Dziennik Ustaw - rok 2008 nr 104 poz. 665

W imieniu Rzeczypospolitej Polskiej

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 10 marca 1976 r. została sporządzona w Strasburgu Europejska konwencja o ochronie zwierząt hodowlanych i gospodarskich, a w dniu 6 lutego 1992 r. został sporządzony w Strasburgu Protokół zmieniający Europejską konwencję o ochronie zwierząt hodowlanych i gospodarskich, w następującym brzmieniu:

Przekład

EUROPEJSKA KONWENCJA

o ochronie zwierząt hodowlanych i gospodarskich

Państwa członkowskie Rady Europy. Sygnatariusze niniejszej Konwencji. Zważywszy, iż wskazane jest przyjęcie wspólnych przepisów w celu ochrony zwierząt hodowlanych i gospodarskich, szczególnie w warunkach nowoczesnych systemów intensywnego chowu,

Uzgodniły, co następuje:

ROZDZIAŁ I

Postanowienia ogólne

Artykuł 1

Niniejsza Konwencja stosuje się do utrzymywania, opieki i pomieszczeń przeznaczonych dla zwierząt, zwłaszcza w warunkach nowoczesnych systemów intensywnego chowu. Dla celów niniejszej Konwencji przez „zwierzęta” rozumie się zwierzęta hodowane lub utrzymywane w celu produkcji żywności, wełny, skór, futer lub do innych celów rolniczych, a przez „nowoczesne systemy intensywnego chowu” rozumie się systemy, w których stosuje się przede wszystkim instalacje techniczne obsługiwane głównie przy pomocy urządzeń automatycznych.

Artykuł 2

Każda z Umawiających się Stron wprowadzi w życie zasady ochrony zwierząt określone w artykułach 3–7 niniejszej Konwencji.

Artykuł 3

Każdemu zwierzęciu powinno zapewnić się pomieszczenie, żywienie i pojenie oraz pielęgnację, które – wziąwszy pod uwagę jego gatunek, stopień rozwoju, przystosowania i udomowienia – dostosowane są do jego potrzeb fizjologicznych i etologicznych, zgodnie z posiadanym doświadczeniem i wiedzą naukową.

Artykuł 4

1. Swoboda ruchu właściwa zwierzęciu – wziąwszy pod uwagę jego gatunek i zgodnie z posiadanym doświadczeniem i wiedzą naukową, nie może być ograniczona w sposób powodujący niepotrzebne cierpienia lub urazy i uszkodzenia ciała.

2. Jeżeli zwierzę jest stale lub często trzymane na uwięzi lub w zamknięciu, należy mu zapewnić przestrzeń odpowiednią do jego potrzeb fizjologicznych i etologicznych, zgodnie z posiadanym doświadczeniem i wiedzą naukową.

Artykuł 5

Oświetlenie, temperatura, wilgotność, obieg powietrza, wentylacja pomieszczeń dla zwierząt oraz inne warunki otoczenia takie jak stężenie gazów lub natężenie hałasu – wziąwszy pod uwagę gatunek zwierzęcia, jego stopień rozwoju, przystosowania i udomowienia – muszą być dostosowane do jego potrzeb fizjologicznych i etologicznych, zgodnie z posiadanym doświadczeniem i wiedzą naukową.

Artykuł 6

Żadne zwierzę nie może być żywione lub pojone w sposób powodujący niepotrzebne cierpienia lub urazy i uszkodzenia ciała, ani też podawana mu pasza lub płyny nie mogą zawierać substancji, które mogłyby powodować takie skutki.

Artykuł 7

1. Kondycja i stan zdrowia zwierząt muszą być dokładnie kontrolowane, w odstępach czasu pozwalających uniknąć niepotrzebnych cierpień, a w przypadku zwierząt utrzymywanych w warunkach nowoczesnych systemów intensywnego chowu przynajmniej raz dziennie.

2. Wyposażenie i sprzęt w nowoczesnych systemach intensywnego chowu muszą być dokładnie sprawdzane przynajmniej raz dziennie, a każdą wykrytą usterkę należy niezwłocznie usunąć. Jeżeli usterka nie może zostać niezwłocznie usunięta, należy podjąć wszelkie dostępne środki tymczasowo chroniące dobrostan zwierząt.

ROZDZIAŁ II

Szczegółowe postanowienia wykonawcze

Artykuł 8

1. W ciągu roku od dnia wejścia w życie niniejszej Konwencji zostanie utworzony Stały Komitet.

2. Każda z umawiających się Stron ma prawo wyznaczyć swojego przedstawiciela w Starym Komitecie. Każde państwo członkowskie Rady Europy, niebędące Stroną Konwencji ma prawo być reprezentowane w Starym Komitecie na prawach obserwatora.

3. Sekretarz Generalny zwołuje posiedzenie Stałego Komitetu za każdym razem, kiedy uzna to za konieczne oraz w każdym przypadku, kiedy zażąda tego większość przedstawicieli Umawiających się Stron lub gdy zażąda tego przedstawiciel Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej, jeżeli zostanie ona stroną niniejszej Konwencji.

4. Większość przedstawicieli umawiających się stron stanowi kworum konieczne, aby zebranie Stałego Komitetu mogło się odbyć.

5. Stały Komitet podejmuje decyzje większością głosów; jednomyślność jest jednak wymagana w przypadku:

a) przyjęcia rekomendacji, o których mowa w artykule 9 ustęp 1,

b) decyzji w sprawie dopuszczenia obserwatorów innych niż określeni w ustępie 2 niniejszego artykułu.

c) przyjęcia sprawozdania, o którym mowa w artykule 13; sprawozdanie to, w poszczególnych przypadkach może zawierać różne stanowiska.

6. Z zastrzeżeniem postanowień niniejszej Konwencji, Stały Komitet ustanowi swój regulamin wewnętrzny.

Artykuł 9

1. Zadaniem Stałego Komitetu jest przygotowywanie i przyjmowanie rekomendacji dla Umawiających się Stron, zawierających szczegółowe postanowienia mające na celu stosowanie zasad określonych w Rozdziale I niniejszej Konwencji; postanowienia te opierają się na wiedzy naukowej na temat poszczególnych gatunków zwierząt.

2. W celu wypełnienia zadań wymienionych w ustępie 1 niniejszego artykułu, Stały Komitet będzie śledził rozwój badań naukowych i nowych metod w dziedzinie hodowli zwierząt.

3. O ile Stały Komitet nie wyznaczy dłuższego terminu, każda rekomendacja wywołuje skutek po upływie sześciu miesięcy od dnia jej przyjęcia przez Stały Komitet. Począwszy od dnia, w którym rekomendacja wywołuje skutek, każda z Umawiających się Stron powinna wprowadzić ją w życie, albo poprzez notyfikację skierowaną do Sekretarza Generalnego Rady Europy powiadomić Stały Komitet o przyczynach, dla których zdecydowała, iż nie jest w stanie wprowadzić jej w życie lub nie może w dalszym ciągu przestrzegać jej postanowień.

4. Jeżeli dwie lub więcej Umawiających się Stron lub Europejska Wspólnota Gospodarcza, o ile będzie ona Stroną niniejszej Konwencji, notyfikują, zgodnie z ustępem 3 niniejszego artykułu, swoją decyzję o tym, że nie są lub przestały być w stanie przestrzegać postanowień danej rekomendacji, rekomendacja ta traci moc.

Artykuł 10

Stały Komitet będzie, w razie potrzeby, ułatwiać polubowne rozwiązywanie problemów, jakie mogą wystąpić pomiędzy Umawiającymi się Stronami, w związku ze stosowaniem niniejszej Konwencji.

Artykuł 11

Stały Komitet może, na wniosek jednej z Umawiających się Stron, wydać opinię dotyczącą dowolnej kwestii odnoszącej się do ochrony zwierząt.

Artykuł 12

W celu udzielenia pomocy w pracach Stałego Komitetu, każda z Umawiających się Stron może wyznaczyć jeden lub więcej organów, do których Stały Komitet może zwracać się z prośbą o informacje lub opinie. Umawiające się Strony przekażą Sekretarzowi Generalnemu zawiadomienie z nazwami i adresami tych organów.

Artykuł 13

Stały Komitet, po upływie trzech lat od dnia wejścia w życie niniejszej Konwencji oraz po upływie każdych następnych trzech lat, składa Komitetowi Ministrów Rady Europy sprawozdanie ze swoich prac i funkcjonowania Konwencji, dołączając, o ile uzna to za konieczne, propozycje zmian Konwencji.

ROZDZIAŁ III

Postanowienia końcowe

Artykuł 14

1. Niniejsza Konwencja jest otwarta do podpisu dla państw członkowskich Rady Europy oraz Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej. Podlega ratyfikacji, przyjęciu lub zatwierdzeniu. Dokumenty ratyfikacyjne, przyjęcia lub zatwierdzenia składa się Sekretarzowi Generalnemu Rady Europy.

2. Niniejsza Konwencja wchodzi w życie po upływie sześciu miesięcy od dnia złożenia czwartego dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia lub zatwierdzenia przez państwo członkowskie Rady Europy.

3. W stosunku do każdego Sygnatariusza, który ratyfikuje, przyjmie lub zatwierdzi niniejszą Konwencją po dacie, o której mowa w ustępie 2 niniejszego artykułu, wchodzi ona w życie po upływie sześciu miesięcy od dnia złożenia dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia lub zatwierdzenia.

Artykuł 15

1. Po wejściu w życie niniejszej Konwencji. Komitet Ministrów Rady Europy, na warunkach, jakie uzna za stosowne, może zaprosić każde państwo niebędące członkiem Rady, do przystąpienia do niniejszej Konwencji.

2. Przystąpienie następuje poprzez złożenie Sekretarzowi Generalnemu Rady Europy, dokumentu przystąpienia, który wywołuje skutek po upływie sześciu miesięcy od dnia jego złożenia.

Artykuł 16

1. Każda z Umawiających się Stron w czasie podpisywania lub składania dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia, może wskazać terytorium lub terytoria, do których stosuje się niniejsza Konwencja.

2. Każda z Umawiających się Stron w czasie podpisywania lub składania dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia, lub w dowolnym późniejszym terminie, może w oświadczeniu skierowanym do Sekretarza Generalnego rozszerzyć zasięg stosowania niniejszej Konwencji o dowolne wskazane w oświadczeniu terytorium, za którego stosunki międzynarodowe odpowiada i w imieniu którego może podejmować zobowiązania.

3. Każde oświadczenie złożone na mocy ustępu poprzedzającego może zostać cofnięte w odniesieniu do terytorium wskazanego w tym oświadczeniu, na warunkach określonych w artykule 17 niniejszej Konwencji.

Artykuł 17

1. Każda z Umawiających się Stron może, w zakresie który ją dotyczy, wypowiedzieć niniejszą Konwencją poprzez notyfikację skierowaną do Sekretarza Generalnego Rady Europy.

2. Wypowiedzenie wywołuje skutek po upływie sześciu miesięcy od dnia otrzymania notyfikacji przez Sekretarza Generalnego.

Artykuł 18

Sekretarz Generalny Rady Europy zawiadamia, w drodze notyfikacji, Państwa członkowskie Rady oraz wszystkie Umawiające się Strony, niebędące członkami Rady o:

a) każdym podpisaniu;

b) złożeniu dokumentów ratyfikacyjnych, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia;

c) każdej dacie wejścia w życie niniejszej Konwencji, zgodnie z artykułami 14 i 15;

d) każdej rekomendacji, o której mowa w artykule 9 ustęp 1 oraz dacie, w której wywołuje ona skutek;

e) każdej notyfikacji otrzymanej zgodnie z postanowieniami artykułu 9 ustęp 3;

f) każdym zawiadomieniu otrzymanym zgodnie z postanowieniami artykułu 12;

g) każdym oświadczeniu otrzymanym zgodnie z postanowieniami artykułu 16 ustęp 2 i 3;

h) każdej notyfikacji otrzymanej zgodnie z postanowieniami artykułu 17 oraz o dacie, w której wypowiedzenie wywołuje skutek.

Na dowód czego, niżej podpisani, będąc w tym celu należycie upoważnieni, podpisali niniejszą Konwencję.

Sporządzono w Strasburgu, w dniu 10 marca 1976 roku, w języku francuskim i angielskim, przy czym oba teksty są jednakowo autentyczne, w jednym egzemplarzu, który zostanie złożony w archiwum Rady Europy. Sekretarz Generalny Rady Europy przekaże uwierzytelnione odpisy każdemu Sygnatariuszowi oraz każdemu Państwu przystępującemu.

Wersja obcojęzyczna

Po zaznajomieniu się z powyższą konwencją i protokołem w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej oświadczam, że:

– zostały one uznane za słuszne zarówno w całości, jak i każde z postanowień w nich zawartych,

– postanowienia konwencji i protokołu są przyjęte, ratyfikowane i potwierdzone,

– będą niezmiennie zachowywane.

Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.

Dano w Warszawie dnia 28 grudnia 2007 r.

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej: L. Kaczyński

L.S.

Prezes Rady Ministrów: D. Tusk