Dziennik Ustaw - rok 2007 nr 124 poz. 867

Na podstawie art. 17 ust. 13 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2005 r. Nr 226, poz. 1943, z późn. zm.²⁾) zarządza się, co następuje:

1) rodzaje umiejętności z zakresu węższych dziedzin medycyny lub udzielania określonych świadczeń zdrowotnych, w których można uzyskać świadectwo, zwane dalej „umiejętnościami”;

2) kwalifikacje, jakie powinien posiadać lekarz zamierzający odbyć szkolenie;

3) tryb przygotowywania i zatwierdzania programów szkoleń;

4) tryb wpisywania na listę, o której mowa w art. 17 ust. 4 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty, zwaną dalej „listą”, i sposób jej prowadzenia;

5) tryb przeprowadzenia egzaminu oraz wysokość opłaty za jego przeprowadzenie;

6) wysokość opłaty za wydanie świadectwa;

7) sposób ewidencjonowania wydanych świadectw;

8) szczegółowe warunki i tryb uznawania szkoleń odbytych za granicą.

1) prawo wykonywania zawodu lekarza na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;

2) tytuł specjalisty lub specjalizację II stopnia w dziedzinie medycyny lub stomatologii, określonej w załączniku nr 2 do rozporządzenia.

2. W przypadkach określonych w załączniku nr 2 do rozporządzenia szkolenie, w oparciu o program specjalny zawierający poszerzony zakres staży klinicznych oraz kursów teoretycznych dla umiejętności, może odbyć lekarz niespełniający warunku określonego w ust. 1 pkt 2.

2. W skład komisji wchodzi:

1) 4 lekarzy posiadających świadectwo umiejętności lub tytuł specjalisty lub specjalizację II stopnia w danej dziedzinie medycyny lub w dziedzinie pokrewnej, w tym co najmniej dwóch członków towarzystwa naukowego właściwego dla danej dziedziny medycyny posiadających stopień naukowy doktora habilitowanego w danej dziedzinie medycyny lub w dziedzinie pokrewnej;

2) przedstawiciel Naczelnej Rady Lekarskiej posiadający świadectwo umiejętności lub tytuł specjalisty lub specjalizację II stopnia w danej dziedzinie medycyny lub w dziedzinie pokrewnej;

3) konsultant krajowy w danej dziedzinie medycyny lub w dziedzinie pokrewnej lub jego przedstawiciel posiadający świadectwo umiejętności lub tytuł specjalisty lub specjalizację II stopnia w danej dziedzinie medycyny lub w dziedzinie pokrewnej;

4) przedstawiciel Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego, zwanego dalej „CMKP”.

3. Komisję powołuje Dyrektor CMKP.

4. Skład komisji zatwierdza minister właściwy do spraw zdrowia.

5. Obsługę komisji zapewnia CMKP.

2. Program szkolenia zatwierdzony przez ministra właściwego do spraw zdrowia CMKP podaje do publicznej wiadomości na stronie internetowej CMKP.

2. W celu przygotowania opinii o spełnieniu warunków do prowadzenia szkolenia w danej umiejętności Dyrektor CMKP powołuje zespół ekspertów, w którego skład wchodzi 3 lekarzy posiadających świadectwo umiejętności lub tytuł specjalisty lub specjalizację II stopnia w danej dziedzinie medycyny lub w dziedzinie pokrewnej, w tym dwóch wskazanych przez konsultanta krajowego w danej dziedzinie medycyny lub w dziedzinie pokrewnej, posiadających stopień naukowy doktora habilitowanego.

3. Dyrektor CMKP przekazuje ministrowi właściwemu do spraw zdrowia dokumenty, o których mowa w ust. 1, wraz z opinią, o której mowa w ust. 2, w terminie nie dłuższym niż 14 dni od dnia jej otrzymania.

2. Informację o wpisie na listę minister właściwy do spraw zdrowia przekazuje do CMKP, które umieszcza tę informację na stronie internetowej CMKP.

1) wniosek o dopuszczenie do PEU;

2) zaświadczenie o ukończeniu szkolenia wystawione przez jednostkę szkolącą wpisaną na listę, o której mowa w art. 17 ust. 4 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty, albo decyzję, o której mowa w § 20 ust. 5;

3) kopię prawa wykonywania zawodu;

4) dowód wniesienia opłaty za PEU.

2. Dokumenty, o których mowa w ust. 1, składa się w terminie nie dłuższym niż 12 miesięcy od zaliczenia szkolenia przez podmiot prowadzący szkolenie albo daty wydania decyzji, o której mowa w § 20 ust. 5.

3. CEM przesyła lekarzowi dopuszczonemu do PEU powiadomienie o miejscu i terminie składania poszczególnych części egzaminu, o których mowa w § 12 ust. 2, nie później niż 60 dni przed dniem jego rozpoczęcia.

2. PEU dla każdej dziedziny składa się z dwóch części – egzaminu teoretycznego i egzaminu praktycznego. Egzamin teoretyczny jest przeprowadzany w formie testu albo egzaminu ustnego w zakresie określonym w programie szkolenia.

3. Test jest przeprowadzany, gdy do PEU przystępuje w danym terminie co najmniej 30 osób.

4. PEU przeprowadza się zgodnie z regulaminem porządkowym, ustalonym przez Dyrektora CEM i zatwierdzonym przez ministra właściwego do spraw zdrowia.

2. Zadania egzaminacyjne są przygotowywane, przechowywane i przekazywane w warunkach uniemożliwiających ich nieuprawnione ujawnienie.

3. Opracowanie zadań egzaminacyjnych oraz przeprowadzenie PEU jest finansowane przez CEM.

2. Egzamin testowy dla danej specjalności odbywa się jednocześnie w całym kraju.

3. Egzamin testowy uważa się za zdany z wynikiem pozytywnym, jeżeli lekarz uzyska co najmniej 60 % poprawnych odpowiedzi.

2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, lekarz składa do CEM wniosek o przystąpienie do części egzaminu oraz dowód wniesienia na konto CEM opłaty za tę część PEU w wysokości połowy kwoty, o której mowa w § 17 ust. 1. Opłata nie podlega zwrotowi w przypadku nieprzystąpienia do tej części PEU.

3. W razie negatywnego wyniku którejkolwiek z części PEU lekarz może przystąpić do PEU w następnym terminie. W takim przypadku PEU składa się z wszystkich części, o których mowa w § 12 ust. 2, i objęty jest opłatą w wysokości określonej w § 17 ust. 1.

2. Unieważnienie PEU albo jego części powoduje, że traktuje się odpowiednio PEU albo jego część jako niebyłą. Unieważniony egzamin jest powtarzany w terminie nie dłuższym niż 3 miesiące od dnia podjęcia decyzji o unieważnieniu i nie podlega opłacie, o której mowa w § 17 ust. 1. W przypadku unieważnienia całości PEU wszystkie jego części odbywają się w terminie nie dłuższym niż 3 miesiące od dnia podjęcia decyzji o unieważnieniu.

3. Decyzję o unieważnieniu minister właściwy do spraw zdrowia podejmuje w ciągu 30 dni od dnia doręczenia wniosku Dyrektora CEM i przekazuje ją do CEM.

4. Niezwłocznie po otrzymaniu decyzji CEM ogłasza ją na stronie internetowej oraz przesyła zainteresowanym listem poleconym.

2. Opłatę, o której mowa w ust. 1, wnosi się na rachunek CEM. Opłata stanowi dochód budżetu państwa.

2. Opłatę, o której mowa w ust. 1, wnosi się na rachunek CEM. Opłata stanowi dochód budżetu państwa.

2. Rejestr wydanych świadectw jest prowadzony w systemie ewidencyjno-informatycznym i zawiera następujące dane:

1) numer świadectwa;

2) imię i nazwisko lekarza, który uzyskał świadectwo;

3) obywatelstwo;

4) datę urodzenia;

5) numer PESEL lekarza, jeżeli został nadany, albo jeżeli nie został nadany – serię i numer dokumentu stwierdzającego tożsamość;

6) numer prawa wykonywania zawodu lekarza;

7) numer rejestracyjny izby lekarskiej lekarza;

8) imię i nazwisko opiekuna szkolenia;

9) nazwę i adres jednostki szkolącej, w której lekarz odbywał szkolenie;

10) datę złożenia PEU i jego wynik;

11) określenie umiejętności, w której lekarz uzyskał świadectwo.

2. Do wniosku lekarz dołącza:

1) kopię prawa wykonywania zawodu;

2) dokument zawierający dane o miejscu odbycia szkolenia, okresie jego trwania i szczegółowe informacje o programie szkolenia, a w szczególności o zakresie teoretycznym i praktycznym szkolenia;

3) informacje o sposobie i trybie złożenia egzaminu lub innej formie potwierdzenia nabytej wiedzy i umiejętności praktycznych.

3. W celu przygotowania opinii dotyczącej równoważności programu szkolenia odbytego przez lekarza w całości lub w części z programem szkolenia zatwierdzonym przez ministra właściwego do spraw zdrowia Dyrektor CMKP przekazuje dokumenty, o których mowa w ust. 1 i 2, do komisji programowej, o której mowa w § 5.

4. Dyrektor CMKP przekazuje do ministra właściwego do spraw zdrowia dokumentację, o której mowa w ust. 2, wraz z opinią, o której mowa w ust. 3, w terminie nie dłuższym niż 14 dni od dnia ich otrzymania.

5. Minister właściwy do spraw zdrowia po otrzymaniu dokumentów, o których mowa w ust. 2, i opinii, o której mowa w ust. 3, dokonuje oceny tych dokumentów i wydaje decyzję w sprawie uznania programu szkolenia odbytego za granicą za równoważny w całości lub w części z programem zatwierdzonym przez ministra właściwego do spraw zdrowia. Kopię decyzji przesyła się do CMKP.

6. Minister właściwy do spraw zdrowia uznaje równoważność programu szkolenia odbytego za granicą, jeżeli na podstawie przedstawionych przez lekarza dokumentów stwierdzi, że okres trwania szkolenia, formy nabywania wiedzy i umiejętności praktycznych, zakres merytoryczny odbytego programu kształcenia oraz nabyte kompetencje w zakresie danej umiejętności odpowiadają w istotnych elementach programowi szkolenia w danej umiejętności na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, albo odmawia uznania tego programu.

Minister Zdrowia: w z. B. Piecha

¹⁾ Minister Zdrowia kieruje działem administracji rządowej – zdrowie, na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 18 lipca 2006 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Zdrowia (Dz. U. Nr 131, poz. 924).

²⁾ Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2006 r. Nr 117, poz. 790, Nr 191, poz. 1410 i Nr 220, poz. 1600.

Załączniki do rozporządzenia Ministra Zdrowia
z dnia 27 czerwca 2007 r. (poz. 867)

Załącznik nr 1

WYKAZ UMIEJĘTNOŚCI

1. Anatomia kliniczna

2. Andrologia

3. Angiologia inwazyjna

4. Bankowanie tkanek i komórek

5. Bronchoskopia

6. Chirurgia jelita grubego

7. Chirurgia ręki

8. Chirurgiczne leczenie otyłości

9. Cytologia ginekologiczna i kolposkopia

10. Diagnostyka i terapia płodu

11. Diagnostyka mikrokrążenia

12. Echokardiografia

13. Echokardiografia prenatalna

14. Endoskopia przewodu pokarmowego

15. Endoskopia w położnictwie i ginekologii

16. Epidemiologia szpitalna

17. Ginekologia dziewczęca

18. Hepatologia

19. Genetyka onkologiczna

20. Implantologia stomatologiczna

21. Inwazyjna elektrofizjologia i elektroterapia kardiologiczna

22. Kardiologia interwencyjna

23. Kardiologia inwazyjna

24. Koordynacja pobierania i przeszczepiania narządów

25. Laparoskopia urologiczna

26. Leczenie oparzeń

27. Leczenie żywieniowe

28. Mikrochirurgia

29. Medycyna bólu

30. Medycyna hiperbaryczna

31. Medycyna lotnicza

32. Medycyna morska i tropikalna

33. Medycyna rozrodu

34. Neurofizjologia kliniczna

35. Neuroultrasonografia

36. Ogólna diagnostyka ultrasonograficzna

37. Onkologia urologiczna

38. Organizacja ochrony zdrowia wojsk

39. Orzecznictwo lekarskie

40. Orzecznictwo sportowo-lekarskie

41. Pediatria metaboliczna

42. Psychiatria sądowa

43. Radiologia szczękowo-twarzowa

44. Radiologia zabiegowa

45. Uroginekologia

46. Ultrasonografia ginekologiczno-położnicza

47. Uroultrasonografia

48. Rehabilitacja medyczna

Załącznik nr 2