Dziennik Ustaw - rok 2009 nr 14 poz. 76

W imieniu Rzeczypospolitej Polskiej

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 22 maja 2001 r. została sporządzona w Sztokholmie Konwencja Sztokholmska w sprawie trwałych zanieczyszczeń organicznych, w następującym brzmieniu:

Przekład

KONWENCJA SZTOKHOLMSKA W SPRAWIE TRWAŁYCH ZANIECZYSZCZEŃ ORGANICZNYCH

Strony niniejszej konwencji,

Uznając, że trwałe zanieczyszczenia organiczne posiadają właściwości toksyczne, są odporne na degradację, podlegają biokumulacji i są przenoszone za pośrednictwem powietrza, wody i gatunków wędrownych przez granice międzynarodowe oraz są deponowane daleko od miejsc ich uwolnienia, gdzie następnie akumulują się w ekosystemach lądowych i wodnych,

Świadome istnienia problemów zdrowotnych, zwłaszcza w krajach rozwijających się, które wynikają z lokalnej ekspozycji na trwałe zanieczyszczenia organiczne, zwłaszcza ich oddziaływania na kobiety, a za ich pośrednictwem na przyszłe pokolenia,

Stwierdzając także, iż znacząco zagrożone są szczególnie ekosystemy arktyczne i zamieszkujące w nich grupy ludności tubylczej na skutek biomagnifikacji trwałych zanieczyszczeń organicznych oraz że zanieczyszczenie tradycyjnie spożywanych przez nie rodzajów żywności stanowi problem zdrowia społecznego,

Świadome potrzeby działań w skali globalnej w zakresie trwałych zanieczyszczeń organicznych,

Uwzględniając decyzję Rady Zarządzającej Programu Środowiska Narodów Zjednoczonych nr 19/13C z dnia 7 lutego 1997 roku w sprawie podjęcia działań międzynarodowych na rzecz ochrony ludzkiego zdrowia i środowiska poprzez przedsięwzięcia, które zmniejszają i/lub eliminują emisję oraz zrzuty trwałych zanieczyszczeń organicznych,

Odwołując się do stosownych postanowień odnośnych konwencji międzynarodowych w zakresie ochrony środowiska, zwłaszcza Konwencji rotterdamskiej w sprawie procedury zgody po uprzednim poinformowaniu w międzynarodowym handlu niektórymi niebezpiecznymi substancjami chemicznymi i pestycydami oraz Konwencji bazylejskiej o kontroli transgranicznego przemieszczania i usuwania odpadów niebezpiecznych, w tym umów regionalnych, opracowanych na podstawie postanowień jej artykułu 11,

Odwołując się również do stosownych postanowień Deklaracji z Rio w sprawie środowiska i rozwoju oraz Agendy 21,

Przyznając, że zapobiegliwość wszystkich stron wynika z zasady przezorności oraz że zasadą tę ujęto w niniejszej konwencji.

Uznając, że niniejsza konwencja i inne porozumienia międzynarodowe w dziedzinie handlu i środowiska wspierają się nawzajem.

Potwierdzając, że państwa posiadają, zgodnie z Kartą Narodów Zjednoczonych i zasadami prawa międzynarodowego, suwerenne prawo do wykorzystywania swoich własnych zasobów zgodnie z własną polityką ochrony środowiska i rozwoju oraz ponoszą odpowiedzialność za niedopuszczenie, aby działalność prowadzona w zakresie ich jurysdykcji lub kontroli powodowała szkody w środowisku innych państw lub na obszarach leżących poza granicami jurysdykcji krajowej,

Uwzględniając uwarunkowania i indywidualne wymagania krajów rozwijających się, zwłaszcza najsłabiej rozwiniętych spośród nich, i krajów dokonujących transformacji gospodarki, a szczególnie potrzebę wzmocnienia ich krajowych zdolności do gospodarowaniu substancjami chemicznymi, w tym poprzez transfer technologii, zapewnienie pomocy finansowej i technicznej oraz promocję współpracy pomiędzy stronami,

W pełni uwzględniając Program działań na rzecz zrównoważonego rozwoju małych rozwijających się państw wyspiarskich, przyjęty na Barbados w dniu 6 maja 1994 roku,

Odnotowując odpowiednie możliwości krajów rozwiniętych i rozwijających się oraz wspólną, lecz zróżnicowaną odpowiedzialność państw, określoną w zasadzie 7 Deklaracji z Rio w sprawie środowiska i rozwoju,

Uznając istotny wkład, jaki może wnieść sektor prywatny i organizacje pozarządowe w osiągnięcie zmniejszenia i/lub wyeliminowania emisji oraz zrzutów trwałych zanieczyszczeń organicznych,

Podkreślając znaczenie przyjęcia przez producentów trwałych zanieczyszczeń organicznych odpowiedzialności za ograniczenie negatywnych oddziaływań powodowanych przez ich produkty i za przekazywanie użytkownikom, rządom i społeczeństwu informacji o niebezpiecznych właściwościach tych substancji chemicznych,

Świadome potrzeby podjęcia działań na rzecz zapobiegania negatywnym oddziaływaniom trwałych zanieczyszczeń organicznych we wszystkich fazach ich cyklu życia,

Potwierdzając zasadę 16 Deklaracji z Rio w sprawie środowiska i rozwoju, głoszącą, iż władze krajowe powinny podjąć starania zmierzające do promocji internalizacji kosztów na rzecz środowiska i stosowania instrumentów ekonomicznych, biorąc pod uwagę podejście, że z zasady zanieczyszczający powinien ponosić koszty zanieczyszczenia, w stosowny sposób uwzględniając interes społeczny i nie powodując zakłóceń w handlu i inwestycjach międzynarodowych,

Zachęcając strony, które nie posiadają systemów regulowania i oceny, odnoszących się do pestycydów i przemysłowych substancji chemicznych, do opracowania takich systemów,

Uznając znaczenie opracowania i stosowania bezpiecznych dla środowiska zastępczych procesów i substancji chemicznych.

Zdecydowane chronić zdrowie ludzkie i środowisko przed szkodliwym oddziaływaniem trwałych zanieczyszczeń organicznych,

Uzgodniły, co następuje:

Artykuł 1

Cel

Mając na względzie podejście oparte na przezorności, określone w zasadzie 15 Deklaracji z Rio w sprawie środowiska i rozwoju, celem niniejszej konwencji jest ochrona ludzkiego zdrowia i środowiska przed trwałymi zanieczyszczeniami organicznymi.

Artykuł 2

Definicje

Dla celów niniejszej konwencji:

a) „strona” oznacza państwo lub regionalną organizacją integracji gospodarczej, która zgodziła się przestrzegać postanowień niniejszej konwencji i wobec której obowiązuje konwencja;

b) „regionalna organizacja integracji gospodarczej” oznacza organizację utworzoną przez suwerenne państwa danego regionu, której państwa członkowskie przekazały uprawnienia w sprawach objętych niniejszą konwencją i która została w stosowny sposób upoważniona, zgodnie z jej wewnętrznymi procedurami, do podpisania, ratyfikowania, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia do niniejszej konwencji;

c) „strony obecne i głosujące” oznacza strony obecne i głosujące za lub przeciw.

Artykuł 3

Działania mające na celu zmniejszenie lub eliminacje uwolnień z zamierzonej produkcji i stosowania

1. Każda ze stron:

a) zabroni i/lub podejmie prawne i administracyjne działania potrzebne w celu eliminacji:

(i) produkcji i stosowania substancji chemicznych wymienionych w załączniku A, będących przedmiotem postanowień tego załącznika; oraz

(ii) importu i eksportu substancji chemicznych wymienionych w załączniku A, zgodnie z postanowieniami zawartymi w ustępie 2; oraz

b) ograniczy produkcję i stosowanie substancji chemicznych wymienionych w załączniku B zgodnie z postanowieniami zawartymi w tym załączniku.

2. Każda ze stron podejmie działania zapewniające, że:

a) substancja chemiczna wymieniona w załączniku A lub załączniku B będzie importowana wyłącznie w celu:

(i) bezpiecznego dla środowiska jej usuwania zgodnie z postanowieniami artykułu 6 ustęp 1 litera d; lub

(ii) użytkowania lub stosowania w celu, na który danej stronie zezwalają postanowienia załącznika A lub załącznika B;

b) substancja chemiczna wymieniona w załączniku A, wobec której obowiązuje jakiekolwiek szczególne wyłączenie odnoszące się do produkcji lub użytkowania, lub substancja chemiczna wymieniona w załączniku B, wobec której dopuszcza się jakiekolwiek szczególne wyłączenie lub dopuszczalny cel w zakresie produkcji albo użytkowania, biorąc pod uwagę wszelkie stosowne postanowienia obowiązujących międzynarodowych instrumentów dotyczących procedury zgody po uprzednim poinformowaniu, będzie eksportowana wyłącznie:

(i) w celu bezpiecznego dla środowiska usunięcia jej. zgodnie z postanowieniami artykułu 6 ustęp 1 litera d;

(ii) do strony, której na użytkowanie tej substancji chemicznej zezwalają postanowienia załącznika A lub załącznika B: lub

(iii) do państwa, niebędącego stroną niniejszej konwencji, które dostarczyło roczne świadectwo stronie dokonującej eksportu. Takie świadectwo określać ma zamierzony sposób użytkowania substancji chemicznej i zawierać oświadczenie, stwierdzające, że w odniesieniu do tej substancji chemicznej strona dokonująca importu zobowiązuje się do:

a) ochrony ludzkiego zdrowia i środowiska poprzez podjęcie niezbędnych działań w celu ograniczenia do minimum lub zapobiegania uwolnieniom;

b) przestrzegania postanowień zawartych w artykule 6 ustąp 1; oraz

c) przestrzegania, tam gdzie to stosowne, postanowień ustępu 2 części II załącznika B.

Świadectwo ma także zawierać wszelką stosowną dokumentację pomocniczą, taką jak: przepisy prawa, instrumenty regulacyjne albo wytyczne administracyjne lub polityczne. Państwo dokonujące eksportu przekazuje świadectwo Sekretariatowi w ciągu sześćdziesięciu dni od jego otrzymania.

c) substancja chemiczna wymieniona w załączniku A, wobec której nie obowiązują już żadne szczególne wyłączenia odnoszące się do produkcji lub użytkowania przez którąkolwiek stronę, nie będzie eksportowana z wyjątkiem eksportu w celu bezpiecznego dla środowiska usunięcia jej, zgodnie z postanowieniami artykułu 6 ustęp 1 litera d;

d) dla celów niniejszego ustępu, termin „państwo niebędące stroną niniejszej konwencji” obejmuje, w odniesieniu do danej substancji chemicznej, państwo lub regionalną organizację integracji gospodarczej, która nie zgodziła się na to, aby obowiązywały ją postanowienia konwencji odnoszące się do tejże substancji chemicznej.

3. Każda ze stron posiadająca jeden lub więcej systemów regulacji i oceny w zakresie nowych pestycydów lub nowych przemysłowych substancji chemicznych podejmie działania regulacyjne w celu zapobiegania produkcji i stosowania nowych pestycydów lub nowych przemysłowych substancji chemicznych, które, przy rozważeniu kryteriów zawartych w załączniku D ustęp 1, wykazują właściwości trwałych zanieczyszczeń organicznych.

4. Każda ze stron posiadająca jeden lub więcej systemów regulacji i oceny w zakresie pestycydów lub przemysłowych substancji chemicznych uwzględni, tam gdzie to stosowne, podczas dokonywania ocen aktualnie stosowanych pestycydów lub przemysłowych substancji chemicznych w ramach tych systemów, kryteria określone w załączniku D ustęp 1.

5. Jeżeli niniejsza konwencja nie stanowi inaczej, postanowienia ustępu 1 i 2 nie mają zastosowania do takich ilości substancji chemicznej, które mają być użytkowane w badaniach na skalę laboratoryjną lub jako wzorce.

6. Każda ze stron, korzystająca ze szczególnego wyłączenia zgodnie z załącznikiem A albo szczególnego wyłączenia lub dopuszczalnego celu zgodnie z załącznikiem B, podejmie stosowne działania, aby zapewnić, że wszelka produkcja lub stosowanie w ramach takiego wyłączenia lub celu będzie dokonywane w sposób zapobiegający lub ograniczający do minimum narażenie ludzi na działanie danej substancji i jej uwolnienie do środowiska. W przypadkach wyłączeń z użytkowania lub stosowania w dopuszczalnych celach, które dotyczą zamierzonych uwolnień do środowiska w warunkach normalnego użytkowania, takie uwolnienia będą ograniczane do niezbędnego minimum, biorąc pod uwagę wszelkie stosowane w tym zakresie normy i wytyczne.

Artykuł 4

Rejestr szczególnych wyłączeń

1. Niniejszym ustanawia się rejestr w celu zidentyfikowania stron dysponujących szczególnymi wyłączeniami wymienionymi w załączniku A lub załączniku B. Rejestr nie identyfikuje stron wykorzystujących postanowienia załącznika A lub załącznika B, z których mogą korzystać wszystkie strony. Rejestr będzie prowadzony przez Sekretariat i będzie dostępny dla społeczeństwa.

2. Rejestr będzie zawierał:

a) wykaz rodzajów szczególnych wyłączeń wynikających z załącznika A i załącznika B;

b) wykaz stron dysponujących szczególnym wyłączeniem zgodnie z załącznikiem A lub załącznikiem B; oraz

c) wykaz terminów wygaśnięcia każdego zarejestrowanego szczególnego wyłączenia.

3. Każde państwo, stając się stroną, może zarejestrować jeden lub więcej rodzajów szczególnych wyłączeń wymienionych w załączniku A lub załączniku B, powiadamiając o tym Sekretariat na piśmie.

4. Jeżeli strona nie wskaże innego wcześniejszego terminu do rejestru lub nie zostanie on przedłużony na podstawie ustępu 7, wszystkie rejestracje szczególnych wyłączeń wygasają z upływem pięciu lat od dnia wejścia w życie niniejszej konwencji w odniesieniu do danej substancji chemicznej.

5. Podczas swojej pierwszej sesji Konferencja Stron podejmie decyzję w sprawie trybu dokonywania przeglądu zgłoszeń do rejestru.

6. Przed dokonaniem przeglądu zgłoszenia do rejestru, strona, której to dotyczy, przedłoży Sekretariatowi raport uzasadniający swoją dalszą potrzebę rejestracji tego wyłączenia. Raport zostanie rozesłany przez Sekretariat do wszystkich stron. Przegląd rejestracji zostanie dokonany na podstawie wszelkich dostępnych informacji. Następnie Konferencja Stron może wydać takie zalecenia danej stronie, jakie uważa za stosowne.

7. Na prośbę danej strony, Konferencja Stron może podjąć decyzję o przedłużeniu terminu wygaśnięcia szczególnego wyłączenia na okres do pięciu lat. Podejmując tę decyzję, Konferencja Stron weźmie należycie pod uwagę szczególne uwarunkowania stron - krajów rozwijających się i stron -krajów dokonujących transformacji gospodarki.

8. W każdym czasie strona może wycofać zgłoszenie do rejestru dotyczące szczególnego wyłączenia, powiadamiając o tym Sekretariat na piśmie. Wycofanie zacznie obowiązywać w terminie podanym w powiadomieniu.

9. Gdy nie będzie już żadnych stron zarejestrowanych dla danego rodzaju szczególnego wyłączenia, nie można będzie zgłaszać żadnych nowych rejestracji dla tego rodzaju wyłączenia.

Artykuł 5

Działania mające na celu zmniejszenie lub eliminacje uwolnień z niezamierzonej produkcji

Każda ze stron podejmie jako minimum następujące działania na rzecz zmniejszania całkowitych uwolnień ze źródeł antropogenicznych wszystkich substancji chemicznych wymienionych w załączniku C w celu ich ciągłej minimalizacji oraz, tam gdzie jest to wykonalne, ostatecznego ich wyeliminowania:

a) w ciągu dwóch lat od dnia wejścia w życie niniejszej konwencji w stosunku do niej, opracuje plan działania lub, tam gdzie to stosowne, regionalny lub subregionalny plan działania, a następnie wdroży go jako część swojego planu wdrażania określonego w artykule 7, mającego na celu zidentyfikowanie, scharakteryzowanie i podjęcie działań wobec uwolnień substancji chemicznych wymienionych w załączniku C oraz w celu umożliwienia wdrożenia postanowień wyszczególnionych w punkcie od litery b do litery e. Plan działania powinien zawierać następujące elementy:

(i) ocenę aktualnych i prognozowanych uwolnień, w tym opracowanie i prowadzenie inwentaryzacji źródeł i szacunków uwolnień, z uwzględnieniem kategorii źródeł określonych w załączniku C;

(ii) ocenę skuteczności prawa i polityki strony odnoszących się do zarządzania takimi uwolnieniami;

(iii) strategie na rzecz spełnienia zobowiązań zawartych w punkcie a, z uwzględnieniem ocen, o których mowa w podpunktach i oraz ii;

(iv) działania na rzecz promocji edukacji, szkoleń i podnoszenia świadomości w zakresie tej strategii;

(v) dokonywany, co pięć lat, przegląd tej strategii i jej dokonań w spełnianiu zobowiązań zawartych w niniejszym ustępie; takie przeglądy będą włączone do raportów przedkładanych zgodnie z artykułem 15;

(vi) harmonogram realizacji planu działania, w tym również strategii i określonych w nich działań;

b) będzie promować podejmowanie dostępnych, wykonalnych i praktycznych działań umożliwiających szybkie osiągnięcie realnego i znaczącego zmniejszenia poziomu uwolnień lub eliminacji źródeł;

c) promuje opracowanie i, tam gdzie uzna to za konieczne, wymaga stosowania substytutów lub zmodyfikowanych materiałów, produktów i procesów w celu zapobiegania tworzeniu się i uwalnianiu substancji chemicznych wymienionych w załączniku C, biorąc pod uwagę ogólne zalecenia dotyczące działań na rzecz zapobiegania i ograniczania uwolnień, zawarte w załączniku C, oraz wytyczne, które zostaną przyjęte decyzją Konferencji Stron;

d) promuje i, zgodnie z harmonogramem realizacji przyjętego planu działania, wymaga stosowania najlepszych dostępnych technik dla nowych źródeł należących do kategorii źródeł, które, jak ustaliła strona, uzasadniają przyjęcie takich działań w jej planie działania, przy czym w pierwszej kolejności szczególną uwagę zwróci się na kategorie źródeł określone w części II załącznika C. W każdym przypadku, wymóg stosowania najlepszych dostępnych technik dla nowych źródeł w kategoriach wymienionych w części II tego załącznika będzie wprowadzany tak szybko, jak to praktycznie możliwe, lecz nie później niż w ciągu czterech lat od wejścia w życie konwencji w stosunku do danej strony. W odniesieniu do określonych kategorii źródeł strony będą promować stosowanie najlepszych praktyk ochrony środowiska. Stosując najlepsze dostępne techniki i najlepsze praktyki ochrony środowiska, strony powinny wziąć pod uwagę ogólne zalecenia dotyczące działań na rzecz zapobiegania i ograniczania uwolnień, zawarte w tym załączniku, oraz wytyczne dotyczące najlepszych dostępnych technik i najlepszych praktyk ochrony środowiska, które zostaną przyjęte decyzją Konferencji Stron;

e) promuje, zgodnie z przyjętym swoim planem działania, stosowanie najlepszych dostępnych technik i najlepszych praktyk ochrony środowiska:

(i) dla istniejących źródeł należących do kategorii źródeł wymienionych w części II załącznika C i należących do kategorii źródeł takich, jak wymienione w części IIl tego załącznika; oraz

(ii) dla nowych źródeł należących do kategorii źródeł takich, jak wymienione w części III załącznika C, wobec których strona nie zastosowała postanowień litery d.

Przy stosowaniu najlepszych dostępnych technik i najlepszych praktyk ochrony środowiska, strony powinny wziąć pod uwagę ogólne zalecenia dotyczące działań na rzecz zapobiegania i ograniczania uwolnień, zawarte w załączniku C, oraz wytyczne dotyczące najlepszych dostępnych technik i najlepszych praktyk ochrony środowiska, które zostaną przyjęte decyzją Konferencji Stron;

f) dla celów niniejszego artykułu i załącznika C:

(i) „najlepsze dostępne techniki” oznaczają najbardziej efektywny i zaawansowany poziom rozwoju działalności i metod jej prowadzenia, określający praktyczną przydatność danych technik do zapewnienia podstaw do ograniczania uwolnień, mających na celu zapobieganie i, gdy nie jest to możliwe w praktyce, ogólne zmniejszenie uwolnień substancji chemicznych wymienionych w części I załącznika C i ich oddziaływań na środowisko jako całości. Przy czym:

(ii) „techniki” obejmują zarówno zastosowane technologie, jak i sposób zaprojektowania instalacji, ich budowy, utrzymania, eksploatacji i wycofania z eksploatacji;

(iii) „dostępne” techniki oznacza techniki dostępne dla operatora oraz opracowane w skali umożliwiającej ich wprowadzenie w danym sektorze przemysłu, w warunkach uzasadnionych ekonomicznie i technicznie, z uwzględnieniem kosztów i korzyści; oraz

(iv) „najlepsze” oznacza najskuteczniejsze w osiąganiu wysokiego ogólnego poziomu ochrony środowiska jako całości;

(v) „najlepsze praktyki ochrony środowiska” oznacza zastosowanie najbardziej odpowiedniej kombinacji działań i strategii na rzecz ochrony środowiska:

(vi) „nowe źródło” oznacza każde źródło, którego budowa albo istotna modyfikacja rozpoczęła się co najmniej rok od daty:

a) wejścia w życie niniejszej konwencji wobec danej strony; lub

b) wejścia w życie wobec danej strony poprawki do załącznika C, w przypadku gdy dane źródło staje się przedmiotem postanowień niniejszej konwencji jedynie na mocy tejże poprawki.

g) strona może zastosować dopuszczalne wartości uwolnień lub normy techniczne, aby spełnić swoje zobowiązania w zakresie najlepszych dostępnych technik, o których mowa w niniejszym artykule.

Artykuł 6

Działania mające na celu zmniejszenie lub eliminację uwolnień ze zmagazynowanych zapasów i z odpadów

1. W celu zapewnienia, że zmagazynowanymi zapasami składającymi się lub zawierającymi substancje wymienione w załączniku A lub załączniku B, oraz odpadami, w tym produktami i artykułami wówczas, gdy staną się odpadami, składającymi się z substancji wymienionych w załączniku A, B lub C, zawierającymi je lub nimi zanieczyszczonymi gospodaruje się w sposób chroniący zdrowie ludzkie i środowisko, każda ze stron:

a) opracuje stosowne strategie identyfikowania:

(i) zmagazynowanych zapasów składających się z substancji wymienionych w załączniku A lub załączniku B, albo je zawierających; oraz

(ii) produktów i artykułów będących w użytkowaniu oraz odpadów składających się z substancji wymienionej w załączniku A, B lub C, zawierających ją lub nią zanieczyszczonych;

b) zidentyfikuje, w praktycznie możliwym zakresie, na podstawie strategii, o których mowa w literze a, zmagazynowane zapasy składające się z substancji wymienionych w załączniku A lub załączniku B lub je zawierające;

c) zagospodaruje zmagazynowane zapasy, odpowiednio, w sposób bezpieczny, skuteczny i przyjazny dla środowiska. Zmagazynowane zapasy substancji wymienionych zarówno w załączniku A, jak i załączniku B, których nie wolno już dłużej stosować, na podstawie jakiegokolwiek szczególnego wyłączenia określonego w załączniku A lub jakiegokolwiek szczególnego wyłączenia lub dopuszczalnego celu określonego w załączniku B, z wyjątkiem zmagazynowanych zapasów, które wolno eksportować na mocy artykułu 3 ustęp 2, będzie się uważać za odpady i będzie nimi gospodarować zgodnie z postanowieniami litery d;

d) podejmie odpowiednie działania w celu zapewnienia, aby z tymi odpadami, w tym również produktami i artykułami wówczas, gdy staną się odpadami:

(i) obchodzono się, gromadzono, transportowano oraz magazynowano w sposób przyjazny dla środowiska;

(ii) usuwano je w taki sposób, aby zawarte w nich trwałe zanieczyszczenia organiczne zostały zniszczone lub nieodwracalnie przekształcone w substancje, które nie wykazują właściwości trwałych zanieczyszczeń organicznych lub zostały usunięte w inny sposób przyjazny dla środowiska, jeżeli zniszczenie lub nieodwracalne przekształcenie nie stanowi preferowanego rozwiązania ze względów ochrony środowiska, lub w odpady o niskiej zawartości trwałych zanieczyszczeń organicznych, biorąc pod uwagę międzynarodowe zasady, standardy i wytyczne. w tym również te, które mogą zostać opracowane na podstawie ustępu 2 oraz stosowne globalne i regionalne zasady obowiązujące w gospodarce odpadami niebezpiecznymi;

(iii) nie zezwolono na poddawanie ich operacjom usuwania mogącym prowadzić do odzysku, recyklingu, odtworzenia, bezpośredniego ponownego wykorzystania lub do zastępczego stosowania trwałych zanieczyszczeń organicznych; oraz

(iv) nie były one przewożone przez granice międzynarodowe bez uwzględnienia odnośnych międzynarodowych zasad, standardów i wytycznych;

e) podejmie wysiłki mające na celu opracowanie odpowiednich strategii identyfikowania miejsc zanieczyszczonych substancjami chemicznymi wymienionymi w załączniku A, B lub C; jeżeli remediacja tych miejsc zostanie podjęta, należy ją przeprowadzić w sposób przyjazny dla środowiska.

2. Konferencja Stron będzie ściśle współpracować z właściwymi organami Konwencji bazylejskiej o kontroli transgranicznego przemieszczania i usuwania odpadów niebezpiecznych, między innymi w celu:

a) ustanowienia niezbędnych poziomów zniszczenia i nieodwracalnego przekształcenia, wykluczających występowanie właściwości trwałych zanieczyszczeń organicznych określonych w załączniku D ustęp 1;

b) ustalenia, które metody stanowią ich zdaniem przyjazny dla środowiska sposób usuwania, o którym mowa powyżej; oraz

c) prowadzenia prac zmierzających do ustalenia, kiedy to stosowne, poziomów stężeń substancji chemicznych wymienionych w załącznikach A, B i C, w celu zdefiniowania niskiej zawartości trwałych zanieczyszczeń organicznych, do której odnosi się ustęp 1 litera d podpunkt ii.

Artykuł 7

Plany wdrażania

1. Każda ze stron:

a) opracuje plan wdrażania swoich zobowiązań wynikających z postanowień niniejszej konwencji i podejmie wysiłki w celu jego realizacji;

b) przekaże Konferencji Stron swój plan wdrażania w ciągu dwóch lat od dnia wejścia w życie niniejszej konwencji; oraz

c) będzie dokonywać, odpowiednio, okresowego przeglądu i aktualizacji swojego planu wdrażania w sposób, który zostanie określony decyzją Konferencji Stron.

2. W celu ułatwienia opracowania, wdrożenia i aktualizacji swoich planów wdrażania, strony będą. tam gdzie to stosowne, współpracować bezpośrednio lub za pośrednictwem organizacji globalnych, regionalnych i subregionalnych oraz będą konsultować się z krajowymi zainteresowanymi stronami. w tym również grupami zrzeszającymi kobiety i grupami działającymi na rzecz zdrowia dzieci.

3. Strony podejmą wysiłki zmierzające do wykorzystania oraz, tam gdzie to konieczne, do ustanowienia środków w celu zintegrowania krajowych planów wdrażania dotyczących trwałych zanieczyszczeń organicznych ze swoimi strategiami zrównoważonego rozwoju, tam gdzie to stosowne.

Artykuł 8

Umieszczanie substancji w wykazach w załącznikach A, B i C

1. Strona może przedłożyć Sekretariatowi wniosek o umieszczenie substancji w wykazie w załącznikach A, B i/lub C. Wniosek ten będzie zawierać informacje określone w załączniku D. Przy opracowywaniu wniosku, stronie mogą pomagać inne strony i/lub Sekretariat.

2. Sekretariat sprawdzi, czy wniosek zawiera informacje określone w załączniku D. W przypadku, gdy Sekretariat będzie przeświadczony, że wniosek zawiera stosowne informacje, przekaże go Komitetowi do spraw Przeglądu Trwałych Zanieczyszczeń Organicznych.

3. Komitet zbada wniosek i zastosuje, w sposób elastyczny i przejrzysty, kryteria kwalifikacyjne określone w załączniku D, uwzględniając wszystkie dostarczone informacje w sposób zintegrowany i wyważony.

4. Jeżeli Komitet zadecyduje, że:

a) jest przeświadczony, iż zostały spełnione kryteria kwalifikacyjne, wtedy udostępni, za pośrednictwem Sekretariatu, wniosek i ocenę Komitetu wszystkim stronom i obserwatorom, z prośbą skierowaną do nich o przedłożenie informacji określonych w załączniku E; lub

b) nie jest przeświadczony, iż zostały spełnione kryteria kwalifikacyjne, wtedy za pośrednictwem Sekretariatu informuje o tym wszystkie strony i obserwatorów oraz udostępni wniosek i ocenę Komitetu wszystkim stronom, a wniosek zostanie odrzucony.

5. Każda ze stron może ponownie przedłożyć Komitetowi wniosek, który został odrzucony na podstawie ustępu 4. Ponowne przedłożenie może odnosić się do wszelkich spraw będących przedmiotem zaniepokojenia strony oraz zawierać uzasadnienie dla dodatkowego rozważenia wniosku przez Komitet. Jeżeli, trzymając się tej procedury. Komitet ponownie odrzuci wniosek, strona może odwołać się od decyzji Komitetu, a sprawę rozpatrzy Konferencja Stron podczas swojej kolejnej sesji. Na podstawie kryteriów kwalifikacyjnych określonych w załączniku D oraz biorąc pod uwagę ocenę Komitetu i wszelkie dodatkowe informacje dostarczone przez którąkolwiek stronę lub obserwatora. Konferencja Stron może zadecydować o przeprowadzeniu dalszego postępowania w sprawie wniosku.

6. W przypadku, gdy Komitet zadecyduje, że kryteria kwalifikacyjne zostały spełnione, lub Konferencja Stron zadecyduje, że należy przeprowadzić dalsze postępowanie w sprawie wniosku. Komitet dokona dalszego przeglądu wniosku, biorąc pod uwagę wszelkie stosowne, dodatkowo dostarczone informacje oraz opracuje projekt profilu ryzyka, zgodnie z załącznikiem E. Za pośrednictwem Sekretariatu, udostępni projekt profilu wszystkim stronom i obserwatorom, zgromadzi ich uwagi techniczne i, biorąc te ostatnie pod uwagę, opracuje ostateczną wersję profilu ryzyka.

7. Jeżeli, na podstawie profilu ryzyka, opracowanego zgodnie z załącznikiem E. Komitet zadecyduje, że:

a) substancja chemiczna może, w wyniku jej przenoszenia w środowisku na dalekie odległości, doprowadzić do znaczących negatywnych oddziaływań na ludzkie zdrowie i/lub środowisko, takich, że uzasadnione są działania w skali globalnej, wtedy w sprawie wniosku będzie przeprowadzone postępowanie. Brak całkowitej pewności naukowej nie wstrzymuje postępowania w sprawie wniosku. Za pośrednictwem Sekretariatu, Komitet wystąpi do wszystkich stron i obserwatorów o informacje dotyczące uwarunkowań określonych w załączniku F. Następnie opracuje ocenę w zakresie zarządzania ryzykiem, obejmującą analizę możliwych środków kontroli, jakie można zastosować wobec danej substancji chemicznej, zgodnie z tymże załącznikiem; lub

b) nie należy przeprowadzać postępowania w sprawie wniosku, wtedy udostępni, za pośrednictwem Sekretariatu, profil ryzyka wszystkim stronom i obserwatorom oraz odrzuci wniosek.

8. W przypadku każdego wniosku odrzuconego na podstawie ustępu 7 litera b, strona może wystąpić do Konferencji Stron o rozważenie wydania Komitetowi polecenia, aby ten zwrócił się do strony występującej z wnioskiem oraz do innych stron o dostarczenie dodatkowych informacji w okresie nieprzekraczającym jednego roku. Po tym okresie i na podstawie wszelkich otrzymanych informacji, Komitet ponownie rozpatrzy wniosek zgodnie z ustępem 6, w trybie czasowym, o którym zadecyduje Konferencja Stron. Jeżeli, trzymając się tej procedury, Komitet ponownie odrzuci wniosek, strona może odwołać się od decyzji Komitetu, a sprawę rozpatrzy Konferencja Stron na swoim następnym posiedzeniu. Na podstawie profilu ryzyka opracowanego zgodnie z załącznikiem E oraz biorąc pod uwagę ocenę Komitetu i wszelkie dodatkowe informacje dostarczone przez którąkolwiek ze stron lub obserwatorów, Konferencja Stron może zadecydować o prowadzeniu dalszego postępowania w sprawie wniosku. Jeżeli Konferencja Stron zadecyduje o prowadzeniu dalszego postępowania w sprawie wniosku, Komitet opracuje ocenę w zakresie zarządzania ryzykiem.

9. W oparciu o profil ryzyka, o którym mowa w ustępie 6, oraz o ocenę w zakresie zarządzania ryzykiem, o której mowa w ustępie 7 litera a lub ustępie 8, Komitet wyda zalecenie, ustalające, czy substancja ta powinna być rozpatrywana przez Konferencję Stron w celu umieszczenia jej w wykazie w załącznikach A, B i/lub C. Biorąc należycie pod uwagę zalecenia Komitetu, w tym również jakąkolwiek niepewność naukową, Konferencja Stron zadecyduje, zgodnie z zasadą przezorności, o umieszczeniu substancji chemicznej w wykazie w załącznikach A, B i/lub C oraz określi odnoszące się do niej środki kontroli.

Artykuł 9

Wymiana informacji

1. Każda ze stron umożliwi lub podejmie wymianę informacji dotyczących:

a) zmniejszenia lub eliminacji produkcji, stosowania i uwalniania trwałych zanieczyszczeń organicznych; oraz

b) zamienników trwałych zanieczyszczeń organicznych, w tym informacji dotyczących związanego z nimi ryzyka, jak również ich kosztów gospodarczych i społecznych.

2. Strony będą prowadzić wymianę informacji, o których mowa w ustępie 1, bezpośrednio lub za pośrednictwem Sekretariatu.

3. Każda ze stron wyznaczy krajowy punkt kontaktowy dla potrzeb wymiany takich informacji.

4. Sekretariat będzie pełnił funkcję mechanizmu wymiany informacji dotyczących trwałych zanieczyszczeń organicznych, w tym informacji dostarczonych przez strony, organizacje międzyrządowe i pozarządowe.

5. Dla celów niniejszej konwencji, nie traktuje się jako niejawnych informacji dotyczących zdrowia i bezpieczeństwa ludzi i środowiska. Strony, które wymieniają inne informacje na mocy niniejszej konwencji, będą chronić wszelkie niejawne informacje we wzajemnie uzgodniony sposób.

Artykuł 10

Informacja publiczna, świadomość społeczna i edukacja

1. Każda ze stron, w ramach swoich możliwości, będzie promować i ułatwiać:

a) podnoszenie świadomości polityków i decydentów w odniesieniu do trwałych zanieczyszczeń organicznych;

b) przekazywanie społeczeństwu wszystkich dostępnych informacji dotyczących trwałych zanieczyszczeń organicznych, z uwzględnieniem postanowień artykułu 9 ustęp 5;

c) opracowanie i wdrażanie programów edukacyjnych i programów podnoszenia świadomości społeczeństwa w zakresie trwałych zanieczyszczeń organicznych, ich skutków zdrowotnych i środowiskowych, a także ich zamienników, przeznaczonych zwłaszcza dla kobiet, dzieci i osób o najniższym wykształceniu;

d) udział społeczeństwa w działaniach dotyczących trwałych zanieczyszczeń organicznych oraz ich skutków zdrowotnych i środowiskowych, jak również w opracowaniu właściwych rozwiązań, w tym możliwości wnoszenia przez nie wkładu na poziomie krajowym w zakresie wdrażania niniejszej konwencji;

e) szkolenie pracowników, naukowców, nauczycieli oraz personelu technicznego i kierowniczego;

f) opracowanie i wymianę materiałów edukacyjnych i służących podnoszeniu świadomości społeczeństwa na poziomie krajowym i międzynarodowym; oraz

g) opracowanie i realizację programów edukacyjnych i szkoleniowych na poziomie krajowym i międzynarodowym.

2. Każda ze stron, w ramach swoich możliwości, zapewni dostęp społeczeństwa do informacji, o których mowa w ust. 1. i aktualizację tych informacji.

3. Każda ze stron, w ramach swoich możliwości, będzie zachęcać użytkowników przemysłowych i zawodowych do promowania i ułatwiania udostępniania informacji, o których mowa w ustępie 1, na poziomie krajowym oraz, odpowiednio, na poziomie subregionalnym, regionalnym i globalnym.

4. Przy dostarczaniu informacji dotyczących trwałych zanieczyszczeń organicznych i ich zamienników, strony mogą korzystać z arkuszy danych o bezpieczeństwie, raportów, środków masowego przekazu i innych środków komunikowania się oraz mogą utworzyć ośrodki informacyjne na poziomie krajowym i regionalnym.

5. Każda ze stron pozytywnie odniesie się do tworzenia takich mechanizmów, jak rejestry uwalniania i przenoszenia zanieczyszczeń, umożliwiających gromadzenie i upowszechnianie informacji o szacunkowych ilościach substancji chemicznych wymienionych w załączniku A, B lub C, jakie uwolniono lub unieszkodliwiono w ciągu roku.

Artykuł 11

Prace badawczo-rozwojowe i monitoring

1. Strony, w ramach swoich możliwości na poziomie krajowym i międzynarodowym, będą zachęcać do podejmowania i/lub podejmować stosowne prace badawczo-rozwojowe, monitoring i współpracę w zakresie trwałych zanieczyszczeń organicznych oraz, tam gdzie to istotne, w zakresie ich zamienników, a także w zakresie kandydujących trwałych zanieczyszczeń organicznych, z uwzględnieniem:

a) źródeł i uwolnień do środowiska;

b) występowania, poziomów i tendencji zmian poziomów u ludzi i w środowisku;

c) przenoszenia, losu i przemian w środowisku;

d) oddziaływań na zdrowie ludzkie i środowisko;

e) skutków społeczno-gospodarczych i w dziedzinie kultury;

f) zmniejszania i/lub eliminacji uwolnień; oraz

g) zharmonizowanych metodyk inwentaryzacji źródeł wytwarzania i technik analitycznych służących do pomiaru uwolnień.

2. Podejmując działania wynikające z ustępu 1, strony, w ramach swoich możliwości, będą:

a) wspierać i dalej rozwijać, odpowiednio, programy, sieci i organizacje międzynarodowe, których celem jest określenie, prowadzenie, ocena i finansowanie badań, gromadzenie danych i monitoring, z uwzględnieniem potrzeby ograniczenia do minimum powielania podejmowanych wysiłków;

b) wspierać krajowe i międzynarodowe wysiłki na rzecz wzmocnienia krajowych możliwości naukowo-technicznych, zwłaszcza w krajach rozwijających się i w krajach dokonujących transformacji gospodarki, a także przyczyniać się do dostępu do danych i analiz oraz ich wymiany;

c) uwzględniać problemy i potrzeby krajów rozwijających się i krajów dokonujących transformacji gospodarki, zwłaszcza w zakresie ich zasobów finansowych i technicznych, i współpracować na rzecz poprawy ich zdolności do uczestnictwa w działaniach, o których mowa w literze a i b;

d) podejmować badania naukowe zmierzające do zmniejszenia wpływu trwałych zanieczyszczeń organicznych na zdrowie w aspekcie rozrodczości;

e) udostępniać społeczeństwu wyniki prowadzonych prac badawczo-rozwojowych i monitoringu, o których mowa w niniejszym ustępie, we właściwym czasie i regularnie; oraz

f) zachęcać do podejmowania i/iub podejmować współpracę w zakresie przechowywania i utrzymywania informacji pochodzących z prac badawczo-rozwojowych i monitoringu.

Artykuł 12

Pomoc techniczna

1. Strony uznają, że udzielanie pomocy technicznej we właściwym czasie i w odpowiedni sposób w odpowiedzi na prośby stron - krajów rozwijających się i stron - krajów dokonujących transformacji gospodarki ma istotne znaczenie dla skutecznego wdrażania niniejszej konwencji.

2. Strony podejmą współpracą w celu udzielenia pomocy technicznej we właściwym czasie i w odpowiedni sposób stronom - krajom rozwijającym się i stronom - krajom dokonującym transformacji gospodarki, aby pomóc im, z uwzględnieniem ich specyficznych potrzeb, w rozwoju i wzmacnianiu ich zdolności do wypełniania zobowiązań wynikających z niniejszej konwencji.

3. W tym względzie, pomoc techniczna, której udzielą strony - kraje rozwinięte i inne strony, stosownie do ich możliwości, będzie obejmować odpowiednią i wzajemnie uzgodnioną pomoc techniczną w zakresie tworzenia potencjału wykonawczego, jakiego wymaga wypełnianie zobowiązań wynikających z niniejszej konwencji. Dalsze zalecenia w tym względzie zapewni Konferencja Stron.

4. Strony wprowadzą, odpowiednio, rozwiązania zapewniające udzielanie pomocy technicznej i promujące transfer technologii do stron - krajów rozwijających się i stron - krajów dokonujących transformacji gospodarki w zakresie związanym z wypełnianiem przez nie ich zobowiązań wynikających z niniejszej konwencji. Do rozwiązań tych będą należeć regionalne lub subregionalne ośrodki odpowiedzialne za tworzenie potencjału wykonawczego i transfer technologii w ramach pomocy udzielanej stronom - krajom rozwijającym się i stronom - krajom dokonującym transformacji gospodarki w zakresie związanym z wypełnianiem przez nie zobowiązań wynikających z niniejszej konwencji. Dalsze zalecenia w tym względzie zapewni Konferencja Stron.

5. W kontekście tego artykułu, podejmując działania w ramach pomocy technicznej, strony w pełni uwzględnią konkretne potrzeby i szczególną sytuację najsłabiej rozwiniętych państw i małych rozwijających się państw wyspiarskich.

Artykuł 13

Środki i mechanizmy finansowe

1. Każda ze stron zobowiązuje się udzielać, zgodnie z własnymi możliwościami, wsparcia finansowego i zachęt finansowych w stosunku do działań krajowych zmierzających do osiągnięcia celu niniejszej konwencji, zgodnie ze swoimi krajowymi planami, priorytetami i programami.

2. Strony - kraje rozwinięte zapewnią nowe i dodatkowe środki finansowe umożliwiające stronom -krajom rozwijającym się oraz stronom - krajom dokonującym transformacji gospodarki poniesienie uzgodnionych całkowitych dodatkowych kosztów realizacji przedsięwzięć spełniających ich zobowiązania wynikające z niniejszej konwencji, zgodnie z ustaleniami przyjętymi przez stronę otrzymującą pomoc i podmiot biorący udział w mechanizmie opisanym w ustępie 6. Inne strony, dobrowolnie i zgodnie ze swoimi możliwościami, mogą również zapewnić takie środki finansowe. Należy także zachęcać do przekazywania środków finansowych z innych źródeł. Przy spełnianiu tych zobowiązań będzie brana pod uwagę potrzeba wystarczalności i przewidywalności tych środków oraz ich przepływ we właściwym czasie, jak również znaczenie podziału obciążeń między strony udzielające pomocy finansowej.

3. Strony - kraje rozwinięte oraz inne strony, zgodnie ze swoimi możliwościami i zgodnie ze swoimi krajowymi planami, priorytetami i programami, mogą zapewnić środki finansowe stronom – krajom rozwijającym się i stronom - krajom dokonującym transformacji gospodarki, zaś strony - kraje rozwijające się i strony - kraje dokonujące transformacji gospodarki mogą wykorzystywać środki finansowe pomagające im we wdrażaniu niniejszej konwencji poprzez inne dwustronne, regionalne i wielostronne źródła lub kanały.

4. Stopień efektywnej realizacji przez strony - kraje rozwijające się swoich zobowiązań wynikających z niniejszej konwencji będzie zależał od efektywnego wypełniania przez strony - kraje rozwinięte swoich zobowiązań wynikających z konwencji w zakresie środków finansowych, pomocy technicznej i transferu technologii. W pełni zostanie wzięty pod uwagę fakt, iż zrównoważony rozwój społeczno-gospodarczy i likwidacja ubóstwa stanowią najwyższe i nadrzędne priorytety stron - krajów rozwijających się, i należycie zostanie uwzględniona potrzeba ochrony ludzkiego zdrowia i środowiska.

5. W swoich działaniach w zakresie finansowania, strony w pełni uwzględnią konkretne potrzeby i szczególną sytuację najsłabiej rozwiniętych państw i małych rozwijających się państw wyspiarskich.

6. Niniejszym ustanawia się mechanizm przekazywania wystarczających i trwałych środków finansowych stronom - krajom rozwijającym się i stronom - krajom dokonującym transformacji gospodarki na zasadzie dotacji lub na preferencyjnych warunkach jako pomocy we wdrażaniu przez nie niniejszej konwencji. Mechanizm ten będzie funkcjonował pod nadzorem Konferencji Stron, która będzie, odpowiednio, wydawała stosowne zalecenia i rozliczała go z jego działalności w zakresie wynikającym z niniejszej konwencji. Jego prowadzenie zostanie powierzone jednemu lub więcej podmiotom, w tym istniejącym podmiotom międzynarodowym, zgodnie z decyzją podjętą w tej sprawie przez Konferencję Stron. W mechanizmie mogą także uczestniczyć inne podmioty dostarczające wielostronnej, regionalnej i dwustronnej pomocy finansowej i technicznej. Środki finansowe przekazywane na rzecz mechanizmu będą dodatkowymi wobec innych środków finansowych, o których mowa w ustępie 2, przekazywanych stronom - krajom rozwijającym się i stronom - krajom dokonującym transformacji gospodarki zgodnie z tym ustępem.

7. Zgodnie z celami niniejszej konwencji i ustępu 6, Konferencja Stron, podczas swojej pierwszej sesji, przyjmie stosowne zalecenia dotyczące mechanizmu i uzgodni z podmiotem lub podmiotami uczestniczącymi w mechanizmie finansowym rozwiązania w zakresie jego wprowadzenia w życie. Zalecenia będą dotyczyć między innymi:

a) określenia priorytetów w zakresie polityki, strategii i programów oraz jasnych i szczegółowych kryteriów i wytycznych kwalifikowania do dostępu do środków finansowych i ich wykorzystania, w tym również regularnego monitorowania i oceny sposobu ich wykorzystania;

b) przedstawiania Konferencji Stron przez podmiot lub podmioty regularnych raportów dotyczących wystarczalności i trwałości finansowania działań istotnych dla wdrażania niniejszej konwencji;

c) promowania metod, mechanizmów i rozwiązań zapewniających finansowanie z wielu źródeł;

d) sposobów ustalania w przewidywalny i dający się ustalić sposób wielkości środków finansowych niezbędnych i dostępnych dla wdrażania niniejszej konwencji, biorąc pod uwagę fakt, iż wycofywanie trwałych zanieczyszczeń organicznych może wymagać trwałego finansowania oraz warunków, zgodnie z którymi wielkość takich środków będzie przedmiotem okresowego przeglądu; oraz

e) sposobów udzielania zainteresowanym stronom pomocy wraz z oceną potrzeb oraz informacjami o dostępnych źródłach i zasadach finansowania, aby umożliwić ich skoordynowanie.

8. Nie później niż na swojej drugiej sesji, a następnie regularnie, Konferencja Stron będzie dokonywać przeglądu efektywności mechanizmu, ustanowionego na mocy niniejszego artykułu, jego zdolności do dostosowania się do zmieniających się potrzeb stron - krajów rozwijających się i stron - krajów dokonujących transformacji gospodarki, kryteriów i zaleceń, o których mowa w ustępie 7, poziomu finansowania, jak również sprawności podmiotów instytucjonalnych, którym powierzono zarządzanie mechanizmem finansowym. W razie konieczności, na podstawie przeglądu, podejmie ona odpowiednie działania zmierzające do poprawy efektywności mechanizmu, między innymi, rekomendując i zalecając podjęcie kroków zapewniających wystarczające i trwałe środki finansowe na spełnienie potrzeb stron.

Artykuł 14

Przejściowe rozwiązania finansowe

Instytucjonalna struktura Funduszu na rzecz Globalnego Środowiska, prowadzona zgodnie z Dokumentem Ustanowienia Zrestrukturyzowanego Funduszu na rzecz Globalnego Środowiska, będzie w trybie przejściowym stanowić główny podmiot, któremu powierzono zarządzanie mechanizmem finansowym, o którym mowa w artykule 13, w okresie między wejściem w życie niniejszej konwencji a pierwszą sesją Konferencji Stron, lub do czasu podjęcia przez Konferencję Stron decyzji o wyznaczeniu struktury instytucjonalnej, zgodnie z artykułem 13. Instytucjonalna struktura Funduszu na rzecz Globalnego Środowiska powinna spełniać tę funkcję realizując działania operacyjne ściśle związane z trwałymi zanieczyszczeniami organicznymi, biorąc pod uwagę możliwość potrzeby przyjęcia nowych rozwiązań w tym zakresie.

Artykuł 15

Sprawozdawczość

1. Każda ze stron składa Konferencji Stron raporty dotyczące działań, które podjęła w celu wdrażania postanowień niniejszej konwencji oraz ich skuteczności w wypełnianiu celów konwencji.

2. Każda ze stron przekaże Sekretariatowi:

a) dane statystyczne określające swoją całkowitą wielkość produkcji, importu i eksportu każdej z substancji chemicznych wymienionych w załączniku A i załączniku B, albo wiarygodne szacunki takich danych; oraz

b) na ile to możliwe, wykaz państw, z których importowała każdą taką substancję oraz państw, do których eksportowała każdą taką substancję.

3. Raporty takie będą składane okresowo w terminach i w formie przyjętej decyzją Konferencji Stron podczas jej pierwszej sesji.

Artykuł 16

Ocena efektywności

1. Po raz pierwszy po upływie czterech lat od terminu wejścia w życie niniejszej konwencji, a następnie okresowo w terminach ustalonych decyzją Konferencji Stron, Konferencja Stron dokonuje oceny efektywności niniejszej konwencji.

2. Aby ułatwić dokonanie takiej oceny, podczas swojej pierwszej sesji Konferencja Stron zainicjuje wprowadzanie rozwiązań, które zapewnią jej porównywalne wyniki monitoringu występowania substancji chemicznych wymienionych w załącznikach A, B i C oraz ich regionalnego i globalnego przenoszenia w środowisku. Rozwiązania te:

a) powinny zostać wdrożone przez strony na poziomie regionalnym, tam gdzie to stosowne, zgodnie z ich możliwościami technicznymi i finansowymi, z wykorzystaniem w możliwym zakresie istniejących programów i mechanizmów monitoringu, promując harmonizacją podejść;

b) mogą zostać uzupełnione, tam gdzie to niezbędne, biorąc pod uwagę zróżnicowanie regionów i ich zdolności do wdrażania działań w zakresie monitoringu; oraz

c) będą obejmować raporty dla Konferencji Stron przedstawiające wyniki monitoringu na poziomie regionalnym i globalnym, składane w terminach określonych przez Konferencję Stron.

3. Ocena, o której mowa w ustępie 1, będzie przeprowadzana na podstawie dostępnych informacji naukowych, środowiskowych, technicznych i ekonomicznych takich, jak:

a) raporty i inne informacje uzyskane z monitoringu, przekazywane zgodnie z ustępem 2;

b) raporty krajowe, przedkładane zgodnie z artykułem 15; oraz

c) informacje o nieprzestrzeganiu postanowień konwencji, przekazywane zgodnie z procedurami ustanowionymi na podstawie artykułu 17.

Artykuł 17

Nieprzestrzeganie

Konferencja Stron, tak szybko, jak to praktycznie możliwe, opracuje i zatwierdzi procedury i mechanizmy instytucjonalne w zakresie stwierdzania nieprzestrzegania postanowień niniejszej konwencji oraz w zakresie postępowania w odniesieniu do stron, które, jak ustalono, nie przestrzegają postanowień konwencji.

Artykuł 18

Rozstrzyganie sporów

1. Strony rozstrzygają wszelkie spory pomiędzy nimi dotyczące interpretacji lub stosowania niniejszej konwencji w drodze negocjacji lub innymi pokojowymi metodami według ich własnego wyboru.

2. Ratyfikując, przyjmując, zatwierdzając niniejszą konwencję lub przystępując do niej, lub w każdym późniejszym terminie, strona, która nie jest regionalną organizacją integracji gospodarczej, może zadeklarować w pisemnym dokumencie przedłożonym depozytariuszowi, że w odniesieniu do dowolnego sporu dotyczącego interpretacji lub stosowania konwencji, uznaje jeden lub oba poniższe sposoby rozstrzygania sporów, jako obowiązujące w stosunku do każdej innej strony, przyjmującej podobne zobowiązanie:

a) postępowanie arbitrażowe, zgodnie z procedurą, która, tak szybko, jak to praktycznie możliwe, zostanie przyjęta przez Konferencję Stron w formie załącznika;

b) wniesienie sporu pod obrady Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości.

3. Strona, która jest regionalną organizacją integracji gospodarczej, może złożyć deklarację o skutku analogicznym odnośnie postępowania arbitrażowego zgodnie z procedurą, o której mowa w ustępie 2 litera a.

4. Deklaracja złożona zgodnie z ustępem 2 lub ustępem 3 pozostanie w mocy do czasu jej wygaśnięcia zgodnie z jej warunkami, lub przez okres trzech miesięcy od złożenia u depozytariusza pisemnej noty ojej wycofaniu.

5. Wygaśnięcie deklaracji, nota o jej wycofaniu lub nowa deklaracja nie będzie miała żadnego wpływu na bieżące postępowanie przed sądem arbitrażowym lub Międzynarodowym Trybunałem Sprawiedliwości, jeżeli strony sporu nie uzgodniły inaczej.

6. Jeżeli strony sporu nie przyjęły tej samej lub żadnej procedury, o której mowa w ustępie 2, oraz jeżeli nie były zdolne rozstrzygnąć swojego sporu w ciągu dwunastu miesięcy po skierowaniu notyfikacji jednej strony do drugiej o tym, że istnieje między nimi spór, wówczas zostanie on przedstawiony komisji pojednawczej, na prośbę którejkolwiek ze stron sporu. Komisja pojednawcza wyda raport z zaleceniami. Procedury dodatkowe dotyczące komisji pojednawczej zostaną zawarte w załączniku, który będzie przyjęty przez Konferencję Stron nie później niż podczas jej drugiej sesji.

Artykuł 19

Konferencja Stron

1. Niniejszym ustanawia się Konferencję Stron.

2. Pierwsza sesja Konferencji Stron zostanie zwołana przez Dyrektora Wykonawczego Programu Środowiska Narodów Zjednoczonych nie później niż w rok po wejściu w życie niniejszej konwencji. Następnie, w regularnych odstępach czasu, które zostaną określone przez Konferencję Stron, odbywać się będą jej zwykłe sesje.

3. Nadzwyczajne sesje Konferencji Stron będą odbywać się w takich terminach, jakie Konferencja Stron może uznać za konieczne, lub na pisemną prośbę którejkolwiek ze stron, pod warunkiem, że popiera ją co najmniej jedna trzecia stron.

4. Podczas swojej pierwszej sesji Konferencja Stron w drodze konsensusu uzgodni i przyjmie zasady postępowania i finansowania Konferencji Stron i jej organów pomocniczych oraz postanowienia finansowe regulujące funkcjonowanie Sekretariatu.

5. Konferencja Stron dokonuje ciągłego przeglądu i oceny wdrażania niniejszej konwencji. Wypełnia funkcje przypisane jej przez konwencję i w tym celu:

a) ustanowi, zgodnie z wymaganiami ustępu 6, takie organy pomocnicze, jakie uważa za niezbędne dla wdrożenia niniejszej konwencji;

b) współpracuje, gdy to stosowne, z właściwymi organizacjami międzynarodowymi oraz z organami międzyrządowymi i pozarządowymi; oraz

c) regularnie dokonuje przeglądu wszystkich informacji udostępnionych stronom, zgodnie z artykułem 15, w tym również efektywności stosowania artykułu 3 ustęp 2 litera b podpunkt iii;

d) rozpatruje i podejmuje wszelkie działania dodatkowe, których może wymagać osiągnięcie celów niniejszej konwencji.

6. Konferencja Stron, podczas swojej pierwszej sesji, ustanowi organ pomocniczy, pod nazwą Komitet do spraw Przeglądu Trwałych Zanieczyszczeń Organicznych, dla potrzeb sprawowania funkcji przypisanych temu Komitetowi przez niniejszą konwencję. W tym zakresie:

a) zostaną powołani przez Konferencję Stron członkowie Komitetu do spraw Przeglądu Trwałych Zanieczyszczeń Organicznych. Skład Komitetu będzie obejmował wyznaczonych przez rządy ekspertów do spraw oceny lub gospodarowania substancjami chemicznymi. Członkowie Komitetu zostaną wyznaczeni w oparciu o równomierny rozkład geograficzny;

b) Konferencja Stron podejmie decyzje odnośnie zakresu działania, organizacji i funkcjonowania Komitetu; oraz

c) Komitet dołoży wszelkich starań w celu przyjmowania swoich zaleceń w drodze konsensusu. Jeżeli wyczerpano wszelkie starania na rzecz konsensusu, lecz go nie osiągnięto, zalecenie takie zostanie ostatecznie przyjęte większością dwóch trzecich głosów członków obecnych i głosujących.

7. Podczas swojej trzeciej sesji Konferencja Stron dokona oceny potrzeby dalszego stosowania procedury, o której mowa w artykule 3 ustęp 2 litera b, łącznie z rozpatrzeniem jej efektywności.

8. Organizacja Narodów Zjednoczonych, jej specjalistyczne agencje oraz Międzynarodowa Agencja Energii Atomowej, jak również każde państwo niebędące stroną niniejszej konwencji mogą być reprezentowane na sesjach Konferencji Stron w charakterze obserwatorów. Do występowania w charakterze obserwatora może być także dopuszczony każdy organ lub agencja, zarówno krajowa, międzynarodowa, rządowa, jak i pozarządowa, która dysponuje kwalifikacjami w sprawach objętych niniejszą konwencją i która poinformowała Sekretariat o swoim życzeniu uczestniczenia w sesji Konferencji Stron jako obserwator, o ile co najmniej jedna trzecia stron nie wyrazi sprzeciwu. Dopuszczenie i uczestnictwo obserwatorów podlega zasadom postępowania przyjętym przez Konferencję Stron.

Artykuł 20

Sekretariat

1. Niniejszym ustanawia się Sekretariat.

2. Funkcje Sekretariatu będą następujące:

a) organizowanie sesji Konferencji Stron i jej organów pomocniczych oraz świadczenie im wymaganych usług;

b) ułatwianie zapewnienia stronom, zwłaszcza stronom - krajom rozwijającym się oraz stronom -krajom dokonującym transformacji gospodarki, pomocy we wdrażaniu niniejszej konwencji na ich prośbę;

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej: L Kaczyński

LS.

Prezes Rady Ministrów: D. Tusk

¹ Załącznik został przyjęty w dniu 6 maja 2005 r. przez Konferencję Stron decyzją SC-1/2 w sprawie rozstrzygania sporów.