Dziennik Ustaw - rok 2009 nr 143 poz. 1166

Podaje się niniejszym do wiadomości, że dnia 13 marca 2009 r. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej ratyfikował Międzynarodową Konwencję u uregulowaniu połowów wielorybów, sporządzoną w Waszyngtonie dnia 2 grudnia 1946 r.

Zgodnie z art. X ust. 4 powyższej konwencji weszła ona w życie dnia 10 listopada 1948 r.

Zgodnie z art. X ust. 2 konwencji w stosunku do Rzeczypospolitej Polskiej weszła ona w życie dnia 17 kwietnia 2009 r.

1) Jednocześnie podaje się do wiadomości, że następujące państwa stały się stronami konwencji w podanych niżej datach:

2) Przy składaniu dokumentów ratyfikacyjnych lub przystąpienia podane niżej państwa złożyły następujące zastrzeżenia i oświadczenia:

Republika Argentyńska¹⁴⁾

Zastrzeżenie:

„Wyraźnie stwierdza się, że jeżeli inna Umawiająca się Strona, zgodnie z postanowieniami artykułu I ustęp 2 i artykułu IX ustęp 1, 3, 4 przedmiotowej Konwencji oraz na podstawie artykułu 1 punkt b Planu stanowiącego załącznik do niniejszej Konwencji lub uzgodnionych zapisów, rozszerzy stosowanie Konwencji lub Planu na terytoria, które znajdują się pod suwerenną władzą Republiki Argentyńskiej, takie jak Malwiny, Georgia Południowa, Sandwich Południowy, Brytyjskie Terytorium Antarktyczne, to takie rozszerzenie nie wywrze żadnego skutku prawnego.”

Republika Chile

Zastrzeżenie:

„Żadne z postanowień Konwencji nie może oddziaływać ani ograniczyć suwerennych praw Republiki Chile do jej 200-milowej strefy morskiej.”

Chińska Republika Ludowa

Oświadczenie:

„Rząd Chińskiej Republiki Ludowej uważa za nielegalne i nieważne oraz bezcelowe uznanie zgłoszenia przystąpienia do powyższej Konwencji przez władze Tajwanu w imieniu Chińskiej Republiki Ludowej.”

Republika Ekwadoru

Zastrzeżenie:

„Żadne z postanowień nie może dotyczyć lub uszczuplić suwerennych praw, które Republika Ekwadoru posiada, wykorzystywała i wykorzystuje ponad 200 milami morskimi morza terytorialnego, zarówno wyspiarskiego, jak i kontynentalnego.”

Republika Islandii^15),16)

Republika Islandii w dniu 10 października 2002 r. złożyła dokument przystąpienia do konwencji, który zawiera zastrzeżenie do ustępu 10 litera e Planu identyczne do zastrzeżenia, jakie Republika Islandii włączyła do dokumentów przystąpienia do konwencji składanych dnia 8 czerwca 2001 r. i dnia 14 maja 2002 r.

Zastrzeżenie:

„Niezależnie od tego rząd Republiki Islandii nie zezwoli na prowadzenie przed rokiem 2006 przez islandzkie statki wielorybnictwa w celach komercyjnych, a później nie zezwoli na takie wielorybnictwo, dopóki nie zostanie osiągnięty postęp w negocjacjach Międzynarodowej Komisji Wielorybniczej na temat Poprawionego Planu Gospodarki. Jednakże nie ma to zastosowania do przypadku tak zwanego moratorium na wielorybnictwo w celach komercyjnych, zawartego w ustępie 10 (e) Planu, jeżeli nie zostanie ono zniesione w rozsądnym czasie po zakończeniu Poprawionego Planu Gospodarki.

Wielorybnictwo w celach komercyjnych nie będzie w żadnych okolicznościach dozwolone bez mocnych naukowych podstaw oraz skutecznego programu gospodarowania i egzekucji.”

Królestwo Norwegii

Oświadczenie:

„Dalsze uczestniczenie rządu Norwegii w Konwencji jest uzależnione od wypełnienia następujących warunków: 1) Rząd Królestwa Niderlandów przystąpi do Konwencji, 2) Rząd Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich dotrzyma zobowiązania z listopada 1958 r. w sprawie limitu połowowego części udziału ekspedycji radzieckiej ustanowionego przez Międzynarodową Komisję Wielorybniczą na 20 procent rocznie w okresie siedmioletnim, 3) porozumienie w sprawie podziału pozostałych 80 procent pomiędzy Norwegię, Japonię, Królestwo Niderlandów i Zjednoczone Królestwo zostanie osiągnięte w rozsądnym terminie. Rząd Norwegii równocześnie chciałby podkreślić ogromną ważność osiągnięcia porozumienia miedzy krajami zaangażowanymi w Pelagiczny Potów Wielorybów w wodach arktycznych, działających w Międzynarodowym Systemie Inspekcji w celu przestrzegania regulacji nakreślonych przez Międzynarodową Komisję Wielorybniczą.”

Republika Peru¹⁷⁾

Oświadczenie:

„Nie może być to interpretowane jako krzywdzące lub ograniczające, że Republika Peru sprawuje suwerenność i jurysdykcję poza granicę dwustu mil wybrzeża.”

Minister Spraw Zagranicznych: R. Sikorski

¹⁾ Notą z dnia 30 grudnia 1987 r. Belize powiadomiło o wycofaniu z konwencji, które stało się skuteczne z dniem 30 czerwca 1988 r.

²⁾ Notą z dnia 27 grudnia 1965 r. Federacyjna Republika Brazylii powiadomiła o wycofaniu z konwencji, które stało się skuteczne z dniem 30 czerwca 1966 r.

³⁾ Notą z dnia 15 czerwca 1982 r. Wspólnota Dominiki powiadomiła o wycofaniu z konwencji, które stało się skuteczne z dniem 30 czerwca 1983 r.

⁴⁾ Notą z dnia 8 grudnia 1993 r. Republika Ekwadoru powiadomiła o wycofaniu z konwencji, które stało się skuteczne z dniem 30 czerwca 1994 r.

⁵⁾ Notą z dnia 27 grudnia 1991 r. Republika Islandii powiadomiła o wycofaniu z konwencji, które stało się skuteczne z dniem 30 czerwca 1992 r.

⁶⁾ Notą z dnia 31 grudnia 1958 r. Królestwo Niderlandów poinformowało o wycofaniu z konwencji, które stało się skuteczne z dniem 30 czerwca 1959 r.; notą z dnia 24 grudnia 1969 r. Królestwo Niderlandów powiadomiło o wycofaniu, które stało się skuteczne z dniem 30 czerwca 1970 r.

⁷⁾ Nota w sprawie przystąpienia złożona przez Królestwo Niderlandów informuje, że konwencja będzie miała zastosowanie do Królestwa w Europie.

⁸⁾ Notą z dnia 16 lutego 1982 r. Królestwo Niderlandów powiadomiło, że konwencja stosuje się do Antyli Holenderskich i od dnia 1 stycznia 1986 r. do Aruby, jako oddzielnej jednostki.

⁹⁾ Notą z dnia 29 grudnia 1958 r. Królestwo Norwegii powiadomiło o wycofaniu z konwencji, które stało się skuteczne z dniem 30 czerwca 1959 r.

¹⁰⁾ Notą z dnia 1 października 1968 r. Nowa Zelandia poinformowała o wycofaniu z konwencji, które stało się skuteczne z dniem 30 czerwca 1969 r.

¹¹⁾ Notą z dnia 7 lutego 1979 r. Republika Panamy poinformowała o wycofaniu z konwencji, które stało się skuteczne z dniem 30 czerwca 1980 r.

¹²⁾ Notą z dnia 17 grudnia 1963 r. Królestwo Szwecji poinformowało o wycofaniu z konwencji, które stało się skuteczne z dniem 30 czerwca 1964 r.

¹³⁾ Notą z dnia 15 października 1990 r. Wschodnia Republika Urugwaju poinformowała o wycofaniu z konwencji, które stało się skuteczne z dniem 30 czerwca 1991 r.

¹⁴⁾ a) Nota z dnia 12 sierpnia 1960 r. ambasadora Wielkiej Brytanii adresowana do Sekretarza Stanu o następującej treści: „Dokument ratyfikacyjny (Argentyny) zawiera oświadczenie, nazwane zastrzeżeniem, które odnosi się do Wysp Falklandzkich, używając nieprawidłowej nazwy „Wyspy Malwiny” i powołując się na rzekomo suwerenne prawo Argentyny do tych wysp i Falklandzkich Wysp Zależnych, włączając w to Georgię Południową i Sandwich Południowy. Ambasador Jej Królewskiej Mości został poproszony o poinformowanie rządu Stanów Zjednoczonych, aby powiadomił rządy wszystkich Stron o tym, że Wyspy Falklandzkie i Falklandzkie Wyspy Zależne są i pozostaną pod suwerenną władzą Jej Królewskiej Mości; i rząd Jej Królewskiej Mości nie uznał żądania Argentyny do jej władzy suwerennej nad jakąkolwiek częścią tych terytoriów.”

b) Sekretarz Stanu poinformował ambasadora Argentyny notą z dnia 14 września 1960 r. następującej treści: „Mój rząd pragnie zwrócić uwagę, jak to uczynił ostatnio, że nie akceptuje żadnych żądań w sprawie uznania suwerenności nad terytorium Antarktydy i zastrzega sobie wszelkie prawa Stanów Zjednoczonych do tego terenu.”

c) Nawiązując do opinii zawartej w nocie ambasadora Wielkiej Brytanii z dnia 12 sierpnia 1960 r. skierowanej do Sekretarza Stanu Stanów Zjednoczonych Ameryki poinformował Charge d'Affaires ad interim Wielkiej Brytanii notą z dnia 6 października 1960 r. następującej treści: „Jakkolwiek jest to zrozumiałe, że rząd Wielkiej Brytanii uważa Falklandzkie Wyspy Zależne za część Antarktydy, Sekretarz Stanu pragnie zwrócić uwagę, jak jego rząd wcześniej to uczynił, że rząd Stanów Zjednoczonych Ameryki nie uznaje żądań suwerenności w stosunku do terytorium Antarktydy i Stany Zjednoczone Ameryki zastrzegają sobie wszelkie prawa do tego terytorium.”

¹⁵⁾ Niżej wymienione państwa złożyły sprzeciw do zastrzeżenia zawartego w dokumencie przystąpienia do konwencji przez Republikę Islandii złożonego dnia 10 października 2002 r.: Republika Argentyńska, Związek Australijski, Federacyjna Republika Brazylii, Republika Chile, Republika Finlandii, Republika Francuska, Królestwo Hiszpanii, Meksykańskie Stany Zjednoczone, Księstwo Monako, Królestwo Niderlandów, Republika Federalna Niemiec, Nowa Zelandia, Republika Peru, Republika Portugalska, Republika San Marino, Stany Zjednoczone Ameryki, Królestwo Szwecji, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, Republika Włoska.

¹⁶⁾ Notą z dnia 23 marca 2003 r. Ambasada Królestwa Norwegii zakomunikowała stanowisko rządu Norwegii w sprawie członkostwa Islandii w Międzynarodowej Komisji Wielorybniczej: „Rząd Norwegii stoi na stanowisku, że odpowiednie organy Międzynarodowej Komisji Wielorybniczej (IWC) podjęły decyzję w związku z przystąpieniem Islandii do IWC, która jest obowiązująca dla wszystkich członków IWC, i zgodnie z regułą art. 20 ust. 3 Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów z dnia 23 maja 1969 r. decyzja podjęta na 5 Specjalnym Spotkaniu IWC z dnia 14 października 2002 r. o zaakceptowaniu przystąpienia Islandii zobowiązuje wszystkich członków IWC do pełnego uznania Islandii jako członka IWC ze wszystkimi zastrzeżeniami, jakie zostały wniesione, i Norwegia uzna wszelkie sprzeciwy od tej decyzji jako niemające skutków prawnych. Rząd Norwegii podejmie działania w związku ze wspomnianą decyzją i sprzeciwi się usiłowaniom kwestionowania jej legalności.”

¹⁷⁾ a) Notą z dnia 27 maja 1983 r. ambasador Republiki Federalnej Niemiec złożył formalny sprzeciw w sprawie oświadczenia Republiki Peru z dnia 18 czerwca 1979 r. złożonego podczas ratyfikacji.

b) Rząd Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej notą z dnia 1 marca 1984 r. ambasadora brytyjskiego oświadczył, co następuje: „stwierdza się, że oświadczenie rządu Republiki Peru, że Republika Peru sprawuje nieograniczoną suwerenność i jurysdykcję poza granicę dwustu mil wybrzeża nie znajduje uznania w prawie międzynarodowym.”