Dziennik Ustaw - rok 2016 poz. 1804

Na podstawie art. 249 § 3 pkt 4 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny wykonawczy (Dz. U. poz. 557, z późn. zm.¹⁾) zarządza się, co następuje:

1) formy organizacyjne ochrony jednostek organizacyjnych Służby Więziennej;

2) zadania funkcjonariuszy i pracowników Służby Więziennej oraz przywięziennych zakładów pracy;

3) sposób postępowania z osobami osadzonymi w zakładach karnych i aresztach śledczych, w tym podczas ich konwojowania;

4) warunki wstępu na teren jednostek organizacyjnych Służby Więziennej osób niebędących funkcjonariuszami lub pracownikami Służby Więziennej albo pracownikami przywięziennych zakładów pracy.

1) Centralny Zarząd – Centralny Zarząd Służby Więziennej;

2) dowódca zmiany – funkcjonariusza kierującego zmianą, jego zastępcę albo funkcjonariusza kierującego zmianą w wyodrębnionym oddziale;

3) dozorowanie – ochranianie osadzonego na terenie jednostki organizacyjnej;

4) dyrektor – dyrektora zakładu karnego lub aresztu śledczego albo jego zastępcę;

5) Dyrektor Generalny – Dyrektora Generalnego Służby Więziennej albo jego zastępcę;

6) dyrektor okręgowy – dyrektora okręgowego Służby Więziennej albo jego zastępcę;

7) funkcjonariusz – funkcjonariusza Służby Więziennej;

8) jednostka organizacyjna – jednostkę organizacyjną Służby Więziennej, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej (Dz. U. z 2016 r. poz. 713, 904, 960 i 1250);

9) kierownik jednostki organizacyjnej – odpowiednio Dyrektora Generalnego, dyrektora okręgowego, komendanta ośrodka albo dyrektora;

10) klucze – klucze lub nośniki informacji w postaci kart elektronicznych umożliwiających identyfikację ich użytkowników lub haseł służących do otwierania bram, drzwi lub krat;

11) kodeks – ustawę z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny wykonawczy;

12) konwojent – funkcjonariusza i pracownika realizujących konwojowanie;

13) konwojowanie – konwój w rozumieniu art. 4 pkt 3 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej (Dz. U. poz. 628 i 1165, z 2014 r. poz. 24 i 1199 oraz z 2016 r. poz. 904);

14) komendant ośrodka – Komendanta Centralnego Ośrodka Szkolenia Służby Więziennej, komendanta ośrodka szkolenia lub ośrodka doskonalenia kadr Służby Więziennej i ich zastępców;

15) oddział mieszkalny – wyodrębniony organizacyjnie zespół cel mieszkalnych dla osadzonych i pomieszczeń niezbędnych do jego funkcjonowania;

16) okręgowy inspektorat – okręgowy inspektorat Służby Więziennej;

17) osadzony – skazanego, tymczasowo aresztowanego, ukaranego lub osobę, wobec której zastosowany został środek przymusu skutkujący pozbawieniem wolności;

18) osadzony niebezpieczny – osadzonego zakwalifikowanego jako stwarzającego poważne zagrożenie społeczne albo poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa zakładu;

19) ośrodek szkolenia – Centralny Ośrodek Szkolenia Służby Więziennej, ośrodek szkolenia lub ośrodek doskonalenia kadr Służby Więziennej;

20) pojazd konwojowy – pojazd wykorzystywany do konwojowania;

21) pora dzienna – okres od rozpoczęcia apelu porannego do zakończenia apelu wieczornego;

22) pora nocna – okres od zakończenia apelu wieczornego do rozpoczęcia apelu porannego;

23) pracownik – pracownika Służby Więziennej lub przywięziennego zakładu pracy;

24) przedmioty niedozwolone – przedmioty, które mogą utrudniać prawidłowy tok postępowania karnego lub realizację ustalonego porządku w jednostce organizacyjnej, w tym przedmioty niebezpieczne, które mogą stanowić zagrożenie dla bezpieczeństwa jednostki organizacyjnej lub osób;

25) siły wsparcia – funkcjonariuszy Grup Interwencyjnych Służby Więziennej lub jednostek organizacyjnych udzielających pomocy w razie zagrożenia lub naruszenia bezpieczeństwa danej jednostki;

26) stanowisko – stałą lub okresową funkcję pełnioną w związku z ochroną jednostki organizacyjnej lub konwoju;

27) teren jednostki organizacyjnej – teren jednostki organizacyjnej podlegający ochronie;

28) zakład – zakład karny lub areszt śledczy wraz z podległymi mu wyodrębnionymi oddziałami i oddziałami tymczasowego zakwaterowania skazanych.

2. Funkcjonariusze i pracownicy wykonują swoje obowiązki zgodnie z instrukcjami stanowiskowymi lub zakresem czynności.

3. W instrukcji stanowiskowej uwzględnia się w szczególności:

1) opis stanowiska z podaniem jego rodzaju, miejsca i czasu pełnienia służby, a w przypadku stanowiska uzbrojonego – również pola obserwacji;

2) rodzaj uzbrojenia i wyposażenia;

3) zakres czynności;

4) zadania z zakresu ochrony przeciwpożarowej.

1) teren jednostki organizacyjnej jest ograniczony przez ogrodzenie ochronne składające się z linii zewnętrznej wykonanej z materiału pełnego oraz linii wewnętrznej, a także usytuowanego między nimi pasa ochronnego;

2) wzdłuż linii ogrodzenia zewnętrznego mogą być wyznaczane stanowiska uzbrojone;

3) okna budynków i budowli, w których stale lub czasowo przebywają osadzeni, są wyposażone w kraty lub spełniające ich funkcje inne zabezpieczenia techniczno-ochronne;

4) drzwi i kraty wejściowe do budynków i oddziałów mieszkalnych oraz wejścia do budowli lub przejścia na terenie jednostki organizacyjnej są otwierane tylko na czas niezbędny.

2. W przypadku gdy warunki architektoniczne uniemożliwiają stosowanie wymogów dotyczących usytuowania linii wewnętrznej i pasa ochronnego, dyrektor może ustalić odstępstwo w tym zakresie, które określi w instrukcji ochronnej.

1) teren jednostki organizacyjnej jest ograniczony co najmniej jedną linią ogrodzenia ochronnego;

2) okna budynków, w których stale przebywają osadzeni, wyposaża się w zabezpieczenia techniczno-ochronne;

3) drzwi i kraty wejściowe do budynków i oddziałów mieszkalnych oraz wejścia do budowli lub przejścia na terenie zakładu, z zastrzeżeniem ust. 2, są otwierane tylko na czas niezbędny.

2. Dyrektor może podjąć decyzję o otwarciu w porze dziennej drzwi, krat, wejść i przejść, o których mowa w ust. 1 pkt 3, określając godziny ich otwarcia.

1) teren jednostki organizacyjnej jest ograniczony co najmniej jedną linią ogrodzenia ochronnego;

2) okna budynków mogą być wyposażone w zabezpieczenia techniczno-ochronne;

3) budynek i oddziały mieszkalne pozostają otwarte w porze dziennej.

2. Dyrektor może podjąć decyzję o otwarciu oddziału w porze nocnej.

2. W zakładzie, w którym nie można wydzielić rejonu, o którym mowa w ust. 1, ochronę i ogrodzenie ochronne zakładu dostosowuje się do osadzonych, wobec których stosuje się największy stopień zabezpieczenia.

1) Dyrektor Generalny w przypadku tworzenia:

a) jednostki organizacyjnej,

b) oddziału dla osadzonych niebezpiecznych;

2) dyrektor okręgowy w przypadku:

a) przejmowania nowych budynków zakwaterowania osadzonych,

b) przejmowania do użytku wyremontowanych budynków zakwaterowania osadzonych w przypadku zmiany sposobu ich użytkowania,

c) zmiany typu podległego zakładu oraz możliwości umieszczania osadzonych zakwalifikowanych jako wymagających osadzenia w areszcie śledczym lub zakładzie karnym typu zamkniętego w warunkach zapewniających ochronę społeczeństwa i bezpieczeństwo aresztu lub zakładu oraz osadzonych niebezpiecznych;

3) dyrektor – w przypadku organizowania miejsc zatrudnienia osadzonych poza terenem zakładu.

2. Dyrektor może zarządzić przeprowadzenie rozpoznania miejsc czasowego przebywania osadzonych poza terenem zakładu.

3. Osoby, o których mowa w ust. 1, powołują komisję, która dokona rozpoznania.

4. Z przeprowadzonego rozpoznania sporządza się protokół zatwierdzany zgodnie z właściwością przez osoby, o których mowa w ust. 1.

5. Na podstawie rozpoznania ustala się w szczególności:

1) potrzeby w zakresie wyposażenia jednostki organizacyjnej w zabezpieczenia techniczno-ochronne;

2) liczbę oraz rodzaj stanowisk;

3) rozmieszczenie stanowisk oraz pomieszczeń ochronnych zapewniających bezpieczne funkcjonowanie jednostki organizacyjnej;

4) liczbę etatów w dziale ochrony;

5) uzbrojenie i środki ochrony dla funkcjonariuszy;

6) stan etatowy psów służbowych i specjalnych;

7) sposób zabezpieczenia pod względem przeciwpożarowym.

6. Ustalenia dokonane w trakcie rozpoznania uwzględnia się przy tworzeniu instrukcji, o której mowa w § 13 ust. 1.

2. Instrukcja ochronna składa się z:

1) zestawienia stanowisk;

2) procedur działań ochronnych i alarmowania;

3) wykazu i opisu odstępstw od sposobu ochrony;

4) planu sytuacyjnego.

3. Do instrukcji ochronnej dołącza się dokumenty określające system współdziałania sił wsparcia.

4. Instrukcję ochronną sporządza się w jednym egzemplarzu, który pozostaje do dyspozycji dowódcy zmiany. Kopię dokumentów, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 4, przesyła się właściwemu dyrektorowi okręgowemu oraz dyrektorowi Biura Ochrony i Spraw Obronnych Centralnego Zarządu.

5. Jeżeli w skład zakładu wchodzi wyodrębniony oddział zewnętrzny lub oddział tymczasowego zakwaterowania osadzonych, opracowuje się odrębną instrukcję ochronną dla tego oddziału.

6. Kopię instrukcji ochronnej, o której mowa w ust. 5, przechowuje dowódca zmiany zakładu, w którego skład wchodzi wyodrębniony oddział zewnętrzny lub oddział tymczasowego zakwaterowania osadzonych.

1) obowiązki kierującego działaniami ochronnymi;

2) organizację grup interwencyjnych: uderzeniowej, odwodowej, transportowej, ratowniczej, przeciwpożarowej i medycznej, ich wyposażenie i zasady porozumiewania się;

3) miejsca oraz pomieszczenia odizolowania i rozmieszczenia osadzonych;

4) sposób wykorzystania sił wsparcia;

5) procedurę alarmowania wraz z wykazem teleadresowym, określającą funkcjonariuszy upoważnionych do zarządzenia alarmu oraz sposób, zasady i środki alarmowania.

1) budynków i budowli, ciągów komunikacyjnych i dróg ewakuacyjnych;

2) usytuowania wartowni, magazynu uzbrojenia, wieżyczek, pomieszczenia na sprzęt przeciwpożarowy, ujęć wody znajdujących się na zewnątrz budynków a także głównych wyłączników prądu i gazu.

2. Dla każdej zmiany ustala się rezerwę składu zmiany.

3. W oddziale tymczasowego zakwaterowania skazanych służbę może pełnić jeden funkcjonariusz.

4. Funkcjonariusze i pracownicy, którzy pełnią służbę na stanowiskach niewchodzących w skład działu ochrony, w zakresie sposobu wykonywanych zadań ochronnych podlegają dowódcy zmiany.

2. Kierownik jednostki organizacyjnej może doraźnie zmienić liczbę stanowisk, a także liczbę funkcjonariuszy pełniących na nich służbę.

2. Po nieprzerwanym pełnieniu służby przez 2 godziny na stanowisku monitorowego funkcjonariuszowi zmienia się miejsce pełnienia służby, o ile nie stwarza to zagrożenia dla bezpieczeństwa jednostki.

2. Funkcjonariusza pełniącego służbę można wyposażyć w środki przymusu bezpośredniego.

3. Jeżeli funkcjonariusz jest wyposażony w środki przymusu bezpośredniego w postaci chemicznych środków obezwładniających i pocisków niepenetracyjnych, może on posiadać na terenie jednostki organizacyjnej broń palną umożliwiającą użycie lub wykorzystanie tych środków.

1) na wieżyczce ochronnej;

2) na wyznaczonym odcinku ogrodzenia ochronnego lub pasa ochronnego;

3) przy wejściu do jednostki organizacyjnej, w porze nocnej;

4) w wartowni;

5) w czasie konwojowania.

2. W szczególnie uzasadnionych przypadkach dyrektor może zezwolić na przebywanie na terenie jednostki organizacyjnej innych osób i funkcjonariuszy posiadających broń palną.

2. Obowiązki dyrektora w zakresie ochrony w wyodrębnionym oddziale wykonuje kierownik tego oddziału.

1) wyznaczaniu stanowisk oraz ustaleniu liczby funkcjonariuszy i pracowników wykonujących zadania ochronne;

2) organizacji ruchu w jednostce organizacyjnej;

3) otwieraniu i zamykaniu wejść oraz przejść;

4) określonym postępowaniu z kluczami;

5) określaniu sposobu użytkowania przedmiotów niedozwolonych;

6) przeprowadzaniu apeli, kontroli, inspekcji i przeglądów;

7) określeniu zasad wstępu funkcjonariuszy i pracowników do jednostki organizacyjnej;

8) stosowaniu:

a) zabezpieczeń techniczno-ochronnych,

b) psów,

c) uzbrojenia.

1) wejście do zakładu otwiera na polecenie dowódcy zmiany nieuzbrojony funkcjonariusz wyposażony w kamizelkę kuloodporną, ubezpieczany przez funkcjonariusza uzbrojonego w broń palną;

2) funkcjonariusz ubezpieczający zajmuje miejsce uniemożliwiające dokonanie na niego napaści przez osoby wchodzące do zakładu;

3) zasad określonych w pkt 1 i 2 można nie stosować w odniesieniu do funkcjonariuszy pełniących służbę w systemie wielozmianowym, przybywających do jednostki lub ją opuszczających.

2. W jednostce organizacyjnej innej niż wymieniona w ust. 1 sposób otwierania wejścia w porze dziennej i nocnej określa kierownik jednostki organizacyjnej.

2. Funkcjonariusz ubezpieczający zajmuje miejsce uniemożliwiające dokonanie na niego bezpośredniej napaści przez osadzonych.

3. W przypadku wykonywania czynności, o których mowa w ust. 1 i 2, przedsięwzięcia określone w § 105 ust. 2 pkt 2–4 stosuje się odpowiednio.

4. W przypadku zagrożenia życia osadzonego funkcjonariusz może podjąć decyzję o samodzielnym otwarciu celi w porze nocnej, z zachowaniem zasad bezpieczeństwa osobistego, po uprzednim poinformowaniu dowódcy zmiany.

5. W zakładzie karnym typu półotwartego i otwartego dyrektor może ustalić odstępstwo od wymogów, o których mowa w ust. 1 i 2.

1) klucze specjalne – klucze do bram, drzwi i krat wejściowych do budynków zakwaterowania osadzonych, cel, magazynu uzbrojenia oraz innych drzwi i krat spełniających funkcje ochronne, które użytkuje się zgodnie z następującymi zasadami:

a) klucze specjalne powinny być zróżnicowane, ocechowane i ewidencjonowane; jeden klucz specjalny nie może umożliwiać otwarcia drzwi i krat wejściowych do budynków i oddziałów mieszkalnych oraz drzwi i krat przejściowych w ciągach komunikacyjnych, z zastrzeżeniem lit. b,

b) karta elektroniczna może umożliwiać otwarcie drzwi i krat wejściowych do budynków i oddziałów mieszkalnych oraz drzwi i krat przejściowych w ciągach komunikacyjnych tylko w zakresie niezbędnym do realizacji czynności służbowych wykonywanych przez jej użytkownika,

c) klucze znajdujące się na wyposażeniu stanowisk całodobowych przekazuje się funkcjonariuszowi przejmującemu służbę na tym stanowisku,

d) pozostałe klucze specjalne wydaje się użytkownikom za pokwitowaniem, na podstawie książki rozkładu służby lub wykazu użytkowników,

e) kluczy specjalnych nie wolno pozostawiać w miejscu dostępnym dla innych osób,

f) kierownik jednostki organizacyjnej ustala klucze specjalne, sposób ich ocechowania oraz zasady ich przekazywania innym osobom, a w przypadku kart elektronicznych określa zasady ich ewidencjonowania, użytkowania i przechowywania,

g) klucze specjalne niebędące w użytkowaniu są przechowywane w wartowni,

h) klucze specjalne rezerwowe, w ilości zapewniającej otwarcie wszystkich przejść i pomieszczeń, przechowuje się w podręcznym magazynie uzbrojenia dowódcy zmiany,

i) z kluczy, o których mowa w lit. h, wyłącza się klucz rezerwowy do podręcznego magazynu uzbrojenia dowódcy zmiany, który przechowuje się odpowiednio zabezpieczony w wartowni,

j) w zakładach karnych typu zamkniętego oddziałowy nie może posiadać kluczy do drzwi i krat wyjściowych z oddziału mieszkalnego; dyrektor może określić odstępstwo od tej zasady;

2) klucze zwykłe – klucze niewymienione w pkt 1; kierownik jednostki organizacyjnej określa sposób postępowania z kluczami zwykłymi.

2. W zakładzie karnym typu półotwartego i otwartego dyrektor może określić odstępstwo od zasad wymienionych w ust. 1.

2. Wykaz przedmiotów, o których mowa w ust. 1, sporządza i podpisuje kierownik działu sprawującego nadzór nad miejscem pracy osadzonego, a zatwierdza dyrektor.

2. Dyrektor okręgowy lub wyznaczeni funkcjonariusze, lub pracownicy przeprowadzają inspekcje podległych jednostek organizacyjnych.

3. Wyniki inspekcji odnotowuje się w książce przebiegu służby dowódcy zmiany.

1) linię zewnętrzną ogrodzenia ochronnego, wykonaną z materiału pełnego albo materiałów tworzących ogrodzenie ażurowe wyposażone w zabezpieczenia utrudniające jej pokonanie;

2) linię wewnętrzną ogrodzenia ochronnego, którą może stanowić ogrodzenie pełne lub ażurowe, albo oznaczoną w inny sposób;

3) wygrodzenia wewnętrzne oddzielające poszczególne rejony jednostki organizacyjnej;

4) bramy, drzwi i kraty zamontowane przy wejściach do jednostki organizacyjnej, poszczególnych budynków, rejonów i cel oraz pomiędzy kondygnacjami budynków;

5) kraty okienne oraz wewnętrzne kraty koszowe instalowane za drzwiami wejściowymi i przed otworami okiennymi;

6) przesłony i siatki, zabezpieczające otwory okienne;

7) zamki i blokady do bram, drzwi i krat;

8) agregat prądotwórczy lub inne zastępcze źródła energii elektrycznej i oświetlenia;

9) zabezpieczenia studzienek, kanałów, urządzeń wentylacyjnych, rynien, instalacji odgromowych, słupów, masztów antenowych, kominów i innych punktów wysokościowych, świetlików, wejść na strychy i dachy oraz wejść do piwnic;

10) urządzenia telewizji przemysłowej i urządzenia kontroli dostępu;

11) urządzenia do kontroli osób, bagaży, pojazdów i ładunków;

12) instalację przyzywową;

13) środki łączności radiowej i przewodowej;

14) środki alarmowania;

15) sprzęt kwaterunkowy mocowany na stałe;

16) inne mechaniczne, elektryczne, elektroniczne oraz budowlane zabezpieczenia techniczno-ochronne.

1) obserwowanie zachowań i relacji w środowisku osadzonych;

2) rozpoznawanie struktur podkultury przestępczej;

3) rozpoznawanie atmosfery i nastrojów wśród osadzonych oraz ich zamiarów godzących w bezpieczeństwo jednostki.

2. Dyrektor określa zasady i sposób gromadzenia, przetwarzania i przekazywania informacji pozyskanych w wyniku realizacji czynności profilaktycznych.

1) użycie lub wykorzystanie środków przymusu bezpośredniego;

2) ogłoszenie alarmu;

3) zorganizowanie pościgu;

4) wykorzystanie grup interwencyjnych;

5) wzmocnienie sposobu ochrony.

2. Działaniami ochronnymi kieruje kierownik jednostki organizacyjnej. Do jego obowiązków należy w szczególności:

1) zarządzenie prowadzenia rejestru wydarzeń, otrzymanych meldunków i informacji oraz wydanych poleceń; rejestr może być prowadzony przy użyciu środków audiowizualnych;

2) wykorzystanie, w zależności od charakteru i rozmiaru zagrożenia oraz przewidywanego zakresu działań, grup interwencyjnych.

1) zwiększenie składu zmiany, również o funkcjonariuszy spoza działu ochrony;

2) wzmocnienie obsady stanowisk istniejących lub wystawienie dodatkowych;

3) wprowadzenie dyżurów kadry kierowniczej.

2. W przypadku wprowadzenia wzmocnienia sposobu ochrony dyrektor zakładu typu półotwartego lub otwartego może na czas niezbędny wprowadzić do ochrony jednostki wybrane elementy innych sposobów ochrony.

1) Dyrektor Generalny – w każdej jednostce organizacyjnej;

2) dyrektor okręgowy – w podległych jednostkach organizacyjnych;

3) dyrektor – w podległym zakładzie;

4) komendant ośrodka – w podległym ośrodku.

2. Zarządzenie, o którym mowa w ust. 1, wydaje się w formie pisemnej, bez zbędnej zwłoki.

1) stosowany sposób ochrony;

2) występujące i przewidywane zagrożenia;

3) wykorzystanie funkcjonariuszy i pracowników.

2. Z przeprowadzonych ćwiczeń sporządza się sprawozdanie.

2. Stanowiska dzielą się na uzbrojone i nieuzbrojone.

3. Funkcjonariusz pełniący służbę na stanowisku uzbrojonym może pełnić ją samodzielnie po odbyciu kursu przygotowawczego.

2. W szczególnie uzasadnionych przypadkach dyrektor może powierzyć funkcjonariuszowi wykonywanie innych zadań niż określone w ust. 1.

3. W trakcie wykonywania zadań ochronnych funkcjonariusze są obowiązani do przestrzegania instrukcji ochronnej jednostki organizacyjnej oraz instrukcji stanowiskowych.

1) pełniący służbę na stanowisku prowadzi obserwację wyznaczonego miejsca, odcinka lub rejonu;

2) wyposażony w urządzenia mechaniczne lub elektroniczne ma obowiązek wykorzystywania ich do kontroli, o których mowa w § 67;

3) niezwłocznie powiadamia dowódcę zmiany o wystąpieniu przyczyn uniemożliwiających dalsze pełnienie służby;

4) wykonując obowiązki związane z ochroną, nie może bez zezwolenia bezpośredniego przełożonego opuścić stanowiska lub zaprzestać jego ochrony.

2. Dyrektor może podjąć decyzję o modyfikacji istniejącego sposobu ochrony, zapewniając odpowiedni poziom bezpieczeństwa, wprowadzając stosowne zmiany w instrukcji ochronnej.

3. Do zadań dyrektora w zakresie ochrony jednostki organizacyjnej należy w szczególności:

1) zatwierdzenie instrukcji ochronnej oraz instrukcji stanowiskowych;

2) zatwierdzanie rozkładu służby działu ochrony;

3) organizowanie rozpoznania nastrojów i atmosfery wśród osadzonych oraz ich zamiarów godzących w porządek i bezpieczeństwo;

4) zarządzanie przeprowadzania kontroli generalnych;

5) określanie sposobu zabezpieczenia:

a) zatrudnienia, widzeń, spacerów, kąpieli, zakupów,

b) zajęć szkolnych, kulturalno-oświatowych, z zakresu kultury fizycznej i sportu oraz posług religijnych, a także innych zbiorowych zajęć osadzonych.

1) opracowanie instrukcji ochronnej oraz instrukcji stanowiskowych;

2) opracowywanie rozkładu czasu służby;

3) nadzorowanie i kontrolowanie realizacji sposobu ochrony;

4) sprawowanie nadzoru nad dokumentowaniem użycia lub wykorzystania środków przymusu bezpośredniego i broni palnej;

5) organizowanie szkolenia zawodowego funkcjonariuszy działu ochrony.

2. Kierownik jednostki organizacyjnej dokonuje podziału obowiązków, o których mowa w ust. 1, między kierownika działu ochrony i jego zastępcę.

3. Obowiązki kierownika działu ochrony w oddziale zewnętrznym wykonuje kierownik oddziału.

1) zapoznanie się z wydarzeniami w jednostce oraz poleceniami przełożonych;

2) sprawdzenie stanu ewidencyjnego osadzonych;

3) sprawdzenie ilości i stanu uzbrojenia oraz środków ochrony, znajdujących się w magazynie podręcznym;

4) przeprowadzenie odprawy zmiany.

2. W czasie odprawy zmiany do zadań dowódcy zmiany należy w szczególności:

1) sprawdzenie obecności funkcjonariuszy i ich zdolności do pełnienia służby;

2) przekazanie poleceń przełożonych oraz zaznajomienie funkcjonariuszy z wydarzeniami w jednostce;

3) sprawdzenie u wybranych funkcjonariuszy znajomości obowiązków wynikających z przepisów i instrukcji stanowiskowych.

1) organizacja i nadzór nad przeprowadzeniem apelu;

2) rozprowadzanie funkcjonariuszy na stanowiska uzbrojone oraz nadzór nad przekazywaniem tych stanowisk;

3) kontrolowanie sposobu pełnienia służby przez funkcjonariuszy;

4) kontrolowanie ruchu osadzonych, osób i pojazdów;

5) kontrolowanie zabezpieczenia osadzonych;

6) odnotowanie w książce przebiegu służby stwierdzonych nieprawidłowości, braków i usterek w zakresie zabezpieczeń techniczno-ochronnych, a w przypadku gdy godzą one w bezpieczeństwo zakładu – niezwłoczne meldowanie o tym kierownikowi jednostki organizacyjnej;

7) nadzór nad realizacją ustalonego porządku wewnętrznego;

8) organizowanie kontroli osadzonego wydawanego w konwój oraz kontroli jego bagażu;

9) nadzorowanie użycia lub wykorzystania środków przymusu bezpośredniego.

1) opuszczać terenu zakładu bez zgody kierownika jednostki organizacyjnej;

2) zmniejszać ustalonych instrukcją ochronną liczby stanowisk, z wyjątkiem sytuacji stanowiących zagrożenie dla życia lub zdrowia funkcjonariusza albo osadzonego;

3) opuszczać wartowni bez pozostawienia swojego zastępcy, a w przypadku braku etatowego zastępcy – wyznaczonego funkcjonariusza;

4) poruszać się poza wartownią bez środka łączności.

2. W zakładzie karnym typu półotwartego i otwartego dyrektor może określić odstępstwo od wymogów określonych w ust. 1 pkt 3, z zastrzeżeniem konieczności zapewnienia stałej łączności z dowódcą zmiany.

1) zapoznanie się z wydarzeniami w oddziale mieszkalnym i poleceniami przełożonych;

2) porównanie stanu faktycznego osadzonych ze stanem ewidencyjnym.

2. Do zadań oddziałowego w czasie pełnienia służby w porze dziennej należy w szczególności:

1) kontrola osadzonych;

2) kontrola cel i pomieszczeń oddziału mieszkalnego według planu;

3) kontrola zachowania osadzonych, niedopuszczanie do zachowań godzących w porządek i bezpieczeństwo zakładu;

4) egzekwowanie od osadzonych przestrzegania porządku wewnętrznego i obowiązków wynikających z kodeksu oraz regulaminów organizacyjno-porządkowych wykonywania kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania;

5) bezzwłoczne informowanie dowódcy zmiany w razie wystąpienia zagrożeń bezpieczeństwa w oddziale mieszkalnym albo zdrowia lub życia osadzonych;

6) przekazywanie przełożonym i wychowawcy informacji osobopoznawczych o osadzonych oraz spostrzeżeń dotyczących nastrojów i atmosfery;

7) przyjmowanie zgłoszeń od osadzonych;

8) nadzorowanie wydawania posiłków osadzonym;

9) sprawdzenie w oddziale mieszkalnym stanu zabezpieczeń techniczno-ochronnych w celach i innych pomieszczeniach;

10) znajomość aktualnego stanu liczbowego osadzonych.

3. Do zadań oddziałowego w czasie pełnienia służby w porze nocnej, oprócz wymienionych w ust. 2 pkt 3–7, należy w szczególności:

1) sprawdzenie po apelu wieczornym zamknięcia drzwi cel i pomieszczeń oraz krat wyjściowych z oddziału;

2) kontrolowanie, w nieregularnych odstępach czasu, nie rzadziej niż co dwie godziny, zachowania osadzonych w celach oraz zwiększanie częstotliwości kontroli, jeżeli taka konieczność wynika z własnych spostrzeżeń lub poleceń przełożonych.

4. Oddziałowy, pełniąc służbę w oddziale szpitalnym, niezależnie od zadań określonych w ust. 2 i 3 stosuje się do zaleceń lekarza dotyczących postępowania z osadzonym w procesie leczenia.

1) sprawdzanie stanu liczbowego osadzonych, pokwitowanie ich przejęcia, pobieranie oraz odprowadzanie;

2) dokonywanie wspólnie z funkcjonariuszem przekazującym kontroli osadzonego;

3) dozorowanie osadzonego;

4) niedopuszczanie do zachowań godzących w porządek i bezpieczeństwo zakładu;

5) pouczanie interesanta o zasadach zachowania i poruszania się po terenie jednostki organizacyjnej.

1) tresowanie psów;

2) pielęgnowanie, karmienie i dbanie o stan zdrowia psów;

3) konserwowanie oporządzenia, sprzętu do tresury oraz urządzeń niezbędnych do wykorzystania psów.

2. W czasie patrolowania terenu jednostki organizacyjnej przewodnik prowadzi psa służbowego w kagańcu i na uwięzi.

1) niedopuszczanie do nieuzasadnionego pozostawiania otwartej bramy oraz drzwi i krat przejściowych w rejonie wejścia;

2) prowadzenie ewidencji pojazdów przejeżdżających przez bramę jednostki organizacyjnej oraz sprawdzanie ich ładunków.

1) sprawdzenie, przed rozpoczęciem spaceru oraz po jego zakończeniu w danym dniu, zabezpieczeń techniczno-ochronnych placu spacerowego, a także sprawdzenie, czy nie znajdują się tam przedmioty niedozwolone;

2) sprawdzanie stanu liczbowego osadzonych w grupie spacerowej;

3) pouczanie osadzonych o możliwości wcześniejszego zakończenia spaceru w razie naruszenia ustalonego sposobu jego odbywania;

4) dozorowanie osadzonych w czasie spaceru, egzekwowanie od nich wymogów w zakresie porządku i bezpieczeństwa.

1) sprawdzanie stanu zabezpieczeń techniczno-ochronnych znajdujących się w pomieszczeniach, w których udziela się widzeń, przed ich rozpoczęciem i po ich zakończeniu w danym dniu;

2) sprawdzanie tożsamości osadzonego po jego doprowadzeniu i przed odprowadzeniem z pomieszczenia, w którym udziela się widzenia;

3) prowadzenie ewidencji osadzonych, którym są udzielane widzenia;

4) znajomość stanu liczbowego osadzonych przebywających w pomieszczeniach, w których odbywają się widzenia;

5) pouczanie osadzonych i osób odwiedzających o możliwości przerwania widzenia lub zakończenia go przed czasem w razie naruszenia ustalonego sposobu jego odbywania;

6) przestrzeganie ustalonego czasu oraz sposobu udzielania widzeń.

1) stałe obserwowanie zachowania osadzonych;

2) obserwacja wyznaczonych rejonów zakładu, z zastrzeżeniem pkt 1;

3) niezwłoczne meldowanie dowódcy zmiany o niesprawności systemu monitorowania oraz zachowaniach godzących w porządek i bezpieczeństwo zakładu.

1) pobranie osadzonego, pokwitowanie jego przejęcia oraz odprowadzenie go po zakończeniu pracy;

2) dokonywanie, wspólnie z funkcjonariuszem przekazującym lub przyjmującym, kontroli osadzonego;

3) patrolowanie miejsca zatrudnienia i sprawdzanie stanu liczbowego osadzonych oraz kontrolowanie stanu zabezpieczeń techniczno-ochronnych znajdujących się w rejonie zatrudnienia osadzonego;

4) niedopuszczanie do samowolnego opuszczania przez osadzonego wyznaczonego stanowiska pracy;

5) niedopuszczanie do zachowań godzących w porządek i bezpieczeństwo.

1) patrolowanie wyznaczonego rejonu;

2) niedopuszczanie do niekontrolowanego ruchu osadzonych lub osób postronnych;

3) utrzymywanie łączności z dowódcą zmiany;

4) bezzwłoczne meldowanie dowódcy zmiany o sytuacjach mogących stanowić zagrożenie dla bezpieczeństwa jednostki organizacyjnej.

1) wydawanie poleceń osobom wkraczającym w rejon stanowiska;

2) zezwalanie na wejście na pas ochronny lub w wyznaczony rejon wyłącznie dowódcy zmiany oraz osobom mu towarzyszącym, a w uzasadnionych przypadkach także innym osobom po uzyskaniu zgody dowódcy zmiany;

3) meldowanie dowódcy zmiany o zachowaniach godzących w bezpieczeństwo lub porządek;

4) utrzymywanie broni w stałej gotowości do użycia;

5) pełnienie służby z zachowaniem zasad bezpieczeństwa określonych w instrukcji dla danego wzoru broni.

2. Wartownik osobę znajdującą się na pasie ochronnym lub w wyznaczonym rejonie niewymienioną w ust. 1 pkt 2 wzywa do zatrzymania komendą: „Stój! W tył zwrot!” i natychmiast powiadamia o tym dowódcę zmiany lub funkcjonariusza pełniącego służbę w wartowni.

3. W warunkach ograniczonej widoczności wartownik wzywa osoby zbliżające się do stanowiska uzbrojonego do zatrzymania komendą: „Stój! Kto idzie?”, a następnie wzywa określoną osobę do podejścia w celu rozpoznania komendą: „Zbliżyć się do mnie, pozostałe osoby pozostają na miejscu”. Po rozpoznaniu osób uprawnionych do wejścia na pas ochronny lub w wyznaczony rejon zezwala im na przejście komendą: „Droga wolna”. W przypadku nierozpoznania osoby postępuje jak w ust. 2.

1) sprawdzenie stanu zabezpieczeń techniczno-ochronnych pojazdu konwojowego;

2) sprawdzenie tożsamości osadzonego oraz rozmieszczenie go w pojeździe konwojowym;

3) przekazanie osadzonego wraz z dokumentacją i depozytami we wskazanym zakładzie;

4) ostrzeżenie osadzonego o możliwości użycia środków przymusu bezpośredniego lub broni palnej;

5) prowadzenie książki przebiegu służby konwojowej w przypadku konwojowania realizowanego na innej podstawie niż polecenie dyrektora;

6) podejmowanie i organizowanie działań ochronnych w sytuacji zagrożenia bezpieczeństwa konwoju;

7) podejmowanie decyzji o użyciu sygnałów świetlnych i dźwiękowych.

2. Do zadań dowódcy konwoju kolumny samochodowej należy w szczególności:

1) wyznaczenie dowódcy każdego pojazdu;

2) ustalenie z dowódcami trasy przejazdu;

3) ustalenie sposobu porozumiewania się między dowódcami poszczególnych pojazdów;

4) omówienie z dowódcami zasad działania w razie zagrożenia bezpieczeństwa realizowanego konwojowania;

5) określenie organizacji ochrony w miejscu postoju.

1) obserwowanie zachowania osadzonego;

2) niedopuszczanie do kontaktów osadzonego z osobami postronnymi;

3) pozostawanie w stałej gotowości do przeciwdziałania zagrożeniom bezpieczeństwa realizowanego konwojowania;

4) niezezwalanie osadzonym na zmianę miejsc w pojeździe konwojowym.

2. Funkcjonariusze i pracownicy spoza działu ochrony realizują obowiązki wynikające z ustalonego sposobu ochrony w zakresie określonym w instrukcjach stanowiskowych.

2. Funkcjonariusz lub pracownik niezwłocznie melduje przełożonemu o stwierdzonych nieprawidłowościach, brakach lub usterkach w zakresie, o którym mowa w ust. 1.

2. Po uzyskaniu wiadomości o ucieczce kierownik jednostki organizacyjnej lub upoważniony funkcjonariusz bezzwłocznie powiadamia o tym zdarzeniu właściwą miejscowo jednostkę Policji oraz jednostkę Policji w miejscu zamieszkania zbiega, a po ustaleniu czasu i kierunku ucieczki organizuje pościg.

2. Funkcjonariusze i pracownicy mają obowiązek przeciwdziałania postępowaniu naruszającemu ustalony porządek lub bezpieczeństwo jednostki organizacyjnej oraz niezwłocznego meldowania o takich zdarzeniach właściwemu przełożonemu lub dowódcy zmiany.

1) osobistą lub pobieżną osadzonego;

2) cel i innych pomieszczeń w oddziałach mieszkalnych;

3) pomieszczeń poza oddziałami mieszkalnymi;

4) paczek i przedmiotów;

5) pojazdów;

6) generalną.

1) osadzony opróżnia kieszenie, zdejmuje obuwie, odzież oraz bieliznę;

2) obuwie, odzież oraz bieliznę poddaje się kontroli;

3) funkcjonariusz dokonuje oględzin jamy ustnej, nosa, uszu, włosów oraz oględzin ciała;

4) oględziny ciała mogą polegać również na pochyleniu się lub przykucnięciu w celu sprawdzenia okolic odbytu i genitaliów;

5) w trakcie kontroli osadzony powinien być częściowo ubrany; funkcjonariusz najpierw kontroluje część odzieży, a przed kontrolą kolejnej części osadzony może się ubrać;

6) podczas oględzin funkcjonariusz nie powinien dotykać osadzonego.

2. Kontrolę pobieżną przeprowadza się w szczególności:

1) każdorazowo po wyjściu i przy powrocie do celi;

2) przed opuszczeniem miejsca zatrudnienia i po powrocie do niego.

3. W zakładzie karnym typu półotwartego i otwartego dyrektor może określić odstępstwo od zasad określonych w ust. 2.

4. W zakładzie karnym typu zamkniętego dyrektor może określić odstępstwo od zasady określonej w ust. 2 pkt 1 w przypadku zastosowania art. 90 pkt 1 kodeksu.

1) wyznaczony funkcjonariusz opracowuje plan kontroli cel i innych pomieszczeń zatwierdzany przez dyrektora lub upoważnionego funkcjonariusza;

2) opracowując plan, o którym mowa w pkt 1, należy w szczególności:

a) zachować zróżnicowaną częstotliwość kontroli,

b) objąć kontrolą wszystkie pomieszczenia, w których przebywają osadzeni bez dozoru funkcjonariusza,

c) zachować zwiększoną częstotliwość kontroli w celach i innych pomieszczeniach, których ściany stanowią część ogrodzenia ochronnego zakładu;

3) w czasie kontroli zwraca się uwagę w szczególności na:

a) stan zabezpieczeń techniczno-ochronnych,

b) stan podłóg, ścian i stropów,

c) stan i miejsce usytuowania sprzętu kwaterunkowego,

d) ilość odzieży i obuwia,

e) stan, ilość i rodzaj posiadanych przez osadzonych przedmiotów,

f) stan, ilość i rodzaj narzędzi wydanych osadzonym do użytku,

g) stan zagrożenia pożarowego;

4) funkcjonariusze zakładu mają prawo zatrzymać znajdujące się w celi przedmioty celem ustalenia zasadności ich posiadania lub poddania szczegółowej kontroli;

5) pomieszczenia, w których osadzeni przebywają czasowo, poddaje się kontroli przed ich przybyciem i po ich wyjściu.

1) osobistej wszystkich osadzonych;

2) cel mieszkalnych;

3) pomieszczeń, w których osadzeni przebywają stale lub czasowo.

2. Kontrolą generalną kieruje dyrektor lub wyznaczony przez niego funkcjonariusz, który dokonuje podziału osób biorących udział w kontroli na grupy, wyznacza ich dowódców i określa zadania.

3. W kontroli generalnej biorą udział wszyscy funkcjonariusze i pracownicy, którzy mają taki obowiązek zawarty w umowie o pracę, o ile nie wykonują w tym czasie innych zadań określonych przez kierownika jednostki organizacyjnej.

4. W czasie trwania kontroli generalnej ruch osadzonych ogranicza się do niezbędnych potrzeb.

5. Z kontroli sporządza się protokół zbiorczy.

6. Dyrektor może podjąć decyzję o kontroli wyznaczonego rejonu, pawilonu lub oddziału mieszkalnego jednostki organizacyjnej. W trakcie tej kontroli osadzonych poddaje się kontroli osobistej oraz stosuje zasady, o których mowa w § 70 pkt 3.

2. Dowódca konwoju posiada przepustkę albo wykaz transportowy lub wykaz osadzonych.

3. W oddziale zewnętrznym lub oddziale tymczasowego zakwaterowania skazanych przepustkę oraz wykaz osadzonych podpisuje upoważniony przez dyrektora funkcjonariusz.

4. Grupa skazanych uprawniona do samodzielnego przebywania poza terenem jednostki organizacyjnej może ją opuścić na podstawie przepustki, o której mowa w ust. 1.

5. Osadzonemu na czas samodzielnego pobytu poza terenem jednostki organizacyjnej wydaje się kartę tożsamości.

1) w pełnym systemie konwojowania;

2) w zmniejszonym systemie konwojowania;

3) bez konwojenta.

1) rejon zatrudnienia zabezpiecza się ogrodzeniem ochronnym;

2) wewnątrz rejonu zatrudnienia wyznacza się wyłącznie stanowiska nieuzbrojone;

3) wzdłuż linii ogrodzenia ochronnego można wyznaczyć stanowiska uzbrojone.

1) konwojenta można wyposażyć w broń palną;

2) grupa robocza może być podzielona na podgrupy.

1) sposób konwojowania i liczbę konwojentów, z uwzględnieniem czasu i miejsca pracy oraz kategorii i liczby zatrudnionych osadzonych;

2) obowiązki i wyposażenie konwojentów grupy roboczej;

3) środki łączności i sposób alarmowania.

2. Obowiązki konwojenta grupy roboczej określa się w instrukcji stanowiskowej.

1) obowiązki w zakresie współdziałania z funkcjonariuszem kontrolującym miejsce pracy;

2) zakres zadań ochronnych;

3) pracownika odpowiedzialnego za bezpośredni nadzór nad pracą osadzonego.

2. Wyposażenie i uzbrojenie ustala się w zależności od warunków i trasy konwojowania, odległości do miejsca przeznaczenia, a także liczby osadzonych oraz ich zagrożenia dla bezpieczeństwa realizowanego konwojowania.

2. W zakładzie karnym typu zamkniętego w sytuacji zagrożenia życia osadzonego dyrektor lub osoba go zastępująca może podjąć decyzję o konwojowaniu osadzonego w czasie przewożenia go pojazdem zespołu ratownictwa medycznego przez jednego funkcjonariusza.

3. Skazany zakwalifikowany do odbywania kary w zakładzie typu półotwartego lub otwartego może być konwojowany przez jednego funkcjonariusza.

4. Skazany zakwalifikowany do odbywania kary w zakładzie typu półotwartego zatrudniony bez konwojenta lub skazany zakwalifikowany do odbywania kary w zakładzie typu otwartego może w przypadku korzystania z zabiegów lub hospitalizowania w pozawięziennym podmiocie leczniczym udać się do tego podmiotu bez konwojenta.

5. W przypadku konwojowania skazanych, o których mowa w ust. 3, konwojent może być nieuzbrojony.

2. Konwojowanie osadzonych niebezpiecznych odbywa się pojedynczo lub w grupach nie większych niż trzyosobowe.

3. Konwojowanie grupy osadzonych niebezpiecznych realizuje Grupa Interwencyjna Służby Więziennej.

2. Okna celi, o której mowa w ust. 1, wyposaża się w siatki oraz przesłony.

3. Sprzęt kwaterunkowy stanowiący wyposażenie celi, o której mowa w ust. 1, jest trwale mocowany.

2. W celu zapewnienia porządku, bezpieczeństwa lub powierzchni mieszkalnej, o której mowa w art. 110 § 2 kodeksu, dyrektor może podjąć decyzję o umieszczeniu w celi izolacyjnej osadzonego nieukaranego karą dyscyplinarną umieszczenia w takiej celi.

2. Oddziałowy zapoznaje każdego funkcjonariusza i pracownika pozostającego w bezpośrednim kontakcie z osadzonym niebezpiecznym z informacjami zawartymi w karcie, o której mowa w ust. 1.

2. Osadzonego niebezpiecznego przebywającego w oddziale szpitalnym, ośrodku diagnostycznym lub odbywającego karę w systemie terapeutycznym można umieścić w celi usytuowanej w oddziale nieprzeznaczonym dla osadzonych niebezpiecznych.

1) wewnętrzne kraty zainstalowane za drzwiami wejściowymi i przed otworami okiennymi;

2) siatki i przesłony montowane w otworach okiennych;

3) kraty okienne ze stali o podwyższonej wytrzymałości na przecinanie lub zabezpieczone elektronicznie;

4) sprzęt kwaterunkowy trwale mocowany.

2. Zabezpieczenia techniczno-ochronne, o których mowa w ust. 1 pkt 1–3 oraz w § 89 ust. 1 i 2, można zastąpić innymi zabezpieczeniami, które będą odpowiednio spełniać ich zadania ochronne.

2. Celę i pomieszczenia, w których przebywa osadzony niebezpieczny, otwiera się w szczególności:

1) w porze dziennej w obecności co najmniej dwóch funkcjonariuszy;

2) w porze nocnej i w czasie apelów w obecności co najmniej trzech funkcjonariuszy;

3) w przypadku zagrożenia życia osadzonego funkcjonariusz, w obecności drugiego funkcjonariusza, może podjąć decyzję o otwarciu celi w porze nocnej, z zachowaniem zasad bezpieczeństwa osobistego, po uprzednim poinformowaniu dowódcy zmiany.

3. O zamiarze wypuszczenia osadzonego niebezpiecznego z oddziału mieszkalnego i o jego powrocie na ten oddział powiadamia się dowódcę zmiany.

4. O zamiarze wypuszczenia z celi mieszkalnej osadzonego niebezpiecznego odbywającego karę w systemie terapeutycznym, przebywającego w oddziale szpitalnym lub w ośrodku diagnostycznym i o jego powrocie powiadamia się dowódcę zmiany.

2. Plac spacerowy przeznaczony dla osadzonego niebezpiecznego:

1) nie może przylegać do linii zewnętrznej ogrodzenia;

2) może stanowić linię ogrodzenia wewnętrznego zakładu, jeżeli ogrodzenie placu spacerowego wykonane jest z materiału pełnego;

3) zabezpiecza się w szczególności przez przykrycie go metalowymi prętami.

3. W oddziale dla osadzonych niebezpiecznych w porze dziennej pełni służbę dwóch funkcjonariuszy.

2. Ilość i rodzaj środków przymusu bezpośredniego, środków ochrony oraz innego wyposażenia określa dyrektor.

2. W celi mieszkalnej nie można umieszczać więcej niż trzech osadzonych niebezpiecznych ani osadzać ich wspólnie z innymi osadzonymi.

3. W celu zapewnienia porządku, bezpieczeństwa lub powierzchni mieszkalnej, o której mowa w art. 110 § 2 kodeksu, dyrektor może podjąć decyzję o umieszczeniu w celi dla osadzonych niebezpiecznych innych osadzonych, z zastrzeżeniem ust. 2. W takim przypadku zachowanie osadzonego umieszczonego w celi dla osadzonych niebezpiecznych nie podlega monitorowaniu, chyba że zachodzi okoliczność, o której mowa w art. 116 § 5a kodeksu.

2. W przypadkach, o których mowa w ust. 1, dozór funkcjonariuszy należy wzmocnić.

3. Poza celą mieszkalną oraz miejscami i pomieszczeniami, o których mowa w § 96 ust. 1 i 2, osadzony niebezpieczny pozostaje pod bezpośrednim dozorem co najmniej dwóch funkcjonariuszy.

4. Na trasie poruszania się osadzonego niebezpiecznego wstrzymuje się ruch innych osadzonych.

1) jest zorganizowany oraz dozorowany przez funkcjonariuszy lub pracowników;

2) podlega ewidencji.

2. W zakładzie karnym typu półotwartego i otwartego dyrektor może określić odstępstwo od zasad określonych w ust. 1.

2. W zakładzie karnym typu półotwartego i otwartego dyrektor może określić odstępstwo od wymogów określonych w ust. 1.

2. W przypadku konieczności opuszczenia miejsca zatrudnienia przez osobę, o której mowa w ust. 1, obowiązki, o których mowa w § 56 pkt 3, przejmuje wyznaczony pracownik lub funkcjonariusz.

3. W zakładzie karnym typu półotwartego i otwartego dyrektor może określić odstępstwo od zasad określonych w ust. 1.

2. W czasie apelu stosuje się następujące przedsięwzięcia ochronne:

1) wstrzymuje się ruch osadzonych w zakładzie;

2) wyznacza się funkcjonariusza wyposażonego w bezprzewodowe środki łączności do ubezpieczania apelu na zewnątrz oddziału mieszkalnego lub w miejscu niedostępnym dla osadzonych, który dysponuje kluczami do drzwi i krat wejściowych;

3) o rozpoczęciu i zakończeniu apelu w danym oddziale mieszkalnym prowadzący apel informuje funkcjonariusza pozostającego w wartowni;

4) otwiera się kolejno drzwi tylko jednej celi lub innych pomieszczeń.

3. W zakładzie karnym typu półotwartego i otwartego dyrektor może ustalić odstępstwo od wymogów, o których mowa w ust. 2.

2. Spacery są przeprowadzane na podstawie planu spacerów, w którym określa się podział osadzonych na grupy spacerowe i miejsce odbywania spacerów.

3. W zakładzie karnym typu półotwartego i otwartego dyrektor może określić odstępstwo od wymogów określonych w ust. 1 i 2.

1) Minister Sprawiedliwości, sekretarz stanu i podsekretarze stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości;

2) Prokurator Generalny oraz jego zastępcy;

3) kierownicy komórek organizacyjnych Ministerstwa Sprawiedliwości;

4) Pierwszy Prezes i prezesi Sądu Najwyższego;

5) Rzecznik Praw Obywatelskich.

2. Na podstawie dokumentu umożliwiającego ustalenie tożsamości do jednostek organizacyjnych mogą wejść w porze dziennej, a także – jeżeli zostało to określone – w porze nocnej osoby upoważnione pisemnie przez podmioty, o których mowa w ust. 1, lub przez Dyrektora Generalnego.

3. Osobom, o których mowa w ust. 1 i 2, zapewnia się wejście do jednostek organizacyjnych bez zbędnej zwłoki, poza kolejnością.

1) prezes i wiceprezes sądu apelacyjnego;

2) prezes i wiceprezes sądu okręgowego i rejonowego oraz przewodniczący wydziału penitencjarnego i sędziowie penitencjarni;

3) prokuratorzy regionalni, okręgowi i rejonowi oraz ich zastępcy;

4) prezesi okręgowego i garnizonowego sądu wojskowego i ich zastępcy oraz sędziowie sprawujący nadzór penitencjarny.

1) sędziowie, asesorzy, aplikanci sądowi i referendarze sądowi;

2) prokuratorzy, asesorzy i aplikanci prokuratorscy;

3) adwokaci i aplikanci adwokaccy;

4) radcy prawni i aplikanci radcowscy;

5) kuratorzy sądowi;

6) funkcjonariusze Policji, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży Granicznej i żołnierze Żandarmerii Wojskowej.

2. Kierownik jednostki organizacyjnej może wyrazić zgodę na wejście innych osób niż wymienione w ust. 1 – na podstawie legitymacji służbowej lub dokumentu umożliwiającego ustalenie tożsamości – do podległej mu jednostki w godzinach urzędowania administracji.

3. W szczególnie uzasadnionych przypadkach osoby, o których mowa w ust. 1 i 2, mogą wejść do jednostki organizacyjnej również po godzinach urzędowania administracji, jeżeli jest to konieczne ze względu na charakter wykonywanych czynności, po uprzednim uzgodnieniu z kierownikiem tej jednostki lub osobą przez niego upoważnioną.

4. W uzasadnionych przypadkach osoby, o których mowa w ust. 1 i 2, mogą otrzymać stałą przepustkę uprawniającą do wstępu na teren jednostki organizacyjnej. Stałą przepustkę można unieważnić w każdej chwili bez podania przyczyn. Upoważniony do unieważnienia stałej przepustki jest organ, który ją wystawił.

5. Osoby, o których mowa w ust. 1 i 2, w trakcie pobytu na terenie jednostki organizacyjnej wyposaża się w identyfikator, z wyjątkiem funkcjonariuszy występujących w umundurowaniu.

2. Osoby, o których mowa w ust. 1, wchodzą na teren jednostki organizacyjnej na podstawie dokumentu umożliwiającego ustalenie tożsamości.

Minister Sprawiedliwości: Z. Ziobro

¹⁾ Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 1997 r. poz. 1083, z 1999 r. poz. 931, z 2000 r. poz. 701 i 1268, z 2001 r. poz. 1071 i 1194, z 2002 r. poz. 676 i 1679, z 2003 r. poz. 1061, 1380 i 1750, z 2004 r. poz. 889, 2135, 2405, 2426 i 2703, z 2005 r. poz. 1363 i 1479, z 2006 r. poz. 708 i 1648, z 2007 r. poz. 849, z 2008 r. poz. 620 i 1344, z 2009 r. poz. 39, 119, 504, 817, 911, 963, 1475, 1540 i 1589, z 2010 r. poz. 191, 227, 842 i 1228, z 2011 r. poz. 201, 202, 654, 734, 1092, 1280 i 1431, z 2012 r. poz. 908, z 2013 r. poz. 628 i 1247, z 2014 r. poz. 287, 619 i 1707, z 2015 r. poz. 21, 396, 431, 541, 1269 i 1573 oraz z 2016 r. poz. 428 i 437.

²⁾ Niniejsze rozporządzenie było poprzedzone rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 31 października 2003 r. w sprawie sposobów ochrony jednostek organizacyjnych Służby Więziennej (Dz. U. z 2015 r. poz. 548), które traci moc z dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, na podstawie art. 27 pkt 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 396).