Dziennik Ustaw - rok 2012 poz. 681

Na podstawie art. 17 ustawy z dnia 1 kwietnia 2011 r. – Prawo probiercze (Dz. U. Nr 92, poz. 529) zarządza się, co następuje:

1) szczegółowe wymagania dla wyrobów z metali szlachetnych zgłaszanych do badania i oznaczania cechami probierczymi, tryb zgłaszania oraz metody badania tych wyrobów;

2) opisy i graficzne wizerunki cech probierczych odpowiadające poszczególnym rodzajom cech oraz znaku „MET” i kasownika;

3) wzory świadectw badania;

4) sposoby oznaczania wyrobów z metali szlachetnych cechą probierczą i znakiem „MET” oraz sposoby usuwania albo kasowania cech probierczych lub oznaczeń liczbowych.

2. Podmiotem zgłaszającym wyrób do badania i oznaczania może być przedsiębiorca albo osoba fizyczna.

3. W imieniu przedsiębiorcy wyrób może zgłosić do badania i oznaczania upoważniony przedstawiciel.

2. Przedsiębiorca, który nie posiada zarejestrowanego znaku imiennego, dokonuje zgłoszenia na podstawie numeru porządkowego nadawanego przez urząd probierczy podczas pierwszego zgłoszenia.

3. Jeżeli w urzędzie probierczym, w którym jest dokonywane zgłoszenie wyrobu, są stosowane kody kreskowe, zgłoszenia dokonuje się na podstawie karty identyfikacyjnej wydawanej przedsiębiorcom, którzy zarejestrowali znaki imienne.

4. Zgłoszenie wyrobu do badania i oznaczania cechą probierczą powinno zawierać:

1) w przypadku przedsiębiorcy:

a) nazwę i adres, pod którym jest wykonywana działalność gospodarcza przedsiębiorcy,

b) numer, o którym mowa w ust. 1 albo 2, o ile taki posiada,

c) liczbę, masę i asortyment zgłaszanych wyrobów,

d) deklarowaną próbę wyrobu,

e) opis ewentualnych uszkodzeń wyrobów oraz wskazówki dotyczące oznaczania wyrobów,

f) podpis przedsiębiorcy albo jego upoważnionego przedstawiciela;

2) w przypadku osoby fizycznej:

a) imię, nazwisko i adres,

b) numer PESEL lub numer paszportu,

c) liczbę, masę i asortyment zgłaszanych wyrobów,

d) opis ewentualnych uszkodzeń wyrobów oraz wskazówki dotyczące badania i oznaczania wyrobów,

e) podpis.

5. W przypadku gdy wyroby są zgłaszane w opakowaniach lub z metkami albo etykietami, należy podać masę netto wyrobów.

6. W przypadku zgłaszania wyrobów wykonanych z materiałów niebędących metalami szlachetnymi, zawierających metale szlachetne w postaci elementów zdobniczych lub części użytych ze względów technicznych, należy odrębnie podać masę tych elementów lub części.

7. Upoważniony pracownik urzędu probierczego oznacza formularz zgłoszenia datą i numerem dziennym.

2. Odbiór wyrobu następuje na podstawie dokumentu, o którym mowa w ust. 1. Jeżeli wyrób odbiera osoba upoważniona przez podmiot zgłaszający, oprócz dokumentu, o którym mowa w ust. 1, jest obowiązana również do okazania stosownego upoważnienia.

3. Podczas zgłaszania i odbioru wyrobów osoby fizyczne są obowiązane do okazania wskazanego w zgłoszeniu dokumentu stwierdzającego tożsamość.

4. Podmiot zgłaszający lub osoba przez niego upoważniona potwierdza odbiór wyrobu podpisem składanym na formularzu zgłoszenia.

5. Na pisemny wniosek podmiotu zgłaszającego odbiór wyrobów może nastąpić w formie przesyłki kurierskiej. Koszty przesyłki kurierskiej ponosi podmiot zgłaszający.

6. W przypadku, o którym mowa w ust. 5, przepisów ust. 2–4 nie stosuje się.

2. Termin odbioru wyrobów jest ustalany podczas przyjmowania wyrobów do badania i oznaczania.

1) metody analityczne:

a) metodę kupelacji – w przypadku stopów złota,

b) metodę wagową – w przypadku stopów platyny i palladu,

c) metodę potencjometryczną – w przypadku stopów srebra,

d) metodę atomowej spektrometrii emisyjnej z plazmą wzbudzoną indukcyjnie (ICP – AES) – w przypadku stopów złota, srebra, platyny i palladu;

2) metodę przybliżoną na kamieniu probierczym.

2. Przy przeprowadzaniu badania wyrobów pomocniczo mogą być stosowane metody fluorescencji rentgenowskiej oraz pomiar gęstości stopu.

2. Do badania pojedynczych wyrobów używanych stosuje się metodę przybliżoną na kamieniu probierczym.

3. Jeżeli określenie próby pojedynczego wyrobu używanego przy zastosowaniu metody przybliżonej na kamieniu probierczym nie jest możliwe, do badania tego wyrobu, za zgodą podmiotu zgłaszającego, stosuje się jedną z metod analitycznych.

2. Liczba pobranych próbek jest uzależniona od liczby, masy i rodzaju stopów, z których jest wykonana zgłaszana partia wyrobów.

3. W przypadku dołączenia do partii nowo wytworzonych wyrobów próbek stopu, z którego wykonano wyroby, oraz po wykazaniu metodą przybliżoną na kamieniu probierczym lub innymi metodami pomocniczymi, że badane próbki są wykonane z tego samego stopu co zgłoszone wyroby, analizie poddaje się próbki stopu bez potrzeby niszczenia zgłoszonych wyrobów.

2. W przypadku badania:

1) wyrobów ze złota metodą kupelacji,

2) wyrobów z platyny metodą wagową

dodatkowo zwraca się podmiotowi zgłaszającemu pozostałość metalu szlachetnego z analizy.

3. Zwroty, o których mowa w ust. 1 i 2, następują za pisemnym potwierdzeniem ich odbioru.

2. W cechach podstawowych dla wyrobów ze stopu złota próby te określone są cyframi:

1) 0 – w przypadku próby 0,999;

2) 1 – w przypadku próby 0,960;

3) 2 – w przypadku próby 0,750;

4) 3 – w przypadku próby 0,585;

5) 4 – w przypadku próby 0,500;

6) 5 – w przypadku próby 0,375;

7) 6 – w przypadku próby 0,333.

3. Do każdego rodzaju i próby metalu szlachetnego są stosowane odrębne cechy podstawowe.

1) wyrób składa się z kilku połączonych ze sobą części z tego samego metalu szlachetnego – obecność cechy dodatkowej informuje o tym, że wszystkie elementy wyrobu odpowiadają umieszczonej próbie, albo

2) w skład wyrobu wchodzą części wykonane z innych metali szlachetnych niż część zasadnicza wyrobu – obecność cechy dodatkowej wskazuje rodzaj metalu szlachetnego części niezasadniczej, przy czym próba tego metalu nie może być niższa niż określona w art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 1 kwietnia 2011 r. – Prawo probiercze, zwanej dalej „ustawą”.

2. Jeżeli rozmiar lub konstrukcja wyrobu nie pozwalają na oznaczenie go cechą dodatkową, odstępuje się od jej umieszczenia.

2. Do wszystkich metali szlachetnych stosuje się jeden rodzaj cechy pomocniczej.

2. Cecha główna jest stosowana łącznie z cechą dodatkową.

3. Zawartość metalu szlachetnego w wyrobach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 8 ustawy, oznacza się liczbowo, w częściach tysięcznych.

4. Na wyrobach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 8 ustawy, dodatkowo umieszcza się oznaczenia określające dzień, miesiąc oraz rok badania i numer zgłoszenia.

5. Oznaczenia, o których mowa w ust. 3 i 4, są umieszczane za pomocą znaków zawierających cyfry od 0 do 9.

6. Cechy probiercze i oznaczenia umieszcza się na zbadanym wyrobie w następującej kolejności:

1) dzień, miesiąc i rok badania;

2) numer zgłoszenia;

3) cecha dodatkowa;

4) zawartość metalu szlachetnego;

5) cecha główna.

7. Oznaczenia umieszcza się w jednym lub w dwóch wierszach.

8. W przypadkach uzasadnionych względami technicznymi urząd probierczy może ograniczyć liczbę znaków do oznaczeń określonych w ust. 6 pkt 3–5, umieszczonych w jednym wierszu.

2. Cechy probiercze określone w załączniku nr 1 do rozporządzenia umieszczane przy użyciu:

1) znacznika probierczego – powinny być wykonane z wizerunkiem:

a) wypukłym – typy 1A, 1, 1B, 2, 3A, 3, 4, 5, 6A, 6, 11, 12, 13A, 13, 14, 15, 16, 17, 24, 25,

b) wypukłym oraz liniowym – typy 7, 8, 9, 10;

2) urządzenia laserowego do cechowania – powinny być wykonane z wizerunkiem wypukłym albo liniowym, w zależności od rodzaju cechowanych wyrobów.

3. Typy cech wykonane z wizerunkiem liniowym, o których mowa w ust. 2 pkt 1 lit. b, oznacza się literą „L” umieszczoną obok liczby określającej numer typu w celu odróżnienia od cech tego samego typu wykonanych z wizerunkiem wypukłym.

2. Opis i graficzny wizerunek znaku „MET” określa załącznik nr 2 do rozporządzenia.

2. Kasownik umieszcza się na wyrobie metodą tradycyjną lub przy użyciu urządzenia laserowego.

3. Opis i graficzne wizerunki kasownika określa załącznik nr 3 do rozporządzenia.

4. Jeżeli użycie kasownika może uszkodzić wyrób lub znacząco obniżyć jego walory artystyczne, cechy probiercze lub oznaczenia mogą być usunięte mechanicznie, w sposób uzgodniony z podmiotem zgłaszającym.

Minister Gospodarki: wz. M. Haładyj

¹⁾ Minister Gospodarki kieruje działem administracji rządowej – gospodarka, na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 18 listopada 2011 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Gospodarki (Dz. U. Nr 248, poz. 1478).

²⁾ Niniejsze rozporządzenie zostało notyfikowane Komisji Europejskiej w dniu 9 lutego 2012 r. pod numerem 2012/0091/PL zgodnie z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2002 r. w sprawie sposobu funkcjonowania krajowego systemu notyfikacji norm i aktów prawnych (Dz. U. Nr 239, poz. 2039 oraz z 2004 r. Nr 65, poz. 597), które wdraża dyrektywę 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającą procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz. Urz. WE L 204 z 21.07.1998, str. 37, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 20, str. 337, z późn. zm.).

³⁾ Niniejsze rozporządzenie było poprzedzone rozporządzeniem Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 8 kwietnia 2004 r. w sprawie wyrobów z metali szlachetnych (Dz. U. Nr 76, poz. 715 oraz z 2005 r. Nr 239, poz. 2015), które traci moc z dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia na podstawie art. 56 ustawy z dnia 1 kwietnia 2011 r. – Prawo probiercze (Dz. U. Nr 92, poz. 529).

Załączniki do rozporządzenia Ministra Gospodarki
z dnia 31 maja 2012 r. (poz. 681)

Załącznik nr 1

OPIS ORAZ GRAFICZNE WIZERUNKI CECH PROBIERCZYCH

1. Do cechowania wyrobów platynowych stosuje się:

1) cechę podstawową, której wizerunek wyobraża głowę konia zwróconą w lewo, w obramowaniu prostokątnym ze ściętymi narożami lewego i dolnym prawego boku; z lewej strony rysunku głowy konia znajduje się oznaczenie danego urzędu probierczego, a nad tym oznaczeniem próba platyny wyrażona w częściach tysięcznych:

– 999 (cecha typ 1A),

– 950 (cecha typ 1),

– 850 (cecha typ 1B);

2) cechę dodatkową, której wizerunek wyobraża głowę konia zwróconą w lewo, w obramowaniu trójkąta równobocznego, ze ściętymi wierzchołkami (cecha typ 2).

2. Do cechowania wyrobów palladowych stosuje się:

1) cechę podstawową, której wizerunek wyobraża głowę wyżła zwróconą w lewo, w obramowaniu prostokątnym; z lewej strony rysunku głowy znajduje się oznaczenie danego urzędu probierczego, a nad tym oznaczeniem próba palladu wyrażona w częściach tysięcznych:

– 999 (cecha typ 3A),

– 850 (cecha typ 3),

– 500 (cecha typ 4);

2) cechę dodatkową, której wizerunek wyobraża głowę wyżła zwróconą w lewo, w obramowaniu kwadratowym ze ściętymi narożami (cecha typ 5).

3. Do cechowania wyrobów złotych stosuje się:

1) cechę podstawową, której wizerunek wyobraża głowę rycerza z twarzą zwróconą w lewo, w obramowaniu sześciokątnym; z lewej strony rysunku głowy znajduje się oznaczenie danego urzędu probierczego, a z prawej strony rysunku głowy – cyfry: 0, 1, 2, 3, 4, 5, 6 odpowiadające próbom złota: 999, 960, 750, 585, 500, 375, 333 (cechy typ 6A, 6, 7, 8, 9, 10, 11);

2) cechę dodatkową, której wizerunek wyobraża głowę rycerza zwróconą w lewo, w obramowaniu równobocznego sześciokąta (cecha typ 12).

4. Do cechowania wyrobów srebrnych stosuje się:

1) cechę podstawową, której wizerunek wyobraża głowę kobiety w chustce, z twarzą zwróconą w prawo, w obramowaniu prostokątnym z zaokrąglonymi narożami z prawej strony; z lewej strony rysunku głowy znajduje się oznaczenie danego urzędu probierczego, a pod tym oznaczeniem próba srebra wyrażona w częściach tysięcznych: 999, 925, 875, 830, 800 (cechy typ 13A, 13, 14, 15, 16);

2) cechę dodatkową, której wizerunek wyobraża głowę kobiety w chustce, z twarzą zwróconą w prawo, w obramowaniu w kształcie koła (cecha typ 17).

5. Do oznaczania wyrobów z metali szlachetnych poprzednio ocechowanych stosuje się cechę pomocniczą, której wizerunek wyobraża głowę sowy, w obramowaniu w kształcie tarczy; u dołu znajduje się oznaczenie danego urzędu probierczego (cecha typ 24).

6. Do oznaczania przedmiotów platynowych, palladowych, złotych i srebrnych, wymienionych w art. 6 ust. 1 pkt 8 ustawy, stosuje się cechę główną, której wizerunek wyobraża godło Rzeczypospolitej Polskiej, w obramowaniu w kształcie koła; pod godłem znajdują się początkowe litery oznaczające dany urząd probierczy (cecha typ 25).

7. Następujące litery określają oznaczenie okręgowych urzędów probierczych:

1) K – Okręgowy Urząd Probierczy w Krakowie;

2) W – Okręgowy Urząd Probierczy w Warszawie.

8. Następujące litery określają oznaczenie wydziałów zamiejscowych:

1) Okręgowego Urzędu Probierczego w Krakowie:

a) H – Wydział Zamiejscowy w Chorzowie,

b) Z – Wydział Zamiejscowy w Częstochowie,

c) P – Wydział Zamiejscowy w Poznaniu,

d) V – Wydział Zamiejscowy we Wrocławiu;

2) Okręgowego Urzędu Probierczego w Warszawie:

a) A – Wydział Zamiejscowy w Białymstoku,

b) B – Wydział Zamiejscowy w Bydgoszczy,

c) G – Wydział Zamiejscowy w Gdańsku,

d) Ł – Wydział Zamiejscowy w Łodzi.

9. Graficzne postacie cech probierczych:

1) wyrobów platynowych

2) wyrobów palladowych

3) wyrobów złotych

4) wyrobów srebrnych

5) pozostałe cechy

Załącznik nr 2

OPIS I GRAFICZNY WIZERUNEK ZNAKU „MET”

Znak „MET” wykonany jest liniowo w prostokątnym obramowaniu z zaokrąglonymi narożami

Załącznik nr 3

OPIS I GRAFICZNE WIZERUNKI KASOWNIKA

Kasowniki wykonane są liniowo

Załącznik nr 4

WZÓR ŚWIADECTWA BADANIA