Dziennik Ustaw - rok 2013 poz. 727

1. Na podstawie art. 16 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy z dnia 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 197, poz. 1172 i Nr 232, poz. 1378) ogłasza się w załączniku do niniejszego obwieszczenia jednolity tekst ustawy z dnia 19 marca 2004 r. – Prawo celne (Dz. U. Nr 68, poz. 622), z uwzględnieniem zmian wprowadzonych:

1) ustawą z dnia 25 listopada 2004 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 273, poz. 2703),

2) ustawą z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1320),

3) ustawą z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy – Prawo celne oraz ustawy – Kodeks karny skarbowy (Dz. U. Nr 215, poz. 1355),

4) ustawą z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej (Dz. U. Nr 168, poz. 1323),

5) ustawą z dnia 29 kwietnia 2010 r. o zmianie ustawy – Prawo celne oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 106, poz. 673),

6) ustawą z dnia 25 marca 2011 r. o ograniczaniu barier administracyjnych dla obywateli i przedsiębiorców (Dz. U. Nr 106, poz. 622 i Nr 187, poz. 1110),

7) ustawą z dnia 13 lipca 2012 r. o zmianie ustawy o działach administracji rządowej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 908),

8) ustawą z dnia 31 sierpnia 2012 r. o zmianie ustawy – Prawo celne (Dz. U. poz. 1116),

9) ustawą z dnia 23 listopada 2012 r. – Prawo pocztowe (Dz. U. poz. 1529)

oraz zmian wynikających z przepisów ogłoszonych przed dniem 25 marca 2013 r.

2. Podany w załączniku do niniejszego obwieszczenia tekst jednolity ustawy nie obejmuje:

1) art. 80 ustawy z dnia 25 listopada 2004 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 273, poz. 2703), który stanowi:

„Art. 80. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2005 r., z wyjątkiem art. 26 pkt 2, który wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2006 r.”;

2) art. 15 ustawy z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1320), który stanowi:

„Art. 15. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 grudnia 2008 r., z wyjątkiem art. 1 pkt 1 lit. b i lit. c, pkt 3 lit. b, pkt 4 lit. b, pkt 26 lit. a, lit. b w zakresie art. 33b i 33c i lit. c w zakresie art. 33c, pkt 27 w zakresie art. 33b i 33c, pkt 30 w zakresie art. 33b, pkt 34, pkt 41 lit. a tiret pierwsze w zakresie deklaracji importowej i lit. c tiret drugie w zakresie pkt 2b, pkt 42 lit. g w części dotyczącej ust. 6 pkt 2 w zakresie deklaracji importowej, pkt 52 lit. a w zakresie ust. 3–6, pkt 53 lit. a w części dotyczącej ust. 1 w zakresie art. 33b oraz ust. 2 i lit. b, pkt 54 i pkt 59, art. 3 pkt 2–5 oraz art. 4 pkt 2, które wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 2009 r.”;

3) art. 3–8 ustawy z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy – Prawo celne oraz ustawy – Kodeks karny skarbowy (Dz. U. Nr 215, poz. 1355), które stanowią:

„Art. 3. Postępowania w sprawach pozwoleń na prowadzenie składu celnego, wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, przejmują organy właściwe w tych sprawach od dnia jej wejścia w życie, przy czym wszystkie podjęte już w postępowaniu czynności pozostają w mocy.

Art. 4. Do postępowań w sprawie uregulowania sytuacji towaru, prowadzonych na podstawie art. 31 lub 32 ustawy, o której mowa w art. 1, wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe.

Art. 5. Postępowania w sprawach o przyznanie statusu upoważnionego przedsiębiorcy, o którym mowa w art. 5a Wspólnotowego Kodeksu Celnego, wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie ustawy, prowadzą organy właściwe na podstawie dotychczasowych przepisów.

Art. 6. Osoba ujęta w wykazie gwarantów określonym na podstawie art. 52 ust. 2 ustawy, o której mowa w art. 1, może być gwarantem, o którym mowa w art. 195 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, uprawnionym do udzielania gwarancji składanych jako zabezpieczenie pokrycia kwot wynikających z długów celnych, nie dłużej niż przez rok od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

Art. 7. Przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy, o której mowa w art. 1, zachowują moc do czasu wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie dłużej jednak niż przez 6 miesięcy od dnia jej wejścia w życie.

Art. 8. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2009 r., z wyjątkiem art. 1 pkt 14, który wchodzi w życie z dniem 1 grudnia 2008 r.”;

4) art. 242 ust. 2 i 4 oraz art. 244 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej (Dz. U. Nr 168, poz. 1323), które stanowią:

Art. 242. „2. Przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 1e ust. 1 ustawy uchylanej w art. 243, zachowują moc do czasu wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 13b ust. 1 ustawy z dnia 19 marca 2004 r. – Prawo celne, nie dłużej jednak niż przez 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy.”

„4. Przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 96 ust. 5 ustawy z dnia 19 marca 2004 r. – Prawo celne zachowują moc do czasu wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na postawie art. 96 ust. 5 ustawy z dnia 19 marca 2004 r. – Prawo celne w brzmieniu nadanym ustawą, nie dłużej jednak niż przez 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy.”

„Art. 244. Ustawa wchodzi w życie po upływie 21 dni od dnia ogłoszenia, z wyjątkiem art. 148 ust. 1 pkt 3, który wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2011 r.”;

5) art. 15 i art. 16 ustawy z dnia 29 kwietnia 2010 r. o zmianie ustawy – Prawo celne oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 106, poz. 673), które stanowią:

„Art. 15. Dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 43–50 ustawy, o której mowa w art. 1, zachowują moc do czasu wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie odpowiednio art. 43–50 ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie dłużej jednak niż 6 miesięcy od dnia jej wejścia w życie.

Art. 16. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.”;

6) art. 93 ust. 1 i art. 105 ustawy z dnia 25 marca 2011 r. o ograniczaniu barier administracyjnych dla obywateli i przedsiębiorców (Dz. U. Nr 106, poz. 622 i Nr 187, poz. 1110), które stanowią:

Art. 93. „1. Dotychczasowe akty wykonawcze wydane na podstawie upoważnień zawartych w art. 25 ustawy wymienionej w art. 11, art. 2f ustawy wymienionej w art. 18, art. 75c ustawy wymienionej w art. 19, art. 11 pkt 2–4 ustawy wymienionej w art. 31, art. 13 ustawy wymienionej w art. 36, art. 57 ust. 8 i art. 107 ust. 6 ustawy wymienionej w art. 59 oraz art. 28 ustawy wymienionej w art. 60 zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych odpowiednio na podstawie art. 25 ustawy wymienionej w art. 11, art. 2f ustawy wymienionej w art. 18, art. 75c ustawy wymienionej w art. 19, art. 11 pkt 1, art. 11 pkt 2 i art. 21f ustawy wymienionej w art. 31, art. 13 ustawy wymienionej w art. 36, art. 57 ust. 8 i art. 107 ust. 6 ustawy wymienionej w art. 59 oraz art. 28 ustawy wymienionej w art. 60, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.”

„Art. 105. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 lipca 2011 r., z wyjątkiem:

1) art. 36 pkt 3 i 4, które wchodzą w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia;

2) art. 44 i art. 103, które wchodzą w życie z dniem 1 października 2011 r.;

3) (uchylony).”;

7) art. 36 ust. 2 i art. 37 ustawy z dnia 13 lipca 2012 r. o zmianie ustawy o działach administracji rządowej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 908), które stanowią:

Art. 36. „2. Przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 19 ust. 3 ustawy zmienianej w art. 25 zachowują moc do czasu wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 19 ust. 3 tej ustawy w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie dłużej jednak niż przez 6 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.”

„Art. 37. Ustawa wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia, z wyjątkiem art. 33 ust. 2, który wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.”;

8) art. 2 ustawy z dnia 31 sierpnia 2012 r. o zmianie ustawy – Prawo celne (Dz. U. poz. 1116), który stanowi:

„Art. 2. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.”;

9) art. 192 ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. – Prawo pocztowe (Dz. U. poz. 1529), który stanowi:

„Art. 192. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2013 r.”.

Marszałek Sejmu: E. Kopacz

Załącznik do obwieszczenia Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej
Polskiej z dnia 5 kwietnia 2013 r. (poz. 727)

USTAWA

z dnia 19 marca 2004 r.

Prawo celne¹⁾

Rozdział 1

Przepisy ogólne

Art. 1. Ustawa reguluje w zakresie uzupełniającym przepisy prawa wspólnotowego:

1) zasady przywozu towarów na obszar celny Wspólnoty Europejskiej, zwanej dalej „Wspólnotą”, i wywozu towarów z tego obszaru,

2) zasady postępowania z towarami objętymi Wspólną Polityką Rolną,

3) sposób przekazywania informacji do celów ewidencji i statystyki dotyczącej obrotu towarowego z państwami członkowskimi Wspólnoty

– oraz związane z tym prawa i obowiązki osób, a także uprawnienia i obowiązki organów celnych.

Art. 2. Wprowadzenie towaru na obszar celny Wspólnoty lub jego wyprowadzenie z tego obszaru powoduje z mocy prawa powstanie obowiązków i uprawnień przewidzianych w przepisach prawa celnego, jeżeli przepisy prawa, w tym umowy międzynarodowe, nie stanowią inaczej.

Art. 3. Ustawa ma zastosowanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, chyba że umowa międzynarodowa stanowi inaczej.

Art. 4. Użyte w ustawie określenia oznaczają:

1) terytorium kraju – terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;

2) terytorium państwa trzeciego – terytorium państwa nienależącego do Wspólnoty;

3) Wspólnotowy Kodeks Celny – rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. Urz. WE L 302 z 19.10.1992), ostatnio zmienione aktem dotyczącym warunków przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej (Dz. Urz. UE L 236 z 23.09.2003);

4) Rozporządzenie Wykonawcze – rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. Urz. WE L 253 z 11.10.1993), ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (EWG) nr 1335/2003 z dnia 25 lipca 2003 r. zmieniającym rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2454/93 ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. Urz. UE L 187 z 26.07.2003);

5)²⁾ Rozporządzenie ustanawiające wspólnotowy system zwolnień celnych – rozporządzenie Rady (WE) nr 1186/2009 z dnia 16 listopada 2009 r. ustanawiające wspólnotowy system zwolnień celnych (Dz. Urz. UE L 324 z 10.12.2009, str. 23).

Art. 5. 1. Przepis art. 37 ust. 1 Wspólnotowego Kodeksu Celnego stosuje się odpowiednio do przemieszczania towarów pomiędzy terytorium kraju a pozostałą częścią obszaru celnego Wspólnoty, którymi obrót podlega na mocy przepisów krajowych, przepisów wspólnotowych lub umów międzynarodowych zakazom lub ograniczeniom, a także do przemieszczania towarów, których nabycie wewnątrzwspólnotowe lub dostawa wewnątrzwspólnotowa podlega opodatkowaniu podatkiem akcyzowym.

2. W przypadku uzasadnionego przypuszczenia lub stwierdzenia naruszenia przepisów mających zastosowanie do towarów, o których mowa w ust. 1, organ celny, w sprawach nienależących do jego właściwości, niezwłocznie zawiadamia właściwe organy nadzoru i kontroli, które podejmują stosowne działania. Jeżeli jest to uzasadnione, organ celny może również w takim przypadku zatrzymać towar i niezwłocznie przekazać go tym organom.

Art. 6.³⁾ Czynności w ramach dozoru celnego (kontrola celna) oraz zakres tych czynności określa ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej (Dz. U. Nr 168, poz. 1323, z późn. zm.⁴⁾).

Art. 7. Do obliczania terminów określonych w przepisach wspólnotowego prawa celnego stosuje się rozporządzenie nr 1182/71/EWG/EURATOM z dnia 3 czerwca 1971 r. określające zasady mające zastosowanie do okresów, dat i terminów (Dz. Urz. WE L 124 z 08.06.1971).

Art. 8. Minister właściwy do spraw finansów publicznych może określić, w drodze rozporządzenia, wzory formularzy stosowanych w sprawach celnych, mając na uwadze jednolite wykonywanie przepisów prawa celnego oraz ułatwienie w dokonywaniu formalności przed organami celnymi. Rozporządzenie może zawierać instrukcje wypełniania tych formularzy.

Art. 9. Termin przechowywania dokumentów, o którym mowa w art. 16 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, wynosi 5 lat.

Art. 10. Świadectwa pochodzenia towarów wywożonych z terytorium kraju są wystawiane przez organy celne na pisemny wniosek eksportera lub nadawcy towaru, chyba że umowy międzynarodowe stanowią inaczej.

Art. 11. Minister właściwy do spraw finansów publicznych wyznaczy, w drodze rozporządzenia, kurs wymiany, o którym mowa w rozdziale 6 tytułu 5 Rozporządzenia Wykonawczego, stosowany w celu ustalenia wartości celnej, mając na uwadze postanowienia wspólnotowego prawa celnego oraz zapewnienie powszechnej dostępności informacji w tym zakresie.

Art. 12.⁵⁾ Minister właściwy do spraw finansów publicznych może ogłosić w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, w drodze obwieszczenia, wyjaśnienia do Taryfy celnej, obejmujące w szczególności noty wyjaśniające do Zharmonizowanego Systemu Oznaczania i Kodowania Towarów (HS) oraz opinie klasyfikacyjne i decyzje Komitetu Systemu Zharmonizowanego.

Art. 13. Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, procedury przyjmowania i przekazywania wniosków o zaliczenie towarów na poczet kontyngentu taryfowego, tryb przekazywania informacji w zakresie rejestrowania i sprawowania kontroli importu specyficznych towarów objętych procedurą nadzoru importu, mając na uwadze sprawną realizację przepisów prawa celnego oraz uproszczenie w dokonywaniu formalności przed organami celnymi.

Art. 13a.⁶⁾ Minister właściwy do spraw finansów publicznych może określić, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki i tryb postępowania w trakcie dokonywania przemieszczania towarów na terytorium kraju w ramach uprzywilejowanego traktowania taryfowego towarów ze względu na ich końcowe przeznaczenie, o którym mowa w art. 296 ust. 4 Rozporządzenia Wykonawczego, mając na względzie specyfikę działań i czynności podejmowanych przez organy celne w celu zapewnienia prawidłowego obrotu towarami, a także gospodarcze potrzeby przedsiębiorców.

Art. 13b.⁷⁾ 1. Minister właściwy do spraw finansów publicznych w porozumieniu z właściwym ministrem może upoważnić, w drodze rozporządzenia, inne organy administracji rządowej do wykonywania niektórych zadań organów celnych określając szczegółowy zakres upoważnienia tych organów oraz miejsca, w których wykonują one zadania organów celnych.

2. Organom administracji rządowej przy wykonywaniu zadań, o których mowa w ust. 1, przysługują prawa i obowiązki organów celnych.

Rozdział 2

Wprowadzanie towarów na obszar celny Wspólnoty i nadawanie im przeznaczenia celnego

Art. 14.⁸⁾ Towary mogą być wprowadzane na obszar celny Wspólnoty lub wyprowadzane z tego obszaru przez przejścia graniczne otwarte dla danego ruchu, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.

Art. 15. 1. Wprowadzanie towarów na obszar celny Wspólnoty i ich wyprowadzanie z tego obszaru jest dozwolone wyłącznie drogą celną określoną przez organ celny i zgodnie z jego instrukcjami, chyba że przepis odrębny stanowi inaczej.

2. Minister właściwy do spraw finansów publicznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw transportu może, w drodze rozporządzenia, wyznaczyć drogi celne, określić sposób poruszania się i przemieszczania towarów po tych drogach, zabezpieczający przed usunięciem towarów spod dozoru celnego, oraz ustalić przypadki i warunki, które powinny zostać spełnione, aby przewóz towarów oraz ich wprowadzenie i wyprowadzenie mogło odbywać się poza drogami celnymi, uwzględniając przepisy dotyczące ruchu turystycznego, ruchu przygranicznego, obrotu pocztowego lub ruchu o mało istotnym znaczeniu ekonomicznym.

Art. 16. Warunki i tryb tworzenia oraz prowadzenia magazynów czasowego składowania, o których mowa w art. 185 Rozporządzenia Wykonawczego, określi minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia, mając na uwadze zapewnienie właściwego dozoru celnego i kontroli celnej towarów w nich składowanych.

Art. 17. Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, urzędy celne, w których są dokonywane czynności przewidziane przepisami prawa celnego w zależności od rodzaju towarów lub procedur celnych, którymi mogą być obejmowane towary. Rozporządzenie powinno uwzględniać możliwość sprawowania dozoru celnego i kontroli celnej.

Art. 18. 1. W uzasadnionych przypadkach i na warunkach określonych przez organ celny czynności przewidziane przepisami prawa celnego mogą być dokonywane w miejscach wyznaczonych lub uznanych przez organ celny.

2. Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia:

1) wymogi, jakie ma spełniać miejsce wyznaczone lub uznane przez organ celny;

2) warunki i tryb postępowania przy wyznaczaniu lub uznawaniu oraz znoszeniu przez organ celny tych miejsc;

3) okres, na jaki mogą zostać przez organ celny uznane lub wyznaczone te miejsca;

4) przypadki, w których czynności przewidziane przepisami prawa celnego mogą być dokonywane w tych miejscach;

5) rodzaj towarów, którym może zostać nadane przeznaczenie celne w tych miejscach.

Rozporządzenie powinno uwzględniać właściwość urzędów celnych do dokonywania czynności określonych przepisami prawa celnego w zależności od rodzaju towarów lub procedur celnych, a w zakresie wymogów, jakie musi spełniać miejsce wyznaczone lub uznane – konieczność skutecznego sprawowania dozoru celnego.

Art. 19. 1. Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe wymogi, jakie powinno spełniać zgłoszenie celne, w tym dokonywane z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego, dokumenty, które mogą być wykorzystywane w charakterze zgłoszenia celnego, oraz dokumenty dołączane do zgłoszenia celnego. W rozporządzeniu należy w szczególności określić rodzaje i wzory dokumentów, które mogą być wykorzystywane w charakterze zgłoszenia celnego, sposób dokonywania zgłoszeń celnych dokonywanych z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego oraz wymogi dotyczące dokumentów dołączanych do zgłoszenia celnego. Rozporządzenie powinno uwzględniać różne formy dokonywania zgłoszenia celnego.

2. Minister właściwy do spraw finansów publicznych może określić, w drodze rozporządzenia, szczegółowy tryb i warunki przedstawiania towarów i dokonywania zgłoszeń celnych w obrocie pocztowym. Rozporządzenie powinno uwzględniać specyfikę obrotu pocztowego oraz przepisy wspólnotowego prawa celnego w tym zakresie.

3.⁹⁾ Minister właściwy do spraw finansów publicznych w porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej i ministrem właściwym do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady wprowadzania na obszar celny Wspólnoty i wyprowadzania poza ten obszar, a także nadawania przeznaczenia celnego w odniesieniu do okrętów wojennych i wojskowych statków powietrznych oraz wyposażenia i sprzętu jednostek wojskowych i jednostek organizacyjnych służb podległych lub nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych, mając na uwadze prawidłową realizację obrotu towarowego oraz uproszczenie formalności celnych przed organami celnymi.

Art. 20. Zgłoszenie celne dotyczące towaru niemającego charakteru handlowego wprowadzanego na obszar celny Wspólnoty lub wyprowadzanego z tego obszaru, dokonywane przez podróżnych, powinno być złożone najpóźniej w chwili przystąpienia organu celnego do kontroli celnej.

Art. 21. Organ celny odmawia, w formie pisemnej lub elektronicznej, przyjęcia zgłoszenia celnego, wskazując przyczyny odmowy, jeżeli:¹⁰⁾

1) zgłoszenie nie odpowiada wymogom formalnym, o których mowa w art. 62 Wspólnotowego Kodeksu Celnego;

2) nie są spełnione warunki do objęcia towaru wnioskowaną procedurą celną lub nadania przeznaczenia celnego;

3) objęcie towaru wnioskowaną procedurą celną lub nadanie przeznaczenia celnego nie może nastąpić z powodu obowiązujących zakazów lub ograniczeń.

Art. 21a.¹¹⁾ 1. W przypadku unieważnienia zgłoszenia celnego na wniosek zgłaszającego, organ celny wskazuje przyczyny unieważnienia, w formie pisemnej lub elektronicznej.

2. W przypadkach innych niż określony w ust. 1, organ celny rozstrzyga w sprawie unieważnienia zgłoszenia celnego w drodze decyzji.

Art. 22. Minister właściwy do spraw finansów publicznych może określić, w drodze rozporządzenia, rodzaje towarów, których objęcie procedurą celną z zastosowaniem procedury uproszczonej zależy od spełnienia dodatkowych warunków, oraz rodzaje towarów, które nie mogą być obejmowane procedurą celną z zastosowaniem procedury uproszczonej. Rozporządzenie powinno uwzględniać rodzaje procedur celnych, w których stosuje się procedurę uproszczoną, oraz ryzyko związane z obrotem określonymi kategoriami towarów.

Art. 23.¹²⁾ 1. Zgłaszający oblicza i wykazuje w zgłoszeniu celnym kwotę należności przywozowych lub wywozowych.

2. W przypadku, o którym mowa w art. 248 ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego, organ celny wzywa do złożenia zabezpieczenia, wydając w tej sprawie postanowienie.

3. Jeżeli przed zwolnieniem towaru organ celny stwierdzi, że zgłaszający w zgłoszeniu celnym podał nieprawidłowe dane, mające lub mogące mieć wpływ na wysokość kwoty wynikającej z długu celnego lub zastosowaną procedurę celną, wydaje decyzję, w której określa kwotę wynikającą z długu celnego lub rozstrzyga o nadaniu towarowi właściwego przeznaczenia celnego zgodnie z przepisami prawa celnego.

4. W przypadku, o którym mowa w ust. 3, organ celny nie wydaje postanowienia o wszczęciu postępowania. Za datę wszczęcia postępowania przyjmuje się datę przyjęcia zgłoszenia celnego.

5. Po zwolnieniu towaru organ celny może, z urzędu lub na wniosek, wydać postanowienie w sprawie zmiany danych zawartych w zgłoszeniu celnym, innych niż określone w ust. 3. Na postanowienie w sprawie zmiany danych służy zażalenie.

Art. 24. 1. Towary zwolnione przez organ celny powinny zostać podjęte w terminie 30 dni od dnia ich zwolnienia.

2. W szczególnie uzasadnionych przypadkach termin ten może zostać przedłużony na wniosek osoby zainteresowanej. Na postanowienie w sprawie przedłużenia terminu służy zażalenie.

Art. 25. Minister właściwy do spraw finansów publicznych może określić, w drodze rozporządzenia, przypadki, w których organ celny pobiera zabezpieczenie:

1) w związku z prowadzeniem składu celnego;

2) w związku z korzystaniem z zawieszającej procedury celnej, w celu zapewnienia pokrycia kwoty wynikającej z długu celnego mogącego powstać w stosunku do towarów objętych tą procedurą;

3) w związku z dopuszczeniem do obrotu towarów, które podlegają dozorowi celnemu ze względu na przeznaczenie;

4) w innych przypadkach, gdy przepisy prawa celnego przewidują możliwość pobrania zabezpieczenia.

Rozporządzenie powinno uwzględniać, w szczególności, różnice pomiędzy poszczególnymi typami składów celnych, rodzaje towarów obejmowanych procedurami celnymi, z uwzględnieniem towarów, którymi obrót związany jest z podwyższonym ryzykiem.

Art. 26. 1. Wolne obszary celne lub składy wolnocłowe mogą być tworzone na wniosek w celu:

1) ułatwienia międzynarodowego ruchu tranzytowego towarów, w szczególności w portach morskich, lotniczych, rzecznych lub miejscach przyległych do przejść granicznych;

2) rozwoju eksportu i tworzenia nowych miejsc pracy.

2. Wolne obszary celne lub składy wolnocłowe mogą być tworzone w miejscach niezamieszkanych, których położenie umożliwi sprawowanie skutecznego dozoru celnego towarów wprowadzanych i wyprowadzanych z wolnego obszaru celnego lub składu wolnocłowego.

3. Zarządzającym wolnym obszarem celnym lub składem wolnocłowym może być jedynie osoba mająca siedzibę we Wspólnocie posiadająca, z wyjątkiem wolnych obszarów celnych o typie kontroli II w rozumieniu art. 799 lit. b Rozporządzenia Wykonawczego, prawo własności lub użytkowania wieczystego nieruchomości, na której ma być ustanowiony wolny obszar celny lub skład wolnocłowy.

4. Wstęp do wolnego obszaru celnego oraz przemieszczanie się w nim odbywa się według zasad i na warunkach ustalonych z organem celnym.

5. Wolny obszar celny lub skład wolnocłowy może być zniesiony z urzędu lub na wniosek zarządzającego.

6. Zniesienie wolnego obszaru celnego lub składu wolnocłowego może nastąpić z urzędu, w przypadku gdy:

1) wymagają tego zobowiązania międzynarodowe Rzeczypospolitej Polskiej;

2) zarządzający rażąco naruszył przepisy podatkowe lub celne;

3) nie została podjęta działalność gospodarcza:

a) w wolnym obszarze celnym – w terminie 24 miesięcy od dnia jego ustanowienia,

b) w składzie wolnocłowym – w terminie 12 miesięcy od dnia jego ustanowienia.

7.¹³⁾ We wniosku o ustanowienie wolnego obszaru celnego lub składu wolnocłowego należy podać numer w rejestrze przedsiębiorców albo w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Nie jest wymagane potwierdzanie tych danych dokumentami.

Art. 27. 1.¹⁴⁾ Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wzór wniosku o utworzenie, zmianę powierzchni lub zniesienie wolnego obszaru celnego lub składu wolnocłowego, dokumenty, które należy do niego dołączyć, oraz tryb rozpatrzenia wniosku, uwzględniając zakres informacji niezbędnych do rozstrzygnięcia sprawy.

2. Minister właściwy do spraw finansów publicznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki, w drodze rozporządzenia, ustanawia i znosi wolne obszary celne i składy wolnocłowe, określa ich obszar i wyznacza osobę zarządzającego, mając na uwadze spełnienie wymogów, o których mowa w art. 26.

Art. 28.¹⁵⁾ Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, ogólne warunki i wzory ewidencji prowadzonych w wolnym obszarze celnym lub składzie wolnocłowym, mając na uwadze zapewnienie w szczególności przejrzystości rozchodów i przemieszczeń towarów oraz ewidencji maszyn, urządzeń i wyposażenia.

Art. 28a.¹⁶⁾ 1. Osoby, o których mowa w art. 799 lit. c Rozporządzenia Wykonawczego, składają do dyrektora izby celnej właściwego ze względu na położenie wolnego obszaru celnego lub składu wolnocłowego pisemne powiadomienie o rozpoczęciu działalności w wolnym obszarze celnym lub składach wolnocłowych.

2. Powiadomienie powinno zawierać w szczególności:

1) określenie osoby, która zamierza prowadzić działalność w wolnym obszarze celnym;

2) numer identyfikacyjny EORI.

3. Do powiadomienia należy dołączyć kopię zezwolenia lub koncesji, w przypadku działalności, której prowadzenie wymaga zezwolenia lub koncesji.

4. Zmiana danych, o których mowa w powiadomieniu lub załączonych dokumentach wymaga pisemnego zgłoszenia do organu celnego właściwego ze względu na złożenie powiadomienia, w terminie 14 dni od dnia ich powstania.

Art. 29. 1. Organ celny może wyrazić zgodę na zrzeczenie się towaru na rzecz Skarbu Państwa bez innych obciążeń niż należności przywozowe. Organ celny może odstąpić od tego warunku, jeżeli z okoliczności sprawy wynika, że przyjęcie zrzeczonego towaru nie narazi Skarbu Państwa na straty.

2. Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki i tryb postępowania przy zniszczeniu towaru i zrzeczeniu się towaru na rzecz Skarbu Państwa. Rozporządzenie powinno uwzględniać, w szczególności, możliwość sprawowania dozoru celnego i kontroli celnej oraz powierzenia zniszczenia towaru wyspecjalizowanym jednostkom powołanym do niszczenia określonego rodzaju towarów.

Art. 30. 1. Jeżeli zgodnie z przepisami Wspólnotowego Kodeksu Celnego organ celny jest obowiązany podjąć działania zmierzające do uregulowania sytuacji towaru, może dokonać jego zajęcia.

2. Zajęcie towaru może być dokonane bez względu na prawa osób trzecich i z pierwszeństwem przed wszystkimi obciążeniami i przywilejami.

3. Zajęcie towaru następuje w drodze postanowienia, które może być w każdym czasie uchylone lub zmienione.

4. Na postanowienie w sprawie zajęcia towaru przysługuje zażalenie.

5.¹⁷⁾ W sprawach o zajęcie towaru, w zakresie nieuregulowanym w ustawie, stosuje się przepisy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji dotyczące zajęcia ruchomości.

Art. 31.¹⁸⁾ 1. Jeżeli umowy międzynarodowe lub przepisy odrębne zakazują posiadania towarów, ich rozpowszechniania lub obrotu nimi albo uzależniają ich posiadanie, rozpowszechnianie lub obrót nimi od spełnienia określonych wymogów, a wymogi te nie zostały spełnione, organ celny w celu uregulowania sytuacji towaru może:

1) cofnąć towar poza obszar celny Wspólnoty lub nie zezwolić na opuszczenie tego obszaru,

2) zająć towar i wystąpić o orzeczenie jego przepadku na rzecz Skarbu Państwa

– chyba że umowy międzynarodowe lub przepisy odrębne przewidują inny sposób postępowania.

2. O przepadku towaru na rzecz Skarbu Państwa orzeka, na wniosek organu celnego, sąd, stosując przepisy Kodeksu postępowania cywilnego. Niemożność ustalenia osoby, na której ciążą obowiązki wynikające z przepisów prawa celnego, nie stanowi przeszkody do wystąpienia z wnioskiem o orzeczenie przepadku towaru i do orzeczenia tego przepadku.

3. Przepis ust. 2 stosuje się również, gdy umowy międzynarodowe lub przepisy odrębne przewidują przepadek towaru.

4. Wyroby tytoniowe oraz produkty lecznicze, których przepadek orzeczono, podlegają zniszczeniu.

5. Napoje alkoholowe oraz kosmetyki, których przepadek orzeczono, podlegają zniszczeniu w całości albo w części, jeżeli sprzedaż tych towarów jest niemożliwa, znacznie utrudniona lub nieuzasadniona lub towary te nie odpowiadają warunkom dopuszczenia do obrotu określonym w przepisach odrębnych.

6. Koszty zniszczenia towaru lub likwidacji w inny sposób oraz koszty związane z jego przechowywaniem ponoszą solidarnie osoba, na której ciążą obowiązki wynikające z przepisów prawa celnego, oraz każda inna osoba, w której posiadaniu znajdował się towar bezpośrednio przed jego zajęciem, jeżeli kwota tych kosztów przekracza równowartość kwoty 10 euro.

Art. 32. 1.¹⁹⁾ W celu uregulowania sytuacji towarów innych niż będące przedmiotem zakazów lub ograniczeń organ celny może zająć towar i wystąpić o orzeczenie jego przepadku na rzecz Skarbu Państwa, chyba że przepisy prawa celnego stanowią inaczej.

2. (uchylony).²⁰⁾

3.²¹⁾ W przypadku, o którym mowa w ust. 1, stosuje się przepis art. 31 ust. 2.

4.²¹⁾ Koszty zniszczenia towaru lub likwidacji w inny sposób oraz koszty związane z jego przechowywaniem ponoszą solidarnie osoba, na której ciążą obowiązki wynikające z przepisów prawa celnego, oraz każda inna osoba, w której posiadaniu znajdował się towar bezpośrednio przed jego zajęciem, jeżeli kwota tych kosztów przekracza równowartość kwoty 10 euro.

Art. 33. 1.²²⁾ Sprzedaż towaru, o której mowa w art. 867a ust. 2 Rozporządzenia Wykonawczego, następuje w trybie i na zasadach określonych w przepisach o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, z uwzględnieniem przepisów ustawy.

2. Przepisy działu II rozdziału 6 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2012 r. poz. 1015, z późn. zm.²³⁾) dotyczące zobowiązanego stosuje się do osoby, na której ciążą obowiązki wynikające z przepisów prawa celnego, lub każdej innej osoby, w której posiadaniu znajduje się towar.

3. W przypadku gdy zobowiązany jest nieznany, w dokumentach stosowanych przy sprzedaży wskazuje się ten fakt.

4. (uchylony).²⁴⁾

5. (uchylony).²⁴⁾

6. Jeżeli sprzedaż towaru jest dokonywana pod warunkiem nadania określonego przeznaczenia celnego, obowiązki wynikające z przepisów prawa celnego związane z tym przeznaczeniem powstają z chwilą wydania towarów nabywcy.

Art. 34. (uchylony).²⁵⁾

Art. 35. 1. W depozycie urzędu celnego przechowuje się czasowo:

1) towary niewspólnotowe przed uzyskaniem przez nie przeznaczenia celnego bądź towary wspólnotowe niedopuszczone do wywozu, jeżeli cofnięcie towarów odpowiednio poza obszar celny Wspólnoty lub na ten obszar albo ich złożenie w magazynie czasowego składowania jest niemożliwe lub utrudnione;

2)²⁶⁾ towary zajęte w celu uregulowania ich sytuacji;

3) inne towary, w przypadkach przewidzianych w przepisach odrębnych.

2. Towary przyjęte do przechowania w depozycie mogą być przekazane przez organ celny innej osobie do przechowania pod dozorem celnym.

3. Przechowaniu w depozycie nie podlegają towary niebezpieczne, szkodliwe dla zdrowia lub środowiska naturalnego oraz łatwo psujące się.

4. Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia:

1) warunki przyjmowania towarów do depozytu i wydawania towarów z depozytu,

2) przypadki, w których organ celny odmówi przyjęcia towarów do depozytu,

3) terminy przechowywania towarów w depozycie

– mając na uwadze, w szczególności, rodzaj towarów oraz uproszczenie formalności w przyjmowaniu towarów do depozytu.

Rozdział 3

Zwolnienia celne

Art. 36. Zwolnienie od należności przywozowych lub należności wywozowych stosuje się na wniosek zgłaszającego.

Art. 37. 1.²⁷⁾ Zwolnione od należności przywozowych są paliwa, smary i inne materiały eksploatacyjne niezbędne do funkcjonowania środków transportu, innych niż wymienione w art. 107 ust. 1 lit. a Rozporządzenia ustanawiającego wspólnotowy system zwolnień celnych, przewożone w tych środkach transportu, wykorzystywane do ich napędu lub działania instalacji, w które są wyposażone.

2. Towary, o których mowa w ust. 1, nie mogą być wykorzystywane w innych środkach transportu niż ten, w którym zostały przywiezione, ani nie mogą zostać usunięte z tego środka transportu, chyba że jest to konieczne ze względu na jego naprawę, oraz nie mogą zostać odpłatnie lub nieodpłatnie odstąpione przez osobę korzystającą ze zwolnienia.

3. W przypadku naruszenia warunku, o którym mowa w ust. 2, powstaje dług celny. Wysokość długu celnego określa się według stanu i wartości celnej towaru w dniu naruszenia warunku i według stawek celnych obowiązujących w tym dniu. Jeżeli nie można ustalić daty odstąpienia towaru, art. 214 Wspólnotowego Kodeksu Celnego stosuje się odpowiednio.

Art. 38. 1.²⁸⁾ Zwolnione od należności przywozowych są środki spożywcze oraz zapasy pokładowe przywożone w innych niż wymienione w art. 107 ust. 1 lit. a Rozporządzenia ustanawiającego wspólnotowy system zwolnień celnych środkach transportu, użytkowanych w celach zarobkowych, przeznaczone do konsumpcji lub jednorazowego zużycia przez załogę lub pasażerów w tych środkach transportu w czasie rejsu lub podróży, jeżeli tego rodzaju usługa jest normalną praktyką.

2. W przypadku sprzedaży podróżnym towarów, o których mowa w ust. 1, opakowania towarów muszą być oznaczone w sposób umożliwiający ich identyfikację poza środkiem transportu.

3. Zwolnień, o których mowa w ust. 1, nie stosuje się do alkoholu i napojów alkoholowych z pozycji 2208 Taryfy celnej oraz tytoniu i wyrobów tytoniowych przewożonych w wagonach restauracyjnych kolejowych środków transportu.

Art. 39. (uchylony).²⁹⁾

Art. 40. (uchylony).³⁰⁾

Art. 41. Na zasadzie wzajemności i pod warunkiem nieodstępowania towarów przez okres 3 lat od dnia dopuszczenia do obrotu osobom innym niż wymienione w tym artykule zwolnione od należności przywozowych, zgodnie z postanowieniami Konwencji wiedeńskiej o stosunkach dyplomatycznych, sporządzonej w Wiedniu dnia 18 kwietnia 1961 r. (Dz. U. z 1965 r. Nr 37, poz. 232), Konwencji wiedeńskiej o stosunkach konsularnych, sporządzonej w Wiedniu dnia 24 kwietnia 1963 r. (Dz. U. z 1982 r. Nr 13, poz. 98), oraz Konwencji o misjach specjalnych, otwartej do podpisu w Nowym Jorku dnia 16 grudnia 1969 r. (Dz. U. z 1985 r. Nr 48, poz. 245), są towary przeznaczone do użytku:

1) urzędowego obcych przedstawicielstw dyplomatycznych, urzędów konsularnych oraz misji specjalnych w Rzeczypospolitej Polskiej, a także organizacji międzynarodowych mających siedzibę lub placówkę w Rzeczypospolitej Polskiej;

2) osobistego uwierzytelnionych w Rzeczypospolitej Polskiej szefów przedstawicielstw dyplomatycznych państw obcych, osób należących do personelu dyplomatycznego tych przedstawicielstw i misji specjalnych, osób należących do personelu organizacji międzynarodowych oraz innych osób korzystających z przywilejów i immunitetów na podstawie ustaw, umów lub powszechnie uznanych zwyczajów międzynarodowych, jak również pozostających z nimi we wspólnocie domowej członków ich rodzin;

3) osobistego urzędników konsularnych państw obcych oraz pozostających z nimi we wspólnocie domowej członków ich rodzin;

4) osobistego osób niekorzystających z immunitetów, a należących do cudzoziemskiego personelu przedstawicielstw dyplomatycznych, urzędów konsularnych oraz misji specjalnych w Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 42. Zwolnione od należności przywozowych są towary przywożone w zakresie przewidzianym w Umowie między Państwami-Stronami Traktatu Północnoatlantyckiego dotyczącej statusu ich sił zbrojnych, sporządzonej w Londynie dnia 19 czerwca 1951 r. (Dz. U. z 2000 r. Nr 21, poz. 257 oraz z 2008 r. Nr 170, poz. 1052).

Art. 43.³¹⁾ Minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw nauki, ministrem właściwym do spraw oświaty i wychowania, ministrem właściwym do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego oraz ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia, wykaz jednostek i organizacji uprawnionych do korzystania ze zwolnienia od należności przywozowych, o których mowa w art. 43 lit. b Rozporządzenia ustanawiającego wspólnotowy system zwolnień celnych, mając na uwadze rodzaj działalności prowadzonej przez te jednostki i organizacje.

Art. 44.³¹⁾ Minister właściwy do spraw nauki, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw szkolnictwa wyższego, ministrem właściwym do spraw oświaty i wychowania oraz ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia, wykaz prywatnych instytucji, których podstawową działalnością jest nauczanie lub prowadzenie badań naukowych, uprawnionych do korzystania ze zwolnienia od należności przywozowych, o których mowa w art. 44 ust. 2 lit. b Rozporządzenia ustanawiającego wspólnotowy system zwolnień celnych, mając na uwadze rodzaj działalności prowadzonej przez te instytucje.

Art. 45.³¹⁾ Minister właściwy do spraw nauki, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw rolnictwa, ministrem właściwym do spraw szkolnictwa wyższego oraz ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia, wykaz prywatnych instytucji, których podstawową działalnością jest nauczanie lub prowadzenie badań naukowych, uprawnionych do korzystania ze zwolnienia od należności przywozowych, o których mowa w art. 53 ust. 2 lit. b Rozporządzenia ustanawiającego wspólnotowy system zwolnień celnych, mając na uwadze rodzaj działalności prowadzonej przez te instytucje.

Art. 46.³¹⁾ Minister właściwy do spraw zdrowia, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw nauki, ministrem właściwym do spraw szkolnictwa wyższego oraz ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia, wykaz instytucji i laboratoriów uprawnionych do korzystania ze zwolnienia od należności przywozowych, o których mowa w art. 55 lit. a Rozporządzenia ustanawiającego wspólnotowy system zwolnień celnych, mając na uwadze rodzaj działalności prowadzonej przez te instytucje i laboratoria.

Art. 47.³¹⁾ Minister właściwy do spraw zdrowia, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw nauki, ministrem właściwym do spraw szkolnictwa wyższego oraz ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia, wykaz szpitali i innych jednostek służby zdrowia oraz medycznych instytutów badawczych uprawnionych do korzystania ze zwolnienia od należności przywozowych, o których mowa w art. 57 ust. 1 Rozporządzenia ustanawiającego wspólnotowy system zwolnień celnych. W wykazie mogą być umieszczone tylko jednostki, które gwarantują wykorzystanie zwolnionych od należności przywozowych towarów zgodnie z przeznaczeniem.

Art. 48.³¹⁾ Minister właściwy do spraw zdrowia, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki oraz ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia, wykaz instytucji powołanych do kontroli jakości surowców używanych do produkcji produktów leczniczych, uprawnionych do korzystania ze zwolnienia od należności przywozowych, o których mowa w art. 59 Rozporządzenia ustanawiającego wspólnotowy system zwolnień celnych. W wykazie mogą być umieszczone tylko instytucje, które wykorzystują substancje posiadające atest Światowej Organizacji Zdrowia w celu kontroli jakości surowców używanych do produkcji produktów leczniczych oraz gwarantują wykorzystanie zwolnionych od należności przywozowych towarów zgodnie z przeznaczeniem.

Art. 49.³¹⁾ Minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia, ministrem właściwym do spraw gospodarki oraz ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia, warunki, jakie muszą spełniać instytucje i organizacje, o których mowa w art. 61 ust. 1 Rozporządzenia ustanawiającego wspólnotowy system zwolnień celnych, mając na uwadze rodzaj i charakter działalności prowadzonej przez te instytucje i organizacje.

Art. 50.³¹⁾ Minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia, ministrem właściwym do spraw gospodarki oraz ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia, warunki, jakie muszą spełniać instytucje i organizacje, o których mowa w art. 67 ust. 1 lit. b oraz w art. 68 ust. 1 lit. b Rozporządzenia ustanawiającego wspólnotowy system zwolnień celnych, mając na uwadze rodzaj i charakter działalności prowadzonej przez te instytucje i organizacje.

Rozdział 4

Dług celny

Art. 51.³²⁾ Kwotę należności wynikającą z długu celnego:

1) powstałego na podstawie art. 202–205, art. 210, art. 211 i art. 216 Wspólnotowego Kodeksu Celnego,

2) zaksięgowaną na podstawie art. 218 ust. 2 Wspólnotowego Kodeksu Celnego,

3) niezaksięgowaną – w przypadkach, o których mowa w art. 220 ust. 2 lit. a i b Wspólnotowego Kodeksu Celnego

– organ celny określa w drodze decyzji.

Art. 52.³³⁾ 1. Gwarantem, o którym mowa w art. 195 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, jest osoba wpisana do wykazu gwarantów uprawnionych do udzielania gwarancji składanych jako zabezpieczenie pokrycia kwot wynikających z długów celnych, zwanego dalej „wykazem”.

2. Do wykazu wpisuje się osobę, która:

1) ma siedzibę we Wspólnocie;

2) prowadzi na terytorium kraju działalność:

a) bankową albo

b) ubezpieczeniową;

3) posiada uprawnienie do udzielania gwarancji;

4) daje rękojmię prawidłowego wywiązywania się z zobowiązań wobec organów celnych.

3. Wykaz prowadzi i dokonuje w nim odpowiednich wpisów minister właściwy do spraw finansów publicznych.

4. Wpis do wykazu gwarantów następuje na pisemny wniosek zainteresowanej osoby, złożony do ministra właściwego do spraw finansów publicznych, po uzyskaniu od Komisji Nadzoru Finansowego informacji:

1) potwierdzającej spełnianie przez tę osobę:

a) warunków, o których mowa w ust. 2 pkt 1–3,

b) wymogów kapitałowych określonych przepisami prawa;

2) o toczących się przed Komisją Nadzoru Finansowego postępowaniach wobec tej osoby.

5. W przypadku instytucji kredytowej, o której mowa w art. 4 ust. 1 pkt 17 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (Dz. U. z 2012 r. poz. 1376, 1385 i 1529), oraz zakładu ubezpieczeń, który wykonuje działalność na podstawie przepisów rozdziału 7 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. z 2010 r. Nr 11, poz. 66, z późn. zm.³⁴⁾), Komisja Nadzoru Finansowego przekazuje informację, o której mowa w ust. 4, niezwłocznie po otrzymaniu informacji od właściwego organu nadzoru państwa członkowskiego Unii Europejskiej.

6. Wykaz składa się z dwóch części, w których wpisuje się:

1) w części I – banki i instytucje kredytowe;

2) w części II – zakłady ubezpieczeń.

7. Wpis do wykazu zawiera nazwę osoby oraz adres jej siedziby.

8. Minister właściwy do spraw finansów publicznych wydaje decyzje o wpisie do wykazu, odmowie dokonania wpisu oraz skreśleniu z wykazu. Decyzje są przekazywane do wiadomości Komisji Nadzoru Finansowego.

9. Komisja Nadzoru Finansowego jest zobowiązana niezwłocznie powiadamiać ministra właściwego do spraw finansów publicznych o zmianach:

1) dotyczących informacji, o których mowa w ust. 4;

2) danych, o których mowa w ust. 7.

10. Z wykazu skreśla się osobę, jeżeli:

1) nie spełnia wymogów, o których mowa w ust. 2;

2) nie wywiązuje się z zobowiązań wobec organów celnych;

3) złożyła wniosek o skreślenie z wykazu;

4) uległa likwidacji.

11. Minister właściwy do spraw finansów publicznych ogłasza w Dzienniku Urzędowym Ministra Finansów komunikat o dokonaniu wpisu do wykazu, a także o zmianie wpisu lub skreśleniu osoby z wykazu.

Art. 53. Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia:

1) sposób złożenia zabezpieczenia w formie depozytu w gotówce,

2) dokumenty uważane za równoważne z depozytem w gotówce, mające wartość płatniczą, które mogą być przyjmowane przez organy celne,

3) sposób potwierdzenia przez organ celny złożenia zabezpieczenia

– mając na uwadze, w szczególności, jednolitość postępowania w tym zakresie, a także uwzględniając potrzeby gospodarcze przedsiębiorców.

Art. 54. Minister właściwy do spraw finansów publicznych może określić, w drodze rozporządzenia, inne formy zabezpieczenia niż te, o których mowa w art. 193 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, oraz przypadki i warunki korzystania z tych form zabezpieczenia, biorąc pod uwagę formy zabezpieczenia określone w art. 857 Rozporządzenia Wykonawczego oraz zapewnienie skuteczności realizacji obowiązków wynikających z przepisów prawa celnego.

Art. 55. Organ celny nie księguje i nie pobiera kwoty należności przywozowych:

1)³⁵⁾ jeżeli suma kwot tych należności i należności podatkowych z tytułu importu towarów nie przekracza równowartości kwoty 10 euro;

2) jeżeli upłynął termin na powiadomienie dłużnika o kwocie należności.

Art. 56. W przypadku, o którym mowa w art. 221 ust. 4 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, powiadomienie dłużnika o kwocie należności nie może nastąpić po upływie 5 lat, licząc od dnia powstania długu celnego. Art. 221 ust. 3 zdanie drugie Wspólnotowego Kodeksu Celnego stosuje się odpowiednio.

Art. 57. 1.³⁶⁾ Za termin dokonania zapłaty kwoty należności uważa się:

1)³⁷⁾ przy zapłacie gotówką – dzień wpłacenia kwoty należności w kasie urzędu celnego lub na rachunek organu celnego w banku, w placówce pocztowej w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. – Prawo pocztowe (Dz. U. poz. 1529), w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej;

2) w obrocie bezgotówkowym – dzień obciążenia rachunku bankowego dłużnika lub rachunku dłużnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej na podstawie polecenia przelewu.

2.³⁸⁾ W przypadku polecenia przelewu z rachunku bankowego dłużnika w banku lub instytucji kredytowej niemających siedziby lub oddziału w Rzeczypospolitej Polskiej za termin dokonania zapłaty kwoty należności uważa się dzień obciążenia tego rachunku, jeżeli wpłacana kwota zostanie uznana na rachunku bankowym organu celnego w terminie 5 kolejnych dni roboczych. W razie przekroczenia tego terminu za termin dokonania zapłaty uważa się dzień uznania kwoty na rachunku bankowym organu celnego.

Art. 58. Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wyrażoną w euro równowartość kwoty, powyżej której należności uiszcza się w formie bezgotówkowej. Rozporządzenie powinno uwzględniać zachowanie bezpieczeństwa w obrocie pieniężnym.

Art. 59. 1. Organ celny wydaje pozwolenie na odroczenie terminu płatności należności osobom, które spełniają następujące warunki:

1) nie popełniły poważnego lub powtórnego naruszenia przepisów prawa celnego;

2) dają gwarancje należytego wykonania obowiązków wynikających z przepisów prawa celnego.

2. Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia:

1) szczegółowe warunki i tryb postępowania przy udzielaniu pozwoleń na odroczenie terminu płatności należności,

2) szczegółowe warunki i tryb postępowania przy stosowaniu odroczenia

– biorąc pod uwagę zapewnienie jednolitości postępowania oraz ułatwienie w dokonywaniu formalności przed organami celnymi.

3. Minister właściwy do spraw finansów publicznych może określić, w drodze rozporządzenia, przypadki, w których ze względu na rodzaj towaru nie udziela się pozwolenia na odroczenie terminu płatności należności. Wskazując przypadki, w których nie udziela się pozwolenia, należy uwzględnić ryzyko związane z obrotem określonymi kategoriami towarów.

Art. 60. Minister właściwy do spraw finansów publicznych może określić, w drodze rozporządzenia, rodzaje ułatwień płatniczych innych niż odroczenie płatności kwoty należności, warunki ich udzielania, wzór wniosku o udzielenie ułatwienia oraz dokumenty, które należy do niego dołączyć, uwzględniając wysokość odsetek, o których mowa w art. 229 lit. b Wspólnotowego Kodeksu Celnego.

Art. 61. 1.³⁹⁾ Jeżeli nie zostało złożone zabezpieczenie albo gdyby kwota złożonego zabezpieczenia nie pokryła kwoty wynikającej z długu celnego, stosuje się odpowiednio przepisy rozdziału 3 działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.⁴⁰⁾), chyba że przepisy prawa celnego stanowią inaczej.

2. Zabezpieczenia można dokonać również:

1) przed zaksięgowaniem kwoty należności;

2) w toku postępowania celnego lub kontroli celnej, przed wydaniem decyzji określającej kwotę należności wynikającą z długu celnego.

3. Zabezpieczenie następuje w drodze decyzji. W przypadku, o którym mowa w ust. 2, organ celny określa w decyzji o zabezpieczeniu przybliżoną kwotę należności w oparciu o dane dotyczące podstawy ustalenia wysokości tej kwoty.

4. (uchylony).⁴¹⁾

5. W postępowaniu zabezpieczającym nie stosuje się przepisów art. 165 § 2 i art. 200 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa.

Art. 62. (uchylony).⁴²⁾

Art. 63. 1. Decyzja o zabezpieczeniu, o której mowa w art. 61, wygasa po upływie 10 dni od dnia powiadomienia dłużnika o wysokości zaksięgowanej kwoty należności.

2. (uchylony).⁴³⁾

Art. 63a.⁴⁴⁾ 1. W przypadku stwierdzenia nieważności decyzji określającej kwotę należności wynikającą z długu celnego lub uchylenia tej decyzji i przekazania sprawy do rozpatrzenia właściwemu organowi celnemu, kwota należności uiszczonych na podstawie decyzji określającej tę kwotę staje się zabezpieczeniem kwoty wynikającej z długu celnego w dniu następującym po dniu doręczenia decyzji o stwierdzeniu nieważności lub uchyleniu przez organ celny lub po dniu doręczenia organowi celnemu odpisu orzeczenia sądu administracyjnego stwierdzającego nieważność lub uchylającego tę decyzję, wraz ze stwierdzeniem jego prawomocności.

2. Jeżeli w terminie 3 miesięcy od dnia doręczenia, o którym mowa w ust. 1, zostanie wydana nowa decyzja w tej sprawie, to:

1) różnica pomiędzy zabezpieczeniem, o którym mowa w ust. 1, a kwotą wynikającą z nowej decyzji, jako nadwyżka zabezpieczenia, podlega zwolnieniu;

2) pozostała część zabezpieczenia jest zaliczana na poczet należności wynikających z nowej decyzji.

3. W przypadku niewydania nowej decyzji w terminie, o którym mowa w ust. 2, zabezpieczenie kwoty wynikającej z długu celnego podlega zwrotowi bez zbędnej zwłoki.

Art. 64. (uchylony).⁴⁵⁾

Art. 65. 1. Termin, o którym mowa w art. 222 ust. 1 lit. a Wspólnotowego Kodeksu Celnego, wynosi 10 dni.

2. Jeżeli kwota należności nie została uiszczona w terminie, organ celny pokrywa ją ze złożonego zabezpieczenia.

3. Od kwot należności nieuiszczonych w terminie pobiera się odsetki.

4.⁴⁶⁾ W przypadku powstania długu celnego na podstawie art. 202–205 oraz art. 210 i art. 211 Wspólnotowego Kodeksu Celnego pobiera się odsetki liczone od dnia następującego po dniu jego powstania do dnia powiadomienia o kwocie należności wynikającej z tego długu.

5.⁴⁶⁾ Organ celny pobiera odsetki, w przypadku gdy kwota wynikająca z długu celnego została zaksięgowana na podstawie nieprawidłowych lub niekompletnych danych, podanych przez zgłaszającego w zgłoszeniu celnym, chyba że dłużnik udowodni, że podanie nieprawidłowych lub niekompletnych danych było spowodowane okolicznościami niewynikającymi z jego zaniedbania lub świadomego działania. Odsetki pobierane są od niezaksięgowanej i niepobranej na podstawie zgłoszenia celnego kwoty należności wynikającej z długu celnego, od dnia następującego po dniu powstania długu celnego do dnia powiadomienia o tej kwocie.

6.⁴⁶⁾ Odsetki, o których mowa w ust. 3–5, pobiera się w wysokości i według zasad określonych w odrębnych przepisach, dotyczących pobierania odsetek za zwłokę od należności podatkowych, chyba że przepisy prawa celnego stanowią inaczej.

7. Kwot należności można dochodzić w terminie 5 lat, licząc od dnia, w którym zostały zaksięgowane.

8. Bieg przedawnienia terminu, o którym mowa w ust. 7, zostaje przerwany wskutek zastosowania środka egzekucyjnego, o którym dłużnik został zawiadomiony. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu, w którym zakończono postępowanie egzekucyjne.

9. Kolejne wszczęcie postępowania egzekucyjnego nie przerywa biegu terminu przedawnienia.

10. Bieg przedawnienia terminu, o którym mowa w ust. 7, zostaje zawieszony z dniem:

1) wszczęcia postępowania karnego lub postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe;

2) wniesienia skargi do sądu administracyjnego.

11. Termin przedawnienia biegnie dalej od dnia następującego po dniu:

1) prawomocnego zakończenia postępowania karnego lub postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe;

2) doręczenia organowi celnemu prawomocnego orzeczenia sądu administracyjnego.

Art. 65a.⁴⁷⁾ 1.⁴⁸⁾ W przypadku doręczania przez operatora wyznaczonego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. – Prawo pocztowe, zwanego dalej „operatorem”, przesyłek zawierających towary, w stosunku do których istnieje obowiązek uiszczenia należności przywozowych, operator jest zobowiązany pobrać te należności od odbiorcy przed wydaniem mu przesyłki.

2. Pobrane należności przywozowe operator jest zobowiązany przekazać na rachunek właściwej izby celnej w terminie 10 dni od dnia wydania przesyłki odbiorcy.

3. Najpóźniej następnego dnia roboczego po upływie terminu, o którym mowa w ust. 2, operator jest zobowiązany dostarczyć do urzędu celnego, w którym przesyłka została przedstawiona, dowód przekazania należności przywozowych wraz z wykazem zawierającym numery dokumentów celnych dotyczących przesyłki, datę wydania przesyłki odbiorcy oraz kwotę należności przywozowych.

4. W przypadku niepobrania należności przywozowych od odbiorcy przesyłki, operator jest zobowiązany do uiszczenia tych należności w terminie 10 dni od dnia wydania przesyłki odbiorcy.

5. W przypadku niedotrzymania terminu, o którym mowa w ust. 2 i 4, operator jest zobowiązany do zapłaty odsetek w wysokości przewidzianej dla odsetek za zwłokę od zaległości podatkowych.

6. Odsetki, o których mowa w ust. 5, są naliczane od dnia następującego po dniu upływu terminu przekazania lub uiszczenia należności przywozowych do dnia ich przekazania lub uiszczenia.

7.⁴⁹⁾ Odsetek, o których mowa w ust. 5, nie nalicza się, jeżeli ich wysokość nie przekracza trzykrotności wartości opłaty pobieranej przez operatora za traktowanie przesyłki listowej jako przesyłki poleconej.

8. Organ celny, w drodze decyzji, określa:

1) kwotę należności przywozowych wynikającą z dokumentów celnych towarzyszących przesyłce, nieprzekazanych lub nieuiszczonych przez operatora w terminie, o którym mowa w ust. 2 lub 4;

2) równowartość kwoty uiszczonej przez Rzeczpospolitą Polską za nieterminowe przekazanie środka własnego do budżetu Wspólnoty spowodowane niedotrzymaniem przez operatora terminów:

a) zwrotu organowi celnemu uzupełnionych i podpisanych przez odbiorcę przesyłki kart dokumentów celnych,

b) dostarczenia organowi celnemu dowodu przekazania należności przywozowych wraz z wykazem zawierającym numery dokumentów celnych, datę pobrania należności od odbiorcy oraz ich kwotę.

9. Operator jest zobowiązany do uiszczenia równowartości kwoty, o której mowa w ust. 8 pkt 2, pomniejszonej o kwotę odsetek, o których mowa w ust. 5.

10. W przypadku gdy organ celny wyda, na podstawie przepisów Wspólnotowego Kodeksu Celnego, decyzję o zwrocie lub umorzeniu w całości lub części należności przywozowych wynikających z dokumentów celnych, to:

1) zwrot tych należności następuje na rzecz operatora, jeżeli operator uiścił je w sytuacji, o której mowa w ust. 4;

2) umorzenie tych należności następuje również w stosunku do operatora.

Art. 65b.⁴⁷⁾ W przypadku przyjęcia przez operatora przesyłek zawierających towary przeznaczone do wywozu poza obszar celny Wspólnoty, w stosunku do których na nadawcy ciąży obowiązek uiszczenia należności wywozowych, przepisy art. 65a stosuje się odpowiednio, przy czym termin określony w ust. 2 i 4 liczony jest od dnia, w którym nadawca przesyłki uzupełnił i podpisał odpowiedni dokument celny.

Art. 66. 1. Do odpowiedzialności z tytułu długu celnego oraz odsetek, o których mowa w art. 65 ust. 3–5, stosuje się odpowiednio przepisy art. 29 oraz rozdziałów 14 i 15 działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa.

2. W zakresie wykonania obowiązków o charakterze pieniężnym lub niepieniężnym, wynikających z przepisów prawa celnego, organy celne stosują przepisy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, chyba że przepisy prawa celnego stanowią inaczej.

Art. 67. 1. Od zwracanych należności organ celny płaci odsetki, gdy niewłaściwe ustalenie kwoty należności było wynikiem błędu organu celnego, a dłużnik w żaden sposób nie przyczynił się do powstania tego błędu. W takim przypadku odsetki oblicza się od dnia zapłaty należności podlegających zwrotowi oraz według zasad i w wysokości określonej w odrębnych przepisach, dotyczących pobierania odsetek za zwłokę od należności podatkowych.

2. W przypadku gdy decyzja o zwrocie należności nie zostanie wykonana w terminie 3 miesięcy od dnia jej wydania, odsetki, które podlegają wypłacie, są obliczane od dnia następującego po dniu upływu tego terminu oraz według zasad i w wysokości określonej w odrębnych przepisach, dotyczących pobierania odsetek za zwłokę od należności podatkowych.

3. Przepisu ust. 2 nie stosuje się w przypadku, gdy wypłata odsetek następuje na podstawie ust. 1.

4.⁵⁰⁾ Od ceł antydumpingowych zwracanych na podstawie decyzji Komisji Europejskiej, o której mowa w art. 11 ust. 8 rozporządzenia Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz. Urz. UE L 56 z 06.03.1996, str. 1, z późn. zm.⁵¹⁾; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 11, t. 10, str. 45, z późn. zm.), organ celny płaci odsetki, jeżeli decyzja Komisji Europejskiej nie zostanie wykonana w terminie, o którym mowa w ostatnim zdaniu art. 11 ust. 8 tego rozporządzenia.

5.⁵⁰⁾ W przypadku, o którym mowa w ust. 4, odsetki oblicza się w wysokości i według zasad określonych w odrębnych przepisach, dotyczących pobierania odsetek za zwłokę od należności podatkowych.

Art. 67a.⁵²⁾ Do zaokrąglania podstaw naliczania należności przywozowych i wywozowych, kwoty tych należności oraz odsetek stosuje się odpowiednio art. 63 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa.

Art. 68. Kwota należności podlegających zwrotowi może zostać zaliczona na zaległe lub bieżące zobowiązania dłużnika wobec organu celnego.

Art. 68a.⁵³⁾ 1. Kwotę udziału państwa członkowskiego we wpływach z cła, w przypadku stosowania pojedynczego pozwolenia, o którym mowa w art. 1 pkt 13 tiret pierwsze i drugie Rozporządzenia Wykonawczego, ustala się zgodnie z porozumieniem zawartym przez Rzeczpospolitą Polską z państwem członkowskim w sprawie realizacji pojedynczych pozwoleń.

2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, jeżeli Rzeczpospolita Polska jest państwem wydającym pozwolenie, wartość kwoty udziału przypadająca drugiemu państwu członkowskiemu nie może przekroczyć 50% kwoty kosztów poboru należności celnych.

3. Środki finansowe stanowiące koszty poboru należności, które na podstawie odrębnych przepisów pobierają urzędy celne, są przekazywane jako udział państwa członkowskiego w terminie określonym w porozumieniu, o którym mowa w ust. 1.

Rozdział 5

Właściwość organów celnych

Art. 69. 1. W postępowaniu celnym organami właściwymi są:

1) naczelnik urzędu celnego – jako organ pierwszej instancji;

2) dyrektor izby celnej – jako:

a) organ odwoławczy od decyzji naczelnika urzędu celnego,

b) organ pierwszej instancji w sprawach określonych w przepisach prawa celnego oraz przepisach odrębnych,

c) organ odwoławczy od decyzji wydanych przez ten organ w pierwszej instancji, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej;

3)⁵⁴⁾ Szef Służby Celnej – jako organ odwoławczy od decyzji, o których mowa w art. 70 ust. 2;

4)⁵⁵⁾ minister właściwy do spraw finansów publicznych – jako:

a) organ pierwszej instancji w sprawach stwierdzenia z urzędu nieważności decyzji ostatecznej dyrektora izby celnej,

b) organ odwoławczy od decyzji wydanych przez ten organ w pierwszej instancji.

2. Organami wyższego stopnia są organy odwoławcze.

Art. 70. 1.⁵⁶⁾ Dyrektor izby celnej jest właściwy w sprawach, o których mowa w:

1) art. 5a, art. 76 – z wyjątkiem przypadku, o którym mowa w art. 278 ust. 3 lit. c Rozporządzenia Wykonawczego, art. 94 ust. 2 lit. b i ust. 4, art. 167 ust. 3, art. 172, art. 191, art. 224 i art. 229 Wspólnotowego Kodeksu Celnego;

2) art. 14a, art. 14l, art. 14m, art. 253h, art. 292 ust. 5, art. 313b, art. 324a, art. 324d, art. 324e, art. 372 ust. 1 lit. a, d, e i g, art. 403 ust. 1, art. 454a, art. 500 i art. 804 Rozporządzenia Wykonawczego;

3) ⁵⁷⁾ art. 18 – z wyjątkiem wyznaczenia lub uznania miejsca w celu jednorazowego dokonania czynności przewidzianych przepisami prawa celnego, art. 65 ust. 2 i art. 96 ust. 1 pkt 4–6.

2. Dyrektor lub dyrektorzy izb celnych wyznaczeni przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych są właściwi w sprawach dotyczących:

1) pozwoleń na korzystanie z procedury TIR;

2) wiążącej informacji taryfowej i wiążącej informacji o pochodzeniu towaru;

3) prowadzenia listy agentów celnych oraz wydawania decyzji w sprawach wpisu osoby na listę agentów celnych, skreślenia osoby z listy agentów celnych i zawieszenia w działalności agenta celnego;

4) wydawania decyzji w sprawach ochrony praw własności intelektualnej.

3. Minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia, wyznaczy dyrektora lub dyrektorów izb celnych właściwych do prowadzenia spraw, o których mowa w ust. 2. Rozporządzenie powinno szczegółowo określać zakres spraw, które może prowadzić wyznaczony dyrektor izby celnej, uwzględniając potrzebę sprawnego wykonywania zadań oraz jednolitości postępowania.

4. Minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia, może wyznaczyć dyrektora lub dyrektorów izb celnych właściwych do prowadzenia spraw innych niż określone w ust. 2. Rozporządzenie powinno szczegółowo określać zakres spraw, które może prowadzić wyznaczony dyrektor izby celnej, uwzględniając potrzebę sprawnego wykonywania zadań oraz jednolitości postępowania.

Art. 71. Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, właściwość miejscową organów celnych, mając na uwadze, w szczególności, zakres zadań wykonywanych przez te organy, a także rodzaje procedur celnych, którymi mogą być obejmowane towary. Rozporządzenie powinno uwzględniać możliwość sprawowania dozoru celnego i kontroli celnej, a także gospodarcze potrzeby przedsiębiorców.

Art. 72. W przypadku sporu o właściwość miejscową i rzeczową, przepisy art. 19 i 20 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa stosuje się odpowiednio.

Rozdział 6

Postępowanie w sprawach celnych

Art. 73. 1. Do postępowania w sprawach celnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 12 oraz działu IV ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa, z uwzględnieniem zmian wynikających z przepisów prawa celnego.

2. Do wydawania zaświadczeń stosuje się odpowiednio przepisy działu VIIIa ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa.

Art. 73a.⁵⁸⁾ 1. Osoby określone w art. 41 ust. 4 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny, posługują się przed organami celnymi do celów identyfikacji numerem EORI, o którym mowa w art. 1 pkt 16 Rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93.

2. Minister właściwy do spraw finansów publicznych może określić, w drodze rozporządzenia, szczegółowe wymogi związane z nadawaniem numeru EORI podmiotom, których działalność objęta przepisami prawa celnego wymaga posługiwania się tym numerem. W rozporządzeniu należy uwzględnić w szczególności wzory stosowanych formularzy oraz tryb i warunki nadawania podmiotom numerów EORI.

Art. 74. W zakresie praw i obowiązków następców prawnych i podmiotów przekształconych stosuje się odpowiednio przepisy rozdziału 14 działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa.

Art. 75. Z zastrzeżeniem art. 78, przedstawicielem może być każda osoba, o której mowa w art. 4 pkt 1 Wspólnotowego Kodeksu Celnego. Przedstawicielem może być, w szczególności, agencja celna, spedytor, przewoźnik.

Art. 76. Czynności dokonane przez przedstawiciela w granicach upoważnienia pociągają za sobą skutki bezpośrednio dla osoby, która go ustanowiła.

Art. 77. Przedstawiciel może udzielić dalszego upoważnienia do wykonania określonych czynności, za zgodą osoby udzielającej upoważnienia.

Art. 78. 1. Zgłoszenia celnego jako przedstawiciel bezpośredni osoby zainteresowanej może dokonać wyłącznie osoba, o której mowa w art. 4 pkt 1 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, jeżeli jest agentem celnym lub jeżeli w jej imieniu czynności przed organem celnym dokonuje upoważniony pracownik wpisany na listę agentów celnych.

2. Przepis ust. 1 nie ma zastosowania, jeżeli zgłoszenie celne:

1) dotyczy towarów niemających charakteru handlowego;

2) jest dokonywane w imieniu osoby zainteresowanej przez jej pracownika;

3) jest dokonywane w ramach obrotu pocztowego.

Art. 79. Agentem celnym jest osoba wpisana na listę agentów celnych.

Art. 80. 1. Na listę agentów celnych wpisuje się osobę fizyczną, jeżeli spełnia następujące warunki:

1) posiada miejsce zamieszkania we Wspólnocie;

2) ma pełną zdolność do czynności prawnych;

3) korzysta z pełni praw publicznych;

4) posiada co najmniej średnie wykształcenie;

5) nie została skazana prawomocnym wyrokiem za przestępstwo przeciwko wiarygodności dokumentów, mieniu, obrotowi pieniędzmi i papierami wartościowymi, przestępstwo gospodarcze lub za przestępstwo skarbowe;

6) swoim postępowaniem daje rękojmię prawidłowego wykonywania czynności agenta celnego;

7) złożyła z wynikiem pozytywnym egzamin na agenta celnego przed komisją egzaminacyjną, powoływaną przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych, lub otrzymała decyzję o uznaniu kwalifikacji do wykonywania zawodu agenta celnego wydaną na podstawie przepisów odrębnych;

8) wystąpiła z wnioskiem o wpis na listę agentów celnych, nie później niż w okresie 2 lat od dnia spełnienia warunku określonego w pkt 7.

2. Z listy agentów celnych skreśla się osobę w przypadku:

1) gdy został naruszony jeden z warunków, o których mowa w ust. 1;

2) niewykonywania czynności agenta celnego przez okres co najmniej pięciu lat;

3) jej śmierci.

3. Działalność agenta celnego może zostać zawieszona na czas toczącego się przeciwko osobie agenta postępowania w sprawach, o których mowa w ust. 1 pkt 5.

4. Minister właściwy do spraw finansów publicznych ogłasza listę agentów celnych w Dzienniku Urzędowym Ministra Finansów.

Art. 81. 1. Osoba przystępująca do egzaminu, o którym mowa w art. 80 ust. 1 pkt 7, wnosi opłatę egzaminacyjną.

2. Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia:

1) tryb przeprowadzania egzaminu kwalifikacyjnego osób ubiegających się o uprawnienie do wykonywania czynności agenta celnego oraz sposób powoływania komisji egzaminacyjnej, kwalifikacje członków komisji, zakres i sposób przeprowadzania egzaminu, a także wysokość opłat egzaminacyjnych przeznaczonych na pokrycie działalności i wynagrodzenia jej członków,

2) sposób prowadzenia i tryb dokonywania wpisu na listę agentów celnych

– mając na uwadze, w szczególności, konieczność zapewnienia prawidłowego przebiegu egzaminu, sprawdzenia wiedzy niezbędnej do wykonywania czynności agenta celnego oraz sprawnego i jednolitego postępowania przy dokonywaniu wpisu.

Art. 82. 1. W przypadku niemożności ustalenia osoby, na której ciążą obowiązki wynikające z przepisów prawa celnego, organ celny może podejmować wszelkie niezbędne działania w celu uregulowania sytuacji towaru, w tym także wszcząć i prowadzić postępowanie oraz wydawać decyzje w stosunku do osoby nieznanej.

2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, decyzja jest wydawana bez oznaczania strony.

Art. 83. Pisma skierowane do osób nieznanych z miejsca pobytu lub adresu oraz decyzje, o których mowa w art. 82, wywiesza się na okres 14 dni w siedzibie organu celnego prowadzącego postępowanie. Pisma oraz decyzje uważa się za doręczone po upływie tego terminu.

Art. 84. 1. Osoba, która nie posiada miejsca zamieszkania lub siedziby na terytorium kraju, jest obowiązana, na żądanie organu celnego i w terminie przez niego wskazanym, do ustanowienia w kraju pełnomocnika do spraw doręczeń. Ustanowienie pełnomocnika jest skuteczne także w postępowaniu, o którym mowa w art. 31 ust. 2.

2. W przypadku niedopełnienia obowiązku, o którym mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio art. 83.

3. Organ celny poucza osobę, o której mowa w ust. 1, o skutkach nieustanowienia pełnomocnika do spraw doręczeń, sporządzając z tej czynności pisemny protokół.

Art. 85. Organ celny może wszcząć postępowanie z urzędu w sprawach dotyczących towaru przywożonego z terytorium państwa trzeciego lub do niego wywożonego w obrocie pocztowym.

Art. 86. 1. Organ celny może przyjąć jako dowód w postępowaniu dokumenty sporządzone przez organy celne państwa obcego lub inne uprawnione podmioty państwa obcego.

2. Organ celny może żądać od strony postępowania:

1) urzędowego tłumaczenia na język polski dokumentów sporządzonych w języku obcym;

2) przedłożenia dokumentów zagranicznych zalegalizowanych przez właściwe organy polskie działające w kraju albo polskie przedstawicielstwa dyplomatyczne lub urzędy konsularne.

Art. 87. 1. Organ celny może zawiesić postępowanie w przypadku, gdy w jego toku wystąpił z wnioskiem o pomoc prawną do organu celnego państwa obcego lub innego uprawnionego podmiotu państwa obcego.

2. Na postanowienie w sprawie zawieszenia postępowania służy zażalenie.

Art. 88. Prowadzenie postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe, wykroczenie skarbowe lub postępowania karnego nie stanowi przeszkody do prowadzenia postępowania w sprawie celnej.

Art. 89. 1. Jeżeli przepis prawa nie wymaga urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego w drodze zaświadczenia, organ celny przyjmuje od strony, na jej wniosek, oświadczenie złożone pod rygorem odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.

2. Przed przyjęciem oświadczenia organ celny uprzedza stronę o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.

Art. 90. Organ celny może, w drodze postanowienia, połączyć toczące się przed nim oddzielne sprawy, w celu ich łącznego rozpoznania lub także rozstrzygnięcia, jeżeli dotyczą tej samej osoby i są ze sobą w związku.

Art. 90a.⁵⁹⁾ 1. Decyzja ostateczna, na mocy której strona nabyła prawo, może być w każdym czasie na jej wniosek lub za jej zgodą uchylona lub zmieniona przez organ celny, który ją wydał, jeżeli przepisy szczególne nie sprzeciwiają się uchyleniu lub zmianie takiej decyzji i przemawia za tym interes publiczny lub ważny interes strony.

2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, organ celny wydaje decyzję w sprawie uchylenia lub zmiany dotychczasowej decyzji.

Art. 91. Badania lub analizy towaru mogą być wykonywane przez laboratoria celne lub inne laboratoria, akredytowane zgodnie z odrębnymi przepisami, a także przez instytuty naukowe i badawcze dysponujące wyposażeniem niezbędnym dla danego rodzaju badań.

Art. 92. 1. Organ celny pobiera opłaty z tytułu przeprowadzonych badań lub analiz towarów, w przypadku gdy:

1) badanie lub analiza zostaną przeprowadzone na żądanie osoby;

2) rozpatrzenie wniosku o wydanie wiążącej informacji taryfowej lub wiążącej informacji o pochodzeniu towaru wymaga przeprowadzenia badania lub analizy;

3) (uchylony);⁶⁰⁾

4) (uchylony).⁶⁰⁾

2. Osoba, na wezwanie organu celnego, obowiązana jest do uiszczenia zaliczki w określonej wysokości na pokrycie opłat za badania lub analizy, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2. W przypadku nieuiszczenia zaliczki w wyznaczonym terminie organ celny wydaje postanowienie o pozostawieniu wniosku bez rozpatrzenia.

3.⁶¹⁾ Kwota opłat powinna odpowiadać rzeczywistym wydatkom poniesionym z tytułu przeprowadzonych badań lub analiz.

4. Minister właściwy do spraw finansów publicznych może określić, w drodze rozporządzenia, ryczałtowe stawki opłat za badania lub analizy przeprowadzane przez laboratoria celne. Określając stawki opłat, należy uwzględnić rodzaj przeprowadzanych badań lub analiz, stopień ich skomplikowania i pracochłonność.

Art. 93. 1. Organ celny pobiera opłaty, stanowiące dochody budżetu państwa, za:⁶²⁾

1) przechowanie towarów w depozycie lub w magazynie czasowego składowania prowadzonym przez organ celny;

2) wykonywanie na wniosek osoby zainteresowanej czynności przewidzianych w przepisach prawa celnego w miejscu innym niż urząd celny lub poza czasem pracy urzędu celnego.

1a.⁶³⁾ W przypadku przechowywania w depozycie urzędu celnego towarów zajętych na podstawie art. 30 ust. 1 całkowita opłata za to przechowywanie nie może być niższa niż równowartość kwoty 10 euro i wyższa niż wartość celna towaru.

2.⁶⁴⁾ Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, stawki opłat oraz sposób ich obliczania za:

1) przechowywanie towarów w depozycie, w tym w depozycie, o którym mowa w ust. 1a, oraz w magazynie czasowego składowania prowadzonym przez organ celny, uwzględniając wartość celną tych towarów albo wartość rynkową towaru identycznego lub podobnego;

2) czynności przewidziane w przepisach prawa celnego, o których mowa w ust. 1 pkt 2, uwzględniając ich charakter.

Art. 93a.⁶⁵⁾ 1. Kwota opłat, o których mowa w art. 92 i 93, jest ustalana przez organ celny w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.

2. Doręczenie postanowienia, o którym mowa w ust. 1, nie może nastąpić po upływie 3 lat, licząc od dnia zakończenia czynności, za dokonanie których pobierane są opłaty.

3. W zakresie nieuregulowanym w ust. 1 i 2, w odniesieniu do zabezpieczania i poboru opłat stosuje się odpowiednio przepisy prawa celnego, dotyczące zabezpieczania i poboru należności przywozowych.

Art. 93b.⁶⁵⁾ 1. Opłaty podlegają odpowiednio zwrotowi lub umorzeniu, gdy okaże się, że w chwili ich uiszczenia lub ustalenia, kwota tych opłat była nienależna.

2. Opłaty nie podlegają zwrotowi lub umorzeniu, w przypadku gdy fakty, które doprowadziły do uiszczenia lub ustalenia opłat nienależnych, są wynikiem świadomego działania osoby zobowiązanej.

3. Opłaty są zwracane lub umarzane po złożeniu wniosku przed upływem roku od dnia doręczenia postanowienia, o którym mowa w art. 93a ust. 1.

4. W sprawie zwrotu lub umorzenia opłat w całości lub części organ celny orzeka w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.

5. W zakresie nieuregulowanym w ust. 3 i 4, w odniesieniu do zwrotu lub umorzenia opłat stosuje się odpowiednio przepisy prawa celnego, dotyczące zwrotu lub umorzenia należności przywozowych.

Art. 94. (uchylony).⁶⁶⁾

Art. 95. Pozwolenia wydawane na podstawie przepisów prawa celnego nie podlegają opłacie skarbowej oraz innym opłatom o charakterze publicznoprawnym.

Art. 95a.⁶⁷⁾ Postępowania określonego w tym rozdziale nie stosuje się w przypadku postępowań, do których ma zastosowanie rozdział 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej.

Rozdział 7

Zasady postępowania z towarami objętymi Wspólną Polityką Rolną

Art. 96. 1.⁶⁸⁾ W zakresie przewidzianym dla organów celnych postępowanie z towarami objętymi Wspólną Polityką Rolną obejmuje czynności związane z przywozem towarów na obszar celny Wspólnoty i wywozem towarów z tego obszaru oraz:

1) sprawdzanie i saldowanie pozwoleń na przywóz lub wywóz oraz świadectw IP, o których mowa w art. 1 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1488/2001 z dnia 19 lipca 2001 r. ustanawiającego zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 3448/93 w odniesieniu do obejmowania pewnych ilości niektórych produktów podstawowych wymienionych w załączniku I do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską ustaleniami dotyczącymi uszlachetniania czynnego bez uprzedniego badania warunków gospodarczych (Dz. Urz. UE L 196 z 20.07.2001, str. 9, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 3, t. 33, str. 126, z późn. zm.);

2) przyjmowanie, sprawdzanie i potwierdzanie wniosków o refundację;

3) pobór i badania laboratoryjne próbek towarów;

4) wydawanie pozwoleń na prowadzenie magazynów żywnościowych;

5) wydawanie pozwoleń na stosowanie procedury planowej;

6) uznawanie miejsc załadunku dla potrzeb odpraw towarów wywożonych z wnioskiem o refundację;

7) wykonywanie czynności dozoru i kontroli celnej w miejscach, w których towary objęte refundacją są składowane lub przetwarzane przed ich wywozem;

8) inne czynności wynikające z przepisów wspólnotowych regulujących Wspólną Politykę Rolną.

2. Przy wykonywaniu czynności, o których mowa w ust. 1, przepisy dotyczące przywozu towarów na obszar celny Wspólnoty i wywozu towarów z tego obszaru oraz wykonywania czynności kontroli celnej stosuje się odpowiednio.

3. Czynności w ramach postępowania z towarami objętymi Wspólną Polityką Rolną w zakresie przewidzianym dla organów celnych są realizowane we współpracy z właściwą agencją płatniczą, ustanowioną zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 30 lipca 2003 r. o uruchamianiu środków pochodzących z Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (Dz. U. Nr 166, poz. 1611 oraz z 2004 r. Nr 42, poz. 386 i Nr 93, poz. 890).

4. Minister właściwy do spraw finansów publicznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw rynków rolnych może określić, w drodze rozporządzenia, sposób współpracy organów celnych z agencją płatniczą przy wykonywaniu zadań wynikających z przepisów wspólnotowych regulujących Wspólną Politykę Rolną, uwzględniając konieczność zapewnienia prawidłowej realizacji tych zadań.

5.⁶⁹⁾ Minister właściwy do spraw finansów publicznych, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw rynków rolnych, może określić, w drodze rozporządzenia, dokumenty stosowane w obrocie towarami objętymi Wspólną Polityką Rolną oraz szczegółowe warunki i tryb postępowania z tymi towarami, w zakresie przewidzianym dla organów celnych, mając na uwadze zapewnienie właściwego dozoru i kontroli celnej oraz wykonywania zadań wynikających z przepisów wspólnotowych regulujących Wspólną Politykę Rolną. Rozporządzenie powinno określać w szczególności wzory i szczegółowy sposób stosowania dokumentów, szczegółowe warunki i tryb wydawania pozwoleń na prowadzenie magazynów żywnościowych i stosowanie procedury planowej oraz szczegółowe warunki i tryb uznawania miejsc uznanych dla potrzeb załadunku.

Rozdział 8

Ewidencja i statystyka dotycząca obrotu towarowego z państwami członkowskimi Wspólnoty

Art. 97. Użyte w niniejszym rozdziale określenia oznaczają:

1) zgłoszenie INTRASTAT – przekazanie organom celnym, w wymaganej formie i w określony sposób, informacji dla celów ewidencji i statystyki dotyczącej obrotu towarowego z państwami członkowskimi Wspólnoty;

2) osoba zobowiązana – osobę fizyczną lub osobę prawną, a także jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej, uczestniczącą w obrocie towarowym z państwami członkowskimi Wspólnoty i zobowiązaną do przekazywania informacji dla celów ewidencji i statystyki dotyczącej obrotu towarowego z państwami członkowskimi Wspólnoty, zgodnie z przepisami wspólnotowymi regulującymi statystykę dotyczącą obrotu towarowego pomiędzy państwami członkowskimi Wspólnoty, przepisami o statystyce publicznej oraz przepisami niniejszej ustawy.

Art. 98. 1. Osoba zobowiązana dokonuje zgłoszeń INTRASTAT na zasadach i w terminach określonych w przepisach wspólnotowych regulujących statystykę dotyczącą obrotu towarowego pomiędzy państwami członkowskimi Wspólnoty, przepisach o statystyce publicznej oraz przepisach niniejszej ustawy.

2. Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia:

1) szczegółowy tryb, sposób i terminy dokonywania zgłoszeń INTRASTAT oraz korekt tych zgłoszeń,

2) wzory i sposób wypełniania formularzy stosowanych przy dokonywaniu zgłoszeń INTRASTAT oraz korekt tych zgłoszeń,

3) właściwość miejscową organów celnych w sprawach dotyczących zgłoszeń INTRASTAT

– uwzględniając wysokość progów statystycznych, zakres przekazywanych informacji wymaganych od osoby zobowiązanej oraz możliwość wykorzystania systemu teleinformatycznego.

3. Wysokość progów statystycznych, o których mowa w ust. 2, będzie ustalana corocznie w programie badań statystycznych statystyki publicznej, o którym mowa w przepisach o statystyce publicznej.

Art. 99. 1. Osoba zobowiązana może upoważnić osobę trzecią do dokonywania w jej imieniu zgłoszeń INTRASTAT. Upoważnienie powinno zostać sporządzone w formie pisemnej.

2. Osobą trzecią, o której mowa w ust. 1, może być:

1) pracownik osoby zobowiązanej lub jej prokurent;

2) agent celny lub osoba, w imieniu której czynności przed organem celnym dokonuje upoważniony pracownik wpisany na listę agentów celnych;

3) adwokat;

4) radca prawny;

5) doradca podatkowy.

3. Czynności dokonane przez osobę, o której mowa w ust. 2, w granicach upoważnienia pociągają za sobą skutki bezpośrednio dla osoby, która ją upoważniła.

Art. 100. 1. W przypadku niewykonania lub nieprawidłowego wykonania obowiązku, o którym mowa w art. 98 ust. 1, organ celny, nie więcej niż trzykrotnie, upomina pisemnie osobę zobowiązaną o konieczności złożenia zgłoszenia INTRASTAT lub dokonania korekty zgłoszenia już dokonanego.

2. Organ celny, przed skierowaniem pisemnego upomnienia o konieczności dokonania korekty zgłoszenia INTRASTAT, może wezwać, telefonicznie, telefaksem lub za pomocą innego środka łączności, osobę zobowiązaną do dokonania korekty zgłoszenia lub złożenia wyjaśnień w tym zakresie.

3. Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy tryb, sposób i terminy dokonywania upomnień oraz wezwań, uwzględniając potrzebę zapewnienia skutecznego egzekwowania wykonania obowiązku przekazywania prawidłowych informacji dla celów ewidencji i statystyki dotyczącej obrotu towarowego z państwami członkowskimi Wspólnoty.

Art. 101. 1. Na osobę zobowiązaną, która pomimo trzykrotnego pisemnego upomnienia, o którym mowa w art. 100 ust. 1, za okres sprawozdawczy:

1) nie dokonała zgłoszenia INTRASTAT lub

2) nie dokonała korekty złożonego uprzednio zgłoszenia INTRASTAT

– organ celny może nałożyć karę pieniężną w wysokości 3000 zł.

2. Karę pieniężną, o której mowa w ust. 1, organ celny nakłada w drodze decyzji.

3.⁷⁰⁾ Termin płatności kary pieniężnej wynosi 14 dni od dnia doręczenia decyzji.

4. Karę pieniężną uiszcza się gotówką w kasie urzędu celnego lub przekazuje na rachunek bankowy właściwego organu celnego.

5. Kara pieniężna stanowi dochód budżetu państwa.

6. Do dochodzenia kary pieniężnej stosuje się odpowiednio art. 65 ust. 7–11.

Art. 102. Do postępowania w sprawach ewidencji i statystyki dotyczącej obrotu towarowego z państwami członkowskimi Wspólnoty, w zakresie nieuregulowanym przepisami wspólnotowymi regulującymi statystykę dotyczącą obrotu towarowego z państwami członkowskimi Wspólnoty, przepisami o statystyce publicznej oraz przepisami niniejszej ustawy, stosuje się odpowiednio przepisy art. 12, rozdziału 14 działu III oraz działów IV i VIIIa ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa.

Rozdział 9

Przepis końcowy

Art. 103. Ustawa wchodzi w życie w terminie i na zasadach określonych ustawą z dnia 19 marca 2004 r. – Przepisy wprowadzające ustawę – Prawo celne (Dz. U. Nr 68, poz. 623 oraz z 2005 r. Nr 25, poz. 214)⁷¹⁾.

¹⁾ Dane dotyczące ogłoszenia aktów prawa Unii Europejskiej, zamieszczone w niniejszej ustawie – z dniem uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej – dotyczą ogłoszenia tych aktów w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej – wydanie specjalne.

²⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 2010 r. o zmianie ustawy – Prawo celne oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 106, poz. 673), która weszła w życie z dniem 1 lipca 2010 r.

³⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 217 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej (Dz. U. Nr 168, poz. 1323), która weszła w życie z dniem 31 października 2009 r.

⁴⁾ Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2009 r. Nr 201, poz. 1540, z 2010 r. Nr 182, poz. 1228, z 2011 r. Nr 63, poz. 322, Nr 73, poz. 390, Nr 117, poz. 677, Nr 134, poz. 779 i Nr 171, poz. 1016, z 2012 r. poz. 362, 627, 707, 908 i 1544 oraz z 2013 r. poz. 628 i 675.

⁵⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy – Prawo celne oraz ustawy – Kodeks karny skarbowy (Dz. U. Nr 215, poz. 1355), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2009 r.

⁶⁾ Dodany przez art. 1 pkt 2 ustawy, o której mowa w odnośniku 5.

⁷⁾ Dodany przez art. 217 pkt 2 ustawy, o której mowa w odnośniku 3.

⁸⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 3 ustawy, o której mowa w odnośniku 5.

⁹⁾ Dodany przez art. 217 pkt 3 ustawy, o której mowa w odnośniku 3; w brzmieniu ustalonym przez art. 25 ustawy z dnia 13 lipca 2012 r. o zmianie ustawy o działach administracji rządowej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 908), która weszła w życie z dniem 8 września 2012 r.

¹⁰⁾ Zdanie wstępne w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 4 ustawy, o której mowa w odnośniku 5.

¹¹⁾ Dodany przez art. 1 pkt 5 ustawy, o której mowa w odnośniku 5.

¹²⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 6 ustawy, o której mowa w odnośniku 5.

¹³⁾ Dodany przez art. 60 pkt 1 ustawy z dnia 25 marca 2011 r. o ograniczaniu barier administracyjnych dla obywateli i przedsiębiorców (Dz. U. Nr 106, poz. 622), która weszła w życie z dniem 1 lipca 2011 r.

¹⁴⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 7 ustawy, o której mowa w odnośniku 5.

¹⁵⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 60 pkt 2 ustawy, o której mowa w odnośniku 13.

¹⁶⁾ Dodany przez art. 60 pkt 3 ustawy, o której mowa w odnośniku 13.

¹⁷⁾ Dodany przez art. 1 pkt 8 ustawy, o której mowa w odnośniku 5.

¹⁸⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 9 ustawy, o której mowa w odnośniku 5.

¹⁹⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 10 lit. a ustawy, o której mowa w odnośniku 5.

²⁰⁾ Przez art. 1 pkt 10 lit. b ustawy, o której mowa w odnośniku 5.

²¹⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 10 lit. c ustawy, o której mowa w odnośniku 5.

²²⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 11 lit. a ustawy, o której mowa w odnośniku 5.

²³⁾ Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2012 r. poz. 1166, 1342 i 1529.

²⁴⁾ Przez art. 1 pkt 11 lit. b ustawy, o której mowa w odnośniku 5.

²⁵⁾ Przez art. 1 pkt 12 ustawy, o której mowa w odnośniku 5.

²⁶⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 13 ustawy, o której mowa w odnośniku 5.

²⁷⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 2 ustawy, o której mowa w odnośniku 2.

²⁸⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 3 ustawy, o której mowa w odnośniku 2.

²⁹⁾ Przez art. 1 pkt 14 ustawy, o której mowa w odnośniku 5; wszedł w życie z dniem 1 grudnia 2008 r.

³⁰⁾ Przez art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1320), która weszła w życie z dniem 1 grudnia 2008 r.

³¹⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 4 ustawy, o której mowa w odnośniku 2.

³²⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 15 ustawy, o której mowa w odnośniku 5.

³³⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 16 ustawy, o której mowa w odnośniku 5.

³⁴⁾ Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2010 r. Nr 81, poz. 530, Nr 126, poz. 853 i Nr 127, poz. 858, z 2011 r. Nr 75, poz. 398, Nr 80, poz. 432, Nr 106, poz. 622, Nr 112, poz. 654, Nr 133, poz. 767, Nr 205, poz. 1210 i Nr 232, poz. 1378, z 2012 r. poz. 596, 1385 i 1529 oraz z 2013 r. poz. 53.

³⁵⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 17 ustawy, o której mowa w odnośniku 5.

³⁶⁾ Oznaczenie ust. 1 nadane przez art. 1 pkt 18 ustawy, o której mowa w odnośniku 5.

³⁷⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 162 pkt 1 ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. – Prawo pocztowe (Dz. U. poz. 1529), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2013 r.

³⁸⁾ Dodany przez art. 1 pkt 18 ustawy, o której mowa w odnośniku 5.

³⁹⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 19 lit. a ustawy, o której mowa w odnośniku 5.

⁴⁰⁾ Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2012 r. poz. 1101, 1342 i 1529 oraz z 2013 r. poz. 35.

⁴¹⁾ Przez art. 1 pkt 19 lit. b ustawy, o której mowa w odnośniku 5.

⁴²⁾ Przez art. 1 pkt 20 ustawy, o której mowa w odnośniku 5.

⁴³⁾ Przez art. 1 pkt 21 ustawy, o której mowa w odnośniku 5.

⁴⁴⁾ Dodany przez art. 1 pkt 22 ustawy, o której mowa w odnośniku 5.

⁴⁵⁾ Przez art. 1 pkt 23 ustawy, o której mowa w odnośniku 5.

⁴⁶⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 24 ustawy, o której mowa w odnośniku 5.

⁴⁷⁾ Dodany przez art. 4 pkt 2 ustawy, o której mowa w odnośniku 30; wszedł w życie z dniem 1 stycznia 2009 r.

⁴⁸⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 162 pkt 2 lit. a ustawy, o której mowa w odnośniku 37.

⁴⁹⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 162 pkt 2 lit. b ustawy, o której mowa w odnośniku 37.

⁵⁰⁾ Dodany przez art. 1 pkt 25 ustawy, o której mowa w odnośniku 5.

⁵¹⁾ Zmiany wymienionego rozporządzenia zostały ogłoszone w Dz. Urz. UE L 56 z 06.03.1996, L 317 z 06.12.1996, L 128 z 30.04.1998, L 257 z 11.10.2000, L 305 z 07.11.2002, L 77 z 13.03.2004 oraz L 340 z 23.12.2005.

⁵²⁾ Dodany przez art. 1 pkt 26 ustawy, o której mowa w odnośniku 5.

⁵³⁾ Dodany przez art. 1 pkt 27 ustawy, o której mowa w odnośniku 5.

⁵⁴⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 217 pkt 4 lit. a ustawy, o której mowa w odnośniku 3.

⁵⁵⁾ Dodany przez art. 217 pkt 4 lit. b ustawy, o której mowa w odnośniku 3.

⁵⁶⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 28 ustawy, o której mowa w odnośniku 5.

⁵⁷⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 217 pkt 5 ustawy, o której mowa w odnośniku 3.

⁵⁸⁾ Dodany przez art. 217 pkt 6 ustawy, o której mowa w odnośniku 3.

⁵⁹⁾ Dodany przez art. 1 pkt 29 ustawy, o której mowa w odnośniku 5.

⁶⁰⁾ Przez art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 31 sierpnia 2012 r. o zmianie ustawy – Prawo celne (Dz. U. poz. 1116), która weszła w życie z dniem 25 października 2012 r.

⁶¹⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 30 ustawy, o której mowa w odnośniku 5.

⁶²⁾ Zdanie wstępne w brzmieniu ustalonym przez art. 68 pkt 1 ustawy z dnia 25 listopada 2004 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 273, poz. 2703), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2005 r.

⁶³⁾ Dodany przez art. 1 pkt 2 lit. a ustawy, o której mowa w odnośniku 60.

⁶⁴⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 2 lit. b ustawy, o której mowa w odnośniku 60.

⁶⁵⁾ Dodany przez art. 1 pkt 31 ustawy, o której mowa w odnośniku 5.

⁶⁶⁾ Przez art. 68 pkt 2 ustawy, o której mowa w odnośniku 62.

⁶⁷⁾ Dodany przez art. 217 pkt 7 ustawy, o której mowa w odnośniku 3.

⁶⁸⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 217 pkt 8 lit. a ustawy, o której mowa w odnośniku 3.

⁶⁹⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 217 pkt 8 lit. b ustawy, o której mowa w odnośniku 3.

⁷⁰⁾ W brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 32 ustawy, o której mowa w odnośniku 5.

⁷¹⁾ Weszła w życie z dniem 1 maja 2004 r., zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 19 marca 2004 r. – Przepisy wprowadzające ustawę – Prawo celne.