Dziennik Ustaw - rok 2009 nr 46 poz. 372

W imieniu Rzeczypospolitej Polskiej

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

Dnia 11 listopada 1988 r. został sporządzony w Londynie Protokół z 1988 r. dotyczący Międzynarodowej konwencji o liniach ładunkowych, 1966, sporządzonej w Londynie dnia 5 kwietnia 1966 r., w następującym brzmieniu:

Przekład

Protokół z 1988 r. dotyczący Międzynarodowej konwencji o liniach
ładunkowych, 1966 r.

STRONY NINIEJSZEGO PROTOKOŁU,

BĘDĄCE STRONAMI Międzynarodowej konwencji o liniach ładunkowych sporządzonej w Londynie dnia 5 kwietnia 1966 r.,

UZNAJĄC istotny wkład wniesiony przez wyżej wymienioną Konwencję w promowanie bezpieczeństwa statków i mienia na morzu oraz życia ludzi na statkach,

UZNAJĄC RÓWNIEŻ potrzebę dalszego udoskonalania postanowień technicznych wyżej wymienionej Konwencji,

UZNAJĄC PONADTO potrzebę wprowadzenia do wyżej wymienionej Konwencji postanowień dotyczących przeglądu statków i certyfikacji zharmonizowanych z odpowiednimi postanowieniami innych umów międzynarodowych,

BIORĄC POD UWAGĘ, że cele. te najlepiej można osiągnąć przez zawarcie Protokołu dotyczącego Międzynarodowej konwencji o liniach ładunkowych, 1966,

UZGODNIŁY, co następuje:

Artykuł I

Zobowiązania ogólne

1. Strony niniejszego Protokołu zobowiązują się stosować postanowienia niniejszego protokołu i Załączników do niego stanowiących jego integralną część. Wszelkie powoływanie się na niniejszy Protokół oznacza jednocześnie powołanie się na Załączniki.

2. Do Stron niniejszego Protokołu mają zastosowanie, z wyjątkiem artykułu 29, postanowienia Międzynarodowej konwencji o liniach ładunkowych, 1966 (zwanej dalej „Konwencją"), z uwzględnieniem zmian i uzupełnień określonych w niniejszym Protokole.

3. W odniesieniu do statków podnoszących banderę państwa, którego rząd nie jest Stroną Konwencji ani niniejszego Protokołu, Strony niniejszego Protokołu zastosują wymogi Konwencji i niniejszego Protokołu w zakresie, w jakim będzie to konieczne, aby zapewnić, że statki takie nie są traktowane w sposób bardziej korzystny.

Artykuł II

Świadectwa istniejące

1. Niezależnie od innych postanowień niniejszego Protokołu, każde międzynarodowe świadectwo wolnej burty ważne w chwili wejścia w życie niniejszego Protokołu w odniesieniu do Rządu Państwa, którego banderę statek uprawniony jest podnosić, pozostaje w mocy do momentu wygaśnięcia jego ważności.

2. Strona niniejszego Protokołu nie będzie wydawać świadectw na podstawie i zgodnie z postanowieniami Międzynarodowej konwencji o liniach ładunkowych, 1966, w brzmieniu przyjętym dnia 5 kwietnia 1966 r.

Artykuł III

Przekazywanie informacji

Strony niniejszego Protokołu zobowiązują się do przekazywania informacji Sekretarzowi Generalnemu Międzynarodowej Organizacji Morskiej (zwanej dalej „Organizacją") i składania mu:

a) tekstów ustaw, dekretów, rozporządzeń, przepisów oraz innych dokumentów, jakie zostaną wydane we wszelkich sprawach wchodzących w zakres niniejszego Protokołu,

b) wykazu mianowanych inspektorów lub uznanych organizacji upoważnionych do działania w ich imieniu w sprawach dotyczących linii ładunkowych, w celu rozesłania Stronom dla zapoznania z nimi ich urzędników oraz powiadomienia o szczególnych obowiązkach i warunkach, na jakich upoważniono mianowanych inspektorów lub uznane organizacje, oraz

c) wystarczającej liczby wzorów swoich świadectw wydawanych na podstawie postanowień niniejszego Protokołu.

Artykuł IV

Podpisanie, ratyfikacja, przyjęcie, zatwierdzenie i przystąpienie

1. Niniejszy protokół będzie otwarty do podpisania w siedzibie Organizacji od dnia 1 marca 1989 r. do 28 lutego 1990 r., a następnie będzie otwarty do przystąpienia. Z zastrzeżeniem postanowień ustępu 3, Państwa mogą wyrazić zgodę na związanie się niniejszym Protokołem poprzez:

a) podpisanie bez zastrzeżenia ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia; albo

b) podpisanie z zastrzeżeniem ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia, po którym następuje ratyfikacja, przyjęcie lub zatwierdzenie; albo

c) przystąpienie.

2. Ratyfikacja, przyjęcie, zatwierdzenie lub przystąpienie następuje przez złożenie Sekretarzowi Generalnemu Organizacji odpowiedniego dokumentu.

3. Niniejszy Protokół mogą podpisać bez zastrzeżeń, ratyfikować, przyjąć, zatwierdzić lub przystąpić do niego wyłącznie te Państwa, które podpisały bez zastrzeżeń, przyjęły lub przystąpiły do Konwencji.

Artykuł V

Wejście w życie

1. Niniejszy protokół wejdzie w życie po upływie dwunastu miesięcy od dnia, w którym spełnione zostaną obydwa następujące warunki:

a) nie mniej niż piętnaście Państw posiadających łącznie flotę handlową stanowiącą nie mniej niż pięćdziesiąt procent tonażu brutto światowej floty handlowej, wyrazi zgodę na to, aby być zobowiązanymi do stosowania postanowień niniejszego Protokołu zgodnie z artykułem IV, oraz

b) spełnione zostaną warunki wejścia w życie Protokołu z 1988 r. dotyczącego Międzynarodowej konwencji o bezpieczeństwie życia na morzu, 1974,

pod warunkiem jednak, że niniejszy Protokół nie wejdzie w życie przed dniem 1 lutego 1992 r.

2. W odniesieniu do Państw, które złożyły dokument ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia do niniejszego Protokołu po spełnieniu warunków jego wejścia w życie, jednak przed dniem jego wejścia w życie, ratyfikacja, przyjęcie, zatwierdzenie lub przystąpienie nabiera mocy w dniu wejścia w życie niniejszego Protokołu albo po upływie trzech miesięcy od dnia złożenia odpowiedniego dokumentu, w zależności od tego, która z tych dat jest późniejsza.

3. Każdy dokument ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia złożony po dniu wejścia w życie niniejszego Protokołu, nabierze mocy po upływie trzech miesięcy od dnia złożenia takiego dokumentu.

4. Po dniu, w którym, w myśl artykułu VI, zostanie uznana za przyjętą poprawka do niniejszego Protokołu lub w odniesieniu do Stron niniejszego Protokołu – do Konwencji, każdy złożony dokument ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia będzie uważany za dotyczący niniejszego Protokołu lub Konwencji wraz z tą poprawką.

Artykuł VI

Poprawki

1. Niniejszy protokół oraz, w odniesieniu do Stron niniejszego Protokołu, Konwencja mogą być zmienione zgodnie z procedurą określoną w jednym z ustępów niniejszego artykułu.

2. Poprawki przyjmowane po rozpatrzeniu przez Organizację:

(a) Każda poprawka zaproponowana przez Stronę niniejszego Protokołu zostanie przedłożona Sekretarzowi Generalnemu Organizacji, który poda ją do wiadomości wszystkim Członkom Organizacji i wszystkim Umawiającym się Rządom Konwencji w terminie co najmniej sześciu miesięcy przed jej rozpatrzeniem.

(b) Każda poprawka zaproponowana i rozesłana w sposób określony powyżej zostanie przekazana Komitetowi Bezpieczeństwa na Morzu Organizacji w celu jej rozpatrzenia.

(c) Państwa będące Stronami niniejszego Protokołu, bez względu na to, czy są Członkami Organizacji, mają prawo do uczestnictwa w obradach Komitetu Bezpieczeństwa na Morzu mających na celu rozpatrzenie i przyjęcie poprawek.

(d) Poprawki zostają przyjęte większością dwóch trzecich głosów Stron niniejszego Protokołu obecnych i głosujących w ramach Komitetu Bezpieczeństwa na Morzu rozszerzonego zgodnie z postanowieniami punktu (c) (zwanego dalej „rozszerzonym Komitetem Bezpieczeństwa na Morzu") pod warunkiem, że w momencie głosowania obecna jest co najmniej jedna trzecia Stron.

(e) Poprawki przyjęte zgodnie z postanowieniami punktu (d) zostaną podane do wiadomości przez Sekretarza Generalnego Organizacji wszystkim Stronom niniejszego protokołu w celu ich przyjęcia,

(f) (i) Poprawka do artykułu lub Załącznika A do niniejszego Protokołu lub poprawka, w odniesieniu do Stron niniejszego Protokołu, do artykułu Konwencji, będzie uważana za przyjętą w dniu przyjęcia jej przez dwie trzecie Stron niniejszego Protokołu,

(ii) Poprawka do Załącznika B do niniejszego Protokołu lub poprawka, w odniesieniu do Stron niniejszego Protokołu, do Załącznika do Konwencji, będzie uważana za przyjętą:

(aa) po upływie dwóch lat od dnia przedłożenia jej Stronom niniejszego Protokołu do przyjęcia; lub

(bb) po upływie innego okresu, nie krótszego niż jeden rok, jeżeli tak ustalono w momencie jej przyjęcia większością dwóch trzecich głosów Stron niniejszego Protokołu obecnych i głosujących w ramach rozszerzonego Komitetu Bezpieczeństwa na Morzu.

Jeżeli jednak w przewidzianym okresie więcej niż jedna trzecia Stron albo Strony posiadające łącznie flotę handlową stanowiącą nie mniej niż pięćdziesiąt procent tonażu brutto floty handlowej wszystkich Stron, złożą Sekretarzowi Generalnemu Organizacji sprzeciw do poprawki, poprawkę taką uznaje się za nieprzyjętą.

(g) (i) Poprawka, o której mowa w punkcie (f) (i) wejdzie w życie w odniesieniu do tych Stron niniejszego Protokołu, które ją przyjęły, po upływie sześciu miesięcy od dnia, w którym uzna się ją za przyjętą, zaś w odniesieniu do każdej ze Stron, która ją przyjęła po tej dacie, po upływie sześciu miesięcy od dnia jej przyjęcia przez tę Stronę.

(ii) Poprawka, o której mowa w punkcie (f) (ii) wejdzie w życie w odniesieniu do wszystkich Stron niniejszego Protokołu, z wyjątkiem tych, które zgodnie z tym punktem zgłosiły sprzeciw do poprawki i które nie wycofały swojego sprzeciwu, po upływie sześciu miesięcy od dnia, w którym uzna się ją za przyjętą. Jednakże przed ustaloną datą wejścia w życie poprawki każda ze Stron może powiadomić Sekretarza Generalnego Organizacji o zwolnieniu się z przyjęcia tej poprawki na okres nie dłuższy niż jeden rok od dnia jej wejścia w życie lub na dłuższy okres ustalony większością dwóch trzecich głosów Stron obecnych i głosujących w ramach rozszerzonego Komitetu Bezpieczeństwa na Morzu w momencie uchwalenia poprawki.

3. Poprawka przyjmowana przez Konferencję:

(a) Na wniosek Strony niniejszego Protokołu, uzgodniony co najmniej z jedną trzecią Stron, Organizacja zwoła Konferencję Stron w celu rozpatrzenia poprawek do niniejszego Protokołu i Konwencji.

(b) Każda poprawka uchwalona przez taką Konferencję większością dwóch trzecich Stron obecnych i głosujących zostanie podana przez Sekretarza Generalnego Organizacji do wiadomości wszystkich Stron w celu jej przyjęcia.

(c) Jeżeli Konferencja nie postanowi inaczej, poprawka zostanie uznana za przyjętą i wejdzie w życie zgodnie z procedurami określonymi odpowiednio w punktach 2(f) oraz 2(g), o ile zawarte w tych punktach odniesienia do Komitetu Bezpieczeństwa na Morzu będą oznaczać odniesienia do Konferencji.

4. (a) Strona niniejszego Protokołu po przyjęciu poprawki wymienionej w punkcie 2(f) (ii), która weszła w życie, nie będzie zobowiązana do rozszerzenia przywilejów wynikających z niniejszego Protokołu w odniesieniu do świadectw wydanych statkowi uprawnionemu do podnoszenia bandery Państwa – Strony, które zgodnie z postanowieniami tego punktu zgłosiło sprzeciw do poprawki i nie wycofało go lecz tylko w takim zakresie, w jakim świadectwa te dotyczą spraw objętych daną poprawką.

(b) Strona niniejszego Protokołu po przyjęciu poprawki wymienionej w punkcie 2(f) (ii), która weszła w życie, rozszerzy przywileje wynikające z niniejszego Protokołu w odniesieniu do świadectw wydanych statkowi uprawnionemu do podnoszenia bandery Państwa – Strony, które zgodnie z postanowieniami punktu 2(g) (ii) powiadomiło Sekretarza Generalnego Organizacji o zwolnieniu się z przyjęcia tej poprawki.

5. Jeżeli wyraźnie nie postanowiono inaczej, wszelkie poprawki wprowadzone na mocy niniejszego artykułu, dotyczące konstrukcji statku, mają zastosowanie tylko do statków, których stępka została położona lub które znalazły się w podobnym stadium budowy w dniu lub po dacie wejścia w życie danej poprawki.

6. Każde oświadczenie przyjęcia poprawki lub sprzeciwu do niej oraz każde oświadczenie zgodne z postanowieniami punktu 2(g) (ii) zostanie przedłożone na piśmie Sekretarzowi Generalnemu Organizacji, który powiadomi wszystkie Strony niniejszego Protokołu o otrzymaniu i dacie wpłynięcia takiego dokumentu.

7. Sekretarz Generalny Organizacji powiadomi wszystkie Strony niniejszego Protokołu o wszelkich poprawkach, które wejdą w życie na mocy niniejszego artykułu oraz o dacie wejścia w życie każdej takiej poprawki.

Artykuł VII

Wypowiedzenie

1. Niniejszy Protokół może być wypowiedziany przez każdą ze Stron w każdej chwili po upływie pięciu łat od daty jego wejścia w życie w odniesieniu do tej Strony.

2. Wypowiedzenie będzie dokonane przez złożenie dokumentu wypowiedzenia Sekretarzowi Generalnemu Organizacji.

3. Wypowiedzenie nabierze mocy po upływie jednego roku od daty otrzymania przez Sekretarza Generalnego Organizacji dokumentu wypowiedzenia lub po upływie dłuższego okresu, który może być podany w tym dokumencie.

4. Wypowiedzenie Konwencji przez Stronę będzie uważane za wypowiedzenie niniejszego Protokołu przez tę Stronę. Wypowiedzenie takie nabiera mocy w tym samym dniu, co wypowiedzenie Konwencji, zgodnie z postanowieniami ustępu (3) artykułu 30 Konwencji.

Artykuł VIII

Depozytariusz

1. Niniejszy protokół zostanie złożony Sekretarzowi Generalnemu Organizacji (zwanemu dalej „depozytariuszem").

2. Depozytariusz powinien:

(a) powiadamiać Rządy wszystkich Państw, które podpisały niniejszy Protokół lub przystąpiły do niego o:

(i) każdym nowym podpisaniu lub złożeniu dokumentu ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia wraz z datą takiego podpisania lub złożenia;

(ii) dacie wejścia w życie niniejszego Protokołu;

(iii) złożeniu każdego dokumentu wypowiedzenia niniejszego Protokołu wraz z datą otrzymania takiego dokumentu oraz datą, z jaką wypowiedzenie nabierze mocy;

(b) przekazywać uwierzytelnione odpisy niniejszego Protokołu Rządom wszystkich Państw, które podpisały niniejszy Protokół lub przystąpiły do niego.

3. Z chwilą wejścia w życie niniejszego Protokołu, jego uwierzytelniony odpis zostanie przekazany przez depozytariusza Sekretarzowi Organizacji Narodów Zjednoczonych w celu rejestracji i publikacji zgodnie z artykułem 102 Karty Narodów Zjednoczonych.

Artykuł IX

Języki

Niniejszy protokół sporządzono w jednym egzemplarzu w języku arabskim, chińskim, angielskim, francuskim, rosyjskim oraz hiszpańskim, przy czym wszystkie teksty są jednakowo autentyczne.

SPORZĄDZONO W LONDYNIE dnia jedenastego listopada 1988 r.

NA DOWÓD POWYŻSZEGO niżej podpisani, należycie w tym celu upoważnieni przez swoje Rządy, podpisali niniejszy Protokół.

ZAŁĄCZNIK A

ZMIANY I UZUPEŁNIENIA ARTYKUŁÓW MIĘDZYNARODOWEJ KONWENCJI O LINIACH ŁADUNKOWYCH, 1966

Artykuł 2

Definicje

Obecny tekst ustępu (8) zastępuje się następującym tekstem:

„(8) „Długość" (L) oznacza 96 % całkowitej długości kadłuba mierzonej w płaszczyźnie wodnicy na wysokości równej 85 % najmniejszej wysokości bocznej, mierzonej od górnej krawędzi stępki, lub długość mierzoną w płaszczyźnie tej wodnicy, od przedniej krawędzi dziobnicy do osi trzonu sterowego, jeżeli długość ta jest większa. Jeżeli kształt dziobnicy powyżej wodnicy znajdującej się w odległości równej 85 % najmniejszej wysokości bocznej jest wklęsły, to zarówno dziobowy koniec długości wodnicy jak i przednią krawędź dziobnicy przyjmuje się w punkcie będącym rzutem pionowym na tę wodnicę najbardziej ku rufie wysuniętego punktu zarysu dziobnicy, położonego ponad tą wodnicą. Na statkach z przegłębieniem konstrukcyjnym długość tę mierzy się na wodnicy równoległej do wodnicy konstrukcyjnej."

Do obecnego tekstu dodaje się ustęp (9) w brzmieniu:

„(9) „Data rocznicowa" oznacza dzień i miesiąc każdego roku odpowiadające dacie wygaśnięcia ważności odpowiedniego świadectwa."

Artykuły 3, 12, 16 i 21

W obecnym tekście tych artykułów skreśla się wszelkie odniesienia do „(1966)" w związku z międzynarodowym świadectwem wolnej burty.

Artykuł 4

Zastosowanie

Obecny tekst ustępu (3) zastępuje się następującym tekstem:

„(3) O ile wyraźnie nie postanowiono inaczej, prawidła zawarte w Załączniku I mają zastosowanie do nowych statków."

Artykuł 5

Wyjątki

W obecnym tekście punktu (c) ustępu (2), słowa „Punta Norte" zastępuje się słowami "Punta Rasa (Cabo San Antonio)".

Artykuł 13

Przegląd, inspekcja i oznakowanie

Obecny tytuł otrzymuje brzmienie:

„Przeglądy i oznakowanie"

W wierszu 1, 4 i 7 słowa „przegląd, inspekcja i oznakowanie" zastępuje się słowami „przeglądy i oznakowanie".

Artykuł 14

Przeglądy i inspekcje wstępne i okresowe

Obecny tytuł otrzymuje brzmienie:

„Przeglądy wstępne, dla odnowienia świadectwa i roczne"

Obecny tekst zastępuje się następującym tekstem:

„(1) Statek poddaje się następującym przeglądom:

(a) przeglądowi wstępnemu przed oddaniem statku do eksploatacji, który powinien obejmować kompletną inspekcję jego konstrukcji i wyposażenia w takim zakresie, w jakim statek podlega niniejszej Konwencji. Przegląd ten powinien być tak przeprowadzony, aby zapewnić, że urządzenia, materiały i wymiary elementów konstrukcyjnych w pełni odpowiadają wymogom niniejszej Konwencji.

(b) przeglądowi dla odnowienia świadectwa, w odstępach określonych przez Administrację, lecz nie dłuższych niż pięć lat, z wyjątkiem przypadków, do których mają zastosowanie ustępy (2), (5), (6) i (7) artykułu 19. Przegląd ten powinien być tak przeprowadzony, aby zapewnić, że konstrukcja statku, jego wyposażenie, urządzenia, materiały i wymiary elementów konstrukcyjnych w pełni odpowiadają wymogom niniejszej Konwencji.

(c) przeglądowi rocznemu w przedziale trzech miesięcy przed lub trzech miesięcy po upływie daty rocznicowej świadectwa, tak aby zapewnić, że:

(i) nie dokonano zmian w kadłubie lub nadbudówce statku, które mogłyby wpłynąć na obliczenia określające położenie linii ładunkowej;

(ii) elementy wyposażenia i urządzenia służące do zabezpieczenia otworów, bariery, furty odwadniające oraz drogi dostępu do pomieszczeń załogi są utrzymywane w zadawalającym stanie;

(iii) znaki wolnej burty są umieszczone prawidłowo i na stałe;

(iv) dostarczono informacji wymaganych na mocy prawidła 10 Konwencji.

(2) Przeglądy roczne, o których mowa w ustępie (1) punkt (c) niniejszego artykułu odnotowuje się na międzynarodowym świadectwie wolnej burty lub na międzynarodowym świadectwie zwolnienia od wymagań wolnej burty, wydanym statkowi zwolnionemu zgodnie z artykułem 6 ustęp (2) niniejszej Konwencji.

Artykuł 16

Wydawanie świadectw

Skreśla się ustęp (4).

Artykuł 17

Wydawanie świadectw przez inny Rząd

Obecny tytuł otrzymuje brzmienie:

„Wydawanie lub potwierdzanie świadectw przez inny Rząd".

Obecny tekst ustępu (1) zastępuje się następującym tekstem:

„(1) Umawiający się Rząd może na wniosek innego Umawiającego się Rządu zarządzić przegląd statku i po upewnieniu się, że postanowienia niniejszej Konwencji są spełnione, wydać lub upoważnić do wydania statkowi międzynarodowego świadectwa wolnej burty lub też, gdy ma to zastosowanie, potwierdzić lub wydać upoważnienie do potwierdzenia istniejącego świadectwa zgodnie z niniejszą Konwencją."

W tekście ustępu (4) skreśla się odniesienie do „(1966)".

Artykuł 18

Forma świadectw

Obecny tekst zastępuje się następującym tekstem:

„Świadectwa należy sporządzać w formie zgodnej ze wzorami określonymi w załączniku III do niniejszej Konwencji. Jeżeli świadectwo nie zostało sporządzone w języku angielskim lub francuskim, to tekst świadectwa powinien zawierać tłumaczenie na jeden z tych języków."

Artykuł 19

Okres obowiązywania świadectw

Obecny tytuł otrzymuje brzmienie:

„Okres obowiązywania i ważność świadectw"

Obecny tekst zastępuje się następującym tekstem:

„(1) Międzynarodowe świadectwo wolnej burty wydaje się na okres ustalony przez Administrację, jednak nie dłuższy niż pięć lat.

(2) (a) Niezależnie od wymogów ustępu (1), w przypadku gdy przegląd dla odnowienia świadectwa zostanie zakończony w przedziale trzech miesięcy przed datą upływu ważności istniejącego świadectwa, nowe świadectwo wydaje się na okres od daty zakończenia tego przeglądu do daty nieprzekraczającej pięciu lat od daty upływu ważności istniejącego świadectwa.

(b) W przypadku gdy przegląd dla odnowienia świadectwa zostanie zakończony po dacie upływu ważności istniejącego świadectwa, nowe świadectwo wydaje się na okres od daty zakończenia tego przeglądu do daty nieprzekraczającej pięciu lat od daty upływu ważności istniejącego świadectwa.

(c) W przypadku gdy przegląd dla odnowienia świadectwa zostanie zakończony w terminie wcześniejszym niż 3 miesiące przed datą upływu ważności istniejącego świadectwa, nowe świadectwo wydaje się na okres od daty zakończenia tego przeglądu do daty nieprzekraczającej pięciu lat od daty zakończenia przeglądu dla odnowienia świadectwa.

(3) Jeżeli świadectwo zostało wydane na okres krótszy niż pięć lat, Administracja może przedłużyć ważność tego świadectwa do daty nieprzekraczającej, ustalonego w ustępie (1), okresu pięciu lat od daty wydania tego świadectwa, pod warunkiem, że zostaną przeprowadzone roczne przeglądy, określone w artykule 14, ustalone dla przypadku, gdy świadectwo wydane jest na okres pięciu lat.

(4) Jeżeli, po przeprowadzeniu przeglądu dla odnowienia świadectwa, określonego w artykule 14 ustęp (1) (b), nowe świadectwo nie może być wydane statkowi przed datą upływu ważności istniejącego świadectwa, osoba lub organizacja przeprowadzająca przegląd może przedłużyć ważność istniejącego świadectwa na okres nieprzekraczający pięciu miesięcy. Takie przedłużenie zostaje odnotowane na świadectwie i może być wydane tylko wtedy, jeżeli nie zostały wprowadzone zmiany w konstrukcji, wyposażeniu, urządzeniach, materiałach lub wymiarach elementów konstrukcyjnych, które mają wpływ na wolną burtę statku.

(5) Jeśli w momencie upływu ważności świadectwa statek nie przebywa w porcie, w którym ma być poddany przeglądowi, Administracja może przedłużyć okres ważności świadectwa, lecz przedłużenie to powinno być udzielone tylko w tym celu, aby umożliwić statkowi ukończenie jego podróży do portu, w którym ma być poddany przeglądowi, i to tylko w przypadkach kiedy okaże się to właściwe i uzasadnione. Żadne świadectwo nie powinno być przedłużone na okres dłuższy niż trzy miesiące, a statek po przybyciu do portu, w którym ma być poddany przeglądowi, nie może być uprawniony na mocy udzielonego mu przedłużenia świadectwa do opuszczenia tego portu bez otrzymania nowego świadectwa. Po zakończeniu przeglądu dla odnowienia świadectwa, nowe świadectwo wydaje się na okres nieprzekraczający pięciu lat od daty upływu ważności istniejącego świadectwa przed udzieleniem przedłużenia.

(6) Świadectwo wydane statkowi odbywającemu krótkie podróże, którego okres ważności nie został przedłużony na mocy powyższych postanowień niniejszego artykułu, może być przedłużone przez Administrację, na okres do jednego miesiąca od określonej w świadectwie daty upływu ważności. Po zakończeniu przeglądu dla odnowienia świadectwa, nowe świadectwo wydaje się na okres nieprzekraczający pięciu lat od daty upływu ważności istniejącego świadectwa przed udzieleniem przedłużenia.

(7) W uzasadnionych przypadkach, określonych przez administrację, data rozpoczęcia ważności nowego świadectwa może nie pokrywać się z datą upływu ważności istniejącego świadectwa, określoną w ustępach (2), (5) i (6). W powyższych przypadkach nowe świadectwo wydaje się na okres nie dłuższy niż pięć lat od daty zakończenia przeglądu dla odnowienia świadectwa.

(8) Jeżeli przegląd roczny zostanie zakończony przed okresem ustalonym w artykule 14, wówczas:

(a) data rocznicy podana na świadectwie powinna być zmieniona, przez wpisanie daty nie przekraczającej trzech miesięcy od daty zakończenia przeglądu;

(b) następny przegląd roczny wymagany w artykule 14 powinien być przeprowadzony w przedziałach czasu określonych w tym artykule z wykorzystaniem nowej daty rocznicy;

(c) data upływu ważności świadectwa może pozostać niezmieniona pod warunkiem, że jeden lub więcej przeglądów rocznych jest przeprowadzonych w taki sposób, że nie zostały przekroczone maksymalne przedziały czasu między przeglądami określonymi w artykule 14.

(9) Międzynarodowe świadectwo wolnej burty traci ważność w każdym z następujących przypadków:

(a) nastąpią zmiany materiału w kadłubie lub nadbudówkach statku, które wymagałyby wyznaczenia zwiększonej wolnej burty;

(b) elementy wyposażenia i urządzenia, o których mowa w artykule 14 ustęp (1)(c) nie są utrzymywane w zadowalającym stanie;

(c) świadectwo nie zostało potwierdzone w celu wykazania, że statek został poddany przeglądowi zgodnie z artykułem 14 ustęp (1) (c);

(d) wytrzymałość konstrukcyjna statku została obniżona do tego stopnia, że statek ten nie jest bezpieczny.

(10) (a) Okres ważności międzynarodowego świadectwa zwolnienia od wymagań wolnej burty, wydanego przez Administrację dla statku, który uzyskał zwolnienie zgodnie z artykułem 6 ustęp (2), nie może przekraczać pięciu lat. Świadectwo takie podlega procedurom odnowienia, potwierdzenia, przedłużenia i unieważnienia, podobnym do procedur przewidzianych w niniejszym artykule dla międzynarodowego świadectwa wolnej burty.

(b) Okres ważności międzynarodowego świadectwa zwolnienia od wymagań wolnej burty, wydanego przez Administrację dla statku, który uzyskał zwolnienie zgodnie z artykułem 6 ustęp (4), jest ograniczony do pojedynczej podróży, dla której świadectwo to zostało wydane.

(11) Świadectwo wydane przez Administrację dla statku traci ważność po przejściu tego statku pod banderę innego Państwa."

Artykuł 21

Kontrola

W ustępie (1) (c) odniesienie do „ustęp (3)" zostaje zastąpione przez „ustęp (9)".

ZAŁĄCZNIK B

ZMIANY I UZUPEŁNIENIA DO ZAŁĄCZNIKÓW DO MIĘDZYNARODOWEJ KONWENCJI O LINIACH ŁADUNKOWYCH, 1966

ZAŁĄCZNIK I

PRAWIDŁA DLA OKREŚLANIA LINII ŁADUNKOWYCH

ROZDZIAŁ l. POSTANOWIENIA OGÓLNE

Prawidło 1

Wytrzymałość kadłuba

W tytule słowa „Wytrzymałość kadłuba" zastępuje się słowami „Wytrzymałość statku".

W pierwszym zdaniu prawidła słowo „kadłub" zastępuje się słowem „statek".

Prawidło 2

Zastosowanie

Dodaje się ustępy (6) i (7) w brzmieniu:

„(6) Prawidło 22(2) i prawidło 27 mają zastosowanie tylko do statków, których stępka została położona, lub które znalazły się w podobnym stadium budowy, w dniu lub po dacie wejścia w życie Protokołu z 1988 r. dotyczącego Międzynarodowej konwencji o liniach ładunkowych, 1966 r.

(7) Nowe statki, inne od tych, które zostały określone w ustępie (6), muszą spełniać wymogi prawidła 27 niniejszej Konwencji (ze zmianami) albo wymogi prawidła 27 Międzynarodowej konwencji o liniach ładunkowych, 1966 (przyjętej 5 kwietnia 1966 r.), stosownie do postanowień Administracji."

Prawidło 3

Określenie terminów użytych w załącznikach.

Obecny tekst ustępu (1) zastępuje się następującym tekstem:

„(1) Długość. Długość (L) oznacza 96 % całkowitej długości kadłuba mierzonej w płaszczyźnie wodnicy na wysokości równej 85 % najmniejszej wysokości bocznej, mierzonej od górnej krawędzi stępki, lub długość mierzoną w płaszczyźnie tej wodnicy, od przedniej krawędzi dziobnicy do osi trzonu sterowego, jeżeli długość ta jest większa. Jeżeli kształt dziobnicy powyżej wodnicy znajdującej się w odległości równej 85 % najmniejszej wysokości bocznej jest wklęsły, to zarówno dziobowy koniec długości wodnicy jak i przednią krawędź dziobnicy przyjmuje się w punkcie będącym rzutem pionowym na tę wodnicę najbardziej ku rufie wysuniętego punktu zarysu dziobnicy, położonego ponad tą wodnicą. Na statkach z przegłębieniem konstrukcyjnym długość tę mierzy się na wodnicy równoległej do wodnicy konstrukcyjnej."

W ustępie (5) (b) słowa „konstrukcyjnej linii pokładu z poszyciem burtowym" zastępuje się słowami „konstrukcyjnych linii pokładu i burt".

Prawidło 5

Znak wolnej burty

W ostatnim zdaniu prawidła skreśla się słowa „(jak pokazano na rys. 2)".

Prawidło 9

Sprawdzanie znaków

Skreśla się odniesienie do „(1966)" dotyczące międzynarodowego świadectwa wolnej burty.

ROZDZIAŁ II. WARUNKI WYZNACZANIA WOLNEJ BURTY

Prawidło 10

Informacje, które należy dostarczyć kapitanowi

Obecny tekst ustępu (2) zastępuje się następującym tekstem:

„(2) Każdy statek, który nie jest zobowiązany na mocy obowiązującej Międzynarodowej konwencji o bezpieczeństwie życia na morzu, do przejścia próby przechyłów:

(a) powinien zostać poddany takiej próbie, w celu wyznaczenia rzeczywistej wyporności statku oraz położenia jego środka masy dla statku pustego;

(b) powinien zostać zaopatrzony w wiarygodne informacje dla kapitana, w zatwierdzonej formie, które są niezbędne do uzyskania w prosty i szybki sposób dokładnych danych i wskazówek dotyczących stateczności statku we wszystkich stanach załadowania, jakie mogą wystąpić podczas normalnej eksploatacji statku;

(c) powinien zawsze posiadać na pokładzie zatwierdzoną informację o stateczności wraz z dowodem, że została ona zatwierdzona przez Administrację;

(d) w przypadku uzyskania zgody Administracji, może uzyskać zwolnienie z obowiązku przeprowadzenia próby przechyłów po zakończeniu budowy statku, jeżeli podstawowe dane statecznościowe dostępne są z próby przechyłów statku siostrzanego oraz zostanie wykazane, a Administracja uzna, że dane te są wystarczające dla uzyskania wiarygodnych informacji o stateczności statku zwalnianego."

Prawidło 15

Luki zamknięte przenośnymi pokrywami i zabezpieczone strugoszczelnie brezentem oraz sztabami

W ostatnim zdaniu ustępu (5) po słowie „interpolację" wstawia się słowo „liniową".

Prawidło 22

Ścieki, wloty i odpływy

W pierwszym zdaniu ustępu (1) pomiędzy słowa „powinny" i „być" wstawia się słowa „ ,z wyjątkiem przypadków określonych w ustępie (2),".

Do obecnego tekstu dodaje się następujący ustęp:

„(2) Dopuszcza się prowadzenie przez poszycie ścieków z zamkniętych nadbudówek wykorzystywanych do przewozu ładunku jedynie w przypadku, gdy krawędź pokładu wolnej burty nie zanurza się przy przechyle bocznym statku równym 5º na dowolną burtę. W innych przypadkach ścieki należy odprowadzać do wewnątrz zgodnie z wymogami obowiązującej Międzynarodowej konwencji o bezpieczeństwie życia na morzu."

Zmienia się numerację obecnych ustępów (2) – (5) na (3) – (6).

W ustępie o nowej numeracji (4) odniesienie do „ustęp (1)" zmienia się na „ustęp (2)".

W pierwszym zdaniu ustępu o nowej numeracji (6) słowa „Wszystkie zawory i armatura w poszyciu statku" zastępuje się słowami „Cała armatura w poszyciu statku, oraz zawory".

Prawidło 23

lluminatory burtowe

W ustępie (2) prawidła słowa „wodnicą ładunkową" zastępuje się słowami „letnią linią ładunkową (lub letnią drzewną linią ładunkową, jeśli jest wyznaczona)".

Prawidło 24

Furty odwadniające

W pierwszym zdaniu ustępu (2) słowa „obliczoną powierzchnię" zastępuje się słowami „powierzchnię obliczoną zgodnie z ustępem (1)".

W drugim zdaniu ustępu (2) po słowie „interpolacji" wstawia się słowo „liniowej".

W ustępie (3) słowa „statek ma skrzynię, która" zastępuje się słowami "statek mający skrzynię".

ROZDZIAŁ III. WOLNE BURTY

Prawidło 27

Typy statków

Obecny tekst zastępuje się następującym tekstem:

„(1) W obliczeniach wolnej burty, statki dzieli się na statki typu "A" i typu "B".

Statki typu „A"

(2). Statek typu „A" to statek, który:

(a) zaprojektowany jest do przewozu wyłącznie płynnych ładunków masowych;

(b) ma wysoką szczelność nieosłoniętego pokładu, z którego do przedziałów ładunkowych prowadzą tylko małe otwory wejściowe, zamykane wodoszczelnymi pokrywami wykonanymi ze stali lub równoważnego materiału; oraz

(c) ma niski stopień zatapialności załadowanych przedziałów ładunkowych.

(3) Statek typu „A" o długości powyżej 150 m, któremu wyznaczono mniejszą wolną burtę niż dla statku typu „B", załadowany zgodnie z wymogami ustępu (11), powinien wytrzymać zatopienie dowolnego przedziału lub przedziałów z zakładanym stopniem zatapialności 0,95, spowodowane przez uszkodzenia zgodne z założeniami określonymi w ustępie (12) i powinien zachować pływalność w zadawalającym stanie równowagi określonym w ustępie (13). Na takim statku maszynownia powinna być traktowana jako przedział zatapialny, lecz ze stopniem zatapialności 0,85.

(4) Statkom typu „A" wyznacza się wolną burtę nie mniejszą, niż ta, która wynika z tabeli A zawartej w prawidle 28.

Statki typu „B"

(5) Wszystkie statki, które nie spełniają postanowień zawartych w ustępach (2) i (3) dotyczących statków typu „A" uznawane są za statki typu „B".

(6) Statkom typu „B", które w położeniu 1 rodzaju posiadają luki wyposażone w pokrywy spełniające wymogi prawidła 15, z wyjątkiem wymagań ustępu (7), wolną burtę wyznacza się na podstawie wartości podanych w tabeli B prawidła 28 powiększonych o wartości podane w poniższej tabeli:

Zwiększenie wolnej burty ponad tabelaryczną wolną burtę statków typu "B" dla statków, których pokrywy luków nie spełniają wymogów prawidła 15(7) lub prawidła 16

Wolne burty statków o długościach pośrednich wyznacza się z zastosowaniem interpolacji liniowej.

Dla statków o długości powyżej 200 m wolne burty powinny być określone przez Administrację.

(7) Statkom typu „B", które w położeniu 1 rodzaju posiadają luki wyposażone w pokrywy spełniające wymogi prawidła 15(7) lub prawidła 16, wolną burtę wyznacza się według tabeli B prawidła 28, z wyjątkami określonymi w ustępach (8) do (13) niniejszego prawidła.

(8) Statkom typu „B", o długości powyżej 100 m można wyznaczyć wolną burtę mniejszą niż wymagana w ustępie (7), pod warunkiem, że w odniesieniu do wartości przyznanego zmniejszenia, Administracja uzna, że:

(a) środki przewidziane do ochrony załogi są odpowiednie;

(b) urządzenia odwadniające są odpowiednie;

(c) pokrywy luków w położeniu 1 i 2 rodzaju spełniają postanowienia prawidła 16 i posiadają odpowiednią wytrzymałość; należy zwrócić szczególną uwagę na ich urządzenia uszczelniające i zabezpieczające; oraz

(d) statek, załadowany zgodnie z wymogami ustępu (11), powinien wytrzymać zatopienie dowolnego przedziału lub przedziałów z zakładanym stopniem zatapialności 0,95, spowodowane przez założone uszkodzenia określone w ustępie (12) i powinien zachować pływalność w zadawalającym stanie równowagi określonym w ustępie (13). Na takim statku, jeżeli jego długość przekracza 150 m, przedział siłowni powinien być traktowany jako przedział zatapialny, ze stopniem zatapialności 0,85.

(9) W obliczeniach wolnej burty statków typu „B", które spełniają wymogi ustępów (8), (11), (12) i (13), wartości określone według tabeli B prawidła 28 nie mogą zostać zmniejszone o więcej niż 60 % różnicy pomiędzy wartościami podanymi w tabelach B i A dla odpowiednich długości statku.

(10) (a) Zmniejszenie tabelarycznej wartości wolnej burty dozwolone zgodnie z ustępem (9) może zostać zwiększone do całkowitej różnicy pomiędzy wartościami z tabeli A i B prawidła 28, pod warunkiem, że statek spełnia wymagania:

(i) prawidła 26, z wyjątkiem ustępu (4), jak gdyby był statkiem typu „A"

(ii) ustępów (8), (11) i (13) niniejszego prawidła; oraz

(iii) ustępu (12) niniejszego prawidła, pod warunkiem przyjęcia założenia, że na całej długości statku dowolna gródź poprzeczna, z wyjątkiem grodzi ograniczających przedział siłowni, ulegnie uszkodzeniu w taki sposób, że dwa przylegające do siebie przedziały statku – dziobowy i rufowy – zostaną jednocześnie zatopione.

(b) Na takim statku, jeżeli jego długość przekracza 150 m, przedział siłowni powinien być traktowany jako przedział zatapialny, ze stopniem zatapialności 0,85.

Początkowy stan załadowania

(11) Początkowy stan załadowania przed zatopieniem określa się następująco:

(a) Statek załadowany jest do letniej wodnicy ładunkowej i pływa na równej stępce.

(b) Przy obliczaniu pionowego położenia środka masy stosuje się następujące zasady:

(i) Przewożony jest ładunek jednorodny.

(ii) Wszystkie przedziały ładunkowe, z wyjątkiem określonych w (iii), lecz łącznie z przedziałami przeznaczonymi do częściowego zapełniania, uznaje się za całkowicie załadowane, z tym że w przypadku ładunków płynnych, każdy przedział należy traktować jako zapełniony w 98 %.

(iii) Jeżeli statek ma być eksploatowany z pustymi przedziałami przy zanurzeniu do letniej wodnicy ładunkowej, takie przedziały uznaje się za puste pod warunkiem, że tak obliczona wysokość położenia środka masy nie jest mniejsza od obliczonej zgodnie z (ii).

(iv) Przyjmuje się, że zbiorniki i przestrzenie przeznaczone do przechowywania zapasów płynnych i stałych zapełnione są w 50 % swojej całkowitej objętości. Zakłada się, że dla każdego typu płynu przynajmniej jedna para zbiorników bocznych lub pojedynczy zbiornik środkowy ma maksymalną swobodną powierzchnię, a zbiornik lub zestaw zbiorników, które należy uwzględnić, to te, w których wpływ swobodnych powierzchni jest największy; w każdym zbiorniku środek masy cieczy należy przyjąć w środku objętości zbiornika. Pozostałe zbiorniki uznaje się za zupełnie puste lub całkowicie zapełnione, a rozkład zapasów płynnych w tych zbiornikach należy przyjąć taki, dla którego uzyskuje się najwyższą możliwą wysokość położenia środka masy ponad stępką.

(v) Przy kącie przechyłu nieprzekraczającym 5° w każdym przedziale zawierającym płyny, jak określono w (ii), z wyjątkiem przedziałów zawierających zapasy płynne przeznaczone do konsumpcji, jak określono w (iv), należy uwzględnić maksymalny wpływ swobodnych powierzchni.

Alternatywnie, można uwzględnić rzeczywisty wpływ swobodnych powierzchni pod warunkiem, że metody obliczenia tego wpływu zostaną uznane przez Administrację.

(vi) Masy powinny być obliczane na podstawie następujących wartości gęstości:

woda słona 1,025

woda słodka 1,000

olej napędowy 0,950

olej dieslowy 0,900

olej smarny 0,900

Założenia dotyczące uszkodzeń

(12) Przy ustalaniu uszkodzeń, jakie należy założyć mają zastosowanie następujące zasady:

(a) Pionowy rozmiar uszkodzenia w każdym przypadku przyjmuje się od płaszczyzny podstawowej w górę bez ograniczeń.

(b) Poprzeczny rozmiar uszkodzenia równy jest mniejszej z wartości B/5 Lub 11,5 m, mierzonej od burty do wewnątrz statku, prostopadle do płaszczyzny symetrii, na poziomie letniej wodnicy ładunkowej.

(c) Jeżeli uszkodzenie o mniejszym rozmiarze niż określony w punktach (a) i (b) powoduje bardziej niekorzystny stan, to takie uszkodzenie należy przyjąć do obliczeń.

(d) Z wyjątkiem przypadków, dla których ustęp (10)(a) stanowi inaczej, zatopienie ograniczone jest do pojedynczego przedziału pomiędzy sąsiednimi grodziami poprzecznymi pod warunkiem, że wewnętrzna wzdłużna przegroda ograniczająca przedział znajduje się poza poprzecznym rozmiarem założonego uszkodzenia. Grodzie poprzeczne ograniczające zbiorniki burtowe, które nie rozciągają się na całą szerokość statku uznaje się za nieuszkodzone, pod warunkiem, że rozciągają się poza poprzeczny rozmiar założonego uszkodzenia określonego w punkcie (b).

Jeżeli gródź poprzeczna ma uskoki lub wnęki o długości nieprzekraczającej 3 m, znajdujące się w granicach poprzecznego rozmiaru założonego uszkodzenia, określonego w punkcie (b), to taką gródź poprzeczną można uznać za nieuszkodzoną, a przylegający do niej przedział za zatapiany oddzielnie. Jeżeli jednak w granicach poprzecznego rozmiaru założonego uszkodzenia występuje w grodzi poprzecznej uskok lub wnęka o długości przekraczającej 3 m, to dwa przylegające do tej grodzi przedziały uznaje się za zatopione. Uskok utworzony przez gródź skrajnika rufowego i dno wewnętrzne skrajnika rufowego nie powinien być uznawany za uskok w rozumieniu niniejszego prawidła.

(e) Jeżeli główna gródź poprzeczna znajduje się w granicach poprzecznego rozmiaru założonego uszkodzenia i ma uskok przekraczający 3 m w rejonie dna podwójnego lub zbiornika burtowego, to zbiorniki dna podwójnego lub burtowe, przylegające do uskoku tej grodzi należy uznać za zatapiane jednocześnie. Jeżeli taki zbiornik burtowy ma otwory prowadzące do jednej lub kilku ładowni, np. otwory doprowadzające ziarno, to taką ładownię lub takie ładownie uznaje się za zatapiane jednocześnie. Podobnie w przypadku statku przeznaczonego do przewozu ładunków płynnych, jeżeli zbiornik burtowy ma otwory prowadzące do przylegających do niego przedziałów, to takie przylegające przedziały należy uznawać za puste i zatapiane jednocześnie. Postanowienie to ma zastosowanie nawet wówczas, gdy otwory zaopatrzone są w urządzenia zamykające, z wyjątkiem przypadku zastosowania zasuw odcinających w grodziach pomiędzy zbiornikami, gdy zasuwy te są sterowane z pokładu. Pokrywy włazów z gęsto rozmieszczonymi śrubami uznaje się za równoważne grodzi ciągłej, z wyjątkiem otworów w zbiornikach szczytowych łączących te zbiorniki z ładowniami.

(f) Jeśli przewidywane jest zatopienie dwóch dowolnych przedziałów przyległych, dziobowego i rufowego, główne wodoszczelne grodzie poprzeczne powinny znajdować się w odstępach wynoszących nie mniej niż 1/3 L^2/3 lub 14,5 m, zależnie od tego, która wartość jest mniejsza, aby mogły być uznane za skuteczne. Jeżeli odstępy pomiędzy grodziami poprzecznymi są mniejsze, to jedną lub więcej z tych grodzi należy uznać za nieistniejące w celu osiągnięcia minimalnego odstępu pomiędzy grodziami,

Stan równowagi

(13) Stan równowagi po zatopieniu przedziałów uznaje się za satysfakcjonujący pod warunkiem, że:

(a) Końcowa wodnica po zatopieniu przedziałów, po uwzględnieniu zwiększonego zanurzenia, przechyłu bocznego i przegłębienia, znajduje się poniżej dolnej krawędzi jakiegokolwiek otworu, przez który może odbywać się dalsze zalewanie wnętrza statku. Do otworów tych należy zaliczyć rury odpowietrzające, przewody wentylacyjne i otwory zamykane drzwiami strugoszczelnymi (nawet jeśli spełniają one wymagania prawidła 12) lub pokrywami łukowymi (nawet jeśli spełniają one wymagania prawidła 16 lub 19(4)); można do nich nie zaliczać otworów zamykanych pokrywami włazów i zamknięciami bezzrębnicowymi (które spełniają wymagania prawidła 18), pokryw luków ładunkowych typu opisanego w prawidle 27(2), zdalnie sterowanych, zasuwanych drzwi wodoszczelnych oraz nieotwieralnych iluminatorów burtowymi (spełniających wymagania prawidła 23). Jednakże w przypadku drzwi oddzielających główny przedział maszynowy od pomieszczenia maszynki sterowej, drzwi wodoszczelne mogą być typu zawiasowego, jeżeli są szybko zamykające się i w morzu pozostają zamknięte, gdy nie są używane, pod warunkiem, że dolny próg tych drzwi znajduje się powyżej letniej wodnicy ładunkowej.

(b) Jeżeli rurociągi, przewody lub tunele znajdują się w granicach założonego rozmiaru uszkodzenia określonego w ustępie (12)(b), to dla każdego przypadku uszkodzenia należy zastosować środki, które uniemożliwiają zalewanie przedziałów innych niż przyjęte za zatopione w obliczeniach dla danego przypadku uszkodzenia.

(c) Kąt przechyłu spowodowany niesymetrycznym zatapianiem nie przekracza 15 st. Jeżeli żadna część pokładu nie jest zanurzona, można dopuścić kąt do 17 st.

(d) Wysokość metacentryczna po zatopieniu przedziałów jest dodatnia.

(e) Gdy zanurzona jest jakakolwiek część pokładu położona poza przedziałem przyjętym za zatopiony w danym przypadku uszkodzenia lub, gdy zapas stateczności w stanie zatopionym może budzić wątpliwości, należy sprawdzić stateczność awaryjną. Można uznać ją za wystarczającą, jeśli krzywa ramion prostujących ma zakres nie mniejszy niż 20 st. poza położeniem równowagi, a maksymalne ramię prostujące, w obrębie tego zakresu, wynosi co najmniej 0,1 m. Powierzchnia pod krzywą ramion prostujących w obrębie wyżej wymienionego zakresu nie może być mniejsza niż 0,0175 m.rad. Administracja powinna rozważyć potencjalne zagrożenia stwarzane przez chronione i niechronione otwory, które mogą zostać czasowo zanurzone przy kątach leżących w obrębie zakresu krzywej stateczności awaryjnej.

(f) Administracja jest przekonana, że stateczność w pośrednich stanach zatapiania jest zadowalająca.

Statki bez napędu

(14) Lichtugom, barkom lub innym statkom bez własnego napędu wolną burtę wyznacza się zgodnie z postanowieniami niniejszych prawideł. Barkom spełniającym wymagania ustępów (2) i (3) można wyznaczyć wolną burtę typu „A”.

(a) Administracja powinna szczególnie rozważyć stateczność barek z ładunkiem na pokładzie otwartym. Ładunek pokładowy może być przewożony jedynie na barkach, którym wyznaczono wolną burtę typu „B”.

(b) Dla barek bezzałogowych wymagania prawideł 25, 26(2), 26(3) oraz prawidła 39 nie mają zastosowania.

(c) Takim bezzałogowym barkom, które na pokładzie wolnej burty mają jedynie małe otwory komunikacyjne zamykane zaopatrzonymi w uszczelki, wodoszczelnymi pokrywami ze stali lub równoważnego materiału, można wyznaczyć wolną burtę o 25% mniejszą od obliczonej zgodnie z niniejszymi prawidłami.”

Prawidło 37

Potrącenia dla nadbudówek i skrzyń

W przypisach do tabel zarówno dla statków typu „A”, jak i typu „B” w ustępie (2) po słowie „nadbudówek” dodaje się słowa „i skrzyń”.

Prawidło 38

Wznios pokładu

W definicji „y” w ustępie (12) słowa „końcu wzniosu” zastępuje się słowami „pionie rufowym lub dziobowym”.

Prawidło 40

Minimalne wolne burty

W pierwszym zdaniu ustępu (4) słowa „ustępem (1)” zastępuje się słowami „ustępem (3)”.

ROZDZIAŁ IV. WYMAGANIA SZCZEGÓLNE DLA STATKÓW Z WYZNACZONYMI DRZEWNYMI WOLNYMI BURTAMI

Prawidło 44

Sztauowanie

Obecny tekst zastępuje się następującym tekstem:

„Postanowienia ogólne

(1) Otwory w pokładzie nie osłoniętym, na którym umieszczony jest ładunek, powinny być starannie zamknięte i uszczelnione.

Przewody wentylacyjne i rury odpowietrzające powinny być skutecznie chronione.

(2) Ładunek pokładowy drewna powinien rozciągać się co najmniej na całkowitej dostępnej długości, którą jest pełna długość studni lub studzien między nadbudówkami.

Jeżeli na statku nie ma nadbudówki ograniczającej ładunek drewna od rufy, to ładunek drewna powinien rozciągać się co najmniej do rufowego końca najdalej do rufy wysuniętego luku.

Ładunek pokładowy drewna, w kierunku poprzecznym powinien dochodzić do burt statku tak blisko jak to możliwe, z uwzględnieniem luzu dla przeszkód takich jak relingi, węzłówki nadburcia, stojaki, droga dostępu dla pilota itp.; żaden z utworzonych w ten sposób odstępów przy burcie nie może przekroczyć wartości równej 4% szerokości statku. Drewno należy sztauować tak ściśle jak to możliwe co najmniej do standardowej wysokości nadbudówki innej niż szaniec.

(3) Na statku pływającym zimą w zimowej strefie okresowej wysokość ładunku pokładowego powyżej pokładu otwartego nie powinna przekraczać jednej trzeciej największej szerokości statku.

(4) Ładunek pokładowy drewna powinien być zwarcie ułożony, umocowany i zabezpieczony. W żaden sposób nie powinien przeszkadzać w nawigacji i eksploatacji statku.

Stojaki

(5) Jeżeli rodzaj drewna wymaga zastosowania stojaków, powinny one, być odpowiednio wytrzymałe, uwzględniając szerokość statku; wytrzymałość stojaków nie powinna przekroczyć wytrzymałości nadburcia, a odstępy między nimi powinny odpowiadać długości i rodzajowi przewożonego drewna, nie powinny jednak przekraczać 3 m. Do umocowania stojaków należy przewidzieć mocne kątowniki, metalowe gniazda lub równie skuteczne środki.

Wiązadła

(6) Ładunek pokładowy drewna powinien być skutecznie umocowany na całej długości systemem wiązadeł uznanym przez Administrację za odpowiedni dla danego rodzaju przewożonego drewna.*

Stateczność

(7) Należy przedsięwziąć środki dla zapewnienia należytego zapasu stateczności na wszystkich etapach podróży, uwzględniając przyrost ciężaru, wynikający np. z absorpcji wody lub oblodzenia, jeżeli występuje, oraz utratę ciężaru, np. w wyniku zużycia paliwa i zapasów.*

Ochrona załogi, dostęp do siłowni itp.

(8) Poza wymaganiami prawidła 25(5), po każdej stronie pokładu ładunkowego należy umieścić barierki lub liny zabezpieczające w odstępie nie przekraczającym 350 mm w pionie, do wysokości co najmniej 1 m powyżej ładunku.

Dodatkowo, jak najbliżej płaszczyzny symetrii statku należy zapewnić linę, najlepiej stalową naciągniętą ściągaczem śrubowym. Odstępy wsporników powinny być takie, aby zapobiegały nadmiernemu ugięciu barierek i lin ochronnych. W przypadku, gdy powierzchnia ładunku jest nierówna, to ponad jego powierzchnią należy zapewnić bezpieczne przejście o szerokości co najmniej 600 mm, skutecznie zabezpieczone od dołu lub wyposażone w linę zabezpieczającą.

(9) W przypadku, gdy spełnienie wymagań określonych w ustępie (8) jest niemożliwe ze względów praktycznych, należy zastosować alternatywne rozwiązania uznane przez Administrację,

Urządzenia sterowe

(10) Urządzenia sterowe powinny być skutecznie chronione przed uszkodzeniem przez ładunek i, jeżeli jest to praktycznie możliwe, powinny być dostępne we wszystkich warunkach. Należy przedsięwziąć skuteczne środki dla umożliwienia sterowania w przypadku uszkodzenia głównych urządzeń sterowych.”

Prawidło 45

Obliczenie wolnej burty

W ustępie (5) po słowach „linię ładunkową” dodaje się słowa „lub zgodnie z prawidłem 40(8), biorąc za podstawę letnie drzewne zanurzenie mierzone od górnej krawędzi stępki do letniej drzewnej linii ładunkowej”.

* Patrz Kodeks bezpiecznego postępowania na statkach przewożących pokładowe ładunki drewna, przyjęty przez Organizację jako Rezolucja A.287(VIII) i zmieniony przez Komitet Bezpieczeństwa Morskiego na jego trzydziestej dziewiątej sesji.

ZAŁĄCZNIK II

STREFY, OBSZARY I OKRESY

Prawidło 46

Północne zimowe strefy i obszary okresowe

Ostatnie zdanie ustępu (1)(b) otrzymuje brzmienie:

„Ze strefy tej wyłączone są I zimowa strefa okresowa Atlantyku Północnego, zimowy obszar okresowy Atlantyku Północnego oraz część Morza Bałtyckiego ograniczona równoleżnikiem o szerokości geograficznej Skagenu w Skagerraku. Wyspy Szetlandzkie uznaje się za leżące na granicy I i II zimowej strefy okresowej Atlantyku Północnego.

Okresy:

ZIMOWY: od 1 listopada do 31 marca

LETNI: od 1 kwietnia do 31 października”.

Prawidło 47

Południowa zimowa strefa okresowa

Słowa „do zachodniego wybrzeża kontynentu Ameryki” na końcu prawidła zastępuje się następującym tekstem:

„do punktu o szerokości 33°S, długości 79°W, następnie loksodroma do punktu o szerokości 41°S, długości 75°W, następnie Loksodroma do latarni Punta Corona na wyspie Chiloe, o szerokości 41°47'S, długości 73°53'W, następnie wzdłuż północnych, wschodnich i południowych wybrzeży wyspy Chiloe do punktu o szerokości 43°20'S_, długości 74°20'W, a następnie południk o długości 74°20'W do równoleżnika o szerokości 45°45'S, włączając wewnętrzną strefę kanałów Chiloe od południka 74°20'W na wschód”.

Prawidło 48

Strefa tropikalna

Na końcu pierwszego akapitu ustępu (2) słowa „a następnie loksodroma do zachodniego wybrzeża kontynentu Ameryki do punktu przy 30°S” zastępuje się słowami „następnie loksodroma do punktu o szerokości 32^Q47'S, długości 72°W, a następnie do równoleżnika o szerokości 32°47'S do zachodniego wybrzeża Ameryki Południowej”.

W drugim akapicie ustępu (2) słowo „Coquimbo” zastępuje się słowem „Valparaiso”.

Prawidło 49

Tropikalne obszary okresowe

W ustępie 4(b) słowa „do południka 120°E, a następnie południkiem 120°E do wybrzeża Australii” zastępuje się słowami „do południka 114°E, a następnie południkiem 114°E do wybrzeża Australii”.

Mapa stref i obszarów okresowych

Słowa „OKRESOWA STREFA ZIMOWA”, jeżeli oznaczają obszar wzdłuż wschodniego wybrzeża Stanów Zjednoczonych, zastępuje się słowami „ZIMOWY OBSZAR OKRESOWY”.

Słowa „OKRESOWA STREFA ZIMOWA” występujące na mapie (z wyjątkiem przypadków określonych powyżej) zastępuje się słowami „ZIMOWA STREFA OKRESOWA”, a słowa „OKRESOWY TROPIKALNY” zastępuje się słowami „OKRESOWY OBSZAR TROPIKALNY”.

W uwadze słowo „zachodniego” zastępuje się słowem „wschodniego”.

Granica okresowego obszaru tropikalnego u wybrzeży Australii przesuwa się z południka 120°E do południka 114°E.

Usuwa się południową granicę południowej strefy letniej na wschód od punktu o szerokości 33°S, długości 79°W do zachodniego wybrzeża kontynentu Ameryki. Dodaje się Loksodromę od punktu o szerokości 33°S, długości 79°W do punktu o szerokości 41°S, długości 75°W. Od tego punktu dodaje się loksodromę do latarni Punta Corona na wyspie Chiloe o szerokości 41° 47'S, długości 73°53'W. Od tego punktu północne, wschodnie i południowe wybrzeże wyspy Chiloe oznacza się jako granicę do punktu o szerokości 43° 20'S, długości 74° 20'W. Oznacza się południk 74°20'W do równoleżnika 45°45'S, a następnie ten równoleżnik do zachodniego wybrzeża Ameryki Południowej.

Z południowej granicy strefy tropikalnej usuwa się loksodromę od punktu o szerokości 26°S, długości 75°W do zachodniego wybrzeża Ameryki Południowej na szerokości 30°S. Dodaje się loksodromę od punktu o szerokości 26°S, długości 75°W do punktu o szerokości 32°47'S, długości 72°W, a dalej równoleżnik 32°47'S do zachodniego wybrzeża Ameryki Południowej.

ZAŁĄCZNIK III

Wersja angielska

Po zaznajomieniu się z powyższym protokołem, w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej oświadczam, że:

– został on uznany za słuszny zarówno w całości, jak i każde z postanowień w nim zawartych,

– Rzeczpospolita Polska postanawia przystąpić do tego protokołu,

– będzie niezmiennie zachowywany.

Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.

Dano w Warszawie dnia 28 sierpnia 2008 r.

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej: L. Kaczyński

L.S.

Prezes Rady Ministrów: D. Tusk