanowienia ustępu 1, Strona, która wybierze na podstawie Artykułu 18 (Wybór stosowania Części VI) stosowanie części VI (Arbitraż), może złożyć jedno lub większą liczbę zastrzeżeń w odniesieniu do spraw w zakresie których będzie stosowany arbitraż zgodnie z przepisami Części VI (Arbitraż). Strona, która wybierze na podstawie Artykułu 18 (Wybór stosowania Części VI) stosowanie Części VI (Arbitraż) po staniu się Stroną niniejszej Konwencji, może złożyć zastrzeżenia na podstawie niniejszej litery wraz z dokonaniem swojej notyfikacji Depozytariuszowi na podstawie Artykułu 18 (Wybór stosowania Części VI).

b) Zastrzeżenia złożone na podstawie litery a) będą podlegały przyjęciu. Zastrzeżenie złożone na podstawie litery a) będzie uważane za przyjęte przez Stronę, jeżeli nie notyfikowała ona Depozytariuszowi, iż składa sprzeciw wobec danego zastrzeżenia w terminie dwunastu miesięcy kalendarzowych licząc od dnia dokonania notyfikacji tego zastrzeżenia przez Depozytariusza albo od daty zdeponowania przez Stronę instrumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia, w zależności od tego, która z tych dat jest późniejsza. Strona, która wybierze na podstawie Artykułu 18 (Wybór stosowania Części VI) stosowanie Części VI (Arbitraż), po przystąpieniu do niniejszej Konwencji może złożyć sprzeciw wobec zastrzeżeń wcześniej złożonych przez inne Strony na podstawie litery a) wraz z dokonaniem Depozytariuszowi notyfikacji przez pierwszą ze wskazanych Stron na podstawie Artykułu 18 (Wybór stosowania Części VI). Jeśli Strona składa sprzeciw wobec zastrzeżenia złożonego na podstawie litery a), Część VI nie będzie mieć zastosowania w całości w relacjach pomiędzy Stroną składającą sprzeciw oraz Stroną składającą zastrzeżenie.

3. O ile wprost nie uregulowano inaczej w odpowiednich postanowieniach niniejszej Konwencji, zastrzeżenie dokonane na podstawie z ustępu 1 lub 2 będzie:

a) zmieniało dla Strony składającej zastrzeżenie postanowienia niniejszej Konwencji w jej relacjach z drugą Stroną w odniesieniu do przepisów, których dotyczy zastrzeżenie i w zakresie określonym w tym zastrzeżeniu; oraz

b) zmieniało te przepisy w takim samym zakresie dla drugiej Strony w jej relacjach ze Stroną składającą zastrzeżenie.

4. Zastrzeżenia, które mają zastosowanie do Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, zawartych przez lub w imieniu jurysdykcji lub terytorium, za którego sprawy międzynarodowe odpowiedzialna jest Strona, jeżeli ta jurysdykcja lub terytorium nie jest Stroną niniejszej Konwencji stosownie do Artykułu 27 ustęp 1 litera b) lub c) (Podpisanie i ratyfikacja, przyjęcie lub zatwierdzenie), będą składane przez odpowiedzialną Stronę i mogą różnić się od zastrzeżeń złożonych przez tę Stronę w stosunku do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja.

5. Zastrzeżenia zostaną złożone w momencie podpisania lub złożenia do depozytu instrumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia, z zastrzeżeniem ustępów 2, 6 lub 9 niniejszego Artykułu, a także Artykułu 29 ustęp 5 (Notyfikacje). Jednakże, Strona która wybierze na podstawie Artykułu 18 (Wybór stosowania Części VI) stosowanie Części VI (Arbitraż) po przystąpieniu do niniejszej Konwencji, może złożyć zastrzeżenia na podstawie ustępu 1 litera p), q), r) i s) niniejszego Artykułu wraz z dokonaniem swojej notyfikacji Depozytariuszowi na podstawie Artykułu 18 (Wybór stosowania Części VI).

6. Jeżeli zastrzeżenia zostają złożone na moment podpisania, podlegają one potwierdzeniu przy składaniu do depozytu instrumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia, chyba że dokument zawierający zastrzeżenia w sposób wyraźny określa, że są one uważane za ostateczne, stosownie do przepisów ustępów 2, 5 i 9 niniejszego Artykułu oraz Artykułu 29 ustęp 5 (Notyfikacje).

7. Jeżeli zastrzeżenia nie zostają sformułowane na moment podpisania, wstępna lista spodziewanych zastrzeżeń zostanie w tym czasie dostarczona Depozytariuszowi.

8. Dla zastrzeżeń złożonych na podstawie każdego z następujących postanowień, lista umów podatkowych notyfikowanych stosownie do Artykułu 2 ustęp 1 litera a) punkt ii) (Interpretacja pojęć), które są objęte zakresem zastrzeżenia zdefiniowanego w odpowiednim postanowieniu (oraz w przypadku zastrzeżenia złożonego na podstawie któregokolwiek z następujących przepisów, innych niż te wymienione w literze c), d) oraz n) – także numer artykułu i ustępu każdego odpowiedniego postanowienia) podlega dostarczeniu wówczas, gdy takie zastrzeżenia zostają złożone w odniesieniu do:

a) Artykułu 3 ustęp 5 litery b), c), d), e) oraz g) (Podmioty transparentne podatkowo);

b) Artykułu 4 ustęp 3 litery b), c) oraz d) (Podmioty o podwójnej siedzibie);

c) Artykułu 5 ustępy 8 oraz 9 (Stosowanie metod unikania podwójnego opodatkowania);

d) Artykułu 6 ustęp 4 (Cel Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja);

e) Artykułu 7 ustęp 15 litery b) oraz c) (Zapobieganie nadużyciom traktatów);

f) Artykułu 8 ustęp 3 litera b) punkty i), ii) oraz iii) (Transakcje wypłat dywidend);

g) Artykułu 9 ustęp 6 litery d), e) oraz f); (Zyski z tytułu przeniesienia udziałów lub akcji lub innych praw w podmiotach, których wartość pochodzi głównie z majątku nieruchomego);

h) Artykułu 10 ustęp 5 litery b) oraz c) (Klauzula antyabuzywna dotycząca zakładów położonych na terytoriach trzecich jurysdykcji);

i) Artykułu 11 ustęp 3 litera b) (Stosowanie przepisów Umów Podatkowych w celu zastrzeżenia prawa Strony do opodatkowania osób mających miejsce zamieszkania lub siedzibę na jej terytorium);

j) Artykułu 13 ustęp 6 litera b) (Sztuczne unikanie statusu zakładu poprzez wykorzystanie wyłączeń określonych form działalności z definicji zakładu);

k) Artykułu 14 ustęp 3 litera b) (Podział umów);

l) Artykułu 16 ustęp 5 litera b) (Procedura wzajemnego porozumiewania się);

m) Artykułu 17 ustęp 3 litera a) (Korekty współzależne);

n) Artykułu 23 ustęp 6 (Rodzaje postępowania arbitrażowego); oraz

o) Artykułu 26 ustęp 4 (Klauzula zgodności).

Zastrzeżenia, o których mowa w powyższych literach od a) do o) nie będą miały zastosowania w odniesieniu do jakiejkolwiek Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, która nie została uwzględniona w liście, o której mowa w niniejszym ustępie.

9. Każda ze Stron, która złożyła zastrzeżenie stosownie do ustępu 1 lub 2, może wycofać je w dowolnym czasie lub zastąpić je węższym zastrzeżeniem w drodze notyfikacji skierowanej do Depozytariusza. Strona ta może dokonać wszelkich dodatkowych notyfikacji zgodnie z Artykułem 29 ustęp 6 (Notyfikacje), które mogą być konieczne w rezultacie wycofania lub zastąpienia danego zastrzeżenia. Z zastrzeżeniem Artykułu 35 ustęp 7 (Stosowanie), wycofanie lub zastąpienie będzie miało skutek:

a) w stosunku do Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, wyłącznie do Państw lub jurysdykcji, które są Stronami niniejszej Konwencji, w przypadku gdy notyfikacja dotycząca wycofania lub zastąpienia danego zastrzeżenia została otrzymana przez Depozytariusza:

i) dla zastrzeżeń odnoszących się do postanowień dotyczących podatków pobieranych u źródła, gdy zdarzenie dające prawo do pobrania takiego podatku wystąpi w dniu lub po dniu 1 stycznia roku następującego po upływie terminu sześciu miesięcy kalendarzowych, rozpoczynającego bieg z datą poinformowania przez Depozytariusza o notyfikacji dotyczącej wycofania lub zastąpienia danego zastrzeżenia; oraz

ii) dla zastrzeżeń odnoszących się do wszystkich pozostałych postanowień, do podatków nakładanych w odniesieniu do okresów podatkowych rozpoczynających się w dniu lub po dniu 1 stycznia roku następującego po upływie terminu sześciu miesięcy kalendarzowych, rozpoczynającego bieg z datą poinformowania przez Depozytariusza o notyfikacji dotyczącej wycofania lub zastąpienia danego zastrzeżenia; oraz

b) w stosunku do Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, w przypadku gdy jedna lub więcej z Umawiających się Jurysdykcji, która jest jej stroną, stała się Stroną niniejszej Konwencji po dacie otrzymania przez Depozytariusza notyfikacji dotyczącej wycofania lub zastąpienia: z późniejszą z dat, z którą niniejsza Konwencja wchodzi w życie w tych Umawiających się Jurysdykcjach.

1. Z zastrzeżeniem ustępu 5 i 6 niniejszego Artykułu oraz Artykułu 35 ustęp 7 (Stosowanie), notyfikacje składane na podstawie następujących postanowień zostaną złożone na moment podpisania lub zdeponowania instrumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia:

a) Artykuł 2 ustęp 1 litera a) punkt ii) (Interpretacja pojęć);

b) Artykuł 3 ustęp 6 (Podmioty transparentne podatkowo);

c) Artykuł 4 ustęp 4 (Podmioty o podwójnej siedzibie);

d) Artykuł 5 ustęp 10 (Stosowanie metod unikania podwójnego opodatkowania);

e) Artykuł 6 ustępy 5 i 6 (Cel Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja);

f) Artykuł 7 ustęp 17 (Zapobieganie nadużyciom traktatów);

g) Artykuł 8 ustęp 4 (Transakcje wypłat dywidend);

h) Artykuł 9 ustępy 7 i 8 (Zyski z tytułu przeniesienia udziałów lub akcji lub innych praw w podmiotach, których wartość pochodzi głównie z majątku nieruchomego);

i) Artykuł 10 ustęp 6 (Klauzula antyabuzywna dotycząca zakładów położonych na terytoriach trzecich jurysdykcji);

j) Artykuł 11 ustęp 4 (Stosowanie przepisów Umów Podatkowych w celu zastrzeżenia prawa Strony do opodatkowania osób mających miejsce zamieszkania lub siedzibę na jej terytorium);

k) Artykuł 12 ustępy 5 i 6 (Sztuczne unikanie statusu zakładu poprzez umowy typu commissionnaire arrangements i inne podobne działania);

l) Artykuł 13 ustępy 7 i 8 (Sztuczne unikanie statusu zakładu poprzez wykorzystanie wyłączeń określonych form działalności z definicji zakładu);

m) Artykuł 14 ustęp 4 (Podział umów);

n) Artykuł 16 ustęp 6 (Procedura wzajemnego porozumiewania się);

o) Artykuł 17 ustęp 4 (Korekty współzależne);

p) Artykuł 18 (Wybór stosowania Części VI);

q) Artykuł 23 ustęp 4 (Rodzaje postępowania arbitrażowego);

r) Artykuł 24 ustęp 1 (Porozumienie w sprawie innego rozwiązania sprawy);

s) Artykuł 26 ustęp 1 (Klauzula zgodności); oraz

t) Artykuł 35 ustępy 1, 2, 3, 5 oraz 7 (Stosowanie).

2. Notyfikacje, które mają zastosowanie do Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, zawartych przez lub w imieniu jurysdykcji lub terytorium, za którego sprawy międzynarodowe odpowiedzialna jest Strona, jeżeli ta jurysdykcja lub terytorium nie jest Stroną niniejszej Konwencji stosownie do Artykułu 27 ustępu 1 litera b) lub c) (Podpisanie i ratyfikacja, przyjęcie lub zatwierdzenie), będą składane przez odpowiedzialną Stronę i mogą różnić się od notyfikacji złożonych przez tę Stronę w stosunku do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja.

3. Jeżeli notyfikacje zostają złożone na moment podpisania, podlegają one potwierdzeniu przy składaniu do depozytu instrumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia, chyba że dokument zawierający notyfikacje w sposób wyraźny określa, że są one uważane za ostateczne, z zastrzeżeniem ustępów 5 i 6 niniejszego Artykułu oraz Artykułu 35 ustęp 7 (Stosowanie).

4. Jeżeli notyfikacje nie zostają złożone na moment podpisania, wówczas na ten moment zostanie złożona wstępna lista spodziewanych notyfikacji.

5. Strona może rozszerzyć w dowolnym czasie listę umów notyfikowanych zgodnie z Artykułem 2 ustęp 1 litera a) punkt ii) (Interpretacja pojęć) poprzez złożenie notyfikacji skierowanej do Depozytariusza. Strona określi w takiej notyfikacji, czy dana umowa jest objęta zakresem jakichkolwiek zastrzeżeń złożonych przez Stronę, które zostały wymienione w Artykule 28 ustęp 8 (Zastrzeżenia). Strona może także złożyć nowe zastrzeżenie, o którym mowa w Artykule 28 ustęp 8 (Zastrzeżenia), jeżeli dodatkowa umowa będzie pierwszą, która zostanie objęta zakresem takiego zastrzeżenia. Strona określi także wszelkie dodatkowe notyfikacje, które mogą być wymagane zgodnie z ustępem 1 literami od b) do s), aby odzwierciedlić włączenie tych dodatkowych umów. Dodatkowo, jeżeli rozszerzenie powoduje po raz pierwszy włączenie danej umowy podatkowej zawartej przez lub w imieniu jurysdykcji lub terytorium, za które w sprawach międzynarodowych odpowiedzialna jest Strona, ta Strona określi wszelkie zastrzeżenia (stosownie do Artykułu 28 ustęp 4 (Zastrzeżenia)) lub notyfikacje (stosownie do ustępu 2 niniejszego Artykułu), które mają zastosowanie w odniesieniu do Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, zawartych przez lub w imieniu takiej jurysdykcji lub terytorium. Z datą, z którą taka dodatkowa umowa (umowy) notyfikowana (notyfikowane) zgodnie z dyspozycją Artykułu 2 ustęp 1 litera a) punkt ii) (Interpretacja pojęć) stała (stały) się Umowami Podatkowymi, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, postanowienia Artykułu 35 (Stosowanie) będą regulowały, z jaką datą będą stosowane zmiany w Umowach Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja.

6. Strona może dokonać dodatkowych notyfikacji zgodnie z ustępem 1 literami od b) do s) w drodze notyfikacji skierowanej do Depozytariusza. Notyfikacje takie będą odnosiły skutek:

a) w stosunku do Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, zawartych wyłącznie z Państwami lub jurysdykcjami będącymi Stronami niniejszej Konwencji wówczas, gdy dodatkowa notyfikacja będzie otrzymana przez Depozytariusza:

i) dla notyfikacji odnoszących się do postanowień dotyczących podatków pobieranych u źródła, gdy zdarzenie dające prawo do pobrania takiego podatku wystąpi w dniu lub po dniu 1 stycznia roku następującego po upływie terminu sześciu miesięcy kalendarzowych, rozpoczynającego bieg z datą poinformowania przez Depozytariusza o dodatkowej notyfikacji; oraz

ii) dla notyfikacji odnoszących się do wszystkich pozostałych postanowień, do podatków nakładanych w odniesieniu do okresów podatkowych rozpoczynających się w dniu lub po dniu 1 stycznia roku następującego po upływie terminu sześciu miesięcy kalendarzowych, rozpoczynającego bieg z datą poinformowania przez Depozytariusza o dodatkowej notyfikacji; oraz

b) w stosunku do Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, w przypadku gdy jedna lub więcej z Umawiających się Jurysdykcji, która jest jej stroną, stała się Stroną niniejszej Konwencji po dacie otrzymania przez Depozytariusza dodatkowej notyfikacji: z późniejszą z dat, z którą niniejsza Konwencja wchodzi w życie w tych Umawiających się Jurysdykcjach.

Postanowienia niniejszej Konwencji nie naruszają późniejszych zmian Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które mogą zostać uzgodnione pomiędzy Umawiającymi się Jurysdykcjami, które są stronami Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja.

1. Strony mogą powołać konferencję Stron w celach podjęcia jakichkolwiek decyzji lub wykonywania jakichkolwiek zadań, jakie mogą być niezbędne lub stosowne zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji.

2. Konferencja Stron jest obsługiwana przez Depozytariusza.

3. Każda ze Stron może wystąpić z wnioskiem o powołanie Konferencji Stron w drodze poinformowania Depozytariusza o swoim wniosku. Depozytariusz poinformuje wszystkie Strony niniejszej Konwencji o każdym wniosku. Następnie, Depozytariusz powoła Konferencję Stron pod warunkiem, że wniosek uzyska poparcie jednej trzeciej Stron w terminie sześciu miesięcy kalendarzowych od poinformowania o nim przez Depozytariusza.

1. Jakakolwiek wątpliwość w zakresie interpretacji lub stosowania postanowień Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, zmodyfikowanych przez niniejszą Konwencję, będzie rozpatrywana na podstawie postanowienia (postanowień) Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, dotyczących rozwiązywania sporów w ramach procedury wzajemnego porozumiewania się w zakresie wątpliwości przy interpretacji lub stosowaniu Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja (których postanowienia mogą zostać zmodyfikowane przez niniejszą Konwencję).

2. Jakakolwiek wątpliwość w zakresie interpretacji lub stosowania niniejszej Konwencji może być rozpatrywana przez Konferencję Stron powołaną zgodnie z Artykułem 31 ustęp 3 (Konferencja Stron).

1. Każda ze Stron może zaproponować zmianę niniejszej Konwencji w drodze przedłożenia proponowanej zmiany Depozytariuszowi.

2. Konferencja Stron może zostać powołana w celu rozważenia zaproponowanej zmiany, zgodnie z Artykułem 31 ustęp 3 (Konferencja Stron).

1. Konwencja niniejsza wejdzie w życie z pierwszym dniem miesiąca następującego po upływie terminu trzech miesięcy kalendarzowych, następujących po dacie zdeponowania piątego instrumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia.

2. Dla każdego Sygnatariusza, który dokonuje ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia niniejszej Konwencji po zdeponowaniu piątego instrumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia, niniejsza Konwencja wejdzie w życie z pierwszym dniem miesiąca następującego po upływie terminu trzech miesięcy kalendarzowych, rozpoczynającego bieg z datą zdeponowania przez tego Sygnatariusza jego instrumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia.

1. Przepisy niniejszej Konwencji będą stosowane przez każdą Umawiającą się Jurysdykcję w odniesieniu do Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja:

a) w odniesieniu do podatków pobieranych u źródła od kwot wypłacanych lub zaliczanych na rzecz osób niemających miejsca zamieszkania lub siedziby na terytorium Umawiającej się Jurysdykcji, gdy zdarzenie dające prawo do pobrania takiego podatku wystąpi w pierwszym dniu lub po pierwszym dniu kolejnego roku kalendarzowego, który rozpoczyna się w dniu lub po dniu późniejszej z dat, z którą niniejsza Konwencja wchodzi wżycie w każdej z Umawiających się Jurysdykcji, która jest stroną Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja; oraz

b) w odniesieniu do pozostałych podatków nakładanych przez tę Umawiającą się Jurysdykcję, w zakresie podatków nakładanych w okresach podatkowych rozpoczynających się w dniu lub po dniu, w którym upłynął termin sześciu miesięcy kalendarzowych (lub krótszy termin, w przypadku gdy wszystkie Umawiające się Jurysdykcje notyfikowały Depozytariuszowi, że ich zamiarem jest stosowanie takiego krótszego terminu), rozpoczynający bieg z późniejszą z dat, z którą niniejsza Konwencja wchodzi w życie w każdej z Umawiających się Jurysdykcji, która jest stroną Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja.

2. Wyłącznie dla celu własnego stosowania ustępu 1 litera a) i ustępu 5 litera a), Strona może dokonać wyboru w zakresie zastąpienia terminem „okres podatkowy” odesłania do pojęcia „rok kalendarzowy”, co odpowiednio notyfikuje Depozytariuszowi.

3. Wyłącznie dla celu własnego stosowania ustępu 1 litera b) oraz ustępu 5 litera b), Strona może dokonać wyboru w zakresie zastąpienia odesłania do pojęcia „okresy podatkowe rozpoczynające się w dniu lub po dniu, w którym upłynął termin” odesłaniem do pojęcia „okresy podatkowe rozpoczynające się w dniu lub po dniu 1 stycznia roku następującego w dniu lub po dniu upływu terminu”, co odpowiednio notyfikuje Depozytariuszowi.

4. Bez względu na poprzednie postanowienia niniejszego Artykułu, Artykuł 16 (Procedura wzajemnego porozumiewania się) będą stosowane w odniesieniu do Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, do sprawy przedstawionej właściwemu organowi Umawiającej się Jurysdykcji w dniu lub po dniu późniejszej z dat, z którą niniejsza Konwencja wchodzi w życie w każdej z Umawiających się Jurysdykcji, która jest stroną Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, z wyłączeniem spraw, w których od tego dnia nie zostały spełnione warunki dla ich przedstawienia zgodnie z Umową Podatkową, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, w brzmieniu sprzed modyfikacji dokonanej przez niniejszą Konwencję, bez względu na okres podatkowy, którego dana sprawa dotyczy.

5. Dla nowej Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, wynikającej z rozszerzenia listy umów notyfikowanych zgodnie z Artykułem 2 ustęp 1 litera a) punkt ii) (Interpretacja pojęć), o którym mowa w Artykule 29 ustęp 5 (Notyfikacje), postanowienia niniejszej Konwencji będą stosowane przez każdą Umawiającą się Jurysdykcję:

a) w odniesieniu do podatków pobieranych u źródła od kwot wypłacanych lub zaliczanych na rzecz osób niemających miejsca zamieszkania lub siedziby na terytorium Umawiającej się Jurysdykcji, gdy zdarzenie dające prawo do pobrania takiego podatku wystąpi w pierwszym dniu lub po tym dniu kolejnego roku kalendarzowego rozpoczynającego się w dniu lub po dniu upływu terminu 30 dni, rozpoczynającego bieg z datą poinformowania przez Depozytariusza o notyfikacji dotyczącej rozszerzenia listy umów; oraz

b) w odniesieniu do wszystkich innych podatków nakładanych przez tę Umawiającą się Jurysdykcję, dla podatków nakładanych w związku z okresami podatkowymi rozpoczynającymi się w lub po dniu upływu terminu dziewięciu miesięcy kalendarzowych (lub krótszego terminu, w przypadku gdy wszystkie Umawiające się Jurysdykcje notyfikowały Depozytariuszowi, że ich zamiarem jest stosowanie takiego krótszego terminu), rozpoczynającego bieg z datą poinformowania przez Depozytariusza o notyfikacji dotyczącej rozszerzenia listy umów.

6. Strona może zastrzec prawo niestosowania ustępu 4 w odniesieniu do zawartych przez nią Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja.

7.

a) Strona może zastrzec prawo do zastąpienia:

i) odesłań w ustępach 1 i 4 do pojęcia „późniejsza z dat, z którą niniejsza Konwencja wchodzi w życie w każdej z Umawiających się Jurysdykcji, która jest stroną Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja”; oraz

ii) odesłań w ustępie 5 do pojęcia „data poinformowania przez Depozytariusza o notyfikacji dotyczącej rozszerzenia listy umów”;

odesłaniami do pojęcia „30 dni po dacie otrzymania przez Depozytariusza późniejszej z notyfikacji dokonanych przez każdą Umawiającą się Jurysdykcję składającą zastrzeżenie, o którym mowa w Artykule 35 ustęp 7 (Stosowanie), że wypełniła wymagane procedury wewnętrzne w zakresie stosowania przepisów niniejszej Konwencji w odniesieniu do tej konkretnej Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja”;

iii) odesłań w Artykule 28 ustęp 9 litera a) (Zastrzeżenia) do pojęcia „data poinformowania przez Depozytariusza o notyfikacji dotyczącej wycofania lub zastąpienia danego zastrzeżenia”; oraz

iv) odesłania w Artykule 28 ustęp 9 litera b) (Zastrzeżenia) do pojęcia „późniejsza z dat, z którą niniejsza Konwencja wchodzi w życie w tych Umawiających się Jurysdykcjach”;

odesłaniami do pojęcia: „30 dni po dacie otrzymania przez Depozytariusza późniejszej z notyfikacji dokonanych przez każdą Umawiającą się Jurysdykcję składającą zastrzeżenie, o którym mowa w Artykule 35 ustęp 7 (Stosowanie), że wypełniła wymagane procedury wewnętrzne w zakresie stosowania wycofania zastrzeżenia lub zastąpienia zastrzeżenia w odniesieniu do tej konkretnej Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja”;

v) odesłań w Artykule 29 ustęp 6 litera a) (Notyfikacje) do pojęcia „data poinformowania przez Depozytariusza o dodatkowej notyfikacji; oraz

vi) odesłania w Artykule 29 ustęp 6 litera b) (Notyfikacje) do pojęcia „późniejsza z dat, z którą niniejsza Konwencja wchodzi w życie w tych Umawiających się Jurysdykcjach”;

odesłaniami do pojęcia: „30 dni po dacie otrzymania przez Depozytariusza późniejszej z notyfikacji dokonanych przez każdą Umawiającą się Jurysdykcję składającą zastrzeżenie, o którym mowa w Artykule 35 ustęp 7 (Stosowanie), że wypełniła wymagane procedury wewnętrzne w zakresie stosowania dodatkowej notyfikacji w odniesieniu do tej konkretnej Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja”;

vii) odesłań w Artykule 36 ustępach 1 i 2 (Stosowanie Części VI) do pojęcia „późniejszej z dat, z którą niniejsza Konwencja wchodzi w życie w każdej z Umawiających się Jurysdykcji, które są stronami Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja”;

odesłaniami do pojęcia „30 dni po dacie otrzymania przez Depozytariusza późniejszej z notyfikacji dokonanych przez każdą Umawiającą się Jurysdykcję składającą zastrzeżenie, o którym mowa w Artykułu 35 ustęp 7 (Stosowanie), że wypełniła wymagane procedury wewnętrzne w zakresie stosowania przepisów niniejszej Konwencji w odniesieniu do tej konkretnej Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja”;

viii) odesłania w Artykule 36 ustęp 3 (Stosowanie Części VI) do pojęcia „data poinformowania przez Depozytariusza o notyfikacji dotyczącej rozszerzenia listy umów”;

ix) odesłań w Artykule 36 ustęp 4 (Stosowanie Części VI) do pojęć: „data poinformowania przez Depozytariusza o notyfikacji dotyczącej wycofania zastrzeżenia”, „data poinformowania przez Depozytariusza o notyfikacji dotyczącej zastąpienia zastrzeżenia” oraz „data poinformowania przez Depozytariusza o notyfikacji dotyczącej wycofania sprzeciwu wobec zastrzeżenia”; oraz

x) odesłania w Artykule 36 ustęp 5 (Stosowanie Części VI) do pojęcia „data poinformowania przez Depozytariusza o dodatkowych notyfikacjach”;

odesłaniami do pojęcia „30 dni po dacie otrzymania przez Depozytariusza późniejszej z notyfikacji dokonanych przez każdą Umawiającą się Jurysdykcję składającą zastrzeżenie, o którym mowa w Artykule 35 ustęp 7 (Stosowanie), że wypełniła wymagane procedury wewnętrzne w zakresie stosowania przepisów Części VI (Arbitraż) w odniesieniu do tej konkretnej Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja”.

b) Strona składająca zastrzeżenie na podstawie litery a) przekaże potwierdzenie wypełnienia przez nią procedur wewnętrznych jednocześnie do Depozytariusza oraz drugiej Umawiającej się Jurysdykcji (pozostałych Umawiających się Jurysdykcji).

c) Jeśli jedna lub więcej Umawiających się Jurysdykcji, które są stronami Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, składa zastrzeżenie zgodnie z niniejszym ustępem, data z którą będą stosowane postanowienia niniejszej Konwencji, postanowienia dotyczące wycofania lub zastąpienia zastrzeżenia, dodatkowej notyfikacji w odniesieniu do danej Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, lub Części VI (Arbitraż), będzie regulowana niniejszym ustępem w odniesieniu do wszystkich Umawiających się Jurysdykcji, które są stronami danej Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja.

1. Bez względu na postanowienia Artykułu 28 ustęp 9 (Zastrzeżenia), Artykułu 29 ustęp 6 (Notyfikacje) oraz Artykułu 35 ustępy od 1 do 6 (Stosowanie), w odniesieniu do dwóch Umawiających się Jurysdykcji, które są stronami Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, przepisy Części VI (Arbitraż) będą stosowane:

a) w odniesieniu do spraw przedstawionych właściwemu organowi Umawiającej się Jurysdykcji (jak opisano w Artykule 19 ustęp 1 litera a) (Obowiązkowe postępowanie arbitrażowe)), w dniu lub po dniu późniejszej z dat, z którą niniejsza Konwencja wchodzi w życie w każdej z Umawiających się Jurysdykcji, które są stronami Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja; oraz

b) w odniesieniu do spraw przedstawionych właściwemu organowi Umawiającej się Jurysdykcji przed późniejszą z dat, z którą niniejsza Konwencja wchodzi w życie w każdej z Umawiających się Jurysdykcji, które są stronami Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, z datą kiedy obie Umawiające się Jurysdykcje notyfikowały Depozytariuszowi, że osiągnęły wzajemne porozumienie zgodnie z Artykułem 19 ustęp 10 (Obowiązkowe postępowanie arbitrażowe), łącznie z informacją dotyczącą daty lub dat, z którą takie sprawy będą uważane za przedstawione właściwemu organowi Umawiającej się Jurysdykcji (jak wskazano w Artykule 19 ustęp 1 litera a) (Obowiązkowe postępowanie arbitrażowe)) zgodnie z warunkami określonymi w tym wzajemnym porozumieniu.

2. Strona może zastrzec prawo do stosowania przepisów Części VI (Arbitraż) w zakresie sprawy przedstawionej właściwemu organowi Umawiającej się Jurysdykcji przed późniejszą z dat, z którą niniejsza Konwencja wchodzi w życie w każdej z Umawiających się Jurysdykcji, które są stronami Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, wyłącznie w zakresie, w jakim właściwe organy obu Umawiających się Jurysdykcji zgodziły się, że znajdzie ona zastosowanie do tej konkretnej sprawy.

3. W przypadku dodania nowej Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, które wynika z rozszerzenia na podstawie Artykułu 29 ustęp 5 (Notyfikacje) listy umów notyfikowanych na podstawie Artykułu 2 ustęp 1 litera a) punkt ii) (Interpretacja pojęć), odesłań w ustępach 1 i 2 niniejszego Artykułu do pojęcia „późniejsza z dat, z którą niniejsza Konwencja wchodzi w życie w każdej z Umawiających się Jurysdykcji, które są stronami Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja” zostaną zastąpione odesłaniami do pojęcia „data poinformowania przez Depozytariusza o notyfikacji dotyczącej rozszerzenia listy umów”.

4. Wycofanie lub zastąpienie zastrzeżenia złożonego zgodnie z Artykułem 26 ustęp 4 (Klauzula zgodności) na podstawie Artykułu 28 ustęp 9 (Zastrzeżenia) lub wycofanie sprzeciwu wobec zastrzeżenia złożonego na podstawie Artykułu 28 ustęp 2 (Zastrzeżenia), które skutkuje zastosowaniem Części VI (Arbitraż) w relacjach między dwiema Umawiającymi się Jurysdykcjami, które są stronami Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, będzie stosowane zgodnie z ustępem 1 litera a) i b) niniejszego Artykułu, z wyłączeniem odesłań do pojęcia „późniejsza z dat, z którą niniejsza Konwencja wchodzi w życie w każdej z Umawiających się Jurysdykcji, które są stronami Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja”, które zostaną odpowiednio zastąpione odesłaniami do pojęć: „data poinformowania przez Depozytariusza o notyfikacji dotyczącej wycofania zastrzeżenia”, „data poinformowania przez Depozytariusza o notyfikacji dotyczącej zastąpienia zastrzeżenia” oraz „data poinformowania przez Depozytariusza o notyfikacji dotyczącej wycofania sprzeciwu wobec zastrzeżenia”.

5. Dodatkowa notyfikacja złożona na podstawie Artykułu 29 ustęp 1 litera p) (Notyfikacje) będzie stosowana zgodnie z ustępem 1 litery a) i b), z wyłączeniem odesłań w ustępach 1 i 2 niniejszego Artykułu do pojęcia „późniejsza z dat, z którą niniejsza Konwencja wchodzi w życie w każdej z Umawiających się Jurysdykcji, które są stronami Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja”, które zostanie zastąpione odesłaniami do pojęcia „data poinformowania przez Depozytariusza o dodatkowych notyfikacjach”.

1. Każda ze Stron może w dowolnym czasie wypowiedzieć niniejszą Konwencję w drodze złożenia notyfikacji skierowanej do Depozytariusza.

2. Wypowiedzenie dokonane na podstawie ustępu 1 będzie skuteczne z datą otrzymania notyfikacji przez Depozytariusza. W przypadkach, gdy niniejsza Konwencja weszła w życie w odniesieniu do wszystkich Umawiających się Jurysdykcji, które są stronami Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, przed datą z którą wypowiedzenie złożone przez Stronę staje się skuteczne, Umowa Podatkowa, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, pozostanie zmodyfikowana przez niniejszą Konwencję.

1. Konwencja niniejsza może zostać uzupełniona przez jeden lub więcej protokołów.

2. W celu stania się stroną protokołu, Państwo lub jurysdykcja muszą być także Stroną niniejszej Konwencji.

3. Strona niniejszej Konwencji nie jest związana protokołem, chyba że zostanie stroną tego protokołu zgodnie z jego postanowieniami.

1. Sekretarz Generalny Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju będzie Depozytariuszem niniejszej Konwencji oraz wszelkich protokołów, zgodnie z Artykułem 38 (Protokoły do niniejszej Konwencji).

2. Depozytariusz notyfikuje Stronom oraz Sygnatariuszom niniejszej Konwencji, w ciągu jednego miesiąca kalendarzowego:

a) każde podpisanie, zgodnie z Artykułem 27 (Podpisanie i ratyfikacja, przyjęcie lub zatwierdzenie);

b) zdeponowanie każdego instrumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia, zgodnie z Artykułem 27 (Podpisanie i ratyfikacja, przyjęcie lub zatwierdzenie);

c) każde złożenie, wycofanie lub zastąpienie zastrzeżenia, zgodnie z Artykułem 28 (Zastrzeżenia);

d) każde złożenie notyfikacji lub dodatkowej notyfikacji, zgodnie z Artykułem 29 (Notyfikacje);

e) każdą zaproponowaną zmianę niniejszej Konwencji, zgodnie z Artykułem 33 (Zmiana);

f) każde wypowiedzenie niniejszej Konwencji, zgodnie z Artykułem 37 (Wypowiedzenie); oraz

g) jakąkolwiek inną informację dotyczącą niniejszej Konwencji.

3. Depozytariusz będzie prowadził publicznie dostępną listę:

a) Umów Podatkowych, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja;

b) zastrzeżeń do niniejszej Konwencji złożonych przez Strony; oraz

c) notyfikacji do niniejszej Konwencji złożonych przez Strony.

Na dowód czego, niżej podpisani, należycie upoważnieni, podpisali niniejszą Konwencję.

Sporządzono w Paryżu, dnia 24 listopada 2016 roku, w językach angielskim i francuskim, obydwa teksty są jednakowo autentyczne, w jednym egzemplarzu, który zostaje zdeponowany w archiwach Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju.

Wersja w języku angielskim

Po zaznajomieniu się z powyższą konwencją, w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej oświadczam, że:

– została ona uznana za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych,

– jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, z zastrzeżeniami i notyfikacjami,

– będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.

Dano w Warszawie dnia 4 stycznia 2018 r.

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej: A. Duda

L.S.

Prezes Rady Ministrów: M. Morawiecki