Dziennik Ustaw - rok 2008 nr 126 poz. 810

W imieniu Rzeczypospolitej Polskiej

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 10 maja 1979 r. została sporządzona w Strasburgu Europejska konwencja o ochronie zwierząt przeznaczonych do uboju, w następującym brzmieniu:

Przekład

EUROPEJSKA KONWENCJA

o ochronie zwierząt przeznaczonych do uboju

Państwa członkowskie Rady Europy, Sygnatariusze niniejszej Konwencji,

Uważając za celowe zapewnienie ochrony zwierzętom przeznaczonym do uboju;

Uważając, iż metody uboju, które tak daleko jak to jest możliwe, oszczędzają zwierzętom cierpień i bólu, należy jednakowo stosować w tych krajach;

Uważając, iż obawa, strach, cierpienie i ból zwierzęcia w trakcie uboju mogą wpływać na jakość mięsa,

Uzgodniły, co następuje:

ROZDZIAŁ I

Zasady ogólne

Artykuł 1

1. Niniejsza Konwencja stosuje się do przemieszczania, przetrzymywania, unieruchamiania, ogłuszania i uboju zwierząt jednokopytnych, przeżuwaczy, świń, królików i drobiu.

2. Dla celów niniejszej Konwencji rozumie się przez:

Ubojnię: każdy zakład znajdujący się pod kontrolą sanitarną i weterynaryjną, przeznaczony do wykonywania zawodowego uboju zwierząt w celu produkcji mięsa przeznaczonego do konsumpcji lub do innych celów,

Przemieszczanie: wyładowywanie lub przewóz zwierzęcia od ramp wyładunkowych, pomieszczeń lub zagród na terenie ubojni do pomieszczeń lub miejsc, gdzie mają zostać poddane ubojowi;

Przetrzymywanie: przetrzymywanie zwierzęcia na terenie ubojni w pomieszczeniach, zagrodach lub wydzielonych obszarach, w celu zapewnienia im niezbędnej opieki (pojenie, karmienie, wypoczynek) przed ubojem;

Unieruchamianie: zastosowanie wobec zwierzęcia każdej metody, zgodnej z postanowieniami niniejszej Konwencji, w celu ograniczenia jego ruchów, w celu ułatwienia ogłuszenia lub uboju;

Ogłuszenie: każda metoda, zgodna z postanowieniami niniejszej Konwencji, której zastosowanie wobec zwierzęcia prowadzi do jego nieprzytomności, która trwa do chwili śmierci. W ten sposób oszczędza się zwierzęciu, w każdym przypadku, wszelkich cierpień, których można uniknąć.

Ubój: spowodowanie śmierci zwierzęcia po unieruchomieniu, ogłuszeniu oraz wykrwawieniu, z uwzględnieniem wyjątków określonych w Rozdziale III niniejszej Konwencji.

Artykuł 2

1. Każda z Umawiających się Stron podejmie środki niezbędne do zapewnienia skutecznego stosowania postanowień niniejszej Konwencji.

2. Żadne z postanowień niniejszej Konwencji nie narusza prawa Umawiających się Stron do przyjęcia bardziej rygorystycznych przepisów w celu ochrony zwierząt.

3. Każda z Umawiających się Stron zapewni, że projekt, konstrukcja oraz wyposażenie ubojni oraz urządzenia w niej używane zapewniają odpowiednie warunki określone w niniejszej Konwencji w celu uniknięcia, tak dalece jak to tylko możliwe, powodowania u zwierząt niepotrzebnego niepokoju, bólu lub cierpień.

4. Każda z Umawiających się Stron zapewni, aby zwierzętom zabijanym w ubojni lub poza nią, został oszczędzony wszelki ból lub cierpienie możliwe do uniknięcia.

ROZDZIAŁ II

Dostarczanie zwierząt do ubojni oraz ich przetrzymywanie do czasu uboju

Artykuł 3

1. Zwierzęta należy wyładować tak szybko, jak to tylko możliwe. W trakcie oczekiwania w środkach transportu, zwierzętom zapewnia się ochronę przed działaniem czynników atmosferycznych oraz odpowiednią wentylację.

2. Personel odpowiedzialny za przemieszczanie i przetrzymywanie zwierząt, musi posiadać wymagane kwalifikacje oraz postępować zgodnie z przepisami niniejszej Konwencji.

Dział I

Przeprowadzanie zwierząt w obrębie ubojni

Artykuł 4

1. Wyładowywanie i przemieszczanie zwierząt należy przeprowadzać z zachowaniem ostrożności.

2. Do wyładowywania zwierząt należy używać odpowiedniego wyposażenia takiego jak pomosty, rampy lub trapy. Wyposażenie to musi posiadać podłogi zapobiegające poślizgnięciu, a także o ile to konieczne, zabezpieczenia boczne. Kąt nachylenia pomostów, ramp i trapów powinien być możliwie jak najmniejszy.

3. Zwierzęta nie mogą być ani wystraszone ani rozdrażnione. W każdym wypadku należy zapewnić, by zwierzęta nie były przewracane i nie spadały z pomostów, ramp i trapów. W szczególności zabrania się podnoszenia zwierząt za głowę, kończyny lub ogon w sposób, który powoduje ból lub cierpienie. W koniecznych przypadkach, należy przepędzać zwierzęta pojedynczo.

4. Korytarze, którymi przepędzane są zwierzęta powinny być zaprojektowane w taki sposób, by zwierzęta nie mogły się zranić.

Artykuł 5

1. Przepędzanie zwierząt odbywa się przy wykorzystaniu ich instynktu stadnego. Narzędzia mogą być używane jedynie do kierowania zwierzętami i tylko przez krótki czas. Zabrania się zwłaszcza uderzania lub uciskania zwierząt w szczególnie wrażliwe części ciała. Urządzenia powodujące wstrząsy elektryczne mogą być używane jedynie wobec bydła i świń, pod warunkiem, że wstrząsy nie trwają dłużej niż dwie sekundy, są odpowiednio rozłożone w czasie, a zwierzę ma zapewnioną przestrzeń niezbędną do ruchu; wstrząsy należy stosować tylko w odpowiednie powierzchnie mięśniowe.

2. Zabrania się zgniatania, wykręcania lub łamania ogona zwierzętom lub uciskania gałek ocznych. Zabrania się bicia i kopania zwierząt.

3. Z klatkami, koszami lub pojemnikami, w których znajdują się zwierzęta, należy obchodzić się ostrożnie. Zabrania się rzucania ich na ziemię lub przewracania.

4. Zwierzęta dostarczane w klatkach, koszach lub pojemnikach z perforowanym lub ruchomym dnem, należy wyładowywać ze szczególną ostrożnością tak, by kończyny tych zwierząt nie zostały poranione. Jeżeli to konieczne, zwierzęta powinny być wyładowywane pojedynczo.

Artykuł 6

1. Zwierzęta mogą być doprowadzane na miejsce uboju jedynie wówczas, gdy ich ubój ma nastąpić niezwłocznie.

2. Jeżeli ubój zwierząt nie nastąpi natychmiast po przybyciu, należy im zapewnić odpowiednie warunki przetrzymywania.

Dział II

Przetrzymywanie zwierząt

Artykuł 7

1. Zwierzęta należy chronić przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi. Ubojnie muszą być wyposażone w odpowiednią ilość pomieszczeń i zagród do przetrzymywania zwierząt, zapewniających ochronę przed skutkami niekorzystnych warunków atmosferycznych.

2. Podłoga w miejscach wyładunku, przemieszczania, w miejscach postoju lub przetrzymywania zwierząt nie może być śliska. Musi nadawać się do czyszczenia, dezynfekcji oraz pozwalać na całkowite odprowadzenie substancji płynnych.

3. Ubojnie muszą posiadać wydzielone miejsca, wyposażone w odpowiednie urządzenia do karmienia i pojenia oraz do wiązania zwierząt.

4. Jeżeli zwierzęta muszą spędzie noc w ubojni, Powinny mieć zapewnione odpowiednie do tego warunki oraz jeżeli jest to konieczne, powinny być uwiązane w sposób pozwalający na przyjęcie przez nie pozycji leżącej.

5. Zwierzęta z natury wykazujące agresję wobec siebie z racji gatunku, płci, wieku lub pochodzenia, powinny być oddzielone od siebie.

6. Zwierzęta, które były transportowane w klatkach, koszach lub pojemnikach, należy uśmiercić tak szybko jak to możliwe; w innym przypadku należy je napoić i nakarmić, zgodnie z postanowieniami artykułu 8.

7. Zwierzęta, które były narażone na wysokie temperatury przy dużej wilgotności powietrza, należy schłodzić.

8. Jeżeli warunki atmosferyczne tego wymagają (na przykład z powodu dużej wilgotności, niskich temperatur), zwierzęta muszą być przetrzymywane w pomieszczeniach, posiadających dobrą wentylację. W trakcie karmienia stanowiska muszą być dostatecznie oświetlone.

Dział III

Pielęgnacja zwierząt

Artykuł 8

1. O ile zwierzęta nie są prowadzone niezwłocznie na miejsce uboju, po przywiezieniu do ubojni należy je napoić.

2. Zwierzętom, z wyjątkiem przeznaczonych do uboju w ciągu dwunastu godzin po przywiezieniu do ubojni, należy zapewnić umiarkowane ilości paszy i wody, w odpowiednich odstępach czasu.

3. Jeżeli zwierzęta są nieuwiązane, urządzenia do karmienia należy umieścić w taki sposób, aby zwierzęta mogły jeść nie przeszkadzając sobie wzajemnie.

Artykuł 9

1. Kondycję i stan zdrowia zwierząt należy sprawdzać przynajmniej rano i wieczorem każdego dnia.

2. Zwierzęta chore, osłabione lub ranne muszą być niezwłocznie poddane ubojowi. Jeżeli nie jest to możliwe, zwierzęta te należy oddzielić od innych, w celu dokonania uboju tak szybko jak to możliwe.

Dział IV

Inne postanowienia

Artykuł 10

Każda z Umawiających się Stron może zezwolić na stosowanie wyjątków od postanowień Rozdziału II niniejszej Konwencji, w stosunku do reniferów.

Artykuł 11

Każda z Umawiających się Stron może nakazać, by postanowienia Rozdziału II niniejszej Konwencji były odpowiednio stosowane wobec przemieszczania i przetrzymywania zwierząt poza ubojniami.

ROZDZIAŁ III

Ubój zwierząt

Artykuł 12

Zwierzęta należy unieruchomić, jeżeli to konieczne, tuż przed dokonaniem uboju oraz, poza wyjątkami określonymi w artykule 17, ogłuszyć je przy użyciu odpowiednich metod.

Artykuł 13

W przypadku uboju rytualnego bydła rogatego, przed dokonaniem uboju zwierzęta muszą być unieruchomione, przy użyciu metod mechanicznych, mających na celu oszczędzenie zwierzętom wszelkiego bólu, cierpienia i niepokoju jak również ran i kontuzji.

Artykuł 14

Zabrania się stosowania środków unieruchamiania powodujących cierpienia, których można uniknąć; wiązania tylnych kończyn zwierząt lub ich podwieszania przed ogłuszeniem oraz, w przypadku uboju rytualnego, przed wykrwawieniem.

Zakaz podwieszania zwierząt nie dotyczy jednak uboju drobiu i królików pod warunkiem, że natychmiast po podwieszeniu następuje ogłuszenie.

Artykuł 15

Czynności związane z ubojem, inne niż określone w artykule 1 ustęp 2, mogą być rozpoczęte dopiero po śmierci zwierzęcia.

Artykuł 16

1. Metody ogłuszania, dozwolone przez Umawiające się Strony, muszą doprowadzić zwierzę do stanu nieprzytomności, trwającego do czasu uboju, oszczędzając mu, w każdym przypadku wszelkich cierpień, których można uniknąć.

2. Zabronione jest używanie puntilli, młota lub topora.

3. W przypadku zwierząt jednokopytnych, przeżuwaczy oraz świń, dozwolone są wyłącznie następujące metody ogłuszania:

– metody mechaniczne przy użyciu narzędzi powodujących uderzenie lub penetrację na poziomie mózgu;

– elektronarkoza;

– usypianie przy użyciu gazu.

4. Każda z Umawiających się Stron może zezwolić na stosowanie wyjątków od postanowień zawartych w ustępach 2 i 3 niniejszego artykułu, w przypadku uboju w gospodarstwie dokonywanego na potrzeby własne gospodarstwa.

Artykuł 17

1. Każda z Umawiających się Stron może zezwolić na stosowanie wyjątków dotyczących ogłuszania poprzedzającego ubój, w przypadku:

– uboju zgodnie z obyczajami religijnymi;

– uboju z konieczności, kiedy ogłuszenie nie jest możliwe;

– uboju drobiu i królików przy użyciu dozwolonych metod powodujących natychmiastową śmierć zwierzęcia;

– uśmiercania zwierząt związanego ze zwalczaniem chorób, jeżeli jest to konieczne ze szczególnych przyczyn.

2. Każda z Umawiających się Stron, która zastosuje wyjątki przewidziane w ustępie 1 niniejszego artykułu, zapewni, że podczas uboju lub uśmiercania, wszelki ból lub cierpienie możliwe do uniknięcia, zostaną zwierzęciu oszczędzone.

Artykuł 18

1. Każda z Umawiających się Stron zapewni potwierdzenie umiejętności osób zawodowo przeprowadzających unieruchamanie, ogłuszanie oraz ubój zwierząt.

2. Każda z Umawiających się Stron zapewni, że narzędzia, sprzęt oraz instalacje wykorzystywane do unieruchamiania i ogłuszania zwierząt są zgodne z wymaganiami Konwencji.

Artykuł 19

Każda z Umawiających się Stron, która zezwoli na dokonywanie uboju zgodnie z obyczajami religijnymi, jeżeli sama nie udziela odpowiednich upoważnień, zapewni, by osoba dokonująca uboju posiadała odpowiednie upoważnienie instytucji religijnych.

ROZDZIAŁ IV

Postanowienia końcowe

Artykuł 20

1. Niniejsza Konwencja jest otwarta do podpisu dla Państw członkowskich Rady Europy jak również dla Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej. Podlega ona ratyfikacji, przyjęciu lub zatwierdzeniu. Dokumenty ratyfikacyjne, przyjęcia lub zatwierdzenia składa się Sekretarzowi Generalnemu Rady Europy.

2. Niniejsza Konwencja wchodzi w życie po upływie sześciu miesięcy od daty złożenia czwartego dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia lub zatwierdzenia przez Państwo członkowskie Rady Europy.

3. Konwencja wchodzi w życie w stosunku do każdego Sygnatariusza, który ją ratyfikuje, przyjmie lub zatwierdzi po terminie określonym w ustępie 2 niniejszego artykułu, po upływie sześciu miesięcy od daty złożenia przez daną Stronę dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia lub zatwierdzenia.

Artykuł 21

1. Po wejściu w życie niniejszej Konwencji, Komitet Ministrów Rady Europy, na warunkach, jakie uzna za wskazane, może zaprosić każde Państwo niebędące członkiem Rady Europy do przystąpienia do niniejszej Konwencji.

2. Przystąpienie następuje poprzez złożenie Sekretarzowi Generalnemu Rady Europy dokumentu przystąpienia, który wywołuje skutek po upływie sześciu miesięcy od daty jego złożenia.

Artykuł 22

1. Każde Państwo w momencie podpisania lub składania dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia, może wskazać terytorium lub terytoria, do których stosuje się niniejsza Konwencja.

2. Każde Państwo w czasie podpisania lub składania dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia lub w innym, dowolnym czasie, poprzez złożenie oświadczenia skierowanego do Sekretarza Generalnego Rady Europy, może rozszerzyć stosowanie niniejszej Konwencji na każde terytorium wskazane w oświadczeniu, za którego stosunki międzynarodowe odpowiada lub w imieniu którego może podejmować zobowiązania.

3. Każde oświadczenie złożone na mocy poprzedzającego ustępu, może zostać cofnięte, w odniesieniu do każdego terytorium w nim wskazanego, poprzez notyfikację skierowaną do Sekretarza Generalnego. Wycofanie wywołuje skutek po upływie sześciu miesięcy od daty otrzymania notyfikacji przez Sekretarza Generalnego.

Artykuł 23

1. Każda z Umawiających się Stron może, w zakresie który jej dotyczy, wypowiedzieć niniejszą Konwencję poprzez notyfikację skierowaną do Sekretarza Generalnego Rady Europy.

2. Wypowiedzenie wywołuje skutek po upływie sześciu miesięcy od daty otrzymania notyfikacji przez Sekretarza Generalnego.

Artykuł 24

Sekretarz Generalny Rady Europy zawiadamia w drodze notyfikacji Państwa członkowskie Rady oraz każdą z Umawiających się Stron, niebędących członkami Rady:

a. o każdym podpisaniu Konwencji;

b. o każdym złożeniu dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia;

c. o każdej dacie wejścia w życie niniejszej Konwencji zgodnie z artykułem 20 i artykułem 21;

d. o każdym oświadczeniu otrzymanym, zgodnie z postanowieniami artykułu 22, ustęp 2;

e. o każdej notyfikacji otrzymanej zgodnie z postanowieniami artykułu 22, ustęp 3;

f. o każdej notyfikacji otrzymanej zgodnie z postanowieniami artykułu 23 oraz o dacie, w której wypowiedzenie wywołuje skutek.

Na dowód czego, niżej podpisani, odpowiednio w tym celu upoważnieni, podpisali niniejszą Konwencję.

Sporządzono w Strasburgu, w dniu 10 maja 1979 roku, w języku francuskim i angielskim, przy czym oba teksty są jednakowo autentyczne, w jednym egzemplarzu, który zostanie złożony w archiwum Rady Europy. Sekretarz Generalny Rady Europy przekaże uwierzytelniony odpis każdemu Sygnatariuszowi i każdej przystępującej Stronie.

Wersja angielska

Wersja francuska

Po zaznajomieniu się z powyższą konwencją, w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej oświadczam, że:

– została ona uznana za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych,

– postanowienia konwencji są przyjęte, ratyfikowane i potwierdzone,

– będą niezmiennie zachowywane.

Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.

Dano w Warszawie dnia 3 marca 2008 r.

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej: L. Kaczyński

L.S.

Prezes Rady Ministrów: D. Tusk