REKLAMA

Strona główna » Dziennik Ustaw

Dziennik Ustaw - rok 2007 nr 118 poz. 813

Tekst pierwotny

W imieniu Rzeczypospolitej Polskiej

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 13 kwietnia 1999 r. została sporządzona w Londynie Konwencja o pomocy żywnościowej, w następującym brzmieniu:

Przekład

KONWENCJA

o pomocy żywnościowej, 1999

Preambuła

Strony niniejszej konwencji,

po dokonaniu przeglądu Konwencji o pomocy żywnościowej z 1995 r. i jej założenia polegającego na zabezpieczeniu co najmniej 10 milionów ton pomocy żywnościowej rocznie w formie zbóż odpowiednich do spożycia przez ludzi oraz chcąc potwierdzić pragnienie utrzymania międzynarodowej współpracy w zakresie pomocy żywnościowej między rządami państw członkowskich;

powołując się na Deklarację w sprawie światowego bezpieczeństwa żywnościowego oraz Plan działania przyjęty na Światowym Szczycie Żywnościowym w 1996 r., a w szczególności na zobowiązanie do osiągnięcia powszechnego bezpieczeństwa żywnościowego i na nieustające wysiłki zmierzające do wyeliminowania głodu;

pragnąc zwiększyć zdolność wspólnoty międzynarodowej do reagowania w sytuacjach kryzysu żywnościowego oraz poprawić światowe bezpieczeństwo żywnościowe, poprzez zapewnienie dostaw pomocy żywnościowej niezależnie od światowych cen żywności i wahań dostaw;

przypominając, że w swojej decyzji z Marrakeszu z 1994 r. w sprawie działań dotyczących krajów najsłabiej rozwiniętych oraz krajów rozwijających się będących importerami netto żywności, ministrowie krajów członkowskich Światowej Organizacji Handlu zgodzili się dokonać przeglądu poziomu pomocy żywnościowej ustalonego na podstawie Konwencji o pomocy żywnościowej, co zostało szczegółowo rozwinięte na Konferencji Ministerialnej w Singapurze w 1996 r.;

uznając, że odbiorcy i członkowie mają swoją odrębną politykę działania odnośnie do pomocy żywnościowej i spraw z tym związanych oraz że ostatecznym celem pomocy żywnościowej jest eliminacja potrzeby niesienia pomocy żywnościowej;

pragnąc zwiększyć skuteczność i jakość pomocy żywnościowej jako narzędzia wspierającego bezpieczeństwo żywnościowe w krajach rozwijających się, a w szczególności zmniejszać biedę i głód w grupach znajdujących się w potrzebie oraz usprawniać koordynację działań i współpracę członków w zakresie pomocy żywnościowej;

uzgodniły, co następuje:

CZĘŚĆ I

CELE I DEFINICJE

Artykuł I

Cele

Celem niniejszej konwencji jest przyczynianie się do zwiększenia światowego bezpieczeństwa żywnościowego oraz polepszanie zdolności wspólnoty międzynarodowej do reagowania w sytuacjach kryzysu żywnościowego i reagowania na inne potrzeby żywnościowe krajów rozwijających się poprzez:

(a) udostępnianie odpowiedniego i przewidywalnego poziomu pomocy żywnościowej, zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji;

(b) zachęcanie członków do zapewnienia, aby celem dostarczanej pomocy żywnościowej było zmniejszanie biedy i głodu w grupach znajdujących się w potrzebie oraz aby była ona spójna z rozwojem rolnictwa w tych krajach;

(c) uwzględnienie zasad maksymalizacji oddziaływania, skuteczności i jakości dostarczanej pomocy żywnościowej jako narzędzia wspierającego bezpieczeństwo żywnościowe, a także

(d) określanie ram współpracy, koordynacji i wymiany informacji między członkami w kwestiach związanych z pomocą żywnościową w celu osiągnięcia większej wydajności działań we wszystkich aspektach pomocy żywnościowej oraz większej spójności pomocy żywnościowej i innych instrumentów polityki działania.

Artykuł II

Definicje

(a) W ramach niniejszej konwencji, chyba że kontekst wskazuje inaczej, każde odniesienie do:

(i) „CIF” oznacza koszty, ubezpieczenie i fracht;

(ii) „zobowiązanie” oznacza minimalną wielkość pomocy żywnościowej dostarczanej rocznie przez członka na podstawie artykułu III ustęp (e);

(iii) „Komitet” oznacza Komitet ds. Pomocy Żywnościowej, o którym mowa w artykule XV;

(iv) „wkład” oznacza wielkość pomocy żywnościowej, jakiej dany członek rocznie dostarcza i jaką deklaruje Komitetowi, zgodnie z przepisami niniejszej konwencji;

(v) „konwencja” oznacza Konwencję o pomocy żywnościowej z 1999 r.;

(vi) „KPR” oznacza Komitet Pomocy Rozwojowej Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju;

(vii) „kraj rozwijający się” oznacza każdy kraj lub terytorium kwalifikujące się do otrzymania pomocy żywnościowej na podstawie artykułu VII;

(viii) „produkt kwalifikujący się” oznacza produkt, o którym mowa w artykule IV, który może być dostarczany w ramach pomocy żywnościowej przez członka jako jego wkład na podstawie niniejszej konwencji;

(ix) „Dyrektor Zarządzający” oznacza Dyrektora Zarządzającego Międzynarodowej Rady Zbożowej;

(x) „FOB” oznacza „franco statek”;

(xi) „żywność” lub „pomoc żywnościowa”, tam gdzie jest to właściwe, obejmuje odniesienie do nasion roślin spożywczych;

(xii) „członek” oznacza stronę niniejszej konwencji;

(xiii) „składniki mikroodżywcze” oznaczają witaminy i minerały wykorzystywane do wzbogacenia lub uzupełnienia produktów pomocy żywnościowej, zaliczanych, na podstawie artykułu IV ustęp (c), do wkładu danego członka;

(xiv) „OECD” oznacza Organizację Współpracy Gospodarczej i Rozwoju;

(xv) „produkty przetwarzania wstępnego” obejmują:

* mąki zbożowe;

* kasze i mączki zbożowe;

* ziarna zbóż poddane innej obróbce (np. toczone, płatkowane, polerowane, perełkowane i śrutowane, ale dalej nieprzetworzone) z wyjątkiem ryżu łuskanego, glazurowanego, polerowanego lub łamanego;

* zarodki zbóż, całe, miażdżone, płatkowane lub mielone;

* kaszę z ziarna pszennego oraz

* inne podobne produkty zbożowe wybrane przez Komitet;

(xvi) „produkty przetwarzania wtórnego” obejmują:

* makarony, spaghetti i produkty podobne oraz

* inne produkty, których produkcja wymaga wykorzystania produktu przetwarzania pierwotnego, wybrane przez Komitet;

(xvii) „ryż” obejmuje ryż łuskany, glazurowany, polerowany lub łamany;

(xviii) „Sekretariat” oznacza Sekretariat Międzynarodowej Rady Zbożowej;

(xix) „tona” oznacza tonę metryczną równą 1 000 kilogramów;

(xx) „koszty transportu i inne koszty operacyjne”, zgodnie z załącznikiem A, oznaczają koszty poniesione po etapie FOB lub w przypadku zakupów lokalnych, poniesione po zakupie, związane z działaniami na rzecz pomocy żywnościowej, które można zaliczyć w całości lub w części do wkładu danego członka;

(xxi) „wartość” oznacza zobowiązanie członka wyrażone w walucie wymienialnej;

(xxii) „ekwiwalent pszenicy” oznacza wielkość zobowiązania lub wkładu danego członka oszacowaną zgodnie z artykułem V;

(xxiii) „WTO” oznacza Światową Organizację Handlu;

(xxiv) „rok” oznacza okres od dnia 1 lipca do dnia 30 czerwca następnego roku, o ile nie zaznaczono inaczej.

(b) Każde odniesienie w niniejszej konwencji do „rządu” lub „rządów” albo „członka” jest rozumiane jako zawierające odniesienie do Wspólnoty Europejskiej (zwanej dalej „WE”). Odpowiednio, każde odniesienie w niniejszej konwencji do „podpisu” lub „złożenia dokumentów ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia” lub „dokumentu przystąpienia” albo „deklaracji tymczasowego stosowania” przez rząd, w przypadku WE jest rozumiane jako obejmujące podpisanie lub deklarację tymczasowego stosowania w imieniu WE przez jej właściwe władze oraz złożenie dokumentu wymaganego w ramach instytucjonalnych procedur WE, który należy złożyć w celu zawarcia porozumienia międzynarodowego.

(c) Każde odniesienie w niniejszej konwencji do „rządu” lub „rządów” lub „członka” rozumiane jest, tam gdzie ma to zastosowanie, jako odniesienie do odrębnego obszaru celnego w rozumieniu Układu Ogólnego w Sprawie Ceł i Handlu lub Porozumienia ustanawiającego Światową Organizację Handlu.

CZĘŚĆ II

WKŁADY I POTRZEBY

Artykuł III

Ilość i jakość

(a) Członkowie zgadzają się na dostarczanie pomocy żywnościowej krajom rozwijającym się lub wypłacanie jej równowartości pieniężnej w minimalnych rocznych kwotach określonych poniżej w ustępie (e) (dalej jako „zobowiązanie”).

(b) Zobowiązanie każdego członka wyrażone jest w tonach ekwiwalentu pszenicy lub ich wartości lub poprzez połączenie tonażu i wartości. Członkowie wyrażający swoje zobowiązanie w ujęciu wartościowym określają również gwarantowany roczny tonaż.

(c) W przypadku członków wyrażających swoje zobowiązanie poprzez jego wartość lub połączenie wartości i tonażu, wartość może uwzględniać koszty transportu lub inne koszty operacyjne związane z działaniami pomocy żywnościowej.

(d) W zależności od tego, czy zobowiązanie wyrażone jest poprzez tonaż, wartość lub czy jest to połączenie tonażu i wartości, dany członek może również uwzględnić wartość wskaźnikową przedstawiającą całkowity, szacowany koszt, z uwzględnieniem transportu i innych kosztów operacyjnych związanych z działaniami pomocy żywnościowej.

(e) Zgodnie z postanowieniami artykułu VI, zobowiązanie każdego członka wynosi:

Członek	Tonaż⁽¹⁾ (ekwiwalent pszenicy)	Wartość⁽¹⁾ (miliony)	Całkowita wartość wskaźnikowa (miliony)
Argentyna	35 000	–
Australia	250 000	–	A$ 90⁽²⁾
Kanada	420 000	–	C$ 150⁽²⁾
Wspólnota Europejska
oraz jej państwa członkowskie	1 320 000	130⁽²⁾	422⁽²⁾
Japonia	300 000	–
Norwegia	30 000	–	NOK 59⁽²⁾
Szwajcaria	40 000	–
Stany Zjednoczone Ameryki	2 500 000	–	US$ 900–1 000⁽²⁾
⁽¹⁾ Członkowie przekazują sprawozdanie w sprawie pomocy żywnościowej zgodnie z odpowiednimi przepisami regulaminu. ⁽²⁾ Obejmuje transport i inne koszty operacyjne.

(f) Koszty transportu i inne koszty operacyjne, zaliczane do zobowiązań członka, muszą być poniesione w ramach działań na rzecz pomocy żywnościowej, które również podlegają zaliczeniu do zobowiązań członka.

(g) W odniesieniu do kosztów transportu i innych kosztów operacyjnych, dany członek nie może zaliczyć do zobowiązania więcej niż koszty nabycia odpowiednich produktów, z wyjątkiem sytuacji uznanych na forum międzynarodowym za nadzwyczajne.

(h) Każdy członek, który przystąpił do niniejszej konwencji na podstawie artykułu XXIII ustęp (b), jest uznawany za znajdujący się w wykazie w ustępie (e) niniejszego artykułu, razem z jego zobowiązaniem.

(i) Zobowiązanie członka przystępującego, o którym mowa w ustępie (h) niniejszego artykułu, będzie nie mniejsze niż 20 000 ton lub odpowiednia wartość zaakceptowana przez Komitet. Zobowiązanie to jest liczone w całości począwszy od pierwszego roku, podczas którego dany kraj zostaje uznany przez Komitet za kraj, który przystąpił do konwencji. Jednakże, aby ułatwić przystąpienie rządom innym niż te wymienione w ustępie (e) niniejszego artykułu, Komitet może zgodzić się, aby zobowiązanie przystępującego członka było podzielone na etapy w okresie nieprzekraczającym trzech lat, pod warunkiem że dane zobowiązanie wynosi co najmniej 10 000 ton lub osiąga odpowiednią wartość w pierwszym roku oraz wzrasta o co najmniej 5 000 ton rocznie lub o odpowiednią wartość w każdym następnym roku.

(j) Wszelkie produkty dostarczane w ramach pomocy żywnościowej będą spełniać międzynarodowe normy jakości, będą zgodne ze zwyczajami i potrzebami żywieniowymi odbiorców oraz, z wyjątkiem nasion, będą odpowiednie do spożycia przez ludzi.

Artykuł IV

Produkty

(a) Na mocy niniejszej konwencji, zgodnie z ustaleniami zawartymi w odpowiednich postanowieniach regulaminu, mogą być dostarczane następujące produkty:

(i) zboża (pszenica, jęczmień, kukurydza, proso, owies, żyto, sorgo i pszenżyto) lub ryż;

(ii) produkty pierwotnego i wtórnego przetwarzania zboża lub ryżu;

(iii) rośliny strączkowe; (iv) olej jadalny;

(v) rośliny okopowe (maniok, okrągłe ziemniaki, pataty, ignam lub taro), w przypadku gdy są one dostarczane w ramach transakcji trójstronnych lub zakupów lokalnych;

(vi) odtłuszczone mleko w proszku;

(vii) cukier;

(viii) nasiona produktów kwalifikujących się oraz,

(ix) w granicach określonych w poniższym ustępie (b), produkty będące składnikiem tradycyjnej diety grup znajdujących się w potrzebie lub składnikiem w ramach uzupełniającego programu żywienia oraz spełniające wymagania ustanowione w artykule III ustęp (j) niniejszej konwencji.

(b) Wielkość pomocy żywnościowej dostarczanej przez członka w każdym roku w ramach wypełniania jego zobowiązania w formie:

(i) wszystkich produktów uwzględnionych w ustępie (a) (vi) do (viii) niniejszego artykułu nie powinna przekraczać łącznie 15 % oraz żadna kategoria produktów osobno nie może przekroczyć 7 % zobowiązania członka, z wyłączeniem kosztów transportu i kosztów operacyjnych;

(ii) wszystkich produktów uwzględnionych w ustępie (a) (ix) niniejszego artykułu nie powinna przekraczać łącznie 5 % oraz żaden produkt osobno nie może przekroczyć 3 % zobowiązania członka, z wyłączeniem transportu i kosztów operacyjnych;

(iii) w przypadku zobowiązań wyrażonych jako połączenie tonażu i wartości, wielkości w powyższych podpunktach (i) oraz (ii) są obliczane osobno dla tonażu i wartości, z wyłączeniem kosztów transportu i kosztów operacyjnych.

(c) W celu wypełnienia swoich zobowiązań, członkowie mogą dostarczać składników mikroodżywczych w połączeniu z produktami kwalifikującymi się. Zachęca się członków do dostarczania, gdy jest to stosowne, wzbogaconych produktów pomocy żywnościowej, szczególnie w sytuacjach nadzwyczajnych oraz w przypadku określonych projektów rozwojowych.

Artykuł V

Ekwiwalenty

(a) Wielkość wkładu oblicza się za pomocą ekwiwalentu pszenicy, w następujący sposób:

(i) zboże przeznaczone do spożycia przez ludzi odpowiada pszenicy;

(ii) w przypadku ryżu, wielkość wkładu określa się za pomocą zależności między międzynarodowymi cenami eksportowymi ryżu i pszenicy, w sposób określony w regulaminie;

(iii) w przypadku produktów pierwotnego i wtórnego przetwórstwa zboża lub ryżu, wielkość wkładu określa się poprzez ustalenie zawartości odpowiednio zboża lub ryżu w tych produktach, w sposób określony w regulaminie;

(iv) w przypadku roślin strączkowych, ziaren zbóż, ryżu i innych upraw spożywczych, a także wszystkich innych kwalifikujących się produktów – wielkość wkładu określa się w oparciu o koszty nabycia, w sposób określony w regulaminie.

(b) Jeżeli wkład wnoszony jest w formie mieszanek produktów, za wkład członka uznaje się tylko tę część mieszanki, która składa się z kwalifikujących się produktów.

(c) Komitet ustala regulamin w celu określenia ekwiwalentu pszenicy wzbogaconych produktów i mikroskładników pokarmowych.

(d) Wielkość wkładu pieniężnego na zakup kwalifikujących się produktów dostarczanych w formie pomocy żywnościowej określa się poprzez ustalenie ekwiwalentu pszenicy tych produktów lub według aktualnych cen rynkowych pszenicy na rynku międzynarodowym, w sposób określony w regulaminie.

Artykuł VI

Przeniesienie salda na kolejny okres i bilans z przeniesienia

(a) Każdy z członków zapewnia, żeby działania prowadzone w ramach zobowiązania tego członka podjętego na okres jednego roku zostały wykonane w przedmiotowym roku w jak największym stopniu.

(b) Jeżeli członek nie jest w stanie w danym roku zapewnić wkładu w ilości określonej w artykule III ustęp (e), zgłasza Komitetowi zaistniałe okoliczności najszybciej jak to możliwe, ale koniecznie przed pierwszą sesją odbywającą się po zakończeniu tego roku. Jeżeli Komitet nie zadecyduje inaczej, niedostarczoną ilość dodaje się do ilości, jaką członek zobowiązał się dostarczyć w kolejnym roku.

(c) Jeżeli wkład członka przewyższa jego zobowiązanie na dany rok, może on odliczyć od zobowiązania na przyszły rok albo 5 % całkowitego wkładu, albo wartość równą nadwyżce, w zależności od tego, która z tych kwot jest mniejsza.

Artykuł VII

Odbiorcy kwalifikujący się do otrzymania pomocy

(a) Pomoc żywnościową w ramach niniejszej konwencji można dostarczać do krajów i obszarów rozwijających się wymienionych w załączniku B, tj.:

(i) krajów najsłabiej rozwiniętych;

(ii) krajów o niskich dochodach;

(iii) krajów o niższych średnich dochodach oraz innych krajów, które w trakcie negocjacji niniejszej konwencji widniały w wykazie państw rozwijających się będących importerami netto żywności, sporządzonym przez Światową Organizację Handlu, w sytuacjach zagrożenia klęską głodu lub w sytuacjach uznanych przez społeczność międzynarodową kryzysów finansowych prowadzących do braku żywności lub w sytuacji, gdy działania dotyczące pomocy żywnościowej są ukierunkowane na grupy znajdujące się w potrzebie.

(b) Do celów ustępu (a), wszelkie zmiany wprowadzane do wykazu państw i obszarów rozwijających się Komitetu Pomocy Rozwojowej znajdującego się w załączniku B ustępach (a)–(c) dotyczą również wykazu odbiorców kwalifikujących się zgodnie z niniejszą konwencją.

(c) Przy przydzielaniu pomocy żywnościowej, członkowie w pierwszej kolejności uwzględniają kraje najsłabiej rozwinięte i kraje o niskich dochodach.

Artykuł VIII

Zapotrzebowanie

(a) Pomoc żywnościową powinno dostarczać się tylko wtedy, gdy jest to najskuteczniejszy i najodpowiedniejszy rodzaj wsparcia.

(b) Pomoc żywnościowa powinna opierać się na ocenie potrzeb dokonywanej przez odbiorcę i członków, w ramach ich własnej polityki, oraz powinna mieć na celu poprawę bezpieczeństwa żywności w państwach, do których dostarczana jest pomoc. Przy zaspokajaniu potrzeb, członkowie uwzględniają szczególne potrzeby żywieniowe kobiet i dzieci.

(c) Pomoc żywnościowa, która ma zostać rozdzielona bezpłatnie, powinna być ukierunkowana na grupy znajdujące się w potrzebie.

(d) Dostarczanie pomocy żywnościowej w sytuacjach kryzysowych powinno szczególnie uwzględniać długoterminowe cele odbudowy i rozwoju państw odbiorców, a także respektować podstawowe zasady humanitarne. Członkowie dążą do zapewnienia, aby dostarczana pomoc żywnościowa bez opóźnień docierała do zamierzonych odbiorców.

(e) Dostarczanie pomocy żywnościowej poza sytuacjami kryzysowymi powinno opierać się, w możliwie największym stopniu, na planowaniu perspektywicznym, tak aby państwa odbiorcy miały możliwość uwzględnienia w swoich planach rozwojowych pomocy żywnościowej, jaką prawdopodobnie otrzymają każdego roku obowiązywania niniejszej konwencji.

(f) Jeżeli okaże się, że dane państwo, region lub regiony, z powodu znacznych deficytów w produkcji lub innych okoliczności, wykazują wyjątkowe zapotrzebowanie na żywność. Komitet rozpatruje tę sprawę. Komitet może zalecić członkom, aby w związku z zaistniałą sytuacją zwiększyli ilość dostarczanej pomocy żywnościowej.

(g) W trakcie ustalania zapotrzebowania na pomoc żywnościową członkowie lub ich partnerzy starają się konsultować ze sobą na szczeblu regionalnym oraz na szczeblu państwa odbiorcy, dążąc do opracowania wspólnego podejścia w stosunku do analizy zapotrzebowania.

(h) Członkowie wyrażają zgodę, gdy zajdzie taka potrzeba, na wyznaczenie w ramach ich programów pomocy żywnościowej priorytetowych państw i regionów. Członkowie zapewniają przejrzystość swoich priorytetów, polityki działania i programów poprzez informowanie innych darczyńców.

(i) Członkowie konsultują się ze sobą bezpośrednio lub za pośrednictwem swoich partnerów w sprawie możliwości ustalenia wspólnych, i o ile to możliwe, wieloletnich planów działania na rzecz państw priorytetowych.

Artykuł IX

Rodzaje pomocy i warunki jej przyznawania

(a) Pomoc żywnościowa w ramach niniejszej konwencji może być dostarczana w następującej formie:

(i) darowizn żywnościowych lub darowizn pieniężnych na zakup żywności na rzecz państwa odbiorcy lub przez to państwo;

(ii) sprzedaży żywności z płatnością w walucie państwa odbiorcy, która jest niezbywalna i niewymienialna na inną walutę, towary ani usługi, które mogłyby być wykorzystane przez państwa darczyńców;

(iii) sprzedaży żywności na kredyt z płatnością rozłożoną na roczne raty w rozsądnej wysokości na okres co najmniej 20 lat przy zastosowaniu stóp procentowych na poziomie niższym niż stopy komercyjne obowiązujące na rynkach światowych.

(b) W przypadku pomocy żywnościowej, uznawanej za wkład członka, pomoc żywnościowa dostarczana do krajów najsłabiej rozwiniętych musi być w całości w formie darowizn.

(c) W ramach niniejszej konwencji, co najmniej 80 procent wkładu członka musi stanowić pomoc żywnościowa w formie darowizn, a członkowie, w miarę możliwości, starają się stopniowo zwiększać ten odsetek.

(d) Członkowie podejmują się przeprowadzenia wszelkich transakcji dotyczących pomocy żywnościowej w ramach niniejszej konwencji, w sposób pozwalający uniknąć jakichkolwiek szkodliwych zaburzeń normalnego toku produkcji i międzynarodowego obrotu handlowego.

(e) Członkowie zapewniają, aby:

(i) świadczenie pomocy żywnościowej nie było związane bezpośrednio ani pośrednio, oficjalnie ani nieoficjalnie, wyraźnie lub w sposób dorozumiany, z eksportem na warunkach handlowych produktów rolnych, innych towarów czy usług do państw odbiorców;

(ii) transakcje dotyczące pomocy żywnościowej, łącznie z bilateralną pomocą żywnościową w postaci towarów sprzedawanych na rynku odbiorcy, były realizowane zgodnie z „Zasadami w sprawie dysponowania nadwyżkami i w sprawie zobowiązań konsultacyjnych” Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa.

Artykuł X

Transport i dostawy

(a) Koszty transportu i dostaw pomocy żywnościowej wykraczające ponad poziom FOB ponoszą, w miarę możliwości, darczyńcy, w szczególności w przypadku pomocy żywnościowej w sytuacjach kryzysowych i pomocy żywnościowej na rzecz priorytetowych państw odbiorców.

(b) Planowanie działań pomocowych w ramach pomocy żywnościowej powinno uwzględniać potencjalne trudności, jakie mogą mieć wpływ na transport, przetwarzanie i składowanie pomocy żywnościowej oraz skutki, jakie dostarczenie pomocy może wywrzećna obrót lokalnymi zbiorami na terytorium państwa odbiorcy.

(c) W celu optymalnego wykorzystania dostępnych możliwości logistycznych, członkowie ustalą, o ile to możliwe, w porozumieniu z innymi darczyńcami pomocy żywnościowej, państwami odbiorcami oraz innymi stronami zaangażowanymi w dostarczanie pomocy żywnościowej, skoordynowany plan dostaw ich pomocy.

(d) Każdy przegląd działalności członków w ramach niniejszej konwencji powinien zawierać odpowiednie wzmianki na temat pokrycia kosztów transportu i innych kosztów operacyjnych.

(e) Koszty transportu i inne koszty operacyjne są częścią działania pomocowego i kwalifikują się do zgłoszenia jako część wkładu członka.

Artykuł XI

Kanały dystrybucji

(a) Członkowie dostarczają pomoc żywnościową bezpośrednio danemu krajowi, za pośrednictwem organizacji międzyrządowych czy innych organizacji międzynarodowych lub organizacji pozarządowych.

(b) Członkowie dokładnie rozważają zalety przekazania pomocy żywnościowej za pośrednictwem wielostronnych kanałów, w szczególności Światowego Programu Żywnościowego ONZ.

(c) Do opracowywania i wdrażania swoich działań pomocowych w ramach pomocy żywnościowej, członkowie, jeżeli to tylko możliwe, wykorzystują informacje i umiejętności zdobyte przez właściwe organizacje międzynarodowe, międzyrządowe lub pozarządowe, działające w zakresie udzielania pomocy żywnościowej.

(d) Wskazane jest, aby członkowie skoordynowali swoją politykę i działalność dotyczącą pomocy żywnościowej z międzynarodowymi organizacjami, działającymi w zakresie pomocy żywnościowej, w celu wzmocnienia spójności działań z zakresu pomocy żywnościowej.

Artykuł XII

Zakup lokalny i transakcje trójstronne

(a) W celu promowania lokalnego rozwoju rolnictwa, wzmocnienia regionalnych i lokalnych rynków oraz poprawy długoterminowego bezpieczeństwa żywnościowego na terytorium państw odbiorców, członkowie rozważają możliwość wykorzystania lub przeznaczenia swoich wkładów pieniężnych na zakup żywności:

(i) w innym kraju rozwijającym się w celu dostarczenia jej do państwa odbiorcy („transakcje trójstronne”);

(ii) na pewnym obszarze kraju rozwijającego się w celu dostarczenia jej na inny, charakteryzujący się deficytem obszar tego samego kraju („zakup lokalny”).

(b) Nie praktykuje się wnoszenia wkładu pieniężnego na zakup żywności tego samego rodzaju, co żywność otrzymana przez kraj będący źródłem dostaw w ramach dwustronnej lub wielostronnej pomocy żywnościowej w tym samym roku co zakup, lub w roku poprzednim, jeżeli otrzymana pomoc żywnościowa jest ciągle wykorzystywana.

(c) W celu ułatwienia zakupu żywności od krajów rozwijających się, członkowie w miarę możliwości dostarczają do Sekretariatu posiadane informacje na temat prawdopodobnych lub przewidywanych nadwyżek żywności w krajach rozwijających się.

(d) Członkowie zwracają szczególną uwagę na unikanie szkodliwych skutków, jakie zmiany cen wywołane lokalnym zakupem mogą wywrzeć na konsumentów o niskich dochodach.

Artykuł XIII

Skuteczność i oddziaływanie

(a) Przy zawieraniu wszelkich transakcji dotyczących pomocy żywnościowej, członkowie zwracają szczególną uwagę na:

(i) unikanie szkodliwego wpływu na lokalne zbiory, struktury produkcyjne i handlowe poprzez odpowiednie dostosowanie terminu dystrybucji pomocy żywnościowej;

(ii) respektowanie lokalnych nawyków żywnościowych i potrzeb żywieniowych beneficjentów oraz zminimalizowanie negatywnego wpływu pomocy na nawyki żywieniowe;

(iii) ułatwianie kobietom uczestnictwa w procesie podejmowania decyzji oraz wdrażania działań pomocowych, a co za tym idzie, umacnianie bezpieczeństwa żywnościowego na szczeblu gospodarstwa domowego.

(b) Członkowie podejmują starania w kierunku wspierania rządów państw odbiorców w ich dążeniach do rozwoju i wdrażania programów pomocy żywnościowej, w sposób zgodny z niniejszą konwencją.

(c) Członkowie wspierają i, w razie potrzeby, uczestniczą w umacnianiu zdolności i kompetencji rządów państw odbiorców oraz właściwych społeczeństw obywatelskich w celu opracowania i wdrożenia strategii bezpieczeństwa żywności, dążących do wzrostu oddziaływania programów pomocy żywnościowej.

(d) W przypadku sprzedaży żywności w ramach pomocy żywnościowej w państwie odbiorcy, transakcje sprzedaży są przeprowadzane, w miarę możliwości, za pośrednictwem sektora prywatnego i bazują na analizach rynku. Jeżeli taki typ sprzedaży zakłada ukierunkowanie, pierwszeństwo mają projekty, mające na celu poprawę bezpieczeństwa żywnościowego beneficjentów.

(e) Należy rozważyć możliwość wzmocnienia pomocy żywnościowej innymi sposobami (pomoc finansowa, pomoc techniczna itp.), aby umocnić jej zdolność poprawy bezpieczeństwa żywnościowego, a także, aby zwiększyć zdolność rządów i społeczeństw obywatelskich do tworzenia strategii bezpieczeństwa żywnościowego na wszystkich szczeblach.

(f) Członkowie podejmują starania w kierunku zapewnienia spójności polityki działania dotyczącej pomocy żywnościowej z polityką działania istniejącą w innych sektorach, takich jak rozwój, rolnictwo czy handel.

(g) Członkowie wyrażają zgodę na prowadzenie, w możliwym zakresie, konsultacji ze wszystkimi partnerami w każdym z państw odbiorców w celu zapewnienia monitoringu koordynacji programów i działań pomocy żywnościowej.

(h) Członkowie podejmują starania w kierunku dokonania wspólnej oceny ich programów i działań pomocy żywnościowej. Ocena ta powinna opierać się na uzgodnionych międzynarodowych zasadach.

(i) Dokonując oceny swoich programów i działań z zakresu pomocy żywnościowej, członkowie uwzględniają postanowienia niniejszej konwencji dotyczące skuteczności i oddziaływania tych programów i działań.

(j) Wskazane jest, aby członkowie dokonali oceny oddziaływania swoich programów pomocy żywnościowej, których dystrybucja przebiega kanałami dwustronnymi lub wielostronnymi lub za pośrednictwem organizacji pozarządowych, przy użyciu odpowiednich wskaźników, takich jak status żywieniowy beneficjentów oraz inne wskaźniki odnoszące się do bezpieczeństwa żywnościowego na świecie.

Artykuł XIV

Informowanie i koordynacja

(a) Członkowie regularnie i terminowo dostarczają Komitetowi sprawozdania dotyczące ilości, zawartości, przekazywania, kosztów – włączając koszty transportu i inne koszty operacyjne – rodzaju i warunków wniesienia wkładu, w sposób zgodny z regulaminem.

(b) Członkowie podejmują się dostarczenia takich informacji, w tym statystycznych, jakie mogą być konieczne do wykonania niniejszej konwencji, w szczególności zaś informacji na temat:

(i) dostaw pomocy, między innymi, zakupów produktów dokonanych w rezultacie wkładów pieniężnych, zakupu lokalnego lub działań trójstronnych lub zakupów przekazanych za pośrednictwem organizacji międzynarodowych;

(ii) zawartych umów na przyszłe dostawy pomocy żywnościowej;

(iii) polityki działania mającej wpływ na dostarczanie i dystrybucję pomocy żywnościowej. W miarę możliwości, raporty te powinny być dostarczane w formie pisemnej do Dyrektora Zarządzającego każdorazowo przed zwykłą sesją Komitetu.

(c) Członkowie, którzy wnoszą wkład do instytucji międzynarodowych w formie wielostronnych wkładów pieniężnych, dostarczają sprawozdania z wypełniania swoich obowiązków, w sposób zgodny z regulaminem.

(d) Członkowie prowadzą wymianę informacji na temat swojej polityki działania i programów z zakresu pomocy żywnościowej oraz skutków dokonanych przez nich ocen tej polityki i programów, a także podejmują starania w kierunku zapewnienia spójności swoich programów pomocy żywnościowej ze strategiami bezpieczeństwa żywnościowego na szczeblu krajowym, regionalnym, lokalnym oraz na szczeblu gospodarstwa domowego.

(e) Członkowie z wyprzedzeniem przedstawiają Komitetowi, jaka część ich wkładu jest wnoszona w formie innej niż darowizna oraz na jakich warunkach dostarczana jest tego typu pomoc.

CZĘŚĆ III

ADMINISTRACJA

Artykuł XV

Komitet ds. Pomocy Żywnościowej

(a) Komitet ds. Pomocy Żywnościowej, ustanowiony na mocy Konwencji o pomocy żywnościowej Międzynarodowego porozumienia w sprawie zbóż z 1967 r., w dalszym ciągu prowadzi działalność w zakresie administracji niniejszą konwencją, posiadając uprawnienia i funkcje przewidziane niniejszą konwencją.

(b) Członkami Komitetu są wszystkie strony niniejszej konwencji.

(c) Każdy członek wyznacza przedstawiciela przebywającego na stałe w siedzibie Komitetu, do którego kierowane są wszelkie zawiadomienia Sekretariatu i inne komunikaty związane z działalnością Komitetu. Inne ustalenia mogą zostać przyjęte przez dowolnego członka, po uzgodnieniu z Dyrektorem Zarządzającym.

Artykuł XVI

Uprawnienia i funkcje

(a) Komitet podejmuje wszelkie decyzje i sprawuje wszelkie funkcje konieczne do wykonywania przepisów niniejszej konwencji. Komitet ustanawia regulamin obejmujący wszelkie kwestie niezbędne do osiągnięcia tego celu.

(b) Decyzje Komitetu przyjmowane są przez konsensus.

(c) Komitet weryfikuje stale wymogi w zakresie pomocy żywnościowej w państwach rozwijających się oraz zdolność członków Komitetu do spełniania tych wymogów.

(d) Komitet stale weryfikuje postępy czynione w spełnianiu celów przedstawionych w artykule I niniejszej konwencji oraz w wypełnianiu przepisów niniejszej konwencji.

(e) Komitet może otrzymywać informacje od państw, do których pomoc jest dostarczana i konsultować się z nimi.

Artykuł XVII

Przewodniczący i wiceprzewodniczący

(a) W czasie ostatniej statutowej sesji, odbywającej się każdego roku. Komitet powołuje przewodniczącego i wiceprzewodniczącego na rok następny.

(b) Do obowiązków przewodniczącego należy:

(i) zatwierdzanie projektu porządku obrad każdej sesji;

(ii) przewodniczenie sesjom;

(iii) ogłaszanie otwarcia i zamknięcia każdego spotkania i każdej sesji;

(iv) przekazywanie do Komitetu w celu zatwierdzenia na początku każdej sesji propozycji porządku obrad;

(v) ukierunkowywanie dyskusji i zapewnienie przestrzegania przepisów regulaminu;

(vi) przyznawanie prawa głosu i rozstrzyganie wszelkich kwestii organizacyjnych zgodnie z odpowiednimi przepisami regulaminu;

(vii) przedstawianie pytań i ogłaszanie decyzji oraz

(viii) rozstrzyganie kwestii organizacyjnych podnoszonych przez delegatów.

(c) Jeśli przewodniczący jest nieobecny w czasie całej sesji lub jej części, lub jeśli czasowo nie może pełnić obowiązków przewodniczącego, wówczas obowiązki przewodniczącego przejmuje wiceprzewodniczący. W sytuacji, gdy nieobecny jest zarówno przewodniczący, jak i wiceprzewodniczący, Komitet powołuje tymczasowego przewodniczącego.

(d) Jeśli z jakiegokolwiek powodu przewodniczący nie może w dalszym ciągu pełnić obowiązków przewodniczącego, do czasu powołania nowego przewodniczącego przez Komitet jego obowiązki przejmuje wiceprzewodniczący.

(e) Wiceprzewodniczący pełniący obowiązki przewodniczącego oraz tymczasowy przewodniczący mają pełne prawa i obowiązki przewodniczącego.

Artykuł XVIII

Sesje

(a) Spotkania Komitetu odbywają się przynajmniej dwa razy w roku w połączeniu ze statutowymi sesjami Międzynarodowej Rady ds. Zbóż. Spotkania Komitetu odbywają się zarówno na podstawie decyzji przewodniczącego, jak i na wniosek trzech członków lub w innych sytuacjach określonych niniejszą konwencją.

(b) Obecność delegatów reprezentujących dwie trzecie członków Komitetu jest konieczna w celu zachowania kworum w czasie każdej sesji Komitetu.

(c) Komitet może, jeśli zajdzie taka potrzeba, zaprosić rząd państwa niebędącego członkiem konwencji oraz przedstawicieli innych międzynarodowych, międzyrządowych organizacji do uczestnictwa w otwartych spotkaniach w charakterze obserwatorów.

(d) Siedzibą Komitetu jest Londyn.

Artykuł XIX

Sekretariat

(a) Obsługę Komitetu w zakresie wykonywania zadań administracyjnych, w szczególności związanych z opracowaniem i rozpowszechnieniem dokumentacji i raportów, zapewnia Sekretariat Międzynarodowej Rady ds. Zbóż.

(b) Dyrektor Zarządzający wykonuje decyzje Komitetu i pełni obowiązki wyznaczone mu na mocy niniejszej konwencji i regulaminu.

Artykuł XX

Uchybienia i spory

(a) W przypadku sporów dotyczących interpretacji lub stosowania niniejszej konwencji, lub też w przypadku uchybień w wypełnianiu zobowiązań wynikających z niniejszej konwencji. Komitet spotyka się w celu przeprowadzenia odpowiednich działań.

(b) W przypadku braku porozumienia w zakresie stosowania przepisów niniejszej konwencji członkowie zobowiązani są do uwzględniania zaleceń i wniosków podejmowanych zgodnie przez Komitet.

CZĘŚĆ IV

POSTANOWIENIA KOŃCOWE

Artykuł XXI

Depozytariusz

Na depozytariusza niniejszej konwencji wyznacza się niniejszym Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Artykuł XXII

Podpisanie i ratyfikacja

(a) Niniejsza konwencja przedstawiona zostanie do podpisu rządom wymienionym w ustępie (e) artykułu III niniejszej konwencji w okresie od dnia 1 maja 1999 r. do dnia 30 czerwca 1999 r. włącznie.

(b) Niniejsza konwencja podlega ratyfikacji, przyjęciu lub zatwierdzeniu przez każdego sygnatariusza zgodnie z jego procedurami konstytucyjnymi. Dokumenty ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia złożone zostaną na ręce depozytariusza nie później niż dnia 30 czerwca 1999 r., przy czym Komitet może przedłużyć jedno- lub wielokrotnie termin sygnatariuszowi, który nie złożył dokumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia w wyznaczonym terminie.

(c) Sygnatariusze mogą przedłożyć depozytariuszowi deklarację tymczasowego stosowania niniejszej konwencji. Każdy taki rząd będzie wówczas stosować przepisy niniejszej konwencji tymczasowo, zgodnie z prawem i przepisami krajowymi. W takiej sytuacji rząd ten będzie tymczasowo uznawany za stronę niniejszej konwencji.

(d) Depozytariusz zawiadamia wszystkich sygnatariuszy i rządy przystępujące o każdym podpisaniu, ratyfikacji, przyjęciu, zatwierdzeniu, tymczasowym stosowaniu i przystąpieniu do niniejszej konwencji.

Artykuł XXIII

Przystąpienie

(a) Każdy rząd, o którym mowa w ustępie (e) artykułu III, który nie podpisał niniejszej konwencji, może przystąpić do konwencji. Dokumenty przystąpienia złożone zostaną na ręce depozytariusza nie później niż dnia 30 czerwca 1999 r., przy czym Komitet może przedłużyć jedno- lub wielokrotnie termin każdemu rządowi, który nie złożył dokumentu przystąpienia w wyznaczonym terminie.

(b) W chwili wejścia w życie konwencji, zgodnie z artykułem XXIV, dowolny rząd, inny niż rząd wymieniony w ustępie (e) artykułu III, może przystąpić do konwencji na takich warunkach, jakie Komitet uzna za właściwe. Dokumenty przystąpienia przedkładane są depozytariuszowi.

(c) Rząd przystępujący do niniejszej konwencji na mocy ustępu (a) tego artykułu, lub którego przystąpienie zostało ustalone z Komitetem na mocy ustępu (b) tego artykułu, może przedłożyć depozytariuszowi deklarację tymczasowego stosowania niniejszej konwencji do czasu złożenia dokumentu przystąpienia. Rząd taki będzie wówczas stosować przepisy niniejszej konwencji tymczasowo, zgodnie z prawem i przepisami krajowymi. Rząd ten będzie tymczasowo uznawany za stronę niniejszej konwencji.

Artykuł XXIV

Wejście w życie

(a) Niniejsza konwencja wchodzi w życie z dniem 1 lipca 1999 r., jeśli do dnia 30 czerwca 1999 r. rządy, których wspólne zobowiązania, zgodnie z ustępem (e) artykułu III, wynoszą przynajmniej 75 % wszystkich zobowiązań wszystkich rządów tam wymienionych, przedłożyły dokumenty ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia, lub też deklaracje tymczasowego stosowania, przy założeniu, że w mocy pozostaje Konwencja o handlu zbożem z 1995 r.

(b) Jeśli niniejsza konwencja nie wejdzie w życie zgodnie z ustępem (a) tego artykułu, rządy, które zdeponowały dokumenty ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia, lub też deklaracje tymczasowego stosowania, mogą jednomyślnie zdecydować, że konwencja będzie obowiązywać między nimi, przy założeniu, że w mocy pozostaje Konwencja o handlu zbożem z 1995 r.

Artykuł XXV

Obowiązywanie i wypowiedzenie

(a) Konwencja pozostanie w mocy do dnia 30 czerwca 2002 r. włącznie, chyba że jej obowiązywanie zostanie przedłużone zgodnie z zapisami ustępu (b) tego artykułu lub zakończone wcześniej na mocy ustępu (f) tego artykułu, przy założeniu, że Konwencja o handlu zbożem z 1995 r. lub zastępująca ją nowa Konwencja o handlu zbożem pozostanie w mocy do tej daty włącznie.

(b) Komitet może przedłużyć obowiązywanie niniejszej konwencji po dniu 30 czerwca 2002 r. na następne okresy nieprzekraczające każdorazowo dwóch lat, przy założeniu, że Konwencja o handlu zbożem z 1995 r. lub zastępująca ją nowa Konwencja o handlu zbożem pozostanie w mocy w przedłużonym okresie obowiązywania niniejszej konwencji.

(c) Jeśli obowiązywanie niniejszej konwencji zostanie przedłużone zgodnie z zapisami ustępu (b) tego artykułu, zobowiązania członków, zgodnie z ustępem (e) artykułu III, mogą podlegać weryfikacji przez członków przed wejściem w życie każdego przedłużenia. Zobowiązania każdego z członków, po weryfikacji, pozostają niezmienione na każdy przedłużony okres obowiązywania.

(d) Funkcjonowanie niniejszej konwencji podlega stałej weryfikacji, w szczególności w odniesieniu do wyników wszelkich negocjacji wielostronnych mających znaczenie dla dostarczania pomocy żywnościowej, oraz, szczególnie, dla warunków pożyczek udzielanych na specjalnych warunkach, a także konieczności stosowania ich wyników.

(e) Sytuacja w odniesieniu do wszystkich działań w zakresie pomocy żywnościowej, a w szczególności w zakresie pożyczek udzielanych na specjalnych warunkach, podlega weryfikacji przed podjęciem decyzji o każdym przedłużeniu okresu obowiązywania niniejszej konwencji oraz wszelkich nowych konwencji.

(f) W przypadku gdy obowiązywanie niniejszej konwencji zostanie zakończone, Komitet będzie działał przez okres konieczny do przeprowadzenia jego likwidacji oraz zachowa takie uprawnienia i funkcje, jakie mogą być konieczne do osiągnięcia tego celu.

(g) Każdy z członków może wypowiedzieć niniejszą konwencję na koniec każdego roku poprzez przekazanie depozytariuszowi pisemnego zawiadomienia o wypowiedzeniu przynajmniej na dziewięćdziesiąt dni przed końcem tego roku. Członek ten nie jest automatycznie zwolniony z wszelkich zobowiązań zaciągniętych na mocy niniejszej konwencji, które nie zostały zakończone przed końcem tego roku. Członek ten powinien jednocześnie zawiadomić Komitet o podjętych działaniach.

(h) Każdy członek, który wypowie niniejszą konwencję, może w późniejszym okresie ponownie do niej przystąpić poprzez przekazanie pisemnego zawiadomienia Komitetowi i depozytariuszowi. Warunkiem ponownego przystąpienia do konwencji będzie fakt, że członek będzie odpowiedzialny za wypełnienie zobowiązań ze skutkiem od roku, w którym ponownie przystąpi do konwencji.

Artykuł XXVI

Międzynarodowe porozumienie w sprawie zbóż

Niniejsza konwencja zastępuje Konwencję o pomocy żywnościowej z 1995 r., w brzmieniu rozszerzonym i stanowi integralne narzędzie Międzynarodowego porozumienia w sprawie zbóż z 1995 r.

Artykuł XXVII

Teksty autentyczne

Teksty niniejszej konwencji w języku angielskim, francuskim, rosyjskim i hiszpańskim są jednakowo autentyczne.

SPORZĄDZONO w Londynie, dnia 13 kwietnia tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego dziewiątego roku.

Załącznik A

KOSZTY TRANSPORTU I INNE KOSZTY OPERACYJNE

Następujące koszty transportu i inne koszty operacyjne związane z wkładami w zakresie pomocy żywnościowej objęte są artykułami II ustęp (a) akapit (vii), III, X i XIV niniejszej konwencji:

(a) Koszty transportu

koszty przewozu, wraz z załadunkiem i rozładunkiem

koszty przestoju i wysyłki

koszty przeładunku

koszty opakowania

koszty ubezpieczenia i nadzoru

opłaty portowe i opłaty za magazynowanie w porcie

opłaty za tymczasowe pomieszczenia magazynowe oraz opłaty w porcie i na trasie

koszty transportu krajowego, wynajmu pojazdów, opłaty drogowe, za eskortowanie i konwoje oraz

opłaty graniczne

opłaty za wynajem sprzętu

koszty związane z samolotami i transportem lotniczym

(b) Inne koszty operacyjne

produkty niespożywcze wykorzystywane przez beneficjentów (narzędzia, przybory, wkład rolniczy)

produkty niespożywcze przekazywane stronom wdrażającym (pojazdy, obiekty do magazynowania)

koszty odpowiedniego szkolenia

koszty operacyjne partnerów wdrażających, nieuwzględnione w inny sposób jako koszty transportu

koszty obróbki i inne koszty specjalne

koszty związane z lokalnymi organizacjami pozarządowymi

usługi w zakresie wsparcia technicznego i zarządzania logistyką

przygotowanie projektów, wycena, monitoring i ocena

koszty związane z rejestracją beneficjentów

lokalne usługi techniczne

Załącznik B

UPRAWNIENI ODBIORCY

Odbiorcy uprawnieni do otrzymywania pomocy żywnościowej zgodnie z artykułem VII niniejszej konwencji odnoszą się do państw rozwijających się i terytoriów wymienionych jako odbiorcy pomocy przez Komitet Pomocy Rozwojowej Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju, ze skutkiem od dnia 1 stycznia 1997 r., oraz do państw umieszczonych na liście Światowej Organizacji Handlu (WTO) krajów rozwijających się będących importerami netto żywności, ze skutkiem od dnia 1 marca 1999 r.

(a) Kraje najsłabiej rozwinięte

Islamskie Państwo Afganistanu, Republika Angoli, Ludowa Republika Bangladeszu, Republika Beninu, Królestwo Bhutanu, Burkina Faso, Republika Burundi, Królestwo Kambodży, Republika Zielonego Przylądka, Republika Środkowoafrykańska, Republika Czadu, Związek Komorów, Demokratyczna Republika Konga, Republika Dżibuti, Republika Gwinei Równikowej, Państwo Erytrea, Federalna Demokratyczna Republika Etiopii, Republika Gambii, Republika Gwinei, Republika Gwinei Bissau, Republika Haiti, Republika Kiribati, Laotańska Republika Ludowo-Demokratyczna, Królestwo Lesotho, Republika Liberii, Republika Madagaskaru, Republika Malawi, Republika Malediwów, Republika Mali, Islamska Republika Mauretańska, Republika Mozambiku, Związek Myanmar, Królestwo Nepalu, Republika Nigru, Republika Rwandy, Demokratyczna Republika Wysp Św. Tomasza i Książęcej, Republika Sierra Leone, Wyspy Salomona, Republika Somalijska, Republika Sudanu, Zjednoczona Republika Tanzanii, Republika Togijska, Tuvalu, Republika Ugandy, Republika Vanuatu, Niezależne Państwo Samoa, Republika Jemeńska, Republika Zambii.

(b) Kraje o niskich dochodach

Republika Albanii, Republika Armenii, Republika Azerbejdżanu, Bośnia i Hercegowina, Republika Kamerunu, Chińska Republika Ludowa, Republika Konga, Republika Wybrzeża Kości Słoniowej, Gruzja, Republika Ghany, Kooperacyjna Republika Gujany, Republika Hondurasu, Republika Indii, Republika Kenii, Republika Kirgiska, Mongolia, Republika Nikaragui, Federalna Republika Nigerii, Islamska Republika Pakistanu, Republika Senegalu, Demokratyczno-Socjalistyczna Republika Sri Lanki, Republika Tadżykistanu, Socjalistyczna Republika Wietnamu i Republika Zimbabwe.

(c) Kraje o dochodach niskośrednich

Algierska Republika Ludowo-Demokratyczna, Belize, Republika Boliwii, Republika Botswany, Republika Kolumbii, Republika Kostaryki, Republika Kuby, Wspólnota Dominiki, Republika Dominikańska, Republika Ekwadoru, Arabska Republika Egiptu, Republika Salwadoru, Republika Wysp Fidżi, Grenada, Republika Gwatemali, Republika Indonezji, Islamska Republika Iranu, Republika Iraku, Jamajka, Jordańskie Królestwo Haszymidzkie, Republika Kazachstanu, Koreańska Republika Ludowo-Demokratyczna. Republika Libańska, Była Jugosłowiańska Republika Macedonii, Republika Wysp Marshalla, Mikronezja, Republika Mołdowy, Królestwo Marokańskie, Republika Namibii, Niue, Republika Palau, Palestyna, Republika Panamy, Niezależne Państwo Papui-Nowej Gwinei, Republika Paragwaju, Republika Peru, Republika Filipin, Wyspy Św. Wincentego i Grenadyny, Republika Surinamu, Królestwo Suazi, Syryjska Republika Arabska, Królestwo Tajlandii, Demokratyczna Republika Timoru Wschodniego, Tokelau, Królestwo Tonga, Republika Tunezyjska, Republika Turcji, Turkmenistan, Republika Uzbekistanu, Boliwariańska Republika Wenezueli, Wallis i Futuna oraz Republika Federalna Jugosławii.