Dziennik Ustaw - rok 2011 nr 156 poz. 927

Na podstawie art. 94 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2010 r. Nr 211, poz. 1384 oraz z 2011 r. Nr 106, poz. 622 i Nr 131, poz. 763) zarządza się, co następuje:

1) w § 2 w ust. 1 dodaje się pkt 19 w brzmieniu:

„19) istotnym pogorszeniu sytuacji finansowej domu maklerskiego – rozumie się przez to wystąpienie straty brutto lub utrzymywanie kapitałów nadzorowanych na poziomie niższym niż całkowity wymóg kapitałowy i kapitał wewnętrzny.”;

2) w § 3 w ust. 6:

a) pkt 1 otrzymuje brzmienie:

„1) suma kwot operacji zaliczonych do portfela handlowego domu maklerskiego nie przekroczyła równowartości w złotych 50 000 000 euro,”,

b) zdanie końcowe otrzymuje brzmienie:

„– określa całkowity wymóg kapitałowy w sposób określony w ust. 2 pkt 1 lub 2, przy czym, jeżeli wymóg kapitałowy, o którym mowa w ust. 1 pkt 4, jest wyższy od iloczynu współczynnika przejścia, o którym mowa w § 24, oraz wymogu kapitałowego określonego zgodnie z ust. 3, do obliczeń, o których mowa w ust. 2, wymóg kapitałowy z tytułu ryzyka operacyjnego zostaje zastąpiony tym niższym wymogiem.”;

3) po § 6 dodaje się § 6a w brzmieniu:

„§ 6a. Wielkości wyrażone w euro przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski obowiązującego w dniu sprawozdawczym, w którym obliczana jest wysokość kapitałów nadzorowanych przez domy maklerskie.”;

4) w § 19 w ust. 2 pkt 2 otrzymuje brzmienie:

„2) suma bilansowa podmiotu nie przekracza niższej z dwóch wielkości: 10 000 000 euro, lub 1% sumy bilansowej domu maklerskiego, jeżeli suma sum bilansowych dwóch lub więcej podmiotów, które byłyby wyłączone w tym przypadku, łącznie nie przewyższa tych wielkości;”;

5) w załączniku nr 2 do rozporządzenia w § 14 pkt 2 otrzymuje brzmienie:

„2) w przypadku kredytowego instrumentu pochodnego uruchamianego pierwszym niewykonaniem zobowiązania i kredytowego instrumentu pochodnego uruchamianego n-tym niewykonaniem zobowiązania zamiast określania pozycji na zasadzie symetrycznego przeciwieństwa w sposób wskazany w pkt 1 stosuje się następującą zasadę:

a) w odniesieniu do kredytowego instrumentu pochodnego uruchamianego pierwszym niewykonaniem zobowiązania dom maklerski może kompensować ryzyko szczególne dla podmiotu referencyjnego, dla którego stosuje wówczas najniższą stopę procentową określoną w § 37 załącznika nr 3 do rozporządzenia, pod warunkiem że otrzymał ochronę kredytową dla określonej liczby podmiotów referencyjnych stanowiących bazowy kredytowy instrument pochodny oraz że pierwsze niewykonanie zobowiązania dotyczące tych aktywów uruchamia płatność i rozwiązuje umowę lub powoduje jej wygaśniecie,

b) w odniesieniu do kredytowego instrumentu pochodnego uruchamianego n-tym niewykonaniem zobowiązania nabywca ochrony kredytowej może kompensować ryzyko szczególne dla n-1 zobowiązań podmiotów referencyjnych, pod warunkiem że zabezpieczenie obejmuje niewykonanie zobowiązań od pierwszego zobowiązania do zobowiązania n-1 lub gdy niewykonanie zobowiązania n-1 miało już miejsce; dla podmiotów referencyjnych stosuje się wówczas odpowiednio stopę procentową określoną w lit. a.”;

6) w załączniku nr 5 do rozporządzenia w § 10:

a) dotychczasową treść oznacza się jako ust. 1,

b) dodaje się ust. 2 w brzmieniu:

„2. Do celów obliczania wymogu kapitałowego z tytułu ryzyka kredytowego kontrahenta dom maklerski może systematycznie włączać wszystkie kredytowe instrumenty pochodne objęte portfelem handlowym, gdy stanowią one część wewnętrznego instrumentu zabezpieczającego lub gdy zostały nabyte jako zabezpieczenie przed ekspozycją na ryzyko kredytowe kontrahenta, a ochronę kredytową uznano jako efektywną zgodnie z załącznikiem nr 7 do rozporządzenia.”;

7) w załączniku nr 6 do rozporządzenia:

a) w § 20:

– w ust. 3 pkt 3 otrzymuje brzmienie:

„3) kwota, w przypadku małego lub średniego przedsiębiorcy, całkowita kwota, którą dłużnik lub grupa powiązanych dłużników jest winna domowi maklerskiemu, podmiotowi dominującemu wobec domu maklerskiego oraz jednostkom i podmiotom zależnym od domu maklerskiego, łącznie z wszelkimi przeterminowanymi ekspozycjami, ale z wyłączeniem ekspozycji lub ekspozycji warunkowych z zabezpieczeniem na nieruchomościach mieszkalnych, nie może przekraczać – według zebranych przez dom maklerski z należytą starannością informacji – kwoty 1 000 000 euro obliczonej zgodnie z § 6a rozporządzenia lub według kursu ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na dzień kończący rok obrotowy;”,

– w ust. 7 zdanie wstępne otrzymuje brzmienie:

„Ekspozycję uznaje się za przeterminowaną, jeżeli od terminu płatności upłynęło 90 dni, a przeterminowana kwota wynosi co najmniej:”,

b) w § 35 w ust. 2 pkt 1 otrzymuje brzmienie:

„1) krajowe podmioty sektora publicznego, o których mowa w § 37;”,

c) § 48 i 49 otrzymują brzmienie:

„§ 48. 1. Ekspozycjom domu maklerskiego wobec instytucji, których rezydualny termin rozliczenia jest dłuższy niż 3 miesiące, przypisuje się wagę ryzyka zgodnie z tabelą 7, w zależności od nadanej tym ekspozycjom oceny wiarygodności kredytowej.

2. Ekspozycjom domu maklerskiego wobec instytucji, które nie posiadają oceny wiarygodności kredytowej, a których pierwotny, efektywny termin rozliczenia jest dłuższy niż 3 miesiące, nadaje się wagę ryzyka 50%.

§ 49. 1. Ekspozycjom domu maklerskiego wobec instytucji, których rezydualny termin rozliczenia jest nie dłuższy niż 3 miesiące, przypisuje się wagę ryzyka zgodnie z tabelą 8 w zależności od nadanej tym ekspozycjom oceny wiarygodności kredytowej, z zastrzeżeniem § 51–52 oraz § 77.

2. Z zastrzeżeniem ust. 3, ekspozycjom domu maklerskiego wobec instytucji, którym nie można przypisać oceny wiarygodności kredytowej, a których pierwotny, efektywny M jest nie dłuższy niż 3 miesiące, nadaje się wagę ryzyka 20%.

3. Ekspozycje domu maklerskiego wobec instytucji, których rezydualny M jest nie dłuższy niż 3 miesiące, jeżeli istnieje zamiar ich odnawiania po upływie M tak, że ich M przekracza 3 miesiące, nie uznaje się za ekspozycje, których rezydualny M jest nie dłuższy niż 3 miesiące.”,

d) uchyla się § 50,

e) w § 51 pkt 2 otrzymuje brzmienie:

„2) pozostałym ekspozycjom, których rezydualny M jest nie dłuższy niż 3 miesiące, nieposiadającym oceny wiarygodności kredytowej, przypisuje się wagi ryzyka zgodnie z § 49.”,

f) w § 52 pkt 2 otrzymuje brzmienie:

„2) wszystkim ekspozycjom wobec instytucji, których rezydualny M jest nie dłuższy niż 3 miesiące, nieposiadającym oceny wiarygodności kredytowej przypisuje się wagę ryzyka wynikającą z krótkoterminowej oceny wiarygodności kredytowej posiadanej przez ekspozycję określoną w pkt 1.”,

g) § 77 otrzymuje brzmienie:

„§ 77. Ekspozycjom domu maklerskiego wobec instytucji, do których stosuje się § 48 i 49, oraz wobec przedsiębiorców, które posiadają krótkoterminową ocenę wiarygodności kredytowej, przypisuje się wagę ryzyka zgodnie z tabelą 10.

h) § 90 otrzymuje brzmienie:

„§ 90. Aktywom domu maklerskiego wynikającym z transakcji pozabilansowych oraz należnym odsetkom związanym z transakcjami pozabilansowymi przypisuje się wagę ryzyka 0%.”,

i) po § 96 dodaje się § 96a w brzmieniu:

„§ 96a. 1. W przypadku umów najmu wartość ekspozycji jest równa zdyskontowanym minimalnym ratom z tytułu umowy najmu, przy czym:

1) minimalne raty z tytułu umowy najmu oznaczają płatności przypadające za okres umowy najmu, które zobowiązany jest ponieść, lub do których może zostać zobowiązany korzystający, oraz wszelkie opcje zakupu, takie jak opcje, odnośnie do których istnieje uzasadniona pewność, że zostaną zrealizowane;

2) do kwoty minimalnych płatności z tytułu umowy najmu zaliczyć należy również wszelkie zagwarantowane wartości rezydualne spełniające warunki określone w § 26 załącznika nr 7 do rozporządzenia, dotyczące uznawania dostawców ochrony kredytowej, jak również wymogi minimalne dotyczące uznania innych rodzajów gwarancji przewidzianych w § 38–40 załącznika nr 7 do rozporządzenia.

2. Jeżeli ekspozycja stanowi wartość rezydualną umowy najmu, kwotę ekspozycji ważoną ryzykiem w danym roku należy wyznaczyć w następujący sposób:

Kwota ekspozycji ważona ryzykiem = 1/t × 100% × wartość ekspozycji,

gdzie:

t – przyjmuje wartość 1 albo wartość najbliższą liczbie lat pozostających do wygaśnięcia umowy najmu, w zależności od tego, która z nich jest większa.”,

j) w § 105 w ust. 4 pkt 3 otrzymuje brzmienie:

„3) kwota, w przypadku małego lub średniego przedsiębiorcy, całkowita kwota, którą dłużnik lub grupa powiązanych dłużników jest winna domowi maklerskiemu, podmiotowi dominującemu wobec domu maklerskiego oraz jednostkom i podmiotom zależnym od domu maklerskiego, łącznie z wszelkimi przeterminowanymi ekspozycjami, ale z wyłączeniem ekspozycji lub ekspozycji warunkowych z otrzymanym zabezpieczeniem na nieruchomościach mieszkalnych, nie może przekraczać – według zebranych przez dom maklerski z należytą starannością informacji – kwoty 1 000 000 euro obliczonej zgodnie z § 6a rozporządzenia lub według kursu ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na dzień kończący rok obrotowy;”,

k) w § 108 ust. 12 i 13 otrzymują brzmienie:

„12. Jeżeli ekspozycje z tytułu tytułów uczestnictwa w instytucjach wspólnego inwestowania spełniają kryteria określone w § 81 i 82, a dom maklerski posiada informacje o wszystkich lub części ekspozycji bazowych instytucji wspólnego inwestowania, do obliczeń kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem oraz kwoty EL stosuje się metody określone w niniejszym załączniku. Do ekspozycji bazowych instytucji zbiorowego inwestowania, o których dom maklerski nie posiada informacji lub nie może posiadać wystarczających informacji, stosuje się ust. 14, w szczególności gdy obliczenie kwot ekspozycji ważonych ryzykiem oraz kwoty EL zgodnie z metodami określonymi w niniejszym załączniku byłoby nadmiernie uciążliwe.

13. Jeżeli dom maklerski nie spełnia warunków pozwalających na stosowanie wobec ekspozycji z tytułu tytułów uczestnictwa w instytucjach wspólnego inwestowania metod określonych w niniejszym załączniku, kwoty ekspozycji ważone ryzykiem oraz kwoty EL obliczane są zgodnie z następującymi metodami:

1) w przypadku ekspozycji należących do klasy ekspozycji wymienionej w § 105 ust. 1 pkt 5 – zgodnie z metodą określoną w § 137–141; jeżeli dom maklerski nie jest w stanie w tym celu dokonać rozróżnienia pomiędzy ekspozycjami z tytułu instrumentów finansowych o charakterze udziałowym niedopuszczonych do obrotu na rynku regulowanym, ekspozycjami z tytułu instrumentów finansowych dopuszczonych do obrotu na rynku regulowanym i innymi ekspozycjami z tytułu instrumentów finansowych o charakterze udziałowym (instrumenty kapitałowe), traktuje takie ekspozycje jak inne ekspozycje kapitałowe; w przypadku gdy ekspozycje uwzględniane łącznie z bezpośrednimi ekspozycjami domu maklerskiego w danej klasie ekspozycji nie są istotne w rozumieniu § 107 ust. 2, stosuje się § 107 ust. 1 w zakresie wskazanym w zgodzie, o której mowa w art. 105a ust. 1 pkt 1 ustawy;

2) w przypadku wszystkich innych ekspozycji bazowych stosuje się metodę standardową obliczania wymogu kapitałowego z tytułu ryzyka kredytowego określoną w przepisach niniejszego załącznika, z zastrzeżeniem że:

a) wagę ryzyka ekspozycji, którym przypisuje się wagę ryzyka odpowiadającą ekspozycjom bez oceny wiarygodności kredytowej lub kwalifikującym się do stopnia jakości kredytowej, któremu odpowiada najwyższa waga ryzyka dla danej klasy ekspozycji, mnoży się przez współczynnik 2, jednak nie może być ona wyższa niż 1250%,

b) wagę ryzyka pozostałych ekspozycji mnoży się przez współczynnik 1,1 i nadaje się minimalną wartość 5%.”,

l) § 109 otrzymuje brzmienie:

„§ 109. 1. W innych przypadkach niż określone w § 108 ust. 14, dom maklerski może sam dokonywać obliczeń lub polegać na obliczeniach i sprawozdaniach innego podmiotu, średnich kwot ekspozycji ważonych ryzykiem w oparciu o ekspozycje bazowe instytucji wspólnego inwestowania, zgodnie z metodami określonymi w § 108 ust. 13, jednakże po upewnieniu się co do poprawności obliczeń i sprawozdań.

2. W przypadku ekspozycji należących do klasy wymienionej w § 105 ust. 1 pkt 5 dom maklerski stosuje metodę określoną w § 137–141. Jeżeli dom maklerski nie jest w stanie dokonać rozróżnienia pomiędzy ekspozycjami z tytułu instrumentów finansowych niedopuszczonych do obrotu na rynku regulowanym, ekspozycjami z tytułu instrumentów finansowych dopuszczonych do obrotu na rynku giełdowym i innymi ekspozycjami z tytułu instrumentów finansowych o charakterze udziałowym (instrumenty kapitałowe), traktuje takie ekspozycje jako inne ekspozycje kapitałowe.

3. W przypadku wszystkich innych ekspozycji bazowych dom maklerski stosuje metodę standardową obliczania wymogu kapitałowego z tytułu ryzyka kredytowego, przy czym:

1) ekspozycjom przypisuje się odpowiednią klasę oraz nadaje się wagę ryzyka odpowiadającą następnemu, wyższemu w kolejności stopniowi jakości kredytowej w stosunku do stopnia, który zostałby przypisany danej ekspozycji;

2) ekspozycjom związanym z wyższymi stopniami jakości kredytowej, którym przypisano by wagę ryzyka równą 150%, przypisuje się wagę ryzyka równą 200%.”,

m) w § 130 pkt 3 otrzymuje brzmienie:

„3) maksymalna wysokość ekspozycji wobec jednej osoby fizycznej w subportfelu wynosi 100 000 euro obliczonej zgodnie z § 6a rozporządzenia lub według kursu ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na dzień kończący rok obrotowy;”,

n) § 148 otrzymuje brzmienie:

„§ 148. Ważone ryzykiem kwoty na poziomie portfela ekspozycji kapitałowych nie są niższe od sumy minimalnych kwot ekspozycji ważonych ryzykiem, wymaganych w ramach metody opartej na PD/LGD, oraz odpowiadających im kwot oczekiwanych strat pomnożonych przez 12,5 i obliczonych na podstawie parametru PD, określonych w § 193 pkt 1, oraz odpowiednich wartości parametru LGD, określonych w § 194 i 195.”,

o) w § 151 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Jeżeli ekspozycja stanowi wartość rezydualną umowy leasingu, kwotę ekspozycji ważoną ryzykiem w danym roku należy wyznaczyć w następujący sposób:

Kwota ekspozycji ważona ryzykiem = 1/t x 100% x wartość ekspozycji,

gdzie:

t – przyjmuje wartość 1 albo wartość najbliższą liczbie lat pozostających do wygaśnięcia umowy leasingu, w zależności od tego, która z nich jest większa.”,

p) w § 181 ust. 4 otrzymuje brzmienie:

„4. Dla ekspozycji z tytułu całkowicie lub niemal całkowicie zabezpieczonych transakcji pozabilansowych oraz całkowicie lub niemal całkowicie zabezpieczonych transakcji z opcją uzupełnienia zabezpieczenia kredytowego, objętych ramową umową o kompensowaniu zobowiązań, M jest równy średnioważonemu rzeczywistemu M ekspozycji, przy czym M wynosi co najmniej 10 dni. Dla transakcji z zobowiązaniem do odkupu lub transakcji pożyczki papierów wartościowych lub towarów, objętych ramową umową o kompensowaniu zobowiązań, M jest równe średnioważonemu rzeczywistemu terminowi rozliczenia ekspozycji, przy czym M wynosi co najmniej 5 dni. Do ważenia M używa się wartości nominalnych transakcji.”,

q) w § 182 zdanie wstępne otrzymuje brzmienie:

„Z zastrzeżeniem § 181 ust. 2–6, M wynosi co najmniej 1 dzień dla:”,

r) w § 200 zdanie wstępne otrzymuje brzmienie:

„W przypadku umów leasingu wartość ekspozycji jest równa zdyskontowanym minimalnym ratom z tytułu umowy leasingu, przy czym:”,

s) § 312 otrzymuje brzmienie:

„§ 312. Z zastrzeżeniem § 5 oraz § 2–8 załącznika nr 7 do rozporządzenia, kryteriów określonych w § 313–320 nie stosuje się do gwarancji udzielanych przez rządy, banki centralne, instytucje i przedsiębiorstwa, które spełniają wymogi określone w § 25 ust. 1 pkt 7 załącznika nr 7 do rozporządzenia, jeżeli na podstawie zgody, o której mowa w art. 105a ust. 1 pkt 1 ustawy, dom maklerski stosuje metodę standardową dla obliczania wymogu kapitałowego z tytułu ryzyka kredytowego do ekspozycji wobec tych podmiotów.”;

8) w załączniku nr 7 do rozporządzenia:

a) w § 16 w ust. 5 pkt 2 otrzymuje brzmienie:

„2) inwestycje domu maklerskiego ograniczone są do instrumentów uznanych zgodnie z ust. 1–4; jeżeli inwestycje domu maklerskiego nie są ograniczone do instrumentów uznanych zgodnie z ust. 1–4, tytuły uczestnictwa mogą stanowić uznane zabezpieczenie w przypadku, gdy:

a) kwota inwestycji została pomniejszona o wartość instrumentów, które nie zostały uznane zgodnie z ust. 1–4,

b) instytucja wspólnego inwestowania zainwestowała w maksymalnie dozwolonym zakresie w instrumenty, które nie zostałyby uznane zgodnie z ust. 1–4,

c) instrumenty nieuznane zgodnie z ust. 1–4 dodatkowo pomniejszają wartość uznanego zabezpieczenia, jeżeli ich wartość jest ujemna w wyniku zobowiązań lub zobowiązań warunkowych”,

b) w § 17 w pkt 2 lit. b otrzymuje brzmienie:

„b) inwestycje domu maklerskiego ograniczają się do instrumentów uznawanych zgodnie z § 16 ust. 1–4 oraz instrumentów wymienionych w pkt 1; jeżeli inwestycje domu maklerskiego nie są ograniczone do instrumentów uznanych zgodnie z § 16 ust. 1–4 oraz instrumentów, o których mowa w lit. a, tytuły uczestnictwa mogą stanowić uznane zabezpieczenie w przypadku, gdy:

– kwota inwestycji została pomniejszona o wartość instrumentów, które nie zostały uznane zgodnie z § 16 ust. 1–4, oraz instrumentów, o których mowa w lit. a,

– instytucja wspólnego inwestowania zainwestowała w maksymalnie dozwolonym zakresie w instrumenty, które nie zostałyby uznane zgodnie z § 16 ust. 1–4, oraz instrumenty, o których mowa w lit. a,

– instrumenty nieuznane na podstawie § 16 ust. 1–4 oraz instrumenty, o których mowa w lit. a, dodatkowo pomniejszają wartość uznanego zabezpieczenia, jeżeli ich wartość jest ujemna w wyniku zobowiązań lub zobowiązań warunkowych wynikających z praw własności,”,

c) w § 33 w pkt 2 lit. e otrzymuje brzmienie:

„e) w przypadku pożyczek przekraczających kwotę 3 000 000 euro lub 5% kapitałów nadzorowanych domu maklerskiego; wycena nieruchomości podlega aktualizacji przeprowadzanej przez niezależnego rzeczoznawcę majątkowego przynajmniej raz na trzy lata;”,

d) w § 37:

– pkt 1 otrzymuje brzmienie:

„1) firma, z którą zawarto umowę ubezpieczenia osobowego, która jest krajowym zakładem ubezpieczeń lub zagranicznym zakładem ubezpieczeń w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. z 2010 r. Nr 11, poz. 66, z późn. zm.³⁾), może zostać uznana za dostawcę ochrony kredytowej nierzeczywistej zgodnie z § 25;”,

– pkt 3 otrzymuje brzmienie:

„3) wartość wykupu ubezpieczenia jest deklarowana przez firmę, z którą zawarto umowę ubezpieczenia osobowego, i nie podlega zmniejszeniu;”,

– dodaje się pkt 8 i 9 w brzmieniu:

„8) wartość wykupu ubezpieczenia będzie wypłacana na wniosek domu maklerskiego bez zbędnej zwłoki;

9) nie można żądać wypłaty wartości wykupu ubezpieczenia bez zgody domu maklerskiego.”,

e) w § 39 w ust. 1 zdanie wstępne otrzymuje brzmienie:

„Jeżeli ekspozycja jest zabezpieczona gwarancją, która jest regwarantowana przez rząd lub bank centralny, jednostkę samorządu terytorialnego, władze lokalne lub podmiot sektora publicznego, od których należności są traktowane jak ekspozycje wobec rządu centralnego państwa, którego prawu organy te podlegają, wielostronny bank rozwoju lub instytucję międzynarodową, którym przypisuje się wagę ryzyka 0%, bądź też podmiot sektora publicznego, od którego należności są traktowane jak ekspozycje wobec instytucji, zgodnie z metodą standardową obliczania wymogu kapitałowego z tytułu ryzyka kredytowego określoną w załączniku nr 6 do rozporządzenia, ekspozycja taka może być traktowana jako zabezpieczona gwarancją przez dany podmiot, gdy spełnione są następujące warunki:”,

f) § 60 otrzymuje brzmienie:

„§ 60. Dom maklerski nie może stosować jednocześnie metody uproszczonego ujmowania zabezpieczeń finansowych i metody kompleksowego ujmowania zabezpieczeń finansowych, z wyjątkiem ich stosowania dla celów określonych w § 102 lub § 107 ust. 1 załącznika nr 6 do rozporządzenia. W przypadku gdy dom maklerski stosuje jednocześnie obie te metody, obowiązany jest wykazać Komisji, że nie są one stosowane wyłącznie w celu osiągnięcia obniżonych minimalnych wymogów kapitałowych i nie prowadzi do wykorzystania różnicy pomiędzy wysokością wymogów kapitałowych wynikających z zastosowania dwóch odmiennych metod ujmowania zabezpieczeń finansowych (arbitraż regulacyjny).”,

g) w § 62 zdanie wstępne otrzymuje brzmienie:

„W przypadku gdy dom maklerski posiada bezpośrednią ekspozycję wobec instrumentu zabezpieczającego, częściom ekspozycji, które są zabezpieczone wartością rynkową uznanego zabezpieczenia, przypisuje się wagę ryzyka, która obowiązywałaby na potrzeby metody standardowej obliczania wymogu kapitałowego z tytułu ryzyka kredytowego, a waga ryzyka instrumentu zabezpieczającego dla pozycji pozabilansowej wynosi 100%, przy czym:”,

h) w § 82 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Jeżeli stosunek wartości zabezpieczenia (C) do wartości ekspozycji (E) jest niższy niż wartość progowa C* (minimalny wymagany poziom zabezpieczenia ekspozycji), określona zgodnie z tabelą nr 5, wartość parametru LGD* jest równa wartości parametru LGD, ustalonej w załączniku nr 5 do rozporządzenia dla niezabezpieczonych ekspozycji wobec danego kontrahenta. W tym celu wartość ekspozycji pozycji określonych w § 205–206 załącznika nr 6 do rozporządzenia jest obliczana przy użyciu CCF w wysokości 100%; CCF w wysokościach określonych w § 205–206 załącznika nr 6 do rozporządzenia nie stosuje się.”,

i) § 86 otrzymuje brzmienie:

„§ 86. 1. Jeżeli spełnione są warunki określone w § 37, część ekspozycji zabezpieczona bieżącą wartością wykupu ochrony kredytowej, o której mowa w § 23, podlega jednemu z warunków:

1) wadze ryzyka określonej w § 86a, jeżeli do ekspozycji stosuje się przepisy załącznika nr 6 do rozporządzenia w zakresie metody standardowej, lub

2) przypisuje się tej ekspozycji LGD równe 40%, jeżeli do niej stosuje się przepisy załącznika nr 6 do rozporządzenia w zakresie metody wewnętrznych ratingów i dom maklerski nie stosuje własnych oszacowań dotyczących LGD.

2. W przypadku niedopasowania walutowego bieżąca wartość wykupu zostaje obniżona zgodnie z § 90, przy czym wartością ochrony kredytowej jest bieżąca wartość wykupu ubezpieczenia osobowego.”,

j) po § 86 dodaje się § 86a w brzmieniu:

„§ 86a. Do celów § 86 ust. 1 pkt 1 dokonuje się następującego przypisania wag ryzyka na podstawie wagi ryzyka przypisanej uprzywilejowanym niezabezpieczonym ekspozycjom wobec firmy, z którą zawarto umowę ubezpieczenia osobowego:

1) 20%, jeżeli uprzywilejowanej niezabezpieczonej ekspozycji wobec firmy, z którą zawarto umowę ubezpieczenia osobowego, przypisuje się wagę ryzyka 20%;

2) 35%, jeżeli uprzywilejowanej niezabezpieczonej ekspozycji wobec firmy, z którą zawarto umowę ubezpieczenia osobowego, przypisuje się wagę ryzyka 50%;

3) 70%, jeżeli uprzywilejowanej niezabezpieczonej ekspozycji wobec firmy, z którą zawarto umowę ubezpieczenia osobowego, przypisuje się wagę ryzyka 100%;

4) 150%, jeżeli uprzywilejowanej niezabezpieczonej ekspozycji wobec firmy, z którą zawarto umowę ubezpieczenia osobowego, przypisuje się wagę ryzyka 150%.”,

k) § 93 i 94 otrzymują brzmienie:

„§ 93. Do celów rachunku kwot ekspozycji ważonych ryzykiem, zgodnie z § 7–19 załącznika nr 6 do rozporządzenia, wartość g stanowi wagę ryzyka przypisywaną ekspozycji w pełni objętej ochroną nierzeczywistą (G_A), przy czym:

1) wartość ekspozycji jest określona zgodnie z załącznikiem nr 6 do rozporządzenia, waga ryzyka dla pozycji pozabilansowej wynosi 100% i nie stosuje się współczynnika konwersji kredytowej, o którym mowa w § 97 załącznika nr 6 do rozporządzenia;

2) wartość g stanowi wagę ryzyka ekspozycji wobec dostawcy ochrony, określoną w obliczeniach wymogu kapitałowego z tytułu ryzyka kredytowego metodą standardową, zgodnie z załącznikiem nr 6 do rozporządzenia;

3) G_A oznacza wartość G*, obliczoną zgodnie z § 90, skorygowaną dodatkowo o niedopasowanie M, zgodnie z § 97–100.

§ 94. Jeżeli zabezpieczona kwota jest mniejsza niż wartość ekspozycji, a zabezpieczone i niezabezpieczone części są równe pod względem uprzywilejowania, a tym samym dom maklerski i dostawca zabezpieczenia mają ustalony, proporcjonalny udział w stratach, obniżenie wymogów kapitałowych określa się także proporcjonalnie. Do celów rachunku kwot ekspozycji ważonych ryzykiem, zgodnie z tytułem II załącznika nr 6 do rozporządzenia, kwoty ekspozycji ważone ryzykiem oblicza się według następującego wzoru:

(E – G_A) x r + G_A x g,

l) w § 96:

– ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. W przypadku ochrony pełnej i ochrony częściowej, przy równości pod względem uprzywilejowania, ochronę kredytową uznaje się dla celów obliczania kwot ekspozycji ważonych ryzykiem zgodnie z zasadami określonymi w ust. 2–6.”,

– dodaje się ust. 6 w brzmieniu:

„6. Wartość ekspozycji określonych w § 205–206 załącznika nr 6 do rozporządzenia jest obliczana przy użyciu współczynnika konwersji wynoszącego 100%.”;

9) w załączniku nr 8 do rozporządzenia:

a) § 26 otrzymuje brzmienie:

„§ 26. W celu ustalenia wagi ryzyka pozycji sekurytyzacyjnej zgodnie z § 22–25 dom maklerski może zastosować ocenę wiarygodności kredytowej opracowaną przez uznaną ECAI w przypadku, gdy:

1) jest ona zarejestrowana jako agencja ratingowa zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1060/2009 z dnia 16 września 2009 r. w sprawie agencji ratingowych (Dz. Urz. WE L 302 z 17.11.2009, str. 1) lub

2) może ona wykazać się umiejętnym działaniem w dziedzinie sekurytyzacji, potwierdzonym na rynku.”,

b) po § 31 dodaje się § 31a w brzmieniu:

„§ 31a. 1. Dom maklerski, inny niż jednostka inicjująca, jednostka sponsorująca lub pierwotny kredytodawca, może posiadać ekspozycje na ryzyko kredytowe pozycji sekurytyzacyjnej zaliczonej do portfela handlowego lub niehandlowego w przypadku, gdy jednostka inicjująca, jednostka sponsorująca lub pierwotny kredytodawca zobowiązali się wobec domu maklerskiego, że będą utrzymywać na bieżąco istotny udział w pozycjach sekurytyzacyjnych, który nie będzie mniejszy niż 5%, z zastrzeżeniem ust. 2.

2. Udział w pozycjach sekurytyzacyjnych, o którym mowa w ust. 1, uważa się za utrzymany, pod warunkiem:

1) utrzymania wartości nominalnej nie mniejszej niż 5% każdej transzy odsprzedanej lub przekazanej inwestorom,

2) w przypadku sekurytyzacji ekspozycji odnawialnych – utrzymania przez jednostkę inicjującą udziału wynoszącego co najmniej 5% wartości nominalnej sekurytyzowanych ekspozycji,

3) utrzymania losowo wybranych ekspozycji wynoszących nie mniej niż 5% wartości nominalnej sekurytyzowanych ekspozycji, jeżeli w przeciwnym wypadku ekspozycje takie stałyby się przedmiotem transakcji sekurytyzacyjnych, pod warunkiem że liczba potencjalnie sekurytyzowanych ekspozycji pierwotnie nie będzie mniejsza niż 100, lub

4) utrzymania transzy pierwszej straty oraz, w razie konieczności, innych transzy o takim samym lub wyższym profilu ryzyka niż transze przekazane lub sprzedane inwestorom i których termin rozliczenia nie jest wcześniejszy niż transzy przekazanych lub sprzedanych inwestorom, tak aby wartość utrzymania wynosiła ogółem nie mniej niż 5% wartości nominalnej sekurytyzowanych ekspozycji

– jeżeli jest obliczany w momencie nabycia, utrzymywany na bieżąco (utrzymywane pozycje, udział lub ekspozycje nie są zabezpieczane ani sprzedawane) i nie stosuje się wobec niego żadnych metod ograniczania ryzyka kredytowego ani pozycji krótkich, ani innych instrumentów zabezpieczających.

3. Wartość udziału w pozycjach sekurytyzacyjnych oblicza się na podstawie wartości referencyjnej pozycji pozabilansowych. Do pozycji sekurytyzacyjnych nie stosuje się wielokrotności wymogów, o których mowa w ust. 1.

4. Przepisu ust. 1 nie stosuje się w przypadku:

1) gdy sekurytyzowane ekspozycje stanowią zobowiązania lub zobowiązania warunkowe od następujących podmiotów, które w pełni, bezwarunkowo i nieodwołalnie gwarantują wykonanie swoich zobowiązań lub zobowiązań warunkowych:

a) rządów centralnych lub banków centralnych,

b) jednostek samorządu terytorialnego, władz lokalnych lub pozarządowych podmiotów sektora publicznego w państwach członkowskich,

c) instytucji, którym przypisuje się wagę ryzyka 50% lub niższą, zgodnie z § 7–19 załącznika nr 6 do rozporządzenia,

d) wielostronnych banków rozwoju;

2) transakcji opartych na jasnym, przejrzystym i dostępnym indeksie, w którym stosowne podmioty referencyjne są takie same jak podmioty tworzące indeks podmiotów będący w szerokim obrocie lub są innymi zbywalnymi papierami wartościowymi różnymi od pozycji sekurytyzacyjnych;

3) pożyczek konsorcjalnych, wierzytelności nabytych lub transakcji zamiany ryzyka kredytowego (credit default swap), jeśli instrumenty te nie są używane do celów sekurytyzacji, o których mowa w ust. 1.

5. Jeżeli firma inwestycyjna dominująca w państwie członkowskim lub unijna dominująca finansowa spółka holdingowa lub jeden z jego podmiotów zależnych, jako jednostka inicjująca lub jednostka sponsorująca, sekurytyzuje ekspozycje z kilku banków, firm inwestycyjnych lub innych instytucji finansowych objętych zakresem nadzoru skonsolidowanego, wymóg, o którym mowa w ust. 1, może zostać spełniony na podstawie skonsolidowanej sytuacji finansowej powiązanej unijnej dominującej firmy inwestycyjnej lub unijnej dominującej finansowej spółki holdingowej, w przypadku gdy banki, firmy inwestycyjne lub inne instytucje finansowe, które utworzyły sekurytyzowane ekspozycje, zobowiązały się do przestrzegania wymogów określonych w ust. 7–9 oraz do terminowego dostarczania jednostce inicjującej lub jednostce sponsorującej i unijnej dominującej firmie inwestycyjnej lub unijnej dominującej finansowej spółce holdingowej informacji potrzebnych do spełnienia wymogów, o których mowa w ust. 10–12.

6 Dom maklerski, na żądanie Komisji, wykaże, że dla każdej ze swoich pozycji sekurytyzacyjnych posiada przejrzyste i zrozumiałe zasady polityki i procedury, które są wdrożone, odpowiednie do posiadanego portfela handlowego i niehandlowego oraz współmierne do profilu ryzyka swoich inwestycji w pozycje sekurytyzacyjne w celu analizowania i rejestrowania:

1) informacji ujawnionych zgodnie z ust. 1 przez jednostki inicjujące lub jednostki sponsorujące w celu określenia udziału w pozycjach sekurytyzacyjnych, który utrzymują na bieżąco w sekurytyzacji;

2) charakterystyki ryzyka danej pozycji sekurytyzacyjnej;

3) charakterystyki ryzyka ekspozycji stanowiących bazę pozycji sekurytyzacyjnej;

4) reputacji i dotychczas poniesionych strat przez jednostki inicjujące lub jednostki sponsorujące w związku z wcześniejszymi sekurytyzacjami w odpowiednich klasach ekspozycji stanowiących bazę pozycji sekurytyzacyjnej;

5) oświadczeń złożonych przez jednostki inicjujące lub jednostki sponsorujące lub przez ich przedstawicieli lub doradców i ujawnionych przez nich informacji o dochowaniu przez nie należytej staranności w odniesieniu do ekspozycji sekurytyzowanych oraz – w odpowiednich przypadkach – oświadczeń w zakresie jakości zabezpieczenia ekspozycji sekurytyzowanych;

6) w odpowiednich przypadkach – metodologii i koncepcji, na których opiera się wycena zabezpieczenia wspierającego ekspozycje sekurytyzowane, oraz zasad polityki przyjętych przez jednostkę inicjującą lub jednostkę sponsorującą w celu zapewnienia niezależności rzeczoznawcy;

7) wszystkich cech strukturalnych sekurytyzacji, które mogą mieć istotny wpływ na wyniki pozycji sekurytyzacyjnych domu maklerskiego.

7. Dom maklerski regularnie przeprowadza własne testy warunków skrajnych stosownie do swoich pozycji sekurytyzacyjnych. W tym celu dom maklerski może opierać się na modelach finansowych opracowanych przez ECAI, pod warunkiem że dom maklerski będzie mógł, na żądanie Komisji, wykazać, że przed dokonaniem inwestycji potwierdził z należytą starannością istotne założenia modelu i jego strukturę oraz że metodologia, założenia i wyniki są przejrzyste i zrozumiałe.

8. Dom maklerski niebędący jednostką inicjującą, jednostką sponsorującą lub pierwotnym kredytodawcą ustanawia formalne procedury stosowne do jego portfela handlowego i niehandlowego oraz współmierne do profilu ryzyka ich inwestycji w pozycje sekurytyzacyjne w celu bieżącego i terminowego monitorowania informacji o wynikach ekspozycji stanowiących bazę ich pozycji sekurytyzacyjnych. W odpowiednich przypadkach procedury te obejmują typ ekspozycji, udział procentowy pożyczek przeterminowanych powyżej 30, 60 i 90 dni, częstość niewykonania zobowiązań, częstość przedpłat, pożyczki postawione w stan natychmiastowej wymagalności, rodzaj zabezpieczenia i w czyim jest ono posiadaniu oraz rozkład czasowy ocen scoringowych zdolności kredytowej lub innych miar wiarygodności kredytowej odnoszących się do wszystkich ekspozycji bazowych, dywersyfikację sektorową i geograficzną, rozkład częstości współczynnika pokrycia należności zabezpieczeniem, w przedziałach ułatwiających odpowiednią analizę wrażliwości.

9. W przypadku gdy ekspozycje bazowe są pozycjami sekurytyzacyjnymi, dom maklerski powinien posiadać informacje o bazowych transzach sekurytyzacji, w szczególności o nazwie emitenta, ocenie jego jakości kredytowej, cechach i wynikach finansowych uzyskiwanych na puli stanowiącej bazę tych transzy sekurytyzacji.

10. Dom maklerski, na żądanie Komisji, wykaże, że cechy transakcji sekurytyzacyjnych, które mogą mieć istotny wpływ na wyniki finansowe tych ekspozycji wobec transakcji, takich jak umowy w systemie kaskadowym, mechanizmy wyzwalające efekt domina, wsparcie jakości kredytowej, wsparcie płynności, mechanizmy poprawy oceny zdolności kredytowej oraz odnoszące się do konkretnej transakcji definicje niewykonania zobowiązania, są przejrzyste i zrozumiałe.

11. W przypadku niespełnienia w istotnym zakresie wymogów określonych w ust. 6–10 i 12–14 z przyczyn leżących po stronie domu maklerskiego, Komisja nakłada proporcjonalną dodatkową wagę ryzyka w wysokości nie mniejszej niż 250% wagi ryzyka i nie większej niż 1250% wagi ryzyka, która miałaby zastosowanie do pozycji sekurytyzacyjnych, oraz progresywnie podwyższa wagę ryzyka w przypadku każdego kolejnego naruszenia. Komisja z urzędu uwzględnia wyłączenia, o których mowa w ust. 3, poprzez zmniejszenie wagi ryzyka w odniesieniu do danej sekurytyzacji.

12. Dom maklerski będący jednostką sponsorującą i inicjującą stosuje w stosunku do ekspozycji, które mają zostać poddane sekurytyzacji, równie staranne, przejrzyste i spójne kryteria przyznawania pożyczki, jakie stosuje do ekspozycji, które utrzymuje w swoich portfelach, a także stosuje te same procedury zatwierdzania oraz, w odpowiednich przypadkach, zmiany, odnawiania i refinansowania pożyczek.

13. Dom maklerski stosuje standardy badania udziałów lub zakupów papierów wartościowych z emisji sekurytyzacyjnych nabytych od osób trzecich w odniesieniu do udziałów lub zakupów utrzymywanych w portfelu handlowym, jak i utrzymywanych w portfelu niehandlowym.

14. W przypadku niespełnienia wymogów określonych w ust. 9 i 10 dom maklerski będący jednostką inicjującą nie stosuje § 32 i 33 i nie może wyłączyć ekspozycji sekurytyzowanych z obliczeń wymogów kapitałowych.

15. Dom maklerski będący jednostką sponsorującą i inicjującą ujawnia inwestorom informacje o poziomie ich zobowiązań na mocy ust. 1 w celu utrzymania udziału w pozycjach sekurytyzowanych. Dom maklerski będący jednostką sponsorującą i inicjującą zapewnia, aby potencjalni inwestorzy mieli w każdej chwili dostęp do istotnych danych, które określone są w dniu sekurytyzacji lub, z uwagi na charakter sekurytyzacji, niezwłocznie po tym dniu, o jakości kredytowej i wynikach poszczególnych ekspozycji bazowych, przepływów pieniężnych oraz zabezpieczeń wspierających ekspozycję sekurytyzowaną, jak również informacji koniecznych do przeprowadzenia testów warunków skrajnych w zakresie przepływów pieniężnych i wartości zabezpieczeń wspierających ekspozycje bazowe.

16. Komisja może podjąć decyzję o tymczasowym zawieszeniu wymogów, o których mowa w ust. 1 i 2, w okresach ogólnorynkowych napięć związanych z ryzykiem utraty płynności.”,

c) w § 32:

– zdanie wstępne otrzymuje brzmienie:

„W przypadku sekurytyzacji tradycyjnej dom maklerski inicjujący może wyłączyć ekspozycje sekurytyzowane z obliczeń kwot ważonych ryzykiem oraz kwot oczekiwanych strat, jeżeli spełniony jest jeden z poniższych warunków:”,

– pkt 1 i 2 otrzymują brzmienie:

„1) istotna część ryzyka kredytowego związana z ekspozycjami sekurytyzowanymi została przeniesiona na osobę trzecią;

2) dom maklerski inicjujący stosuje wagę ryzyka równą 1250% wobec wszystkich pozycji sekurytyzacyjnych, które posiada w ramach tej sekurytyzacji, lub pomniejsza o te pozycje sekurytyzacyjne kapitały podstawowe, zgodnie z § 2 ust. 5 załącznika nr 12 do rozporządzenia;”,

d) po § 32 dodaje się § 32a w brzmieniu:

„§ 32a. 1. Jeżeli Komisja nie zdecyduje, że możliwe ograniczenie kwot ekspozycji ważonych ryzykiem, które mógłby uzyskać dom maklerski w wyniku sekurytyzacji, nie jest uzasadnione proporcjonalnym przeniesieniem ryzyka kredytowego na osobę trzecią, przyjmuje się, że istotne ryzyko kredytowe zostało przetransferowane, gdy:

1) kwoty ekspozycji ważone ryzykiem pozycji sekurytyzacyjnych typu mezzanine posiadanych przez dom maklerski inicjujący w ramach tej sekurytyzacji nie przekraczają 50% kwot ekspozycji ważonych ryzykiem wszystkich pozycji sekurytyzacyjnych typu mezzanine istniejących w ramach tej sekurytyzacji;

2) nie występują żadne pozycje sekurytyzacyjne typu mezzanine w ramach danej sekurytyzacji i inicjator może udowodnić, że wartość ekspozycji pozycji sekurytyzacyjnych pomniejszających kapitały podstawowe lub waga ryzyka wynosząca 1250% znacznie przekracza racjonalne szacunki dotyczące oczekiwanych strat na ekspozycjach sekurytyzowanych, a dom maklerski inicjujący nie posiada więcej niż 20% wartości ekspozycji pozycji sekurytyzacyjnych pomniejszających kapitały podstawowe lub wagi ryzyka wynoszącej 1250%.

2. Pozycje sekurytyzacyjne typu mezzanine, o których mowa w ust. 1, oznaczają pozycje sekurytyzacyjne, którym przypisuje się wagę ryzyka niższą niż 1250% i które są w mniejszym stopniu uprzywilejowane niż najbardziej uprzywilejowane pozycje w ramach tej sekurytyzacji i mniej uprzywilejowane niż jakakolwiek pozycja sekurytyzacyjna w ramach tej sekurytyzacji. Pozycjom tym przypisuje się:

1) stopień jakości kredytowej wynoszący 1 – w przypadku pozycji sekurytyzacyjnych, do których stosuje się § 51–83, lub

2) stopień jakości kredytowej wynoszący 1 lub 2 – w przypadku pozycji sekurytyzacyjnych, do których stosuje się § 84–123.

3. Istotne ryzyko kredytowe może również zostać uznane za przeniesione, jeżeli Komisja stwierdzi, że dom maklerski stosuje zasady i metodologie zapewniające, że potencjalne obniżenie wymogów kapitałowych spełnianych przez inicjatora w wyniku sekurytyzacji jest uzasadnione proporcjonalnym przeniesieniem ryzyka kredytowego na osoby trzecie. W tym celu dom maklerski inicjujący obowiązany jest wykazać, że takie przeniesienie ryzyka kredytowego na osoby trzecie zostało uznane w ramach wewnętrznego procesu zarządzania ryzykiem domu maklerskiego i jego wewnętrznej alokacji kapitału.”,

e) w § 33:

– zdanie wstępne otrzymuje brzmienie:

„W przypadku sekurytyzacji syntetycznej dom maklerski inicjujący może obliczać kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem oraz odpowiednio kwoty oczekiwanych strat dla ekspozycji objętych sekurytyzacją zgodnie z § 34 i 35, jeżeli spełniony jest jeden z poniższych warunków:”,

– pkt 1 i 2 otrzymują brzmienie:

„1) istotna część ryzyka kredytowego została przeniesiona osobie trzeciej poprzez rzeczywistą lub nierzeczywistą ochronę kredytową;

2) dom maklerski inicjujący stosuje wagę ryzyka równą 1250% wobec wszystkich pozycji sekurytyzacyjnych, które posiada w ramach tej sekurytyzacji, lub pomniejsza o te pozycje sekurytyzacyjne kapitały podstawowe zgodnie z § 2 ust. 5 załącznika nr 12 do rozporządzenia;”,

f) po § 33 dodaje się § 33a w brzmieniu:

„§ 33a. W przypadku sekurytyzacji syntetycznej § 32a stosuje się odpowiednio.”,

g) w § 61 zdanie wstępne otrzymuje brzmienie:

„Do określenia wartości ekspozycji wynikającej z instrumentu wsparcia płynności dom maklerski może zastosować współczynnik konwersji kredytowej równy 50% w odniesieniu do wartości nominalnej instrumentu wsparcia płynności, jeżeli:”,

h) uchyla się § 63,

i) § 87 otrzymuje brzmienie:

„§ 87. Dom maklerski, niebędący domem maklerskim inicjującym lub instytucją sponsorującą, może stosować metodę formuły nadzorczej jedynie za zgodą, o której mowa w art. 105 ust. 1 pkt 8 ustawy.”,

j) w § 90 zdanie wstępne otrzymuje brzmienie:

„Dom maklerski, za zgodą, o której mowa w art. 105 ust. 1 pkt 9 ustawy, może przyznać pozycji nieposiadającej oceny wiarygodności kredytowej opracowanej przez uznaną ECAI w programie emisji komercyjnych papierów wartościowych zabezpieczonych aktywami (program ABCP) ocenę wynikową określoną w § 92, jeśli zostaną spełnione następujące warunki:”,

k) uchyla się § 96,

l) uchyla się § 104;

10) w załączniku nr 9 do rozporządzenia:

a) w § 4:

– dotychczasową treść oznacza się jako ust. 1,

– dodaje się ust. 2 w brzmieniu:

„2. Do celów obliczania wymogu kapitałowego w odniesieniu do ryzyka kredytowego kontrahenta dom maklerski może podjąć decyzję o uwzględnianiu wszystkich kredytowych instrumentów pochodnych nieuwzględnionych w portfelu handlowym i nabytych jako zabezpieczenie w związku z ekspozycją zaliczaną do portfela niehandlowego lub ryzykiem kredytowym kontrahenta, gdy zabezpieczenie jest uznane zgodnie z załącznikiem nr 7 do rozporządzenia.”,

b) § 27 otrzymuje brzmienie:

„§ 27. Na każdego emitenta papieru dłużnego, stanowiącego instrument bazowy transakcji zamiany ryzyka kredytowego (credit default swap), przypada jeden pakiet zabezpieczający. Zamiany ryzyka kredytowego w przypadku n-tego niewykonania zobowiązania są traktowane następująco:

1) wielkość pozycji ryzyka referencyjnego instrumentu dłużnego w koszyku będącym podstawą zamiany ryzyka kredytowego uruchamianej n-tym niewykonaniem zobowiązania jest równa rzeczywistej wartości nominalnej referencyjnego instrumentu dłużnego pomnożonej przez zmodyfikowany średni okres zwrotu (MD) instrumentu pochodnego uruchamianego n-tym niewykonaniem zobowiązania w odniesieniu do zmiany spreadu kredytowego referencyjnego instrumentu dłużnego;

2) na każdy referencyjny instrument dłużny w koszyku będący podstawą zamiany ryzyka kredytowego uruchamianej n-tym niewykonaniem zobowiązania przypada jeden pakiet zabezpieczający; pozycje ryzyka z tytułu różnych zamian ryzyka kredytowego uruchamianych n-tym niewykonaniem zobowiązania nie są uwzględniane w tym samym pakiecie zabezpieczającym;

3) wielokrotność ryzyka kredytowego kontrahenta, która ma zastosowanie do każdego pakietu zabezpieczającego stworzonego na potrzeby jednego z referencyjnych instrumentów dłużnych, będącego instrumentem pochodnym uruchamianym n-tym niewykonaniem zobowiązania, wynosi 0,3% w odniesieniu do bazowych instrumentów dłużnych, które posiadają ocenę wiarygodności kredytowej uznanej ECAI, odpowiadający stopniowi jakości kredytowej od pierwszego do trzeciego i 0,6% w odniesieniu do innych instrumentów dłużnych.”,

c) w § 38 dodaje się ust. 5 w brzmieniu:

„5. Na potrzeby metody modelu wewnętrznego wszystkie pakiety kompensowania (netting set) z pojedynczym kontrahentem mogą być traktowane jako pojedynczy pakiet kompensowania, jeżeli symulowane modelem ujemne wartości rynkowe pojedynczego pakietu kompensowania ustala się jako zero przy szacowaniu wartości oczekiwanej ekspozycji (EE).”;

11) w załączniku nr 10 do rozporządzenia:

a) w § 1:

– pkt 1 otrzymuje brzmienie:

„1) przez podmiot rozumie się każdy z podmiotów, o których mowa w art. 98a ust. 2 pkt 22 ustawy, przy czym w celu określenia istnienia tych podmiotów w odniesieniu do ekspozycji z tytułu uczestnictwa w instytucjach zbiorowego inwestowania, pozycji sekurytyzacyjnych oraz innych pozycji, w przypadku gdy istnieje ekspozycja wobec aktywów referencyjnych, dom maklerski ocenia program albo jego ekspozycje bazowe lub oba te elementy; w tym celu dom maklerski ocenia istotę gospodarczą i ryzyko nieodłącznie związane ze strukturą transakcji;”,

– pkt 3 otrzymuje brzmienie:

„3) przez zaangażowanie rozumie się sumę wierzytelności domu maklerskiego, udzielonych przez dom maklerski zobowiązań pozabilansowych oraz posiadanych przez dom maklerski bezpośrednio lub pośrednio akcji lub udziałów w innym podmiocie, wniesionych dopłat w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością lub też wkładów albo sum komandytowych – w zależności od tego, która z tych kwot jest większa – w spółce komandytowej lub komandytowo-akcyjnej, obciążonych ryzykiem podmiotów, o których mowa w art. 98a ust. 2 pkt 22 ustawy, z wyłączeniem:

a) wierzytelności powstałych w wyniku nierozliczonych w terminie dwóch dni roboczych od zamknięcia dnia transakcji kupna lub sprzedaży walut oraz powstałych w wyniku transakcji kupna lub sprzedaży papierów wartościowych w terminie 5 dni roboczych po dokonaniu płatności lub dokonaniu dostawy papierów wartościowych,

b) w przypadku świadczenia klientom usług transferu środków pieniężnych, łącznie z realizacją lub usługami w zakresie realizacji zleceń dokonania płatności, rozrachunku i rozliczeń we wszystkich walutach, bankowości korespondencyjnej lub przechowywania instrumentów finansowych:

– opóźnionych wpływów z tytułu finansowania i innych ekspozycji wynikających z działalności klienta, które trwają nie dłużej niż do następnego dnia roboczego,

– ekspozycji powstałych w tym samym dniu co świadczona usługa.”,

b) § 2 otrzymuje brzmienie:

„§ 2. 1. Suma zaangażowania domu maklerskiego obciążonego ryzykiem danego podmiotu nie może przekroczyć limitu koncentracji zaangażowania, który wynosi:

1) 25% poziomu nadzorowanych kapitałów domu maklerskiego – dla zaangażowania domu maklerskiego wobec podmiotu lub podmiotów powiązanych kapitałowo lub organizacyjnie, po uwzględnieniu technik ograniczania ryzyka kredytowego;

2) 25% poziomu nadzorowanych kapitałów domu maklerskiego albo kwoty 150 000 000 euro, w zależności od tego, która z tych wartości jest wyższa – dla zaangażowania domu maklerskiego wobec podmiotu, gdzie suma zaangażowań, po uwzględnieniu technik ograniczania ryzyka kredytowego wobec wszystkich powiązanych podmiotów należących do tej grupy, z wyłączeniem instytucji, o których mowa w art. 98a ust. 2 pkt 13 ustawy, nie może przekroczyć 25% poziomu nadzorowanych kapitałów domu maklerskiego.

2. W przypadku gdy kwota 150 000 000 euro przewyższa 25% wartości nadzorowanych kapitałów domu maklerskiego, wartość zaangażowania po uwzględnieniu technik ograniczania ryzyka kredytowego nie może przekroczyć limitu określonego przez dom maklerski w zakresie limitu koncentracji zaangażowania i limitu dużych zaangażowań w odniesieniu do nadzorowanych kapitałów domu maklerskiego.

3. Zarząd domu maklerskiego co najmniej raz w roku określa wysokość limitu, o którym mowa w ust. 2, i informuje Komisję o jego wysokości. Limit ten nie może przekroczyć 100% wartości nadzorowanych kapitałów domu maklerskiego.

4. Zarząd domu maklerskiego niezwłocznie zgłasza Komisji każdorazowe osiągnięcie lub przekroczenie limitu określonego w ust. 1–3. Komisja może wyznaczyć termin na dostosowanie działalności domu maklerskiego do tego limitu. W przypadku gdy zastosowanie ma kwota 150 000 000 euro, Komisja może zezwolić na przekroczenie limitu, o którym mowa w ust. 3, powyżej 100% kapitałów nadzorowanych domu maklerskiego.”,

c) w § 8 zdanie wstępne otrzymuje brzmienie:

„Łączny wymóg kapitałowy z tytułu przekroczenia limitu koncentracji zaangażowania i limitu dużych zaangażowań oblicza się:”,

d) w § 11:

– po pkt 4 dodaje się pkt 4a w brzmieniu:

„4a) pozycji aktywów stanowiących należności od jednostek samorządu terytorialnego lub władz lokalnych państw członkowskich, którym – jeżeli byłyby niezabezpieczone – przypisuje się wagę ryzyka równą 0% zgodnie z metodą standardową obliczania wymogu kapitałowego z tytułu ryzyka kredytowego, o której mowa w załączniku nr 6 do rozporządzenia;”,

– pkt 6 otrzymuje brzmienie:

„6) ekspozycje wobec banku stanowiące wpłacone przez klientów domu maklerskiego środki pieniężne na rachunki bankowe prowadzone dla domu maklerskiego przez ten bank;”,

– uchyla się pkt 7, 9 i 10;

12) w załączniku nr 11 do rozporządzenia:

a) w § 12 zdanie pierwsze otrzymuje brzmienie:

„Łączny wymóg kapitałowy z tytułu ryzyka operacyjnego obliczony według metody standardowej stanowi średnią z trzech ostatnich lat podsumowań wymogów kapitałowych dla linii biznesowych wymienionych w domu maklerskim, wyznaczonych zgodnie z § 10.”,

b) w § 18 pkt 2 otrzymuje brzmienie:

„2) dom maklerski przyporządkowuje wewnętrzne dane historyczne dotyczące strat wynikłych z ryzyka operacyjnego do linii biznesowych określonych w tabeli 2 oraz do rodzajów zdarzeń określonych w tabeli 3, w oparciu o obiektywne, udokumentowane kryteria; ze względu na wyjątkowe okoliczności straty mające wpływ na działalność domu maklerskiego mogą zostać przydzielone do dodatkowej linii biznesowej określonej jako „pozycje korporacyjne”;”,

c) § 24 otrzymuje brzmienie:

„§ 24. Zmniejszenie wymogu kapitałowego z tytułu uznania ubezpieczenia i innych mechanizmów transferu ryzyka nie może przekroczyć 20% wymogu kapitałowego z tytułu ryzyka operacyjnego przed uwzględnieniem technik redukcji ryzyka.”;

13) w załączniku nr 12 do rozporządzenia:

a) w § 1 ust. 5 otrzymuje brzmienie:

„5. Dom maklerski, którego skala prowadzonej działalności jest znacząca, w przypadku uzyskania zgody Komisji, o której mowa w art. 105 ust. 1 pkt 11 ustawy, może uwzględnić kapitały uzupełniające III kategorii w poziomie kapitałów nadzorowanych tylko wtedy, gdy suma składników kapitałów uzupełniających III kategorii jest dodatnia, w kwocie nieprzewyższającej sumy wymogów kapitałowych, o których mowa w § 3 ust. 1 pkt 1–2 i 5 rozporządzenia, do wysokości sumy wymogów kapitałowych określonych w § 9 ust. 5 pkt 1 lit. a załącznika nr 10 do rozporządzenia. W przypadku gdy suma ta jest wartością niedodatnią, kapitały uzupełniające III kategorii uwzględniane w kapitałach nadzorowanych wynoszą zero.”,

b) w § 2:

– w ust. 1:

– w pkt 1 lit. b otrzymuje brzmienie:

„b) kapitał (fundusz) zapasowy, w tym nadwyżka powstała w wyniku objęcia udziałów lub akcji powyżej ich wartości nominalnej (agio emisyjne),”,

– w pkt 2 dodaje się lit. c w brzmieniu:

„c) instrumenty finansowe wyemitowane przez ten dom maklerski, inne niż akcje lub udziały, o nieoznaczonym terminie wykupu lub z pierwotnym M wynoszącym co najmniej 30 lat, które spełniają warunki określone w ust. 7, a w przypadku uzyskania przez dom maklerski zgody, o której mowa w art. 105 ust. 1 pkt 2a ustawy – z zastrzeżeniem ust. 10.”,

– ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. Domy maklerskie, z zastrzeżeniem ust. 4–6, niezależnie od skali prowadzonej działalności, dokonują także innych pomniejszeń poziomu kapitałów podstawowych o wartość:

1) posiadanych akcji (udziałów) instytucji lub akcji zakładów ubezpieczeń, wycenionych według cen nabycia,

2) udzielonych podmiotom, o których mowa w pkt 1, pożyczek podporządkowanych, które zaliczane są do ich kapitałów (funduszy) własnych,

3) innych zaangażowań w składniki zaliczane do kapitałów (funduszy) własnych podmiotów, o których mowa w pkt 1, w tym dopłat na rzecz spółki z ograniczoną odpowiedzialnością według wartości bilansowej

– jeśli ich wartość spełnia warunki określone w § 8 ust. 1.”,

– dodaje się ust. 7–12 w brzmieniu:

„7. W celu zaliczenia instrumentów finansowych, o których mowa w ust. 1 pkt 2 lit. c, do kapitałów zasadniczych dom maklerski jest zobowiązany:

1) spełniać warunki, o których mowa w § 4 ust. 4, przy czym zamiast zgody, o której mowa w art. 105 ust. 1 pkt 1 ustawy, dom maklerski powinien uprzednio uzyskać zgodę, o której mowa w art. 105 ust. 1 pkt 2b ustawy;

2) w przypadku gdy dom maklerski jest emitentem – posiadać prawo do wstrzymania wypłaty lub niewypłacania odsetek lub udziału w zysku;

3) posiadać instrumenty finansowe, które:

a) zostały w pełni opłacone lub

b) nie mają oznaczonego terminu wykupu lub ich pierwotny M wynosi co najmniej 30 lat,

c) nie mogą być umarzane przed upływem pięciu lat od daty ich wyemitowania;

4) w przypadku gdy dom maklerski będący emitentem jest uprawniony do skorzystania z jednej lub więcej opcji kupna – nie skorzystać z tej możliwości przed upływem 5 lat od daty emisji instrumentu finansowego;

5) w przypadku gdy dom maklerski będący emitentem jest uprawniony umorzyć instrumenty finansowe, w szczególności gdy instrumenty finansowe zawierają opcję kupna wraz z postanowieniami dotyczącymi wzrostu oprocentowania – nie skorzystać z tej możliwości przed upływem 10 lat od daty emisji;

6) w przypadku gdy dom maklerski będący emitentem instrumentów finansowych o ustalonym pierwotnym M – nie skorzystać z możliwości umorzenia instrumentu finansowego przed M.

8. Dom maklerski wstrzymuje wypłatę odsetek lub udziału w zysku z instrumentów, o których mowa w ust. 1 pkt 2 lit. c, w przypadku gdy nie spełnia on całkowitego wymogu kapitałowego i jeżeli przewidują to warunki emisji.

9. Komisja może w drodze decyzji, o której mowa w art. 105 ust. 1e ustawy, nałożyć na dom maklerski obowiązek niewypłacania odsetek lub udziału w zysku z instrumentów finansowych, o których mowa w ust. 1 pkt 2 lit. c, jeżeli przewidują to warunki emisji.

10. Instrumenty finansowe, o których mowa w ust. 1 pkt 2 lit. c, można zaliczyć do kapitałów podstawowych domu maklerskiego do wysokości nieprzekraczającej 50% wartości składników, o których mowa w ust. 1, pomniejszonej o wartość pozycji, o których mowa w ust. 2. Jeżeli nastąpiło istotne pogorszenie sytuacji finansowej domu maklerskiego, limit ten dotyczy wyłącznie instrumentów finansowych, o których mowa w ust. 1 pkt 2 lit. c, które zostały zamienione na akcje albo udziały przed terminem, zgodnie z warunkami emisji; w takim przypadku:

1) wartość wszystkich innych instrumentów finansowych łącznie nie może przekraczać maksymalnej wysokości 35%;

2) wartość instrumentów terminowych i instrumentów finansowych, w stosunku do których obowiązują postanowienia zwiększające skłonność domu maklerskiego do umarzania instrumentów, nie może przekraczać maksymalnej wysokości 15%.

11. Nadwyżka instrumentów, o których mowa w ust. 1 pkt 2 lit. c, ponad limit, o którym mowa w ust. 10, stanowi kapitał uzupełniający II kategorii wykazywany razem z pozycjami, o których mowa w § 4 ust. 1 pkt 2.

12. Jeżeli środki uzyskane ze sprzedaży wyemitowanych instrumentów finansowych przewyższają wartość nominalną akcji lub udziałów, na jakie zostaną one zamienione, nadwyżkę taką należy zaliczyć na kapitał zapasowy, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 lit. b.”,

c) w § 4 po ust. 3 dodaje się ust. 3a w brzmieniu:

„3a. Wartość wszystkich pozycji, o których mowa w ust. 1, nie może przekraczać 100% wielkości kapitałów podstawowych domu maklerskiego ustalonych na potrzeby obliczenia poziomu nadzorowanych kapitałów, pomniejszonych o pozycje określone w § 2 ust. 2.”,

d) w § 9 dodaje się ust. 3 w brzmieniu:

„3. Z zastrzeżeniem § 1 ust. 5, pozycje, o których mowa w art. 105 ust. 1 pkt 11 ustawy, obejmują wyłącznie pozycje określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 2.”.

Minister Finansów: wz. L. Kotecki

¹⁾ Minister Finansów kieruje działem administracji rządowej – instytucje finansowe, na podstawie § 1 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 16 listopada 2007 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Finansów (Dz. U. Nr 216, poz. 1592).

²⁾ Niniejsze rozporządzenie dokonuje w zakresie swojej regulacji wdrożenia dyrektywy Komisji 2009/27/WE z dnia 7 kwietnia 2009 r. zmieniającej niektóre załączniki do dyrektywy 2006/49/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do przepisów technicznych dotyczących zarządzania ryzykiem (Dz. Urz. UE L 94 z 08.04.2009, str. 97), dyrektywy Komisji 2009/83/WE z dnia 27 lipca 2009 r. zmieniającej niektóre załączniki do dyrektywy 2006/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do przepisów technicznych dotyczących zarządzania ryzykiem (Dz. Urz. UE L 196 z 28.07.2009, str. 14) oraz dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/111/WE z dnia 16 września 2009 r. zmieniającej dyrektywy 2006/48/WE, 2006/49/WE i 2007/64/WE w odniesieniu do banków powiązanych z centralnymi instytucjami, niektórych pozycji funduszy własnych, dużych ekspozycji, uzgodnień w zakresie nadzoru oraz zarządzania w sytuacji kryzysowej (Dz. Urz. UE L 302 z 17.11.2009, str. 97).

³⁾ Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2010 r. Nr 81, poz. 530, Nr 126, poz. 853 i Nr 127, poz. 858 oraz z 2011 r. Nr 75, poz. 398, Nr 80, poz. 432, Nr 106, poz. 622, Nr 112, poz. 654 i Nr 133, poz. 767.