Dziennik Ustaw - rok 2016 poz. 240

W imieniu Rzeczypospolitej Polskiej

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

Dnia 6 października 2010 r. w Brukseli została sporządzona Umowa o wolnym handlu między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Korei, z drugiej strony, w następującym brzmieniu:

UMOWA O WOLNYM HANDLU

MIĘDZY UNIĄ EUROPEJSKĄ

I JEJ PAŃSTWAMI CZŁONKOWSKIMI, Z JEDNEJ STRONY,

A REPUBLIKĄ KOREI, Z DRUGIEJ STRONY

KRÓLESTWO BELGII,

REPUBLIKA BUŁGARII,

REPUBLIKA CZESKA,

KRÓLESTWO DANII,

REPUBLIKA FEDERALNA NIEMIEC,

REPUBLIKA ESTOŃSKA,

IRLANDIA,

REPUBLIKA GRECKA,

KRÓLESTWO HISZPANII,

REPUBLIKA FRANCUSKA,

REPUBLIKA WŁOSKA,

REPUBLIKA CYPRYJSKA,

REPUBLIKA ŁOTEWSKA,

REPUBLIKA LITEWSKA,

WIELKIE KSIĘSTWO LUKSEMBURGA,

REPUBLIKA WĘGIERSKA,

MALTA,

KRÓLESTWO NIDERLANDÓW,

REPUBLIKA AUSTRII,

RZECZPOSPOLITA POLSKA,

REPUBLIKA PORTUGALSKA,

RUMUNIA,

REPUBLIKA SŁOWENII,

REPUBLIKA SŁOWACKA,

REPUBLIKA FINLANDII,

KRÓLESTWO SZWECJI,

ZJEDNOCZONE KRÓLESTWO WIELKIEJ BRYTANII I IRLANDII PÓŁNOCNEJ,

Umawiające się Strony Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zwane dalej „państwami członkowskimi Unii Europejskiej”,

oraz

UNIA EUROPEJSKA,

z jednej strony, oraz

REPUBLIKA KOREI, zwana dalej „Koreą”,

z drugiej strony:

UZNAJĄC swoje długotrwałe i silne partnerstwo oparte na wspólnych zasadach i wartościach odzwierciedlonych w Umowie ramowej;

DĄŻĄC do dalszego zacieśnienia bliskich stosunków gospodarczych wpisujących się w ramy ich ogólnej współpracy międzynarodowej i w zgodzie z jej zasadami oraz przekonane, iż niniejsza Umowa stworzy nowe możliwości dla rozwoju handlu i inwestycji między wymienionymi Stronami;

PRZEKONANE, że niniejsza Umowa przyczyni się do rozszerzenia i poprawy bezpieczeństwa rynku towarów i usług oraz do zapewnienia stabilnego i przewidywalnego otoczenia dla inwestycji, zwiększając tym samym konkurencyjność ich przedsiębiorstw na rynku globalnym;

POTWIERDZAJĄC swoje zobowiązania w ramach Karty Narodów Zjednoczonych podpisanej w San Francisco dnia 26 czerwca 1945 r. oraz Powszechnej deklaracji praw człowieka przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych dnia 10 grudnia 1948 r.;

POTWIERDZAJĄC dążenie do zrównoważonego wzrostu i przekonane o roli, jaką odgrywa w tej kwestii handel międzynarodowy zważywszy na jego wymiar gospodarczy, społeczny i środowiskowy, włącznie z rozwojem gospodarczym, ograniczaniem ubóstwa, pełnym i wydajnym zatrudnieniem oraz godną pracą dla wszystkich, a także ochroną i zachowaniem środowiska i zasobów naturalnych;

UZNAJĄC prawo Stron do podjęcia działań niezbędnych dla osiągnięcia uzasadnionych celów polityki publicznej na podstawie poziomu ochrony, który uważają one za stosowny, pod warunkiem, że takie działania nie stanowią nieuzasadnionej dyskryminacji lub ukrytego ograniczenia w handlu międzynarodowym, jak określa niniejsza Umowa;

ZDECYDOWANE, by promować przejrzystość w zakresie wszystkich zainteresowanych stron, włącznie z organizacjami sektora prywatnego i społeczeństwa obywatelskiego;

PRAGNĄC poprawić warunki życia, promować wzrost i stabilność gospodarczą, tworzyć nowe miejsca zatrudnienia i zwiększyć ogólny dobrobyt poprzez liberalizację i rozszerzenie wzajemnego handlu i inwestycji;

DĄŻĄC do ustanowienia jasnych i obustronnie korzystnych zasad regulujących handel i inwestycje oraz do zmniejszenia lub zniesienia barier we wzajemnym handlu i inwestycjach;

ZDECYDOWANE, by przyczynić się do harmonijnego rozwoju i rozszerzania światowej wymiany handlowej poprzez usuwanie przeszkód w handlu za pośrednictwem niniejszej Umowy oraz by unikać tworzenia nowych wzajemnych barier w handlu i inwestycjach, które mogą obniżyć korzyści płynące z niniejszej Umowy;

PRAGNĄC wzmocnić rozwój i egzekwowanie przepisów i polityki w dziedzinie pracy i środowiska, promować podstawowe prawa pracowników i zrównoważony rozwój oraz wdrażać niniejszą Umowę w sposób spójny z tymi celami, oraz

OPIERAJĄC SIĘ na swoich prawach i obowiązkach w ramach Porozumienia z Marrakeszu ustanawiającego Światową Organizację Handlu, zawartego dnia 15 kwietnia 1994 r. (zwanego dalej „Porozumieniem WTO”) oraz na innych wielostronnych, regionalnych i dwustronnych umowach i uzgodnieniach, których są stronami;

UZGODNIŁY, CO NASTĘPUJE:

1. Strony niniejszym ustanawiają strefę wolnego handlu w dziedzinie towarów, usług, przedsiębiorczości i powiązanych przepisów zgodnie z niniejszą Umową.

2. Cele niniejszej Umowy obejmują:

a) liberalizację i ułatwianie wymiany handlowej towarów między Stronami, zgodnie z art. XXIV Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r. (zwanego dalej „GATT 1994”);

b) liberalizację wymiany handlowej usług i inwestycji między Stronami, zgodnie z art. V Układu ogólnego w sprawie handlu usługami (zwanego dalej „GATS”);

c) promowanie konkurencji w ramach swoich gospodarek, w szczególności w odniesieniu do stosunków gospodarczych między Stronami;

d) pogłębianie wzajemnej liberalizacji rynku zamówień publicznych Stron;

e) odpowiednią i skuteczną ochronę praw własności intelektualnej;

f) przyczynianie się, poprzez usuwanie barier handlowych i rozwój otoczenia sprzyjającego przepływom inwestycji, do harmonijnego rozwoju i rozszerzania handlu światowego;

g) zobowiązanie się, w ramach nadrzędnego celu, jakim jest zrównoważony rozwój, do intensyfikacji handlu międzynarodowego w sposób przyczyniający się do osiągnięcia celu zrównoważonego wzrostu oraz dążenie do zapewnienia, że cel ten jest uwzględniony i odzwierciedlony na każdym poziomie stosunków handlowych między Stronami; oraz

h) promowanie bezpośrednich inwestycji zagranicznych bez obniżania lub ograniczania standardów w dziedzinie środowiska, pracy lub bezpieczeństwa i higieny pracy przy zastosowaniu i egzekwowaniu przepisów Stron dotyczących środowiska i pracy.

W niniejszej Umowie odniesienie do:

Stron, oznacza, z jednej strony Unię Europejską lub jej państwa członkowskie lub Unię Europejską i jej państwa członkowskie w ramach ich odpowiednich obszarów kompetencji wynikających z Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (zwane dalej „Stroną UE”), a z drugiej strony Koreę;

Umowy ramowej oznacza Umowę ramową o handlu i współpracy między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Korei, z drugiej strony, która została podpisana w Luksemburgu w dniu 28 października 1996 r. lub jakiekolwiek inne porozumienie ją aktualizujące, zmieniające lub zastępujące; oraz

Umowy celnej oznacza Umowę między Wspólnotą Europejską a Republiką Korei o współpracy i wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach celnych podpisaną dnia 10 kwietnia 1997 r.

Strony stopniowo i wzajemnie liberalizują handel towarami podczas okresu przejściowego, rozpoczynającego się w dniu wejścia w życie niniejszej Umowy, zgodnie z postanowieniami niniejszej Umowy i zgodnie z art. XXIV GATT 1994.

Postanowienia niniejszego rozdziału mają zastosowanie do handlu towarami¹ między Stronami.

Do celów niniejszego rozdziału należności celne obejmują każde cło lub wszelkiego rodzaju należności nałożone na przywóz lub związane z przywozem towarów, w tym wszelkiego rodzaju podatki wyrównawcze lub należności dodatkowe nałożone na przywóz lub związane z takim przywozem². Należność celna nie obejmuje:

a) należności równoważnej podatkowi wewnętrznemu nałożonemu zgodnie z art. 2.8 w odniesieniu do podobnego towaru krajowego lub względem produktu, z którego wytworzono albo wyprodukowano w całości lub częściowo towar będący przedmiotem przywozu;

b) cła nałożonego zgodnie z przepisami Strony i zgodnie z rozdziałem trzecim (Środki ochrony handlu);

c) opłat lub innych należności nałożonych zgodnie z przepisami Strony i zgodnie z art. 2.10; lub

d) cła nałożonego zgodnie z przepisami Strony, i z art. 5 Porozumienia w sprawie rolnictwa, zawartego w załączniku 1A do Porozumienia WTO, (zwanego dalej „Porozumieniem w sprawie rolnictwa”).

Klasyfikacja towarów będących przedmiotem handlu między Stronami określona jest w odpowiedniej nomenklaturze taryfowej każdej Strony, interpretowanej zgodnie ze zharmonizowanym systemem Międzynarodowej konwencji w sprawie zharmonizowanego systemu oznaczania i kodowania towarów, podpisanej w Brukseli dnia 14 czerwca 1983 r. (zwanego dalej „HS”).

1. O ile nie wskazano inaczej w niniejszej Umowie, każda Strona znosi należności celne na towary pochodzące z terytorium drugiej Strony zgodnie ze swoim wykazem wskazanym w załączniku 2-A.

2. Dla każdego towaru podstawowa stawka należności celnych, do której zastosowanie mają kolejne obniżki zgodnie z ust. 1, jest wskazana w wykazach zawartych w załączniku 2-A.

3. Jeżeli po wejściu w życie niniejszej Umowy Strona obniży swoją stawkę należności celnej stosowaną względem kraju najbardziej uprzywilejowanego (zwanego dalej „KNU”), stawka ta stosowana jest w odniesieniu do handlu objętego niniejszą Umową, o ile i tak długo, jak dana stawka należności celnej jest niższa od stawki obliczonej zgodnie z wykazem zawartym w załączniku 2-A.

4. Trzy lata po wejściu w życie niniejszej Umowy Strony przeprowadzają konsultacje, na wniosek jednej Strony, aby rozważyć przyspieszenie znoszenia należności celnych dotyczących wzajemnego przywozu oraz rozszerzenie zakresu takiego znoszenia. Decyzja dotycząca przyspieszenia znoszenia należności celnych dotyczących danego towaru lub rozszerzenia zakresu takiego znoszenia podjęta w wyniku wymienionych konsultacji przez Strony zebrane w ramach Komitetu ds. Handlu zastępuje stawkę celną lub kategorię znoszenia ceł określoną dla danego towaru zgodnie z wykazami zawartymi w załączniku 2-A.

O ile nie ustalono inaczej w niniejszej Umowie, włącznie z wyraźnym wskazaniem w wykazie każdej ze Stron zawartym w załączniku 2-A, żadna ze Stron nie może podwyższyć obowiązującej należności celnej lub przyjąć nowego cła w odniesieniu do towarów pochodzących z terytorium drugiej Strony. Nie wyklucza to, że po jednostronnej obniżce każda ze Stron może podwyższyć należność celną do poziomu wskazanego w swoim wykazie zawartym w załączniku 2-A.

1. Każda Strona zarządza kontyngentami taryfowymi i wdraża te kontyngenty, określone w dodatku 2-A-1 swojego wykazu zawartego w załączniku 2-A, zgodnie z art. XIII GATT 1994, włącznie z uwagami interpretacyjnymi oraz Porozumieniem w sprawie licencjonowania przywozu, zawartym w załączniku 1A do Porozumienia WTO.

2. Każda Strona zapewnia, aby:

a) jej procedury zarządzania kontyngentami taryfowymi były przejrzyste, publicznie dostępne, aktualne, niedyskryminujące, dostosowane do warunków rynkowych, minimalnie obciążające handel oraz odzwierciedlające preferencje użytkowników końcowych;

b) każda osoba lub Strona spełniająca wymogi administracyjne i prawne Strony dokonującej przywozu kwalifikowała się do złożenia wniosku o kontyngent taryfowy danej Strony i do ewentualnego objęcia nim. O ile Strony nie uzgodnią inaczej w drodze decyzji Komitetu ds. Handlu Towarami, każdy przetwórca, detalista, restaurator, podmiot świadczący usługi hotelowe, dystrybutor usług żywieniowych lub instytucja lub jakikolwiek inny podmiot kwalifikuje się do złożenia wniosku o kontyngent taryfowy i do ewentualnego objęcia nim. Jakiekolwiek opłaty pobierane za usługi związane z wnioskami o kontyngent taryfowy są ograniczone do rzeczywistych kosztów wyświadczonych usług.

c) z wyjątkiem przypadków wskazanych w dodatku 2-A-1 swojego wykazu zawartego w załączniku 2-A, nie przyznawać żadnej części kontyngentu taryfowego grupie producentów, nie warunkować dostępu do kontyngentu taryfowego zakupem produkcji krajowej lub nie ograniczać dostępu do kontyngentu taryfowego do przetwórców; oraz

d) przyznawać kontyngenty taryfowe w ilościach opłacalnych handlowo oraz, zawsze gdy jest to możliwe, we wnioskowanych przez importerów wielkościach. O ile nie wskazano inaczej w postanowieniach dotyczących każdego kontyngentu taryfowego oraz obowiązującej pozycji taryfowej w dodatku 2-A-1 wykazu Strony zawartego w załączniku 2-A, każdy przyznany kontyngent taryfowy jest ważny dla jakiegokolwiek artykułu lub mieszanki artykułów podlegających konkretnemu kontyngentowi taryfowemu, niezależnie od specyfikacji lub gatunku artykułu lub mieszanki, oraz nie jest uwarunkowany końcowym zastosowaniem takiego artykułu lub mieszanki ani wielkością opakowania.

3. Każda Strona określa podmioty odpowiedzialne za zarządzanie jej kontyngentami taryfowymi.

4. Każda Strona dokłada starań, by zarządzać swoimi kontyngentami taryfowymi w sposób umożliwiający importerom pełne wykorzystanie ilości przewidzianych w ramach kontyngentów taryfowych.

5. Żadna ze Stron nie warunkuje wniosku o kontyngent taryfowy lub wykorzystania takiego kontyngentu powrotnym wywozem towaru.

6. Strony prowadzą konsultacje, na pisemny wniosek jednej ze Stron, w sprawie zarządzania kontyngentami taryfowymi przez Stronę.

7. O ile nie wskazano inaczej w dodatku 2-A-1 wykazu zawartego w załączniku 2-A, każda Strona udostępnia wnioskodawcom całkowitą ilość kontyngentu taryfowego ustaloną w tym dodatku, począwszy od dnia wejścia w życie niniejszej Umowy w pierwszym roku i w każdą kolejną rocznicę wejścia w życie niniejszej Umowy. W trakcie każdego roku, organ zarządzający Strony dokonującej przywozu publikuje w odpowiednim terminie na specjalnej publicznie dostępnej stronie internetowej wskaźniki wykorzystania oraz dostępne ilości w ramach każdego kontyngentu taryfowego.

Każda Strona przyznaje traktowanie narodowe towarom drugiej Strony zgodnie z art. III GATT 1994, włącznie z jego uwagami interpretacyjnymi. W tym celu art. III GATT 1994 oraz jego uwagi interpretacyjne zostają włączone do niniejszej Umowy i stanowią jej część, z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

Żadna ze Stron nie może przyjmować ani utrzymywać zakazów lub ograniczeń innych niż cła, podatki lub inne opłaty nakładane na przywóz towarów drugiej Strony lub na wywóz lub sprzedaż eksportową towarów z przeznaczeniem na terytorium drugiej Strony, zgodnie z art. XI GATT 1994 i jego uwagami interpretacyjnymi. W tym celu art. XI GATT 1994 oraz jego uwagi interpretacyjne zostają włączone do niniejszej Umowy i stanowią jej część, z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

Każda Strona zapewnia, aby wszystkie opłaty i należności jakiegokolwiek rodzaju (inne niż należności celne oraz środki wyłączone z definicji należności celnej zgodnie z art. 2.3 lit. a), b) i d)) nałożone na przywóz lub z nim związane były ograniczone kwotowo do przybliżonych kosztów wyświadczonych usług, nie były obliczane advalorem oraz nie stanowiły pośredniej ochrony towarów krajowych lub opodatkowania przywozu do celów fiskalnych.

Żadna ze Stron nie utrzymuje ani nie wprowadza ceł, podatków lub innych opłat i należności nakładanych na wywóz towarów na terytorium drugiej Strony lub z nim związanych ani nie wprowadza wewnętrznych podatków, opłat lub należności dotyczących towarów będących przedmiotem wywozu na terytorium drugiej Strony, które przewyższają środki mające zastosowanie do towarów podobnych przeznaczonych do sprzedaży krajowej.

Porozumienie w sprawie stosowania artykułu VII GATT 1994 zawarte w załączniku 1A do Porozumienia WTO (zwane dalej „Porozumieniem w sprawie ustalania wartości celnej”) zostaje włączone do niniejszej Umowy i stanowi jej część, z uwzględnieniem niezbędnych zmian. Zastrzeżenia i możliwości przewidziane w art. 20 i pkt 2 do 4 załącznika III Porozumienia w sprawie ustalania wartości celnej nie mają zastosowania.

1. Strony potwierdzają swoje istniejące prawa i obowiązki na mocy art. XVII GATT 1994, jego uwag interpretacyjnych oraz Uzgodnienia w sprawie interpretacji Artykułu XVII GATT 1994 zawartego w załączniku 1A do Porozumienia WTO, które są włączone do niniejszej Umowy i stanowią jej część, z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

2. Jeżeli Strona zwraca się do drugiej Strony z wnioskiem o informacje na temat poszczególnych państwowych przedsiębiorstw handlowych, sposobu ich funkcjonowania oraz wpływu ich działania na handel dwustronny, Strona otrzymująca wniosek uwzględnia potrzebę zapewniania maksymalnej przejrzystości, nie naruszając postanowień art. XVII ust. 4 lit. d) GATT 1994 w sprawie informacji poufnych.

1. Strony wykonują swoje zobowiązania w zakresie sektorowych środków pozataryfowych dotyczących towarów zgodnie ze zobowiązaniami określonymi w załącznikach 2-B do 2-E.

2. Trzy lata po wejściu w życie niniejszej Umowy Strony przeprowadzają konsultacje, na wniosek jednej Strony, aby rozważyć rozszerzenie zakresu swoich zobowiązań w zakresie sektorowych środków pozataryfowych dotyczących towarów.

1. Strony potwierdzają, że ich istniejące prawa i obowiązki na mocy art. XX GATT 1994 oraz jego uwag interpretacyjnych, które są włączone do niniejszej Umowy i stanowią jej część, mają zastosowanie do handlu towarami objętego niniejszą Umową, z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

2. Strony przyjmują do wiadomości, że przed podjęciem jakichkolwiek działań przewidzianych w art. XX lit. i) i j) GATT 1994 Strona zamierzająca podjąć takie działania przedstawia drugiej Stronie wszystkie odpowiednie informacje w celu znalezienia rozwiązania możliwego do przyjęcia przez Strony. Strony mogą uzgodnić wszelkie środki niezbędne, by zaradzić problemom. Jeżeli w ciągu 30 dni od przekazania informacji porozumienie nie zostanie osiągnięte, Strona może podjąć działania na mocy niniejszego artykułu w zakresie danego towaru. W przypadku gdy wyjątkowe i krytyczne okoliczności, wymagające natychmiastowego działania, uniemożliwiają wcześniejsze dostarczenie informacji lub przeprowadzenie badań, Strona zamierzająca podjąć działania może zastosować bezzwłocznie środki ostrożności niezbędne do zaradzenia sytuacji, o czym zawiadamia niezwłocznie drugą Stronę.

1. Komitet ds. Handlu Towarami ustanowiony zgodnie z art. 15.2 ust. 1 (Specjalne komitety) składa się z przedstawicieli Stron oraz gromadzi się na wniosek Strony lub Komitetu ds. Handlu, aby rozważyć wszelkie kwestie związane z niniejszym rozdziałem.

2. Komitet pełni następujące funkcje:

a) promuje handel towarami między Stronami, również poprzez prowadzenie konsultacji na temat przyspieszania znoszenia ceł i poszerzania zakresu takiego znoszenia, rozszerzania zakresu zobowiązań dotyczących środków pozataryfowych zgodnie z niniejszą Umową oraz innych właściwych kwestii; oraz

b) zajmuje się środkami taryfowymi i pozataryfowymi w handlu między Stronami oraz, jeżeli jest to właściwe, zgłasza takie sprawy Komitetowi ds. Handlu w celu rozpatrzenia,

o ile zadania te nie zostały powierzone odpowiedniej grupie roboczej ustanowionej zgodnie z art. 15.3 ust. 1 (Grupy robocze).

1. Strony uzgadniają, że współpraca administracyjna jest niezbędna do wdrażania i kontroli preferencyjnego traktowania taryfowego przyznanego na mocy niniejszego rozdziału i podkreślają swoje zobowiązanie do zwalczania nieprawidłowości i nadużyć finansowych w sprawach celnych i związanych z cłami.

2. Jeżeli Strona stwierdzi, na podstawie obiektywnych informacji, brak współpracy administracyjnej lub występowanie nieprawidłowości lub nadużyć, Komitet Celny gromadzi się, na wniosek wymienionej Strony, w ciągu 20 dni od złożenia takiego wniosku, aby niezwłocznie znaleźć rozwiązanie stwierdzonego problemu. Konsultacje prowadzone w ramach Komitetu Celnego uważa się za spełniające te same funkcje co konsultacje przeprowadzane na mocy art. 14.3 (Konsultacje).

1. Jeżeli, w wyniku obniżenia lub zniesienia należności celnych na mocy niniejszej Umowy, towary pochodzące z terytorium jednej Strony są przedmiotem przywozu na terytorium drugiej Strony w tak dużych ilościach w ujęciu bezwzględnym lub względem produkcji krajowej oraz w takich warunkach, że mogą wyrządzić poważną szkodę lub grozić wyrządzeniem takiej szkody przemysłowi krajowemu produkującemu towary podobne lub bezpośrednio konkurujące, Strona dokonująca przywozu może wprowadzić środki przewidziane w ust. 2 zgodnie z warunkami i procedurami ustanowionymi w niniejszej sekcji.

2. Strona dokonująca przywozu może wprowadzić dwustronne środki ochronne, które:

a) wstrzymują dalsze obniżki stawki należności celnej nałożonej na dany towar i przewidzianej na mocy niniejszej Umowy; lub

b) zwiększają stawkę należności celnej nałożonej na dany towar do poziomu, który nie przekracza poziomu niższego niż:

(i) stawka KNU należności celnej nałożonej na dany towar obowiązującej w momencie wprowadzania środka; lub

(ii) podstawowa stawka należności celnej wskazana w wykazach zawartych w załączniku 2-A (Zniesienie należności celnych) zgodnie z art. 2.5 ust. 2 (Zniesienie należności celnych).

1. Strona powiadamia pisemnie drugą Stronę o wszczęciu dochodzenia opisanego w ust. 2 i prowadzi konsultacje z drugą Stroną możliwie najwcześniej przed wprowadzeniem dwustronnych środków ochronnych, w celu przeglądu informacji wynikających z dochodzenia oraz wymiany uwag na temat danego środka.

2. Strona wprowadza dwustronny środek ochronny wyłącznie w następstwie dochodzenia przeprowadzonego przez jej właściwe organy zgodnie z art. 3 i art. 4 ust. 2 lit. c) Porozumienia w sprawie środków ochronnych zawartego w załączniku 1A do Porozumienia WTO (zwanego dalej „Porozumieniem w sprawie środków ochronnych) i w tym celu art. 3 oraz art. 4 ust. 2 lit. c) Porozumienia w sprawie środków ochronnych zostają włączone do niniejszej Umowy i stanowią jej część, z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

3. W toku dochodzenia opisanego w ust. 2 Strona przestrzega wymogów art. 4 ust. 2 lit. a) Porozumienia w sprawie środków ochronnych i w tym celu art. 4 ust. 2 lit. a) Porozumienia w sprawie środków ochronnych zostaje włączony do niniejszej Umowy i stanowi jej część, z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

4. Każda Strona zapewnia, aby jej właściwe organy zakończyły tego rodzaju dochodzenie w terminie jednego roku od jego wszczęcia.

5. Żadna ze Stron nie może stosować dwustronnych środków ochronnych:

a) z wyjątkiem zakresu i w takim okresie, które mogą być konieczne, by zapobiec lub zaradzić poważnej szkodzie oraz ułatwić dostosowanie;

b) w okresie przekraczającym dwa lata, z zastrzeżeniem, że okres ten może zostać przedłużony maksymalnie o kolejne dwa lata, jeżeli właściwe organy Strony dokonującej przywozu stwierdzą, zgodnie z procedurami wskazanymi w niniejszym artykule, że dalsze obowiązywanie środków jest konieczne, by zapobiec lub zaradzić poważnej szkodzie oraz ułatwić dostosowanie, oraz że istnieją dowody na istnienie procesu dostosowania w przemyśle, pod warunkiem, że całkowity okres stosowania środka ochronnego, łącznie z okresem wstępnego stosowania i ewentualnym przedłużeniem, nie przekroczy czterech lat; lub

c) po upływie okresu przejściowego, chyba że zgodę na ich stosowanie wyrazi druga Strona.

6. Gdy Strona zakończy stosowanie dwustronnego środka ochronnego, stawka należności celnej jest równa stawce, która, zgodnie z wykazem zawartym w załączniku 2-A (Zniesienie należności celnych), obowiązywałaby w przypadku niewprowadzenia środka.

W krytycznych okolicznościach, gdy opóźnienie mogłoby wyrządzić szkodę, którą trudno byłoby naprawić, Strona może zastosować dwustronny środek ochronny na zasadzie tymczasowej po wstępnym stwierdzeniu, że istnieją wyraźne dowody wskazujące na wzrost przywozu towaru z terytorium drugiej Strony w wyniku obniżenia lub zniesienia należności celnej na mocy niniejszej Umowy, oraz że taki przywóz może wyrządzić poważną szkodę przemysłowi krajowemu lub stanowić takie zagrożenie. Obowiązywanie tymczasowego środka nie przekracza 200 dni, a podczas tego okresu Strona przestrzega wymogów art. 3.2 ust. 2 i art. 3.2 ust. 3. Strona niezwłocznie dokonuje zwrotu podwyżki cła jeżeli z dochodzenia, o którym mowa w art. 3.2 ust. 2, nie wynika, że wymogi opisane w art. 3.1 zostały spełnione. Okres obowiązywania tymczasowego środka jest wliczany w część okresu wskazanego w art. 3.2 ust. 5 lit. b).

1. Strona stosująca dwustronny środek ochronny prowadzi konsultacje z drugą Stroną, aby wspólnie ustalić odpowiednie wyrównanie dotyczące liberalizacji handlu w formie koncesji wywierających zasadniczo równoważne skutki handlowe lub mających wartość równoważną dodatkowym cłom, które mogą wynikać z wprowadzenia środka ochronnego. Strona przewiduje możliwość przeprowadzenia takich konsultacji nie później niż 30 dni po zastosowaniu dwustronnego środka ochronnego.

2. Jeżeli konsultacje na mocy ust. 1 nie doprowadzą w terminie 30 dni od ich rozpoczęcia do porozumienia w sprawie wyrównania dotyczącego liberalizacji handlu, Strona, której towary podlegają środkowi ochronnemu, może zawiesić stosowanie koncesji wywierających zasadniczo równoważne skutki handlowe względem Strony, która stosuje środek ochronny.

3. Prawo do zawieszenia, o którym mowa w ust. 2, nie jest wykonywane podczas pierwszych 24 miesięcy obowiązywania dwustronnego środka ochronnego, pod warunkiem, że środek ochronny spełnia wymagania niniejszej Umowy.

Do celów niniejszej sekcji:

poważna szkoda oraz groźba poważnej szkody są rozumiane zgodnie z art. 4 ust. 1 lit. a) i b) Porozumienia w sprawie środków ochronnych. W tym celu art. 4 ust. 1 lit. a) i b) zostają włączone do niniejszej Umowy i stanowią jej część, z uwzględnieniem niezbędnych zmian; oraz

okres przejściowy oznacza okres odnoszący się do towaru, od daty wejścia w życie niniejszej Umowy do 10 lat po zakończeniu obniżania lub znoszenia ceł, w zależności od danego towaru.

1. Strona może zastosować środek w formie wyższej należności celnej przywozowej nakładanej na pochodzący towar rolny wymieniony w jej wykazie zawartym w załączniku 3, zgodnie z ust. 2 do 8, jeżeli łączna wielkość przywozu tego towaru w którymkolwiek roku przekracza próg ustalony w jej wykazie zawartym w załączniku 3.

2. Cło na mocy ust. 1 nie przekracza niższej z następujących stawek: obowiązująca stawka KNU lub stawka KNU stosowana w dniu bezpośrednio poprzedzającym datę wejścia w życie niniejszej Umowy lub stawka celna określona w wykazie Strony zawartym w załączniku 3.

3. Cło stosowane przez każdą Stronę na mocy ust. 1 jest ustalane zgodnie z ich wykazami zawartymi w załączniku 3.

4. Żadna ze Stron nie może stosować ani utrzymywać środka ochronnego w rolnictwie na mocy niniejszego artykułu i jednocześnie, w odniesieniu do tego samego towaru, stosować lub utrzymywać:

a) dwustronnego środka ochronnego zgodnie z art. 3.1;

b) środka na mocy art. XIX GATT 1994 oraz Porozumienia w sprawie środków ochronnych; lub

c) specjalnego środka ochronnego na mocy art. 5 Porozumienia w sprawie rolnictwa.

5. Strona wdraża każdy środek ochronny w rolnictwie zgodnie z zasadą przejrzystości. W ciągu 60 dni po wprowadzeniu środka ochronnego w rolnictwie, Strona stosująca środek powiadamia pisemnie druga Stronę i dostarcza jej odpowiednie informacje dotyczące środka. Na pisemny wniosek Strony dokonującej wywozu, Strony prowadzą konsultacje w sprawie stosowania tego środka.

6. Wykonanie i funkcjonowanie niniejszego artykułu może podlegać dyskusjom i przeglądowi w ramach Komitetu ds. Handlu Towarami, o którym mowa w art. 2.16 (Komitet ds. Handlu Towarami).

7. Żadna ze Stron nie może stosować ani utrzymywać środka ochronnego w rolnictwie względem pochodzącego towaru rolnego:

a) jeżeli zakończył się okres wskazany w postanowieniach dotyczących ochrony w rolnictwie w ramach ich wykazu zawartego w załączniku 3; lub

b) jeżeli środek powoduje wzrost stawki w ramach kontyngentu nałożonej na towar objęty kontyngentem taryfowym określonym w dodatku 2-A-1 ich wykazu zawartego w załączniku 2-A (Zniesienie należności celnych).

8. Wszelkie dostawy omawianych towarów, które zostały wysłane w ramach umów przed nałożeniem dodatkowego cła na mocy ust. 1 do 4, są zwolnione z takiego dodatkowego cła, pod warunkiem, że mogą zostać wliczone w wielkość przywozu omawianych towarów w kolejnym roku do celów zastosowania postanowień ust. 1 w danym roku.

1. Każda Strona zachowuje swoje prawa i obowiązki na mocy art. XIX GATT 1994 i Porozumienia w sprawie środków ochronnych. O ile nie wskazano inaczej w niniejszym artykule, niniejsza Umowa nie przyznaje dodatkowych praw ani nie nakłada dodatkowych obowiązków na Strony w zakresie środków wprowadzanych na mocy art. XIX GATT 1994 oraz Porozumienia w sprawie środków ochronnych.

2. Na wniosek drugiej Strony i pod warunkiem, że wiąże się to z jej istotnym interesem, Strona zamierzająca wprowadzić środki ochronne niezwłocznie przedkłada pisemne powiadomienie ad hoc dotyczące wszystkich ważnych informacji na temat wszczęcia dochodzenia w sprawie środków ochronnych, tymczasowych ustaleń oraz ustaleń końcowych wynikających z dochodzenia.

3. Do celów niniejszego artykułu uważa się, że Strona ma istotny interes, jeżeli należy do pięciu największych dostawców towarów będących przedmiotem przywozu w okresie ostatnich trzech lat, pod względem wielkości albo wartości w ujęciu bezwzględnym.

4. Żadna ze Stron nie może jednocześnie stosować w odniesieniu do tego samego towaru:

a) dwustronnego środka ochronnego zgodnie z art. 3.1; oraz

b) środka na mocy art. XIX GATT 1994 oraz Porozumienia w sprawie środków ochronnych.

5. Żadna ze Stron nie może odwoływać się do rozdziału czternastego (Rozstrzyganie sporów) w jakiejkolwiek sprawie wynikającej z niniejszej sekcji.

1. O ile nie wskazano inaczej w niniejszym rozdziale, Strony zachowują swoje prawa i obowiązki na mocy art. VI GATT 1994, Porozumienia w sprawie stosowania artykułu VI GATT 1994 zawartego w załączniku 1A do Porozumienia WTO (zwanego dalej „Porozumieniem antydumpingowym”) oraz Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych zawartego w załączniku 1A do Porozumienia WTO (zwanego dalej „Porozumieniem w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych”).

2. Strony uzgadniają, że cła antydumpingowe i wyrównawcze powinny być stosowane w pełnej zgodności z odpowiednimi wymogami WTO, a w zakresie postępowań dotyczących towarów pochodzących z terytorium drugiej Strony powinny opierać się na sprawiedliwym i przejrzystym systemie. W tym celu Strony zapewniają, niezwłocznie po wprowadzeniu tymczasowych środków i w każdym razie przed podjęciem ostatecznej decyzji, pełne i właściwe ujawnienie wszystkich zasadniczych faktów i ustaleń, które stanowią podstawę dla decyzji o zastosowaniu środków, nie naruszając postanowień art. 6.5 Porozumienia antydumpingowego i art. 12.4 Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych. Ujawnienie ustaleń dokonywane jest w formie pisemnej oraz gwarantuje wszystkim zainteresowanym stronom odpowiedni czas na przedstawienie uwag.

3. Aby zapewnić maksymalną skuteczność w zakresie dochodzeń dotyczących cła antydumpingowego lub wyrównawczego, a w szczególności zważywszy na właściwe prawo do obrony, Strony akceptują wykorzystanie języka angielskiego w dokumentach składanych w ramach dochodzeń dotyczących cła antydumpingowego lub wyrównawczego. Niniejszy ustęp nie uniemożliwia Korei wnioskowania o pisemne wyjaśnienia w języku koreańskim, jeżeli:

a) znaczenie przedłożonych dokumentów nie jest uważane za dostatecznie zrozumiałe przez organy koreańskie przeprowadzające postępowanie do celów dochodzenia dotyczącego cła antydumpingowego lub wyrównawczego; oraz

b) wniosek jest ograniczony wyłącznie do części, które nie są dostatecznie zrozumiałe do celów dochodzenia dotyczącego cła antydumpingowego lub wyrównawczego.

4. Pod warunkiem, że nie stanowi to niepotrzebnego opóźnienia w zakresie prowadzonego dochodzenia, zainteresowane strony mogą zostać wysłuchane, aby miały możliwość wyrażenia swoich opinii podczas dochodzenia dotyczącego cła antydumpingowego lub wyrównawczego.

1. Po otrzymaniu przez właściwe organy Strony należycie udokumentowanego wniosku antydumpingowego dotyczącego przywozu z terytorium drugiej Strony i nie później niż 15 dni przed wszczęciem dochodzenia, Strona powiadamia pisemnie drugą Stronę o otrzymaniu wniosku.

2. Po otrzymaniu przez właściwe organy Strony należycie udokumentowanego wniosku w sprawie cła wyrównawczego dotyczącego przywozu z terytorium drugiej Strony i przed wszczęciem dochodzenia, Strona powiadamia pisemnie drugą Stronę o otrzymaniu wniosku oraz przewiduje zorganizowanie spotkania z właściwymi organami drugiej Strony w sprawie wymienionego wniosku.

Strony dokładają starań, by uwzględnić interes publiczny przed nałożeniem cła antydumpingowego lub wyrównawczego.

Strony zgadzają się badać, ze szczególną dokładnością, każdy wniosek dotyczący wszczęcia dochodzenia antydumpingowego w sprawie towaru pochodzącego z terytorium drugiej Strony, w odniesieniu do którego uchylono środek w wyniku przeglądu w poprzedzających 12 miesiącach. Jeżeli wymienione wstępne badanie nie wykaże zmiany okoliczności, dochodzenie nie zostaje wszczęte.

Jeżeli przywóz z więcej niż jednego państwa jest jednocześnie objęty dochodzeniem dotyczącym cła antydumpingowego lub wyrównawczego, Strona przeprowadza, ze szczególną dokładnością, badanie, aby stwierdzić czy łączna ocena skutków przywozu drugiej Strony jest odpowiednia w świetle warunków konkurencji między towarami będącymi przedmiotem przywozu oraz warunków konkurencji między towarami będącymi przedmiotem przywozu i podobnymi towarami krajowymi.

1. Każdy środek podlegający przeglądowi zgodnie z art. 11 Porozumienia antydumpingowego jest uchylany, jeżeli ustalone zostanie, że ewentualny margines dumpingu jest niższy od progu de minimis ustalonego w art. 5.8 Porozumienia antydumpingowego.

2. Przy określaniu poszczególnych marginesów zgodnie z art. 9.5 Porozumienia antydumpingowego, nie nakłada się żadnego cła na eksporterów lub producentów ze Strony dokonującej wywozu, w przypadku których ustalono, na podstawie reprezentatywnej sprzedaży eksportowej, że margines dumpingu jest niższy od progu de minimis ustalonego w art. 5.8 Porozumienia antydumpingowego.

W przypadku gdy Strona postanawia nałożyć cło antydumpingowe lub wyrównawcze, kwota takiego cła nie przekracza marginesu dumpingu lub subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych oraz powinna być niższa od marginesu, jeżeli takie niższe cło byłoby odpowiednie, by usunąć szkodę wyrządzoną przemysłowi krajowemu.

Żadna ze Stron nie może odwoływać się do rozdziału czternastego (Rozstrzyganie sporów) w jakiejkolwiek sprawie wynikającej z niniejszej sekcji.

1. Grupa robocza ds. współpracy w dziedzinie środków ochrony handlu ustanowiona zgodnie z art. 15.3 ust. 1 (Grupy robocze) funkcjonuje jako forum dyskusji dotyczących współpracy w dziedzinie środków handlowych.

2. Grupa robocza odpowiada za:

a) poszerzanie wiedzy danej Strony na temat przepisów, polityki i praktyki w dziedzinie środków ochrony handlu drugiej Strony oraz ułatwianie ich zrozumienia;

b) nadzór nad wykonaniem niniejszego rozdziału;

c) poprawę współpracy między organami Stron odpowiedzialnymi za kwestie dotyczące środków ochrony handlu;

d) zapewnianie Stronom forum służącego wymianie informacji na temat kwestii związanych ze środkami antydumpingowymi, wyrównawczymi i ochronnymi oraz subsydiami;

e) zapewnianie Stronom forum służącego omawianiu innych odpowiednich tematów związanych ze wspólnym interesem, w tym:

(i) międzynarodowych kwestii odnoszących się do środków ochrony handlu, włącznie z kwestiami dotyczącymi negocjacji przepisów w ramach rundy dauhańskiej WTO; oraz

(ii) praktyk stosowanych przez właściwe organy Stron w ramach dochodzeń dotyczących cła antydumpingowego i wyrównawczego, takich jak wykorzystanie „dostępnych faktów” oraz procedury weryfikacyjne; a także

f) współpracę w innych sprawach uznanych przez Strony za konieczne.

3. Grupa robocza spotyka się zazwyczaj corocznie, a jeżeli jest to niezbędne dodatkowe posiedzenia mogą zostać zorganizowane na wniosek jednej ze Stron.

Strony potwierdzają swoje wzajemnie obowiązujące prawa i obowiązki na mocy Porozumienia w sprawie barier technicznych w handlu zamieszczonego w załączniku 1A do Porozumienia WTO (zwanego dalej „Porozumieniem w sprawie barier technicznych w handlu”), które zostaje włączone do niniejszej Umowy i stanowi jej część, z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

1. Niniejszy rozdział odnosi się do opracowania, przyjęcia i stosowania norm, przepisów technicznych i procedur oceny zgodności, o których mowa w Porozumieniu w sprawie barier technicznych w handlu, i które mogą mieć wpływ na handel towarami między Stronami.

2. Niezależnie od postanowień ust. 1 niniejszy rozdział nie ma zastosowania do:

a) specyfikacji technicznych opracowanych przez organy rządowe i dotyczących ich wymogów w zakresie produkcji lub konsumpcji; lub

b) środków sanitarnych i fitosanitarnych określonych w załączniku A Porozumienia w sprawie stosowania środków sanitarnych i fitosanitarnych zawartego w załączniku 1A do Porozumienia WTO (zwanego dalej „Porozumieniem w sprawie stosowania środków sanitarnych i fitosanitarnych”).

3. Do celów niniejszego rozdziału zastosowanie mają definicje załącznika 1 do Porozumienia w sprawie stosowania środków sanitarnych i fitosanitarnych.

1. Strony zacieśniają współpracę w dziedzinie norm, przepisów technicznych i procedur oceny zgodności w celu poszerzenia wzajemnego zrozumienia swoich systemów oraz ułatwienia dostępu do swoich rynków. W tym celu mogą one nawiązać regularny dialog na poziomie horyzontalnym i sektorowym.

2. W ramach tej dwustronnej współpracy Strony starają się określić, rozwinąć i promować inicjatywy ułatwiające wymianę handlową, które mogą obejmować, lecz nie są ograniczone do:

a) wzmacniania współpracy regulacyjnej poprzez, na przykład, wymianę informacji, doświadczeń i danych oraz poprzez współpracę naukowo-techniczną w celu poprawy jakości i poziomu ich przepisów technicznych oraz skutecznego wykorzystania zasobów regulacyjnych;

b) w odpowiednich przypadkach, upraszczania przepisów technicznych, norm i procedur oceny zgodności;

c) w odpowiednich i uzgodnionych przez Strony przypadkach, na przykład w sytuacji braku normy międzynarodowej, unikania zbędnych rozbieżności w podejściu do przepisów i procedur oceny zgodności oraz dążenia do zapewniania zbieżności lub ujednolicenia przepisów technicznych; oraz

d) promowania i zachęcania do współpracy dwustronnej między ich odpowiednimi organizacjami, publicznymi lub prywatnymi, odpowiedzialnymi za metrologię, standaryzację, testowanie, certyfikację i akredytację.

3. Na wniosek, Strona należycie rozważa propozycje drugiej Strony w zakresie współpracy zgodnie z warunkami niniejszego rozdziału.

1. Strony zgadzają się wykorzystać w najlepszy możliwy sposób dobrą praktykę regulacyjną, jak przewidziano w Porozumieniu w sprawie barier technicznych w handlu. Strony w szczególności wyrażają zgodę na:

a) wypełnienie swoich zobowiązań w zakresie przejrzystości, jak wskazano w Porozumieniu w sprawie barier technicznych w handlu;

b) wykorzystanie odpowiednich norm międzynarodowych jako podstawy dla przepisów technicznych włącznie z procedurami oceny zgodności, z wyjątkiem sytuacji, gdy takie normy byłyby nieskuteczne lub niewłaściwe dla osiągnięcia uzasadnionych celów, a w przypadku gdy międzynarodowe normy nie zostały wykorzystane jako podstawa, podanie, na wniosek drugiej Strony, powodów uznania wymienionych norm za niewłaściwe lub nieskuteczne dla osiągnięcia wytyczonego celu;

c) w sytuacji gdy Strona przyjęła lub proponuje przyjęcie przepisu technicznego, dostarczenie drugiej Stronie, na jej wniosek, dostępnych informacji dotyczących celu, podstawy prawnej i uzasadnienia dla przepisu technicznego;

d) ustanowienie mechanizmów przekazywania zaktualizowanych informacji na temat przepisów technicznych (w tym poprzez ogólnie dostępną stronę internetową) podmiotom gospodarczym drugiej Strony, a w szczególności przekazywanie informacji pisemnych oraz, jeżeli są one konieczne i dostępne, niezwłoczne dostarczanie, na wniosek, drugiej Stronie lub jej podmiotom gospodarczym pisemnych wytycznych na temat zgodności z ich przepisami technicznymi;

e) odpowiednie uwzględnianie opinii drugiej Strony, jeżeli część procesu opracowywania przepisu technicznego jest objęta konsultacjami publicznymi, oraz dostarczanie, na wniosek, pisemnych odpowiedzi na uwagi zgłoszone przez tę drugą Stronę;

f) w przypadku powiadamiania zgodnie z Porozumieniem w sprawie barier technicznych w handlu, umożliwienie drugiej Stronie, przez co najmniej 60 dni po powiadomieniu, przedstawienia pisemnych uwag dotyczących propozycji; oraz

g) zapewnienie podmiotom gospodarczym drugiej Strony odpowiedniego czasu między publikacją przepisów technicznych i ich wejściem w życie w celu dostosowania się, z wyjątkiem pojawienia się nagłych problemów dotyczących bezpieczeństwa, zdrowia, ochrony środowiska lub bezpieczeństwa krajowego lub zaistnienia zagrożenia wystąpienia takich problemów, a także zagwarantowanie, w miarę możliwości, należytego uwzględnienia uzasadnionych wniosków o przedłużenie terminu zgłaszania uwag.

2. Każda Strona zapewnia podmiotom gospodarczym i innym zainteresowanym osobom drugiej Strony możliwość uczestnictwa w oficjalnym procesie konsultacji publicznej dotyczącym opracowania przepisów technicznych, na tych samych zasadach stosowanych wobec krajowych osób prawnych lub fizycznych.

3. Każda Strona dokłada starań, by jednolicie i spójnie stosować przepisy techniczne na całym swoim terytorium. Jeżeli Korea powiadomi Stronę UE o kwestii handlowej wydającej się wynikać ze zmian prawodawstwa państwa członkowskiego Unii Europejskiej, które zdaniem Korei nie są zgodne z Traktatem o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Strona UE podejmie wszelkie starania, by niezwłocznie zająć się tą sprawą.

1. Strony potwierdzają swoje obowiązki na mocy art. 4.1 Porozumienia w sprawie barier technicznych w handlu w celu zapewnienia, że ich organy normalizacyjne przyjmą Kodeks właściwego postępowania przy przygotowywaniu, przyjmowaniu i stosowaniu norm określonego w załączniku 3 do Porozumienia w sprawie barier technicznych w handlu oraz spełnią jego wymagania, a także uwzględnią zasady ustanowione w decyzjach i zaleceniach przyjętych przez Komitet od 1 stycznia 1995 r., G/TBT/l/rev.8, 23 maja 2002 r., sekcja IX (decyzja Komitetu dotycząca zasad rozwoju międzynarodowych norm, wskazówek i zaleceń, w związku z artykułami 2, 5 i załącznikiem 3 do tego Porozumienia) wydanych przez Komitet WTO do spraw barier technicznych w handlu.

2. Strony zobowiązują się do wymiany informacji na temat:

a) stosowania przez nie norm w związku z przepisami technicznymi;

b) swoich procesów normalizacyjnych oraz zakresu wykorzystania norm międzynarodowych jako podstawy dla krajowych i regionalnych norm; a także

c) porozumień o współpracy wdrożonych przez każdą ze Stron w dziedzinie normalizacji, na przykład informacji na temat kwestii normalizacyjnych w umowach o wolnym handlu z państwami trzecimi.

1. Strony uznają, że istnieje szeroki zakres środków ułatwiających przyjęcie wyników procedur oceny zgodności przeprowadzonych na terytorium drugiej Strony, w tym:

a) porozumienia w sprawie wzajemnego przyjmowania wyników procedur oceny zgodności w odniesieniu do specjalnych przepisów technicznych, które są przeprowadzane przez organy zlokalizowane na terytorium drugiej Strony;

b) procedury akredytacji dotyczące nadawania uprawnień organom oceny zgodności zlokalizowanym na terytorium drugiej Strony;

c) rządowe wyznaczanie organów oceny zgodności zlokalizowanych na terytorium drugiej Strony;

d) uznawanie przez Stronę wyników procedur oceny zgodności przeprowadzanych na terytorium drugiej Strony;

e) dobrowolne porozumienia między organami oceny zgodności na terytorium każdej ze Stron; oraz

f) przyjmowanie przez Stronę dokonującą przywozu deklaracji zgodności wystawionej przez dostawcę.

2. Mając na uwadze powyższe kwestie, Strony podejmują się:

a) zwiększyć wymianę informacji na temat wymienionych i podobnych środków w celu ułatwienia przyjmowania wyników oceny zgodności;

b) wymieniać informacje na temat procedur oceny zgodności, a w szczególności na temat kryteriów stosowanych przy wyborze odpowiednich procedur oceny zgodności dla konkretnych produktów;

c) wymieniać informacje na temat polityki akredytacji oraz rozważyć sposoby najlepszego wykorzystania międzynarodowych norm akredytacji oraz międzynarodowych porozumień obejmujących organy akredytujące Stron, na przykład w ramach Międzynarodowej Współpracy w zakresie Akredytacji Laboratoriów oraz Międzynarodowego Forum Akredytacji; a także

d) zgodnie z art. 5.1.2 Porozumienia w sprawie barier technicznych w handlu, wymagać przeprowadzenia procedur oceny zgodności, które nie są bardziej rygorystyczne niż jest to konieczne.

3. Zasady i procedury ustanowione w odniesieniu do opracowania i przyjęcia przepisów technicznych na mocy art. 4.4 w celu uniknięcia zbędnych przeszkód w handlu i zapewnienia przejrzystości oraz niedyskryminacji również mają zastosowanie w odniesieniu do obowiązkowych procedur oceny zgodności.

Strony zobowiązują się do wymiany opinii na temat nadzoru rynku i egzekwowania prawa.

Strony potwierdzają swoje zobowiązanie na mocy art. 5.2.5 Porozumienia w sprawie barier technicznych w handlu, zgodnie z którym opłaty za obowiązkową ocenę zgodności produktów będących przedmiotem przywozu są równe opłatom pobieranym za ocenę zgodności krajowych produktów podobnych lub pochodzących z innych krajów, przy uwzględnieniu kosztów komunikacji, transportu i innych kosztów związanych z różnicami w lokalizacji zakładów wnioskodawcy i organu oceny zgodności, oraz podejmują się stosować wskazaną zasadę w dziedzinach objętych niniejszym rozdziałem.

1. Strony odnotowują postanowienie pkt 1 załącznika 1 do Porozumienia w sprawie barier technicznych w handlu, zgodnie z którym przepis techniczny może zawierać wyłącznie wymogi w zakresie znakowania lub etykietowania, lub ich dotyczyć. Strony zgadzają się również, że w przypadkach, gdy ich przepisy techniczne obejmują obowiązkowe znakowanie lub etykietowanie, będą przestrzegać zasad określonych w art. 2.2 Porozumienia w sprawie barier technicznych w handlu, zgodnie z którymi przepisy techniczne nie powinny być przygotowywane w celu tworzenia niepotrzebnych przeszkód w handlu międzynarodowym, lub z takim skutkiem, i nie powinny ograniczać handlu w stopniu większym, niż jest to niezbędne do osiągnięcia uzasadnionego celu.

2. W szczególności Strony zgadzają się, że gdy jedna ze Stron wymaga obowiązkowego znakowania lub etykietowania produktów:

a) Strona dąży do ograniczenia swoich wymogów w zakresie znakowania lub etykietowania innego, niż znakowanie lub etykietowanie istotne dla konsumentów lub użytkowników produktu. W przypadkach gdy etykietowanie wymagane jest z innych przyczyn, na przykład do celów podatkowych, taki wymóg zostaje określony w sposób, który nie ogranicza handlu w stopniu większym, niż jest to niezbędne do osiągnięcia uzasadnionego celu;

b) Strona może określić formę etykiet lub oznaczeń, nie wymaga jednak wcześniejszego zatwierdzania, rejestracji lub certyfikacji w tym zakresie. Postanowienie to nie narusza prawa Strony do stosowania wymogu wcześniejszego zatwierdzenia szczególnych informacji, które należy umieszczać na etykietach lub oznaczeniach w świetle odpowiedniego wewnętrznego prawodawstwa;

c) jeśli Strona wymaga stosowania przez podmioty gospodarcze niepowtarzalnego numeru identyfikacyjnego, Strona niezwłocznie i w sposób niedyskryminacyjny wydaje taki numer podmiotom gospodarczym drugiej Strony;

d) Strona może wymagać umieszczania informacji na oznaczeniach lub etykietach w określonym języku. W przypadku gdy istnieje międzynarodowa nomenklatura przyjęta przez Strony, również może być ona stosowana. Równoczesne stosowanie innych języków nie jest zakazane, pod warunkiem, że informacje zamieszczone w innych językach są identyczne z informacjami zamieszczonymi w określonym języku lub że informacje zamieszczone w dodatkowym języku nie zawierają nieprawdziwych informacji dotyczących produktu; oraz

e) w przypadkach gdy uznaje się, że nie są w ten sposób naruszone uzasadnione cele Porozumienia w sprawie barier technicznych w handlu, Strony starają się akceptować nietrwałe lub usuwalne etykiety, lub też oznaczenia lub etykiety w dokumentacji towarzyszącej, a nie fizycznie przymocowane do produktu.

1. Strony zgadzają się wyznaczyć koordynatorów ds. barier technicznych w handlu i informować odpowiednio drugą Stronę o zmianie koordynatora ds. barier technicznych w handlu. Koordynatorzy ds. barier technicznych w handlu pracują wspólnie, aby ułatwić wejście w życie niniejszego rozdziału oraz aby usprawnić współpracę pomiędzy Stronami we wszystkich kwestiach związanych z niniejszym rozdziałem.

2. Koordynator pełni następujące funkcje:

a) monitoruje wdrażanie postanowień niniejszego rozdziału i zarządzanie nimi, niezwłocznie zajmując się każdą kwestią podnoszoną przez dowolną ze Stron w związku z opracowywaniem, przyjmowaniem, stosowaniem lub egzekwowaniem norm, przepisów technicznych i procedur oceny zgodności, a na wniosek dowolnej ze Stron, prowadzi konsultacje w sprawach wynikających ze stosowania niniejszego rozdziału;

b) wspiera współpracę w zakresie opracowywania i doskonalenia norm, przepisów technicznych i procedur oceny zgodności;

c) inicjuje w razie konieczności nawiązanie dialogu dotyczącego przepisów, zgodnie z art. 4.3;

d) organizuje tworzenie grup roboczych, w których mogą pracować eksperci pozarządowi i zainteresowane podmioty, w zależności od tego jak uzgodnią Strony; grupy te mogą również prowadzić konsultacje z takimi ekspertami i stronami;

e) zajmuje się wymianą informacji dotyczących rozwoju sytuacji na forach pozarządowych, regionalnych i wielostronnych poświęconych normom, przepisom technicznym i procedurom oceny zgodności; oraz

f) dokonuje przeglądu niniejszego rozdziału w świetle wszelkich zmian związanych z Porozumieniem w sprawie barier technicznych w handlu.

3. Koordynatorzy komunikują się między sobą w dowolny uzgodniony sposób umożliwiający sprawne i skuteczne wypełnianie ich obowiązków.

1. Niniejszy rozdział ma na celu zminimalizowanie negatywnego oddziaływania obowiązujących środków sanitarnych i fitosanitarnych na handel, przy równoczesnym zapewnieniu ochrony życia lub zdrowia ludzi, zwierząt lub roślin na terytoriach Stron.

2. Ponadto celem niniejszego rozdziału jest rozszerzenie współpracy między Stronami w zakresie dobrostanu zwierząt, z uwzględnieniem różnych czynników, takich jak warunki przemysłowego chowu zwierząt na terytoriach Stron.

Niniejszy rozdział stosuje się do wszystkich środków sanitarnych i fitosanitarnych Strony, które mogą, bezpośrednio lub pośrednio, wpływać na handel między Stronami.

Do celów niniejszego rozdziału środki sanitarne lub fitosanitarne oznaczają wszelkie środki określone w ust. 1 załącznika A do Porozumienia w sprawie stosowania środków sanitarnych i fitosanitarnych.

Strony potwierdzają swoje istniejące prawa i obowiązki wynikające z Porozumienia w sprawie stosowania środków sanitarnych i fitosanitarnych.

Strony:

a) dążą do zapewnienia przejrzystości w kwestii środków sanitarnych i fitosanitarnych mających zastosowanie w handlu;

b) wspierają wzajemne zrozumienie środków sanitarnych i fitosanitarnych stosowanych przez każdą ze Stron;

c) prowadzą wymianę informacji dotyczących kwestii związanych z opracowywaniem i stosowaniem środków sanitarnych i fitosanitarnych, które wpływają lub mogą wpływać na handel między Stronami w celu zminimalizowania ich negatywnego wpływu na handel; oraz

d) informują, na wniosek Strony, o wymogach mających zastosowanie w odniesieniu do przywozu konkretnych produktów.

Strony:

a) współpracują, na wniosek Strony, nad wypracowaniem wspólnego podejścia do stosowania międzynarodowych norm w obszarach, które wpływają lub mogą wpływać na handel między nimi w celu zminimalizowania ich negatywnego wpływu na taki handel; oraz

b) współpracują przy opracowywaniu międzynarodowych norm, wytycznych i zaleceń.

1. Ogólne wymogi Strony dotyczące przywozu stosują się do całego terytorium drugiej Strony.

2. Dodatkowe szczególne wymogi przywozowe mogą zostać zastosowane wobec Strony dokonującej wywozu lub jej części po określeniu stanu zdrowia zwierząt lub roślin Strony dokonującej wywozu lub jej części dokonanym przez Stronę dokonującą przywozu zgodnie z wytycznymi i normami Porozumienia w sprawie stosowania środków sanitarnych i fitosanitarnych, Komisji Kodeksu Żywnościowego, Światowej Organizacji Zdrowia Zwierząt (zwanej dalej „OIE”) i Międzynarodowej konwencji ochrony roślin (zwanej dalej „IPPC”).

1. Strony uznają pojęcia obszarów wolnych od szkodników lub chorób oraz obszarów niewielkiego występowania szkodników lub chorób, zgodnie z normami Porozumienia w sprawie stosowania środków sanitarnych i fitosanitarnych, OIE i IPPC, oraz ustanawiają właściwą procedurę uznawania takich obszarów, biorąc pod uwagę wszelkie istotne międzynarodowe normy, wytyczne lub zalecenia.

2. Określając takie obszary, Strony uwzględniają takie czynniki jak położenie geograficzne, ekosystemy, nadzór epidemiologiczny oraz skuteczność kontroli sanitarnych lub fitosanitarnych na takich obszarach.

3. Strony nawiązują bliską współpracę przy określaniu obszarów wolnych od szkodników lub chorób oraz obszarów niewielkiego występowania szkodników lub chorób, tak aby mogły nabrać zaufania do procedur stosowanych przez drugą Stronę przy określaniu takich obszarów. Strony dążą do zakończenia wspomnianych działań zmierzających do zbudowania zaufania w ciągu około dwóch lat od wejścia w życie niniejszej Umowy. Skuteczne zakończenie działań zmierzających do zbudowania zaufania potwierdza Komitet ds. Środków Sanitarnych i Fitosanitarnych, o którym mowa wart. 5.10.

4. Określając takie obszary, Strona dokonująca przywozu z zasady określa stan zdrowia zwierząt lub roślin Strony dokonującej wywozu lub jej części w oparciu o informacje dostarczone przez Stronę dokonującą wywozu zgodnie z normami Porozumienia w sprawie stosowania środków sanitarnych i fitosanitarnych, OIE i IPPC, oraz uwzględnia ustalenia dokonane przez Stronę dokonującą wywozu. W tym przypadku, jeśli Strona nie akceptuje ustaleń dokonanych przez drugą Stronę, Strona nieakceptująca ustaleń wyjaśnia przyczyny i przygotowuje się do rozpoczęcia konsultacji.

5. Strona dokonująca wywozu przedstawia niezbędne dowody, aby obiektywnie pokazać Stronie dokonującej przywozu, że takie obszary są i najprawdopodobniej pozostaną odpowiednio obszarami wolnymi od szkodników lub chorób oraz obszarami niewielkiego występowania szkodników lub chorób. W tym celu Strona dokonująca przywozu, na wniosek, uzyska w rozsądnym zakresie możliwość inspekcji, testowania oraz zastosowania innych odpowiednich procedur.

Strony:

a) wymieniają informacje, wiedzę i doświadczenia w zakresie dobrostanu zwierząt i przyjmują plan prac dotyczący takich działań, oraz

b) współpracują przy opracowywaniu norm dotyczących dobrostanu zwierząt na forum międzynarodowym, szczególnie w odniesieniu do ogłuszania i uboju zwierząt.

1. Komitet ds. Środków Sanitarnych i Fitosanitarnych ustanowiony zgodnie z art. 15.2 ust. 1 (Specjalne komitety) może:

a) opracowywać niezbędne procedury lub przyjmować ustalenia mające na celu wykonanie postanowień niniejszego rozdziału;

b) monitorować postępy w wykonywaniu niniejszego rozdziału;

c) potwierdzić skuteczne zakończenie działań zmierzających do zbudowania zaufania, o których mowa w art. 5.8 ust. 3;

d) opracowywać procedury zatwierdzania przedsiębiorstw wytwarzających produkty pochodzenia zwierzęcego oraz, w stosownych przypadkach, zakładów produkcyjnych wytwarzających produkty pochodzenia roślinnego; oraz

e) zapewniać forum do dyskusji nad problemami wynikającymi ze stosowania niektórych środków sanitarnych lub fitosanitarnych w celu osiągnięcia akceptowalnych dla obu Stron rozwiązań. W takim przypadku Komitet gromadzi się niezwłocznie na wniosek Strony w celu przeprowadzenia konsultacji.

2. Komitet składa się z przedstawicieli Stron i spotyka się raz do roku w uzgodnionym przez obie Strony terminie. Miejsce posiedzenia zostaje również uzgodnione przez obydwie Strony. Program posiedzenia ustala się przed jego rozpoczęciem. Posiedzeniom przewodniczą na zmianę przedstawiciele Stron.

Żadna ze Stron nie może odwoływać się do rozdziału czternastego (Rozstrzyganie sporów) w jakiejkolwiek sprawie wynikającej z niniejszego rozdziału.

W celu ułatwienia wymiany handlowej i promowania dwu- i wielostronnej współpracy celnej, Strony zgadzają się współpracować i przyjąć oraz stosować swoje wymogi i procedury dotyczące przywozu, wywozu i tranzytu, stosowane wobec towarów, w oparciu o następujące cele i zasady:

a) aby zapewnić skuteczne i proporcjonalne wymogi i procedury dotyczące przywozu, wywozu i tranzytu, stosowane wobec towarów:

(i) obie Strony przyjmują lub utrzymują uproszczone procedury celne przy zachowaniu właściwej kontroli celnej i procedur selekcji;

(ii) wymogi i procedury dotyczące przywozu, wywozu i tranzytu nie są bardziej skomplikowane administracyjnie ani nie ograniczają handlu w stopniu większym, niż jest to niezbędne do osiągnięcia uzasadnionego celu;

(iii) obie Strony umożliwiają odprawę celną towarów z użyciem minimalnej ilości dokumentów oraz udostępniają podmiotom dokonującym odprawy systemy elektroniczne;

(iv) obie Strony stosują przy odprawie towarów techniki informatyczne usprawniające procedury;

(v) obie Strony zapewnią, aby ich organy i agencje celne zajmujące się kontrolami granicznymi, w tym kwestiami związanymi z przywozem, wywozem i tranzytem, współpracowały i koordynowały swoje działania; oraz

(vi) żadna ze Stron nie stosuje wymogu korzystania z usług pośredników celnych.

b) wymogi i procedury dotyczące przywozu, wywozu i tranzytu są oparte na międzynarodowych instrumentach i normach handlowych i celnych zaakceptowanych przez Strony;

(i) międzynarodowe instrumenty i normy handlowe i celne stanowią podstawę dla wymogów i procedur dotyczących przywozu, wywozu i tranzytu tam, gdzie takie instrumenty i normy istnieją, z wyjątkiem gdy byłyby nieskuteczne lub niewłaściwe dla spełnienia uzasadnionych wytyczonych celów; oraz

(ii) wymogi i procesy dotyczące danych są stopniowo wykorzystywane i stosowane zgodnie z Modelem danych celnych Światowej Organizacji Celnej (WCO) i powiązanymi zaleceniami i wytycznymi WCO;

c) wymogi i procedury są przejrzyste i przewidywalne dla importerów, eksporterów i innych zainteresowanych stron;

d) obie Strony konsultują się terminowo z przedstawicielami środowiska handlowego i innymi zainteresowanymi stronami, m.in. w sprawie nowych lub zmienionych istotnych wymogów i procedur, jeszcze przed ich przyjęciem;

e) stosuje się zasady lub procedury zarządzania ryzykiem, aby skoncentrować wysiłki związane z zapewnieniem zgodności na transakcjach zasługujących na uwagę;

f) obie Strony współpracują i wymieniają informacje, by promować stosowanie i przestrzeganie środków ułatwiających handel uzgodnionych w ramach niniejszej Umowy; oraz

g) środki ułatwiające wymianę handlową nie stoją na przeszkodzie osiągnięciu uzasadnionych celów polityki, takich jak ochrona bezpieczeństwa narodowego, zdrowia i środowiska.

1. Obie Strony przyjmują oraz stosują uproszczone i skuteczne wymogi i procedury celne i w inny sposób związane z handlem, tak aby ułatwić wymianę handlową pomiędzy Stronami.

2. Na mocy ust. 1, obie Strony zapewnią, aby ich organy i agencje celne oraz inne kompetentne organy stosowały wymogi i procedury, które:

a) przewidują dopuszczenie towarów do swobodnego obrotu w czasie nie dłuższym niż okres niezbędny do zapewnienia zgodności z przepisami i formalnościami, zarówno celnymi, jak i w inny sposób związanymi z handlem. Obie Strony pracują nad dalszym skróceniem czasu zwalniania towarów;

b) pozwalają na wcześniejsze przedłożenie i przetworzenie w formie elektronicznej informacji przed fizycznym przybyciem towarów, tj. „przetworzenie przed przybyciem”, tak by umożliwić dopuszczenie towarów do swobodnego obrotu w momencie ich przybycia;

c) pozwalają importerom uzyskać dopuszczenie towarów do swobodnego obrotu przed ostatecznym ustaleniem przez organy celne (i bez wpływu na te decyzje) wysokości stosownych ceł, podatków i opłat³; oraz

d) pozwalają na dopuszczenie towarów do swobodnego obrotu już w punkcie przybycia, bez tymczasowego przenoszenia do magazynów lub innych podobnych miejsc.

Strony dążą do stosowania uproszczonych procedur przywozowych i wywozowych wobec przedsiębiorstw handlowych lub podmiotów gospodarczych spełniających konkretne kryteria określone przez Stronę, zapewniając w szczególności szybsze zwalnianie i odprawę towarów, w tym wcześniejsze przedkładanie i przetwarzanie w formie elektronicznej informacji przed fizycznym przybyciem przesyłek, ograniczenie częstotliwości przeprowadzanych fizycznych kontroli oraz ułatwienie handlu poprzez, przykładowo, uproszczone zgłoszenia z minimalną ilością dokumentacji.

Każda ze Stron stosuje systemy zarządzania ryzykiem, w możliwie dużym zakresie w formie elektronicznej, do analizy ryzyka i jego zapobiegania, pozwalające organom celnym skoncentrować kontrole na towarach wysokiego ryzyka i uprościć odprawę oraz przepływ towarów niskiego ryzyka. Obie Strony w swoich procedurach zarządzania ryzykiem wykorzystują aktualną wersję Międzynarodowej konwencji dotyczącej uproszczenia i harmonizacji postępowania celnego z 1999 r. (zwaną dalej „Konwencją z Kioto”) i Wytyczne WCO w zakresie zarządzania ryzykiem.

1. Obie Strony zapewniają wszystkim zainteresowanym stronom dostępność swoich przepisów celnych i innych związanych z handlem regulacji, przepisów i ogólnych procedur administracyjnych oraz innych wymogów, w tym opłat i należności, poprzez urzędowo określony środek przekazu, a jeśli jest to możliwe, na oficjalnej stronie internetowej.

2. Obie Strony wyznaczają lub utrzymują co najmniej jeden punkt informacyjny, do którego zainteresowane osoby kierują swoje pytania dotyczące ceł i innych kwestii związanych z handlem.

3. Obie Strony konsultują się z przedstawicielami środowiska handlowego i innymi zainteresowanymi stronami oraz udzielają im informacji. Takie konsultacje i informacje dotyczą nowych lub zmienionych istotnych wymogów i procedur, a przed ich przyjęciem umożliwia się przedstawienie uwag na ich temat.

1. Na pisemny wniosek przedsiębiorstw handlowych, każda ze Stron dokonuje wcześniejszych interpretacji na piśmie, poprzez swoje organy celne, przed przywozem towaru na jej terytorium, zgodnie z jej przepisami ustawowymi i wykonawczymi; interpretacje takie dotyczą klasyfikacji taryfowej, pochodzenia lub wszelkich innych kwestii, o których może zdecydować Strona.

2. Zachowując wszelkie wymogi w zakresie poufności dotyczące przepisów ustawowych i wykonawczych, Strony publikują, np. w Internecie, wcześniejsze interpretacje dotyczące klasyfikacji taryfowej oraz wszelkich innych kwestii, o których może zdecydować Strona.

3. Aby ułatwić wymianę handlową, Strony przekazują sobie w ramach dialogu dwustronnego regularne informacje na temat swojego prawodawstwa w zakresie zagadnień, o których mowa w ust. 1 i 2.

1. Każda ze Stron zapewnia, aby w odniesieniu do ustaleń dotyczących spraw celnych oraz innych wymogów i procedur dotyczących przywozu, wywozu i tranzytu, osoby zainteresowane podlegające takim ustaleniom miały możliwość dokonania rewizji takich ustaleń lub odwołania się od nich. Strona może zażądać, by odwołanie zostało w pierwszej kolejności skierowane do tej samej agencji, jej organu nadzorującego lub organu sądowego, zanim zostanie rozpatrzone przez nadrzędny niezależny podmiot, jakim może być organ sądowy lub trybunał administracyjny.

2. Producent lub eksporter może udzielić informacji, na wniosek organu kontrolującego skierowany do producenta lub eksportera, bezpośrednio Stronie dokonującej rewizji administracyjnej. Producent lub eksporter udzielający informacji może zwrócić się do Strony dokonującej rewizji administracyjnej o traktowanie tych informacji jako poufnych zgodnie z jej przepisami ustawowymi i wykonawczymi.

1. Wszelkie informacje udzielone przez osoby lub organy Strony organom drugiej Strony zgodnie z postanowieniami niniejszego rozdziału, również jeżeli wnioskowano o nie na podstawie art. 6.7, są traktowane jako poufne lub zastrzeżone, w zależności od przepisów ustawowych i wykonawczych stosowanych przez każdą ze Stron. Są one objęte obowiązkiem zachowania tajemnicy urzędowej i korzystają z ochrony, jaką objęte są informacje takiego samego rodzaju na podstawie odpowiednich przepisów ustawowych i wykonawczych Strony, która je otrzymała.

2. Dane osobowe mogą być przedmiotem wymiany tylko w przypadku, gdy Strona je otrzymująca zobowiąże się do zapewnienia ochrony tych danych w stopniu co najmniej równorzędnym do ochrony zapewnianej w danym przypadku przez Stronę przekazującą informacje. Osoba udzielająca informacji nie stawia wymogów bardziej uciążliwych niż wymogi stosowane wobec takich informacji w jej własnym systemie prawnym.

3. Informacje, o których mowa w ust. 1, nie są wykorzystywane przez organy Strony, która je otrzymała, do celów innych niż zostały przewidziane, bez wyraźnej zgody osób lub organów ich udzielających.

4. O ile osoba lub organ udzielający informacji, o których mowa w ust. 1, nie wyda wyraźnej zgody, nie są one publikowane ani w inny sposób ujawniane innym osobom. Informacje te mogą zostać ujawnione wyłącznie, jeśli Strona je otrzymująca zostanie do tego zobowiązana lub upoważniona zgodnie z przepisami ustawowymi i wykonawczymi tej Strony w związku z postępowaniem prawnym. Osoba lub organ udzielający informacji zostaje powiadomiony, z wyprzedzeniem, jeśli to możliwe, o takim ujawnieniu.

5. W przypadku gdy organ Strony żąda informacji na podstawie postanowień niniejszego rozdziału, powiadamia on wzywane osoby o wszelkich możliwościach ujawnienia w związku z postępowaniem prawnym.

6. Zawsze, gdy jest to właściwe, Strona wnioskująca, o ile nie uzgodniła inaczej ze Stroną udzielającą informacji, wykorzystuje wszelkie dostępne zgodnie z właściwymi przepisami ustawowymi i wykonawczymi tej Strony środki, by zapewnić poufność informacji i chronić dane osobowe w przypadku wniosków osoby trzeciej lub innych organów o ujawnienie przedmiotowych informacji.

W odniesieniu do wszystkich opłat i należności jakiegokolwiek rodzaju, innych niż należności celne oraz środki wyłączone z definicji należności celnej zgodnie z art. 2.3 (Należności celne) nałożone na przywóz lub wywóz:

a) opłaty i należności nakłada się wyłącznie tytułem usług świadczonych w związku ze wspomnianym przywozem lub wywozem lub tytułem formalności wymaganych do dokonania takiego przywozu lub wywozu;

b) opłaty i należności nie przekraczają przybliżonego kosztu świadczonej usługi;

c) opłaty i należności nie są obliczane ad valorem;

d) opłaty i należności nie są nakładane w przypadku usług konsularnych;

e) informacje dotyczące opłat i należności są publikowane poprzez urzędowo określony środek przekazu, a jeśli jest to możliwe, na oficjalnej stronie internetowej. Informacje te zawierają przyczyny nałożenia opłat lub należności na świadczone usługi, nazwę odpowiedzialnego organu, opłaty i należności, jakie zostaną zastosowane oraz kiedy i jak ma zostać dokonana zapłata; oraz

f) nie nakłada się nowych lub zmienionych opłat i należności aż do czasu opublikowania i udostępnienia informacji zgodnie z lit. e).

Żadna ze Stron nie wymaga prowadzenia inspekcji przedwysyłkowych ani równoważnych im czynności.

Obie Strony umożliwiają przedsiębiorstwom handlowym wyciąganie korzyści ze stosowania skutecznych audytów po odprawie celnej. Stosowanie audytów po odprawie celnej nie stawia przed przedsiębiorstwami handlowymi nieuzasadnionych wymogów ani nie nakłada na nie nieusprawiedliwionych obciążeń.

Porozumienie w sprawie ustalania wartości celnej, bez zastrzeżeń i możliwości przewidzianych w art. 20 i pkt 2 do 4 załącznika III do Porozumienia w sprawie ustalania wartości celnej, zostaje włączone do niniejszej Umowy i stanowi jej część, z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

1. Strony rozszerzają swoją współpracę w sprawach celnych i związanych z cłem.

2. Strony zobowiązują się do opracowania w zakresie spraw celnych działań ułatwiających wymianę handlową, biorąc pod uwagę pracę wykonaną w związku z tym przez organizacje międzynarodowe. Działania takie mogą obejmować sprawdzanie nowych procedur celnych.

3. Strony potwierdzają swoje zobowiązanie do ułatwienia zgodnego z prawem przepływu towarów i wymieniają się doświadczeniami związanymi ze środkami służącymi poprawie technik i procedur celnych oraz z systemami komputerowymi, zgodnie z postanowieniami niniejszej Umowy.

4. Strony zobowiązują się:

a) dążyć do harmonizacji dokumentacji i danych celnych dotyczących przywozu, wywozu i tranzytu towarów, stosowanych w handlu zgodnie z normami międzynarodowymi, w celu ułatwienia przepływów handlowych pomiędzy nimi;

b) zacieśnić współpracę pomiędzy ich laboratoriami celnymi i celnymi departamentami naukowymi oraz zmierzać ku harmonizacji metod stosowanych przez laboratoria celne;

c) dokonywać wymiany pracowników organów celnych;

d) wspólnie organizować programy szkoleniowe w sprawach związanych z cłem dla urzędników biorących bezpośredni udział w procedurach celnych;

e) opracowywać skuteczne mechanizmy komunikacji ze środowiskiem handlowym i przedsiębiorcami;

f) wspierać się wzajemnie, w takim stopniu, w jakim jest to możliwe, w dokonywaniu klasyfikacji taryfowej i ustalaniu wartości oraz określaniu pochodzenia w celu przyznania preferencyjnego traktowania taryfowego towarów będących przedmiotem przywozu;

g) promować stanowcze i skuteczne przestrzeganie praw własności intelektualnej przez organy celne w odniesieniu do przywozu, wywozu, powrotnego wywozu, tranzytu, przeładunku i innych procedur celnych, a w szczególności w przypadku towarów podrobionych; oraz

h) poprawiać bezpieczeństwo, przy równoczesnym ułatwianiu wymiany handlowej, kontenerów morskich i innych przesyłek pochodzących ze wszystkich miejsc nadania, będących przedmiotem przywozu, przeładunku lub tranzytu na terytorium każdej ze Stron. Strony zgadzają się, że cele wzmocnionej i rozszerzonej współpracy obejmują m.in.:

(i) współpracę w celu wzmocnienia procedur celnych służących zabezpieczeniu łańcucha logistycznego handlu międzynarodowego; oraz

(ii) koordynację stanowisk, w największym możliwym zakresie, na wszelkich forach wielostronnych, na których mogą być odpowiednio podnoszone i dyskutowane kwestie związane z bezpieczeństwem kontenerów.

5. Strony uznają, że współpraca techniczna pomiędzy nimi ma fundamentalne znaczenie, ponieważ ułatwia wypełnianie zobowiązań określonych w niniejszej Umowie i umożliwia znaczące usprawnienie wymiany handlowej. Strony, poprzez swoją administrację celną, zgadzają się opracować program współpracy technicznej na wspólnie ustalonych warunkach dotyczących jego zakresu, terminów oraz kosztów środków współpracy celnej i w sprawach związanych z cłem.

6. Za pomocą administracji celnej każdej ze Stron i innych organów zajmujących się ochroną granic, Strony dokonują przeglądu istotnych inicjatyw międzynarodowych w dziedzinie ułatwień w wymianie handlowej, m.in. odpowiednich działań WTO i WCO, tak by zidentyfikować obszary, w których dalsza współpraca ułatwiłaby wymianę handlową pomiędzy Stronami, oraz by promować wspólne cele wielostronne. Strony współpracują, by uzgodnić, w miarę możliwości, wspólne stanowisko w dziedzinie ceł i ułatwień w wymianie handlowej w organizacjach międzynarodowych, w szczególności WTO i WCO.

7. Strony udzielają sobie pomocy w zakresie wdrażania i egzekwowania postanowień niniejszego rozdziału, Protokołu dotyczącego definicji „produktów pochodzących” i metod współpracy administracyjnej oraz powiązanych z nimi przepisów lub regulacji celnych.

1. Strony udzielają sobie wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach celnych zgodnie z postanowieniami Protokołu dotyczącego wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach celnych.

2. Żadna ze Stron nie może powoływać się na rozdział czternasty (Rozstrzyganie sporów) niniejszej Umowy w sprawach objętych art. 9.1 Protokołu dotyczącego wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach celnych.

1. Strony wymieniają się wykazami wyznaczonych punktów kontaktowych, do których należy kierować kwestie wynikające ze stosowania niniejszego rozdziału oraz Protokołu dotyczącego definicji „produktów pochodzących” i metod współpracy administracyjnej.

2. Punkty kontaktowe dążą do rozwiązywania kwestii operacyjnych objętych niniejszym rozdziałem w drodze konsultacji. Jeśli kwestia nie może zostać rozwiązana przez punkty kontaktowe, zostaje skierowana do Komitetu Celnego, o którym mowa w niniejszym rozdziale.

1. Komitet Celny ustanowiony zgodnie z art. 15.2 ust. 1 (Specjalne komitety) zapewnia właściwe funkcjonowanie niniejszego rozdziału oraz Protokołu dotyczącego definicji „produktów pochodzących” i metod współpracy administracyjnej oraz Protokołu dotyczącego wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach celnych oraz bada wszelkie kwestie wynikające z ich stosowania. W sprawach objętych niniejszą Umową Komitet ten odpowiada przed Komitetem ds. Handlu ustanowionym zgodnie z art. 15.1 ust. 1 (Komitet ds. Handlu).

2. Komitet Celny składa się z przedstawicieli organów celnych i innych kompetentnych organów Stron odpowiedzialnych za cła i ułatwienia w wymianie handlowej, którzy zarządzają kwestiami Protokołu dotyczącego definicji „produktów pochodzących” i metod współpracy administracyjnej oraz Protokołu dotyczącego wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach celnych.

3. Komitet Celny przyjmuje swój regulamin wewnętrzny i zbiera się co roku, zamiennie, na terytorium obu Stron.

4. Na wniosek Strony, Komitet Celny zbiera się, by przedyskutować i spróbować zlikwidować wszelkie rozbieżności wynikające pomiędzy Stronami w związku ze sprawami objętymi niniejszym rozdziałem oraz Protokołem dotyczącym definicji „produktów pochodzących” i metod współpracy administracyjnej oraz Protokołem dotyczącym wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach celnych, w tym ułatwieniami w wymianie handlowej, klasyfikacją taryfową, pochodzeniem towarów oraz wzajemną pomocą administracyjną w sprawach celnych, w szczególności w odniesieniu do art. 7 i 8 Protokołu dotyczącego wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach celnych.

5. Komitet Celny może przedstawiać rozwiązania, zalecenia lub opinie, które uznaje za niezbędne dla osiągnięcia wspólnych celów i poprawnego funkcjonowania mechanizmów ustanowionych w niniejszym rozdziale oraz w Protokole dotyczącym definicji „produktów pochodzących” i metod współpracy administracyjnej oraz Protokole dotyczącym wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach celnych.

1. Strony, potwierdzając swoje odpowiednie prawa i obowiązki w ramach Porozumienia WTO, ustanawiają niniejszym niezbędne uzgodnienia dotyczące stopniowej wzajemnej liberalizacji handlu usługami i zakładania przedsiębiorstw oraz współpracy w zakresie handlu elektronicznego.

2. Żadne z postanowień niniejszego rozdziału nie jest rozumiane jako nakładające zobowiązania w zakresie zamówień publicznych.

3. Niniejszy rozdział nie stosuje się do subsydiów ani dotacji udzielanych przez Stronę, w tym wspieranych przez państwo pożyczek, gwarancji i zabezpieczeń.

4. Zgodnie z niniejszym rozdziałem, każda ze Stron zachowuje prawo do regulowania i wprowadzania nowych regulacji, aby osiągnąć uzasadnione cele polityki.

5. Niniejszy rozdział nie ma zastosowania do środków odnoszących się do osób fizycznych starających się o dostęp do rynku pracy Strony, ani do środków dotyczących obywatelstwa, stałego pobytu lub stałego zatrudnienia.

6. Postanowienia niniejszego rozdziału nie uniemożliwiają Stronie stosowania środków regulujących wjazd lub czasowy pobyt osób fizycznych na ich terytorium, łącznie ze środkami niezbędnymi dla ochrony integralności granic i zapewnienia zorganizowanego przemieszczania się osób fizycznych przez ich granice, pod warunkiem że środki takie nie będą stosowane w sposób niweczący lub naruszający korzyści przypadające drugiej Stronie zgodnie z warunkami szczegółowego zobowiązania w niniejszym rozdziale i jego załącznikach.⁴

Do celów niniejszego rozdziału:

a) środek oznacza wszelkie środki Strony, w formie ustawy, rozporządzenia, zasady, procedury, decyzji, działania administracyjnego lub w jakiejkolwiek innej formie;

b) środki przyjęte lub zachowane przez Stronę oznaczają środki podjęte przez:

(i) administrację i władze stopnia centralnego, regionalnego lub lokalnego; oraz

(ii) organy pozarządowe sprawujące władzę delegowaną przez administrację i władze stopnia centralnego, regionalnego lub lokalnego;

c) osoba oznacza osobę fizyczną albo osobę prawną;

d) osoba fizyczna oznacza obywatela Korei lub jednego z państw członkowskich Unii Europejskiej zgodnie z ich odpowiednimi przepisami prawnymi;

e) osoba prawna oznacza jakikolwiek podmiot prawny, właściwie ustanowiony lub inaczej zorganizowany zgodnie z obowiązującym prawem, działający lub nie w celu osiągania zysku, będący własnością prywatną lub publiczną i obejmuje jakąkolwiek spółkę, fundusz powierniczy, partnerstwo, wspólne przedsiębiorstwo, własność jednoosobową lub stowarzyszenie;

f) osoba prawna Strony oznacza:

(i) osobę prawną ustanowioną zgodnie z przepisami jednego z państw członkowskich Unii Europejskiej lub Korei oraz posiadającą siedzibę, zarząd⁵ lub główne miejsce prowadzenia działalności na terytorium, do którego ma zastosowanie Traktat o Unii Europejskiej lub Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej lub na terytorium Korei; Jeżeli osoba prawna ma jedynie siedzibę lub zarząd na terytorium, do którego ma zastosowanie Traktat o Unii Europejskiej lub Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej lub na terytorium Korei, nie jest ona uznawana za osobę prawną pochodzącą z Unii Europejskiej lub z Korei, chyba że jest zaangażowana w znaczące operacje gospodarcze⁶ na terytorium, do którego ma zastosowanie Traktat o Unii Europejskiej lub Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej lub odpowiednio na terytorium Korei; lub

(ii) w przypadku przedsiębiorstwa zgodnie z art. 7.9 lit. a), osobę prawną będącą w posiadaniu osób fizycznych Strony UE lub odpowiednio Korei lub osoby prawnej pochodzącej z Unii Europejskiej lub Korei określonych w ppkt (i), lub też przez takie osoby kontrolowaną.

Osoba prawna:

(i) znajduje się w posiadaniu osób pochodzących ze Strony UE lub Korei, jeśli ponad 50 % udziałów w jej kapitale znajduje się w posiadaniu osób pochodzących ze Strony UE lub odpowiednio Korei;

(ii) jest kontrolowana przez osoby pochodzące ze Strony UE lub Korei, jeżeli takie osoby mają prawo do mianowania większości członków jej zarządu lub do kierowania w inny sposób jej działaniami z prawnego punktu widzenia;

(iii) jest powiązana z inną osobą, gdy kontroluje inną osobę lub jest przez nią kontrolowana lub gdy ona i druga osoba są wspólnie kontrolowane przez tę samą osobę;

g) Niezależnie od postanowień lit. f), przedsiębiorstwa żeglugowe mające siedzibę poza Stroną UE lub Koreą i kontrolowane przez obywateli państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub odpowiednio Korei, również są objęte postanowieniami niniejszej Umowy, jeśli ich statki są zarejestrowane zgodnie z właściwymi przepisami tego państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub Korei i pływają pod banderą państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub Korei;⁷

h) umowa o integracji gospodarczej oznacza umowę istotnie liberalizującą handel usługami i zakładanie przedsiębiorstw zgodnie z Porozumieniem WTO, w szczególności art. V i V bis GATS;

i) usługi naprawcze i konserwacyjne statków powietrznych oznaczają czynności prowadzone w statku powietrznym lub jego części w czasie, gdy jest on wycofany z użytku, i nie obejmują obsługi liniowej;

j) usługi systemu rezerwacji komputerowej (zwane dalej „CRS”) oznaczają usługi świadczone przez skomputeryzowane systemy, zawierające informacje o rozkładach lotów statków powietrznych i ich dostępności oraz opłatach i zasadach pobierania opłat, za pomocą których można dokonać rezerwacji lub wystawić bilety;

k) sprzedaż i marketing usług transportu lotniczego oznacza możliwość swobodnego sprzedawania i reklamowania przez danego przewoźnika lotniczego jego usług transportu lotniczego, w tym wszystkie formy marketingu, takie jak badania rynkowe, reklama i dystrybucja. Czynności te nie obejmują polityki cenowej w zakresie usług transportu lotniczego ani stosownych warunków; oraz

l) usługodawca oznacza dowolną osobę, która świadczy lub chce świadczyć usługę, również jako inwestor.

1. W skład Komitetu ds. Handlu Usługami, Zakładania Przedsiębiorstw i Handlu Elektronicznego utworzonego zgodnie z art. 15.2 ust. 1 (Specjalne komitety) wchodzą przedstawiciele Stron. Głównym przedstawicielem Stron w Komitecie jest urzędnik ich organów państwowych odpowiedzialny za wprowadzenie w życie postanowień niniejszego rozdziału.

2. Komitet:

a) nadzoruje i ocenia wprowadzenie w życie postanowień niniejszego rozdziału;

b) uwzględnia kwestie dotyczące niniejszego rozdziału poruszane przez Stronę; oraz

c) umożliwia odpowiednim organom wymianę informacji dotyczących środków ostrożności w odniesieniu do art. 7.46.

1. Niniejsza sekcja ma zastosowanie do środków przedsięwziętych przez Strony, które mają wpływ na transgraniczne świadczenie wszystkich usług, z wyjątkiem:

a) usług audiowizualnych⁸;

b) krajowego kabotażu morskiego; oraz

c) krajowych i międzynarodowych usług transportu lotniczego, regularnego lub nieregularnego, oraz usług bezpośrednio związanych z wykonywaniem praw przewozowych, innych niż:

(i) usługi naprawcze i konserwacyjne statków powietrznych;

(ii) sprzedaż i marketing usług transportu lotniczego;

(iii) usługi systemu rezerwacji komputerowej (CRS); oraz

(iv) inne usługi pomocnicze wspomagające usługi transportu lotniczego, takie jak usługi obsługi naziemnej, usługi wynajmu statków powietrznych z załogą oraz usługi zarządzania portami lotniczymi.

2. Środki wpływające na transgraniczne świadczenie usług obejmują środki mające wpływ na:

a) produkcję, dystrybucję, marketing, sprzedaż i dostarczanie usługi;

b) zakup, opłacenie lub wykorzystanie usługi;

c) związane ze świadczeniem usługi wykorzystanie oraz dostęp do sieci lub usług, które zgodnie z wymogami Stron powinny być oferowane publicznie; oraz

d) obecność na terytorium Strony usługodawcy pochodzącego z drugiej Strony.

3. Do celów niniejszej sekcji:

a) transgraniczne świadczenie usług jest określone jako świadczenie usług:

(i) z terytorium Strony na terytorium drugiej Strony; oraz

(ii) na terytorium Strony dla usługobiorcy pochodzącego z drugiej Strony;

b) usługi obejmują jakąkolwiek usługę w jakimkolwiek sektorze, z wyjątkiem usług świadczonych w związku z wykonywaniem władzy publicznej; oraz

c) usługa świadczona w związku z wykonywaniem władzy publicznej oznacza jakąkolwiek usługę, która nie jest świadczona ani na zasadach handlowych, ani też w ramach konkurencji z jednym lub większą liczbą usługodawców.

1. W zakresie dostępu do rynku poprzez transgraniczne świadczenie usług, każda ze Stron przyznaje takim usługom i usługodawcom drugiej Strony traktowanie nie mniej korzystne niż zapewniane na podstawie zasad, ograniczeń i warunków uzgodnionych i przewidzianych w szczegółowych zobowiązaniach określonych w załączniku 7-A.

2. W sektorach, w których podejmowane są zobowiązania związane z dostępem do rynku, środki, których Strona nie wprowadza lub nie utrzymuje na podstawie podziału regionalnego albo całego terytorium, chyba że ustalono inaczej w załączniku 7-A, są określone jako:

a) ograniczenia liczby usługodawców, czy to w postaci kontyngentów określonych liczbowo, monopolów, wyłącznych usługodawców, lub też wymogu wykonania testu potrzeb ekonomicznych;⁹

b) ograniczenia całkowitej wartości transakcji usługowych lub aktywów w postaci kontyngentów określonych liczbowo lub wymogu wykonania testu potrzeb ekonomicznych; oraz

c) ograniczenia całkowitej liczby transakcji usługowych lub całkowitej wielkości produktu wyrażonego w formie określonych liczbowo jednostek, kontyngentów lub wymogu wykonania testu potrzeb ekonomicznych.¹⁰

1. W sektorach, w przypadku których zobowiązania dotyczące dostępu do rynku są zawarte w załączniku 7-A i podlegają ustalonym tam warunkom i kompetencjom, w odniesieniu do wszystkich środków wpływających na transgraniczne świadczenie usług, każda ze Stron przyznaje takim usługom i usługodawcom drugiej Strony traktowanie nie mniej korzystne od tego, które przyznają podobnym krajowym usługom i usługodawcom.

2. Strona może spełniać wymóg ust. 1 przez przyznanie usługom i usługodawcom drugiej Strony traktowania identycznego albo innego z formalnego punktu widzenia niż to, które przyznaje własnym podobnym usługom i usługodawcom.

3. Identyczne lub różne z formalnego punktu widzenia traktowanie uważane jest za mniej korzystne, jeżeli zmienia ono warunki konkurencji na korzyść usług lub usługodawców Strony w porównaniu z podobnymi usługami lub usługodawcami drugiej Strony.

4. Szczególne zobowiązania podjęte na podstawie niniejszego artykułu nie są rozumiane jako wymagające od Stron rekompensaty za wszelkie niezależne niekorzystne czynniki konkurencji, które wynikają z faktu, że odnośne usługi lub usługodawcy pochodzą z zagranicy.

1. Sektory zliberalizowane przez każdą ze Stron na mocy niniejszej sekcji oraz, w drodze zastrzeżeń, ograniczenia dotyczące dostępu do rynku i traktowania narodowego mające zastosowanie do usług i usługodawców drugiej Strony w tych sektorach, są ustalone w wykazie zobowiązań zawartym w załączniku 7-A.

2. Żadna ze Stron nie może przyjąć nowych ani dodatkowych środków dyskryminujących w odniesieniu do usług lub usługodawców drugiej Strony w porównaniu z traktowaniem uzgodnionym na podstawie szczególnych zobowiązań podjętych zgodnie z ust 1.

1. W odniesieniu do wszelkich środków objętych niniejszą sekcją, wpływających na transgraniczne świadczenie usług, o ile nie stwierdzono inaczej w niniejszym artykule, każda ze Stron przyznaje usługom i usługodawcom drugiej Strony traktowanie nie mniej korzystne od tego, które przyznaje podobnym krajowym usługom i usługodawcom dowolnego państwa trzeciego w ramach umowy o integracji gospodarczej podpisanej po wejściu w życie niniejszej Umowy.

2. Traktowanie wynikające z regionalnej umowy o integracji gospodarczej przyznane przez dowolną ze Stron usługom i usługodawcom strony trzeciej jest wyłączone ze zobowiązania określonego w ust. 1 tylko wtedy gdy to traktowanie jest przyznane na podstawie zobowiązań sektorowych lub poziomych, w stosunku do których regionalna umowa o integracji gospodarczej określa znacząco wyższy poziom zobowiązań niż te, które podjęto w kontekście niniejszej sekcji, jak ustalono w załączniku 7-B.

3. Niezależnie od postanowień ust. 2, obowiązki wynikające z ust. 1 nie mają zastosowania do traktowania przyznanego:

a) na mocy środków gwarantujących uznanie kwalifikacji, licencji lub środków ostrożności zgodnie z art. VII GATS lub jego załącznikiem dotyczącym usług finansowych;

b) na mocy jakiejkolwiek międzynarodowej umowy lub umowy odnoszącej się całkowicie lub głównie do opodatkowania; lub

c) na mocy środków objętych zwolnieniami KNU wymienionymi w załączniku 7-C.

4. Niniejszy rozdział nie jest interpretowany w sposób uniemożliwiający którejkolwiek Stronie przyznanie lub udzielanie korzyści państwom z nią graniczącym, dla ułatwienia wymiany usług jednocześnie świadczonych i wykorzystywanych lokalnie, ograniczonej do przyległej strefy granicznej.

Do celów niniejszej sekcji:

a) założenie przedsiębiorstwa oznacza:

(i) ustanowienie, nabycie lub utrzymywanie osoby prawnej¹²; lub

(ii) utworzenie lub utrzymywanie oddziału lub przedstawicielstwa na terytorium Strony w celu prowadzenia działalności gospodarczej.

b) inwestor oznacza osobę, która zamierza prowadzić lub prowadzi działalność gospodarczą poprzez założenie przedsiębiorstwa¹³;

c) działalność gospodarcza obejmuje wszelkie działania natury gospodarczej z wyjątkiem działań prowadzonych w związku z wykonywaniem władzy publicznej, tj. działań, które nie są prowadzone na zasadach handlowych, ani też w ramach konkurencji z jednym lub większą liczbą podmiotów gospodarczych;

d) podmiot zależny od osoby prawnej pochodzącej z jednej ze Stron oznacza osobę prawną, która jest faktycznie kontrolowana przez inną osobę prawną pochodzącą z tej Strony; oraz

e) filia osoby prawnej oznacza zakład nieposiadający osobowości prawnej o charakterze stałym, powstały w wyniku rozszerzenia działalności podmiotu macierzystego, posiadający zarząd i wyposażony materialnie w celu prowadzenia negocjacji handlowych z osobami trzecimi, aby osoby te, mimo iż mają świadomość, że w przypadku konieczności gdy zaistnieje związek prawny z podmiotem macierzystym, którego siedziba zarządu znajduje się za granicą, nie były zobowiązane negocjować bezpośrednio z takim podmiotem macierzystym, lecz mogły dokonywać transakcji handlowych w miejscu prowadzenia działalności stanowiącej rozszerzenie działalności.

W celu poprawy między Stronami warunków dla inwestycji, a w szczególności zakładania przedsiębiorstw, niniejsza sekcja ma zastosowanie do środków podejmowanych przez Strony, które mają wpływ na zakładanie przedsiębiorstw¹⁴ we wszystkich rodzajach działalności gospodarczej, z wyjątkiem:

a) wydobywania, wytwarzania i przetwarzania¹⁵ materiałów jądrowych;

b) produkcji broni, amunicji i materiałów wojskowych lub handlu nimi¹⁶;

c) usług audiowizualnych¹⁷;

d) krajowego kabotażu morskiego; oraz

e) krajowych i międzynarodowych usług transportu lotniczego, regularnego lub nieregularnego, oraz usług bezpośrednio związanych z wykonywaniem praw przewozowych, innych niż:

(i) usługi naprawcze i konserwacyjne statków powietrznych;

(ii) sprzedaż i marketing usług transportu lotniczego;

(iii) usługi systemu rezerwacji komputerowej (CRS); oraz

(iv) inne usługi pomocnicze wspomagające usługi transportu lotniczego, takie jak usługi obsługi naziemnej, usługi wynajmu statków powietrznych z załogą oraz usługi zarządzania portami lotniczymi.

1. W zakresie dostępu do rynku poprzez zakładanie przedsiębiorstw każda Strona przyznaje takim przedsiębiorstwom i inwestorom drugiej Strony traktowanie nie mniej korzystne niż to zapewniane na podstawie zasad, ograniczeń i warunków uzgodnionych i przewidzianych w szczegółowych zobowiązaniach określonych w załączniku 7-A.

2. W sektorach, w których podejmowane są zobowiązania związane z dostępem do rynku, środki, których Strona nie przyjmuje lub nie zachowuje na podstawie podziału regionalnego albo całego terytorium, chyba że ustalono inaczej w załączniku 7-A, są określone jako:

a) ograniczenia liczby przedsiębiorstw, czy to w postaci kontyngentów określonych liczbowo, monopoli, praw wyłącznych, lub też inne wymogi dotyczące przedsiębiorstw, takie jak wykonanie testu potrzeb ekonomicznych;

b) ograniczenia całkowitej wartości transakcji lub aktywów w postaci kontyngentów określonych liczbowo lub wymogu wykonania testu potrzeb ekonomicznych;

c) ograniczenia całkowitej ilości transakcji lub całkowitej wielkości produktu wyrażonego w formie określonych liczbowo jednostek, kontyngentów lub wymogów wykonania testu potrzeb ekonomicznych¹⁸;

d) ograniczenia nałożone na udział kapitału zagranicznego w postaci górnego progu udziału procentowego zagranicznych podmiotów lub całkowitej wartości indywidualnego lub też łącznego wkładu zagranicznego;

e) środki stanowiące ograniczenie lub nakładające wymogi na konkretne rodzaje osób prawnych lub wspólne przedsiębiorstwa, poprzez które inwestor drugiej Strony może prowadzić działalność gospodarczą; oraz

f) ograniczenia całkowitej liczby osób fizycznych, innych niż personel kluczowy oraz absolwenci odbywający staż, w rozumieniu art. 7.17, które mogą być zatrudnione w konkretnym sektorze lub których inwestor może zatrudnić i które są niezbędne dla prowadzenia działalności gospodarczej i bezpośrednio z nią związane, w formie kwot liczbowych lub wymogu testu potrzeb ekonomicznych.

1. W sektorach zamieszczonych w załączniku 7-A i będących przedmiotem warunków i kwalifikacji w nim określonych, w kwestii wszelkich przepisów dotyczących zakładania przedsiębiorstw, każda Strona przyznaje przedsiębiorstwom i inwestorom pochodzącym z drugiej Strony traktowanie nie mniej korzystne niż traktowanie, które przyznaje własnym podobnym przedsiębiorstwom i inwestorom.

2. Strona może spełniać wymóg ust. 1 przez przyznanie przedsiębiorstwom i inwestorom pochodzącym z drugiej Strony traktowania z formalnego punktu widzenia identycznego albo innego niż to, które przyznaje własnym podobnym przedsiębiorstwom i inwestorom.

3. Identyczne lub inne z formalnego punktu widzenia traktowanie uważane jest za mniej korzystne, jeżeli zmienia ono warunki konkurencji na korzyść przedsiębiorstw lub inwestorów Strony w porównaniu z podobnymi przedsiębiorstwami lub inwestorami drugiej Strony.

4. Szczególnych zobowiązań podjętych na podstawie niniejszego artykułu nie uznaje się za wymagające od Stron rekompensaty za wszelkie niezależne niekorzystne czynniki konkurencji, które wynikają z faktu, że odnośne przedsiębiorstwa lub inwestorzy pochodzą z zagranicy.

1. Sektory zliberalizowane przez każdą ze Stron na mocy niniejszej sekcji oraz, w drodze zastrzeżeń, ograniczenia dotyczące dostępu do rynku i traktowania narodowego mające zastosowanie do przedsiębiorstw i inwestorów pochodzących z drugiej Strony w tych sektorach, są ustalone w wykazie zobowiązań zawartym w załączniku 7-A.

2. Żadna ze Stron nie może przyjmować nowych ani bardziej dyskryminujących środków w odniesieniu do przedsiębiorstw i inwestorów pochodzących z drugiej Strony w porównaniu z traktowaniem uzgodnionym na podstawie szczególnych zobowiązań podjętych zgodnie z ust 1.

1. W odniesieniu do wszelkich środków objętych niniejszą sekcją, wpływających na zakładanie przedsiębiorstw, o ile w niniejszym artykule nie stwierdzono inaczej, każda Strona przyznaje przedsiębiorstwom i inwestorom pochodzącym z drugiej Strony traktowanie nie mniej korzystne od tego, które przyznaje podobnym przedsiębiorstwom i inwestorom pochodzącym z dowolnego państwa trzeciego w ramach umowy o integracji gospodarczej podpisanej po wejściu w życie niniejszej Umowy²¹.

2. Traktowanie wynikające z regionalnej umowy o integracji gospodarczej przyznane przez dowolną ze Stron przedsiębiorstwom i inwestorom pochodzącym ze strony trzeciej jest wyłączone z zobowiązania określonego w ust. 1 wyłącznie, jeśli to traktowanie jest przyznane na podstawie zobowiązań sektorowych lub poziomych, w stosunku do których regionalna umowa o integracji gospodarczej określa znacząco wyższy poziom zobowiązań niż te, które podjęto w kontekście niniejszej sekcji, jak ustalono w załączniku 7-B.

3. Niezależnie od ust. 2, obowiązki wynikające z ust. 1 nie mają zastosowania do traktowania przyznanego:

a) na mocy środków gwarantujących uznanie kwalifikacji, licencji lub środków ostrożności zgodnie z art. VII GATS lub jego załącznikiem dotyczącym usług finansowych;

b) na mocy jakiejkolwiek międzynarodowej umowy lub umowy odnoszącej się całkowicie lub głównie do opodatkowania; lub

c) na mocy środków objętych zwolnieniami KNU wymienionymi w załączniku 7-C.

4. Niniejszy rozdział nie jest interpretowany w sposób uniemożliwiający którejkolwiek Stronie przyznanie lub udzielanie korzyści państwom z nią graniczącym, dla ułatwienia wymiany usług jednocześnie świadczonych i wykorzystywanych lokalnie, ograniczonej do przyległej strefy granicznej.

Żadne z postanowień niniejszego rozdziału nie jest interpretowane jako:

a) ograniczające prawa inwestorów Stron do korzystania z korzystniejszego traktowania przewidzianego w jakichkolwiek istniejących lub przyszłych umowach międzynarodowych odnoszących się do inwestycji, których stroną jest jedno z państw członkowskich Unii Europejskiej i Korea; oraz

b) odstępstwo od międzynarodowych zobowiązań prawnych Stron zgodnych z tymi umowami, które przyznają inwestorom pochodzącym ze Stron bardziej uprzywilejowane traktowania niż to przyznane zgodnie z niniejszą Umową.

1. Mając na uwadze stopniową liberalizację inwestycji, Strony dokonują przeglądu inwestycyjnych ram prawnych²², otoczenia inwestycyjnego oraz istniejących pomiędzy nimi przepływów inwestycyjnych, zachowując spójność z ich zobowiązaniami w ramach umów międzynarodowych, nie później niż trzy lata po wejściu w życie niniejszej Umowy, a następnie w regularnych odstępach czasu.

2. Mając na uwadze przegląd, o którym mowa w ust. 1, Strony dokonują oceny wszelkich napotkanych przeszkód dla inwestycji oraz podejmują negocjacje w celu usunięcia tych przeszkód z zamiarem pogłębienia postanowień niniejszego rozdziału, przestrzegając jednocześnie ogólnych zasad ochrony inwestycji.

1. Niniejsza sekcja ma zastosowanie do środków podejmowanych przez Strony dotyczących wjazdu oraz tymczasowego pobytu na ich terytorium kluczowego personelu, absolwentów odbywających staż, sprzedawców usług biznesowych, usługodawców kontraktowych i osób wykonujących wolne zawody objętych przepisami art. 7.1 ust. 5.

2. Do celów niniejszej sekcji:

a) personel kluczowy oznacza osoby fizyczne zatrudnione przez osobę prawną pochodzącą ze Strony inną niż organizacja o charakterze niezarobkowym, które są odpowiedzialne za zakładanie przedsiębiorstw lub prawidłową kontrolę nad nim, zarządzanie nim i jego działalnością. Personel kluczowy obejmuje osoby odbywające wizyty służbowe, odpowiedzialne za założenie przedsiębiorstwa oraz osoby przeniesione w ramach przedsiębiorstwa.

(i) osoby odbywające wizyty służbowe oznaczają osoby pracujące na wyższych stanowiskach, które są odpowiedzialne za zakładanie przedsiębiorstw. Nie przeprowadzają one bezpośrednich transakcji z klientami indywidualnymi i nie otrzymują wynagrodzenia ze źródeł zlokalizowanych na terytorium przyjmującej Strony; oraz

(ii) osoby przeniesione w ramach przedsiębiorstwa oznaczają osoby fizyczne, które zostały zatrudnione przez osobę prawną pochodzącą ze Strony lub są jej partnerami (innymi niż główni udziałowcy) co najmniej od roku oraz które są czasowo przeniesione do przedsiębiorstwa (włącznie z podmiotami zależnymi, filiami lub oddziałami) na terytorium drugiej Strony. Dana osoba fizyczna należy do jednej z wymienionych kategorii.

Kierownicy

Osoby fizyczne pracujące na wyższych stanowiskach w strukturach osoby prawnej, które przede wszystkim zarządzają przedsiębiorstwem, podlegają ogólnemu nadzorowi lub otrzymują zasadnicze wytyczne od zarządu lub udziałowców przedsiębiorstwa lub osób im równoważnych, w tym:

(A) kierujący przedsiębiorstwem lub jego departamentem lub działem;

(B) nadzorujący i kontrolujący pracę innych pracowników nadzoru i kierownictwa lub sprawujących funkcje techniczne; oraz

(C) upoważnieni do osobistego naboru lub do kierowania naborem pracowników, zwalniania pracowników lub innych działań w zakresie personelu.

Specjaliści

Osoby fizyczne pracujące w ramach osoby prawnej, które posiadają rzadko spotykaną wiedzę niezbędną dla przedsiębiorstwa z punktu widzenia produkcji, sprzętu badawczego, technik lub zarządzania. Przy ocenie takiej wiedzy należy wziąć pod uwagę nie tylko wiedzę specyficzną dla przedsiębiorstwa, ale również to, czy dana osoba posiada wysoki poziom kwalifikacji odnoszących się do rodzaju pracy lub handlu, które wymagają szczególnej wiedzy technicznej, włącznie z członkostwem w zawodzie akredytowanym.

b) absolwenci odbywający staż oznaczają osoby fizyczne, które przez co najmniej rok były zatrudnione przez osobę prawną pochodzącą ze Strony, posiadają wyższe wykształcenie oraz są czasowo przeniesione do przedsiębiorstwa na terytorium drugiej Strony w celu rozwoju kariery lub odbycia szkolenia w zakresie metod lub technik biznesowych²³;

c) sprzedawcy usług biznesowych oznaczają osoby fizyczne, które są przedstawicielami usługodawcy pochodzącego ze Strony, starające się o czasowy wjazd na terytorium drugiej Strony w celu negocjowania sprzedaży usług lub zawarcia umów na sprzedaż usług w imieniu tego usługodawcy. Nie dokonują oni sprzedaży klientom indywidualnym i nie otrzymują wynagrodzenia ze źródeł zlokalizowanych na terytorium przyjmującej Strony;

d) usługodawcy kontraktowi oznaczają osoby fizyczne zatrudnione przez pochodzącą ze Strony osobę prawną, która nie posiada przedsiębiorstwa na terytorium drugiej Strony oraz która zawarła umowę w dobrej wierze o świadczenie usług z końcowym usługobiorcą pochodzącym z tej Strony, wymagającą czasowej obecności pracowników na terytorium tej Strony w celu wykonania umowy o świadczenie usług²⁴; oraz

e) osoby wykonujące wolne zawody oznaczają osoby fizyczne świadczące usługi i prowadzące działalność na własny rachunek na terytorium Strony, które nie posiadają przedsiębiorstwa na terytorium drugiej Strony oraz które zawarły umowę w dobrej wierze o świadczenie usług z końcowym usługobiorcą pochodzącym z tej Strony wymagającą ich czasowej obecności na terytorium tej Strony w celu wykonania umowy o świadczenie usług²⁵.

1. W przypadku każdego sektora zliberalizowanego zgodnie z sekcją C i biorąc pod uwagę zastrzeżenia wskazane w załączniku 7-A, każda Strona umożliwia inwestorom drugiej Strony przeniesienie do ich przedsiębiorstw osób fizycznych tej Strony pod warunkiem, że tacy pracownicy są personelem kluczowym lub absolwentami odbywającymi staż, jak określono w art. 7.17. Tymczasowy wjazd i pobyt personelu kluczowego i absolwentów odbywających staż jest dozwolony maksymalnie na okres trzech lat w przypadku przeniesień w ramach przedsiębiorstw²⁶, 90 dni w okresie 12 miesięcy dla osób odbywających wizyty służbowe²⁷ i jednego roku dla absolwentów odbywających staż.

2. W przypadku każdego sektora zliberalizowanego zgodnie z sekcją C środki, z utrzymania lub przyjęcia których Strona rezygnuje, o ile w załączniku 7-A nie wskazano inaczej, określa się jako ograniczenie dotyczące całkowitej liczby osób fizycznych, które inwestor może przenieść jako personel kluczowy lub absolwentów odbywających staż w danym sektorze w formie kwot wyrażonych liczbowo lub jako wymóg przeprowadzenia testu potrzeb ekonomicznych i jako ograniczenia dyskryminujące²⁸.

W przypadku każdego sektora zliberalizowanego zgodnie z sekcją B lub C i biorąc pod uwagę zastrzeżenia wskazane w załączniku 7-A, każda Strona umożliwia czasowy wjazd i pobyt sprzedawców usług biznesowych przez maksymalnie 90 dni w jakimkolwiek okresie 12 miesięcy²⁹.

1. Strony potwierdzają swoje odpowiednie obowiązki wynikające z ich zobowiązań w ramach GATS w odniesieniu do wjazdu i pobytu czasowego usługodawców kontraktowych oraz osób wykonujących wolne zawody.

2. Nie później niż dwa lata po zakończeniu negocjacji zgodnie z art. XIX GATS oraz Deklaracji ministrów przyjętej na konferencji ministerialnej WTO w dniu 14 listopada 2001 r. Komitet ds. Handlu przyjmuje decyzję zawierającą wykaz zobowiązań dotyczących dostępu usługodawców kontraktowych i osób wykonujących wolne zawody pochodzących z jednej ze Stron do terytorium drugiej Strony. Biorąc pod uwagę wyniki tych negocjacji GATS, zobowiązania są wspólnie korzystne i znaczące z punktu widzenia handlowego.

1. Żadne z postanowień niniejszego rozdziału nie uniemożliwia którejkolwiek ze Stron nakładania na osoby fizyczne obowiązku posiadania niezbędnych kwalifikacji lub doświadczenia zawodowego wymaganego na terytorium, na którym świadczona jest usługa, w danym sektorze działalności.

2. Strony zachęcają odpowiednie organizacje zawodowe zlokalizowane na ich terytoriach do wspólnego opracowania i przekazania Komitetowi ds. Handlu zaleceń dotyczących wzajemnego uznawania w celu pełnego lub częściowego spełnienia przez usługodawców i inwestorów w sektorze usług kryteriów stosowanych przez każdą ze Stron w zakresie wydawania zezwoleń, licencji, prowadzenia działalności i certyfikacji usługodawców i inwestorów w sektorach usług, zwłaszcza w sektorze usług profesjonalnych, włącznie z tymczasowym licencjonowaniem.

3. Po otrzymaniu zaleceń, o których mowa w ust. 2 Komitet ds. Handlu dokonuje w rozsądnym terminie przeglądu zaleceń w celu ustalenia, czy są one spójne z niniejszą Umową.

4. Jeżeli, zgodnie z procedurą określoną w ust. 3, zalecenia, o których mowa w ust. 2, okażą się spójne z niniejszą Umową, a pomiędzy odpowiednimi regulacjami Stron istnieje wystarczający stopień równoważności, w celu wykonania tych zaleceń Strony za pośrednictwem właściwych organów przystępują do negocjacji umowy o wzajemnym uznawaniu (zwanej dalej „UWU”) obejmującej wymagania, kwalifikacje, licencje i inne regulacje.

5. Każda taka umowa jest zgodna z odpowiednimi postanowieniami Porozumienia WTO, w szczególności z art. VII GATS.

6. Grupa robocza ds. UWU ustanowiona zgodnie z art. 15.3 ust. 1 (Grupy robocze) działa pod nadzorem Komitetu ds. Handlu, a w jej skład wchodzą przedstawiciele Stron. W celu ułatwienia działań, o których mowa w ust. 2, Grupa robocza zbiera się w ciągu jednego roku od daty wejścia w życie niniejszej Umowy, chyba że Strony postanowią inaczej.

a) Grupa robocza powinna rozważyć następujące kwestie w odniesieniu do usług ogółem, a w stosownych przypadkach, również w odniesieniu do poszczególnych usług:

(i) procedury mające na celu zachęcenie właściwych organów przedstawicielskich na ich terytorium do rozważenia swoich interesów w zakresie wzajemnego uznawania; oraz

(ii) procedury mające na celu przyspieszenie wydawania przez odpowiednie organy przedstawicielskie zaleceń w zakresie wzajemnego uznawania.

b) Grupa robocza działa jako punkt kontaktowy w kwestiach dotyczących wzajemnego uznawania podnoszonych przez właściwe organizacje zawodowe pochodzące z którejkolwiek ze Stron.

1. Poprzez mechanizmy ustanowione zgodnie z rozdziałem dwunastym (Przejrzystość) Strony odpowiadają niezwłocznie na wszelkie składane przez drugą Stronę wnioski o udzielenie konkretnych informacji dotyczących:

a) umów lub porozumień międzynarodowych, w tym również dotyczących wzajemnego uznawania, które mają zastosowanie do kwestii objętych niniejszym rozdziałem lub na nie wpływają; oraz

b) kryteriów licencjonowania i certyfikacji usługodawców, wraz z informacjami dotyczącymi odpowiednich organów regulacyjnych lub innych organów, do których można się zwrócić o informacje dotyczące takich norm i kryteriów. Takie normy i kryteria obejmują wymogi dotyczące wykształcenia, właściwych egzaminów, doświadczenia, postępowania i etyki, rozwoju zawodowego lub ponownej certyfikacji, zakresu praktyki, wiedzy na tematy lokalne i ochrony konsumenta.

2. Żadne z postanowień niniejszej Umowy nie wymaga od żadnej ze Stron ujawniania informacji poufnych, które mogłyby utrudnić egzekwowanie prawa lub w inny sposób są sprzeczne z interesem publicznym lub które mogłyby zaszkodzić uzasadnionym interesom handlowym poszczególnych przedsiębiorstw, państwowych lub prywatnych.

3. Organy regulacyjne każdej ze Stron umożliwiają publiczny dostęp do wymogów dotyczących wypełnienia wniosków odnoszących się do świadczenia usług, wraz z wymaganą dokumentacją.

4. Na wniosek wnioskodawcy organ regulacyjny Strony informuje wnioskodawcę o statusie wniosku. Jeżeli organ ten zażąda dodatkowych informacji od wnioskodawcy, bezzwłocznie informuje on o tym wnioskodawcę.

5. Na wniosek wnioskodawcy, którego wniosek odrzucono, organ regulacyjny, który odrzucił wniosek, informuje wnioskodawcę, w stopniu w jakim to możliwe, o powodach odrzucenia wniosku.

6. Organ regulacyjny Strony podejmuje decyzję administracyjną w sprawie świadczenia usług na podstawie kompletnego wniosku złożonego przez inwestora lub transgranicznego usługodawcę pochodzącego z drugiej Strony w ciągu 120 dni oraz bezzwłocznie informuje o tej decyzji wnioskodawcę. Wniosku nie uznaje się za kompletny do czasu przeprowadzenia wszystkich wymaganych przesłuchań oraz dostarczenia wszystkich koniecznych informacji. W przypadku gdy nie jest możliwe wydanie decyzji w ciągu 120 dni, organ regulacyjny informuje o tym wnioskodawcę bez zbędnej zwłoki oraz podejmuje starania w celu wydania decyzji w rozsądnym czasie po tym terminie.

1. W przypadku gdy dla świadczenia usług lub założenia przedsiębiorstwa, w odniesieniu do których podjęto szczegółowe zobowiązania, wymagane jest zezwolenie, właściwe władze Strony w rozsądnym terminie po złożeniu wniosku uznanego za kompletny w świetle krajowych przepisów ustawowych i wykonawczych informują wnioskodawcę o decyzji dotyczącej wniosku. Na wniosek wnioskodawcy właściwe władze Stron przekazują bez zbędnych opóźnień informacje na temat statusu wniosku.

2. Każda Strona utrzymuje lub ustanawia organy sądowe, arbitrażowe lub administracyjne, które zapewniają, na wniosek poszkodowanego inwestora lub usługodawcy, szybkie rozpatrzenie sprawy, i w uzasadnionych przypadkach, odpowiednie środki zaradcze dotyczące decyzji administracyjnych mających wpływ na zakładanie przedsiębiorstw, transgraniczne świadczenie usług lub czasową obecność osób fizycznych odbywających wizyty służbowe. Gdy takie procedury nie są niezależne od organu, któremu powierzono wydawanie odnośnych decyzji administracyjnych, Strony zapewniają rzeczywisty obiektywizm i bezstronność przy rozpatrywaniu odwołania.

3. W celu zapewnienia, że środki dotyczące wymogów w zakresie kwalifikacji i procedur, norm technicznych i licencjonowania nie stanowią zbędnych przeszkód w handlu usługami, uznając jednocześnie prawo do wprowadzania nowych przepisów w zakresie podaży usług, aby sprostać celom polityki publicznej, każda Strona podejmuje starania, aby zagwarantować, odpowiednio dla poszczególnych sektorów, że środki takie:

a) oparte są na obiektywnych i przejrzystych kryteriach, takich jak kompetencje i zdolność do świadczenia usług; oraz

b) w przypadku procedur licencjonowania, nie stanowią ograniczenia w podaży usług.

4. W stosownych przypadkach, po przeprowadzeniu konsultacji między Stronami, w niniejszym artykule dokonuje się zmian w celu dostosowania niniejszej Umowy do wyników negocjacji, o których mowa w art. VI ust. 4 GATS, lub do wyników podobnych negocjacji podejmowanych na innych forach międzynarodowych, w których biorą udział obie Strony, po ich wejściu w życie.

Każda Strona zapewnia, w miarę możliwości, wdrażanie i stosowanie na jej terytorium międzynarodowych norm dotyczących regulacji i nadzoru nad sektorem usług finansowych oraz dotyczących przeciwdziałania unikaniu zobowiązań podatkowych i uchylaniu się od nich. Do takich międzynarodowych norm należą między innymi Główne zasady skutecznego nadzoru bankowego przyjęte przez Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego, Główne zasady i metodyka ubezpieczeń zatwierdzone w dniu 3 października 2003 r. w Singapurze przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Organów Nadzoru Ubezpieczeniowego, Cele i zasady regulacji papierów wartościowych Międzynarodowej Organizacji Komisji Papierów Wartościowych, Umowa dotycząca wymiany informacji w zakresie spraw podatkowych przyjęta w ramach Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (zwanej dalej „OECD”), Deklaracja w sprawie przejrzystości i wymiany informacji w sprawach podatkowych przyjęta w ramach G-20 oraz Czterdzieści zaleceń w sprawie prania pieniędzy i Dziewięć specjalnych zaleceń w sprawie finansowania terroryzmu Grupy Specjalnej ds. Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy.

1. Liberalizując handel w zakresie usług informatycznych zgodnie z sekcjami B-D, Strony przyjmują zobowiązania określone w poniższych ustępach.

2. CPC³⁰ 84 – kod ONZ wykorzystywany do celów opisu usług informatycznych i usług z nimi związanych obejmuje podstawowe funkcje stosowane przy świadczeniu takich usług włącznie z oprogramowaniem określonym jako zestaw instrukcji wymaganych do pracy i komunikacji komputerów (wraz z jego opracowaniem i wdrażaniem), przetwarzaniem i składowaniem danych oraz usługami z nimi powiązanymi, takimi jak usługi doradcze i szkoleniowe dla personelu nabywcy. Postęp technologiczny doprowadził do coraz częstszego oferowania takich usług przy zakupie komputera lub w formie pakietu usług powiązanych, które mogą obejmować niektóre lub wszystkie funkcje podstawowe. Przykładowo, usługi takie jak hosting stron lub domen internetowych, usługi wyszukiwania danych i przetwarzanie siatkowe polegają na łączeniu ze sobą podstawowych funkcji usług informatycznych.

3. Usługi informatyczne i usługi z nimi związane niezależnie od tego czy są świadczone poprzez sieć, włącznie z Internetem, obejmują wszystkie usługi zapewniające:

a) doradztwo, strategię, analizę, planowanie, specyfikację, projektowanie, opracowanie, instalację, wdrożenie, integrowanie, testowanie, usuwanie błędów, aktualizowanie, wsparcie, pomoc techniczną lub zarządzanie komputerami lub systemami komputerowymi;

b) programy komputerowe oraz doradztwo, strategię, analizę, planowanie, specyfikację, projektowanie, opracowanie, instalację, wdrożenie, integrowanie, testowanie, usuwanie błędów, aktualizowanie, dostosowanie, konserwację, wsparcie, pomoc techniczną lub zarządzanie oprogramowaniem komputerowym;

c) przetwarzanie danych, przechowywanie danych, składowanie danych lub usługi w zakresie baz danych;

d) usługi konserwacji i naprawy maszyn biurowych oraz sprzętu, włącznie z komputerami; lub

e) usługi w zakresie szkolenia personelu nabywców, związane z oprogramowaniem, komputerami lub systemami komputerowymi, gdzie indziej niesklasyfikowane.

4. Usługi informatyczne i usługi z nimi związane umożliwiają świadczenie innych usług, takich jak bankowość, zarówno w sposób elektroniczny, jak i na inne sposoby. Strony uznają, że istnieje istotna różnica między usługami wspierającymi, takimi jak hosting stron internetowych lub aplikacji, oraz usługami podstawowymi lub w zakresie treści, które są świadczone drogą elektroniczną, takimi jak bankowość, a także że w takich przypadkach usługi podstawowe lub w zakresie treści nie są objęte CPC 84.

W celu zapewnienia konkurencji na rynku usług pocztowych i kurierskich niezarezerwowanych dla monopoli w każdej ze Stron, nie później niż trzy lata po wejściu w życie niniejszej Umowy Komitet ds. Handlu ustanawia zasady ram regulacyjnych stosowane do tych usług. Zasady te dotyczą zagadnień takich jak praktyki antykonkurencyjne, usługi powszechne, indywidualne koncesje oraz charakter organów regulacyjnych³¹.

1. Niniejsza podsekcja określa zasady ram regulacyjnych dla podstawowych usług telekomunikacyjnych³², innych niż transmisyjne, objętych liberalizacją zgodnie z sekcjami B-D niniejszego rozdziału:

2. Do celów niniejszej podsekcji:

a) usługi telekomunikacyjne oznaczają wszelkie usługi polegające na przekazie i odbiorze sygnałów elektromagnetycznych i nie obejmują działalności gospodarczej polegającej na dostarczaniu treści, której przekaz wymaga zastosowania usług telekomunikacyjnych;

b) usługa polegająca na publicznym przekazie telekomunikacyjnym oznacza usługę telekomunikacyjną, co do której Strona wymaga, oficjalnie lub faktycznie, aby była ona publicznie dostępna;

c) sieć publicznego przekazu telekomunikacyjnego oznacza publiczną infrastrukturę telekomunikacyjną, która pozwala na przekazy telekomunikacyjne między określonymi punktami końcowymi sieci;

d) organ regulacyjny w sektorze telekomunikacyjnym oznacza organ lub organy zajmujące się regulowaniem działalności telekomunikacyjnej opisanej w niniejszej podsekcji;

e) podstawowa infrastruktura oznacza infrastrukturę publicznej sieci przekazu telekomunikacyjnego lub usług telekomunikacyjnych, która:

(i) jest wyłącznie lub przede wszystkim dostarczana przez jednego dostawcę lub ograniczoną liczbę dostawców; oraz

(ii) z przyczyn ekonomicznych lub technicznych nie można jej łatwo zastąpić w celu świadczenia usługi;

f) główny dostawca w sektorze telekomunikacyjnym to dostawca, który może istotnie wpływać na warunki uczestnictwa (w odniesieniu do cen i dostaw) na odpowiednim rynku usług telekomunikacyjnych poprzez kontrolowanie infrastruktury podstawowej lub wykorzystanie swojej pozycji rynkowej;

g) wzajemne powiązania oznaczają powiązania z dostawcami oferującymi publiczne telekomunikacyjne sieci przesyłowe lub usługi celem umożliwienia użytkownikom jednego dostawcy komunikacji z użytkownikami innego dostawcy oraz dostęp do usług świadczonych przez innego dostawcę w przypadku podjęcia szczególnych zobowiązań;

h) usługa powszechna oznacza zestaw usług, które muszą być dostępne dla wszystkich użytkowników na terytorium Strony, niezależnie od ich geograficznej lokalizacji i po przystępnych cenach³³;

i) użytkownik końcowy oznacza ostatecznego konsumenta lub odbiorcę usługi polegającej na publicznym przekazie telekomunikacyjnym, włącznie z dostawcą innym niż dostawca usług polegających na publicznym przekazie telekomunikacyjnym;

j) niedyskryminacyjne oznacza traktowanie nie mniej korzystne niż to przyznane każdemu innemu użytkownikowi podobnych publicznych telekomunikacyjnych sieci przesyłowych lub usług w podobnych okolicznościach; oraz

k) przenoszenie numerów oznacza możliwość zachowania przez odbiorców końcowych usług polegających na publicznym przekazie telekomunikacyjnym w tym samym miejscu tych samych numerów telefonu bez pogorszenia jakości, niezawodności oraz łatwości korzystania przy zmianie pomiędzy tymi samymi kategoriami dostawców usług polegających na publicznym przekazie telekomunikacyjnym.

1. Organ regulacyjny usług telekomunikacyjnych jest prawnie odrębny i funkcjonalnie niezależny od jakiegokolwiek dostawcy usług telekomunikacyjnych.

2. Organ regulacyjny ma wystarczające uprawnienia do regulacji sektora usług telekomunikacyjnych. Zadania, które ma wypełniać organ regulacyjny, są podawane do wiadomości publicznej w łatwo dostępny i zrozumiały sposób, zwłaszcza gdy takie zadania są powierzone większej liczbie organów.

3. Decyzje organu regulacyjnego i stosowane prze niego procedury są bezstronne w odniesieniu do wszystkich uczestników rynku.

1. Zezwolenie na świadczenie usług wydaje się, w stopniu, w jakim to możliwe, w oparciu o uproszczoną procedurę zezwolenia.

2. Zezwolenie może być wymagane, by rozstrzygnąć kwestię przydziału numerów, częstotliwości i praw dostępu. Warunki takiego zezwolenia podawane są do wiadomości publicznej.

3. Jeżeli wymagane jest zezwolenie:

a) wszystkie kryteria udzielania zezwolenia i termin, w jakim zwykle należy podjąć decyzję w sprawie wniosku o zezwolenie, są podawane do wiadomości publicznej;

b) na wniosek wnioskodawcy zostaje on pisemnie poinformowany o powodach odmowy wydania zezwolenia; oraz

c) opłaty³⁴ stosowane przez Stronę za wydanie zezwolenia nie przekraczają kosztów administracyjnych zwykle ponoszonych w związku z zarządzaniem, kontrolą i egzekwowaniem obowiązujących zezwoleń.³⁵

Właściwe środki są zachowane do celów zapobiegania, by usługodawcy, którzy pojedynczo lub wspólnie są głównymi usługodawcami, podejmowali działalność ukierunkowaną na rozpoczęcie lub kontynuowanie praktyk antykonkurencyjnych. Takie praktyki antykonkurencyjne obejmują w szczególności:

a) uczestniczenie w antykonkurencyjnym krzyżowym subsydiowaniu cen³⁶;

b) wykorzystywanie informacji uzyskanych od konkurentów w antykonkurencyjnych celach; oraz

c) nieudostępnianie w odpowiednim czasie innym dostawcom usług informacji technicznych dotyczących podstawowej infrastruktury oraz informacji handlowych, niezbędnych do świadczenia przez nich usług.

1. Każda Strona zapewnia, że dostawcy publicznych telekomunikacyjnych sieci przesyłowych lub usług telekomunikacyjnych na jej terytorium oferują, bezpośrednio lub pośrednio na tym samym terytorium, dostawcom publicznych telekomunikacyjnych sieci przesyłowych drugiej Strony możliwość negocjacji wzajemnych powiązań. Wzajemne powiązania, co do zasady, powinny być uzgodnione w ramach negocjacji handlowych między zainteresowanymi przedsiębiorstwami.

2. Organy regulacyjne zapewniają, aby dostawcy zdobywający informacje od innego przedsiębiorstwa podczas negocjowania uzgodnień o wzajemnych powiązaniach wykorzystywali takie informacje wyłącznie do celów, dla których zostały one dostarczone, i zawsze z poszanowaniem poufności przekazanych lub przechowywanych informacji.

3. Wzajemne powiązania z głównym dostawcą są zapewnione w jakimkolwiek punkcie sieci, w którym jest to technicznie wykonalne. Takie wzajemne powiązania są zapewniane:

a) na warunkach (wraz z normami i specyfikacjami technicznymi) i stawkach niedyskryminujących oraz przy zachowaniu stopnia jakości oferowanego w przypadku własnych usług podobnych lub usług podobnych świadczonych przez dostawców niepowiązanych lub w przypadku usług podobnych świadczonych przez podmioty zależne lub inne podmioty powiązane;

b) bez zbędnych opóźnień, na warunkach (włączając w to normy i specyfikacje techniczne) i stawkach uwzględniających koszty, które są przejrzyste, rozsądne, uwzględniają wykonalność ekonomiczną oraz są w wystarczającym stopniu wyodrębnione, tak że dostawca nie musi płacić za elementy sieci lub infrastrukturę, której nie potrzebuje do świadczenia usługi; oraz

c) na wniosek, w punktach innych niż punkty zakończenia sieci oferowanych większości użytkowników, co podlega opłatom odzwierciedlającym koszty budowy niezbędnej dodatkowej infrastruktury.

4. Procedury mające zastosowanie do wzajemnych powiązań dla głównych dostawców są podane do wiadomości publicznej.

5. Główni dostawcy podają do wiadomości publicznej uzgodnienia dotyczące wzajemnych powiązań albo referencyjne oferty dotyczące wzajemnych powiązań³⁷.

Każda Strona zapewnia, że dostawcy usług polegających na publicznym przekazie telekomunikacyjnym na jej terytorium, inni niż dostawcy usług polegających na przesyłaniu głosu za pomocą łączy internetowych (voice over internet protocol), oferują możliwość przenoszenia numerów, w miarę możliwości technicznych i na rozsądnych warunkach.

1. Wszelkie procedury dotyczące rozmieszczenia i wykorzystywania ograniczonych zasobów, włącznie z częstotliwościami, numerami i pierwszeństwem przeprowadza się bez zbędnych opóźnień, w sposób obiektywny, przejrzysty i niedyskryminujący.

2. Aktualny stan przyznanych częstotliwości podaje się do wiadomości publicznej, jednakże nie wymaga się szczegółowej identyfikacji częstotliwości przyznanych na realizację określonych zadań rządowych.

1. Każda Strona ma prawo do określenia rodzaju obowiązku świadczenia usługi powszechnej, jaki pragnie zachować.

2. Takie obowiązki nie będą uważane za antykonkurencyjne jako takie, pod warunkiem, że są zarządzane w sposób przejrzysty, obiektywny i niedyskryminacyjny. Zarządzanie takimi obowiązkami jest również neutralne dla sytuacji konkurencyjnej i nie jest bardziej uciążliwe, niż to jest konieczne dla rodzaju usługi powszechnej określonego przez każdą ze Stron.

Każda Strona zapewnia poufność przekazów telekomunikacyjnych i związanych z nimi danych o przekazie za pośrednictwem publicznie dostępnej sieci telekomunikacyjnej i publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych, w sposób nieograniczający handlu usługami.

Odwołania

1. Każda Strona zapewnia, aby:

a) usługodawcy mogli złożyć odwołanie do organu regulacyjnego lub innego właściwego organu Strony, aby rozstrzygnąć spory między usługodawcami lub pomiędzy usługodawcami i użytkownikami dotyczące kwestii wskazanych w niniejszej podsekcji; oraz

b) w przypadku sporu powstałego między dostawcami publicznych sieci przekazu telekomunikacyjnego lub usług telekomunikacyjnych w związku z prawami i obowiązkami wynikającymi z niniejszej podsekcji, właściwy organ regulacyjny wydał w rozsądnie krótkim czasie na wniosek którejkolwiek strony sporu wiążącą decyzję w celu jak najszybszego rozwiązania sporu.

Apelacje i przegląd prawny

2. Każdy dostawca usług, którego interesy prawne zostały naruszone decyzją lub postanowieniem organu regulacyjnego:

a) ma prawo do złożenia apelacji na postanowienie lub decyzję do organu odwoławczego³⁸. Jeżeli organ odwoławczy nie ma charakteru sądowego, jego postanowienie lub decyzja jest zawsze uzasadniana na piśmie, a także podlega przeglądowi przeprowadzanemu przez bezstronny i niezależny organ sądowy. Postanowienia lub decyzje podejmowane przez organy odwoławcze są skutecznie egzekwowane; oraz

b) może uzyskać przegląd postanowienia lub decyzji przez bezstronny i niezależny organ sądowy Strony. Żadna ze Stron nie zezwala, aby wniosek o przegląd prawny stanowił podstawę dla nieprzestrzegania postanowienia lub decyzji organu regulacyjnego, chyba że właściwy organ sądowy zawiesi takie postanowienie lub decyzję.

1. W niniejszej podsekcji określono zasady ram prawnych dla wszystkich usług finansowych zliberalizowanych zgodnie z sekcjami B–D.

2. Do celów niniejszej podsekcji:

usługi finansowe oznaczają dowolną usługę o charakterze finansowym, oferowaną przez podmiot Strony świadczący usługi finansowe. Usługi finansowe obejmują następujące rodzaje działalności:

a) Usługi ubezpieczeniowe i związane z ubezpieczeniami:

(i) ubezpieczenia bezpośrednie (w tym koasekuracja):

(A) ubezpieczenia na życie;

(B) ubezpieczenia inne niż na życie

(ii) reasekuracja i retrocesja;

(iii) pośrednictwo ubezpieczeniowe, takie jak usługi brokerskie i agencyjne; oraz

(iv) pomocnicze usługi ubezpieczeniowe, takie jak doradztwo ubezpieczeniowe, usługi aktuarialne, ocena ryzyka oraz likwidacja szkód; oraz

b) Usługi bankowe i inne usługi finansowe (z wyłączeniem ubezpieczeń):

(i) przyjmowanie depozytów i innych funduszy zwrotnych od ludności;

(ii) udzielanie wszelkiego rodzaju pożyczek i kredytów, w tym kredytów konsumenckich i kredytów hipotecznych, factoring oraz finansowanie transakcji handlowych;

(iii) leasing finansowy;

(iv) wszelkie usługi w sferze płatności i transferu środków pieniężnych, w tym kart kredytowych, debetowych, czeków podróżnych oraz czeków;

(v) gwarancje i zobowiązania;

(vi) operacje przeprowadzane na własny rachunek lub na zlecenie klientów, zarówno na giełdzie, jak i poza giełdą, lub w inny sposób za pomocą:

(A) instrumentów rynku pieniężnego (w tym czeków, weksli i certyfikatów depozytowych);(B) walut obcych;

(C) instrumentów pochodnych, w tym, ale nie wyłącznie, kontraktów terminowych (futures) i opcji;

(D) instrumentów opartych na kursach walutowych i stopach procentowych, w tym instrumentów takich jak transakcje swapowe, umowy dotyczące kursu w transakcji terminowej typu forward;

(E) zbywalnych papierów wartościowych; oraz

(F) innych instrumentów zbywalnych i aktywów finansowych, w tym kruszców w sztabach;

(vii) uczestnictwo w emisji wszelkiego rodzaju papierów wartościowych, w tym w gwarantowaniu i inwestycjach (publicznych i prywatnych) w charakterze agenta oraz świadczenie usług z tym związanych;

(viii) działalność maklerska na rynku pieniężnym;

(ix) zarządzanie majątkiem, a szczególnie zarządzanie środkami pieniężnymi lub portfelem aktywów, wszelkie formy zarządzania inwestycjami zbiorowymi, zarządzanie funduszem emerytalnym oraz usługi w zakresie przechowywania, deponowania i powiernictwa;

(x) usługi rozrachunkowe i rozliczeniowe w odniesieniu do aktywów finansowych, takich jak papiery wartościowe, instrumenty pochodne i inne instrumenty zbywalne;

(xi) dostarczanie i przekazywanie informacji finansowych, przetwarzanie danych finansowych i udostępnianie związanego z nimi oprogramowania; oraz

(xii) doradztwo, pośrednictwo i inne pomocnicze usługi finansowe odnośnie do wszystkich rodzajów działalności wymienionych w ppkt (i)–(xi), w tym informacje i analiza kredytowa, badania i doradztwo odnośnie do inwestycji i tworzenia portfela aktywów, doradztwo w zakresie nabywania oraz restrukturyzacji i strategii przedsiębiorstw.

podmiot świadczący usługi finansowe oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną którejkolwiek ze Stron, która pragnie świadczyć lub świadczy usługi finansowe, lecz nie jest podmiotem publicznym.

podmiot publiczny oznacza:

a) rząd, bank centralny lub organ kształtujący politykę pieniężną Strony lub podmiot będący własnością lub kontrolowany przez Stronę, który jest głównie zaangażowany w realizowanie funkcji publicznych lub działań do celów publicznych, wyłączając podmioty głównie zaangażowane w świadczenie usług finansowych na warunkach komercyjnych; lub

b) podmiot prywatny, realizujący zadania wykonywane zwykle przez bank centralny lub organ kształtujący politykę pieniężną – w zakresie wykonywania tych zadań.

nowa usługa finansowa oznacza usługę o charakterze finansowym, włączając usługi związane z istniejącymi i nowymi produktami lub sposób, w jaki produkt jest dostarczany, która nie jest świadczona przez żaden podmiot świadczący usługi finansowe na terytorium Strony, ale która świadczona jest na terytorium drugiej Strony.

1. Każda Strona może wprowadzać lub utrzymywać środki ze względów ostrożności⁴⁰, włącznie z:

a) ochroną inwestorów, depozytariuszy, ubezpieczonych lub osób którym przysługuje zobowiązanie pieniężne ze strony usługodawcy finansowego; oraz

b) zapewnieniem integralności i stabilności systemu finansowego Strony.

2. Środki te nie są bardziej uciążliwe niż to konieczne do osiągnięcia ich celu, a w przypadku gdy nie są one zgodne z pozostałymi postanowieniami niniejszej Umowy, nie są one stosowane jako środek umożliwiający uchylanie się przez którąkolwiek ze Stron od jej zobowiązań lub obowiązków wynikających z tych postanowień.

3. Żadne z postanowień niniejszej Umowy nie może być interpretowane jako nakładające na Stronę obowiązek ujawnienia informacji odnoszących się do interesów i rachunków indywidualnych klientów, ani jakiejkolwiek informacji poufnej lub informacji zastrzeżonej będącej w posiadaniu organów publicznych.

4. Bez uszczerbku dla pozostałych środków dotyczących regulacji w zakresie ostrożności w ponadgranicznym handlu usługami finansowymi, Strona może wymagać rejestracji podmiotu świadczącego ponadgraniczne usługi finansowe pochodzącego z drugiej Strony oraz instrumentów finansowych.

Strony uznają, że przejrzyste przepisy i polityka w zakresie podmiotów świadczących usługi finansowe mają duże znaczenie dla ułatwiania dostępu zagranicznym podmiotom świadczącym usługi finansowe oraz dla ich działalności na rynkach obu Stron. Każda Strona zobowiązuje się do upowszechniania przejrzystości w zakresie przepisów dotyczących usług finansowych.

W przypadku gdy Strona wymaga członkostwa, uczestnictwa lub dostępu do jakichkolwiek niezależnych organizacji, giełd lub rynków papierów wartościowych lub transakcji typu futures, instytucji dokonującej rozliczeń lub jakiejkolwiek innej organizacji lub stowarzyszenia, w celu umożliwienia podmiotom świadczącym usługi finansowe pochodzącym z drugiej Strony świadczenie usług finansowych na równoważnych zasadach jak te dotyczące usługodawców świadczących usługi finansowe pochodzących z danej Strony lub, jeżeli bezpośrednio lub pośrednio Strona zapewnia takim podmiotom przywileje lub korzyści w zakresie świadczenia usług finansowych, Strona ta zapewnia, że takie niezależne organizacje przestrzegają zobowiązań zapisanych w art. 7.6, 7.8, 7.12 i 7.14.

Na podstawie warunków, które przyznają traktowanie narodowe, każda Strona przyznaje podmiotom świadczącym usługi finansowe pochodzącym z drugiej Strony, z siedzibą na jej terytorium, dostęp do systemów płatności i rozliczeń obsługiwanych przez podmioty publiczne oraz do możliwości związanych z urzędową konsolidacją długu i refinansowaniem, dostępnym w ramach zwykłego prowadzenia działalności. Niniejszy artykuł nie ma na celu przyznania dostępu do narzędzi kredytodawcy ostatniego stopnia Strony.

Każda Strona zezwala podmiotowi drugiej Strony mającemu siedzibę na jej terytorium świadczącemu usługi finansowe na świadczenie wszelkiego rodzaju nowych usług finansowych, na świadczenie których Strona ta zezwoliłaby swoim własnym podmiotom świadczącym usługi w podobnych okolicznościach, zgodnie z prawem krajowym, pod warunkiem że świadczenie tej nowej usługi finansowej nie wymaga przyjęcia nowych lub zmiany istniejących przepisów. Strona może ustalić formę prawną lub instytucjonalną, poprzez którą usługa może być świadczona, i może wymagać zezwolenia na świadczenie danej usługi. W przypadku gdy takie zezwolenie jest wymagane, decyzję w tej sprawie podejmuje się w rozsądnym czasie, a zezwolenia można odmówić wyłącznie ze względów ostrożności.

Nie później niż dwa lata po wejściu w życie niniejszej Umowy, a w żadnym wypadku nie później niż z dniem wejścia w życie podobnych zobowiązań wynikających z pozostałych umów o integracji gospodarczej:

a) każda Strona zezwala podmiotowi drugiej Strony posiadającemu siedzibę na jej terytorium i świadczącemu usługi finansowe na przekazywanie informacji w formie elektronicznej lub w innej formie, na i z jej terytorium, na potrzeby przetwarzania danych, w przypadku gdy takie przetwarzanie jest wymagane do zwykłego prowadzenia działalności podmiotu świadczącego usługi finansowe; oraz

b) każda Strona, potwierdzając swoje zobowiązanie⁴¹ dotyczące ochrony praw podstawowych i wolności osób, przyjmuje odpowiednie środki ochronne w celu ochrony prywatności, a w szczególności w odniesieniu do przesyłania danych osobowych.

1. Żadne z postanowień niniejszego rozdziału nie jest interpretowane jako przeszkoda dla Strony, w tym dla jej podmiotów publicznych, dla wyłącznego prowadzenia na jej terytorium świadczenia usług w ramach powszechnego programu emerytalnego lub ustawowego systemu ubezpieczeń społecznych, z wyjątkiem sytuacji, gdy działalność taka może być, zgodnie z krajowymi przepisami Strony, realizowana przez podmioty świadczące usługi finansowe w konkurencji z podmiotami publicznymi lub prywatnymi.

2. Żadne z postanowień niniejszej Umowy nie ma zastosowania do działalności banku centralnego ani organu kształtującego politykę pieniężną lub innego podmiotu publicznego związanej z realizacją polityki pieniężnej lub odnoszącej się do kursu walutowego.

3. Żadne z postanowień niniejszego rozdziału nie jest interpretowane jako przeszkoda dla Strony, w tym dla jej podmiotów publicznych, dla wyłącznego prowadzenia działalności lub świadczenia usług na jej terytorium na rachunek, z gwarancją lub przy wykorzystaniu zasobów finansowych Strony, w tym jej podmiotów publicznych, z wyjątkiem sytuacji, gdy działalność taka może być realizowana przez podmioty świadczące usługi finansowe w konkurencji z podmiotami publicznymi lub prywatnymi.

1. Rozdział czternasty (Rozstrzyganie sporów) stosuje się do rozstrzygania sporów dotyczących usług finansowych, powstałych jedynie w kwestii przepisów tego rozdziału, chyba że w niniejszym artykule określono inaczej.

2. Komitet ds. Handlu nie później niż sześć miesięcy po wejściu w życie niniejszej Umowy sporządzi listę 15 osób. Każda Strona proponuje odpowiednio pięć osób, a Strony wybierają również pięć osób mających pełnić rolę przewodniczącego organu arbitrażowego, niebędących obywatelami żadnej ze Stron. Osoby te mają wiedzę lub doświadczenie w dziedzinie prawa usług finansowych, które może obejmować regulację podmiotów świadczących usługi finansowe, i spełniają one wymogi określone w załączniku 14-C (Kodeks postępowania członków organu arbitrażowego i mediatorów).

3. W przypadku gdy członkowie organu arbitrażowego są wybierani w drodze losowania zgodnie z art. 14.5 ust. 3 (Powołanie organu arbitrażowego), art. 14.9 ust. 3 (Rozsądnie krótki czas na wykonanie decyzji), art. 14.10 ust. 3 (Przegląd środków podjętych w celu wykonania decyzji organu arbitrażowego), art. 14.11 ust. 4 (Tymczasowe środki zaradcze w przypadku niewykonania decyzji), art. 14.12 ust. 3 (Przegląd środków podjętych w celu wykonania decyzji organu arbitrażowego po zawieszeniu zobowiązań), art. 6.1, 6.3 oraz 6.4 (Zastępstwo) załącznika 14-B (Regulamin arbitrażowy), wyboru dokonuje się z listy sporządzanej zgodnie z ust. 2.

4. Niezależnie od postanowień art. 14.11, w przypadku gdy organ uzna środek za niezgodny z niniejszą Umową i dany środek, będący przedmiotem sporu, wpływa na sektor usług finansowych i na jakikolwiek inny sektor, strona skarżącą może zawiesić korzyści w sektorze usług finansowych, które mają skutki analogiczne do efektów powodowanych przez środek w jej sektorze usług finansowych. W przypadku gdy środek taki wywiera skutki jedynie na sektor inny niż sektor usług finansowych, strona skarżąca nie może zawiesić korzyści w sektorze usług finansowych.

1. Strona może uznać środki ostrożnościowe drugiej Strony do określenia sposobu, w jaki stosowane są środki Strony odnoszące się do usług finansowych. Uznanie takie, które może zostać dokonane poprzez harmonizację lub w inny sposób, może być oparte na porozumieniu lub uzgodnieniu pomiędzy Stronami lub może być przyznane autonomicznie.

2. Strona będąca, w chwili wejścia w życie niniejszej Umowy lub po jej wejściu w życie, stroną porozumienia lub uzgodnienia ze stroną trzecią określonego w ust. 1 przyznaje drugiej Stronie odpowiednią możliwość negocjowania jej przystąpienia do takich porozumień lub uzgodnień lub negocjowania porównywalnych porozumień lub uzgodnień, w okolicznościach, w których istniałyby równoważne przepisy, nadzór, wykonanie takich przepisów, oraz, jeżeli właściwe, procedury dotyczące dzielenia się informacjami między stronami porozumienia lub uzgodnienia. W przypadku gdy Strona przyznaje autonomiczne uznanie, przyznaje ona odpowiednią możliwość drugiej Stronie w celu wykazania, że takie okoliczności mają miejsce.

1. W niniejszej podsekcji określono zasady liberalizacji usług międzynarodowego transportu morskiego zgodnie z sekcjami B–D.

2. Do celów niniejszej podsekcji:

a) międzynarodowy transport morski obejmuje transport „od drzwi do drzwi” wykorzystujący do transportu towarów więcej niż jeden rodzaj środków transportu, obejmujący odcinek morski, odbywający się w ramach jednolitego dokumentu przewozowego, i obejmujący prawo do bezpośredniego zawierania umów z podmiotami świadczącymi usługi transportowe innego rodzaju;

b) morskie usługi w zakresie obsługi ładunku oznaczają działania wykonywane przez przedsiębiorstwa zajmujące się załadunkiem i rozładunkiem, w tym przez operatorów terminali portowych, jednak nie obejmujące bezpośredniej działalności pracowników portowych w przypadkach, kiedy nie są oni pracownikami przedsiębiorstw zajmujących się załadunkiem i rozładunkiem lub operatorów terminali portowych. Do działań objętych powyższą definicją zalicza się organizację i nadzór:

(i) załadunku/rozładunku ładunku ze statku/na statek;

(ii) przycumowania/odcumowania ładunku; oraz

(iii) odbioru/dostawy i przechowywania ładunków przed załadunkiem lub po rozładunku;

c) usługi w zakresie odprawy celnej (wymiennie usługi „pośredników urzędów celnych”) oznaczają działalność polegającą na przeprowadzaniu w imieniu innego podmiotu formalności celnych dotyczących przywozu, wywozu lub przewozu ładunków, bez względu na to, czy usługa ta stanowi główny przedmiot działalności usługodawcy czy zwyczajowe uzupełnienie głównego przedmiotu jego działalności;

d) usługi w zakresie obsługi stacji kontenerowej i magazynowania oznaczają działalność polegającą na przechowywaniu kontenerów na terenie portu w celu ich zapełnienia/opróżnienia, napraw i udostępniania do załadunku; oraz

e) usługi agencji morskich oznaczają działalność polegającą na reprezentowaniu, w ramach danego obszaru geograficznego, w charakterze agenta, interesów jednej lub większej ilości linii żeglugi morskiej lub przedsiębiorstw żeglugowych, do następujących celów:

(i) marketingu i sprzedaży usług w zakresie transportu morskiego i usług pokrewnych, począwszy od podania ceny, po fakturowanie oraz wystawianie listów przewozowych w imieniu spółek, nabywania i odsprzedaży niezbędnych usług pokrewnych, przygotowania dokumentów i dostarczania informacji handlowych; oraz

(ii) działania w imieniu spółek organizujących zawinięcie statku do portu lub przejęcie ładunków, w razie potrzeby.

3. Biorąc pod uwagę obecny poziom liberalizacji między Stronami usług międzynarodowego transportu morskiego:

a) Strony skutecznie stosują zasadę nieograniczonego dostępu do międzynarodowego rynku i handlu morskiego na zasadach handlowych i na zasadzie braku dyskryminacji; oraz

b) każda Strona przyznaje statkom pływającym pod banderą lub obsługiwanym przez usługodawców drugiej Strony traktowanie nie mniej korzystne niż traktowanie przyznane własnym statkom w odniesieniu do, między innymi, dostępu do portu, korzystania z infrastruktury i dodatkowych usług portowych oraz związanych z tym prowizji i opłat, infrastruktury służb celnych i wyznaczania miejsca do cumowania statku w porcie oraz sprzętu do załadunku i rozładunku.

4. Stosując te zasady, Strony w szczególności:

a) nie wprowadzają porozumień dotyczących podziału ładunku do przyszłych umów dwustronnych ze stronami trzecimi dotyczącymi usług transportu morskiego, w tym handlu towarami masowymi w postaci płynnej i stałej oraz ładunków przewożonych liniowcem, oraz nie uruchamiają takich porozumień w sprawie podziału ładunku, jeżeli występują one w poprzednich umowach dwustronnych; oraz

b) po wejściu niniejszej Umowy w życie, znoszą jednostronne środki oraz przeszkody administracyjne, techniczne i innego rodzaju mogące ograniczać wolną i uczciwą konkurencję lub mogące stanowić ukryte ograniczenie lub mieć dyskryminujący skutek w stosunku do swobodnego świadczenia usług w międzynarodowym transporcie morskim i wstrzymują się od ich wprowadzania.

5. Każda Strona zezwala międzynarodowym usługodawcom morskim drugiej Strony na posiadanie przedsiębiorstwa na jej terytorium na warunkach zakładania przedsiębiorstw i funkcjonowania nie mniej korzystnych niż te przyznane własnym usługodawcom lub usługodawcom strony trzeciej, w zależności od tego, które są bardziej korzystne, zgodnie z warunkami wpisanymi na listę koncesyjną.

6. Każda Strona udostępnia usługodawcom drugiej Strony świadczącym usługi międzynarodowego transportu morskiego na rozsądnych i niedyskryminujących warunkach następujące usługi w porcie:

a) pilotaż;

b) holowanie i pomoc holownicza;

c) zaopatrzenie;

d) zaopatrzenie w paliwo i wodę;

e) odbiór odpadów i utylizację odpadów balastowych;

f) usługi kapitańskie w porcie;

g) pomoc w nawigacji; oraz

h) nabrzeżne usługi operacyjne niezbędne dla funkcjonowania statku, takie jak komunikacja, dostawy wody i elektryczności, sprzęt do niezbędnych napraw, kotwiczenie, usługi związane z postojem statku.

1. Strony, uznając możliwości stwarzane przez handel elektroniczny dla wzrostu gospodarczego i wymiany handlowej, znaczenie unikania barier dla korzystania z niego i jego rozwoju, a także zastosowanie Porozumienia WTO wobec środków mających wpływ na handel elektroniczny, zgadzają się upowszechniać rozwój handlu elektronicznego między nimi, zwłaszcza poprzez współpracę w kwestii handlu elektronicznego zgodnie z niniejszym rozdziałem.

2. Strony zgadzają się, że rozwój handlu elektronicznego musi być w pełni zgodny z międzynarodowymi normami w zakresie ochrony danych, tak by zdobyć zaufanie użytkowników handlu elektronicznego.

3. Strony zgadzają się nie nakładać ceł na dostawy drogą elektroniczną⁴².

1. Strony prowadzą dialog dotyczący kwestii regulacyjnych związanych z handlem elektronicznym, który obejmie, między innymi, następujące kwestie:

a) uznanie certyfikatów podpisów elektronicznych wydawanych użytkownikom oraz ułatwianie świadczenia transgranicznych usług certyfikacyjnych;

b) odpowiedzialność pośrednich usługodawców w zakresie przesyłania lub przechowywania danych;

c) traktowanie niezamówionych komercyjnych wiadomości elektronicznych;

d) ochrona konsumentów w dziedzinie handlu elektronicznego;

e) rozwój handlu eliminującego papierową formę dokumentów; oraz

f) wszelkie inne kwestie mające związek z rozwojem handlu elektronicznego.

2. Dialog ten może obejmować wymianę informacji dotyczących przepisów poszczególnych Stron w tej dziedzinie, jak również wdrażania tych przepisów.

Na podstawie wymogu, że takie środki nie mogą być stosowane w sposób, który stanowiłby środek arbitralnej lub nieuzasadnionej dyskryminacji między państwami, w przypadku gdy obowiązują podobne warunki, lub środki ukrytych ograniczeń w kwestii zakładania przedsiębiorstw lub ponadgranicznego świadczenia usług, żadne z postanowień niniejszego rozdziału nie jest interpretowane jako zapobiegające przyjmowaniu lub stosowaniu przez którąś ze Stron środków:

a) niezbędnych dla ochrony bezpieczeństwa publicznego lub moralności publicznej lub utrzymania porządku publicznego⁴³;

b) niezbędnych dla ochrony życia lub zdrowia ludzi, zwierząt lub roślin;

c) odnoszących się do zachowania ograniczonych zasobów naturalnych, jeżeli środki te stosowane są w połączeniu z ograniczeniami dotyczącymi krajowych inwestorów lub krajowej podaży i konsumpcji usług;

d) niezbędnych do ochrony narodowych dóbr kultury o wartości artystycznej, historycznej lub archeologicznej;

e) niezbędnych dla zapewnienia przestrzegania ustaw lub przepisów, które nie są sprzeczne z postanowieniami niniejszego rozdziału, łącznie z tymi odnoszącymi się do:

(i) zapobiegania działaniom o charakterze oszukańczym i podstępnym lub postępowania ze skutkami niewykonania umów;

(ii) ochrony życia prywatnego osób w zakresie przetwarzania i rozpowszechniania danych osobowych oraz ochrony poufności ich osobistych akt i rachunków;

(iii) bezpieczeństwa;

f) niezgodnych z art. 7.6 i 7.12, pod warunkiem, że zróżnicowane traktowanie ma na celu zapewnienie sprawiedliwego lub skutecznego⁴⁴ opodatkowania lub poboru podatków bezpośrednich w odniesieniu do działalności gospodarczej, inwestorów lub usługodawców drugiej Strony.

Strony zobowiązują się do nienakładania ograniczeń i do zezwolenia na wszelkie płatności i przelewy na rachunku bieżącym wynikające z bilansu płatniczego pomiędzy rezydentami Stron dokonywane w pełni wymienialnej walucie, zgodnie z warunkami określonymi w Porozumieniu o Międzynarodowym Funduszu Walutowym.

1. W odniesieniu do transakcji na rachunku kapitałowym i finansowym bilansu płatniczego, Strony zobowiązują się nie nakładać żadnych ograniczeń na swobodny przepływ kapitału związanego z inwestycjami bezpośrednimi realizowanymi zgodnie z prawem państwa przyjmującego oraz na inwestycje i inne transakcje zliberalizowane zgodnie z rozdziałem siódmym (Handel usługami, przedsiębiorczość i handel elektroniczny), ani na likwidację i repatriację tego kapitału oraz wszelkich zysków z niego uzyskanych.

2. Bez uszczerbku dla pozostałych postanowień niniejszej Umowy Strony zapewniają, w odniesieniu do transakcji nieobjętych ust. 1 na rachunkach kapitałowych i finansowych bilansu płatniczego, zgodnie z przepisami państwa przyjmującego, swobodny przepływ przenoszonego przez inwestorów drugiej Strony kapitału dotyczącego między innymi:

a) kredytów związanych z transakcjami handlowymi włącznie ze świadczeniem usług, w których udział ma rezydent Strony;

b) pożyczek finansowych i kredytów; lub

c) udziału kapitałowego w osobach prawnych bez zamiaru założenia przedsiębiorstwa lub utrzymywania długotrwałego powiązania gospodarczego.

3. Bez uszczerbku dla innych postanowień niniejszej Umowy Strony nie wprowadzają żadnych nowych ograniczeń w zakresie przepływu kapitału między rezydentami Stron ani nie nadają obowiązującym regulacjom bardziej restrykcyjnego charakteru.

4. Strony mogą prowadzić wzajemne konsultacje mające na celu dalsze ułatwianie przepływu kapitału pomiędzy nimi i wspieranie realizacji celów niniejszej Umowy.

Na podstawie wymogu, że takie środki nie mogą być stosowane w sposób, który stanowiłby środek arbitralnej lub nieuzasadnionej dyskryminacji między państwami, w przypadku gdy obowiązują podobne warunki, lub środki ukrytych ograniczeń w kwestii przepływu kapitału, żadne z postanowień niniejszego rozdziału nie jest rozumiane jako zapobiegające przyjmowaniu lub stosowaniu przez którąś ze Stron środków:

a) niezbędnych dla ochrony bezpieczeństwa publicznego oraz moralności publicznej lub utrzymania porządku publicznego; lub

b) niezbędnych dla zapewnienia przestrzegania ustaw lub przepisów, które nie są sprzeczne z postanowieniami niniejszego rozdziału, łącznie z tymi odnoszącymi się do:

(i) zapobiegania przestępstwom kryminalnym lub podlegającym karze oraz nieuczciwym praktykom lub w kwestii przeciwdziałania skutkom niewykonania umów (bankructwo, niewypłacalność oraz ochrona praw kredytodawców);

(ii) środków podejmowanych lub utrzymywanych w celu zapewnienia integralności i stabilności systemu finansowego Strony;

(iii) wydawania, handlu lub obrotu papierami wartościowymi, opcjami, transakcjami typu fiitures i pozostałymi pochodnymi;

(iv) sprawozdań finansowych lub przechowywania dokumentacji dotyczącej przelewów, w przypadku gdy są one konieczne do zapewnienia przestrzegania prawa lub na potrzeby organów regulacyjnych w dziedzinie finansów; lub

(v) zapewnienia zgodności z nakazami lub wyrokami sądowymi lub administracyjnymi.

1. Jeżeli w wyjątkowych okolicznościach płatności i przepływ kapitału między Stronami powodują lub mogą spowodować poważne trudności w funkcjonowaniu polityki pieniężnej Korei⁴⁵ lub jednego lub kilku państw członkowskich Unii Europejskiej, Strony⁴⁶ mogą podjąć środki ochronne, które są absolutnie niezbędne⁴⁷, w odniesieniu do przepływu kapitału na okres nieprzekraczający sześciu miesięcy⁴⁸.

2. Komitet ds. Handlu zostaje bezzwłocznie poinformowany o wprowadzeniu wszelkich środków ochronnych, oraz w możliwie najkrótszym terminie o harmonogramie ich zniesienia.

1. Strony potwierdzają swoje prawa i zobowiązania zgodnie z Porozumieniem w sprawie zamówień rządowych zawartym w załączniku 4 do Porozumienia WTO (zwanym dalej „GPA 1994”) oraz swoje zainteresowanie dalszym rozszerzaniem dwustronnych korzyści handlowych na rynku zamówień publicznych drugiej Strony.

2. Strony uznają swój wspólny interes w upowszechnianiu międzynarodowej liberalizacji rynków zamówień publicznych w kontekście międzynarodowego systemu handlowego opartego na zasadach. Strony współpracują w dalszym ciągu nad przeglądem zgodnym z art. XXIV:7 GPA 1994 oraz na odpowiednich forach międzynarodowych.

3. Żadne z postanowień niniejszej Umowy nie jest interpretowane jako odstępstwo od praw i obowiązków którejkolwiek ze Stron wynikających z GPA 1994, lub z porozumienia zastępującego GPA 1994.

4. Wobec całości zamówień objętych niniejszym rozdziałem Strony stosują tymczasowo uzgodniony poprawiony tekst porozumienia GPA⁴⁹ (dalej zwanego „poprawionym GPA”) z wyjątkiem:

a) najwyższego uprzywilejowania dla towarów, usług i dostawców lub usługodawców drugiej Strony (art. IV ust. 1 lit. b) i ust. 2 poprawionego GPA);

b) specjalnego i zróżnicowanego traktowania krajów rozwijających się (art. V poprawionego GPA);

c) warunków uczestnictwa (art. VIII ust. 2 poprawionego GPA), które zastępuje się tekstem; „[podmiot zamawiający] nie nakłada warunku, że, aby dostawca lub usługodawca pochodzący z jednej ze Stron mógł uczestniczyć w przetargu lub aby mógł otrzymać zamówienie, dostawca lub usługodawca ten musi wykazać, że wcześniej otrzymał jedno lub więcej zamówień od podmiotu zamawiającego pochodzącego z drugiej Strony lub że posiada on doświadczenie w prowadzeniu robót na terytorium tej Strony, z wyjątkiem gdy wcześniejsze doświadczenie w prowadzeniu robót ma zasadnicze znaczenie dla spełnienia wymogów zamówienia”;

d) instytucji (art. XXI poprawionego GPA); oraz

e) przepisów końcowych (art. XXII poprawionego GPA).

5. Do celów stosowania poprawionego GPA zgodnie z ust. 4:

a) „Porozumienie” w poprawionym GPA oznacza „Rozdział” z wyjątkiem sytuacji, gdy „państwa, które nie są stronami niniejszego Porozumienia” oznacza „podmioty nie będące stronami niniejszego Porozumienia” a „Strona niniejszego Porozumienia” oznacza „Stronę”;

b) „pozostałe Strony” w poprawionym GPA oznacza „drugą Stronę”; oraz

c) „Komitet” w poprawionym GPA oznacza „grupę roboczą”.

1. Zamówienia objęte niniejszym rozdziałem dotyczą wszystkich zamówień objętych załącznikiem każdej Strony do GPA 1994 i wszelkimi notami do tych załączników, wraz z poprawkami lub zmianami do nich.

2. Do celów niniejszej Umowy typu zbuduj-eksploatuj-przekaż (zwane dalej umowami „BOT”, ang. built-operate-transfer) oraz koncesje na roboty budowlane zdefiniowane w załączniku 9 są objęte postanowieniami załącznika 9.

Grupa robocza ds. zamówień publicznych ustanowiona zgodnie z art. 15.3 ust. 1 (Grupy robocze) zbiera się zgodnie ze wspólnymi ustaleniami lub na wniosek jednej ze Stron, aby:

a) rozpatrzyć kwestie dotyczące zamówień publicznych i umów BOT lub koncesji na roboty budowlane, które są zgłoszone przez Stronę;

b) wymieniać się informacjami dotyczącymi możliwości w zakresie zamówień publicznych i umów BOT lub koncesji na roboty budowlane oferowanymi przez każdą ze Stron; oraz

c) omawiać wszelkie inne sprawy związane ze stosowaniem niniejszego rozdziału.

Cele Celem niniejszego rozdziału jest:

a) ułatwianie na terytorium Stron produkcji i komercjalizacji innowacyjnych i nowoczesnych produktów; oraz

b) osiągnięcie odpowiedniego i skutecznego poziomu ochrony oraz egzekwowania praw własności intelektualnej.

1. Strony zapewniają wystarczające i skuteczne wykonanie umów międzynarodowych dotyczących własności intelektualnej, których są stronami, oraz Porozumienia w sprawie handlowych aspektów własności intelektualnej, znajdującego się w załączniku 1C do Umowy ustanawiającej WTO (zwanego dalej „Porozumieniem TRIPS”). Postanowienia niniejszego rozdziału uzupełniają i szczegółowo określają prawa i obowiązki Stron zgodnie z Porozumieniem TRIPS.

2. Do celów niniejszej Umowy prawa własności intelektualnej obejmują:

a) prawa autorskie, wraz z prawami autorskimi dotyczącymi oprogramowania komputerowego i baz danych oraz prawa pokrewne;

b) prawa dotyczące patentów;

c) znaki towarowe;

d) znaki dotyczące usług;

e) wzory;

f) schematy-wzory (układy) układów scalonych;

g) oznaczenia geograficzne;

h) odmiany roślin; oraz

i) ochronę informacji niejawnych.

3. Ochrona własności intelektualnej obejmuje ochronę przed nieuczciwą konkurencją, o której mowa w art. 10bis Konwencji paryskiej o ochronie własności przemysłowej (1967 r.) (zwanej dalej „Konwencją paryską”).

1. Strony zgadzają się na wymianę poglądów i informacji na temat swoich praktyk i polityk dotyczących transferu technologii, zarówno na ich odpowiednich terytoriach, jak i z państwami trzecimi. Obejmuje to w szczególności środki ułatwiające przepływ informacji, partnerstwa biznesowe, zezwolenia oraz podwykonawstwo. Szczególną uwagę zwraca się na warunki niezbędne dla stworzenia odpowiedniego otoczenia, umożliwiającego transfer technologii w krajach przyjmujących, łącznie z takimi kwestiami jak rozwój kapitału ludzkiego i ramy prawne.

2. Każda Strona podejmuje odpowiednie środki, aby przeciwdziałać praktykom lub warunkom wydawania zezwoleń dotyczących praw własności intelektualnej, które mogą niekorzystnie wpływać na międzynarodowy transfer technologii i które stanowią nadużycie praw własności intelektualnej przez posiadaczy praw.

Strony mają swobodę ustanowienia swoich systemów dotyczących wyczerpania praw własności intelektualnej.

a) artykułów 1 do 22 Międzynarodowej konwencji o ochronie wykonawców, producentów fonogramów oraz organizacji nadawczych (1961 r.) (zwanej dalej „Konwencją rzymską”);

b) artykułów 1 do 18 Konwencji berneńskiej o ochronie dzieł literackich i artystycznych (1971 r.) (zwanej dalej „Konwencją berneńską”);

c) artykułów 1 do 14 Traktatu Światowej Organizacji Własności Intelektualnej (zwanej dalej „WIPO”) o prawie autorskim (1996 r.) (zwanego dalej „WCT”); oraz

d) artykułów 1 do 23 Traktatu WIPO o artystycznych wykonaniach i fonogramach (1996 r.) (zwanego dalej „WPPT”).

Każda Strona zapewnia, że w przypadku gdy okres ochrony dzieła jest obliczany w oparciu o długość życia osoby fizycznej, okres ten jest nie krótszy niż czas życia autora przedłużony o 70 lat od daty śmierci autora.

1. Prawa organizacji radiowych i telewizyjnych wygasają po okresie co najmniej 50 lat, licząc od dnia pierwszej emisji programu, niezależnie od tego, czy program ten emitowany jest przewodowo lub bezprzewodowo, w tym za pośrednictwem przekazu kablowego lub satelitarnego.

2. Żadna ze Stron nie może zezwolić na ponowne wyemitowanie materiału telewizyjnego (za pośrednictwem przekazu naziemnego, drogą kablową lub satelitarną) w Internecie bez zezwolenia ewentualnego posiadacza lub posiadaczy praw do treści materiału i do materiału⁵⁰.

Strony podejmują wysiłki, aby ułatwić przyjęcie uzgodnień pomiędzy ich odpowiednimi organizacjami zbiorowego zarządzania prawami autorskimi w celu zapewnienia łatwiejszego wzajemnego dostępu i przekazywania materiałów między Stronami, jak również aby zapewnić wzajemne przekazywanie tantiem za wykorzystanie dzieł drugiej Strony lub w pozostałych sprawach dotyczących praw autorskich. Strony podejmują wysiłki, aby osiągnąć wysoki poziom racjonalizacji oraz aby poprawić przejrzystość w odniesieniu do zadań wykonywanych przez ich odpowiednie organizacje zbiorowego zarządzania prawami autorskimi.

1. Do celów niniejszego artykułu:

a) nadawanie oznacza bezprzewodowe przekazywanie do odbioru publicznego dźwięków lub obrazów oraz dźwięków lub ich powielanie; termin ten obejmuje także przekaz satelitarny lub przekaz za pomocą kodowanych sygnałów, jeśli urządzenia dekodujące są publicznie udostępnione przez tę samą organizację nadawczą lub za jej zgodą; oraz

b) przekaz publiczny oznacza transmisję publiczną dźwięków wykonania lub dźwięków lub powielanie dźwięków utrwalonych na fonogramie w jakikolwiek sposób inny niż nadawanie. Do celów ust. 5 „przekaz publiczny” obejmuje publiczne odtwarzanie dźwięków lub powielanie dźwięków utrwalonych na fonogramie.

2. Każda Strona nadaje wykonawcom prawo wyłączne do zezwolenia lub zakazania bezprzewodowego publicznego nadawania oraz przekazu ich wykonań artystycznych, chyba że wykonania te stanowią same w sobie nadawane wykonanie lub oparte są na utrwaleniu.

3. Każda Strona nadaje wykonawcom i producentom fonogramów prawo do pojedynczego godziwego wynagrodzenia w przypadku upublicznienia fonogramu w celach handlowych lub jeżeli powielony egzemplarz takiego fonogramu jest wykorzystany do bezprzewodowego nadawania lub do wszelkiego przekazu publicznego.

4. Każda Strona ustanawia przepisy stwierdzające, że wykonawcy lub producenci fonogramów występują o pojedyncze godziwe wynagrodzenie do użytkownika. Strony mogą wprowadzić przepisy określające, w przypadku braku porozumienia między wykonawcami i producentami fonogramów, warunki, zgodnie z którymi wykonawcy i producenci fonogramów dzielą się pojedynczym godziwym wynagrodzeniem.

5. Każda Strona nadaje organizacjom radiowym i telewizyjnym prawo wyłączne do zezwolenia lub zakazu:

a) ponownego nadania audycji:

b) utrwalenia ich audycji; lub

c) przekazu publicznego audycji telewizyjnych, jeżeli takiego przekazu dokonuje się za opłatą w miejscach publicznie dostępnych. Warunki korzystania z tego prawa są określone w wewnętrznych przepisach państwa, na terytorium którego zabiega się o ochronę tego prawa.

Strony zgadzają się wymieniać poglądami i informacjami w zakresie praktyk i polityki dotyczącej prawa autora do odsprzedaży. W ciągu dwóch lat od wejścia w życie niniejszej Umowy Strony rozpoczynają konsultacje w celu przeglądu stosowności i wykonalności wprowadzenia w Korei praw autora do odsprzedania dzieła sztuki.

Strony w swoich przepisach mogą wprowadzić ograniczenia lub wyjątki dotyczące praw przyznanych posiadaczom praw, o których mowa w art. 10.5–10.10, w pewnych wyjątkowych przypadkach, które nie stoją w sprzeczności z normalnym użytkowaniem dzieła i które w sposób nieuzasadniony nie naruszają słusznych interesów posiadaczy praw.

1. Każda Strona zapewnia odpowiednią ochronę prawną zapobiegającą obchodzeniu wszelkich skutecznych środków technologicznych, które dana osoba podejmuje świadomie, lub z dużym prawdopodobieństwem świadomie, w celu osiągnięcia wspomnianego celu.

2. Każda Strona zapewnia odpowiednią ochronę prawną zapobiegającą wytwarzaniu, przywozowi, dystrybucji, sprzedaży, wypożyczaniu, reklamowaniu sprzedaży lub wypożyczania lub posiadaniu w celach handlowych urządzeń, produktów lub części składowych, lub świadczeniu usług, które:

a) są promowane, reklamowane lub wprowadzane do obrotu w celu obejścia;

b) mają jedynie ograniczony cel handlowy lub użycie inne niż w celu obejścia; lub

c) są głównie zaprojektowane, produkowane, przystosowane lub świadczone w celu umożliwienia lub ułatwienia obejścia

wszelkich skutecznych środków technologicznych.

3. Do celów niniejszej Umowy środek technologiczny oznacza wszelkiego rodzaju technologie, urządzenia lub części składowe, które, przy normalnym funkcjonowaniu, są przeznaczone do powstrzymania lub ograniczenia czynności w odniesieniu do utworów lub innych przedmiotów objętych ochroną, które nie otrzymały zezwolenia posiadacza praw autorskich lub praw pokrewnych prawu autorskiemu przewidzianego przez przepisy każdej ze Stron. Środek technologiczny uznawany jest za skuteczny, jeżeli korzystanie z chronionego dzieła lub z innego przedmiotu objętego ochroną jest kontrolowane przez posiadaczy praw autorskich poprzez zastosowanie kodu dostępu lub mechanizmu zabezpieczenia, takiego jak szyfrowanie, zakłócanie lub każdej innej transformacji dzieła lub przedmiotu objętego ochroną lub mechanizmu kontroli kopiowania, które spełniają cel ochronny.

4. Każda Strona może wprowadzić wyjątki oraz ograniczenia dotyczące środków wykonujących ust. 1 i 2 zgodnie z jej przepisami oraz odpowiednimi umowami międzynarodowymi, o których mowa w art. 10.5.

1. Każda Strona zapewnia odpowiednią ochronę prawną zapobiegającą świadomemu podejmowaniu przez wszelkie osoby bez odpowiedniego zezwolenia następujących kroków:

a) usuwaniu lub zmiany wszelkich informacji w formie elektronicznej o zarządzaniu prawami; lub

b) dystrybucji, przywozu w celu dystrybucji, nadawaniu, przekazywaniu lub upublicznieniu dzieł lub innych przedmiotów objętych ochroną zgodnie z niniejszą Umową, z których usunięto lub zmieniono bez odpowiedniej zgody informacje w formie elektronicznej o zarządzaniu prawami,

jeśli taka osoba wie lub ma uzasadnione podstawy, by wiedzieć, że poprzez to powoduje, umożliwia, ułatwia lub ukrywa naruszenie jakichkolwiek praw autorskich lub praw pokrewnych prawu autorskiemu zapisanych w przepisach odpowiedniej Strony.

2. Do celów niniejszej Umowy informacje o zarządzaniu prawami oznaczają wszelkie informacje dostarczone przez posiadaczy praw, które identyfikują utwór lub inne przedmioty objęte ochroną, o których mowa w niniejszej Umowie, autora lub innego posiadacza praw, lub informacje na temat warunków dotyczących wykorzystania utworu lub innego przedmiotu objętego ochroną, oraz wszelkie numery i kody, poprzez które takie informacje są wyrażane.

3. Ust. 2 stosuje się w przypadku, gdy wszelkie takie informacje są powiązane z kopią lub gdy informacje te pojawiają się w nawiązaniu do publicznego przekazu utworu lub każdego innego przedmiotu objętego ochroną zgodnie z niniejszą Umową.

Korea w pełni wykonuje zobowiązania zapisane w art. 10.6 i 10.7 w ciągu dwóch lat od daty wejścia w życie niniejszej Umowy.

Unia Europejska oraz Korea zapewniają system rejestracji znaków towarowych, w ramach którego o powodach odmowy rejestracji znaku towarowego informuje się pisemnie, z możliwością przekazania wnioskodawcy informacji drogą elektroniczną, tak by mógł się on odwołać od takiej decyzji, a w ostateczności będzie mógł zaskarżyć taką odmowę na drodze sądowej. Unia Europejska i Korea umożliwiają również zainteresowanym stronom możliwość wniesienia sprzeciwu wobec wniosków o znak towarowy. Unia Europejska i Korea udostępniają do wiadomości publicznej elektroniczne bazy danych zawierające wnioski o znak towarowy i rejestrację znaków towarowych.

Unia Europejska i Korea wypełniają postanowienia Traktatu o znakach towarowych (1994 r.) oraz podejmują wszelkie uzasadnione wysiłki w celu wypełnienia postanowień Traktatu singapurskiego dotyczącego prawa znaków towarowych (2006 r.).

Każda Strona zapewnia uczciwe używanie terminów opisowych, jako ograniczonego wyjątku w zakresie praw przyznanych poprzez znak towarowy, oraz może zapewnić inne ograniczone wyjątki, pod warunkiem że w takich wyjątkach wzięto pod uwagę uzasadnione interesy właściciela znaku towarowego oraz stron trzecich.

1. Po przeanalizowaniu Agricultural Products Quality Control Act (ustawy o kontroli jakości produktów rolnych) oraz przepisów wykonawczych odnoszących się do tego aktu prawnego w zakresie w jakim dotyczą rejestrowania, kontrolowania i ochrony oznaczeń geograficznych w przypadku produktów rolnych i środków spożywczych w Korei, Unia Europejska uznaje, że przepisy te obejmują wszystkie elementy określone w ust. 6.

2. Po przeanalizowaniu rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 oraz przepisów wykonawczych odnoszących się do tego aktu prawnego i dotyczących rejestrowania, kontrolowania i ochrony oznaczeń geograficznych w przypadku produktów rolnych i środków spożywczych w Unii Europejskiej oraz rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 o jednolitej wspólnej organizacji rynku wina, Korea uznaje, że przepisy te obejmują wszystkie elementy określone w ust. 6.

3. Po przeanalizowaniu skróconych specyfikacji dotyczących produktów rolnych i środków spożywczych odpowiadających oznaczeniom geograficznym Korei wymienionym w załączniku 10-A, które zostały zarejestrowane przez Koreę na mocy przepisów, o których mowa w ust. 1, Unia Europejska zobowiązuje się do ochrony oznaczeń geograficznych Korei wymienionych w załączniku 10-A zgodnie z poziomem ochrony określonym w niniejszym rozdziale.

4. Po przeanalizowaniu skróconych specyfikacji dotyczących produktów rolnych i środków spożywczych odpowiadających oznaczeniom geograficznym Unii Europejskiej wymienionym w załączniku 10-A, które zostały zarejestrowane przez Unię Europejską na mocy przepisów, o których mowa w ust. 2, Korea zobowiązuje się do ochrony oznaczeń geograficznych Unii Europejskiej wymienionych w załączniku 10-A zgodnie z poziomem ochrony określonym w niniejszym rozdziale.

5. Ust. 3 ma zastosowanie do oznaczeń geograficznych dla win w odniesieniu do oznaczeń geograficznych dodanych na mocy art. 10.24.

6. Unia Europejska i Korea uzgadniają następujące elementy dotyczące rejestracji i kontroli oznaczeń geograficznych, o których mowa w ust. 1 i 2:

a) wykaz zawierający oznaczenia geograficzne chronione na terytorium każdej ze Stron;

b) postępowanie administracyjne pozwalające zweryfikować, czy oznaczenia geograficzne identyfikują towar jako pochodzący z terytorium którejś ze Stron, regionu lub miejsca na tym terytorium, jeżeli pewna jakość, reputacja lub inna cecha towaru jest przypisywana zasadniczo pochodzeniu geograficznemu tego towaru;

c) wymóg, by zarejestrowana nazwa odpowiadała danemu produktowi lub danym produktom, dla których sporządzono specyfikacje. Wszelkie zmiany w specyfikacjach wprowadzane mogą być wyłącznie w drodze właściwego postępowania administracyjnego;

d) przepisy w zakresie kontroli mające zastosowanie do produkcji;

e) przepisy prawne stanowiące, że zarejestrowana nazwa może być wykorzystywana przez każdy podmiot wprowadzający do obrotu dany produkt rolny lub środek spożywczy, który zgodny jest z odpowiadającymi mu specyfikacjami; oraz

f) procedura sprzeciwu, która umożliwia uwzględnienie uzasadnionych interesów poprzednich użytkowników danej nazwy, bez względu na to, czy nazwa ta jest chroniona jako forma własności intelektualnej, czy nie.

1. W Korei oznaczenia geograficzne Unii Europejskiej wymienione w załączniku 10-B podlegają ochronie w odniesieniu do produktów, w przypadku których używa się takich oznaczeń geograficznych zgodnie z odpowiednimi przepisami Unii Europejskiej w zakresie oznaczeń geograficznych.

2. W Unii Europejskiej oznaczenia geograficzne Korei wymienione w załączniku 10-B podlegają ochronie w odniesieniu do produktów, w przypadku których używa się takich oznaczeń geograficznych zgodnie z odpowiednimi przepisami Korei w zakresie oznaczeń geograficznych.

Nazwa chroniona na mocy niniejszej podsekcji może być używana przez dowolny podmiot wprowadzający do obrotu dane produkty rolne, środki spożywcze, wina, wina aromatyzowane lub okowity, które zgodne są z odpowiadającymi im specyfikacjami.

1. Oznaczenia geograficzne, o których mowa w art. 10.18 i 10.19, chronione są przed:

a) stosowaniem jakichkolwiek środków dla oznaczenia lub przedstawienia towaru, które w sposób wprowadzający odbiorców w błąd co do pochodzenia geograficznego tego towaru wskazują lub sugerują, że towar ten pochodzi z obszaru geograficznego innego niż rzeczywiste miejsce pochodzenia;

b) używaniem oznaczeń geograficznych identyfikujących towar dla towaru podobnego⁵⁶, który nie pochodzi z miejsca wskazanego przez to oznaczenie geograficzne, jakim został oznaczony, nawet jeżeli prawdziwe pochodzenie tego towaru zostało wskazane lub oznaczenie geograficzne jest użyte w tłumaczeniu lub transkrypcji, lub gdy towarzyszy mu określenie takie jak „rodzaj”, „typ”, „gatunek”, „imitacja” lub tym podobne; oraz

c) jakimkolwiek używaniem, które jest aktem nieuczciwej konkurencji w rozumieniu art. 10bis Konwencji paryskiej.

2. Postanowienia niniejszej Umowy w żaden sposób nie naruszają prawa jakiejkolwiek osoby do używania do celów handlowych swojej własnej nazwy (nazwiska) lub nazwy (nazwiska) swojego poprzednika, z wyjątkiem przypadku, gdy dana nazwa (nazwisko) stosowana jest w sposób wprowadzający w błąd konsumentów.

3. Jeżeli oznaczenia geograficzne Stron są homonimiczne, chronione są wszystkie oznaczenia, pod warunkiem że zostały użyte w dobrej wierze. Grupa robocza ds. oznaczeń geograficznych określa praktyczne warunki stosowania, na podstawie których rozróżniane będą homonimiczne oznaczenia geograficzne, uwzględniając przy tym potrzebę równego traktowania producentów oraz dbając o to, aby nie wprowadzać w błąd konsumentów. Jeśli oznaczenie geograficzne chronione na mocy niniejszej Umowy jest homonimiczne w stosunku do oznaczenia geograficznego państwa trzeciego, każda ze Stron określa praktyczne warunki stosowania, na podstawie których rozróżniane będą homonimiczne oznaczenia geograficzne, uwzględniając przy tym potrzebę równego traktowania producentów oraz dbając o to, aby nie wprowadzać w błąd konsumentów.

4. Żadne postanowienia umowy w niniejszym załączniku nie zobowiązują Unii Europejskiej lub Korei do ochrony oznaczenia geograficznego, jeśli oznaczenie to nie jest lub przestaje być chronione w swoim kraju pochodzenia lub jeśli w tym kraju wyszło z użycia.

5. Ochrona oznaczeń geograficznych na mocy niniejszego artykułu odbywa się bez uszczerbku dla stałego wykorzystywania znaku towarowego, zgłoszonego, zarejestrowanego lub nabytego przez używanie, o ile odnośne prawodawstwo dopuszcza taką możliwość, na terytorium Strony przed datą przedłożenia wniosku o ochronę lub uznanie oznaczenia geograficznego, jeżeli brak jest podstaw do stwierdzenia jego nieważności lub wygaśnięcia w prawodawstwie danej Strony. Datę złożenia wniosku o ochronę lub uznanie oznaczenia geograficznego ustala się zgodnie z art. 10.23 ust. 2.

Strony egzekwują przepisy dotyczące ochrony przewidziane w art. 10.18 do 10.23 samodzielnie za pomocą odpowiednich działań swoich władz. Czynią to również na wniosek zainteresowanej strony.

1. W przypadku, gdy rejestracja znaku towarowego odpowiada którejkolwiek z sytuacji opisanych w art. 10.21 ust. 1 w odniesieniu do chronionego oznaczenia geograficznego dla towaru podobnego, Strony odmawiają takiej rejestracji lub ją unieważniają, jeżeli wniosek o rejestrację znaku towarowego został złożony po terminie składania wniosków o ochronę lub uznanie oznaczenia geograficznego na danym terytorium.

2. Do celów ust. 1:

a) w przypadku oznaczeń geograficznych, o których mowa w art. 10.18 i 10.19, datą stosowania przepisów o ochronie lub uznawaniu jest data wejścia w życie niniejszej Umowy; oraz

b) w przypadku oznaczeń geograficznych, o których mowa w art. 10.24, datą stosowania przepisów o ochronie lub uznawaniu jest data otrzymania przez jedną ze Stron wniosku drugiej Strony o ochronę lub uznanie oznaczenia geograficznego.

1. Unia Europejska i Korea zgadzają się, aby oznaczenia geograficzne były dodawane do załączników 10-A i 10-B w celu ich ochrony, zgodnie z postępowaniem określonym w art. 10.25.

2. Unia Europejska i Korea zgadzają się rozpatrywać, bez zbędnej zwłoki, składane przez drugą Stronę wnioski o dodanie do załączników oznaczeń geograficznych w celu ich ochrony.

3. Nazwy nie można zarejestrować jako oznaczenia geograficznego, w przypadku gdy istnieje zbieżność z nazwą gatunku roślin, w tym odmiany winorośli, lub z nazwą gatunku zwierząt, która sprawia, że konsument mógłby być wprowadzony w błąd co do prawdziwego pochodzenia produktu.

1. Grupa robocza ds. oznaczeń geograficznych powołana na mocy art. 15.3 ust. 1 (Grupy robocze) zbiera się zgodnie ze wspólnymi ustaleniami Stron lub na wniosek jednej z nich, w celu zacieśniania współpracy między Stronami i dialogu w sprawie oznaczeń geograficznych. Grupa robocza może formułować zalecenia i przyjmować decyzje na zasadzie jednomyślności.

2. Posiedzenia grupy odbywają się na przemian na terytorium każdej ze Stron. Grupa robocza zbiera się w terminie i w miejscu, i w sposób określony wspólnie przez Strony, lecz najpóźniej w ciągu 90 dni od daty złożenia wniosku. Posiedzenie może mieć formę wideokonferencji.

3. Grupa robocza może podejmować decyzje o:

a) zmianie załączników 10-A i 10-B w celu dodania indywidualnych oznaczeń geograficznych Unii Europejskiej lub Korei, gdy po przeprowadzeniu, w stosownych przypadkach, odpowiedniego postępowania określonego w art. 10.18 ust. 3 i 10.18 ust. 4 oznaczenia te zostały również przez drugą Stronę uznane za oznaczenia geograficzne i również na jej terytorium będą podlegały ochronie;

b) o zmianie⁵⁸ załączników, o których mowa w lit. a) w celu usunięcia indywidualnych oznaczeń geograficznych, gdy przestają one podlegać ochronie na terytorium Strony, z której pochodzą⁵⁹, lub gdy, zgodnie z mającym zastosowanie prawodawstwem, oznaczenia te nie spełniają już odpowiednich warunków i tym samym nie mogą być uznawane za oznaczenia geograficzne na terytorium drugiej ze Stron; oraz

c) o tym, że odniesienie do prawodawstwa w niniejszej Umowie powinno być uznawane jako odniesienie do tego prawodawstwa w przypadku jego zmiany lub zastąpienia i gdy wchodzi ono w życie z konkretną datą po wejściu w życie niniejszej Umowy.

4. Grupa robocza zapewnia także prawidłowe funkcjonowanie niniejszej podsekcji i może rozpatrywać wszelkie kwestie związane z jej wdrożeniem i wykonywaniem. Grupa odpowiedzialna jest przede wszystkim za:

a) wymianę informacji na temat rozwoju prawodawstwa i polityki z zakresu oznaczeń geograficznych;

b) wymianę informacji na temat indywidualnych oznaczeń geograficznych w celu rozpatrzenia kwestii ich ochrony zgodnie z niniejszą Umową; oraz

c) wymianę informacji zmierzającą do jak najlepszego wykonywania niniejszej Umowy.

5. Grupa robocza może rozważać wszelkie kwestie dotyczące oznaczeń geograficznych będące przedmiotem obustronnego zainteresowania.

Przepisy niniejszej podsekcji nie naruszają prawa do wnioskowania o uznanie i ochronę oznaczenia geograficznego zgodnie z odpowiednim prawodawstwem Unii Europejskiej lub Korei.

1. Unia Europejska i Korea zapewniają ochronę niezależnie stworzonych wzorów, które są nowe i oryginalne lub mają indywidualny charakter⁶⁰.

2. Ochrona zapewniana jest w drodze rejestracji i przyznaje wyłączne prawa posiadaczom wzorów zgodnie z przepisami niniejszej podsekcji.

Właściciel chronionego wzoru ma prawo powstrzymania osób trzecich co najmniej od wytwarzania, oferowania, sprzedaży, przywozu, wywozu albo używania artykułów noszących albo reprezentujących chroniony wzór bez jego zgody, jeżeli takie działania podejmowane są w celach handlowych, w sposób nieuzasadniony naruszają normalne wykorzystywanie wzoru lub są niezgodne z praktyką sprawiedliwego handlu.

Unia Europejska i Korea zapewniają środki prawne dla zapobieżenia używaniu niezarejestrowanego wyglądu produktu, wyłącznie jeśli kwestionowany wygląd jest wynikiem skopiowania niezarejestrowanego wyglądu takiego produktu⁶¹. Takie zastosowanie obejmuje co najmniej prezentowanie⁶², przywóz lub wywóz towarów.

1. Następujący po rejestracji i dostępny na terytorium Stron okres ochrony wynosi co najmniej 15 lat.

2. Dostępny w Unii Europejskiej i w Korei okres ochrony niezarejestrowanego wyglądu wynosi co najmniej 3 lata.

1. Unia Europejska i Korea mogą ustanowić ograniczone wyjątki od ochrony wzorów, pod warunkiem że takie wyjątki nie będą bezzasadnie sprzeczne z normalnym wykorzystaniem chronionych wzorów i nie będą bezzasadnie naruszały prawnie uzasadnionych interesów właściciela chronionego wzoru, biorąc także pod uwagę prawnie uzasadnione interesy stron trzecich.

2. Ochrona wzoru nie obejmuje wzorów podyktowanych głównie względami technicznymi lub funkcjonalnymi.

3. Prawo do wzoru nie obejmuje wzoru sprzecznego z porządkiem publicznym lub przyjętymi dobrymi obyczajami.

Wzór chroniony prawem do wzoru zarejestrowany w Unii Europejskiej lub w Korei zgodnie z niniejszą podsekcją korzysta również z ochrony przewidzianej przez prawo autorskie mające zastosowanie na terytorium Stron od dnia stworzenia wzoru lub utrwalenia go w dowolnej formie⁶³.

Strony podejmują wszelkie należyte starania w celu zastosowania się do art. 1 do 16 Traktatu o prawie patentowym (2000 r.).

1. Strony uznają znaczenie Deklaracji w sprawie porozumienia TRIPS i zdrowia publicznego, przyjętej przez konferencję ministerialną WTO w dniu 14 listopada 2001 r. (zwanej dalej „deklaracją dauhańską”). Interpretując i wdrażając prawa i obowiązki wynikające z niniejszej podsekcji, Strony mogą powoływać się na deklarację dauhańską.

2. Każda ze Stron wnosi wkład we wdrażanie i przestrzega Decyzji Rady Generalnej WTO z dnia 30 sierpnia 2003 r. w sprawie ust. 6 deklaracji dauhańskiej, jak również Protokołu zmieniającego porozumienie TRIPS, sporządzonego w Genewie w dniu 6 grudnia 2005 r.

1. Strony uznają, że produkty farmaceutyczne⁶⁴ oraz środki ochrony roślin⁶⁵, chronione patentami na odpowiednich terytoriach Stron, przed wprowadzeniem ich do obrotu podlegają administracyjnej procedurze wydawania pozwolenia lub procedurze rejestracji.

2. Na wniosek właściciela patentu Strony podejmują kroki w celu przedłużenia obowiązywania praw nadanych w związku z ochroną patentową w celu zrekompensowania właścicielowi patentu skrócenia faktycznego czasu ważności patentu ze względu na pierwsze pozwolenie na dopuszczenie produktu do obrotu na ich odpowiednich rynkach. Przedłużenie obowiązywania praw wynikających z ochrony patentowej nie może przekroczyć pięciu lat⁶⁶.

1. Strony gwarantują poufność danych przedłożonych w celu uzyskania pozwolenia na dopuszczenie do obrotu produktów farmaceutycznych, nieujawnianie takich danych, a także niepowoływanie się na nie.

2. W tym celu Strony zapewniają w swoich odpowiednich prawodawstwach, że dane, o których mowa w art. 39 Porozumienia TRIPS, dotyczące bezpieczeństwa i skuteczności, przedłożone po raz pierwszy przez wnioskodawcę w celu uzyskania pozwolenia na dopuszczenie do obrotu dla nowego produktu farmaceutycznego na terytorium danej Strony, nie są wykorzystywane do udzielenia innego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu innego produktu farmaceutycznego, o ile nie dostarczono jednoznacznego dowodu, że posiadacz pozwolenia na dopuszczenie do obrotu zgadza się na wykorzystanie takich danych.

3. Okres ochrony danych powinien wynosić co najmniej pięć lat od daty otrzymania pozwolenia na dopuszczenie do obrotu na terytorium danej Strony.

1. Przed wydaniem pozwolenia na dopuszczenie do obrotu środków ochrony roślin na swoich odpowiednich rynkach Strony uzgadniają wymogi dotyczące bezpieczeństwa i wydajności.

2. Strony zapewniają, że badania, sprawozdania z analiz lub informacje przedłożone po raz pierwszy przez wnioskodawcę w celu uzyskania pozwolenia na dopuszczenie do obrotu dla środka ochrony roślin nie są wykorzystywane przez strony trzecie lub odpowiednie władze z korzyścią dla jakiejkolwiek innej osoby dążącej do uzyskania pozwolenia na dopuszczenie do obrotu dla środka ochrony roślin, o ile nie dostarczono jednoznacznego dowodu, że posiadacz pozwolenia na dopuszczenie do obrotu zgadza się na wykorzystanie takich danych. Ochrona ta dalej zwana będzie ochroną danych.

3. Okres ochrony danych powinien wynosić co najmniej 10 lat od daty otrzymania zezwolenia na dopuszczenie do obrotu na terytorium danej Strony.

Strony podejmują środki niezbędne do zapewnienia pełnej skuteczności ochrony przewidzianej w niniejszej podsekcji oraz aktywnie współpracują i uczestniczą w konstruktywnym dialogu w tym zakresie.

Każda ze Stron zapewni ochronę odmian roślin oraz zgodność z Międzynarodową konwencją o ochronie nowych odmian roślin (z 1991 r.).

1. Z zastrzeżeniem swego prawodawstwa Strony respektują, chronią i zachowują wiedzę, innowacje oraz praktyki stosowane przez miejscowe i lokalne społeczności, prowadzące tradycyjny styl życia, sprzyjający ochronie i zrównoważonemu użytkowaniu różnorodności biologicznej oraz wspierają ich szersze stosowanie z udziałem i za zgodą osób, które dysponują taką wiedzą, stosują takie innowacje i praktyki, oraz zachęcają do równego podziału korzyści płynących z wykorzystania tej wiedzy, innowacji i praktyk.

2. Strony zgadzają się na regularną wymianę poglądów i informacji podczas odpowiednich dyskusji wielostronnych:

a) w ramach WIPO, na temat spraw poruszanych na forum Międzyrządowego Komitetu ds. Zasobów Genetycznych, Wiedzy Tradycyjnej i Folkloru;

b) w ramach WTO, na temat spraw dotyczących zależności pomiędzy Porozumieniem TRIPS i Konwencją o różnorodności biologicznej (zwaną dalej „CBD”) a ochroną wiedzy tradycyjnej i folkloru; oraz

c) w ramach CBD, na temat spraw związanych z międzynarodowym systemem dostępu do zasobów genetycznych i podziału korzyści.

3. W następstwie wniosków płynących z odpowiednich dyskusji wielostronnych, o których mowa w ust. 2, Strony, na wniosek którejkolwiek ze Stron, zgadzają się dokonać przeglądu niniejszego artykułu w ramach Komitetu ds. Handlu, biorąc pod uwagę wyniki takich wielostronnych dyskusji. Komitet ds. Handlu może przyjmować wszelkie decyzje niezbędne do wdrożenia wyników takiego przeglądu.

1. Strony potwierdzają swoje zobowiązania wynikające z Porozumienia TRIPS, a w szczególności z jego części III, oraz zapewniają dostępność następujących uzupełniających środków, procedur i środków naprawczych koniecznych w celu podejmowania skutecznych kroków w przypadku naruszenia praw własności intelektualnej⁶⁸, będących przedmiotem niniejszej Umowy.

2. Te środki, procedury i środki naprawcze:

a) obejmują bezzwłoczne środki zaradcze zapobiegające naruszeniom oraz środki zniechęcające do dalszych naruszeń;

b) są sprawiedliwe i słuszne;

c) nie są nadmierne skomplikowane ani kosztowne, ani nie ustanawiają nierozsądnych terminów, ani nie powodują nieuzasadnionych opóźnień; oraz

d) są skuteczne, proporcjonalne, mają charakter odstraszający i są stosowane w sposób umożliwiający uniknięcie tworzenia przeszkód dla handlu zgodnego z prawem oraz zapewniają ochronę przed ich nadużyciem.

Każda Strona za osoby uprawnione do występowania o zastosowanie środków, procedur i środków naprawczych, o których mowa w niniejszej sekcji oraz w części III Porozumienia TRIPS, uznaje:

a) posiadaczy praw własności intelektualnej zgodnie z przepisami właściwego prawa;

b) wszystkie inne osoby uprawnione do korzystania z tych praw, w szczególności licencjobiorców, w zakresie dozwolonym przez przepisy właściwego prawa i zgodnie z nimi;

c) organizacje zbiorowego zarządzania prawami własności intelektualnej, które są prawnie uznane za uprawnione do reprezentowania posiadaczy praw własności intelektualnej, w zakresie dozwolonym przez przepisy właściwego prawa i zgodnie z nimi; oraz

d) federacje lub stowarzyszenia posiadające zdolność prawną i uprawnienia do dochodzenia tych praw, w zakresie dozwolonym przez przepisy właściwego prawa i zgodnie z nimi.

Każda Strona wprowadza konieczne środki w przypadku naruszenia prawa własności intelektualnej, popełnionego na skalę handlową, w celu umożliwienia właściwym władzom sądowym nakazania, w stosownych przypadkach i po złożeniu wniosku, przedstawienia dokumentów bankowych, finansowych lub handlowych znajdujących się pod kontrolą strony przeciwnej, pod warunkiem ochrony informacji poufnych.

1. Każda Strona zapewnia, aby nawet przed rozpoczęciem postępowania dotyczącego kwestii merytorycznych, na wniosek podmiotu, który przedstawił uzasadnione dostępne dowody uzasadniające roszczenie, że jego prawo własności intelektualnej zostało naruszone lub grozi mu naruszenie, właściwe władze sądowe mogły nakazać wprowadzenie natychmiastowych i skutecznych środków tymczasowych w celu zabezpieczenia odpowiednich dowodów dotyczących domniemanego naruszenia, pod warunkiem ochrony informacji poufnych.

2. Każda ze Stron może zdecydować, że środki te obejmują szczegółowy opis, z możliwością pobrania próbek lub nie, albo zatrzymanie fizyczne towarów naruszających prawo, a w stosownych przypadkach, materiałów i narzędzi użytych do produkcji lub dystrybucji tych towarów oraz odpowiednie dokumenty. W uzasadnionych przypadkach środki tymczasowe podejmuje się bez wysłuchania drugiej strony, w szczególności gdy jakakolwiek zwłoka może spowodować dla posiadacza praw szkodę nie do naprawienia lub gdy istnieje wyraźne ryzyko, że dowody zostaną zniszczone.

1. Każda ze Stron zapewnia, aby, w kontekście postępowań cywilnych dotyczących naruszenia prawa własności intelektualnej oraz w odpowiedzi na uzasadniony i odpowiedni wniosek strony skarżącej, właściwe władze sądowe mogły nakazać, by informacje dotyczące pochodzenia i sieci dystrybucyjnych towarów i usług naruszających prawo własności intelektualnej zostały dostarczone przez naruszającego, każdą inną osobę będącą stroną sporu lub świadka w takiej sprawie.

a) Dla potrzeb niniejszego ustępu „każda inna osoba” oznacza osobę, która:

(i) znajdowała się w posiadaniu towarów naruszających prawo na skalę handlową;

(ii) korzystała z usług naruszających prawo na skalę handlową;

(iii) świadczyła na skalę handlową usługi wykorzystywane w działaniach naruszających prawo; lub

(iv) została wskazana przez osobę, o której mowa w niniejszym akapicie jako zaangażowana w produkcję, wytwarzanie lub dystrybucję towarów lub świadczenie usług.

b) Informacje obejmują, w odpowiednich przypadkach:

(i) nazwy i adresy producentów, wytwórców, dystrybutorów, dostawców i innych posiadaczy towarów lub usług, jak również przewidywanych hurtowników i detalistów; lub

(ii) informacje o produkowanych, dostarczonych, otrzymanych lub zamówionych ilościach, jak również o cenie, uzyskanej za przedmiotowe towary i usługi.

2. Niniejszy artykuł stosuje się bez uszczerbku do innych przepisów prawnych, które:

a) przyznają uprawnionemu posiadaczowi prawa do otrzymania pełniejszej informacji;

b) regulują wykorzystanie informacji przekazanej na podstawie niniejszego artykułu w postępowaniach cywilnych lub karnych;

c) regulują odpowiedzialność za niewłaściwe skorzystanie z prawa do informacji;

d) umożliwiają odmowę przekazania informacji, które zmusiłyby osobę określoną w ust. 1 do przyznania się do udziału lub udziału jej bliskich krewnych w naruszeniu prawa własności intelektualnej; lub

e) regulują ochronę poufności źródeł informacji lub przetwarzania danych osobowych.

1. Każda ze Stron zapewnia, aby organy sądowe mogły, na wniosek wnioskodawcy, wydać tymczasowy nakaz sądowy mający zapobiec domniemanemu naruszaniu prawa własności intelektualnej, zabronić, tymczasowo i, w stosownych przypadkach, pod rygorem okresowego uiszczania kary pieniężnej, gdy taka przewidziana jest w jej prawodawstwie, dalszego domniemanego naruszania lub w przypadku jego kontynuowania nakazać złożenie zabezpieczenia, zapewniającego pokrycie strat poniesionych przez posiadacza prawa. Tymczasowy nakaz sądowy może być także wydany przeciwko pośrednikowi⁶⁹, którego usługi są używane przez osobę trzecią do naruszania przepisów w zakresie prawa własności intelektualnej, praw pokrewnych, znaków towarowych lub oznaczeń geograficznych.

2. Tymczasowy nakaz sądowy może być także wydany w celu zajęcia towarów, w stosunku do których istnieje podejrzenie, że naruszają prawo własności intelektualnej, aby zapobiec wprowadzeniu ich do obrotu lub przepływowi w kanałach handlowych.

3. W przypadku naruszeń popełnionych na skalę handlową, każda ze Stron zapewnia, aby w przypadku, gdy wnioskodawca wskaże okoliczności, które mogłyby zagrozić naprawieniu szkód, organy sądowe mogły zarządzić tymczasowe zajęcie własności ruchomej i nieruchomej domniemanego sprawcy naruszenia, łącznie z zablokowaniem jego/jej konta bankowego i innych aktywów.

1. Każda ze Stron zapewnia, aby właściwe organy sądowe mogły nakazać, na wniosek wnioskodawcy i bez względu na odszkodowania należne posiadaczowi prawa z powodu naruszenia oraz bez żadnego rodzaju rekompensaty, zniszczenie towarów, w stosunku do których stwierdzono naruszenie prawa własności intelektualnej lub zastosować inne środki w celu ostatecznego wycofania tych towarów z obrotu handlowego. W stosownych przypadkach właściwe organy sądowe mogą również nakazać zniszczenie głównych materiałów i narzędzi wykorzystywanych do tworzenia lub produkcji tych towarów.

2. Organy sądowe nakazują, by środki te były podejmowane na koszt naruszającego, chyba że istnieją szczególne powody przemawiające aby tego nie robić.

3. Przy rozpatrywaniu wniosków o wprowadzenie środków naprawczych bierze się pod uwagę potrzebę zachowania proporcji pomiędzy wagą naruszenia i podjętymi środkami zaradczymi, a także interesy stron trzecich.

1. Każda ze Stron zapewnia, aby w przypadku stwierdzenia naruszenia prawa własności intelektualnej w orzeczeniu sądowym, organy sądowe mogły wydać przeciwko naruszającemu zakaz kontynuacji naruszania.

2. Jeżeli tak stanowi prawo, w stosownych przypadkach, nieprzestrzeganie zakazu powoduje nałożenie okresowych kar pieniężnych w celu zapewnienia zgodności z zakazem. Każda ze Stron zapewnia również, że posiadacze praw mają możliwość wnioskowania o wydanie zakazu przeciwko pośrednikowi⁷⁰, którego usługi są używane przez stronę trzecią do naruszania przepisów w zakresie prawa własności intelektualnej, praw pokrewnych, znaków towarowych lub oznaczeń geograficznych.

Każda ze Stron może postanowić, że w stosownych przypadkach i na wniosek osoby podlegającej środkom przewidzianym w art. 10.47 lub 10.48, właściwe organy sądowe mogą nałożyć odszkodowanie pieniężne na rzecz strony poszkodowanej zamiast stosowania środków przewidzianych w art. 10.47 lub 10.48, gdy osoba ta działała nieumyślnie i bez zaniechania, jeżeli wykonanie przedmiotowych środków spowodowałoby dla niej niewspółmierną szkodę i jeżeli odszkodowanie pieniężne na rzecz strony poszkodowanej jest satysfakcjonujące.

1. Każda ze Stron zapewnia, że przy wymiarze odszkodowania organy sądowe:

a) uwzględniają wszystkie odpowiednie kwestie, takie jak negatywne skutki gospodarcze, łącznie z utraconymi zyskami, poniesione przez stronę poszkodowaną, wszelki nieuczciwy zysk osiągnięty przez naruszającego oraz, w stosownych przypadkach, inne niż czynniki gospodarcze elementy, takie jak np. uszczerbek moralny, jaki strona poszkodowana odniosła w związku z naruszeniem; lub

b) jako alternatywę do lit. a) mogą one, w stosownych przypadkach, wymierzyć odszkodowanie jako płatność ryczałtowana podstawie przynajmniej takich elementów jak wysokość honorariów lub opłat należnych w przypadku złożenia przez naruszającego wniosku o upoważnienie do używania przedmiotowych praw własności intelektualnej.

2. Jeżeli naruszający nie wiedział lub nie miał uzasadnionych podstaw, by wiedzieć, że jego działanie narusza prawo, Strony mogą przewidzieć możliwość wydania przez organy sądowe nakazu zwrotu zysku lub zapłaty wcześniej wymierzonych odszkodowań.

3. W cywilnych postępowaniach sądowych odnoszących się do chronionych prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi dzieł, fonogramów i artystycznych wykonań każda ze Stron może ustanowić lub utrzymać wcześniej ustanowione odszkodowania, które udostępniane są po wyborze posiadacza praw.

Każda ze Stron zapewnia, że, co do zasady, strona przegrywająca pokrywa rozsądne i proporcjonalne koszty sądowe oraz inne wydatki poniesione przez stronę wygrywającą, chyba że sprawiedliwość na to nie pozwala.

Każda ze Stron zapewnia, aby w przypadkach naruszenia prawa własności intelektualnej, na wniosek wnioskodawcy i na koszt naruszającego, organy sądowe mogły zarządzić właściwe środki w zakresie rozpowszechnienia informacji dotyczącej orzeczenia, łącznie z wywieszeniem i opublikowaniem orzeczenia w całości lub w części. Każda Strona może zapewnić inne dodatkowe środki w zakresie publikacji, które są właściwe w szczególnych warunkach, łącznie z publicznym obwieszczeniem.

W postępowaniach cywilnych dotyczących praw autorskich lub pokrewnych każda ze Stron zapewnia domniemanie, że przy braku dowodu przeciwnego, osoba lub podmiot, której(-ego) nazwisko/nazwę wskazano jako autora lub posiadacza pokrewnych praw do dzieła lub przedmiotu sporu zwyczajowo jest wyznaczana(-y) jako posiadacz praw do takiego dzieła lub przedmiotu sporu.

Każda ze Stron ustanawia procedury karne i kary, które będą stosowane co najmniej w przypadkach umyślnego podrabiania znaku towarowego oraz piractwa praw autorskich i pokrewnych⁷¹, dokonanego na skalę handlową.

Z zastrzeżeniem ich przepisów krajowych lub konstytucyjnych każda Strona rozważa wprowadzenie środków w celu ustanowienia odpowiedzialności karnej za podrabianie oznaczeń geograficznych i wzorów.

1. Każda Strona przyjmuje takie środki, jakie okażą się konieczne, zgodnie z jej zasadami prawnymi, w celu ustanowienia odpowiedzialności osób prawnych za przestępstwa, o których mowa w art. 10.54.

2. Taka odpowiedzialność nie narusza odpowiedzialności karnej osób fizycznych, które dopuściły się czynu karalnego.

Przepisy niniejszej podsekcji stosuje się do pomocnictwa przy czynach karalnych, o których mowa wart. 10.54.

W przypadku czynów, o których mowa w art. 10.54, każda Strona zapewnia, że jej właściwe organy są uprawnione do wydania nakazu zajęcia towarów oznaczonych znakiem towarowym, co do których istnieje podejrzenie, że zostały podrobione, lub towarów chronionych prawami autorskimi, co do których istnieje podejrzenie, że są towarami pirackimi, wszelkich związanych z nimi materiałów i narzędzi głównie wykorzystywanych do popełniania domniemanego czynu, dokumentacji odnoszącej się do domniemanego czynu oraz wszelkiego majątku pochodzącego z działalności naruszającej prawo lub uzyskanej pośrednio lub bezpośrednio w jej wyniku.

W przypadku czynów, o których mowa w art. 10.54, każda Strona przewiduje kary obejmujące karę pozbawienia wolności lub kary pieniężne, które są skuteczne, proporcjonalne i mają charakter odstraszający.

1. W przypadku czynów, o których mowa w art. 10.54, każda Strona zapewnia, że jej właściwe organy są uprawnione do wydania nakazu konfiskaty lub zniszczenia wszystkich podrobionych towarów oznaczonych znakiem towarowym lub pirackich towarów naruszających prawa autorskie, związanych z nimi materiałów i narzędzi głównie wykorzystywanych do tworzenia podrobionych towarów oznaczonych znakiem towarowym lub pirackich towarów naruszających prawa autorskie oraz majątku pochodzącego z działalności naruszającej prawo lub uzyskanej pośrednio lub bezpośrednio w jej wyniku.

2. Każda Strona zapewnia, aby podrobione towary oznaczone znakiem towarowym oraz pirackie towary naruszające prawa autorskie, które zostały skonfiskowane zgodnie z niniejszym artykułem, o ile nie zostały zniszczone, zostały unieszkodliwione poza kanałami handlu w sposób który gwarantuje, że towary te nie stanowią zagrożenia dla zdrowia i bezpieczeństwa osób.

3. Każda Strona następnie zapewnia, aby konfiskata i zniszczenie zgodnie z niniejszym artykułem odbyły się bez jakiegokolwiek odszkodowania dla pozwanego.

4. Każda Strona może postanowić, by jej organy sądowe miały uprawnienia do wydawania nakazu konfiskaty majątku, którego wartość odpowiada wartości majątku pochodzącego z działalności naruszającej prawo lub uzyskanej pośrednio lub bezpośrednio w jej wyniku.

Każda Strona zapewnia, aby prawa stron trzecich były należycie chronione i gwarantowane.

Strony uznają, że usługi pośredników mogą być wykorzystywane przez strony trzecie w celu prowadzenia działalności naruszających prawo. Aby zapewnić swobodny przepływ usług informacyjnych, a jednocześnie zapewnić ochronę praw własności intelektualnej w środowisku cyfrowym, każda Strona zapewnia środki określone w art. 10.63 do 10.66 w odniesieniu do pośredniczących dostawców usług, jeśli nie są oni w żaden sposób związani z przekazywaną informacją.

1. Strony zapewniają, aby w przypadku świadczenia usługi społeczeństwa informacyjnego polegającej na transmisji w sieci telekomunikacyjnej informacji przekazanych przez usługobiorcę lub na zapewnianiu dostępu do sieci telekomunikacyjnej usługodawca nie był odpowiedzialny za przekazywane informacje, jeżeli usługodawca:

a) nie jest inicjatorem przekazu;

b) nie wybiera odbiorców przekazu; oraz

c) nie wybiera ani nie modyfikuje informacji zawartych w przekazie.

2. Czynności polegające na transmisji oraz zapewnianiu dostępu określone w ust. 1 obejmują automatyczne, pośrednie i krótkotrwałe przechowywanie przekazywanych informacji w zakresie, w jakim służy to wyłącznie nadawaniu w sieci telekomunikacyjnej, oraz pod warunkiem że okres przechowywania nie przekracza czasu rozsądnie koniecznego do transmisji.

3. Niniejszy artykuł nie ma wpływu na możliwość wymagania od usługodawcy przez sądy lub organy administracyjne, zgodnie z systemem prawnym Stron, żeby przerwał on naruszanie prawa lub mu zapobiegł.

1. Strony zapewniają, że w przypadku świadczenia usługi społeczeństwa informacyjnego polegającej na transmisji w sieci telekomunikacyjnej informacji przekazanych przez usługobiorcę usługodawca nie jest odpowiedzialny z tytułu automatycznego, pośredniego i krótkotrwałego przechowywania tej informacji dokonywanego wyłącznie w celu usprawnienia późniejszej transmisji informacji na żądanie innych usługobiorców pod warunkiem że usługodawca:

a) nie modyfikuje informacji;

b) przestrzega warunków dostępu do informacji;

c) przestrzega zasad dotyczących aktualizowania informacji, określonych w sposób szeroko uznany i używany w branży;

d) nie zakłóca dozwolonego posługiwania się technologią, szeroko uznaną i używaną w branży w celu uzyskania danych o korzystaniu z informacji; oraz

e) niezwłocznie usuwa lub uniemożliwia dostęp do przechowywanych informacji, gdy uzyska wiarygodną wiadomość, że informacje zostały usunięte z początkowego źródła transmisji lub dostęp do nich został uniemożliwiony lub gdy sąd lub organ administracyjny nakazał usunięcie informacji lub uniemożliwienie dostępu do niej.

2. Niniejszy artykuł nie ma wpływu na możliwość wymagania od usługodawcy przez sądy lub organy administracyjne, zgodnie z systemem prawnym Stron, żeby przerwał on naruszanie prawa lub mu zapobiegł.

1. Strony zapewniają, że w przypadku świadczenia usługi społeczeństwa informacyjnego polegającej na przechowywaniu informacji przekazanych przez usługobiorcę usługodawca nie jest odpowiedzialny za informacje przechowywane na wniosek usługobiorcy, pod warunkiem że usługodawca:

a) nie ma wiarygodnych wiadomości o bezprawnym charakterze czynów lub informacji, a w odniesieniu do roszczeń odszkodowawczych – nie wie o stanie faktycznym lub okolicznościach, które w sposób oczywisty świadczą o tej bezprawności; lub

b) podejmuje niezwłocznie odpowiednie działania w celu usunięcia lub uniemożliwienia dostępu do informacji, gdy uzyska takie wiadomości lub zostanie o nich powiadomiony.

2. Ust. 1 nie ma zastosowania, jeżeli usługobiorca działa z upoważnienia lub pod kontrolą usługodawcy.

3. Niniejszy artykuł nie ma wpływu na możliwość wymagania od usługodawcy przez sądy lub organy administracyjne, zgodnie z systemem prawnym Stron, żeby przerwał on naruszanie prawa lub mu zapobiegł oraz nie ma wpływu na możliwość ustanowienia przez Strony procedur regulujących usuwanie lub uniemożliwianie dostępu do tych informacji.

1. Strony nie nakładają na usługodawców świadczących usługi określone w art. 10.63 do 10.65 ogólnego obowiązku nadzorowania informacji, które przekazują lub przechowują ani ogólnego obowiązku aktywnego poszukiwania faktów lub okoliczności wskazujących na czyny bezprawne.

2. Strony mogą ustanowić w stosunku do usługodawców świadczących usługi społeczeństwa informacyjnego obowiązek niezwłocznego powiadamiania właściwych organów o domniemanych bezprawnych działaniach podjętych przez ich usługobiorców lub o przekazanych przez nich informacjach lub obowiązek przekazywania właściwym organom na ich wniosek informacji umożliwiających identyfikację usługobiorców, z którymi zawarli umowy dotyczące przechowywania.

1. Jeżeli w niniejszej sekcji nie postanowiono inaczej, każda Strona wprowadza procedury⁷³ umożliwiające posiadaczowi prawa, mającemu uzasadnione powody do podejrzenia, że ma miejsce przywóz, wywóz, wywóz ponowny, tranzyt celny, przeładunek, umieszczenie w strefie wolnocłowej⁷⁴, poddanie procedurze zawieszającej⁷⁵ lub umieszczenie w składzie celnym towarów naruszających prawo własności intelektualnej⁷⁶, złożenie do właściwych organów administracyjnych lub sądowych, pisemnego wniosku o zawieszenie wprowadzenia takich towarów do swobodnego obrotu lub ich zatrzymanie.

2. Strony zapewniają, aby w przypadku gdy organy celne, w trakcie działania, a przed złożeniem wniosku przez posiadacza prawa lub przed jego uwzględnieniem, mają wystarczające powody by podejrzewać, iż towary naruszają prawo własności intelektualnej, mogły zawiesić dopuszczenie towarów lub zatrzymać je, aby umożliwić posiadaczowi prawa złożenie wniosku o podjęcie działań zgodnie z ust. 1.

3. Wszelkie prawa lub obowiązki ustanowione w ramach wdrażania sekcji 4 części III Porozumienia TRIPS dotyczącej importera stosuje się także do eksportera lub, jeśli to konieczne, do posiadacza⁷⁷ towarów.

4. Korea zapewnia pełne wdrożenie obowiązku, jaki wynika z ust. 1 i 2 w odniesieniu do lit. c) ppkt (i) i lit. c) ppkt (iii) przypisu 27, w ciągu dwóch lat od wejścia w życie niniejszej Umowy.

Strony popierają:

a) tworzenie przez stowarzyszenia lub organizacje handlowe lub zawodowe kodeksów postępowania, mających na celu wzmocnienie stosowania praw własności intelektualnej, w szczególności zalecające używanie na dyskach optycznych kodu umożliwiającego identyfikację pochodzenia ich produkcji; oraz

b) przedkładanie właściwym organom Stron projektów kodeksów postępowania oraz wszelkich ocen stosowania tych kodeksów postępowania.

1. Strony zgadzają się współpracować w celu wspierania wdrażania praw i obowiązków podjętych w ramach niniejszego rozdziału. Współpraca może obejmować, między innymi następujące działania:

a) wymianę informacji na temat ram prawnych w dziedzinie praw własności intelektualnej oraz stosownych przepisów dotyczących ich ochrony i egzekwowania;

b) wymianę doświadczeń w sprawie postępów w pracach legislacyjnych;

c) wymianę doświadczeń w sprawie egzekwowania na szczeblu centralnym i podcentralnym przez organy celne, policję oraz organy administracyjne i sądowe; współpracę w celu zapobiegania wywozowi podrobionych towarów, w tym również z innymi krajami;

d) budowanie potencjału; oraz

e) promowanie i rozpowszechnienie informacji na temat praw własności intelektualnej, między innymi, w środowisku przedsiębiorców i w społeczeństwie obywatelskim; promowanie świadomości społecznej konsumentów i posiadaczy praw.

2. Bez uszczerbku dla ust. 1 i w ramach jego uzupełnienia Unia Europejska i Korea zgadzają się na ustanowienie i zapewnienie funkcjonowania skutecznego dialogu w sprawie kwestii związanych z prawami własności intelektualnej, w ramach którego rozpatrywane będą kwestie istotne z punktu widzenia ochrony i egzekwowania praw własności intelektualnej będących przedmiotem niniejszego rozdziału oraz wszelkie inne znaczące kwestie.

1. Strony uznają znaczenie wolnej i niezakłóconej konkurencji w swoich stosunkach handlowych. Strony podejmują się stosować swoje odpowiednie przepisy w zakresie konkurencji, aby zapobiegać zmniejszeniu lub wyeliminowaniu korzyści z procesu liberalizacji handlu towarami i usługami oraz przedsiębiorczości przez prowadzenie działalności antykonkurencyjnej lub przez antykonkurencyjne transakcje.

2. Strony zapewniają na swoich odpowiednich terytoriach funkcjonowanie kompleksowych przepisów w zakresie konkurencji, które zapewniają skuteczne rozwiązania dla kwestii takich jak porozumienia ograniczające konkurencję, praktyki uzgodnione⁷⁸ i nadużywanie pozycji dominującej przez jedno lub więcej przedsiębiorstw oraz które zapewniają skuteczną kontrolę nad koncentracją przedsiębiorstw.

3. Strony uzgadniają, że niżej wymienione praktyki ograniczające konkurencję są niezgodne z właściwym funkcjonowaniem niniejszej Umowy w zakresie, w jakim mogą wpływać na handel między Stronami:

a) porozumienia między przedsiębiorstwami, decyzje stowarzyszeń przedsiębiorstw oraz praktyki uzgodnione, które mają na celu lub które powodują uniemożliwienie, ograniczenie lub zakłócenie konkurencji na całym terytorium którejkolwiek ze Stron lub na znacznej jego części;

b) wszelkie wykorzystywanie przez jedno lub więcej przedsiębiorstw dominującej pozycji na terytorium którejkolwiek ze Stron lub na znacznej jego części; lub

c) uzgodnienia między przedsiębiorstwami, które w znacznym stopniu utrudniają skuteczną konkurencję, zwłaszcza jeśli wynikają z ustanowienia lub wzmocnienia dominującej pozycji na terytorium którejkolwiek ze Stron lub na znacznej jego części.

Do celów niniejszej sekcji przepisy w zakresie konkurencji oznaczają:

a) w przypadku Unii Europejskiej, art. 101, 102 i 106 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, rozporządzenie Rady (WE) nr 139/2004 w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw oraz ich przepisy wykonawcze wraz ze zmianami;

b) w przypadku Korei Ustawę o regulacji monopoli i o sprawiedliwym handlu oraz odnoszące się do niej przepisy wykonawcze wraz ze zmianami; oraz

c) wszelkie zmiany, jakim mogą ulegać instrumenty wymienione w niniejszym artykule po wejściu w życie niniejszej Umowy.

1. Strony zapewniają funkcjonowanie organu lub organów odpowiedzialnych za wykonanie przepisów w zakresie konkurencji określonych w art. 11.2 i posiadających odpowiednie przygotowanie.

2. Strony uznają znaczenie stosowania swoich odpowiednich przepisów w zakresie konkurencji w terminowy, przejrzysty i niedyskryminacyjny sposób, respektując zasady sprawiedliwości proceduralnej i prawa zaangażowanych stron do obrony.

3. Na wniosek jednej ze Stron druga Strona udostępnia jej informacje publiczne dotyczące działań odnośnie do egzekwowania jej przepisów w zakresie konkurencji oraz prawodawstwa związanego z zobowiązaniami będącymi przedmiotem niniejszej sekcji.

1. W odniesieniu do przedsiębiorstw publicznych i przedsiębiorstw mających prawa specjalne lub wyłączne:

a) żadna ze Stron nie przyjmuje ani nie zapewnia funkcjonowania środków sprzecznych z zasadami zawartymi w art. 11.1; oraz

b) Strony zapewniają, że przedsiębiorstwa takie podlegają przepisom w zakresie konkurencji, o których mowa w art. 11.2 w zakresie,

w jakim stosowanie tych zasad i przepisów w zakresie konkurencji nie utrudnia realizacji, pod względem prawnym lub faktycznym, szczególnych zadań, jakie im powierzono.

2. Żaden z przepisów ust. 1 nie jest interpretowany jako przeszkoda dla ustanawiania lub zapewnienia przez Stronę funkcjonowania przedsiębiorstw publicznych, mających prawa specjalne lub wyłączne lub dla zapewniania funkcjonowania takich praw.

1. Każda Strona dostosowuje monopole państwowe o charakterze handlowym w taki sposób, aby między osobami fizycznymi lub prawnymi Stron nie istniały żadne środki dyskryminacyjne⁸⁰ w odniesieniu do warunków zaopatrzenia w towary i ich wprowadzania do obrotu.

2. Żaden z przepisów ust. 1 nie jest interpretowany jako przeszkoda dla ustanawiania lub zapewnienia przez Stronę funkcjonowania monopoli publicznych.

3. Niniejszy artykuł nie narusza praw i obowiązków ustanowionych na mocy rozdziału dziewiątego („Zamówienia publiczne”).

1. Strony uznają znaczenie współpracy i koordynacji pomiędzy ich odpowiednimi organami odpowiedzialnymi za ochronę konkurencji, tak by w dalszym ciągu wzmacniać skuteczne egzekwowanie przepisów w zakresie konkurencji oraz zrealizować cele niniejszej Umowy poprzez promowanie konkurencji i ograniczenie antykonkurencyjnych praktyk przedsiębiorstw lub antykonkurencyjnych transakcji.

2. Strony współpracują w odniesieniu do ich odpowiednich polityk w dziedzinie egzekwowania przepisów oraz w egzekwowaniu swoich odpowiednich przepisów w zakresie konkurencji, w tym poprzez związane z egzekwowaniem przepisów działania takie jak współpraca, powiadamianie, konsultacje oraz wymiana informacji niepoufnych w oparciu o Umowę między Wspólnotą Europejską a Republiką Korei dotyczącą współpracy w sprawie działań antykonkurencyjnych podpisaną w dniu 23 maja 2009 r.

1. Wobec braku bardziej szczegółowych przepisów w umowie, o której mowa w art. 11.6 ust. 2, każda ze Stron podejmuje, na wniosek drugiej Strony, konsultacje odnoszące się do oświadczeń złożonych przez drugą Stronę w celu wspierania wzajemnego zrozumienia lub rozpatrywania szczególnych kwestii wynikających ze stosowania niniejszej sekcji. W stosownym przypadku, Strona zaznacza w swoim wniosku, w jaki sposób dana kwestia ma wpływ na handel między Stronami.

2. Na wniosek jednej ze Stron Strony niezwłocznie omawiają wszelkie kwestie związane z interpretacją lub stosowaniem niniejszej sekcji.

3. W celu ułatwienia rozpatrywania kwestii będącej przedmiotem konsultacji każda ze Stron dokłada wszelkich starań, aby dostarczyć drugiej Stronie wszelkie odpowiednie niepoufne informacje.

Żadna ze Stron nie może odwoływać się do rozdziału czternastego (Rozstrzyganie sporów) w żadnej sprawie wynikającej z niniejszej sekcji.

Strony zgadzają się dokładać wszelkich starań, aby poprzez stosowanie swoich przepisów w zakresie konkurencji lub w inny sposób rozwiązywać kwestie zakłóceń konkurencji wynikającym ze stosowania subsydiów w zakresie, w jakim wpływają one na handel międzynarodowy, zakłócenia takie usuwać i zapobiegać występowaniu tego typu sytuacji.

1. Subsydium to środek spełniający warunki określone w art. 1.1 Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych.

2. Subsydium ma charakter szczególny, jeżeli spełnia warunki określone w art. 2 Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych. Subsydium jest przedmiotem niniejszej sekcji wyłącznie, jeśli ma charakter szczególny w rozumieniu art. 2 Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych.

Za subsydia o szczególnym charakterze zgodnie z warunkami zawartymi w art. 2 Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych uznawane są następujące subsydia, które dla celów niniejszej Umowy są zabronione w zakresie, w jakim negatywnie wpływają na międzynarodowy handel Stron⁸³:

a) subsydia przyznane zgodnie z jakimkolwiek porozumieniem prawnym, na mocy którego rząd lub inny organ publiczny ponosi odpowiedzialność za pokrycie długów lub zobowiązań niektórych przedsiębiorstw w rozumieniu art. 2.1 Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych, przy czym wysokość tych długów lub zobowiązań nie jest ograniczona prawnie ani faktycznie, podobnie jak nieograniczony jest okres trwania takiej odpowiedzialności; oraz

b) subsydia (takie jak kredyty i gwarancje, dotacje gotówkowe, zastrzyki kapitału, dostarczanie aktywów poniżej cen rynkowych lub zwolnienia podatkowe) dla niewypłacalnych lub znajdujących się w trudnej sytuacji przedsiębiorstw bez wiarygodnego planu restrukturyzacji opartego na realistycznych założeniach, w celu zapewnienia odzyskania przez takie niewypłacalne lub znajdujące się w trudnej sytuacji przedsiębiorstwo długoterminowej rentowności w rozsądnym terminie, bez ponoszenia bez nie znacznej części kosztów restrukturyzacji. Zapis ten nie uniemożliwia Stronom udzielania subsydiów poprzez tymczasowe wsparcie płynności finansowej w formie gwarancji kredytowych lub kredytów nie przekraczających kwoty niezbędnej wyłącznie do utrzymania działalności znajdującego się w trudnej sytuacji przedsiębiorstwa na czas konieczny do opracowania planu restrukturyzacji lub likwidacji.

Niniejszy akapit nie ma zastosowania do subsydiów przyznawanych jako rekompensata za wypełnianie zobowiązań z tytułu świadczenia usług użyteczności publicznej i subsydiów przyznawanych przemysłowi węglowemu.

1. Każda ze Stron zapewnia pełną przejrzystość w dziedzinie subsydiów. W tym celu co roku każda Strona składa drugiej Stronie sprawozdanie z łącznej wysokości, rodzajów i sektorowego podziału subsydiów, które mają szczególny charakter i mogą wpływać na handel międzynarodowy. Sprawozdanie takie powinno zawierać informacje na temat celu, formy, wysokości lub budżetu oraz, w miarę możliwości, na temat beneficjenta subsydium przyznanego przez rząd lub inny organ publiczny.

2. Sprawozdanie takie uważa się za dostarczone, gdy zostało przesłane drugiej Stronie, lub, gdy odpowiednie informacje zostały upublicznione poprzez ogólnodostępną stronę internetową, do dnia 31 grudnia następnego roku kalendarzowego.

3. Na wniosek jednej ze Stron druga Strona dostarcza dalszych informacji na temat programów subsydiowania oraz konkretnych, indywidualnych przypadków subsydiów o szczególnym charakterze. Strony wymieniają się takimi informacjami, z uwzględnieniem ograniczeń wynikających z wymogu zachowania tajemnicy zawodowej i handlowej.

Przepisy niniejszej sekcji nie naruszają zgodnych z odpowiednimi przepisami Porozumienia WTO praw Stron do stosowania środków naprawczych w dziedzinie handlu ani do podejmowania działań w zakresie rozstrzygania sporów lub innych właściwych działań w związku z subsydium przyznanym przez drugą Stronę.

Strony zapewniają stały przegląd kwestii, o których mowa w niniejszej sekcji. Każda Strona może zwrócić się w ich sprawie do Komitetu ds. Handlu. Strony zgadzają się na dokonanie przeglądu postępów we wdrażaniu przepisów niniejszej sekcji co dwa lata od momentu wejścia w życie niniejszej Umowy, chyba że Strony wspólnie ustalą inaczej.

1. Przepisy art. 11.9 do 11.14 stosują się do subsydiów dla towarów, z wyjątkiem subsydiów w dziedzinie rybołówstwa, subsydiów związanych z produktami objętymi załącznikiem 1 do Porozumienia w sprawie Rolnictwa oraz innych subsydiów objętych Porozumieniem w sprawie Rolnictwa.

2. Strony dokładają wszelkich starań, aby rozwijać zasady mające zastosowanie do subsydiów dla usług, uwzględniając rozwój sytuacji na płaszczyźnie wielostronnej, oraz aby zapewniać wymianę informacji na wniosek którejkolwiek ze Stron. Strony zgadzają się, aby pierwsza wymiana opinii na temat subsydiów dla usług odbyła się w ciągu trzech lat od wejścia w życie niniejszej Umowy.

Do celów niniejszego rozdziału:

środek o zastosowaniu ogólnym oznacza każdy akt, każdą procedurę, interpretację lub każdy inny wymóg, bez względu na to, czy mają one charakter ogólny czy abstrakcyjny; w tym również środki niewiążące. Nie obejmuje decyzji odnoszących się do indywidualnej osoby; oraz

zainteresowana osoba oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, która może podlegać jakimkolwiek prawom lub obowiązkom wynikającym ze środków o zastosowaniu ogólnym, w rozumieniu art. 12.2.

Uznając wpływ, jaki ich odpowiednie otoczenia regulacyjne mogą mieć na handel między nimi, Strony podejmują działania zmierzające do zapewnienia skutecznego i przewidywalnego otoczenia regulacyjnego dla podmiotów gospodarczych, zwłaszcza małych, prowadzących działalność na ich terytoriach. Strony, potwierdzając swoje odpowiednie prawa i obowiązki w ramach Porozumienia WTO, ustanawiają niniejszym wyjaśnienia oraz udoskonalone uzgodnienia dotyczące przejrzystości, konsultacji oraz lepszego zarządzania środkami o zastosowaniu ogólnym, w zakresie, w jakim mają one wpływ na jakąkolwiek kwestię objętą niniejszą Umową.

1. Każda Strona zapewnia, aby środki o zastosowaniu ogólnym, które mogą mieć wpływ na jakąkolwiek kwestię objętą niniejszą Umową:

a) były łatwo dostępne dla zainteresowanych osób, w sposób niedyskryminacyjny, za pośrednictwem urzędowo wyznaczonego medium oraz, o ile to możliwe i wykonalne, w wersji elektronicznej, tak by zainteresowane osoby oraz druga Strona miały możliwość zapoznać się z nimi,

b) zawierały wyjaśnienie celów i uzasadnienie tych środków; oraz

c) zapewniały wystarczająco dużo czasu między publikacją a wejściem w życie takich środków, przy należytym uwzględnieniu wymogów pewności prawnej, uzasadnionych oczekiwań i proporcjonalności.

2. Każda Strona:

a) dokłada starań w celu opublikowania z wyprzedzeniem wszelkich środków o zastosowaniu ogólnym, o przyjęcie lub zmianę których wnioskuje, w tym również wyjaśnienie celu oraz jego uzasadnienie;

b) zapewnia zainteresowanym osobom odpowiednią możliwość wyrażenia uwag na temat środka będącego przedmiotem wniosku, a zwłaszcza zapewnia takim osobom na to odpowiednio dużo czasu; oraz

c) dokłada starań w celu uwzględnienia uwag otrzymanych od zainteresowanych osób, a dotyczących danego środka będącego przedmiotem wniosku.

1. Każda Strona ustanawia lub zapewnia funkcjonowanie odpowiednich mechanizmów odpowiadania na zapytania ze strony zainteresowanych osób na temat wszelkich środków o zastosowaniu ogólnym, które mogą mieć wpływ na kwestie objęte niniejszą Umową, w sprawie których złożono wniosek lub które obowiązują oraz na temat tego, jak byłyby one stosowane. Zapytania można składać za pośrednictwem punktów informacyjnych lub kontaktowych ustanowionych na mocy niniejszej Umowy lub, w stosownym przypadku, za pomocą innego mechanizmu.

2. Strony uznają, że takie odpowiedzi, o jakich mowa w ust. 1, nie muszą być definitywne lub prawnie wiążące, lecz są udzielane w celach wyłącznie informacyjnych, o ile odpowiednie przepisy ustawowe i wykonawcze Stron nie stanowią inaczej.

3. Na wniosek jednej ze Stron druga Strona bezzwłocznie przekazuje informacje oraz udziela odpowiedzi na pytania dotyczące jakiegokolwiek obowiązującego lub będącego przedmiotem wniosku środka o zastosowaniu ogólnym, które Strona kierująca zapytanie uznaje za mogący wpływać na funkcjonowanie niniejszej Umowy, bez względu na to, czy Strona ta została uprzednio powiadomiona o takim środku.

4. Każda Strona dokłada wszelkich starań, aby wskazać lub stworzyć punkty informacyjne lub kontaktowe dla zainteresowanych osób pochodzących z drugiej Strony, których zadaniem będzie skuteczne rozwiązywanie problemów, jakie dla osób tych może oznaczać stosowanie takich środków o zastosowaniu ogólnym. Procedury te powinny być łatwo dostępne, określone w czasie, ukierunkowane na wyniki oraz przejrzyste. Nie naruszają one żadnych postępowań odwoławczych lub przeglądowych ustanowionych lub stosowanych przez Strony. Nie naruszają również praw i obowiązków Stron wynikających z rozdziału czternastego (Rozstrzyganie sporów) oraz z załącznika 14-A (Mechanizm mediacji dla środków pozataryfowych).

W celu zapewnienia konsekwentnego, bezstronnego i właściwego zarządzania wszystkimi środkami o zastosowaniu ogólnym, które mogą mieć wpływ na kwestie objęte niniejszą Umową każda Strona, stosując takie środki w odniesieniu do konkretnych osób, towarów lub usług drugiej Strony:

a) dokłada wszelkich starań, aby z odpowiednim wyprzedzeniem powiadomić zainteresowane osoby z drugiej Strony, których to bezpośrednio dotyczy, zgodnie ze swoimi procedurami, o wszczęciu postępowania, dołączając informację o rodzaju postępowania, określenie podstawy prawnej postępowania, oraz ogólny opis wszelkich spornych kwestii;

b) zapewnia takim zainteresowanym osobom możliwość przedstawienia faktów i argumentów na poparcie swojego stanowiska przed ostatecznym etapem czynności administracyjnych, w zakresie, w jakim pozwala na to czas, rodzaj postępowania oraz interes publiczny; oraz

c) zapewnia, że jej procedury oparte są na jej przepisach oraz są z nimi zgodne.

1. Każda Strona ustanawia organy sądowe, quasi-sądowe lub administracyjne lub procedury służące szybkiemu przeprowadzaniu przeglądu lub zapewnia ich funkcjonowanie, a w stosownych przypadkach, również korygowanie czynności administracyjnych w odniesieniu do kwestii objętych niniejszą Umową. Trybunały te są bezstronne i niezależne od urzędu lub organu odpowiedzialnego za egzekucję administracyjną i z wynikiem sprawy nie wiąże się dla nich żaden istotny interes.

2. Każda Strona zapewnia, że w takich organach lub procedurach strony postępowania mają zapewnione prawo do:

a) uzasadnienia lub obrony swojego stanowiska; oraz

b) decyzji opartej na dowodach i złożonych oświadczeniach lub, gdy wymagają tego przepisy danej Strony, do dokumentacji zgromadzonej przez organ administracyjny.

3. Każda Strona zapewnia, że, z zastrzeżeniem odwołania lub późniejszego przeglądu w zależności od jej przepisów, decyzja taka jest wykonywana przez urząd lub organ oraz reguluje praktykę w odniesieniu do spornej czynności administracyjnej.

1. Strony zgadzają się współpracować w ramach promowania jakości i skuteczności regulacji, w tym poprzez wymianę informacji i najlepszych praktyk dotyczących ich odpowiednich procesów reform regulacyjnych oraz ocen skutków regulacji.

2. Strony zobowiązują się przestrzegać zasad dobrego postępowania administracyjnego oraz zgadzają się współpracować w ramach jego promowania, w tym poprzez wymianę informacji i najlepszych praktyk.

Każda Strona stosuje w odniesieniu do zainteresowanych osób z drugiej Strony normy w zakresie przejrzystości nie mniej korzystne niż te stosowane wobec własnych zainteresowanych osób lub zainteresowanych osób z jakiegokolwiek państwa trzeciego, w zależności od tego, które jest korzystniejsze.

1. Odwołując się do Agendy 21 w sprawie środowiska i rozwoju z 1992 r., do Planu realizacji postanowień w sprawie zrównoważonego rozwoju przyjętego w Johannesburgu w 2002 r. oraz do Deklaracji ministerialnej z 2006 r. przyjętej przez Radę Społeczno-Gospodarczą ONZ ds. Pełnego Zatrudnienia i Godnej Pracy, Strony potwierdzają swoje zobowiązania w zakresie promowania rozwoju handlu międzynarodowego z uwzględnieniem celów zrównoważonego rozwoju i podejmą wszelkie wysiłki, aby zapewnić włączenie tych celów i ich odzwierciedlenie na wszystkich poziomach ich stosunków handlowych.

2. Strony uznają, że rozwój gospodarczy, społeczny oraz ochrona środowiska są współzależnymi i wzajemnie się uzupełniającymi elementami zrównoważonego rozwoju. Podkreślają korzyści ze współpracy w związanych z handlem zagadnieniach społecznych i środowiskowych, jako części globalnego podejścia do handlu i zrównoważonego rozwoju.

3. Strony uznają, że w niniejszym rozdziale ich zamiarem nie jest harmonizowanie ich odpowiednich norm dotyczących pracy czy ochrony środowiska, lecz zacieśnienie ich stosunków handlowych oraz ich współpracy w takim zakresie, w jakim sprzyjają one zrównoważonemu rozwojowi w kontekście ust. 1 i 2.

1. O ile nie przewidziano inaczej w niniejszym rozdziale, rozdział ten ma zastosowanie do środków przyjmowanych lub utrzymywanych przez Strony i mających wpływ na związane z handlem aspekty pracy⁸⁴ i zagadnienia środowiskowe w kontekście art. 13.1 ust. 1 i 13.1 ust. 2.

2. Strony podkreślają, że normy dotyczące ochrony środowiska i pracy nie powinny być wykorzystywane dla protekcjonistycznych celów handlowych. Strony zauważają, że przewaga komparatywna nie powinna być w żaden sposób kwestionowana.

Uznając przysługujące każdej Stronie prawo do ustanawiania ich wewnętrznych poziomów ochrony środowiska i ochrony pracy oraz do przyjmowania lub odpowiedniego zmieniania ich odpowiednich przepisów i polityk, każda Strona stara się zapewnić, aby jej wewnętrzne przepisy i polityki przewidywały wysoki poziom ochrony środowiska i ochrony pracy zgodny z uznanymi na poziomie międzynarodowym normami lub porozumieniami, o których mowa w art. 13.4 i 13.5 oraz takiemu wysokiemu poziomowi ochrony sprzyjały, a także dokładały wszelkich starań, by wciąż rozwijać te przepisy i polityki.

1. Strony uznają znaczenie międzynarodowej współpracy i porozumień w zakresie zatrudnienia i pracy jako odpowiedzi wspólnoty międzynarodowej na wyzwania gospodarcze i społeczne oraz te związane z zatrudnieniem, a także na możliwości wynikające z globalizacji. Strony zobowiązują się do prowadzenia konsultacji i do współpracy, w stosownych przypadkach, w zakresie związanych z handlem kwestii dotyczących pracy i zatrudnienia stanowiących przedmiot wspólnego interesu.

2. Strony potwierdzają swoje przywiązanie do przyjętej w 2006 r. Deklaracji ministerialnej Rady Społeczno-Gospodarczej ONZ ds. pełnego zatrudnienia i godnej pracy, uznającej pełne i wydajne zatrudnienie oraz godną pracę dla wszystkich za jeden z kluczowych elementów zrównoważonego rozwoju wszystkich krajów oraz za priorytetowy cel międzynarodowej współpracy, a także promującej rozwój handlu międzynarodowego na rzecz pełnego i wydajnego zatrudnienia oraz godnej pracy dla wszystkich – mężczyzn, kobiet i młodzieży.

3. Zgodnie z zobowiązaniami wynikającymi z członkostwa w Międzynarodowej Organizacji Pracy oraz podpisania Deklaracji MOP dotyczącej Podstawowych Zasad i Praw w Pracy oraz działań uzupełniających, przyjętej podczas 86. sesji Międzynarodowej Konferencji Pracy w 1998 r., Strony zobowiązują się do przestrzegania, promowania i odzwierciedlania w swoich przepisach i praktykach zasad dotyczących praw podstawowych, takich jak:

a) wolność zrzeszania się oraz skutecznego uznawania prawa do rokowań zbiorowych;

b) eliminacja wszystkich form pracy przymusowej lub obowiązkowej;

c) skuteczna likwidacja pracy dzieci; oraz

d) likwidacja dyskryminacji w obszarze zatrudnienia i wykonywania zawodu.

Strony potwierdzają swoje zobowiązanie do skutecznego wdrażania konwencji MOP, które zostały ratyfikowane odpowiednio przez Koreę oraz przez państwa członkowskie Unii Europejskiej. Strony będą podejmowały stałe i nieustające wysiłki na rzecz ratyfikowania podstawowych konwencji MOP, a także innych konwencji, które przez MOP zostały sklasyfikowane jako „uaktualnione”.

1. Strony uznają znaczenie międzynarodowego zarządzania i porozumień w zakresie środowiska jako odpowiedzi wspólnoty międzynarodowej na światowe lub regionalne problemy związane ze środowiskiem oraz zobowiązują się do prowadzenia konsultacji i do współpracy, w stosownych przypadkach, w zakresie negocjacji dotyczących związanych z handlem zagadnień środowiskowych stanowiących przedmiot wspólnego interesu.

2. Strony potwierdzają swoje zobowiązania do skutecznego wdrożenia w swoich przepisach i praktykach wielostronnych porozumień dotyczących środowiska, których są stronami.

3. Strony potwierdzają swoje zobowiązanie do osiągnięcia nadrzędnego celu Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu i Protokołu z Kioto do tej konwencji. Zobowiązują się do współpracy na rzecz rozwijania przyszłych międzynarodowych ram dotyczących zmiany klimatu zgodnie z Planem działania z Bali⁸⁵.

1. Strony potwierdzają, że handel powinien promować zrównoważony rozwój we wszystkich jego aspektach. Strony uznają korzystny wpływ, jaki podstawowe normy pracy i godna praca mogą wywierać na efektywność gospodarczą, innowacyjność i wydajność, oraz podkreślają znaczenie większej spójności między politykami handlowymi a politykami dotyczącymi zatrudnienia i pracy.

2. Strony podejmują wszelkie kroki w celu ułatwienia i promowania handlu i bezpośrednich inwestycji zagranicznych w przyjazne dla środowiska towary i usługi, w tym w ekologiczne technologie, zrównoważone i odnawialne źródła energii, energooszczędne produkty i usługi oraz towary z ekoetykietą, w tym poprzez usuwanie związanych z nimi barier pozataryfowych. Strony podejmują wszelkie kroki w celu ułatwienia i promowania handlu towarami, które sprzyjają zrównoważonemu rozwojowi, w tym towarami, które objęte są programami takimi jak sprawiedliwy i etyczny handel oraz towarami, z którymi związana jest społeczna odpowiedzialność przedsiębiorstw i rozliczalność.

1. Żadna ze Stron nie uchyla się od skutecznego egzekwowania swoich przepisów w zakresie środowiska i pracy, poprzez ciągłe lub powtarzające się podejmowanie działań lub ich zaniechanie, w sposób, który może mieć wpływ na handel lub inwestycje między Stronami.

2. Żadna ze Stron nie może osłabiać lub ograniczać ochrony w zakresie środowiska lub pracy przewidzianej w jej przepisach w celu stymulowania handlu lub inwestycji nie stosując praw, przepisów lub norm lub w inny sposób uchylając się od ich egzekwowania albo proponując niestosowanie praw, przepisów lub norm lub uchylanie się od ich egzekwowania w sposób, który może mieć wpływ na handel lub inwestycje między Stronami.

Strony uznają znaczenie uwzględniania informacji naukowych i technicznych oraz właściwych norm, wytycznych lub zaleceń międzynarodowych podczas opracowywania i wdrażania środków służących ochronie środowiska naturalnego i warunków społecznych i wpływających na handel między Stronami.

Strony zgadzają się, zgodnie z własnymi odpowiednimi przepisami, na opracowywanie, wprowadzanie i wdrażanie w sposób przejrzysty wszelkich środków służących ochronie środowiska naturalnego oraz warunków pracy i wpływających na handel między Stronami, publikując w tym celu odpowiednie zawiadomienia, przeprowadzając konsultacje społeczne oraz stosownie i na czas powiadamiając podmioty niepubliczne, w tym sektor prywatny, oraz konsultując się z nimi.

Strony zobowiązują się do przeprowadzania przeglądów, monitorowania i oceny wpływu wdrożenia postanowień niniejszej Umowy na zrównoważony rozwój, w tym na promowanie godziwej pracy, poprzez własne odpowiednie procesy związane z uczestnictwem i instytucje, a także procesy i instytucje ustanowione niniejszą Umową, na przykład poprzez związane z handlem oceny oddziaływania na zrównoważony rozwój.

Uznając znaczenie współpracy w zakresie związanych z handlem zagadnień społecznych i środowiskowych w celu wykonania niniejszej Umowy, Strony zobowiązują się do podejmowania w ramach współpracy działań określonych w załączniku 13.

1. Każda Strona wyznacza urząd w obrębie swojej administracji, który stanowi punkt kontaktowy dla drugiej Strony w celu wykonania postanowień niniejszego rozdziału.

2. W skład Komitetu ds. Handlu i Zrównoważonego Rozwoju ustanowionego zgodnie z art. 15.2 ust. 1 (Specjalne komitety) wchodzą wyżsi urzędnicy administracji obu Stron.

3. Komitet zbiera się w ciągu pierwszego roku po wejściu w życie niniejszej Umowy, a następnie w zależności od potrzeb, w celu nadzorowania wykonywania postanowień niniejszego rozdziału, w tym podejmowanych w ramach współpracy działań na mocy załącznika 13.

4. Każda Strona ustanawia Wewnętrzną Grupę Doradczą/Wewnętrzne Grupy Doradcze ds. zrównoważonego rozwoju (środowiska i pracy) mającą/mające za zadanie udzielać porad w zakresie wykonywania postanowień niniejszego rozdziału.

5. W skład Wewnętrznej Grupy Doradczej/Wewnętrznych Grup Doradczych wchodzą niezależne reprezentatywne organizacje społeczeństwa obywatelskiego reprezentujące w sposób wyważony organizacje z zakresu ochrony środowiska, pracy oraz przedsiębiorczości, jak również inne zainteresowane strony.

1. Członkowie Wewnętrznej Grupy Doradczej/Wewnętrznych Grup Doradczych każdej ze Stron spotkają się w ramach Forum społeczeństwa obywatelskiego w celu prowadzenia dialogu obejmującego związane ze zrównoważonym rozwojem aspekty handlu między Stronami. Forum społeczeństwa obywatelskiego spotykać się będzie raz w roku, o ile Strony nie postanowią inaczej. Strony uzgadniają, poprzez decyzję Komitetu ds. Handlu i Zrównoważonego rozwoju, kwestie związane z funkcjonowaniem Forum społeczeństwa obywatelskiego nie później niż w ciągu roku od wejścia w życie niniejszej Umowy.

2. Wewnętrzna Grupa Doradcza/Wewnętrzne Grupy Doradcze wybierze/wybiorą spośród swoich członków osoby reprezentujące w wyważony sposób zainteresowane strony, jak określono w art. 13.12 ust. 5.

3. Strony mogą przedstawić Forum społeczeństwa obywatelskiego sprawozdanie z postępów w wykonywaniu postanowień niniejszego rozdziału. Uwagi, opinie lub ustalenia Forum społeczeństwa obywatelskiego mogą być przekazywane Stronom bezpośrednio lub za pośrednictwem Wewnętrznej Grupy Doradczej/Wewnętrznych Grup Doradczych.

1. Każda Strona może zwrócić się do drugiej Strony z wnioskiem o konsultacje w każdej sprawie będącej przedmiotem obustronnego zainteresowania wynikającej z niniejszego rozdziału, w tym o informacje przedkładane przez Wewnętrzną Grupę Doradczą/Wewnętrzne Grupy Doradcze, o których mowa w art. 13.12, składając w tym celu pisemny wniosek w punkcie kontaktowym drugiej Strony. Konsultacje rozpoczynają się wkrótce po złożeniu przez Stronę wniosku o konsultacje.

2. Strony dokładają wszelkich starań w celu osiągnięcia wzajemnie satysfakcjonującego porozumienia w danej kwestii. Strony zapewniają, aby porozumienie odzwierciedlało działania MOP lub odpowiednich wielostronnych organizacji lub organów z zakresu ochrony środowiska, tak by promować szerszą współpracę i większą spójność między działaniami Stron i tych organizacji. W stosownych przypadkach, z zastrzeżeniem uzgodnień między Stronami, mogą one zwracać się o poradę do tych organizacji lub organów.

3. Jeżeli jedna ze Stron uważa, że dana kwestia wymaga dalszej dyskusji, Strona ta może zwrócić o zwołanie posiedzenia Komitetu ds. Handlu i Zrównoważonego Rozwoju w celu rozpatrzenia danej kwestii, składając pisemny wniosek w punkcie kontaktowym drugiej Strony. Komitet zbiera się niezwłocznie i dokłada wszelkich starań w celu rozstrzygnięcia danej kwestii. Postanowienia Komitetu podawane są do wiadomości publicznej, o ile Komitet nie zdecyduje inaczej.

4. Komitet może zasięgać porady jednej z Wewnętrznych Grup Doradczych lub do obu, a każda Strona może zasięgać porady swojej własnej/swoich własnych Wewnętrznych Grup Doradczych. Wewnętrzna Grupa Doradcza jednej ze Stron może również z własnej inicjatywy przekazywać informacje tej Stronie lub Komitetowi.

1. O ile Strony nie postanowią inaczej, jedna ze Stron może, w 90 dni po złożeniu wniosku o konsultacje zgodnie z art. 13.14 ust. 1, wnioskować o zwołanie panelu ekspertów w celu rozpatrzenia sprawy, która nie została jeszcze w satysfakcjonujący sposób rozstrzygnięta w drodze konsultacji rządowych. Strony mogą składać panelowi ekspertów oświadczenia. Panel ekspertów powinien, w stosowanych przypadkach, zasięgać informacji i porady od każdej ze Stron, Wewnętrznej Grupy Doradczej/Wewnętrznych Grup Doradczych lub organizacji międzynarodowych, jak określono w art. 13.14. Panel ekspertów zwoływany jest w ciągu dwóch miesięcy od złożenia przez jedną ze Stron wniosku w tej sprawie.

2. Panel ekspertów, którego członkowie wybierani są zgodnie z procedurami określonymi w ust. 3, dostarcza wiedzę fachową w zakresie wykonywania postanowień niniejszego rozdziału. O ile Strony nie postanowią inaczej, w ciągu 90 dni od wyboru ostatniego eksperta panel ekspertów przedstawi Stronom sprawozdanie. Strony dokładają wszelkich starań, aby dostosować wykonywanie postanowień niniejszego rozdziału do porad lub zaleceń panelu ekspertów. Wdrażanie zaleceń panelu ekspertów monitorowane jest przez Komitet ds. Handlu i Zrównoważonego Rozwoju. Sprawozdanie panelu ekspertów udostępniane jest Wewnętrznej Grupie Doradczej/Wewnętrznym Grupom Doradczym Stron. W odniesieniu do informacji poufnych zastosowanie mają zasady określone w załączniku 14-B (Regulamin arbitrażowy).

3. Po wejściu w życie niniejszej Umowy Strony ustanawiają listę co najmniej 15 osób posiadających doświadczenie w dziedzinach objętych niniejszym rozdziałem, które będą pełniły rolę przewodniczącego panelu ekspertów, przy czym co najmniej pięć spośród nich nie może być obywatelem żadnej ze Stron. Eksperci to osoby niezależne i niepowiązane z żadną ze Stron lub organizacji reprezentowanych w Wewnętrznej Grupie Doradczej/Wewnętrznych Grupach Doradczych i niedziałające na ich polecenie. W ciągu 30 dni od otrzymania wniosku o powołanie panelu ekspertów każda Strona wskaże na podstawie listy ekspertów jednego eksperta. Jeżeli jedna ze Stron nie wskaże swojego eksperta w tym terminie, druga ze Stron wskazuje na podstawie listy ekspertów jednego eksperta będącego obywatelem Strony, która nie wskazała eksperta. Dwóch wskazanych ekspertów wybiera przewodniczącego spośród ekspertów niebędących obywatelem żadnej ze Stron.

W jakiejkolwiek sprawie wynikającej z niniejszego rozdziału Strony mogą odwoływać się wyłącznie do procedur przewidzianych w art. 13.14 i 13.15.

Celem niniejszego rozdziału jest uniknięcie wszelkich sporów między Stronami, dotyczących zastosowania w dobrej wierze niniejszej Umowy, i ich rozstrzyganie w celu osiągnięcia, tam gdzie jest to możliwe, wzajemnie uzgodnionych rozwiązań.

Niniejszy rozdział ma zastosowanie w przypadku wszelkich sporów dotyczących wykładni i stosowania postanowień niniejszej Umowy, o ile nie postanowiono inaczej⁸⁶.

1. Strony dokładają wszelkich starań, aby rozwiązać wszelkie spory dotyczące wykładni i stosowania postanowień, o których mowa w art. 14.2, poprzez podejmowanie konsultacji prowadzonych w dobrej wierze w celu osiągnięcia wspólnie uzgodnionych rozwiązań.

2. Strona wnioskuje o przeprowadzenie konsultacji w drodze pisemnego wniosku przesłanego drugiej Stronie, z określeniem przedmiotowego środka oraz postanowień Umowy, które, w opinii Strony, mają zastosowanie. Kopię takiego wniosku o przeprowadzenie konsultacji dostarcza się Komitetowi ds. Handlu.

3. Konsultacje przeprowadza się w ciągu 30 dni od daty złożenia wniosku i odbywają się one, jeżeli Strony nie uzgodniły inaczej, na terytorium Strony, przeciwko której wysunięto zarzut. Konsultacje uznaje się za zakończone w ciągu 30 dni od daty złożenia wniosku, chyba że Strony postanawiają je kontynuować. Wszystkie informacje ujawnione podczas konsultacji są poufne.

4. Konsultacje dotyczące nagłych przypadków, w tym tych dotyczących towarów nietrwałych lub sezonowych⁸⁷, przeprowadza się w terminie 15 dni od daty złożenia wniosku i uznaje się za zakończone w terminie 15 dni od daty złożenia wniosku.

5. Jeśli w terminie określonym odpowiednio w ust. 3 lub 4 konsultacje nie odbyły się, lub po ich zakończeniu nie osiągnięto wspólnie uzgodnionego rozwiązania, wówczas Strona skarżąca może wnioskować o powołanie organu arbitrażowego zgodnie z art. 14.4.

1. W przypadku gdy Stronom nie uda się rozstrzygnąć sporu w drodze konsultacji przewidzianych w art. 14.3, Strona skarżąca może złożyć wniosek o powołanie organu arbitrażowego.

2. Wniosek o powołanie organu arbitrażowego przedkłada się na piśmie Stronie, przeciwko której wysunięto zarzut, oraz Komitetowi ds. Handlu. Strona skarżąca określa w swoim wniosku konkretny środek będący przedmiotem sporu oraz wyjaśnia, w jaki sposób środek ten narusza postanowienia, o których mowa w art. 14.2.

1. W skład organu arbitrażowego wchodzi trzech arbitrów.

2. W ciągu 10 dni od daty złożenia do Komitetu ds. Handlu wniosku o powołanie organu arbitrażowego, Strony konsultują się w celu osiągnięcia porozumienia co do jego składu.

3. W przypadku gdy Strony nie są w stanie porozumieć się w kwestii składu organu arbitrażowego w terminie wyznaczonym w ust. 2, każda ze Stron może zwrócić się do przewodniczącego Komitetu ds. Handlu lub osoby przez niego delegowanej o wyznaczenie wszystkich trzech członków w drodze losowania z listy kandydatów ustanowionej na mocy art. 14.18 – jednego spośród osób zaproponowanych przez Stronę skarżącą, jednego spośród osób zaproponowanych przez Stronę, przeciwko której wysunięto zarzut, i jednego spośród osób wytypowanych przez Strony na stanowisko przewodniczącego. W przypadku gdy Strony porozumieją się co do jednego lub większej liczby członków organu arbitrażowego, pozostałych członków wyznacza się według wyżej opisanej procedury.

4. Za datę powołania organu arbitrażowego uznaje się dzień wyznaczenia trzech arbitrów.

1. Organ arbitrażowy, w ciągu 90 dni od daty jego powołania, przekazuje Stronom sprawozdanie okresowe zawierające fakty ustalone w sprawie, odniesienie do odpowiednich postanowień niniejszej Umowy oraz podstawowe uzasadnienie poczynionych ustaleń i wydanych zaleceń. Jeżeli organ uzna, że nie zdoła dotrzymać tego terminu, przewodniczący organu arbitrażowego zobowiązany jest powiadomić o tym na piśmie Strony oraz Komitet ds. Handlu, podając przyczyny opóźnienia oraz przewidywany termin przedstawienia sprawozdania przejściowego. W żadnym przypadku sprawozdanie nie może zostać przedstawione później niż w ciągu 120 dni od daty powołania organu arbitrażowego.

2. Każda ze Stron może złożyć pisemny wniosek do organu arbitrażowego, aby dokonał on przeglądu szczegółowych aspektów sprawozdania w ciągu 14 dni od jego wydania.

3. W nagłych wypadkach, w tym w przypadkach związanych z towarami nietrwałymi lub sezonowymi, organ arbitrażowy dokłada wszelkich starań w celu wydania sprawozdania, a każda ze Stron może złożyć pisemny wniosek do organu arbitrażowego, aby dokonał on przeglądu szczegółowych aspektów sprawozdania w terminie dwukrotnie krótszym niż przewidziano odpowiednio w ust. 1 i 2.

4. Po rozważeniu ewentualnych pisemnych uwag dotyczących sprawozdania przedstawionych przez Strony organ arbitrażowy może swoje sprawozdanie zmodyfikować oraz przeprowadzić wszelkie dalsze badania, jakie uzna za właściwe. Ostateczna decyzja organu arbitrażowego zawiera ustosunkowanie się do argumentów przedstawionych na etapie tymczasowych ustaleń.

1. W ciągu 120 dni od daty powołania organ arbitrażowy powiadamia o swojej decyzji Strony oraz Komitet ds. Handlu. Jeżeli organ uzna, że nie zdoła dotrzymać tego terminu, przewodniczący organu arbitrażowego zobowiązany jest powiadomić o tym na piśmie Strony oraz Komitet ds. Handlu, podając przyczyny opóźnienia oraz przewidywany termin wydania decyzji. W żadnym przypadku decyzja nie może zostać wydana później niż w ciągu 150 dni od daty powołania organu arbitrażowego.

2. W nagłych wypadkach, w tym w przypadkach związanych z towarami nietrwałymi lub sezonowymi, organ arbitrażowy dokłada wszelkich starań, aby wydać decyzję w ciągu 60 dni od daty jego powołania. W żadnym przypadku decyzja nie może zostać wydana później niż w ciągu 75 dni od daty powołania organu. Jeżeli organ arbitrażowy uzna daną sprawę za pilną, może wydać decyzję wstępną w ciągu 10 dni od daty jego powołania.

Każda ze Stron podejmuje wszelkie środki niezbędne do wykonania w dobrej wierze decyzji organu arbitrażowego; Strony dołożą wszelkich starań, aby ustalić między sobą czas na wykonanie tej decyzji.

1. Nie później niż 30 dni po przekazaniu Stronom decyzji organu arbitrażowego Strona, przeciwko której wysunięto zarzut, powiadamia Stronę skarżącą oraz Komitet ds. Handlu o tym, ile czasu potrzebuje na wykonanie decyzji.

2. Jeżeli Strony nie mogą się porozumieć co do rozsądnie krótkiego czasu, w którym należy wykonać decyzję organu arbitrażowego, Strona skarżąca, w ciągu 20 dni od powiadomienia zgodnie z ust. 1 przez Stronę, przeciwko której wysunięto zarzut, składa pisemny wniosek do organu arbitrażowego w pierwotnym składzie w celu ustalenia długości rozsądnie krótkiego czasu. O złożeniu takiego wniosku należy powiadomić drugą Stronę oraz Komitet ds. Handlu. W ciągu 20 dni od daty złożenia wniosku organ arbitrażowy powiadamia Strony oraz Komitet ds. Handlu o swojej decyzji.

3. W przypadku gdy niektórzy członkowie organu arbitrażowego w jego pierwotnym składzie nie mogą zebrać się ponownie, stosuje się procedurę określoną w art. 14.5. Termin wydania decyzji wynosi 35 dni od daty złożenia wniosku, o którym mowa w ust. 2.

4. Strona, przeciwko której wysunięto zarzut, pisemnie poinformuje Stronę skarżącą o swoich postępach w wykonaniu decyzji organu arbitrażowego nie później niż na miesiąc przed upływem rozsądnie krótkiego czasu.

5. Rozsądnie krótki czas może zostać przedłużony za zgodą obu Stron.

1. Strona, przeciwko której wysunięto zarzut, przed upływem rozsądnie krótkiego czasu powiadamia Stronę skarżącą oraz Komitet ds. Handlu o wszelkich środkach, które podjęła w celu wykonania decyzji organu arbitrażowego.

2. W przypadku braku porozumienia między Stronami co do istnienia środka lub zgodności środka zgłoszonego na podstawie ust. 1 z postanowieniami, o których mowa w art. 14.2, Strona skarżąca może wystąpić z pisemnym wnioskiem do organu arbitrażowego w pierwotnym składzie o wydanie decyzji w tej sprawie. Wniosek taki określa szczególne środki będące przedmiotem sporu oraz wyjaśnia, w jaki sposób środki te naruszają postanowienia, o których mowa w art. 14.2. Organ arbitrażowy wydaje swoją decyzję w ciągu 45 dni od daty złożenia takiego wniosku.

3. W przypadku gdy niektórzy członkowie organu arbitrażowego w jego pierwotnym składzie nie mogą zebrać się ponownie, stosuje się procedurę określoną w art. 14.5. Termin wydania decyzji wynosi 60 dni od daty złożenia wniosku, o którym mowa w ust. 2.

1. Jeżeli przed upływem rozsądnie krótkiego czasu Strona, przeciwko której wysunięto zarzut, nie powiadomi o podjęciu środków służących wykonaniu decyzji organu arbitrażowego lub jeżeli organ arbitrażowy uzna, że nie podjęto żadnego środka w celu wykonania decyzji lub iż środek zgłoszony na podstawie art. 14.10 ust. 1 jest sprzeczny ze zobowiązaniem nałożonym na tę Stronę na mocy postanowień, o których mowa w art. 14.2, Strona, przeciwko której wysunięto zarzut, na wniosek Strony skarżącej, jest zobowiązana do przedstawienia propozycji tymczasowej rekompensaty.

2. Jeżeli nie osiągnięto porozumienia w sprawie rekompensaty w ciągu 30 dni od upływu rozsądnie krótkiego czasu lub od wydania decyzji organu arbitrażowego na mocy art. 14.10 stwierdzającej, że nie podjęto żadnego środka w celu wykonania decyzji lub iż środek zgłoszony na podstawie art. 14.10 ust. 1 jest sprzeczny z postanowieniami, o których mowa w art. 14.2, Strona skarżąca jest uprawniona, po wcześniejszym powiadomieniu Strony, przeciwko której wysunięto zarzut, i Komitetu ds. Handlu, do zawieszenia zobowiązań wynikających z postanowień, o których mowa w art. 14.2, w stopniu adekwatnym do poziomu zniweczenia lub naruszenia korzyści spowodowanego naruszeniem postanowień. Powiadomienie określa poziom zobowiązań, które Strona skarżąca ma zamiar zawiesić. Strona skarżąca może zastosować takie zawieszenie po upływie 10 dni od daty powiadomienia, chyba że Strona, przeciwko której wysunięto zarzut, złoży wniosek o arbitraż na podstawie ust. 4.

3. Zawieszając swe zobowiązania, Strona skarżąca może podjąć decyzję o zwiększeniu swoich stawek celnych do poziomu stosowanego wobec innych członków WTO na wielkość handlu, którą należy określić w taki sposób, aby iloczyn wielkości handlu i zwiększenia stawek celnych był równy wartości zniweczenia lub naruszenia korzyści spowodowanego naruszeniem postanowień.

4. Jeżeli Strona, przeciwko której wysunięto zarzut, uzna, że zakres zawieszenia nie odpowiada poziomowi zniweczenia lub naruszenia korzyści spowodowanego naruszeniem postanowień, może ona wystąpić z pisemnym wnioskiem do organu arbitrażowego w pierwotnym składzie o wydanie decyzji w tej sprawie. O złożeniu takiego wniosku należy powiadomić Stronę skarżącą oraz Komitet ds. Handlu przed upływem 10-dniowego okresu, o którym mowa w ust. 2. Organ arbitrażowy w pierwotnym składzie przekazuje swoją decyzję w sprawie zakresu zawieszenia zobowiązań obydwu Stronom oraz Komitetowi ds. Handlu w ciągu 30 dni od daty złożenia takiego wniosku. Zawieszenie zobowiązań nie może nastąpić przed wydaniem decyzji organu arbitrażowego w pierwotnym składzie i jest zgodne z decyzją tego organu.

5. W przypadku gdy niektórzy członkowie organu arbitrażowego w jego pierwotnym składzie nie mogą zebrać się ponownie, stosuje się procedurę określoną w art. 14.5. Termin wydania decyzji wynosi 45 dni od daty złożenia wniosku, o którym mowa w ust. 4.

6. Zawieszenie zobowiązań ma charakter tymczasowy i stosuje się je jedynie do czasu wycofania środka uznanego za sprzeczny z postanowieniami, o których mowa w art. 14.2, lub do czasu zmiany takiego środka w sposób zapewniający jego zgodność z tymi postanowieniami, co ustala się zgodnie z art. 14.12, lub też do czasu rozstrzygnięcia sporu przez Strony.

1. Strona, przeciwko której wysunięto zarzut, powiadamia Stronę skarżącą oraz Komitet ds. Handlu o środkach podjętych w celu wykonania decyzji organu arbitrażowego oraz o wniosku o zakończenie stosowania przez Stronę skarżącą zawieszenia zobowiązań.

2. Jeżeli Strony w ciągu 30 dni od daty takiego powiadomienia nie osiągną porozumienia w kwestii zgodności zgłoszonego środka z postanowieniami, o których mowa w art. 14.2, Strona skarżąca występuje do organu arbitrażowego z pisemnym wnioskiem o wydanie decyzji w tej sprawie. O złożeniu takiego wniosku należy powiadomić Stronę, przeciwko której wysunięto zarzut, oraz Komitet ds. Handlu. W ciągu 45 dni od daty złożenia wniosku organ arbitrażowy powiadamia Strony oraz Komitet ds. Handlu o swojej decyzji. Jeśli organ arbitrażowy uzna, że środek podjęty w celu wykonania decyzji jest zgodny z postanowieniami, o których mowa w art. 14.2, zawieszenie zobowiązań należy zakończyć.

3. W przypadku gdy niektórzy członkowie organu arbitrażowego w jego pierwotnym składzie nie mogą zebrać się ponownie, stosuje się procedurę określoną w art. 14.5. Termin wydania decyzji wynosi 60 dni od daty złożenia wniosku, o którym mowa w ust. 2.

Strony mogą w dowolnym momencie wspólnie uzgodnić rozwiązanie sporu podlegającego niniejszemu rozdziałowi. O takim rozwiązaniu powiadamiają Komitet ds. Handlu. Po powiadomieniu o wspólnie uzgodnionym rozwiązaniu procedurę należy zakończyć.

1. Procedury rozstrzygania sporów podlegających niniejszemu rozdziałowi regulowane są przez załącznik 14-B.

2. Wszystkie przesłuchania przeprowadzane przez organ arbitrażowy są otwarte dla publiczności zgodnie z załącznikiem 14-B.

Organ arbitrażowy na wniosek jednej ze Stron lub z własnej inicjatywy może z dowolnego źródła, w tym również od Stron zaangażowanych w spór, uzyskać informacje, jakie uzna za stosowne dla postępowania organu arbitrażowego. Organ arbitrażowy ma także prawo w razie potrzeby zwrócić się o opinię do specjalistów. Wszelkie uzyskane w ten sposób informacje należy ujawnić obu Stronom, dając im możliwość zgłoszenia uwag. Zainteresowane osoby fizyczne lub prawne pochodzące ze Stron mogą składać organowi arbitrażowemu opinie amicus curiae zgodnie z załącznikiem 14-B.

Organy arbitrażowe dokonują wykładni postanowień, o których mowa w art. 14.2, zgodnie ze zwyczajowymi zasadami wykładni międzynarodowego prawa publicznego, w tym te ujednolicone zgodnie z zasadami określonymi w Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów. W przypadku gdy zobowiązanie wynikające z niniejszej Umowy jest identyczne ze zobowiązaniem wynikającym z Porozumienia WTO, organ arbitrażowy przyjmuje wykładnię zgodną z właściwą wykładnią określoną w decyzjach Organu Rozstrzygania Sporów WTO (zwanego dalej „DSB”). Decyzje organu arbitrażowego nie mogą rozszerzać ani ograniczać praw i obowiązków przewidzianych w postanowieniach, o których mowa w art. 14.2.

1. Organ arbitrażowy dokłada wszelkich starań, aby jego decyzje podejmowane były w drodze konsensu. Jednak w przypadku, gdy decyzja nie może być podjęta w drodze konsensu, sprawa będąca przedmiotem decyzji rozstrzygana jest większością głosów. W żadnym wypadku odrębne opinie arbitrów nie są publikowane.

2. Wszystkie decyzje organu arbitrażowego mają dla Stron moc wiążącą i nie ustanawiają żadnych praw ani obowiązków dla osób fizycznych lub prawnych. W decyzji podaje się fakty ustalone w sprawie, odniesienie do odpowiednich postanowień niniejszej Umowy oraz podstawowe uzasadnienie ustaleń i wniosków. Komitet ds. Handlu podaje decyzje organu arbitrażowego do wiadomości publicznej w całości, chyba że postanowi inaczej.

1. Komitet ds. Handlu nie później niż sześć miesięcy po wejściu w życie niniejszej Umowy sporządza listę 15 osób chcących i mogących pełnić rolę arbitra. Każda ze Stron proponuje pięć osób mających pełnić rolę arbitra. Strony wybierają również pięć osób mających pełnić rolę przewodniczącego organu arbitrażowego, niebędących obywatelami żadnej ze Stron. Komitet ds. Handlu zapewnia, aby na liście znajdowała się zawsze taka liczba osób.

2. Arbitrzy posiadają specjalistyczną wiedzę lub doświadczenie w dziedzinie prawa i handlu międzynarodowego. Powinny to być osoby niezależne, działające w imieniu własnym, niedziałające na polecenie żadnego rządu czy organizacji w sprawach związanych ze sporem, oraz niepowiązane z rządem żadnej ze Stron, a ich postępowanie powinno być zgodne z załącznikiem 14-C.

1. Odwołanie do postanowień niniejszego rozdziału dotyczących rozstrzygania sporów pozostaje bez uszczerbku dla ewentualnych działań w ramach WTO, w tym również działań w zakresie rozstrzygania sporów.

2. Jeżeli jednak jedna ze Stron w odniesieniu do konkretnego środka wszczęła postępowanie o rozstrzygnięcie sporu, na mocy niniejszego rozdziału albo na mocy Porozumienia WTO, do czasu zakończenia tego postępowania nie może ona wszcząć postępowania o rozstrzygnięcie sporu w odniesieniu do tego samego środka na innym forum. Ponadto Strona nie może dochodzić roszczeń z tytułu naruszenia zobowiązania, które jest jednakowe na mocy niniejszej Umowy i na mocy Porozumienia WTO, z tytułu obu podstaw prawnych. W takim przypadku, po wszczęciu postępowania o rozstrzygnięcie sporu, Strona nie dochodzi na drugim forum roszczeń z tytułu naruszenia zobowiązania, które jest jednakowe na mocy drugiego porozumienia, chyba że wybrane forum z powodów proceduralnych lub sądowniczych nie umożliwi dokonania ustaleń dotyczących roszczeń związanych z naruszeniem tego zobowiązania.

3. Do celów ust. 2:

a) postępowanie w sprawie rozstrzygnięcia sporu na mocy Porozumienia WTO uznaje się za rozpoczęte z chwilą wniesienia przez jedną ze Stron wniosku o powołanie organu arbitrażowego na mocy art. 6 Uzgodnienia w sprawie zasad i procedur regulujących rozstrzyganie sporów zawartego w załączniku 2 do Porozumienia WTO (zwanego dalej „DSU”) i uznaje się je za zakończone, gdy DSB przyjmie sprawozdanie organu oraz, w zależności od przypadku, sprawozdanie Organu Apelacyjnego, zgodnie z art. 16 i 17.14 DSU; oraz

b) postępowanie w sprawie rozstrzygnięcia sporu na mocy niniejszego rozdziału uznaje się za rozpoczęte z chwilą wniesienia przez jedną ze Stron wniosku o powołanie organu arbitrażowego na mocy art. 14.4 ust. 1 i uznaje sieje za zakończone, gdy organ arbitrażowy przekaże swoją decyzję Stronom oraz Komitetowi ds. Handlu na mocy art. 14.7.

4. Żadne z postanowień niniejszej Umowy nie wyklucza możliwości wprowadzenia zawieszenia zobowiązań przez jedną ze Stron, jeżeli zezwala na to DSB. Nie można w oparciu o Porozumienie WTO uniemożliwić jednej ze Stron zawieszenia zobowiązań na mocy niniejszego rozdziału.

1. Wszystkie terminy określone w niniejszym rozdziale, łącznie z terminami wydawania decyzji przez organ arbitrażowy, liczy się w dniach kalendarzowych od dnia następującego po wykonaniu czynności lub wystąpieniu zdarzenia, do którego się odnoszą.

2. Każdy termin, o którym mowa w niniejszym rozdziale, można przedłużyć za obopólnym porozumieniem Stron.

1. Strony niniejszym powołują Komitet ds. Handlu⁸⁸, w skład którego wchodzą przedstawiciele Strony UE, oraz przedstawiciele Korei.

2. Posiedzenia Komitetu ds. Handlu odbywają się raz w roku na przemian w Brukseli i w Seulu lub na wniosek jednej ze Stron. Komitetowi ds. Handlu przewodniczą wspólnie minister handlu Korei i członek Komisji Europejskiej odpowiedzialny za handel lub wyznaczone przez nich osoby. Komitet ds. Handlu uzgadnia harmonogram posiedzeń i ustala swój program.

3. Komitet ds. Handlu:

a) zapewnia właściwe funkcjonowanie niniejszej Umowy;

b) nadzoruje i ułatwia wykonanie i stosowanie niniejszej Umowy oraz wspiera jej cele ogólne;

c) nadzoruje pracę wszystkich specjalnych komitetów, grup roboczych i innych organów powołanych na mocy niniejszej Umowy;

d) rozważa sposoby dalszego zacieśnienia stosunków handlowych między Stronami;

e) bez uszczerbku dla praw przyznanych w rozdziale czternastym (Rozstrzyganie sporów) i w załączniku 14-A (Mechanizm mediacji dla środków pozataryfowych), poszukuje właściwych sposobów i metod zapobiegania problemom, które mogą powstać w obszarach objętych niniejszą Umową, lub rozstrzygania sporów, które mogą wyniknąć w związku z wykładnią lub stosowaniem niniejszej Umowy.

f) bada rozwój handlu między Stronami; oraz

g) rozpatruje wszystkie inne sprawy dotyczące obszaru objętego niniejszą Umową.

4. Komitet ds. Handlu może:

a) podjąć decyzję o utworzeniu specjalnych komitetów, grup roboczych, lub innych organów i przekazać im uprawnienia;

b) pozostawać w kontakcie ze wszystkimi zainteresowanymi stronami włącznie z organizacjami sektora prywatnego i społeczeństwa obywatelskiego;

c) rozważyć zmiany w niniejszej Umowie, lub zmienić postanowienia niniejszej Umowy w przypadkach wyraźnie w niej określonych;

d) przyjąć wykładnię postanowień niniejszej Umowy;

e) wydawać zalecenia lub przyjmować decyzje jak przewidziano w niniejszej Umowie;

f) przyjąć swój regulamin wewnętrzny; oraz

g) podejmować inne, uzgodnione przez Strony działania związane z wykonywaniem swoich funkcji.

5. Komitet ds. Handlu składa Wspólnemu Komitetowi sprawozdanie ze swojej działalności oraz działalności specjalnych komitetów, grup roboczych i innych organów na każdym regularnym posiedzeniu Wspólnego Komitetu.

6. Bez uszczerbku dla praw przyznanych w rozdziale czternastym (Rozstrzyganie sporów) i w załączniku 14-A (Mechanizm mediacji dla środków pozataryfowych) każda ze Stron może przedstawić Komitetowi ds. Handlu dowolną sprawę związaną z wykładnią Umowy lub jej stosowaniem.

7. Jeżeli jedna ze Stron przedstawia Komitetowi ds. Handlu, specjalnym komitetom, grupom roboczym lub innym organom informacje, które na mocy jej przepisów ustawowych i wykonawczych mają charakter poufny, druga Strona traktuje te informacje jako poufne.

8. Uznając znaczenie przejrzystości i otwartości, Strony potwierdzają swoje odnośne praktyki uwzględniania opinii społecznej, aby w wykonaniu niniejszej Umowy uwzględnić różne perspektywy.

1. Niniejszym pod auspicjami Komitetu ds. Handlu powołuje się następujące specjalne komitety:

a) Komitet ds. Handlu Towarami zgodnie z art. 2.16 (Komitet ds. Handlu Towarami);

b) Komitet ds. Środków Sanitarnych i Fitosanitarnych zgodnie z art. 5.10 (Komitet ds. Środków Sanitarnych i Fitosanitarnych);

c) Komitet Celny zgodnie z art. 6.16 (Komitet Celny). W sprawach objętych wyłącznie Umową Celną Komitet Celny funkcjonuje jako Wspólny Komitet ds. Współpracy Celnej powołany na mocy tej umowy.

d) Komitet ds. Handlu Usługami, Zakładania Przedsiębiorstw i Handlu Elektronicznego zgodnie z art. 7.3 (Komitet ds. Handlu Usługami, Zakładania Przedsiębiorstw i Handlu Elektronicznego).

e) Komitet ds. Handlu i Zrównoważonego Rozwoju zgodnie z art. 13.12 (Mechanizm instytucjonalny); oraz

f) Komitet ds. Stref Uszlachetniania Biernego na Półwyspie Koreańskim zgodnie z załącznikiem IV protokołu dotyczącego definicji „produktów pochodzących” i metod współpracy administracyjnej.

Uprawnienia i zadania powołanych specjalnych komitetów określono w odpowiednich rozdziałach i protokołach niniejszej Umowy.

2. Komitet ds. Handlu może podjąć decyzję o powołaniu innych specjalnych komitetów w celu udzielenia mu wsparcia w wykonywaniu jego zadań. Komitet ds. Handlu określa skład i obowiązki specjalnych komitetów powołanych na podstawie niniejszego artykułu oraz zasady ich funkcjonowania.

3. Jeżeli w niniejszej Umowie nie przewidziano inaczej, posiedzenia specjalnych komitetów odbywają się zazwyczaj raz w roku na odpowiednim szczeblu na przemian w Brukseli i w Seulu lub na wniosek jednej ze Stron lub Komitetu ds. Handlu, a współprzewodniczą im przedstawiciele Korei oraz Unii Europejskiej. Specjalne komitety uzgadniają harmonogram posiedzeń i ustalają swój program.

4. Specjalne komitety informują Komitet ds. Handlu o swoim harmonogramie i programie z odpowiednim wyprzedzeniem przed swoimi posiedzeniami. Na każdym regularnym posiedzeniu Komitetu ds. Handlu przedstawiają mu one sprawozdanie ze swojej działalności. Utworzenie lub istnienie specjalnego komitetu nie stanowi dla Stron przeszkody w przedkładaniu dowolnych spraw bezpośrednio Komitetowi ds. Handlu.

5. Komitet ds. Handlu może podjąć decyzję o zmianie lub przejęciu zadania powierzonego specjalnemu komitetowi lub o rozwiązaniu specjalnego komitetu.

1. Niniejszym pod auspicjami Komitetu ds. Handlu powołuje się następujące grupy robocze:

a) Grupę roboczą ds. pojazdów silnikowych oraz części do nich zgodnie z art. 9.2 (Grupa robocza ds. pojazdów silnikowych oraz części do nich) załącznika 2-C (Pojazdy silnikowe oraz części do nich);

b) Grupę roboczą ds. produktów farmaceutycznych i wyrobów medycznych zgodnie z art. 5.3 (Współpraca regulacyjna) załącznika 2-D (Produkty farmaceutyczne i wyroby medyczne);

c) Grupę roboczą ds. chemikaliów zgodnie z pkt 4 załącznika 2-E (Chemikalia);

d) Grupę roboczą ds. współpracy w dziedzinie środków ochrony handlu zgodnie z art. 3.16 ust. 1 (Grupa robocza ds. współpracy w dziedzinie środków ochrony handlu);

e) Grupę roboczą ds. UWU zgodnie z art. 7.21 ust. 6 (Wzajemne uznawanie);

f) Grupę roboczą ds. zamówień publicznych zgodnie z art. 9.3 (Grupa robocza ds. zamówień publicznych); oraz

g) Grupę roboczą ds. oznaczeń geograficznych zgodnie z art. 10.25 (Grupa robocza ds. oznaczeń geograficznych).

2. Komitet ds. Handlu może podjąć decyzję o powołaniu innych grup roboczych zajmujących się szczególnymi zadaniami lub sprawami. Komitet ds. Handlu określa skład, obowiązki i zasady funkcjonowania grup roboczych. Wszystkie spotkania Stron organizowane regularnie lub ad-hoc w sprawach objętych niniejszą Umową uznaje się za grupy robocze w rozumieniu niniejszego artykułu.

3. Jeżeli w niniejszej Umowie nie przewidziano inaczej, grupy robocze spotykają się na odpowiednim szczeblu, gdy wymagają tego okoliczności lub na wniosek jednej ze Stron lub Komitetu ds. Handlu. Przewodniczą im wspólnie przedstawiciele Korei i Unii Europejskiej. Grupy robocze uzgadniają harmonogram posiedzeń i ustalają swój program.

4. Grupy robocze informują Komitet ds. Handlu o swoim harmonogramie i programie z odpowiednim wyprzedzeniem przed swoimi posiedzeniami. Na każdym regularnym posiedzeniu Komitetu ds. Handlu przedstawiają mu one sprawozdanie ze swojej działalności. Utworzenie lub istnienie grup roboczych nie stanowi dla Stron przeszkody w przedkładaniu dowolnych spraw bezpośrednio Komitetowi ds. Handlu.

5. Komitet ds. Handlu może podjąć decyzję o zmianie lub przejęciu zadania powierzonego grupie roboczej lub o rozwiązaniu grupy roboczej.

1. Dla osiągnięcia celów niniejszej Umowy Komitet ds. Handlu uprawniony jest do podejmowania decyzji dotyczących wszystkich kwestii objętych niniejszą Umową.

2. Podjęte decyzje są wiążące dla Stron, które są zobowiązane do podjęcia środków niezbędnych do wykonania takich decyzji. Komitet ds. Handlu może również wydawać odpowiednie zalecenia.

3. Komitet ds. Handlu opracowuje swoje decyzje i zalecenia za zgodą obu Stron.

1. Strony mogą uzgodnić na piśmie wprowadzenie zmian do niniejszej Umowy. Zmiany wchodzą w życie po wymianie przez Strony pisemnych powiadomień poświadczających, że spełniły one swe odpowiednie mające zastosowanie wymogi prawne i zakończyły procedury w terminie uzgodnionym przez Strony.

2. Niezależnie od postanowień ust. l, Komitet ds. Handlu może podjąć decyzję o zmianie załączników, dodatków, protokołów i not do niniejszej Umowy. Strony mogą przyjąć decyzję z zastrzeżeniem odpowiednich mających zastosowanie wymogów prawnych i procedur.

1. W celu ułatwienia komunikacji i zapewnienia skutecznego wykonania niniejszej Umowy, po wejściu w życie niniejszej Umowy, Strony wyznaczają koordynatorów. Wyznaczanie koordynatorów odbywa się bez uszczerbku dla wyznaczania w konkretnych przypadkach właściwych organów w ramach poszczególnych rozdziałów niniejszej Umowy.

2. Na wniosek jednej ze Stron, koordynator drugiej Strony wskazuje urząd lub urzędnika odpowiedzialnego za wszelkie kwestie dotyczące wykonania niniejszej Umowy i udziela koniecznego wsparcia, aby ułatwić komunikację z wnioskującą Stroną.

3. W zakresie dopuszczanym przez jej prawo krajowe, każda ze Stron, na wniosek drugiej Strony, udziela informacji poprzez swoich koordynatorów i odpowiada niezwłocznie na wszelkie pytania drugiej Strony związane z bieżącym lub zaproponowanym środkiem, który może wpłynąć na handel pomiędzy Stronami.

1. Niniejsza Umowa ma zastosowanie do środków podatkowych wyłącznie w stopniu niezbędnym do nadania mocy prawnej jej postanowieniom.

2. Żadne z postanowień niniejszej Umowy nie ma wpływu na prawa i obowiązki Stron wynikające z jakiejkolwiek konwencji podatkowej pomiędzy Koreą i danymi państwami członkowskimi Unii Europejskiej. W przypadku niezgodności pomiędzy jakąkolwiek taką konwencją a niniejszą Umową pierwszeństwo w zakresie dotyczącym niezgodności mają postanowienia tej konwencji. W przypadku konwencji podatkowej pomiędzy Koreą i danymi państwami członkowskimi Unii Europejskiej właściwe organy na mocy tej konwencji ponoszą wyłączną odpowiedzialność za wspólne ustalenie czy istnieje niezgodność między niniejszą Umową a konwencją.

3. Żadnego z postanowień niniejszej Umowy nie interpretuje się jako przeszkody uniemożliwiającej Stronom, przy stosowaniu odpowiednich przepisów własnego prawodawstwa podatkowego, zróżnicowane traktowanie podatników znajdujących się w odmiennej sytuacji, w szczególności pod względem ich miejsca zamieszkania lub miejsca, gdzie inwestują swój kapitał.

4. Żadnego z postanowień niniejszej Umowy nie interpretuje się jako przeszkody uniemożliwiającej przyjęcie lub stosowanie jakiegokolwiek środka mającego na celu zapobieganie unikaniu lub uchylaniu się od płacenia podatków wynikających z dotyczących podatków postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowywania lub innych porozumień podatkowych lub krajowego prawodawstwa podatkowego.

1. W przypadku gdy Strona napotyka poważne trudności w zakresie bilansu płatniczego i finansów zagranicznych lub jest tym zagrożona, może przedsięwziąć lub utrzymać środki ograniczające w odniesieniu do handlu towarami i usługami oraz zakładania przedsiębiorstw.

2. Strony dokładają wszelkich starań, by uniknąć stosowania środków ograniczających, o których mowa w ust. 1.

Wszelkie środki ograniczające przedsięwzięte lub utrzymywane zgodnie z niniejszym artykułem są niedyskryminujące, obowiązują przez ograniczony czas i nie wykraczają poza to, co jest konieczne do naprawienia sytuacji w zakresie bilansu płatniczego i finansów zagranicznych. Są one zgodne odpowiednio z warunkami określonymi w Porozumieniu WTO i ze statutem Międzynarodowego Funduszu Walutowego.

3. Strona, która utrzymuje lub przyjęła środki ograniczające, lub też zmiany do nich, niezwłocznie informuje o nich drugą Stronę i przedstawia, tak szybko jak to możliwe, harmonogram ich zniesienia.

4. W przypadku przyjęcia lub utrzymywania ograniczeń niezwłocznie odbywają się konsultacje w ramach Komitetu ds. Handlu. Konsultacje te służą ocenie sytuacji związanej z bilansem płatniczym danej Strony oraz z ograniczeniami przyjętymi lub utrzymywanymi na podstawie niniejszego artykułu, przy uwzględnieniu, między innymi, takich czynników, jak:

a) istota i zakres trudności w zakresie bilansu płatniczego i finansów zagranicznych;

b) zewnętrzne warunki gospodarcze i handlowe; lub

c) dostępne alternatywne środki naprawcze.

Konsultacje dotyczą zgodności wszelkich środków ograniczających z ust. 3 i 4. Uwzględnia się wszystkie dane statystyczne oraz inne przedłożone przez Międzynarodowy Fundusz Walutowy (zwany dalej „MFW”) odnoszące się do walut obcych, rezerw monetarnych oraz bilansu płatniczego, a wnioski opiera się na ocenie MFW dotyczącej sytuacji bilansu płatniczego i finansów zagranicznych Strony, której to dotyczy.

Żadne z postanowień niniejszej Umowy nie jest interpretowane jako:

a) wymagające od Stron dostarczenia informacji, których ujawnienie uważa się za sprzeczne z podstawowymi interesami bezpieczeństwa;

b) uniemożliwiające Stronom przeprowadzenie jakiegokolwiek działania uznanego za niezbędne dla ochrony ich podstawowych interesów bezpieczeństwa:

(i) związanego z produkcją broni, amunicji i materiałów wojskowych lub handlem nimi lub odnoszącego się do działalności gospodarczej prowadzonej bezpośrednio lub pośrednio dla celów zaopatrzenia sił zbrojnych;

(ii) odnoszącego się do materiałów rozszczepialnych i materiałów do syntezy jądrowej lub materiałów służących do ich uzyskania; lub

(iii) podjętego w czasie wojny lub w obliczu innego zagrożenia w stosunkach międzynarodowych; lub

c) uniemożliwiające Stronom podjęcie jakiegokolwiek działania w celu wywiązania się ze zobowiązań międzynarodowych, aby zapewnić utrzymanie pokoju i bezpieczeństwa międzynarodowego.

1. Strony zatwierdzają niniejszą Umowę zgodnie z własnymi procedurami.

2. Niniejsza Umowa wchodzi w życie 60 dni po wymianie przez Strony pisemnych powiadomień poświadczających, że spełniły one swe odpowiednie mające zastosowanie wymogi prawne i zakończyły obowiązujące procedury, lub w innym terminie uzgodnionym przez Strony.

3. Niezależnie od postanowień ust. 2 i 5 Strony stosują Protokół w sprawie współpracy kulturalnej od pierwszego dnia trzeciego miesiąca następującego po złożeniu przez Koreę dokumentu ratyfikacyjnego konwencji UNESCO w sprawie ochrony i promowania różnorodności form wyrazu kulturowego przyjętej w Paryżu dnia 20 października 2005 r. (zwanej dalej „konwencją UNESCO”) w Sekretariacie UNESCO w Paryżu, chyba że Korea złożyła dokument ratyfikacyjny konwencji UNESCO przed wymianą powiadomień, o których mowa w ust. 2 lub 5.

4. Powiadomienia przesyła się do Sekretarza Generalnego Rady Unii Europejskiej i Ministerstwa Spraw Zagranicznych i Handlu Korei lub organu będącego jego następcą.

5. a) Niniejszą Umowę stosuje się tymczasowo od pierwszego dnia miesiąca następującego po terminie, w którym Strona UE i Korea powiadomiły się wzajemnie o zakończeniu swych odpowiednich procedur niezbędnych do tego celu.

b) W przypadku gdy niektórych postanowień niniejszej Umowy nie można stosować tymczasowo, Strona, która nie może ich stosować tymczasowo, powiadamia drugą Stronę o postanowieniach, których nie można stosować tymczasowo. Niezależnie od postanowień lit. a), o ile druga Strona dopełniła niezbędnych procedur i nie wyraziła sprzeciwu wobec tymczasowego stosowania w ciągu 10 dni od powiadomienia, że niektórych postanowień nie można stosować tymczasowo, postanowienia niniejszej Umowy, które nie zostały notyfikowane, są tymczasowo stosowane od pierwszego dnia miesiąca następującego po powiadomieniu.

c) Strona może zakończyć tymczasowe stosowanie w drodze pisemnego zawiadomienia drugiej Strony. Zakończenie takie staje się skuteczne w pierwszym dniu miesiąca następującego po powiadomieniu.

d) W przypadku gdy niniejszą Umowę lub niektóre jej postanowienia stosuje się tymczasowo, wyrażenie „wejście w życie niniejszej Umowy” należy rozumieć jako datę rozpoczęcia jej tymczasowego stosowania.

1. Niniejsza Umowa zostaje zawarta na czas nieokreślony.

2. Każda ze Stron może pisemnie powiadomić drugą Stronę o swoim zamiarze wypowiedzenia niniejszej Umowy.

3. Wypowiedzenie staje się skuteczne po upływie sześciu miesięcy od powiadomienia na mocy ust. 2.

1. Strony wprowadzają wszelkie ogólne lub szczególne środki wymagane w celu wypełnienia ich zobowiązań w ramach niniejszej Umowy. Zapewniają one osiągnięcia celów określonych w niniejszej Umowie.

2. Każda ze Stron może niezwłocznie przedsięwziąć odpowiednie środki, w zgodzie z przepisami prawa międzynarodowego, w przypadku wypowiedzenia niniejszej Umowy w sposób nieprzewidziany w zasadach ogólnych prawa międzynarodowego.

Załączniki, dodatki, protokoły i noty do niniejszej Umowy stanowią jej integralną część.

1. Jeżeli nie przewidziano inaczej, niniejsza Umowa nie zastępuje ani nie powoduje wygaśnięcia poprzednich umów pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej lub Wspólnotą Europejską lub Unią Europejską a Koreą.

2. Niniejsza Umowa stanowi integralną część ogólnych stosunków dwustronnych regulowanych Umową ramową. Jest ona umową szczegółową wprowadzającą w życie postanowienia dotyczące handlu w rozumieniu Umowy ramowej.

3. Protokół w sprawie wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach celnych zastępuje umowę celną w odniesieniu do postanowień dotyczących wzajemnej pomocy administracyjnej.

4. Strony zgadzają się, że żadne z postanowień niniejszej Umowy nie wymaga od nich działania w sposób niezgodny z ich zobowiązaniami w ramach WTO.

1. Niniejsza Umowa ma zastosowanie, z jednej strony, do terytoriów, do których stosuje się Traktat o Unii Europejskiej i Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, i na warunkach określonych w tych Traktatach oraz, z drugiej strony, do terytorium Korei. Odniesienia do „terytorium” zawarte w niniejszej Umowie należy rozumieć w taki sposób, chyba że wyraźnie zaznaczono inaczej.

2. W odniesieniu do postanowień dotyczących traktowania taryfowego towarów niniejsza Umowa ma również zastosowanie do części obszaru celnego UE nieobjętych ust. 1.

Niniejszą Umowę sporządzono w dwóch egzemplarzach w każdym z następujących języków: angielskim, bułgarskim, czeskim, duńskim, estońskim, fińskim, francuskim, greckim, hiszpańskim, litewskim, łotewskim, maltańskim, niderlandzkim, niemieckim, polskim, portugalskim, rumuńskim, słowackim, słoweńskim, szwedzkim, węgierskim, włoskim oraz koreańskim, przy czym każdy z tych tekstów jest jednakowo autentyczny.

Sporządzono w Brukseli dnia szóstego października roku dwa tysiące dziesiątego.

Po zaznajomieniu się z powyższą umową, w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej oświadczam, że:

– została ona uznana za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych,

– jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona,

– będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.

Dano w Warszawie dnia 24 kwietnia 2012 r.

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej: B. Komorowski

L.S.

Prezes Rady Ministrów: D. Tusk

¹ Do celów niniejszej Umowy towary oznaczają produkty w rozumieniu GATT 1994, o ile nie wskazano inaczej w niniejszej Umowie.

² Strony przyjmują do wiadomości, że taka definicja pozostaje bez uszczerbku dla traktowania, które Strony, zgodnie z Porozumieniem WTO, mogą przyznać wymianie handlowej prowadzonej na zasadzie kraju najbardziej uprzywilejowanego.

³ Strona może wymagać od importera przedstawienia wystarczającej gwarancji w formie poręczenia, depozytu lub innego właściwego instrumentu, pokrywającego ostateczną wysokość ceł, podatków i opłat związanych z przywozem towarów.

⁴ Fakt obowiązywania wymogu posiadania wizy przez osoby fizyczne pochodzące z niektórych państw i niestosowanie takiego wymogu wobec osób fizycznych pochodzących z innych państw nie jest uważany za niweczący lub naruszający korzyści zgodnie z warunkami szczegółowego zobowiązania w niniejszym rozdziale i jego załącznikach.

⁵ Zarząd oznacza siedzibę, w której podejmowane są ostateczne decyzje.

⁶ Zgodnie z notyfikacją Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską w ramach WTO (dok. WT/REG39/1), Strona UE uważa, że pojęcie "rzeczywistego i trwałego powiązania" z gospodarką państwa członkowskiego Unii Europejskiej, o którym mowa w art. 48 Traktatu, jest równoważne pojęciu "znaczących operacji gospodarczych" zawartemu w art. V ust. 6 GATS. Odpowiednio, w przypadku osoby prawnej ustanowionej zgodnie z przepisami Korei i posiadającej jedynie siedzibę lub zarząd na terytorium Korei, Strona UE stosuje wobec niej korzyści wynikające z niniejszej Umowy wyłącznie, jeśli ta osoba prawna posiada rzeczywiste i trwałe powiązanie z gospodarką Korei.

⁷ Postanowienia tej litery nie mają zastosowania do przedsiębiorczości.

⁸ Wyłączenie usług audiowizualnych z zakresu niniejszej sekcji nie ma wpływu na prawa i obowiązki wynikające z Protokołu w sprawie współpracy kulturalnej.

⁹ Postanowienia tej litery obejmują środki, zgodnie z którymi warunkiem transgranicznego świadczenia usług jest posiadanie przez usługodawcę drugiej Strony utworzonego przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 7.9 lit. a) na terytorium Strony lub bycie jej rezydentem.

¹⁰ Postanowienia tej litery nie obejmują środków Strony, które ograniczają nakłady służące transgranicznemu świadczeniu usług.

¹¹ Żadne z postanowień niniejszego artykułu nie może być interpretowane jako rozszerzające zakres niniejszej sekcji.

¹² Terminy "utworzenie" i "nabycie" osoby prawnej są rozumiane jako obejmujące udział kapitałowy w osobie prawnej w celu ustanowienia lub utrzymania trwałych powiązań gospodarczych.

¹³ W przypadku gdy działalność gospodarcza nie jest prowadza bezpośrednio przez osobę prawną lecz przez inne podmioty takie jak oddziały lub przedstawicielstwa, inwestorowi, włącznie z osobą prawną, udziela się niemniej jednak, w związku z założeniem takiego przedsiębiorstwa, takiego samego traktowania jak to udzielone inwestorom zgodnie z niniejszą Umową. Traktowanie takie rozszerza się na przedsiębiorstwo, poprzez które prowadzona jest działalność gospodarcza, i nie musi ono być rozszerzone na wszelkie inne podmioty składające się na inwestora zlokalizowane poza terytorium, na którym prowadzona jest działalność gospodarcza.

¹⁴ Ochrona inwestycji, inna niż traktowanie wynikające z art. 7.12, wraz z procedurami rozstrzygania sporów między inwestorami a państwem, nie jest objęta niniejszym rozdziałem.

¹⁵ Dla większej jasności, przetwarzanie materiałów jądrowych obejmuje wszystkie działania objęte Międzynarodową Standardową Klasyfikację Rodzajów Działalności określoną w dokumentach statystycznych Urzędu Statystycznego Narodów Zjednoczonych, seria M, N° 4, ISIC REV 3.1, 2002 kod 2330.

¹⁶ Materiały wojskowe ograniczone są do wszelkiego rodzaju produktów przeznaczonych i wytwarzanych jedynie na potrzeby wojska w celu prowadzenia działań wojennych lub obronnych.

¹⁷ Wyłączenie usług audiowizualnych z zakresu niniejszego sekcji nie ma wpływu na prawa i obowiązki wynikające z Protokołu w sprawie współpracy kulturalnej.

¹⁸ Lit. a)-c) nie obejmują środków podejmowanych w celu ograniczenia produkcji produktów rolnych.

¹⁹ Niniejszy artykuł ma zastosowanie do przepisów dotyczących składu zarządu przedsiębiorstwa, takich jak narodowość lub wymogi dotyczące pozwolenia na pobyt.

²⁰ Żadne z postanowień niniejszego artykułu nie może być interpretowane jako rozszerzające zakres niniejszej sekcji.

²¹ Obowiązek, o którym mowa w niniejszym ustępie, nie dotyczy przepisów w zakresie ochrony inwestycji nieobjętych niniejszym rozdziałem, włącznie z przepisami dotyczącymi procedur rozstrzygania sporów między inwestorami i państwem.

²² Obejmuje to niniejszy rozdział oraz załączniki 7-A i 7-C.

²³ Na przyjmujące przedsiębiorstwo może zostać nałożony wymóg przedstawienia, celem uprzedniego zatwierdzenia, programu szkolenia obejmującego okres pobytu i wskazującego, że celem pobytu jest szkolenie odpowiadające poziomowi szkoły wyższej.

²⁴ Umowa o świadczenie usług, o której mowa w niniejszej literze, jest zgodna z przepisami ustawowymi i wykonawczymi lub wymogami Strony, na terytorium której dana umowa jest wykonywana.

²⁵ Umowa o świadczenie usług, o której mowa w niniejszej literze, jest zgodna z przepisami ustawowymi i wykonawczymi lub wymogami Strony, na terytorium której dana umowa jest wykonywana.

²⁶ Strona może się zgodzić na przedłużenie o okres dozwolony zgodnie z przepisami obowiązującymi na jej terytorium.

²⁷ Niniejszy ustęp pozostaje bez uszczerbku dla praw i obowiązków wynikających ze dwustronnych umów dotyczących zniesienia wiz pomiędzy Koreą i jednym z państw członkowskich Unii Europejskiej.

²⁸ O ile w załączniku 7-A nie przewidziano inaczej, żadna ze Stron nie może wymagać, aby przedsiębiorstwo mianowało na wyższe stanowiska kierownicze osoby fizyczne posiadające wskazane obywatelstwo lub będące rezydentami na jej terytorium.

²⁹ Niniejszy artykuł pozostaje bez uszczerbku dla praw i obowiązków wynikających ze wspólnych umów dotyczących zniesienia wiz pomiędzy Koreą i jednym z państw członkowskich Unii Europejskiej.

³⁰ CPC oznacza Centralną Klasyfikację Produktów określoną w dokumentach statystycznych Urzędu Statystycznego Narodów Zjednoczonych, seria M, nr 77, CPC prov, 1991 r.

³¹ Dla większej pewności, po wejściu w życie niniejszej Umowy żadne z postanowień niniejszego artykułu nie może być interpretowane jako mające na celu zmianę ram regulacyjnych istniejącego w Korei organu regulacyjnego, który reguluje działalność prywatnych dostawców usług.

³² Obejmuje to usługi wymienione w MTN/GNS/W/120 sekcja 2 "Usługi komunikacyjne", podsekcja C "Usługi telekomunikacyjne" lit. a)-g).

³³ Zakres i system wdrażania usług powszechnych ustala każda ze Stron.

³⁴ Opłaty za zezwolenie nie obejmują płatności aukcyjnych, przetargowych lub innych niedyskryminacyjnych środków dotyczących przyznania koncesji ani obowiązkowych składek za świadczenie usług o charakterze powszechnym.

³⁵ Niniejszy ustęp staje się skuteczny nie później niż pięć lat po wejściu w życie niniejszej Umowy. Każda Strona zapewnia, że po wejściu w życie niniejszej Umowy opłaty za zezwolenie są nakładane i pobierane w sposób niedyskryminacyjny.

³⁶ Lub zawężaniu marży w przypadku Strony WE.

³⁷ Każda Strona wdroży to zobowiązanie zgodnie ze swoimi odpowiednimi przepisami.

³⁸ W przypadku sporów między usługodawcami lub pomiędzy usługodawcami i użytkownikami organ odwoławczy jest niezależny od stron sporu.

³⁹ Wszelkie środki stosowane wobec podmiotów świadczących usługi finansowe i posiadających siedzibę na terytorium Strony, które nie podlegają regulacji i nadzorowi ze strony organu nadzoru finansowego tej Strony, będą uznane za środki ostrożności do celów niniejszej Umowy. Dla większej pewności wszelkie tego typu środki są podejmowane zgodnie z niniejszym artykułem.

⁴⁰ Przyjmuje się, że termin "względy ostrożności" może obejmować zapewnienie bezpieczeństwa, stabilności, integralności lub odpowiedzialności finansowej podmiotów świadczących usługi finansowe.

⁴¹ Dla większej pewności, zobowiązanie to dotyczy odniesienia do praw i wolności określonych w Powszechnej deklaracja praw człowieka - wytyczne w sprawie skomputeryzowanych archiwów danych osobowych (przyjętych przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych, rezolucja 45/95 z dnia 14 grudnia 1990 r.) oraz w Wytycznych OECD w sprawie ochrony prywatności i transgranicznych przepływów danych osobowych (przyjętych przez Radę OECD dnia 23 września 1980 r.).

⁴² Włączenie przepisów dotyczących handlu elektronicznego do niniejszego rozdziału pozostaje bez uszczerbku dla stanowiska Korei w kwestii, czy dostawy drogą elektroniczną powinny zostać zaklasyfikowane jako handel towarami czy usługami.

⁴³ Wyjątek dotyczący porządku publicznego może być przywołany jedynie w przypadku wystąpienia prawdziwego wystarczająco poważnego zagrożenia dla podstawowych interesów społecznych.

⁴⁴ Środki mające na celu zapewnienie sprawiedliwego lub skutecznego nakładania lub poboru podatków bezpośrednich obejmują środki podjęte przez Stronę w ramach jej systemu podatkowego, które:

a) mają zastosowanie do inwestorów i podmiotów świadczących usługi, którzy nie są rezydentami, z uwzględnieniem faktu, że obowiązek podatkowy nierezydentów określony jest na podstawie pozycji podlegających opodatkowaniu pochodzących z terytorium Strony lub tam się znajdujących;

b) mają zastosowanie do nierezydentów w celu zapewnienia nakładania lub poboru podatków na terytorium Strony;

c) mają zastosowanie do nierezydentów lub rezydentów w celu zapobiegania unikaniu zobowiązań podatkowych i uchylaniu się od nich, łącznie ze środkami zgodności;

d) mają zastosowanie do konsumentów usług dostarczonych na lub z terytorium drugiej Strony w celu zapewnienia nakładania na takich konsumentów lub poboru od nich podatków pochodzących ze źródeł znajdujących się na terytorium Strony;

e) dokonują rozróżnienia między inwestorami i podmiotami świadczącymi usługi podlegającymi zobowiązaniom podatkowym od pozycji opodatkowanych na poziomie światowym a innymi inwestorami i dostawcami usług ze względu na różnice w podstawie ich opodatkowania; lub

f) określają i przyznają dochody, zyski, korzyści, straty, odliczenia lub kredyty osobom i oddziałom będącym rezydentami, powiązanym osobom lub oddziałom należącym do tej samej osoby w celu zagwarantowania podstawy opodatkowania obowiązującej na terytorium Strony.

Terminologia podatkowa lub założenia systemu opisane w niniejszym ustępie i przypisie do niego są określane zgodnie z definicjami podatkowymi i założeniami systemowymi albo definicjami i założeniami systemowymi równorzędnymi, czy też podobnymi przyjętymi zgodnie z przepisami Strony stosującej dany środek.

⁴⁵ "poważne trudności w funkcjonowaniu polityki pieniężnej lub polityki kursowej" obejmują poważne trudności w bilansie płatniczym lub zewnętrzne trudności finansowe, lecz nie są do nich ograniczone, środki ochronne w ramach niniejszego artykułu nie odnoszą się do bezpośrednich inwestycji zagranicznych.

⁴⁶ Wspólnota Europejska, państwa członkowskie Unii Europejskiej lub Korea.

⁴⁷ W szczególności środki ochronne, o których mowa w niniejszym artykule, powinny być stosowane tak, aby:

a) nie oznaczały one utraty własności;

b) nie stanowiły praktyki naliczania podwójnego lub wielokrotnego kursu wymiany;

c) nie kolidowały w inny sposób ze zdolnościami inwestorów do zarabiania rynkowej stopy zwrotu na terytorium Strony, która wprowadziła środki ochronne na wszelkie aktywa podlegające ograniczeniom;

d) nie prowadziły one do zbędnych szkód w interesach handlowych, gospodarczych lub finansowych drugiej Strony;

e) miały charakter tymczasowy i by odchodziło się od nich stopniowo wraz z poprawą warunków, które doprowadziły do wprowadzenia środków; oraz

f) informacje o nich były publikowane niezwłocznie przez właściwe organy odpowiedzialne za politykę walutową.

⁴⁸ Jak długo mają miejsce okoliczności, które wystąpiły w czasie pierwotnego przyjęcia środków ochronnych lub jakiegokolwiek ich odpowiednika, stosowanie środków ochronnych może zostać jednorazowo przedłużone przez zainteresowaną Stronę na kolejne sześć miesięcy. Niemniej jednak, jeżeli wystąpią szczególnie wyjątkowe okoliczności, które powodują, że Strona chciałaby ponownie przedłużyć środki ochronne, podejmie ona wysiłki na rzecz koordynacji z drugą Stroną zastosowania dalszego przedłużenia.

⁴⁹ Zawarty w dokumentach WTO negs 268(Job No[l].8274) z dnia 19 listopada 2007 r.

⁵⁰ Do celów niniejszego ustępu retransmisja na terytorium Strony poprzez zamkniętą sieć dostępną tylko dla abonentów, która nie jest dostępna dla użytkowników spoza terytorium Strony, nie stanowi retransmisji w Internecie.

⁵¹ Na potrzeby tej podsekcji "oznaczenia geograficzne" oznaczają:

a) oznaczenia geograficzne, nazwy pochodzenia, wina gatunkowe produkowane w określonym regionie lub wina stołowe z oznaczeniem geograficznym w rozumieniu rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 z dnia 20 marca 2006 r.; rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 110/2008 z dnia 15 stycznia 2008 r.; rozporządzenia Rady (EWG) nr 1601/91 z dnia 10 czerwca 1991 r.; rozporządzenia Rady (WE) nr 1493/1999 z dnia 17 maja 1999 r. oraz rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. lub aktów prawnych zastępujących te przepisy; oraz

b) oznaczenia geograficzne objęte koreańskimi przepisami: Agricultural Products Quality Control Act (ustawa nr 9759, z dnia 9 czerwca 2009 r.) (ustawa o kontroli jakości produktów rolnych) oraz Liquor Tax Act (ustawa o podatku od napojów spirytusowych) (ustawa nr 8852, z dnia 29 lutego 2008 r.).

⁵² Ochrona oznaczeń geograficznych, o której mowa w niniejszej podsekcji, nie narusza innych przepisów niniejszej Umowy.

⁵³ W rozumieniu niniejszej podsekcji wina to produkty, które objęte są pozycją 22.04 Systemu Zharmonizowanego i które:

a) są zgodne z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r., rozporządzeniem Komisji (WE) nr 606/2009 z dnia 10 lipca 2009 r. oraz rozporządzeniem Komisji (WE) nr 607/2009 z dnia 14 lipca 2009 r., lub przepisami je zastępującymi; lub

b) są zgodne z koreańskimi przepisami: Agricultural Products Quality Control Act (ustawa nr 9759, z dnia 9 czerwca 2009 r.) oraz Liquor Tax Act (ustawa nr 8852, z dnia 29 lutego 2008 r.).

⁵⁴ W rozumieniu niniejszej podsekcji wina aromatyzowane to produkty, które objęte są pozycją 22.05 Systemu Zharmonizowanego i które:

a) są zgodne z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 1601/1991 z dnia 10 czerwca 1991 r., lub z przepisami je zastępującymi; lub

b) są zgodne z koreańskimi przepisami: Agricultural Products Quality Control Act (ustawa nr 9759, z dnia 9 czerwca 2009 r.) oraz Liquor Tax Act (ustawa nr 8852, z dnia 29 lutego 2008 r.).

⁵⁵ W rozumieniu niniejszej podsekcji okowity to produkty, które objęte są pozycją 22.08 Systemu Zharmonizowanego i które:

a) są zgodne z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 110/2008 z dnia 15 stycznia 2008 r. oraz z rozporządzeniem Komisji (EWG) nr 1014/90 z dnia 24 kwietnia 1990 r., lub przepisami je zastępującymi; lub

b) są zgodne z koreańskimi przepisami: Agricultural Products Quality Control Act (ustawa nr 9759, z dnia 9 czerwca 2009 r.) oraz Liquor Tax Act (ustawa nr 8852, z dnia 29 lutego 2008 r.).

⁵⁶ Dla wszystkich towarów określenie "towar podobny" interpretuje się zgodnie z art. 23.1 Porozumienia TRIPS, odnoszącego się do używania oznaczeń geograficznych w identyfikacji win dla win, które nie pochodzą z miejsc wskazanych przez te oznaczenia geograficzne, którymi zostały oznaczone, lub identyfikujących okowity dla okowit, które nie pochodzą z miejsc wskazanych przez te oznaczenia geograficzne, którymi zostały oznaczone.

⁵⁷ W przypadku, gdy wniosek składa:

a) Korea o produkt pochodzący objęty zakresem prawa Unii Europejskiej, o którym mowa w art. 10.18 ust. 2 oraz w przypisach do art. 10.19; lub

b) Unia Europejska o produkt pochodzący objęty zakresem prawa Korei, o którym mowa w art. 10.18 ust. 1 oraz w przypisach do art. 10.19,

w celu dodania do niniejszej Umowy nazwy pochodzenia uznanej przez jedną ze Stron za oznaczenie geograficzne w rozumieniu art. 22.1 Porozumienia TRIPS na mocy przepisów innych niż te wymienione w art. 10.18 ust. 1 i 10.18 ust. 2 oraz w przypisach do art. 10.19, Strony zgadzają się zbadać, czy to oznaczenie geograficzne może zostać dodane do niniejszej Umowy zgodnie z niniejszą podsekcją.

⁵⁸ Odnosi się to do zmian oznaczeń geograficznych jako takich, w tym zmian nazwy i kategorii produktu. Zmiany specyfikacji, o których mowa w art. 10.18 ust. 3 i 10.18 ust. 4 lub zmiany w zakresie odpowiedzialnych organów kontroli, o których mowa w art. 10.18 ust. 6 lit. d), pozostają w wyłącznej gestii Strony, z której dane oznaczenie geograficzne pochodzi. Strona ta może powiadomić drugą Stronę o takich zmianach w celach informacyjnych.

⁵⁹ Decyzja o zaprzestaniu ochrony oznaczenia geograficznego pozostaje w wyłącznej gestii Strony, z której oznaczenie to pochodzi.

⁶⁰ Korea nie uważa wzoru za nowy, jeżeli identyczny lub podobny wzór został publicznie udostępniony lub opracowany przed wpłynięciem wniosku o rejestrację wzoru. Korea nie uważa wzoru za oryginalny, jeżeli jego stworzenie wymagało jedynie prostego złożenia wzorów, które zostały publicznie udostępnione lub opracowane przed wpłynięciem wniosku o rejestrację wzoru. Unia Europejskiego nie uważa wzoru za nowy, jeżeli identyczny lub podobny wzór został publicznie udostępniony przed wpłynięciem wniosku o rejestrację wzoru lub przed datą ujawnienia niezarejestrowania wzoru. Unia Europejska nie uznaje wzoru za posiadający indywidualny charakter, jeśli całościowe wrażenie, jakie wywołuje na poinformowanym użytkowniku, nie różni się od całościowego wrażenia, jakie wywiera na tym użytkowniku wszelki wzór, który został udostępniony publicznie.

⁶¹ Dla celów niniejszego artykułu Unia Europejska i Korea uznają, że "niezarejestrowany wzór" i "niezarejestrowany wygląd" mają zbliżone znaczenie. Warunki ochrony "niezarejestrowanego wzoru" lub "niezarejestrowanego wyglądu" przewidziane są:

a) przez Koreę w Unfair Competition Prevention and Trade Secret Protection Act (ustawie o zapobieganiu nieuczciwej konkurencji i o ochronie tajemnicy handlowej) (ustawa nr 8767, z 21 grudnia 2007 r.); oraz

b) przez Unię Europejską w rozporządzeniu Rady (WE) nr 6/2002 z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie wzorów wspólnotowych, ostatnio zmienionym rozporządzeniem Rady (WE) nr 1891/2006 z dnia 18 grudnia 2006 r.

⁶² Dla celów niniejszego artykułu Unia Europejska uznaje, "prezentowanie" za "oferowanie" lub "wprowadzenie do obrotu", natomiast Korea uznaje "prezentowanie" za "przyznawanie, leasing lub wystawianie w celu przyznania lub leasingu".

⁶³ Ochrona wzoru w ramach prawa autorskiego nie jest gwarantowana automatycznie, lecz przyznawana wyłącznie, jeśli dany wzór spełnia warunki do ochrony zgodnie z prawem autorskim.

⁶⁴ W rozumieniu załącznika 2-D (Produkty farmaceutyczne i urządzenia medyczne).

⁶⁵ Środki ochrony roślin, w postaci, w jakiej są one dostarczane użytkownikowi, składających się z substancji czynnych, sejfnerów lub synergetyków lub zawierających te składniki, i przeznaczonych do jednego z następujących zastosowań:

a) ochrona roślin lub produktów roślinnych przed wszelkimi organizmami szkodliwymi lub zapobieganie działaniu takich organizmów, chyba że głównym przeznaczeniem takich produktów jest utrzymanie higieny, a nie ochrona roślin lub produktów roślinnych;

b) oddziaływanie na procesy życiowe roślin, np. poprzez substancje działające jako regulatory wzrostu, inne niż substancje odżywcze;

c) konserwacja produktów roślinnych w zakresie, w jakim takie substancje lub środki nie podlegają specjalnym przepisom Unii Europejskiej dotyczącym środków konserwujących;

d) niszczenie niepożądanych roślin lub części roślin z wyjątkiem glonów, chyba że dane środki są stosowane na glebę lub wodę w celu ochrony roślin; lub

e) hamowanie lub zapobieganie niepożądanemu wzrostowi roślin z wyjątkiem glonów, chyba że dane środki są stosowane na glebę lub wodę w celu ochrony roślin.

⁶⁶ Bez uszczerbku dla możliwego przedłużenia do stosowania w pediatrii, jeśli Strony tak określą.

⁶⁷ W rozumieniu załącznika 2-D (Produkty farmaceutyczne i urządzenia medyczne).

⁶⁸ W rozumieniu art. 10.2 ust. 2 lit. a) to h).

⁶⁹ Do celów niniejszego ustępu zakres pojęcia "pośrednik" określa się wewnętrznymi przepisami danej Strony, obejmuje ono jednak osoby, które dostarczają lub dystrybuują towary, a także, w stosownych przypadkach, dostawców usług internetowych.

⁷⁰ Do celów niniejszego ustępu zakres pojęcia "pośrednik" określa się wewnętrznymi przepisami danej Strony, obejmuje ono jednak osoby, które dostarczają lub dystrybuują towary, a także, w stosownych przypadkach, dostawców usług internetowych.

⁷¹ Określenie "prawa pokrewne" definiowane jest przez każdą ze Stron zgodnie z jej międzynarodowymi zobowiązaniami.

⁷² Do celów wypełniania funkcji, o której mowa w art. 10.63, "dostawca usług" oznacza dostawcę transmisji, routingu lub połączeń dla cyfrowej komunikacji internetowej bez zmiany ich treści pomiędzy punktami określonymi przez użytkownika sprzętu, który został przez niego wybrany, a do celów wypełniania funkcji, o których mowa w art. 10.64 i 10.65 "dostawca usług" oznacza dostawcę lub operatora urządzeń do dostarczania usług internetowych lub dostępu do sieci.

⁷³ Oczywistym jest, że nie ma obowiązku stosowania takich procedur do przywozu towarów wprowadzonych na rynek innego kraju przez lub za zgodą posiadacza prawa.

⁷⁴ "tranzyt celny, przeładunek oraz umieszczenie w strefie wolnocłowej" w rozumieniu Konwencji z Kioto.

⁷⁵ Dla Korei "poddanie procedurze zawieszającej" obejmuje tymczasowy przywóz i fabrykę-skład. Dla Unii Europejskiej "poddanie procedurze zawieszającej" obejmuje tymczasowy przywóz, uszlachetnianie czynne oraz przetwarzanie pod kontrolą celną.

⁷⁶ Do celów niniejszego artykułu towary naruszające prawo własności intelektualnej oznaczają:

a) "towary podrobione", a mianowicie:

(i) towary, łącznie z opakowaniem, bez upoważnienia oznaczone znakiem towarowym identycznym ze znakiem towarowym należycie zarejestrowanym mając na uwadze ten sam typ towarów albo znakiem, który, mając na uwadze jego istotne elementy, nie może być rozróżniony od zarejestrowanego znaku towarowego i który w związku z tym narusza prawa właściciela znaku towarowego;

(ii) wszelki symbol znaku towarowego (logo, etykieta, naklejka, broszura, instrukcja użytkowania lub dokument gwarancyjny), również przedstawiony osobno, na takich samych warunkach jak towary określone w lit. a) ppkt (i); lub

(iii) opakowania towarów podrabianych oznaczone znakiem towarowym, prezentowane oddzielnie, na takich samych warunkach jak towary określone w lit. a) ppkt (i);

b) pirackie towary naruszające prawa autorskie, które są kopiami prawa autorskiego lub prawa pokrewnego albo prawa do wzoru wykonanymi bez zgody posiadacza prawa albo osoby należycie przez niego upoważnionej w kraju produkcji lub kopie takie zawierające, bez znaczenia, czy prawo zostało zarejestrowane zgodnie z prawem krajowym; lub

c) towary które zgodnie z prawodawstwem Strony, w której złożono wniosek o podjęcie działania przez organy celne, naruszają:

(i) patent;

(ii) prawo ochrony odmian roślin;

(iii) zarejestrowany wzór; lub

(iv) oznaczenie geograficzne.

⁷⁷ Co obejmuje co najmniej osobę będącą właścicielem towarów lub osobę, która posiada podobne prawo do dysponowania danymi towarami.

⁷⁸ Stosowanie niniejszego artykułu do praktyk uzgodnionych podlega przepisom poszczególnych Stron w zakresie konkurencji.

⁷⁹ Strona przyznaje prawa specjalne, gdy wyznacza liczbę przedsiębiorstw uprawnionych do dostarczania towarów lub świadczenia usług niezgodnie z kryteriami obiektywności, proporcjonalności i niedyskryminacji lub gdy ogranicza ich liczbę do dwóch lub więcej lub gdy przyznaje przedsiębiorstwom korzyści prawne lub regulacyjne, które istotnie wpływają na zdolność jakiegokolwiek innego przedsiębiorstwa do dostarczania tych samym towarów lub świadczenia tych samych usług.

⁸⁰ Środki dyskryminacyjne oznaczają środki, które nie są zgodne z traktowaniem narodowym, określonym przez odpowiednie przepisy niniejszej Umowy, w tym z warunkami ustanowionymi w odpowiednich załącznikach do niniejszej Umowy.

⁸¹ Strony wyrażają niniejszym zgodę, aby niniejszy artykuł stosowany był wyłącznie do subsydiów otrzymanych po wejściu w życie niniejszej Umowy.

⁸² Do celów niniejszej Umowy niniejszym artykułem nie są objęte subsydia dla małych i średnich przedsiębiorstw przyznane zgodnie z obiektywnymi kryteriami lub warunkami, zgodnie z art. 2.1. lit. b) oraz odwołującym się do niego przypisem 2. Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych.

⁸³ Międzynarodowy handel Stron obejmuje zarówno rynek krajowy, jak i rynki wywozowe.

⁸⁴ Gdy w niniejszym rozdziale pojawiają się odniesienia do pracy, pojęcie to obejmuje kwestie objęte programem godnej pracy przyjętym przez Międzynarodową Organizację Pracy (zwaną dalej "MOP") oraz przyjętą w 2006 r. Deklaracją Rady Społeczno-Gospodarczej ONZ ds. Pełnego Zatrudnienia i Godnej Pracy.

⁸⁵ Decyzja UNFCCC 1/CP.13 przyjęta podczas trzynastej sesji Konferencji Stron Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu.

⁸⁶ W przypadku sporów dotyczących Protokołu w sprawie współpracy kulturalnej wszystkie odniesienia w niniejszym rozdziale do Komitetu ds. Handlu są rozumiane jako odniesienia do Komitetu ds. Współpracy Kulturalnej.

⁸⁷ Towary sezonowe są towarami, których przywóz w reprezentatywnym okresie nie jest rozłożony na cały rok, ale jest skoncentrowany w określonych porach roku w wyniku czynników sezonowych.

⁸⁸ Jak określono w Protokole w sprawie współpracy kulturalnej, Komitet ds. Handlu nie może orzekać w sprawach związanych z Protokołem, a Komitet ds. Współpracy Kulturalnej wypełnia wszystkie funkcje Komitetu ds. Handlu w odniesieniu do tego protokołu, w przypadku gdy funkcje takie są istotne do celów wykonywania postanowień tego Protokołu.

WYKAZ ZAŁĄCZNIKÓW

ZAŁĄCZNIK 1

Celowo zostawiony pusty

ZAŁĄCZNIK 2-A

ZNIESIENIE NALEŻNOŚCI CELNYCH

Treść załącznika w formie PDF do pobrania tutaj

ZAŁĄCZNIK 2-B

PRODUKTY ELEKTRONICZNE

Treść załącznika w formie PDF do pobrania tutaj

ZAŁĄCZNIK 2-C

POJAZDY SILNIKOWE I ICH CZĘŚĆI

Treść załącznika w formie PDF do pobrania tutaj

ZAŁĄCZNIK 2-D

PRODKTY FARMACEUTYCZNE I WYROBY MEDYCZNE

Treść załącznika w formie PDF do pobrania tutaj

ZAŁĄCZNIK 2-E

CHEMIKALIA

1. Przypominając obowiązki Stron wynikające z Porozumienia WTO, w szczególności Porozumienia TBT, oraz uznając znaczenie zrównoważonego wzrostu i handlu dla każdej ze Stron, Strony potwierdzają następujące wspólne cele i zasady:

a) tworzenia warunków rynku konkurencyjnego opartego na zasadach otwartości, niedyskryminacji i przejrzystości;

b) zacieśniania współpracy w celu promowania stałego i przynoszącego obopólne korzyści rozwoju handlu;

c) zapewniania wysokiego poziomu zdrowia publicznego i ochrony środowiska;

d) promowania alternatywnych metod oceny zagrożeń związanych z substancjami oraz ograniczania badań na zwierzętach;

e) wdrażania odpowiednich mechanizmów regulacyjnych i ochrony informacji poufnych;

f) przyczyniania się do realizacji strategicznego podejścia do międzynarodowego zarządzania chemikaliami; oraz

g) rozwijania i promowania na poziomie międzynarodowym najlepszych praktyk w zakresie oceny chemikaliów i zarządzania nimi.

2. Na podstawie celów i zasad opisanych w ust. 1 oraz aby ułatwić i promować handel, Strony uznają znaczenie:

a) zapewnienia przejrzystości w zakresie zawartości ich przepisów ustawowych i wykonawczych oraz innych środków o ogólnym zastosowaniu w obszarze chemikaliów;

b) zapewnienia przejrzystości i należytej staranności przy opracowywaniu i wdrażaniu ich systemów zarządzania chemikaliami;

c) stosowania, tam gdzie jest to możliwe, najlepszych praktyk w odniesieniu do przyjmowania i wdrażania prawodawstwa, oceny ryzyka i rejestracji, zezwoleń, notyfikacji oraz przetwarzania poufnych informacji handlowych; oraz

d) współpracowania w obszarze dobrych praktyk laboratoryjnych oraz wytycznych dotyczących badania w celu wypracowania bardziej spójnego podejścia do oceny i zarządzania chemikaliami oraz sprzyjania osiągnięciu harmonizacji podejść na poziomie międzynarodowym.

3. Strony zgadzają się prowadzić dyskusje w dobrej wierze o wszelkich problemach wynikających ze stosowania przepisów Strony dotyczących chemikaliów i mających znaczący wpływ na handel drugiej Strony.

4. W celu promowania współpracy w obszarach objętych niniejszym załącznikiem oraz utworzenia forum dla dyskusji przewidzianych w ust. 3, grupa robocza ds. chemikaliów zostaje utworzona zgodnie z art. 15.3. ust. 1 (Grupy robocze). Grupa robocza zbiera się co najmniej co dwa lata, o ile nie uzgodniono inaczej lub o ile nie pojawią się problemy, o których mowa w ust. 3.

ZAŁĄCZNIK 3

ŚRODKI OCHRONNE W ROLNICTWIE

Treść załącznika w formie PDF do pobrania tutaj

ZAŁĄCZNIK 4

KOORDYNATOR DS. BARIER TECHNICZNYCH W HANDLU

1. Koordynatorem ds. barier technicznych w handlu dla Korei jest koreańska Agencja ds. Technologii i Norm lub organ będący jej następcą.

2. Unia Europejska wyznacza koordynatora ds. barier technicznych w handlu dla Unii Europejskiej i informuje Koreę nie później niż miesiąc od wejścia w życie niniejszej Umowy.

ZAŁĄCZNIK 5

Celowo zostawiony pusty

ZAŁĄCZNIK 6

Celowo zostawiony pusty

ZAŁĄCZNIK 7-A

WYKAZ ZOBOWIĄZAŃ

Treść załącznika w formie PDF do pobrania tutaj

ZAŁĄCZNIK 7-B

ZWOLNIENIE Z TRAKTOWANIA KNU

1. Do celów art. 7.8 ust. 2 i 7.14 ust. 2, dla osiągnięcia znacząco wyższego poziomu zobowiązań, zobowiązania określone w regionalnej umowie o integracji gospodarczej powinny tworzyć wewnętrzny rynek usług i przedsiębiorstw¹ albo obejmować zarówno prawo przedsiębiorczości jak i zbliżenie prawodawstw. Ocena poziomu zobowiązań jest przeprowadzana na podstawie zobowiązań sektorowych lub poziomych.

a) Prawo przedsiębiorczości, o którym mowa w niniejszym ustępie, oznacza obowiązek zniesienia w istocie wszystkich barier w prowadzeniu działalności pomiędzy stronami regionalnej umowy o integracji gospodarczej poprzez wejście tej umowy w życie. Prawo przedsiębiorczości zawiera prawo obywateli stron regionalnej umowy o integracji gospodarczej do zakładania i prowadzenia przedsiębiorstw na podstawie warunków określonych dla obywateli w prawodawstwie kraju, w którym znajduje się dane przedsiębiorstwo.

b) Zbliżenie prawodawstw, o którym mowa w niniejszym ustępie, oznacza:

(i) dostosowanie prawodawstwa jednej lub kilku stron regionalnej umowy o integracji gospodarczej do prawodawstwa drugiej strony lub stron tej umowy; lub

(ii) włączenie wspólnego prawodawstwa do porządku prawnego stron regionalnej umowy o integracji gospodarczej. Takie dostosowanie lub włączenie dokonuje się i uznaje się za dokonane począwszy od daty nadania mu mocy prawnej w porządku prawnym strony lub stron regionalnej umowy o integracji gospodarczej.

2. Strony powiadamiają Komitet, o którym mowa w art. 7.3 o wszystkich regionalnych umowach o integracji gospodarczej spełniających warunki określone w art. 7.8 ust. 2 i 7.14 ust. 2. Takie powiadomienie następuje na piśmie w ciągu 60 dni od daty podpisania regionalnej umowy o integracji gospodarczej.

3. Na wniosek Strony oraz w następstwie powiadomienia, o którym mowa w ust. 2 niniejszego załącznika, Strony omawiają i oceniają, za pośrednictwem Komitetu lub osobnych konsultacji, zgodność regionalnej umowy o integracji gospodarczej z warunkami określonymi w art. 7.8 ust. 2 i 7.14 ust. 2 oraz w niniejszym załączniku.

¹ Wewnętrzny rynek usług i przedsiębiorstw oznacza obszar bez wewnętrznych granic, w którym zapewniony jest swobodny przepływ usług, kapitału i osób. Dla większej pewności należy zaznaczyć, że w momencie podpisywania niniejszej Umowy Europejski Obszar Gospodarczy (EOG) jest jedynym wewnętrznym rynkiem, w którym uczestniczą państwa trzecie Unii Europejskiej.

ZAŁĄCZNIK 7-C

WYKAZ ZWOLNIEŃ Z KNU

Treść załącznika w formie PDF do pobrania tutaj

ZAŁĄCZNIK 7-D

DODATKOWE ZOBOWIĄZANIA DOTYCZĄCE USŁUG FINANSOWYCH

Przekazywanie informacji

1. Strony uznają znaczenie transgranicznej wymiany informacji przez usługodawców świadczących usługi finansowe. Korea wyraziła zamiar przeprowadzenia zmian w systemie regulacyjnym, które skutkować będą przyjęciem rozwiązań pozwalających na przekazywanie informacji finansowych za granicę przy jednoczesnym uwzględnieniu takich kwestii, jak ochrona szczególnej wagi informacji konsumentów, zakaz nieautoryzowanego ponownego użycia informacji szczególnej wagi, możliwość dostępu finansowych organów regulacyjnych do dokumentacji usługodawców świadczących usługi finansowe dotyczącej postępowania z takimi informacjami oraz wymagań w zakresie umiejscowienia urządzeń technologicznych.¹

Realizacja zadań

2. Strony uznają korzyści płynące z umożliwienia usługodawcom świadczącym usługi finansowe na terytorium Strony realizowanie określonych zadań w głównej siedzibie lub oddziałach znajdujących się wewnątrz lub poza terytorium Strony. Na tyle, na ile jest to możliwe, każda Strona powinna zezwolić na realizowanie w takiej siedzibie lub oddziale zadań, które obejmują między innymi:

a) przetwarzanie transakcji i informacji handlowych, w tym sporządzanie potwierdzeń i sprawozdań;

b) zadania związane z użyciem technologii, jak przetwarzanie danych², programowanie i rozwój systemów;

c) usługi administracyjne, w tym udzielanie zamówień, organizacja podróży służbowych, usługi pocztowe, ochrona fizyczna, zarządzanie przestrzenią biurową oraz usługi sekretarskie;

d) działania w zakresie zasobów ludzkich, w tym szkolenie i edukacja;

e) zadania związane z księgowością, w tym uzgodnienie rachunków bankowych, sporządzanie budżetu, listy płac, podatki, uzgodnienie kont oraz księgowość klientów i rachunków własnych; a także

f) zadania w zakresie prawa, w tym udzielanie porad i opracowywanie strategii prowadzenia sporów.

3. Żaden zapis ust. 2 nie ogranicza Strony w nałożeniu na usługodawcę świadczącego usługi finansowe na jej terytorium obowiązku zachowania określonych zadań.

4. Dla większej pewności należy zaznaczyć, że usługodawca świadczący usługi finansowe na terytorium Strony zachowuje ostateczną odpowiedzialność za spełnienie wymogów stosowanych odnośnie zadań wykonywanych w głównej siedzibie lub oddziale tego usługodawcy.

Świadczenie usług ubezpieczeniowych dla ludności za pośrednictwem usług pocztowych

5. Przepisy regulujące usługi ubezpieczeniowe dla ludności świadczone przez usługodawcę Strony świadczącego usługi pocztowe nie powinny nadawać usługodawcy Strony świadczącemu usługi pocztowe przewagi konkurencyjnej w stosunku do prywatnych usługodawców świadczących podobne usługi ubezpieczeniowe na terytorium Strony.

6. W tym celu Korea powinna w miarę możliwości zapewnić, aby Komisja ds. Usług Finansowych (zwana dalej „KUF”) sprawowała nadzór regulacyjny nad usługami gwarantowania ubezpieczeń świadczonymi przez Pocztę Koreańską (Korea Post) dla ludności oraz aby usługi te podlegały tym samym zasadom, jakie są stosowane do prywatnych usługodawców świadczących podobne usługi gwarantowania ubezpieczeń na jej terytorium.³

Sektorowe spółdzielnie sprzedające ubezpieczenia

7. Przepisy regulujące usługi ubezpieczeniowe świadczone przez spółdzielnie sektorowe nie powinny nadawać spółdzielniom przewagi konkurencyjnej w stosunku do prywatnych usługodawców świadczących podobne usługi ubezpieczeniowe. Na tyle, na ile jest to możliwe, Strona powinna stosować w odniesieniu do usług świadczonych przez takie spółdzielnie te same zasady, jakie stosuje w odniesieniu do podobnych usług świadczonych przez ubezpieczycieli prywatnych.

8. W tym celu KUF powinna sprawować nadzór regulacyjny nad usługami świadczonymi przez spółdzielnie sektorowe. Korea powinna co najmniej zapewnić, aby nie później niż trzy lata po wejściu w życie niniejszej Umowy, kwestie wypłacalności związane ze sprzedażą ubezpieczeń przez National Agricultural Cooperative Federation, National Federation of Fisheries Cooperatives, Korea Federation of Community Credit Cooperatives oraz National Credit Union Federation of Korea podlegały regulacjom KUF.

Organizacje samoregulujące

9. Koreański Instytut Rozwoju Ubezpieczeń (Korea Insurance Development Institute) podlega postanowieniom art. 7.40. Niniejsze stwierdzenie pozostaje bez uszczerbku dla statusu dowolnej innej organizacji w tym lub jakimkolwiek innym podsektorze usług finansowych.

10. Dla większej pewności należy zaznaczyć, że w przypadku gdy finansowe organy regulujące każdej Strony powierzają funkcję związaną z ubezpieczeniami organizacji samoregulującej lub innej organizacji pozarządowej, organy te powinny podjąć uzasadnione kroki dla zapewnienia zgodności z art. 7.39 (przejrzystość) i art. 7.23 ust. 2 (regulacje krajowe) w odniesieniu do wszystkich działań podejmowanych przez daną organizację w ramach powierzonej funkcji.

¹ Zapis ten obejmuje w szczególności przekazywanie informacji dla celów spełnienia wymogów przejrzystości i składania sprawozdań przez usługodawców świadczących usługi finansowe w stosunku do finansowych organów regulacyjnych w kraju pochodzenia.

² W takim zakresie, w jakim Strona ma obowiązek, zgodnie z art. 7.43, pozwolić na przekazywanie informacji poza granice swojego terytorium, Strona ta powinna również dopuścić przetwarzanie danych obejmujących te informacje po ich przekazaniu.

³ Niniejsze zobowiązanie ma zastosowanie także do Unii Europejskiej w przypadku, gdy usługodawca świadczący usługi pocztowe objęty jurysdykcją państwa członkowskiego Unii Europejskiej prowadzi na jej terytorium działalność polegającą na gwarantowaniu ubezpieczeń.

ZAŁĄCZNIK 8

Celowo zostawiony pusty

ZAŁĄCZNIK 9

UMOWY BOT I KONCESJE NA ROBOTY BUDOWLANE

Treść załącznika w formie PDF do pobrania tutaj

ZAŁĄCZNIK 10-A

OZNACZENIA GEOGRAFICZNE PRODUKTÓW ROLNYCH I ŚRODKÓW SPOŻYWCZYCH

Treść załącznika w formie PDF do pobrania tutaj

ZAŁĄCZNIK 10-B

OZNACZENIA GEOGRAFICZNE WIN, WIN AROMATYZOWANYCH I OKOWIT

Treść załącznika w formie PDF do pobrania tutaj

ZAŁĄCZNIK 11

Celowo zostawiony pusty

ZAŁĄCZNIK 12

Celowo zostawiony pusty

ZAŁĄCZNIK 13

WSPÓŁPRACA W DZIEDZINIE HANDLU I ZRÓWNOWAŻONEGO ROZWOJU

1. Aby zapewnić osiągnięcie celów zawartych w rozdziale trzynastym i wspierać wypełnianie swoich zobowiązań wynikających z tego rozdziału, Strony sporządziły poniższy orientacyjny wykaz dziedzin współpracy:

a) wymiana poglądów dotyczących pozytywnego i negatywnego wpływu niniejszej Umowy na zrównoważony rozwój i sposobów wzmocnienia tego wpływu, zapobiegania lub przeciwdziałania takiemu wpływowi, biorąc pod uwagę oceny oddziaływania na zrównoważony rozwój przeprowadzone przez Strony;

b) współpraca w ramach forów międzynarodowych do spraw społecznych lub środowiskowych aspektów handlu i zrównoważonego rozwoju, w tym w szczególności w ramach WTO, MOP, Programu Narodów Zjednoczonych ds. Ochrony Środowiska oraz wielostronnych porozumień w zakresie środowiska;

c) współpraca mająca na celu promowanie ratyfikacji podstawowych i innych konwencji MOP oraz wielostronnych porozumień w zakresie środowiska mających wpływ na handel;

d) wymiana informacji i współpraca w dziedzinie społecznej odpowiedzialności biznesu i rozliczalności, obejmująca skuteczne wdrożenie międzynarodowych wytycznych i działania je uzupełniające, sprawiedliwy i etyczny handel, prywatne i publiczne systemy certyfikacji i oznakowania, łącznie z oznakowaniem ekologicznym oraz ekologicznymi zamówieniami publicznymi;

e) wymiana poglądów w kwestii wpływu na handel przepisów, norm i standardów w dziedzinie ochrony środowiska;

f) współpraca w dziedzinie związanych z handlem aspektów obowiązującej i przyszłej międzynarodowej strategii przeciwdziałania zmianom klimatu, łącznie z kwestiami związanymi ze światowymi rynkami uprawnień do emisji dwutlenku węgla, sposobami rozwiązania problemu negatywnego wpływu handlu na klimat, a także środkami promowania technologii niskoemisyjnych i efektywności energetycznej;

g) współpraca w dziedzinie związanych z handlem aspektów różnorodności biologicznej, także w odniesieniu do biopaliw;

h) współpraca w dziedzinie związanych z handlem środków promowania zrównoważonych metod rybołówstwa;

i) współpraca w dziedzinie związanych z handlem środków w celu rozwiązania problemu wycinania lasów, łącznie z nielegalnym pozyskiwaniem drewna;

j) współpraca w dziedzinie związanych z handlem aspektów wielostronnych porozumień w zakresie środowiska, łącznie ze współpracą celną;

k) współpraca w dziedzinie związanych z handlem aspektów programu godnej pracy opracowanego przez MOP, łącznie ze wzajemnymi powiązaniami między handlem a pełnym i wydajnym zatrudnieniem, dostosowaniem rynku pracy, podstawowymi normami pracy, statystykami pracy, rozwojem zarządzania zasobami ludzkimi, kształceniem przez całe życie, ochroną socjalną i włączeniem społecznym, a także dialogiem społecznym i równouprawnieniem płci;

l) wymiana poglądów w kwestii powiązań między wielostronnymi porozumieniami w zakresie środowiska a międzynarodowymi zasadami handlu; lub

m) inne formy współpracy w dziedzinie środowiska, które Strony mogą uznać za stosowne.

2. Strony uzgadniają, że należy dążyć do tego, aby opracowane przez nie działania w ramach współpracy znalazły możliwie szerokie zastosowanie i przyniosły możliwie duże korzyści.

ZAŁĄCZNIK 14-A

MECHANIZM MEDIACJI DLA ŚRODKÓW TARYFOWYCH

Treść załącznika w formie PDF do pobrania tutaj

ZAŁĄCZNIK 14-B

REGULAMIN POSTĘPOWANIA ARBITRAŻOWEGO

Treść załącznika w formie PDF do pobrania tutaj

ZAŁĄCZNIK 14-C

KODEKS POSTĘPOWANIA CZŁONKÓW ORGANÓW ARBITRAŻOWYCH I MEDIATORÓW

ARTYKUŁ 1

Definicje

Do celów niniejszego załącznika:

a) członek lub arbiter oznacza członka organu arbitrażowego powołanego na podstawie art. 14.5;

b) mediator oznacza osobę, która prowadzi procedurę mediacji zgodnie z załącznikiem 14-A;

c) kandydat oznacza osobę, której nazwisko znajduje się na liście arbitrów, o której mowa w art. 14.18 i którą bierze się pod uwagę przy wyborze członków organu arbitrażowego na podstawie art. 14.5;

d) asystent oznacza osobę, która zgodnie z zasadami powołania członka, prowadzi badania lub pomaga temu członkowi;

e) postępowanie, o ile nie ustalono inaczej, oznacza postępowanie organu arbitrażowego na podstawie niniejszej Umowy; oraz

f) pracownicy, w stosunku do członka, oznaczają osoby, którymi kieruje i które kontroluje członek, inne niż asystenci.

ARTYKUŁ 2

Odpowiedzialność procesowa

Każdy kandydat i członek unika niewłaściwych zachowań lub ich znamion, jest osobą niezależną i bezstronną, unika bezpośrednich lub pośrednich konfliktów interesów i przestrzega wysokich standardów postępowania, aby podtrzymać integralność i niezależność mechanizmu rozstrzygania sporów. Byli członkowie muszą stosować się do zobowiązań ustanowionych art. 6 i 7 niniejszego załącznika.

ARTYKUŁ 3

Obowiązek ujawnienia informacji

1. Przed potwierdzeniem, że kandydat został wybrany na członka organu arbitrażowego na podstawie niniejszej Umowy, ujawnia on wszelkie interesy, związki lub kwestie, jakie mogą mieć wpływ na jego niezależność lub bezstronność lub które mogą wywoływać wrażenie niewłaściwego zachowania lub stronniczości w trakcie postępowania. W tym celu kandydat podejmuje wszelkie stosowne wysiłki, aby rozpoznać takie interesy, związki i kwestie.

2. Kandydat lub członek informuje o kwestiach dotyczących faktycznego lub potencjalnego naruszenia niniejszego załącznika wyłącznie Komitet ds. Handlu; kwestie te są następnie rozważane przez Strony.

3. Po swoim wyborze członek nadal podejmuje wszelkie stosowne wysiłki, aby rozpoznać wszystkie interesy, związki lub kwestie opisane w ust. 1 oraz ujawnia je. Obowiązek ich ujawnienia ma charakter ciągły, co oznacza, że członek ma ujawniać wszelkie interesy, związki lub kwestie, które mogą wyniknąć na dowolnym etapie postępowania. Członek ujawnia takie interesy, związki lub kwestie, informując o nich na piśmie Komitet ds. Handlu; następnie są one rozważane przez Strony.

ARTYKUŁ 4

Obowiązki członków

1. Po swoim wyborze członek w trakcie całego postępowania musi wykonywać należące do niego obowiązki w sposób dokładny i sprawny, przestrzegając przy tym zasad uczciwości i staranności.

2. Członek rozważa jedynie kwestie poruszane w trakcie postępowania i konieczne dla wydania decyzji i nie zleca wykonania tego obowiązku innej osobie.

3. Członek podejmuje wszelkie właściwe kroki w celu zapewnienia, aby jego asystent i pracownicy znali postanowienia art. 2, 3 i 7 niniejszego załącznika oraz ich przestrzegali.

4. Członek nie może brać udziału w kontaktach ex parte dotyczących postępowania.

ARTYKUŁ 5

Niezależność i bezstronność członków

1. Członek musi być niezależny i bezstronny oraz musi unikać stwarzania wrażenia niewłaściwego zachowania lub stronniczości; członek nie może działać pod wpływem własnych interesów, nacisków z zewnątrz, względów politycznych, żądań społecznych i lojalności w stosunku do jednej ze Stron lub z obawy przed krytyką.

2. Członek nie może podejmować w sposób bezpośredni lub pośredni jakichkolwiek zobowiązań ani przyjmować korzyści mogących w jakikolwiek sposób zakłócić właściwe wykonywanie jego obowiązków lub stworzyć wrażenie zakłócenia ich właściwego wykonywania.

3. Członek nie może wykorzystywać swojego stanowiska w organie arbitrażowym do realizacji jakichkolwiek osobistych lub prywatnych interesów i unika postępowania, które może sprawiać wrażenie, że inni mogą wywierać na niego wpływ ze względu na swoją szczególną sytuację.

4. Członek nie może pozwolić na to, aby związki lub zobowiązania finansowe, handlowe, zawodowe, rodzinne lub społeczne miały wpływ na jego postępowanie lub sądy.

5. Członek musi unikać nawiązywania związków lub uzyskiwania korzyści finansowych, które mogą mieć wpływ na jego bezstronność lub mogą stwarzać wrażenie niewłaściwego zachowania lub stronniczości.

ARTYKUŁ 6

Zobowiązania byłych członków

Wszyscy byli członkowie muszą unikać działań mogących stwarzać wrażenie, że wykonując swoje obowiązki, byli stronniczy lub odnosili korzyści z decyzji organu arbitrażowego.

ARTYKUŁ 7

Poufność

1. Członek lub były członek nie może w żadnym momencie ujawnić ani wykorzystać jakichkolwiek niedostępnych publicznie informacji dotyczących postępowania lub uzyskanych w trakcie postępowania, z wyjątkiem ujawnienia lub wykorzystania do celów tego postępowania, i w żadnym przypadku nie może ujawniać ani wykorzystywać takich informacji w celu uzyskania osobistych korzyści lub korzyści dla innych lub aby zaszkodzić interesom innych.

2. Członek nie może ujawniać decyzji organu arbitrażowego ani jej części, przed jej opublikowaniem zgodnie z niniejszą Umową.

3. Członek lub były członek nie może w żadnym momencie ujawnić treści obrad organu arbitrażowego ani poglądów jego członków.

ARTYKUŁ 8

Mediatorzy

Dyscyplinę opisaną w niniejszym załączniku jako odnoszącą się do członków lub byłych członków stosuje się, odpowiednio, do mediatorów.

ZAŁĄCZNIK 15

Celowo zostawiony pusty

PROTOKÓŁ DOTYCZĄCY DEFINICJI POJĘCIA „PRODUKTY POCHODZĄCE” ORAZ METOD WSPÓŁPRACY ADMINISTRACYJNEJ

Treść protokołu w formie PDF do pobrania tutaj

PROTOKÓŁ DOTYCZĄCY WZAJEMNEJ POMOCY ADMINISTRACYJNEJ W SPRAWACH CELNYCH

Treść protokołu w formie PDF do pobrania tutaj

PROTOKÓŁ W SPRAWIE WSPÓŁPRACY KULTURALNEJ

Treść protokołu w formie PDF do pobrania tutaj

PROTOKÓŁ O SPROSTOWANIU DO UMOWY O WOLNYM HANDLU MIĘDZY UNIĄ EUROPEJSKĄ I JEJ PAŃSTWAMI CZŁONKOWSKIMI, Z JEDNEJ STRONY, A REPUBLIKĄ KOREI, Z DRUGIEJ STRONY, PODPISANEJ W BRUKSELI DNIA 6 PAŹDZIERNIKA 2010 R.

Treść protokołu w formie PDF do pobrania tutaj

Wersja angielska