Dziennik Ustaw - rok 2008 nr 6 poz. 32

Podaje się niniejszym do wiadomości, że na podstawie ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o ratyfikacji Konwencji sporządzonej na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej w sprawie wzajemnej pomocy i współpracy między administracjami celnymi, sporządzonej w Brukseli dnia 18 grudnia 1997 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 150, poz. 1252), Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej ratyfikował dnia 26 września 2005 r. wyżej wymienioną konwencję.

Zgodnie z artykułem 32 ustęp 4, konwencja jest tymczasowo stosowana od dnia 28 kwietnia 2001 r.

Zgodnie z artykułem 32 ustęp 4, konwencja jest tymczasowo stosowana w stosunku do Rzeczypospolitej Polskiej od dnia 2 lutego 2006 r.

Przy składaniu dokumentu ratyfikacyjnego złożono następujące deklaracje:

Deklaracja zgodnie z art. 20 ust. 8 (pościg transgraniczny):

„Rzeczpospolita Polska oświadcza, że art. 20 niniejszej konwencji nie ma mocy obowiązującej względem Rzeczypospolitej Polskiej.”

Deklaracja zgodnie z art. 21 ust. 5 (nadzór transgraniczny):

„Rzeczpospolita Polska oświadcza, że art. 21 niniejszej konwencji może być stosowany przez właściwe organy innych państw członkowskich względem Rzeczypospolitej Polskiej na zasadzie wzajemności.

Rzeczpospolita Polska oświadcza również, że funkcjonariusze właściwych organów państw członkowskich mogą wnieść broń służbową na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z prawem użycia wyłącznie w przypadku obrony koniecznej, określonej w art. 25 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, z późn. zm.). Rzeczpospolita Polska oświadcza, że artykuł 21 ust. 3 lit. d niniejszej konwencji może być stosowany przez właściwe organy innych państw członkowskich względem Rzeczypospolitej Polskiej na zasadzie wzajemności.”

Deklaracja zgodnie z art. 23 ust. 5 (dochodzenia niejawne):

„Rzeczpospolita Polska oświadcza, że art. 23 niniejszej konwencji może być stosowany przez właściwe organy innych państw członkowskich względem Rzeczypospolitej Polskiej na zasadzie wzajemności.”

Deklaracja zgodnie z art. 26 ust. 4:

„Rzeczpospolita Polska oświadcza, że deklaracja zgodnie z art. 26 ust. 4 zostanie złożona przez Rzeczpospolitą Polską w terminie późniejszym.”

Deklaracja zgodnie z art. 32 ust. 4:

„Rzeczpospolita Polska oświadcza, że będzie stosować niniejszą konwencję z wyjątkiem art. 26 w stosunku do tych państw członkowskich, które złożyły taką samą deklarację.”

Jednocześnie podaje się do wiadomości co następuje:

Republika Austrii

Deklaracja zgodnie z artykułem 20 ust. 6 konwencji:

„A. W odniesieniu do wspólnej granicy między Republiką Austrii a Republiką Federalną Niemiec: Funkcjonariusze administracji celnej, wyznaczeni na mocy artykułu 20 ust. 1 konwencji będą prowadzić pościg zgodnie z następującymi procedurami:

a) funkcjonariusze prowadzący pościg będą mieli prawo dokonać zatrzymania zgodnie z artykułem 20 ust. 2 lit. b oraz ust. 4 i 5;

b) pościg nie będzie ograniczony pod względem czasu i przestrzeni (artykuł 20 ust. 3 lit. b).

B. W odniesieniu do wspólnej granicy między Republiką Austrii a Republiką Włoską: Funkcjonariusze administracji celnej wyznaczeni na mocy artykułu 20 ust. 1 konwencji będą prowadzić pościg zgodnie z następującymi procedurami:

a) funkcjonariusze prowadzący pościg nie będą mieli prawa do zatrzymania (artykuł 20 ust. 2 lit. a);

b) pościg może być prowadzony na odległość 20 kilometrów w przypadku autostrad, a w pozostałych przypadkach na odległość 10 kilometrów (artykuł 20 ust. 3 lit. a).”

Deklaracja zgodnie z artykułem 23 ust. 5 konwencji:

„Zgodnie z artykułem 23 ust. 5 (dochodzenie niejawne) Konwencji w sprawie wzajemnej pomocy i współpracy między administracjami celnymi, Republika Austrii oświadcza, że zezwoli na działania w drodze dochodzenia niejawnego tylko w przypadku, gdy w innym państwie członkowskim toczy się postępowanie karne w związku z przestępstwami, które wypełniają warunki zastosowania Europejskiego nakazu aresztowania, oraz gdy wyjaśnienie stanu faktycznego byłoby niezwykle trudne bez zastosowania proponowanych środków dochodzeniowych.”

Deklaracja zgodnie z artykułem 26 ust. 4 konwencji:

„Republika Austrii uznaje jurysdykcję Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich na mocy artykułu 26 ust. 5 lit. b.”

Deklaracja w sprawie artykułu 26 Konwencji:

„Republika Austrii zastrzega sobie prawo do ustanowienia regulacji prawnych w ustawodawstwie krajowym, zgodnie z którymi, ilekroć kwestia związana z wykładnią Konwencji w sprawie pomocy wzajemnej i współpracy między administracjami celnymi zostanie podniesiona w sprawie toczącej się przed krajowym sądem lub trybunałem, od którego decyzji prawo krajowe nie przewiduje możliwości odwoławczych, tenże sąd lub trybunał będzie zobowiązany przekazać sprawę Trybunałowi Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich.”

Deklaracja zgodnie z artykułem 32 ust. 4 konwencji:

„Zgodnie z artykułem 32 ust. 4, Republika Austrii oświadcza, że do czasu wejścia w życie konwencji, z wyłączeniem artykułu 26, konwencja ma zastosowanie w stosunkach z tymi państwami członkowskimi, które złożyły podobne oświadczenie. Oświadczenie takie staje się skuteczne po upływie dziewięćdziesięciu dni od daty jego złożenia.”

Królestwo Belgii

Deklaracja w rozumieniu artykułu 20 ust. 6 konwencji w sprawie pomocy wzajemnej i współpracy między administracjami celnymi w odniesieniu do wspólnych granic Królestwa Belgii z Królestwem Niderlandów, Wielkim Księstwem Luksemburga, Republiką Federalną Niemiec i Republiką Francuską:

a) Wspólne granice Królestwa Belgii z Królestwem Niderlandów

Właściwi funkcjonariusze Królestwa Niderlandów będą korzystali z prawa do pościgu na terytorium Królestwa Belgii w odniesieniu do stosowania prawa do zatrzymania, jego zakresu terytorialnego i sytuacji, w których prawo to może być stosowane:

odnośnie do naruszeń, o których mowa w artykule 19 ust. 2 lit. a, b i d niniejszej Konwencji, zgodnie z odpowiednimi przepisami artykułu 27 Traktatu w sprawie ekstradycji i wzajemnej pomocy w sprawach karnych zawartego przez państwa Beneluksu dnia 27 czerwca 1962 r., zmienionego na mocy protokołu z dnia 11 maja 1974 r.;

odnośnie do naruszeń, o których mowa w artykule 19 ust. 2 lit. c niniejszej konwencji – zgodnie z odpowiednimi przepisami artykułu 24 Konwencji w sprawie współpracy administracyjnej i prawnej w zakresie uregulowań, odnoszących się do osiągania celów Unii Gospodarczej państw Beneluksu z dnia 29 kwietnia 1969 r. i Protokołu dodatkowego zawierającego szczególne przepisy dotyczące opodatkowania.

b) Wspólne granice Królestwa Belgii z Wielkim Księstwem Luksemburga

Właściwi funkcjonariusze Wielkiego Księstwa Luksemburga będą korzystać z prawa do pościgu na terytorium Królestwa Belgii w odniesieniu do stosowania prawa do zatrzymania, jego zakresu terytorialnego i sytuacji, w których prawo to może być stosowane:

odnośnie do naruszeń, o których mowa w artykule 19 ust. 2 lit. a, b i d niniejszej konwencji, zgodnie z odpowiednimi przepisami artykułu 27 Traktatu w sprawie ekstradycji i wzajemnej pomocy w sprawach karnych zawartego przez państwa Beneluksu dnia 27 czerwca 1962 r., zmienionego przez Protokół z dnia 11 maja 1974 r.;

odnośnie do naruszeń, o których mowa w artykule 19 ust. 2 lit. c niniejszej konwencji, zgodnie z odpowiednimi przepisami artykułu 24 konwencji w sprawie współpracy administracyjnej i prawnej w zakresie uregulowań odnoszących się do osiągania celów Unii Gospodarczej państw Beneluksu z dnia 29 kwietnia 1969 r. i Protokołu dodatkowego zawierającego szczególne przepisy dotyczące opodatkowania.

c) Wspólne granice Królestwa Belgii z Republiką Federalną Niemiec

Właściwi funkcjonariusze Republiki Federalnej Niemiec będą korzystać z prawa do pościgu na terytorium Królestwa Belgii w odniesieniu do stosowania prawa do zatrzymania, jego zakresu terytorialnego i sytuacji, w których prawo to może być stosowane, zgodnie z następującymi warunkami:

– prawo do zatrzymania w szczególnie pilnych przypadkach, zgodnie z artykułem 20 ust. 2 lit. b;

– prawo do pościgu bez ograniczenia w czasie lub przestrzeni;

– prawo do pościgu osób obserwowanych podczas popełniania jednego z naruszeń, określonych w artykule 19 ust. 2, które mogłoby dać podstawę do ekstradycji, lub uczestniczących w takim naruszeniu.

d) Wspólne granice Królestwa Belgii z Republiką Francuską

Właściwi funkcjonariusze Republiki Francuskiej będą korzystali z prawa do pościgu na terytorium Królestwa Belgii w odniesieniu do stosowania prawa do zatrzymania, jego zakresu terytorialnego i sytuacji, w których prawo to może być stosowane, zgodnie z następującymi warunkami:

– bez prawa do zatrzymania;

– prawo do pościgu bez ograniczenia w czasie lub przestrzeni;

– prawo do pościgu osób obserwowanych podczas popełniania jednego z naruszeń, określonych w artykule 19 ust. 2, które mogłoby dać podstawę do ekstradycji, lub uczestniczących w takim naruszeniu.

Deklaracje:

„Zgodnie z artykułem 32 ust. 4 konwencji, Królestwo Belgii oświadcza, że do chwili wejścia konwencji w życie, w zakresie, w jakim to dotyczy Belgii, konwencja ma zastosowanie, z wyjątkiem artykułu 26, w jej stosunkach z państwami członkowskimi, które złożyły podobne oświadczenie.”

„Zgodnie z postanowieniami zawartymi w artykule 26 ust. 5 lit. b konwencji. Królestwo Belgii oświadcza, że uznaje jurysdykcję Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich.”

Republika Bułgarii

Deklaracje:

„Zgodnie z artykułem 20 ust. 8 konwencji, Republika Bułgarii oświadcza, że nie jest związana postanowieniami artykułu 20.”

„Zgodnie z artykułem 21 ust. 5 konwencji, Republika Bułgarii oświadcza, że nie jest związana postanowieniami artykułu 21.”

„Zgodnie z artykułem 23 ust. 5 konwencji, Republika Bułgarii oświadcza, że nie jest związana postanowieniami artykułu 23.”

„Zgodnie z artykułem 26 ust. 4 konwencji. Republika Bułgarii oświadcza, że uznaje jurysdykcję Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich zgodnie z procedurami ustanowionymi w artykule 26 ust. 5 lit. b.

Zgodnie z artykułem 32 ust. 4 konwencji, Republika Bułgarii oświadcza, że w zakresie, w jakim jej to dotyczy, z wyjątkiem artykułu 26, ma ona zastosowanie w stosunkach z tymi państwami członkowskimi, które złożyły podobne oświadczenie.”

Republika Cypryjska

Deklaracja:

„Odnośnie do artykułu 32 ust. 4 konwencji sporządzonej na podstawie artykułu K.3 traktatu o Unii Europejskiej w sprawie wzajemnej pomocy i współpracy między administracjami celnymi, Republika Cypryjska oświadcza, że do chwili wejścia Konwencji w życie, ma ona zastosowanie, z wyłączeniem artykułu 26, do Republiki Cypryjskiej w jej stosunkach z państwami członkowskimi, które złożyły podobne oświadczenie na podstawie artykułu 32 ust. 4 konwencji.”

Republika Czeska

Deklaracje:

1. Odnośnie do artykułu 1 ust. 2 i artykułu 3 ust. 2:

„Republika Czeska oświadcza, że interpretuje określenia „organy sądowe” i „organ sądowy” w artykule 1 ust. 2 i artykule 3 ust. 2 konwencji w znaczeniu deklaracji wniesionych stosownie do artykułu 24 Europejskiej konwencji o pomocy prawnej w sprawach karnych, podpisanej w Strasburgu dnia 20 kwietnia 1959 r.”

2. Odnośnie do artykułu 4 ust. 7:

„Republika Czeska oświadcza, że w odniesieniu do współpracy na podstawie tytułu IV konwencji wyrażenie „administracje celne” obejmuje także policję Republiki Czeskiej.”

3. Odnośnie do artykułu 20 ust. 1:

„Republika Czeska oświadcza, że zezwolenie na podejmowanie działania zgodnie z niniejszym artykułem ma zastosowanie w Republice Czeskiej do funkcjonariuszy organów Administracji Celnej Republiki Czeskiej, którzy mają status organów policji zgodnie z prawem krajowym i do policji Republiki Czeskiej.”

4. Odnośnie do artykułu 20 ust. 6:

„Republika Czeska oświadcza, że właściwi funkcjonariusze państw członkowskich prowadzą pościg na terytorium Republiki Czeskiej bez ograniczenia w czasie lub przestrzeni (artykuł 20 ust. 3 lit. b) i mogą zatrzymać ściganą osobę (artykuł 20 ust. 2 lit. b). Takiego zezwolenia nie stosuje się do funkcjonariuszy państw członkowskich, które całkowicie wyłączyły stosowanie niniejszego artykułu zgodnie z jego ustępem 8.”

5. Odnośnie do artykułu 21 ust. 1:

„Republika Czeska oświadcza, że zezwolenie do działania zgodnie z niniejszym artykułem stosuje się w Republice Czeskiej do organów Administracji Celnej Republiki Czeskiej, które mają status organów policyjnych zgodnie z prawem krajowym, oraz do policji Republiki Czeskiej.”

6. Odnośnie do artykułu 21 ust. 5:

„Republika Czeska oświadcza, że przyjmuje postanowienia artykułu 21 z zastrzeżeniem następujących warunków: nadzór transgraniczny może być wykonywany zgodnie z artykułem 21 ust. 1, 2 i 3 tylko wtedy, gdy są istotne podstawy do przypuszczania, że osoby będące pod obserwacją biorą udział w jednym z naruszeń, o których mowa w artykule 19 ust 2, które są zagrożone maksymalnymi karami przynajmniej jednego roku pozbawienia wolności w kraju wnioskującym, oraz tylko dla celów dowodowych postępowania karnego.”

7. Odnośnie do artykułu 26 ust. 4:

„Zgodnie z artykułem 26 ust. 5 lit. b konwencji sporządzonej na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej w sprawie wzajemnej pomocy i współpracy między administracjami celnymi, Republika Czeska oświadcza, że uznaje jurysdykcję Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich.

Republika Czeska zastrzega sobie prawo do ustanowienia w ustawodawstwie krajowym, że ilekroć kwestia związana z wykładnią Konwencji w sprawie pomocy wzajemnej i współpracy między administracjami celnymi zostanie podniesiona w sprawie toczącej się przed krajowym sądem lub trybunałem, od którego decyzji prawo krajowe nie przewiduje możliwości odwoławczych, tenże sąd lub trybunał będzie zobowiązany przekazać sprawę Trybunałowi Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich.”

8. Odnośnie do artykułu 32 ust. 4:

„Republika Czeska oświadcza, na warunkach artykułu 32 ust. 4, że w zakresie, w jakim jej to dotyczy, z wyjątkiem artykułu 26, konwencja ma zastosowanie w stosunkach z tymi państwami członkowskimi, które złożyły podobne oświadczenie.”

Królestwo Danii

Deklaracje:

„W związku z ratyfikacją Konwencji Neapolitańskiej II Dania pragnie złożyć poniższe deklaracje.

Dania złożyła poprzednio deklaracje dotyczące artykułu 1 ust. 2, artykułu 3 ust. 2, artykułu 4 ust. 3 oraz artykułu 6 ust. 4 Konwencji Neapolitańskiej II. Zakładamy, że deklaracje te pozostają załączone do konwencji. W związku z tym, że artykuł 4 nie jest podzielony na ustępy, lecz jest numerowanym wykazem, należy wyjaśnić, że deklaracja odnosi się do punktu 3 w wykazie artykułu 4 (nie ustępu 3). Ustawa nr 465 z dnia 7 czerwca 2001 r. w sprawie zmian do kodeksu karnego oraz kodeksu postępowania karnego (w odniesieniu do paserstwa i innych związanych z nim czynów oraz wykorzystania technologii informatycznej w dochodzeniach) wprowadziła ogólny przepis dotyczący paserstwa w dziale 290 kodeksu karnego. W tym samym czasie działy 191a oraz 284 kodeksu karnego zostały uchylone. Dlatego odniesienie do tych działów w deklaracji dotyczącej artykułu 4 ust. 3 tiret trzecie, nie jest juz zgodne z kodeksem karnym. W związku z tym deklaracja powinna zostać zmieniona w następujący sposób:

„Odnośnie do artykułu 4 ust. 3 tiret trzecie Królestwo Danii oświadcza, w zakresie, w jakim jego to dotyczy, że artykuł 4 ust. 3 tiret trzecie, stosuje się do przestępstw, odnośnie do których paserstwo jest zawsze karalne zgodnie z prawem duńskim (dział 290 kodeksu karnego).”

W momencie podpisywania konwencji Dania złożyła również deklarację zgodnie z artykułem 20 ust. 6 o warunkach pościgu:

„Dania oświadcza, że pościg wkraczający przez granicę na terytorium Danii ze Szwecji i Niemiec może odbywać się tylko na następujących warunkach:

– władze szwedzkie i niemieckie mają prawo do kontynuowania pościgu prowadzonego na terytorium duńskim na odległość do 25 kilometrów od granicy;

– władze szwedzkie i niemieckie nie mają prawa dokonywać zatrzymań osób na terytorium duńskim.”

Dania złożyła również deklaracje dotyczące artykułu 20 i artykułu 21. Ponieważ artykuły te przewidują, że w chwili składania dokumentów przyjęcia do konwencji państwo członkowskie może oświadczyć, że nie jest w całości lub częściowo związane tymi artykułami, uważamy, że te deklaracje powinny być złożone ponownie.

Duńskie deklaracje:

„Odnośnie do artykułu 20 ust. 4 lit. e Dania oświadcza, że w zakresie w jakim jej to dotyczy, ścigający funkcjonariusze celni mogą nosić broń służbową, przekraczając granicę lądową, chyba że Dania wyraźnie sprzeciwi się temu. Dania oświadcza również, że w zakresie, w jakim jej to dotyczy, w przypadku kontynuowania pościgu prowadzonego łodzią lub samolotem na terytorium Danii ścigający funkcjonariusze celni nie mogą, co do zasady, nosić broni służbowej.

Odnośnie do artykułu 20 ust. 8 Dania oświadcza, że przyjmuje postanowienia artykułu 20, z zastrzeżeniem następujących warunków: W przypadku pościgu wykonywanego przez organy celne innego państwa członkowskiego na morzu lub w powietrzu, może być on rozszerzony na terytorium Danii łącznie z duńskimi wodami terytorialnymi oraz duńską przestrzenią powietrzną tylko w przypadku, gdy odpowiednie duńskie władze zostały wcześniej poinformowane o tym pościgu.

Odnośnie do artykułu 21 ust. 3 lit. d Dania oświadcza, że w zakresie, w jakim jej to dotyczy, funkcjonariusze celni prowadzący obserwację transgraniczną mogą nosić broń służbową, przekraczając granicę lądową, chyba że Dania wyraźnie sprzeciwi się temu. Dania oświadcza również, że w zakresie, w jakim jej to dotyczy, w przypadku kontynuowania obserwacji na terytorium Danii za pomocą łodzi lub samolotu, funkcjonariusze celni prowadzący obserwację nie mogą, co do zasady, nosić broni służbowej.

Odnośnie do artykułu 21 ust. 5 Dania oświadcza, że przyjmuje postanowienia artykułu 21 z zastrzeżeniem następujących warunków: Nadzór transgraniczny, prowadzony bez wcześniejszego zezwolenia, może być kontynuowany tylko zgodnie z artykułem 21 ust. 2 i 3, jeżeli są istotne podstawy, aby przypuszczać, że osoby będące pod obserwacją uczestniczyły w jednym z naruszeń, o których mowa w artykule 19 ust. 2, które może stanowić podstawę do ekstradycji.

Odnośnie do artykułu 23 ust. 5 Dania oświadcza, że nie jest związana postanowieniami artykułu 23.

Odnośnie do artykułu 26 ust. 4 i 5 Dania oświadcza, że wszystkie duńskie sądy są uprawnione, ale nie zobowiązane, do występowania do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości o wydanie orzeczenia prejudycjalnego dotyczącego kwestii podniesionej w sprawie wykładni konwencji, jeżeli zainteresowany sąd uzna, że decyzja dotycząca tej kwestii jest konieczna w celu umożliwienia mu wydania orzeczenia.””

Republika Estońska

Deklaracje:

1) zgodnie z artykułem 20 ust. 2 lit. a konwencji, ścigający funkcjonariusze innego państwa członkowskiego nie mają prawa do zatrzymania żadnej osoby na terytorium Republiki Estońskiej;

2) zgodnie z artykułem 20 ust. 3 konwencji, pościg od momentu przekroczenia granicy odbywa się bez ograniczeń w czasie lub przestrzeni;

3) zgodnie z artykułem 20 ust. 4 lit. e konwencji ścigający funkcjonariusze mogą nosić swoją broń służbową na zasadzie wzajemności;

4) zgodnie z artykułem 26 ust. 4 konwencji, każdy sąd Estonii może wystąpić o wydanie przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości orzeczenia prejudycjalnego w sprawie dokonania wykładni konwencji w sprawie zawisłej przed tym sądem, jeśli ten sąd uznaje, że wydanie takiego orzeczenia jest konieczne, aby umożliwić mu wydanie wyroku;

5) zgodnie z artykułem 32 ust. 4 konwencji, konwencja ma zastosowanie, z wyjątkiem jej artykułu 23, do stosunków Estonii z państwami członkowskimi, które złożyły podobną deklarację;

Zarząd Podatków i Ceł informuje depozytariusza o funkcjonariuszach, do których stosuje się artykuł 20 ust. 1 oraz artykuł 21 ust. 1 konwencji.

Wyznaczonym organem, o którym mowa w artykule 21 ust. 1 konwencji, jest Zarząd Podatków i Ceł.”

Republika Finlandii

Deklaracje:

„Odnośnie do artykułu 20 konwencji:

Zgodnie z artykułem 20, funkcjonariusz prowadzący pościg ma prawo zatrzymania zgodnie z artykułem 20 ust. 2 lit. b, a prawo pościgu stosuje zgodnie z artykułem 20 ust. 3 lit. b bez ograniczeń w czasie lub przestrzeni.”

„Odnośnie do artykułu 26 ust. 4 oraz ust. 5 lit. b Konwencji:

Każdy fiński sąd lub trybunał może zwrócić się do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich z wnioskiem o wydanie orzeczenia prejudycjalnego w sytuacjach, o których mowa w tym artykule.”

„Odnośnie do artykułu 32 ust. 4 konwencji:

Konwencja, z wyjątkiem artykułu 26, jest stosowana do chwili wejścia jej w życie w stosunkach Finlandii z innymi państwami członkowskimi, które złożyły deklarację o takim samym skutku.”

Republika Francuska

Deklaracja na podstawie artykułu 20 konwencji:

„Właściwi funkcjonariusze państw członkowskich mogą korzystać z prawa prowadzenia pościgu na terytorium Republiki Francuskiej w rozumieniu artykułu 31 z ograniczeniami w czasie lub przestrzeni (artykuł 20 ust. 3 lit. a), jak uzgodniono na zasadzie wzajemności (artykuł 20 ust. 6). W żadnych okolicznościach funkcjonariusze nie mają prawa do zatrzymania osoby lub osób ściganych na terytorium Republiki Francuskiej. Państwa członkowskie, które zgodnie z artykułem 20 ust. 8, zadeklarowały, że artykuł ten nie ma w odniesieniu do nich mocy obowiązującej, nie mogą korzystać z tego uprawnienia.”

Deklaracja na mocy artykułu 32 ust. 4 konwencji:

„Francja oświadcza, że będzie stosowała wcześniej konwencję, z wyjątkiem artykułu 26, w zakresie stosunków z państwami członkowskimi, które na podstawie artykułu 32 ust. 4 złożyły podobną deklarację.”

Królestwo Hiszpanii

Deklaracje:

Odnośnie do artykułu 26:

„Zgodnie z artykułem 26 ust. 4 Hiszpania deklaruje, że uznaje jurysdykcję Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich w sprawie wydawania orzeczeń prejudycjalnych dotyczących wykładni konwencji, jak zostało to określone w artykule 26 ust. 5 lit. a.”

„Hiszpania zastrzega sobie prawo, że w przypadku pojawienia się wątpliwości w sądach lub trybunałach hiszpańskich, od których orzeczeń ustawodawstwo krajowe nie przewiduje odwołania na drodze sądowej, sąd lub trybunał będzie zobowiązany do skierowania sprawy do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich.”

Odnośnie do artykułu 32:

„Zgodnie z artykułem 32 ust. 4 Hiszpania deklaruje, że do momentu wejścia w życie Konwencji ma ona zastosowanie, z wyjątkiem artykułu 26, w stosunkach z tymi państwami członkowskimi, które złożyły taką samą deklarację. Niniejsza deklaracja wchodzi w życie po upływie 90 dni od daty jej złożenia.”

„Przewodniczący Kongresu Deputowanych oznajmił, że dnia 30 kwietnia 2003 r. Kongres Deputowanych wyraził zgodę na przyjęcie przez Hiszpanię zobowiązań wynikających z oświadczeń mających swoją podstawę w oparciu o artykuł 5 ust. 1, artykuł 20 ust. 6 i artykuł 21 ust. 1, akapit drugi i piąty Konwencji sporządzonej na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej w sprawie wzajemnej pomocy i współpracy między administracjami celnymi, sporządzonej w Brukseli dnia 18 grudnia 1997 r. Podobnie, dnia 10 czerwca 2003 r. Senat wyraził zgodę, aby Hiszpania była związana wyżej wymienionymi oświadczeniami.”

Irlandia

Deklaracje:

Deklaracja w odniesieniu do artykułu 26 ust. 4 i ust. 5 lit. a konwencji:

„Każdy sąd lub trybunał Irlandii, od którego decyzji nie przewiduje się w ustawodawstwie krajowym środków odwoławczych na drodze sądowej, może wystąpić do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich z prośbą o wydanie orzeczenia prejudycjalnego w przypadku pojawienia się kwestii związanych z wykładnią wyżej wymienionej konwencji w sprawie znajdującej się w toku postępowania przed Trybunałem Sprawiedliwości, jeśli ten sąd lub trybunał uzna, że decyzja w sprawie tej kwestii jest konieczna, aby umożliwić mu wydanie orzeczenia.”

„Irlandia deklaruje, że:

– nie jest związana artykułem 20, lub jakąkolwiek jego częścią, Konwencji z dnia 18 grudnia 1997 r. sporządzonej w Brukseli na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej w sprawie pomocy wzajemnej i współpracy między administracjami celnymi. Niniejsza deklaracja jest złożona zgodnie z artykułem 20 ust. 8 konwencji;

– nie jest związana artykułem 21, lub jakąkolwiek jego częścią, Konwencji z dnia 18 grudnia 1997 r. sporządzonej w Brukseli na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej w sprawie pomocy wzajemnej i współpracy między administracjami celnymi. Niniejsza deklaracja jest złożona zgodnie z artykułem 21 ust. 5 konwencji;

– nie jest związana artykułem 23, lub jakąkolwiek jego częścią, Konwencji z dnia 18 grudnia 1997 r. sporządzonej w Brukseli na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej w sprawie pomocy wzajemnej i współpracy między administracjami celnymi. Niniejsza deklaracja jest złożona zgodnie z artykułem 23 ust. 5 konwencji.”

Deklaracja na mocy artykułu 32 ust. 4:

„Niniejsza konwencja, z wyjątkiem artykułu 26, obowiązuje w stosunkach Irlandii z tymi państwami członkowskimi, które złożyły podobną deklarację.”

Republika Litewska

Deklaracje:

„Niniejszym Sejm Republiki Litewskiej oświadcza, że z uwagi na trwające z innymi państwami członkowskimi Unii Europejskiej konsultacje konieczne dla stosowania równoważnych procedur Republika Litewska nie jest w stanie złożyć deklaracji, o których mowa w artykule 20 ust. 6 konwencji.”

„Niniejszym, zgodnie z artykułem 26 ust. 4 konwencji. Sejm Republiki Litewskiej oświadcza, że Republika Litewska uznaje jurysdykcję Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, zgodnie z warunkami ustanowionymi w artykule 26 ust. 5 lit. b niniejszej konwencji, do wydawania orzeczeń prejudycjalnych dotyczących wykładni konwencji.”

„Niniejszym, na mocy artykułu 33 ust. 5 konwencji. Sejm Republiki Litewskiej oświadcza, że w przypadku gdy konwencja nie wejdzie w życie do czasu złożenia przez Republikę Litewską dokumentu przystąpienia, niniejszą konwencję stosuje się, z wyjątkiem artykułu 23, w stosunkach Republiki Litewskiej z innymi państwami członkowskimi Unii Europejskiej, które złożyły podobną deklarację.”

Wielkie Księstwo Luksemburga

Deklaracje:

„1. W odniesieniu do granicy między Wielkim Księstwem Luksemburga a Królestwem Belgii, pościg będzie prowadzony zgodnie z uzgodnieniami określonymi w artykule 27 Traktatu w sprawie ekstradycji i wzajemnej pomocy w sprawach karnych, zawartego przez państwa Beneluksu dnia 27 czerwca 1962 r., zmienionego na mocy Protokołu z dnia 11 maja 1974 r. W odniesieniu do naruszeń, o których mowa w artykule 19 ust. 2 lit. a, b i d niniejszej konwencji oraz w odniesieniu do naruszeń, o których mowa w artykule 19 ust. 2 lit. c, zgodnie z zasadami zawartymi w artykule 24 Konwencji w sprawie współpracy administracyjnej i prawnej w zakresie uregulowań odnoszących się do osiągania celów Unii Gospodarczej państw Beneluksu z dnia 29 kwietnia 1969 r. i Protokołu dodatkowego zawierającego szczególne przepisy dotyczące opodatkowania.

2. W odniesieniu do granicy między Wielkim Księstwem Luksemburga a Republiką Federalną Niemiec, pościg na terenie Wielkiego Księstwa Luksemburga będzie prowadzony przez funkcjonariuszy, o których mowa w artykule 20 ust. 1, zgodnie z następującymi zasadami:

a) funkcjonariusze będą mieli prawo do zatrzymania zgodnie z warunkami określonymi w artykule 20 ust. 2 i 5;

b) pościg może być prowadzony tylko w promieniu 10 kilometrów od granicy.

3. W odniesieniu do granicy między Wielkim Księstwem Luksemburga a Republiką Francuską, pościg na terenie Wielkiego Księstwa Luksemburga prowadzony przez funkcjonariuszy, o których mowa w artykule 20, będzie prowadzony zgodnie z następującymi zasadami:

a) funkcjonariuszom nie będzie przysługiwało prawo zatrzymania;

b) pościg może być prowadzony tylko w promieniu 10 kilometrów od granicy.”

„Wielkie Księstwo Luksemburga uznaje jurysdykcję Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich zgodnie z przepisami określonymi w artykule 26 ust. 5 lit. b konwencji.”„Wielkie Księstwo Luksemburga oświadcza, że będzie stosowało Konwencję sporządzoną na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej w sprawie wzajemnej pomocy i współpracy między administracjami celnymi, z wyjątkiem artykułu 26, w stosunkach z państwami członkowskimi, które złożyły podobną deklarację na podstawie artykułu 32 ust. 4 konwencji.”

Zastrzeżenie:

„Szczególne formy współpracy przewidziane w artykułach 21–24 konwencji są uzależnione od zgody Prokuratora Krajowego posiadającego właściwość terytorialną. W przypadku pościgu przewidzianego na mocy artykułu 20 konwencji wniosek o zaprzestanie pościgu wystosowuje Prokurator Krajowy posiadający właściwość terytorialną.”

Królestwo Niderlandów

Deklaracja w rozumieniu artykułu 20 ust. 6 Konwencji w sprawie pomocy wzajemnej i współpracy między administracjami celnymi, w odniesieniu do wspólnej granicy Królestwa Niderlandów z Królestwem Belgii:

„Właściwi funkcjonariusze Królestwa Belgii będą korzystać z prawa pościgu na terytorium Niderlandów, odnośnie do stosowania prawa do zatrzymania, jego zakresu terytorialnego i sytuacji, w których prawo to może być zastosowane:

– w odniesieniu do naruszeń, o których mowa w artykule 19 ust. 2 lit. a, b i d niniejszej konwencji – zgodnie z odpowiednimi przepisami artykułu 27 Traktatu w sprawie ekstradycji i wzajemnej pomocy w sprawach karnych, zawartego przez państwa Beneluksu dnia 27 czerwca 1962 r., zmienionego na mocy Protokołu z dnia 11 maja 1974 r.;

– w odniesieniu do naruszeń, o których mowa w artykule 19 ust. 2 lit. c niniejszej konwencji zgodnie z odpowiednimi przepisami artykułu 24 Konwencji w sprawie współpracy administracyjnej i prawnej w zakresie uregulowań odnoszących się do osiągania celów Unii Gospodarczej państw Beneluksu z dnia 29 kwietnia 1969 r. i Protokołu dodatkowego, zawierającego szczególne przepisy dotyczące opodatkowania w takim zakresie, w jakim pozostają zgodne z artykułem 20 niniejszej konwencji.”

Deklaracja w rozumieniu artykułu 20 ust. 6 Konwencji w sprawie pomocy wzajemnej i współpracy między administracjami celnymi, w odniesieniu do wspólnej granicy Królestwa Niderlandów z Republiką Federalną Niemiec:

„Właściwi funkcjonariusze Republiki Federalnej Niemiec będą korzystać z prawa pościgu na terytorium Niderlandów na obszarze o szerokości 10 kilometrów biegnącym równolegle od wspólnej granicy, gdzie mogą zatrzymać ściganą osobę na autostradzie publicznej i w miejscach publicznych, jeżeli osoba jest podejrzana o jedno z naruszeń, o których mowa w artykule 19 ust. 2, które może stanowić podstawę do ekstradycji.”

Deklaracja na mocy artykułu 26 ust. 5 lit. b:

„Niderlandy deklarują, że uznają jurysdykcję Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich w kwestii wydawania orzeczenia prejudycjalnego na wniosek każdego sądu lub trybunału Niderlandów w sprawie wykładni konwencji przy rozstrzyganiu spraw toczących się przed sądem lub trybunałem, jeśli ten sąd lub trybunał uzna, że decyzja w tej kwestii jest niezbędna do wydania wyroku.”

Deklaracja na mocy artykułu 32 ust. 4:

„Niderlandy deklarują, że do chwili wejścia w życie konwencji, konwencję stosuje się, z wyjątkiem artykułu 26, w odniesieniu do stosunków Niderlandów z państwami członkowskimi, które złożyły taką samą deklarację.”

Republika Federalna Niemiec

Deklaracje:

„Artykuł 20 ust. 6 (pościg):

Uprawnieni funkcjonariusze państw członkowskich będą korzystali z prawa do pościgu na terytorium Republiki Federalnej Niemiec bez ograniczeń w czasie lub przestrzeni (artykuł 20 ust. 4 lit. b) oraz będą mieli prawo do zatrzymania (artykuł 20 ust. 2). Funkcjonariusze państw członkowskich, które w całości wyłączyły stosowanie niniejszego artykułu zgodnie z ustępem 8, nie będą mieli tego prawa.

Artykuł 26 (uprawnienie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości do wydawania orzeczenia prejudycjalnego):

Republika Federalna Niemiec składa niniejszym deklarację na mocy artykułu 26 ust. 5 lit. b. Każdy sąd lub trybunał ma możliwość skierowania sprawy do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich o wydanie orzeczenia prejudycjalnego. Ustęp 3 deklaracji: Republika Federalna Niemiec składa niniejszym deklarację dotyczącą wymogu skierowania sprawy do rozpatrzenia przez sądy lub trybunały ostatniej instancji.

Republika Federalna Niemiec oświadcza zgodnie z artykułem 32 ust. 4 konwencji, że, z wyjątkiem artykułu 26, Konwencja ma zastosowanie do stosunków Republiki Federalnej Niemiec z państwami członkowskimi, które złożyły podobną deklarację, w zakresie w jakim jej to dotyczy.”

Republika Portugalska

Deklaracje:

„Zgodnie z artykułem 20 ust. 6 konwencji Republika Portugalska oświadcza, że funkcjonariusze administracji celnej państw członkowskich mają prawo do kontynuowania pościgu na terytorium Republiki Portugalskiej pod następującymi warunkami:

a) funkcjonariusze prowadzący pościg nie mogą aresztować osoby ściganej;

b) pościg może być prowadzony w strefie 50 kilometrów od granicy lub przez dwie godziny.”

„Zgodnie z artykułem 26 ust. 4 konwencji Republika Portugalska oświadcza, że:

a) uznaje jurysdykcję Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich w sprawie wydawania orzeczeń prejudycjalnych w przedmiocie wykładni niniejszej konwencji;

b) zgodnie z postanowieniami artykułu 26 ust. 5 lit. b każdy sąd lub trybunał może zwrócić się do Trybunału Sprawiedliwości z pytaniem podniesionym w sprawie przed nim zawisłej i dotyczącym wykładni niniejszej konwencji, jeśli ten sąd lub trybunat uzna, że decyzja w tej kwestii jest niezbędna do wydania wyroku.”

„Zgodnie z artykułem 32 ust. 4, Republika Portugalska oświadcza, że niniejsza konwencja, z wyłączeniem artykułu 26, ma zastosowanie w stosunkach z państwami członkowskimi, które złożyły podobną deklarację.”

Republika Słowacka

Deklaracje:

Odnośnie do artykułu 1 ust. 2 i artykułu 3 ust. 2:

„Republika Słowacka deklaruje, że dla celów niniejszej konwencji wyrażenie „organ sądowy” w Republice Słowackiej oznacza Ministerstwo Sprawiedliwości, Urząd Prokuratora Generalnego, wszystkie sądy i urzędy prokuratora bez względu na ich tytuł.”

Odnośnie do artykułu 20 ust. 1:

„Republika Słowacka przekazuje depozytariuszowi następującą informację: Funkcjonariusze wykonujący pościg, zgodnie z warunkami ustanowionymi w artykule 20 ust. 1, są funkcjonariuszami celnymi administracji celnej.”

Odnośnie do artykułu 20 ust 6:

„Republika Słowacka informuje, że z uwagi na fakt, że nie rozpoczęto jeszcze konsultacji z odpowiednimi państwami członkowskimi celem ustalenia równoważnych warunków w tych państwach, Republika Słowacka nie jest w stanie złożyć deklaracji, o której mowa w artykule 20 ust. 6 dotyczącej procedur dokonywania pościgu na jej terytorium. Republika Słowacka złoży deklarację po przeprowadzeniu konsultacji z właściwymi państwami członkowskimi.”

Odnośnie do artykułu 20 ust. 8:

„Republika Słowacka deklaruje, że przyjmuje postanowienia artykułu 20 pod następującymi warunkami: w przypadku wykonywania pościgu przez organy celne innego państwa członkowskiego, czy też w przestrzeni powietrznej, taki pościg może być rozszerzony na terytorium słowackie, włączając przestrzeń powietrzną nad terytorium Słowacji, tylko w przypadku wyrażenia wcześniejszej zgody przez właściwe organy słowackie tym służbom oraz gdy równocześnie to państwo członkowskie stosuje na zasadzie wzajemności te same środki względem administracji celnej Republiki Słowackiej.”

Odnośnie do artykułu 21 ust. 1:

„Funkcjonariuszami w Republice Słowackiej, zgodnie z warunkami niniejszego artykułu, są funkcjonariusze Jednostki Specjalnej Sił Policyjnych – lub administracji celnej Republiki Słowackiej. Organem wyznaczonym do tego celu w Republice Słowackiej jest Biuro ds. Przestępczości Celnej – Centralna Jednostka Koordynująca.”

Odnośnie do artykułu 21 ust. 5:

„Republika Słowacka deklaruje, że przyjmuje postanowienia artykułu 21 pod następującymi warunkami: nadzór transgraniczny bez wcześniejszej zgody może być wykonywany tylko zgodnie z artykułem 21 ust. 2 i 3 w przypadku, gdy są uzasadnione podstawy do podejrzenia, że osoby znajdujące się pod nadzorem uczestniczą w jednym z naruszeń wymienionych w artykule 19 ust. 2, które mogłoby dać podstawę do ekstradycji, oraz gdy równocześnie państwa członkowskie stosują na zasadzie wzajemności te same środki względem administracji celnej Republiki Słowackiej.”

Odnośnie do artykułu 26 ust. 4:

„Republika Słowacka oświadcza, że zgodnie z postanowieniami artykułu 26 ust. 4, uznaje jurysdykcję Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich do wydawania orzeczeń prejudycjalnych dotyczących wykładni niniejszej konwencji zgodnie z artykułem 26 ust. 5 lit. a, co oznacza, że każdy sąd lub trybunał, którego orzeczenie nie podlega zaskarżeniu według prawa krajowego, może zwrócić się do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich z wnioskiem o rozpatrzenie w trybie prejudycjalnym pytania podniesionego w sprawie przed nim zawisłej i dotyczącego wykładni niniejszej konwencji, jeżeli sąd lub trybunał uzna, że decyzja w tej kwestii jest niezbędna do wydania wyroku.”

Odnośnie do artykułu 32 ust. 4:

„Republika Słowacka oświadcza, na warunkach artykułu 32 ust. 4, że konwencja, z wyłączeniem artykułu 26, ma zastosowanie w stosunkach z państwami członkowskimi, które złożyły podobną deklarację.”

Republika Słowenii

Deklaracje:

Na mocy artykułu 20 ust. 8:

„Słowenia deklaruje, że nie jest związana artykułem 20.”

Na mocy artykułu 21 ust. 5:

„Słowenia deklaruje, że nie jest związana artykułem 21.”

Na mocy artykułu 23 ust. 5:

„Słowenia deklaruje, że nie jest związana artykułem 23.”

Na mocy artykułu 26 ust. 4:

„Słowenia deklaruje, że uznaje jurysdykcję Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich do wydawania orzeczeń prejudycjalnych dotyczących wykładni niniejszej konwencji, jak określono w ust. 5 lit. a.”

Na mocy artykułu 32 ust. 4:

„Słowenia deklaruje, że w zakresie w jakim jej to dotyczy, stosuje niniejszą konwencję, z wyjątkiem artykułu 23, w stosunkach z państwami członkowskimi, które złożyły taką samą deklarację.”

Królestwo Szwecji

Deklaracja:

„W związku z podpisaniem Konwencji w sprawie pomocy wzajemnej i współpracy między administracjami celnymi, Szwecja oświadcza, w odniesieniu do artykułu 20 ust. 6, że postanowienia ust. 2, 3 i 4 tego artykułu będą stosowane w następujący sposób: w odniesieniu do artykułu 20 ust. 3 będzie miała zastosowanie lit. b.”

Deklaracje:

„W związku z przyjęciem Konwencji w sprawie pomocy wzajemnej i współpracy między administracjami celnymi Szwecja składa następujące deklaracje:

W odniesieniu do artykułu 23 ust. 5 Konwencji o współpracy celnej. Królestwo Szwecji nie zamierza stosować dochodzenia niejawnego jako formy współpracy.

W odniesieniu do artykułu 26 ust. 5 lit. b Konwencji o współpracy celnej, wszystkie sądy i trybunały szwedzkie są uprawnione do uzyskania orzeczenia prejudycjalnego w sprawie wykładni konwencji w zakresie niezbędnym do podjęcia decyzji w sprawie lub podniesionej kwestii.

W odniesieniu do artykułu 32 ust. 4 Konwencji o współpracy celnej, do momentu wejścia w życie konwencji ma ona zastosowanie w stosunkach Szwecji z państwami, które złożyły taką samą deklarację, z wyjątkiem artykułu 26.”

Republika Węgierska

Deklaracje:

1. Do artykułu 20 ust. 6:

a) odnośnie do artykułu 20 ust. 2:

Funkcjonariusze administracji celnej, określeni zgodnie z artykułem 20 ust. 1 konwencji, nie mają prawa stosowania podczas pościgu na terytorium Republiki Węgierskiej innych środków niż zatrzymanie, zgodnie z artykułem 20 ust. 2 lit. b konwencji.

b) odnośnie do artykułu 20 ust. 3:

Pościg nie podlega ograniczeniu w przestrzeni lub czasie.

c) odnośnie do artykułu 20 ustęp. 4:

Republika Węgierska wyraża życzenie ustalenia dokładnych warunków mających zastosowanie do pościgu, w dwustronnych porozumieniach z państwami członkowskimi Unii Europejskiej o zapobieganiu i zwalczaniu przestępczości transgranicznej.

d) odnośnie do artykułu 20 ust. 8:

Deklaracje Republiki Węgierskiej złożone na podstawie artykułu 20 ust. 6 dotyczą tych państw członkowskich, które nie wyłączają stosowania, w całości lub częściowo, postanowień artykułu 20 na podstawie jego ustępu 8.

2. Do artykułu 23 ust. 5:

W ramach prowadzenia na terytorium Republiki Węgierskiej dochodzeń niejawnych, o których mowa w artykule 23, poza postanowieniami niniejszej konwencji mają zastosowanie dwustronne porozumienia o zapobieganiu i zwalczaniu przestępczości transgranicznej, jak również porozumienia ad hoc dotyczące przedmiotowych spraw.

3. Do artykułu 26 ust. 4:

Zgodnie z artykułem 35 ust. 2 Traktatu o Unii Europejskiej, Republika Węgierska uznaje jurysdykcję Trybunału Wspólnot Europejskich na warunkach określonych w artykule 35 ust. 3 lit. b tego traktatu.

4. Do artykułu 32 ust. 4:

Republika Węgierska oświadcza, że do chwili wejścia konwencji w życie, konwencja jest stosowana przez Republikę Węgierską w stosunkach z państwami członkowskimi, które złożyły podobną deklarację o tymczasowym stosowaniu.

Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

Deklaracja:

„Zjednoczone Królestwo deklaruje, że:

– artykuł 20 niniejszej konwencji nie ma w stosunku do Zjednoczonego Królestwa mocy obowiązującej;

– broń nie może być nigdy wwożona na terytorium Zjednoczonego Królestwa dla celów artykułu 21 niniejszej konwencji;

z wyjątkiem artykułu 26, niniejszą konwencję stosuje się na warunkach określonych przez Zjednoczone Królestwo w odniesieniu do jego stosunków z państwami członkowskimi, które złożyły deklarację zgodnie z artykułem 32 ust. 4.”

Minister Spraw Zagranicznych: w z. K. Karski