Dziennik Ustaw - rok 2010 nr 115 poz. 772

Na podstawie art. 26 ust. 7 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowej (Dz. U. z 2006 r. Nr 123, poz. 857, z późn. zm.²⁾) zarządza się, co następuje:

1) sposób i zakres wykonywania czynności pomiaru statku;

2) wysokość i sposób uiszczania opłat za poszczególne czynności pomiaru statku;

3) wzory:

a) wniosku o przeprowadzenie pomiaru statku,

b) zaświadczenia z pomiaru statku,

c) świadectw pomiarowych.

1) nośność [t] – maksymalną masę ładunku, paliwa i ruchomego balastu, którą może zabrać statek, określoną jako różnicę wyporności statku zanurzonego do wodnicy maksymalnego zanurzenia i wyporności statku pustego, mierzoną w wodzie słodkiej (o gęstości 1,000 t/m³);

2) wyporność [m³] – objętość wody słodkiej wypartej przez statek przy danym zanurzeniu, równą objętości zanurzonej części kadłuba statku;

3) długość [m] – długość kadłuba statku, bez odbojnic, wsporników kotwic i płetwy sterowej;

4) największa długość lub długość gabarytowa statku [m] – długość kadłuba statku mierzoną z uwzględnieniem części stałych statku, takich jak odbojnice, wsporniki kotwic i płetwa sterowa;

5) szerokość [m] – największą szerokość kadłuba mierzoną do zewnętrznej powierzchni poszycia, bez odbojnic i osłon kół łopatkowych;

6) największa szerokość lub szerokość gabarytowa statku [m] – największą szerokość statku mierzoną w najszerszym miejscu, do zewnętrznych krawędzi stałych części statku, takich jak odbojnice i osłony kół łopatkowych;

7) wysokość [m] – wysokość kadłuba mierzoną w płaszczyźnie owręża od dolnej krawędzi stępki do górnej krawędzi pokładu głównego;

8) maksymalna wysokość przelotowa [m] – wysokość mierzoną od wodnicy statku pustego do najwyżej położonego punktu stałej konstrukcji statku;

9) minimalna wysokość przelotowa [m] – wysokość mierzoną od wodnicy statku pustego do najwyżej położonego punktu nierozbieralnej części kadłuba statku po opuszczeniu lub zdemontowaniu sterówki, pokładówki, masztu lub komina;

10) minimalna wolna burta [m] – odległość mierzoną w płaszczyźnie owręża od wodnicy maksymalnego dopuszczalnego zanurzenia do górnej krawędzi pokładu głównego;

11) zanurzenie średnie [m] – zanurzenie obliczone jako średnia arytmetyczna wartości zanurzeń odczytanych na podziałkach zanurzenia dla danej wodnicy pływania;

12) największe zanurzenie [m] – zanurzenie statku do wodnicy maksymalnego dopuszczalnego zanurzenia.

2. Organ inspekcyjny zatwierdza przedłożoną przez armatora dokumentację techniczną statku, w tym rysunek naniesionych w wyniku przeprowadzenia czynności pomiaru statku podziałek zanurzenia oraz znaków i symboli pomiarowych, po udostępnieniu przez armatora, na żądanie organu inspekcyjnego, wszystkich pomieszczeń statku oraz udzieleniu informacji niezbędnych do wykonywania pomiaru statku.

1) bez ładunku i ruchomego balastu;

2) z minimalnym zapasem paliwa, nieprzekraczającym 0,5 % maksymalnej dopuszczalnej wyporności statku;

3) z właściwie rozmieszczonym pełnym wyposażeniem, załogą i zapasami, przy czym zapasy wody słodkiej nie powinny przekraczać 0,5 % maksymalnej dopuszczalnej wyporności statku;

4) z gotowymi do pracy instalacjami;

5) z wodą zęzową i balastową, której nie można usunąć z zęz i zbiorników balastowych w zwyczajnie przyjęty sposób;

6) wyposażony w urządzenia maszynowe.

1) w wodzie o gęstości 1,000 t/m³, zwanej dalej „wodą słodką”;

2) przy bezwietrznej pogodzie lub w miejscu osłoniętym od wiatru i fali;

3) na wodzie stojącej;

4) przy głębokości wody pod stępką nie mniejszej niż 30 cm.

1) długość, szerokość, wysokość i zanurzenie – w metrach, z dokładnością do dwóch znaków po przecinku;

2) wolną burtę – w metrach, z dokładnością do trzech znaków po przecinku;

3) objętość (wyporność) dla wody słodkiej – w metrach sześciennych, z dokładnością do trzech znaków po przecinku;

4) masę (nośność) – w tonach, z dokładnością do trzech znaków po przecinku.

2. Przy zaokrąglaniu do określonego miejsca po przecinku ostatnią cyfrę zwiększa się o 1, jeżeli następna cyfra po przecinku jest równa lub większa niż 5.

3. Wyniki pomiaru statku zapisuje się w protokole pomiarowym, który stanowi podstawę do wydania przez organ inspekcyjny zaświadczenia z pomiaru statku.

4. Wzór zaświadczenia z pomiaru statku określa załącznik nr 2 do rozporządzenia.

2. Pomiarem objęta jest część statku pomiędzy wodnicą maksymalnego dopuszczalnego zanurzenia a wodnicą statku pustego, wyposażonego w sposób określony w § 4 lub, na wniosek armatora, poziomą płaszczyzną przechodzącą przez najniższy punkt kadłuba statku.

2. Objętość sekcji oblicza się przez pomnożenie połowy sumy pól górnej i dolnej wodnicy przez grubość sekcji.

3. Objętość sekcji ograniczonej płaszczyznami siecznymi oblicza się w sposób, o którym mowa w ust. 2, przy czym jako średnią grubość przyjmuje się pionową odległość między górną i dolną płaszczyzną w środku geometrycznym płaszczyzny środkowego przekroju sekcji. W obliczeniach można przyjmować dla wszystkich sekcji pionową odległość w wypadkowym środku geometrycznym.

2. Do obliczenia powierzchni poszczególnych części, w zależności od ich kształtu, stosuje się metody przyjęte w teorii okrętu do obliczania przekrojów wodnicowych, w tym wzór Simpsona.

3. Dla dziobowych i rufowych części można stosować aproksymację, w szczególności elipsą lub parabolą.

2. Przy obliczaniu wyporności mogą być wykorzystywane wymiary podane w dokumentacji technicznej statku.

2. Współczynniki pełnotliwości określa się na podstawie dokumentacji technicznej statku, a przy braku krzywych hydrostatycznych – przyjmuje się wartości współczynnika ogólnie stosowane dla danego typu statku. Przy braku innych podstaw, przyjmuje się wartość współczynnika pełnotliwości równą 0,7.

1) trzy pary – na statku przeznaczonym do przewozu ładunków o długości równej lub większej niż 40 m;

2) dwie pary – na statku przeznaczonym do przewozu ładunków o długości mniejszej niż 40 m;

3) jedna para – na statku nieprzeznaczonym do przewozu ładunków.

2. Znaki pomiarowe umieszcza się na obu burtach tak, aby linia pozioma lub dolna krawędź płytki poziomej pokrywała się z wodnicą maksymalnego dopuszczalnego zanurzenia, dla którego statek został pomierzony.

3. Znaki pomiarowe rozmieszcza się symetrycznie względem środka geometrycznego wodnicy leżącej w połowie odległości pomiędzy wodnicą statku pustego i wodnicą maksymalnego dopuszczalnego zanurzenia. Odległość pomiędzy znakami powinna wynosić 1/n długości statku, gdzie n jest liczbą par znaków większą niż 1.

4. Znaki pomiarowe nanosi się na kadłubie statku w sposób trwały, przez wyżłobienie lub napunktowanie linii albo przez naspawanie płytek na poszycie i odpowiednio kontrastowe ich pomalowanie.

2. Symbol pomiarowy nanosi się w sposób trwały na znakach pomiarowych oraz dodatkowo, w dobrze widocznym miejscu, określonym w świadectwie pomiarowym, w dowolnej części statku tak, aby nie był narażony na uszkodzenie lub zniszczenie.

1) wzór świadectwa pomiarowego statku żeglugi śródlądowej przeznaczonego do przewozu ładunków – stanowiący załącznik nr 3 do rozporządzenia;

2) wzór świadectwa pomiarowego statku żeglugi śródlądowej nieprzeznaczonego do przewozu ładunków – stanowiący załącznik nr 4 do rozporządzenia.

2. Opłaty, o których mowa w ust. 1, uiszcza się przelewem na rachunek bankowy organu inspekcyjnego.

Minister Infrastruktury: C. Grabarczyk

¹⁾ Minister Infrastruktury kieruje działem administracji rządowej – transport, na podstawie § 1 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 16 listopada 2007 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Infrastruktury (Dz. U. Nr 216, poz. 1594).

²⁾ Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2007 r. Nr 123, poz. 846 i Nr 176, poz. 1238, z 2008 r. Nr 171, poz. 1057 oraz z 2009 r. Nr 98, poz. 818.

³⁾ Niniejsze rozporządzenie było poprzedzone rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 5 grudnia 2002 r. w sprawie pomiarów statków żeglugi śródlądowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 4, poz. 40), które na podstawie art. 4 ustawy z dnia 7 maja 2009 r. o zmianie ustawy o żegludze śródlądowej oraz ustawy o dozorze technicznym (Dz. U. Nr 98, poz. 818) traci moc z dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

Załączniki do rozporządzenia Ministra Infrastruktury
z dnia 22 czerwca 2010 r. (poz. 772)

Załącznik nr 1

WZÓR WNIOSKU O PRZEPROWADZENIE POMIARU STATKU

Załącznik nr 2

WZÓR ZAŚWIADCZENIA Z POMIARU STATKU

Załącznik nr 3

WZÓR ŚWIADECTWA POMIAROWEGO STATKU ŻEGLUGI ŚRÓDLĄDOWEJ PRZEZNACZONEGO DO PRZEWOZU ŁADUNKÓW

Uwagi wyjaśniające

Zamieszczone poniżej uwagi wyjaśniające dotyczą tylko niektórych rubryk, oznaczonych w świadectwie numerami w nawiasach; pozostałe rubryki, oznaczone numerami z kropką, nie wymagają wyjaśnień.

(1) Nazwa kraju i litery rozpoznawcze kraju.

(2) Nazwa i siedziba organu wydającego świadectwo.

(4) Numer porządkowy świadectwa w rejestrze organu inspekcyjnego.

(5) Data wpisania świadectwa do tego rejestru.

(6) Symbol pomiarowy jest złożony z danych zawartych w rubrykach 3 i 4.

(7) Nazwa lub numer statku – w przypadku zmiany przekreślić poprzednią nazwę lub poprzedni numer i wpisać nową nazwę lub nowy numer w rubryce 8.

(9) Miejsce i data wpisania nowej nazwy lub nowego numeru do świadectwa.

(10) Podpis osoby upoważnionej.

(11) Pieczęć osoby upoważnionej.

(12) W rubryce a) podaje się największą długość, czyli długość gabarytową statku, z uwzględnieniem takich części stałych statku, jak odbojnice, wsporniki kotwic, płetwa sterowa; jeżeli płetwę sterową można tak ustawić, że nie wystaje ona poza obrys rufy, to długość liczy się wówczas do krawędzi ruf. W rubryce b) podaje się największą szerokość, czyli szerokość gabarytową statku mierzoną w najszerszym miejscu do zewnętrznych krawędzi stałych części statku, takich jak odbojnice, osłony kół łopatkowych. W rubryce c) podaje się największe zanurzenie, czyli zanurzenie statku do wodnicy maksymalnego dopuszczalnego zanurzenia. W rubryce d) podaje się maksymalną wysokość przelotową mierzoną od wodnicy statku pustego do najwyżej położonego punktu stałej konstrukcji statku; w tej samej rubryce, dla statku z opuszczoną sterówką, pokładówką lub masztem, podaje się poniżej minimalną wysokość przelotową, mierzoną przy najniższym położeniu opuszczanych elementów konstrukcji statku.

(13) Określenie typu statku, na przykład holownik, pchacz, statek pasażerski, statek towarowy, szalanda.

(14) Określenie materiału, na przykład stal, stop aluminium, siatkobeton, laminat, drewno.

(15) Wskazanie zasadniczych szczegółów konstrukcyjnych, które mogą ulec zmianie (pokładowy, bezpokładowy, istnienie lub brak pokryw lukowych) oraz ewentualne szczególne charakterystyki.

(16) Nazwa i siedziba stoczni, w której zbudowano statek, oraz ewentualnie stoczni, która go przebudowała lub odbudowała.

(17) Za rok budowy uważa się rok zwodowania statku. W odpowiednich przypadkach podaje się rok jego przebudowy lub odbudowy.

(18) Podaje się długość kadłuba statku bez odbojnic, wsporników kotwic i płetwy sterowej.

(19) Podaje się największą szerokość mierzoną do zewnętrznej powierzchni poszycia bez odbojnic, osłony kół łopatkowych itp.

(20) Maszyna parowa, silnik spalinowy, typ i numer fabryczny, moc znamionowa w kW.

(21) Średnia arytmetyczna zapisów podana w rubryce 30 d). Płaszczyznę wodnicy statku pustego określa się dla wody słodkiej o gęstości 1,000 t/m³.

(23) Najwyższą wodnicę ładunkową określa się znakami pomiarowymi.

(24) Podaje się w miarę możliwości przybliżoną masę balastu stałego.

(25) Wskazanie typu i liczby maszyn lub kotłów.

(28) Liczba znaków pomiarowych oraz sposób ich wykonania.

(29) Odległości mierzy się w płaszczyźnie symetrii statku i równolegle do płaszczyzny maksymalnego zanurzenia.

(30) Przy określaniu punktu, powyżej którego statku nie można już uważać za wodoszczelny, nie bierze się pod uwagę otworów wlotowych i wylotowych instalacji wody zaburtowej.

(32) Podaje się sposób wykonania podziałek zanurzenia.

(33) Jeżeli nie wypełnia się tablicy, to przekreśla się ją jedną linią.

(34)–(59) W rubrykach tych można podać wszelkie dodatkowe wiadomości dotyczące pomierzenia, jak również ewentualnie dane użyteczne dla przestrzegania przepisów żeglugowych.

(64) Miejsce i data wydania świadectwa.

(65) Funkcja oraz imię i nazwisko osoby wydającej świadectwo.

(66) Podpis osoby wydającej świadectwo.

(67) Pieczęć organu wydającego świadectwo.

Załącznik nr 4

WZÓR ŚWIADECTWA POMIAROWEGO STATKU ŻEGLUGI ŚRÓDLĄDOWEJ NIEPRZEZNACZONEGO DO PRZEWOZU ŁADUNKÓW

Uwagi wyjaśniające

Zamieszczone poniżej uwagi wyjaśniające dotyczą tylko niektórych rubryk, oznaczonych w świadectwie numerami w nawiasach; pozostałe rubryki, oznaczone numerami z kropką, nie wymagają wyjaśnień.

(1) Nazwa kraju i litery rozpoznawcze kraju.

(2) Nazwa i siedziba organu wydającego świadectwo.

(4) Numer porządkowy świadectwa w rejestrze organu inspekcyjnego.

(5) Data wpisania świadectwa do tego rejestru.

(6) Symbol pomiarowy jest złożony z danych zawartych w rubrykach 3 i 4.

(7) Nazwa lub numer statku – w przypadku zmiany przekreślić poprzednią nazwę lub poprzedni numer i wpisać nową nazwę lub nowy numer w rubryce 8.

(9) Miejsce i data wpisania nowej nazwy lub nowego numeru do świadectwa.

(10) Podpis osoby upoważnionej.

(11) Pieczęć osoby upoważnionej.

(12) W rubryce a) podaje się największą długość, czyli długość gabarytową statku, z uwzględnieniem takich części stałych statku, jak odbojnice, wsporniki kotwic, płetwa sterowa; jeżeli płetwę sterową można tak ustawić, że nie wystaje ona poza obrys rufy, to długość liczy się wówczas do krawędzi rufy. W rubryce b) podaje się największą szerokość, czyli szerokość gabarytową statku mierzoną w najszerszym miejscu do zewnętrznych krawędzi stałych części statku, takich jak odbojnice, osłony kół łopatkowych. W rubryce c) podaje się największe zanurzenie, czyli zanurzenie statku, do wodnicy maksymalnego dopuszczalnego zanurzenia. W rubryce d) podaje się maksymalną wysokość przelotową, mierzoną od wodnicy statku pustego do najwyżej położonego punktu stałej konstrukcji statku; w tej samej rubryce, dla statku z opuszczoną sterówką, pokładówką lub masztem, podaje się poniżej minimalną wysokość przelotową, mierzoną przy najniższym położeniu opuszczanych elementów konstrukcji statku.

(13) Określenie typu statku, na przykład holownik, pchacz, statek pasażerski, statek towarowy, szalanda.

(14) Określenie materiału, na przykład stal, stop aluminium, siatkobeton, laminat, drewno.

(15) Wskazanie zasadniczych szczegółów konstrukcyjnych, które mogą ulec zmianie (pokładowy, bezpokładowy, istnienie lub brak pokryw lukowych) oraz ewentualne szczególne charakterystyki.

(16) Nazwa i siedziba stoczni, w której zbudowano statek, oraz ewentualnie stoczni, która go przebudowała lub odbudowała.

(17) Za rok budowy uważa się rok zwodowania statku. W odpowiednich przypadkach podaje się rok jego przebudowy lub odbudowy.

(18) Podaje się długość kadłuba statku bez odbojnic, wsporników kotwic i płetwy sterowej.

(19) Podaje się największą szerokość mierzoną do zewnętrznej powierzchni poszycia bez odbojnic, osłony kół łopatkowych itp.

(20) Maszyna parowa, silnik spalinowy, typ i numer fabryczny, moc znamionowa w kW.

(21) Średnia arytmetyczna zapisów podana w rubryce 30 d). Płaszczyznę wodnicy statku pustego określa się dla wody słodkiej o gęstości 1,000 t/m³.

(23) Najwyższą wodnicę ładunkową określa się znakami pomiarowymi.

(24) Podaje się w miarę możliwości przybliżoną masę balastu stałego.

(25) Wskazanie typu i liczby maszyn lub kotłów.

(28) Liczba znaków pomiarowych oraz sposób ich wykonania.

(29) Odległości mierzy się w płaszczyźnie symetrii statku i równolegle do płaszczyzny maksymalnego zanurzenia.

(30) Przy określaniu punktu, powyżej którego statku nie można już uważać za wodoszczelny, nie bierze się pod uwagę otworów wlotowych i wylotowych instalacji wody zaburtowej.

(32) Podaje się sposób wykonania podziałek zanurzenia.

(33) Jeżeli nie wypełnia się tablicy, to przekreśla się ją jedną linią.

(37)–(59) W rubrykach tych można podać wszelkie dodatkowe wiadomości dotyczące pomierzenia, jak również ewentualnie dane użyteczne dla przestrzegania przepisów żeglugowych.

(64) Miejsce i data wydania świadectwa.

(65) Funkcja oraz imię i nazwisko osoby wydającej świadectwo.

(66) Podpis osoby wydającej świadectwo.

(67) Pieczęć organu wydającego świadectwo.

Załącznik nr 5

WYSOKOŚĆ OPŁAT ZA POSZCZEGÓLNE CZYNNOŚCI POMIARU STATKU