Dziennik Ustaw - rok 2012 poz. 1170

Podaje się niniejszym do wiadomości, że na podstawie ustawy z dnia 15 czerwca 2012 r. o ratyfikacji Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych, sporządzonej w Nowym Jorku dnia 13 grudnia 2006 r. (Dz. U. poz. 882) Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej dnia 6 września 2012 r. ratyfikował wyżej wymienioną konwencję.

Zgodnie z art. 45 ust. 1 konwencji weszła ona w życie dnia 3 maja 2008 r.

Zgodnie z art. 45 ust. 2 konwencji w stosunku do Rzeczypospolitej Polskiej wchodzi ona w życie dnia 25 października 2012 r.

W chwili złożenia dokumentu ratyfikacyjnego Rzeczpospolita Polska złożyła następujące oświadczenie interpretacyjne oraz zastrzeżenia:

Oświadczenie interpretacyjne:

„Rzeczpospolita Polska oświadcza, że interpretuje art. 12 konwencji w sposób zezwalający na stosowanie ubezwłasnowolnienia, w okolicznościach i w sposób określony w prawie krajowym, jako środka, o którym mowa w art. 12 ust. 4, w sytuacji, gdy wskutek choroby psychicznej, niedorozwoju umysłowego lub innego rodzaju zaburzeń psychicznych osoba nie jest w stanie kierować swoim postępowaniem.”

Zastrzeżenia:

„Art. 23 ust. 1 lit. (a) konwencji dotyczy uznania prawa wszystkich osób niepełnosprawnych, które są w odpowiednim do zawarcia małżeństwa wieku, do zawarcia małżeństwa i do założenia rodziny, na podstawie swobodnie wyrażonej i pełnej zgody przyszłych małżonków. Na podstawie art. 46 konwencji Rzeczpospolita Polska zastrzega sobie prawo do niestosowania postanowienia art. 23 ust. 1 lit. (a) konwencji do czasu zmiany przepisów prawa polskiego. Do momentu wycofania zastrzeżenia osoba niepełnosprawna, której niepełnosprawność wynika z choroby psychicznej albo niedorozwoju umysłowego, a która jest w odpowiednim do zawarcia małżeństwa wieku, nie będzie mogła zawrzeć związku małżeńskiego, chyba że sąd zezwoli na zawarcie małżeństwa, stwierdzając, że stan zdrowia lub umysłu takiej osoby nie zagraża małżeństwu, ani zdrowiu przyszłego potomstwa i jeżeli osoba ta nie została ubezwłasnowolniona całkowicie. Uwarunkowania te wynikają z art. 12 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. Nr 9, poz. 59, z późn. zm.*⁾).”

„Rzeczpospolita Polska rozumie, że art. 23 ust. 1 lit. (b) i art. 25 lit. (a) nie powinny być interpretowane jako przyznające jednostce prawo do aborcji czy też nakaz dla państw-stron zapewnienia dostępu do takiego prawa, z wyjątkiem sytuacji, gdy jest to wyraźnie określone w prawie krajowym.”

Jednocześnie podaje się do wiadomości, co następuje:

1) następujące państwa i organizacja międzynarodowa stały się stronami konwencji, składając dokumenty ratyfikacyjne, zatwierdzenia lub przystąpienia w podanych niżej datach:

 2) w chwili złożenia dokumentu ratyfikacyjnego, zatwierdzenia lub przystąpienia następujące państwa oraz organizacja międzynarodowa złożyły następujące zastrzeżenia oraz oświadczenia:

Związek Australijski

Oświadczenie:

„Związek Australijski uznaje zdolność prawną osób niepełnosprawnych, na zasadzie równości z innymi osobami, we wszystkich aspektach życia. Związek Australijski oświadcza, że w jego rozumieniu konwencja pozwala na wspierane lub zastępcze podejmowanie decyzji, co oznacza podejmowanie decyzji w imieniu osoby tylko wtedy, gdy to konieczne, jako środek ostateczny i otoczony gwarancjami ochrony praw.

Związek Australijski uznaje, że każda osoba niepełnosprawna ma prawo do poszanowania jej godności fizycznej i psychicznej, na równi z innymi. Związek Australijski oświadcza ponadto, że w jego rozumieniu konwencja dopuszcza obowiązkowe wsparcie lub leczenie osób, w tym środki podjęte w celu leczenia niepełnosprawności psychicznej, tylko wtedy, gdy to konieczne, jako środek ostateczny i otoczony gwarancjami ochrony praw.

Związek Australijski uznaje prawo osób niepełnosprawnych do swobody poruszania się, wyboru miejsca zamieszkania i do posiadania obywatelstwa, na zasadzie równości z innymi osobami. Związek Australijski oświadcza ponadto, że w jego rozumieniu konwencja nie ustanawia prawa wjazdu lub pobytu w kraju dla osoby, która nie jest jego obywatelem; konwencja nie ma również wpływu na wymagania w zakresie zdrowia stawiane przez Związek Australijski osobom obcego pochodzenia ubiegającym się o prawo wjazdu lub pobytu na jego terytorium, w przypadku gdy te wymogi opierają się na uzasadnionych, obiektywnych i rozsądnych kryteriach.”

Republika Azerbejdżanu

Oświadczenie:

„Republika Azerbejdżanu oświadcza, że nie jest w stanie zagwarantować stosowania postanowień konwencji na terytoriach okupowanych przez Republikę Armenii, dopóki terytoria te nie zostaną wyzwolone spod okupacji.”

Królestwo Belgii

Oświadczenie:

„Niniejsze podpisanie jest w równym stopniu wiążące dla wspólnoty francuskiej, wspólnoty flamandzkiej i wspólnoty niemieckojęzycznej, regionu walońskiego, regionu flamandzkiego i regionu stołecznego Bruksela.”

Republika Cypryjska

Zastrzeżenie:

„Zważywszy, że ustawa o osobach niepełnosprawnych, tak jak została zharmonizowana z dyrektywą Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającą ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy, przewiduje w dziale 3A, że nie stosuje się ona do zatrudnienia:

(a) w siłach zbrojnych, w zakresie, w jakim charakter pracy wymaga posiadania szczególnych kwalifikacji, których nie mogą posiadać osoby niepełnosprawne, oraz

(b) przy pracach, których rodzaj lub okoliczności, w jakich są wykonywane, wymaga posiadania cech lub kwalifikacji, których nie posiada osoba niepełnosprawna, stanowiących faktyczne i zasadnicze wymaganie zawodowe, o ile cel jest uzasadniony, a wymaganie proporcjonalne, biorąc pod uwagę możliwość wprowadzenia racjonalnych usprawnień,

Republika Cypryjska oświadcza, że ratyfikuje konwencję z zastrzeżeniem dotyczącym art. 27 ust. 1 konwencji, w zakresie, w jakim jego postanowienia nie są zgodne z postanowieniami działu 3A Ustawy o osobach niepełnosprawnych.”

Arabska Republika Egiptu

Oświadczenie interpretacyjne:

„Arabska Republika Egiptu oświadcza, że zgodnie z jej interpretacją art. 12 Międzynarodowej konwencji o ochronie i promowaniu praw osób niepełnosprawnych, który dotyczy traktowania osób niepełnosprawnych na równi z innymi osobami, jeżeli chodzi o zdolność prawną, o której mowa w ust. 2 tego artykułu, osoby niepełnosprawne mogą nabywać prawa i ponosić prawną odpowiedzialność ('ahliyyat al-wujub), ale nie mają zdolności do czynności prawnych ('ahliyyat al-'ada'), zgodnie z prawem egipskim.”

Republika Estońska

Oświadczenie:

„Republika Estońska interpretuje art. 12 konwencji jako niezakazujący ograniczenia zdolności do czynności prawnych, jeżeli powstaje taka potrzeba z uwagi na zdolność danej osoby do rozumienia i kierowania swoim postępowaniem. Ograniczając prawa osoby mającej ograniczoną zdolność do czynności prawnych, Republika Estońska działa zgodnie ze swoim prawem krajowym.”

Republika Francuska

Oświadczenia:

„Republika Francuska oświadcza, że pojęcie „zgoda” zawarte w art. 15 konwencji będzie interpretować zgodnie z międzynarodowymi instrumentami, w szczególności tymi, które odnoszą się do praw człowieka i biomedycyny, oraz zgodnie z ustawodawstwem krajowym, które jest zgodne z tymi instrumentami. Oznacza to, że w przypadku badań biomedycznych pojęcie „zgoda” ma zastosowanie do dwóch różnych sytuacji:

1. zgody udzielonej przez osobę, która jest w stanie jej udzielić, oraz

2. w przypadku osób, które nie są w stanie wyrazić zgody, pozwolenia udzielonego przez ich przedstawiciela lub władzę, lub instytucję, zgodnie z prawem.

Republika Francuska uznaje, że ważne jest, by osoby, które nie są w stanie swobodnie i świadomie wyrazić zgody, były objęte szczególną ochroną, bez uszczerbku dla wszelkich badań medycznych korzystnych dla nich. Oprócz pozwolenia, o którym mowa w punkcie 2 powyżej, inne środki ochronne, takie jak przewidziane w wymienionych instrumentach międzynarodowych, są uważane za stanowiące część tej ochrony.”

„W odniesieniu do art. 29 konwencji, wykonywanie prawa do głosowania stanowi element zdolności prawnej, który nie może podlegać ograniczeniu, wyjąwszy sytuacje i zgodnie z warunkami określonymi w art. 12 konwencji.”

Republika Grecka

Zastrzeżenie:

„Postanowienia art. 27 ust. 1 Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych nie będą stosowane, jeżeli chodzi o zatrudnienie i pracę w armii i siłach bezpieczeństwa w odniesieniu do różnego traktowania w służbie ze względu na niepełnosprawność, tak jak to stanowi art. 8 ust. 4 ustawy 3304/2005 o wdrożeniu zasady równego traktowania, przyjętej na podstawie art. 3 ust. 4 i art. 4 dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy.”

Islamska Republika Iranu

Oświadczenie:

„W odniesieniu do artykułu 46, Islamska Republika Iranu oświadcza, że nie uznaje się za związaną jakimikolwiek postanowieniami konwencji, które mogą pozostawać w sprzeczności z odpowiednimi przepisami krajowymi.”

Kanada

Oświadczenie:

„Kanada uznaje, że osoby niepełnosprawne mają zdolność prawną na równi z innymi osobami, we wszystkich aspektach życia. Kanada oświadcza, że w jej interpretacji art. 12 pozwala na wspieranie podejmowania decyzji i podejmowanie decyzji w zastępstwie, w odpowiednich okolicznościach i zgodnie z prawem.

W zakresie, w jakim art. 12 może być interpretowany jako wymagający wyeliminowania wszystkich rozwiązań dotyczących podejmowania decyzji w zastępstwie, Kanada zastrzega sobie prawo stosowania w dalszym ciągu takich rozwiązań, w odpowiednich okolicznościach oraz z zastosowaniem odpowiednich i skutecznych gwarancji ochrony. W odniesieniu do art. 12 ust. 4, Kanada zastrzega sobie prawo, by nie wszystkie takie rozwiązania były objęte regularną kontrolą sprawowaną przez niezależny organ, w przypadku gdy podlegają już kontroli lub jest możliwe składanie odwołań w kwestii ich stosowania.”

Zastrzeżenie:

„Kanada interpretuje art. 33 ust. 2 jako dotyczący państw federalnych, w których stosowanie konwencji będzie dokonywało się na więcej niż jednym szczeblu administracji i poprzez różne mechanizmy, w tym już istniejące.”

Republika Korei

Zastrzeżenie:

„...z zastrzeżeniem dotyczącym postanowienia o ubezpieczeniu na życie zawartym w art. 25 lit. (e).”

Republika Litewska

Oświadczenie:

„Republika Litewska oświadcza, że pojęcie „zdrowie seksualne i prokreacyjne” użyte w art. 25 lit. (a) konwencji nie będzie interpretowane jako ustanawiające nowe prawa człowieka i tworzące odpowiednie międzynarodowe zobowiązania dla Republiki Litewskiej. Treść prawna tego pojęcia nie obejmuje wsparcia, zachęty czy promowania przerywania ciąży, sterylizacji i innych procedur medycznych podejmowanych w stosunku do osób niepełnosprawnych, które mogłyby stać się podstawą dyskryminacji ze względu na cechy genetyczne.”

Malezja

Oświadczenie:

„Malezja uznaje, że zasady niedyskryminacji i równości szans, przewidziane w art. 3 lit. (b) i lit. (e) oraz w art. 5 ust. 2 niniejszej konwencji, mają zasadnicze znaczenie dla zapewnienia pełnego i na równych zasadach korzystania z praw człowieka i podstawowych wolności przez wszystkie osoby niepełnosprawne oraz promowania poszanowania ich wrodzonej godności; należy je stosować i interpretować na podstawie niepełnosprawności i na równych zasadach, jak w stosunku do innych osób. Malezja oświadcza, że stosowanie przez nią i interpretowanie Federalnej Konstytucji Malezji w zakresie zasady niedyskryminacji i równości szans nie będą traktowane jako naruszające art. 3 lit. (b) oraz lit. (e) oraz art. 5 ust. 2 konwencji. Malezja uznaje prawo do udziału osób niepełnosprawnych w życiu kulturalnym, rekreacji i wypoczynku w rozumieniu art. 30 niniejszej konwencji i interpretuje uznanie tych praw jako przedmiot ustawodawstwa krajowego.”

Zastrzeżenie:

„Rząd Malezji ratyfikuje niniejszą konwencję z zastrzeżeniem, że nie uznaje się za związany artykułami 15 i 18 niniejszej konwencji.”

Republika Mauritiusu

Zastrzeżenia:

„Republika Mauritiusu oświadcza, że obecnie nie podejmie żadnych działań przewidzianych w art. 9 ust. 2 lit. (d) i (e) ze względu na ich daleko idące skutki finansowe. Odnośnie do art. 24 ust. 2 lit. (b), Republika Mauritiusu prowadzi politykę kształcenia integracyjnego, którą wdraża równolegle z kształceniem specjalnym.”

„Rząd Republiki Mauritiusu czyni następujące zastrzeżenie w odniesieniu do art. 11 Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawach osób niepełnosprawnych dotyczącego sytuacji zagrożenia i wymagających pomocy humanitarnej. Rząd Mauritiusu podpisuje niniejszą konwencję z zastrzeżeniem, że nie uznaje się zobowiązany do podjęcia działań wymienionych w art. 11, o ile ustawodawstwo krajowe nie daje podstaw prawnych do ich podjęcia.”

Republika Salwadoru

Zastrzeżenie:

„Rząd Republiki Salwadoru podpisuje niniejszą Konwencję o prawach osób niepełnosprawnych i Protokół fakultatywny do niej, przyjęte przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych dnia 13 grudnia 2006 r., w zakresie, w jakim ich postanowienia nie są sprzeczne lub nie naruszają reguł, zasad i norm ujętych w Konstytucji Republiki Salwadoru, w szczególności w wyliczeniu jej zasad.”

Syryjska Republika Arabska

Oświadczenie:

„Podpisanie przez nas niniejszej konwencji nie oznacza w żadnym przypadku uznania Państwa Izrael lub nawiązania z nim stosunków w jakiejkolwiek formie lub kształcie, w związku z niniejszą konwencją.

Podpisaliśmy dziś konwencję na podstawie interpretacji zawartej w liście z dnia 5 grudnia 2006 r. od Stałego Przedstawiciela Iraku przy Organizacji Narodów Zjednoczonych, występującego jako Przewodniczący Grupy Państw Arabskich w tym miesiącu, skierowanego do Przewodniczącego Komitetu, który to list przedstawia interpretację art. 12 przez Grupę Państw Arabskich w zakresie interpretacji pojęcia „zdolność prawna”.”

Królestwo Tajlandii

Oświadczenie interpretacyjne:

„Królestwo Tajlandii niniejszym oświadcza, że wykonywanie art. 18 konwencji będzie zapewnione odpowiednio do krajowych ustaw, rozporządzeń i praktyki w Królestwie Tajlandii.”

Unia Europejska

Oświadczenie:

„Art. 44 ust. 1 Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawach osób niepełnosprawnych (zwanej dalej „konwencją”) stanowi, że organizacja integracji regionalnej w instrumencie formalnego potwierdzenia lub przystąpienia zadeklaruje zakres swoich kompetencji odnośnie do kwestii uregulowanych w konwencji.

Obecnymi członkami Wspólnoty Europejskiej są: Królestwo Belgii, Republika Bułgarii, Republika Czeska, Królestwo Danii, Republika Federalna Niemiec, Republika Estońska, Republika Grecka, Królestwo Hiszpanii, Republika Francuska, Irlandia, Republika Włoska, Republika Cypryjska, Republika Łotewska, Republika Litewska, Wielkie Księstwo Luksemburga, Republika Węgier, Republika Malty, Królestwo Niderlandów, Republika Austrii, Rzeczpospolita Polska, Republika Portugalska, Rumunia, Republika Słowenii, Republika Słowacka, Republika Finlandii, Królestwo Szwecji oraz Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej.

Wspólnota Europejska zauważa, że dla celów konwencji pojęcie „Państwa-Strony” odnosi się do organizacji integracji regionalnej, w granicach ich kompetencji.

Konwencja Narodów Zjednoczonych o prawach osób niepełnosprawnych będzie stosowana, w zakresie kompetencji Wspólnoty Europejskiej, na terytoriach, na których stosuje się Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską i na zasadach w nim wytyczonych, w szczególności w art. 299.

W myśl art. 299 niniejsze oświadczenie nie ma zastosowania do terytoriów państw członkowskich, do których niniejszy traktat nie ma zastosowania i nie wpływa na takie akty czy stanowiska, które mogą być przyjęte w ramach konwencji przez te państwa członkowskie w imieniu i w interesie tych terytoriów.

W myśl art. 44 ust. 1 konwencji niniejsze oświadczenie wskazuje kompetencje przekazane Wspólnocie przez państwa członkowskie na podstawie Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, odnośnie do kwestii objętych przez konwencję.

Zakres i wykonywanie kompetencji Wspólnoty podlegają, z samej istoty, stałemu rozwojowi i Wspólnota będzie uzupełniać niniejsze oświadczenie lub wnosić do niego poprawki, w razie konieczności, zgodnie z art. 44 ust. 1 konwencji.

Niektóre kwestie pozostają w wyłącznej właściwości Wspólnoty Europejskiej, inne są objęte wspólną kompetencją Wspólnoty Europejskiej i państw członkowskich. Państwa członkowskie zachowują kompetencje w zakresie wszelkich kwestii, w których kompetencje nie zostały przekazane Wspólnocie Europejskiej.

W chwili obecnej:

1. Wspólnota posiada wyłączne kompetencje, jeżeli chodzi o zgodność pomocy państwa z zasadami wspólnego rynku i taryfami wspólnej strefy celnej.

W zakresie, w jakim postanowienia konwencji mają wpływ na prawo wspólnotowe, Wspólnota Europejska ma wyłączne kompetencje do przyjmowania zobowiązań dotyczących jej administracji publicznej. W związku z tym Wspólnota oświadcza, że ma uprawnienia do rozstrzygania kwestii związanych z rekrutacją, warunkami pracy, wynagrodzeniem, szkoleniem itd. niewybieralnych urzędników w regulaminach pracowniczych oraz do wydawania przepisów wykonawczych do tych regulaminów (Rozporządzenie Rady (EWG, Euratom, EWWiS) nr 259/68 z dnia 29 lutego 1968 r. ustanawiające Regulamin pracowniczy urzędników Wspólnot Europejskich i warunki zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich (Dz. Urz. L 56 z 04.03.1968, str. 1)).

2. Wspólnota dzieli kompetencje z państwami członkowskimi w zakresie działań na rzecz zwalczania dyskryminacji z powodu niepełnosprawności, swobodnego przepływu dóbr, osób, usług i kapitału, rolnictwa, transportu kolejowego, drogowego, morskiego i powietrznego, opodatkowania, rynku wewnętrznego, równej płacy kobiet i mężczyzn, sieci transeuropejskich i statystyki.

Wspólnota Europejska ma wyłączną kompetencję, by przystąpić do niniejszej konwencji w odniesieniu do tych kwestii tylko w takim zakresie, w jakim postanowienia konwencji lub instrumenty prawne przyjęte w celu jej wdrożenia mają wpływ na wspólne zasady uprzednio ustanowione przez Wspólnotę Europejską. Tam, gdzie obowiązują zasady Wspólnoty, ale konwencja nie ma na nie wpływu, w szczególności w przypadku, gdy przepisy wspólnotowe wyznaczają jedynie minimalne standardy, państwa członkowskie mają kompetencję do działania w tym obszarze, bez uszczerbku dla kompetencji Wspólnoty Europejskiej. Państwa członkowskie zachowują kompetencje w innych przypadkach. Lista przyjętych przez Wspólnotę Europejską aktów prawnych mających zastosowanie jest zawarta w załączniku do niniejszego oświadczenia. Zakres kompetencji Wspólnoty Europejskiej wynikający z tych aktów musi być oceniany w odniesieniu do szczegółowych zapisów dotyczących każdego rozwiązania, a w szczególności do zakresu, w jakim zapisy te ustanawiają wspólne zasady.

3. Następująca polityka WE może również mieć znaczenie dla konwencji NZ: państwa członkowskie i Wspólnota będą pracować nad stworzeniem skoordynowanej strategii zatrudnienia. Wspólnota będzie uczestniczyć w podnoszeniu jakości kształcenia poprzez zachęcanie do współpracy między państwami członkowskimi i, jeżeli zajdzie taka potrzeba, poprzez wspieranie i uzupełnianie ich działań. Wspólnota wdroży politykę szkolenia zawodowego, która będzie uzupełniać i wspierać działania państw członkowskich. W celu propagowania harmonijnego rozwoju Wspólnoty jako całości, Wspólnota stworzy plan działań na rzecz wzmocnienia spójności społeczno-gospodarczej i będzie go realizować. Wspólnota prowadzi politykę współpracy na rzecz rozwoju oraz współpracę gospodarczą, finansową i techniczną z państwami trzecimi, bez naruszania odpowiednich kompetencji państw członkowskich.

Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

Zastrzeżenia:

„Praca i zatrudnienie – głównie art. 27 konwencji

Zjednoczone Królestwo przyjmuje postanowienia konwencji z zastrzeżeniem, że żadne ze zobowiązań w zakresie równego traktowania w zatrudnieniu i zawodzie nie będzie miało zastosowania do służby w marynarce, siłach lądowych i powietrznych Korony.

Edukacja – art. 24 ust. 2 lit. (a) i ust. 2 lit. (b) konwencji

Zjednoczone Królestwo zastrzega prawo dzieci niepełnosprawnych do edukacji poza lokalną społecznością, o ile zapewnienie odpowiedniejszej edukacji jest możliwe gdzie indziej. Tym niemniej, rodzice niepełnosprawnych dzieci mają takie same prawa, jak inni rodzice, jeżeli chodzi o wybór szkoły dla dziecka.

Swoboda przemieszczania się

Zjednoczone Królestwo zastrzega sobie prawo stosowania takich przepisów dotyczących wjazdu, pobytu i wyjazdu z terytorium Zjednoczonego Królestwa osób, którym prawo Zjednoczonego Królestwa nie gwarantuje możliwości wjazdu do i pobytu w Zjednoczonym Królestwie, jakie mogą się okazać konieczne w razie zaistnienia uzasadnionej potrzeby.”

Oświadczenie:

„Edukacja – art. 24 ust. 2 lit. (a) i (b) konwencji

Rząd Zjednoczonego Królestwa kontynuuje tworzenie integracyjnego systemu edukacji, w ramach którego rodzice dzieci niepełnosprawnych mają coraz większy dostęp do powszechnego szkolnictwa i personelu, zdolnego wyjść naprzeciw potrzebom niepełnosprawnych dzieci.

Powszechny system edukacji w Zjednoczonym Królestwie obejmuje szkoły powszechne i szkoły specjalne, których istnienie, w rozumieniu rządu Zjednoczonego Królestwa, jest dozwolone przez konwencję.”

3) do oświadczeń i zastrzeżeń zostały złożone następujące sprzeciwy:

Republika Armenii

Sprzeciw do oświadczenia złożonego przez Republikę Azerbejdżanu w chwili ratyfikacji:

„Biorąc pod uwagę, że Republika Azerbejdżanu złożyła w chwili ratyfikacji oświadczenie dotyczące Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych, Republika Armenii oświadcza, co następuje:

Republika Azerbejdżanu celowo przedstawia wypaczony obraz kwestii Górskiego Karabachu w zakresie przyczyn i skutków konfliktu. Konflikt ten jest efektem polityki czystek etnicznych prowadzonej przez Republikę Azerbejdżanu, po których nastąpił zmasowany atak wojskowy na powstałą w wyniku samostanowienia Republikę Górskiego Karabachu, w celu zdławienia wolnej woli ludności zamieszkującej Górski Karabach. W efekcie Republika Azerbejdżanu zajęła kilka obszarów Republiki Górskiego Karabachu.”

Republika Austrii

26 września 2008 r.

W związku z zastrzeżeniem złożonym przez Republikę Salwadoru w chwili podpisania i potwierdzonego w chwili ratyfikacji:

„Rząd Republiki Austrii przeanalizował zastrzeżenie do Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych oraz protokołu fakultatywnego do niej złożone przez rząd Republiki Salwadoru.

Zgodnie z zastrzeżeniem, Republika Salwadoru wyraża zamiar bycia stroną konwencji tylko w takim zakresie, w jakim jej zapisy nie naruszają lub nie pozostają w sprzeczności z wszelkimi regułami, zasadami i normami ujętymi w Konstytucji Republiki Salwadoru, w szczególności w wyliczeniu jej zasad. W braku dalszych wyjaśnień, zastrzeżenie to nie wskazuje jasno, w jakim zakresie Republika Salwadoru uchyla postanowienia konwencji. To ogólne i niejasne sformułowanie zastrzeżenia rodzi wątpliwości co do zakresu, w jakim Republika Salwadoru zobowiązuje się wykonywać konwencję jako jej strona, a zatem jest niezgodne z prawem międzynarodowym.

Rząd Republiki Austrii wyraża sprzeciw wobec zastrzeżenia do Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych oraz protokołu fakultatywnego do niej, złożonego przez rząd Republiki Salwadoru.

Sprzeciw ten nie wyklucza jednak wejścia w życie wszystkich postanowień konwencji w stosunkach między Republiką Austrii a Republiką Salwadoru.”

1 listopada 2010 r.

W związku z oświadczeniem złożonym przez Islamską Republikę Iranu w chwili przystąpienia:

„Rząd Republiki Austrii przeanalizował oświadczenie rządu Islamskiej Republiki Iranu złożone w chwili przystąpienia do Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych z dnia 13 grudnia 2006 r.

Rząd Republiki Austrii uznaje, że mając na celu wyłączenie tych postanowień konwencji, które są uważane za sprzeczne z odpowiednimi przepisami krajowymi, Islamska Republika Iranu uczyniła zastrzeżenie o ogólnym i nieokreślonym zakresie. Zastrzeżenie to nie definiuje w sposób jasny dla innych państw-stron zakresu, w jakim Państwo dokonujące zastrzeżenia przyjmuje zobowiązania wynikające z konwencji.

Rząd Republiki Austrii uznaje zatem zastrzeżenie złożone przez Islamską Republikę Iranu za niezgodne z celem i przedmiotem konwencji i wyraża wobec niego sprzeciw.

Niniejszy sprzeciw nie wyklucza jednak wejścia w życie konwencji w stosunkach między Republiką Austrii a Islamską Republiką Iranu.”

24 czerwca 2011 r.

W związku z zastrzeżeniem złożonym przez Malezję podczas ratyfikacji:

„Rząd Republiki Austrii przeanalizował zastrzeżenie złożone przez Malezję podczas ratyfikacji Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych.

Rząd Republiki Austrii uważa że art. 15 oraz art. 18 dotyczą zasadniczych postanowień konwencji i że wyłączenie stosowania tych artykułów jest sprzeczne z przedmiotem i celem konwencji. Rząd Republiki Austrii tym samym sprzeciwia się temu zastrzeżeniu.

Przedmiotowe stanowisko nie wyklucza jednak wejścia w życie konwencji w stosunkach między Republiką Austrii a Malezją.”

Królestwo Belgii

28 czerwca 2010 r.

Sprzeciw wobec oświadczenia złożonego przez Islamską Republikę Iranu w chwili przystąpienia:

„Królestwo Belgii przeanalizowało oświadczenie rządu Islamskiej Republiki Iranu złożone w chwili przystąpienia do Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych. Niejasność i ogólny charakter zastrzeżenia złożonego przez Islamską Republikę Iranu, która nie czuje się związana jakimkolwiek z postanowień konwencji, które byłoby potencjalnie sprzeczne z prawem irańskim, pozostawia otwartą kwestię zakresu związania Islamskiej Republiki Iranu postanowieniami konwencji, a zatem rodzi poważne wątpliwości dotyczące wykonywania wynikających z niej zobowiązań. Zastrzeżenia o tak ogólnym charakterze mogą przyczynić się do podważenia podstawy międzynarodowych traktatów dotyczących praw człowieka. Zastrzeżenie to powinno zatem zostać uznane za sprzeczne z przedmiotem i celem konwencji. Królestwo Belgii przypomina, że zgodnie z art. 19 (c) Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów zastrzeżenie sprzeczne z przedmiotem i celem traktatu jest niedozwolone. Niniejszy sprzeciw nie wyklucza wejścia w życie konwencji w stosunkach między Królestwem Belgii a Islamską Republiką Iranu.”

28 czerwca 2011 r.

W związku z zastrzeżeniem złożonym przez Malezję w chwili ratyfikacji:

„Królestwo Belgii szczegółowo przeanalizowało zastrzeżenie złożone przez Malezję w chwili przystąpienia do Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych w dniu 19 lipca 2010 r.

Niejasność i ogólny charakter zastrzeżenia złożonego przez Malezję, która nie uważa się za związaną artykułami 15 i 18 konwencji, może przyczynić się do podważenia podstawy międzynarodowych traktatów dotyczących praw człowieka.

Królestwo Belgii ponadto zauważa, że zastrzeżenie w odniesieniu do art. 15, dotyczące zakazu tortur mającego charakter absolutny, i do art. 18 dotyczy zasadniczych postanowień konwencji i jest sprzeczne z przedmiotem i celem konwencji.

Królestwo Belgii zauważa, że w myśl art. 46 ust. 1 konwencji zastrzeżenia niezgodne z przedmiotem i celem konwencji są niedozwolone. Ponadto, zgodnie ze zwyczajowym prawem międzynarodowym, tak jak zostało ono skodyfikowane w Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów, zastrzeżenie niezgodne z przedmiotem i celem traktatu jest niedozwolone (art. 19 (c)).

W konsekwencji, Królestwo Belgii sprzeciwia się zastrzeżeniu złożonemu przez Malezję w odniesieniu do artykułów 15 i 18 Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych.

Niniejszy sprzeciw nie wyklucza wejścia w życie konwencji w stosunkach między Królestwem Belgii a Malezją.”

Republika Czeska

30 listopada 2009 r.

W związku z zastrzeżeniem złożonym przez Republikę Salwadoru w chwili ratyfikacji konwencji:

„Republika Czeska przeanalizowała zastrzeżenie Republiki Salwadoru złożone w chwili podpisania i potwierdzone w chwili ratyfikacji Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych.

Republika Czeska odnotowuje, że zastrzeżenie czyni niejasnym, w jakim zakresie Republika Salwadoru uważa się za związaną konwencją, ponieważ Republika Salwadoru w tym zastrzeżeniu podporządkowuje postanowienia konwencji „wszelkim regułom, zasadom i normom gwarantowanym w Konstytucji Republiki Salwadoru”. Republika Czeska uważa, że zastrzeżenie to jest niezgodne z przedmiotem i celem konwencji oraz że, zgodnie z art. 46 ust. 1 konwencji i zgodnie z zasadami zwyczajowego prawa międzynarodowego, skodyfikowanymi w Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów, takie zastrzeżenie nie powinno zostać dopuszczone.

Republika Czeska sprzeciwia się zatem zastrzeżeniu złożonemu przez Republikę Salwadoru do konwencji. Niniejszy sprzeciw nie wyklucza wejścia w życie konwencji między Republiką Czeską a Republiką Salwadoru, przy czym Republika Salwadoru nie może powoływać się na swoje zastrzeżenie.”

30 listopada 2009 r.

W związku z deklaracją interpretacyjną złożoną przez Królestwo Tajlandii w chwili ratyfikacji konwencji:

„Republika Czeska przeanalizowała deklarację interpretacyjną złożoną przez Królestwo Tajlandii w chwili ratyfikacji Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych w dniu 29 lipca 2008 r.

Według Republiki Czeskiej deklaracja interpretacyjna złożona przez Królestwo Tajlandii w rzeczywistości stanowi zastrzeżenie do art. 18 konwencji.

W opinii Republiki Czeskiej zastrzeżenie to pozostawia otwartą kwestię zakresu związania Królestwa Tajlandii art. 18 konwencji, co budzi wątpliwości dotyczące zobowiązania Królestwa Tajlandii do realizacji przedmiotu i celu konwencji w odniesieniu do praw związanych ze swobodą przemieszczania się i wyboru obywatelstwa. We wspólnym interesie państw leży, by traktaty, których stroną zdecydowały się stać, były przestrzegane w odniesieniu do ich przedmiotu i celu przez wszystkie strony oraz by państwa były gotowe wprowadzać wszelkie zmiany prawa niezbędne do tego, aby wypełniać zobowiązania wynikające z tych traktatów.

Zgodnie z art. 46 ust. 1 konwencji oraz zasadami zwyczajowego prawa międzynarodowego, tak jak zostały one skodyfikowane w Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów, zastrzeżenie niezgodne z przedmiotem i celem traktatu nie powinno być dopuszczone.

Republika Czeska sprzeciwia się zatem niniejszemu zastrzeżeniu złożonemu przez Królestwo Tajlandii do konwencji. Sprzeciw ten nie wyklucza wejścia w życie konwencji między Republiką Czeską a Królestwem Tajlandii, przy czym Królestwo Tajlandii nie może powoływać się na swoje zastrzeżenie.”

28 lipca 2010 r.

Sprzeciw wobec deklaracji złożonej przez Islamską Republikę Iranu w chwili przystąpienia:

„Republika Czeska przeanalizowała deklarację złożoną przez Islamską Republikę Iranu w chwili przystąpienia do Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych (zwanej dalej „konwencją”) w dniu 23 października 2009 r.

Republika Czeska stwierdza, że tytuł oświadczenia mającego na celu zmianę lub wykluczenie skutków prawnych niektórych postanowień traktatu sam w sobie nie decyduje o statusie takiego oświadczenia jako zastrzeżenia lub deklaracji. Według Republiki Czeskiej deklaracja złożona przez Islamską Republikę Iranu stanowi, w rzeczywistości, zastrzeżenie.

Według Republiki Czeskiej zastrzeżenie to czyni niejasnym, w jakim zakresie Islamska Republika Iranu zamierza wywiązywać się z zobowiązań wynikających z konwencji, ponieważ „nie uznaje się [ona] za związaną jakimikolwiek postanowieniami konwencji, które mogą pozostawać w sprzeczności z odpowiednimi przepisami krajowymi”.

W opinii Republiki Czeskiej zastrzeżenie to jest niezgodne z przedmiotem i celem konwencji. Zgodnie z art. 46 ust. 1 konwencji oraz zasadami zwyczajowego prawa międzynarodowego, tak jak zostały one skodyfikowane w Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów, takie zastrzeżenia nie powinny zostać dopuszczone. We wspólnym interesie państw leży, by traktaty, których stroną zdecydowały się stać, były przestrzegane w odniesieniu do ich przedmiotu i celu przez wszystkie strony oraz by państwa były gotowe wprowadzać wszelkie zmiany prawa niezbędne do tego, aby wypełniać zobowiązania wynikające z tych traktatów.

Republika Czeska sprzeciwia się zatem niniejszemu zastrzeżeniu złożonemu przez Islamską Republikę Iranu i uznaje je za nieważne. Sprzeciw ten nie wyklucza wejścia w życie konwencji między Republiką Czeską a Islamską Republiką Iranu, przy czym Islamska Republika Iranu nie może powoływać się na swoje zastrzeżenie.”

Republika Francuska

30 marca 2010 r.

W związku z deklaracją złożoną przez Islamską Republikę Iranu w chwili przystąpienia:

„Rząd Republiki Francuskiej przeanalizował deklarację złożoną przez Rząd Islamskiej Republiki Iranu w chwili przystąpienia do Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych z dnia 13 grudnia 2006 r. Rząd Republiki Francuskiej uważa, że mając na celu wyłączenie stosowania postanowień konwencji uważanych za niezgodne z prawem irańskim, Islamska Republika Iranu poczyniła zastrzeżenie o ogólnym i nieokreślonym zakresie. Zastrzeżenie to jest niejasne, nie są w nim wymienione odpowiednie postanowienia konwencji lub prawa krajowego, którym Rząd Islamskiej Republiki Iranu pragnie przyznać pierwszeństwo. W konsekwencji uniemożliwia to innym państwom-stronom poznanie zakresu zobowiązania Islamskiej Republiki Iranu, co może uczynić konwencję nieskuteczną. Rząd Republiki Francuskiej uważa, że zastrzeżenie narusza przedmiot i cel konwencji i składa sprzeciw wobec niemu. Sprzeciw ten nie stoi na przeszkodzie wejściu w życie konwencji między Islamską Republiką Iranu a Republiką Francuską.”

Królestwo Hiszpanii

27 lipca 2009 r.

W związku z deklaracją interpretacyjną złożoną przez Królestwo Tajlandii w chwili ratyfikacji:

„Rząd Królestwa Hiszpanii przeanalizował deklarację interpretacyjną Królestwa Tajlandii złożoną w chwili ratyfikacji Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych dotyczącą art. 18 tego międzynarodowego instrumentu.

Rząd Królestwa Hiszpanii uważa, że deklaracja interpretacyjna stanowi zastrzeżenie, zgodnie z którym stosowanie art. 18 konwencji jest uzależnione od jego zgodności z krajowymi ustawami, przepisami wykonawczymi i praktyką. Królestwo Tajlandii sformułowało zastrzeżenie, które powoduje, że nie jest jasne, w jakim zakresie państwo to uznaje się za związane zobowiązaniami wynikającymi z art. 18 konwencji, co z kolei poddaje w wątpliwość zobowiązanie Królestwa Tajlandii do realizacji przedmiotu i celu konwencji, jeżeli chodzi o prawa związane ze swobodą przemieszczania się i obywatelstwem.

Rząd Królestwa Hiszpanii przypomina, że zgodnie z art. 46 ust. 1 konwencji nie są dopuszczalne zastrzeżenia niezgodne z przedmiotem i celem konwencji. Zatem Rząd Królestwa Hiszpanii wyraża sprzeciw wobec deklaracji interpretacyjnej Królestwa Tajlandii dotyczącej art. 18 Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych.

Sprzeciw ten nie wyklucza wejścia w życie konwencji między Królestwem Hiszpanii a Królestwem Tajlandii.”

3 grudnia 2009 r.

W związku z zastrzeżeniem złożonym przez Republikę Korei w chwili ratyfikacji konwencji:

„Rząd Królestwa Hiszpanii przeanalizował zastrzeżenie złożone przez Republikę Korei w chwili ratyfikacji Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych w odniesieniu do art. 25 lit. (e) tej umowy międzynarodowej.

Rząd Królestwa Hiszpanii uważa, że Republika Korei sformułowała zastrzeżenie, które nie pozwala w jasny sposób ustalić, w jakim zakresie Republika Korei akceptuje zobowiązania wynikające z art. 25 lit. (e) konwencji, co z kolei poddaje w wątpliwość zobowiązanie Republiki Korei do realizacji przedmiotu i celu konwencji, jeżeli chodzi o zakaz dyskryminacji przy obejmowaniu ubezpieczeniem na życie oraz obejmowanie nim w sposób sprawiedliwy i racjonalny.

Rząd Królestwa Hiszpanii pragnie przypomnieć, że zgodnie z art. 46 ust. 1 konwencji nie są dopuszczalne zastrzeżenia niezgodne z przedmiotem i celem konwencji.

Z uwagi na powyższe, Królestwo Hiszpanii wyraża sprzeciw wobec zastrzeżenia złożonego przez Republikę Korei w odniesieniu do art. 25 lit. (e) Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych.

Sprzeciw ten nie wyklucza wejścia w życie konwencji między Królestwem Hiszpanii a Republiką Korei.”

Republika Łotewska

22 października 2010 r.

W związku z deklaracją złożoną przez Islamską Republikę Iranu w chwili przystąpienia:

„Rząd Republiki Łotewskiej poddał dokładnej analizie deklarację do konwencji złożoną przez Islamską Republikę Iranu.

Rząd Republiki Łotewskiej uważa, że deklaracja zawiera ogólne odwołanie do ustawodawstwa krajowego, przez co stosowanie każdego zapisu konwencji uzależnia od ustawodawstwa krajowego Islamskiej Republiki Iranu.

Dlatego Rząd Republiki Łotewskiej uważa, że deklaracja jest w istocie jednostronnym aktem zmierzającym do ograniczenia zakresu stosowania konwencji i, wobec tego, powinna być uważana za zastrzeżenie.

Ponadto, Rząd Republiki Łotewskiej uważa, że zastrzeżenie, nazwane deklaracją, czyni niejasnym zakres, w jakim Islamska Republika Iranu uważa się za związaną postanowieniami konwencji i czy sposób wykonywania praw ustanowionych w konwencji jest zgodny z przedmiotem i celem konwencji.

Dlatego Rząd Republiki Łotewskiej odwołuje się do art. 46 konwencji, zgodnie z którym nie dopuszcza się zastrzeżeń niezgodnych z przedmiotem i celem konwencji.

Rząd Republiki Łotewskiej sprzeciwia się zatem niniejszemu zastrzeżeniu złożonemu przez Islamską Republikę Iranu do konwencji.

Nie wyklucza to jednak wejścia w życie konwencji między Republiką Łotewską a Islamską Republiką Iranu. W rezultacie umowa międzynarodowa będzie stosowana, przy czym Islamska Republika Iranu nie może powoływać się na swoje zastrzeżenie.”

Meksykańskie Stany Zjednoczone

22 października 2010 r.

W związku z zastrzeżeniem złożonym przez Islamską Republikę Iranu w chwili przystąpienia:

„Po przeanalizowaniu deklaracji Islamskiej Republiki Iranu dotyczącej konwencji, Meksykańskie Stany Zjednoczone stwierdziły, że deklaracja w rzeczywistości stanowi zastrzeżenie. Zastrzeżenie to, mające na celu wyłączenie skutków prawnych niektórych postanowień konwencji, jest niezgodne z przedmiotem i celem tego instrumentu. Ponadto deklaracja sformułowana jest w taki sposób, że mogłaby stać na przeszkodzie realizacji postanowień normatywnych konwencji, w tym zawartych w artykułach 4 i 1; tym samym narusza postanowienia art. 46 konwencji i art. 19 Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów. Należy zwrócić uwagę, że art. 27 Konwencji wiedeńskiej kodyfikuje zasadę prawa międzynarodowego, zgodnie z którą strona nie może powoływać się na prawo krajowe celem uzasadnienia niewypełniania zobowiązań wynikających z traktatu. Zatem nie jest do przyjęcia stwierdzenie, że prawo krajowe jest nadrzędne wobec postanowień traktatów obowiązujących strony.

Sprzeciw ten nie wyklucza wejścia w życie konwencji między Islamską Republiką Iranu a Meksykańskimi Stanami Zjednoczonymi.”

Republika Federalna Niemiec

28 stycznia 2010 r.

W związku z zastrzeżeniem Republiki Salwadoru złożonym w chwili podpisania i potwierdzonym w chwili ratyfikacji:

„Republika Federalna Niemiec starannie przeanalizowała wymienione zastrzeżenie. Republika Federalna Niemiec jest zdania, że zastrzeżenia polegające na ogólnym odwoływaniu się do systemu norm (takiego jak konstytucja lub porządek prawny obowiązujący w państwie zgłaszającym zastrzeżenie), bez powoływania się na konkretne zapisy, powoduje, że nie ma pewności co do tego, w jakim zakresie państwo to podejmuje zobowiązania wynikające z traktatu. Ponadto normy te mogą ulegać zmianie.

Zastrzeżenie Republiki Salwadoru nie jest zatem wystarczająco precyzyjne, by można było określić, jakie ograniczenia zostają wprowadzone do umowy.

Republika Federalna Niemiec jest zatem zdania, że zastrzeżenie to jest niezgodne z przedmiotem i celem konwencji oraz z protokołem do niej, i pragnie przypomnieć, że zgodnie z art. 46 ust. 1 konwencji oraz art. 14 ust. 1 protokołu do niej nie są dopuszczalne zastrzeżenia niezgodne z przedmiotem i celem konwencji.

Republika Federalna Niemiec wyraża zatem sprzeciw wobec tego zastrzeżenia. Sprzeciw nie wyklucza wejścia w życie konwencji i protokołu do niej między Republiką Federalną Niemiec a Republiką Salwadoru.”

1 listopada 2010 r.

W związku z deklaracją złożoną przez Islamską Republikę Iranu w chwili przystąpienia:

„Republika Federalna Niemiec poddała dokładnej analizie deklarację złożoną przez Rząd Islamskiej Republiki Iranu w chwili przystąpienia do Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych, z dnia 13 grudnia 2006 r.

Republika Federalna Niemiec uważa, że poprzez wykluczenie stosowania tych postanowień konwencji, które mogą być niezgodne z prawem krajowym, Islamska Republika Iranu złożyła w rzeczywistości zastrzeżenie, które czyni niejasnym, w jakim zakresie Islamska Republika Iranu przyjmuje zobowiązania wynikające z konwencji.

Republika Federalna Niemiec wyraża sprzeciw wobec tego zastrzeżenia ze względu na jego niezgodność z przedmiotem i celem konwencji, co czyni go niedopuszczalnym w rozumieniu art. 46 ust. 1 konwencji.

Sprzeciw ten nie wyklucza wejścia w życie konwencji między Republiką Federalną Niemiec a Islamską Republiką Iranu.”

3 sierpnia 2011 r.

W związku z zastrzeżeniem złożonym przez Malezję w chwili ratyfikacji:

„Rząd Republiki Federalnej Niemiec poddał dokładnej analizie zastrzeżenie złożone przez Rząd Malezji w chwili ratyfikacji Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych, z dnia 13 grudnia 2006 r.

Rząd Republiki Federalnej Niemiec uważa, że postanowienia artykułów 15 i 18 są zasadniczymi postanowieniami konwencji i że wykluczenie ich stosowania jest niezgodne z celem i przedmiotem konwencji.

Rząd Republiki Federalnej Niemiec wyraża sprzeciw wobec tego zastrzeżenia jako niedopuszczalnego w rozumieniu art. 46 ust. 1 konwencji.

Sprzeciw ten nie wyklucza wejścia w życie konwencji między Republiką Federalną Niemiec a Malezją.”

Republika Portugalska

23 września 2009 r.

W związku z deklaracją złożoną przez Królestwo Tajlandii w chwili ratyfikacji konwencji:

„Rząd Republiki Portugalskiej przeanalizował deklarację interpretacyjną dotyczącą art. 18 złożoną przez Królestwo Tajlandii w chwili ratyfikacji Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych, sporządzonej w Nowym Jorku dnia 13 grudnia 2006 r.

Rząd Republiki Portugalskiej uważa, że deklaracja interpretacyjna stanowi zastrzeżenie, zgodnie z którym stosowanie art. 18 Konwencji uzależnione jest od jego zgodności z krajowymi ustawami, rozporządzeniami i praktyką. Królestwo Tajlandii sformułowało zastrzeżenie, które powoduje, że nie jest jasne, w jakim zakresie państwo to uznaje zobowiązania wynikające z art. 18 konwencji za wiążące je, co z kolei poddaje w wątpliwość zobowiązanie Królestwa Tajlandii do realizacji przedmiotu i celu konwencji, jeżeli chodzi o prawa związane ze swobodą przemieszczania się i obywatelstwem.

Rząd Republiki Portugalskiej przypomina, że zgodnie z art. 46 ust. 1 konwencji niedopuszczalne są zastrzeżenia niezgodne z przedmiotem i celem konwencji.

Z uwagi na powyższe, Rząd Republiki Portugalskiej sprzeciwia się deklaracji interpretacyjnej Królestwa Tajlandii dotyczącej art. 18 konwencji o prawach osób niepełnosprawnych.

Sprzeciw ten nie wyklucza wejścia w życie konwencji między Republiką Portugalską a Królestwem Tajlandii.”

W związku z deklaracją złożoną przez Republikę Salwadoru w chwili ratyfikacji konwencji:

„Rząd Republiki Portugalskiej starannie przeanalizował zastrzeżenie złożone przez rząd Republiki Salwadoru w chwili podpisania Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych, sporządzonej w Nowym Jorku dnia 13 grudnia 2006 r. i potwierdzone w chwili jej ratyfikacji.

Rząd Republiki Portugalskiej uważa, że z powodu złożenia zastrzeżenia stosowanie konwencji będzie uzależnione od przepisów konstytucyjnych obowiązujących w Republice Salwadoru. W rezultacie nie jest wiadome, w jakim zakresie Republika Salwadoru uznaje się za związaną zobowiązaniami wynikającymi z konwencji.

Rząd Republiki Portugalskiej uważa, że takie zastrzeżenie należy uznać za niezgodne z przedmiotem i celem tej umowy i pragnie przypomnieć, że zgodnie z art. 46 ust. 1 konwencji niedopuszczalne są zastrzeżenia niezgodne z przedmiotem i celem konwencji.

Rząd Republiki Portugalskiej wyraża zatem sprzeciw wobec zastrzeżenia dotyczącego Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych złożonego przez Republikę Salwadoru.

Sprzeciw ten nie stoi na przeszkodzie wejściu w życie konwencji między Republiką Portugalską a Republiką Salwadoru.”

2 listopada 2010 r.

W związku z deklaracją przedstawioną przez Islamską Republikę Iranu w chwili przystąpienia:

„Rząd Republiki Portugalskiej przeanalizował zastrzeżenie złożone przez Islamską Republikę Iranu dnia 23 października 2009 r., to jest w chwili przystąpienia do Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych.

Rząd Republiki Portugalskiej uważa, że zastrzeżenie uzależnia stosowanie postanowień konwencji od prawa krajowego, co jest niezgodne z przedmiotem i celem konwencji, gdyż oznacza pomijanie podstawowych zasad prawa międzynarodowego i zasad, które leżą u podstaw konwencji.

Zgodnie z prawem międzynarodowym nie dopuszcza się zastrzeżeń niezgodnych z przedmiotem i celem umowy.

Rząd Republiki Portugalskiej sprzeciwia się zatem zastrzeżeniu złożonemu przez Islamską Republikę Iranu dnia 23 października 2009 r. w chwili przystąpienia do Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych.

Sprzeciw ten nie wyklucza wejścia w życie Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych między Republiką Portugalską a Islamską Republiką Iranu.”

26 lipca 2011 r.

W związku z zastrzeżeniem złożonym przez Malezję w chwili ratyfikacji:

„Rząd Republiki Portugalskiej przeanalizował zastrzeżenie złożone przez Malezję w chwili ratyfikacji Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych, sporządzonej w Nowym Jorku dnia 13 grudnia 2006 r.

Rząd Republiki Portugalskiej uważa, że zastrzeżenie złożone przez Malezję do artykułów 15 i 18 zmierza do wyłączenia stosowania tych dwóch przepisów, które dotyczą podstawowych zasad konwencji i, w konsekwencji, do ograniczenia zakresu stosowania konwencji na jednostronnej podstawie oraz do podważenia zasad prawa międzynarodowego.

Rząd Republiki Portugalskiej uważa, że niniejsze zastrzeżenie jest sprzeczne z przedmiotem i celem konwencji, która zmierza do promowania, ochrony i zagwarantowania pełnego i równego korzystania ze wszystkich praw człowieka i wolności podstawowych przez wszystkie osoby niepełnosprawne oraz do promowania przestrzegania ich wrodzonej godności.

Rząd Republiki Portugalskiej przypomina, że zgodnie ze zwyczajowym prawem międzynarodowym skodyfikowanym w Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów oraz zgodnie z art. 46 Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych zastrzeżenie niezgodne z przedmiotem i celem konwencji jest niedozwolone.

Rząd Republiki Portugalskiej sprzeciwia się zatem zastrzeżeniu złożonemu przez Rząd Malezji do artykułów 15 i 18 Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych, sporządzonej w Nowym Jorku dnia 13 grudnia 2006 r.

Sprzeciw ten nie wyklucza wejścia w życie konwencji między Republiką Portugalską a Malezją.”

Republika Słowacka

28 września 2010 r.

W związku z zastrzeżeniem złożonym przez Republikę Salwadoru przy podpisywaniu konwencji i potwierdzonego przy jej ratyfikacji:

„Rząd Republiki Słowackiej przeanalizował zastrzeżenie przedstawione przez Republikę Salwadoru w chwili podpisania Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych i potwierdzone przy jej ratyfikacji, zgodnie z którym:

„Rząd Republiki Salwadoru podpisuje niniejszą Konwencję o prawach osób niepełnosprawnych i Protokół fakultatywny do niej, przyjęte przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych dnia 13 grudnia 2006 r., w zakresie, w jakim ich postanowienia nie są sprzeczne lub nie naruszają reguł, zasad i norm ujętych w Konstytucji Republiki Salwadoru, w szczególności w wyliczeniu jej zasad.”.

Republika Słowacka zauważa, że zastrzeżenia to powoduje, iż nie jest wiadome, w jakim zakresie Republika Salwadoru uznaje się za związaną zobowiązaniami wynikającymi z konwencji, gdyż z przedmiotowego zastrzeżenia wynika, że Republika Salwadoru uznaje nadrzędność „reguł, zasad i norm ujętych w Konstytucji Republiki Salwadoru”.

Republika Słowacka uważa, że zastrzeżenie to jest niezgodne z przedmiotem i celem konwencji i, zgodnie z art. 46 ust. 1 konwencji oraz zwyczajowym prawem międzynarodowym, tak jak zostało ono skodyfikowane w Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów, takie zastrzeżenie nie jest dopuszczalne.

Republika Słowacka wyraża sprzeciw wobec tego zastrzeżenia Republiki Salwadoru do konwencji. Sprzeciw ten nie wyklucza wejścia w życie konwencji między Republiką Słowacką a Republiką Salwadoru, przy czym Republika Salwadoru nie może powoływać się na swoje zastrzeżenie.”

4 listopada 2010 r.

W związku z deklaracją interpretacyjną złożoną przez Islamską Republikę Iranu w chwili przystąpienia:

„Republika Słowacka przeanalizowała deklarację interpretacyjną Islamskiej Republiki Iranu złożoną w chwili przystąpienia do Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych w dniu 23 października 2009 r., zgodnie z którą:

„W odniesieniu do artykułu 46, Islamska Republika Iranu oświadcza, że nie uznaje się za związaną jakimikolwiek postanowieniami konwencji, które mogą pozostawać w sprzeczności z odpowiednimi przepisami krajowymi.”.

Republika Słowacka uważa, że deklaracja złożona przez Islamską Republikę Iranu faktycznie stanowi zastrzeżenie do konwencji.

Republika Słowacka pragnie zauważyć, że zastrzeżenie to czyni niejasnym, w jakim zakresie Islamska Republika Iranu zamierza wykonywać zobowiązania wynikające z konwencji, gdyż „nie uznaje się za związaną jakimikolwiek postanowieniami konwencji, które mogą pozostawać w sprzeczności z odpowiednimi przepisami krajowymi”.

Zgodnie z art. 46 ust. 1 konwencji i zwyczajowym prawem międzynarodowym, skodyfikowanym w Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów, nie są dopuszczalne zastrzeżenia niezgodne z przedmiotem i celem traktatu.

Republika Słowacka wyraża zatem sprzeciw wobec zastrzeżenia złożonego przez Islamską Republikę Iranu do konwencji. Sprzeciw ten nie wyklucza wejścia w życie konwencji między Republiką Słowacką a Islamską Republiką Iranu, przy czym Islamska Republika Iranu nie może powoływać się na swoje zastrzeżenie.”

18 lipca 2011 r.

W związku z zastrzeżeniem złożonym przez Malezję w chwili ratyfikacji:

„Republika Słowacka przeanalizowała zastrzeżenie złożone przez Malezję w związku z ratyfikacją przez nią Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych z dnia 13 grudnia 2006 r., zgodnie z którą:

„Rząd Malezji ratyfikuje niniejszą konwencję z zastrzeżeniem, że nie uznaje się za związany artykułami 15 i 18 niniejszej konwencji.”.

Republika Słowacka uważa zastrzeżenie do artykułów 15 i 18 konwencji za niezgodne z przedmiotem i celem konwencji.

We wspólnym interesie państw leży, by wszystkie strony przestrzegały traktatów, których stronami zdecydowały się zostać, w odniesieniu do ich przedmiotu i celu, oraz by państwa były gotowe przeprowadzić wszelkie zmiany prawa niezbędne, by zapewnić wykonywanie zobowiązań wynikających dla nich z traktatów.

Republika Słowacka zauważa, że złożenie zastrzeżenia podważa zobowiązanie Malezji co do przedmiotu i celu konwencji, jeżeli chodzi o zakaz tortur oraz prawa związane ze swobodą przemieszczania się i obywatelstwem.

Zgodnie z art. 46 ust. 1 konwencji oraz zgodnie ze zwyczajowym prawem międzynarodowym, tak jak zostało ono skodyfikowane w Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów, w szczególności w jej artykule 19 (c), zastrzeżenie niezgodne z przedmiotem i celem traktatu jest niedopuszczalne.

Republika Słowacka wyraża zatem sprzeciw wobec zastrzeżenia złożonego przez Malezję do artykułów 15 i 18 konwencji. Sprzeciw ten nie wyklucza wejścia w życie konwencji między Republiką Słowacką a Malezją, przy czym Malezja nie może powoływać się na swoje zastrzeżenie.”

Królestwo Szwecji

23 stycznia 2009 r.

W związku z zastrzeżeniem złożonym przez Republikę Salwadoru przy podpisywaniu i potwierdzonym przy ratyfikacji:

„Rząd Królestwa Szwecji przeanalizował zastrzeżenie złożone przez Rząd Republiki Salwadoru w chwili ratyfikacji Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych.

Zgodnie ze zwyczajowym prawem międzynarodowym, tak jak zostało ono skodyfikowane przez Konwencję wiedeńską o prawie traktatów, nie są dopuszczalne zastrzeżenia niezgodne z przedmiotem i celem traktatu. We wspólnym interesie Państw leży, by traktaty, których stroną zdecydowały się one stać, były przestrzegane w odniesieniu do ich przedmiotu i celu przez wszystkie strony oraz by Państwa były gotowe wprowadzać wszelkie zmiany prawa niezbędne do tego, aby wypełniać zobowiązania wynikające z tych traktatów.

Rząd Królestwa Szwecji zauważa, że Republika Salwadoru w zastrzeżeniu nadaje swojej Konstytucji nadrzędność nad konwencją. Rząd Królestwa Szwecji jest zdania, że zastrzeżenie nie określa w wystarczający sposób zakresu derogacji, co z kolei poddaje w wątpliwość zobowiązanie Republiki Salwadoru do realizacji przedmiotu i celu konwencji.

Rząd Królestwa Szwecji wyraża zatem sprzeciw do tego zastrzeżenia Rządu Republiki Salwadoru dotyczącego Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych i uznaje je za nieważne. Sprzeciw ten nie wyklucza wejścia w życie konwencji między Republiką Salwadoru a Królestwem Szwecji. Konwencja wchodzi w życie między Republiką Salwadoru a Królestwem Szwecji w całości, przy czym Republika Salwadoru nie może powoływać się na swoje zastrzeżenie.”

28 lipca 2009 r.

W związku z deklaracją interpretacyjną Królestwa Tajlandii złożoną w chwili ratyfikacji konwencji:

„Rząd Królestwa Szwecji przeanalizował deklarację interpretacyjną do Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych złożoną przez Rząd Królestwa Tajlandii z dnia 29 lipca 2008 r.

Rząd Królestwa Szwecji przypomina, że określenie nadane oświadczeniu, w sytuacji gdy skutek prawny niektórych postanowień traktatu jest wyłączony lub zmieniony, nie wpływa na jego status jako zastrzeżenia do traktatu. Rząd Królestwa Szwecji uważa, że deklaracja interpretacyjna złożona przez Rząd Królestwa Tajlandii z merytorycznego punktu widzenia stanowi zastrzeżenie.

Zgodnie ze zwyczajowym prawem międzynarodowym, tak jak zostało ono skodyfikowane przez Konwencję wiedeńską o prawie traktatów, nie są dopuszczalne zastrzeżenia niezgodne z przedmiotem i celem traktatu. We wspólnym interesie Państw leży, by traktaty, których stroną zdecydowały się one stać, były przestrzegane w odniesieniu do ich przedmiotu i celu przez wszystkie strony oraz by Państwa były gotowe wprowadzać wszelkie zmiany prawa niezbędne do tego, aby wypełniać zobowiązania wynikające z tych traktatów.

Rząd Królestwa Szwecji zauważa, że Królestwo Tajlandii daje pierwszeństwo stosowaniu krajowych ustaw, rozporządzeń i praktyki w stosunku do art. 18 konwencji. Rząd Królestwa Szwecji jest zdania, że zastrzeżenie nie określa w sposób jasny zakresu derogacji, co z kolei poddaje w wątpliwość zobowiązanie do realizacji przedmiotu i celu konwencji.

Rząd Królestwa Szwecji wyraża zatem sprzeciw wobec zastrzeżenia Rządu Królestwa Tajlandii do Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych i uznaje je za nieważne. Sprzeciw nie wyklucza wejścia w życie konwencji między Królestwem Tajlandii a Królestwem Szwecji. Konwencja wchodzi w życie między Królestwem Tajlandii a Królestwem Szwecji w całości, przy czym Tajlandia nie może powoływać się na swoje zastrzeżenie.”

6 lipca 2011 r.

W związku z zastrzeżeniami złożonymi przez Malezję w chwili ratyfikacji:

„Rząd Królestwa Szwecji przeanalizował oświadczenie interpretacyjne i zastrzeżenia złożone przez Malezję w chwili ratyfikacji Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych.

Rząd Królestwa Szwecji przypomina, że nazwa przypisana oświadczeniu, w którym prawne skutki pewnych postanowień traktatu są wyłączane lub zmieniane, nie przesądza o jego statusie jako zastrzeżenia do traktatu. Rząd Królestwa Szwecji uważa, że oświadczenie interpretacyjne złożone przez Rząd Malezji w istocie stanowi zastrzeżenie, które budzi poważne wątpliwości co do zobowiązania odnośnie do przedmiotu i celu konwencji.

Rząd Królestwa Szwecji uważa ponadto, że zastrzeżenia złożone do artykułów 15 i 18 budzi poważne wątpliwości co do zobowiązania odnośnie do przedmiotu i celu konwencji.

Zgodnie z międzynarodowym prawem zwyczajowym, tak jak zostało ono skodyfikowane w Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów, zastrzeżenia niezgodne z przedmiotem i celem traktatu są niedozwolone. We wspólnym interesie wszystkich państw leży, by traktaty, których stronami zdecydowały się zostać, były przestrzegane w odniesieniu do ich przedmiotu i celu oraz by państwa były gotowe przeprowadzić wszelkie zmiany prawa niezbędne, by zapewnić wykonywanie zobowiązań wynikających dla nich z traktatów.

Rząd Królestwa Szwecji sprzeciwia się zatem niniejszym zastrzeżeniom złożonym przez Malezję do Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych i uważa zastrzeżenia za nieważne. Sprzeciw ten nie wyklucza wejścia w życie konwencji między Malezją a Królestwem Szwecji. Konwencja wchodzi w życie między Malezją a Królestwem Szwecji w całości, przy czym Malezja nie może powoływać się na swoje zastrzeżenia.”

Węgry

1 sierpnia 2011 r.

W związku z zastrzeżeniem złożonym przez Malezję w chwili ratyfikacji:

„Rząd Republiki Węgierskiej przeanalizował zastrzeżenia w odniesieniu do artykułów 15 i 18 konwencji, złożone przez Malezję dnia 19 lipca 2010 r. w chwili ratyfikacji Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych z dnia 13 grudnia 2006 r.

Rząd Republiki Węgierskiej uważa, że artykuły 15 i 18 konwencji dotyczą zasadniczych praw człowieka, mających odzwierciedlenie nie tylko w szeregu traktatów wielostronnych, takich jak Konwencja Narodów Zjednoczonych w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania, Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych, ale też stanowiących część międzynarodowego prawa zwyczajowego.

W konsekwencji, zgodnie z artykułem 19 (c) Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów, która zawiera normy traktatowe i zwyczajowe, zastrzeżenia te są niedopuszczalne, ponieważ są niezgodne z przedmiotem i celem konwencji.

Rząd Republiki Węgierskiej sprzeciwia się zatem zastrzeżeniu w odniesieniu do artykułów 15 i 18 złożonym przez Malezję do Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych, przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych dnia 13 grudnia 2006 r.

Sprzeciw ten nie wyklucza wejścia w życie konwencji między Republiką Węgierską a Malezją.”

Minister Spraw Zagranicznych: wz. P. Serafin

^*) Tekst jednolity ustawy został ogłoszony w Dz. U. z 2012 r. poz. 788.

¹⁾ W dniu 1 sierpnia 2008 r. Sekretarz Generalny otrzymał od Rządu Chińskiej Republiki Ludowej następujące oświadczenie dotyczące Specjalnego Regionu Administracyjnego Hongkong oraz Specjalnego Regionu Administracyjnego Makao: „Zgodnie z Ustawą Zasadniczą Specjalnego Regionu Administracyjnego Hongkong Chińskiej Republiki Ludowej i Ustawą Zasadniczą Specjalnego Regionu Administracyjnego Makao Chińskiej Republiki Ludowej Rząd Chińskiej Republiki Ludowej uznaje, że konwencja stosuje się również do Specjalnego Regionu Administracyjnego Hongkong i Specjalnego Regionu Administracyjnego Makao Chińskiej Republiki Ludowej. Stosowanie przepisów dotyczących swobody przemieszczania się i obywatelstwa przewidziane w konwencji do Specjalnego Regionu Administracyjnego Hongkong Chińskiej Republiki Ludowej nie wpływa na ważność odpowiednich ustaw dotyczących stosowania kontroli imigracji i obywatelstwa w Specjalnym Regionie Administracyjnym Hongkong Chińskiej Republiki Ludowej.”.

²⁾ Konwencja nie ma zastosowania do Tokelau.

Załącznik

AKTY WSPÓLNOTOWE, KTÓRE ODNOSZĄ SIĘ DO KWESTII REGULOWANYCH PRZEZ KONWENCJĘ

Akty wspólnotowe wymienione poniżej przedstawiają zakres kompetencji Wspólnoty zgodnie z Traktatem ustanawiającym Wspólnotę Europejską. W szczególności, niektóre kwestie pozostają w zakresie wyłącznej kompetencji Wspólnoty Europejskiej, inne objęte są wspólną kompetencją Wspólnoty i państw członkowskich. Zakres kompetencji Wspólnoty wynikający z tych aktów musi być oceniany w odniesieniu do szczegółowych zapisów dotyczących każdego środka i, w szczególności, do zakresu, w jakim zapisy te ustanawiają wspólne zasady, na które zapisy konwencji mogą mieć wpływ.

– w zakresie dostępności:

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 1999/5/WE z dnia 9 marca 1999 r. w sprawie urządzeń radiowych i końcowych urządzeń telekomunikacyjnych oraz wzajemnego uznawania ich zgodności (Dz. Urz. L 91 z 07.04.1999, str. 10),

Dyrektywa 2001/85/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 listopada 2001 r. odnosząca się do przepisów szczególnych dotyczących pojazdów wykorzystywanych do przewozu pasażerów i mających więcej niż osiem siedzeń poza siedzeniem kierowcy, zmieniająca dyrektywy 70/156/EWG i 97/27/WE (Dz. Urz. L 42 z 13.02.2002, str. 1),

Dyrektywa 96/48/WE w sprawie interoperacyjności transeuropejskiego systemu kolei dużych prędkości (Dz. Urz. L 235 z 17.09.1996, str. 6–24) zmieniona przez dyrektywę 2004/50/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. (Dz. Urz. L 164 z 30.04.2004, str. 114),

Dyrektywa 2001/16/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie interoperacyjności transeuropejskiego systemu kolei konwencjonalnej (Dz. Urz. L 110 z 20.04.2001, str. 1–27) zmieniona przez dyrektywę 2004/50/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. (Dz. Urz. L 164 z 30.04.2004, str. 114),

Dyrektywa 2006/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. ustanawiająca wymagania techniczne dla statków żeglugi śródlądowej i uchylająca dyrektywę Rady 82/714/EWG (Dz. Urz. L 389 z 30.12.2006, str. 1),

Dyrektywa 2003/24/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 kwietnia 2003 r. zmieniająca dyrektywę Rady 98/18/WE w sprawie reguł i norm bezpieczeństwa statków pasażerskich (Dz. Urz. L 123 z 17.05.2003, str. 18),

Dyrektywa 2007/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 września 2007 r. ustanawiająca ramy dla homologacji pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz układów, części i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów (Dyrektywa ramowa) (tekst mający znaczenie dla EOG) (Dz. Urz. L 263 z 09.10.2007, str. 1),

Decyzja Komisji 2008/164/WE z dnia 21 grudnia 2007 r. dotycząca technicznej specyfikacji interoperacyjności w zakresie aspektu „Osoby o ograniczonej możliwości poruszania się” transeuropejskiego systemu kolei konwencjonalnych i transeuropejskiego systemu kolei dużych prędkości (Dz. Urz. L 64 z 07.03.2008, str. 72),

Dyrektywa 95/16/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 czerwca 1995 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich dotyczących dźwigów (Dz. Urz. L 213 z 07.09.1995, str. 1) zmieniona dyrektywą 2006/42/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie maszyn, zmieniająca dyrektywę 95/16/WE (przeformułowaną) (Dz. Urz. L 157 z 09.06.2006, str. 24),

Dyrektywa 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (Dyrektywa ramowa) (Dz. Urz. L 108 z 24.04.2002, str. 33),

Dyrektywa 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywa o usłudze powszechnej) (Dz. Urz. L 108 z 24.04.2002, str. 51),

Dyrektywa 97/67/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie wspólnych zasad rozwoju rynku wewnętrznego usług pocztowych Wspólnoty oraz poprawy jakości usług (Dz. Urz. L 15 z 21.01.1998, str. 14), zmieniona dyrektywą 2002/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 czerwca 2002 r. zmieniającą dyrektywę 97/67/WE w zakresie dalszego otwarcia na konkurencję wspólnotowych usług pocztowych (Dz. Urz. L 176 z 05.07.2002, str. 21), zmieniona dyrektywą 2008/6/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 lutego 2008 r. zmieniającą dyrektywę 97/67/WE w odniesieniu do pełnego urzeczywistnienia rynku wewnętrznego usług pocztowych Wspólnoty (Dz. Urz. L 52 z 27.02.2008, str. 3),

Rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności i uchylające rozporządzenie (WE) nr 1260/1999 (Dz. Urz. L 210 z 31.07.2006, str. 25),

Dyrektywa 2004/17/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. koordynująca procedury przetargowe podmiotów działających w sektorach wodnym, energetycznym, transportu i usług pocztowych (Dz. Urz. L 134 z 30.04.2004, str. 1),

Dyrektywa 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi (Dz. Urz. L 134 z 30.04.2004, str. 114),

Dyrektywa Rady 92/13/WE z dnia 25 lutego 1992 r. koordynująca procedury udzielania zamówień przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych (Dz. Urz. L 76 z 23.03.1992, str. 14), zmieniona dyrektywą 2007/66/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 grudnia 2007 r. zmieniającą dyrektywy Rady nr 89/665/EWG i 92/13/EWG w zakresie poprawy skuteczności procedur odwoławczych w dziedzinie udzielania zamówień publicznych (Dz. Urz. L 335 z 20.12.2007, str. 31),

Dyrektywa Rady 89/665/EWG z dnia 21 grudnia 1989 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do stosowania procedur odwoławczych w zakresie udzielania zamówień publicznych na dostawy i roboty budowlane (Dz. Urz. L 395 z 30.12.1989, str. 33), zmieniona dyrektywą 2007/66/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 grudnia 2007 r. zmieniającą dyrektywy Rady nr 89/665/EWG i 92/13/EWG w zakresie poprawy skuteczności procedur odwoławczych w dziedzinie udzielania zamówień publicznych (Dz. Urz. L 335 z 20.12.2007, str. 31),

– w obszarze samodzielnego życia i włączenia społecznego, pracy i zatrudnienia:

Dyrektywa Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiająca ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (Dz. Urz. L 303 z 02.12.2000, str. 16),

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 800/2008 z dnia 6 sierpnia 2008 r. uznające niektóre rodzaje pomocy za zgodne ze wspólnym rynkiem w zastosowaniu art. 87 i 88 Traktatu (ogólne rozporządzenie w sprawie wyłączeń blokowych) (Dz. Urz. L 214 z 09.08.2008, str. 3),

Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2289/83 z dnia 29 lipca 1983 r. ustanawiające przepisy w celu wykonania art. 70–78 rozporządzenia Rady (EWG) nr 918/83 ustanawiającego wspólnotowy system zwolnień celnych (Dz. Urz. L 220 z 11.08.1983, str. 15),

Dyrektywa Rady 83/181/EWG z dnia 28 marca 1983 r. określająca zakres art. 14 ustęp 1 lit. d) dyrektywy 77/388/EWG w odniesieniu do zwolnienia z podatku od wartości dodanej na przywóz finalny niektórych towarów (Dz. Urz. L 105 z 23.04.1983, str. 38),

Dyrektywa 2006/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy (przeformułowana) (Dz. Urz. L 204 z 26.07.2006, str. 23),

Rozporządzenie Rady (EWG) nr 918/83 z dnia 28 marca 1983 r. ustanawiające wspólnotowy system zwolnień celnych (Dz. Urz. L 105 z 23.04.1983, str. 1),

Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. L 347 z 11.12.2006, str. 1), zmieniona dyrektywą Rady 2009/47/WE z dnia 5 maja 2009 r. zmieniającą dyrektywę 2006/112/WE w zakresie stawek obniżonych podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. L 116 z 09.05.2009, str. 18),

Rozporządzenie Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia 20 września 2005 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (Dz. Urz. L 277 z 21.10.2005, str. 1),

Dyrektywa Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (tekst o znaczeniu dla EOG) (Dz. Urz. L 283 z 31.10.2003, str. 51),

– w zakresie mobilności osobistej:

Dyrektywa Rady 91/439/EWG z dnia 29 lipca 1991 r. w sprawie praw jazdy (Dz. Urz. L 237 z 24.08.1991, str. 1),

Dyrektywa 2006/126/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie praw jazdy (przekształcenie) (tekst mający znaczenie dla EOG) (Dz. Urz. L 403 z 30.12.2006, str. 18),

Dyrektywa 2003/59/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie wstępnej kwalifikacji i okresowego szkolenia kierowców niektórych pojazdów drogowych do przewozu rzeczy lub osób, zmieniająca rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 oraz dyrektywę Rady 91/439/EWG i uchylająca dyrektywę Rady 76/914/EWG (Dz. Urz. L 226 z 10.09.2003, str. 4),

Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (tekst mający znaczenie dla EOG) (Dz. Urz. L 46 z 17.02.2004, str. 1),

Rozporządzenie (WE) nr 1107/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie praw osób niepełnosprawnych oraz osób o ograniczonej sprawności ruchowej podróżujących drogą lotniczą (tekst o znaczeniu dla EOG) (Dz. Urz. L 204 z 26.07.2006, str. 1),

Rozporządzenie (WE) nr 1899/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. zmieniające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3922/91 w sprawie harmonizacji wymagań technicznych i procedur administracyjnych w dziedzinie lotnictwa cywilnego (tekst o znaczeniu dla EOG) (Dz. Urz. L 377 z 27.12.2006, str. 1),

Rozporządzenie (WE) nr 1371/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczące praw i obowiązków pasażerów w ruchu kolejowym (Dz. Urz. L 315 z 03.12.2007, str. 14),

Rozporządzenie (WE) nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczące usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 1191/69 i (EWG) nr 1107/70 (Dz. Urz. L 315 z 03.12.2007, str. 1),

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 8/2008 z dnia 11 grudnia 2007 r. zmieniające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3922/91 w odniesieniu do wspólnych wymagań technicznych i procedur administracyjnych mających zastosowanie do komercyjnego transportu lotniczego (tekst o znaczeniu dla EOG) (Dz. Urz. L 10 z 12.01.2008, str. 1),

– w zakresie dostępu do informacji:

Dyrektywa 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi, zmieniona dyrektywą 2004/27/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. (Dz. Urz. L 136 z 30.04.2004, str. 34),

Dyrektywa 2007/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 grudnia 2007 r. zmieniająca dyrektywę Rady 89/552/EWG w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących świadczenia audiowizualnych usług medialnych (tekst mający znaczenie dla EOG) (Dz. Urz. L 332 z 18.12.2007, str. 27),

Dyrektywa 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego (dyrektywa o handlu elektronicznym) (Dz. Urz. L 178 z 17.07.2000, str. 1),

Dyrektywa 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym (Dz. Urz. L 167 z 22.06.2001, str. 10),

Dyrektywa 2005/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotycząca nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym oraz zmieniająca dyrektywę Rady 84/450/EWG, dyrektywy 97/7/WE, 98/27/WE i 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz. Urz. L 149 z 11.06.2005, str. 22),

– w zakresie danych statystycznych i zbierania danych:

Dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (Dz. Urz. L 281 z 23.11.1995, str. 31),

Rozporządzenie Rady (WE) 577/98 z dnia 9 marca 1998 r. w sprawie organizacji badania prób losowych dotyczącego siły roboczej we Wspólnocie (Dz. Urz. L 77 z 14.03.1998, str. 3) oraz towarzyszące mu rozporządzenia wykonawcze,

Rozporządzenie (WE) nr 1177/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 czerwca 2003 r. dotyczące statystyk Wspólnoty w sprawie dochodów i warunków życia (EU-SILC) (tekst o znaczeniu dla EOG) (Dz. Urz. L 165 z 03.07.2003, str. 1) oraz towarzyszące mu rozporządzenia wykonawcze,

Rozporządzenie (WE) nr 458/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 kwietnia 2007 r. w sprawie europejskiego systemu zintegrowanych statystyk na temat ochrony socjalnej (ESSPROS) (tekst mający znaczenie dla EOG) (Dz. Urz. L 113 z 30.04.2007, str. 3) oraz towarzyszące mu rozporządzenia wykonawcze,

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1338/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie statystyk Wspólnoty w zakresie zdrowia publicznego oraz zdrowia i bezpieczeństwa w pracy (Dz. Urz. L 354 z 31.12.2008, str. 70),

– w obszarze współpracy międzynarodowej:

Rozporządzenie (WE) nr 1905/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. ustanawiające instrument finansowania współpracy na rzecz rozwoju (Dz. Urz. L 378 z 27.12.2006, str. 41),

Rozporządzenie (WE) nr 1889/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie ustanowienia instrumentu finansowego na rzecz wspierania demokracji i praw człowieka na świecie (Dz. Urz. L 386 z 29.12.2006, str. 1),

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 718/2007 z dnia 12 czerwca 2007 r. wdrażające rozporządzenie Rady (WE) nr 1085/2006 ustanawiające instrument pomocy przedakcesyjnej (IPA) (Dz. Urz. L 170 z 29.06.2007, str. 1).”

Zastrzeżenie:

„Wspólnota Europejska oświadcza, że w myśl prawa wspólnotowego (w szczególności dyrektywy Rady z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy) państwa członkowskie mogą, o ile to właściwe, zgłosić zastrzeżenia do art. 27 ust. 1 Konwencji o niepełnosprawności w zakresie, w jakim art. 3 ust. 4 tej dyrektywy zapewnia im prawo wyłączenia z zakresu stosowania dyrektywy zakazu dyskryminacji ze względu na niepełnosprawność w odniesieniu do zatrudnienia w siłach zbrojnych. Wspólnota oświadcza zatem, że zawiera konwencję bez naruszenia tego prawa, zagwarantowanego państwom członkowskim na mocy prawa wspólnotowego.”